Bevallingsverhalen deel 5

Mibos wat een vreselijk ziekenhuis zeg! Ik zou zeker een klacht schrijven. Dat kan toch niet zo!
Sterkte ermee!
Chacama, wat een mooi verhaal, gelukkig ging het laatste stuk lekker snel en kon je Maud snel vasthouden.
Ik80, gelukkig, zo kan het ook!

Ik80 wat een voorbeeldige bevalling. Heerlijk de rust straalt er vanaf.

Vraag over scheuren op de knip. Ja, dat is gebruikelijk. Het littekenweefsel is misschien wel sterk, maar rekt voor geen milimeter mee. Dus is de meest logsiche plaats om op te scheuren.

Ik zal mijn verhaal hier ook even neerzetten

En hoe ging het verder sinds 15 december......?

Nou het is allemaal helemaal anders gelopen dan gedacht. Maar ja dat gaat denk ik bij 90% van alle bevallingen

In ieder geval gingen we dus vrijdag op controle. Eerst zou ik aan de CTG gaan, de kamer was vol dus moesten even wachten. Op een gegeven moment was ik aan de beurt, maar dr. Janszen wilde eerst het consult doen. Dus weer terug. In de spreekkamer aangekomen, uiteraard het gesprekje "en hoe gaat het ermee". Nou ja ik ben die voor-weeen zat, ik ben morgen 41 weken en ik ben er klaar voor...
De dr. stelde voor om sowieso een toucher te doen om te kijken of de voor-weeen nog iets gedaan hadden en kijken of er gestript kon worden. Ik helemaal blij want ik had daar op gehoopt.
We gingen bloeddruk meten en de onderdruk was 106!!!! Ik schrok me helemaal dood, want dat had ik echt niet verwacht. Toen gingen we een echo maken. De baby maakte het goed, het vruchtwater was wat minder, nog een klein plonsje. Toen ging ze toucheren. Dat was ontzettend pijnlijk maar er was al 3cm ontsluiting! Ze ging strippen en ik mocht me aankleden. Op de achtergrond hoorde ik haar overleggen. Er was ook een student bij die "gezellig" meekeek.. Gelukkig had ik hem al een paar keer gezien, maar op de vraag of hij mocht mee toucheren, heb ik geantwoord dat ie maar een andere dummy moest uitzoeken

Inmiddels aangekleed liepen we naar het buro. Ik hoorde haar een heel ingewikkeld woord zeggen en zeggen "ik ga het die mevrouw uitleggen". Ze vertelde dat de onderdruk van 106 veel te hoog was, ik liep al op een dag na op 41 weken en vruchtwater was verminderd. Dus waar wachten we nog op? Ze wilde gaan inleiden de volgende dag. Meteen zei ze er achteraan dat ik direct opgenomen moest worden. Dus ik in dikke tranen, want het eerste wat er door mijn hoofd schoot was dat ik Benthe dan niet zou zien. Natuurlijk helemaal onzin, want zij zou gewoon 's avonds naar het ziekenhuis komen.
Er moest ook nog geprikt worden en urine ingeleverd worden.
Toen ik inmiddels op zaal was gekomen, kwam ik aardig tot rust wetende dat ik binnen 24 uur voor de tweede keer moeder zou worden. Opa en oma waren gebeld voor Benthe. Benthe zou die nacht en dag bij hun verblijven. Gelukkig was oma vrij, dus kwam helemaal perfect uit. Ondertussen hoopte ik heel erg dat het strippen zijn werk zou doen en ik die nacht nog zou bevallen. Ik was toch wel bang geworden voor de weeen opwekkers. Ik weet nog van de bevalling van Benthe dat dit zo moeilijk op te vangen is, ondanks dat ik er goed op kun terugkijken. 's Avonds kwam W. met de ziekenhuistas met spullen en met Benthe. Op zaal lag ik met 3 andere vrouwen. Ieder met hun eigen verhaal. Ik was de enige die wist dat ik zeer snel zou bevallen. Rond 21 uur die avond begon ik weer aardig pijn in buik te krijgen. Om 22 uur meldde ik dit bij de verpleging. Ze vroeg of ik nog een uur aan wou kijken en dat ze me dan aan de CTG in een aparte kamer zou rijden. Ik was heel erg opgelucht want ik had al vernomen van de dames dat 1 van de dames het hele ziekenhuis wakker snurkt. Ik zag daar al tegenop, want als ik niet zou beginnen die avond/nacht zou ik slecht slapen en dan nog een inleiding ingaan de andere dag....
Om kwart voor 11 werd het toch wel sterker en hebben ze mij naar de andere kamer gereden. Heb enorm getwijfeld of ik W. moest bellen ja of nee. Maar ik wilde wachten tot het allerlaatste moment. Rond een uur of 12 kwam de zuster vertellen dat de arts vermoedde dat mijn baarmoeder geprikkeld was door het strippen en nog geen echte weeen waren. Ik mocht in de kamer blijven slapen, hopende dat ik een goeie nachtrust zou hebben.....

16 december Jenna's dag!

Vannochtend werd ik om half 7 wakker zonder baby. Maarrrr... over anderhalf uur zou ik ingeleid worden! Even later de zuster opgepiept en die zei dat ze me maar had laten slapen, want ik zou het nog wel nodig hebben.
Ze kwam ook met de mededeling dat ik wat later ingeleid zou worden, want alle verloskamers (7 stuks!) waren vol. Ik ging William maar bellen dat ie rustig aan kon doen en hoopte dat hij nog even lekker heeft kunnen slapen. Om 8 uur kwam mijn ontbijtje en ook de mededeling dat ik om half 9 werd verwacht in de verloskamer. W. was al onderweg naar het ziekenhuis.

Rond half 9/kwart voor 9 werd ik de verloskamer ingereden. Heel toevallig was het dezelfde kamer als bij Benthe, dus was heel vertrouwd
Ik werd weer aan de CTG verbonden en de verloskundkige kwam zich voorstellen. Ze gingen eerst de toucheren en de vliezen breken. Ik zou dan een uur de tijd krijgen om zelf "op gang" te komen, daarnou zou ik aan de draadjes komen en er een infuus komen. Ik had al aangegeven dat mijn wens was, dat ik het zelf wilde doen zonder dat ik aan allerlei aparatuur zou komen te hangen. Dit had ze begrepen, maar kon niks beloven. Door de toucher en vliezen breken was ik op 4 cm ontsluiting gekomen. Ik ben daarna ruim een uur onder de douche gaan staan en voelde me relaxed. Onder de douche vandaan gekomen, het was toen 11 uur ongeveer, moest ik weer aan de CTG om te kijken of het weeen opleverde. Ik moest goede weeen krijgen om niet aan het infuus te hoeven. Ik heb vrij lang aan de CTG gezeten en voor mijn gevoel kreeg ik weeen. De lunch overgeslagen, want bij iedere wee moest ik de zenuwen in W. zijn hand dichtknijpen. (En nog klagen ook he!)
Rond een uur of half 1 kwam de verloskundige, Annet, kijken hoe het er mee voorstond. Ik had de zusters al laten weten dat ik dan graag weer wilde douchen en erg nodig moest plassen. Een volle blaas houdt overigens weeen tegen!
Er werd 5cm geconstateerd rond kwart voor 1 en ze liet me nog half uur douchen. Ze had mij trouwens al verteld dat ze me niet al te veel kon laten douchen, want een bevalling wat gepaart gaat met hoge bloeddruk moet in de gaten gehouden blijven door CTG. Ik was haar heel dankbaar dat ik mocht douchen en na het toilet bezoek en in de douche barstte het los. Ik wist niet meer waar ik het had, ik zat werkelijk in een weeenstorm en besloot maar onder de douche vadaan te komen. Ik vroeg W het bed helemaal omhoog te doen, zodat ik er overheen kon leunen. W. stond aan de ene kant en ik aan de andere kant. Ik voelde de baby gewoon zakken. Ik hield het echt niet meer en wilde pijnstilling. Ergens weet je gewoon dat dit het moment is dat je er bijna bent. De zuster zou Annet gaan halen, maar voor mijn gevoel duurde het zo lang, dus nog een keer gebeld. Annet kwam en ging kijken, 8 cm!! Dit was dus om half 2! In 3 kwartier van 5 naar 8 cm. Pijnstilling kon niet meer. Ik ging op bed liggen en er werd weer een CTG omgedaan. Annet zei dat het niet lang ging duren en mocht een beetje meeduwen als er weer een wee kwam. Ik had nog niet echt persdrang, dus wegzuchten en meeduwen. In ene keer kreeg ik wel persdrang en ik kreeg groen licht om te duwen. De zuster was weg naar een andere kamer en we waren met zijn 3-en. Annet zei dat ik moest beloven dat ik heel erg goed naar haar luisterde en dat ik moest blazen als zij dat zei. "Blazen", zeg ik. Ik wist mijn god niet wat ze bedoelde. "Ja blazen, pffftt, pffftt". "Oh zuchten", zeg ik.

Binnen 4 minuten was ze er! Jenna, een prachtig mooi mollig meisje met blonde haartjes en zo lekker warm. Het was 14.01 uur en ik zei: "ik hoef noooit meer".*

* quote van Belana, en ik zei hetzelfde

[ Bericht 0% gewijzigd door Stiekemurd op 19-12-2006 16:19:52 ]

quote:

Op dinsdag 19 december 2006 15:56 schreef Stiekemurd het volgende:
want alle verloskamers (7 stuks!) waren vol.

_{Reinier de Graaf gok ik gezien je woonplaats? Grappig, ben er voor mijn opleiding geweest, en ik en mijn medestudenten waren er allemaal van overtuigd dat het een béétje overdreven was om er zeven te hebben. Niet dus!}

Stiekemurd, wat fijn voor je dat het toch nog zonder infuus ed gegaan is!

wat een heerlijk gevoel he stiekemurd je hebt het geweldig gedaan meid helemaal zelf en zonder infuus!

mooi verhaal weer Stiekemurd

stiekemerd mooi

gos ik wordt helemaal mooshy en moet nu zo terug denken aan een jaar geleden

quote:

Op dinsdag 19 december 2006 18:54 schreef innovative het volgende:

[..]

_{Reinier de Graaf gok ik gezien je woonplaats? Grappig, ben er voor mijn opleiding geweest, en ik en mijn medestudenten waren er allemaal van overtuigd dat het een béétje overdreven was om er zeven te hebben. Niet dus!}

Klopt!! Tot 2 keer toe vol. 's Morgens en 's middags Kan me niet herinneren dat we in feb/mrt stroomstoring hebben gehad
Overigens HULDE voor kraamafdeling daar en voor de VK die ik er had! Het ziekenhuis is enorm verouderd, komt ook een nieuw gebouw, maar de zorg is echt geweldig.En daar gaat het uiteindelijk om. Kwam zelfs nog dezelfde verpleegsters tegen als 2 jaar geleden!

quote:

Op dinsdag 19 december 2006 21:43 schreef Belana het volgende:
wat een heerlijk gevoel he stiekemurd je hebt het geweldig gedaan meid helemaal zelf en zonder infuus!

Alleen die na-weeen... Ik wist dus echt niet dat het zo heftig kon zijn bij een tweede en snelle bevalling.....

Stiekemurd! Wat ging het bij het persen uiteindelijk snel zeg!
Sterkte met je naweeën...

Mibos, wát een bevalling en wat een stom ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat je de volgende keer het liefst zover mogelijk weg bent, zodat je in een ander ziekenhuis komt te liggen. Of thuis natuurlijk.
Chacama: van 5 cm naar 10 cm in tien minuten?! Wow! Dát moet een record zijn...
Ik80: dit verhaal deed me aan mijn bevalling denken. Het is vlug gegaan en best ontspannen, geen gestresste mensen om je heen, zoals het hoort.
Stiekemurd: hulp of geen hulp, goed gedaan!

stiekemerd, prachtig verhaal, geweldig gedaan zeg! en fijn dat je zo tevreden bent over de zorg daar. is dus nog best heel griezelig geweest dat je zo'n hoge bloeddruk had, maar gelukkig allemaal goedgekomen. gefeliciteerd nogmaals met mooie blonde warme jenna!

Stiekemurd klinkt als een mooie bevalling! Word helemaal emo van je verhaal. Alyssa is ook geboren in het RDGG (kamer 1) bij Dr. Bremer en ook nu loop ik er weer en weer bij Dr. Bremer. Wat een schatten zijn het daar allemaal he.

En jemig wat een mooie meid heb je weer geproduceerd!

quote:

Op woensdag 20 december 2006 15:34 schreef Bibikuif22 het volgende:
Stiekemurd klinkt als een mooie bevalling! Word helemaal emo van je verhaal. Alyssa is ook geboren in het RDGG (kamer 1) bij Dr. Bremer en ook nu loop ik er weer en weer bij Dr. Bremer. Wat een schatten zijn het daar allemaal he.

En jemig wat een mooie meid heb je weer geproduceerd!

Oe dr. Bremer is the best he Daar hoor je iedereen over En wat toevallig dat je dochter ook in kamer 1 geboren is

quote:

Op woensdag 20 december 2006 15:27 schreef bixister het volgende:
stiekemerd, prachtig verhaal, geweldig gedaan zeg! en fijn dat je zo tevreden bent over de zorg daar. is dus nog best heel griezelig geweest dat je zo'n hoge bloeddruk had, maar gelukkig allemaal goedgekomen. gefeliciteerd nogmaals met mooie blonde warme jenna!

Dank je

Mooi Stiekemurd!

Fijn dat alles goed gegaan is Stiekemurd, mooi verhaal

Chacama....
Op een of andere manier was jouw verhaal helemaal langs me heengegaan...
Sorry hoor!
Wat bijzonder dat het zo supersnel ging op het laatst!

quote:

Op woensdag 22 november 2006 22:12 schreef Ladybos het volgende:
Kwam Mibos niet ook uit Almere ? Klinkt allemaal wel erg bekend Wat een horken zeg. En wat een strijd heb je geleverd om je kindje te krijgen. Nu rustig aan doen, en genieten van je kleine wondertje

Ik weet niet of er meerdere ziekenhuizen zijn daar, maar een vriendin van me komt uit Almere, in juli bevallen in ziekenhuis en was er totaaaaal niet over te spreken. Alles ''van onderen'' zon beetje mis gegaan wat maar mis kon gaan(uiteindelijk 3 operaties ''daar'' gehad), en ook helpen met borstvoeden/aanleggen deden ze niet daar.

Nee Mibos in in het Goudse bevallen MevrouwKorn.

Ik ben er trots op het feit dat ik de bevalling van onze zoon geheel heb mogen meemaken. Het heeft mijn leven echt een stuk completer gemaakt. Het was prachtig. Ik vraag me alleen af wie nu het zwakke geslacht is!?

quote:

Op zaterdag 23 december 2006 21:22 schreef draaijer het volgende:
Ik ben er trots op het feit dat ik de bevalling van onze zoon geheel heb mogen meemaken. Het heeft mijn leven echt een stuk completer gemaakt. Het was prachtig. Ik vraag me alleen af wie nu het zwakke geslacht is!?

Nee: óf er een zwakker geslacht is

quote:

Op zondag 24 december 2006 09:09 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Nee: óf er een zwakker geslacht is

Zolang bladen als de OPZIJ bestaan maakt men dus een verschil.

soms lees je weer eens een verhaal... chacama dit keer. mooi gedaan meid. Ik moet zeggen dat je zo herkenbaar schrijft dat ik weer even in mijn eigen weeenstrom belandde en weer zeker weet dat ik dit echt nooit meer wil

quote:

Op zondag 24 december 2006 14:49 schreef Belana het volgende:
soms lees je weer eens een verhaal... chacama dit keer. mooi gedaan meid. Ik moet zeggen dat je zo herkenbaar schrijft dat ik weer even in mijn eigen weeenstrom belandde en weer zeker weet dat ik dit echt nooit meer wil

Zo dacht/denk ik er ook over. Dit nooit meer. Een snelle bevalling is mooi, maar ademhalen tussendoor is ook wel wenselijk.

_{ik wil bevallingsverhaaltjes lezen....}

Subtiel schopje...
Kersverse mama's...? ^{*nieuwsgierig aagje is*}

Op 17 januari was het dan zover. Op van de zenuwen op weg naar het ziekenhuis. Ik zou een keizersnede ondergaan aangezien de kleine dame in een stuit lag. koppie tegen mijn ribben en de voeten ernaast.
Om half tien moest ik mij melden, eerst ben ik aan de CT scan gelegd om te kijken hoe het met de uk ging en of ik niet toevallig al weeën had. Dit was allemaal prima in orde. Ik begon wel steeds zenuwachtiger te worden en had echt last van stress in de vorm van giechelen met mijn vriendin die net zo zenuwachtig was als ik.

Tevens mocht ik niet eten en drinken vanaf snachts twaalf uur dus had ik ook nog eens flinke dorst en honger. Er werd op dat moment eten rondgebracht maar helaas... die mochten de aanwezigen opeten Niet eerlijk .
Gelukkig was ik die dag de eerste aan de beurt voor de sectio. Ik mocht mij in een mooi geel pakkie hijsen die alleen vastzat achter in je nek met een drukknoopje. Heel charmant .

Toen begonnen de kriebels echt te komen. Ik werd opgehaald en we werden naar de OK gebracht. Mijn bevalmaatje mocht een mooi groen legerpakkie aan en ik was blij dat ik niet als enige voor lul stond in zo'n raar pakkie . Heb dan ook flink wat foto's gemaakt!!
Ik moest als eerste naar de OK waar ik werd geprepareerd voor de sectio. Het is daar trouwens erg koud zit gewoon te rillen op die OK tafel.

De anestist ging me uitleggen wat er allemaal bij me gedaan ging worden. De prik en infuus en dat er nadat het kindje is gehaald ook een prik zou krijgen om de baarmoeder te doen krimpen en dat je daar erg misselijk van kon worden.
Ik moest voorover gaan zitten op de OK tafel met mijn rug bol. De anestist zette de prik en ik voelde alsof er een warm goedje in mijn benen stroomde en dat het werd verdoofd. Maar toen..
Ik voelde de verdoving naar bovenslaan. Er zou verdoofd worden vanaf ongeveer de navel naar beneden en niet hoger. Alleen voelde ik nu dat het naar boven sloeg en ik werd duizelig. En ik raakte een beetje in paniek. En dat werd alleen maar erger toen ik mijn armen ook niet meer voelde. En ik zei tegen de man dat het niet goed ging. Even later was ik heel duizelig en ik kon zelfs niet meer slikken. Alles was verdoofd.

Ik ben van mijn leven nog nooit zo bang geweest als toen. Je hebt namelijk het gevoel dat je stikt aangezien je geen controle meer hebt over je ademhaling. Ik kon niet meer slikken en praten ging ook niet meer. Ik kon alleen nog heel zachtjes "help" fluisteren aangezien ik er niets meer uitkreeg. Ik voelde helemaal niets meer.
De anestist heeft de hele tijd bij mij gezeten en mij over mijn wang gestreeld en me geprobeerd rustig te krijgen ik hoorde ze in de verte praten en dat hij zei dat de ruggepik tever is doorgeslagen naar boven.
Ik weet nog dat Dana begon te huilen en dat ik blij was dat alles goed met haar was. Ze is even over het doek heen getild maar daar weet ik niet zo veel meer van. Vervolgens werd ik zo verschrikkelijk misselijk dat ik nog verder in paniek raakte aangezien ik immers niet kon slikken. En de pijn die daarna kwam.... men o men . Ik dacht dat ik ze voelde opereren maar dat bleken naderhand de naweeën te zijn.
De kleine werd naast me neergelegd en mijn arm om haar heengeslagen. Ik heb haar niet echt kunnen voelen aangezien ik verlamd was. Ik voelde wel maar arm op haar rusten aangezien druk niet verdwijnt.

Ik ben nadat ik ben gehecht, naar de uitslaapkamer gebracht waarbij ik behoorlijk wat verdovende middelen heb gehad. Vooral vanwege de pijn en om mij wat rustiger te krijgen. Na een uur of wat werd ik weer wat beter maar was nogal high door de morfine die ik had gehad. Ik weet ook niet alles meer eigenlijk .

Ik ben daarna wel gelijk gestopt met de morfine. Deze zorgt er namelijk voor dat je darmen en spijsvertering heel erg traag gaan werken. En die werkten erg traag de tweede dag. Ik werd gelijk weer op rantsoen gezet en mijn infuus omhoog gedraaid. De arts zei dat als mijn spijsvertering die dag niet zou gaan werken dat ik dan een maagzonde zou krijgen. Ik: NEE!!
Alles behalve dát .


Gelukkig is het niet nodig geweest. Ik mocht op de 20e aleer naar huis. Relatief snel na zo'n grote buikoperatie maar ik was blij dat ik weg mocht. In het ziekenhuis helpen ze je wel overal mee maar rust krijg je er niet aangezien je met meerdere op ene kamer ligt en ook de kindjes daar liggen. En vooral als er elke keer savonds mensen bij woren gelegd als jij net slaapt. .
Maar ik had wel een hele leuke overbuuf die ook een sectio heeft gehad. We hebben wel een hoop lol gehad en ook zij had een heerlijk rustig kindje. We hebben een hoop aan elkaar gehad en vooral tijdens kraamtranen .


Zover dus mijn "bevalling" Nooit weer. Volgende keer volledige narcose.

Maar naar iets anders kijken naderhand dan naar de kleine meid kon ik niet meer.

Jeetje nikky! Wat eng lijkt me dat idd!
Gelukkig hebben ze je daarna goed in de gaten gehouden maar wel jammer dat alles een beetje wazig is voor je.

Maar je hebt er iig een heel mooi meisje voor terug gekregen!

Iiieuw Nikky, wat naar van die ruggenprik.
En jammer dat je daardoor Dana niet kon voelen.

Ow getsie, wat akelig Nikky

Gelukkig is het nu allemaal goed en ben je blij

Ik ben zo blij

Wat naar Nikky De prik werd vast een wervel of 2 te hoog gezet.
Gelukkig is alles toch goed gegaan.

dat waar ik toendertijd bang voor was bij mijn 2 sectioos, is bij jou gebeurd

Ik kreeg het er benauwd van toen ik het las Nikky!

_{Je ondertitel}

[ Bericht 33% gewijzigd door Vivi op 23-01-2007 20:53:54 ]

Nikky wat klinkt dat eng zeg En dubbel klote omdat je je kindje niet goed kon voelen. Gelukkig is nu alles goed

Maarreeeh leg me het volgende eens wat beter uit...

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 18:31 schreef nikky het volgende:
hij zei dat de ruggepik tever is doorgeslagen naar boven

He gatver Nikky vreselijk eng zoiets!

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 20:14 schreef Martineke het volgende:
dat waar ik toendertijd bang voor was bij mijn 2 sectioos, is bij jou gebeurd

en ze hadden niet verteld dat dat kon gebeuren en dik dacht dus dta het helemaal fout ging. Dus paniek.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 20:52 schreef beefcake het volgende:
Nikky wat klinkt dat eng zeg En dubbel klote omdat je je kindje niet goed kon voelen. Gelukkig is nu alles goed

Maarreeeh leg me het volgende eens wat beter uit...
[..]

Het is uitgewerkt hoor bovenin .

Nikky, wat eng zeg! Maar wat fijn dat alles nu goed is

Wat een verhaal
Het lijkt me supereng als je voelt dat de ruggeprik doorslaat.

Gelukkig is alles goed nu

Ik kreeg er zelf een naar gevoel van joh, dat verhaal van die ruggeprik...
Maar wat goed dat de kleine meid er is he!

Buuuh, akelig zeg, die prik! Ik vind dat je dat toch vaak hoort, ruggenprikken die niet lukken of verkeerd uitpakken!

Oef, mijn buik werd er helemaal jekkie van. Maar je hebt er een mooi kindje voor gekregen. En ik hoop dat je de volgende keer inderdaad een meer prettige ervaring zult hebben.

Bah Nikky wat lijkt me dat eng. En dat ze niet verteld hebben dat dat kan gebeuren.
Wel fijn dat ze je zo goed hebben opgevangen.
Maar je hebt nu wel je kleine meisje.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 17:06 schreef appelsap het volgende:
En dat ze niet verteld hebben dat dat kan gebeuren.

Hadden ze bij mij ook niet gedaan hoor. Maar bij mij is dat doorslaan gelukkig ook niet gebeurd..

O jee Nikky, wat klinkt dat ontzettend eng!

Gelukkig kreeg je een mooie beloning

O Nikky wat naar zeg!
Terwijl het zo simpel op te lossen was volgens mij. De anesthesist had me nl. gewaarschuwd dat dit kon gebeuren. Zo gauw ik tinteling in mijn vingers voelde moest ik het direct zeggen, dan zouden ze de tafel iets kantelen. Hierdoor lag mijn hoofd iets hoger, waardoor de verdoving weer afzakte naar waar het nodig was. Ik voelde idd wat tintelen en toen ze de tafel iets gekanteld hadden had ik er verder geen last meer van. Zo simpel, maar het heeft me heel wat leed bespaard als ik jouw verhaal lees.

Bah, wat schrikken Nikky.

Dat klopt wat je zegt dutchie maar wat ik hoor uit nikky haar verhaal ging het heel erg snel. Vaak gaat het wat langzamer en is het zo op te lossen zoals jij dat zegt.
Het kan inderdaad zo snel gaan, daar is dan echt helaas weinig aan te doen behalve iemand goed in de gaten houden, geruststellen en wachten tot de medicatie wat begint uit te werken. Pas als je echt niet meer kan ademen zou men je onder volledige narcose brengen. Maar dat doen ze liever niet omdat dat ook niet fijn voor de baby is. We zien wel vaker dat die tintelingen en misselijkheid er zijn. Zeker bij keizersnedes (of beter gezegd bij zwangere vrouwen) is het heel moeilijk te bepalen hoeveel medicijnen gegeven moeten worden. Dit wordt berekend naar aanleiding van het gewicht. Bij iemand die niet zwanger is gaat dat (bijna) altijd goed, bij zwangeren is dat toch vreemder. Als je er meer over zou willen weten PM me dan maar.

Moonah, de jij had toch een epiduraal, daar komt dit eigenlijk niet zo bij voor. Je spuit dan niet zo direct de zenuwen plat, dat doe je wel bij de spinaal.

Ik heb het ook gehad, de eerste keer. Heel naar idd.
Waar ik weinig over hoor trouwens, bij mij daalde beide keren mijn bloeddruk heel erg, ik zakte echt weg.
Rotgevoel, ik dacht echt dat ik het hoekje om ging, ook de tweede keer weer, terwijl ik er toen toch al een beetje op bedacht was.

Sjak, je hebt gelijk. Dan is er weinig meer aan te doen, erg beangstigend.

Dat is een hele bekende complicatie Leah. Komt doordat je de zenuwen verdooft, hierdoor gaan de bloedvaten helemaal open staan en zijn niet in staat (door de verdoving) om het bloed naar boven te pompen. Je hebt dan ineens een relatief tekort aan bloed in je lijf en dan kun je dus "flauw" vallen. Misselijk draaierig etc hoort daarbij. Het is voor ons heel simpel op te lossen door wat medicijnen te geven. Voor de patient is het heel vervelend.

[ Bericht 0% gewijzigd door sjak op 26-01-2007 13:10:37 ]

Ah, duidelijk Sjak . ik heb het toen namelijk nooit meer nagevraagd , maar ik begrijp nu hoe dat werkt. Heb beide keren wel gezien dat ze heel hard in die infuuszak stonden te knijpen (waar een mens al niet op let )

Precies, veel vocht geven is ook een oplossing maar duurt soms wat langer. Wij doen het vaak allebei tegelijk.

In het dagelijks leven doe je bij iemand die flauw is gevallen de benen snel omhoog, dat kan niet bij iemand die een ruggenprik heeft gehad, Je zorgt dan namelijk dat ook de verdovingsvloeistof omhoog gaat en dan krijg je het verhaal wat nikky beschrijft.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 21:30 schreef sjak het volgende:

Moonah, de jij had toch een epiduraal, daar komt dit eigenlijk niet zo bij voor. Je spuit dan niet zo direct de zenuwen plat, dat doe je wel bij de spinaal.

Ja klopt. ik had een epiduraal. Die was werkelijk hemels!
Ik had niet in de gaten dat Nikky een andersoortige ruggenprik heeft gehad.

Wow Nikky, heftig verhaal.
Sommige dingen herken ik van de KS bij mijn vrouw afgelopen maandag.
Dat het zo koud is in die operatiekamer! Zij lag ook zo te rillen op die tafel.
En dan voorover zitten met een bolle rug voor de ruggenprik: succes met een buik van 41 weken
Gelukkig ging de verdoving bij haar wel goed.
Jij bent wel snel van de morfine gehaald ivm mijn wederhelft. Jouw uitleg daarover verklaart wel de hardnekkige verstopping waar zij last van heeft

Lichtpuntje bij ons (een belangrijke, in ieder geval voor mij op dat moment) was het begin van het spektakel in de operatiekamer waarbij iedereen binnenkwam. Aan mijn vrouw werd gevraagd welke taal ze het beste tegen konden gebruiken. Liever Engels dan Nederlands. Of Spaans natuurlijk, dat is immers haar moedertaal.
Vrijwel iedereen begon lekker ontspannen en lacherig hun drie of vier beste woordjes Spaans te demonstreren. Begint de gynecoloog gewoon in het Spaans uit te leggen wat er gaat gebeuren!
De reactie van een van de verpleegkundigen zal ik nooit meer vergeten. Met een blik vol verbijstering en ongeloof riep ze 'ben ik hier nu de enige die geen Spaans spreekt?'.
Er viel meteen een heel stuk spanning van mijn schouders.

Fijn dat er een topic is waar uitgebreide bevallingsverhalen gedeeld kunnen worden.
Zelf heb ik als verse papa gemerkt dat het fijn is om alles eens uit te schrijven. Het is tenslotte een stevige emotionele reis die je samen in korte of minder korte tijd maakt.
Hieronder mijn beleving ervan.

Zondagmiddag begon het eindelijk. Acht dagen na de uitgerekende datum belde de jongste van mijn zus om te vragen of de baby er al was.
Enkele uren later braken de vliezen.
Of er een verband bestaat is op dit moment niet duidelijk
De dienstdoende verloskundige vroeg ons om toch even in het ziekenhuis langs te komen voor controle. Omdat de kleine zich veel rustiger hield dan gewoonlijk (de druktemaker), moesten wij nog een paar uur ter observatie blijven, met de kleine aan de hartmonitor.
Alles goed, de paar lichte weeen trokken weer weg, dus op naar huis, lekker slapen.
Een mooi voornemen, dat slapen, maar daar kwam het niet echt van.
Rond een uur of 1 barstte het feest in volle hevigheid los. Niet frequent, maar wel intens.
Na een paar keer overleggen met de verloskunde afdeling mochten wij zo rond half elf 's ochtends eindelijk naar het ziekenhuis komen.
Urenlang hebben wij samen geprobeerd om alles op de natuurlijke manier te laten verlopen.
Tijdens de weeen hield mijn vrouw zich nog erg goed, terwijl ik haar door de moeilijke momenten heen praatte. Alleen het bewegen van de baby was slopend. Bijzonder pijnlijk.
Toen echter bleek dat het harde werken niet tot meer ontsluiting had geleid, werden wij overgedragen aan de medische afdeling.
Deze emotionele klap kwam hard aan en lukte het mij ook niet meer om haar enige moed in te praten. De wanhopige blik in haar ogen, uitgeput, vol angst...een nachtmerrie.

De epiduraal bracht uitkomst.
Met het verdwijnen van de pijn kon zij weer op adem komen. Weer praten. Weer slapen.
De uren die volgden gingen goed: mede dankzij de wee-versterkende middelen die zij toegediend kreeg, verliep ook de ontsluiting weer voorspoedig: 6, 7, 8, 9...
We kregen de moed er weer in.
Er was nog een punt van zorg: dat kleine wurm lag met zijn gezicht naar voren ipv naar achteren. Dat is op zich geen probleem, maar het maakt een bevalling wel lastiger.
En als je dan al weet dat het een grote baby is, begin je je af te vragen of het wel zal lukken.
Laat in de avond bleek tot onze opluchting dat hij zich toch nog had omgedraaid en dus in de optimale startpositie lag.
Op naar de laatste centimeter!
We zitten al op 9.
En we zitten nog steeds op 9.
Meer wee-versterkend spul.
9.
Druk overleg binnen het beval-team en met de gyn.
9 en een heel klein beetje.
Drie en een half uur lang 9 cm ontsluiting.
Bovendien daalde hij niet verder in.

31 Uur na het breken van de vliezen is onze zoon, 4230 gram zwaar, 54 cm lang, door middel van een keizersnee ter wereld gebracht.
Zwaar, ja. Dik nee. Gewoon (te) groot.
Een prachtventje

Mooi verhaal hoor! Heftige bevalling!

Het lijkt een beetje op mijn verhaal...
Lijkt me toch fijn voor je vriendin dat ze uiteindelijk met een KS is verlost.

Nikky.... .... !

Liopleurodon, sinds jij in het Z&Gtopic zei dat het met zo'n mooie nickname wel goed moest gaan heb ik uitgekeken naar jouw kleintje. Met zo'n bijzondere nickname heb jij een bijzondere bevalling meegemaakt. Misschien niet bijzonder fijn, maar wel bijzonder.

Mag ik hier als newby in OUD ook mijn verhaal vertellen? _{*voelt zich stiekem nogsteeds een beetje bezwaard...}
Vast wel...

Mijn bevalling was wel een gevalletje apart zal ik meteen maar even zeggen.

Maandagmorgen 2 oktober werd ik wakker met het gevoel van 'volgens mij is het begonnen'. Eigenlijk was ik wel verbaasd, van onze oudste was ik precies 14 dagen over tijd maar deze dame diende zich 5 dagen te vroeg aan dus ik had er eigenlijk nog niet zo op gerekend.

Manlief (D) was thuis, hij zou de volgende dag bij zijn nieuwe baas beginnen. We hebben het nog even afgewacht maar toen het er uiteindelijk op leek dat het wel door zou zetten heeft hij zijn baas gebeld dat morgen beginnen niet zou gaan lukken. Gelukkig wisten ze ervan toen ze hem aannamen dus het was geen probleem. De weeen waren nog niet echt pijnlijk maar wel redelijk regelmatig maar echt doorzetten wilde het toch niet.

's avonds om half 7 was ik het even helemaal zat, het schoot allemaal maar niet op ik ging naar bed want dit kon nog wel eens een lange nacht worden. Een uur later werd ik wakker, het rommelde even in mijn buik en toen ineens had ik een nat bed...jawel, mijn vliezen waren gebroken en toen ging het feest ook in alle hevigheid los. De weeen werden krachtig en regelmatig en ik verhuisde van ons waterbed naar mijn kraambed beneden in de huiskamer. Terwijl ik voor de televisie de weeen weg zat te puffen bracht D onze oudste naar bed, als ik dan toch 's avonds zou bevallen hoefde er voor haar geen oppas geregeld te worden.

Om 9 uur hebben we voor het eerst de verloskundige gebeld, ik had 4,5cm ontsluiting, nog maar even doorpuffen dus. Rond half 12 werden de weeen wel erg vervelend dus nog maar een keer de verloskundige gebeld, helaas ik moest nog even volhouden want ik had pas 6,5cm ontsluiting. We spraken af dat ze om half 3 nog een keer zou komen kijken en ik besloot om maar even te gaan douchen om te zien of dat enige verlichting zou bieden. (Bij de eerste vielen mijn weeen steeds weg onder de douche dus ik had er een hard hoofd in) Maar het douchen was eigenlijk wel lekker tot ik op een gegeven moment (rond half 1) het gevoel kreeg dat ik heel snel moest zorgen dat ik beneden moest komen want de weeen werden nu wel heel zwaar.

Ik heb het niet meer gered om me nog helemaal af te drogen en aan te kleden en kon alleen nog maar naar D roepen dat hij NU de verloskundige moest bellen...ik had persweeen!!! Zittend op de WC werd het hoofdje geboren en toen sloeg de paniek toe, ik kon dit kind toch niet op de WC geboren laten worden?!? Ik ben op de badkamervloer gaan zitten en daar heeft D geholpen om ons meisje op de wereld te zetten. Zonder kraamhulp en zonder verloskundige zaten we daar dan samen. D is toen de kraamhulp gaan bellen en tot onze grote verrassing had zij in haar auto op het eind van de straat zitten wachten op het telefoontje dat ze kon komen. Gelukkig...we waren niet meer alleen met ons kersverse wondertje.

Toen de verloskundige kwam hoefde ze alleen de navelstreng nog af te klemmen, de placenta was zonder dat ik het gemerkt had ook al gekomen en toen verhuisde ik dan toch maar naar ons waterbed. Omdat ik ook nog moest douchen wilde de kraamhulp me niet naar beneden laten gaan. Daar werd ik gehecht (gelukkig wederom maar 1 hechting) en daar werd ons meisje nagekeken door de verloskundige en voor het eerst bij me aan de borst gelegd. Pas toen drong het allemaal een beetje tot me door, ik was bevallen, dit wondertje was onze Chaya waar we al zo lang naar uitgekeken hadden en ze was wakker (!) ze dronk alsof haar leven er vanaf hing en pas een uur later ging ik douchen.

Het heeft wel even geduurt voor ik deze bevalling een beetje een plekje heb kunnen geven. Bevallen zonder hulp mag dan bijzonder zijn maar ik vond het ook wel erg schokkend. Als ik ook de beelden van mezelf terug zie van ong. een half uur na de bevalling (D is gaan filmen nadat de kraam en de verloskundige waren aangekomen) dan zie je gewoon aan me dat ik nog half in shock ben, me niet echt kan realiseren wat er allemaal gebeurd is. En ik heb al gezegd dat ALS er nog een 3e komt dat ik dan in het ziekenhuis wil bevallen. Bij de eerste kwam de verloskundige nl. pas toen ik al 9cm ontsluiting had en moest ze rennen om nog snel al haar spullen klaar te leggen en speelde D voor kraamhulp (kruiken maken, kleertjes klaarleggen) terwijl ik de persweeen lag weg te puffen. Op de een of andere manier mag ik dus niet rustig thuis bevallen van moeder natuur maar.

Ik moet zeggen dat het wel fijn is om nu 17 weken later mijn verhaal nog eens zwart op wit te zetten, de avond nog eens de revue te laten passeren want ondanks dat ik het al meerdere keren vertelt heb aan mensen ben ik toch geneig om het weg te stoppen en er maar niet meer aan te denken terwijl het behalve schokkend toch ook wel mooi is hoe onze kleine meid ter wereld is gekomen.

Liefs Miranda

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 14:17 schreef Nanook24 het volgende:
Zittend op de WC werd het hoofdje geboren en toen sloeg de paniek toe, ik kon dit kind toch niet op de WC geboren laten worden?!? Ik ben op de badkamervloer gaan zitten en daar heeft D geholpen om ons meisje op de wereld te zetten.

En hier schoot ik vol... Wow...

quote:

Ik moet zeggen dat het wel fijn is om nu 17 weken later mijn verhaal nog eens zwart op wit te zetten, de avond nog eens de revue te laten passeren want ondanks dat ik het al meerdere keren vertelt heb aan mensen ben ik toch geneig om het weg te stoppen en er maar niet meer aan te denken terwijl het behalve schokkend toch ook wel mooi is hoe onze kleine meid ter wereld is gekomen.

Goed dat je je verhaal hier hebt neergezet!

Hey Nanook24! Mooi en heftig verhaal joh!
Ik heb mijn jongste (3e) ook alleen met mijn man op de wereld gezet. Ik moet zeggen dat ik er heel anders tegenaan keek, zo van: "Nah, zo kan het ook en het ging goed.", maar dat is natuurlijk per vrouw verschillend
Eerlijk gezegd had ik er een beetje rekening mee gehouden, omdat bij de tweede de vlos zo'n beetje bij het sluitstuk naar binnen kwam rennen (8 cm) en de baby er een goed kwartier later al was. Ik had me er dus wat op voorbereid door tegen mijn man te zeggen: "Als dat gebeurt, geen paniek, gewoon mondje schoonvegen en kijken of de navelstreng niet rond de nek zit." En aldus geschiedde. Naderhand ging hij even bijna tegen de vlakte bij het idee wat er allemaal had kunnen gebeuren, maar meer ook niet. Hij heeft de verloskundige zelfs lopen pesten van "Haha, te laat!"

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 14:38 schreef Mwanatabu het volgende:
Hij heeft de verloskundige zelfs lopen pesten van "Haha, te laat!"

Heel herkenbaar dit. Mijn overbuurvrouw moest 11 weken na mij bevallen en iedere keer als ze bij de controle de verloskundige trof die mijn bevalling heeft gedaan kwam wel weer even ter sprake dat ze deze keer toch echt wel op tijd moest komen.

Overigens is hun dochter uiteindelijk in het ziekenhuis gehaald en kon de verloskundige dus niet te laat komen.

Nanook! Wow! Goed joh, heel begrijpelijk dat je schrikt van moeder natuur. Zou ik ook doen. Ik zou, denk ik, ook zoiets hebben van: 'whelp!' GOED gedaan en applausje voor je manlief! Er zijn ook mannen die zeven kleuren stront schijten op zo'n moment!

Dat deed hij ook, hij was vooral bang dat hij de kleine op de plavuizen vloer zou laten vallen.

Maar hij vond zichzelf ook wel erg stoer en had zoiets van; Ik had in elk geval niet het gevoel dat ik erbij stond en niets kon doen.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 00:31 schreef Liopleurodon het volgende:
31 Uur na het breken van de vliezen is onze zoon, 4230 gram zwaar, 54 cm lang, door middel van een keizersnee ter wereld gebracht.
Zwaar, ja. Dik nee. Gewoon (te) groot.
Een prachtventje

Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.

Nikky wat schrikken dat je ruggeprik zo slecht was gezet en dat je in paniek raakte. Wel enorm fijn dat het nu achter de rug is en je je kleine meisje in je armen kunt houden

Nanook24 bedankt dat je je verhaal met ons hebt willen delen. Echt heel speciaal dat jullie de bevalling echt helemaal samen hebben gedaan

Nanook! Wat heftig zeg!
Maar het heeft ook wel iets heel moois, zo samen.
_{Makkelijk gezegd vanaf hier.}

Slaapmeisje, Ga je thuis bevallen of in het ziekenhuis? Ik kan me in elk geval goed voorstellen dat je niet vrolijk werd van het verhaal van Liopleurodon maar het komt vast allemaal helemaal goed.

BE, Het is alleen zo jammer dat ik van dat mooie door de paniek niets mee heb gekregen van dat mooie en speciale.

Ik kreeg het zelf overigens spaans benauwd van het verhaal van Nikky. Niks meer kunnen, je niet kunnen uiten en je eigen kleine meisje niet kunnen voelen terwijl je weet dat ze op je arm ligt. Dat lijkt me echt heel erg eng.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 17:38 schreef Slaapmeisje het volgende:

[..]

Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.

Doe mijn verhaal dan nog maar eens lezen: in 2 uur bevallen van een dochter van 4720 gram
Oh ja, en zonder al te veel ellende.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 20:07 schreef snoopy het volgende:

[..]

Doe mijn verhaal dan nog maar eens lezen: in 2 uur bevallen van een dochter van 4720 gram
Oh ja, en zonder al te veel ellende.

Jij geeft ons allen hoop

Nanook, heftig met zijn tweetjes bevallen Logisch wel dat je wat in shock was!

Lio voor jou ook een hele ervaring zeg. Ik ben wel blij dat ik het werk moet doen, ik kan er niet tegen als ik mensen in pijn en wanhoop zie. Dat moet erg moeilijk geweest zijn voor je.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 17:38 schreef Slaapmeisje het volgende:

[..]

Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.

Nikky wat schrikken dat je ruggeprik zo slecht was gezet en dat je in paniek raakte. Wel enorm fijn dat het nu achter de rug is en je je kleine meisje in je armen kunt houden

Slaapmeis, Emma was 4220 gram en zo'n 50 cm. Geen knip nodig gehad en niet meer dan een klein scheurtje (twee hechtingen) Wel een uur aan het persen geweest na een halve dag weeën.
Het kan dus ook makkelijker gaan. succes hoor met je 8ponder