Bevallingsverhalen deel 5

soms lees je weer eens een verhaal... chacama dit keer. mooi gedaan meid. Ik moet zeggen dat je zo herkenbaar schrijft dat ik weer even in mijn eigen weeenstrom belandde en weer zeker weet dat ik dit echt nooit meer wil

quote:

Op zondag 24 december 2006 14:49 schreef Belana het volgende:
soms lees je weer eens een verhaal... chacama dit keer. mooi gedaan meid. Ik moet zeggen dat je zo herkenbaar schrijft dat ik weer even in mijn eigen weeenstrom belandde en weer zeker weet dat ik dit echt nooit meer wil

Zo dacht/denk ik er ook over. Dit nooit meer. Een snelle bevalling is mooi, maar ademhalen tussendoor is ook wel wenselijk.

_{ik wil bevallingsverhaaltjes lezen....}

Subtiel schopje...
Kersverse mama's...? ^{*nieuwsgierig aagje is*}

Op 17 januari was het dan zover. Op van de zenuwen op weg naar het ziekenhuis. Ik zou een keizersnede ondergaan aangezien de kleine dame in een stuit lag. koppie tegen mijn ribben en de voeten ernaast.
Om half tien moest ik mij melden, eerst ben ik aan de CT scan gelegd om te kijken hoe het met de uk ging en of ik niet toevallig al weeën had. Dit was allemaal prima in orde. Ik begon wel steeds zenuwachtiger te worden en had echt last van stress in de vorm van giechelen met mijn vriendin die net zo zenuwachtig was als ik.

Tevens mocht ik niet eten en drinken vanaf snachts twaalf uur dus had ik ook nog eens flinke dorst en honger. Er werd op dat moment eten rondgebracht maar helaas... die mochten de aanwezigen opeten Niet eerlijk .
Gelukkig was ik die dag de eerste aan de beurt voor de sectio. Ik mocht mij in een mooi geel pakkie hijsen die alleen vastzat achter in je nek met een drukknoopje. Heel charmant .

Toen begonnen de kriebels echt te komen. Ik werd opgehaald en we werden naar de OK gebracht. Mijn bevalmaatje mocht een mooi groen legerpakkie aan en ik was blij dat ik niet als enige voor lul stond in zo'n raar pakkie . Heb dan ook flink wat foto's gemaakt!!
Ik moest als eerste naar de OK waar ik werd geprepareerd voor de sectio. Het is daar trouwens erg koud zit gewoon te rillen op die OK tafel.

De anestist ging me uitleggen wat er allemaal bij me gedaan ging worden. De prik en infuus en dat er nadat het kindje is gehaald ook een prik zou krijgen om de baarmoeder te doen krimpen en dat je daar erg misselijk van kon worden.
Ik moest voorover gaan zitten op de OK tafel met mijn rug bol. De anestist zette de prik en ik voelde alsof er een warm goedje in mijn benen stroomde en dat het werd verdoofd. Maar toen..
Ik voelde de verdoving naar bovenslaan. Er zou verdoofd worden vanaf ongeveer de navel naar beneden en niet hoger. Alleen voelde ik nu dat het naar boven sloeg en ik werd duizelig. En ik raakte een beetje in paniek. En dat werd alleen maar erger toen ik mijn armen ook niet meer voelde. En ik zei tegen de man dat het niet goed ging. Even later was ik heel duizelig en ik kon zelfs niet meer slikken. Alles was verdoofd.

Ik ben van mijn leven nog nooit zo bang geweest als toen. Je hebt namelijk het gevoel dat je stikt aangezien je geen controle meer hebt over je ademhaling. Ik kon niet meer slikken en praten ging ook niet meer. Ik kon alleen nog heel zachtjes "help" fluisteren aangezien ik er niets meer uitkreeg. Ik voelde helemaal niets meer.
De anestist heeft de hele tijd bij mij gezeten en mij over mijn wang gestreeld en me geprobeerd rustig te krijgen ik hoorde ze in de verte praten en dat hij zei dat de ruggepik tever is doorgeslagen naar boven.
Ik weet nog dat Dana begon te huilen en dat ik blij was dat alles goed met haar was. Ze is even over het doek heen getild maar daar weet ik niet zo veel meer van. Vervolgens werd ik zo verschrikkelijk misselijk dat ik nog verder in paniek raakte aangezien ik immers niet kon slikken. En de pijn die daarna kwam.... men o men . Ik dacht dat ik ze voelde opereren maar dat bleken naderhand de naweeën te zijn.
De kleine werd naast me neergelegd en mijn arm om haar heengeslagen. Ik heb haar niet echt kunnen voelen aangezien ik verlamd was. Ik voelde wel maar arm op haar rusten aangezien druk niet verdwijnt.

Ik ben nadat ik ben gehecht, naar de uitslaapkamer gebracht waarbij ik behoorlijk wat verdovende middelen heb gehad. Vooral vanwege de pijn en om mij wat rustiger te krijgen. Na een uur of wat werd ik weer wat beter maar was nogal high door de morfine die ik had gehad. Ik weet ook niet alles meer eigenlijk .

Ik ben daarna wel gelijk gestopt met de morfine. Deze zorgt er namelijk voor dat je darmen en spijsvertering heel erg traag gaan werken. En die werkten erg traag de tweede dag. Ik werd gelijk weer op rantsoen gezet en mijn infuus omhoog gedraaid. De arts zei dat als mijn spijsvertering die dag niet zou gaan werken dat ik dan een maagzonde zou krijgen. Ik: NEE!!
Alles behalve dát .


Gelukkig is het niet nodig geweest. Ik mocht op de 20e aleer naar huis. Relatief snel na zo'n grote buikoperatie maar ik was blij dat ik weg mocht. In het ziekenhuis helpen ze je wel overal mee maar rust krijg je er niet aangezien je met meerdere op ene kamer ligt en ook de kindjes daar liggen. En vooral als er elke keer savonds mensen bij woren gelegd als jij net slaapt. .
Maar ik had wel een hele leuke overbuuf die ook een sectio heeft gehad. We hebben wel een hoop lol gehad en ook zij had een heerlijk rustig kindje. We hebben een hoop aan elkaar gehad en vooral tijdens kraamtranen .


Zover dus mijn "bevalling" Nooit weer. Volgende keer volledige narcose.

Maar naar iets anders kijken naderhand dan naar de kleine meid kon ik niet meer.

Jeetje nikky! Wat eng lijkt me dat idd!
Gelukkig hebben ze je daarna goed in de gaten gehouden maar wel jammer dat alles een beetje wazig is voor je.

Maar je hebt er iig een heel mooi meisje voor terug gekregen!

Iiieuw Nikky, wat naar van die ruggenprik.
En jammer dat je daardoor Dana niet kon voelen.

Ow getsie, wat akelig Nikky

Gelukkig is het nu allemaal goed en ben je blij

Ik ben zo blij

Wat naar Nikky De prik werd vast een wervel of 2 te hoog gezet.
Gelukkig is alles toch goed gegaan.

dat waar ik toendertijd bang voor was bij mijn 2 sectioos, is bij jou gebeurd

Ik kreeg het er benauwd van toen ik het las Nikky!

_{Je ondertitel}

[ Bericht 33% gewijzigd door Vivi op 23-01-2007 20:53:54 ]

Nikky wat klinkt dat eng zeg En dubbel klote omdat je je kindje niet goed kon voelen. Gelukkig is nu alles goed

Maarreeeh leg me het volgende eens wat beter uit...

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 18:31 schreef nikky het volgende:
hij zei dat de ruggepik tever is doorgeslagen naar boven

He gatver Nikky vreselijk eng zoiets!

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 20:14 schreef Martineke het volgende:
dat waar ik toendertijd bang voor was bij mijn 2 sectioos, is bij jou gebeurd

en ze hadden niet verteld dat dat kon gebeuren en dik dacht dus dta het helemaal fout ging. Dus paniek.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 20:52 schreef beefcake het volgende:
Nikky wat klinkt dat eng zeg En dubbel klote omdat je je kindje niet goed kon voelen. Gelukkig is nu alles goed

Maarreeeh leg me het volgende eens wat beter uit...
[..]

Het is uitgewerkt hoor bovenin .

Nikky, wat eng zeg! Maar wat fijn dat alles nu goed is

Wat een verhaal
Het lijkt me supereng als je voelt dat de ruggeprik doorslaat.

Gelukkig is alles goed nu

Ik kreeg er zelf een naar gevoel van joh, dat verhaal van die ruggeprik...
Maar wat goed dat de kleine meid er is he!

Buuuh, akelig zeg, die prik! Ik vind dat je dat toch vaak hoort, ruggenprikken die niet lukken of verkeerd uitpakken!

Oef, mijn buik werd er helemaal jekkie van. Maar je hebt er een mooi kindje voor gekregen. En ik hoop dat je de volgende keer inderdaad een meer prettige ervaring zult hebben.

Bah Nikky wat lijkt me dat eng. En dat ze niet verteld hebben dat dat kan gebeuren.
Wel fijn dat ze je zo goed hebben opgevangen.
Maar je hebt nu wel je kleine meisje.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 17:06 schreef appelsap het volgende:
En dat ze niet verteld hebben dat dat kan gebeuren.

Hadden ze bij mij ook niet gedaan hoor. Maar bij mij is dat doorslaan gelukkig ook niet gebeurd..

O jee Nikky, wat klinkt dat ontzettend eng!

Gelukkig kreeg je een mooie beloning

O Nikky wat naar zeg!
Terwijl het zo simpel op te lossen was volgens mij. De anesthesist had me nl. gewaarschuwd dat dit kon gebeuren. Zo gauw ik tinteling in mijn vingers voelde moest ik het direct zeggen, dan zouden ze de tafel iets kantelen. Hierdoor lag mijn hoofd iets hoger, waardoor de verdoving weer afzakte naar waar het nodig was. Ik voelde idd wat tintelen en toen ze de tafel iets gekanteld hadden had ik er verder geen last meer van. Zo simpel, maar het heeft me heel wat leed bespaard als ik jouw verhaal lees.

Bah, wat schrikken Nikky.

Dat klopt wat je zegt dutchie maar wat ik hoor uit nikky haar verhaal ging het heel erg snel. Vaak gaat het wat langzamer en is het zo op te lossen zoals jij dat zegt.
Het kan inderdaad zo snel gaan, daar is dan echt helaas weinig aan te doen behalve iemand goed in de gaten houden, geruststellen en wachten tot de medicatie wat begint uit te werken. Pas als je echt niet meer kan ademen zou men je onder volledige narcose brengen. Maar dat doen ze liever niet omdat dat ook niet fijn voor de baby is. We zien wel vaker dat die tintelingen en misselijkheid er zijn. Zeker bij keizersnedes (of beter gezegd bij zwangere vrouwen) is het heel moeilijk te bepalen hoeveel medicijnen gegeven moeten worden. Dit wordt berekend naar aanleiding van het gewicht. Bij iemand die niet zwanger is gaat dat (bijna) altijd goed, bij zwangeren is dat toch vreemder. Als je er meer over zou willen weten PM me dan maar.

Moonah, de jij had toch een epiduraal, daar komt dit eigenlijk niet zo bij voor. Je spuit dan niet zo direct de zenuwen plat, dat doe je wel bij de spinaal.

Ik heb het ook gehad, de eerste keer. Heel naar idd.
Waar ik weinig over hoor trouwens, bij mij daalde beide keren mijn bloeddruk heel erg, ik zakte echt weg.
Rotgevoel, ik dacht echt dat ik het hoekje om ging, ook de tweede keer weer, terwijl ik er toen toch al een beetje op bedacht was.

Sjak, je hebt gelijk. Dan is er weinig meer aan te doen, erg beangstigend.

Dat is een hele bekende complicatie Leah. Komt doordat je de zenuwen verdooft, hierdoor gaan de bloedvaten helemaal open staan en zijn niet in staat (door de verdoving) om het bloed naar boven te pompen. Je hebt dan ineens een relatief tekort aan bloed in je lijf en dan kun je dus "flauw" vallen. Misselijk draaierig etc hoort daarbij. Het is voor ons heel simpel op te lossen door wat medicijnen te geven. Voor de patient is het heel vervelend.

[ Bericht 0% gewijzigd door sjak op 26-01-2007 13:10:37 ]

Ah, duidelijk Sjak . ik heb het toen namelijk nooit meer nagevraagd , maar ik begrijp nu hoe dat werkt. Heb beide keren wel gezien dat ze heel hard in die infuuszak stonden te knijpen (waar een mens al niet op let )

Precies, veel vocht geven is ook een oplossing maar duurt soms wat langer. Wij doen het vaak allebei tegelijk.

In het dagelijks leven doe je bij iemand die flauw is gevallen de benen snel omhoog, dat kan niet bij iemand die een ruggenprik heeft gehad, Je zorgt dan namelijk dat ook de verdovingsvloeistof omhoog gaat en dan krijg je het verhaal wat nikky beschrijft.

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 21:30 schreef sjak het volgende:

Moonah, de jij had toch een epiduraal, daar komt dit eigenlijk niet zo bij voor. Je spuit dan niet zo direct de zenuwen plat, dat doe je wel bij de spinaal.

Ja klopt. ik had een epiduraal. Die was werkelijk hemels!
Ik had niet in de gaten dat Nikky een andersoortige ruggenprik heeft gehad.

Wow Nikky, heftig verhaal.
Sommige dingen herken ik van de KS bij mijn vrouw afgelopen maandag.
Dat het zo koud is in die operatiekamer! Zij lag ook zo te rillen op die tafel.
En dan voorover zitten met een bolle rug voor de ruggenprik: succes met een buik van 41 weken
Gelukkig ging de verdoving bij haar wel goed.
Jij bent wel snel van de morfine gehaald ivm mijn wederhelft. Jouw uitleg daarover verklaart wel de hardnekkige verstopping waar zij last van heeft

Lichtpuntje bij ons (een belangrijke, in ieder geval voor mij op dat moment) was het begin van het spektakel in de operatiekamer waarbij iedereen binnenkwam. Aan mijn vrouw werd gevraagd welke taal ze het beste tegen konden gebruiken. Liever Engels dan Nederlands. Of Spaans natuurlijk, dat is immers haar moedertaal.
Vrijwel iedereen begon lekker ontspannen en lacherig hun drie of vier beste woordjes Spaans te demonstreren. Begint de gynecoloog gewoon in het Spaans uit te leggen wat er gaat gebeuren!
De reactie van een van de verpleegkundigen zal ik nooit meer vergeten. Met een blik vol verbijstering en ongeloof riep ze 'ben ik hier nu de enige die geen Spaans spreekt?'.
Er viel meteen een heel stuk spanning van mijn schouders.

Fijn dat er een topic is waar uitgebreide bevallingsverhalen gedeeld kunnen worden.
Zelf heb ik als verse papa gemerkt dat het fijn is om alles eens uit te schrijven. Het is tenslotte een stevige emotionele reis die je samen in korte of minder korte tijd maakt.
Hieronder mijn beleving ervan.

Zondagmiddag begon het eindelijk. Acht dagen na de uitgerekende datum belde de jongste van mijn zus om te vragen of de baby er al was.
Enkele uren later braken de vliezen.
Of er een verband bestaat is op dit moment niet duidelijk
De dienstdoende verloskundige vroeg ons om toch even in het ziekenhuis langs te komen voor controle. Omdat de kleine zich veel rustiger hield dan gewoonlijk (de druktemaker), moesten wij nog een paar uur ter observatie blijven, met de kleine aan de hartmonitor.
Alles goed, de paar lichte weeen trokken weer weg, dus op naar huis, lekker slapen.
Een mooi voornemen, dat slapen, maar daar kwam het niet echt van.
Rond een uur of 1 barstte het feest in volle hevigheid los. Niet frequent, maar wel intens.
Na een paar keer overleggen met de verloskunde afdeling mochten wij zo rond half elf 's ochtends eindelijk naar het ziekenhuis komen.
Urenlang hebben wij samen geprobeerd om alles op de natuurlijke manier te laten verlopen.
Tijdens de weeen hield mijn vrouw zich nog erg goed, terwijl ik haar door de moeilijke momenten heen praatte. Alleen het bewegen van de baby was slopend. Bijzonder pijnlijk.
Toen echter bleek dat het harde werken niet tot meer ontsluiting had geleid, werden wij overgedragen aan de medische afdeling.
Deze emotionele klap kwam hard aan en lukte het mij ook niet meer om haar enige moed in te praten. De wanhopige blik in haar ogen, uitgeput, vol angst...een nachtmerrie.

De epiduraal bracht uitkomst.
Met het verdwijnen van de pijn kon zij weer op adem komen. Weer praten. Weer slapen.
De uren die volgden gingen goed: mede dankzij de wee-versterkende middelen die zij toegediend kreeg, verliep ook de ontsluiting weer voorspoedig: 6, 7, 8, 9...
We kregen de moed er weer in.
Er was nog een punt van zorg: dat kleine wurm lag met zijn gezicht naar voren ipv naar achteren. Dat is op zich geen probleem, maar het maakt een bevalling wel lastiger.
En als je dan al weet dat het een grote baby is, begin je je af te vragen of het wel zal lukken.
Laat in de avond bleek tot onze opluchting dat hij zich toch nog had omgedraaid en dus in de optimale startpositie lag.
Op naar de laatste centimeter!
We zitten al op 9.
En we zitten nog steeds op 9.
Meer wee-versterkend spul.
9.
Druk overleg binnen het beval-team en met de gyn.
9 en een heel klein beetje.
Drie en een half uur lang 9 cm ontsluiting.
Bovendien daalde hij niet verder in.

31 Uur na het breken van de vliezen is onze zoon, 4230 gram zwaar, 54 cm lang, door middel van een keizersnee ter wereld gebracht.
Zwaar, ja. Dik nee. Gewoon (te) groot.
Een prachtventje

Mooi verhaal hoor! Heftige bevalling!

Het lijkt een beetje op mijn verhaal...
Lijkt me toch fijn voor je vriendin dat ze uiteindelijk met een KS is verlost.

Nikky.... .... !

Liopleurodon, sinds jij in het Z&Gtopic zei dat het met zo'n mooie nickname wel goed moest gaan heb ik uitgekeken naar jouw kleintje. Met zo'n bijzondere nickname heb jij een bijzondere bevalling meegemaakt. Misschien niet bijzonder fijn, maar wel bijzonder.

Mag ik hier als newby in OUD ook mijn verhaal vertellen? _{*voelt zich stiekem nogsteeds een beetje bezwaard...}
Vast wel...

Mijn bevalling was wel een gevalletje apart zal ik meteen maar even zeggen.

Maandagmorgen 2 oktober werd ik wakker met het gevoel van 'volgens mij is het begonnen'. Eigenlijk was ik wel verbaasd, van onze oudste was ik precies 14 dagen over tijd maar deze dame diende zich 5 dagen te vroeg aan dus ik had er eigenlijk nog niet zo op gerekend.

Manlief (D) was thuis, hij zou de volgende dag bij zijn nieuwe baas beginnen. We hebben het nog even afgewacht maar toen het er uiteindelijk op leek dat het wel door zou zetten heeft hij zijn baas gebeld dat morgen beginnen niet zou gaan lukken. Gelukkig wisten ze ervan toen ze hem aannamen dus het was geen probleem. De weeen waren nog niet echt pijnlijk maar wel redelijk regelmatig maar echt doorzetten wilde het toch niet.

's avonds om half 7 was ik het even helemaal zat, het schoot allemaal maar niet op ik ging naar bed want dit kon nog wel eens een lange nacht worden. Een uur later werd ik wakker, het rommelde even in mijn buik en toen ineens had ik een nat bed...jawel, mijn vliezen waren gebroken en toen ging het feest ook in alle hevigheid los. De weeen werden krachtig en regelmatig en ik verhuisde van ons waterbed naar mijn kraambed beneden in de huiskamer. Terwijl ik voor de televisie de weeen weg zat te puffen bracht D onze oudste naar bed, als ik dan toch 's avonds zou bevallen hoefde er voor haar geen oppas geregeld te worden.

Om 9 uur hebben we voor het eerst de verloskundige gebeld, ik had 4,5cm ontsluiting, nog maar even doorpuffen dus. Rond half 12 werden de weeen wel erg vervelend dus nog maar een keer de verloskundige gebeld, helaas ik moest nog even volhouden want ik had pas 6,5cm ontsluiting. We spraken af dat ze om half 3 nog een keer zou komen kijken en ik besloot om maar even te gaan douchen om te zien of dat enige verlichting zou bieden. (Bij de eerste vielen mijn weeen steeds weg onder de douche dus ik had er een hard hoofd in) Maar het douchen was eigenlijk wel lekker tot ik op een gegeven moment (rond half 1) het gevoel kreeg dat ik heel snel moest zorgen dat ik beneden moest komen want de weeen werden nu wel heel zwaar.

Ik heb het niet meer gered om me nog helemaal af te drogen en aan te kleden en kon alleen nog maar naar D roepen dat hij NU de verloskundige moest bellen...ik had persweeen!!! Zittend op de WC werd het hoofdje geboren en toen sloeg de paniek toe, ik kon dit kind toch niet op de WC geboren laten worden?!? Ik ben op de badkamervloer gaan zitten en daar heeft D geholpen om ons meisje op de wereld te zetten. Zonder kraamhulp en zonder verloskundige zaten we daar dan samen. D is toen de kraamhulp gaan bellen en tot onze grote verrassing had zij in haar auto op het eind van de straat zitten wachten op het telefoontje dat ze kon komen. Gelukkig...we waren niet meer alleen met ons kersverse wondertje.

Toen de verloskundige kwam hoefde ze alleen de navelstreng nog af te klemmen, de placenta was zonder dat ik het gemerkt had ook al gekomen en toen verhuisde ik dan toch maar naar ons waterbed. Omdat ik ook nog moest douchen wilde de kraamhulp me niet naar beneden laten gaan. Daar werd ik gehecht (gelukkig wederom maar 1 hechting) en daar werd ons meisje nagekeken door de verloskundige en voor het eerst bij me aan de borst gelegd. Pas toen drong het allemaal een beetje tot me door, ik was bevallen, dit wondertje was onze Chaya waar we al zo lang naar uitgekeken hadden en ze was wakker (!) ze dronk alsof haar leven er vanaf hing en pas een uur later ging ik douchen.

Het heeft wel even geduurt voor ik deze bevalling een beetje een plekje heb kunnen geven. Bevallen zonder hulp mag dan bijzonder zijn maar ik vond het ook wel erg schokkend. Als ik ook de beelden van mezelf terug zie van ong. een half uur na de bevalling (D is gaan filmen nadat de kraam en de verloskundige waren aangekomen) dan zie je gewoon aan me dat ik nog half in shock ben, me niet echt kan realiseren wat er allemaal gebeurd is. En ik heb al gezegd dat ALS er nog een 3e komt dat ik dan in het ziekenhuis wil bevallen. Bij de eerste kwam de verloskundige nl. pas toen ik al 9cm ontsluiting had en moest ze rennen om nog snel al haar spullen klaar te leggen en speelde D voor kraamhulp (kruiken maken, kleertjes klaarleggen) terwijl ik de persweeen lag weg te puffen. Op de een of andere manier mag ik dus niet rustig thuis bevallen van moeder natuur maar.

Ik moet zeggen dat het wel fijn is om nu 17 weken later mijn verhaal nog eens zwart op wit te zetten, de avond nog eens de revue te laten passeren want ondanks dat ik het al meerdere keren vertelt heb aan mensen ben ik toch geneig om het weg te stoppen en er maar niet meer aan te denken terwijl het behalve schokkend toch ook wel mooi is hoe onze kleine meid ter wereld is gekomen.

Liefs Miranda

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 14:17 schreef Nanook24 het volgende:
Zittend op de WC werd het hoofdje geboren en toen sloeg de paniek toe, ik kon dit kind toch niet op de WC geboren laten worden?!? Ik ben op de badkamervloer gaan zitten en daar heeft D geholpen om ons meisje op de wereld te zetten.

En hier schoot ik vol... Wow...

quote:

Ik moet zeggen dat het wel fijn is om nu 17 weken later mijn verhaal nog eens zwart op wit te zetten, de avond nog eens de revue te laten passeren want ondanks dat ik het al meerdere keren vertelt heb aan mensen ben ik toch geneig om het weg te stoppen en er maar niet meer aan te denken terwijl het behalve schokkend toch ook wel mooi is hoe onze kleine meid ter wereld is gekomen.

Goed dat je je verhaal hier hebt neergezet!

Hey Nanook24! Mooi en heftig verhaal joh!
Ik heb mijn jongste (3e) ook alleen met mijn man op de wereld gezet. Ik moet zeggen dat ik er heel anders tegenaan keek, zo van: "Nah, zo kan het ook en het ging goed.", maar dat is natuurlijk per vrouw verschillend
Eerlijk gezegd had ik er een beetje rekening mee gehouden, omdat bij de tweede de vlos zo'n beetje bij het sluitstuk naar binnen kwam rennen (8 cm) en de baby er een goed kwartier later al was. Ik had me er dus wat op voorbereid door tegen mijn man te zeggen: "Als dat gebeurt, geen paniek, gewoon mondje schoonvegen en kijken of de navelstreng niet rond de nek zit." En aldus geschiedde. Naderhand ging hij even bijna tegen de vlakte bij het idee wat er allemaal had kunnen gebeuren, maar meer ook niet. Hij heeft de verloskundige zelfs lopen pesten van "Haha, te laat!"

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 14:38 schreef Mwanatabu het volgende:
Hij heeft de verloskundige zelfs lopen pesten van "Haha, te laat!"

Heel herkenbaar dit. Mijn overbuurvrouw moest 11 weken na mij bevallen en iedere keer als ze bij de controle de verloskundige trof die mijn bevalling heeft gedaan kwam wel weer even ter sprake dat ze deze keer toch echt wel op tijd moest komen.

Overigens is hun dochter uiteindelijk in het ziekenhuis gehaald en kon de verloskundige dus niet te laat komen.

Nanook! Wow! Goed joh, heel begrijpelijk dat je schrikt van moeder natuur. Zou ik ook doen. Ik zou, denk ik, ook zoiets hebben van: 'whelp!' GOED gedaan en applausje voor je manlief! Er zijn ook mannen die zeven kleuren stront schijten op zo'n moment!

Dat deed hij ook, hij was vooral bang dat hij de kleine op de plavuizen vloer zou laten vallen.

Maar hij vond zichzelf ook wel erg stoer en had zoiets van; Ik had in elk geval niet het gevoel dat ik erbij stond en niets kon doen.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 00:31 schreef Liopleurodon het volgende:
31 Uur na het breken van de vliezen is onze zoon, 4230 gram zwaar, 54 cm lang, door middel van een keizersnee ter wereld gebracht.
Zwaar, ja. Dik nee. Gewoon (te) groot.
Een prachtventje

Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.

Nikky wat schrikken dat je ruggeprik zo slecht was gezet en dat je in paniek raakte. Wel enorm fijn dat het nu achter de rug is en je je kleine meisje in je armen kunt houden

Nanook24 bedankt dat je je verhaal met ons hebt willen delen. Echt heel speciaal dat jullie de bevalling echt helemaal samen hebben gedaan

Nanook! Wat heftig zeg!
Maar het heeft ook wel iets heel moois, zo samen.
_{Makkelijk gezegd vanaf hier.}

Slaapmeisje, Ga je thuis bevallen of in het ziekenhuis? Ik kan me in elk geval goed voorstellen dat je niet vrolijk werd van het verhaal van Liopleurodon maar het komt vast allemaal helemaal goed.

BE, Het is alleen zo jammer dat ik van dat mooie door de paniek niets mee heb gekregen van dat mooie en speciale.

Ik kreeg het zelf overigens spaans benauwd van het verhaal van Nikky. Niks meer kunnen, je niet kunnen uiten en je eigen kleine meisje niet kunnen voelen terwijl je weet dat ze op je arm ligt. Dat lijkt me echt heel erg eng.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 17:38 schreef Slaapmeisje het volgende:

[..]

Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.

Doe mijn verhaal dan nog maar eens lezen: in 2 uur bevallen van een dochter van 4720 gram
Oh ja, en zonder al te veel ellende.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 20:07 schreef snoopy het volgende:

[..]

Doe mijn verhaal dan nog maar eens lezen: in 2 uur bevallen van een dochter van 4720 gram
Oh ja, en zonder al te veel ellende.

Jij geeft ons allen hoop

Nanook, heftig met zijn tweetjes bevallen Logisch wel dat je wat in shock was!

Lio voor jou ook een hele ervaring zeg. Ik ben wel blij dat ik het werk moet doen, ik kan er niet tegen als ik mensen in pijn en wanhoop zie. Dat moet erg moeilijk geweest zijn voor je.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 17:38 schreef Slaapmeisje het volgende:

[..]

Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.

Nikky wat schrikken dat je ruggeprik zo slecht was gezet en dat je in paniek raakte. Wel enorm fijn dat het nu achter de rug is en je je kleine meisje in je armen kunt houden

Slaapmeis, Emma was 4220 gram en zo'n 50 cm. Geen knip nodig gehad en niet meer dan een klein scheurtje (twee hechtingen) Wel een uur aan het persen geweest na een halve dag weeën.
Het kan dus ook makkelijker gaan. succes hoor met je 8ponder

Nanook wat een prachtig verhaal. Hier was onze dochter bijna geboren zonder hulp van de vk.. Het hoofdje van Amber was er ook zo goed als uit. Ik hoefde ook niet meer te persen..

quote:

Op donderdag 4 november 2004 16:28 schreef kozakken het volgende:
Mijn bevallingsverhaal van de geboorte van Jonne. (1e kind)

Mijn vliezen braken donderdagmorgen om 3.45. Dus ik het bed uit en wat door het huis rommelen. Tegen zessen had ik zo om de twee/drie minuten weeën en hebben we de verloskundige gebeld. Die was er rond half zeven. Hij toucheerde en toen bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. maar ik moest toch naar het ziekenhuis vanwege die 15 dagen over tijd.

De weeën zetten niet helemaal voldoende in kracht door. Daarom werd ik rond half elf aan het infuus gelegd om de weeën te stimuleren. Laat in de middag werd alles veel heftiger. Rond een uur of vijf ben ik onder de douche gezet.
Iets voor zes mocht ik beginnen met persen. Dat heeft 1,5 uur geduurd.
Toen hebben ze me ook nog verdoofd voor de knip, omdat onze kleine toch wel groot leek te zijn. Maar gelukkig hebben ze zelfs geen knip hoeven zetten.
Geboren om 19.30 precies en 4485 gr. (en cm 56 ) En dat je dan opeens zijn naam mag zeggen tegen iedereen...

Toen ik gehecht werd (5 inwendige hechtingen), werd Jonne gewogen, nagekeken en in bad gedaan. Hij kreeg de kleertjes aan die we al hadden uitgezocht: een wit pakje met rode sokjes gebreid door oma.
Het was een best zware bevalling. Maar ik kijk met een goed gevoel terug.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 00:01 schreef kozakken het volgende:
Romme's geboorteverhaal. (2e kind)
Rond half vijf/kwart voor vijf komt Roelof thuis. Fijn! Ik heb al soortement van weeen... denk ik....
Om kwart voor negen belt hij de verloskundige. ze zegt dat ze er meteen aankomen.
Het is kwart over negen en Ze breekt de vliezen.
Tien uur precies! Wat ging het razendsnel! Ons kleine kindje wordt op mijn buik gelegd.
Binnen tien minuten is de placenta ook geboren. Daarna kijken ze of er nog wat reparatiewerkzaamheden verricht moeten worden. Maar op een klein scheurtje na is er weinig aan de hand.
4440 en 56 cm.

Bijzonder verkorte versies. Maar ook hier 'gewoon' twee bevallingen die heftig maar ook niet al te heftig waren, waar alles heel fijn samen met kozakkenman ging en waar ik me heel goed bij voel.
(Voor lange versie moeten jullie maar gewoon bij de linken kijken)

Iedere bevalling komt toch zoals 'ie komt. Natuurlijk wordt het heftig. Maar je kunt toch niet vantevoren inschatten hoe het gaat.
(k heb trouwens beide bevallingen gequoted omdat er, volgens mij, natuurlijk best wat verschil zit tussen een eerste bevalling en tweede keer.)
't komt zoals het komt. En ik ben ervan overtuigd dat iedereen de kracht heeft om het aan te kunnen. Maar reken niet op een te vlotte bevalling, dan kan het alleen maar meevallen.

sterkte.
Wat is dit toch een mooi en bijzonder topic

Bedankt voor jullie ervaringen met een wat groter kindje. Het komt denk ik ook gewoon omdat ik zelf niet zo groot ben (1.64m) en dan vind ik een kindje van 56 cm. verhoudingsgewijs best groot. Maar goed, het komt zoals het komt en nu hoef ik me in ieder geval niet extra zorgen te maken om elke dag dat ik meer overtijd loop!

Zowel met handmatig voelen als met een groeiecho kunnen ze er zo een pond naastzitten, Slaapmeisje. Er is geen 100% betrouwbare methode voor. En gewicht is vaak minder belangrijk dan bijv hoofdomtrek.

Wat een verhaal Nikky, lijkt me erg eng om mee te maken. Zeker als je niet weet wat je overkomt.

En Nanook en Lio ook al van die heftige verhalen..

Ronja werd opgemeten op een laatste echo en zo geschat op zes tot zeven pond bij nog geen 50 centimeter. Een kleintje dus. De verloskundige voelde en voelde zeker weten een kind dat boven de acht pond zou zitten

Ze bleek bijna acht pond en 52 centimeter.
Het zegt echt niet zo heel veel, die schattingen, en al helemaal niet over de bevalling.

ha owlet, dat was bij ons ook zo!
met de laatste echo zegt de madam: ooh das wel een kleintje, je was zelf zeker ook niet groot?

en de VK op t laatst: poeh dit is wel een zevenponder hoor.

en max idd 8 pond, maar wel 47 cm

Hier werd ook een groot kind voorspeld, viel erg mee . 6 pond, wèl 54 cm.

maxim werd 8 pond zeiden ze, t werden er 10.
en romijn was precies goed geschat, 9 1/2 pond.

quote:

Op zondag 28 januari 2007 13:41 schreef Slaapmeisje het volgende:
Bedankt voor jullie ervaringen met een wat groter kindje. Het komt denk ik ook gewoon omdat ik zelf niet zo groot ben (1.64m) en dan vind ik een kindje van 56 cm. verhoudingsgewijs best groot. Maar goed, het komt zoals het komt en nu hoef ik me in ieder geval niet extra zorgen te maken om elke dag dat ik meer overtijd loop!

Fons was 4 kilo 485 en 56 cm. (Ik 1.68) en ik vond de bevalling verschrikkelijk, maar ik denk niet dat dat met een klein, mager kindje anders zou geweest zijn want hetgene niet te verdragen was waren de weeën...
Toen hij er uit kwam was dat eng en pijnlijk, maar goed te verdragen.

Slaapmeisje, maak je van te voren niet al te druk.
Je bent een stuk langer dan mijn vrouw (1,55).
Kijk liever naar alle meldingen hierboven van grotere babies met natuurlijke bevallingen

quote:

Op zondag 28 januari 2007 14:29 schreef poemojn het volgende:
En gewicht is vaak minder belangrijk dan bijv hoofdomtrek.

Dat dus.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 20:20 schreef beefcake het volgende:
Lio voor jou ook een hele ervaring zeg. Ik ben wel blij dat ik het werk moet doen, ik kan er niet tegen als ik mensen in pijn en wanhoop zie. Dat moet erg moeilijk geweest zijn voor je.

Ja inderdaad. Pijn zien bij mensen waar je van houdt doet bijna fysiek zeer.
Wat ik mij nog goed herinner, is de verhuizing van de 'gewone' verlosafdeling naar de medische afdeling.
Even lopen, lift in, weer even lopen (ik dan, mijn vrouw natuurlijk op een bed). Beetje praten met de verpleegster.
Dit brak mijn concentratie van de uren daarvoor waarbij ik naar niets anders keek dan naar de gezichtsuitdrukking van de vrouw van mijn leven.
Ik had niet meer in de gaten hoe afhankelijk zij van mij was op dat moment.
Toen ik zag hoe ze er uit zag toen wij in de verloskamer waren aangekomen schrok ik mij rot.
Wanhoop. Een blik van 'help mij, ik ga dood'. Dat laatste heeft zij toen ook hardop gezegd...
Als ik hier zo aan terugdenk, denk ik maar snel aan de foto's van mijn twee slapende lieverds die ik net gemaakt heb

Nanook, jeetje, zo alleen bevallen, lijkt me heel vreemd, spannend maar ook bijzonder! _{(en 1 dagje later dan ik!)}
Liopleurdon, heftig hoor, het lijkt me inderdaad niet altijd even geweldig voor de papa's, om te moeten toekijken!

Slaapmeisje, niet te druk maken hoor! Ze zitten zo vaak verkeerd met die metingen. Sara werd bij 36 weken met een echo geschat op 5 pond, 6 pond op zijn hoogst, ze was 4220 gram, en andersom hoor je het ook heel vaak!

Kom ook weer eens hier kijken en lees het verhaal van Nanook....
Ook hier is mijn jongste monster op de badkamer geboren, zonder verloskundige...Maar hier kon papa de kleine nog net op tijd opvangen...

quote:

Op zondag 28 januari 2007 14:41 schreef owlet het volgende:
Ronja werd opgemeten op een laatste echo en zo geschat op zes tot zeven pond bij nog geen 50 centimeter. Een kleintje dus. De verloskundige voelde en voelde zeker weten een kind dat boven de acht pond zou zitten

Ze bleek bijna acht pond en 52 centimeter.
Het zegt echt niet zo heel veel, die schattingen, en al helemaal niet over de bevalling.

Noem je dat klein? Kendahl was ca. 45 cm en 2690 gram. Hij was dan ook te vroeg,

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 21:02 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Noem je dat klein? Kendahl was ca. 45 cm en 2690 gram. Hij was dan ook te vroeg,

ghehe, baas boven baas

[ Bericht 2% gewijzigd door owlet op 01-02-2007 23:13:53 (typo) ]

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 21:10 schreef owlet het volgende:

[..]

ghehe, baar boven baas

Gehehe!

Eén van de leukste dingen vlak na de bevalling was het gesprek met mijn moeder aan de telefoon:
'Met Maaike [..]'
'Met Noor'
'Hoi meis! Hoe gaat het? Zijn je weeën weer weggetrokken?'
'Nee.'
'Ow.'
'Ik ben bevallen.'
'....[lachende uitroep]Ja?! Wat goed!'
'*grijns* *grinnik*'

Zaterdagnacht 27 januari lig ik in bed als om 04.00 uur ik een soort “plop” voel..mijn vliezen zijn gebroken!

De dag daarvoor ben ik mijn slijmprop al verloren. Ik ga naar het toilet en twijfel een beetje of het wel echt zo is; de hoeveelheid vruchtwater is minder dan verwacht dus ik vraag me af of ik het wel echt goed heb gemerkt.

Ik voel me opgewonden en ook best zenuwachtig, besluit een kopje thee te gaan maken en even te Fok!ken ( )
En te wachten op de dingen die gaan komen (of niet).

Na een uurtje ofzo besluit ik toch nog maar even naar bed te gaan en proberen te slapen. Ik kruip naast mijn liefje en probeer wat uit te rusten al val ik uiteindelijk niet in slaap want de weeen beginnen op gang te komen.

Ze zijn echter nog best goed te doen en komen zo rond het half uur meen ik me te herinneren.

De volgende ochtend als mijn liefje wakker wordt rond 11 uur meld ik hem dat ik de hele nacht al lichte weeen heb en ik ga de verloskundige bellen om dat te vertellen..gezien de tijd die tussen de weeen zit vraagt ze mij om na een uurtje of 2 nog eens te bellen om te kijken hoe het ermee staat.

Zo gezegd zo gedaan, om 14. 00 bel ik haar terug en de weeen komen nog steeds om het half uur, drie kwartier dus ze vraagt me om ‘savonds om een uur of acht nog eens terug te bellen.

Ik lig intussen in bed wat TV te kijken en meld mijn dat ik vanaaf wrs niet zal koken

2 uur later om 16.00 uur worden de weeën ineens een heel stuk heftiger en ook komen ze om de 3 minuten.
Ik vraag Stan om de verloskundige te bellen en zo gezegd zo gedaan.
Ze is er om half vijf en toucheert me waarna ik al 4 centimeter ontsluiting blijk te hebben. De weeen zijn behoorlijk pijnlijk dus ik vermoedde al dat het behoorlijk op gang was gekomen allemaal.

Aangezien ik in het ziekenhuis wil bevallen met de mogelijkheid tot een ruggeprik besluiten we dat we nu moeten gaan, anders is de ontsluiting al te ver gevorderd.

We gaan naar de auto en onderweg moet ik steeds om de nek van mijn vriend gaan hangen om de weeen op te vangen, maar op zich was het een redelijke stressloze rit. We zijn er rond 18.00 uur ‘s avonds

Bij het ziekenhuis aangekomen worden we opgevangen door de portier die mij wederom hangend aan mijn vriend in de entree ziet staan, hij zet me snel in een rolstoel en we rijden naar de verloskamers.

Daar wordt ik wederom getoucheerd; 6,5 centimeter ontsluiting. De arts meldt dat mijn kindje er zoals het er nu uitziet binnen 2 uur geboren zal worden,,ik besluit dus ook alsnog, gezien het tijdsbestek, geen ruggeprik te nemen.

De weeen zijn nu heel erg pijnlijk, de enige houding die ik enigszins “trek” is op handen en knieen waarbij mijn vriend mijn onderrug masseert..tijdens de weeen trek ik bijna zijn hoofd van zijn lijf af :’)

3 uur later sta ik nog steeds stil op 9 cm ontsluiting..er wordt een echo gemaakt en mijn kindje blijkt zich met zijn gezichtje verkeerd te hebben gedraaid, ik weet niet precies meer hoe of wat maar iig is dat de reden dat de ontsluiting niet vordert.

Ik ben inmiddels op en weet niet meer waar ik het zoeken moet..de weeen hebben bijna geen pauzes meer en ik voel me ontzettend benauwd en uitgeput.

De arts besluit alsnog over te gaan op een ruggeprik gezien het feit dat ik anders geen energie meer heb om het kindje eruit te persen. Ik moet nog een kwartier wachten voordat de anaesthesist kan komen want die is nog ergens bezig. Ik weet niet meer hoe ik die tijd ben doorgekomen maar ik probeerde me vast te klampen aan het idee dat ik nog heel even moest wachten en dan eindelijk even kon uitrusten..EINDELIJK na wat een uur leek kwam de anaesthesist ten tonele…het kon me op dat moment echt niet meer schelen wie er allemaal om me heen stonden, ik kneep de handen van de verpleegster bijna fijn.

Eindelijk zou ik even op adem kunnen komen. De prik werd gezet. Na 5 minuten waren de weeen nog steeds even pijnlijk..ik hoorde mensen opmerkingen maken dat hij nu toch wel zou moeten werken…ik riep tegen mijn vriend dat ie iets moest DOEN, dat ik het niet meer volhield, ik was zo ontzettend moe. De dosis is 3 keer verhoogd maar de prik werkte gewoon niet

Ik was blijkbaar al te ver in de bevalling.

Dit was mentaal een enorme downer voor me omdat ik me zo had vastgeklampt aan het idee dat ik nu eindelijk even RUST zou hebben, even adem zou kunnen halen maar nee!

Ik werd nogmaals getoucheerd door de arts die ondertussen redelijk vertwijfeld naar me keek en ja: 10 centimeter!

Ik mocht gaan persen!

De arts zei dat ze al heel veel haar zag maar ik was echt zo uitgeput

Na 2 uur persen was het nog niet opgeschoten, ik deed wat ik kon maar ik had niet genoeg kracht om mijn kind naar buiten te persen. De pijn was niet te harden. E

r werd overlegd over een keizersnede en ik dacht: “oh nee he, nu heb ik 20 uur weeen gehad voor niks! “

De arts besloot dat ze het eerst nog met een vacuum wilde proberen terwijl ondertussen alles in gereedheid werd gebracht voor een keizersnede.

Er kwam een andere arts die zei dat ze me ging helpen maar dat ik alles op alles moest zetten…ik werd geknipt en ik zag een groot ding met een ketting eraan tussen mijn benen…en ineens “stond” het hoofdje (au.. ) ik wilde doorpersen maar moest wachten op de volgende wee die ineens uren leek te duren..en eindelijk was ie daar, ik gaf alles wat ik nog had (wat niet veel meer was :’) ) en ineens was daar een klein schreeuwend kindje op mijn buik, een kindje met een scheef neusje omdat ie zo erg in de verdrukking had gezeten :’)

_{Zijn neusje staat nog steeds een beetje scheef trouwens dus dat ga ik nog wel even navragen hoe dat nu moet}


Ik zag tranen in de ogen van mijn vriend en ik was zo opgelucht dat het voorbij was. Mijn vriend ging mijn moeder ne vader en de vrouw van mijn vader halen die buiten zaten te wachten waarna ik werd gehecht en gewassen en we werden naar de kraamafdeling gebracht waar mijn kleintje paracetamol kreeg tegen de hoofdpijn..ik kon de hele nacht niet slapen maar alleen maar kijken naar mijn kleine mannetje

En nee, je bent de pijn niet meteen vergeten :’)
Maar het is het wel waard







[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 01-02-2007 22:56:53 ]

Vivi, wat was je stoer!!! Echt!
Zo'n mooi kereltje. Ik vind 'm prachtig. Jullie Dean. Je ziet er mooi en trots uit, op die laatste foto.

wat heftig Vivi. Maar wat een prachtig mannetje is het

Sorry voor het slordige typen maar het moest ff "snelsnel" tussendoor

Viev, wat een verhaal zeg..
Het is een prachtig mannetje!!

Vivi! Wauw, wat een verhaal zeg, alleen al die 2 uur persen!
Tjee zeg!
Maar jullie hebben wel een onwijs mooi kereltje gebakken hoor!

_{Whehehe, die cover van de Viva: 'Hoe wordt je optimist?' of zoiets? Je hoeft volgens mij alleen maar naar Dean te kijken.}

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 23:08 schreef Brighteyes het volgende:
Whehehe, die cover van de Vivi: 'Hoe wordt je optimist?' of zoiets? Je hoeft volgens mij alleen maar naar Dean te kijken.

Scherp!

hihi snoop, dat dacht ik ook meteen toen ik 'm zag liggen.

vivi, pfoeh wat een uitputtingsslag, maar gelukkig is 't achter de rug en is Dean gezond en wel ter wereld! en kom jij een beetje aan je rust toe? ik vind 't al heel wat dat je nu je hele verhaal al hebt kunnen typen.

Ik ben slecht in rust nemen

Vivi wat een heftige bevalling en je hebt het super gedaan!!
Wat een lekker ventje is Dean

Mooi verhaal Vivi, maar als ik Dean zie was hij het meer dan dubbel waard. Mooi manneke.

Vivi
Jij stoere vrouw.. je hebt het geflikt! Je bent eerlijk over je verhaal en de pijn... en je hebt een prachtzoon!
Ben nog even benieuwd hoe je het vond om zo machteloos te zijn terwijl jij zo uitgeput was en zoveel pijn had. Dat moet toch bijna ondragelijk zijn!

Tnx voor je verhaal!!!

Heftig allemaal en je hebt het maar weer geflikt Een mooi mannetje, dat is het idd allemaal waard

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 09:52 schreef Kleintje het volgende:
Vivi
Jij stoere vrouw.. je hebt het geflikt! Je bent eerlijk over je verhaal en de pijn... en je hebt een prachtzoon!
Ben nog even benieuwd hoe je het vond om zo machteloos te zijn terwijl jij zo uitgeput was en zoveel pijn had. Dat moet toch bijna ondragelijk zijn!

Tnx voor je verhaal!!!

! Welcome!

Dat stuk over de knip herken ik goed. ik had geen persweeen. Gepraat over een ks trok me over de streep, om net als jij, vivi, alles te geven.

_{Ben ik de enige die soms meepuft bij het lezen?}

Meh, ik kreeg er tranen van in m'n ogen Goed gedaan Vivibikkel!

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 23:42 schreef Anitra het volgende:
Vivi wat een heftige bevalling en je hebt het super gedaan!!
Wat een lekker ventje is Dean

Pfff, heftig hoor dame!
Wat kut dat die ruggenprik niet aansloeg.
En 2 uur persen.... Lang hoor...
Maar.... YOU DID IT!!
Goed gedaan vrouwke!

_{Oh en psssst, neem goed de tijd voor je herstel. Bekkenbodemspieren trainen, nu meteen gaan doen! Zéker als je zo lang hebt moeten persen....}

JE HEBT HET GEDAAAAAAN!!!! Een kind op de wereld gezet! Voelt dat niet allemachtig machtig Vivi?
Ik merkte aan je berichten van voor de bevalling altijd dat je toch best bang was voor de pijn, maar het is je gelukt! Je bent mamma!

Welkom bij de club hihi

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 22:57 schreef Lishe het volgende:
Vivi, wat was je stoer!!! Echt!
Zo'n mooi kereltje. Ik vind 'm prachtig. Jullie Dean. Je ziet er mooi en trots uit, op die laatste foto.

Idd! Alsof je een lekker partijtje tennis achter de rug hebt ofzo en niet zo'n oerwerk hebt opgeknapt. En wat een prachtig ventje Vivi!

Wow, wat een heftig verhaal weer.... Goed gedaan Vivi!

vivi, wat ben jij stoer!! echt geweldig gedaan hoor meid! je mooie ventje~!

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 12:04 schreef Moonah het volgende:
_{Oh en psssst, neem goed de tijd voor je herstel. Bekkenbodemspieren trainen, nu meteen gaan doen! Zéker als je zo lang hebt moeten persen....}

_{ik begreep van mijn pufclubjuf, Carita Salomé van Duik in je weeën was dat, en mijn kraamhulp dat je daar de eerste week nog maar niet te fanatiek mee moet zijn. Opstaan en je kindje tillen is dan al genoeg. Daarna rustig opbouwen.}

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 13:58 schreef snoopy het volgende:

[..]

_{ik begreep van mijn pufclubjuf, Carita Salomé van Duik in je weeën was dat, en mijn kraamhulp dat je daar de eerste week nog maar niet te fanatiek mee moet zijn. Opstaan en je kindje tillen is dan al genoeg. Daarna rustig opbouwen.}

_{Oeh, da's lastig. Weer tegenstrijdige adviezen.
Mijn bekkenbodemspecialist zei dat het juist goed is er meteen mee te beginnen. Idd niet te fanatiek, want dan kan de boel weer verkrampen.
Ik weet wél dat je je buikspieren niet meteen moet gaan trainen.}

_{dan is het niet zo tegenstrijdig toch als ze allebei zeggen: niet te fanatiek in het begin
En het moet idd eerst daaronder op orde zijn alvorens je buikspieren te trainen omdat je anders de hele boel naar buiten duwt. En dat moeten we niet hebben!}

_{of speel gewoon op safe en doe het nooit}

Mooi verhaal Vivi!

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 14:16 schreef poemojn het volgende:
_{of speel gewoon op safe en doe het nooit}

_{en dan een verzakking krijgen? Lijkt me geen goed plan.}

quote:

Op vrijdag 2 februari 2007 14:18 schreef snoopy het volgende:

[..]

_{en dan een verzakking krijgen? Lijkt me geen goed plan.}

_{Inderdaad, zeker na zo lang persen is dat een reëel risico. Evenals incontinentie....
Maar je hebt gelijk Snoopy, ik had er bij moeten zetten "Niet te fanatiek".}

_{'t is kiezen of delen, verkramping of verzakking maar een verkramping krijg je dan iig niet}

Heb nog eens wat verhalen terug zitten lezen, gehuild bij die van Snakelady en gelachen om de schrijfstijl van Mwana!
Wat een mooi topic, ik wil mijn bevalling eigenlijk nog eens gaan opschrijven. Dit zonder te lezen wat ik eerst geschreven heb, om te zien of ik er nu anders tegenaan kijk.