Bevallingsverhalen deel 2

En nog eentje voor de dames die nog moeten

16 september
DE datum gaat voorbij zonder ook maar iets wat lijkt op... Jeetje wat baal ik hier ineens van. Het doet me meer dan ik vantevoren had gedacht.

17 september
Nog steeds niks aan de hand, maar ik ben al een stuk rustiger. Ik zie wel hoe het loopt. Goede vrienden van ons zijn net terug van vakantie en hebben jonge konijntjes, dus besluiten we om daar 's avonds op bezoek te gaan. Het is erg gezellig en tegen half 12 gaan we weer naar huis.

18 september
Het is een uurtje of 1 voor we in bed liggen en ik ben doodmoe. Net op het moment dat ik in slaap begin te vallen voel ik een soort schok door mijn buik. Ik denk meteen 'dat zouden mijn vliezen wel eens kunnen zijn' en ben weer klaarwakker. Ik voel even, maar het bed is niet nat. Het zal dus wel wat anders zijn... Maar nu ik toch wakker ben, ga ik toch maar even plassen Ik stap uit bed en voel wat langs mijn benen stromen, dus toch!!!
Het is ongeveer half 2 ’s nachts en ik maak meteen m’n man weer wakker. Dan bedenk ik me dat ik wat vruchtwater op moet vangen maar waarin? Gelukkig komt hubbie met het briljante plan om het in de tummytub op te vangen Het vruchtwater is helder, dus we besluiten om even de directe familie in te lichten (op uitdrukkelijk verzoek van o.a. tante Anosmie) en dan nog proberen te gaan slapen. Maar tijdens het bellen begint het al een beetje te rommelen. En meteen om de 2 minuten!
Na 10 minuten stap ik weer uit bed, ik kan toch niet meer slapen. Ik kleed me aan en ga naar beneden. Ik meld me nog even op Fok! geloof ik en doe snel de afwas

De weeën blijven om de 2 minuten komen en worden steeds heftiger. Eerst kan ik ze nog opvangen door te zuchten en over de bank te hangen, maar al snel kan ik alleen nog maar lopen. Na een uur weeën besluit m’n man de verloskundige te bellen, ik vind het zelf nog een beetje vroeg…
De verloskundige wil mij ook even spreken, maar al snel moet ik de telefoon weer aan m’n man geven omdat ik weer moet ijsberen om de volgende wee op te vangen. Ze zegt dat ze er zo aan komt.

Inmiddels krijg ik het idee dat ik naar de toilet moet. Maar na een wee kan ik amper gaan zitten want dan komt de volgende wee er al weer aan. Ik raak een beetje in paniek, want ik denk dat ik dit geen uren meer vol ga houden. En ook flitst er door mijn hoofd: dit lijkt wel persdrang, maar dat kan nu nog niet! Op een gegeven moment moet ik ook gewoon echt een beetje persen tijdens de weeën, gelukkig arriveert de vk vrij snel nadat ik dat gevoel heb. We gaan naar de slaapkamer zodat ze kan zien hoe ver ik ben. Ze meldt doodleuk dat ik zeker voor een record ga, want ik heb al volledige ontsluiting Ik ben er echt helemaal ondersteboven van, dat kan toch nog helemaal niet?

Ik moet de persweeën even een beetje proberen op te vangen zodat de vk d’r spullen uit de auto kan halen en hubbie een kraamverzorgster kan bellen etc.
Dan mag ik meepersen Ik vind deze fase een eitje vergeleken met de laatste fase van de ontsluitingsweeën want ik heb ineens wat meer tijd tussen de weeën in om op adem te komen. Ook vraag ik me steeds af wanneer het nou eigenlijk echt pijn gaat doen en ben stomverbaasd als ze me laten zien dat je de haartjes al kunt zien. Op een gegeven moment beslis ik ook maar echt voor een record ga als het toch zo snel gaat en pers uit alle macht! Dan staat het hoofdje (vind ik niet echt pijnlijk aanvoelen, meer een beetje ongemakkelijk ). Ik moet nog 1 keer persen en zuchten en dan wordt er om 4.44u een heerlijk warm glibberig kindje op m’n buik gelegd.
Hij is er al

In totaal ben ik maar ongeveer 3 uur en een kwartier bezig geweest, waarvan een half uurtje persen. Als ik er aan terug denk ben ik nog verbaasd. Mijn broertje en moeder komen vrij heel vroeg ’s ochtends al langs om hun kleinkind/neefje te bewonderen. Later hoor ik dat m’n broertje aan m’n moeder heeft gevraagd of je soms iets krijgt na een bevalling om rustig te worden want hij vond me behoorlijk stoned overkomen
Maar dat was gewoon puur het ongeloof en de verbazing van mijn kant dat een bevalling ook zo kan…
Eigenlijk geloof ik nog steeds niet dat ik echt bevallen ben Gelukkig heb ik boven het bewijs liggen

quote:

Op maandag 25 oktober 2004 21:40 schreef piglet het volgende:

Dan mag ik meepersen Ik vind deze fase een eitje vergeleken met de laatste fase van de ontsluitingsweeën want ik heb ineens wat meer tijd tussen de weeën in om op adem te komen. Ook vraag ik me steeds af wanneer het nou eigenlijk echt pijn gaat doen en ben stomverbaasd als ze me laten zien dat je de haartjes al kunt zien. Op een gegeven moment beslis ik ook maar echt voor een record ga als het toch zo snel gaat en pers uit alle macht! Dan staat het hoofdje (vind ik niet echt pijnlijk aanvoelen, meer een beetje ongemakkelijk ).

Zo herkenbaar! Ik had precies hetzelfde. Viel heel erg mee allemaal.
Fijn dat het zo soepel ging piglet

Wow, een beetje ongemakkelijk zei de dame die beweerde dat ze een lage pijngrens had!!! Dat mag jij dus lekker nooit meer zeggen!!!

_{Meiden, twee goede voorbeelden en goed voorbeeld...}

Dames Loena en Piglet wat heerlijk en vol ongeloof zeg mocht ook wel na al die "mooie" bevallingen

Voor de dames die nog moeten JJJJJJJJJAAAAHHHHHH er is hoop

quote:

Op maandag 25 oktober 2004 22:12 schreef Loena-tik- het volgende:
Wow, een beetje ongemakkelijk zei de dame die beweerde dat ze een lage pijngrens had!!! Dat mag jij dus lekker nooit meer zeggen!!!

Ja maar, ja maar ik heb echt wel een lage pijngrens hoor! Je moet me eens horen als ik een prikje moet of m'n teen stoot etc.
Misschien was mijn lichaam om dat moment ineens wel erg goed in het aanmaken van natuurlijke pijnstillers (dat zou die stonede uitstraling naderhand wel verklaren )

Piglet ik wil het net zo doen zoals jouw bevalling Ga toch maar vanmiddag even alle bevallingsverhalen af.....

Wat een heerlijke bevalling om te lezen piglet Alles in recordtempo

quote:

Op dinsdag 26 oktober 2004 09:29 schreef piglet het volgende:

[..]

Ja maar, ja maar ik heb echt wel een lage pijngrens hoor! Je moet me eens horen als ik een prikje moet of m'n teen stoot etc.
Misschien was mijn lichaam om dat moment ineens wel erg goed in het aanmaken van natuurlijke pijnstillers (dat zou die stonede uitstraling naderhand wel verklaren )

En de ene bevalling is gewoon pijnlijker dan de andere (bij mijn tweede bevaling heb ik ook nauwelijks pijn gehad).

Loena en Piglet, ik krijg zulke gemengde gevoelens door jullie verhalen

Ik ben echt blij dat jullie een fijne, zorgeloze bevalling hebben gehad. Maar ik ben ook boos en jaloers. Want mijn bevalling (die ik nog eens op papier moet zien te krijgen maar dat kan ik nog niet aan) was alles behalve fijn en zorgeloos.

Ik lees jullie momenten van geluk bij het zien van je kindje en ik herinner me dat ze een slappe pop op mijn buik legden, zonder hartslag en niet ademend.

Mijn kindje werd niet lekker tegen me aan gelegd, maar werd weggehaald voor reanimatie. Mijn kindje huilde niet en plaste niet, want hij was op dat moment levenloos

Geen man die me trots aankeek, maar een man die huilde en half stierf van verdriet.

Ik moest dit even kwijt, sorry, ik wil niet jullie fijne herinneringen teniet doen, maar ik werd even erg opstandig. Het verwerkingsproces moet nog in gang gezet worden, ik stel het steeds uit

Phluph
Het lijkt me zo vreselijk moeilijk allemaal, weet ff niet wat ik moet zeggen
Dikke voor jou en Jeroen!!!!

O lieve Pluhphy,

De boosheid komt nu. En het verwerkingsproces komt op gang. Vaak komt het er uit in de mate die je zelf aankan. En dat zal dus in kleine beetjes zijn. Vreselijk pijnlijk, maar o zo nodig om alles te verwerken.
Dikke knuf

Loena en Piglet wat een "droom" bevallingen

Lieve Fluf!!!! Gewoon ff een hele dikke voor jou!!!

Lieve phluph, weet je dat ik getwijfeld heb of ik mijn verhaal hier moest posten? Ik vind het zo vreselijk afsteken bij de horror-bevallingen die we hier de laatste maanden hebben gehad (jij, Luchtbel, pluisje ). Uiteindelijk heb ik besloten het wel te doen: voor alle dames die nog moeten (zo hebben ze niet alleen maar nare voorbeelden) en ook voor mezelf (ook een supersnelle & makkelijke bevalling moet je verwerken en dit helpt me daarbij).

Natuurlijk ben jij boos, jaloers en opstandig! Waarom wij wel zo'n bevalling en jij niet? Waarom had jij niet na zoveel te moeten doorstaan een heerlijk gillend en plassend kind op je buik liggen en een blije papa naast je?
Ik kan je niet vertellen hoe oneerlijk ik het ook vind en hoeveel ik gehuild heb om jouw en Danyel's situatie
En ik kan al helemaal niet verklaren waarom het loopt zoals het loopt in dit leven. Maar het is goed dat je je er nu boos over maakt, volgens mij is dat een onderdeel van het rouwproces.
Dus maak je maar boos, stomp een kussen in elkaar of schrijf een klachtbrief naar wie er de leiding heeft over ons leven. Het moet er allemaal uit meid.
En hopelijk zul je dit stapje voor stapje kunnen verwerken.
Dikke knuffel en

Oh Plups, ik vind het ontzettend goed dat je je gevoelens zo eerlijk uit, het zou eerder ongezond zijn als je die gevoelens niet had. Het is ook gewoon heel oneerlijk wat jullie is overkomen en dan word je ook nog eens geconfronteerd met mooie momenten van anderen die jij potverdorie ook had moeten beleven Meid ik moest ook aan je denken bij het schrijven van mijn verhaal (zelfs de eerste momenten na de bevalling heb ik sterk aan je gedacht) dat jij dit soort momenten hebt moeten missen en hoe bijzonder het is als je kindje het gelijk goed doet na de bevalling...

phluphy dikke knuf for you weet niet zo goed wat ik erop moet zeggen eik, tis wel goed dat je je gevoelens uit, hoort allemaal bij verwerkingsproces lijkt mij.

_{ik moet heel eerlijk toegeven dat ik ondertussen steeds banger word voor de bevalling (ik zeg er niks van en stop het maar weg hele tijd) maar kzal er toch aan moeten geloven, er zijn verhalen die harstikke mooi zijn gegaan, maar daar tegenover zijn er ook verhalen die minder mooi zijn gegaan, misschien ist beter for me om dit topic maar niet meer te lezen of zo?}

Phluph Ik snap denk ik wel een beetje wat je bedoeld hoor, doe rustig aan '

Martineke,

Ik durfde eerst ook niet te lezen hoor, tijd lang ook niet gedaan, maar ja Pluisje ging vlak voor mij en ik heb dat toch maar gelezen. Verstandige keuze? Mwah, tis ff schrikken dat wel, maar je weet altijd dat zulke bevallingen ook voorkomen. Lees daarna gewoon ook de mooie verhalen zoals die van Piglet en Loena en die van Luckepuck als afsluiter. Dat zijn de verhalen!

ik heb ook nooit het verhaal van mijn bevalling geplaatst, ook omdat ik er zulke dubbele gevoelens bij heb. alleen is het bij mij niet alleen de bevalling zelf maar ook de 9 maanden eraan vooraf en de ellende erna.

Phluphy, jij schreef eerder toch dat de mensen die jouw bevalling begeleid hebben een keer een gesprek met jullie aan wilden gaan? Zijn jullie daar nog op ingegaan?

Ik heb pas een paar verhalen gelezen maar blijkbaar komen er meer dramatisch verhalen voorbij dan vrolijke. Ik mag me gelukkig prijzen tot de laatste greop te behoren. Ik heb echt geen nare gevoelens of dromen aan mijn bevalling overgehouden.

Ik was pas 36.4 weken zwanger toen ik snachts even ging plassen, en eenmaal terug in bed bleef het maar lopen. Vreemd vond ik het maar, toen ik even rechtsop ging zitten kreeg ik zon vermoeden dat het iets anders was dan een plasje. Ik trok mijn badjas aan en ging naar bedenen. Ik zei tegen mijn vriend dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken, hij schrok zich een ongeluk. Hij had de hele avond zitten borrelen (was inmiddesl 2 uur snachts).

Mijn gevoel werd spontaan bevestigs, ineens een hele stroom liep langs mijn benen omlaag. We hebben het ziekenhuis gebeld om te vragen wat te doen. (ik moest vanwege hoge bloeddruk in ziekenhuis beallen) we moesten maar meteen komen. Dus ik heb zelf nog al mijn spullen bij elkaar gezocht en toen zijn we maar vertrokken. IK had nog geen weeen dus werd gewoon opgenomen en moest maar gaan slapen. Maar dat lukte natuurlijk niet van alle spanningen. Ik kreeg ook vrijwel meteen wat lichte voorweeen (het was toen 4 uur) tot 6 uur bleef het zo. Toen werd het wel wat gevoeliger. Ik had ze om de 5 miunten, maar ze duurde maar 30 seconden. ik heb rond 7 uur de verpleeging maar gebeld, ze zeiden dat dat echt nog geen weeen waren dan zou ik er echt niet zo relaxt bijzitten volgens hun. ook bleek dat niet uit de CTG waar ik zeker een half uur aan heb gelegen.

Op mijn aandringen hebben ze me om 9 uur toch maar naar de verloskamer gereden en toen bleek ik 5 centimeter ontsluiting te hebben. Vanaf toen zetten de weeen enorm heftig door, ik had geen pauzes maar continue weeen. toen ik om 10 uur zei dat ik het echt niet meer hield bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht ik gaan persen. Om 10.23 werd mijn dochter geboren.

Ze zeiden me wel meteen dat ik bij een eventuele volgende bevalling meteen moest zeggen dat ik van mijn eerste zo snel ben bevallen, want dan gaat het meestal nog sneller bij een tweede.

Ik was ook helemaal niet ingescheurd of genipt. Dus ik kon nadat de placenta eruit was lekker douchen. Mijn dochter moest even naar de couveuse afdeling omdat ze toch een randprematuur was. Ze mocht later op de middag alweer bij bij op de kamer komen liggen. Helaas moetsen we nog 4 dagen blijven omdat mijn bloeddru maar niet wilde zakken.

Kijk Trula zo kan het dus ook gaan.
Waarom het lijkt dat er meer helse bevallingen zijn dan gewone? De mens is geneigd het ergste te onthouden, dat lijkt dan altijd meer.

Phluphy, uitstellen kan je niet. Het overkomt je. En dat is nu denk ik.
Geneer niet, maar spreek gewoon je gevoelens uit.
Dikke

Fluf...
Ik wil iets voor je doen. Als er iets is wat ik kan doen (wat dan ook, desnoods een simpele appeltaart voor je bakken...), mail je me dan? Ik meen het heel erg.

quote:

Op woensdag 27 oktober 2004 11:25 schreef phluphy het volgende:
Het verwerkingsproces moet nog in gang gezet worden, ik stel het steeds uit

Phluph, lieve schat . Dit is waarschijnlijk je eerste voorzichtige stap van het proces!
Het is ook allemaal vreselijk en niet eerlijk
Heb je iemand (professionele hulp?) waarmee je hierover kan praten?
Ik zit hier echt weer met kippenvel en

Phluphy ik snap heel goed dat je boos/jaloers bent, het is ook niet eerlijk ook jij had een mooie bevalling gewild en die is je helaas ontnomen.
Ik kan jou pijn niet afnemen/dragen maar ik wil je wel steunen ,steunen om het allemaal een plekje te kunnen geven.
Het verwerken van jullie bevalling zal niet gemakkelijk gaan zoiets heeft nu eenmaal tijd nodig en pas als jij/jullie daar aan toe zijn krijgt het beetje bij beetje zijn eigen plekje.
Probeer nu eerst maar eens zoveel mogelijk te genieten met zijn 3tjes dat jullie eindelijk samen zijn, samen het gezinnetje zijn, de rest komt beetje bij beetje vanzelf.

Sterkte en dikke knuffel

Ik had mijn verhaal al kort ergens anders in een topic geplaatst maar ook doordat ik me een heleboel van die dag niet of nauwelijks meer kan herinneren heb ik het verslag opgevraagd bij de verloskundige en zodoende kan ik hier nu een wat uitgebreider verslag plaatsen.

Het is dinsdag 10 augustus en het zal die dag mijn laatste controle zijn bij de verloskundige. We hebben het met haar erover dat het al vijf dagen na de uitgerekende datum is en dat ik het wel erg zat ben. Ook kan het wel eens heel goed mogelijk zijn dat de toekomstige papa ivm zijn werk half of eind augustus voor drie tot vier weken naar het buitenland moet en ik wil toch wel dat hij erbij is als het eindelijk zover is. Als ik de dinsdag erop (17-08) nog geen weeen heb dan moet ik bellen met de praktijk en dan mag ik langs komen of ze komen bij mij thuis langs voor een inwendig onderzoek om te kijken of er al wat gebeurd van binnen. Zo nee dan gaan ze me misschien strippen en zo ja dan worden misschien mijn vliezen gebroken. Is het de donderdag (19-08) en is er nog niks gebeurd wordt ik overgedragen aan een gyneacoloog en wordt ik medisch. We hebben het over het eten van ananas en het drinken van tonic. De verloskunidige raadt ons aan om als we nog zin hebben de weeen proberen op te wekken dmv een vrijpartij. Ik had het flink gehad en had inmiddels de ananas, de tonic, een glas wijn en positief blijven denken al geprobeerd en zag het al helemaal gebeuren dat mijn man dus straks in het buitenland zou zitten. 's avonds voor het slapen gaan hebben we het advies van de verloskundige opgevolgd en ik was nog niet op gestaan van het bed toen ik een lichte kramp voelde. Ik besloot nog even te gaan douchen want dat zou wel eens een extra duwtje kunnen zijn in de goede richting. En zo viel ik dus om half een na een lekkere warme douche in slaap. Het was tussen half vijf en vijf uur die nacht dat ik wakker werd van de kramp en toen ik naar het toilet ging verloor ik een deel van mijn slijmprop wat gepaard ging met wat bloedverlies. Het zien van bloed maakt dat ik in paniek raak en ik maak mijn man wakker. Nadat ik gerustgesteld ben blijven de weeen, daar was ik inmiddels al achter, steeds maar weer komen. En er zit al gauw 4 a 5 minuten tussen die weeen maar het is nog vroeg en ik wil niet de verloskundige wakker bellen en puf dus nog maar wat weeen weg. De weeen begonnen met een pijnscheut links onder in mijn rug en naarmate de weeen sterker werden werd de pijn in mijn onderrug ook steeds heviger. Nu deed mijn hele onderrug pijn. Mijn man moet van mij met zijn vuisten in mijn rug duwen om tegendruk te geven. Om 07.20 ben ik het zat en vind het een mooie tijd voor de verloskundige om haar bed uit te komen. Om 08.05 uur woensdagochtend 11 augustus arriveert ze dan eindelijk. Ik wordt inwendig onderzocht en verwachtte eigenlijk geen tot hoogstens 1 cm ontsluiting om dat ik nog maar zo kort bezig was maar ik had al 3 tot 4 cm ontsluiting. Om 08.25 wordt ik door de verloskundige gemaand om nog even te gaan douchen dan zouden de weeen wat sneller gaan komen. Om 09.00 uur belt de verloskundige het ziekenhuis om te kijken of er plaats is. Ik had altijd op een thuisbevalling gehoopt maar doordat we bij mijn ouders inwonen en hun liever niet hebben dat ik thuis beval moeten we uitwijken naar het ziekenhuis. Op het moment dat we gaan vind ik dat al lang niet zo erg meer. Ik had alles al klaar gezet om naar het ziekenhuis te gaan en met alle video en foto apperatuur, mijn eigen spullen, de maxi cosi en een tas voor de baby lijkt het wel een volksverhuizing. Rond 10.00 uur strompel ik de auto op de parkeerplaats van het ziekenhuis uit. We lopen met alle spullen naar de inschrijfbalie want ik moet nog een ponsplaatje laten maken. Mijn man doet dat voor me en ik zit tussen de andere wachtenden mijn weeen weg te puffen. Aangezien de inschrijfbalie niet vlakbij de verloskamers zit moeten we eerst een lange gang door, dan met de lift naar drie hoog, dan weer een gang door en dan met de lift naar (geloof ik) 6e verdieping van het hoofdgebouw. Tussen de andere mensen in de lift voel ik me erg bekeken en draai me af om mijn weeen op te vangen. Eindelijk zijn we dan op de verloskamer en ik ga vrijwel direct in bad. Het bad helpt mij mijn weeen op te vangen en de druk in mijn rug voel ik een stuk minder. Mijn darmen zijn ondertussen ook een eigen leven gaan leiden en ik moet steeds uit bad en dan weer op het toilet. Zodra ik een been uit bad zet verga ik van de pijn. Klaar op het toilet, weer in bad. Om 11.30 komt mijn eigen verloskundige aan in het ziekenhuis en blijk ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Hierna ga ik weer in bad en als de verloskundige om 14.00 uur terugkomt heb ik al 7 cm. Dat vlot lekker zo. Ze besluit om mijn vliezen te gaan breken. Om 14.40 heb ik al overgegeven en komen de weeen steeds sneller, twee achter elkaar en dan even een uitblaas moment. Om 15.00 uur heb ik het gevoel dat ik naar het toilet moet om te poepen maar ik weet dat ik niet hoef. Om 15.38 weet ik het zeker ik wil persen want ik kan het echt niet weg zuchten. De verloskundige laat me zachtjes mee drukken maar moet het vooral proberen weg te zuchten. Om 15.45 uur zit ik er doorheen ik kan gewoon niet meer zuchten ik wil schreeuwen, persen maar niet zuchten. Na inwendig onderzoek blijkt dat ik toch nog maar 9 cm ontsluiting heb en dus moet zuchten. Ze vragen me constant of ik misschien in de spiegel wil kijken maar ik heb geen behoefte om te zien wat zich daar beneden allemaal afspeelt. Inmiddels zweef ik ergens tussen hemel en aarde want ik hoor ze wel maar reageer niet meer. Ik lijk wel in trance en zolang ik niet mag persen hoef ik ook niet bij mijn volle bewustzijn te komen. De verloskundige besluit mij om 16.25 uur een handje te helpen en inwendig duwt ze tjdens een wee het laatste randje weg.. Om 16.54 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik persen. Ik pers en pers maar nog steeds geen baby. Om 17.30 uur wordt ik op de baarkruk gezet en moet ik het zo proberen. Weer komen ze met een spiegel aanzetten. Nee, nee en nog eens nee. Ik wil niet kijken hoe uitgerekt het wordt tijdens een perswee. De druk wordt steeds pijnlijker onderin en ik heb het gevoel dat ik een skippybal probeer er uit te persen ipv een kind. Om 17.50 uur wordt ik op bed geholpen en tijdens een wee krijg ik een verdoving toegediend. Om 18.05 ben ik uitgeput en aangezien de harttonen steeds lager worden van ons kindje krijg ik een knip. En terwijl ik pers staat er een verpleegster op mijn buik te duwen. En dan is ze er, om 18.08 uur wordt onze dochter Morgaine Chevanity geboren. Maar direct na het doorknippen van de navelstreng wordt ze weg gehaald. Ze huilt niet en ziet erg blauw. Ikk begin te huilen en wil niets liever dan mijn baby horen huilen. Ze wordt uitgezogen, krijgt zuurstof toegediend en wordt geprikkeld dmv wrijven. En ja hoor mijn meisje krijst! Om 18.23 wordt de placenta geboren en daar blijkt dat er een deel van de vliezen ontbreekt. Wanneer ik om 18.40 mijn dochter voor het eerst vast mag houden staat er een verpleegster op mijn buik te duwen om te kijken of er nog wat uit mijn buik wilt komen. Het doet vreselijk veel pijn maar ik voel de pijn niet, ik voel ontzettend veel liefde voor mijn kleine meid. Om 21.15 uur wordt ik eindelijk gehecht, drie uur na de geboorte. Weer vragen ze me of ik wil kijken hoe het er uit ziet van beneden en ik geef weer te kennen dat ik daar geen behoefte aan heb. Inmiddels is er een kinderarts opgeroepen omdat Morgaine een onregelmatige hartslag houdt en een versnelde ademhaling heeft. Ook heeft ze tijdens de bevalling wat vruchtwater ingeslikt en doordat ze koorts heeft zijn ze bang voor een ontsteking. Twee zusters van een andere afdeling proberen bloed af te nemen uit mijn dochter haar hand maar dat lukt niet en vervolgens wordt ze in haar voetje geprikt. Ik lig nog steeds in de beugels en kan niet naar haar toe. Na het hechten wil ik wel kijken hoe het er uit ziet en ondanks dat het mooi gehecht is staar ik vol afgrijzen naar dat lichaamsdeel. Het lijkt wel of ze verschillende stukjes biefstuk met naald en draad hebben proberen te naaien. Alles zit onder het bloed en is opgezet. Ik moet eerst eten van de verpleegsters aangezien ik dat al de hele dag nog niet had gedaan alvorens ik mag douchen. De kinderarts komt kijken en na het zien van Morgaine en de bloeduitslagen wordt besloten dat we toch naar huis mogen. En dan waggel ik naar de douche terwijl een trotse papa met zijn dochter in zijn armen op de stoel in slaap valt. Een verpleegster helpt me en ik krijg een compliment dat ik al zo gauw weer op kracht ben en al rond loop. Om twaalf uur zijn we thuis en kruip ik in bed. Ik ben gesloopt en heb pijn maar heb iets bijzonders in een ledikant liggen, onze dochter.

Wat een heftig verhaal Little-Angel en wat eng dat ze blauw zag en niet huilde. Vreselijk moet dat zijn.
Lijkt me ook niet zo'n goed idee om vlak na je bevalling in een spiegel te kijken maar goed....
Gelukkig heb je een pracht van een meid!

Mijn bevallingsverhaal van de geboorte van Jonne.
(verkorte versie: Jonne is op 25 maart in het ziekenhuis geboren )

Verslag uit m'n dagboek. (in een week of twee na de bevalling bij elkaar geschreven)

Vrijdagochtend 26 maart om 5.30
Gisteravond om half acht is dan ons grootse wonder geschied: Jonne is geboren. Onze prachtige zoon weegt 4485 gram en doet het zo te zien goed.
Op dit moment ligt hij in zijn wiegje te slapen. Ook heeft hij al een hele tijd op mijn buik gelegen. Ik kan moeilijk slapen. Zo'n ziekenhuis, het slagveld daar beneden..., de geboorte van Jonne

We zaten al meer dan twee weken op je te wachten aangezien ik gisteren al 15 dagen over tijd was. Elke dag naar het ziekenhuis, ctg’s, weeënmeters en heel veel slecht communicerende co-assistenten. Uiteindelijk ben ik woensdag zo kwaad geworden op z'n meisje dat ze (na toucheren en mijn baarmoeder al verweekt was!!) besloot om toch maar te overleggen met de gynaecoloog om in te leiden.

Dus daar gingen we woensdag naar huis. Opgewonden en tegelijkertijd een beetje vol schrik: morgen dus inleiden. Morgen zou onze kleine er komen...

Mijn vliezen braken donderdagmorgen om 3.45. Dus ik het bed uit en wat door het huis rommelen. (Ik heb zelfs nog een "leuk cd-tje" voor in het ziekenhuis gebrand. ) daarna Roelof wakker gemaakt en onder de douche gegaan. De weeën kwamen meteen al heel snel. Tegen zessen had ik zo om de twee/drie minuten weeën en hebben we de verloskundige gebeld. Die was er rond half zeven. Hij toucheerde en toen bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben.
maar ik moest toch naar het ziekenhuis vanwege die 15 dagen over tijd.
Dus dat in de auto richting ziekenhuis (km of 22 van ons vandaag) Om kwart over zeven waren we in het ziekenhuis waar Roelof me snel afzette bij de ingang om nog even de auto te parkeren.
Daar stond ik dan: tegen een paal weer een wee weg te puffen. Een man die bij de ingang een peukje stond te roken heeft me heel lief richting rolstoelen geholpen (ging op zoek naar een euromunt. Oh, zo schattig!!) Daarna heeft hij ons ook nog helpen sjouwen met onze spullen richting de kraamafdeling. Hij wist precies hoe het voelde omdat hij maandags vader was geworden van een zoon (die lag nog met hoofdpijn van een vacuüm in het ziekenhuis.)

Daarna reden ze me zo de verloskamer binnen. Beetje geïnstalleerd en toen aan een inwendige ctg en weeënmeter gelegd. (M'n vliezen waren gebroken, dus dat kon mooi op 't koppie van de baby).

De weeën zetten niet helemaal voldoende in kracht door. Daarom werd ik rond half elf aan het infuus gelegd om de weeën te stimuleren. Alleen ging dat vervolgens zo hurry up dat er bijna geen ruimte was om bij te komen. Het ging gewoonweg veel te snel met te weinig pauze. Plus dat de rugweeën in combinatie met bekkeninstabiliteit toch niet echt een succes waren. Kon niet liggen, niet staan, beetje zitten... Daarom uiteindelijk toch maar om pijnstilling gevraagd. Ik zou er wat suf van worden en de kleine ook iets. Maar omdat het nog lang genoeg zou duren voor volledige ontsluiting vonden ze (en wij) het wel veilig genoeg.

Roelof is een keer of twee even gaan wandelen. Hij werd wat naar van de weeïge lucht in het ziekenhuis en de warme verloskamer. Hij kreeg keurig eten: ontbijt, 's middags en warme maaltijd en na de bevalling hebben we samen brood gegeten.

Laat in de middag werd alles veel heftiger. Rond een uur of vijf ben ik onder de douche gezet. Met de rolstoel er naar toe (nadat ze me "hadden afgekoppeld") Roelof aan de ene kant van het gordijn en ik aan de natte kant. Elke keer zei hij het riedeltje: "deze-wee-komt-nooit-meer-terug". (vond ik de meest positieve pufferd). Dan kon ik daar op meepuffen. De weeën werden steeds heftiger.

Uiteindelijk heb ik nog drie kwartier persweeën moeten tegenhouden omdat ik nog geen volledige ontsluiting had. Heel, heel zwaar. Alleen maar vol te houden omdat Roelof naast me zat en maar herhaalde: "deze-wee-komt-nooit-terug" en ondertussen de maat op mijn hand tikte. (die ik trouwens strak om een stoelleuning had gesloten)

Iets voor zes mocht ik beginnen met persen. Er werden beugels aan het bed vastgemaakt omdat ik gewoonweg mijn benen vanwege de bekkeninstabiliteit niet goed zelf kon optillen. Het was een opluchting en heel zwaar tegelijkertijd om iets te kunnen doen. In eerste instantie had ik dan ook niet echt het idee dat er wat gebeurde. Behalve dan een vaag gevoel van opluchting dat je de persweeën niet meer op hoeft te houden.

Maar het duurde maar en het duurde maar. Na een uur ze de arts-assistent (wel een leuke) dat ze de gynaecoloog had opgeroepen omdat het te weinig effect had. Het persen schoot niet genoeg op.
Ik geloof dat de gynaecoloog twee keer is komen kijken. Ze heeft zich, geloof ik, zelfs nog netjes voorgesteld. Maar ik geloof dat ik een beetje druk was.
Achteraf kreeg ik mee dat de vacuümpomp al uitgepakt en klaarlag. Maar ik denk dat ik bij dat bericht dacht: "Dat wil ik niet". Of ik daar weer extra kracht van kreeg? Anders weet ik het ook niet te verklaren dat het toch nog goed doorzette. Onze kleine kwam steeds verder en verder.

Toen hebben ze me ook nog verdoofd voor de knip, omdat onze kleine toch wel groot leek te zijn. Maar gelukkig hebben ze zelfs geen knip hoeven zetten. Het laatste stukje ging zo mooi beheerst zeiden ze achteraf tegen me. Toen werd heel voorzichtig het hoofdje geboren. Tenminste, tot het neusje omat een schoudertje klem zat achter mijn schaambeen. Heel voorzichtig heeft de co-assistente toen iets geduwd zodat onze kleine toch nog verder kon.

Zodra onze uk geboren was en op m'n buik werd gelegd, dacht ik: wat zwaar! Zo'n verschil met het van binnen en van buiten dragen. Toen zeiden ze "het is een jongen". Daar was ik helemaal verrast door. Ik was nog zo aan het verwerken dat het een kind was: dat Jonne er was.
Geboren om 19.30 precies en 4485 gr. En dat je dan opeens zijn naam mag zeggen tegen iedereen...

Toen ik gehecht werd (5 inwendige hechtingen), werd Jonne gewogen, nagekeken en in bad gedaan. Hij kreeg de kleertjes aan die we al hadden uitgezocht: een wit pakje met rode sokjes gebreid door oma.
Daarna kreeg Roelof Jonne in de armen: ons mannetje. Eindelijk met z'n drietjes.
Nadat de placenta er was en het hechtavontuur hebben ze ons eerst maar eens een half uurtje met rust gelaten. We hebben wat gegeten (Roelof vooral) en ons mannetje bekeken. Daarna alle grootouders en zus gebeld. Maar pas nadat we zelf kennis hadden gemaakt. Dat had een van de zusters ons geadviseerd. Zo van: bellen komt zo meteen wel. Misschien kunnen jullie eerst zelf een beetje bijkomen.

Het was een best zware bevalling. Maar ik kijk met een goed gevoel terug. Het team in het ziekenhuis was bijzonder prettig (vier vrouwen) en Roelof was mijn steun en toeverlaat. Hem had ik nodig.

Tot zover mijn uitgebreide verhaal.

Kozakken, wat een mooie beschrijving van je bevalling. Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kunt kijken. Qua ziekenhuiservaring geeft dit ook weer een beetje mooi tegenwicht tegen de verhalen van Luchtbel en Pluisje.

En dat nieuwe beleid van mensen maar door laten lopen, zelfs als het al twee weken na de uitgerekende datum is, dat zou toch eigenlijk weer teruggedraaid moeten worden, vind ik. Het is gewoon duidelijk uit alle verhalen hier (en uit eigen ervaring) dat de meeste moeders dat niet volhouden met alle gevolgen van dien.

Dank livelink. Het voelt ook goed om zo terug te kunnen kijken. Soms ook wel met ontzag als ik nadenk over het hele gebeuren. Vantevoren niet gedacht dat ik zoveel kracht in me had.

Sommig beleid is momenteel al gericht op tot 43 weken laten doorlopen. Ik ben daar absoluut geen voorstander van. Kan best zijn dat een natuurlijk ingezette bevalling het beste is, maar ze vergeten alle emotionele druk en alle toestanden rondom de gezondheid van het kindje.
De placenta van Jonne bijvoorbeeld was echt helemaal "op". Zwaar verkalkt enzo. Ik denk echt dat het niet veel langer had moeten duren.
Daar kijk ik met minder genoegen op terug. Het gesol in het ziekenhuis voor de bevalling.

Vanochtend hebben we in het ziekenhuis het gesprek gehad over de bevalling. Wat we daar te horen kregen hadden we niet verwacht. Het verhaal van de bevalling heb ik hier in dit topic nog niet eerder gedaan, omdat ik het verwerkingsproces wilde uitstellen tot ná dit gesprek. Het verhaal is nu compleet, dus kan ik het van me af gaan schrijven:

Ik was 42 wk en 4 dg zwanger, toen op 10 september 's ochtends om 8.00 uur de vliezen braken. Het vruchtwater was erg groen, dus Danyel had in het vruchtwater gepoept. Om ca. 09.00 uur waren we in het ziekenhuis en om 11.00 uur ben ik aan een infuus gelegd om e.e.a. te stimuleren. Om ca. 14.00 uur bleek dat toucheren te pijnlijk was, ook de weeën waren bijzonder pijnlijk dus kreeg ik een ruggenprik. De ontsluiting ging heel geleidelijk, om 21.00 uur was dit 8 cm, om 23.00 uur was dit 9 cm. Toen hebben ze besloten de pomp (ruggenprikverdoving) uit te zetten en de persweeën te laten beginnen.

Ik heb gesmeekt en gebeden om de pomp niet uit te zetten omdat ik voelde dat ik het niet zou redden, maar volgens de ass.arts en de verpleegkundige zeiden alle barende vrouwen dit en moest ik me geen zorgen maken, de oerkrachten zouden me niet in de steek laten. Die oerkrachten heb ik niet gekregen, men vertelde me hoe ik moest persen, en bij elke perswee moest ik stap-voor-stap voor mezelf herhalen wat ik moest doen. Ik had niet het gevoel dat het veel nut had.

Inmiddels zagen we dat de hartslag van Danyel achteruit ging. De ass. arts beoordeelde dit als niet zorgwekkend, dat hoorde er min of meer bij tijdens het persen.* De uitdrijving duurde al 1,5 uur, toen Danyel's hartslag heel laag werd. Dit was om 01.00 uur, en de gynaecoloog werd gebeld. Deze moest van huis komen en was er om ca. 01.20 uur. Hij heeft besloten tot verlossing middels de vacuumpomp, wat in eerste instantie niet lukte. Pas bij de tweede keer lukte het hem om Danyel geboren te laten worden.

Bij het ter wereld komen om 01.38 uur was Danyel een slappe, levenloze pop. Geen hartslag, geen ademhaling, dus de gyn ging reanimeren. Na ca. 8 minuten was er een hartslag en kwam de kinderarts om Danyel over te nemen. Even laten viel de ademhaling weer weg en kreeg Danyel erge stuipen. Hij werd aan de beademing gelegd en kreeg zware anti-epileptica toegediend.

Jeroen en ik bevonden ons toen nog op de verloskamer, omdat ik nog gehecht moest worden i.v.m. de knip. Jeroen, die de reanimatie van zo dichtbij had meegemaakt, was natuurlijk totaal van slag. Ik verkeerde nog in een soort roes en besefte maar half wat er gebeurde. Het enige dat ik vroeg was of het een jongetje of meisje was.

Hoe het daarna verder is gegaan hebben jullie kunnen lezen in Danyel's topic.

* Dit blijkt dus achteraf een zware inschattingsfout te zijn geweest. Gezien de omstandigheden (duur zwangerschap, vruchtwaterconditie) had er extra critisch naar Danyel's conditie moeten worden gekeken. Naderhand heeft men met een team de bevalling en de hartfilmpjes geëvalueerd, en geconcludeerd dat Danyel het al om middernacht erg moeilijk had. De pieken in de filmpjes duidden niet op herstel, maar op wanhopige pogingen van Danyel om het allemaal bij te sloffen. Het kereltje heeft dus enorm gevochten tijdens de uitdrijving, alleen heeft hij het niet lang genoeg vol kunnen houden.

Indien men om middernacht meteen de gyn had gebeld was Danyel waarschijnlijk zonder echte problemen geboren. Het is wrang dat een kleine, menselijke, fout zulke enorme gevolgen kan hebben. De persoon die de fout heeft gemaakt heeft het er erg moeilijk mee, heeft een groot schuldgevoel en krijgt therapie.

Wat wij met deze informatie gaan doen weten we nog niet. We gaan het allemaal laten bezinken. Er zijn mogelijkheden om een klacht in te dienen en het voor de tuchtcommissie te laten komen. Dit kan een procedure van jaren worden, die ons geheid veel energie gaat kosten. Energie die we beter in Danyel kunnen investeren?

We kunnen ook overwegen om met het ziekenhuis tot een schikking te komen. Niet dat wij onszelf willen verrijken, maar om in de toekomst meer mogelijkheden (middelen) te hebben het leven voor Danyel zo optimaal mogelijk te laten worden. Zeker gezien alle bezuinigingen in de zorg, en het feit dat ik minder zal kunnen werken dan verwacht, zal het allemaal al moeilijk genoeg worden.

Het gesprek van vanochtend heeft ons erg aangegrepen. We hebben geen wraakgevoelens o.i.d. naar de betrokkene toe, we hebben zelfs aangeboden met haar een gesprek aan te gaan als zij hier behoefte aan zou hebben.
De arts die het gesprek deed (die ook de verlossing en reanimatie heeft gedaan) is een fijne, eerlijke vent. We hebben geen moment het gevoel gehad dat we onheus bejegend werden.

Ik ben blij dat het nu achter de rug is (de herbeleving). Vanaf nu alleen nog maar vooruit kijken!
De situatie is zoals hij is, en wanneer ik aan Danyel denk en aan het onrecht wat hem is aangedaan, wil ik er gewoon voor hem zijn. Dat heeft hij meer dan ieder ander verdiend.

Phluphy jeetje zeg, wat een intens verhaal. En dat het allemaal anders had kunnen zijn... Heel erg veel sterkte met het verdere verwerken hievan

Oh Fluf, ik zit de hele dag hier al aan te denken. 40 keer mail gecheckt in de hoop dat je iets gestuurd zou hebben zodat ik zeker widt dat je niet ingestort was....

Popje, ik weet gewoon niks meer te zeggen. Doe wat je dekt dat goed is en dat je dit meeneemt om belangrijke dingen voor Danyel te regelen in de toekomst lijkt me dat alleen maar goed. Sterkte

Phluphy met tranen in mijn ogen lees ik jou verhaal, het onrecht, de pijn en de wanhoop van dat moment . Het had allemaal zo anders kunnen zijn _{zoals beefcake al zegt} Ik vind het moeilijk om dingen te zeggen, bang dat ik het verkeerde zeg. Maar ik wil je heel veel sterkte wensen met het verwerken hier van.

Pluphy, wat een verhaal zeg.. Het is zo oneerlijk en onwerkelijk dat het allemaal anders had kunnen zijn als die ass. arts het niet verkeerd had ingeschat. Natuurlijk is fouten maken menselijk maar ik vind het toch wel erg vaak gebeuren hoor, zeker ook met ass. artsen (kijk maar naar Luchtbel's verhaal). Wat kan het leven toch harde tikken uitdelen... Ik hoop dat jullie tot een schikking kunnen komen, want voor de zorg voor Danyel zal heel veel geld nodig zijn. Het maakt het niet goed, maar kan het wel makkelijker maken als je je dáár in ieder geval geen zorgen over hoeft te maken en alle therapiën kunt betalen die er nodig kunnen zijn, of extra huishoudelijke hulp, of wat dan ook. Ik wil je wel adviseren om je hierin bij te laten staan door een letselschade advocaat als belangenbehartiger, die weten welke bedragen reeël zijn, en kunnen heel veel werk voor je uit handen nemen. In principe moet het ziekenhuis ook de kosten voor die advocaat vergoeden trouwens. Ook al gaat het nu allemaal in een goede sfeer, en worden jullie niet onheus bejegend, je weet zelf gewoon niets van dit soort situaties af en van de kosten die op jullie afkomen. En het zou zuur zijn als de schade straks veel hoger uit blijkt te vallen en Danyel meer zorg nodig heeft dan jullie nu denken, en dat dan alles al afgekocht is door het ziekenhuis voor een te laag bedrag. Maar goed, eerst maar de emotionele verwerking van dit verhaal op een rijtje zien te krijgen, en dan de financiële. Heel veel liefs en sterkte, en heel erg bedankt dat je de moeite hebt genomen ons weer op de hoogte te houden..

Phluphy, wat een verhaal. Wel goed dat jullie nu een gesprek erover hebben gehad.
Die tip van Ladybos om ook met een advocaat te spreken lijkt me erg goed; die weet waarschijnlijk ook wel of de arts-assistent of de gyn zelf verantwoordelijk is voor de gemaakte fout (tenslotte is een arts-assistent nog in opleiding en ik denk dat hij daarom onder verantwoordelijkheid van de gyn valt). Het kan bijv ook al een beleidsfout van het ziekenhuis zelf zijn dat er geen gyn aanwezig is maar dat die van huis gebeld moest worden (al gebeurt dat heel veel, dat ze alles door studenten/stagiaires _{want dat is een arts-assistent} laten opknappen).
Heel veel sterkte en bedankt voor de moeite om ons dit te vertellen.

/edit
Volgens de info die ik zo op internet vind valt een arts-assistent onder verantwoordelijkheid van een gynaecoloog. Zo eerlijk en fijn vind ik het niet als dat jullie niet verteld is.
Misschien zijn er ook mogelijkheden om het niet via de medische tuchtraad te regelen evt maar er een echte rechtszaak van te maken, waarbij je dus ook schadevergoeding kunt eisen (ipv een schikking). Dan is het ook geen "onder ons" gebeuren vd medische wereld.
Waarschijnlijk is het ziekenhuis ook wel verzekerd voor dit soort dingen, dus laat niet uit medelijden met de arts-assistent die het heel moeilijk heeft de zaak zitten...
_{Ik word er gewoon zo kwaad van, ik krijg gewoon de indruk dat jullie dat soort dingen wel verteld wordt om medelijden te wekken en een schikking te regelen zodat het ziekenhuis er makkelijk vanaf komt.}

/edit
Dit is wel belangrijk bijv, een afspraak van de NVOG: Instructie voor arts-assistenten Obstetrie en Gynaecologie in niet-opleidingspraktijken. Ik denk dat hier wel info uit te halen is over verantwoordelijkheid, maar ik lees iig dat een arts-assistent altijd onder supervisie van een gyn valt.

/edit2
Mijn man zegt net dat een tijdje geleden bijv nog in het nieuws was dat arts-assistenten soms werkdagen draaien van 24 uur.

[ Bericht 13% gewijzigd door poemojn op 26-11-2004 18:54:55 ]

Lieve Phluphy, wat verschrikkelijk moeilijk is dit toch. Ik heb er geen woorden voor. 1000 dingen dwarrelen door mijn hoofd maar ik kan ze maar niet in de juiste volgorde zetten...
Ik denk dat een of andere schikking wel op z'n plaats is. Wat betreft hulp en speciale voorzieningen mag het hem straks aan niets ontbreken. Daar kunnen ze op z'n minst voor zorgen.
Lieverd, dikke kus voor jou

Phluphy wat een bevalling!!
Waarom hebben ze je overgens langer als 42 weken laten lopen? Mijn beide zwangerschappen zijn 41 weken en 6 dagen en 1 van precies 42 weken geweest. Hier mocht het geen dag langer duren, anders zou ik ingeleid worden. Erg he dat de regelgeving daar niet overal het zelfde in is.

Heel veel stertkte bij het maken van de keuzes die je gaat maken

jessie, het is steeds meer gewoonte om niet zo strak aan die 42 weken vast te houden (zolang het goed gaat met moeder & kind), vanuit het idee dat het over het algemeen beter blijkt te zijn als de bevalling uit zichzelf begint. maar het is wel erg zuur dat we hier nu al een paar verhalen kennen van mensen waarbij het toch echt duidelijk beter was geweest als er eerder was begonnen met inleiden.

phluphy, wat een ontzettend heftige bevalling , en wat vreselijk moeilijk dat Danyels slechte start en alle gevolgen daarvan dus puur door een menselijke inschattingsfout veroorzaakt zijn. heel goed dat jullie zo'n gesprek gehad hebben en uit je verhaal maak ik op dat ze jullie gelukkig wel heel open tegemoet zijn getreden (al vind ik poemojns redenering ook wel aannemelijk dus pas goed op dat jullie wel je eigen keuze maken in het al dan niet aanklagen van het ziekenhuis). sterkte.

Oh... ik zie dat ik een verkeerde indruk heb gewekt ten aanzien van de verantwoordelijkheid. Laat ik dat gelijk even uit de wereld helpen: de gyn heeft duidelijk aangegeven dat de eindverantwoordelijkheid bij hém ligt/lag. In mijn ogen betekent dit niet dat hém de inschattingsfout aangerekend kan worden. Hij gaf wel aan dat de betreffende assistent arts, die een ervaring heeft van 1 jaar, in zijn ogen voldoende capabel was. Misschien was dát zijn inschattingsfout?

Poemojn, ik geloof best dat ass. artsen regelmatig uitgebuit worden, maar in dit geval was dat niet het geval. Gedurende de bevalling heb ik met 3 ass. artsen te maken gehad, bij elke wisseling van de dienst een nieuwe.

Ik neem jullie tips en waarschuwingen m.b.t. een evt. gerechtelijke afwikkeling ter harte. Met name met betrekking tot het risico dat het ziekenhuis zich, door middel van een schikking, er op een voordelige manier van af zou willen maken. Echter, ik laat het onderwerp nog even rusten. Voorlopig wil ik me even richten op het welzijn van diegene die hier het meeste de dupe van is geworden.

Een heel dikke kus voor jullie! Doe wat goed voelt. En geef Danyel een pakkerdje!

Het idee dat Danyel gezond had kunnen zijn als die inschattingsfout niet was gemaakt moet wel heel moeilijk te verteren zijn voor jullie En ook voor die assistent-arts, die krijgt niet voor niets therapie... Dat lijkt me echt heel moeilijk te verwerken. Ik wens jullie heel veel sterkte. Ik ben blij dat jullie het gevoel hebben dat je eerlijk en open wordt geïnformeerd door het ziekenhuis en dat zij hun verantwoording nemen. Zorg voor goede rechtshulp als je een schadevergoeding gaat eisen, zoals anderen ook al aangaven. Denk eraan dat het om hulp gedurende een lange periode zou kunnen gaan (hard maar helaas waar).

Dikke knuffel voor jullie alledrie!

Lieve Fluf (en Jeroen) wat een verhaal. Ik denk heel veel aan jullie en ik hoop dat het vooruit kijken beter en beter zal lukken. Hele dikke voorr jullie drietjes

Fluf ......................... wat fijn dat er naar jullie gevoel oprecht met jullie gesproken is. Ik zou een eventuele procedure toch even laten wachten, jullie hebben al zoveel aan je hoofd op het moment, laat het eerst even bezinken... dikke

Gelukkig Phluphy, het zou echt erg zijn als jullie nu ook nog tegengewerkt zouden worden door het ziekenhuis. Fijn dat dat niet het geval lijkt te zijn.

Op zich vind ik het ook wel hoopvol stemmen dat er nog medici zijn die WEL uit durven te komen voor de fouten die ze maken (niet zoals die eikels bij Luchtbel). Te weten dat hij -als, als, als- er gewoon goed doorheen had kunnen komen lijkt me zo volkomen rot dat ik er geen woorden voor heb, ook voor die arts-assistente trouwens. Je zal zo'n fout maken, je zal de beschadiging van een babietje op je geweten hebben. En het zal jouw kind zijn wat op zo'n haast vluchtige manier voor het leven getekend is. *ril*.

Mijn hemel Phluphy... ik zit hier echt met het gevoel dat ik het even niet meer weet. Niet meer weet of ik woede voel, of verdriet, of juist dat machteloze gevoel.
Je schrijft het allemaal zo nuchter op, maar de ondertoon bibbert.

Wijffie jullie moeten helemaal zelf weten hoe jullie hier verder mee om willen gaan, ik hoop alleen dat je weet dat wat jullie ook beslissen, iedereen er volledig van overtuigd is dat jullie het beste voor Danyel doen. Ik had er persoonlijk nooit over gedacht om jullie aan te zien als verrijkers.

Heel veel succes met het nemen van deze belangrijke beslissingen en pas goed op jezelf.
Nogmaals dikke

Phluphy ten eerste wat knap van je dat je je bevalling zo goed hebt kunnen verwoorden, lijkt me een hele stap voor je!!! Kan me er iets bij voorstellen(tenminste dat probeer ik dan) dat je het idee niet los kan laten van hadden ze maar eerder ingegrepen dan had...Verder wil ik me helemaal aansluiten bij de post van Ladybos, zij verwoordt precies wat er in mij opkwam toen ik je stukje las.

Fluf, ik heb er geen woorden voor... Wat een schril contrast met mijn eigen bevalling
Ik zit weer met tranen in mijn ogen

quote:

Op vrijdag 26 november 2004 18:24 schreef poemojn het volgende:
Phluphy, wat een verhaal. Wel goed dat jullie nu een gesprek erover hebben gehad.
Die tip van Ladybos om ook met een advocaat te spreken lijkt me erg goed; die weet waarschijnlijk ook wel of de arts-assistent of de gyn zelf verantwoordelijk is voor de gemaakte fout (tenslotte is een arts-assistent nog in opleiding en ik denk dat hij daarom onder verantwoordelijkheid van de gyn valt).

Wil ff "commentaar" leveren hoor (vergeef me, in dit geval is het wel van belang vind ik, voor het totaalplaatje) Je moet een arts-assistent niet zien als een stagiare, dit zijn namelijk de co-assistenten(deze mogen in het ziekenhuis praktisch niets, behalve er mooi bijstaan en vooral overal afblijven), ook hoeft het niet zo te zijn dat ze in opleiding zijn. Je moet het echt zien als een vak apart. Ze zijn wel al arts maar hebben nog geen specialisatie gedaan. Vaak zie je wel dat ze wel aan het specialiseren(dus in opleiding zijn), maar dat hoeft dus niet.

quote:

Het kan bijv ook al een beleidsfout van het ziekenhuis zelf zijn dat er geen gyn aanwezig is maar dat die van huis gebeld moest worden (al gebeurt dat heel veel, dat ze alles door studenten/stagiaires _{want dat is een arts-assistent} laten opknappen).

Dit is eigenlijk standaard zo in voor zo ver ik weet alle ziekenhuizen, in de nachtelijke uren worden de verloskamers waargenomen door de arts-assistent. Dit is zelfs nog luxe want in veel streekziekenhuizen is er dan zelfs geen arts-assisten aanwezig maar alleen o.g-verpleegkundigen( gespecialiseerd verpleegkundige voor de verloskamers)

quote:

/edit
Volgens de info die ik zo op internet vind valt een arts-assistent onder verantwoordelijkheid van een gynaecoloog. Zo eerlijk en fijn vind ik het niet als dat jullie niet verteld is.
Misschien zijn er ook mogelijkheden om het niet via de medische tuchtraad te regelen evt maar er een echte rechtszaak van te maken, waarbij je dus ook schadevergoeding kunt eisen (ipv een schikking). Dan is het ook geen "onder ons" gebeuren vd medische wereld.
Waarschijnlijk is het ziekenhuis ook wel verzekerd voor dit soort dingen, dus laat niet uit medelijden met de arts-assistent die het heel moeilijk heeft de zaak zitten...
_{Ik word er gewoon zo kwaad van, ik krijg gewoon de indruk dat jullie dat soort dingen wel verteld wordt om medelijden te wekken en een schikking te regelen zodat het ziekenhuis er makkelijk vanaf komt.}

/edit

Poemojn, ik denk dat ik je wel een beetje begrijp de boosheid om hoe dit heeft kunnen gebeuren, wat als enz, dat heb ik ook en iedereen op fok met ons denk ik, maar ik schrik ook een beetje van de negativiteit hiervan. Vooropgestelt dat het ontzettend verrotte klote is wat Phlups, Jeroen en Danyel is gebeurd, maar de verantwoordelijke arts heeft ook een probleem. Aangezien ze in alles open en eerlijk zijn geweest tegen Phlups denk ik werkelijk niet dat die opmerking als tranentrekker bedoeld is. Ik ben het overigens wel met je eens dat je er eventueel wel een zaak van zou kunnen maken, er is nu eenmaal een fout gemaakt met dramatische gevolgen op emotioneel vlak, maar zeer zeker ook gevolgen op financieel gebied en het zou niet eerlijk zijn als jullie daarvoor zouden moeten opdraaien.

quote:

/edit2
Mijn man zegt net dat een tijdje geleden bijv nog in het nieuws was dat arts-assistenten soms werkdagen draaien van 24 uur.

Is idd niet goed te praten dat dat soms gebeurd, zo kan iemand natuurlijk nooit alert genoeg zijn

Goed, wil het toch maar even uitspreken dan, ik hoop dat ik niemand(vooral Phlups natuurlijk) voor het hoofd stoot door deze kritische noot van mijn kant. Moest het toch voor mijn gevoel doen, misschien omdat ik aan de andere kant van de lijn heb gestaan. Of nee, eigenlijk er tussenin, tussen de patient die het slachtoffer is geworden( en haar kindje met haar) en de verantwoordelijke arts. De situatie waarin de patient zit en de situatie van de arts zijn natuurlijk in geen enkel opzicht te vergelijken, maar bij elke fout die er gemaakt werd heb ik moeten huilen om beide partijen.

_{Sow... en nu ga ik een sigaretje roken *naar gevoel in de buik heeft*}

[ Bericht 3% gewijzigd door Loena-tik- op 26-11-2004 23:45:07 ]

Potverdikkie zeg Pluphy ik heb het warm en koud tegelijk en heb er gewoon geen woorden voor kan er niet bij en zit ook echt hoofd schuddend achter de comp.

Phluphy en Jeroen ik wens jullie heel veel sterkte toe. Danyel vent wat ben jij een krachtig mannetje wat een strijd moet jij jammer genoeg leveren om te mogen blijven. Ventje je kan het en dat heb je al bewezen ook kom op kerel je kan het

Bedankt voor je reactie.
Het kan idd vrij negatief overkomen, dat komt ook door de negatieve verhalen die ik gehoord heb, en de ervaringen die ik zelf had toen Myrthe een weekendje ter observatie was opgenomen en ze tegen de afspraak in flesvoeding kreeg _{gewone Nutrilon, zonder checken of dat mocht, terwijl in mijn fam bijv koemelkallergie voorkomt}. Ik heb zelf niet de ervaring dat er in een ziekenhuis echt geluisterd wordt naar of rekening gehouden wordt met de wensen vd ouders, dat speelt ook wel mee. Plus de keren dat ik meer van eea af bleek te weten dan de behandelend arts, dat wekt ook weinig vertrouwen (bij mij).