OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Oh ik krijg ook steeds meer flitsen en momenten van "aaargh straks lig ik weer " en ik had prima bevallingen (achteraf gezegd he )quote:Op zondag 12 november 2006 21:28 schreef linda856763 het volgende:
Oh jongens, als ik jullie zie napraten, dan krijg ik het al weer spaansbenauwd. en toch heb ik niet een loodzware bevalling gehad, dus ik vind soms dat ik ook niet mag klagen . Ik zou nu zo tekenen voor een ks, als ik nog een 2e wil (maar ja, die zwangerschap ook nog ), dat natuurlijke, dat hoeft voor mij helemaal niet meer. En bij mij is de weg nog niet eens gebaand ook...
), dat natuurlijke, dat hoeft voor mij helemaal niet meer. En bij mij is de weg nog niet eens gebaand ook...
" en ik had prima bevallingen (achteraf gezegd he 
)De tweede was er echt eentje waar iedereen hier voor zou willen tekenen zelfs weet ik bijna zeker, en toch was het eerste wat ik geloof ik opmerkte niet van "aggosss daar is mijn schatje" maar een droog "Zo, dat doen we voorlopig niet nog een keer!".
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
quote:Op zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.
Bij het idee aan een 2e bevalling krijg ik het ook benauwd. Maar toch wil ik heel graag wel natuurlijk bevallen dan, ik wil zo graag een "niet-vacuumpomp" bevalling meemaken. Voelen dat het kindje geboren wordt, uit mij komt. Wel helder zijn en alles onthouden. Wel alles van de nacht erna nog weten enz. Maar als het niet goed gaat wil ik wel een ks.
het enige waar ik tegen op zie bij een evt volgende bevalling zijn de weeën. ik heb een fantastische bevalling gehad, ging ook best snel en had alleen buikweeën, toch deden die mij het meeste pijn! toen Sarah eruit kwam deed natuurlijk ook wel wat pijn, maar veel minder dan de weeën!
ze zeggen wel, de 2e bevalling gaat meestal makkelijker, maar toch ben ik bang dat het moeilijker gaat worden en veel meer pijn gaat doen.
en toch wil ik graag een 2e (en een 3e, en ....) haha
ze zeggen wel, de 2e bevalling gaat meestal makkelijker, maar toch ben ik bang dat het moeilijker gaat worden en veel meer pijn gaat doen.
en toch wil ik graag een 2e (en een 3e, en ....) haha
Sjak, dat heb ik ook gehad. Pas na een jaar kon ik het een beetje van me afzetten. Ik was ook echt doodsbang voor een tweede bevalling. Maar ergens wilde ik toch nog wel graag een babietje. Toen ik net zwanger was heb ik tijdens de eerste afspraak bij de gyn meteen al mijn wensen op tafel gegooid. Ge-eist dat ik een ruggeprik kreeg, bij voorbaat al. Dat had nogal wat voeten in de aarde, maar het is me gelukt. De afspraak was dat ik ingeleid zou worden en vóór het infuus al een ruggeprik zou krijgen. En zo geschiedde. Ik heb dat ook al kenbaar gemaakt bij de na controle van de eerste zwangerschap bedenk ik me nu. En ik heb nog een gesprek gehad, een jáár na de bevalling omdat ik het niet los kon laten.quote:Op zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.
De tweede bevalling ging echt van een leien dakje. Ik heb echt in bed gelegen, aan de ctg met een ruggeprik. Op de monitor kon ik zien dat ik weeën had. 'Amerikaanse toestanden' dus. En het heeft echt geholpen. Kijk er met een goed gevoel op terug.
Sorry, tis wel een heel verhaal maar dat van jou is zó herkenbaar, en dit is hoe ik het opgelost heb. Met hulp van mijn gynaecoloog. Misschien heb je er wat aan..
Hopelijk kan je ook ooit met een beter gevoel terug denken aan je zwangerschap, sterkte er mee
Screw them.
We're going home.
We're going home.
Aaah Sjak Blijven praten; blijven huilen..... je raakt het echt een keer kwijt.quote:Op zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.
Het is waar dat je het vergeet. Ik kan me nu het gevoel van die pijn al niet meer voorstellen. En ergens vind ik dat erg, want ik weet nog wel dat ik het echt niet kon houden van de pijn.quote:
Ik lijk wel gek dat ik dit nu toch ben gaan lezen!
Denk dat ik de bevallingsverhalen maar aan vriendje laat lezen zodat ie nu alvast heel veel medelijden met me krijgt
Denk dat ik de bevallingsverhalen maar aan vriendje laat lezen zodat ie nu alvast heel veel medelijden met me krijgt
Ik ben zo vrij het bevallingsverhaal van Mibos hier te quoten.
quote:Op woensdag 22 november 2006 17:33 schreef Mibos het volgende:
Zoals beloofd hier een korte versie van mijn bevalling:
Onze dochter onderweg.
Maandagmorgen om half vijf wordt ik wakker van een beetje kramp en ik moest naar de toilet om te plassen. Ik naar beneden en nog een keer kramp dus toen dacht ik na een paar keer van volgens mij is het begonnen. Tijd erbij en inderdaad iedere 8 minuten een soort van lichte kramp. Nou was goed uit te houden en zodoende mijn man nog even laten liggen. Na drie kwartier dus nog voor half zes ging het even een slagje sneller en kwamen ze om de vijf minuten en hielden iets langer aan. Vanaf zes uur kwamen ze om de vier minuten en vanaf zeven uur om de drie minuten. Ondertussen manlief ook wakker geworden met de vraag heb je weeen? Mmmm ja ik denk het wel maar kan ook oefenen zijn (hoe naief bij een eerste...).
Oke mijn man ineens in de stress want hij had sleutels van zijn werk nog bij zich en die moest hij nog wegbrengen. Nou lief als het in dit tempo doorgaat mag je nu wel even met superspoed heen en weer rijden (gelukkig niet al te ver weg) en meteen terugkomen. Ja hoor hij rijd de straat uit en mijn vliezen breken met een waterballet gezien het feit dat al vanaf het begin af aan duidelijk is dat ik veel vruchtwater had was het ook niet te overzien. Blij met het waterdichte molton wat ik extra had aangeschaft en met de zeiltjes want anders was het matras rijp voor de vuilstort. Lief gebeld en gezegd dat hij meteen terugmoest komen want meteen weeen zonder pauze vanuit mijn rug en ook meteen van een minuut lang. Of eigenlijk een grote wee twee uur lang. Om negen uur de verloskundige gebeld en die was er om tien uur en zei van ik ga nog niet toucheren want het is je eerste en ik kom om een uur of 1 wel terug. Nou prima lief heeft de hele ochtend al mijn rug mogen masseren en daar gaat hij vrolijk mee door totdat ik om elf uur zeg van bel de verloskundige maar terug omdat er weer een weeenstorm aan het plaatsvinden was. Om kwart over elf was ze er weer en toen zat ik al op vijf cm. Ze ging ook niet meer weg want ze had geen bevalling nog extra lopen dus ze bleef maar meteen. Toen zakte het iets af en kwamen ze weer om de twee minuten even bijkomen was erg welkom. Om half drie ging ze weer toucheren en toen was het zes cm. Ondertussen was mijn rug op tien plaatsen tegelijk gebroken voor mijn gevoel en begon er weer een weeenstorm. Pufte en deed maar rugweeen zijn niet weg te puffen maar toch...
Om half vier zei ik van ik heb persdrang maar dat zou eigenlijk niet kunnen gezien het feit dat het om half drie nog maar zes cm was. En ja hoor in een uurtje weeenstorm van 6 cm naar 10 cm dus ik mocht persen. Ziekenhuisbevalling overboord gezet en hup persen. Niks koppie kwam niet omlaag terwijl ik supergoede persweeen had. Baarkruk uit de auto fijn nog meer persweeen koppie zakte nog steeds niet verder, staan leunend over het bed nog steeds het koppie vast bovenin. Oke na anderhalf uur beslist dat we toch naar het ziekenhuis gingen in verband met een niet zakkend kindje... Kraamverzorgster en de verloskundige allebei van ja in de auto zakken meestal de weeen af. Nou dat heb ik geweten een persweeen storm van huis naar de verloskamer in het ziekenhuis (30 minuten) over de dijk met een vliegende vaart en een verloskundige erachter aan. Ik heb onderweg geroepen naar mijn man dat ze in de auto kwam als het zo door ging waardoor hij nog harder ging
Daarna begon het drama. Bij binnenkomst kleine meteen aan de ctg en een hartslag van 200. Spoedkeizersnede nou oke als het moet dan moet het en weinig keuze daarna een ruggenprik gelukkig na drieenhalf uur persweeen even geen pijn meer. Door de ruggenprik zakte haar hartslag weer normale hoogte en gingen ze af van de keizersnede...
Mams en paps allebei een beetje aan het dommelen in de verloskamer en toen gingen ze bij de kleine bloedprikken op het bolletje en meteen kijken of ze al gezakt en gedraaid was. Ze lag met een achterhoofdsligging en zat klem achter mijn schaambot en nog te hoog voor een vacuumpomp. Dus na drie uur aan de ruggenprik en weeenopwekkers is dit nog een keertje herhaald en nog niet voldoende resultaat voor de pomp oke nog een dosis ruggenprik en opwekkers heel fijn lekker dommelen...
Uiteindelijk ging om 11 uur in de avond de ruggenprik eraf en moesten de weeen weer op gang komen. Nou alles kwam op gang behalve de weeen. Ja ik kreeg koorts bij 39 graden en de kleine had in het vruchtwater gepoept en was ook nog steeds niet ver genoeg gezakt. Het advies van de ass.gyn. ga maar persen en ik zo van maar ik heb geen weeen dus ik voel helemaal niets. Ja maar dan kan ik zien of ze zakt nou oke. Persen zonder gevoel is raar en tijdens het persen kwamen ook de weeen in alle hevigheid weer terug maar zonder rugweeen halleluja....
Maar uiteindelijk zakte ze toch te weinig en kwam de pomp er rond een uur bij. Zuster had geen tijd meer om mijn verlamde been vast te houden en vond dat ik het zelf maar moest doen. Nou niet dus dus belandde ik heel elegant in de beugels. Ergens heb ik een verdoving gehad en een knip en na drie keer persen was onze dochter er 3910 gram een 55 cm lang. Ass.gyn vond het nog nodig om te vermelden dat ze de pomp maar 1 keertje had gebruikt en dat ze meteen ging hechten omdat ik flink bloedde uit de knip (althans dat dacht ze toen nog ). Bleek dat ik ook nog uitgescheurd was doordat ik haar een soort van gelanceerd had. Dat ze hechten oke maar dat dat dan in de eerste instantie gebeurd zonder verdoving omdat ze de net bevallen kersverse mams niet geloven dat de verdoving uitgewerkt is dat was net de druppel. Had ongeveer 40 hechtingen die doorlopen tot aan mijn bil... Zelfs die was nog uitgescheurd en niet aan de kant van de knip. Mijn bil is zelfs gehecht en daardoor heb ik de eerste week niet kunnen zitten of lopen of ja lopen ging wel maar heel moeilijk en nog steeds is mijn bil supergevoelig en ook mijn muts is nog donkerpaars vanuit mijn liezen tot aan mijn billen. Pas toen mijn lief er iets van zei kwam er een extra verdoving tijdens het hechten. Daarna moest de placenta er nog uit en die bleef ook lekker zitten waar hij zat dus twee paar handen die op mijn buik aan het drukken waren heel fijn en na vijf keer kwam hij pas nog een extra bevalling zeg maar op zich...
Toen wilde ze me meteen uit bed hebben om te gaan douchen en toen heb ik wel even duidelijk gemaakt dat ik dat zelf niet trok na 21 uur en zo'n slachtpartij... Dus gewassen in bed en om 5 uur dinsdagochtend werd ik naar zaal gebracht waar ik vreselijk last kreeg van naweeen. Dus huppakee nog wat extra's in mijn infuus en die stopte weer gelukkig. Dus om half zes keek ik voor het laatst op de klok en toen werd ik om half zeven wakker gemaakt voor een kopje thee... Heb maar niet gezegd wat ik echt dacht maar het was niet netjes in elk geval. Vervolgens kreeg ik een overbuurvrouw met een krijsend kindje dus van slapen kwam ook niets meer en om negen uur kwam er een verpleegster zeggen dat ik naar huis ging om tien uur. Ik wist van niets, had nog koorts, was nog niet tot lopen/zitten/staan of zelfs plassen in staat geweest dus toen ik dat zei ging ze toch maar even de zaalarts optrommelen. Ja leek me logisch dat er eerst nog even ergens naar gekeken werd voordat ik naar huis zou gaan. Wilde trouwens niets liever hoor.
De kleine is achteraf gezien ook helemaal niet aangelegd en heeft pas thuis om half elf voor het eerst aan de borst gelegen en gelukkig ging dat allemaal heel erg goed. Na de eerste week volledig in bed heb ik haar voor het eerst verschoond staand en aangekleed zonder om te vallen of bijna onderuit te gaan. Ik kijk op het thuisdeel met een heel fijn gevoel terug maar op het ziekenhuisdeel totaal niet. Ook door het feit dat de gyns. het constant niet met elkaar eens waren en dat uitvochten waar wij bij waren. Puffen/persen of keizersnede/vacuumpomp of ruggenprik erop of eraf en ga zo maar door...
We hebben een schitterende lieve dochter maar mijn onderkantje is nog zwaargehavend en gekneusd. Ben nu 15 dagen verder met 11 dagen kraam in huis en nu over op gezinshulp omdat ik fysiek niet in staat ben om iets te doen... Ik douch mezelf in de morgen en doe de kleine met de hulp in bad en ga weer terug naar bed en in de middag eet ik beneden en voed haar en ga dan meteen met haar mee slapen. Twee uur in normaal en dan om vijf uur ga ik weer naar beneden en eet gezellig met mijn lief aan tafel sinds drie dagen en ga een uurtje beneden zitten en dan moet ik weer terug naar bed omdat ik niet langer kan zitten. Heb van de verloskundige ism de huisarts drie soorten medicatie van betere doorbloeding tot aan kompressen en dergelijke voor mijn beurse onderkant.
Jullie allemaal bedankt voor de felicitaties en lieve berichtjes en het is fijn om te lezen...
Modjes ik zie nu dat ik de hele lap tekst in het verkeerde topic heb gepost kunnen jullie dit omzetten??? Alvast bedankt voor de moeite.
Liefs Mibos
dus ik mocht persen. Ziekenhuisbevalling overboord gezet en hup persen. Niks koppie kwam niet omlaag terwijl ik supergoede persweeen had. Baarkruk uit de auto fijn nog meer persweeen koppie zakte nog steeds niet verder, staan leunend over het bed nog steeds het koppie vast bovenin. Oke na anderhalf uur beslist dat we toch naar het ziekenhuis gingen in verband met een niet zakkend kindje... Kraamverzorgster en de verloskundige allebei van ja in de auto zakken meestal de weeen af. Nou dat heb ik geweten een persweeen storm van huis naar de verloskamer in het ziekenhuis (30 minuten) over de dijk met een vliegende vaart en een verloskundige erachter aan. Ik heb onderweg geroepen naar mijn man dat ze in de auto kwam als het zo door ging waardoor hij nog harder ging 
). Bleek dat ik ook nog uitgescheurd was doordat ik haar een soort van gelanceerd had. Dat ze hechten oke maar dat dat dan in de eerste instantie gebeurd zonder verdoving omdat ze de net bevallen kersverse mams niet geloven dat de verdoving uitgewerkt is dat was net de druppel. Had ongeveer 40 hechtingen die doorlopen tot aan mijn bil... Zelfs die was nog uitgescheurd en niet aan de kant van de knip. Mijn bil is zelfs gehecht en daardoor heb ik de eerste week niet kunnen zitten of lopen of ja lopen ging wel maar heel moeilijk en nog steeds is mijn bil supergevoelig en ook mijn muts is nog donkerpaars vanuit mijn liezen tot aan mijn billen. Pas toen mijn lief er iets van zei kwam er een extra verdoving tijdens het hechten. Daarna moest de placenta er nog uit en die bleef ook lekker zitten waar hij zat dus twee paar handen die op mijn buik aan het drukken waren heel fijn en na vijf keer kwam hij pas nog een extra bevalling zeg maar op zich...quote:Op woensdag 22 november 2006 17:56 schreef Moonah het volgende:
Maar Mibos.... wat een verhaal....
Wat heb jíj het zwaar gehad. En wat een gekluns in dat ziekenhuis....
Heel heel veel sterkte met je herstel.
Ik hoop van harte dat je eea goed kunt gaan verwerken.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Jemig, wat een vreselijke bevalling Mibos. Gelukkig een mooi kindje aan overgehouden, maar jemig wat een horror moet dat voor je geweest zijn. Doe het idd heel rustig aan (alsof je anders kan ) want zo te lezen moet je flink herstellen.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Mibos
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Oioioi, wat een botte horken weer! . Sterkte Mibos, en geniet van je kleintje, en wees heel voorzichtig met je lijf!
Oh Mibos.... Wat ongelooflijk Grrrrr... zeg
Dat je maar weer goed mag herstellen
(En ze daarna eens een paar vegen uit de pan geven in dat ziekenhuis zeg!)
Dat je maar weer goed mag herstellen
(En ze daarna eens een paar vegen uit de pan geven in dat ziekenhuis zeg!)
dat klinkt echt niet gezellig zeg
rustig aan Mibos, zoveel mogelijk genieten van je kleine en als het straks allemaal een beetje gezakt en langzaam aan een plekje krijgt, er toch nog eens op ingaan in dat ziekenhuis.
wel erg bot hoor.
rustig aan Mibos, zoveel mogelijk genieten van je kleine en als het straks allemaal een beetje gezakt en langzaam aan een plekje krijgt, er toch nog eens op ingaan in dat ziekenhuis.
en als het straks allemaal een beetje gezakt en langzaam aan een plekje krijgt, er toch nog eens op ingaan in dat ziekenhuis.wel erg bot hoor.
Jeetje Mibos, wat een vreselijk zware bevalling zeg! Hopelijk genees je snel. Geniet van je kleintje!
Kwam Mibos niet ook uit Almere ? Klinkt allemaal wel erg bekend Wat een horken zeg. En wat een strijd heb je geleverd om je kindje te krijgen. Nu rustig aan doen, en genieten van je kleine wondertje
jemig Mibos..
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Jeetje Mibos, wat een heftige bevalling zeg!! En wat een horken in het zh!
Ga je nog een nagesprek aanvragen??
Heel veel succes met herstellen!
Ga je nog een nagesprek aanvragen??
Heel veel succes met herstellen!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Mijn verhaal.....de aanloop is lang, maar de bevalling is kort. Even ter info. Fleurs bevalling begon om 11 uur met strippen (na de constatering van 3cm ontsluiting) en om 1 uur ( 5cm ontsluiting) werden mijn vliezen gebroken. Om 5 voor 4 had ik Fleur in handen.
Dan nu de aanloop tot mijn kleine wondertje Maud....
Het is vrijdag 10 november als ik mijn wat bruinachtig bloed in mijn slip terugvind. Mijn buik voelt wat raar en een menstruatie-achtige gevoel komt en gaat. Omdat ik niet goed weet wat ik voel besluit in aan het einde van de dag met de verloskundige te bellen. Ze stelt me gerust en vertelt dat het vrij normaal is om met 37 weken de slijmprop te verliezen. Maar, als ik niet zeker ben van mezelf, dan mag ik uiteraard nog even langs komen. Ik dub wat en beslis dat ik niet naar de verloskundige ga, aangezien dit een half uur rijden is. Ik bel wel even voor de zekerheid met de huisarts en die wil me wel even zien. Hij ziet dat de slijmprop weg is, maar dat de ingang van de baarmoeder nog dicht zit. Ik kan met een gerust hart het weekend in.
Met 37 weken en 2 dagen begint het echter weer te rommelen. Het is zondagochtend als ik echt een menstruatiegevoel ervaar. Mijn buik wordt zo om de 10 minuten echt hard, maar om het pijnlijk te noemen is een erg groot woord. Ik besluit om het eens aan te kijken en ga lekker met man en kind een stuk wandelen in het bos. Ik vind het heerlijk. Ik voel de krampen wel een beetje, maar het lopen geeft wel minder last in mijn rug. Als het thuis gewoon doorgaat, besluit ik dat ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis wil. Ik leg Fleur op bed en bel de oppas. Daarna bel ik het ziekenhuis en overleg met de verloskundige. Ze denkt dat het een klein beginnetje is en wil me wel even zien.
We komen rond drie uur in het ziekenhuis aan. Ik word aan de CTG gelegd en tot mijn grote teleurstelling zie ik alleen de hartslag van de kleine op het papier verschijnen. De harde buiken die ik heb, zijn niet goed genoeg om als weeën door te mogen gaan. Tegen vier uur toucheert de verloskundige en constateert 2 cm ontsluiting. Ze overlegt met me wat ik wil. Ik mag de nacht blijven om te kunnen slapen of als ik wil medicijnen meenemen om thuis goed te kunnen slapen. Ik kies voor het laatste. Ik wil toch liever thuis zijn.
Na een goede nacht slaap rommel ik de dagen daarna maar wat aan. Lief en ik progesteldingensen in de hoop dat het was goeds doet, maar het lijkt weinig effect te hebben. Op woendag 15 november ga ik uit pure frustratie maar wat werken, want van dit geoefen wordt ik helemaal gestoord. Als ik na mijn middagdut wakker wordt, merk ik echt een regelmaat in het geoefen. Mijn buik wordt goed hard en lijkt echt vanaf onderuit omhoog te komen. Ik besluit het af te wachten. Ik kook het eten en als Fleur thuis is gaan we gezellig met zijn drieën aan tafel. De ‘krampen’ houden aan en stilletje hoop ik dat het nu dan toch echt is begonnen. Als het ook doorgaat terwijl ik Fleur op bed leg, besluit ik dat het tijd wordt om manlief in te lichten en de beslissing te nemen om naar het ziekenhuis te gaan.
Als de oppas er is, gaan we naar het ziekenhuis. Het gevoel houdt aan en de ene keer is het wat sterker dan de andere keer. Ik word weer aan de CTG gelegd en gelukkig verschijnt er nu meer op het scherm dan alleen de hartslag van mijn kleintje. De verpleegkundige zijn aardig en beloven dat de dienstdoen gynaecoloog snel langst komt. Ze stellen voor dat ik even in bad ga. Het lijkt me een goed plan en terwijl ik lekker wegzak in het warme water, zakken de weeën ook weg. En blijven weg. Ik wacht op de gyn, maar het is spitsuur en tegen half elf krijg ik te horen dat hij bezig is met een keizersnee. Om half twaalf komt wel de verloskundige kijken. Ze toucheert en constateert dat er inmiddels 3 cm ontsluiting is. Ze geeft aan dat ze me daar wil houden en dat we morgen verder gaan kijken, tenzij er die nacht nog verandering komt. Manlief stuur ik naar huis. Ik verwacht niet dat het nog spontaan weer begint en ga een lange nacht tegemoet.
De volgende ochtend, ik ben 37 weken en 6 dagen, komt Linda. Deze verloskundige vraagt me wat ik graag wil. Met tranen in mijn ogen, geef ik toe dat ik heel graag mijn kindje wil vasthouden. Ze kijkt me liefdevol aan en zegt dan de verlossende woorden: “dat hadden wij ook al in gedachten en je gaat hier ook niet weg zonder.” We bespreken de aanpak. Ik zal eerst aan de CTG gaan om een basis te krijgen van de hartslag van de baby. Daarna wordt er gel aangebracht en zal ik nog eens een half uur aan de CTG blijven liggen. Ze wil dan rond 11 uur de vliezen breken. Omdat de baby nog vrij hoog ligt, hoopt ze dat de gel er voor zorgt dat de kleine zakt.
Om 9 uur wordt de gel ingebracht en ondertussen bel ik met manlief om te vragen hoe laat hij in het ziekenhuis denkt te zijn. Dat gaat nog drie kwartier duren, maar we gaan er van uit dat het ook weer niet zo hard zal gaan dat ie zich moet gaan haasten. Ik merk dat de gel zijn werk goed doet en de CTG geeft aan dat ze ongeveer om de 2 minuten komen. Diep van binnen duw ik ingedachten mijn kindje naar beneden. En ik banjer wat door de kamer. Als er een wee komt pak een stoel en duw daar hard op.
Om half twaalf komt Linda terug en toucheerd. Ze merkt dat het hoofdje voldoende is gezakt en beslist om de vliezen te breken. Ik wordt overgebracht naar de voorbereidingskamer en de baby krijgt de hartregistratie op het hoofdje geplakt. De weeën die ik had, zijn niets in verglijking met wat ik nu ervaar. Ik kan niet liggen, ik kan alleen nog maar hangen aan het uiteinde van het bed en hopen dat er tussen twee weeën een rust moment is. Het lijkt echter meer op een onrustige zee, dan op de gewenste golven. De golven die ik me herriner van Fleur. Het gevoel dat je tussendoor nog kunt ademen. Maar, dat lukt niet. En ik roep dan ook heel hard om hulp. Ik verlies om te haverklap de controle over mijn ademhaling en de verpleegkundige Sindy, ademt met me mee. In door je neus, uit door je mond. Op elke piek, roep ik dat ik het niet kan. Ik heb het gevoel alsof ik gek wordt. Ik denk dat ik het niet meer wil, maar mijn oergevoel neemt over en maant me aan om door te zetten. Om sterkt te zijn. Manlief kijkt me met alle liefde in de wereld aan. Hij stuur op zijn manier steun en liefde naar me toe. En terwijl ik even rust krijg, vraagt of het heftiger is dan bij Fleur. Ik knik. Ik kan niet meer. Ik wil tussen de weeën in kunnen zitten, maar daar krijg ik de kans niet toe. Tegen de tijd dat mijn kont de stoel raakt, moet ik alweer omhoog om te volgende op te vangen.
Het is tien over één als Linda terug komt om te toucheren. Ze constateert 5 cm en ik begin te huilen. Dit kan ik echt geen vijf uur nog volhouden. De weeën blijven maar komen en langzaam verlies ik weer de controle over mijn ademhaling. Sindy helpt weer en vraagt of ik een prik tegen de ergste pijn wil. Ik twijfel. Bij Fleur had ik het niet nodig, maar bij als de piek van de volgende wee voorbij is, geef ik aan dat ik de prik wil. Na de prik, heb ik nog steeds niet het gevoel dat het beter gaat, maar ik hou vol. Het is 10 voor half 2 als ik naar de verloskamer wordt verhuisd. Ik loop het kleine stukje zelf, maar daar aangekomen, krijg ik mijn eerste perswee. Ik probeer hem met alle kracht in me op te vangen. En de Sindy zegt me op bed te gaan, omdat de zwaartekracht het anders alleen maar erger maakt. Op bed vang ik de tweede perswee op en roep. Nee, gil keihard dat ik moet poepen. Sindy roept Linda en terwijl die binnenkomt, geef ik een oerkreet. Ik moet persen, ik kan het echt niet meer houden. Terwijl ik nog op mijn zij lig te gillen, zegt Linda dat ik op mijn rug moet gaan. Ik antwoord haar dat ik dat doe zodra ik het kan. En als de wee is weggezakt draai ik langzaam op mijn rug. Linda toucheert meteen en geeft aan dat ik bij de eerst volgende wee mag geven wat ik wil. Ik pers uit alle macht. En twee persweeën verder, om 5 over half 2, lanceer ik Maud op de tafel. Ik krijg ze op mijn buik en zeg meteen hallo meisje. En dat terwijl ik nog niet wist wat het was. Mijn meisje is geboren. In een sneltreinvaart. Het zetten van een knip was niet mogelijk en ik ben dan ook uitgescheurd op de knip van de vorige keer. Na de geboorte van de placenta wordt ik gehecht en ondertussen geniet ik samen met manlief van ons nieuwe kleine wondertje.
[ Bericht 0% gewijzigd door chacama op 23-11-2006 13:10:56 ]
Dan nu de aanloop tot mijn kleine wondertje Maud....
Het is vrijdag 10 november als ik mijn wat bruinachtig bloed in mijn slip terugvind. Mijn buik voelt wat raar en een menstruatie-achtige gevoel komt en gaat. Omdat ik niet goed weet wat ik voel besluit in aan het einde van de dag met de verloskundige te bellen. Ze stelt me gerust en vertelt dat het vrij normaal is om met 37 weken de slijmprop te verliezen. Maar, als ik niet zeker ben van mezelf, dan mag ik uiteraard nog even langs komen. Ik dub wat en beslis dat ik niet naar de verloskundige ga, aangezien dit een half uur rijden is. Ik bel wel even voor de zekerheid met de huisarts en die wil me wel even zien. Hij ziet dat de slijmprop weg is, maar dat de ingang van de baarmoeder nog dicht zit. Ik kan met een gerust hart het weekend in.
Met 37 weken en 2 dagen begint het echter weer te rommelen. Het is zondagochtend als ik echt een menstruatiegevoel ervaar. Mijn buik wordt zo om de 10 minuten echt hard, maar om het pijnlijk te noemen is een erg groot woord. Ik besluit om het eens aan te kijken en ga lekker met man en kind een stuk wandelen in het bos. Ik vind het heerlijk. Ik voel de krampen wel een beetje, maar het lopen geeft wel minder last in mijn rug. Als het thuis gewoon doorgaat, besluit ik dat ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis wil. Ik leg Fleur op bed en bel de oppas. Daarna bel ik het ziekenhuis en overleg met de verloskundige. Ze denkt dat het een klein beginnetje is en wil me wel even zien.
We komen rond drie uur in het ziekenhuis aan. Ik word aan de CTG gelegd en tot mijn grote teleurstelling zie ik alleen de hartslag van de kleine op het papier verschijnen. De harde buiken die ik heb, zijn niet goed genoeg om als weeën door te mogen gaan. Tegen vier uur toucheert de verloskundige en constateert 2 cm ontsluiting. Ze overlegt met me wat ik wil. Ik mag de nacht blijven om te kunnen slapen of als ik wil medicijnen meenemen om thuis goed te kunnen slapen. Ik kies voor het laatste. Ik wil toch liever thuis zijn.
Na een goede nacht slaap rommel ik de dagen daarna maar wat aan. Lief en ik progesteldingensen in de hoop dat het was goeds doet, maar het lijkt weinig effect te hebben. Op woendag 15 november ga ik uit pure frustratie maar wat werken, want van dit geoefen wordt ik helemaal gestoord. Als ik na mijn middagdut wakker wordt, merk ik echt een regelmaat in het geoefen. Mijn buik wordt goed hard en lijkt echt vanaf onderuit omhoog te komen. Ik besluit het af te wachten. Ik kook het eten en als Fleur thuis is gaan we gezellig met zijn drieën aan tafel. De ‘krampen’ houden aan en stilletje hoop ik dat het nu dan toch echt is begonnen. Als het ook doorgaat terwijl ik Fleur op bed leg, besluit ik dat het tijd wordt om manlief in te lichten en de beslissing te nemen om naar het ziekenhuis te gaan.
Als de oppas er is, gaan we naar het ziekenhuis. Het gevoel houdt aan en de ene keer is het wat sterker dan de andere keer. Ik word weer aan de CTG gelegd en gelukkig verschijnt er nu meer op het scherm dan alleen de hartslag van mijn kleintje. De verpleegkundige zijn aardig en beloven dat de dienstdoen gynaecoloog snel langst komt. Ze stellen voor dat ik even in bad ga. Het lijkt me een goed plan en terwijl ik lekker wegzak in het warme water, zakken de weeën ook weg. En blijven weg. Ik wacht op de gyn, maar het is spitsuur en tegen half elf krijg ik te horen dat hij bezig is met een keizersnee. Om half twaalf komt wel de verloskundige kijken. Ze toucheert en constateert dat er inmiddels 3 cm ontsluiting is. Ze geeft aan dat ze me daar wil houden en dat we morgen verder gaan kijken, tenzij er die nacht nog verandering komt. Manlief stuur ik naar huis. Ik verwacht niet dat het nog spontaan weer begint en ga een lange nacht tegemoet.
De volgende ochtend, ik ben 37 weken en 6 dagen, komt Linda. Deze verloskundige vraagt me wat ik graag wil. Met tranen in mijn ogen, geef ik toe dat ik heel graag mijn kindje wil vasthouden. Ze kijkt me liefdevol aan en zegt dan de verlossende woorden: “dat hadden wij ook al in gedachten en je gaat hier ook niet weg zonder.” We bespreken de aanpak. Ik zal eerst aan de CTG gaan om een basis te krijgen van de hartslag van de baby. Daarna wordt er gel aangebracht en zal ik nog eens een half uur aan de CTG blijven liggen. Ze wil dan rond 11 uur de vliezen breken. Omdat de baby nog vrij hoog ligt, hoopt ze dat de gel er voor zorgt dat de kleine zakt.
Om 9 uur wordt de gel ingebracht en ondertussen bel ik met manlief om te vragen hoe laat hij in het ziekenhuis denkt te zijn. Dat gaat nog drie kwartier duren, maar we gaan er van uit dat het ook weer niet zo hard zal gaan dat ie zich moet gaan haasten. Ik merk dat de gel zijn werk goed doet en de CTG geeft aan dat ze ongeveer om de 2 minuten komen. Diep van binnen duw ik ingedachten mijn kindje naar beneden. En ik banjer wat door de kamer. Als er een wee komt pak een stoel en duw daar hard op.
Om half twaalf komt Linda terug en toucheerd. Ze merkt dat het hoofdje voldoende is gezakt en beslist om de vliezen te breken. Ik wordt overgebracht naar de voorbereidingskamer en de baby krijgt de hartregistratie op het hoofdje geplakt. De weeën die ik had, zijn niets in verglijking met wat ik nu ervaar. Ik kan niet liggen, ik kan alleen nog maar hangen aan het uiteinde van het bed en hopen dat er tussen twee weeën een rust moment is. Het lijkt echter meer op een onrustige zee, dan op de gewenste golven. De golven die ik me herriner van Fleur. Het gevoel dat je tussendoor nog kunt ademen. Maar, dat lukt niet. En ik roep dan ook heel hard om hulp. Ik verlies om te haverklap de controle over mijn ademhaling en de verpleegkundige Sindy, ademt met me mee. In door je neus, uit door je mond. Op elke piek, roep ik dat ik het niet kan. Ik heb het gevoel alsof ik gek wordt. Ik denk dat ik het niet meer wil, maar mijn oergevoel neemt over en maant me aan om door te zetten. Om sterkt te zijn. Manlief kijkt me met alle liefde in de wereld aan. Hij stuur op zijn manier steun en liefde naar me toe. En terwijl ik even rust krijg, vraagt of het heftiger is dan bij Fleur. Ik knik. Ik kan niet meer. Ik wil tussen de weeën in kunnen zitten, maar daar krijg ik de kans niet toe. Tegen de tijd dat mijn kont de stoel raakt, moet ik alweer omhoog om te volgende op te vangen.
Het is tien over één als Linda terug komt om te toucheren. Ze constateert 5 cm en ik begin te huilen. Dit kan ik echt geen vijf uur nog volhouden. De weeën blijven maar komen en langzaam verlies ik weer de controle over mijn ademhaling. Sindy helpt weer en vraagt of ik een prik tegen de ergste pijn wil. Ik twijfel. Bij Fleur had ik het niet nodig, maar bij als de piek van de volgende wee voorbij is, geef ik aan dat ik de prik wil. Na de prik, heb ik nog steeds niet het gevoel dat het beter gaat, maar ik hou vol. Het is 10 voor half 2 als ik naar de verloskamer wordt verhuisd. Ik loop het kleine stukje zelf, maar daar aangekomen, krijg ik mijn eerste perswee. Ik probeer hem met alle kracht in me op te vangen. En de Sindy zegt me op bed te gaan, omdat de zwaartekracht het anders alleen maar erger maakt. Op bed vang ik de tweede perswee op en roep. Nee, gil keihard dat ik moet poepen. Sindy roept Linda en terwijl die binnenkomt, geef ik een oerkreet. Ik moet persen, ik kan het echt niet meer houden. Terwijl ik nog op mijn zij lig te gillen, zegt Linda dat ik op mijn rug moet gaan. Ik antwoord haar dat ik dat doe zodra ik het kan. En als de wee is weggezakt draai ik langzaam op mijn rug. Linda toucheert meteen en geeft aan dat ik bij de eerst volgende wee mag geven wat ik wil. Ik pers uit alle macht. En twee persweeën verder, om 5 over half 2, lanceer ik Maud op de tafel. Ik krijg ze op mijn buik en zeg meteen hallo meisje. En dat terwijl ik nog niet wist wat het was. Mijn meisje is geboren. In een sneltreinvaart. Het zetten van een knip was niet mogelijk en ik ben dan ook uitgescheurd op de knip van de vorige keer. Na de geboorte van de placenta wordt ik gehecht en ondertussen geniet ik samen met manlief van ons nieuwe kleine wondertje.
[ Bericht 0% gewijzigd door chacama op 23-11-2006 13:10:56 ]
Jeetje Chaca, echt een lancering dus! Mooi verhaal!
Wel heftige weeën en gescheurd op de knip (is dat gebruikelijk als je geknipt bent?)
Wel heftige weeën en gescheurd op de knip (is dat gebruikelijk als je geknipt bent?)
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Nou oke dan, eff kijken of ik mijn verhaal ook kwijt kan.
Lotte werd verwacht op 26 oktober, maar liet op zich wachten. Omdat mijn bloeddruk steeds hoog was werd ik wel goed in de gaten gehouden bij de verloskundige.
Rond de 41 weken (donderdag) was ik het zat en hebben ze getracht te strippen. Op dat moment had ik al 2 cm ontsluiting. Ik moest de volgende dag terugkomen omdat mijn bloeddruk wederom gestegen was, tenzij ze zich natuurlijk zou aankondigen die dag. Helaas, ook het strippen leverde behalve wat licht bloedverlies niks op.
De volgende dag was mijn bloeddruk wederom hoog. Toch maar het besluit genomen om in het ziekenhuis een extra controle te laten doen.
Daar aangekomen is alles goed bekeken, bloeddruk redelijk, bloed zelf was goed. Wel was er een verhoging van urinezuren in mijn urine gevonden. CTG was ook goed. Aangezien mijn klachten minimaal waren moets ik maandag maar weer terugkomen, dan zou ze alles nog een keer nakijken.
Maandag was er op de CTG baarmoederactiviteit te zien, kleintje was rustig maar na een uur liggen besloot ze toch eff wakker te worden.
Nog steeds was er een verhoging van urinezuur te zien. Ook had ik wat vermindert vruchtwater.
Ze nam het besluit om mij donderdag te gaan inleiden, dan zou ik precies 42 weken zijn.
Weer naar huis, vriend ging maar weer naar zijn werk. 's Avonds lekker gegeten en daarna dachten we naar bed te gaan. Nog even de boel beneden een beetje aan kant gebracht. Rond 23:00 lagen we in bed nog een beetje na te kletsen. 23:30 begonnen we beide een beetje in te dommelen. Knap zei iets in mij, kramp zei iets onderin. Ik vertelde mijn vriend van de knap en de wee, zou het dan toch begonnen zijn?
Welnee zei hij nog dapper, we gaan slapen doe dat eff morgen. Nou nee, het was echt en meteen vrij hevig. Vriend heeft nog wel iets gedut tussensoor, maar werdt wakker door mijn gepuf, he dacht hij dan toch echt.
De weeen kwamen meteen vrij regelmatig. Om 3:30 is de verloskundige gebeld. Die was er om 4 uur. Na voelen bleek dat ik al 7 cm ontsluiting had. 4:15 heeft ze de vliezen gebroken. Veel vruchtwater was er niet meer, ze kon moeilijk zien of de kleine in het vruchtwater had gepoept. Toch maar hier doorgaan. De keine moest nog een beetje bijdraaien richting het juiste geboortekanaal, eff op de wc gezeten. Maar ik wilde liever liggen. Ga maar op je zij liggen opperde ze, nee ook dat wilde ik niet. Weer voelen, oke er zit alleen nog maar een klein randje. Ondertussen had ik persdrang en mocht ik voorzichtig mee doen. Maar dat vond ik erg moeilijk, ik wist gewoonweg niet welke kant ik op moest persen. Kennelijk deed ik het toch goed. De verloskundige luisterd iedere keer naar het hartje van de kleine, die ging op en neer. Ze nam het besluit om me te helpen door een knip te zetten want de kleine moest er uit. De prik heb ik gevoeld, maar was niet erg. Ik gaf aan dat ze gewoon moest knippen en het vooral niet moest zeggen, gewoon doen. Dat deed ze, niks van gemerkt. En vlak daarna was de kleine Lotte er 6:30. En wat was ik blij, alles vergeten, alleen had ik het erg koud brrrrrrr. Kleintje warm houden.
Die moederkoek, die moest er ook nog uit, weeen, helemaal niks meer. Het was klaar. Stond ze te duwen op mijn buik, en ik kreeg zon prik. Gelukkig kwam hij daarna wel eruit met wat geduw.
en het bleek dat ze toch in het vruchtwater had gepoept...
Van het hechten heb ik helemaal niks gevoeld, deed ze erg netjes.
Even bijkomen hoor. En daarna de opa's en oma's bellen leuk!
Hele nacht weg, vriendje was moe, ik niet adrenaline genoeg!
Ben erg blij met de verloskundige die erbij was, van het stel dat daar werkt had ik haar het liefste erbij gehad! De rust die in onze slaapkamer heerste tijdens de weeen nam zij goed over en vond ik erg prettig. Er hoefde bijna niet gesproken te worden, een knikje was soms genoeg.
Lotte werd verwacht op 26 oktober, maar liet op zich wachten. Omdat mijn bloeddruk steeds hoog was werd ik wel goed in de gaten gehouden bij de verloskundige.
Rond de 41 weken (donderdag) was ik het zat en hebben ze getracht te strippen. Op dat moment had ik al 2 cm ontsluiting. Ik moest de volgende dag terugkomen omdat mijn bloeddruk wederom gestegen was, tenzij ze zich natuurlijk zou aankondigen die dag. Helaas, ook het strippen leverde behalve wat licht bloedverlies niks op.
De volgende dag was mijn bloeddruk wederom hoog. Toch maar het besluit genomen om in het ziekenhuis een extra controle te laten doen.
Daar aangekomen is alles goed bekeken, bloeddruk redelijk, bloed zelf was goed. Wel was er een verhoging van urinezuren in mijn urine gevonden. CTG was ook goed. Aangezien mijn klachten minimaal waren moets ik maandag maar weer terugkomen, dan zou ze alles nog een keer nakijken.
Maandag was er op de CTG baarmoederactiviteit te zien, kleintje was rustig maar na een uur liggen besloot ze toch eff wakker te worden.
Nog steeds was er een verhoging van urinezuur te zien. Ook had ik wat vermindert vruchtwater.
Ze nam het besluit om mij donderdag te gaan inleiden, dan zou ik precies 42 weken zijn.
Weer naar huis, vriend ging maar weer naar zijn werk. 's Avonds lekker gegeten en daarna dachten we naar bed te gaan. Nog even de boel beneden een beetje aan kant gebracht. Rond 23:00 lagen we in bed nog een beetje na te kletsen. 23:30 begonnen we beide een beetje in te dommelen. Knap zei iets in mij, kramp zei iets onderin. Ik vertelde mijn vriend van de knap en de wee, zou het dan toch begonnen zijn?
Welnee zei hij nog dapper, we gaan slapen doe dat eff morgen. Nou nee, het was echt en meteen vrij hevig. Vriend heeft nog wel iets gedut tussensoor, maar werdt wakker door mijn gepuf, he dacht hij dan toch echt.
De weeen kwamen meteen vrij regelmatig. Om 3:30 is de verloskundige gebeld. Die was er om 4 uur. Na voelen bleek dat ik al 7 cm ontsluiting had. 4:15 heeft ze de vliezen gebroken. Veel vruchtwater was er niet meer, ze kon moeilijk zien of de kleine in het vruchtwater had gepoept. Toch maar hier doorgaan. De keine moest nog een beetje bijdraaien richting het juiste geboortekanaal, eff op de wc gezeten. Maar ik wilde liever liggen. Ga maar op je zij liggen opperde ze, nee ook dat wilde ik niet. Weer voelen, oke er zit alleen nog maar een klein randje. Ondertussen had ik persdrang en mocht ik voorzichtig mee doen. Maar dat vond ik erg moeilijk, ik wist gewoonweg niet welke kant ik op moest persen. Kennelijk deed ik het toch goed. De verloskundige luisterd iedere keer naar het hartje van de kleine, die ging op en neer. Ze nam het besluit om me te helpen door een knip te zetten want de kleine moest er uit. De prik heb ik gevoeld, maar was niet erg. Ik gaf aan dat ze gewoon moest knippen en het vooral niet moest zeggen, gewoon doen. Dat deed ze, niks van gemerkt. En vlak daarna was de kleine Lotte er 6:30. En wat was ik blij, alles vergeten, alleen had ik het erg koud brrrrrrr. Kleintje warm houden.
Die moederkoek, die moest er ook nog uit, weeen, helemaal niks meer. Het was klaar. Stond ze te duwen op mijn buik, en ik kreeg zon prik. Gelukkig kwam hij daarna wel eruit met wat geduw.
en het bleek dat ze toch in het vruchtwater had gepoept...
Van het hechten heb ik helemaal niks gevoeld, deed ze erg netjes.
Even bijkomen hoor. En daarna de opa's en oma's bellen leuk!
Hele nacht weg, vriendje was moe, ik niet adrenaline genoeg!
Ben erg blij met de verloskundige die erbij was, van het stel dat daar werkt had ik haar het liefste erbij gehad! De rust die in onze slaapkamer heerste tijdens de weeen nam zij goed over en vond ik erg prettig. Er hoefde bijna niet gesproken te worden, een knikje was soms genoeg.
Ik80, dat is snel gegaan! Klinkt als een rustige bevalling, ondanks de kleine hobbels. Zo kan het dus ook! (heb ik trouwens een geboorte-advertentie gezien in de krant van jullie?)
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Brabants Dagblad, de datum en naam klopte. Ik meen dat de woonplaats Vught was.quote:Op donderdag 23 november 2006 17:29 schreef ik80 het volgende:
Wij hebben geen advertentie in de krant gezet,
nieuwscheirig is welke krant dat dan is...
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Mibos wat een vreselijk ziekenhuis zeg! Ik zou zeker een klacht schrijven. Dat kan toch niet zo!
Sterkte ermee!
Chacama, wat een mooi verhaal, gelukkig ging het laatste stuk lekker snel en kon je Maud snel vasthouden.
Ik80, gelukkig, zo kan het ook!
Sterkte ermee!
Chacama, wat een mooi verhaal, gelukkig ging het laatste stuk lekker snel en kon je Maud snel vasthouden.
Ik80, gelukkig, zo kan het ook!
Lekker douchen!
Ik80 wat een voorbeeldige bevalling. Heerlijk de rust straalt er vanaf.
Vraag over scheuren op de knip. Ja, dat is gebruikelijk. Het littekenweefsel is misschien wel sterk, maar rekt voor geen milimeter mee. Dus is de meest logsiche plaats om op te scheuren.
Vraag over scheuren op de knip. Ja, dat is gebruikelijk. Het littekenweefsel is misschien wel sterk, maar rekt voor geen milimeter mee. Dus is de meest logsiche plaats om op te scheuren.
Ik zal mijn verhaal hier ook even neerzetten
En hoe ging het verder sinds 15 december......?
Nou het is allemaal helemaal anders gelopen dan gedacht. Maar ja dat gaat denk ik bij 90% van alle bevallingen
In ieder geval gingen we dus vrijdag op controle. Eerst zou ik aan de CTG gaan, de kamer was vol dus moesten even wachten. Op een gegeven moment was ik aan de beurt, maar dr. Janszen wilde eerst het consult doen. Dus weer terug. In de spreekkamer aangekomen, uiteraard het gesprekje "en hoe gaat het ermee". Nou ja ik ben die voor-weeen zat, ik ben morgen 41 weken en ik ben er klaar voor...
De dr. stelde voor om sowieso een toucher te doen om te kijken of de voor-weeen nog iets gedaan hadden en kijken of er gestript kon worden. Ik helemaal blij want ik had daar op gehoopt.
We gingen bloeddruk meten en de onderdruk was 106!!!! Ik schrok me helemaal dood, want dat had ik echt niet verwacht. Toen gingen we een echo maken. De baby maakte het goed, het vruchtwater was wat minder, nog een klein plonsje. Toen ging ze toucheren. Dat was ontzettend pijnlijk maar er was al 3cm ontsluiting! Ze ging strippen en ik mocht me aankleden. Op de achtergrond hoorde ik haar overleggen. Er was ook een student bij die "gezellig" meekeek.. Gelukkig had ik hem al een paar keer gezien, maar op de vraag of hij mocht mee toucheren, heb ik geantwoord dat ie maar een andere dummy moest uitzoeken
Inmiddels aangekleed liepen we naar het buro. Ik hoorde haar een heel ingewikkeld woord zeggen en zeggen "ik ga het die mevrouw uitleggen". Ze vertelde dat de onderdruk van 106 veel te hoog was, ik liep al op een dag na op 41 weken en vruchtwater was verminderd. Dus waar wachten we nog op? Ze wilde gaan inleiden de volgende dag. Meteen zei ze er achteraan dat ik direct opgenomen moest worden. Dus ik in dikke tranen, want het eerste wat er door mijn hoofd schoot was dat ik Benthe dan niet zou zien. Natuurlijk helemaal onzin, want zij zou gewoon 's avonds naar het ziekenhuis komen.
Er moest ook nog geprikt worden en urine ingeleverd worden.
Toen ik inmiddels op zaal was gekomen, kwam ik aardig tot rust wetende dat ik binnen 24 uur voor de tweede keer moeder zou worden. Opa en oma waren gebeld voor Benthe. Benthe zou die nacht en dag bij hun verblijven. Gelukkig was oma vrij, dus kwam helemaal perfect uit. Ondertussen hoopte ik heel erg dat het strippen zijn werk zou doen en ik die nacht nog zou bevallen. Ik was toch wel bang geworden voor de weeen opwekkers. Ik weet nog van de bevalling van Benthe dat dit zo moeilijk op te vangen is, ondanks dat ik er goed op kun terugkijken. 's Avonds kwam W. met de ziekenhuistas met spullen en met Benthe. Op zaal lag ik met 3 andere vrouwen. Ieder met hun eigen verhaal. Ik was de enige die wist dat ik zeer snel zou bevallen. Rond 21 uur die avond begon ik weer aardig pijn in buik te krijgen. Om 22 uur meldde ik dit bij de verpleging. Ze vroeg of ik nog een uur aan wou kijken en dat ze me dan aan de CTG in een aparte kamer zou rijden. Ik was heel erg opgelucht want ik had al vernomen van de dames dat 1 van de dames het hele ziekenhuis wakker snurkt. Ik zag daar al tegenop, want als ik niet zou beginnen die avond/nacht zou ik slecht slapen en dan nog een inleiding ingaan de andere dag....
Om kwart voor 11 werd het toch wel sterker en hebben ze mij naar de andere kamer gereden. Heb enorm getwijfeld of ik W. moest bellen ja of nee. Maar ik wilde wachten tot het allerlaatste moment. Rond een uur of 12 kwam de zuster vertellen dat de arts vermoedde dat mijn baarmoeder geprikkeld was door het strippen en nog geen echte weeen waren. Ik mocht in de kamer blijven slapen, hopende dat ik een goeie nachtrust zou hebben.....
16 december Jenna's dag!
Vannochtend werd ik om half 7 wakker zonder baby. Maarrrr... over anderhalf uur zou ik ingeleid worden! Even later de zuster opgepiept en die zei dat ze me maar had laten slapen, want ik zou het nog wel nodig hebben.
Ze kwam ook met de mededeling dat ik wat later ingeleid zou worden, want alle verloskamers (7 stuks!) waren vol. Ik ging William maar bellen dat ie rustig aan kon doen en hoopte dat hij nog even lekker heeft kunnen slapen. Om 8 uur kwam mijn ontbijtje en ook de mededeling dat ik om half 9 werd verwacht in de verloskamer. W. was al onderweg naar het ziekenhuis.
Rond half 9/kwart voor 9 werd ik de verloskamer ingereden. Heel toevallig was het dezelfde kamer als bij Benthe, dus was heel vertrouwd
Ik werd weer aan de CTG verbonden en de verloskundkige kwam zich voorstellen. Ze gingen eerst de toucheren en de vliezen breken. Ik zou dan een uur de tijd krijgen om zelf "op gang" te komen, daarnou zou ik aan de draadjes komen en er een infuus komen. Ik had al aangegeven dat mijn wens was, dat ik het zelf wilde doen zonder dat ik aan allerlei aparatuur zou komen te hangen. Dit had ze begrepen, maar kon niks beloven. Door de toucher en vliezen breken was ik op 4 cm ontsluiting gekomen. Ik ben daarna ruim een uur onder de douche gaan staan en voelde me relaxed. Onder de douche vandaan gekomen, het was toen 11 uur ongeveer, moest ik weer aan de CTG om te kijken of het weeen opleverde. Ik moest goede weeen krijgen om niet aan het infuus te hoeven. Ik heb vrij lang aan de CTG gezeten en voor mijn gevoel kreeg ik weeen. De lunch overgeslagen, want bij iedere wee moest ik de zenuwen in W. zijn hand dichtknijpen. (En nog klagen ook he!)
Rond een uur of half 1 kwam de verloskundige, Annet, kijken hoe het er mee voorstond. Ik had de zusters al laten weten dat ik dan graag weer wilde douchen en erg nodig moest plassen. Een volle blaas houdt overigens weeen tegen!
Er werd 5cm geconstateerd rond kwart voor 1 en ze liet me nog half uur douchen. Ze had mij trouwens al verteld dat ze me niet al te veel kon laten douchen, want een bevalling wat gepaart gaat met hoge bloeddruk moet in de gaten gehouden blijven door CTG. Ik was haar heel dankbaar dat ik mocht douchen en na het toilet bezoek en in de douche barstte het los. Ik wist niet meer waar ik het had, ik zat werkelijk in een weeenstorm en besloot maar onder de douche vadaan te komen. Ik vroeg W het bed helemaal omhoog te doen, zodat ik er overheen kon leunen. W. stond aan de ene kant en ik aan de andere kant. Ik voelde de baby gewoon zakken. Ik hield het echt niet meer en wilde pijnstilling. Ergens weet je gewoon dat dit het moment is dat je er bijna bent. De zuster zou Annet gaan halen, maar voor mijn gevoel duurde het zo lang, dus nog een keer gebeld. Annet kwam en ging kijken, 8 cm!! Dit was dus om half 2! In 3 kwartier van 5 naar 8 cm. Pijnstilling kon niet meer. Ik ging op bed liggen en er werd weer een CTG omgedaan. Annet zei dat het niet lang ging duren en mocht een beetje meeduwen als er weer een wee kwam. Ik had nog niet echt persdrang, dus wegzuchten en meeduwen. In ene keer kreeg ik wel persdrang en ik kreeg groen licht om te duwen. De zuster was weg naar een andere kamer en we waren met zijn 3-en. Annet zei dat ik moest beloven dat ik heel erg goed naar haar luisterde en dat ik moest blazen als zij dat zei. "Blazen", zeg ik. Ik wist mijn god niet wat ze bedoelde. "Ja blazen, pffftt, pffftt". "Oh zuchten", zeg ik.
Binnen 4 minuten was ze er! Jenna, een prachtig mooi mollig meisje met blonde haartjes en zo lekker warm. Het was 14.01 uur en ik zei: "ik hoef noooit meer".*
* quote van Belana, en ik zei hetzelfde
[ Bericht 0% gewijzigd door Stiekemurd op 19-12-2006 16:19:52 ]
En hoe ging het verder sinds 15 december......?
Nou het is allemaal helemaal anders gelopen dan gedacht. Maar ja dat gaat denk ik bij 90% van alle bevallingen
In ieder geval gingen we dus vrijdag op controle. Eerst zou ik aan de CTG gaan, de kamer was vol dus moesten even wachten. Op een gegeven moment was ik aan de beurt, maar dr. Janszen wilde eerst het consult doen. Dus weer terug. In de spreekkamer aangekomen, uiteraard het gesprekje "en hoe gaat het ermee". Nou ja ik ben die voor-weeen zat, ik ben morgen 41 weken en ik ben er klaar voor...
De dr. stelde voor om sowieso een toucher te doen om te kijken of de voor-weeen nog iets gedaan hadden en kijken of er gestript kon worden. Ik helemaal blij want ik had daar op gehoopt.
We gingen bloeddruk meten en de onderdruk was 106!!!! Ik schrok me helemaal dood, want dat had ik echt niet verwacht. Toen gingen we een echo maken. De baby maakte het goed, het vruchtwater was wat minder, nog een klein plonsje. Toen ging ze toucheren. Dat was ontzettend pijnlijk maar er was al 3cm ontsluiting! Ze ging strippen en ik mocht me aankleden. Op de achtergrond hoorde ik haar overleggen. Er was ook een student bij die "gezellig" meekeek.. Gelukkig had ik hem al een paar keer gezien, maar op de vraag of hij mocht mee toucheren, heb ik geantwoord dat ie maar een andere dummy moest uitzoeken
Inmiddels aangekleed liepen we naar het buro. Ik hoorde haar een heel ingewikkeld woord zeggen en zeggen "ik ga het die mevrouw uitleggen". Ze vertelde dat de onderdruk van 106 veel te hoog was, ik liep al op een dag na op 41 weken en vruchtwater was verminderd. Dus waar wachten we nog op? Ze wilde gaan inleiden de volgende dag. Meteen zei ze er achteraan dat ik direct opgenomen moest worden. Dus ik in dikke tranen, want het eerste wat er door mijn hoofd schoot was dat ik Benthe dan niet zou zien. Natuurlijk helemaal onzin, want zij zou gewoon 's avonds naar het ziekenhuis komen.
Er moest ook nog geprikt worden en urine ingeleverd worden.
Toen ik inmiddels op zaal was gekomen, kwam ik aardig tot rust wetende dat ik binnen 24 uur voor de tweede keer moeder zou worden. Opa en oma waren gebeld voor Benthe. Benthe zou die nacht en dag bij hun verblijven. Gelukkig was oma vrij, dus kwam helemaal perfect uit. Ondertussen hoopte ik heel erg dat het strippen zijn werk zou doen en ik die nacht nog zou bevallen. Ik was toch wel bang geworden voor de weeen opwekkers. Ik weet nog van de bevalling van Benthe dat dit zo moeilijk op te vangen is, ondanks dat ik er goed op kun terugkijken. 's Avonds kwam W. met de ziekenhuistas met spullen en met Benthe. Op zaal lag ik met 3 andere vrouwen. Ieder met hun eigen verhaal. Ik was de enige die wist dat ik zeer snel zou bevallen. Rond 21 uur die avond begon ik weer aardig pijn in buik te krijgen. Om 22 uur meldde ik dit bij de verpleging. Ze vroeg of ik nog een uur aan wou kijken en dat ze me dan aan de CTG in een aparte kamer zou rijden. Ik was heel erg opgelucht want ik had al vernomen van de dames dat 1 van de dames het hele ziekenhuis wakker snurkt. Ik zag daar al tegenop, want als ik niet zou beginnen die avond/nacht zou ik slecht slapen en dan nog een inleiding ingaan de andere dag....
Om kwart voor 11 werd het toch wel sterker en hebben ze mij naar de andere kamer gereden. Heb enorm getwijfeld of ik W. moest bellen ja of nee. Maar ik wilde wachten tot het allerlaatste moment. Rond een uur of 12 kwam de zuster vertellen dat de arts vermoedde dat mijn baarmoeder geprikkeld was door het strippen en nog geen echte weeen waren. Ik mocht in de kamer blijven slapen, hopende dat ik een goeie nachtrust zou hebben.....
16 december Jenna's dag!
Vannochtend werd ik om half 7 wakker zonder baby. Maarrrr... over anderhalf uur zou ik ingeleid worden! Even later de zuster opgepiept en die zei dat ze me maar had laten slapen, want ik zou het nog wel nodig hebben.
Ze kwam ook met de mededeling dat ik wat later ingeleid zou worden, want alle verloskamers (7 stuks!) waren vol. Ik ging William maar bellen dat ie rustig aan kon doen en hoopte dat hij nog even lekker heeft kunnen slapen. Om 8 uur kwam mijn ontbijtje en ook de mededeling dat ik om half 9 werd verwacht in de verloskamer. W. was al onderweg naar het ziekenhuis.
Rond half 9/kwart voor 9 werd ik de verloskamer ingereden. Heel toevallig was het dezelfde kamer als bij Benthe, dus was heel vertrouwd
Ik werd weer aan de CTG verbonden en de verloskundkige kwam zich voorstellen. Ze gingen eerst de toucheren en de vliezen breken. Ik zou dan een uur de tijd krijgen om zelf "op gang" te komen, daarnou zou ik aan de draadjes komen en er een infuus komen. Ik had al aangegeven dat mijn wens was, dat ik het zelf wilde doen zonder dat ik aan allerlei aparatuur zou komen te hangen. Dit had ze begrepen, maar kon niks beloven. Door de toucher en vliezen breken was ik op 4 cm ontsluiting gekomen. Ik ben daarna ruim een uur onder de douche gaan staan en voelde me relaxed. Onder de douche vandaan gekomen, het was toen 11 uur ongeveer, moest ik weer aan de CTG om te kijken of het weeen opleverde. Ik moest goede weeen krijgen om niet aan het infuus te hoeven. Ik heb vrij lang aan de CTG gezeten en voor mijn gevoel kreeg ik weeen. De lunch overgeslagen, want bij iedere wee moest ik de zenuwen in W. zijn hand dichtknijpen. (En nog klagen ook he!)
Rond een uur of half 1 kwam de verloskundige, Annet, kijken hoe het er mee voorstond. Ik had de zusters al laten weten dat ik dan graag weer wilde douchen en erg nodig moest plassen. Een volle blaas houdt overigens weeen tegen!
Er werd 5cm geconstateerd rond kwart voor 1 en ze liet me nog half uur douchen. Ze had mij trouwens al verteld dat ze me niet al te veel kon laten douchen, want een bevalling wat gepaart gaat met hoge bloeddruk moet in de gaten gehouden blijven door CTG. Ik was haar heel dankbaar dat ik mocht douchen en na het toilet bezoek en in de douche barstte het los. Ik wist niet meer waar ik het had, ik zat werkelijk in een weeenstorm en besloot maar onder de douche vadaan te komen. Ik vroeg W het bed helemaal omhoog te doen, zodat ik er overheen kon leunen. W. stond aan de ene kant en ik aan de andere kant. Ik voelde de baby gewoon zakken. Ik hield het echt niet meer en wilde pijnstilling. Ergens weet je gewoon dat dit het moment is dat je er bijna bent. De zuster zou Annet gaan halen, maar voor mijn gevoel duurde het zo lang, dus nog een keer gebeld. Annet kwam en ging kijken, 8 cm!! Dit was dus om half 2! In 3 kwartier van 5 naar 8 cm. Pijnstilling kon niet meer. Ik ging op bed liggen en er werd weer een CTG omgedaan. Annet zei dat het niet lang ging duren en mocht een beetje meeduwen als er weer een wee kwam. Ik had nog niet echt persdrang, dus wegzuchten en meeduwen. In ene keer kreeg ik wel persdrang en ik kreeg groen licht om te duwen. De zuster was weg naar een andere kamer en we waren met zijn 3-en. Annet zei dat ik moest beloven dat ik heel erg goed naar haar luisterde en dat ik moest blazen als zij dat zei. "Blazen", zeg ik. Ik wist mijn god niet wat ze bedoelde. "Ja blazen, pffftt, pffftt". "Oh zuchten", zeg ik.
Binnen 4 minuten was ze er! Jenna, een prachtig mooi mollig meisje met blonde haartjes en zo lekker warm. Het was 14.01 uur en ik zei: "ik hoef noooit meer".*
* quote van Belana, en ik zei hetzelfde
[ Bericht 0% gewijzigd door Stiekemurd op 19-12-2006 16:19:52 ]
Reinier de Graaf gok ik gezien je woonplaats? Grappig, ben er voor mijn opleiding geweest, en ik en mijn medestudenten waren er allemaal van overtuigd dat het een béétje overdreven was om er zeven te hebben. Niet dus!quote:Op dinsdag 19 december 2006 15:56 schreef Stiekemurd het volgende:
want alle verloskamers (7 stuks!) waren vol.
Stiekemurd, wat fijn voor je dat het toch nog zonder infuus ed gegaan is!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
wat een heerlijk gevoel he stiekemurd je hebt het geweldig gedaan meid helemaal zelf en zonder infuus!
helemaal zelf en zonder infuus!
stormy waters...
sailin'
sailin'
mooi verhaal weer Stiekemurd
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
stiekemerd mooi
gos ik wordt helemaal mooshy en moet nu zo terug denken aan een jaar geleden
gos ik wordt helemaal mooshy en moet nu zo terug denken aan een jaar geleden
Engaging Infinite Improbability Drive..
Klopt!! Tot 2 keer toe vol. 's Morgens en 's middags Kan me niet herinneren dat we in feb/mrt stroomstoring hebben gehadquote:Op dinsdag 19 december 2006 18:54 schreef innovative het volgende:
[..]
Reinier de Graaf gok ik gezien je woonplaats? Grappig, ben er voor mijn opleiding geweest, en ik en mijn medestudenten waren er allemaal van overtuigd dat het een béétje overdreven was om er zeven te hebben. Niet dus!
Overigens HULDE voor kraamafdeling daar en voor de VK die ik er had! Het ziekenhuis is enorm verouderd, komt ook een nieuw gebouw, maar de zorg is echt geweldig.En daar gaat het uiteindelijk om. Kwam zelfs nog dezelfde verpleegsters tegen als 2 jaar geleden!
Alleen die na-weeen... Ik wist dus echt niet dat het zo heftig kon zijn bij een tweede en snelle bevalling.....quote:Op dinsdag 19 december 2006 21:43 schreef Belana het volgende:
wat een heerlijk gevoel he stiekemurd je hebt het geweldig gedaan meid helemaal zelf en zonder infuus!
Stiekemurd! Wat ging het bij het persen uiteindelijk snel zeg!
Sterkte met je naweeën...
Sterkte met je naweeën...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Mibos, wát een bevalling en wat een stom ziekenhuis. Ik kan me voorstellen dat je de volgende keer het liefst zover mogelijk weg bent, zodat je in een ander ziekenhuis komt te liggen. Of thuis natuurlijk.
Chacama: van 5 cm naar 10 cm in tien minuten?! Wow! Dát moet een record zijn...
Ik80: dit verhaal deed me aan mijn bevalling denken. Het is vlug gegaan en best ontspannen, geen gestresste mensen om je heen, zoals het hoort.
Stiekemurd: hulp of geen hulp, goed gedaan!
Chacama: van 5 cm naar 10 cm in tien minuten?! Wow! Dát moet een record zijn...
Ik80: dit verhaal deed me aan mijn bevalling denken. Het is vlug gegaan en best ontspannen, geen gestresste mensen om je heen, zoals het hoort.
Stiekemurd: hulp of geen hulp, goed gedaan!
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
stiekemerd, prachtig verhaal, geweldig gedaan zeg! en fijn dat je zo tevreden bent over de zorg daar. is dus nog best heel griezelig geweest dat je zo'n hoge bloeddruk had, maar gelukkig allemaal goedgekomen. gefeliciteerd nogmaals met mooie blonde warme jenna!
Stiekemurd klinkt als een mooie bevalling! Word helemaal emo van je verhaal. Alyssa is ook geboren in het RDGG (kamer 1) bij Dr. Bremer en ook nu loop ik er weer en weer bij Dr. Bremer. Wat een schatten zijn het daar allemaal he.
En jemig wat een mooie meid heb je weer geproduceerd!
En jemig wat een mooie meid heb je weer geproduceerd!
Trotse mama van Alyssa (10-08-2003) en Ryan (23-02-2007)
Oe dr. Bremer is the best he Daar hoor je iedereen over En wat toevallig dat je dochter ook in kamer 1 geboren isquote:Op woensdag 20 december 2006 15:34 schreef Bibikuif22 het volgende:
Stiekemurd klinkt als een mooie bevalling! Word helemaal emo van je verhaal. Alyssa is ook geboren in het RDGG (kamer 1) bij Dr. Bremer en ook nu loop ik er weer en weer bij Dr. Bremer. Wat een schatten zijn het daar allemaal he.
En jemig wat een mooie meid heb je weer geproduceerd!
Dank jequote:Op woensdag 20 december 2006 15:27 schreef bixister het volgende:
stiekemerd, prachtig verhaal, geweldig gedaan zeg! en fijn dat je zo tevreden bent over de zorg daar. is dus nog best heel griezelig geweest dat je zo'n hoge bloeddruk had, maar gelukkig allemaal goedgekomen. gefeliciteerd nogmaals met mooie blonde warme jenna!
Chacama....
Op een of andere manier was jouw verhaal helemaal langs me heengegaan...
Sorry hoor!
Wat bijzonder dat het zo supersnel ging op het laatst!
Op een of andere manier was jouw verhaal helemaal langs me heengegaan...
Sorry hoor!
Wat bijzonder dat het zo supersnel ging op het laatst!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik weet niet of er meerdere ziekenhuizen zijn daar, maar een vriendin van me komt uit Almere, in juli bevallen in ziekenhuis en was er totaaaaal niet over te spreken. Alles ''van onderen'' zon beetje mis gegaan wat maar mis kon gaan(uiteindelijk 3 operaties ''daar'' gehad), en ook helpen met borstvoeden/aanleggen deden ze niet daar.quote:Op woensdag 22 november 2006 22:12 schreef Ladybos het volgende:
Kwam Mibos niet ook uit Almere ? Klinkt allemaal wel erg bekend Wat een horken zeg. En wat een strijd heb je geleverd om je kindje te krijgen. Nu rustig aan doen, en genieten van je kleine wondertje
Gependeld
3 kinderen/1 kind, meisje/3 kinderen totaal, meisje, meisje, jongen/
april 2009 en het word een jongen
3 kinderen/1 kind, meisje/3 kinderen totaal, meisje, meisje, jongen/
april 2009 en het word een jongen
Ik ben er trots op het feit dat ik de bevalling van onze zoon geheel heb mogen meemaken. Het heeft mijn leven echt een stuk completer gemaakt. Het was prachtig. Ik vraag me alleen af wie nu het zwakke geslacht is!?
Nee: óf er een zwakker geslacht isquote:Op zaterdag 23 december 2006 21:22 schreef draaijer het volgende:
Ik ben er trots op het feit dat ik de bevalling van onze zoon geheel heb mogen meemaken. Het heeft mijn leven echt een stuk completer gemaakt. Het was prachtig. Ik vraag me alleen af wie nu het zwakke geslacht is!?
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
