Bevallingsverhalen deel 5

_{'t is kiezen of delen, verkramping of verzakking maar een verkramping krijg je dan iig niet}

Heb nog eens wat verhalen terug zitten lezen, gehuild bij die van Snakelady en gelachen om de schrijfstijl van Mwana!
Wat een mooi topic, ik wil mijn bevalling eigenlijk nog eens gaan opschrijven. Dit zonder te lezen wat ik eerst geschreven heb, om te zien of ik er nu anders tegenaan kijk.

Vivi wat een verhaal zeg, logisch dat je zo uitgeput was na al die uren weeen Je mag best trots zijn en je hebt een prachtig ventje!

Vivi wat een verhaal! Ik heb het met samengeknepen dijen gelezen
Dean is prachtig, wat heb je dat geweldig gedaan joh

Vivi, je hebt mijn bevalling van Liam nagedaan... niet fijn (understatement of the year) maar wat een resultaat! wees maar heel trots op jezelf!

Viev, ik ben reuze trots op je, you did it. En wat ben je toch een mooie mama, Dean zal trots zijn op zo'n beauty-mams als je straks bij het schoolplein staat te wachten op hem
Je hebt een lekker ventje. En Dean mag er ook wezen *grinnik*.
Smak!

Hey allemaal! Wat een lieve reacties, maar nu ophouden hoor, ik word er gewoon verlegen van !!!

ik wil hier niet lezen, maar Vivi wat ben je dapper!

Kan alleen maar zeggen dan Dean een geweldig mooi mannetje is!

_{* Beaker weer heel snel ergens anders heen gaat!}

quote:

Op zondag 4 februari 2007 18:13 schreef Beaker het volgende:
ik wil hier niet lezen, maar Vivi wat ben je dapper!

Kan alleen maar zeggen dan Dean een geweldig mooi mannetje is!

_{* Beaker weer heel snel ergens anders heen gaat!}

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Maar iets anders valt er ook niet over te zeggen toch? "Jammer dat je daar en daar een beetje je hoofd liet hangen." "De volgende keer iets meer pit erin." Hahaha.
Na de bevalling was ik daar zo vol van... Dat ik het (ook) kon. Zo overweldigend. Dat je het volhoudt, omdat het moet, omdat het niet anders kan. Maar het voelt alsof je het zelf doet.

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:14 schreef Vivi het volgende:

[..]

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Ik ga ervan dat zelfs ik het kan

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:47 schreef Beaker het volgende:

[..]

Ik ga ervan dat zelfs ik het kan

Tuurlijk
Jij poept hem er zo uit

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:48 schreef Vivi het volgende:

[..]

Tuurlijk
Jij poept hem er zo uit

als ik mijn moeder en zus na ga doen dan ben ik er binnen vier uur vanaf maarja voor als nog lijkt mijn hele zwangerschap niet een beetje op die van hun

Beaker , ga es weg uit dit topic

quote:

Op zondag 4 februari 2007 20:37 schreef Bluezz het volgende:
Beaker , ga es weg uit dit topic

Ga al

quote:

Op zondag 4 februari 2007 20:47 schreef Beaker het volgende:

[..]

Ga al

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:14 schreef Vivi het volgende:

[..]

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Hahahaha, heerlijk zoals jij realistisch bent .
Maar je hebt wel een prachtventje en je hebt het wel gered zonder de KS.
Ik zat gisteren naar de bevalling te kijken oid op TV. En ik ben echt verdomd blij dat ik dat niet heb gehad . Ondanks wat er is gebeurd in de OK bij mij .

Mijn verhaal.

Maandag, Na 2 slapeloze nachten en al 2 en halve dag heftige en pijnlijke voorweeën zou ik een nachtje in het ziekenhuis gaan slapen om wat tot rust te komen. ’s Middags om half 2 moest ik nog even langs de verloskundige om te kijken of er niks veranderd was. Nog steeds geen ontsluiting, alleen de baarmoedermond die steeds weker aan het worden was.
Toen ik eenmaal weer thuis was begonnen de weeën toch wat sneller op elkaar te komen. In eerste instantie trok ik me er niks van aan. Het was die dagen ervoor wel vaker zo dat ze de ene keer een periode sneller op elkaar kwamen en dan weer wat rustiger. Maar rustiger werd het niet. Rond 5 uur begon ik me toch af te vragen of het wel normaal was. Maargoed die avond moest ik om 9 uur in het ziekenhuis zijn om een nachtje te slapen dus ik dacht, ik wacht wel tot we in het ziekenhuis zijn, ze kijken daar vast ook nog wel even. (in de vooronderstelling dat het nog dagen zou duren voor ik zou gaan bevallen) Om half 8 ben ik nog even gaan douchen voor ik weg zou gaan. Vanaf dat moment wist ik gewoon dat het geen voorweeën meer waren. Ze kwamen ineens om de minuut en ze leken zoo lang te duren en het voelde echt alsof ik uit elkaar zou knallen, zo ‘diep’ gingen ze. Ze waren nauwelijk op te vangen. Snel gedoucht en toen ben ik naar beneden gegaan, daar was mijn vader. Ik wist niet meer wat ik moest doen en ben in paniek geraakt. Als dit het echt zou zijn dan zou ik het echt niet aankunnen dacht ik. Huilend de weeën op proberen te vangen maar dat ging natuurlijk helemaal niet. Ik begon te hyperventileren en toen hebben ze me op moeten vangen omdat ik bijna van mijn stokje ging, ik kreeg het ineens zo benauwd.
Mijn vader had intussen de verloskundige gebeld omdat we niet wisten wat we moesten doen. Ik zou over een uur in het ziekenhuis moeten zijn maar voor mijn gevoel ging dat niet echt lukken. Er moest NU naar gekeken worden. De verloskundige was er om kwart over 8. Ik bleek nu 3 cm ontsluiting te hebben. Aan de ene kant was het echt een opluchting dat het nu toch eindelijk door ging zetten maar aan de andere kant zag ik er zo tegenop omdat ik nu de 3e nacht inging zonder slaap. De verloskundige heeft toen besloten mijn vliezen te breken omdat ik al zo lang rondliep. Wat was dat een opluchting! Tijdens de weeën had ik ineens veel minder druk en ze waren nu wel goed op te vangen. Ik kreeg er het gevoel van dat ik zo wel een nachtje door zou kunnen gaan.
De verloskundige vroeg raadde me aan om toch nog naar het ziekenhuis te gaan zodat ik een ruggenprik kon krijgen zodat ik eventueel een paar uurtjes zou kunnen slapen.
Ik had me er de hele tijd op voorbereid dat ik thuis zou bevallen dus eigenlijk wilde ik dat niet, maar naar aandringen heb ik me toch laten overhalen omdat het beter voor me zou zijn.
Inmiddels was het kwart voor 9. Ik moest snel snel nog wat spullen pakken want we werden voor half 10 nog in het ziekenhuis verwacht. De anesthesist was speciaal voor mij gebleven.
Intussen mijn vriend gebeld dat hij ook maar naar het ziekenhuis moest komen omdat het nu toch echt ging gebeuren.
Om kwart voor 10 werd de ruggenprik gezet, wat akelig was dat. Ik leek weg te vallen, net of ik flauw viel maar dan heel langzaam. Mijn bloeddruk daalde ineens enorm maar gelukkig was het snel verholpen. Daarna voelde het zoo fijn, voor het eerst in 2 en halve dag geen pijn en gewoon even rust, echt heerlijk! Ook toen voelde ik pas hoe moe ik was.
Om half 11 was ik terug op de kamer en toen was mijn vriend er ook.
Ik kreeg toen nog een infuus met weeënopwekkers erbij om het vlotter te laten verlopen.
Mijn ouders en zijn moeder kwamen nog even kijken en daarna ben ik wat gaan proberen te slapen.
Rond 11 uur had ik tussen de 4 a 5 cm ontsluiting. Maar de baby was nog net niet helemaal ingedaald. Zijn hoofd drukte niet genoeg op de baarmoedermond dus mijn blaas moest steeds leeggemaakt worden zodat hij meer ruimte had om in te dalen.
Uiteindelijk heb ik nog niet kunnen slapen van de spanning en opwinding. Ook had ik door die ruggenprik enorm veel jeuk, tenminste zo leek het wel. Zullen wel tintelingen van de verdoving zijn geweest.
Om half 5 ’s nachts begon ik de weeën weer te voelen en moest ik ze wegpuffen.
Intussen was ik zo ontzettend moe. De weeën kwamen om de minuut, tussendoor viel ik even in slaap en af en toe te laat om de wee op de vangen. Ben toen maar op het schermpje gaan kijken waar je op kan zien wanneer je een wee hebt voor wat afleiding. :’)
Om 7 uur had ik nog steeds maar tussen de 4 a 5 cm dus het leek maar niet op te schieten. Ze zouden over een uurtje weer terug komen om te kijken hoever het stond en als het dan nog niet verder zou zijn zouden ze gaan overleggen voor een andere oplossing.
Ik herinner me nog dat ik hele rare dromen had. Dat was heel vreemd, ik was gewoon wakker maar aan het dromen. Het was net alles in de kamer zelf gebeurde, naast mijn bevalling.
Toen ik mijn vriend riep om hem te vertellen over mijn dromen kwam ik weer een beetje bij kennis.
Net voor ze zouden komen kijken hoe het ging moest ik overgeven. Ik raakte een beetje in paniek, ik dacht normaal als je moet overgeven heb je rond de 7 cm ontsluiting. En ik was toen totaal uitgeput dus ik zag mezelf echt niet meer nog langer zo doorgaan en dan uiteindelijk nog moeten persen. Maar na de controle bleek dat ik nog steeds maar 4 a 5 cm had. Ze zouden gaan overleggen met de gyneacoloog en dan terug komen.
Om half 9 waren ze terug en ik zou een keizersnede krijgen. Hoewel een keizersnede ook geen pretje is was ik zo ontzettend blij dat hij gehaald zou worden. Dan zou het eindelijk voorbij zijn.
Ik werd klaargemaakt en mijn vriend ging even bellen naar zijn ouders en mijn ouders. Hij was net 5 minuten weg maar moest al terugkomen want we moesten NU gaan. Alles ging ineens zo snel
Nou daar lag ik dan op de operatietafel. De ruggenprik bleek niet voldoende te zijn en ik kreeg nog een extra verdoving. Die sloeg uiteindelijk te ver door. Ik werd ontzettend misselijk en ik kon me helemaal niet meer bewegen! Het ademen ging steeds moeilijker. Ik zei dat ik stikte zo voelde het ook. Ik had echt het gevoel alsof ik elk moment kon stoppen met ademen, het was zo akelig! Praten ging ook niet meer. Ik kreeg extra zuurstof toegediend en toen ging het gelukkig wat beter. Toen konden ze beginnen. Ik heb bijna de hele keizersnede geslapen zo moe was ik.
Mijn vriend heeft de hele tijd naast me gezeten om mijn hand vast te houden. Toen was het moment daar dat Damian eruit werd gehaald. Dinsdag 21 februari om 9.17. Mijn vriend mocht gaan staan om het te zien. Ik hoorde hem Wauw, wauw roepen, zo mooi! Toen hoorde ik Damian huilen. Hij was er eindelijk en hij huilde!
Hij heeft even bij me gelegen, toen moest hij huilen maar zodra hij mijn stem hoorde werd hij rustig.
Achteraf ben ik heel blij dat ik een ruggenprik gehad heb. Ik zou niet weten hoe ik het zonder heb moeten doen.
Natuurlijk weet je nooit hoe een bevalling gaat verlopen, maar juist al die dingen die ik niet had verwacht zijn wel gebeurd. Zolang voorweeën, toen was ik uiteindelijk bezig en wilde het nog niet lukken en dan een keizersnede ook niet helemaal voorspoedig. Ergens hoe stom het ook klinkt, kan er zelf natuurlijk ook niks aan doen, voelt het toch een beetje als falen.
Ik wist wel dat zulke dingen kunnen gebeuren maar je verwacht gewoon niet dat het bij jezelf gebeurd. (tenminste ik niet) Ik dacht dat ik de bevalling in zou gaan met geen verwachtingen en ik zie wel wat er gebeurd maar ik ben er onbewust toch een beetje vanuit gegaan dat alles goed zou gaan.

Het was ontzettend zwaar, vermoeiend en emotioneel. Nu ik dit zo typ stromen de tranen over mijn wangen. Ik had gewoon niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn.
Ik moet er nu niet aan denken om ooit nog een tweede te krijgen.

Appelsapje, wat een verhaal joh!
_{Krijgen we nog eens een foto'tje van hem te zien?}

quote:

Op maandag 19 maart 2007 21:09 schreef appelsap het volgende:

Ik moet er nu niet aan denken om ooit nog een tweede te krijgen.

Niet te geloven dat je dat nog eens zou willen he?

En dat overgeven was bij mij al bij de eerste cm, dus zegt idd niks.

Appelsapje, wat een verhaal Goed dat je het opgeschreven hebt.

Wat een uitputtingsslag appelsap! Logisch dat je niet moet denken aan nog een bevalling
_{Na mijn eerste bevalling was ik helemaal niet bang voor de tweede bevalling, maar nu na de tweede ben ik wel bang voor een derde. Ik weet nu echt 100% zeker dat er geen kindje meer bijkomt hier...}

quote:

Op maandag 19 maart 2007 22:06 schreef beefcake het volgende:

_{Na mijn eerste bevalling was ik helemaal niet bang voor de tweede bevalling, maar nu na de tweede ben ik wel bang voor een derde. Ik weet nu echt 100% zeker dat er geen kindje meer bijkomt hier...}

Echt? De tweede was veel pijnlijker dan de eerste? Hoor je ook niet veel en wil ik me niet voorstellen ook.

Tjonge appelsap, wat een vreselijke bevalling heb je gehad. Praat er veel over, het helpt echt bij het verwerken!

quote:

Op maandag 19 maart 2007 22:09 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Echt? De tweede was veel pijnlijker dan de eerste? Hoor je ook niet veel en wil ik me niet voorstellen ook.

Ik heb de weeën als pijnlijker/heftiger ervaren ja, waarschijnlijk omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling. Maar vooral het feit dat Quinten vast bleef zitten en het gevolg daarvan is iets dat je echt geen twee keer mee wil maken.

quote:

Op maandag 19 maart 2007 22:22 schreef beefcake het volgende:

[..]

Ik heb de weeën als pijnlijker/heftiger ervaren ja, waarschijnlijk omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling. Maar vooral het feit dat Quinten vast bleef zitten en het gevolg daarvan is iets dat je echt geen twee keer mee wil maken.

Hm, ja, als er nare gevolgen bijkomen is het nog anders.
Ik vond het verschrikkelijk maar met Fons was alles goed, dus dat lijkt me idd veel minder erg dan omgekeerd.

Wat een verhaal Appelsap Sterkte bij 't verwerken ervan

Ik vond de 2e ook minder "prettig" dan de 1e maar gelukkig zonder complicaties, rot voor je Beefcake

appelsap wat een verhaal goed dat je het hebt opgeschreven, werkt met verwerken ervan.

en als ik dit lees, ben ik toch weer blij dat ik 2 ks-en gehad heb. zou ook zo weer voor een 3e gaan
andere kant is het ook wel weer jammer, ik weet niet wat een bevalling is. maar ach....misschien krijg ik ooit wel een leuke schoondochter die mij aanwezig laat zijn

Appelsap!
Wat een verhaal.
Brengt gelijk weer de herinneringen naar boven van de komst van onze kleine.
Schrijven helpt, tenminste voor deze papa
Gefeli met Damian en of je nog een volgende wil is voorlopig nog lang niet aan de orde: eerst herstellen, over een jaar ofzo zie je wel weer

quote:

Op dinsdag 20 maart 2007 12:38 schreef Martineke het volgende:
appelsap wat een verhaal goed dat je het hebt opgeschreven, werkt met verwerken ervan.

en als ik dit lees, ben ik toch weer blij dat ik 2 ks-en gehad heb. zou ook zo weer voor een 3e gaan
andere kant is het ook wel weer jammer, ik weet niet wat een bevalling is. maar ach....misschien krijg ik ooit wel een leuke schoondochter die mij aanwezig laat zijn

En als je toch voor een derde zou gaan misschien ook een dochter

Appelsap, ik word moe en naar van je verhaal, sterkte met dit achter je te laten en vergeet vooral nite te genieten van die kleine!

appelsap... wow meid, wat een verhaal!

jee, wat een verhaal zeg..

Ik hoop dat je het een plekje kunt geven

quote:

Op dinsdag 20 maart 2007 19:28 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

En als je toch voor een derde zou gaan misschien ook een dochter

het zou kunnen in theorie, maar geloof niet dat die man van mij meiden kan produceren
maar ja....dat dacht jij ook waarschijnlijk

Appelsap, ik had je verhaal van de week al gelezen. Met tranen.
Praten praten praten. Ik hoop dat dat je goed zal doen.

Wow appelsap, dat is een heftige bevalling geweest! Ik hoop net als zovelen boven mij dat je het een plekje kunt geven.

Ik vond mijn tweede bevalling ook heftiger dan de eerste. Nochtans was hij korter. Beefcake verwoordt het heel goed: "omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling."

Appelsapje toch... wat een moeilijke tijd voor jou zeg! Gelukkig is het nu allemaal 'voorbij' hoewel het in je hoofd nog wel niet voorbij zal zijn. Sterkte!!

Jee Appelsap wat een heftige bvalling! Ik hoop dat je het binnenkort een plekje kan geven en inderdaad... praten, praten, praten! Sterkte meis!

Hierbij ook mijn verhaal.

Ik moet zeggen, ik kijk er echt met een goed gevoel op terug! Tuurlijk deed het pijn en ben ik heeeel erg bang geweest maar het viel me heel erg mee. Ik zei nog tegen de gyn dat ik het "zwanger zijn" nu pas écht positief heb afgesloten. Zo jammer dat ik dit niet bij Alyssa wist dat het ook zo kon, het had alles veranderd als dat zo was. maar goed, het verhaal.

Op donderdagochtend 22 februari werd ik wakker om 7 uur, een beetje misselijk maar omdat ik bang ben om over te geven hield ik het nog even uit. Na een minuut of 10 moest ik toch echt rennen naar het toilet en heb ik daar ook echt 2 uur door moeten brengen. Ondertussen wisselde het overgeven zich af met diarree. Ja hoor, buikgriep. Ik voelde me met het kwartier zwakker worden (al klinkt dat heel dramatisch, op dat moment leek ik wel een vaatdoek, kon niet meer staan of lopen, alleen kruipen, en dat met zo'n toeter)

Alyssa had juffendag op school vanaf 11 uur en we beloofden haar al lang dat wanneer ze beter zou zijn dat we daar dan heen gingen. 's middags moest ik ook om 1 uur in het ziekenhuis zijn voor die dag-opname waarbij ze allemaal testen zouden gaan doen. Ik heb om 9.30 uur maar het ziekenhuis gebeld dat ik me zo rot voelde dat ik niet zeker wist of ik het wel zou redden om die dag langs te komen. In eerste instantie zei de mevrouw dat ik wel mijn best moest doen maar kon het niet dan kon het niet.

10 minuten later ging de telefoon die Danny opnam (ik hing weer boven de wc), het was het ziekenhuis dat ze het met de gyn had overlegd en dat ik NU in de auto moest stappen en naar het zh moest komen. Maar ik had Alys natuurlijk school beloofd. Goed, ik zou het niet redden om haar daar eerst af te zetten dus met vuilniszak en wc rol in de auto op goed geluk.
Het ging best goed want ook al was het moeilijk ik redde het tot het zh. Danny en Alys zetten me af en ik racete naar de verloskamers waar ik gelijk het toilet van dichtbij mocht bekijken. Ze hebben toen weer de nodige dingen gedaan als CTG, bloed, urine enz. Ik kon weer niet stoppen met heen en weer rennen naar de wc. Rond 12 uur was ook Danny er weer. Alys had het leuk gehad en was nu bij mijn ouders.

Om 15.00 uur werd gezegd (mede dankzij mijn laatste gesprek met de psych(liep ik bij vanwege eerdere traumatische bevalling, zij werkt samen met de gynaecologen) dat dit geen doen meer was en ze in gingen leiden. Dit zou op zaterdag gaan gebeuren omdat ze maar 2 inleidingen per dag mochten doen en er op vrijdag al 2 stonden. Ik moest iig in het zh blijven.
Een kwartier later kwamen ze terug dat de uitslagen van het bloed binnen waren en dat zag er toch niet goed uit, ik had weer zwangerschapsvergiftiging. Ze gingen toch iets regelen voor een inleiding op vrijdag want tot zaterdag wachten zou te lang duren. Ohhhhh het idee toen dat we misschien een dag later een kindje erbij zouden hebben, dat was heel eng.

Ik werd toen op de kamer gebracht. Kreeg voor de nacht een slaappil, heeft niet echt geholpen door een buurvrouw die telkens gebeld werd :S

Vrijdag 's morgens om 8 uur was Danny er want dan zouden ze officieel beginnen met de gel. Dit werd eerst aan het CTG om te kijken hoe beeb het deed. Uiteraard nogsteeds geen ontsluiting... Alles zag er goed uit bij beeb en om 10 uur werd er 2 mg gel ingespoten.. 2 MG!! Dat is toch niets zou je zeggen... Ik voelde er weinig van en lag nogsteeds op zaal. Ze zouden per dag 3 keer gel mogen spuiten, dan zaterdag zouden ze het zo doorzetten, zondag een rustdag en maandag een keizersnee, wanneer er niets zou gebeuren door de gel dan, en die kans zat erin...

Om een uurtje of 12 mocht ik naar een apart inleidingskamertje, daar ben ik nog zelf heen gelopen, voelde nog niets en ging daar weer op bed liggen. Gelijk ook weer aan het CTG. Om een uur of 13.45 uur ging Danny even een broodje halen in het andere gebouw en toen hij terugkwam had ik zoiets van: "Goh, ik heb krampjes" Ze kwamen echt stipt om de 3 minuten. Vreemd genoeg had ik niet het idee dat het weeen kónden zijn. (ik had de hoop al opgegeven ooit nog te gaan bevallen ) Dus zei ook tegen de gyn dat ik dat voelde. Het rare was dat de meter om mijn buik telkens met zo'n krampje naar beneden uitsloeg... Hij was dus verkeerd aangesloten. Maar goed, met het toucheren om 15.00 uur bleek ik al 3 cm te hebben en mochten we over naar de veroskamers!!! Gelijk maar mijn ouders afgebeld want die zouden met Alys om 15.30 bij het bezoekuur komen. Helaas mocht ik ook Alyssa echt niet meer zien. (ik moest al aardig de weeen wegpuffen nu)

Aangekomen op de vk werd gezegd dat ik gelijk aan de elektroden zou gaan, 1 voor beeb en 1 voor wee registratie, deze allebei inwendig zeg maar. Ik vroeg meteen of ik dan nog wel mocht lopen/douchen/plassen, maar nee... Dus eerst nog maar even naar de wc. (dat was echt balen, ik mocht hierna gewoon niet meer lopen). Om 16.00 uur was ik aan de beurt om de vliezen te prikken. Er kwam een vrouwtje die volgens mij in de leer was ofzo. Ze heeft lopen raggen met die breinaald, echt 10 minuten lang maar het lukte haar niet ze te breken. Volgens haar had ik ook nog echt geen 3 cm.

Ze belde daarna de gyn weer die mij eerder op 3 cm getoucheerd had, die heel geirriteerd aankwam, ff de breinaald pakte, 2 tellen wroette en *PLOF* door waren ze. Lieve vrouw was dat trouwens. Volgens haar had ik nu al 4 cm. Gelijk de elektroden erin gezet. Vanaf nu werd het naar mijn idee echt heftig.

Rond 17.00 uur kwamen ze weer kijken en toucheren. Ik had nogsteeds 4 cm en de weeen waren aan het afzakken. AFZAKKEN???? MEEEEEN ik dacht dat ik erin bleef en kon me dat niet voorstellen.. Ze kwamen met een infuus aan waar ik opwekkers door zou krijgen. Ondertussen lag ik ook al constant aan de bloeddrukmeter. Ik haat prikken maar omdat ze absoluut een infuus wilden zetten had ik zoiets van nou als je dan toch bezig bent, haal dan alsjeblieft de anestesist want ik trek het niet meer, ik wil een ruggenprik.

Die man werd gelijk opgeroepen en het infuus vast gezet (om 17.30 uur). Voorlopig alleen nog aan het vocht. Na voor mijn idee heeeeeeel wat tijd (eigenlijk was het al om 17.45 uur) kwam hij binnen en ik was zooooo blij! Had zoiets van ram dat ding er maar in! Het zetten was nog best even lastig zo met weeen maar ik had het er graag voor over. Na 30 minuten zou hij ingewerkt zijn. Ik heb letterlijk de weeen zitten aftellen.

Inderdaad na 30 minuten werden de weeen minder maar had ik toch echt persdrang! Gelijk op het belletje drukken maar we zaten met 3 vrouwen op punt van persen dus het duurde een tijdje voor er iemand kwam. Tsja zei ze, je houdt het nu echt op he (ik was met mijn billen aan het knijpen ) Dus toch maar even wachten op een VK die weer kon toucheren. JA!!! Zonder wee opwekkers was het ineens doorgeschoten naar 9 cm!!!

Ondertussen moest er nog even een katheter ingebracht worden, schijnt zo te horen bij een ruggenprik. Ik voelde er niets van maar er kwam ook niets uit...

Jammergenoeg was het dus zo druk dat ze weer moesten gaan. Het zou 5 minuten kunnen duren maar ook nog een uur. Het was nu een uurtje of 19 denk ik) Affijn, flink blijven knijpen dus. Mijn bloeddruk was inmiddels 116 onderdruk.

Om 19.30 uur hield ik het niet meer en kwam de verpleegster die zei dat ik wel zachtjes mocht meepersen maar nog niet met de intensie hem eruit te drukken. Ze liet ons weer alleen want er stond weer iemand op het punt te bevallen. Toen het 20.15 uur was hield ik het echt niet meer (zonde van die ruggenprik achteraf gezien )en voelde ik hem ineens naar beneden zakken. Ik heb gegild dat hij kwam en Danny is gelijk de gang op gestormd om de eerste de beste mee te sleuren onder het roepen van: ZE ZEGT DAT HIJ KOMT!!! Uiteindelijk kwamen er 2 helpen, de verpleegster en de VK. Ik mocht persen en 12 minuten later was hij er al!!! Een ontzettend blauwe punt op zijn hoofd maar wat wil je, hij hing er al zolang!

Heerlijk trouwens want van het persen heb ik ook amper wat gevoeld omdat die ruggenprik nog aan het uitwerken was. Ik heb ook geen moment geschreeuwd van de pijn niks! Niet 1 keer het idee gehad dat ik doodging!

Gelijk legden ze hem op mijn buik. Alyssa werd gelijk meegenomen toen en nu konden we gewoon genieten! Gelijk begon ze met hechten. Danny moest helpen met het aangeven van de spulletjes en moest zelfs de telefoon van de VK tegen haar oor houden terwijl ze aan het hechten was, toen die ging zo druk was het. Echt abnormaal gewoon.

Ze hebben ons ook 1,5 uur laten wachten voordat de apgar en het wegen enzo gedaan werd al moet ik zeggen dat ik het heerlijk vond zo met zn drietjes.

Toen mocht ik ook douchen maar door het bloedverlies ging ik bijna van mijn stokkie. Ik was ook helemaal geel schijnt hoe dat nou weer kon...) Dus weer snel bedje in.

Wel heb ik veel naweeen gehad de dagen/nachten erna. Wat ook raar was was dat zaterdagnacht mijn bloeddruk zakte naar een onderdruk van 55 en zelfs 50! Mijn gyn had nog gebeld speciaal vanaf thuis dat ze mij niet naar huis mochten laten gaan omdat mijn bloeddruk verraderlijk is en dat bleek wel weer. De volgende dag was hij weer 103 en uiteindelijk 80 en bleef dat ook.

Goh, wat een belevenis was dat weer! Het blijft een speciaal iets hoor om het mee te maken!

Bibi, wat fijn dat je er zo goed op terug kijkt.
En wat stom dat 'drukte' een reden kan zijn om een vrouw in barensnood maar haar persweeën te laten ophouden. Maar ik heb het vaker gehoord....

Appelsappie wat een ellende zeg, hoe is het nu verder dan? Het is raar maar mijn eigen bevalling lijkt al weer zo lang geleden (precies 2 mnd nu) dus het slijt toch wel hoor
Ik vond het ook niet echt een trip to the park.

Bibi, wat lijkt me dat zwaar, zo moeten wachten!

Bibi wat moet dat zwaar zijn als je zo lang moet wachten. Eigenlijk belachelijk hoor!
Maar fijn dat je er goed op kan terugkijken!

Bedankt voor alle reacties nog.

Erover praten lukt nog niet echt maar dat zal vast wel komen.
Ik kan het verhaal globaal wel kwijt maar over hoe ik me gevoeld heb en nu voel kan ik nog niks kwijt.
Ondanks dat voel ik me wel fijn en heb ik het idee dat het toch steeds verder van me af komt te staan.

quote:

Op maandag 19 maart 2007 21:14 schreef Brighteyes het volgende:
Appelsapje, wat een verhaal joh!
_{Krijgen we nog eens een foto'tje van hem te zien?}

Ik zal er binnekort een paar plaatsen!

goed, mn vraag van een zojuist gesloten topic staat nog open; wie heeft er ervaring met onderwater-bevallen?

Hier iemand die ook (als alles goed gaat natuurlijk) voor een onderwaterbevalling gaat, thuis.

Wil je thuis of in het ziekenhuis bevallen?

thuis als t kan... k heb op n site n mama en baby bad gezien en dat koop je dan, is nog geen enkel ander kindje in geboren zeg maar dat lijkt me wel n goed plan

Ik zit zo weer eens een aantal verhalen te lezen en besluit zomaar met belsen dat ik de volgende bevalling weer in het ziekenhuis zou willen doen. Niet voor de pijnstillers, maar voor de rust en omdat het me de vorige keer zo goed is bevallen! Ik denk er met tranen van sentiment aan terug. Zo typisch ook, mijn leven veranderde voorgoed en daar kwam ineens een klasgenootje van vroeger binnenlopen op de uitrustkamer.

quote:

Op dinsdag 19 juni 2007 22:16 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Ik zit zo weer eens een aantal verhalen te lezen en besluit zomaar met belsen dat ik de volgende bevalling weer in het ziekenhuis zou willen doen. Niet voor de pijnstillers, maar voor de rust en omdat het me de vorige keer zo goed is bevallen! Ik denk er met tranen van sentiment aan terug. Zo typisch ook, mijn leven veranderde voorgoed en daar kwam ineens een klasgenootje van vroeger binnenlopen op de uitrustkamer.

pv ik ga als er een volgende komt ook weer naar het ziekenhuis.
ze zeggen nu wel blijf gewoon thuis de volgende keer. maar ik heb zoiets van nee dank je.
ik zie me al in de ambulance met weeen en al een half uur naar het ziekenhuis rijden.
daarbij deze keer was ik om 17.00 in het ziekenhuis en om 22.40 was ik alweer thuis. wij moesten wel een half uur rijden dus na de bevalling heb ik daar nog 2 uur gelegen en mocht gewoon weer naar huis.

hier geen waterbevalling had het wel mee willen maken maar op de een of andere manier niet bedacht om het daadwerkelijk te doen.

wat een verhalen zeg.pfff heftig.

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 09:41 schreef Popples het volgende:

[..]

pv ik ga als er een volgende komt ook weer naar het ziekenhuis.
ze zeggen nu wel blijf gewoon thuis de volgende keer. maar ik heb zoiets van nee dank je.
ik zie me al in de ambulance met weeen en al een half uur naar het ziekenhuis rijden.
daarbij deze keer was ik om 17.00 in het ziekenhuis en om 22.40 was ik alweer thuis. wij moesten wel een half uur rijden dus na de bevalling heb ik daar nog 2 uur gelegen en mocht gewoon weer naar huis.

hier geen waterbevalling had het wel mee willen maken maar op de een of andere manier niet bedacht om het daadwerkelijk te doen.

wat een verhalen zeg.pfff heftig.

Mijn verhaal was lekker rustig, lees die maar door. Dan krijg je weer wat moed voor een tweede

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 12:17 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Mijn verhaal was lekker rustig, lees die maar door. Dan krijg je weer wat moed voor een tweede

zal straks eens lezen. die van mij ging ook goed hoor. zou het zo weer willen.

Ja leuk! Even lekker bevallen Popples!