Bevallingsverhalen deel 5

Vivi wat een verhaal zeg, logisch dat je zo uitgeput was na al die uren weeen Je mag best trots zijn en je hebt een prachtig ventje!

Vivi wat een verhaal! Ik heb het met samengeknepen dijen gelezen
Dean is prachtig, wat heb je dat geweldig gedaan joh

Vivi, je hebt mijn bevalling van Liam nagedaan... niet fijn (understatement of the year) maar wat een resultaat! wees maar heel trots op jezelf!

Viev, ik ben reuze trots op je, you did it. En wat ben je toch een mooie mama, Dean zal trots zijn op zo'n beauty-mams als je straks bij het schoolplein staat te wachten op hem
Je hebt een lekker ventje. En Dean mag er ook wezen *grinnik*.
Smak!

Hey allemaal! Wat een lieve reacties, maar nu ophouden hoor, ik word er gewoon verlegen van !!!

ik wil hier niet lezen, maar Vivi wat ben je dapper!

Kan alleen maar zeggen dan Dean een geweldig mooi mannetje is!

_{* Beaker weer heel snel ergens anders heen gaat!}

quote:

Op zondag 4 februari 2007 18:13 schreef Beaker het volgende:
ik wil hier niet lezen, maar Vivi wat ben je dapper!

Kan alleen maar zeggen dan Dean een geweldig mooi mannetje is!

_{* Beaker weer heel snel ergens anders heen gaat!}

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Maar iets anders valt er ook niet over te zeggen toch? "Jammer dat je daar en daar een beetje je hoofd liet hangen." "De volgende keer iets meer pit erin." Hahaha.
Na de bevalling was ik daar zo vol van... Dat ik het (ook) kon. Zo overweldigend. Dat je het volhoudt, omdat het moet, omdat het niet anders kan. Maar het voelt alsof je het zelf doet.

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:14 schreef Vivi het volgende:

[..]

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Ik ga ervan dat zelfs ik het kan

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:47 schreef Beaker het volgende:

[..]

Ik ga ervan dat zelfs ik het kan

Tuurlijk
Jij poept hem er zo uit

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:48 schreef Vivi het volgende:

[..]

Tuurlijk
Jij poept hem er zo uit

als ik mijn moeder en zus na ga doen dan ben ik er binnen vier uur vanaf maarja voor als nog lijkt mijn hele zwangerschap niet een beetje op die van hun

Beaker , ga es weg uit dit topic

quote:

Op zondag 4 februari 2007 20:37 schreef Bluezz het volgende:
Beaker , ga es weg uit dit topic

Ga al

quote:

Op zondag 4 februari 2007 20:47 schreef Beaker het volgende:

[..]

Ga al

quote:

Op zondag 4 februari 2007 19:14 schreef Vivi het volgende:

[..]

Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment

En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!

_{natuurlijk is het wel leuk om te horen}

Hahahaha, heerlijk zoals jij realistisch bent .
Maar je hebt wel een prachtventje en je hebt het wel gered zonder de KS.
Ik zat gisteren naar de bevalling te kijken oid op TV. En ik ben echt verdomd blij dat ik dat niet heb gehad . Ondanks wat er is gebeurd in de OK bij mij .

Mijn verhaal.

Maandag, Na 2 slapeloze nachten en al 2 en halve dag heftige en pijnlijke voorweeën zou ik een nachtje in het ziekenhuis gaan slapen om wat tot rust te komen. ’s Middags om half 2 moest ik nog even langs de verloskundige om te kijken of er niks veranderd was. Nog steeds geen ontsluiting, alleen de baarmoedermond die steeds weker aan het worden was.
Toen ik eenmaal weer thuis was begonnen de weeën toch wat sneller op elkaar te komen. In eerste instantie trok ik me er niks van aan. Het was die dagen ervoor wel vaker zo dat ze de ene keer een periode sneller op elkaar kwamen en dan weer wat rustiger. Maar rustiger werd het niet. Rond 5 uur begon ik me toch af te vragen of het wel normaal was. Maargoed die avond moest ik om 9 uur in het ziekenhuis zijn om een nachtje te slapen dus ik dacht, ik wacht wel tot we in het ziekenhuis zijn, ze kijken daar vast ook nog wel even. (in de vooronderstelling dat het nog dagen zou duren voor ik zou gaan bevallen) Om half 8 ben ik nog even gaan douchen voor ik weg zou gaan. Vanaf dat moment wist ik gewoon dat het geen voorweeën meer waren. Ze kwamen ineens om de minuut en ze leken zoo lang te duren en het voelde echt alsof ik uit elkaar zou knallen, zo ‘diep’ gingen ze. Ze waren nauwelijk op te vangen. Snel gedoucht en toen ben ik naar beneden gegaan, daar was mijn vader. Ik wist niet meer wat ik moest doen en ben in paniek geraakt. Als dit het echt zou zijn dan zou ik het echt niet aankunnen dacht ik. Huilend de weeën op proberen te vangen maar dat ging natuurlijk helemaal niet. Ik begon te hyperventileren en toen hebben ze me op moeten vangen omdat ik bijna van mijn stokje ging, ik kreeg het ineens zo benauwd.
Mijn vader had intussen de verloskundige gebeld omdat we niet wisten wat we moesten doen. Ik zou over een uur in het ziekenhuis moeten zijn maar voor mijn gevoel ging dat niet echt lukken. Er moest NU naar gekeken worden. De verloskundige was er om kwart over 8. Ik bleek nu 3 cm ontsluiting te hebben. Aan de ene kant was het echt een opluchting dat het nu toch eindelijk door ging zetten maar aan de andere kant zag ik er zo tegenop omdat ik nu de 3e nacht inging zonder slaap. De verloskundige heeft toen besloten mijn vliezen te breken omdat ik al zo lang rondliep. Wat was dat een opluchting! Tijdens de weeën had ik ineens veel minder druk en ze waren nu wel goed op te vangen. Ik kreeg er het gevoel van dat ik zo wel een nachtje door zou kunnen gaan.
De verloskundige vroeg raadde me aan om toch nog naar het ziekenhuis te gaan zodat ik een ruggenprik kon krijgen zodat ik eventueel een paar uurtjes zou kunnen slapen.
Ik had me er de hele tijd op voorbereid dat ik thuis zou bevallen dus eigenlijk wilde ik dat niet, maar naar aandringen heb ik me toch laten overhalen omdat het beter voor me zou zijn.
Inmiddels was het kwart voor 9. Ik moest snel snel nog wat spullen pakken want we werden voor half 10 nog in het ziekenhuis verwacht. De anesthesist was speciaal voor mij gebleven.
Intussen mijn vriend gebeld dat hij ook maar naar het ziekenhuis moest komen omdat het nu toch echt ging gebeuren.
Om kwart voor 10 werd de ruggenprik gezet, wat akelig was dat. Ik leek weg te vallen, net of ik flauw viel maar dan heel langzaam. Mijn bloeddruk daalde ineens enorm maar gelukkig was het snel verholpen. Daarna voelde het zoo fijn, voor het eerst in 2 en halve dag geen pijn en gewoon even rust, echt heerlijk! Ook toen voelde ik pas hoe moe ik was.
Om half 11 was ik terug op de kamer en toen was mijn vriend er ook.
Ik kreeg toen nog een infuus met weeënopwekkers erbij om het vlotter te laten verlopen.
Mijn ouders en zijn moeder kwamen nog even kijken en daarna ben ik wat gaan proberen te slapen.
Rond 11 uur had ik tussen de 4 a 5 cm ontsluiting. Maar de baby was nog net niet helemaal ingedaald. Zijn hoofd drukte niet genoeg op de baarmoedermond dus mijn blaas moest steeds leeggemaakt worden zodat hij meer ruimte had om in te dalen.
Uiteindelijk heb ik nog niet kunnen slapen van de spanning en opwinding. Ook had ik door die ruggenprik enorm veel jeuk, tenminste zo leek het wel. Zullen wel tintelingen van de verdoving zijn geweest.
Om half 5 ’s nachts begon ik de weeën weer te voelen en moest ik ze wegpuffen.
Intussen was ik zo ontzettend moe. De weeën kwamen om de minuut, tussendoor viel ik even in slaap en af en toe te laat om de wee op de vangen. Ben toen maar op het schermpje gaan kijken waar je op kan zien wanneer je een wee hebt voor wat afleiding. :’)
Om 7 uur had ik nog steeds maar tussen de 4 a 5 cm dus het leek maar niet op te schieten. Ze zouden over een uurtje weer terug komen om te kijken hoever het stond en als het dan nog niet verder zou zijn zouden ze gaan overleggen voor een andere oplossing.
Ik herinner me nog dat ik hele rare dromen had. Dat was heel vreemd, ik was gewoon wakker maar aan het dromen. Het was net alles in de kamer zelf gebeurde, naast mijn bevalling.
Toen ik mijn vriend riep om hem te vertellen over mijn dromen kwam ik weer een beetje bij kennis.
Net voor ze zouden komen kijken hoe het ging moest ik overgeven. Ik raakte een beetje in paniek, ik dacht normaal als je moet overgeven heb je rond de 7 cm ontsluiting. En ik was toen totaal uitgeput dus ik zag mezelf echt niet meer nog langer zo doorgaan en dan uiteindelijk nog moeten persen. Maar na de controle bleek dat ik nog steeds maar 4 a 5 cm had. Ze zouden gaan overleggen met de gyneacoloog en dan terug komen.
Om half 9 waren ze terug en ik zou een keizersnede krijgen. Hoewel een keizersnede ook geen pretje is was ik zo ontzettend blij dat hij gehaald zou worden. Dan zou het eindelijk voorbij zijn.
Ik werd klaargemaakt en mijn vriend ging even bellen naar zijn ouders en mijn ouders. Hij was net 5 minuten weg maar moest al terugkomen want we moesten NU gaan. Alles ging ineens zo snel
Nou daar lag ik dan op de operatietafel. De ruggenprik bleek niet voldoende te zijn en ik kreeg nog een extra verdoving. Die sloeg uiteindelijk te ver door. Ik werd ontzettend misselijk en ik kon me helemaal niet meer bewegen! Het ademen ging steeds moeilijker. Ik zei dat ik stikte zo voelde het ook. Ik had echt het gevoel alsof ik elk moment kon stoppen met ademen, het was zo akelig! Praten ging ook niet meer. Ik kreeg extra zuurstof toegediend en toen ging het gelukkig wat beter. Toen konden ze beginnen. Ik heb bijna de hele keizersnede geslapen zo moe was ik.
Mijn vriend heeft de hele tijd naast me gezeten om mijn hand vast te houden. Toen was het moment daar dat Damian eruit werd gehaald. Dinsdag 21 februari om 9.17. Mijn vriend mocht gaan staan om het te zien. Ik hoorde hem Wauw, wauw roepen, zo mooi! Toen hoorde ik Damian huilen. Hij was er eindelijk en hij huilde!
Hij heeft even bij me gelegen, toen moest hij huilen maar zodra hij mijn stem hoorde werd hij rustig.
Achteraf ben ik heel blij dat ik een ruggenprik gehad heb. Ik zou niet weten hoe ik het zonder heb moeten doen.
Natuurlijk weet je nooit hoe een bevalling gaat verlopen, maar juist al die dingen die ik niet had verwacht zijn wel gebeurd. Zolang voorweeën, toen was ik uiteindelijk bezig en wilde het nog niet lukken en dan een keizersnede ook niet helemaal voorspoedig. Ergens hoe stom het ook klinkt, kan er zelf natuurlijk ook niks aan doen, voelt het toch een beetje als falen.
Ik wist wel dat zulke dingen kunnen gebeuren maar je verwacht gewoon niet dat het bij jezelf gebeurd. (tenminste ik niet) Ik dacht dat ik de bevalling in zou gaan met geen verwachtingen en ik zie wel wat er gebeurd maar ik ben er onbewust toch een beetje vanuit gegaan dat alles goed zou gaan.

Het was ontzettend zwaar, vermoeiend en emotioneel. Nu ik dit zo typ stromen de tranen over mijn wangen. Ik had gewoon niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn.
Ik moet er nu niet aan denken om ooit nog een tweede te krijgen.

Appelsapje, wat een verhaal joh!
_{Krijgen we nog eens een foto'tje van hem te zien?}

quote:

Op maandag 19 maart 2007 21:09 schreef appelsap het volgende:

Ik moet er nu niet aan denken om ooit nog een tweede te krijgen.

Niet te geloven dat je dat nog eens zou willen he?

En dat overgeven was bij mij al bij de eerste cm, dus zegt idd niks.

Appelsapje, wat een verhaal Goed dat je het opgeschreven hebt.

Wat een uitputtingsslag appelsap! Logisch dat je niet moet denken aan nog een bevalling
_{Na mijn eerste bevalling was ik helemaal niet bang voor de tweede bevalling, maar nu na de tweede ben ik wel bang voor een derde. Ik weet nu echt 100% zeker dat er geen kindje meer bijkomt hier...}

quote:

Op maandag 19 maart 2007 22:06 schreef beefcake het volgende:

_{Na mijn eerste bevalling was ik helemaal niet bang voor de tweede bevalling, maar nu na de tweede ben ik wel bang voor een derde. Ik weet nu echt 100% zeker dat er geen kindje meer bijkomt hier...}

Echt? De tweede was veel pijnlijker dan de eerste? Hoor je ook niet veel en wil ik me niet voorstellen ook.

Tjonge appelsap, wat een vreselijke bevalling heb je gehad. Praat er veel over, het helpt echt bij het verwerken!

quote:

Op maandag 19 maart 2007 22:09 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Echt? De tweede was veel pijnlijker dan de eerste? Hoor je ook niet veel en wil ik me niet voorstellen ook.

Ik heb de weeën als pijnlijker/heftiger ervaren ja, waarschijnlijk omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling. Maar vooral het feit dat Quinten vast bleef zitten en het gevolg daarvan is iets dat je echt geen twee keer mee wil maken.

quote:

Op maandag 19 maart 2007 22:22 schreef beefcake het volgende:

[..]

Ik heb de weeën als pijnlijker/heftiger ervaren ja, waarschijnlijk omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling. Maar vooral het feit dat Quinten vast bleef zitten en het gevolg daarvan is iets dat je echt geen twee keer mee wil maken.

Hm, ja, als er nare gevolgen bijkomen is het nog anders.
Ik vond het verschrikkelijk maar met Fons was alles goed, dus dat lijkt me idd veel minder erg dan omgekeerd.

Wat een verhaal Appelsap Sterkte bij 't verwerken ervan

Ik vond de 2e ook minder "prettig" dan de 1e maar gelukkig zonder complicaties, rot voor je Beefcake

appelsap wat een verhaal goed dat je het hebt opgeschreven, werkt met verwerken ervan.

en als ik dit lees, ben ik toch weer blij dat ik 2 ks-en gehad heb. zou ook zo weer voor een 3e gaan
andere kant is het ook wel weer jammer, ik weet niet wat een bevalling is. maar ach....misschien krijg ik ooit wel een leuke schoondochter die mij aanwezig laat zijn

Appelsap!
Wat een verhaal.
Brengt gelijk weer de herinneringen naar boven van de komst van onze kleine.
Schrijven helpt, tenminste voor deze papa
Gefeli met Damian en of je nog een volgende wil is voorlopig nog lang niet aan de orde: eerst herstellen, over een jaar ofzo zie je wel weer

quote:

Op dinsdag 20 maart 2007 12:38 schreef Martineke het volgende:
appelsap wat een verhaal goed dat je het hebt opgeschreven, werkt met verwerken ervan.

en als ik dit lees, ben ik toch weer blij dat ik 2 ks-en gehad heb. zou ook zo weer voor een 3e gaan
andere kant is het ook wel weer jammer, ik weet niet wat een bevalling is. maar ach....misschien krijg ik ooit wel een leuke schoondochter die mij aanwezig laat zijn

En als je toch voor een derde zou gaan misschien ook een dochter

Appelsap, ik word moe en naar van je verhaal, sterkte met dit achter je te laten en vergeet vooral nite te genieten van die kleine!

appelsap... wow meid, wat een verhaal!

jee, wat een verhaal zeg..

Ik hoop dat je het een plekje kunt geven

quote:

Op dinsdag 20 maart 2007 19:28 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

En als je toch voor een derde zou gaan misschien ook een dochter

het zou kunnen in theorie, maar geloof niet dat die man van mij meiden kan produceren
maar ja....dat dacht jij ook waarschijnlijk

Appelsap, ik had je verhaal van de week al gelezen. Met tranen.
Praten praten praten. Ik hoop dat dat je goed zal doen.

Wow appelsap, dat is een heftige bevalling geweest! Ik hoop net als zovelen boven mij dat je het een plekje kunt geven.

Ik vond mijn tweede bevalling ook heftiger dan de eerste. Nochtans was hij korter. Beefcake verwoordt het heel goed: "omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling."

Appelsapje toch... wat een moeilijke tijd voor jou zeg! Gelukkig is het nu allemaal 'voorbij' hoewel het in je hoofd nog wel niet voorbij zal zijn. Sterkte!!

Jee Appelsap wat een heftige bvalling! Ik hoop dat je het binnenkort een plekje kan geven en inderdaad... praten, praten, praten! Sterkte meis!

Hierbij ook mijn verhaal.

Ik moet zeggen, ik kijk er echt met een goed gevoel op terug! Tuurlijk deed het pijn en ben ik heeeel erg bang geweest maar het viel me heel erg mee. Ik zei nog tegen de gyn dat ik het "zwanger zijn" nu pas écht positief heb afgesloten. Zo jammer dat ik dit niet bij Alyssa wist dat het ook zo kon, het had alles veranderd als dat zo was. maar goed, het verhaal.

Op donderdagochtend 22 februari werd ik wakker om 7 uur, een beetje misselijk maar omdat ik bang ben om over te geven hield ik het nog even uit. Na een minuut of 10 moest ik toch echt rennen naar het toilet en heb ik daar ook echt 2 uur door moeten brengen. Ondertussen wisselde het overgeven zich af met diarree. Ja hoor, buikgriep. Ik voelde me met het kwartier zwakker worden (al klinkt dat heel dramatisch, op dat moment leek ik wel een vaatdoek, kon niet meer staan of lopen, alleen kruipen, en dat met zo'n toeter)

Alyssa had juffendag op school vanaf 11 uur en we beloofden haar al lang dat wanneer ze beter zou zijn dat we daar dan heen gingen. 's middags moest ik ook om 1 uur in het ziekenhuis zijn voor die dag-opname waarbij ze allemaal testen zouden gaan doen. Ik heb om 9.30 uur maar het ziekenhuis gebeld dat ik me zo rot voelde dat ik niet zeker wist of ik het wel zou redden om die dag langs te komen. In eerste instantie zei de mevrouw dat ik wel mijn best moest doen maar kon het niet dan kon het niet.

10 minuten later ging de telefoon die Danny opnam (ik hing weer boven de wc), het was het ziekenhuis dat ze het met de gyn had overlegd en dat ik NU in de auto moest stappen en naar het zh moest komen. Maar ik had Alys natuurlijk school beloofd. Goed, ik zou het niet redden om haar daar eerst af te zetten dus met vuilniszak en wc rol in de auto op goed geluk.
Het ging best goed want ook al was het moeilijk ik redde het tot het zh. Danny en Alys zetten me af en ik racete naar de verloskamers waar ik gelijk het toilet van dichtbij mocht bekijken. Ze hebben toen weer de nodige dingen gedaan als CTG, bloed, urine enz. Ik kon weer niet stoppen met heen en weer rennen naar de wc. Rond 12 uur was ook Danny er weer. Alys had het leuk gehad en was nu bij mijn ouders.

Om 15.00 uur werd gezegd (mede dankzij mijn laatste gesprek met de psych(liep ik bij vanwege eerdere traumatische bevalling, zij werkt samen met de gynaecologen) dat dit geen doen meer was en ze in gingen leiden. Dit zou op zaterdag gaan gebeuren omdat ze maar 2 inleidingen per dag mochten doen en er op vrijdag al 2 stonden. Ik moest iig in het zh blijven.
Een kwartier later kwamen ze terug dat de uitslagen van het bloed binnen waren en dat zag er toch niet goed uit, ik had weer zwangerschapsvergiftiging. Ze gingen toch iets regelen voor een inleiding op vrijdag want tot zaterdag wachten zou te lang duren. Ohhhhh het idee toen dat we misschien een dag later een kindje erbij zouden hebben, dat was heel eng.

Ik werd toen op de kamer gebracht. Kreeg voor de nacht een slaappil, heeft niet echt geholpen door een buurvrouw die telkens gebeld werd :S

Vrijdag 's morgens om 8 uur was Danny er want dan zouden ze officieel beginnen met de gel. Dit werd eerst aan het CTG om te kijken hoe beeb het deed. Uiteraard nogsteeds geen ontsluiting... Alles zag er goed uit bij beeb en om 10 uur werd er 2 mg gel ingespoten.. 2 MG!! Dat is toch niets zou je zeggen... Ik voelde er weinig van en lag nogsteeds op zaal. Ze zouden per dag 3 keer gel mogen spuiten, dan zaterdag zouden ze het zo doorzetten, zondag een rustdag en maandag een keizersnee, wanneer er niets zou gebeuren door de gel dan, en die kans zat erin...

Om een uurtje of 12 mocht ik naar een apart inleidingskamertje, daar ben ik nog zelf heen gelopen, voelde nog niets en ging daar weer op bed liggen. Gelijk ook weer aan het CTG. Om een uur of 13.45 uur ging Danny even een broodje halen in het andere gebouw en toen hij terugkwam had ik zoiets van: "Goh, ik heb krampjes" Ze kwamen echt stipt om de 3 minuten. Vreemd genoeg had ik niet het idee dat het weeen kónden zijn. (ik had de hoop al opgegeven ooit nog te gaan bevallen ) Dus zei ook tegen de gyn dat ik dat voelde. Het rare was dat de meter om mijn buik telkens met zo'n krampje naar beneden uitsloeg... Hij was dus verkeerd aangesloten. Maar goed, met het toucheren om 15.00 uur bleek ik al 3 cm te hebben en mochten we over naar de veroskamers!!! Gelijk maar mijn ouders afgebeld want die zouden met Alys om 15.30 bij het bezoekuur komen. Helaas mocht ik ook Alyssa echt niet meer zien. (ik moest al aardig de weeen wegpuffen nu)

Aangekomen op de vk werd gezegd dat ik gelijk aan de elektroden zou gaan, 1 voor beeb en 1 voor wee registratie, deze allebei inwendig zeg maar. Ik vroeg meteen of ik dan nog wel mocht lopen/douchen/plassen, maar nee... Dus eerst nog maar even naar de wc. (dat was echt balen, ik mocht hierna gewoon niet meer lopen). Om 16.00 uur was ik aan de beurt om de vliezen te prikken. Er kwam een vrouwtje die volgens mij in de leer was ofzo. Ze heeft lopen raggen met die breinaald, echt 10 minuten lang maar het lukte haar niet ze te breken. Volgens haar had ik ook nog echt geen 3 cm.

Ze belde daarna de gyn weer die mij eerder op 3 cm getoucheerd had, die heel geirriteerd aankwam, ff de breinaald pakte, 2 tellen wroette en *PLOF* door waren ze. Lieve vrouw was dat trouwens. Volgens haar had ik nu al 4 cm. Gelijk de elektroden erin gezet. Vanaf nu werd het naar mijn idee echt heftig.

Rond 17.00 uur kwamen ze weer kijken en toucheren. Ik had nogsteeds 4 cm en de weeen waren aan het afzakken. AFZAKKEN???? MEEEEEN ik dacht dat ik erin bleef en kon me dat niet voorstellen.. Ze kwamen met een infuus aan waar ik opwekkers door zou krijgen. Ondertussen lag ik ook al constant aan de bloeddrukmeter. Ik haat prikken maar omdat ze absoluut een infuus wilden zetten had ik zoiets van nou als je dan toch bezig bent, haal dan alsjeblieft de anestesist want ik trek het niet meer, ik wil een ruggenprik.

Die man werd gelijk opgeroepen en het infuus vast gezet (om 17.30 uur). Voorlopig alleen nog aan het vocht. Na voor mijn idee heeeeeeel wat tijd (eigenlijk was het al om 17.45 uur) kwam hij binnen en ik was zooooo blij! Had zoiets van ram dat ding er maar in! Het zetten was nog best even lastig zo met weeen maar ik had het er graag voor over. Na 30 minuten zou hij ingewerkt zijn. Ik heb letterlijk de weeen zitten aftellen.

Inderdaad na 30 minuten werden de weeen minder maar had ik toch echt persdrang! Gelijk op het belletje drukken maar we zaten met 3 vrouwen op punt van persen dus het duurde een tijdje voor er iemand kwam. Tsja zei ze, je houdt het nu echt op he (ik was met mijn billen aan het knijpen ) Dus toch maar even wachten op een VK die weer kon toucheren. JA!!! Zonder wee opwekkers was het ineens doorgeschoten naar 9 cm!!!

Ondertussen moest er nog even een katheter ingebracht worden, schijnt zo te horen bij een ruggenprik. Ik voelde er niets van maar er kwam ook niets uit...

Jammergenoeg was het dus zo druk dat ze weer moesten gaan. Het zou 5 minuten kunnen duren maar ook nog een uur. Het was nu een uurtje of 19 denk ik) Affijn, flink blijven knijpen dus. Mijn bloeddruk was inmiddels 116 onderdruk.

Om 19.30 uur hield ik het niet meer en kwam de verpleegster die zei dat ik wel zachtjes mocht meepersen maar nog niet met de intensie hem eruit te drukken. Ze liet ons weer alleen want er stond weer iemand op het punt te bevallen. Toen het 20.15 uur was hield ik het echt niet meer (zonde van die ruggenprik achteraf gezien )en voelde ik hem ineens naar beneden zakken. Ik heb gegild dat hij kwam en Danny is gelijk de gang op gestormd om de eerste de beste mee te sleuren onder het roepen van: ZE ZEGT DAT HIJ KOMT!!! Uiteindelijk kwamen er 2 helpen, de verpleegster en de VK. Ik mocht persen en 12 minuten later was hij er al!!! Een ontzettend blauwe punt op zijn hoofd maar wat wil je, hij hing er al zolang!

Heerlijk trouwens want van het persen heb ik ook amper wat gevoeld omdat die ruggenprik nog aan het uitwerken was. Ik heb ook geen moment geschreeuwd van de pijn niks! Niet 1 keer het idee gehad dat ik doodging!

Gelijk legden ze hem op mijn buik. Alyssa werd gelijk meegenomen toen en nu konden we gewoon genieten! Gelijk begon ze met hechten. Danny moest helpen met het aangeven van de spulletjes en moest zelfs de telefoon van de VK tegen haar oor houden terwijl ze aan het hechten was, toen die ging zo druk was het. Echt abnormaal gewoon.

Ze hebben ons ook 1,5 uur laten wachten voordat de apgar en het wegen enzo gedaan werd al moet ik zeggen dat ik het heerlijk vond zo met zn drietjes.

Toen mocht ik ook douchen maar door het bloedverlies ging ik bijna van mijn stokkie. Ik was ook helemaal geel schijnt hoe dat nou weer kon...) Dus weer snel bedje in.

Wel heb ik veel naweeen gehad de dagen/nachten erna. Wat ook raar was was dat zaterdagnacht mijn bloeddruk zakte naar een onderdruk van 55 en zelfs 50! Mijn gyn had nog gebeld speciaal vanaf thuis dat ze mij niet naar huis mochten laten gaan omdat mijn bloeddruk verraderlijk is en dat bleek wel weer. De volgende dag was hij weer 103 en uiteindelijk 80 en bleef dat ook.

Goh, wat een belevenis was dat weer! Het blijft een speciaal iets hoor om het mee te maken!

Bibi, wat fijn dat je er zo goed op terug kijkt.
En wat stom dat 'drukte' een reden kan zijn om een vrouw in barensnood maar haar persweeën te laten ophouden. Maar ik heb het vaker gehoord....

Appelsappie wat een ellende zeg, hoe is het nu verder dan? Het is raar maar mijn eigen bevalling lijkt al weer zo lang geleden (precies 2 mnd nu) dus het slijt toch wel hoor
Ik vond het ook niet echt een trip to the park.

Bibi, wat lijkt me dat zwaar, zo moeten wachten!

Bibi wat moet dat zwaar zijn als je zo lang moet wachten. Eigenlijk belachelijk hoor!
Maar fijn dat je er goed op kan terugkijken!

Bedankt voor alle reacties nog.

Erover praten lukt nog niet echt maar dat zal vast wel komen.
Ik kan het verhaal globaal wel kwijt maar over hoe ik me gevoeld heb en nu voel kan ik nog niks kwijt.
Ondanks dat voel ik me wel fijn en heb ik het idee dat het toch steeds verder van me af komt te staan.

quote:

Op maandag 19 maart 2007 21:14 schreef Brighteyes het volgende:
Appelsapje, wat een verhaal joh!
_{Krijgen we nog eens een foto'tje van hem te zien?}

Ik zal er binnekort een paar plaatsen!

goed, mn vraag van een zojuist gesloten topic staat nog open; wie heeft er ervaring met onderwater-bevallen?

Hier iemand die ook (als alles goed gaat natuurlijk) voor een onderwaterbevalling gaat, thuis.

Wil je thuis of in het ziekenhuis bevallen?

thuis als t kan... k heb op n site n mama en baby bad gezien en dat koop je dan, is nog geen enkel ander kindje in geboren zeg maar dat lijkt me wel n goed plan

Ik zit zo weer eens een aantal verhalen te lezen en besluit zomaar met belsen dat ik de volgende bevalling weer in het ziekenhuis zou willen doen. Niet voor de pijnstillers, maar voor de rust en omdat het me de vorige keer zo goed is bevallen! Ik denk er met tranen van sentiment aan terug. Zo typisch ook, mijn leven veranderde voorgoed en daar kwam ineens een klasgenootje van vroeger binnenlopen op de uitrustkamer.

quote:

Op dinsdag 19 juni 2007 22:16 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Ik zit zo weer eens een aantal verhalen te lezen en besluit zomaar met belsen dat ik de volgende bevalling weer in het ziekenhuis zou willen doen. Niet voor de pijnstillers, maar voor de rust en omdat het me de vorige keer zo goed is bevallen! Ik denk er met tranen van sentiment aan terug. Zo typisch ook, mijn leven veranderde voorgoed en daar kwam ineens een klasgenootje van vroeger binnenlopen op de uitrustkamer.

pv ik ga als er een volgende komt ook weer naar het ziekenhuis.
ze zeggen nu wel blijf gewoon thuis de volgende keer. maar ik heb zoiets van nee dank je.
ik zie me al in de ambulance met weeen en al een half uur naar het ziekenhuis rijden.
daarbij deze keer was ik om 17.00 in het ziekenhuis en om 22.40 was ik alweer thuis. wij moesten wel een half uur rijden dus na de bevalling heb ik daar nog 2 uur gelegen en mocht gewoon weer naar huis.

hier geen waterbevalling had het wel mee willen maken maar op de een of andere manier niet bedacht om het daadwerkelijk te doen.

wat een verhalen zeg.pfff heftig.

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 09:41 schreef Popples het volgende:

[..]

pv ik ga als er een volgende komt ook weer naar het ziekenhuis.
ze zeggen nu wel blijf gewoon thuis de volgende keer. maar ik heb zoiets van nee dank je.
ik zie me al in de ambulance met weeen en al een half uur naar het ziekenhuis rijden.
daarbij deze keer was ik om 17.00 in het ziekenhuis en om 22.40 was ik alweer thuis. wij moesten wel een half uur rijden dus na de bevalling heb ik daar nog 2 uur gelegen en mocht gewoon weer naar huis.

hier geen waterbevalling had het wel mee willen maken maar op de een of andere manier niet bedacht om het daadwerkelijk te doen.

wat een verhalen zeg.pfff heftig.

Mijn verhaal was lekker rustig, lees die maar door. Dan krijg je weer wat moed voor een tweede

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 12:17 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Mijn verhaal was lekker rustig, lees die maar door. Dan krijg je weer wat moed voor een tweede

zal straks eens lezen. die van mij ging ook goed hoor. zou het zo weer willen.

Ja leuk! Even lekker bevallen Popples!

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 12:54 schreef Moonah het volgende:
Ja leuk! Even lekker bevallen Popples!

Ik anders ook wel hoor Ik rammel alweer een beetje. Mja.... eerst die pabo maar eens doen.

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 13:38 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Ik anders ook wel hoor Ik rammel alweer een beetje. Mja.... eerst die pabo maar eens doen.

hier rammelt het ook hoor. ik denk dat ik de ergste dingen in mijn hoofd heb gehaald maar uiteindelijk is het zo meegevallen. moonah leuk is het niet maar ik kan ook niet zeggen dat het zoveel pijn deed alleen die stomme rug en been weeen waren vervelend. maar ik leef elke dag met pijn dus wat is pijn?

pv leuk joh de pabo

Popples, ik heb ook altijd pijn en niet zo'n beetje ook, maar ik vond de bevalling wel van een andere orde. De ontsluitingsweeen gingen wel, het persen werd al vervelender maar op het einde met de vacuumpomp heb ik als extreem pijnlijk en ook traumatisch ervaren. Het voelde alsof mijn onderlichaam ervan af werd gerukt.

Natuurlijk, pijn is relatief en wat de een goed te doen vindt, vindt de ander heel erg. Het blijft een persoonlijke ervaring. En ik vond het zo pijnlijk en naar dat ik, als ik er weer aan denk, nog steeds de tranen in mijn ogen krijg. Ik ben nu wel zo ver dat ik een tweede zwangerschap wel weer aan zou durven (maar gelukkig is mijn man met me mee eens dat we nog even wachten), maar ik ben wel erg bang voor een volgende bevalling.

Cattie...
Ik heb er ook nog regelmatig last van. Toen dit topic omhoog werd geschopt heb ik (oa) mijn eigen verhaal weer eens gelezen... Yuk.
En als ik bv hoor/lees dat dames een keizersnee hebben gehad dan ben ik jaloers.

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 20:38 schreef Moonah het volgende:

En als ik bv hoor/lees dat dames een keizersnee hebben gehad dan ben ik jaloers.

Tja, dat heb ik dan weer andersom.

En trouwens, ik heb 28 uur ontsluitingsweeën gehad hoor voor ze tot een keizersnee overgingen.

Dat was bij mij dus ook nodig geweest maar niet gebeurd.

_{Niet om 'baas boven baas' te doen. Maar ik snap je woordje 'hoor' niet zo goed in je reactie Nebelung. Ik heb 22 uur ontsluitingsweeën gehad en toen is mijn kind na nog 2,5 uur persen eruit gescheurd met een tang omdat hij niet paste. Het is niet zo dat ik 'uit gemak' een keizersnee had gewild.}

ik vond de ontsluitings weeen vreselijk. Die hebben ongeveer 39 uur geduurd . het persen dat was een eitje ongeveer 30 minuten een paar flinke weeen en ze was er. Maar men die ontsluitings weeen waren een ramp. Pas in het zh na een uur of 32 kreeg ik een prik om de pieken weg te halen. En dat werkte aardig.

De bevalling zelf zou ik nog wel tig keer willen doen maar die ontsluitings weeen daar pas ik voor de volgende keer.

Ja dat weet ik.

Maar wat ik wil zeggen dat ook ík niet terug kan denken aan die rotbevalling zonder janken. Die keizersnee heeft daar niks aan geholpen of zo.

En ik wilde nog meer typen, maar laat maar. Ik ben één van die mensen die absoluut niet over de bevalling kan praten. En die keizersnee was heel erg traumatisch en wat ik er aan over heb gehouden ook. Qua pijn.

Lastig, platte tekst.
Maar feit dat jij (in mijn beleving...) wat pinnig op mijn jaloezie reageert, betekent denk ik idd dat je er nog 'last' van hebt.

Staat wat meer bij nou.

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 21:05 schreef nebelung het volgende:
Staat wat meer bij nou.

Oké, gelezen.
Ik ken je verhaal verder niet.
Ik weet alleen dat ik, na die ellendige ontsluitingsweeën, onnodig lang heb moeten persen. En dat het resultaat (en dan bedoel ik natuurlijk niet Thies ) dus nogal heftig is. En dát had voorkomen kunnen worden als er op tijd was ingegrepen door een keizersnee. En daarom voel ik me soms jaloers daarop, bij andere dames.
Maar Nebelung, wellicht een idee om er eens met iemand over te praten om het te verwerken? Of vind je dat niet nodig? Ik heb therapie, en mijn bevalling is ook aan de orde gekomen. Helpt wel enigszins.

Het verhaal heb ik (hier) nog nooit verteld. Sterker nog, nog nooit verteld ergens. Nou ja, aan alle mensen om me heen, maar dat was wel vaak de vereenvoudigde versie.

Zit ik hier inmiddels helemaal in tranen, komt mijn man binnen, schrikt zich een hoedje. 'Heb je je pijn gedaan?'

Nee, ik ben er nog niet overheen, das duidelijk . Punt is: er is een fout gemaakt in het ziekenhuis en ik weet nog steeds niet of ik er wat mee wil. Nah, maar weer even janken, dan is het weer over voor de komende maanden. Therapie lijkt me wat te veel van het goede, maar ik heb wel eens gedacht om met 'iemand' te praten. Alleen weet ik niet wie dan. Ik bedoel. ik wil het niet opkloppen of zo.

Ik heb niet speciaal therapie om mijn bevalling te verwerken hoor.
Maar het is wel fijn dat er plaats voor is.
De keuze is aan jezelf, of en wat je ermee wil. Ik vind het zelf iig erg prettig dat ik gaandeweg langzaamaan beetjebijbeetje wat milder en minder wrokkig en angstig op mijn bevalling en de verkeerde inschattingen die zijn gemaakt terug kan kijken.

Anyway.... voor jou.

Ach Nebelung, jij ook al een bevallingstrauma...
Als je er eens met iemand over wil praten, moet je dat vooral doen. Misschien een keer met je huisarts ofzo? Zelf heb ik er tot in den treure met mijn man over gepraat en ook met wat mensen van Fok. Dat heeft mij heel erg geholpen. Vooral Belana, omdat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt bij de eerste.

En Moonah, ik snap je "jaloezie" heel goed. Zelf heb ik daar ook wel eens aan gedacht, wat nou als ze toen de eerste vacuumpomp (na 3x trekken) eraf schoot hadden besloten voor een ks te gaan en niet voor de tweede keer een vacuumpomp erbij te pakken. Had ik me dan beter gevoeld? Of had zo'n spoedkeizersnee ook zijn lichamelijk en geestelijke wonden achtergelaten? Ik weet het niet en zal het nooit weten. Ik probeer nu vooral in het reine te komen met mijn bevalling en mijn lichaam, mijzelf en alles om de bevalling heen te vergeven.

Nebelung

sorry dames heb jullie niet zo willen raken of wat dan ook.
maar iedereen ervaart een bevalling anders denk ik.

Ik vond toen Mikael net geboren was mijn bevalling ook een ellendig iets. Maar nu bijna 11 maand later vind ik het allemaal nog wel meevallen. Als ik het terug lees weet ik wel weer hoe lang ik het allemaal vond duren enzo maar zou het er niet voor laten om nog een kindje te willen

Ik vond mijn bevalling de eerste maanden niet indrukwekkend. Nouja, wel natuurlijk maar niet dat ik er veel mee bezig was.
Nu steeds meer. Ik mis dingen, heb geen goed beeld van hoe het ging. Ik denk er vaak aan en zie dingen die ik anders had gewild.

Nebelung, wat rot dat het zo'n stuk onverwerkt iets is. Misschien goed om er 'iets' mee te doen?

En stiekem ben ik ook wel nieuwsgierig naar nieuwe verhalen van degenen die het willen delen hier!

Ik had mijn verhaal ook nog niet opgeschreven, maar moest er toch maar aan geloven want straks ben ik misschien wel de helft vergeten. Dus hier is ie dan:

In de nacht van maandag op dinsdag word ik (zoals wel vaker) om 1 uur wakker om te plassen. Ik ga naar het toilet en bij het afvegen zit er een klodder slijm (yummie ) aan het papiertje. Met mijn slaapdronken hoofd snap ik er niets van en veeg nogmaals. Weer slijm. En dan valt het kwartje pas, dit is vast de slijmprop! Het volgende moment besluit ik dat het nu nog weken kan duren eer de bevalling begint en ik ga weer naar bed. Een half uurtje plafond staren later voel ik dat ik weer naar het toilet moet, nu voor de grote boodschap Maar die boodschap komt echter niet. Wel een nog veel grotere boodschap: een wee! Shit, ís het eigenlijk wel een wee, of gewoon weer wat rommelwerk? Ik ga weer naar bed en een minuut of 5 later weer een wee. Ja hoor, het is zover. Ik maak Dennis wakker en zeg dat ik denk dat het begonnen is. Ik bel mijn ouders, of ze Dylan willen komen halen. Ik ga een tasje voor hem inpakken en probeer hem wakker te krijgen. Dat lukt niet helemaal dus hij slaapt beneden op de bank lekker verder. Ik bel mijn zus, die wilde graag weer bij de bevalling zijn. Dan overleg met Dennis, moeten we de verloskundige al bellen? Het is nog maar een half uur bezig nu. We besluiten toch maar te bellen en weer een half uur later staat ze op de stoep. Intussen was Dylan al opgehaald en mijn zus aangekomen. Met de verloskundige ga ik naar boven, ze wil me even toucheren want ik heb al behoorlijk heftige weeën en ze komen zo om de drie minuten. Een uur na mijn eerste wee en ik heb 6! cm ontsluiting! Ze vraagt of ik nog naar het ziekenhuis wil, want dan moeten we nu echt weg. Dus we pakken de spullen bij elkaar en vertrekken, Dennis en ik in een auto en mijn zus rijdt met de verloskundige mee. Tijdens de autorit krijg ik nog een paar weeën, maar ik ben nog goed helder en praat gewoon nog. Dat was met Dylan wel anders, ik zit me dan ook af te vragen wanneer ik in mezelf ga keren Na een ritje van een kwartier komen we bij het ziekenhuis aan, waar ik voor de deur nog even lekker de inhoud van mijn maag leeg. Mijn zus helpt me in een rolstoel en duwt me naar de verloskamer. Daar wordt ik weer getoucheerd, 8 cm dit keer. De weeën worden steeds heviger en er zit nauwelijks pauze tussen. Ik puf te oppervlakkig en begin te hyperventileren. Nog steeds vraag ik me af wanneer die staat van in mezelf gekeerdheid zal komen. Ik moet van de verloskundige dieper ademhalen, door mijn neus. Ik word er wel rustiger van, maar ik krijg nu persdrang en ik wil eraan toegeven. Weer toucheren, 9 cm nu. De verloskundige breekt mijn vliezen. Ik moet de persweeën wegpuffen terwijl de verloskundige probeert het laatste randje baarmoedermond weg te masseren. Pijnlijk! Ineens voel ik dat het hoofdje staat en ik mag meepersen (03:55 uur). Het gaat best snel, na een paar keer persen heeft ze het hoofdje al te pakken. Maar dan wil het niet meer. Ik ben moe en vraag me af waarom het lijfje er nou niet uitglibbert. Ik hoor de verloskundige paniekerig roepen: Persen Naomi, alsjeblieft, persen, blijf persen!! Ik doe mijn ogen open en zie een blauw lijfje half uit mijn lichaam steken en de verloskundige met een verhit hoofd staat helemaal over hem heen gebogen en trekt aan het lijfje. Ik doe snel mijn ogen weer dicht en probeer te persen. Voor mijn gevoel lukt het echt niet, ik voel helemaal niets meer. De verloskundige blijft maar roepen dat ik moet persen en ik zeg dat het niet gaat. Dan ineens trekt de verpleegster mijn t-shirt omhoog en wordt mijn mannetje op mijn buik gelegd (04:12 uur). Het eerste dat ik zeg is dat hij op Dylan lijkt. Alleen dan een stuk blauwer. Gelukkig begint Quinten te huilen en komt wat kleur op zijn gezicht. De verpleegster zegt dat ze niet kan wachten om hem op de weegschaal te leggen, omdat hij zo’n bul is. Het valt me op dat hij zo lang blijft huilen, als hij aangekleed en wel bij me ligt huilt hij nog steeds heel hard. Ik leg hem aan de borst en hij zuigt meteen erg krachtig. De verloskundige vertelt nog dat ze een beetje in paniek raakte, omdat Quinten vast kwam te zitten. Eerst met zijn schouders en toen die los waren, bleef ook nog zijn borstkast klem zitten. Dat was wat ik had gezien toen ik mijn ogen open deed tijdens het persen. Na een paar hechtingen zijn we blij dat het weer voorbij is en dat we weer een kindje hebben
Pas ‘s ochtends, als Quinten is nagekeken door de kinderarts, krijgen we te horen dat hij een Erbse Parese heeft door het getrek aan zijn hoofd. Het was ons nog helemaal niet opgevallen dat Quinten zijn rechterarm niet bewoog, maar ik vond het wel slordig van de verpleegster, die Quinten na zijn geboorte aangekleed heeft. En ook van de verloskundige, je gaat er toch wel vanuit dat die twee even professioneel naar je kind kijken. De verloskundige ging twee dagen na Quintens geboorte op wintersport en ze is speciaal voor ons eerst nog even naar het ziekenhuis gekomen om te kijken hoe het ging, ze was geschrokken toen ze hoorde van de Erbse Parese en wilde nog even met ons praten. Dat was wel heel fijn, om dat moment zit je toch met allerlei vragen. Gelukkig gaat het al snel een stuk beter met Quinten, onze stoere, grote, kleine baby

Mooi Beefcake Wat een flinke knul idd, en zo blauw

Dankjewel voor je verhaal Beef! Brr, ik kreeg wel even tranen bij dat paniekgedeelte...

zo he Beefcake wat een verhaal. maar wat een prachtige knul hebben jullie

Hij is zeker blauw Wat een geluk dat alles nu zo goed gaat!

Beef, wat een verhaal hoor. Ik krijg echt helemaal een angstig gevoel in mijn maag bij het stukje dat de VK je echt aanspoort te persen...

Mooi verhaal Beefcake. Spannend, maar mooi. En met een mooi resultaat!

Oeh, dat was spannend en snel zeg! Lijkt me niet prettig, als een vk in paniek lijkt te raken.

quote:

Op vrijdag 22 juni 2007 21:22 schreef Moonah het volgende:
Dankjewel voor je verhaal Beef! Brr, ik kreeg wel even tranen bij dat paniekgedeelte...

Ik ook, ik zit gewoon te huilen...
Goed gedaan hoor, dame! Gelukkig gaat het nu goed met jullie

Heel de dag door heb ik krampjes en moest ik vaak naar de wc om te het een en ander te lozen.
Tegen 6 uur begin ik toch huiverig te worden, want zou dit dan het begin zijn? Crook en ik besluiten om nog even naar mijn broer en schoonzusje te gaan om baby Inge te bewonderen, want mocht ik gaan bevallen dan zou ik haar een tijdje niet kunnen zien.
Eenmaal daar zetten de krampjes zich voort, maar het doet me weinig en naief als ik ben denk ik nog als dit het is dan red ik het wel
Om precies half negen zitten we op terugweg in de auto als we besluiten toch maar eens te gaan tellen, en ja de "weeen" komen best regelmatig maar voelen nog niet zo krachtig aan.
we bellen de verloskundige nog niet en gaan lekker naar bed, we hebben een beetje tv gekeken Crook lag met stopwatch in bed en ik joelde iedere keer Ik heb er weer een na een hoop gelach en getrut besloten we tegen elf uur de verloskundige te bellen ( dat mocht al veel eerder, maar dat waren we ff vergeten ... ) om twaalf uur was ze bij ons, en inderdaad ik had weeen maar ze waren nog niet krachtig genoeg. Ik had ook nog maar 2 cm ontsluiting. Op haar gemak ging ze ons huis eens bekijken, want ze vond het zo mooi We spraken af dat we wat zouden gaan slapen ( alsof je dat nog doet, het is begonnen ) en heel luchtig zei ik, we bellen morgenochtend wel! Om half een was ze weg en wij lagen in bed een beetje te dutten toen ik om half twee uit bed sprong omdat ik dacht dat mijn vliezen braken, maar ik moest heel erg nodig plassen en pieste dus zowat in mijn broek...... Ik riep Crook vanuit de badkamer, omdat ik slijmerige afscheiding had en die krampjes voelden niet maar zo prettig aan als in het begin, ze kwamen ook heel snel
We zijn weer met de stopwatch in bed gaan liggen en de weeen kwamen om de twee minuten en waren een minuut lang. Tot drie uur hebben we dit aangekeken en toen de verloskundige weer gebeld.
Haar advies, ga maar vast naar het ziekenhuis dan kom ik eraan! Eenmaal alles gepakt en nog steeds in jubel stemming heb ik nog even de motorkap gebruikt om een wee op te vangen en zijn we richting ziekenhuis gereden, om half 4 waren we daar. We werden opgevangen door waanzinnig leuke meiden en het wachten was nu begonnen. Ik zat, ik liep, ik lag en eigenlijk vond ik het allemaal wel meevallen! Tegen vijf uur kwam de verloskundige die zivh verontschuldigde want ze had een wegtrekker en was weer in slaap gevallen Ze voelde aan mijn buik en ik had inderdaad flinke weeen inmiddels had ik 6 cm ontsluiting toen ze direct besloot de vliezen door te prikken en toen had ik gelijk 8 cm ontsluiting!!
Nog twee cm en ik mocht gaan persen ik draaide mezelf op haar aanraden op mijn zij en dat waren voor mij de pijnlijkste weeen ik lag te puffen en te doen, mijn hoofd bedekt onder een natte washand met mijn handen knijpend in Crook die hele lieve dingetjes zei en me erg geruststelde
Om vijf voor half zeven had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Zes flinke persweeen en onze Jet werd om 7.07 uur geboren blakend van gezondheid
Het eerste wat ik zei, poehee gelukkig heb ik geen knip .....

Mijn ervaring, een goede en vrij makkelijke bevalling. Niks geen horror! Ik kijk terug op een zeer geslaagde bavalling!

Beaker, Dit zijn nou het soort verhalen wat ik wil horen zo vlak voor mijn bevalling

quote:

Op dinsdag 26 juni 2007 10:28 schreef Deepfreeze het volgende:
Beaker, Dit zijn nou het soort verhalen wat ik wil horen zo vlak voor mijn bevalling

Ik ook!!!!

Maar het verhaal van Beefcake is ook 'goed' om te lezen, ik werd er helemaal emo van.. gelukkig dat het zo goed is afgelopen

Inderdaad... dit soort verhalen geeft de burger moed.
Mooi verhaal beaker.

Beef... ik kreeg het benauwd bij jouw verhaal...
Wat is je mannetje blauw... maar wat een stevige kerel!

Beef, wat een verhaal zeg.. maar wat een lief en stevig ventje!
Beaker, geweldig mooi verhaal.

Beaker, het klinkt helemaal 'in control', jouw verhaal! Fijn!

Ik vond bevallen helemaal niet zo erg eigenlijk ......

Beef pfff wat heftig

En Beaker zulke verhalen willen we hier natuurlijk vaker

Beefcake, pff wat is dat snel gegaan zeg.
Dat lijkt me wel eng als hij vastzit, inderdaad zo blauw.
Gelukkig is het allemaal goed gekomen

Beaker, dat klinkt als een 'prettige' bevalling.

Oh wat ben ik toch jaloers als ik zulke "makkelijke" bevallngen lees...maar wel heel blij hoor, dat het zo ging.
Mijne was echt een drama, wie weet post ik 'm nog wel eens hier. Als ik moed genoeg heb denk ik

quote:

Op dinsdag 26 juni 2007 10:23 schreef Beaker het volgende:
ik joelde iedere keer Ik heb er weer een

Maar fijn hoor Beaker, dat je het zo positief hebt ervaren!

Ik vind dat niet te begrijpen, bevallingen als van Beaker!
Net zoals mijn schoonzus foto's heeft waar ze ontspannen en breed lachend opstaat en die 4 minuten voor de geboorte zijn genomen...

Ik zal beginnen bij het begin en dat was vrijdag 20 juli, de afspraak bij de gyn, de ks datum werd gepland voor 3 augustus en ik schrok me dood, want al de hele week indalings weeen en dan nog ruim 2 weken moeten wachten leek me lang om vol te kunnen houden. Een tegenvaller dus. Deze gyn was niet leuk en luisterde niet naar mijn twijfels bij haar gekozen datum.
Zaterdagnacht op zondag was ik erg onrustig maar op zich was dat niets nieuws, ik sliep al weken slecht dus tja niets aan de hand was mijn mening.
Zondag ochtend werd ik om 7.30 uur wakker met een nat gevoel tussen mijn benen, nog half in slaap sprong ik uit mijn bed waarop er een plens water op de grond viel, in mijn broek geplast die be redenatie was dus meteen uit de wereld geholpen. Snel maakte ik Michel wakker en die schrok zich lens, normaal was hij gaan mountainbiken maar vandaag was zijn fietsmaatje verhindert dus toevallig was hij thuis bij mij. Ik snel onder de douche want ik plakte en was nat en heb mezelf nog even van onderen geschoren, Michel pakte de laatste dingen in en kleedde zich aan en belde de gynaecoloog.

Rond 8.15 uur waren we in het ziekenhuis, beide redelijk ontspannen voor zover dat mogelijk was, ik had nog maar 2 lichte weeen gehad op de snelweg dus het was nog rustig.

Ik werd op een bed geholpen de ctg werd aangezet maar eerst mocht ik even gaan plassen, kreeg ik een netbroekje aan en kraamverband en zo gingen we rustig van start.
Michel belde zijn ouders die in spanje op vakantie waren, zodat ze naar huis zouden komen.
De gynaecoloog werd gebelt en het o.k. personeel opgeroepen, dat betekende dus dat ik eventjes moest wachten maar ach het was nog te hebben en weg te puffen dus we waren redelijk relaxed.

Maar toen ging het ineens sneller en sneller de weeen werden heftiger en langer en de ctg sloeg langzaam op hol, de bergen werden hoger en de pauzes korter. We gingen in sneltrein vaart een stortbevalling en de paniek sloeg toe dit moest een keizersnede worden!
Om 11.15 uur voelde ik dat ik persdrang kreeg en heb ik Michel er van overtuigd dat hij de verpleegkundige moest roepen, het weg zuchten van de pers weeen was hard werken maar Michel en de verpleegkundige hielpen me er doorheen .

En toen kwam de gynaecoloog (een andere als van de afspraak van vrijdag) binnen gestormt, ze toucheerde me en ging er toen als een speer weer van door. Later hoorde ik dat ze alles meteen gereed ging maken want ik had 10 cm ontsluiting, en de voeten staken al wat naar buiten en een normale bevalling durfde de gyn niet aan een kontje als eerste wel, maar voeten niet.
Snel werd er een kateter ingebracht, en werd ik op een bed naar een verdieping hoger gebracht. De anesthesist was er nog niet, dus weer moest ik weg puffen en zuchten. Na 5 minuten kwam de man binnen gesneld en werd de prik voorbereid dat was een enorme opluchting. Op een perswee werd de prik gezet en ik voelde er werkelijk niets van, ik volgde de adviezen goed op en dat scheelde een hoop gedoe. Even daarna was de persdrang de weeen alles was verdwenen en ik werd de o.k. ingereden en de sfeer werd weer relaxed de verpleegkundige legde alles rustig uit en stelde me op mijn gemak, wel trilde heel mijn lijf alle spanning van de weeen kwam er toch uit, raar iets dat lichaam en de geest.

Michel kwam er ook aan in zijn groene overal en blauwe mutsje, die keek inmiddels erg gespannen en hij was erg bezorgt over mijn toestand.
Ik werd van het bed op de operatietafel getild en een groot groen laken werd opgehesen, het kon beginnen. Iedereen in de ok was erg relaxed en aardig, de gyn was een erg leuk mens, en veel vlotter als de dame van vrijdag, ik voelde me dus meteen in goede handen, ze zou me wel netjes hechten werd meteen gemeld! Kee dat moeten we hebben dacht ik

Toen ging alles zo snel en ik kreeg er weinig van mee, je voelt een hoop getrek en geduw maar alleen geen pijn en niet precies waar, een erg raar gevoel. Net zoals het tintelen van een tandarts verdoving zeg maar. Na 8 minuten (of minder) werd ons meisje geboren met een duidelijke Plop! werd het hoofdje onder mijn ribben uitgehaald.
Ze ging met Michel en de kinderarts naar een tafel op de ok en werd onderzocht vanuit mijn ooghoeken kon ik haar bekijken.
Toen alles oke was, mocht ik haar goed bekijken en een knuffel geven, maar het enige dat ik echt goed kon was huilen, alle emotie kwam los. Wat was ik blij dat alles goed met haar was.
Michel stuurde ik met de kinderarts en Isa mee naar de afdeling, ik werd gehecht en bleef achter in de ok. Na 30 minuten mocht ik ook naar de afdeling en daar kon ik onze kleine meid eens goed bewonderen.
Ze was heel mooi gaaf en schoon, echt af en ze was duidelijk klaar om geboren te worden.
Toen hebben we de familie's en vrienden gebelt en verteld over de geboorte van onze kleine Isa.

In de dagen erna zijn er diverse zaken niet lekker met mij gegaan, de ruggenprik viel verkeerd en werd die zelfde avond al gestaakt, ik voelde mijn tenen en benen helemaal niet meer, dit was duidelijk niet goed.
Andere prikken tegen de pijn vielen verkeerd, mijn spieren verkrampten en ik kon niet meer uit bed komen en dat terwijl de katheter eruit moest en ik dus zelf moest gaan plassen.
Ik kreeg bloedarmoede, ik moest overgeven van middeltjes die mijn darmen moesten gaan prikkelen, en ga zo maar door.
Zwangerschapsjeuk werd niet serieus genomen door de vk in het ziekenhuis, daar is de huisarts vanmiddag voor geweest en ik heb nu pilletjes en crème, want ik kreeg gewoon blaar vorming op voeten en handen.
Op elk medicijn en prikje reageerde ik verkeerd ws door de hormonen. Gelukkig kan ik pijn best goed verdragen dus ik leefde op 8 paracetamol per dag in het ziekenhuis en veel lopen. Met de katheter werd 3 liter vocht meer als bij een gemiddelde bevallen vrouw afgetapt, en nog zit ik vol met vocht in mijn benen.
Gelukkig ging er ook veel erg goed, de wond geneest erg mooi en daar heb ik weinig last van, de gyn heeft dus woord gehouden.
Ook de verpleging was super aardig en heel behulpzaam! Dat maakte al dat gedoe met de medicijnen en prikken weer goed en dus dragelijk.
Al met al ben ik best tevreden over hoe de bevalling en het verblijf in het ziekenhuis is geweest. Ik kijk er best positief tegenaan, al is een ks echt andere koek als een normale bevalling.
Beide heb ik nu ervaren (op het persen na dan, mar dat was appeltje eitje geweest met dit kleine kindje) en ook dat vind ik wel oke, klinkt raar maar voor de verwerking is het wel oke denk ik.
Isa heeft er zelf voor gekozen nu te komen dus dat voelt heel natuurlijk aan en minder gekunsteld als een datum prikken op een kalender.
Daarbij weet ik nu ook dat mijn lijf het dus wel kan, en ook de opmerking dat een ks handig bevallen is..... onzin!!! Dat vraagt hel wat meer van je lichaam als een standaard (lees: goed verlopende) bevalling.
Jammer dat de kleine in volkomen stuit lag.... bij een onvolkomen stuit was het achteraf gezien zo geboren en was de gyn nooit met me naar de ok gesneld.

Isa kwam om 12.06 uur op zondag 22 juli 2007 ter wereld en draagt de namen Isa Maria Wilhelmina, ze weegt 2664 gram en is (gokken we, want meten mag niet ) 48 cm lang, ze is gezond en een erg tevreden kindje. Huilt alleen voor een luier en een voeding en we hopen dat ze het zo goed blijft doen.
Wel moet ze erg veel rusten en goed gaan en blijven drinken want ze is erg klein en licht.
In oktober moet ik terug naar de kinderarts voor een echo van de heupjes kijken of alles goed is, dit omdat ze zolang in stuit heeft gelegen haar billen waren ook hellemaal blauw bij de geboorte maar dat is al hellemaal weg getrokken.

Zal even wat foto's hier plaatsen, mochten jullie ook foto's van de ks zelf willen zien dan roepen jullie maar heb best mooie plaatjes

Ooh, wat een poppetje zeg

Wat een mooi meisje, gefeliciteerd hoor!

KS foto's wil ik altijd wel zien, tripje down memorylane .

Je klinkt te vreden over hoe het gegaan is Marlieske! En wat een mooi kindje heb je daar!

KS foto's ben ik ook wel nieuwsgierig naar

Wat een liefie Marleiske
En wat een helder verhaal!
voor je beurse lijf!

Marlieske, wat fijn dat je de bevalling en de ks niet als heel zwaar hebt ervaren, alleen wel jammer dat je daarna zo slecht reageerde op de medicijnen...

Jullie hebben een prachtig meisje gebakken hoor!

Wat een mooi perfect gaaf en rond koppie !
Het is een snoesje hoor.

Sow, dat is enene hard gegaan met de kleine Isa! Mooi poppetje hoor En foto's van de keizersnede, doe maar!

Oh ja, daar heb ik overheen gelezen, maar die mogen best hoor!

Oke maar je moet wel een sterke maag hebben

Zal een linkje plaatsen naar een album : http://s146.photobucket.c(...)9/keizersnede%20isa/

Whehe beelden uit operatiekamers kunnen mij niet 'ranzig' genoeg zijn Ik heb echt mijn roeping gemist geloof ik!

Edit: Mooie foto's joh! Heel bijzonder om te hebben denk ik zo!

Mooi! Gaaf om te zien zeg!

Had even niet door dat ik de laatste was: Bevallingsverhalen deel 6

[ Bericht 81% gewijzigd door BE op 26-07-2007 22:54:23 ]