Bevallingsverhalen deel 4

quote:

Op donderdag 6 juli 2006 16:20 schreef nanalune het volgende:
Dutchie, wat een indringend verhaal zeg, pfieuw.. haha ben blij dat ik het nu pas lees , nu ik zelf bevallen ben .. ik was er vast chicken van geworden voor die tijd! maar toch maar weer gedaan meid! goedsjo!

Ik krijg bijna geen kans om te posten , gebrek aan internet , visite , voedingen en rustmomenten staan mijn Fok!verslaving behoorlijk in de weg. Toch wil ik graag ook mijn geboorteverhaal even kwijt
_{ik ben altijd lang van stof.. sowwie}

Donderdagmorgen 29 juni 5 uur.

Ikwordt wakker omdat ik krampen om de 10 minuten heb. Hoopvol prik ik man in zijn zij en verkondig hem dit nieuws, maar hij murmelt wat en snurkt wat... ik daaentegen blijf hoopvol 'plafond-staren'en beeld me in dat ze best pijnlijk zijn .

Donderdag later op de morgen.

Ik meld me schoorvoetend op Fok! en zeg dat het misschien wel wat is.. ik beweer ook nog tegen een vriendin dat ik heeeeuuus de stad wel in kan om van alles te doen, maar een half uur later kan ik al niet meer lekker zitten en de krampjes die komen zijn al een beetje onprettig..Ik besluit toch maar thuis te blijven.Ik bel de verloskundige om een uur of 13:00 omdat mijn schoonmoe denkt dat ik al lang mijn vliezen heb gebroken als ik haar vertel dat ik best veel vocht verlies.Ik moet een verbandje om het komende half uur , en zul je net zien dat er niets in zien, dus ik bel haar weer af voordat ze op de stoep staat.. loos alarm..
Ik ga wat liggen op bed, en ik merk dat een foetus houding het lekkerste is. Man maakt nog wat lekkers te eten en we denken allebei dat het die nacht wel eens zou kunnen gebeuren.

Donderdag middag

Ik heb nu best wel veel pijn en ik ben ook al druk aan het blazen bij de krampjes. Ik merk dat ik het toch fijner vind om alleen te zijn nu. Ik wordt een beetje bezorgt als de avond invalt want de pijn wordt sterker en ik twijfel ineens aan mezelf. Ze komen nu om de 4 a 5 minuten en man hipt al verheugd op en neer en kijkt de beebie mijn buik uit.
Het is ongeveer 19:00 en ik wordt moe, de pijn wordt intenser en de tussenpozer korter. Ik douche wat en het wordt nóg een standje erger. Ik merk dat ik helemaal vekramp en het put me langzaam uit.
Ik weet geen houding te bedenken, ik ga zelfs naar beeden en aldaar besef ik dat dat toch niet zo'n goed plan was als ik half onder de salontafel lig staan is niks, en de houdingen uit dat domme boek van de pufclub helpen dus écht niet..

Op een bepaald moment moet hij deverloskundige van me bellen om 23:00 . Ik het nog steeds het idee dat dit 'De Pijn is' en heb denk dat de ontsluiting is begonnen.
"Vooruit... ze komt eraan.. 'Mijn weeen zijn nu duidelijk om de 3á 4 minuten.
Als ze er is val ik stil, het grote licht gaat aan en mijn weeen blijven ineens weg. Pas als ze me toucheert krijg ik er 1..en dás niet zo fijn..
1 cm.. okey... ik ben in ieder geval aan het ontlsuiten, hoewel ze zegt dat ik hier misschien al een week mee rondloop... ,en ik stel me ineens in ,in op z'n minst 24 uurs werk.
Ze gaat weg en ik ga weer liggen met man.
Na een uurtje of 2 wordt ik ineens moedeloos... natuurlijk ben ík weer zo'n lucky one dat ik er 3 dagen werk van maak, en dat kan ik niet , etc etc

Man gaat intussen naast me liggen en ziet het eens aan. Hij pakt het boek van Beatrijs ( voor het eerst , ondanks mijn herhaalde verzoeken) en bladert wat , en ik lig ondertussen te huilen..Ik ben zo moe, en ik mag niet slapen van mijn lichaam ,want ineens gaat het met me op de hobbel, en dat vind ik eng..
Ineens:'OOOO! , is dát het ... je moet gewoon ontspannen!!".
Ik kijk hem vuil aan en hoop dat blikken voor 1 keer dodelijk zijn, en ik snauw hem toe of hij even wil voelen wat ik voel,en dat hij de pot op kan'...
Hij begint over golven op een zee en meegaan met die golven en hij begint me te coachen.
Ik moet al mijn lichaamsdelen ontspannen en me op de pijn concentreren. Zelfs mijn teen mag niet krom staan bij wijze van spreken.
Ik ga met hem mee, en zo liggen we 3 uur lang ... hij puft met me mee.. valt tussendoor in slaap en ik geef hem een por als hij mee moet puffen zag er vast komisch uit..
na verloop van tijd kan ik me niet meer ontspannen en ik voel me een beetje verraden door mijn lichaam want het zegt met niet wat ik moet doen.. man wordt nu goed wakker en besluit me nu intensief te coachen..

'vrijdag morgen

Pas als het licht wordt komt mijn bewustzijn goed terug.. ik ben echt ver weg geweest ..
Ik wil een belletje naar de vlos zo lang mogelijk uitstellen omdat het beebieboom is hier in de stad en ze nog wil proberen wat slaap te pakken.. ik houd het uit tot half 10 in de morgen en dan moet hij weer bellen... tot die tijd is alles 1 waas .. ik weet in ieder geval dat man er was en dat zijn handen en stem er waren en dat dat mij er doorheen gesleept heeft.Na dit punt ben ik geluid gaan maken bij elke wee en dat was een goed plan! toen ging het écht snel!
kwarr voor elf is ze er!
7 cm!!!! Hoera!! ik kan nu lachen en ik krijg nieuwe energie! Ze gaat weg met de mededeling dat als ik moet poepen en als ik een 'oer'geluid ga maken ik gelijk moet bellen, maar dat kon wel drie uur duren.. ik vond dat heerlijk klinken..nog maar 3 uur zeg! wauw!
met hernieuwde moed ging ik verder en er veranderde al snel wat.. 20 minuten na haar vertrek ontsnapt me ineens diep van binnen een 'oer-geluid'en ik schrik ervan.. toch voelt het goed.. ben zelf trots op mezelf dat mijn lichaam dat kan! ik moet poepen en ik roep: BEL HAAR NU!
ik moet ze wegpuffen en dit gaat verassend goed!

Ze komt en ze zegt dat er nog maar een randje staat, ze belt de kraamzorg en ik puf de weeen weg. De pijn is weg! ik voel mij heel erg goed.. ik lach zelfs tussendoor.. ik ben zóóó stoer
Als ik eindelijk mag persen slaatde paniek toe.. ik kan het niet .. ik wil het niet.. past niet etc etc.
ik schraap alles bijelkaar en zet mijn verstand op nul.. ik roep: Het moet eruit!!!
half uur later is er brand, moeten mijn benen in mijn nek omdat beebie op het laatste moment bijdraait , is er lichte paniek, maar ik pers, pers pers..en TADAAA!!!

ik voelde me zo high! heb het idee dat er vlindertjes en vioolmuziek om mij heen zweefde als ik kleine Danïel vasthoudt...man staat te huilen... ooooo het leven is zo mooi.. 'zo wil ik er nog wel 1 zeg ik nog... ach lang leve de hormonen, heb intussen mijn kraamdagen ook al gehad,,, '
toen ze over hechten begon werd ik ineens chicken! was schijtbenauwd hahahaha, nou ja, viel ook reuze mee.

het is een superlang verhaal geworden , maar ik moet het echt even van me afschrijven .. intotaal dus 14 uur bezig geweest..met de laatste 3 cm en persen in no time...Het was een ervaring om nooit meer te vergeten , alle emoties in je lichaam en toch zóó natuurlijk! ik ben helemaal 'g lukkig...
moet helaas volgende keer wel in het ZH omdat zijn schouders zo moeilijk gingen.. om alles risico uit te sluiten...