Bevallingsverhalen deel 5

quote:

Op zondag 5 november 2006 17:42 schreef snoopy het volgende:
Zondag 1 oktober

Morris logeert toevallig bij zijn oma dit weekend.
Om 8 uur word ik wakker en ga met een bakje cornflakes en een cappucino achter mijn laptop zitten. Niks aan de hand.

Zo rond half 9 voel ik ineens wat krampen met enige regelmaat. Dus ik zeg tegen mijn vriend: 'volgens mij begint het'. Wat gek eigenlijk dat ik meteen wist dat het 'echt' was. Hij zegt: wat moet ik doen? Eerst maak ik nog een flauwe grap over partnerlessen die hij had moeten volgen maar bedenk me ineens het volgende: Neem de tijd maar op.
De weeën komen gelijk al om de 5 minuten. Ik loop wat rond maar al heel snel worden ze echt heftiger en ga weer even in mijn bed liggen.

Om 9 uur belt hij de verloskundige. Het is wel wat snel maar het voelt toch echt al heel serieus. Ze zegt tussen 10 en 11 uur langs te komen maar ik moet bellen als het erger wordt.
Ik besluit nog even te gaan douchen want ik ben tenslotte net wakker.
Onder de douche komen de weeën nog sneller: 3 minuten, 2 minuten...
De verloskundige wordt weer gebeld. Ze komt er gelijk aan.

Ik denk dat ze ongeveer tegen half 10 hier is. In ieder geval heel erg snel voor mijn gevoel.
Als ze gaat voelen heb ik al 6 à 7 cm ontsluiting Wow, dat klinkt goed!

Ze vraagt wat ik wil, thuisblijven of naar het ziekenhuis. Ik wil nog steeds naar het ziekenhuis. Mijn tas staat al klaar maar ik zoek nog wat dingetjes bij elkaar, af en toe een wee opvangend. Er is inmiddels een taxi gebeld. Ook wordt de kraamhulp alvast ingelicht en dan gaan we. De verloskundige denkt er gelukkig nog aan dat de maxi-cosi ook meemoet.
De taxichauffeur neemt een of andere bizarre alternatieve route naar het ziekenhuis dat hier bijna om de hoek is. Allemaal verkeersdrempels. Lekker dan

In het ziekenhuis moet ik een lange gang door maar ik wil echt niet in een rolstoel zitten dus ik loop en dat gaat best goed, af en toe en wee opvangend. En verder praten we over ditjes en datjes.

Boven in de verloskamer worden de weeën heftiger. De verpleegkundige legt de kleertjes al klaar en ik drink leunend tegen het bed nog een glas limonde. Het is vreselijk warm binnen en het raam wordt opengezet. Ik concentreer me bij elke wee op een puntdak in de verte.
Tegen half 11 krijg ik persdrang. Ik ga liggen en heb volledige ontsluiting. De vliezen worden gebroken en daar gaan we.

Ik vind het erg heftig allemaal. heb totaal geen controle en mijn benen trillen. Ik voel het hoofdje komen en mag dan niks meer doen. De baby heeft in het vruchtwater gepoept.
En dan moet ik zuchten want eerst moeten neusje en mondje uitgezogen worden. Dan komen de schoudertjes en de rest. Jeeeee wat ben ik blij en opgelucht en alles. De baby begint gelijk te huilen en is prachtig roze. Wat zijn wij blij zeg. De tranen komen. Dan zien we pas dat het een meisje is. Zo ontzettend lief en leuk. En wat heeft ze veel haar!

Ik verlies veel bloed en krijg een spuit in mijn been om de placenta snel te laten komen. Dat lukt en dan gaat het beter.

We noemen onze dochter Lis Mae. Ze weegt 4720 gram en dat vinden ze zo zwaar dat ze haar bloedsuikerspiegel in de gaten willen houden. Ze nemen bloed af en de waarde is idd te laag.
We moeten een nachtje blijven zodat ze elke paar uur haar bloed kunnen controleren.
Lis ligt heerlijk lang bij me voordat ze haar wassen. En oh wat is ze mooi en wat kan ik haar goed bekijken.

Nadat ik onder de douche ben geweest worden we 's middags naar de kraamafdeling gebracht.
Mijn moeder komt met Morris en die ziet dan voor het eerst zijn zusje. Ik moet huilen. Wat is het bijzonder om 2 gezonde kindjes te hebben. We zijn helemaal gelukkig.

Haar bloedsuikerspiegel is nu steeds prima in orde.
De volgende dag wordt ze nog eens extra gecontroleerd door de kinderarts en mogen we gelukkig naar huis. Heerlijk in mijn eigen bed!

Ik heb geen emotionele verhalen over hoe mijn vriend me bijstond of over mijn eigen gedachten tijdens de bevalling. Daarvoor ging alles gewoon te snel. 2 uur weeën en 5 minuten persen dat was alles.
Wat heel erg fijn was, was de kraamweek. We hadden een superkraamhulp. En ook niet te veel kraamvisite zodat we heerlijk van elkaar hebben kunnen genieten. ik kijk er met een heel gelukkig gevoel op terug.

quote:

Op zaterdag 4 november 2006 16:09 schreef Bass-Miss het volgende:
Ik kan echt niet schrijven, maar heb toch ook eens een poging gedaan zodat ik niet alles vergeet....


Ik slaap al tijden niet meer vast.
Op 15 oktober hoor ik om vier uur mijn lief thuiskomen van zijn werk. Ik heb kramp dus ga ook effkes naar beneden om te plassen, maar het gaat niet echt over zoals anders.
Dus besluit ik maar om een douche te nemen, met in mijn achterhoofd het gedacht dat het wel weer zal wegtrekken dan. Ik wacht immers al zolang dat ik ondertussen echt denk dat het er hier niet meer gaat van komen.
Ik kruip weer in bed naast m'n lief maar de kramp blijft terugkomen. Voor de lol neem ik er toch eens een timer bij en merk dat het echt wel om de vijf minuten is. Vreemd, ik had gedacht dat het eerst een hele tijd onregelmatig ging zijn, met lange tussenpozen... Ik maak Hendrik toch maar wakker, de sukkelaar sliep net , en vraag om de matras naar beneden te brengen want ik denk toch echt dat het nu begonnen is.
Op het briefje van de vroedvrouw staat dat ik moest bellen van zodra de weeën om de vijf minuten komen, maar ik besluit toch te wachten tot het een beetje een deftig uur is. Uiteindelijk is het goed te doen en heb ik niet het gevoel dat ze hier al veel kon komen doen.
Ik probeer nog een beetje te slapen, moet overgeven , loop rond, post een berichtje op het forum om te kijken of er misschien toch iemand wakker is ,...

Om zeven uur begint het toch wel echt pijn te doen en besluit ik toch te bellen. Ze klonk nog erg slaperig en ik voelde me meteen schuldig. Maar ze kwam toch even kijken. Natuurlijk werd de pijn net iets minder toen ze hier was maar ik bleek toch al drie centimeter te hebben. Toen dacht ik nog dat het een makkie ging worden...

De vroedvrouw gaat nog even naar huis een beetje slapen, ze hadden net een trouwfeest achter de rug..., en zegt dat we moeten bellen als de pijn heel de kramp blijft aanhouden.

Tegen half tien doet het echt wel zeer en begin ik een beetje bang te worden dus zeg ik dat Hendrik moet bellen. Zelf durf ik niet te bellen omdat ik denk dat ik ga jammeren aan de telefoon en dat lijkt me ook zo raar.

De vroedvrouw komt weer langs en blijkt dat het maar 1cm extra heeft opgeleverd. Pfff...
Ze zegt dat ze nog snel een huisbezoek gaat doen in de buurt en dan terugkomt. Wat was ik blij toen ze terug was en gelukkig bleef ze nu.

Hendrik vraagt hoelang het gaat duren volgens haar en ze schat dat ons Fonske zo rond 21u zal geboren worden. Zo lang nog!?

Ik wou eigenlijk niemand laten weten dat het begonnen was, maar we gaan normaal gezien elke zondagmiddag bij mijn lief zijn vader eten, dus moesten we wel iets laten weten. Met het resultaat dat zijn broers regelmatig aan de telefoon hingen om te horen hoe het ging. Later hoorden we dat dat op bevel van zijn vader was, die helemaal op was van de zenuwen.

Toen de deurbel ook nog ging kreeg ik het helemaal! Hendrik ging opendoen, het waren kinderen van de jeugdbeweging die de auto gingen wassen... En ik maar proberen om niet te jammeren!

Ondertussen blijf ik op de matras liggen en moet telkens na een pijnlijke wee overgeven.


De vroedvrouw vraagt of ik niet graag onder de douche wil, maar ik zie het niet meer zitten om nog van dat bed te komen. Na een uur weet ik echt niet meer wat doen van de pijn. Ik begin bijna te hyperventileren en probeer toch maar te puffen. Ze konden mij alles laten doen op die moment denk ik.
Ik besluit toch maar onder de douche te gaan want zo kan het niet verder. En ja, het helpt! Het is weer redelijk dragelijk en ik blijf een hele tijd onder de douche, afwisselend staan en op mijn knieën, met een hete straal op mijn rug.
Maar na een tijd word ik toch ongemakkelijk van de warmte en kom er maar weer vanonder.
Ik kruip zonder me goed af te drogen weer op mijn matras waar ze beiden het donsdeken over me willen trekken wat ik er ook telkens weer afgooi. Waarom geloven ze nu niet dat ik dat niet kan verdragen? Ik heb echt veel te warm! We komen tot een dun dekentje als compromis.

Het is intussen een uur of vier en de vroedvrouw besluit om de vliezen te breken. Ik zie dat helemaal niet zitten want telkens als ze wil voelen ga ik door de grond van de pijn. Uiteindelijk laat ik haar toch doen, wat moet, dat moet...
Het blijkt dat het vruchtwater erg groen is en ze gaat even bellen en overleggen met de dokter wat ze gaan doen.
Ze willen geen risico nemen en willen toch naar het ziekenhuis gaan.

Ok dan. Alleen weet ik niet hoe ik in godsnaam nog van die matras moet geraken, me aankleden en in haar auto stappen. Het lukt me dan toch en we rijden naar het ziekenhuis. Raar genoeg werd het in de auto weer een tijdje iets dragelijker, maar wat was ik blij dat het zondag was en we dus niet in de file moesten staan zoals in de week wel het geval zou zijn.

Aangekomen in het ziekenhuis ben ik op een of andere manier in een rolstoel geraakt en werd ik via spoed heel het ziekenhuis doorgereden. Ik had het gevoel dat iedereen me bekeek. Onderweg verloor ik mijn schoenen en mijn lief zei dat ik er griezelig uitzag met een veel te grote zwarte trui van hem aan en de kap ver over mijn hoofd getrokken.

Op materniteit aangekomen werd het pas echt erg. Mijn lippen hingen vol vellen van de dorst en het lukte me niet om iets te drinken. Gek genoeg kon ik wel zuigen aan een nat washandje, wat wel iets hielp.
Tegen die tijd kon ik het niet meer houden van de pijn en vroeg ik telkens of ze me toch niks konden geven tegen de pijn. Mijn lief hield mijn armen in bedwang omdat hij dacht dat ik ging beginnen kloppen. Ze zeiden dat het de moeite niet meer was en het zo ook wel zou gaan. Voor mij voelde het niet alsof het nog ging gaan zo, maar na tien keer vragen had ik door dat het dus wel zou moeten... Nooit gedacht dat ik zo ging roepen tijdens mijn bevalling... Moesten we thuis gebleven zijn zouden onze buren ook gedacht hebben...

Toen werd me gezegd dat ik wel mocht beginnen meeduwen. Meeduwen? Hoe? Ik voel geen persweeen of zo? Ik probeerde toch maar en na een paar keer had ik door dat de pijn minder was als ik duwde, dus duwde ik toch maar een beetje.

Er werd me gevraagd of ik op de baarkruk wou of op een bal of zo, maar ik wou echt dat bed niet meer af. Dus toen ze me zeiden dat ik op de verlostafel mocht plaatsnemen had ik echt iets van: "Zot!!"

Uiteindelijk kwam de gyneacoloog binnen en ging ik weer door mijn dak toen die ook eens wou voelen hoe ver het stond. Later zei hij dat dat waarschijnlijk zo gevoelig was bij mij omwille van sterke bekkenbodemspieren. Ik kreeg de moed insprekende mededeling dat ons manneke een groot hoofd had en na een half uurtje duwen stak hij dus een keer of drie een gigantische grote spuit in mijn 'trienemieke' om later een enorme knip te zetten.


De gyneacoloog vond het nodig om er eens een spiegel voor te houden en te melden dat ik er enorme 'bloemkolen' aan ging overhouden. Hij liet me ook het hoofdje eens voelen waar ik van verschoot want ipv een hoofd voelde ik gewoon verfrommeld vel zoals bij die rimpelhonden.

Na nog een paar keer duwen op commando was ons Fonsmanneke er bijna uit en mocht ik hem aanpakken. Wat me geen bal interesseerde, ik wou hem er gewoon uit en geen sentimenteel zelf uittrekken gedoe, het moest gewoon gedaan zijn!
Een krijsende Fons werd in mijn armen gelegd en ik was alleen maar bang dat ik hem ging laten vallen moest er weer zo een pijnlijke wee komen. Wat gelukkig niet meer gebeurde...

Fonske werd gewogen en ik hoorde iemand zeggen: "Durf jij haar zeggen hoeveel hij weegt? " 4 kilo 485 dus. En mijn lief kreeg de droge opmerking van de gyneacoloog dat hij voor de volgende beter 'light-sperma' zou gebruiken...

En ik, ik zie 'de volgende' niet echt meer zitten.

We worden alleen gelaten met de mededeling dat we naar huis mogen als we eraan toe zijn. Ik wil dolgraag naar huis maar weet alleen weer niet hoe ik van dat bed moet komen en in onze auto geraken.

Een klein uurtje later wil ik een poging wagen maar komen ze ineens af dat er nog een kinderarts naar Fons moet kijken en dat ze willen dat ik nog een nachtje blijf. Pfff...
Na overleg mogen we dan uiteindelijk toch op eigen risico naar huis.

De rit in de rolstoel terug was heel wat leuker dan de rit heen. Bij de uitgang van spoed vroegen ze waarvoor het was. Huh!? Niet duidelijk dan, met dat kindje in mijn armen?

Tegen een uur of negen zijn we eindelijk weer thuis en kan ik iedereen laten weten dat ons Fonse er is! Want ik was natuurlijk mijn telefoon thuis vergeten...
Hendrik zijn ouders komen meteen snel eens kijken en ik post op fok!
En daarna beginnen we aan de eerste nacht met ons drietjes.

quote:

Op vrijdag 3 november 2006 20:05 schreef Moonah het volgende:
Ons menneke is er....

Na weken, zo niet maanden van ongeduld, geduld, bedrust en veel voorweeën word ik in de nacht van 8 op 9 oktober 2006 om 2 uur wakker.
Buikkramp! Yes!!! Nu gaat het écht beginnen! Ik weet het zeker! Gespannen lig ik in bed en voel de heftige menstruatiepijn. Ik geniet er van en lig al snel te huilen van geluk. Dít zijn echte weeën, ook al komen ze nog vrij onregelmatig. Ik kan ze goed opvangen en tussendoor drentel ik wat door het huis. Ziekenhuistas nachecken, wassen, tanden poetsen, beetje mascara opdoen, haar fatsoeneren, en ook nog heel intens voor de spiegel van mijn buik genieten. Ik voel mijn kind bewegen. Oh, nog even héél goed voelen. Nu zit hij nog in mijn buik. Nog even! Kom maar menneke! Nu gaat het gebeuren! Ik ga je op de wereld zetten! Je bent zoooo welkom!!!
Na een poos wordt de pijn heftiger en ga ik weer in bed liggen. Ik laat J. nog maar slapen en probeer de weeën zo goed mogelijk op te vangen. De-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg, de-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg. Kut, wat doet het pijn. Ik doe iets fout. Wat? Oeps! De-ze-wee-komt-nooit-meer-terug, dát was hem! Oóóóópen van onderen. Meegaan met de pijn. Verzet je niet. Duik in je weeën. Alle adviezen en mantra's schieten door mijn hoofd. Maar als er een wee komt weet ik niet hoe ik het heb.

Om 5 uur maak ik J. wakker. Schat, het is begonnen!! Verheugd en ongelovig kijkt hij me aan. Wat nu? Ik bel het ziekenhuis, omdat ik merk dat ik wat in paniek raak door de pijn. Om 5.30 worden we daar hartelijk ontvangen. Ik word aangesloten op het CTG en we krijgen koffie en thee. J. zet nog een CD'tje op, Coldplay. De weeën zijn wat afgezakt, maar na een uurtje zetten ze weer door. Mijn hemel, hoe ga ik dit trekken. Tussendoor moet er toch een pauze zijn? Een komen en gaan van pijn? De weeën gaan wel op en af, maar ik blijf continu pijn houden. Bij het opkomen van een wee krijg ik het bloedheet, ik hoef maar met één vinger te bewegen en J. haalt de dekens van me af. Als de wee is afgezakt ril en klappertand ik van de kou en stopt J. me weer toe. Inmiddels kan ik geen muziek en geen contact meer verdragen. Zelfs geen oogcontact.

Om 8 uur komt de dienstdoende arts-assistente. Ik ken haar nog van mijn opname. Omdat de weeën niet heel regelmatig komen doet zij het af als voorweeën. What the fuck? Dit zijn écht geen voorweeën!! Je wéét toch dat het bij mij al tijdens de hele zwangerschap anders gaat dan volgens het boekje? Ik voel me miskend. Ze wil me toucheren, en prompt breken de vliezen. Zie je wel!! Alsof ik een bewijs moest leveren dat ik wel degelijk aan de gang ben. Ik word niet meer getoucheerd.

Rond 10 uur verschijnt een nieuw gezicht, een verloskundige. Hoe het gaat. Nou, ehm, ik vind het erg zwaar en het doet verrekte zeeeeeer. Ze stuurt me naar de douche. In een rolstoel over de gangen van het ziekenhuis gaan we naar een douche. Het lijkt wel een Oost-Duits slachthuis qua sfeer. En wat is het er smerig. Tussen de weeën door poetsen we samen het zitje onder de douche. Op zich zijn de warme stralen wel lekker. Maar wat zit het vreselijk ongemakkelijk. En er is slechts één handvat om me aan vast te klampen als ik een wee heb. J. neemt dan de handdouche van me over en sproeit het water over mijn rug. Mijn God, hoe lang gaat dit duren. Onder de douche neemt de regelmaat en de heftigheid toe. Na wat later blijkt anderhalf uur, komt er een verpleegkundige. We moeten weg, want de verhuizers komen eraan. Huh?? Waar slaat dat nou op?? Totaal verdwaasd word ik in de rolstoel teruggereden naar mijn bed. Ik zeg tegen J. dat ik dit niet lang meer ga volhouden, er zit geen pauze tussen mijn weeën, het gaat maar door. Ik wil pijnstilling. Ook al twijfel ik er over. Er is een stemmetje in me dat zegt dat ik een watje ben. En wat merkt ons kind er van? Hij heeft al zo veel rotzooi binnengekregen met die weeënremmers. J. loopt naar de gang, maar wordt teruggestuurd omdat hij gewoon op het belletje moet drukken. Na een tijdje komt de verloskundige. Ze toucheert me en ik heb na 10 uur weeën pas één centimeter extra ontsluiting (bovenop de twee die ik al weken heb). Ze moet mijn verzoek met de dienstdoende gynaecoloog overleggen. Uiteindelijk krijg ik toestemming voor een ruggenprik. Thank God!

Het duurt nog tweeënhalf uur voordat de narcotiseurs tijd voor me hebben. Ik ben inmiddels totaal van de wereld, zak regelmatig weg, alles gaat langs me heen en ik heb het gevoel dat ik alleen maar scheel kan kijken. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en mijn rug bol maken. Een immens karwei met zo'n dikke buik en ondertussen de weeën opvangend. Als uiteindelijk de verdoving is toegediend verandert de wereld om me heen. Hemels! Ik voel gewoon niets meer. Ik kijk weer normaal uit mijn ogen en kan J. weer aankijken. Hij lacht naar me.... Onvoorstelbaar dat er in Nederland zó calvinistisch wordt gedacht over pijnstilling. De verdoving remt mijn weeën af en ik krijg een oxytocineinfuus om ze weer op te wekken. Zonder pijn en met veel gezelligheid ga ik verder tot ik om 22 uur volledige ontsluiting heb. Mijn favoriete arts-assistent hoopt dat ik mijn kind baar voor 23 uur, dan is zijn 15-uursdienst afgelopen. Het infuus van de ruggenprik wordt afgezet omdat ik wel mijn persweeën moet voelen. Het duurt een tijdje voor die op gang komen. Langzaamaan komt de pijn weer opzetten, maar dit is niet erg! Dit voelt geweldig! Ik kan de weeën goed wegzuchten! Om 23 uur komt de arts-assistent afscheid nemen. Helaas maakt hij de geboorte van onze zoon niet mee. Maar zoals hij het inschat aan de hand van mijn gepuf kan het niet lang meer duren! Dat geeft hoop!

Een nieuwe arts-assistente K. komt zich melden. Ik mag gaan persen! Hoera! Ik voel me enorm krachtig! Ik voel me vrouw! Ik voel fantastische oerkrachten! Ik ga mijn zoon baren!!!! Het eerste half uur gaat super! Ik vertel tussen de weeën door dat ik een beetje bang ben voor de grootte van mijn kind. Past hij wel? Maakt u zich maar geen zorgen hoor. Er is er nog nooit een blijven zitten.... DUH. Vervolgens wil K. een weddenschap afsluiten met de verpleegkundige hoe groot 'deze' zal zijn.... Hoor ik dat goed? Wat een kutwijf! Haar aanmoedigingen ervaar ik als mechanisch en onecht. Toemaar toemaar toemaar. Duwen duwen duwen. Goedzo goedzo goedzo. Ze stopt regelmatig haar hele hand in me. Duw mijn vingers maar naar buiten. Hou je bek trut. Ik maak me kwaad en besluit haar te negeren. Ik heb mijn energie voor mezelf en mijn kind nodig. Het is een kwestie van milimeterwerk. 3 mm vooruitgang, en 2 mm terug. Benen optrekken lukt me niet meer op eigen kracht. Maar één vingerbeweging is weer voldoende om J. te laten helpen. De schat!!! Dan slaat de uitputting toe. Ik zak regelmatig weg en hallucineer. Ik vertel dat ik droom over een caravan. Tijdens de weeën focus ik mijn blik op een stopcontact. Het stopcontact beweegt zich kriskras over de muur. Ik voel dat ik dit niet ga trekken. Ik durf het niet te zeggen. Niet aanstellen! Ik moet! Mijn kind moet eruit! Hup, doorgaan! Uiteindelijk geef ik aan dat ik niet meer wil, niet meer kan, ik kap ermee. Laat me maar gaan. Waarom krijg ik geen keizersnee? Mijn kind komt gewoon niet onder mijn schaambeen door!! Zie dat dan, muts!!! K. gaat overleggen met de dienstdoende gynaecoloog. Nog een kwartiertje. Ik kijk op de klok; 0.45 uur. Ik ben al bijna twee uur aan het persen... Oké dan, tot 1 uur. Met al mijn krachten sleep ik me er doorheen. Om 1.15 uur komt de gynaecoloog. Ik krijg er nauwelijks iets van mee. Er wordt overlegd. Krijg ik alsjeblieft een keizersnee? Of gaan jullie toch de pomp gebruiken waar ik me op heb voorbereid? Het boeit me niet meer. Eruit met dat kind!!!! Ik kan écht niet meer, ik ben kapot!!! Ik vang iets op over een tang. Een tang??? Nee, geen tang alsjeblieft! Maar ik zak weer weg. Als ik er weer bij ben zie ik een schaar, ik hoor een knip maar voel het niet. Dan gaat alles heel snel. Ik hoor de gyn zeggen "Het hoofdje". Wat? Dat kan niet! Bij de volgende pers zegt hij "De schoudertjes". Bij de laatste pers van die wee krijg ik ineens een glibberige baby in mijn armen gedrukt.... Mijn kind! Ben jij het?? Totale verwarring! Ben jij nou onze Thies? Ons menneke?? Is alles goed? Hij ligt op mijn buik. Hij huilt, geloof ik. Ik hoef niet te huilen. Hoe kan dat nou? Ik kijk J. aan, hij huilt ook niet. Zijn we dan niet blij met ons kind? Dan wordt Thies bij me weggehaald. Ik vang wat op over kinderarts. What the fuck? Hij zal toch niet iets mankeren? Down? Waarom hebben we ook geen tests laten doen? Waarom voel ik geen allesoverweldigende liefde zoals je altijd leest en hoort? Ben ik een ontaarde moeder??

Ondertussen is de gynaecoloog bezig tussen mijn benen. Dat had ik niet eens door. Als hij merkt dat ik enigszins bij kennis ben vertelt hij me dat ik een subtotaalruptuur heb. Wat is dat? U bent uitgescheurd, de kringspier is nog net in tact. Help! Raak ik inconinent? Als het goed is niet mevrouw. Ik hoor een naaimachientje. Wat doet u? Ik ben u aan het hechten. Met een naaimachine? Later blijkt dat ik nog steeds aan het hallucineren ben. Na 3 kwartier is de arts klaar en laat me met een spiegel het resultaat zien. Oh my God.... Ik voel me totaal verminkt... Mijn mooie meisjesachtige, strakke, gladde roze vrouwelijkheid is aan stukken gescheurd... Komt dit ooit goed?

Dan komt J. met Thies bij me. Hij is goedgekeurd door de kinderarts, maar moet nog wel ter observatie in het ziekenhuis blijven omdat ik koorts had tijdens de bevalling. Ik word gewassen. We krijgen beschuit met muisjes. En dan worden we eíndelijk met ons drietjes alleen gelaten. Eindelijk zijn we samen. Eindelijk kunnen de tranen stromen. Tranen van geluk. Tranen van ongeloof. Tranen van liefde. En ook tranen van verdriet. We knuffelen elkaar. Onze zoon, ons menneke, onze Thies ligt op mijn borst. Hij zoekt mijn tepel. Dit kleine nieuwe afhankelijke wezentje drinkt bij mij, bij zijn moeder....! Ik ben zijn moeder... Moeder.... Ik.... Onwerkelijk, ongelooflijk, eindelijk... FantasThies!!!!