quote:

FC Groningen is de redding van het Nederlands voetbal

FC Groningen heeft dit seizoen in den lande veel respect geoogd. Met passie, beleving en vaak een goed uitgewerkte speelwijze ontpopte de mannen van Ron Jans zich als een geduchte tegenstander voor elke eredivisionist. Ja, het Nederlands voetbal kon FC Groningen er goed bij hebben als de aardige outsider die onder de nationale top de competitie nog spannender maakte dan die al was. Voor de groen-witten werd het seizoen bekroond met een vijfde plek en de daarmee komende deelname aan de Uefa Cup. Voetbalminnend Nederland gunde het de ploeg die zijn rol als grille subtopper zo goed had ingevuld met strijd en inzet.

Toen volgde nog de play-offs. Een idee van de bond om de spanning tot het laatste moment te behouden. Alle clubs stemde ermee in, de extra inkomsten waren immers meer dan welkom in een sportwereld waarin de commercie steeds meer de boventoon voert. Het topteam van AZ hoefde alleen nog maar even te bevestigen dat ze, na PSV, de beste waren. Voor wat extra centen nog even een subtoppertje aan de kant zetten, mooi systeem toch?

Het liep echter anders. De honger van de borgbewoners bleek nog niet gestild en de groen-witte strijdmacht deed het net achter doelman Timmer meermalen trillen. Toen sloeg de stemming in voetballand om. Het clubje dat zo aandoenlijk had meegedaan in de subtop begon ineens serieus aan de stoelpoten van de grote jongens te zagen. Ho! Dat was toch zeker niet de bedoeling! Leuk dat FC Groningen aardig meedeed onder ’s lands topteams, maar de equipe van Jans moest toch zeker wel zijn plaats kennen. Binnen één wedstrijd was de algemene opinie over Groningen veranderd van de sympathieke subtopper die de competitie in de breedte verrijkte tot de gluiperige dieven die het belang van het Nederlandse voetbal in gevaar brachten. En dat enkel door te doen wat elke sportman nastreeft te doen: winnen.

Passie, strijd en inzet. Nevland die van twintig meter komt aanstormen om een sliding in te zetten waarmee hij de bal verovert. Sankoh die als een onverzettelijke rots zijn indrukwekkende verschijning voor elke nationale topspits gooit. Buijs die zich vastbijt in de kuiten van de tegenstander. Bruno Silva die opstormt langs de zijlijn en de luie linksbuiten dwingt tot vies verdedigingswerk.
Voor de primadonna’s van AZ was het allemaal te veel en de voetbalmachine van Van Gaal was na de eerste play-off ronde al uitgeschakeld. Men was het er al snel over eens: een schande dat een stel door de modder rollende boeren het oogstrelende Alkmaar-Zaanstreek de Champions League onthouden heeft! Groningen was de ramp voor het nationale voetbal. De club zou zeker de Uefa-coëfficiënt flink laten kelderen.

In feite legde juist FC Groningen de zwakte van het Nederlands voetbal op overduidelijke wijze bloot. De club sloeg de nationale top een bloedneus en de nationale top reageerde zoals een kind van vier reageert wanneer je hem zijn lolly afpakt. De mentale onverzettelijkheid ontbreekt. Ook de sportpers was verontwaardigd. In Nederland dienen de kleinere clubs in dienst te spelen van de groten. Zij moeten immers vaderlands eer hoog houden in Europa.
Maar was het niet juist deze mentaliteit die AZ dit seizoen de kop kostte in de Europa Cup? Een minder voetballende ploeg strafte het gebrek aan scherpte en beleving keihard af. De haast arrogante manier hoe de Alkmaarders tegen Betis Sevilla over het veld liepen, lijkt een product te zijn van de verhoudingen in de eredivisie. De topclubs hoeven immers maar zelden tot het gaatje te gaan tegen de kleintjes en missen zo de scherpte die de topclubs uit Italië, Engeland, Spanje en Duitsland wel kunnen opbrengen. In die landen doen de kleine broeders er immers wel alles aan om het de landelijke voetbalelite het leven zuur te maken. Een houding die ook door de media aangemoedigd wordt.

Dat betaalt zich uit. Zelfs als de Italianen op technisch vlak voor de Nederlanders onder doen, weten zij hoe ze een wedstrijd dienen te winnen doormiddel van psychologische oorlogsvoering. Ajax, Feyenoord, PSV en AZ hebben deze essentiële kneepjes van het vak niet onder de knie en verspelen dan ook onze Europese plaatsen ten opzichte van de genoemde toplanden. Maar met de opkomst van FC Groningen rijst ook de hoop op herstel. De noorderlingen hebben AZ verslagen met de strijdwijze die de rood-witten waarschijnlijk ook dit jaar de kop gaat kosten in de Uefa Cup. Als deze lijn zich echter op binnenlands niveau voortzet zullen de topclubs zich er wel tegen moeten wapenen. Er komt selectiedruk te staan op het ontwikkelen van een scherpere, slimmere speelwijze. Een speelwijze die zich in Europa gaat uitbetalen en onze Uefa-coëfficiënt weer zal doen stijgen.
Het moge duidelijk zijn, FC Groningen is de redding van het Nederlands voetbal.

quote:

Op maandag 24 april 2006 16:50 schreef Beschouw het volgende:
Cruoninga, zo beschouwd is Groningen idd de redding van het vaderlandse voetbal. Meer ploegen als Groningen in de competitie zal de zogenaamde toppers meer weerstand opleveren, waartegen zij zich dienen te wapenen. Het is ook in het belang van AZ, PSV, Ajax en Feyenoord dat er een sterk Groningen is. En meer van die ploegen.

quote:

HOE HET OOK HAD GEKUND

“Dames en heren van de pers, alvorens ik in wil gaan op de terechte nederlaag tegen FC Groningen, wil ik eerst mijn gewaardeerde collega Jans feliciteren met de overwinning.”

Louis van Gaal staat op, klopt Jans een paar keer op de schouder en schudt hem vervolgens langdurig de hand, terwijl hij zijn gezicht draait naar het persvolk. Deze handelingen worden vereeuwigd door tientallen fotocamera’s en van de flitsende lampen lijkt het even te weerlichten in het te kleine perskamertje van het AZ-stadion.

Dan neemt Van Gaal weer plaats en begint aan een lang betoog.

“Ron Jans heeft zijn spelers perfect geïnstrueerd. Al in Groningen kregen wij nauwelijks voet aan de grond, hoewel niet-kenners hadden kunnen vaststellen dat wij een overwicht hadden. Dat was maar schijn. Weliswaar kwamen wij talrijke keren dreigend voor het doel, maar ik wil dat geen kansen noemen. Het waren meer mogelijkheden. Als voorbereding op de play-offs had ik een aantal vaste waardes van mijn ploeg rust gegund. Zo hebben Perez, Van Galen en in mindere mate ook Shota Arveladze mogen genieten van een welverdiende rust. Achteraf moet ik bekennen dat het een verkeerde keuze is geweest. De Groningenspelers waren feller, meer bezeten en in een roes, veroorzaakt door het plaatsen voor diezelfde play-offs. Ik heb me daar op verkeken. Als dan Fledderus en Van der Linden doelpunten scoren, waar zelfs een trainer van AZ van kan genieten, moet ik toegeven dat de 3-1 overwinning van Groningen meer dan terecht was. Zulke doelpunten zie je namelijk niet alle dagen en trouwens, ook de eerste van Cornelisse mocht er wezen. Het gestolen frommeldoelpunt van Jaliens gaf de burger weer wat moed, maar na de wedstrijd van vandaag is het over en sluiten voor AZ. Het kan verkeren, zei Bredero. Ook vandaag heeft collega Jans het perfect aangepakt. Alsof de Groningers al jaren ervaring hebben opgedaan in het Europa Cup voetbal speelden zij perfect in op de omstandigheden. Natuurlijk hebben wij druk uitgeoefend en getracht op de helft van de tegenstander te spelen, maar wij stuitten telkens op een muur. Een muur van Groningenverdedigers. Begrijp me goed, vrienden van de pers; dit is niet mijn stijl van voetballen. Ik houd meer van 4-3-3, het veld breed houden en spelen op de helft van de tegenstander. Nou, gespeeld op de helft van de tegenstander hebben we. Maar gevaarlijk werden we, evenals eerder in Groningen, niet. De goal van Koevermans gaf vertrouwen en die van Shota Arveladze nog meer, maar u mag best weten dat ik op dat moment al tegen mijn assistent Martin Haar had gezegd dat het er niet in zat, vandaag. Mijn voorspelling bleek uit te komen. Even later kopte Danny Buijs de bal achter Timmer. Het was nota bene de eerste keer dat Groningen een doelrijpe kans kreeg. Een afwerking tegen een zulk hoog percentage rechtvaardigt de uiteindelijke zege van Groningen. Nou ja zege.., wij hebben gewonnen vandaag. Maar Groningen gaat door en treft nu mijn cluppie uit Amsterdam. Niemand hield dit vooraf voor mogelijk, en eerlijk gezegd, ik ook niet. Maar ere wie ere toekomt: Ron Jans heeft blijkbaar zijn zaakjes goed voor elkaar”.

Van Gaal staat nogmaals op, klopt een verbouwereerde Jans weer op zijn schouder, gaat zitten en neemt een slok van zijn bacardi-cola. “Zijn er nog vragen, heren?”

quote:

DE TIEN AFVALLERS

Ons land telt zestien miljoen bondscoaches, wordt wel eens gezegd. Niet eens een vreemde constatering, want het lijkt wel alsof iedereen wel een mening heeft over het nationaal voetbalelftal. Het aardige is dat iedereen die mening ook gewoon mag geven. Natuurlijk bepalen er slechts twee mannen, de heren Van Basten en Van ’t Schip. Zij mogen zich daadwerkelijk bondscoach noemen. Blijven er nog altijd 15.999.998 over. Als één van de overblijvers wil ik Marco van Basten dan ook vriendelijk, doch dwingend adviseren de volgende tien spelers te schrappen uit zijn lijst van 33 uitverkorenen.

De positie van Edwin van der Sar is onomstreden. Henk Timmer lijkt de beste papieren te hebben om als tweede keeper te fungeren. Hoewel Timmer misschien minder sterk is dan vorig seizoen, is dat nog wel te verdedigen. Zeker omdat de oosterling in de groep een positieve factor is. Geef Henk wat biertjes en het is gezellig, als we de verhalen moeten geloven. De oude rot Patrick Lodewijks verdient wellicht een selectie als derde man, maar Maarten Stekelenburg wordt nu eenmaal gezien als de nationale keeper op termijn. In het kader van een leerproces moet hij dus mee, zoals Van der Sar in 1994. Hoe rot ook voor de sympathieke Feyenoorder.

Achterin lijkt mij geen plaats voor het AZ-trio Opdam, Jaliens en De Cler. Sowieso baart de defensie van AZ mij wel zorgen. In vrijwel ieder topduel gingen de heren verdedigers in de fout. Daarnaast bleek de spanning van de play-offs al te groot voor de heren, dus laat staan een wereldkampioenschap! Joris Mathijsen mag wegens een gebrek aan concurrentie nog mee, als stand-in voor het ideale duo Boulahrouz – Ooijer, maar voor de rest moet het doek vallen. Want Marco, Barry Opdam is zelfs bij AZ geen basisspeler meer. De sympathieke Lissenaar maakte in Praag een belangrijke goal, maar is in deze selectie een overbodige speler geworden. Zijn teammaat Kew Jaliens profiteert volledig van het feit dat rechtsbacks met een Nederlands paspoort schaars zijn. Hoewel, Marco, nooit van Serginho Greene gehoord? Jaliens mist echter de kwaliteiten die vereist zijn voor topvoetbal. Dat geldt ook voor linksback Tim de Cler. Leuke speler, maar zodra de druk groot wordt krijgt De Cler opvallend vaak rode kaarten. Bovendien mist hij de specifieke kwaliteiten die zijn concurrent Urby Emanuelson wel heeft in zijn passing, techniek en supervoorzet, terwijl De Cler de multifunctionaliteit van eerste keus Giovanni van Bronckhorst ook niet in huis heeft. Over Wilfred Bouma zal vrijwel iedereen het wel eens zijn. Op het hoogste niveau, de Champions League, hoorde hij steevast tot de mindere spelers van PSV en bij Aston Villa maakt hij tot dusverre ook weinig indruk. Schrappen dus, ondanks zijn verrassend sterke EK 2004 en zijn opbouwende kwaliteiten.

Dat ruimt al lekker op, als we op het middenveld belanden. George Boateng mag dan als eerste zijn koffers pakken. De fanatieke balafpakker heeft op zijn positie de nodige concurrentie. Zowel Maduro, Van Bommel, Cocu als Davids is beter dan de man met de Ghanese roots. Wat echter wel voor Boateng zou kunnen spreken is het feit dat hij, wellicht in tegenstelling tot deze mannen, zonder mokken op de bank plaats zal nemen. Toch maar niet doen. Zoals ook Denny Landzaat maar gewoon thuis moet blijven. Goede, sierlijke speler wel. Maar ook hij heeft op het hoogste niveau nog weinig ervaring en, laten we eerlijk zijn, heeft in Oranje toch nooit uitgeblonken. Landzaat is al maanden hopeloos uit vorm. Sinds hij gedwongen werd in Alkmaar te blijven, is de schwung er al een beetje uit. Misschien verrassend, maar hij moet maar afvallen.

Voorin is Romeo Castelen het eerste slachtoffer. De pijlsnelle rechtsbuiten mist voor het echte topvoetbal nog het overzicht, wat ook blijkt uit zijn rendement in onze eredivisie. Die staat niet bekend als supersterk, dus had een speler met zijn snelheid daar veel meer uit kunnen halen. Hij mist daarnaast de onvoorspelbaarheid die bijvoorbeeld Ryan Babel wel heeft, dus schrap ik Castelen. Als voorlaatste afvaller kom ik dan op Jan Vennegoor of Hesselink. Ik heb sympathie voor de wijze waarop de Tukker jaarlijks terugknokt als PSV weer een andere spits haalt, maar hij heeft de pech dat Klaas Jan Huntelaar zich stormachtig heeft ontwikkeld en duidelijk meer kwaliteiten heeft. Want in Jans geschiktheid als breekijzer geloof ik ook niet zo, daarvoor zegt een doorkopballetje tegen een stel Armenen gewoon te weinig. Dan is de laatste die weg moet een heel duidelijke: Martijn Meerdink. Zowel de Duitsers als de Engelsen die ik sprak over deze voorselectie waren stomverbaasd. Wie was die Meerdink? De Duitser vreesde een onbekende wereldster, gezien het feit dat de noeste werker uit de Achterhoek de voorkeur kreeg boven Roy Makaay. Nou, wees niet bang. Meerdink is bankzitter in Alkmaar en heeft op een goede instelling en veel loopvermogen na weinig te bieden. Eruit dus!

Als Marco dit advies nu opvolgt, gaat er een goede en gevarieerde groep naar Duitsland toe. Ik heb gesproken, nog 15.999.997 bondscoaches te gaan. Schroom dan ook niet om te vertellen wie van mijn afvallers volgens jou wel mee moet en wie er dan moeten afvallen. Elk advies kan helpen, al vrees ik dat Marco eigenwijs genoeg is om zijn eigen plan te trekken. Misschien maar beter ook, al is het aan de wal soms ook goed toeven.

quote:

Op dinsdag 25 april 2006 18:58 schreef methodmich het volgende:
[..]

quote:

Groningen is te doen

Tijdens de reguliere competitie werden beide onderlinge duels met 3-2 door de thuisspelende partij gewonnen. Dat betekent dat we weer 2 mooie wedstrijden te zien krijgen. Lekker veel (ik hoop mooie) doelpunten, een mooi score verloop, 90 minuten lang op het puntje van je stoel. Nee alle hulde voor de bedenker van de play-offs.
Nog 2 schitterende wedstrijden verwijdert van een plek in de voorronde van het mooiste voetbaltoernooi voor clubteams.
Al zal voor Ajax de uitwedstrijd zeker niet makkelijk worden. In het Euroborg verloor de plaatselijke FC nog nooit een competitie wedstrijd, slechts 1x was een ploeg te sterk, dat was PSV maar dat was voor de Gatorade Cup, dus ja.
We kunnen het nog sterker vertellen, de ploeg van Ron Jans heeft in een competitie wedstrijd zelfs nog nooit achter gestaan in eigen stadion. Slechts Ajax en NAC wisten meer dan één keer te scoren, sterker nog Huntelaar is de enige die tijdens een competittiewedstrijd Roorda in de eerste speelhelft wist te verschalken.
Huntelaar zeg je ? Maar die doet toch ook mee in deze wedstrijd ? Precies, daar ligt dus de kans voor de Amsterdammers.
Gaan we nog even terug naar de wedstrijd van Groningen tegen de huidige landskampioen.
Daar scoorden de Eindhovenaren drie keer, hetgeen dus nog geen andere club is gelukt is.
Ook maakten zij als eerste een doelpunt, hetgeen ook nog geen ander is gelukt.
En alle drie de tegendoelpunten vielen ook nog een keer in de eerste helft, dat is dus de remedie tegen de trots van het noorden.
Mijn advies dus aan de ploeg van Danny Blind, wil je naar de Champions League, geef dan alles in de eerste helft van de uitwedstrijd, dan komt het allemaal goed. Alleen dan !
Hoewel uit het verleden behaalde resultaten natuurlijk geen garantie bieden voor de toekomst

quote:

nog 15.999.997 bondscoaches te gaan

quote:

Op woensdag 26 april 2006 11:36 schreef Bjoro het volgende:

[..]

quote:

Op dinsdag 25 april 2006 20:37 schreef -Vaduz- het volgende:
Ik kan me niet vinden in de afvallers, maar goed op een rijtje gezet.

quote:

Op woensdag 26 april 2006 15:07 schreef methodmich het volgende:
En Bjoro, leuk stukje, helaas ietwat kort!

quote:

Op woensdag 26 april 2006 15:07 schreef methodmich het volgende:

[..]

Wie wil jij weg of bewaar je dat voor zaterdag op de FP?

quote:

Op donderdag 27 april 2006 11:43 schreef Da_Sandman het volgende:
[Column] Ik besef ineens...

Een oudje, heeft hier al eens gestaan, maar nog nooit op de subsite...
Had weinig tijd, vandaar

quote:

Op donderdag 27 april 2006 11:43 schreef Da_Sandman het volgende:
[Column] Ik besef ineens...

Een oudje, heeft hier al eens gestaan, maar nog nooit op de subsite...
Had weinig tijd, vandaar

quote:

Op donderdag 27 april 2006 19:24 schreef methodmich het volgende:
Die kennen we al Sandje. Afscheid van VCV.

Bjoro kan op die vraag alvast vooroefenen in de vorm van een reactie op de FP overmorgen.

quote:

Op donderdag 27 april 2006 20:02 schreef Bjoro het volgende:

[..]

niet te veel prijsgeven natuurlijk

quote:

Blitzkrieg Bop
Een week lang liep Groningentrainer Ron Jans te prakkiseren hoe hij zijn spelers kon oppeppen de 2-0 van Amsterdam weg te poetsen. Wat zou hij graag het seizoen afsluiten met een laatste ongedacht kunstje. Het zou de kroon op een toch al succesvolle voetbaljaargang zijn. Nadenken, nadenken. Pijn in zijn kop kreeg hij ervan.
Als hij van de training terug naar huis reed, klonk er in de auto geen muziek uit de geluidsinstallatie. Rust in zijn hoofd wilde hij hebben. Eenmaal thuis gearriveerd, was hij weinig spraakzaam. Een beetje afstandelijk ook. Zijn vrouw heeft de afgelopen week schromelijk aandacht te kort gekomen, maar dat was ze wel gewend. Ron liep wel vaker te piekeren. Maar nu duurde het wel erg lang.

Met een guitige blik in de ogen en een beginnend glimlachje om de mond, zo kenden ze haar echtgenoot in voetballand. Zo was hij op de club, op televisie, op foto’s in de krant en meestal ook thuis. Nu niet. Een buitenstaander zag dat niet, maar zij wist wel beter. De afgelopen dagen was er een frons tussen de ogen verschenen en een paar rimpels in het voorhoofd. Stil was Ron. Afwezig. Met zijn gedachten elders.

Normaal gesproken bracht hij uren door in zijn kamer, waar duizenden cd’s netjes alfabetisch in de rekken opgeborgen waren. Deze week niet. Door de muren heen hoorde ze ditmaal geen Pixies, de Ramones of hoe die takkenherrie ook mocht heten.

Vanmiddag was Ron thuisgekomen met een boekje sudokopuzzels, maar na een half uurtje had hij het weggelegd en sindsdien niet meer aangeroerd. Dat was het moment, waarop ze teder een arm om hem heen sloeg. “Ron”, zei ze, “Die 2-0 is niet goed te maken. Die Ajacieden gaan door een muur voor Blind en daar kan jij niets aan veranderen. Het is over en sluiten.” Alsof hij van ver kwam, keek Ron haar glazig aan, maar plots verdween de frons en de rimpels losten ook op. “Dat is het”, juichte hij en stormde naar boven, naar zijn kamer.

Even later dreunde de muziek dwars door de muren. Ze herkende ‘It’s all over now, Baby Blue” van Bob Dylan en ‘It’s all over now’ van de Stones. Puike nummers vond ze dat, maar dat was helemaal geen muziek voor Ron. Meestal draaide hij ruigere nummers.

Ze stond op, liep de trap op en opende de deur van Rons hobbykamer. Breedlachend zat hij cd’s te branden. Ze snapte het meteen en keerde tevreden terug naar beneden.

Deze middag treedt Ron met een stapel versgebrande cd’s onder de arm de spelersruimte van de Euroborg binnen. Voor Tim, Danny, Erik en al die andere mannen een gebruikelijk tafereel als er een speler jarig was, maar vandaag is dat toch niemand? Ron zegt niets, legt een van de cd’s in de cdspeler en gaat met een grimmige lach op een stoel zitten, pontificaal midden tussen de spelers.

‘It’s all over now.” Dan begrafenismuziek. Zelfs Mieke Telkamps ‘Waarheen, waarvoor’ passeert de revue. Een kwartier lang zijn ontzettend depressieve nummers te horen. ‘Het lijkt de crematorium top 10 wel’, fluistert Mark-Jan Fledderus tegen de naast hem zittende Koen van der Laak.

Dan staat Ron Jans op en draait de volumeknop naar beneden. ‘Denken jullie dat het allemaal over is?’, vraagt hij. De spelers, die de hele week een beetje lusteloos getraind hebben en allemaal reikhalzend uitkijken naar de welverdiende vakantie, zwijgen. ‘Natuurlijk niet trainer’, antwoordt aanvoerder Paul Matthijs te langen leste. ‘Dacht het ook niet’, schreeuwt Jans en rukt de cd uit de speler en smijt hem kapot tegen de muur. Hij grijpt een ander van de meegebrachte stapel en dan klinkt het ene agressieve nummer na het andere en Blitzkrieg Bop van de Ramones zelfs tweemaal.

Opgepept tot in de toppen van hun tenen betreden de spelers klokslag acht uur het veld. Ze zullen Ajax eens een poepje laten ruiken: “The beat goes on”.

quote:

Op woensdag 3 mei 2006 13:46 schreef Eilanden het volgende:
Aardig geschreven, maar mis een beetje waar je heen wil met je column Beschouw

quote:

Op woensdag 3 mei 2006 13:46 schreef Eilanden het volgende:
Aardig geschreven, maar mis een beetje waar je heen wil met je column Beschouw

quote:

Op woensdag 3 mei 2006 14:17 schreef Bjoro het volgende:

[..]

dat iedereen denkt dat het over is, maar dat je altijd geloof erin moet houden dat het nog kan ?

zoiets....vind het wel leuk hoor !

quote:

Op woensdag 3 mei 2006 14:53 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Niet scheutig met complimenten, die Eilanden
[..]

Dankje Bjoro Je maakt mijn dag weer goed.

quote:

Op woensdag 3 mei 2006 14:59 schreef Eilanden het volgende:
Ik geef gewoon mijn mening beschouw.... als ik iets heel goed of heel slecht vind, dan zeg ik dat ook

quote:

Op woensdag 3 mei 2006 14:59 schreef Eilanden het volgende:

[..]

Ik geef gewoon mijn mening beschouw.... als ik iets heel goed of heel slecht vind, dan zeg ik dat ook

quote:

EEN AFGEMAAKT SPROOKJE

Het was halverwege de jaren negentig toen Ajax floreerde in de wereld. Toch werd na de grote successen de afbrokkeling al langzaam ingezet. Wat niet veranderde was de stroom aan talenten die doorbrak in Amsterdam. Arno Splinter was er één van. Het laatste seizoen van Louis van Gaal in Amsterdam was bepaald niet het beste onder zijn bewind en de doorbraak van de verdediger was dan ook een spaarzaam lichtpuntje. Gezegend met een fraaie trap leek Splinter voorbestemd om de nieuwe nummer drie of vier, zoals dat op zijn Van Gaals heet, te worden. Hoe anders liep het. Onder de nieuwe trainers vervaagde Splinter van grote belofte tot schimmige reservespeler en de laatste keer dat ik Arno zag, liep hij langs de lijn in Bennekom. Bij die plaatselijke hoofdklasser speelde mijn club een uitduel en Arno was geschorst, vertelde hij mij. Splinters verhaal is exemplarisch voor de manier waarop jonge spelers bij Ajax, PSV en Feyenoord na een veelbelovende start wegzakken in de grijze anonimiteit.

Dat het omgekeerde ook goed mogelijk is, heeft de voetbalwereld wel bewezen. Jongens die in hun jonge jaren door niemand talentrijk worden geacht uiteindelijk zelfs international worden. Het mooiste verhaal vind ik nog altijd dat van Jerrel Hasselbaink. Hij werd als jonge speler afgeserveerd bij de Nederlandse profclubs. Een voormalig trainer van hem beschouwt het wegsturen van Hasselbaink met de woorden “hij kan alleen hard lopen” nog altijd als zijn grootste blunder.

Hasselbaink werd verstoten uit de rijen der profvoetballers. Hij diende terug te keren naar de amateurs, waar voetbal een ontspannende hobby is naast een vaste baan. Een doffe dreun voor een jongen vol dromen. Zijn zaakwaarnemer bleek de enige die in hem geloofde en ritselde via onbekende kanalen en netwerken een stage in Portugal. Jerrel pakte het vliegtuig en belandde bij Campomaiorense. Een club waarvan alleen de naam al doet vermoeden dat je in een andere wereld bent aangekomen. Daar, tussen de gewetenloze moordenaars op kicksen in de Portugese defensies, bereikte zijn talent alsnog de wereld. Boavista, subtopper die af en toe de traditionele topclubs kan bedreigen, durfde het aan om de scorende spits te halen. Bij, vergelijkend, het AZ van Portugal explodeerde Hasselbaink. Zijn grootste kwaliteit bleek scoren en dat deed hij. Telkens weer. Om het de Portugezen makkelijker te maken zijn naam uit te spreken, doopte hij zich om tot Jimmy. Het bleek de wedergeboorte van een verloren gewaande voetballer.

Zijn pad dreef hem naar Engeland, waar hij bij Leeds United topscorer werd. Jimmy haalde zelfs Oranje en ging mee naar het WK in 1998. Hij beleefde een tussenjaar in Spanje, waar hij voor een vorstelijk salaris met scherp schoot bij Atlético Madrid. Het heeft achteraf zelfs iets weg van een publieke tuchtiging jegens de erkende racist Jesús Gil y Gil, die in het hiernamaals nog schijnt te verkondigen dat Jimmy de “enige goede zwarte” is die hij ooit zag. Om na één seizoen doodleuk terug naar Engeland te keren en bij Chelsea door te gaan met wat hij altijd deed. Scoren, Jimmy kon niet anders. Ondertussen verdiende hij, de voormalige paria onder de Hollandse broodvoetballers, er een dikke boterham mee.

Inmiddels speelt Jimmy bij Middlesbrough en scoort hij nog steeds. Soms omdat hij simpelweg op de juiste plaats staat, zomaar ineens. Af en toe met een explosief schot. Hij weet niet beter. De man scoorde in Portugal, Spanje en Engeland. Toch is Hasselbaink nooit in beeld geweest voor het Nederlands elftal sinds Marco van Basten daar aan het roer kwam te staan. Op Winston Bogarde na, die nu eenmaal vraagtekens zet bij elke keuze om een donkere speler niet op te roepen, heeft niemand er iets van gezegd.

Nederland haalt de schouders op over Jimmy. Misschien trekken wij, voetbalpuriteinen, zelfs wel een beetje de neus op voor deze niet bijzonder getalenteerde voetballer die van scoren zijn handelsmerk heeft gemaakt. Natuurlijk, zijn levensverhaal is mooi, maar wij hebben nu eenmaal liever spitsen die hakjes geven en zich sierlijk over de groene mat bewegen, als een ballerina over de dansvloer. Geen harkerige spitsen met de motoriek van John de Wolf die stijl danst. In andere landen doet men een moord voor een spits als Jimmy, maar wij hebben hem nooit massaal omarmd. Laat staan massaal erkend als fenomeen. Nu wil het toeval dat Jimmy woensdag met Middlesbrough in de finale van de UEFA Cup staat. Die wordt afgewerkt in Eindhoven. Een mooier podium is niet denkbaar. Want als Hasselbaink de winnende goal maakt en de beker optilt in misschien wel het enige land dat hem niet echt waardeert, is het toch al zo fraaie sprookje helemaal af.

quote:

Op vrijdag 5 mei 2006 16:36 schreef methodmich het volgende:
Zal hem daar lezen én reageren Bjoor!

quote:

Op maandag 9 januari 2006 13:49 schreef Bjoro het volgende:
Klaas-Jan, een heel gelukkig 2006.

quote:

Op dinsdag 2 augustus 2005 15:53 schreef methodmich het volgende:
DE GLAZEN BOL

quote:

Op woensdag 7 september 2005 14:23 schreef methodmich het volgende:
EINDELIJK SHEVA

quote:

Op woensdag 7 september 2005 14:26 schreef Bjoro het volgende:
mooi verhaal over mooie voetballer, weet alleen niet waarom ik het gevoel heb dat hij vlak voor het WK een blessure krijgt en dat Oekraine dan ineens een stuk minder goed is

quote:

Op dinsdag 9 mei 2006 16:56 schreef methodmich het volgende:
In De Glazen Bol staan ook enkele zeer goed kloppende dingen. Urby en Greene bij Oranje bijvoorbeeld.

quote:

Op dinsdag 9 mei 2006 17:03 schreef methodmich het volgende:
Heb je nog een link dan?

quote:

Op vrijdag 5 mei 2006 10:18 schreef Bjoro het volgende:
Ik heb mijn bijdrage weer geleverd hoor !

[Column] De stoel van de bondscoach

quote:

SOUNDTRACK VAN HET LEVEN

Alleen zit hij in de huiskamer, zijn woning spaarzaam verlicht door een tweetal brandende lampen. Licht in de duisternis, het is misschien wel de juiste symboliek. Altijd heeft Björn van der Doelen het gezien, ook als het alleen maar donker leek te zijn. Achter de wolken schijnt de zon en na regen komt zonneschijn. Het waren uitdrukkingen die verzonnen leken voor zijn loopbaan op het voetbalveld. Terwijl de laatste klanken van de door hem opgezette CD van Damien Rice wegsterven in de steeds verder intredende nacht, zucht hij eens. Hij pakt zijn gitaar op en laat zijn vingers de akkoorden spelen die passen bij Björn van der Doelen, twaalf jaar prof, dik tweehonderd wedstrijden voor vier clubs.

Zijn vingers glijden langs de snaren als hij het intro van Nirvana’s Smells Like Teen Spirit inzet. Een tiener, dat was hij, toen hij voor het eerst het veld betrad voor een wedstrijd in het profvoetbal. Daar had hij als jeugdspeler altijd naar toe gewerkt. Geboren in Goirle en via amateurclub TGG in het walhalla van het rijke Brabantse voetballandschap terechtgekomen: PSV. Achttien, negentien was hij. Daar stond hij dan, tussen Ronaldo en Luc Nilis. Gepolijste voetballers met fluwelen voeten en creatieve geesten. Zijn voeten waren van gewapend beton en zijn geest was alleen creatief als het op muziek aankwam. De voetballer Björn van der Doelen was een schaver, een vechter. Zijn missie was om zoveel mogelijk ballen te veroveren op de vijandelijke troepen en die in te leveren bij de meer begaafde teammaats om hem heen. Deed hij nooit moeilijk over, je moet je plaats kennen. Hij hoefde niet zo nodig in de schijnwerpers. “With the lights out, it’s less dangerous”. Hij glimlacht. Zijn gevoel voor muziek heeft hem de juiste song op het juiste moment gegeven.

Talenten van PSV hadden het altijd moeilijk door te breken en Björn bleek geen uitzondering. In drie seizoenen kwam hij niet aan bijzonder veel speeltijd. Hij pakte zijn wedstrijdjes mee, maar geen enkele trainer besloot om de man met de blonde lokken een vaste plaats te geven. Te onrustig. Te beperkt, misschien ook wel. PSV is de top van Nederland en Björn kon daar net niet bij aanpikken. Onbewust hoort hij dat hij België van Het Goede Doel begint te spelen. God ja, ook hij had getwijfeld over België. Maar hij is gegaan en zijn jaar bij Standard Luik viel niet tegen. Zeker niet, hij speelde eigenlijk altijd en dwong er een tweede kans af bij PSV.

Popular van Nada Surf is het logische vervolg van zijn soloconcert in het donker. Hij was populair, waar hij ook kwam. Hij gaf honderd procent, altijd. Dat spreekt de mensen aan. Een voetballer die over het veld raast en de kleuren van de club verdedigt met een eerlijke hartstocht doet het altijd goed bij supporters. Zij kennen die hartstocht namelijk ook. Hij bleef drie seizoenen lang populair in Eindhoven, maar wist het weer niet te redden. Het aantal duels dat hij speelde was respectabel, maar wie er ook trainer was, Björn was vooral stopverf in een mooi schilderij dat het Nederlands voetbal beheerste. Onvermijdelijk moest hij vertrekken, hoeveel pijn het ook deed. Maar spijt? Nee, dat had hij niet. Non, Je Ne Regrette Nien klinkt sereen uit zijn gitaar.

Natuurlijk, eenmaal bij FC Twente heeft Van der Doelen het zwaar gehad. Hij kreeg er een flink probleem. Samen met Van der Leegte en De Gier zou hij een sfeerverzieker zijn. Dat was het dan, na een prima eerste seizoen waarin hij zich leeggelopen had voor de club uit Enschede. Hij kwam er anderhalf jaar lang niet meer aan te pas en kon daar zelfs niets aan doen. Overgeleverd aan de rancune van een trainer die hem als zondebok wilde neerzetten. Dat was eigenlijk de enige periode waarin hij echt baalde van het voetbal en liever muzikant wilde worden. Lekker rondzwerven en optreden. Zijn vingers eisen dat hij Sad Song speelt, een meesterlijk nummer van Lou Reeds album Berlin. Het was een droevige periode.

Maar er komt altijd verlossing! I Shall Be Released, in de versie van Jeff Buckley, knalt met een ongemeen felle overtuiging door de inmiddels nostalgie ademende kamer. Borrelnest van emoties over twaalf jaar in de jungle van het vaderlandse profvoetbal. Niemand ontkomt aan de keiharde keerzijde van dit op het oog zo mooie bestaan. Björn van der Doelen klaagt niet. Het goede overheerst, hij heeft er een leuke boterham aan overgehouden en NEC was een fijne club om bij af te sluiten. Zijn laatste wedstrijd was tegen Vitesse, een mooie derby. Björn van der Doelen kreeg geel, omdat hij in zijn ijver om te winnen nog één keer over de schreef ging. Hij legt de gitaar neer, maar de muziek gaat door. Doelen, Doelen! Wellicht de eenvoudigste compositie ooit, maar de liefde waarmee met name de fans in Eindhoven het zongen doet hem meer dan de meest complexe song die hij ooit uit zijn gitaar wist te peuren. Hij slikt het brok dat zich in keel heeft genesteld weg, beseffend dat dit de enige ware soundtrack van zijn leven als profvoetballer is.

quote:

BESCHAVING

Wie gaat er tegenwoordig nog voor zijn plezier naar een voetbalwedstrijd kijken? Bij pupillenpartijtjes staan krijsende moeders elkaar het leven zuur te maken, bij de amateurs moet vooral de scheidsrechter het ontgelden en je moet wel helemaal van God los zijn, als je geld over hebt voor een betaaldvoetbal wedstrijd. Je arriveert in een betonnen, winderige pisbak, iedereen om je heen staat opgefokt te tieren op de tegenpartij, je wordt vanaf de tweede ring in je nek gezeken en het bier is er niet te zuipen.

Vroeger, toen ging men nog voor de lol naar het voetballen. Mannen met petten en heren met hoeden bevolkten en masse de staantribunes. Bovenaan tuimelden ze als het ware achterover het stadion uit. Het was de gewoonste zaak van de wereld Ander vermaak was er immers niet. Zelfs de Langeleegte zat om de veertien dagen tjokvol.
Toen stortten de media zich op het voetbal. Het werd belangrijk gezien te worden. De eerste spandoeken werden uitgerold: "Hup ADO". De eerste leuzen klonken: "Sparta, naar voren!" Supporters waren vindingrijk en onderkenden veel eerder dan bestuursleden het belang van televisie en krant. Men begon te provoceren. Doste zich uit in de clubkleuren en ging op jacht naar de vijand.

Vak S, De F-side en de B-side ontstonden. Het geweld stak de kop op en de politie holde niet begrijpend achter de feiten aan. Harde kernen sloopten onderweg hele treinstellen en sleepten boksbeugels, knuppels, fietskettingen en vuurwerkbommen mee. Spandoekteksten werden opgesierd met agressieve tekeningen. Het kon allemaal nog ontaarder. Provocerende supporterslegioenen werden, omzoomd door hagen ME-ers, in kooien gepropt en waren twee keer 45 minuten bezig de vijand te beledigen: Van Hanegem is een homofiel, Keessie een pyromaan, Kluivert een moordenaar, Sylvie de hoer van Amsterdam en ook de moeder van menige voetballer is een hoer. Tijdens een Ajax-Feyenoord moest de aan kanker overleden vrouw van Louis van Gaal het ontgelden. Het schijnt er allemaal bij te horen.

In een tijd waarin kleuters van zes jaar joelend en met gestrekte middelvinger een patrouillerende politiewagen verwelkomen, hoef je je niet meer te verbazen over een stelletje voetbalsupporters, die het tot in de ziel beledigen van een lid van de vijand tot kunst verheven hebben. Al dertig jaar geleden zongen Engelse voetbalfans Nobby Stiles, die een dag eerder zijn vader begraven had, toe: "Nobby, where's your daddy?" Het is om tranen van in de ogen te krijgen.

Waarom kan men geen respect opbrengen voor de tegenpartij? Waarom gaan spelers op het veld veelal vriendschappelijk met elkaar om en wisselen na afloop hun shirtje? En waarom krijg je een pak slaag als je met een Ajaxpetje in De Kuip verschijnt, of met een Feyenoordsjaaltje in de Arena?
Zolang er steeds clubs zijn, die na een doelpunt een wansmakelijk deuntje opzetten, waarna de eigen aanhang lallend en brallend meekrijst, hoeven we van supporters geen niveau te verwachten. Zij lachen zich rot als Van den Herik het Friese volkslied bij Heerenveen wil uitbannen of wanneer burgemeester Cohen alle Rotterdammers bij Ajax wil weren, of diens collega Opstelten Amsterdammers in zijn gemeente. Dan wordt er toch elders geknokt.

Ingeburgerd zijn de woorden supportersgeweld, hooliganisme en wedstrijdverbod en ondertussen gaat het maar door. Als Ajax en PSV in Rotterdam een bekerfinale spelen, stromen honderden op rel beluste Feyenoordaanhangers toe en worden stoeptegels uit de grond getrokken. Niemand die zich er over verbaast.
Het laatste restje beschaving in het voetbal is aan het verschrompelen. Af en toe schaam je je ervoor, dat je zo van dat spelletje houdt.

quote:

Op donderdag 11 mei 2006 16:27 schreef methodmich het volgende:
Dank je Vaduz!

Column van Sandman vandaag op Sport fok zeker??

quote:

007

Waarover praten voetballers in de kleedkamer? Over vrouwen en auto's. Puttend uit mijn eigen ervaring als jeugdspeler in een grijs verleden kan ik u het volgende toevertrouwen: Na de training bespraken wij onder de douches de orgieën waaraan we zouden willen deelnemen. Lustig fantaseerden we er op los, hoewel de meesten onder ons niet verder gekomen waren dan een haastige kus achter een schuurtje of een heg. Ervaring met tongzoenen had er pas eentje; de lelijkste van het stel, met puisten in zijn gezicht en pukkels op zijn schouders.

Menige medespeler moest zich op zulke momenten noodgedwongen even omdraaien om een rijzend lichaamsdeel te verbergen. Dan werd het tijd om over te schakelen op ons tweede favoriete onderwerp: auto's. Ferrari, Bentley, Lamborghini, Jaguar, Maserati, Rolls Royce, Aston Martin. Zuchtend en steunend vertrouwden we elkaar onze stoutste dromen toe. Een blonde stoot meerdere malen nemen op de lederen achterbank van zo’n schitterende auto. Net zoals James Bond. Oh, als we toch eens geld hadden, dan kochten we een sportwagen en kwamen de wijven vanzelf. Na het douchen dronken we een cola aan de bar van het clubhuis om een kwartiertje later op de fiets naar huis te snellen.

Zo moet het Jaap Stam vroeger bij DOS Kampen ook vergaan zijn. Alleen is zijn droom, in tegenstelling tot die van mij en mijn toenmalige teamgenoten, allang uitgekomen. Over Jaaps vrouwen weet ik niets, maar de man bezit inmiddels wel een mooie verzameling luxe automobielen. Een verzameling die gestart is met de aanschaf van een Aston Martin, in 1998 toen hij van Eindhoven naar Manchester verkaste. Aston Martin, daarmee reed James Bond in zijn films ook mee rond. Van het verzamelen van dergelijke karretjes heeft Stam zijn hobby gemaakt; een hobby, die inmiddels flink in de papieren loopt. Dat bomt Jaap niks, want geld heeft hij in overvloede.

Stam kent zijn klassiekers. Toen René van der Gijp vanuit Nederland getransfereerd werd naar Lokeren in België, ontving hij van zijn nieuwe club een ton handgeld. Dat is honderdduizend gulden, tegenwoordig een slordige 45.000 euro. Meteen na ondertekening van het contract is Van der Gijp met dat geld naar de dichtstbijzijnde Porschedealer gestapt. Hij kocht een Carrera, betaalde cash en stoof weg, de verkoper in opperste verbazing achterlatend. Ongetwijfeld heeft Jaap Stam dat verhaal ook gehoord.

Stam, die terugkeert naar Nederland, zal in de zomervakantie op jacht gaan naar een nieuwe auto die hij aan zijn verzameling kan toevoegen. Een Aston Martin DB9 lijkt hem wel wat. Dat merk is hem in Engeland wel goed bevallen.
Als Jaap de showroom binnenstapt denkt de verkoper in driedelig kostuum dat de tuinman even naar het toilet moet of dat de loodgieter een leidinkje komt verleggen. Maar als Stam met de handen in de zakken naar de fonkelende automobielen beent en tegen de banden begint te schoppen, wordt het onze verkoper te machtig. Hij overweegt nog even de politie te bellen, ziet daar toch van af en stapt dan gedecideerd op die vervelende vent af om hem af te poeieren. Maar Jaap kiest in twee minuten de meest luxueuze auto die in de showroom staat, voldoet schaterlachend de rekening, stapt in en scheurt dwars door de etalageruit naar buiten.

Op de eerste trainingsdag van het nieuwe seizoen komt Jaap in zijn peperdure auto het parkeerdek van de Arena opscheuren, de arm nonchalant half uit het open raam. ‘Stam, Jaap Stam’, stelt hij zich aan zijn nieuwe collega’s voor. Hij gaat spelen met rugnummer 007.

quote:

Op donderdag 11 mei 2006 16:29 schreef Bjoro het volgende:

[..]

als het goed is, weet niet zeker of hij het redt vandaag

quote:

BREEKIJZER

Sinds Marco van Basten zijn selectie voor het aankomende wereldkampioenschap voetbal bekend heeft gemaakt, is er veel over gesproken. In een eerdere column schreef ik het al eens: we hebben hier in ons land zestien miljoen bondscoaches. Van Basten is echter de enige die de juiste bevoegdheid heeft en zijn oordeel is inmiddels geveld. Het meest prominente slachtoffer is natuurlijk Klaas Jan Huntelaar. Ten faveure van de topscorer van de eredivisie werd Jan Vennegoor of Hesselink gekozen.

Opmerkelijk, op zijn minst. Want Lange Jan is niet direct een voetballer die snel zal schitteren op het hoogste mondiale niveau. Vennegoor of Hesselink is een leuke clubspeler, die zich al enkele jaren keurig handhaaft in de top van de eredivisie. Dat hij international is geworden lijkt meer een kwestie van de juiste man op de opengevallen plek. Een speling van het lot, wellicht. Vermoedelijk is er niemand in Nederland die in Vennegoor de aanvalsleider van Oranje ziet.

Marco moest zijn keuze rechtvaardigen om het verontwaardigde deel van voetbalminnend Nederland aan zijn zijde te krijgen. Dat deed hij, niet verrassend, met het verhaal van het breekijzer. Rare term, breekijzer. Uitgevonden voor een speler die een wedstrijd die in het slot zit moet openbreken. Vaak door een beetje in de buurt van het strafschopgebied te gaan rommelen. Beetje duwen, koppen naar de in alle wanhoop geschoten hoge ballen. Soms valt er dan eens een bal goed en dan is het fenomeen breekijzer weer even in zwang. Dat een breekijzer statistisch gezien eigenlijk geen waarde heeft, vergeten we dan maar even.

Is Vennegoor of Hesselink geknipt voor die rol? Dat is een gewaagde stelling van Van Basten. Want op een toevallig goed op het hoofd gevallen balletje in Armenië na, heeft Vennegoor dit nog nooit aangetoond. De man heeft in de kwalificatie geen wedstrijd gewonnen voor Nederland. Armenië beschikt over spelers die hier misschien niet eens in de eerste divisie zouden spelen, dus dat zegt me ook niks. Dat Vennegoor of Hesselink een goed breekijzer zou zijn is dus puur gebaseerd op zijn lengte en vermoedelijk ook op zijn houterige stijl, die drijft op koppen en duwen.

Er moet meer spelen. Misschien vreest Van Basten de pers en het volk. Geen journalist of supporter gaat straks bij een falende Van Nistelrooij roepen om Vennegoor. Dat zou met Huntelaar op de bank wel anders geweest zijn. De man die aan de lopende band scoorde voor Heerenveen en Ajax bedreigt dan het vaste clubje van Oranje. Want dat Van Basten eigenlijk net als Dick Advocaat met een vaste club internationals werkt, alleen opgebouwd uit andere spelers, is inmiddels wel duidelijk. Kromkamp, Landzaat, Maduro, ze hebben net zo goed aan abonnement op Oranje als bijvoorbeeld Seedorf en de broers De Boer dat ooit hadden.

Maar goed, dat zou nog verbloemd kunnen worden door te wijzen op Dirk Kuijt als eventuele spits. Ik vermoed daarom dat Van Basten vooral voor duidelijkheid heeft gekozen. Hij heeft een elftal in gedachten en wil naast die zekerheden ook zekerheden op de bank hebben. Jongens die niet klagen. Ongetwijfeld is dit ingegeven door zijn eigen deelname aan het EK in 1988. Op het voor Nederland succesvolste landentoernooi ooit waren mannen als Wilbert Suvrijn, Wim Koevermans en Hendrie Krüzen aanwezig. Niet dat die niet konden voetballen, maar ze waren erg veel minder dan de basiself. Ze genoten van hun aanwezigheid, deden leuk mee op de training en zeurden nooit.

Lange Jan is ook zo’n speler. Vennegoor draagt op de training vrolijk de ballenzak, haalt na afloop de afzwaaiers die de grote mannen produceerden op en veegt de kleedkamer aan. Hij geniet van elke minuut bij Oranje. Jan haalt straks koffie en broodjes voor zijn concurrenten, in plaats van ze te dwingen alles te geven. Jan gaat namelijk niet mee als mogelijke basisspeler, hij is slechts breekijzer. Een makkelijkere rol is er niet! Als alles goed gaat met Oranje, weet hij nu al dat hij geen minuut zal spelen. Wellicht krijgt hij dan wat minuutjes uit dankbaarheid, maar ook daar zal hij niet eens om vragen. Dagelijks stuurt hij een kaartje naar familie, vrienden en trainer Guus. Hij gaat stralend mee stappen met de jongens en wuift de Duitse schonen die zijn breekijzer op waarde willen schatten resoluut af. Dat staat in de kampregels. Het moet heerlijk zijn om een wereldkampioenschap te kunnen beleven als een schoolreisje. Klaas Jan Huntelaar zal zich thuis voor de televisie de haren uit het hoofd trekken, wetend wat hij de komende vier jaar moet zien te bereiken: breekijzer worden!

quote:

Op donderdag 18 mei 2006 20:17 schreef methodmich het volgende:
Dank je Beschouw!

quote:

Op donderdag 18 mei 2006 20:57 schreef JustJunior het volgende:

[..]

Weer eens leuk geschreven, maar ik deel je mening niet. Ik vind je argumentatie (Vennegoor heeft als breekijzer nog niets laten zien) ook onjuist. Maar verder wel een goed leesbare column

quote:

Op donderdag 18 mei 2006 20:57 schreef JustJunior het volgende:

[..]

Weer eens leuk geschreven, maar ik deel je mening niet. Ik vind je argumentatie (Vennegoor heeft als breekijzer nog niets laten zien) ook onjuist. Maar verder wel een goed leesbare column

quote:

Op vrijdag 19 mei 2006 18:53 schreef methodmich het volgende:

[..]

Vind jij dat Vennegoor zich als breekijzer al bewezen heeft op basis van een balletje tegen Armenië, dat in de hoofdklasse niet eens kampioen zou worden?

quote:

Op vrijdag 19 mei 2006 19:03 schreef methodmich het volgende:
Nou, ik zie Jan absoluut niet als volwaardig selectielid. Dus dat heb je er goed uit weten te halen.

quote:

Op vrijdag 19 mei 2006 23:19 schreef Bjoro het volgende:
-Vaduz- wanneer wordt hij bij PSV als breekijzer gebracht dan ?

Bij PSV start hij altijd in de basis

Dus kwaliteiten als breekijzer kan hij helemaal niet laten zien !

quote:

Back as usual

De 68-jarige Frans Körver heeft er al een heel voetballeven opzitten. Dertien jaar was hij keeper bij MVV, daarna ging hij aan de slag als trainer. Het Belgische SK Tongeren, Wageningen, Fortuna Sittard, Dordrecht, Roda JC, MVV, Helmond Sport, VVV Venlo, De Graafschap en opnieuw MVV staan op zijn conduitestaat. Daarna werd het stil rond Frans. Hij werd trainer van amateurploeg Wilhelmina Weert en wij dachten allemaal dat hij voorgoed voor een plekje in de luwte had verkozen.

Maar het bloed kruipt ogenschijnlijk waar het niet gaan kan, want in april keerde Körver plots terug in het betaalde voetbal, zo lazen we in de krant. De onverwachte return van Körver leverde niet meer dan een piepklein berichtje op, weggestoken op pagina nummer zoveel. Als Ronaldinho zijn veters strikt, levert dat meer kolommen in de dag- en weekbladen op.

Dat berichtje deed ons de wenkbrauwen overigens niet fronsen. Fortuna Sittard; in de wereld van Barcelona, Chelsea, AC Milan en Liverpool vervult de eerste divisieploeg uit Sittard slechts een marginale bijrol. Wat kon het ons bommen dat Körver daar een rol ging vervullen?

We herinneren ons Frans als een emotionele man. Als trainer van Roda JC huilde hij ooit letterlijk tranen met tuiten op een bijveld in Vlaardingen, toen zijn club door een amateurclub uit het nationale bekertoernooi werd geknikkerd. Bij de zes keer dat hij met een ploeg naar de eredivisie promoveerde, rolden er eveneens tranen over zijn wangen, maar toen van vreugde.

Supporters van Foruna Sittard waren opgetogen met de aanstelling van Körver. Sinds de degradatie uit de eredivisie, in 2002, ging het niet goed met hun club. Er stond weliswaar een mooi nieuw stadion in Sittard, maar voor de rest was het huilen met de pet. Ook het afgelopen seizoen ging het niet bepaald voor de wind met Fortuna: een allerlaatste plaats in de eerste divisie. Het was ellende alom.

Een ervaren man als Körver zou voor een ommekeer kunnen zorgen, zo dachten de supporters. In de eerste weken na zijn aanstelling volstond Körver met het observeren en analyseren van trainingen en wedstrijden. Leunend tegen de afrastering gaf hij zijn ogen goed de kost.
Ongetwijfeld zullen er ladingen smeuïge Limburgse vloeken over zijn lippen gerold zijn, want wat hij daar op het veld zag gebeuren, moet hem tot in zijn ziel geraakt hebben. ‘Godmiljaard, kunnen ze nog niet een bal over tien meter passen’. Tranen in de ogen kreeg hij ervan. De commerciële man van Fortuna had bij wijze van grap al voorgesteld om zakdoeken, voorzien van clublogo, in de verkoop te gooien, maar dat kon Körver niet waarderen. ‘Geen zakdoeken, goed voetbal moeten we hebben, miljaard!’

In de catacomben van het Wagner & Partners Stadion uitte hij zijn woede over de labbekakkerige instelling van de Fortunavoetballers en het gebrek aan kwaliteit. Hij smeet met de deuren, schopte een paar prullenbakken ondersteboven en bromde voortdurend dat het ‘verdoeme’ allemaal anders moest, ‘godnondedju’. Het traanvocht dat daarbij verspild werd, zorgde iedere keer opnieuw voor natte vloeren.

De club had met oud-voetballer Rob Hutting een nieuwe trainer voor het komend seizoen aangesteld, maar die moet zich een hoedje geschrokken zijn van Körvers emotionele uitbarstingen. Een man die zijn zinnen regelmatig verliest zou in staat zijn hem zomaar op de bek te timmeren als er volgend jaar pakweg van AGOVV verloren zou worden. Hoewel Hutting bepaald geen lafaard is, was zijn schitterend gebit hem te lief om dat risico te nemen. Trouwens, constant een huilende man om je heen is ook geen pretje.

Vandaag meldt de internetsite van Voetbal International dat Rob Hutting toch geen trainer van Fortuna Sittard wordt. De oud-speler van Fortuna botst met de clubleiding, zo verklaarde Fortuna de toch wel onverwachte breuk. Ja, dat konden wij op onze vingers natellen. Wie wil fungeren als levende tissue? Niet Rob Hutting maar Frans Körver zal per 1 juli trainer-coach zijn bij Fortuna. Hij gaat dat werk combineren met zijn functie als hoofd technische zaken.

Het seizoen 2006-2007 zal vanuit Noord-Limburg smakelijke taferelen opleveren. Ik kan niet wachten totdat Fortuna zijn eerste nederlaag lijdt. Frans Körver zal in huilen uitbarsten en op de persconferentie na afloop van de wedstrijd jankt iedereen met hem mee.
Hier in het westen moeten we beducht zijn voor abnormaal hoge waterstanden van de Maas.

quote:

DEUTSCHLAND, IST ALLES VORBEI?

Uwe Seeler, Fritz Walter, Helmut Rahn, Wolfgang Overath, Kaiser Franz, Sepp Maier, Berti Vogts, Paul Breitner und Gerd Müller.

Het zou de eerste strofe kunnen zijn van een lyrisch gedicht over het Duitse nationale voetbalelftal. Er zijn slechtere openingen denkbaar. Duitsland heeft door de jaren heen een flinke stempel gedrukt op de voetbalhistorie. Finalist in 1954, 1966, 1974, 1982, 1986, 1990 en 2002. Drie van die zeven finales werden gewonnen. Duitsland is een groot voetballand. Of moeten we zeggen: was een groot voetballand. Want in de voorbespiegelingen voor het aankomende wereldkampioenschap, dat nota bene in Duitsland wordt gehouden, ontbreekt de ploeg in alle favorietenlijstjes.

Manfred Kaltz, de broers Förster, Kalle Rummenigge, Dieter Allofs, Felix Magath, Lothar Matthäus und Toni Schumacher.

Ooit waren de Duitse elftallen gevreesde tegenstanders. De ploegen bestonden misschien niet direct uit de beste voetballers van het moment, maar de eensgezindheid, opofferingsgezindheid en wedstrijdmentaliteit vormden vaak een sterke combinatie. De beste voetballers konden stralen dankzij de werklust van de rest. Lopen, strijden en scherp zijn tot het laatste fluitsignaal. Niemand speelde graag tegen Duitsland. En nu? Nu ziet zelfs een land als Ecuador mogelijkheden tegen Duitsland, als we de optimistische goalie mogen geloven. Want die rept over Ecuador als titelfavoriet, na Brazilië en Argentinië. Ook de bondscoach van Togo mag schampere opmerkingen maken over het team uit zijn geboorteland. Het Duitse blazoen is geschonden.

Rudi Völler, Jürgen Klinsmann, Andreas Brehme, Stefan Effenberg, Jürgen Kohler, Mario Basler, Matthias Sammer, Andreas Möller, Thomas Häßler, Oliver Kahn, Oliver Bierhoff und Michael Ballack.

Hebben we met Michael Ballack dan de laatste grote speler uit Duitsland te pakken? Vier jaar geleden had Duitsland een rampzalige kwalificatie achter de rug toen aan het WK werd begonnen. Het begon met een eclatante 8-0 tegen een verzameling Saudische sjeiks op noppen en gooide Duitsland het toernooi in. Het eindigde, vooral dankzij een uitblinkende Kahn in het doel en Ballack als inspirator, in de finale. Daarin was Brazilië te sterk, maar toch, het was weer een typisch Duits staaltje. Want Duitsland verstond in de geschiedenis ook altijd de kunst om met een matige ploeg een slecht toernooi te winnen. Denk aan het EK van 1996. Dieter Eilts, speler van het toernooi. Wie? Juist ja. Nu heeft Duitsland onder de zwaar bekritiseerde Klinsmann een dramatische serie oefenduels achter de rug en geeft niemand een cent voor de kansen van het land.

Per Mertesacker, Robert Huth, Miroslav Klose, David Odonkor, Thomas Hitzlsperger und Philipp Lahm.

Het klinkt minder, veel minder. Het is ook minder. De Duitsers hebben twee goede keepers, in Ballack een echte topper en in Podolski, Jansen en Schweinsteiger drie talenten. De rest bestaat uit goedwillende dravers. Het is veelzeggend dat de namen van Per Mertesacker en Robert Huth, die wel eens het Duitse defensiecentrum kunnen gaan vormen, voor veel televisiekijkers straks net zo onbekend zullen klinken als de namen van pakweg David Jemmali, Danny Fonseca Bravo en Redha Tukar, spelers van de exotische deelnemers. Zou u Miroslav Klose, topscorer van de Bundesliga dan toch, herkennen op straat? Vast niet, terwijl Rudi Völler en Jürgen Klinsmann zeker wel herkend zouden zijn. De missie van Klinsmann en zijn selectie lijkt op voorhand kansloos, hoewel ik niet uitsluit dat de ploeg wederom ineens komt bovendrijven in de slotweken. Dan niet op basis van kwaliteit, maar op basis van oude waarden en het thuisvoordeel. We zingen het in Nederland zo graag plagerig, het “Schade Deutschland, alles ist vorbei”. De Duitse ploeg zal moeten aantonen dat de laatste alinea in mijn denkbeeldige gedicht inderdaad de treurige klank heeft die ik er nu bij voel of misschien toch een waardig verlengstuk kan zijn. Of is het Duitse voetbal echt geschiedenis?

quote:

Op maandag 29 mei 2006 19:33 schreef methodmich het volgende:
Ah, wel met enige vertraging, maar goed. Ik zal daar reageren!

quote:

'Diamanten koevoet moet mee naar WK'

30/5/2006 10:30

Het was een afscheid per microfoon. Geen jubelende tribunekoren na een ingenieuze dribbel, geen hulde van bloemenmeisjes, zelfs geen kus van Erica Terpstra. Met een Bedankt en misschien tot ziens, maar hopelijk niet hing Dennis Bergkamp vorige week definitief de sluier van de anonimiteit over zijn bleke gezicht. En zo trad in de lichtstad Parijs definitief het donker in. De cirkels van zijn voetballeven waren nog wel zo mooi samengevloeid op die avond in Frankrijk. Iedereen was er. Frank Rijkaard, die in 1986 na Bergkamps debuut in Ajax 1 de profetische woorden sprak: 'Je hebt een gouden toekomst voor je.' Johan Cruijff, zijn ontdekker, zat op het ereterras, net als zijn familie. En het Stade de France ligt ook nog eens in Saint-Denis. Heilige Denis. Met één n, precies zoals zijn vader zijn voornaam 37 jaar geleden maar niet op papier kreeg.
Bergkamp was goed voor twintig jaar topvoetbal en betovering. De grootste beker van allemaal, die voor de winnaar van de Champions League, kreeg hij echter nooit in handen. Het Barcelona van Rijkaard won en Arsenal-coach Arsène Wenger, de heiden, hield de numero uno onder de nummers 10 vorige week woensdag negentig minuten lang op de bank, onbeduidend als een komma in het heelal. Heiligschennis.

Bergkamp sprak na afloop nóg een zinnetje. 'Ik had best mee gewild naar het WK.' Het voelde eerst als een slag in het gezicht, later ook wel weer vertrouwd. Typisch iets voor hem om op het eind van een voetbalbestaan waarin hij het liefst helemaal niets zei, toch nog een opwindend zinnetje eruit te persen.

Want opwindend is het natuurlijk wel. Bloedstollend zelfs. De gedachte alleen al vraagt om ingrijpen. Door Marco van Basten, die weet hoe het is, want in 1994 wilde hij zelf ook nog schitteren op het WK, ondanks een vermoorde enkel. Door KNVB-directeur Henk Kesler, desnoods door Jan Peter Balkenende. Dennis moet mee naar Duitsland.

Voor filmsterrengedrag hoeft niemand bij hem bang te zijn. Dennis draagt geen petjes en duistere zonnebrillen, en zal in het zwembad ook niet snel bij dames onder de gordel graaien. Nederlandser dan dat van hem kan een paspoort eigenlijk niet zijn, hij is de Johannes Calvijn van de zestien. Een aardappeleter, die netjes met twee woorden spreekt en nog hoofs amen durft te knikken.

En hij mag dan 37 jaar zijn, er zit nog steeds geen roest in het sierlijke gestel. Heeft nooit gerookt en gedronken, is altijd zuinig op lichaam en geest geweest, en kwam dit seizoen bij Arsenal in 24 competitieduels vooral als invaller op het veld. Hoe briljant-ie nog kan voetballen demonstreerde Bergkamp enkele weken geleden tegen West Bromwich Albion. Hij lanceerde Robert Pires en scoorde zelf met zo'n majestueuze boogbal.

Want dat is het wat hem zo ongrijpbaar maakt. Hij kan minutenlang onzichtbaar zijn, maar in zijn spel sluimert voortdurend de kans op sensatie. Denk alleen aan de vijf van de zes Oranje-doelpunten die hij voorbereidde tegen Joegoslavië tijdens het EK van 2000. Denk alleen aan die wondergoal tegen Argentinië, in 1998, waarmee hij de hemel deed openscheuren. Als Jan Vennegoor of Hesselink een breekijzer is, dan is Bergkamp een diamanten koevoet.

Ik weet het zeker: als Bergkamp zichzelf in Duitsland van de bank verheft en alleen al aanzet voor een warming-up, zal zelfs bij stoere Zuid-Amerikaanse mandekkers de schrik om het hart slaan. Want Arjen Robben en Ruud van Nistelrooy in de spits en daarachter de geniale touch van Bergkamp; da's een Bermuda-driehoek waarin je alleen maar reddeloos kunt verdrinken.

Nóg is het niet te laat. Bij ziekte of sterfgeval mag Van Basten zijn selectie wijzigen tot één dag voor de start van het WK. Ik gun iedereen zijn tijd van leven, maar hoop bij een van die liefst acht geselecteerde verdedigers op een mysterieus buikvirus, een ongelukkige uitglijder in de douche of een offer van een vrijwillige, wat al te venijnige uithaal met het scheermes.

Op jacht naar de wereldtitel is het noodzakelijk. Het moet. Voor een waardig afscheid van Dennis. Maar vooral voor volk en vaderland.

Peter Wekking

quote:

OPA

Foppe de Haan is de baas bij het Oranje onder de 21, dat momenteel deelneemt aan het EK. Een jaartje geleden had hij een nog jeugdiger Nederlandse elftal onder zijn hoede, een team dat in eigen land een WK afwerkte. Als je weken lang met zulke jonge gasten optrekt, moet je zelf ook jong van hart zijn. Hoewel hij een modieuze blauwe bril heeft aangeschaft, weiger ik dat te geloven. De man wordt oud. In de laatste poulewedstrijd van de Onder 21 moest hij zich negentig minuten vasthouden aan de dug-out, anders was hij omgevallen. Het werd slechts kortstondig onderbroken met een paar jubelpasjes toen Daniël de Ridder scoorde, maar de mensen uit zijn staf stonden direct klaar om hem op te vangen als het mis mocht gaan. Het ontbrak er nog aan dat ze met een rollator klaar stonden.

Bij de jeugdige Nederlandse elftallen is Foppe niet op zijn plaats. Terwijl zijn spelers tussen de trainingen en wedstrijden door op hun hotelkamer met hun spelcomputers bezig zijn, of met hun
i-pods, zou Foppe nog het liefst willen dat ze naar beneden kwamen om met hem te gaan Pim-Pam-Petten. Dat hij op het WK tot 20 Ali B toestond met de selectie mee te trainen, pleit voor hem, maar zou dat idee werkelijk uit zijn eigen hoge hoed getoverd zijn? Dacht het niet. Foppe had tot dan toe waarschijnlijk nog nooit van Ali B gehoord.

Respect heb ik overigens wel voor Foppe. Bij Heerenveen heeft hij samen met Riemer van der Velde iets moois weggezet en de club op de voetbalkaart gezet, ook internationaal. Tijdens vraaggesprekken op televisie bleef hij altijd de nuchterheid zelve en erg beleefd, hoewel hij door scheidsrechter Luinge ooit eens naar de tribune werd verwezen. Na afloop was het Foppe zelf die vertelde waarom. ‘Ik noemde hem lul, daar draai ik niet om heen’, bekende hij en in zijn stem klonk spijt door. Ik hoor het Huub Stevens nog niet zeggen, als die zich weer eens misdragen heeft.

Brave man, die Foppe, hoewel hij de laatste jaren steeds meer ging mopperen. Dat doen oude mannen wel vaker.

Toen hij na een langdurig dienstverband besloot er bij Heerenveen een punt achter te zetten, hadden wij allemaal verwacht dat hij lezingen zou gaan geven. Een museumpje pikken of lange fietstochten behoorden ook tot de mogelijkheden, maar het liep anders. De KNVB kwam met een aanbod om coach van Jong Oranje te worden. Foppe hapte toe en maakte daarmee een grote fout. Hij had nee moeten zeggen tegen de voetbalbond. De gang van zaken op het EK onder 21 toont aan waarom.

De spanning wordt Foppe te veel. Collins John, die hij nota bene zelf het veld had ingestuurd, werd voor het oog van de camera door Foppe de Haan helemaal afgebrand, na de wedstrijd tegen Denemarken. Het was het tweede teleurstellende resultaat op rij voor het Oranje onder de 21 en Foppe, bij Heerenveen toch wel gewend aan nederlagen of teleurstellende gelijke spelen, moet de weg zijn kwijtgeraakt. Een beetje weldenkende trainer bewaart zijn kritiek namelijk tot in de kleedkamer. De Haan deed het niet. Hij viel een voetballer af en plein public. Bij de overige spelers verspeel je zo veel krediet, want zij kunnen de volgenden zijn die aan de schandpaal genageld worden.

Nog staat Foppe als 62-jarige voor een troep jonge honden. Op het WK vorig jaar en nu op het EK is er van de spelers nooit een onvertogen woord gekomen over hun bejaarde trainer. De Haan had van al deze spelers de opa kunnen wezen en met opa’s ga je respectvol om, nietwaar? Maar als een opa zijn kleinkinderen afvalt is het met de liefde snel gedaan.

quote:

Op woensdag 31 mei 2006 12:05 schreef Beschouw het volgende:
Bedankt voor de complimenten, Bjoro en Bos81
^{Inderdaad EK onder 21, zal het verbeteren. Overigens is het gek, dat onder 21. Er lopen bij divesre ploegen veel spelers rond, die ouder zijn. Dispensatie, weet ik ook wel. Maar het blijft vreemd.}

quote:

WIE VAN DE VIER?

Nog minder dan een week, dan begint het wereldkampioenschap voetbal. Vast staat dat deze editie in ons land intensiever zal worden gevolgd dan in 2002, toen Nederland ontbrak. “Onze jongens” nemen weer deel aan het grootste mondiale sporttoernooi na de Olympische Spelen en dat moet worden gevierd. De oranje attributen zijn al niet meer aan te slepen, zodat we Marco en de mannen optimaal kunnen steunen. Thuis voor de buis, in de kroeg of in het stadion, we zullen er staan. Een extra leuk tintje aan het WK is echter de presentie van vier Nederlandse bondscoaches. Wie zal er, hopelijk op Marco van Basten na, het verst gaan komen?

Dick Advocaat misschien. De gewezen tweevoudig bondscoach van Nederland gaat naar Duitsland om zijn geschonden blazoen op te poetsen. Zijn twee ambtsperioden als keuzeheer van Oranje waren redelijk succesvol, maar werden altijd kritisch onder de loep genomen. In 1994 wist hij op het snikhete toernooi in de Verenigde Staten de kwartfinale te halen met een team dat deels op zijn laatste benen liep. Daarin was de latere wereldkampioen Brazilië te sterk. Op het EK van 2004 strandde hij in de halve finale tegen gastland Portugal. Puur gemeten naar het resultaat geen slechte prestaties, maar dit werd overschaduwd door affaires. In 1994 verliet de huidige hoofdredacteur van een eenmalig uitgegeven mannenblad over anale seks en andere zaken het trainingskamp. Zijn vertrek verliep niet in goede harmonie en had als gevolg dat de hiërarchie in de ploeg veranderde. Daarnaast was er nog een onverkwikkelijk kaartincident. In 2004 was er natuurlijk de veelbesproken wissel van Arjen Robben.

Advocaat wordt vaak getypeerd als een laffe coach. Dat mag misschien zo zijn, maar voor zijn laatste keuze heb ik respect. Advocaat gaat namelijk naar het WK met Zuid-Korea. Juist, datzelfde land dat vier jaar geleden samen met Japan organisator was en de wereld verbaasde. Onder leiding van de hoogste heilige van het voetbal, Guus Hiddink, werd de vierde plaats bereikt. Die prestatie gaat Advocaat natuurlijk nooit verbeteren, niet evenaren ook en vermoedelijk zelfs niet benaderen. De poule kent in Frankrijk en Zwitserland een sterke Europese afvaardiging en heeft met Togo een exotische onvoorspelbare deelnemer. Lastig zat om die door te komen dus, maar Advocaat is er niet voor weggelopen. Zijn paspoort doet de Zuid-Koreanen al mijmeren over 2002, dus ik wens Dick veel succes in zijn poging aan te sluiten bij Hiddink.

Waarmee we direct bij de onvermijdelijke Guus zijn beland. Natuurlijk is Guus van de partij. Zijn laatste twee WK-deelnames leverden Nederland en Zuid-Korea de vierde plaats op. Tevens ontvingen beide landen veel complimenten voor de manier waarop die bereikt werd. Guus deed sinds vorig jaar Australië, zoals hij dat noemt. Af en toe vloog hij even over vanuit Eindhoven, waar hij PSV gewoon maar weer kampioen maakte en Europees liet overwinteren. Zijn toverkunsten deden de Australiërs voor het eerst sinds 1974 in de koker bij een WK-loting belanden. Na het WK gaat hij voetballers met zware wenkbrauwen en mistroostige blikken selecteren en wordt hij op de tribune gadegeslagen door spichtige blondines met hoge jukbeenderen in bontjassen. Nu eerst even de Aussies laten stunten. Voormalig wereldster Romário is er zelfs van overtuigd, las ik in een interview. Brazilië staat als gedoodverfde wereldkampioen boven alles, maar schrik niet als Guus een manier verzint om Kroatië en Japan in vertwijfeling achter te laten. De vierde plek zal hij niet bereiken, maar een tweede ronde zou al een stunt van formaat zijn.

De tweede ronde lijkt een utopie voor de laatste Nederlandse coach, Leo Beenhakker. Don Leo, de vleesgeworden zucht. Of frons, zo u wilt. Leo heeft zijn mirakel al geleverd, door Trinidad & Tobago vanuit geslagen positie naar de vierde plaats te leiden in de kwalificatie. Die gaf recht op barrageduels met Bahrein en daarin overwon Leo glansrijk. Met een verzameling spelers die in lagere Engelse en Schotse divisies spelen, voormalig topschutter Dwight Yorke en nog wat verdwaalde vrijbuiters bindt Beenhakker de strijd aan met Paraguay, Zweden en Engeland. Mission impossible, op papier, maar wellicht heeft de sluwe Leo nog iets leuks in petto. Lukt het niet, dan hebben hij en zijn jongens toch een leuke vakantiebesteding gehad en komt hij na het toernooi fijn weer thuis. Om maar te zwijgen van de fijne bijverdiensten die Leo weer heeft door zijn optredens in diverse reclamespotjes. Kwestie van het bier tappen wanneer het feest is, zullen we maar zeggen.

Wie van de vier zal het langst in Duitsland blijven? Het is een kleine strijd in een grote, maar daarom misschien wel extra leuk om te volgen.

quote:

Op woensdag 31 mei 2006 16:31 schreef methodmich het volgende:
Gullit punt

quote:

Op maandag 5 juni 2006 13:56 schreef Bjoro het volgende:
heb trouwens mijn voetbalcolumns eens bij elkaar verzameld.

ze staan te lezen op: http://voetbalcolumns.web-log.nl

misschien wel een leuk idee voor Mich en Beschouw ook om zoiets "aan te leggen"

quote:

Op maandag 5 juni 2006 13:56 schreef Bjoro het volgende:
heb trouwens mijn voetbalcolumns eens bij elkaar verzameld.

ze staan te lezen op: http://voetbalcolumns.web-log.nl

misschien wel een leuk idee voor Mich en Beschouw ook om zoiets "aan te leggen"

quote:

GEDULD

Uit ‘Daar hoorden zij engelen zingen’, de documentaire van Roel van Dalen uit 2000 over het reilen en zeilen van Ajax grijpen sommige beelden naar je keel. De keuring van zwarte voetballertjes bij Ajax Cape Town was mensonterend, maar wat op mij persoonlijk nog meer indruk maakte, waren de huilende voetballertjes die zojuist hadden gehoord dat ze de jeugdopleiding van de Amsterdammers moesten verlaten. Hoewel die kleine mannen nog een heel leven te gaan hadden, stortte hun wereld in en twee dozen tissues waren nog te weinig om alle tranen te stelpen. Voor de buis huilde ik met hen mee.

Gijs Luirink heeft die misère ook meegemaakt. Het was Hugo Borst die in het programma Studio Voetbal van afgelopen zondag tussen neus en lippen door gewag maakte van het feit dat Gijs zijn voetbaljeugd bij Ajax heeft doorgebracht. Ik wist dat niet. Maar er vallen er bij Ajax zoveel af in de opleiding, dat je onmogelijk kunt bijhouden wie die kinderen allemaal zijn. Luirink was dus één van hen.

In de jeugd had hij bij Ajax altijd goedgemutst en met een blij gemoed over het veld gedarteld. Spelen bij de mooiste club van Nederland; het was een droom. Een droom die duurde totdat de technische mensen van de Ajax-jeugd hem in 2000 vertelden dat hij niet goed genoeg was en de club diende te verlaten. Dat is hard, maar de voetbalwereld is hard. Voor sentimenten is geen plaats, zeker bij het Ajax ten tijde van het maken van de film van Van Dalen. Gijs kon opzouten.
Ongetwijfeld verliet hij de kamer waar hem die onheilstijding werd meegedeeld zoals de voetballertjes die we zagen in ‘Daar horen zij engelen zingen’. Tranen met tuiten huilend, een paar natte zakdoeken tot gevolg.

Voor Gijs kwam weer een ander talentvol voetballertje en bij Ajax ging het leven verder.
Maar voor Luirink hield het leven even halt, figuurlijk gesproken dan. Zijn droom lag aan barrels, zijn geluk aan scherven. Hevig gedesillusioneerd ging hij op zoek naar een andere club. Het werd Volendam, in vergelijking met Ajax een club met veel minder aanzien. In die betrekkelijke luwte leefde hij op en zie; vier jaar later viel het oog van FC Groningen op hem.

Zijn eerste seizoen in het Oosterpark was er een om snel te vergeten. In zijn allereerste competitiewedstrijd, tegen RKC Waalwijk, scheurde hij een kruisband in de knie. Gevolg: een maandenlange revalidatie. Pas in de voorbereiding op het seizoen 2005-2006 keerde Gijs terug. En hoe! In de stuntploeg van Ron Jans was hij een revelatie, hoewel hij ook nu weer door een paar ernstige blessures gekweld werd.

Als bekroning op een mooi voetbaljaar werd hij door Foppe de Haan geselecteerd voor het EK onder de 21. Luirink was in Portugal een van de betere spelers, constant ook. In het hart van de defensie stond een linksbenige voetballer, die de spitsen van Denemarken, Italië, Frankrijk en Oekraïne onzichtbaar maakte, zonder grof geweld te gebruiken. Klaar kijkend behield hij immer het overzicht. Geen enkele bal werd blind weggetrapt, altijd had Gijs oog voor een medespeler. Zo af en toe liet hij wel eens een steekje vallen, maar welke jonge voetballer doet dat niet?
Het was mede door het voortreffelijk verdedigen van Gijs dat de Nederlandse ploeg Europees Kampioen werd. Luirink deed me denken aan Walter Meeuws, de voormalige Belgische topper, waarmee hij qua gelaatstrekken zoveel gelijkenis vertoont.

Volgend seizoen speelt Gijs Luirink bij AZ, in Alkmaar. Het ligt enkele tientallen kilometers af van de plek waar hij het voetballen heeft geleerd. Bij Ajax zullen ze zich nog wel eens achter de oren krabben. Daar schaften ze in de jaren tachtig een haast bejaarde Meeuws aan, die toen een paar maanden leiding gaf aan de defensie. Als ze Gijs Luirink in 2000 niet hadden heengezonden, hadden ze nu een jonge en frisse Meeuws in de verdediging staan. Geduld is een schone zaak, maar net als sentimenten, telt dat ook niet in het voetbal.

quote:

TIPS VOOR DE WK TOTO

Met het wereldkampioenschap voetbal voor de deur duiken er weer overal voorspellingswedstrijden op. Ook FOK! doet er met de eigen WK Pool vrolijk aan mee. Lastig natuurlijk, vandaar enkele gratis tips aan de vooravond van het WK. Want u denkt toch zeker niet dat alle deelnemende landen kampioen kunnen worden?

Welnee, een hoop landen kunnen we al vooraf schrappen als mogelijke kampioen. Leuke opvulling van het deelnemersveld, soms goed voor mooie taferelen op de tribune, maar niet goed genoeg bevonden. Schrapt u even mee? Er gaat een keurig nette streep door Polen, Ecuador, Costa Rica, Paraguay, Trinidad & Tobago, Ivoorkust, Servië & Montenegro, Iran, Angola, Verenigde Staten, Ghana, Kroatië, Australië, Japan, Togo, Zwitserland, Zuid-Korea, Saudi-Arabië en Tunesië. Goed, op het gevaar af dat er een potentieel Griekenland tussen zit, hebben we er dan al 19 geschrapt. Ruimt lekker op, meer dan de helft weg.

Dan blijven de outsiders over. Duitsland bijvoorbeeld, dat met een uiterst matige selectie aan het toernooi begint. Maar dan zijn Duitsers op hun best, als niemand er iets van verwacht. Bovendien spelen ze thuis en lijken ze op tijd in vorm te komen. Voeg daar een makkelijke poule aan toe en het is duidelijk dat ze nog wel eens verrassend uit de hoek kunnen komen.

De Duitsers passen wat mij betreft in de rij waar ook Nederland bij zit. Landen die goed genoeg zijn om van bijna iedereen te kunnen winnen, maar die toch geen uitgesproken favoriet zijn. In het geval van ons eigen land is de onervarenheid van de selectie en de bondscoach een reden om niet onder de favorieten geschaard te worden. Toch wel een lekker groepje zo hoor, met ook Engeland erbij. Goede selectie op papier, maar problemen met de fitheid van Rooney en weinig capabele vervangers. Portugal mag er ook nog bij. Mooi elftal, ingespeeld geheel, maar vaak uiteindelijk net niet bestand tegen de druk als de prijzen verdeeld worden. En dan Spanje, dat altijd een ploeg stuurt waar we op papier van genieten, maar dan altijd genadeloos door de mand valt. Waarom zou dat nu anders zijn? Dan hebben we ook nog de Fransen. Geweldige voorhoede, met spelers die meer dan twintig keer scoren in de Serie A en Premier League, een Zidane die zijn laatste kunstje gaat opvoeren. Maar ja, ze zijn grotendeels wel op leeftijd en de afgelopen twee internationale toernooien waren ze toch minder. Lekker in dit groepje van zes kanshebbers, die het echter vermoedelijk niet gaan halen.

Dan de categorie echte outsiders, dus landen die traditioneel niet tot deze groep gerekend worden. Mexico bijvoorbeeld. Een elftal dat graag mooi en aanvallend wil voetballen en daar de spelers voor heeft. Spelers die we in Europa vaak niet zo goed kennen, want die jongens krijgen in eigen land prima betaald en missen de noodzaak hierheen te komen. Op de Confederations Cup lieten ze goede dingen zien. Alleen, op de laatste twee wereldkampioenschappen werden ze vaak schlemielig gewipt na een prima eerste ronde en dat is gezien de sterkte van poule C, waaruit hun mogelijke tegenstander in die ronde zal komen, weer mogelijk. Zweden hoort er ook tussen. Degelijk elftal, dat enkele spelers heeft die aanvallend het verschil kunnen maken. De vraag is alleen of ze over de hele linie goed genoeg zijn. Dat kan van Tsjechië wel gezegd worden. Die ploeg speelde het beste voetbal op het EK van 2004, maar greep mis. Voor enkele spelers is het de laatste kans nog iets te winnen met hun land en Tsjechië heeft wel degelijk de kwaliteit om in een tweede ronde zomaar de Brazilianen te kloppen. Tot slot is daar nog Oekraïne. Die ploeg is gebouwd rond topspits Andriy Shevchenko. Als die kan doen wat bijvoorbeeld Hristo Stoichkov in 1994 en Davor Suker in 1998 kon, namelijk topscorer worden, kan zijn land ver komen. Bulgarije en Kroatië werden er destijds vierde en derde mee.

Blijven de favorieten over. Italië lijkt het enige Europese land dat in staat is de Zuid-Amerikaanse kanonnen van een titel af te houden. Niemand weet echter in hoeverre de schandalen die het Italiaanse voetbal momenteel in een verstikkende greep houden gaan doorwerken in de nationale ploeg. Als ze dit negeren, is er veel mogelijk. Wellicht zijn ze dan te sterk voor het topteam van Argentinië. Die ploeg koppelt techniek aan kracht en onverzettelijkheid en wil weer eens het erepodium op. Alleen, in 2002 waren ze ook favoriet en mislukte de missie volledig. De poule van destijds is qua sterkte vergelijkbaar met die van nu.

Blijft dus maar één topfavoriet over. Wie veilig wil inzetten, speelt Brazilië. Geweldige selectie. Dit uit zich misschien nog wel het meest in de namen van de spelers die niet opgeroepen zijn voor het WK. Daar kan je nog een prima team mee vullen. Niemand lijkt in staat deze uitgebalanceerde ploeg passend weerwerk te bieden, zeker niet als de sterkste elf spelen. Maar goed, voetbal blijft onvoorspelbaar. Kiest u veilig of waagt u een gokje?

quote:

WK KRONIEK (1): VLAGGETJES OP DE WANGEN

De kop is eraf. Het wereldkampioenschap voetbal in Duitsland is begonnen, eindelijk! Gisteren werden er twee duels afgewerkt in groep A en we mochten gelijk al acht doelpunten bewonderen. Dat kan veel minder. Sterker nog, nimmer was het openingsduel van het WK zo doelpuntrijk. Goed, dit lag natuurlijk wel aan de matige defensies van de ploegen die we gisteren in actie zagen.

Zoals wellicht bekend heeft Super de Boer rond dit WK een actie waarin je poppetjes kunt sparen. Deze poppetjes lijken meestal niet en heel soms wel op de internationals van Nederland. Helaas zijn er ook poppetjes gemaakt van spelers die in Duitsland ontbreken, maar goed, ook het Panini-album bevat dit soort fouten. Daar ontkom je niet aan, als je vooraf de productie begint. Deze poppetjes kunnen weliswaar op ingenieuze wijze een bal wegschieten, maar zijn verder compleet statisch. Kijkend naar Duitsland – Costa Rica kreeg ik steeds meer het idee dat de Duitse centrumverdedigers op imponerende wijze aan Super de Boer duidelijk wilden maken dat er van hen ook een poppetje moet komen. Per Mertesacker en Christoph Metzelder oogden net zo statisch als de rij poppetjes op mijn televisiekast. Dat gaat de Duitsers nog lelijk opbreken tijdens dit toernooi.

De enige Duitse verdediger die wel indruk maakte was Philipp Lahm. De linksback schakelde zich steeds aanvallend in, opende de score op dit WK en had nog een fijne assist op Klose. Miroslav Klose, de spits van Poolse origine die inmiddels al zeven doelpunten tegen vooral matige landen heeft gescoord op wereldkampioenschappen. Toch een prestatie van formaat, maar de echte uitblinkers bij de Duitsers waren de soepel voetballende Bastian Schweinsteiger, alleskunner Torsten Frings en zoals gezegd Lahm. Extra punten krijgt Lahm vanwege het feit dat hij speelde met een blessure aan de elleboog. Geloof me, Jan Wouters had met een dergelijke blessure nooit kunnen voetballen.

De Duitse defensie werd overigens nog gespaard door Costa Rica. Paulo César Wanchope haalde wel een hoog rendement, door eigenlijk elke fatsoenlijke bal die hij kreeg tot doelpunt te promoveren, maar hij had nog veel gevaarlijker kunnen zijn. Helaas voor hem ontbrak het aan spelers die hem in stelling konden brengen. Achterin is Costa Rica echter nog zwakker. De spelers oogden bloednerveus, de doelman ontpopte zich als grabbelaar en zo droeg dit deel van de ploeg flink bij aan de nederlaag.

Om overigens over de Poolse centrumverdediger Mariusz Jop maar te zwijgen. Jop oogt met zijn kale hoofd als stoere stopper, maar deed vrijwel alles fout. Zijn hoogtepunt had hij na rust. Een diepe bal kwam in zijn richting en ondanks het feit dat hij tijd te over had, besloot Jop om de bal maar direct weg te koppen. Uiteraard belandde het speeltuig in de voeten van een tegenstander. Nee, die Jop is wat mij betreft tot nu toe veruit de minste speler die we gezien hebben. Die zou bij mijn favoriete club ASWH gewoon op de bank zitten. Zoals heel Polen tegenviel, op de hard werkende Ebi Smolarek na. Spits Maciej Zurawski, in Schotland niet voor niets liefkozend Magic genoemd, was volledig onzichtbaar tegen Ecuador.

Zo werd Ecuador dus de verrassing van de openingsdag. Daar stond wel een duo achterin dat indrukwekkend verdedigde. De beresterke Geovanny Espinoza en diens ervaren maatje Iván Jacinto Hurtado maakten indruk voor het elftal dat buiten de eigen landsgrenzen eigenlijk nooit iets presteert. Met dat feit rekende Ecuador gisteren dus al knap af. Daarbij viel keeper Cristián Mora nog het meest op.

Mora, jonge knul die toch vrij verrassend de vaste keeper Edwin Villafuerte uit de ploeg heeft gespeeld. Hij toonde precies die beleving die nodig is om succesvol te zijn op een WK. Het had wel iets, die vlaggetjes die hij op zijn wangen had geschminkt. Het straalde iets uit. Passie, vaderlandsliefde. Voor Ecuador! Dat is precies wat je in je hoofd moet hebben als je voor je land mag uitkomen. Mora werd één met de supporters, die zich vaak van dezelfde versieringen laten voorzien. Als supporter stond hij ook in het doel, vast overtuigd dat hij niet zou falen. En zie, hij pakte ballen en keek er een paar op het aluminium van de Arena auf Schalke.

Ik hoop dat Edwin van der Sar heeft gekeken en weet wat hem nu te doen staat. Morgen tegen die sluipmoordenaars uit Servië & Montenegro keepen met twee vlaggetjes op de wangen. Misschien nog een oranje streep op het voorhoofd om het af te maken. Lijkt me een mooi klusje voor Harry Vermeegen. Want het kan geen toeval zijn dat juist Ecuador als enige land de nul heeft weten te houden.

quote:

Bakoven

Zondagmiddag kwart voor vijf ging er een zucht van verlichting door Nederland. Het doelpunt van Arjen Robben na twintig minuten bleek voldoende voor de eerste overwinning op het WK voetbal. Bij mij in de buurt werd vuurwerk afgestoken en spuitbushoorns loeiden alsof Oranje wereldkampioen geworden was. Servië-Montenegro, dat in de eerste helft nog wel een paar kansjes had gecreëerd, bakte er na rust niet veel meer van. Nederland had de wedstrijd grotendeels onder controle.

De eerste wedstrijd winnen, is een grote stap op weg naar de tweede ronde en aan die doelstelling heeft het Nederlandse elftal voldaan. Maar om nu al hosanna te roepen over de manschappen van Marco van Basten gaat me toch iets te ver. We moeten wel reëel blijven, nietwaar? Veel vloeiende aanvallen heb ik niet gezien. Erger nog: de creativiteit was ver te zoeken in de bakoven van het Zentral-stadion in Leipzig op dat ene doorsteekballetje na van Van Persie, toen hij Robben de diepte instuurde.

De tropische temperaturen waren daar mede debet aan, neem ik aan. Van Basten zei het zo na de wedstrijd tegen NOS-verslaggever Jack van Gelder: ,,Het is niet erg om in de hitte te spelen, als je er maar aan gewend bent.’’ En dat was het Nederlands elftal niet. Hebben ze drie weken getraind in koele en redelijk normale omstandigheden, wordt de eerste wedstrijd gespeeld als de thermometer meer dan dertig graden aanwijst!

Verrassend?

Nee. In juni kan het ook bijzonder warm zijn. Maar waarom is daar niet beter op ingespeeld, zo vraag ik me af. Ik bedoel, ze hebben bij het Nederlands elftal in de voorbereiding aan alles gedacht, maar dat het in Leipzig misschien eens heet kan zijn, dat zijn ze klaarblijkelijk vergeten. Een half uur voor tijd hing bij de meeste spelers de tong op de punt van de schoenen en leek het alsof ze volkomen uitgeput waren. Gesloopt door de tropische weersomstandigheden. Het had verkeerd kunnen aflopen, maar gelukkig waren de Serviërs en die ene Montenegrijn in het doel evenmin ingesteld op de hitte.

Vrijdag wacht de wedstrijd tegen Ivoorkust, een Afrikaans land, waarvan de voetballers wel met hetere temperaturen kunnen omgaan. Van Basten, slim als hij is, zal zijn manschappen ongetwijfeld beter voorbereiden. De kachels op de hotelkamers roodgloeiend, warmtekanonnen om het trainingsveld, verplicht trainen met drie trainingspakken aan en geen water binnen handbereik.
Als het vrijdag dan maar niet gaat sneeuwen.

quote:

Garantie

Je zou het bij alle hectiek van de wereldkampioenschappen voetbal bijna vergeten, maar thuis in Nederland gebeurt er op voetbalgebied ook nog het een en ander. Verrassingen komen hier zelfs frequenter voor dan in Duitsland, waar op Tsjechië na alle favorieten vooralsnog probleemloos de tweede ronde bereiken. Weliswaar niet allemaal met aansprekend voetbal, maar toch.
De allergrootste verrassing op het thuisfront is het aanstellen van Aad de Mos als trainer van Vitesse. Na eerder bot te hebben gevangen bij Foppe de Haan, Danny Blind, Wim van Hanegem, Gerard van der Lem en het veto van de trainersvakbond over een contract met Jan Boskamp, is Haagse Aadsje in tweede instantie toch tot een akkoord gekomen met de bewoners van het Gelredrome.

Het is wat: Aad de Mos keuze nummer zoveel.

Zijn zelfrespect moet een heuse knauw hebben gekregen, toen hij uiteindelijk besloot zijn handtekening onder een contract te zetten bij de Arnhemmers. Of was het wanhoop? Had De Mos in eerste instantie niet de avances van Vitesse weggewuifd onder het mom dat hij een meer aansprekende club in het buitenland op het oog had? Trabzonspor was die club, een subtopper uit de Turkse competitie. Aad was drie keer wezen kijken bij de Turken. Kritisch had hij de selectie onder de loep genomen en vastgesteld dat er de nodige aankopen moesten komen, wilde hij zijn diensten ter beschikking stellen. Een garantie voor succes noemde De Mos zich toen hij in 1993 bij PSV in dienst trad. Dat vindt hij uiteraard nog, maar dan moeten de spelers die hij onder zijn hoede krijgt natuurlijk wel een aardige combinatie op de grasmat kunnen leggen. Met kneuzen is immers niets te bereiken. Het lijstje gewenste versterkingen dat hij in een moedige bui presenteerde bij het bestuur van Trabzonspor bleek niet te realiseren, waarna De Mos afhaakte. Zo kon hij namelijk geen garantie voor succes zijn.
Met dat besluit had hij nog steeds geen club. Toen Vitesse, wanhopig na de vele afwijzingen van gewenste oefenmeesters nogmaals contact opnam met De Mos, hapte de voormalige trainer van onder meer Ajax, KV Mechelen, Anderlecht en PSV plots wel toe. Er moest brood op de plank komen, nietwaar?

De selectie van Vitesse puilt niet uit van de goede spelers, de resultaten zijn al een paar jaar niet om over naar huis te schrijven en vorig seizoen stond bol van strubbelingen, breed uitgemeten in de Hard Gras speciaal ‘Je hebt het niet van mij’ van Marcel van Roosmalen.
In een dergelijk wespennest gaat Aad de Mos zijn hoofd steken.
Je kunt het moedig noemen of een komst op het juiste moment, omdat het met de club niet slechter kan gaan, maar we kunnen ons ook afvragen of Aad de Mos zich niet schromelijk overschat. Is hij de man die Vitesse gaat verlossen van de perikelen waarmee het al een aantal jaar te kampen heeft? Gezien de houding van De Mos op televisie, tijdens de talloze praatprogramma’s waar hij om de haverklap zijn opwachting maakt, zou je denken van wel. Bij die uitzendingen zien we steevast een man, die prat gaat op zijn veronderstelde successen in het verleden. Hij weet het allemaal zo goed en als iets gebeurt, heeft hij het al eerder beweerd, zegt hij.

‘Veel mensen vragen me waarom ik in hemelsnaam aan de slag ga bij een relatief kleine club als Vitesse, omdat ik bij Ajax en Anderlecht kampioen ben geworden’, zei hij op de persconferentie, waarin hij gepresenteerd werd als nieuwe Vitesse-trainer. Hij keek erbij alsof hij zestien Europa Cups en zeven wereldbekers had gewonnen. Het zijn typische uitspraken van een zichzelf overschattende, zelfingenomen kwast, die allang vergeten is dat hij bij vele clubs waar hij gewerkt heeft, letterlijk werd uitgekotst. Op talloze plekken is hem verweten voetballers tegen elkaar uit te spelen, niet eerlijk te zijn en nooit zijn woord te houden. Maar dat zul je meneer nooit horen zeggen.

Vitesse heeft een Paard van Troje binnengehaald. Drie maanden schat ik en dan speelt de club inderdaad weer een prominente rol. In de krant wel te verstaan, als de interne smeulende vuurtjes veranderd zijn in grote uitslaande branden.
Aad de Mos is niet een garantie voor succes; hij is een garantie voor trammelant.

quote:

Op donderdag 22 juni 2006 19:23 schreef Beschouw het volgende:

[..]

quote:

WK KRONIEK (6): UITGENAST

Als de achtste finales van het WK één ding hebben uitgewezen, is het wel dat topvoetbal tegenwoordig allang niet meer alleen op speltechnische gronden wordt beslist. Natuurlijk, zonder een behoorlijke techniek, de nodige fysieke kracht en enig tactisch inzicht is presteren op een wereldkampioenschap onmogelijk. Maar als de teams op die gebieden vrijwel gelijkwaardig zijn, komt er iets anders kijken. Iets wat wij Nederlanders dus niet beheersen.

Ik doel natuurlijk op een stukje slimheid. Noem het uitgekookt of uitgenast. Op de juiste momenten vertragen, een overtreding maken of simuleren, tegenstanders uit het spel halen. De wetten van de straat vertaald naar het voetbalveld. Het gaat om overleven en dat mag best op een minder nette manier. We hebben er in Nederland altijd een beetje minachtend over gedaan. Komt omdat we altijd slachtoffer zijn. Dat was al zo in 1974 en dat was ook nu zo. Want natuurlijk won Portugal niet direct omdat ze beter voetbalden, hoewel de goal wel erg makkelijk viel. Nee, de Portugezen waren simpelweg slimmer. Of professioneler, zo u wilt.

Toch jammer dat wij het niet kunnen. Bij PSV proberen ze het wel al een tijdje. Zo wisten ze ooit in Heerenveen een strafschop zo te vertragen dat zelfs de vleesgeworden nuchterheid Klaas Jan Huntelaar van zijn stuk werd gebracht. Cocu kan dat goed, Ooijer ook. Maar het is incidenteel. De beste bij PSV is Jefferson Farfán, niet toevallig ook al een jongen die op straat leerde overleven.

We zagen het tegen de Portugezen. Onze schwalbes zijn te opzichtig en worden bestraft met geel. Ga beter oefenen Robben! Als Van Bommel na een kopstootje van Figo ter aarde stort, is dat te laat na de overtreding en te opzichtig. Gevolg is dat de arbiter er om lacht en niets doet. De Portugees toonde eerder aan hoe het wel moest en dat Boulahrouz daar in trapte was nog een voorbeeld van ons gebrek aan professionaliteit. Zoals de Portugezen constant wisten te provoceren, vertragen en irriteren.

Dat zoiets loont zagen we ook bij andere kwartfinalisten. Neem de Duitsers. Gezien hoe Teddy Lucic van Zweden aan zijn tweede gele kaart kwam? Op appel! Zouden wij nooit doen natuurlijk. Duitsers wel. Podolski gaf de scheidsrechter zelfs een goedkeurend schouderklopje. De Argentijnen durven ook wel als het moet hoor. Rasvoetballers, maar bovenal pure winnaars. Die schuwen het toneel niet. En Italië, dat een handvol tellen voor het eindsignaal nog even een strafschop versiert. Niemand kijkt er van op. Sterker nog, diep van binnen bewonderen we het misschien zelfs wel een beetje, geef maar toe. Trouwens, ook Spanje kreeg weer een makkelijke strafschop en beheerst dit spel ondanks de uitschakeling eveneens tot in de puntjes. Om over de ervaren jongens van Frankrijk en Brazilië maar te zwijgen.

Na afloop van de voetbalthriller was Edwin van der Sar in tranen. Hij, die na al die jaren weet hoe het werkt. Van der Sar besefte waar Oranje het had laten liggen. Tijdens de wedstrijd moet hij aan zijn theaterstukje uit 1998 gedacht hebben, toen hij Ariel Ortega een rode kaart aansmeerde. Een incident dat inmiddels net zo bij die fantastische wedstrijd tegen de Argentijnen hoort als die majestueuze goal van Dennis Bergkamp. Overigens ook een man die de geniepigheden van het voetbal kent en in de praktijk durfde te brengen. Zulke spelers hadden we meer moeten hebben.

Marco van Basten heeft altijd gezegd dat dit een leermoment moest worden. Zijn selectiebeleid was er dan ook op gericht om spelers de kans te geven daadwerkelijk te leren. De veelal jonge en onervaren jongens in de ploeg bleken uiteindelijk net iets te groen om op het allerhoogste podium te kunnen schitteren. Onderweg het trapje op, maar halverwege gestruikeld. De bondscoach benadrukte het direct na de uitschakeling. Jongens als Van Persie, Van der Vaart, Sneijder, Robben en Heitinga moeten hier lering uit trekken. Daar hebben ze een hele kwalificatiereeks de tijd voor. Als ze erin slagen hun technische bagage aan te vullen met een portie rauw professionalisme, misschien worden wij in 2008 dan Europees kampioen. Voor nu wordt de gedroomde wereldtitel de komende dagen verder nagejaagd door de grote mannen.

quote:

Het moet anders

Het Nederlands elftal werd door Portugal het WK-toernooi uitgeknikkerd. Verder dan de kwartfinale kwamen de mannen van Van Basten niet en gezien de samenstelling van de selectie en de kwaliteiten van de spelers hadden we misschien niet op meer mogen rekenen. Het vertoonde spel was immers bepaald niet om over naar huis te schrijven, nietwaar? Maar dat was het spel van veel andere WK-deelnemers ook niet. Oranje had met het miserabele veldspel ook verder kunnen komen. Daarom is Nederland dus niet uitgeschakeld. Het ging mis om een andere reden. Als iets duidelijk is geworden, is het wel dat het Nederlands elftal onder Marco van Basten mentale hardheid en slimheid mist. Portugal bezat die eigenschappen wel en vooral daarom werd Oranje roemloos uitgeschakeld op het WK.

Hoe moet het nu verder? Over een dikke twee maanden, om precies te zijn op 2 september, begint het Nederlands voetbalelftal met een uitwedstrijd tegen Luxemburg aan het kwalificatietoernooi voor de Europese kampioenschappen in 2008. Er resteert dus niet veel tijd om het over een andere boeg te gaan gooien.

Phillip Cocu heeft een punt achter zijn interlandcarrière gezet en het is nog maar de vraag of Ruud van Nistelrooij en Marc van Bommel nog door Van Basten worden opgeroepen. Drie geroutineerde voetballers minder; het scheelt een slok op een borrel. Wat resteert is een piepjong elftal, dat bij wijze van spreken nog met luiers om voetbalt. Naar het schijnt staat Pampers al te springen om het Nederlands elftal te gaan sponsoren, weliswaar een leuke financiële meevaller, maar daarmee hebben we het lek nog niet boven. De aanpak van de spelersgroep zal drastisch anders moeten, want anders gaat het straks weer mis.

Voetballen kunnen Sneijder, Van der Vaart, Robben, Van Persie en al die andere jonkies wel, dat weten we allemaal. Maar wat ze missen is de doortraptheid waarmee voetballers uit Portugal, Italië, Brazilië, Argentinië en meer van dat soort landen te werk gaan. Is het gek om te verwachten dat die eigenschappen ook de Hollandse internationals gaan bezitten? Nee!

Van Basten denkt er ook zo over. Die bezat die hardheid als voetballer namelijk wel. In Portugal sloeg hij na een wedstrijd in de catacomben ooit Veloso een tand uit de mond, tijdens het EK van 1988 plantte hij zijn ijzeren noppen op de wreef van mandekker Kohler en in 1990 deelde hij aan Pascal Plovie een elleboogstoot uit, waar de Club Bruggespeler nu nog last van heeft. Rode kaarten leverden deze wandaden niet op. ‘Hoe kan ik dergelijk gedrag mijn jonge spelers aanleren’, zo zal Marco zich afvragen.

Eind augustus meldt de vernieuwde selectie van het Nederlands elftal zich in Noordwijk. Na een kopje koffie wordt meteen de eerste training belegd, want veel voorbereidingstijd is er voor de interland tegen Luxemburg niet. Persvoorlichter Kees Jansma, nog immer in functie en zo mogelijk nog meer dienstbaar aan Van Basten dan in Duitsland, heeft grote gordijnen opgehangen, zodat we nooit kunnen zien wat er op het trainingsveld plaatsvindt.

Maar als na afloop hevig bebloede spelers het veld af strompelen, de verbanden en mitella’s niet aan te slepen zijn en drie koelwagens met ijs niet genoeg zijn om de zwellingen te doen afnemen, is ons duidelijk dat er een ware veldslag heeft plaatsgevonden. Van Basten ziet de aftocht van zijn strompelende spelersgroep grijnzend aan. ’s Avonds op een persconferentie stelt hij zijn nieuwe trainersstaf voor. Witschge, Menzo en Van ’t Schip hebben plaatsgemaakt voor Regilio Tuur, Dennis van der Geest en Willem Holleeder, die na persoonlijke interventie van minister van justitie Donner zijn levenslessen mag bijbrengen aan de jeugdige internationals van Marco van Basten. ‘Als we nog eens plaatboeven als de Portugezen op het veld tegenkomen, kunnen we ze tenminste met gelijke munt terugbetalen’, zegt Van Basten, die zijn spelers allemaal een videoband van overtredingen van Vinnie Jones, Materazzi en Jan Wouters heeft meegegeven om in hun slaapkamer te gaan bekijken. ‘Morgen komt Frans Derks de spelers vertellen hoe je overtredingen kunt verbloemen voor scheidsrechters en hun assistenten’, vervolgt Marco. ‘Want het moet natuurlijk niet de bedoeling zijn dat we na een half uurtje nog maar met zeven man in het veld staan.’

Arme Luxemburgers. Ze weten niet wat hen te wachten staat.

quote:

WK KRONIEK (7): TE GAST BIJ VRIENDEN

De wereld is nog slechts een week te gast bij vrienden en dan weten we wie zich de komende vier jaar wereldkampioen voetbal mag noemen. Het wordt een Europese aangelegenheid, nu topfavoriet op basis van het spel Argentinië en titelhouder Brazilië in de kwartfinales gewipt zijn. Wie van de vier overgeblevenen moet nu winnen?

Voor Portugal heb ik, zeker ook om andere redenen, best wel sympathie. Die ploeg verrast zelfs, want het doel van de selectie was het EK in eigen land. Dat won men twee jaar geleden niet, waar het er toch wel recht op had. De Portugezen spelen altijd met drie aanvallers en kunnen bijzonder mooi spelen. Helaas is dat op dit toernooi nog niet echt te zien geweest. Slechts af en toe waren er die aanvalsopzetten vol beweging en variatie. Het meest nog tegen Mexico, de enige wedstrijd die volledig zonder druk kon worden gespeeld. Omdat het voetballend niet lukt trekken de Portugezen dan de uitgekookte geintjes maar uit de kast. Op dit toernooi hebben die slimmigheidjes de overhand en dat gaat neutrale kijkers tegenstaan. Dan vergeet men zelfs de twee prima treffers van Maniche op dit toernooi, na sterke aanvallen, en de reddingen van penaltykiller Ricardo Pereira in de serie tegen Engeland.

Net als Portugal kan ook Italië niet echt op de steun van de neutrale kijker rekenen. Ik heb altijd wel bewondering voor de manier waarop de Italianen een organisatie neer kunnen zetten en vol kunnen profiteren van kleine foutjes bij de tegenstander. Dit toernooi zou het echter anders gaan. De race tegen de klok van Francesco Totti om fit te geraken was er toch vooral op gericht om de aanvallende driehoek optimaal te kunnen benutten. Totti moest dan in de rug van twee spitsen spelen. Tegen Ghana liep dat nog leuk en viel Italië aan, maar gaandeweg is de tweede spits naast Luca Toni al ingeruild voor een extra middenvelder en speelt Italië verre van sprankelend. Dat in de kwartfinale tegen Oekraïne de uitblinkers Gennaro Gattuso, een klasserijke werkbij, en Fabio Cannavaro, fenomenaal voorstopper, heetten, zegt al genoeg.

Dan de Fransen. Zij begonnen dramatisch aan het toernooi en leken volledig uitgeblust. Wat een afscheid moest worden van een generatie en van Zinedine Zidane in het bijzonder, leek uit te monden in een deceptie. Met hangen en wurgen kwamen de Fransen bij de laatste zestien en prompt hervonden ze zichzelf. Tegen de Spaanse Armada werd Frankrijk veertig minuten weggetikt, totdat het ineens de gelijkmaker maakte en na rust de wedstrijd naar zich toetrok. In de kwartfinale waren gisteren zelfs weer vleugjes van het oude Frankrijk zichtbaar, met een onvermoeibare Patrick Vieira als stuwende kracht op het middenveld, enkele geniale momenten van Zidane en een scherpe Thierry Henry. Het was genoeg om wereldkampioen Brazilië te kloppen en kan wel eens een opstapje richting een onverwacht succes worden. Zou een prachtig afscheid zijn voor Zidane natuurlijk.

Maar ja, het gastland is er ook nog. Vrijwel niemand gaf vooraf een cent voor de Duitse kansen. Twee goede keepers, waarvan er maar één mocht spelen en ruzie onontkoombaar leek, twee goede talenten, een redelijke spits en een topper in de persoon van Ballack, dat was wat de Duitsers hadden. Verder moest Klinsmann kiezen uit middelmaat. Heel Duitsland beefde uit angst voor een mogelijk drama. Franz Beckenbauer orakelde over de matige selectie, door te stellen dat Arne Friedrich wel moest spelen omdat er nu eenmaal niets beters was. En zie daar, de toernooiploeg bij uitstek wist in het toernooi te groeien. Geholpen door een matige poule, maar ook opgezweept door het publiek en op een wijze die verre van Duits is. Natuurlijk is de eensgezindheid en werklust er nog wel, maar Duitsland kiest tegenwoordig de aanval. Wie had dat gedacht? In deze setting tonen de Duitsers spelvreugde en stijgen boven zichzelf uit. Neem Philipp Lahm, de rechtsbenige linksback. Kende een rotseizoen bij Bayern door allerlei blessures, heeft nog last van zijn elleboog, maar dendert langs de flank. Alleskunner Torsten Frings, die het middenveld regeert, zodat zijn creatieve maatjes Michael Ballack en Bastian Schweinsteiger lekker kunnen ballen. Lukas Podolski en Miroslav Klose die makkelijk het net vinden, het lijkt niet op te kunnen. Zelfs Oliver Kahn kon het opbrengen om zijn concurrent Jens Lehmann te steunen voor de penaltyserie met de Argentijnen.

Als het voetbal op dit toernooi moet overwinnen, dan dienen de Fransen en Duitsers de finale te spelen. Wellicht moet Duitsland dan zelfs wel winnen, eerlijk is eerlijk. Zelfs op ons eigen WK forum is de laatste dagen een kentering zichtbaar en lijken steeds meer mensen te beseffen dat de Duitsers dit toernooi de smaakmakers zijn. De wereld is te gast bij vrienden en wees niet verbaasd als straks de beker bij diezelfde vrienden in de kast staat. En dan hebben ze het toch maar weer mooi geflikt.

quote:

Op zondag 2 juli 2006 19:08 schreef methodmich het volgende:
Duitsland doet wat Oranje nagelaten heeft!

quote:

Op maandag 3 juli 2006 19:32 schreef methodmich het volgende:
Aanvallend voetballen op basis van eigen kracht Bjoro. Variatie in de ploeg. Opkomende backs.

Jouw reeks met Sandman is helaas een beetje doodgebloed??

quote:

Naaien, vallen, zuigen
Schreeuwen moord en brand
Gras nat van krokodillentraan
In de dug-out de grootste proleet
Tactisch plan van de tegenstander in duigen
Grote grijns: weer beet
Coach van Portugal, wereldbaan

quote:

LIJNTJES

In zijn column in De Telegraaf deelde Johan Cruijff een kat uit aan Rita Verdonk, minister van integratie. Volgens hem was de uitschakeling van Oranje op het WK mede te wijten aan haar weigering Salomon Kalou een Nederlands paspoort te verstrekken. “Nederland had te maken met een situatie dat als Arjen Robben en Robin van Persie niet in de wedstrijd zaten, er geen alternatief was. En die hadden we met Salomon Kalou wel kunnen hebben”, schreef Cruijff en kwam daarna tot de volgende eindconclusie: “Ik wil er vooral mee zeggen dat een minister er is om het landsbelang te dienen en dat heeft ze duidelijk niet gedaan."

Dat is een boude bewering, maar omdat het Cruijff is, wordt er nog betekenis aan gehecht ook. Hoe is het anders te verklaren dat Johan Derksen in VI schreef dat Cruijff groot gelijk had en menig ander eveneens instemmend knikte bij het lezen van Cruijffs column? Zijn het de lijntjes, die onzichtbaar doorheen het voetbal lopen?

Omdat Cruijff een grote voetballer is geweest en een dito trainer, worden zijn uitspraken klakkeloos geaccepteerd. Of het over voetbal gaat of niet, doet niet ter zake. Johan bemoeit zich werkelijk overal mee. De Spaanse chirurg die verantwoordelijk was voor de hartoperatie die Cruijff moest ondergaan, werd verteld hoe hij de ingreep moest doen. Piloten, die hem met zijn voetbalploegen naar verre oorden vervoerden, werden dol van de vlieglessen die hij in de cockpit afstak, maar niemand die Cruijff ooit terugverwees naar zijn stoel.

Het was de charme van de man uit Betondorp, zei men altijd vertederend en toen hij later als analist zijn opwachting maakte bij de NOS, hing iedereen aan zijn lippen, verslaggever Tom Egbers voorop. Slechts voetballer Tsjeu la Ling, ooit een zeer verdienstelijke buitenspeler bij Ajax toen Cruijff daar als speler terugkeerde en in het spelershome van Ajax de beste biljarter, werd schijtziek van Cruijffs bemoeizucht en zei dat ook in ondubbelzinnige bewoordingen. Toen Cruijff hem na een fraaie carambole vertelde dat Ling de keu verkeerd vasthield, kreeg hij als antwoord dat hij zijn bek moest houden, anders zou hij de keu wel even in zijn reet rammen.

Hadden maar meer mensen Cruijff op een dergelijke wijze tegengesproken.

De man heeft voor het voetbal ontegenzeggelijk verdiensten gehad, maar met zijn beweringen slaat hij tegenwoordig een beetje door. Niemand die er aanstoot aan neemt. Journalisten, trainers, voetballer, talloze clubs; bijna alles en iedereen is in de vaderlandse voetbalwereld met elkaar verbonden met voor de leek onontwarbare lijntjes. Cruijff schijnt op de achtergrond adviseur te zijn van Barcelona, Ajax en het Nederlands elftal en niemand die er moeilijk over doet. Zelf is hij niet meer actief als trainer. Daar heeft hij, naar eigen zeggen, geen zin meer in. Maar net als Beckenbauer in Duitsland schroomt hij niet ongevraagd zijn mening te uiten over alles wat maar enigszins met voetbal te maken heeft. En we gaan er nog serieus op in, hoe krom zijn redenatie vaak ook is.

Als anderen dergelijke uitspraken doen, Louis van Gaal bijvoorbeeld, steekt er een storm van verontwaardiging op. Het zijn dezelfde lijntjes, die dan plots zichtbaar worden. Toen Louis ooit weer eens van leer trok tegen, in zijn ogen, misstanden in het voetbal, kreeg hij de weinig vleiende bijnaam Orakel van Avenhorn. In diezelfde traditie kunnen we Johan Cruijf de Zwetser van Betondorp noemen.

quote:

WK KRONIEK (8): BOEVENTRONIE

Terwijl het wereldkampioenschap voetbal richting het einde loopt, kunnen we constateren dat er nog weinig echt memorabel voetbal is geweest. Natuurlijk ziet onze grote vriend Sepp Blatter dat anders. Zowel het toernooi zelf als de arbitrage is wat hem betreft het beste ooit. Ach ja, Blatter… Geheel in de lijn van Marco van Basten zal hij zijn eigen aandeel ook vast met een ruim voldoende becijferen. Zeventje, minimaal.

Juist omdat het tot nu toe zo tegenvalt, was het fijn dat de eerste halve finale in ieder geval wel een mooie pot werd. Duitsland zocht zoals het hele toernooi steeds al vroeg de aanval, Italië besloot om de draad van de eerste match tegen Ghana qua intenties weer op te pakken. Dit betekende dat ook Italië probeerde aan te vallen waar het kon en dat is ook wel eens leuk. Natuurlijk is het fijn aanvallen in de wetenschap dat je Fabio Cannavaro achterin hebt, misschien wel de beste speler op dit toernooi.

De verlenging was natuurlijk helemaal genieten geblazen. Zowel Duitsland als Italië heeft namelijk de reputatie dat het erg laat een goal kan maken. Of beter gezegd: een goal maakt. Natuurlijk viel de winnende treffer dan ook na 119 minuten voetballen en was de 0-2 daarna slechts voor de statistieken van belang. Dat er niet eerder werd gescoord lag vooral aan de keepers. Zowel Jens Lehmann als Gianluigi Buffon keept een prima toernooi. Wellicht dat alleen de ravissante deelneemster Gaby Baby van het WK Lingerie nog opvallendere kwaliteiten toonde, maar dat had weer minder met keepen te maken.

Wie ook altijd opvalt is Gennaro Gattuso. Deze middenvelder van de Italianen is het prototype van de voetballer die je liever in je team hebt dan bij de tegenstander. Gattuso is de poetry slammer onder de verfijnde dichters op het middenveld. Niet de man van de ragfijne passing, zoals Andrea Pirlo. Zeker niet de man van de intelligente hoogstandjes, waar Francesco Totti voor ingehuurd is. Nee, Gattuso is de man die de tegenpartij stoort, die ballen verovert, die altijd onderweg is en de momenten lijkt te kunnen lezen waarop hij ergens een interceptie moet verrichten. Hij geniet in de schaduw van de publieksspelers en schakelt grote namen uit.

Dat is hij ook wel gewend, zei hij onlangs in een interview nog. Gattuso staat altijd tegen de beste middenvelder van de opponent en weet die duels doorgaans te winnen. Overigens is hij zelf, juist door zijn nimmer aflatende werklust en zijn fanatisme, ook een heuse publieksspeler. Prachtig om te zien natuurlijk. Hij heeft, met de Argentijnse captain Juan Pablo Sorín, de mooiste boeventronie van dit toernooi. Pikzwart haar, een stevige baard en een gemene uitstraling. In lang vervlogen tijden had je boekjes over de kabouters Wipneus en Pim, die diverse avonturen beleefden. In één ervan streden ze tegen rovers. De rovers op de voorkant leken, met uitzondering van hun hoeden, allemaal op Gattuso. Dankbare kop voor fotografen dus.

Nu staat hij in de finale en stuit hij zondag op Zinedine Zidane en Frankrijk. De oude maestro herrees als Phoenix uit zijn as en overvleugelde op weg naar de finale Spanje, Brazilië en Portugal. Wie had dat kunnen denken, toen Frankrijk na twee pouleduels op sterven na dood was? De zonnekoning en zijn lakeien stralen echter weer. De oude mannen gaan op voor een laatste kunstje. Had Van Basten misschien moeten doen met Davids. Want het is wel schrijnend. Edgar stuurt een open brief, de Fransen schrijven misschien geschiedenis.

Aardige bijkomstigheid trouwens, dat dit een herhaling is van de finale van het EK 2000. Toen meenden de Italianen de titel al in de tas te hebben. Frankrijk sloeg vervolgens op zijn Italiaans toe met een late gelijkmaker en winst via een golden goal. Aan Franse zijde zijn er nog aardig wat spelers over die destijds mochten juichen, waar Italië wel aardig vernieuwd heeft. Zondagavond weten we wat wijzer is geweest.

Eerst mogen de Duitsers nog even proberen de bronzen medaille op te halen. Eerzuchtig als het thuisland is, moet dit lukken. Het zou een passende beloning zijn voor een prima organisatie van dit toernooi en voor het gewaagde aanvalsspel dat de Duitsers speelden. Overigens, wat karakteristieke koppen betreft, misschien gunt Klinsmann zijn reservekeeper Oliver Kahn nog wat speeltijd, desnoods als invaller. Dat zou nog eens een mooi eerbetoon zijn. Liefst dan een Olli met Duitse vlaggetjes op de wangen!

quote:

Pikzwart haar, een stevige baard en een gemene uitstraling. In lang vervlogen tijden had je boekjes over de kabouters Wipneus en Pim, die diverse avonturen beleefden. In één ervan streden ze tegen rovers. De rovers op de voorkant leken, met uitzondering van hun hoeden, allemaal op Gattuso.

quote:

WK KRONIEK (9): SNEL VERGETEN?

Toen de Italiaan Fabio Grosso gisteravond de laatste strafschop de bovenhoek in roste, was het wereldkampioenschap voetbal voorbij. Een maand lang was Duitsland een perfecte gastheer, die alles tot in de puntjes had georganiseerd. Helaas bleef het vertoonde spel ver achter bij dit alles. Sterker nog, het WK van 2006 was helaas niet het spektakel waar miljoenen mensen op hadden gehoopt.

Welke landen hebben nu echt voor mooi voetbal gezorgd? Portugal is door de FIFA uitgeroepen als leukste ploeg, maar dat land is toch echt niet toegekomen aan het leuke voetbal dat men op het EK in eigen land speelde. Ivoorkust en Ghana lieten leuke dingen zien, maar bleven zonder beloning, terwijl de finalisten Italië en Frankrijk net als veel andere favorieten goede momenten afwisselden met dramatische duels. Duitsland, dat tegen de eigen traditie in aanvallend speelde, was wellicht nog het leukst om te zien.

Volgens Michel Platini hebben de bondscoaches het toernooi verpest, met hun tactieken die op tegenhouden gebaseerd waren. Zit wat in. Neem Carlos Alberto Parreira, die met zijn Brazilianen vorig jaar nog hallucinerend voetbal speelde op de Confederations Cup. Iedereen was het er over eens dat de Europese afvaardiging kansloos zou zijn, maar waar waren die tovenaars van toen? De oude generatie speelde weer en droop roemloos af. Of neem Eriksson, die het presteerde om Engeland met één spits te laten spelen! Lippi, die het verwerpelijk lijkt te vinden om Del Piero én Totti op te stellen. Pekerman, die Messi langs de kant hield toen de wedstrijd schreeuwde om zijn happy feet. Domenech, die ook maar één spits liet spelen omdat Trezeguet en Henry elkaar niet zouden aanvullen. Zeker vergeten hoe die ooit bij Monaco een droomvoorhoede vormden?

Er zijn ook al geen nieuwe sterren opgestaan. Fabio Cannavaro, Gennaro Gattuso en Andrea Pirlo speelden prima, maar hun kwaliteiten zijn toch al jaren bekend bij het publiek? Wellicht kan linksback Fabio Grosso, die een strafschop versierde, Duitsland naar huis schoot en dus de beslissende strafschop benutte in de finale, een revelatie genoemd worden. De Franse dribbelaar Franck Ribéry misschien eveneens, maar ook deze twee heren waren bij de voetbalvolgers al een tijdje bekend. Dat Miroslav Klose met een voor een WK karig aantal van vijf goals topscorer wordt, zegt eigenlijk alles. Aanvallend is er zelden iets gebeurd.

En dus zit ik me suf te peinzen. Wat zijn nu de momenten geweest waardoor we ons het WK 2006 over tien jaar nog herinneren? Ik kan nog geen vijf echt beklijvende wedstrijden bedenken. Vaak was het meer spannend dan leuk. De Portugese goalie Ricardo Pereira stopte drie strafschoppen, een wereldrecord, maar dat is tegenhouden. En dat willen we nu juist niet! Mooie doelpunten waren er gelukkig nog wel. De poeier van Maxi Rodríguez, de volley van Joe Cole. De curieuze Panenka van Zinedine Zidane in de finale. En natuurlijk de twee dagen durende combinatie van de Argentijnen tegen Servië, waarbij de volledige selectie en technische staf de bal beroerde, alvorens Esteban Cambiasso afrondde. Zonder gekheid, dat is een wereldgoal, maar zulk voetbal hebben we te weinig gezien.

Het zullen toch de incidenten zijn die het langst meegaan. De vele schwalbes en dan vooral de beslissende van Grosso. Hoewel, werd in 1974 de finale niet mede beslist door een schwalbe? Toneel is ook niet nieuw, zie Rivaldo en diens cornervlagact in 2002. De arbitrale dwalingen dan? Tja, dat Graham Poll drie keer geel trok voor één speler zijn we vermoedelijk rond oud en nieuw al vergeten. De kaartenregen van Valentin Ivanov bij Portugal – Nederland zal vooral hier en in Portugal een herinnering blijven. Bovendien is het sinds 1966 al niet nieuw meer dat leidsmannen uit de voormalige Sovjetunie een stempel op een wedstrijd drukken.

Zodat ik vrees dat we ons het wereldkampioenschap voetbal van 2006 vooral gaan herinneren door de kopstoot waarmee Zinedine Zidane zijn grootse loopbaan met een knal uitluidde. Een moment van kortsluiting in het briljante brein van de man die zichzelf hervonden leek te hebben. Het tragische shot van zijn aftocht langs de naar hem lonkende wereldbeker wint het straks van zijn magistrale spel tegen Brazilië in de kwartfinale.

Snel vergeten dus, deze editie. Op naar het nieuwe seizoen in het clubvoetbal, waarin ongetwijfeld veel meer te genieten valt. Dankzij Marco van Basten is cijfers geven weer in de mode. Dit toernooi krijgt van mij krap aan een vijfje. Precies het kleinood waar de heren voetballers de afgelopen maand veel te weinig fraaie dingen mee hebben gedaan. Al hebben ze daar in Italië de komende vier jaar, volledig terecht, maling aan.

quote:

BALZACCHI

Regelmatig ga ik op bezoek bij Jan en Agnes, hier verderop in de straat. Twee aardige mensen met een zoontje van elf, Jesper. Niets bijzonders, ware het niet dat Jesper blind is. Hij is dit al sinds zijn geboorte, maar Jan en Agnes hebben dit snel geaccepteerd en doen dus ook niet zielig met Jesper. Jesper zelf trouwens ook niet. Hij weet niet beter. Net als zoveel jongens van elf is ook Jesper dol op voetbal en dan vooral op Feyenoord. Hier komt de invloed van Jan om de hoek kijken, want dat is een Feyenoorder in hart en nieren. Binnen het profvoetbal ligt mijn sympathie meer bij Ajax, dus is het altijd wel leuk om bij Jan, Agnes en Jesper langs te gaan. Lekker een beetje over en weer kleine steekjes uitdelen, waar we zelf het hardst om lachen. Dat het voor Jesper maar goed is dat hij nooit ziet hoe slecht Feyenoord in werkelijkheid soms speelt bijvoorbeeld.

Ook tijdens het afgelopen WK heb ik enkele keren voetbal gekeken bij deze familie. Altijd heel gezellig en het is opmerkelijk hoe Jesper wedstrijden beleeft. Hij gaat af op wat hij hoort en neemt daarin alles mee voor zijn beoordeling. Het stadiongeluid is dan wellicht nog het belangrijkst. Wij zijn soms wel eens blij als het commentaar en het geluid wegvalt, tenenkrommend als het soms is. Voor Jesper is dit een probleem. Op Jan vertrouwen lukt ook niet altijd, want die wil Feyenoord nog wel eens iets beter voor de dag laten komen dan het daadwerkelijk doet. Vaak zegt hij dan dat het anders zo zielig is voor Jesper, maar die weet vaak wel beter. Want hoewel Jan en Agnes ooit toch afgesproken schijnen te hebben om niet te vloeken waar Jesper bij is, vliegen de verwensingen toch regelmatig door de kamer. Als Jan weer eens omgekeerd aan het bidden is, weet Jesper ondanks de haast op Radio Rijnmond-achtige wijze gegeven commentaren van zijn vader wel hoe laat het is.

Ik vind het altijd leuk om met Jesper een beetje over de spelers te praten. Het is opvallend hoe goed hij soms kan inschatten hoe een speler er uitziet. Al is ook hier de invloed van Jan nooit erg ver weg. Alle Ajacieden hebben een grote neus en wanneer Jesper Patrick Paauwe omschrijft als een “beetje verwijfd”, dan weet ik zeker dat Jan hem wel eens iets influistert. Mooi is vooral de oprechte verbazing van Jesper als een speler totaal anders oogt dan hij zich voor kan stellen. Vooral als de harde jongens van het voetbal soms opvallend normaal zijn.

In al die jaren heeft Jesper een favoriet. Niet Kuijt of Kalou, wat je zou kunnen verwachten, maar Ernesto Balzacchi. Wie? Juist, Balzacchi. Volgens Jesper een Italiaanse spits die al jaren aan de lopende band scoort. Agnes vertrouwde me ooit toe dat zij samen met Jan een hele avond op Google is gaan zoeken, want Jesper brengt de verhalen over Balzacchi zeer overtuigend. Toen ze tegen twaalven de PC uitdrukten, waren Jan en Agnes pas definitief zeker: Balzacchi bestaat niet. Desondanks duikt Balzacchi regelmatig op in de gesprekken. Volgens Jesper is het een knappe kerel. “Mijn moeder zou het een lekker ding vinden!” Waarop ik opmerkte dat dit nou niet zo heel veel zegt, als ik Jan zo eens bekeek. Die counterde met de scherpte van Dinamo Kiev in de jaren tachtig: “Nee, jij ziet er lekker uit met die grote neus!”

Volgens Jesper moet Feyenoord deze Balzacchi kopen. Het is volgens hem de oplossing voor de club, die “altijd de verkeerde spelers koopt.” Ik zie Jan instemmend mompelen en meen de naam Kolkka te horen. “Zal ik eens iets over Balzacchi schrijven?” vraag ik Jesper. Die glimlacht. “Dat werkt toch niet. Jullie zullen Balzacchi nooit echt begrijpen.” Hij zegt het berustend en ik begrijp plots wie Balzacchi is. Het is een droom van een jongen die nooit zelf zal kunnen voetballen. Balzacchi is de voetballer die Jesper had willen worden, maar nooit zal kunnen zijn. Maar meer nog is Balzacchi synoniem voor hoop. Hoop op het onmogelijke. Op betere tijden. Ineens besef ik dat Balzacchi wellicht meer bij Feyenoord past dan Jesper bij het verzinnen van hem ooit voor ogen had.

“In 2008 willen ze naar de Coolsingel toch, als ze honderd jaar bestaan?” Ik besef dat het een overbodige vraag is, ik weet immers zelf het antwoord al. Het blijft even stil. Dan antwoordt Jan en ik zie tranen in zijn ogen. “Dat roepen ze ja. Het zou zo mooi zijn, weet je? Dat ik hem mee kan nemen naar een volle Coolsingel. Dat moet een fantastische ervaring zijn. Pas dan is hij echt helemaal Feyenoorder. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Een titel vieren met mijn vader, tussen al die vrienden met een Feijenoordhart. Let op hoor, dat spel je niet met een y!” Jan weet al dat ik graag stukjes schrijf, vandaar, waarna hij er nog een hartgrondige vloek als uitsmijter tegenaan gooit en verzucht dat de liefde voor zijn club meer is dan alleen maar winnen. Ik weet dat hij gelijk heeft en ik gun Jan en Jesper op dat moment een titel. Misschien komend seizoen al. Ik probeer me voor te stellen hoe een blinde jongen zich moet voelen op een volle Coolsingel, als Jan die voorstelling verstoort met de dodelijke woorden dat het dit jaar weer niets gaat worden.

Dinsdag 11 juli, om kwart voor elf ’s avonds ontvang ik een SMS-bericht van Jan. Verloren van Katwijk, 1-0. Moet jouw club toch tegen? Mijn club kan er niet van winnen. Weer geen Coolsingel. Ik proef de pijn, hoewel ook Jan beseft dat oefenpotjes niets zeggen. Ik besluit te schrijven over Balzacchi. Omdat het verlangen naar succes niet beter omschreven kan worden dan in de fantasie van een blinde jongen. Er is nog niets verloren.

quote:

Saved

‘Football saved me’. Zo begint in het Engelse dagblad The Guardian een interview met Jerrel Hasselbaink, over de plas beter bekend als Jimmy Floyd. Het interview dateert van november vorig jaar en werd geplaatst naar aanleiding van ‘Jimmy’, het boek over de voetballer, dat rond die tijd het licht zag. Net als in het boek spreekt Jerrel in de krant openhartig over zijn jeugd in Zaandam, over het jatten van autoradio’s en horloges, over kaartjes voor een concert van Public Enemy, die hij zich met geweld toeëigende, zijn drie maanden detentie in jeugdinrichting ‘Het Poortje’ en over het voetballen dat er voor zorgde dat hij weer het rechte pad ging bewandelen. ‘Football saved me’ dus.

De wereld ging voor me open nadat ik het boek van Hasselbaink gelezen had. Eindelijk wist ik waarom de voetballer op het veld altijd zo strak uit zijn ogen keek. Nog geen lachje kon er af, ook niet als hij weer eens venijnig had uitgehaald en het net had doen trillen. Het zal wel met zijn duistere verleden te maken hebben gehad, al die donkere blikken. Toen Jerrel via Campomaiorense, Boavista, Leeds United en Atlético Madrid bij Chelsea verzeild raakte, was zijn kostje gekocht. Vergeten was alle ellende uit zijn jeugd. Het geld stroomde nu met bakken tegelijk binnen. Wat hij met dat geld deed; daar spreekt Hasselbaink in het interview en in het boek trouwens ook openhartig over: gokken. Meer specifiek: roulette spelen.

Als je nooit geld hebt gehad, heb je ook niet kunnen leren er mee om te gaan. ‘Er waren avonden bij dat ik 40.000 pond verloor’, zegt Jerrel. Het was niet daarom dat hij bij Chelsea weg moest. De reden voor zijn transfer naar Middlesbrough was de komst van José Mourinho, die in 2004 de nieuwe trainer van de Londenaren werd en geen oog had voor Jerrel, de vleesgeworden scoremachine. ‘Ik ontmoette hem op het trainingscomplex en hij zei niks tegen me’, zei Jerrel, ‘Mourinho’s mind was made up.’ Jimmy Floyd kon vertrekken.

Mourinho is niet de enige voetbalkenner die blind is voor de capaciteiten van Hasselbaink. Ook in Nederland is er altijd met enig dedain over hem gesproken. Akkoord, respect werd getoond voor het aantal door hem gescoorde doelpunten, Van Gaal riep hem daarom zelfs op voor het Nederlands elftal, maar als ‘voetballer’ was hij niet gezegend met erg veel klasse, vonden veel liefhebbers. Alsof dat van een man op zijn positie gevraagd wordt! Jerrel Hasselbaink is er voor de doelpunten. Niet meer en niet minder. Van hem hoeven we geen overstapjes als van Cristiano Ronaldo te verwachten of scharen à la Tsheu la-Ling, geen dribbels zoals die van Arjen Robben of passeerbewegingen van Robbie Rensenbrink. Als Hasselbaink aan de bal komt, haalt hij uit. De kracht uit zijn machtige dijen wordt via de wreef naar de bal getransporteerd, die vervolgens met een rechte streep in de kruising verdwijnt. Goal! Jerrel steekt een hand omhoog, priemt zijn vinger in de lucht en laat zich met een strak gezicht en ijskoude ogen bespringen door jubelende ploegmaten. Zo is het altijd gegaan en zo zal het voorlopig blijven gaan. Zo bewijst hij telkens opnieuw dat hij op het veld nog steeds de killer is, die hij in zijn jeugd buiten het veld dreigde te worden.

Bij Middlesbrough waren ze in het begin dolblij met hem. Als uit een repeteergeweer kwam het ene doelpunt na het andere in zijn eerste seizoen daar. Afgelopen jaar scoorde hij er nog tien, maar coach McClaren zette hem steeds vaker op de bank en aan het einde van de voetbaljaargang werd zijn contract niet verlengd. We kunnen wel raden welk gezicht Jerrel trok, toen hij deze onheilstijding vernam.

Jerrel Hasselbaink gaat komend seizoen voetballen voor Charlton Athletic, een andere Engelse subtopper. Lachen op het veld zal hij ook daar niet doen. Maar een doelpuntje meepikken, dat zal hem nog wel lukken. Zijn jeugdvrienden van weleer zullen het niet meekrijgen. Die zijn aan de drugs geraakt, of zitten in de cel, zo vertelt hij in zijn boek en in de krant. Hij ziet ze nog wel eens, als hij in Zaandam op bezoek is en stopt ze dan een paar honderd euro toe. Water naar de zee dragen is dat. Jerrel weet dat, maar het zal hem worst zijn. Zijn gabbertjes van vroeger kunnen die centjes goed gebruiken. Blij zal hij niet worden van wat hij voor verhalen meekrijgt van zijn oude makkers, van de misère waar zij nog steeds inzitten. Dezelfde misère waar Jerrel nu ook nog in had kunnen zitten als hij niet toevallig zo hard kon schieten. Daarmee lachen zou ongepast zijn en dat doet Jerrel dus ook niet.
Maar ‘football saved him’, dat is zonneklaar.

quote:

VOETBALVROUW

Gedurende vakantiedagen, als de zon ons land zo in haar greep neemt als de afgelopen week, denk ik altijd terug aan een jaar of tien geleden. Destijds waren mijn vrienden en ik vijftien, zestien jaar en voetbalden we hele avonden op een veldje in het dorp. Een veld dat eigenlijk min of meer automatisch van ons was geworden, in die zin dat wij er altijd waren en anderen het meden. We deden daar de voetbalspellen die iedere liefhebber wel kent: tienen, afvallertje, penaltyrace en af en toe een partijtje. Waarbij we niet alleen maar voor ons plezier speelden, maar ook een beetje voor de meisjes die kwamen kijken.

Dat waren altijd dezelfde meisjes. We kenden ze goed, maar keken vooral naar Lucia. Lucia was zonder twijfel het mooiste meisje van het dorp en het is ondenkbaar dat er ooit een mooier meisje is geweest of zal komen. Het is dat de calvinistische inslag van ons dorp een missverkiezing uitsloot, anders had ze hoe dan ook gewonnen. En tweede en derde geworden, zo lagen de zaken. Lucia had naast schoonheid ook een mysterieuze uitstraling, mede door haar Spaanse wortels. Haar moeder was Spaans en soms zei Lucia iets in die taal, wat ons deed dansen over het veld. Je mooiste acties bewaarde je tot ze keek. Lucia hield namelijk van winnaars. Reden waarom wij altijd wilden winnen.

Wie die avond het best had gespeeld, wist namelijk zeker dat ze naast je zou komen zitten. Wellicht mocht je nog even je arm om haar heen slaan. Meer niet, maar dat hoefde niet. Lucia dacht altijd al groot en het was uitgesloten dat ze zich aan een dorpsjongen zou geven. Naast de andere meisjes zitten was ook wel leuk, maar toch anders. Dat waren de meisjes uit je eigen categorie, waar je op gegeven moment wel eens iets mee zou gaan beginnen. Dat kon wachten, het ging nu om Lucia. Sommige jongens werden na een overwinning zo overmoedig dat ze zelfs een biertje namen of een sigaretje rookten. Wellicht om stoer te ogen voor Lucia, maar hun conditie holde dan zo achteruit dat ze van winnaars verliezers werden. Niet dat het veel uitmaakte, want de kans dat één van ons ooit iets met Lucia zou krijgen was kleiner dan de kans dat iemand uit onze vriendengroep een maanlanding zou maken.

Lucia stippelde haar loopbaan intussen prima uit. Haar eerste echte vriendje was een Rotterdammer, die in het eerste elftal van onze club speelde. Onvermijdelijk zou hij haar weer kwijtraken en dat gebeurde ook. Bij ons bekend waren achtereenvolgens stormachtige relaties met een speler van Jong Sparta, het eerste van Excelsior en een reserve van Feyenoord. Af en toe zagen we Lucia dan nog eens of had één van onze vriendinnen haar gezien. Want ja, sommige dingen gaan zoals ze gaan en inmiddels hadden we inderdaad een relatie met één van de meisjes die altijd in de schaduw van Lucia hadden gezeten. Lucia reed dan in dure auto’s rond en droeg de nieuwste mode. Ze dacht nu eenmaal groot. Een jaar of drie geleden zijn alle sporen van Lucia vervaagd. Het scheen dat ze naar het buitenland was gegaan en haar weg richting de top daar doorzet. Waar het moet eindigen is onbekend, maar dat het groot gaat worden staat vast.

Wij zijn haar echter niet vergeten en hebben jaarlijks in dit soort periodes te kampen met bepaalde Lucia-buien. In welke mate, varieert per persoon. De één denkt eens weemoedig terug, de ander vervalt in een avond obsessief drinken. Steevast eindigt het ergens midden in de nacht met je vriendin die slaperig om de hoek van de kamer kijkt en vraagt of je wel goed bij je hoofd bent. In mijn geval gebeurde dat nadat ik de stereo had gevuld met de single Lavinia van The Veils. Ik vermoed dat Finn Andrews haar ook gekend heeft, zo gekweld als hij in plaats van Lavinia ineens een passage over Lucia zingt: Lucia my love, in the darkness shown / Lucia my love, and you're not mine / Lucia my love, in the silence so long / Lucia my love, no promise no more, / Lucia, Lucia, Lucia….

Het gevolg is dat wij een dag later samen afspreken op ons veldje. We nemen wat drankjes en een bal mee en voelen ons weer even vijftien. De laatste geruchten over Lucia zijn dat ze in Spanje is en daar momenteel de vriendin van Alberto Rivera van Betis Sevilla is. Of het waar is weten we niet. Zoals Rivera ongetwijfeld geen weet heeft van een veldje ergens in een Nederlands dorp, waar een groepje midtwintigers beseft dat hun jeugd voorbij is en dat ze misschien ergens een slag gemist hebben, maar desondanks gelukkig zijn. Met elkaar, onze levens en een bal. Wetende dat er duizenden mannen in Nederland zijn die deze nostalgie kennen. Voetbal in de zomer is het mooiste dat er is.

quote:

Op vrijdag 21 juli 2006 07:46 schreef tong80 het volgende:
Volgens mij heeft ze ook iets met Henk Westbroek gehad.

quote:

Op vrijdag 21 juli 2006 14:41 schreef methodmich het volgende:

[..]

Dat was Julia.

quote:

HANDTEKENINGEN

Laatst was ik bezig de boel hier in huis een beetje op te ruimen. Ik stuitte vervolgens op een doos vol voetbalspulletjes. Kaarten en handtekeningen. Enkele op de kaart, de meeste op stukjes papier. Soms was de inkt zelfs al wat vaag geworden. In een ander geval had ik hier al eens op ingespeeld, bijvoorbeeld op de bal met handtekeningen van de Italiaanse selectie. Die hadden ze er ooit eens opgezet kort voor een vriendschappelijk duel in Nederland, ergens rond 1990. De stift waarmee ik ze had overgetrokken, blijkt een goede te zijn geweest. Handtekeningen verzamelen, typisch een bezigheid uit je jeugd.

Wie, zoals ik, woont in een dorp dat niet al te ver van Rotterdam is gelegen, loopt een goede kans Feyenoorders tegen het lijf te lopen. Die club heeft de gewoonte om spelers die liever niet in het hectische stadsleven willen vertoeven, onder te brengen in omringende dorpen. Zo kwam het dat Willem van Hanegem hier ooit gewoond heeft. De Kromme is niet gebleven, zijn voormalige teammaat Wim Jansen wel. Wie boodschappen gaat doen of op woensdag over de markt wandelt, loopt kans om Jansen daar tegen te komen. Nooit zal ik vergeten dat ik, nog als basisschoolleerling, samen met twee klasgenoten door het winkelcentrum liep, onderwijl het wel en wee van Feyenoord besprekend. Voor ons een man met krullen in een groen met zwarte jas, die zich ineens omdraaide en geamuseerd glimlachte: Wim Jansen!

Toch sprak Wim ons als jongetjes nooit zo tot de verbeelding als een andere plaatsgenoot, Joop Hiele. Het adres van deze voormalige keeper van Feyenoord verspreidde zich op de voetbalclub als een lopend vuurtje en er ontstond een heuse rage om maar zoveel mogelijk handtekeningen van Joop te verzamelen. We wachtten bij zijn huis, vroegen een handtekening en gingen weer weg. Of we volgden Joop stiekem en vroegen bij de winkels om een handtekening. Altijd gaf hij die en ik vraag me af of hij sowieso wel in de gaten had dat het soms weer dezelfde jochies waren. Voetbalprofs zijn ijdel, dus als hij het wel merkte, zal het hem nog weinig hebben kunnen schelen. De fanatiekste verzamelaars hadden rond de zestig Hieles, ik kwam zelf denk ik tot even in de twintig. Overigens waren we maar wat trots toen “onze” Joop ooit tegen West-Duitsland in het doel mocht gaan staan. Hans van Breukelen ontbrak en Theo Snelders leek hem te vervangen, maar die kreeg een zenuwinzinking en daar stond Joop. Geinige vent, die overigens ook niet meer hier woont. Stanley Brard, ook een dorpsgenoot, sprak ons op de één of andere manier beduidend minder aan.

Het was spannend om een handtekening te vragen aan een beroemde voetballer. Iets dat ook hoort bij vroeger, want op een gegeven moment zie je de lol er niet meer van in. Nu zou het niet eens meer in me op komen om een voetballer om een handtekening te vragen. Soms ook al omdat ze jonger zijn dan ik nu ben, maar meer omdat je op latere leeftijd het besef krijgt dat het ook maar gewoon mensen zijn zoals ieder ander. Wie wekelijks een duel in de hoofdklasse zaterdag bezoekt, ziet ook geregeld voormalige profs opduiken. Die je na afloop ook gewoon kunt aanspreken, om maar eens te benadrukken hoe gewoon die mannen eigenlijk zijn. Natuurlijk, Leo Koswal of Arno Splinter is wel iets anders dan pakweg Phillip Cocu, maar toch. Als je Roland Jansen, jarenlang doelman in het betaalde voetbal, in de kantine een lootje ziet kopen voor het rad van avontuur, dan is de mythologische status die voetballers hebben ver weg. Om maar te zwijgen van voormalig international Bert Konterman, die voorbij schuifelt op een manier zoals iedereen zou kunnen doen.

Ik vraag me zelfs af of de kinderen van tegenwoordig dit verschijnsel nog wel kennen. Zullen ze ook nog op onderzoek gaan als ze horen dat in hun buurt een voetballer woont? Zullen ze net als wij vroeger deden wedstrijdjes houden wie de meeste handtekeningen kan verzamelen? Het is leuker dan de voorgedrukte kaarten die tegenwoordig uitgedeeld worden of die opgestuurd worden naar de kinderen. Leuker dan inloggen op de persoonlijke website van de voetballers in kwestie. Leuker dan je als virtuele vriend van Ron Vlaar of Gijs Luirink aanmelden op Hyves. Opvallend veel al dan niet virtuele vriendinnen hebben die jongens trouwens.

Nee, de moderne tijd maakt veel dingen makkelijker, maar neemt ook wel de nodige charme weg. Pure nostalgie, die oude handtekeningen bekijken. Nog ééntje van “de Spijker”, toen die zijn oude club SHO kwam bekijken ergens rond 1992. Maar vooral veel van Joop Hiele. Waarvan ik me afvraag hoeveel zijn naam jongeren van pakweg zestien of jonger nog zegt. Hoewel ik weet dat ik er niets aan heb, besluit ik toch de doos weer te sluiten en te houden. Nostalgie gooi je niet weg, die koester je.

quote:

Op donderdag 27 juli 2006 16:14 schreef methodmich het volgende:
Okee, ook wel leuk natuurlijk. Die kan iedereen zich later nog wel herinneren. Maar Joop?

quote:

Met een fraaie glimlach wandelt ze in onze richting. Ik twijfel of het een gemeende lach is. Een even twijfelachtig, maar vriendelijk gedag vertelt ons dat we mogen bestellen. Als ze genoteert heeft dat op tafel 6 drie bier moet komen, vertelt ze ons dat het zes euro 30 is. Met verbazing vraag ik haar naar wat ze zei. Ze schiet in de lach, dit keer gemeend, en herhaalt de prijs. In het Nederlands, dit keer.

Als de serveerster omdraait kruisen onze ogen elkaar. Ze knipoogt, en loopt vervolgens naar binnen om zich bezig te gaan houden met onze bestelling. Ik zie uit mijn ooghoek dat ze snel weer buiten is. Iemand anders zal onze bestelling wel behandelen dan. Ze loopt naar een tafel schuin achter ons, waar vier jonge gasten zich aan die tafel hebben genesteld. Als zij haar fluwelen lach hebben aanschouwd, doen ze hun bestelling. Ze glimlacht weer, en maakt in haast perfect Duits bekend wat ze moeten afrekenen. Acht euro vierzig bitte, hoor ik haar zeggen. Dit keer hoeft ze het niet te herhalen. Inmiddels zie ik dat ons bier is gearriveerd. Ik neem een slok en kijk vooruit. De zon, de zee, het strand. Ik geniet.

Een uurtje later neemt het gesprek bij ons aan tafel wat serieuzere vormen aan. Althans, de discussie wordt wat hefitger, het onderwerp heeft geen gek diepe lading. Na een tijdje haak ik af, en neem de laatste slok van mijn bier. Als ik rond me heen kijk, verdrinken de woorden van mijn vrienden in het rumour op het terras. Er zit van alles, van jong tot oud, van groot tot klein en van knap tot lelijk. Helemaal aan de andere kant van het terras zitten drie vrouwen, waarvan er een opvalt. Ze heeft blond haar, een zonnebril in de blonde lokken, een lichtblauwe bikini met een witte rok eronder. Ze zit met haar benen over elkaar, waardoor deze mooi te zien zijn. Aan haar gedrag merk ik dat ze weet dat ze bekeken wordt. Ik knap af op haar uitstraling. Langzaam klinkt het rumour weer in mijn oren en hoor ik ook mijn vrienden weer praten. Ik besef ineens dat dat het enige Nederlands is wat ik hoor. Ik luister op het goede moment weer. Of ik nog wit wil of gewoon, is de vraag.

Van Melissa mogen we inmiddels op rekening drinken. Het gaat hard, ze heeft de weg naar tafel 6 inmiddels al een keer of tien gemaakt. Haar gemaakte glimlach heeft plaats gemaakt voor een constante oprechte lach. Als ze weer bij de tafel schuinachter ons moet zijn, perfectioneert ze haar Duits nog eens. Dat komt goed van pas, vertelde ze net, ze wil volgend jaar op stage in Duitsland. Ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat ze haar lach weer speelt. De tong die ze naar onze tafel uitsteekt bij het weglopen van de tafel, bevestigd dat gevoel. De Duitse gasten kijken niet begrijpend naar onze tafel, en gaan verder met waar ze mee bezig waren. Tegenover hen zijn inmiddels drie landgenotes aangeschoven, en het doel is de vrouwen vanavond mee te krijgen voor een avond stappen. Ik vermoed dat het ze gaat lukken.

Als Melissa de laatste lege glazen van tafel heeft gehaald, is het mooi geweest. We besluiten na het sigaretje richting huis te gaan, en verzoeken Melissa ons de rekening te geven. In het Nederlands graag, wordt er aan toegevoegd. Als ze terugkomt vraagt ze wat we gaan doen vanavond. Waarschijnlijk even voetballen op het strand, en daarna weer naar het terras. Dit keer wel een ander. Melissa schrijft haar telefoonnnummer op een bierviltje, met de mededeling dat we haar na tienen maar even moesten bellen. Als we bij onze fietsen arriveren merk ik dat ik licht in mijn hoofd ben. Met het viltje in m’n hand spring ik op het zadel, om vervolgens bijna om te vallen. Hoongelach is mijn deel, maar het boeit me niet. Al fietsend zwaai ik nog eens naar Melissa en kijk vooruit. De zon, de zee, het strand. Ik geniet.

quote:

FOUTE KLEUR

Bij NAC, dat met de omdoping van de naam van het stadion van MyCom naar Rat Verlegh een mooie nostalgische zet deed, werden vorige week de nieuwe voetbalshirts voor het komende seizoen afgeleverd. De verwachtingen waren hooggespannen. De zwarte diagonale baan, ook al iets uit het verleden, en het oorspronkelijke NAC-geel; het zou geweldig zijn. Dat was het niet.
Bij het openmaken van de dozen bleek dat Umbro, de nieuwe shirtleverancier, het karakteristieke NAC-geel vervangen had door een teint, die eerder naar oranje dan naar geel neigde. Technisch directeur Ernie Stewart was onaangenaam verrast. Elk seizoen wijkt de kleur wel iets af in vergelijking met het jaar daarvoor, maar deze afwijking was hem toch iets te gortig. Het NAC-geel was in de verste verte niet te bekennen. “Het lijken verdomme wel RBC-shirtjes”, bromde Stewart en pakte de telefoon om bij Umbro verhaal te gaan halen.

De volgende dag arriveerden twee mannen in nette pakken met attachékoffers bij het NAC-stadion. Glimlachend meldden zij zich bij de receptioniste en even later werden ze door Stewart afgehaald. Hij nam hen mee naar zijn kamer. De heren zagen de stoom uit zijn oren komen. Eenmaal gezeten, smeet Stewart het nieuw oranjegeel NAC-shirt op tafel. “Jullie nemen die troep meteen mee en zorgen dat de fout hersteld wordt”, brieste hij. “Bij Umbro denken ze toch niet dat wij in die achterlijke kleuren gaan voetballen?”

De Umbroheren hadden kunnen antwoorden dat er de laatste jaren in Breda überhaupt niet gevoetbald was en dat het een te hooggespannen verwachting van een nieuwe technisch directeur was om te denken dat dit nu wel zou gebeuren. Maar Umbro was als nieuwe shirtleverancier met NAC in zee gegaan en een pas verworven klant stoot je niet voor het hoofd. Ze pakten het anders aan. Er volgde een verhaal over kleurennummers, geeltinten en kleurschakeringen. Het Quickshirt van het vorig seizoen werd uit de koffer gehaald, alsmede een kleurenwaaier. “Het originele NAC-geel heeft een kleurencode van PMS109 en als je goed kijkt naar het shirt van vorig jaar, zit dat er ver naast’’, zeiden ze, terwijl ze op de kleurenwaaier wezen. “Dat Quickshirt van vorig seizoen lijkt in de verste verte niet op PMS109; ons shirt wel.”

Ernie Stewart keek zo mogelijk nog kwader. “Lulkoek’’, zei hij. “Die shirts nemen jullie mee en volgende week wil ik echte NAC-kleuren zien’’. Hij stond op en had de deur al in zijn handen, ten teken dat hij uitgesproken was. ‘’Meneer Stewart, als u andere shirts wil hebben, kunnen we die pas in december leveren”, protesteerden de heren. “U denkt toch niet dat NAC de enige club is waarvoor wij shirts maken? In een wereldomvattend bedrijf als het onze, is NAC een van de vele klanten. Bovendien gaan we niet over een nacht ijs.’’ Er volgde een ingewikkeld verhaal over weefmachines, proefdrukken en voordat de heren uitgesproken waren, zat Stewart al weer op zijn stoel. Ditmaal berustend. “Ik begrijp dat jullie pas in het voorjaar nieuwe shirts kunnen leveren”, onderbrak hij hen. Plots was de wanhoop uit zijn ogen te lezen en toen hij even naar buiten staarde, waar de selectiespelers aan het trainen waren, keken de Umbroheren elkaar grijnzend aan.

De volgende dag kwam NAC Breda met een persbericht: “Na overleg en een vergelijkend kleurenonderzoek ziet de Bredase clubleiding af van de eis voor nieuwe shirts. Ten eerste blijkt het huidige geel niet al teveel af te wijken van de originele NAC kleur en ten tweede zouden de nieuwe tenues pas in december of in januari kunnen worden geleverd”, zo maakte de clubleiding wereldkundig. Dat ze van Umbro een compensatie hebben gekregen voor het leed, zeiden ze er tussen neus en lippen ook nog bij.

De supporters hebben het nieuws met afgrijzen ter kennis genomen. De supporterssite De Rat spreekt schande van de nieuwe shirts en roept op geen enkel nieuw tenue in de NAC-shop te kopen. Waar dit gaat eindigen, zo vragen ze zich af. Met degradatie? RBC speelde vorig jaar ook in oranje en komt dit seizoen een tree lager uit, zo redeneren ze. Het is de goden verzoeken.

Ernie Stewart had voet bij stuk moeten houden. Desnoods hadden de NAC-spelers in afwachting van echt NAC-gele shirts in hun blote bast moeten spelen, met de reclames getatoeëerd op hun borst en het rugnummer op hun rug. Zeker weten dat het diepe bewondering van de fans had opgeleverd. Nu smalen de supporters over het geschipper van de nieuwe technisch directeur. En het vertrouwen in de NAC-leiding was toch al niet zo groot in Breda.

quote:

LANGE AD

Wie zoals ik altijd gevoetbald heeft in de jeugd bij een club, zal zich ongetwijfeld herkennen in het verhaal over Lange Ad. Dat was namelijk een speler die bij een andere vereniging speelde. Een jongen die je elk jaar tegenkwam, simpelweg omdat je minimaal twee keer, maar soms ook vaker, tegen zijn club speelde. Gevalletje van regionale indeling. Het gebeurde regelmatig dat je gewoon steeds met je eigen ploeg doorschoof en dat dit bij andere clubs ook zo was. Vanaf je eerste stappen op het halve voetbalveld tot de overgang naar de hele velden tot je debuut bij de senioren. Met Lange Ad was het ook zo.

Lange Ad was de naam die wij aan deze jongen gaven. Hij was, niet verrassend, erg lang en heette Ad. Dan gaat het makkelijk. Eerst viel hij voornamelijk op door zijn lengte, maar vanaf de D-pupillen begon ook zijn manier van spelen op te vallen. Lange Ad was een beetje een vervelend ventje. Hij had een kaarsrechte houding, een blik die vroeg “wie doet me wat?” en altijd dezelfde passeerbeweging. Als Lange Ad de bal kreeg, maakte hij altijd drie scharen. Schaar, schaar, schaar. Daarna ging hij eens bedenken wat hij nu eigenlijk wilde gaan doen. Blijkbaar maakte dit indruk, want in het tweede jaar bij de D-pupillen bleek Lange Ad gescout. Dat zei hij zelf ook. “Ik ben gescout,” zei hij dan in het veld. Als ventje van twaalf riep dat jaloezie en irritatie op, nu zouden we om jongens als Lange Ad lachen.

Een seizoen later bleek Lange Ad echter niet weg. Volgens zijn teammaats was hij wel op proef geweest bij Sparta, maar vonden ze hem toch niet goed genoeg. In de jaren die volgden hadden we snel door waarom. Lange Ad kon niets anders dan drie scharen maken. Schaar, schaar, schaar. Daarna was hij of de bal kwijt of volgde er een waardeloze voorzet. Op het laatst liep de spits van zijn team niet eens meer mee, want er zou toch niets volgen waar hij iets mee kon. Onze linksback telde hardop in het veld tot drie en ontfutselde Ad dan dikwijls de bal. Het scheen Lange Ad niet te deren. Zijn uitstraling bleef onveranderd die van een vervelend ventje.

Vorig seizoen ontstond er in de eredivisie een hype rond de rechtsbuiten van NAC Breda, Julian Jenner. Hij showde tijdens de eerste wedstrijden enkele leuke passeerbewegingen. Inmiddels is hij getransfereerd naar AZ. In een interview in Voetbal International stelde Jenner onlangs dat hij zichzelf nu al de beste rechtsbuiten van Nederland vindt. Gewaagde uitspraak, voor iemand die toch nog niet al te veel heeft laten zien. Zelf had ik het genoegen om Jenner vorig seizoen enkele keren in actie te zien voor NAC Breda. Steevast viel het zwaar tegen. Hij maakte twee leuke acties die de samenvatting op Talpa haalden, maar daar bleef het bij. Het zag er leuk uit, maar had nauwelijks geen rendement. Sinds het interview weet ik waarom. Volgens Jenner had NAC niemand die zijn voorwerk passend kon afronden. Ondertussen vroeg ik me elke keer weer af aan wie die Jenner me toch deed denken.

Toen AZ vorige maand een oefenduel speelde bij mijn club, werd het me ineens duidelijk. Jenner mocht na rust opdraven met de B-keus van Van Gaal en na zijn eerste actie hoorde ik één van mijn vrienden de vergelijking maken die ik al een seizoen zocht: “Hee, ze hebben Lange Ad gecontracteerd!” Jenner maakte opnieuw geen indruk, op één geslaagde actie eindigend in een schot op de paal na. Verder was het weer schaar, schaar, schaar, bal kwijt. Op gegeven moment zijn we zelfs gaan meetellen, zoals in de dagen van Lange Ad. Jenner loopt en oogt als Lange Ad. Dezelfde blik, dezelfde stijl. Hij komt ook wel over als iemand die in het veld zijn tegenstanders toevoegt dat hij is gescout.

Het wordt dan ook een interessant seizoen voor de “beste rechtsbuiten van Nederland.” Als Van Gaal hem de overbodige pasjes kan afleren, dan zal hij misschien zijn grootspraak waar kunnen maken. Bij AZ kan hij niet klagen over een gebrek aan goede spitsen, wat betekent dat zijn rendement alleen maar kan stijgen, mochten we zijn eigen woorden voor waarheid aannemen. Het zou leuk zijn voor Jenner, maar ik vrees een beetje voor hem. Cees Lok zou wel eens gelijk kunnen hebben, toen hij stelde dat Jenner zichzelf overschat en geen zelfkritiek heeft. Schaar, schaar, schaar, bal kwijt. Lange Ad speelt inmiddels in een zesde elftal en doet nog altijd niets anders. De rest van de week is hij dameskapper. Zo snel kan het gaan.

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 16:04 schreef Da_Sandman het volgende:
Leuk .
Als centrale verdedigende middenvelder kwam ik geregeld zulke mennekes tegen... Eentje was echter klein en wat verlegen en vreselijk goed. Kwam terug van feyenoord met heimwee... Heeft één optreden in het betaalde voetbal achter zijn naam bij Sparta. Heeft een aanbieding van de Rotterdammers naast zich neergelegd en gaat voor Hoek spelen. Wie is het MM?

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 17:18 schreef methodmich het volgende:
Speelt daar De Nooijer niet?

quote:

STAN

Theo Janssen, 1.80 meter en 80 kilo. Het waren altijd zijn kenmerken. Dikke Theo noemen ze de 25-jarige Vitessespeler, die al in december 1998 zijn competitiedebuut voor de Arnhemmers maakte. Toen vorig jaar een scout van Bayern München bij Vitesse op de tribune zat, werd aan hem gevraagd of hij voor Janssen kwam. ‘Janssen?’, antwoordde de man, ‘goede voetballer, maar laat hem maar eerst eens afvallen. Benieuwd hoe hij speelt als hij een paar kilo lichter is.’ Alsof Gerd Müller zo’n slanke speler was, vroeger.

Zijn lichaamsgewicht; het is altijd al de eerste link die gelegd werd als er over Theo gesproken werd.

Bij Lays, de chipsfabrikant zijn tot voor een paar maanden geleden serieuze stemmen opgegaan om Theo als reclame-uithangbord te contracteren en ook de plaatselijke snackbareigenaren waren er altijd prat op dat Theo tot hun vaste cliëntèle behoorde. Dik en lui, zo werd Theo altijd kort en bondig omschreven en ik kan niet ontkennen dat die typeringen ver bezijden de waarheid lagen. Ook naar mijn idee heeft Theo niet altijd al een ware prof geleefd.

Janssen is zo’n voetballer, waarover de meningen sterk verdeeld zijn. Of je vindt hem een geweldenaar of je vindt hem helemaal niks. Er tussenin zit niks. In zijn hoofd blijkbaar ook niet, want Theo is een van de weinige Nederlanders die al op vijftienjarige leeftijd van de leerplicht ontheven werd.

Over zijn schoolcarrière en zijn vermeende intelligentie, of zijn gebrek daar aan, zullen we het hier maar niet hebben. Theo is een voetballer en op die kwaliteiten moet hij beoordeeld worden. In de afgelopen zeven seizoen heeft hij bij vlagen leuke dingen laten zien, maar ook zelf vind hij dat het al bij al veel te weinig is geweest.
De nieuwe Vitessetrainer Aad de Mos is in ieder geval wel gecharmeerd van hem. Volgens De Gelderlander heeft Haagse Aadsje grootse plannen met Janssen. Hij posteerde hem als spelmaker op het middenveld.

Als beloning voor het inzicht van zijn nieuwe trainer is Theo aardig wat kilootjes kwijtgeraakt. Hij schijnt de hele zomer doorgetraind te hebben, als we hem moeten geloven en waarom zouden we dat niet. Televisiebeelden van hem heb ik na de zomerstop nog niet gezien, maar als we op De Gelderlander moeten afgaan, is Theo meer afgetraind dan ooit. Zelfs Aad de Mos is het opgevallen: ‘Theo heeft een zware bouw, maar als ik hem zo zie lopen en werken, is daar niets aan op te merken’, stelt De Mos vast.

Heeft Theo Janssen een gedaanteverwisseling ondergaan als Maradona, vraag je dan af. Als Talpa straks weer competitiewedstrijden gaat uitzenden, zien we dan op het middenveld van Vitesse een graatmagere spelmaker rondlopen, die met het linkerbeen kwistig met passjes strooit en en passant van de ene kant van het veld naar de andere kant vliegt? Het zou best kunnen.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dikke Theo is blijkbaar niet meer. Nog even en ze noemen hem bij Vitesse Stan, naar Stan Laurel, de meest magere van het illustere duo De Dikke en De Dunne.

Ik kan haast niet wachten op de beelden van de nieuwe Theo Janssen. Het is altijd al een voetballer naar mijn hart geweest. Als hij inderdaad de zakken chips heeft laten liggen en in de afgelopen maanden de snackbars in Arnhem heeft gemeden, kan het niets anders dan dat we straks een wedergeboorte van een gezegende linkspoot zullen aanschouwen.

quote:

ANDY ZOEKT RUST

Het is laat in de avond. Aan de bar zit een man. Hij drinkt zijn glas leeg en bestelt een nieuw drankje. Op zoek naar troost drinkt hij veel. Dan begint hij ineens te zingen. “Ik heb het geprobeerd, gedaan wat ik kan, maar alles gaat verkeerd, ik ben ook maar een man. En ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet. Ik kan het niet alleen.” De evergreen van De Dijk klinkt wanhopiger en doorleefder dan Huub van der Lubbe ooit gedacht zal hebben, tot de barman hem op de schouders tikt. “Sorry mate, this is Liverpool. We don’t understand you.” Huilend stort de door heimwee geknelde Nederlander ter aarde, terwijl de klanken van The Beatles de avond vullen. Omstanders kijken en menen zijn gezicht te herkennen. “They’d seen his face before” zingt John Lennon, maar ook hier is niemand zeker. Is het die voetballer van Everton?

De verwarde en huilende man is inderdaad die voetballer van Everton. Onze landgenoot Andy van der Meyde, die afgelopen week ineens in het nieuws kwam. Hij was naar het ziekenhuis afgevoerd met ademhalingsproblemen, naar eigen zeggen omdat iemand in een uitgaansgelegenheid iets in zijn drankje gestopt had. Bij Everton denkt men echter dat er meer speelt. De door blessures gekwelde Nederlander speelde sinds zijn overstap naar The Toffees zelden en schijnt zijn verdriet steeds vaker weg te spoelen in diverse bars. Daar zou hij ook in verwarde toestand en huilend zijn aangetroffen. Reden voor Everton om Van der Meyde per direct op de transferlijst te zetten.

Het is nog maar drie jaar geleden, toen Andy van der Meyde zijn beste seizoen kende bij Ajax. In de gedenkwaardige Europese campagne van de Amsterdammers viel de buitenspeler op, met name door zijn vroege goal in de uitwedstrijd bij AS Roma. Het leverde hem in de zomer van 2003 een transfer op naar Internazionale. Toen rezen er al twijfels. Andy, nog altijd de laatste buitenspeler van Ajax die in één seizoen dubbele cijfers haalde qua goals én assists, is volgens hen die hem kennen een lieve jongen. Te lief misschien wel, zeker voor het harde profvoetbal. In Amsterdam was hij desondanks op zijn plek, kon hij wanneer hij wilde zo naar zijn familie in Arnhem en hadden zijn vrouw en hij het goed. Met elkaar en met de dieren.

De dieren verhuisden mee naar Milaan om de kans op heimwee te verkleinen en Andy werd in zijn Italiaanse periode ook nog vader. Het kon echter niet voorkomen dat de sceptici gelijk kregen. Het harde klimaat van Inter was niets voor Andy. Inter, club waar Zuid-Amerikaanse boeven als Iván Córdoba, Julio Cruz en Walter Samuel goed gedijen. Waar een houwdegen als Marco Materazzi zich als een vis in het water voelt, waar Balkan-huurmoordenaar Sinisa Mihajlovic kon schitteren en waar valse Duitsers lange tijd verantwoordelijk waren voor de laatste landstitel. Club waar sierlijke voetballers als Dennis Bergkamp, Wim Jonk en Andrea Pirlo nooit konden aarden. Zo verging het ook Andy, die zijn overstap naar Everton zag als een vlucht. In Engeland zou het beter gaan. Helaas, hij kreeg last van blessures en ook hier kwelde de heimwee hem.

Naar verluidt zocht Andy de troost in alcohol en lijkt hij de weg een beetje kwijt. Het moet pijnlijk zijn voor Andy dat we hem eigenlijk al een beetje vergeten waren, tot het bericht over zijn ziekenhuisopname. De voetballer Andy van der Meyde was al lang niet meer die ietwat dromerige vleugelflitser, die hele wedstrijden afwezig kon zijn, maar op goede dagen ook echt goed was. De man die in 2004 door Dick Advocaat nog als basisspeler op het EK gezien werd was verworden tot een vage herinnering.

Gezien zijn leeftijd mag en kan de loopbaan van Andy nog niet over zijn. Hij heeft iemand nodig die hem kan helpen, zodat hij de rust weer terug kan vinden. De rust die hij zo nodig heeft om te kunnen presteren. Waar Fernando Ricksen, sinds kort openlijk te boek staand als alcoholist, zijn oude leermeester Dick Advocaat als reddende engel ziet fungeren, is Andy zoekende. Waar moet hij heen? Co Adriaanse haalde hem ooit terug uit Enschede na een verhuurperiode, maar Co stapte woensdag op bij Porto. Zijn trainer bij Ajax in zijn beste jaar, Ronald Koeman, kan bij PSV vermoedelijk geen geld vrij krijgen voor aankopen en lijkt bovendien voorzien op de vleugels. Misschien is er bij Ajax nog iemand die aan hem denkt, want die club kan best nog iemand gebruiken op de flanken. Maar wie denkt er nog aan Andy?

Het is donker in Liverpool als hij door het raam staart, wetende dat hij op de transferlijst staat. Iemand doet de radio aan. Liverpool, stad van The Beatles. “Help, I need somebody.” Hij vecht tegen de tranen. Drie jaar stilstaan is in de voetbalwereld bijna sterven, beseft hij. Kan iemand Martin van Geel de Ajax DVD van 2002/03 laten zien?

quote:

ZIEK

André Ooijer is ziek. De PSV’er verscheen donderdag niet op De Herdgang. De avond ervoor was hij onpasselijk geworden na een onaangename mededeling van zijn zaakwaarnemer. Die had aan de telefoon gehangen en hem meegedeeld dat een transfer naar Blackburn Rovers nog steeds tot de mogelijkheden behoorde, ware het niet dat PSV moeilijk deed en vasthield aan een hoge transfersom. Ooijer, die languit op de bank lag, een glas wijn uit een fles die hij van zijn schoonvader had gekregen onder handbereik, veerde plots op en spitste zijn oren. ‘Wat? Willen ze niet meewerken?’ Een paar Amsterdamse krachttermen werden geuit en boos smeet hij zijn mobieltje naast zich op de bank. Die stuiterde terug en raakte hem vol op de slaap, hetgeen meteen een barstende koppijn teweegbracht.

Ooijer had de laatste weken toch al niet zo lekker in zijn vel gezeten. Sinds de start van de voorbereiding was hij met een onbestemd gevoel in zijn lijf naar De Herdgang gereden. Na zijn optreden in het Nederlands elftal tijdens de WK had hij op interesse van buitenlandse clubs gehoopt en die was er volgens zijn zaakwaarnemer ook gekomen. Maar steeds als een club zich meldde, werd die door PSV afgewimpeld.

PSV en André Ooijer; het was altijd een gelukkig huwelijk geweest. Bij de Eindhovense ploeg was hij uitgegroeid tot een vaste waarde en de liefde was immer wederzijds. Wanneer hij in Voetbal International las dat een teamgenoot de sfeer bij PSV roemde, knikte hij altijd instemmend. ‘PSV is een mooie club, waar alles goed geregeld is. Je mag trots zijn als je er mag spelen’. Dat zou hij ook zeggen als het hem gevraagd werd. Trouwens, dat had hij in het verleden in verschillende interviews verklaard. Bij PSV was het immers goed toeven. Sinds hij in de winterstop van het seizoen 1997-1998 de overstap van Roda JC naar PSV maakte, had hij het prima naar zijn zin en een ‘koperen bruiloft’ zat er zeker in.

Toen kwam de interesse van Blackburn Rovers. De Amsterdamse PSV’er was gestreeld. ‘Het is hét moment om eens een andere cultuur op te snuiven’, had hij het begin van de week nog tegen Stan Valckx gezegd. Dat hij in Engeland vele honderdduizenden euro’s meer per jaar zou gaan verdienen, had hij er niet bij verteld. Valckx had hem eens aangekeken en gemompeld dat PSV vasthield aan een hoge transfersom. ‘Je bent voor onze club te belangrijk om zo maar weg te laten gaan’, had hij nog aan toe gevoegd.

In het verleden was Ooijer altijd gestreeld door zo’n opmerking. Met tomeloze inzet had hij zich dan op alweer op een nieuwe voorbereiding gestort. Maar nu kon hij het niet meer opbrengen. Nog een jaar Herdgang, spelen tegen RKC, Twente en NEC; het stond hem plots allemaal tegen. Iedere dag wanneer met zijn auto van de Oirschotsedijk sportcomplex De Herdgang opdraaide, overviel hem een steeds sterker gevoel van frustratie. ‘Heb je je jaren uit de naad gelopen en het beste voor PSV gegeven, laten die lijjers je aan het einde van je loopbaan niet eens een financieel klappertje maken’, bromde hij, toen hij donderdagochtend voor de stoplichten aan het begin van de Oirschotsedijk stond te wachten. Hij vervloekte in gedachten Stan Valckx, Ronald Koeman en heel de mieterse bende.

Ineens besefte hij wat een man voelt, als hij uitgekeken is op zijn echtgenote. Niet dat hij zijn Joyce zou verlaten. Verre van dat. Op de dochter van Willy van de Kerkhof was hij nog altijd stapel verliefd, maar de liefde met PSV was over. ‘En ik mag niet weg’, mopperde hij, wachtend voor het stoplicht. Als een kind waarvan het speeltje wordt afgepakt, zo voelde hij zich. ‘Kloteclub’. Hij schrok van deze plots opwellende gedachte. Toen het licht op groen ging, stuurde hij zijn auto de andere kant op, terug naar huis.

André Ooijer is ziek. Thuis ligt hij weer op de bank, maar nu als een zielig hoopje mens. Bij PSV halen ze zich vooralsnog de schouders op. ‘Zes miljoen en geen euro minder’, herhaalde Valckx nog maar eens, toen een verontruste zaakwaarnemer nogmaals iets van de transfersom probeerde af te knabbelen.

Hoe dit verhaal afloopt? Met een transfer naar Blackburn of met een opname in een inrichting voor depressieve patiënten? Ik gok op het eerste, maar met Andy van der Meyden en Fernando Ricksen in gedachten, moeten we van het tweede ook niet verbaasd staan te kijken.

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 16:44 schreef Da_Sandman het volgende:
Nee, zegt me niets geloof ik...

Bjoro is trouwens met vakantie, geen column deze week dus.

quote:

PILOOT AAN HET ROER

Het was in Naaldwijk, op het mooie complex van Westlandia, waar ik hem van dichtbij zag. Wat heet, mijn vrienden en ik zaten op de tribune en hij stond naast de dug-out. Onontkoombaar groot. Wie hem niet zag, hoorde hem wel. “Yannick, zak nou mee!” De aanwijzingen schalden over het veld, daar waar Sparta en FC Volendam een oefenduel speelden. Stanley Menzo, trainer van Volendam, liet zich gelden en hij maakte indruk.

Je zou Menzo kunnen plaatsen bij de generatie van ’88. Daar wordt vaak over gesproken als het gaat over de voetballers die de Europese titel bemachtigden in dat jaar. Hoewel Menzo niet tot de groep behoorde, past hij daar qua leeftijd wel bij. Zoals veel van zijn generatiegenoten – Wouters, Gullit, Van Basten en Rijkaard voorop – maakte Stanley niet de fout om te hoog in te stappen. Niet al ergens beginnen waar je gezien je geringe ervaring als trainer nog niet past, maar waar je op basis van je naam als voetballer neergezet wordt. Menzo koos, mede na gesprekken met de criticaster van al dit soort ruiters in opleiding, Co Adriaanse, voor een start bij de amateurs. Hij leerde bij AGOVV en AFC omgaan met onvoorziene zaken. Een ondergelopen trainingsveld, spelers die tijdens de voorbereiding vrolijk op vakantie gaan, voetballers die wegens hun werk trainingen missen of soms gewoon de verjaardag van moeder de vrouw moeten vieren tijdens een trainingsavond. Het leerde hem begrip kweken voor voetballers van lager niveau.

Twee jaar geleden vond hij het tijd worden de stap naar het betaald voetbal te zetten. Bij AGOVV, inmiddels profclub, en sinds deze zomer bij Volendam. Binnengehaald door Wim Jonk, een voormalig ploegmaat. Menzo moet de jonge ploeg op termijn richting eredivisie helpen, liefst dit jaar al. In Naaldwijk bleek dat hij zijn elftal al aardig aan het voetballen heeft. Menzo schrikt niet meer van een foute bal. Blunders zijn hem ook niet vreemd. Ze hebben zijn loopbaan mede bepaald. In 1992 leek hij eindelijk de nationale doelman te worden, tot hij tegen Polen niet sterk oogde en de spitsen zag falen. De 2-2 betekende zijn laatste interland, waarna Ed de Goeij het overnam. Bij Ajax verloor hij zijn plaats na die gedenkwaardige corner van Pascal Vahirua van Auxerre, die Stanley daar in Frankrijk als een volleerd volleyballer in zijn eigen doel smashte. Hij moest wijken voor Edwin van der Sar, toen nog een onbekende lange slungel.

Toch was hij een populaire keeper. Hij introduceerde in feite het meevoetballen, iets wat in Nederland altijd van keepers gevraagd wordt. Zijn blunders maakten hem menselijk en wogen niet op tegen de reddingen die hij soms maakte. Nu is die keeper ineens trainer. Naar eigen zeggen omdat hij de stap moest zetten. Hij had tot in lengten der dagen keeperstrainer kunnen zijn, maar hij wilde meer. Verantwoordelijkheid dragen. De boel aansturen. Iets opbouwen met een groep. Daartoe is hij bereid op te boksen tegen dat vooroordeel dat keepers geen goede trainers kunnen zijn.

Het is niet het enige vooroordeel waar hij tegen dient te vechten. Donkere trainers zijn namelijk vrij schaars. Niet alleen in Nederland, maar in vrijwel heel Europa. Het zijn toch vaak de al dan niet grijze blanke coaches die hun schaakmodellen los laten op de spelers. In Nederland heeft Stanley dit seizoen gezelschap van Henk ten Cate, André Wetzel en Gerald Vanenburg, als het gaat om gekleurde voetbaltrainers in het betaald voetbal. Waarmee direct duidelijk is dat deze groep in ondertal is, aangezien er 38 clubs zijn.

Dat Menzo dit aandurft tekent zijn persoonlijkheid. Hij is niet bang om te vechten. Dat straalde hij ook uit, op die woensdagavond in Naaldwijk. Menzo stond de gehele wedstrijd. Zijn stem galmde over het veld. Hij coachte, dan weer boos, dan weer vaderlijk. Hij deed het in woord en gebaar. Even de speler roepen en dan de schouders ophalen. Waarna die genoeg wist en zijn opdracht niet meer vergat. Volendam wist zelfs te winnen, al zegt dat in oefenduels niet alles.

Wel veelzeggend was die imposante gestalte langs het veld. Die grote man die een plan heeft en daar in wil slagen. Volendam is geen topfavoriet om te promoveren, maar schrijf ze toch maar op als outsider. Vooral vanwege die keeper, die ook graag piloot had willen worden. Daar in Naaldwijk was hij geen piloot, maar een kapitein aan het roer van een jong en gretig elftal. Een donkere keeper die promoveert als trainer, het zou een geweldige impuls zijn voor de trainerswereld. Zal de “Heen en Weer” dit jaar weer uit het vet kunnen worden gehaald? Aan Stanley Menzo zal het niet liggen.

quote:

HET VALT NIET MEE

Als een kind dat met sinterklaas een langverwacht cadeau heeft gekregen, zo loopt Dirk Kuijt momenteel rond. Een stralend gezicht, twinkelende ogen en de oren onder zijn Abe Lenstrakapsel welhaast flapperend van puur geluk. De fel gehoopte transfer van Feyenoord naar Liverpool is dan eindelijk beklonken en Katwijkse Dirkie is blij als een hond met zeven staarten. Op een heuse persconferentie mocht hij deze week trots uit de doeken doen dat Liverpool hem ingelijfd had.

Het gebruikelijke riedeltje werd weer afgestoken. Dat Feyenoord zo’n mooie club was, het stadion zo fantastisch en de supporters zo geweldig. Dat hij met spijt in het hart afscheid ging nemen van de ploeg uit Rotterdam waar hij drie fijne jaren had doorgebracht. Dat Feyenoord voor immer een plekkie in zijn hart had en dat hij zeker nog eens terug zou komen.

Het ultieme geluk van Dirk ten spijt; het kan niet anders of de gemiddelde Feyenoordfan, die zojuist een seizoenskaart heeft aangeschaft, moet zich bekocht voelen. Niemand zal de overgang van Kuijt naar de club van zijn dromen misgunnen, maar het leven zonder Dirk maakt het er voor de supporters niet aangenamer op.

Kuijt zal met een gelukzalige lach op zijn gezicht zijn koffers wel aan het inpakken zijn op dit moment, maar hoe moet het nu verder met de supporters, die hun hart verpand hebben van de ploeg van geen woorden maar daden en waar Dirk min of meer de verpersoonlijking van was geworden? Salomon Kalou is hen ook al afgenomen. Het lijkt alsof de geschiedenis zich herhaalt. Nog maar enkele jaren geleden werden Bosvelt, Van Hooijdonk, Emerton en de grote broer van Salomon al van de hand gedaan. Ook toen was de voorbereiding al vergevorderd en had het legioen massaal seizoenskaarten aangeschaft, in de hoop een fantastisch jaar mee te gaan maken, na het binnenhalen van de UEFA-cup. Maar ineens verscheen hun ploeg ontmanteld en totaal uitgekleed aan de start van het voetbalseizoen en hoezeer de overgebleven spelers zich ook inzetten; aansprekende successen werden sindsdien nooit meer behaald.

Het is een van de redenen geweest waarom Dirk besloten heeft Feyenoord te gaan verlaten. Niet voor niets huilde hij tranen met tuiten toen zijn cluppie vorige seizoen in de nacompetitie uitgeschakeld werd door Ajax. Weer geen prijzen; prijzen die Dirk zo dolgraag wilde winnen met zijn Feyenoord.

Die prijzen denkt hij nu wel te gaan winnen in Liverpool. De kans daarop is heel groot, want Liverpool is een grootheid in voetballand en de selectie van de Reds is van dien aard dat een nieuwe cup of beker in de prijzenkast bijna een zekerheid is. Of Dirk aan het welslagen van die missie een grote steen zal gaan bijdragen is nog ongewis, maar hij zal zijn best doen en de longen uit zijn lijf lopen. Dat heeft hij immers altijd al gedaan.

Kuijt is een voetballer die alles uit zijn carrière haalt. Meer dan de kenners vooraf gedacht hadden. De overgang naar Liverpool is hem gegund. Maar mijn sympathie gaat uit naar de fan, die zich wekenlang vastklampte aan de gedachte dat Kuijt behouden zou blijven voor zijn club en nu moet beseffen dat het grote geld in de voetbalwereld steeds meer gaat regeren. Zestien miljoen euro strijkt Feyenoord op voor het vertrek van zijn smaakmaker. Een groot deel van dat geld zal wel besteed worden aan aanvulling van de selectie, maar een nieuwe Dirk Kuijt zien ze zo maar niet terug in De Kuip. Menig zakdoekje zal nat gehuild zijn in Rotterdam, de laatste dagen.

De uitwedstrijd tegen FC Groningen, waarmee Feyenoord de nieuwe competitie aanvangt, wordt plots met angst en beven tegemoet gezien. De Feyenoordsupporter, die toch al niet overloopt van optimisme, zal somberend en mopperend de uren aftellen totdat hun cluppie de zak gaat krijgen van de Groningers. Of gaat er een wonder gebeuren, zondagmiddag? ‘Dacht het niet’, zal menig Feyenoordaanhanger zwartgallig denken.

Ruud Gullit zei als Feyenoordtrainer ooit dat hij niet te benijden was. Dat was een gotspe. Het zijn de Feyenoordsupporters, die niet te benijden zijn. Jaar in, jaar uit worden zij immers beroofd van hun favorieten.

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 20:49 schreef Beschouw het volgende:

[..]

quote:

VERTROUWEN

Vertrouwen. Danko kende het Nederlandse woord wel, maar de betekenis was voor de jonge Serviër de laatste jaren verre van duidelijk geworden. Althans, het beeld dat hij er bij had, lag niet al te dicht bij de waarheid. Toen hij in de zomer van 2003 als duurste aankoop ooit bij Feyenoord neerstreek, waren de verwachtingen hooggespannen. Danko Lazovic zou de Kuip gaan betoveren, in vuur en vlam zetten, aan zijn voeten krijgen en wat al niet meer. De scouting kwam superlatieven tekort om deze verbeterde uitgave van Mateja Kezman te omschrijven en Feyenoord had de halve Europese voetbaltop afgetroefd in de strijd om zijn handtekening. De sceptici binnen het Legioen beleefden een flashback naar Johan Elmander. Elmander, Zweedse voetbalster in wording, ook al weggekaapt voor de neus van vele topclubs. Mislukte faliekant.

De sceptici leken al spoedig gelijk te krijgen. Zelden toverde de topaankoop van de Rotterdammers. Zelden wist hij te fonkelen in de Kuip. Maar, zo werd hem steeds verteld, er was wel vertrouwen. Danko moest rustig blijven. Vertrouwen. Dat woord moest in zijn visie wel iets betekenen als wachten, wachten, wachten. De trotse jongeling uit Servië voelde zich gekwetst. Hij zocht een trainer die af en toe een vaderlijke arm om hem heen kon slaan, die besefte dat hij amper volwassen was en ver weg was van huis en haard. Dat de wetten van het topvoetbal voor een jonge speler in het buitenland nog veel harder kunnen zijn.

De gedachte goochelaar van de groene grasmat werd een zielig hoopje mens. Een uitgerangeerd straatartiest die voor lallende bedrijfslieden de feestavonden moet opluisteren met een ballonnenact en de rest van de week hoopt geboekt te worden. Ergens, op een kinderfeestje desnoods. Want zitten gaat vervelen. Zeker op de bank van Feyenoord. Danko werd ingehaald door de te hoge verwachtingen en door de komeet die Dirk Kuijt heette. Deze speler kwam tegelijk met Danko naar Feyenoord en had volgens de kenners nog niet de helft van zijn talent. Kuijt was als nuchtere visserszoon en als gerijpte eredivisiespits echter veel beter bestand tegen de druk die spelen bij Feyenoord met zich meebrengt. Kuijt kwam, scoorde en vertrok. Naar Liverpool, vorige week. Een route die voor Lazovic uitgedacht was.

Miskoop noemden ze hem inmiddels. Lazoniets of Helazovic. Gevlucht was hij, tijdens het vorige seizoen. Weg van Nederland, dat koude land waar hij zijn belofte maar niet kon inlossen. In Duitsland zat hij echter weer op de bank, vaker dan hem lief was. Zijn tweede vlucht was er één uit heimwee. Terug naar Servië, naar zijn oude club Partizan Belgrado. Even in vertrouwde omgeving zichzelf hervinden. Hij kon het toch niet verleerd zijn?

Bij Feyenoord moest hij weg, zoveel was duidelijk. Het zou helaas niets meer worden tussen hem en die club met die trouwe supporters. Supporters overigens waarvan een groot deel nog wel geloofde in zijn kwaliteiten. Maar helaas, supporters maken volgens het management dan wel de club, ze maken niet de selectie. Dus ging Danko in op de lokroep uit Arnhem. Vitesse lonkte en Danko hapte. Hij trof er Aad de Mos. Haagse Aadje, ook wel spottend Aadje Afkoopsom. Een trainer met een rijk verleden. Iemand die met jongens als hij kan werken. Die voelt wanneer er een vaderlijk woord nodig is. Een schouderklopje uitdeelt als het moet, maar ook niet schroomt om de waarheid te zeggen.

Het lijkt een omgeving waarin Danko Lazovic gedijt. Hij liet het bij de competitiestart al kort na de aftrap van het uitduel bij Sparta zien. Danko scoorde en versierde een strafschop. Met een brede grijns deed hij zijn verhaal voor de camera’s van Talpa. Danko Lazovic lijkt eindelijk een gelukkig mens. Hij voelt zich belangrijk bij Vitesse. Natuurlijk, ook in Arnhem moet je presteren, maar hij weet dat hij voorlopig een basisplaats zal hebben. Ook als hij even wat minder speelt. Niemand moet vreemd opkijken als hij Vitesse en De Mos terugbetaalt met een mooi aantal doelpunten. Danko Lazovic lijkt na drie jaar eindelijk te weten wat het Nederlandse woord vertrouwen echt betekent.

quote:

VAANTJE

Vaantje werd hij genoemd. Zijn weergaloze techniek bezorgde hem al op zeer jonge leeftijd een goede naam en al op zeventienjarige leeftijd debuteerde Gerald Vanenburg in het eerste elftal van Ajax. We schrijven het seizoen 1980-1981 en een nieuwe ster leek geboren. Gerald was een typisch product van de jeugdopleiding van Ajax: jong, klein, speels en supertechnisch. Als een volleerd goochelaar schudde hij trucs en passeerbewegingen uit zijn mouw en een grote toekomst leek voor hem weggelegd. Voor de onpartijdige toeschouwer was het genieten geblazen om hem te zien voetballen.

In 1988 was Vanenburg basisspeler van het Nederlands elftal dat de Europese titel in de wacht sleepte. Hij was al een aantal seizoen daarvoor uitgeweken naar PSV, want bij Ajax was er met de komst van Cruijff als trainer steeds meer kritiek op zijn fragiele schoudertjes neergekomen. Vaantje zou te weinig rendement opbrengen en in het initiatief nemen was hij ook al geen kei, zo beweerde Johan.

In Eindhoven kreeg hij het respect dat hij in Amsterdam miste. De toenmalige voorzitter Jacques Ruts bood hem een contract voor het leven aan, dat Gerald gretig accepteerde. Rond zijn persoontje zou het team opgebouwd worden. Gerald zou de allesbepalende midmid van PSV worden. Het liep anders. Ook in Eindhoven werd hij steeds meer geconfronteerd met het feit dat men hem geen leidersfiguur vond en supporters van andere clubs imiteerden op de tribunes elke week zijn hoge piepstemmetje. De pesterijen daalden op Vaantje neer en zijn kopje ging steeds lager hangen. Gedesillusioneerd week hij in 1993 uit naar Japan, waar hij onderdak vond bij Jubilo Iwata.

We hoorden weinig meer van Gerald en de weinige fans van hem moesten het doen met een videoband, die hij al als speler van Ajax gemaakt had. ‘Geraldino’ heette die. De voetbalcarrière van Gerald zat inmiddels in het slop. Na een aantal jaar keerde hij even terug in Nederland, bij FC Utrecht. Het werd geen succes. Hij speelde nog bij Cannes en bij München 1860, voordat hij er in 2000 een punt achter zette.

PSV viste hem op uit de vergetelheid en Vaantje werd jeugdtrainer op De Herdgang. In Voetbal International gaf hij een volwassen interview, Johan Derksen liet zijn naam vallen tijdens een voetbalpraatprogramma en ineens stond Vaantje weer in de spotlights. München 1860, hevig in de strijd om degradatie te ontlopen, stelde hem aan als hoofdtrainer en zie: de club bleef behouden voor de Bundesliga.

Toch werd de verbintenis met 1860 niet omgezet in een langer dienstverband. Vaantje keerde terug naar De Herdgang en dreigde weer in de anonimiteit te geraken, maar plots werd hij aangesteld als hoofdtrainer van Helmond Sport, dat haar trainer Ruud Brood naar Heracles had zien vertrekken.

De uitzendingen op Talpa van de Jupiler League, zoals de eerste divisie is omgedoopt, stelt ons weer in staat Vanenburg in levende lijve te aanschouwen. Het gaat niet goed met zijn cluppie. Thuis gelijk tegen MVV en SC Cambuur, uit verloren van Telstar Stormvogels; niet bepaald resultaten om de vlag uit te hangen. Af en toe vangen we een flard beeld op van Vaantje. Een beetje verwilderd ziet hij er nu al uit, alsof hij zich afvraagt waarom er door zijn spelers zoveel onkunde tentoongespreid wordt. Hij zal het wel niet doen, maar als hij zijn spelers laat proberen de kunstjes uit zijn videoband te imiteren, zouden ze afbreken.

Vrijdag moet Vaantje met zijn manschappen naar Roosendaal, naar RBC. Hij zal er nu al van wakker liggen. Wat is Vanenburg begonnen? Beviel het leven in de luwte hem niet meer?
Weemoedig denk je terug aan de voetballer Gerald Vanenburg. Ondanks de successen bij PSV en bij het Nederlands elftal heeft zijn carrière een glijvlucht naar beneden ondergaan. Een groot trainer zal hij ook wel niet worden. Of zijn de wonderen de wereld nog niet uit?

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2006 20:17 schreef Beschouw het volgende:
Staat overigens een groot bord van Bavaria op het dak van het clubhuis daar.

quote:

8:30

Nog eentje dan. Dat waren de laatste woorden die Frits, de linksback van het 13e, zich nog kon herinneren. Even daarvoor had een hevig zoemende wekker hem uit zijn comateuze toestand helpen ontwaken en nu stond hij rochelend naast zijn bed. Een aroma van zweet, alcohol en urine drong zijn neus binnen. Zonder hier enige aandacht aan te schenken liet hij een scheet, waarna hij de trap afging om zijn lichaam datgene te geven waar het om schreeuwde: water. Na zijn dorst gelest te hebben aan de kraan zette hij het koffiezetapparaat aan. Toen zijn blik op zijn horloge viel schrok hij even; het was al 8:25. Vloekend zette hij het koffiezetapparaat uit en begon zijn tas in te pakken.

Om 8:33 liep hij de kantine binnen. Jan, zijn teamgenoot, die zelf altijd irritant op tijd was, omdat hij als bouwvakker toch elke dag vroeg moest opstaan, verwelkomde hem met een irritant “Te laat, lapp’n!” Jan negerend liep Frits door naar de bar en bestelde een kop koffie. In het voorbijgaan schoof hij de aanvoerder van het 13e elftal de afgesproken 10 euro toe. Over zijn koffie gebogen overdacht hij de zonden van de vorige avond. Tenminste, dat probeerde hij, maar de bonkende klont in zijn hoofd liet weinig gedachten toe en hij verviel weer in zijn oude toestand van apathie.

Door het raam zag hij Manderveen 6 aankomen, de tegenstander van die morgen. Voorop liep Alfons, de geslepen spits die jarenlang in het eerste elftal van Manderveen had gespeeld. Een valse glimlach sierde zijn verweerde gezicht. Een harde por wekte Frits uit zijn schijndood, “Kom jongen, we gaan omkleden.” Zuchtend hees hij zijn vermoeide lijf in beweging en volgde zijn teamgenoten naar de kleedkamer. Helaas was er nog maar één plekje vrij in de kleedkamer. Droevig ging Frits naast Harald zitten. Harald keek Frits glimlachend aan en begon direct met zijn beulswerk. Al snel vulde de geur van rottende lijken de kleedkamer.

Het gescheld verstomde en Frits hoorde nog net hoe de aanvoerder de laatste namen van de opstelling bekend maakte: “En dan op linksvoor Sander. Frits en Pieter beginnen even op de bank.” Dat was het beste wat Frits die dag was overkomen. Fluitend schoot hij zijn oude trainingsjack aan, door zijn vrienden ook wel liefkozend ‘de slaapzak’ genoemd.

In de dug-out lag Frits een beetje te soezen. Op de spaarzame momenten dat hij wakker was zag hij hoe Alfons hun defensie vernederde. Bij een 5-0 stand in het voordeel van Manderveen 6 pepte de aanvoerder van het 13e zijn team nog eens op: “Vooruit kerels, het is nog niet te laat. Wij zijn duidelijke de betere ploeg.” Nadat hij aanzette voor een sprintje liet hij zich kermend in het gras vallen. De scheidsrechter, zeer ervaren, zag het meteen; “Die kan niet meer verder.” Frits keek om zich heen en zag dat de andere wissel zijn voetbalschoenen vergeten was. Langzaam drong het tot hem door, hij zou werkelijk moeten spelen. In blinde paniek trok hij zijn trainingspak uit en betrad het veld.

Enigszins zwalkend sleepte Frits zich over het veld, trachtend niet in contact te komen met die rare witte kogel. Plichtmatig rende hij achter zijn tegenstander aan, er wel voor zorgend dat hij niet te dicht bij kwam. Elke teug adem die hij nam voelde als een slok mosterdgas en al gauw begon zijn maag op te spelen. Frits probeerde zich te concentreren op zijn ademhaling, maar het mocht al niet meer baten. Een grote golf maagvocht vond zijn weg naar buiten, precies over zijn tegenstander Alfons, wiens vale grijns ogenblikkelijk plaatsmaakte voor afgrijzen. Frits liep zo hard als zijn wankele toestand hem toeliet, maar uiteraard wisten enkele woedende spelers van Manderveen 6 hem te achterhalen.

Er ontstond een vechtpartij, waarbij vooral Harald enkele rake tikken uitdeelde. Een van de spelers van Manderveen 6 zou later teruggevonden worden op het dak van het plaatselijke zwembad. De scheidrechter, geheel niet onder de indruk van het tafereel, besloot de wedstrijd maar te staken. Harald klopte hij eens op de rug, onder een welgemeend: “Goed gespeeld, jongen.”

Na de gebruikelijke doucheactiviteiten zat bijna het gehele 13e team in de kantine. Op het veld mochten ze dan geen sterren zijn, in de kantine hadden ze nog status, daar waren zij de vedettes. Frits begon zich iets beter te voelen, het douchen had hem zichtbaar goed gedaan. Al gauw kwam het eerste pilsje op tafel. Kundig ontdeed Frits het flesje van zijn kroonkurk en nam een fikse teug. Halverwege het eerste flesje werd hij overvallen door een euforisch gevoel. Zonder de reden van dat gevoel te weten nam hij nog een slok. Plotseling drong het tot hem door. Het seizoen was eindelijk weer begonnen!

quote:

Maandagavond 21 augustus jongstleden is per direct de samenwerking tussen NIVO Sparta en Joop de Bie beëindigd. Dit houdt in dat Joop geen enkele taak en bevoegdheid meer heeft ten aanzien van de club. Ook niet als consul.

quote:

Op dinsdag 29 augustus 2006 22:23 schreef Beschouw het volgende:
Opa Gevers wordt blijkbaar beter gewaardeerd dan Joop de Bie
[..]

quote:

EERBETOON

De voetbalwereld is behoorlijk groot. Wie op wil vallen in het bonte gezelschap spelers, trainers, bestuurders, bondslieden of arbiters, doet er goed aan een verhaal te hebben. Liefst een goed verhaal. De supporters en volgers smullen van de anekdotes over de hoofdrolspelers in de mooiste sport ter wereld. Wie minder interessant is, kan best populair zijn. Maar op de lange termijn leggen de kleurloze types het altijd af en dat is op zich niet vreemd. Zij hebben geen verhaal, in ieder geval niet zo aansprekend als de rest. Het is de reden waarom iemand als Tomás Galásek door de meeste Ajax-supporters vermoedelijk al weer een vage herinnering is.

Ook de laatste weken wemelt het weer van de anekdotes. Andy van der Meyde die naar het ziekenhuis moest omdat iemand tijdens een avondje stappen iets in zijn drankje gedaan zou hebben, waarna tot overmaat van ramp zijn hond ook nog werd ontvoerd. André Ooijer die zich ziek meldt bij PSV om een transfer af te dwingen. Wesley Sneijder die een interland mist omdat zijn vrouw elk moment kan bevallen, inmiddels nog altijd geen vader is, maar gedreven op de wolk van liefde die het aanstaand vaderschap met zich meebrengt de ene na de andere bal de kruising injaagt. We zien de pikante details aan de overgang van Mark van Bommel naar Bayern München, uitgerekend de club die het afscheid van zijn grote criticaster Johan Cruijff vergalde. Mooi de winnende maken tegen Barcelona in de Champions League straks, dan is de rekening vereffend. Er wordt gegniffeld om de financiële problemen van Feyenoord, de veelbesproken Patrick Kluivert maakt de tongen los als hij alleen maar in verband gebracht wordt met PSV. Op kleinere schaal was er ook nog de Israëlische Nederlander Shmuel Sheimann, die in de zomer van 2005 naar zijn geboorteland trok om er prof te worden, maar vervolgens meer in de schuilkelders zat dan op het trainingsveld stond. Inmiddels is hij terug bij amateurclub Kozakken Boys. Zoals de aanstaande interland van Oranje bij Wit-Rusland direct het verhaal van 1995 en de naam Sergei Gerasimets oproept.

Het zijn verhalen die ook vaak weer opduiken als de hoofdpersoon komt te overlijden. Vorig jaar had iedereen nog wel een mooie anekdote over George Best en onlangs kwam iedere zichzelf respecterende voetballiefhebber wel met zijn herinneringen aan Faas Wilkes over de brug. Faas was echter niet de enige markante persoonlijkheid uit het vaderlandse voetbal die het tijdelijke voor het eeuwige verruilde. Zoals bekend overleed ook de voormalig topscheidsrechter John Blankenstein na een ziekbed op veel te jonge leeftijd. Blankenstein was een opvallende arbiter. Hij kwam, overigens net als Ignace van Swieten, openlijk uit voor zijn homoseksualiteit. In de voetballerij nog altijd een flink taboe, dus dat was een daad van moed. Blankenstein heeft wel eens gezegd dat hij hoopte dat hij een voorbeeld zou zijn voor anderen, voornamelijk voetballers. Die zijn tot op heden nog niet uit de kast gekomen, op de al tijden gestopte en relatief anonieme Wensley Ton na.

In die zin slaagde Blankenstein niet, als arbiter echter wel. In zijn beste jaren hoorde Blankenstein tot de internationale top. Hij had precies die kwaliteit waar het altijd over gaat als een scheidsrechter een fout maakt, namelijk het “fluiten in de geest van de wedstrijd.” Blankenstein herkende emoties bij voetballers en zag dingen door de vingers. Sterker nog, hij diende de heren vaak komisch van repliek als de stoom uit hun oren kwam. De fameuze anekdote rond toenmalig aanvoerder van Vitesse Edward Sturing, die Blankenstein in het heetst van de strijd toebeet dat hij niet kon fluiten, deed weer regelmatig de ronde. Voor hen die het verhaal niet kennen, Blankenstein antwoordde slechts droog dat hij dan bij de goede wedstrijd was, want Sturing en consorten konden volgens hem ook niet voetballen. Het was een voorbeeld van een kwaliteit die niet aan te leren is. Tegenwoordig is deze helemaal zeldzaam. Dick Jol kan het nog, maar dan is het al ongeveer klaar. De Pieter Vinken van deze wereld trekken op een dergelijk commentaar ongetwijfeld direct de gele kaart.

Zijn grootste deceptie was het mislopen van de finale van de Champions League in 1994. AC Milan protesteerde, omdat opponent Barcelona wat Nederlandse inbreng kende en dan wellicht door Blankenstein bevoordeeld kon worden. Hij heeft het nooit echt kunnen vergeten. Vergeten kan men bij de KNVB blijkbaar beter. Want Blankenstein was na zijn actieve loopbaan nog in dienst voor de voetbalbond en deed de nodige dingen op het scheidsrechtersvlak. Hij was, zoals Wilfred Genee afgelopen zondag nog opmerkte, een icoon. Helaas vond de voetbalbond het niet nodig om deze markante man met zoveel verdiensten voor de sport een passend eerbetoon te geven. De minuut stilte in sommige stadions was op initiatief van de clubs. De KNVB deed maar weer eens of de neus bloedde en deed daarmee Blankenstein tekort. Gelukkig zijn er echter de verhalen, die de herinnering aan deze uitstekende arbiter in leven houden. En eigenlijk is dat het mooiste eerbetoon dat je kunt krijgen.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 16:13 schreef methodmich het volgende:

[..]

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 19:39 schreef Beschouw het volgende:
Eerbetoon aan Blankenstein is terecht, maar ik had graag meer anekdotes als die met Sturing in je verhaal gezien, mich. Het had het ongetwijfeld smeuïger gemaakt.

quote:

LEO

Het was een tijd geleden dat we hem hadden zien lachen, maar afgelopen zondagmiddag was het weer zo ver. Terwijl zijn NAC-collega’s met man en macht de stormloop van Ajax probeerden te weerstaan, zat Leonardo Vitor Santiago met een brede smile in de dug-out. Hoewel de Bredanaren de competitie begonnen waren met een onthutsende 8-1 nederlaag tegen AZ, had het kleine Braziliaantje zijn eerste overwinning op zak. Hij was er weer bij en dat moest gevierd worden, natuurlijk. Vandaar de stralende lach, in beeld gebracht door de camera’s van Talpa.

Een overwinning was zijn aanwezigheid die zondag, dat was het zeker, vond Leo. Nog maar een paar dagen eerder was hij door NAC-trainer Ernie Brandts uitgekotst. Tijdens een ochtendtraining op het veld achter het Rat Verleghstadion had Brandts hem verweten alleen op eigen succes uit te zijn en geen oog te hebben voor medespelers. “Meeverdedigen komt blijkbaar niet in je woordenboek voor”, had de trainer hem toegebeten en Leonardo, in zijn eer aangetast, had dat niet gepikt. Hevig gepikeerd en met een boos gezicht was hij het trainingsveld afgestapt, zijn trainer in verbijstering achterlatend.

In de kleedkamer graaide hij zijn spullen bij elkaar en zonder te douchen verdween hij met gierende banden uit Breda. Mopperend zat hij achter het stuur. De Nederlandse taal was hij na al die jaren nog steeds niet helemaal machtig, maar het commentaar van Brandts sneed hem dwars door zijn ziel.

Ernie Brandts, ha!

Hij had zijn trainer wel eens in actie gezien, op een DVD van het vroegere Nederlands elftal. Keihard gelachen had hij over de stumperigheid van die magere voorstopper met de lange, rare benen. Dat zo’n kneus het Nederlands elftal gehaald had, daar kon hij met zijn pet niet bij. In Brazilië moet je echt kunnen voetballen voordat je in de selecciao wordt opgenomen en hier zetten ze zo’n Houten Klaas er in. Ongelooflijk! “Als ik zulke beperkte voetballers op het veld tegenkwam, zou ik ze vierkant dollen. En zo’n vent durft tegen mij te zeggen dat ik niet goed bezig ben”, mopperde hij. De Braziliaanse vloeken werden overstemd door de muziek die uit de stereo-installatie schalde.

De volgende dag had hij op het matje moeten komen bij meneer Stewart, de technisch directeur. Die had hem op zijn donder gegeven, maar ook ingespeeld op zijn gemoed. “Ja, Leo kon goed voetballen, dat wist iedereen bij NAC. Sinds zijn komst van Feyenoord was het vaak genieten geblazen. Maar weglopen van een training, dat kan natuurlijk niet.” Zo’n preek moest Leonardo aanhoren, maar toen hij deed alsof hij spijt had en droef keek met zijn ogen, klopte meneer Stewart hem op de schouder. “Leo, je kan weer meedoen, daar zorg ik voor.” Fijne man, die meneer Stewart.

Met een blij gemoed haastte hij zich naar het trainingsveld, waar de spelers zojuist begonnen waren met een inleidend rondootje. Dat vond hij altijd zo leuk om te doen. Dat was lachen. Hij zwaaide al enthousiast met zijn armen, maar juist op dat moment hield Brandts hem staande: “Ga jij eerst maar eens rondjes lopen”.

Boos was hij geworden. Woedend. Maar na weer een gesprek met meneer Stewart werd ook die binnenbrand geblust. Zondag tegen Ajax maakte hij deel uit van de selectiegroep. Die oorlog had Leo dan toch maar mooi gewonnen, vond hij. De warming up deed hij losjes, want in de basis stond hij niet. Waarom zou ik me dan moe maken, zo dacht hij. Als laatste zocht hij een plaatsje in de dug-out, vlak voor het begin van de wedstrijd. Vanuit zijn ooghoeken hield hij Brandts in de gaten en lachte inwendig toen de trainer met wilde gebaren de spelers van NAC naar de juiste plekken dirigeerde. “Er is maar één oplossing om Ajax te bestrijden en dat is Leo”, wist hij terwijl hij zich amuseerde met de andere reserves. Toen hij de cameraman opmerkte die vlak bij de dug-out stond, zwaaide hij vriendelijk.

Brandts, bezig met het spel op het veld, ontging dat, want anders had hij die Braziliaan persoonlijk het stadion uitgeschopt. Vlak na rust mocht hij dan toch eindelijk meedoen. In plaats van Tamerus. Leo stond nog maar koud in het veld, toen NAC op 1-0 kwam. Hij kraaide van plezier: “Wie had daar die boos kijkende Jaap Stam zoveel last bezorgd dat de bal voor de voeten van De Graaf rolde? Leonardo!”

Ajax won uiteindelijk met 2-1 en na afloop vertelde Henk ten Cate, de trainer van de Amsterdammers, dat de inbreng van Leonardo het keerpunt van de wedstrijd was. “Ik denk dat die wissel in ons voordeel was”, zo analyseerde Ten Cate de wedstrijd. “Tamerus liep elke keer hard terug om mee te verdedigen. Toen Leonardo er in kwam, gebeurde dat niet meer.” Het stond ook in Voetbal International, een paar dagen later. Leonardo hoorde het van ploeggenoten, die hem ermee jenden. Hij haalde zijn schouders op. ,,Die trainer van Ajax snapt er ook al geen bal van’’, wist hij zeker.

quote:

Op zaterdag 2 september 2006 20:13 schreef tong80 het volgende:
Jezus wat een lap tekst.

quote:

Op vrijdag 1 september 2006 17:28 schreef Beschouw het volgende:
Bjoror, had maar een handtekening van Co gescoord en je vader daar een foto van laten nemen; dat zou pas een prachtig souvenir zijn geweest van Co's laatste potje met Porto.

quote:

NIELSINHO

Gek is dat toch. Soms, vooral als ik bij mijn favoriete voetbalclub langs de lijn sta, bekruipt me een gevoel van weemoed. Dan denk ik terug aan vroeger, toen ik zelf voetbalde. Blijkbaar kan nostalgie er plotseling inhakken, zelfs als je nog maar halverwege de twintig bent. Ik herinner me veel. Tegenstanders, uitslagen, teamgenoten en trainers. Markante ouders, vreselijke scheidsrechters en de nog ergere clubgrensrechters. De ruim een jaar geleden overleden materiaalman, alles. En dus ook Nielsinho.

Nielsinho heette eigenlijk Niels. Al op jonge leeftijd was duidelijk dat Niels beter kon voetballen dan de rest. Waar wij als F-pupillen nog vooral speelden volgens het alom beproefde kluitjessysteem, dus met zoveel mogelijk enthousiaste jongetjes rond de bal, zocht Niels al vroeg de ruimte. Wij waagden ons af en toe eens voorzichtig aan overspelen met een idee, maar schoten meestentijds de bal gewoon maar in de richting die ons de juiste leek. We hadden plezier en dat telde. Niels deed echter altijd iets goeds met de bal en naarmate we ouder werden, nam dat verschil alleen maar toe. Wij hadden dan wel aan tactisch inzicht en aan voetbalkwaliteit gewonnen, hij zette die stappen twee keer zo hard.

Waar wij met zijn allen vooral opgeleid werden om later heel misschien in het laagste selectieteam of anders een bierteam te spelen, zat er voor hem beduidend meer in het vat. Wij zouden de mannen worden die de club financieel zouden gaan steunen, middels contributie en consumpties. De cultuurbewakers, zeg maar. Maar Niels, dat was in potentie iemand voor het eerste. Met wat geluk misschien zelfs wel een profvoetballer. Dus besloten de jeugdleiders daar ook maar vol voor te gaan. Niels werd bijna heilig. Als er op onderlinge toernooitjes onverhoopt niet door zijn team gewonnen werd – soms kon een goed collectief minder talentvolle jongens namelijk wel winnen van de eenzame vedette -, kreeg Niels toch het cadeautje dat aan de winnaars uitgereikt werd. Want Niels moest blijven en zeker niet vertrekken naar Dordrecht ’90, de dichtstbijzijnde profclub.

Niels werd er niet leuker door. Goed, dat hij vanaf de D-pupillen besloot dat je hem Nielsinho moest noemen, dat kon nog aan de kinderlijke behoefte tot heldenidentificatie worden toegeschreven. Welk voetballend jongetje heeft zich nooit stiekem een Braziliaan gewaand en een bijpassende voetbalnaam gekozen? Maar dat Niels steevast alle ballen opeiste, altijd als eerste wilde schieten op de training en openlijk teamgenoten begon af te branden, dat had toch al meer te maken met een licht verpest karakter. Door en door verwend strandde Niels in de C-jeugd. De trainer had het gewaagd hem ook een reservebeurt te geven, omdat alle jongens contributie betalen en dus evenveel mochten spelen van hem. Dat was tegen het zere linkerbeen van Niels en hij stapte over naar Dordrecht. Het jeugdbestuur in rep en roer, weg was het talent.

Zijn mentaliteit stond echter succes in de weg en dus was Niels na twee jaar al terug. Nog vervelender dan eerst, hij had immers geroken aan het profvoetbal. Volgens ons stonk dat wereldje behoorlijk, al kan het evengoed het verwaande voorkomen van dit eigenwijze ventje zijn geweest. Het was dan ook een opluchting dat hij al spoedig vertrok. Hij vond dat hij niet snel genoeg een kans kreeg in het eerste elftal en begon aan een lange zwerftocht langs diverse eerste en tweedeklassers in de regio. Nergens speelde Nielsinho langer dan één seizoen, voor hij door iedereen uitgekotst werd en zijn spullen pakte. Het lag niet aan zijn voetbalkwaliteiten. Want hij kon en kán voetballen, dat staat buiten kijf. Als hij een wedstrijd beslist middels een goal of een prima voorbereidende actie, is het ook moeilijk hem niet in de armen te sluiten. Buitenstaanders, vooral supporters, genieten van hem. Eerlijk gezegd doe ik dat ook. Als ik Niels zie spelen, is dat een moment waarop de eerder gememoreerde weemoed intreedt.

Laatst zagen we hem weer in een oefenwedstrijd, nu in dienst van een eersteklasser. Hij speelde een prima wedstrijd tegen een hoofdklasser. Na afloop spraken we hem even. Breed glimlachend somde hij het rijtje clubs op waar hij de afgelopen acht seizoenen had gespeeld. Acht jaar, zeven clubs. “Maar overal kan ik zo weer terug komen hoor,” zei hij en hij leek het nog te menen ook. “Ik zie me nog wel eens hier spelen.” Hij zei het en knikte naar het terrein van de zondaghoofdklasser. “En dan?” vroeg ik hem. Hij glimlachte even: “Dan weer naar de profs. Alleen daar kunnen ze me nog wat leren.” Toen iemand anders opmerkte dat hij toch overal weggestuurd was, haalde hij zijn schouders op. “Dat lag nooit aan mij, maar aan de trainers. De supporters houden van me, dat weet je.” En weg was hij, vol overtuiging op weg naar weer een seizoen waarin alles zal gaan zoals altijd. Niels zal tot de winterstop uitblinken, daarna steeds minder en vervolgens met ruzie vertrekken. Maar dat is nooit zijn schuld, gelooft hij nog altijd. Hij beseft alleen niet dat het aantal mensen dat in hem gelooft inmiddels op één hand te tellen is. Het verongelijkte handje van Nielsinho, bij een wissel. Maar wanneer dringt dat tot hem door? Nooit, vrees ik, en ik denk aan Leonardo. Waarom toch?

quote:

Op donderdag 7 september 2006 20:07 schreef methodmich het volgende:
Hee, Diekstra!

quote:

Medio 1996 nam professor René Diekstra gedwongen afscheid als hoogleraar psychologie aan de Universiteit Leiden. Diekstra nam ontslag nadat het blad Vrij Nederland hem beschuldigde van plagiaat in zijn semi-wetenschappelijke werk. Hij nam letterlijk passages, eventueel vertaald vanuit het Engels, over uit boeken in zijn eigen werk. Zonder expliciete bronvermelding is dat ook in semi-wetenschappelijk werk onacceptabel.

quote:

Op donderdag 7 september 2006 20:30 schreef methodmich het volgende:

[..]

Hoewel je jouw reactie subtiel aanpaste, toch een flink citaat.

quote:

ENTERT(R)AINER

In een tijd dat Poolse arbeiders in groten getale in Nederland aan het werk zijn, maakt Leo Beenhakker de omgekeerde weg. Een beetje tegendraads is de Rotterdamse voetbaltrainer altijd al geweest. Denk maar aan het WK van 1990, waar hij tegen alle wensen van de spelersgroep in het Nederlands bondscoachschap voor zijn rekening nam. Toen, in Italië, werd het geen succes, maar niemand kan ontkennen dat Beenhakker een imposant rijtje clubs en nationale elftallen achter zijn naam heeft staan. En in weerwil van het feit dat hij zelf als voetballer van een lager elftal van Zwart Wit ’28 nooit zelf op niveau heeft gespeeld, heeft hij als trainer geweldige resultaten behaald, onder meer drie Spaanse titels met Real Madrid. Hij heeft er de bijnaam Don Leo aan te danken.

Na omzwervingen over de gehele aardkloot en een laatste klusje bij Trinidad & Tobago is hij nu neergestreken in Polen. Het land van Boniek, Lubanski en Deyna, ooit derde op de WK’s van 1974 en 1982 was diep gezakt. Ze waren er wel bij, de Poolse voetballers, op het laatste WK in Duitsland, maar onder leiding van bondscoach Pawel Janas werd na de eerste roemloos afscheid genomen.

Ondertussen timmerde Leo Beenhakker op datzelfde toernooi aan de weg met Trinidad & Tobago. De resultaten van dit team waren niet veel beter dan die van de Polen, maar Beenhakker kreeg het voor elkaar dat de internationale pers in Duitsland steeds meer oog kreeg voor zijn onbeduidend ploegje.
Tijdens de wedstrijden stond hij in een mooi pak voor de dug-out, streek met hand door het haar, blies zijn wagen bol en dirigeerde met een priemende vinger zijn spelers naar de juiste posities. Meer deed hij niet. De eerste wedstrijd tegen Zweden werd gelijkgespeeld en tegen Engeland werd nipt verloren. In de derde wedstrijd, tegen Paraguay, was het beste er af bij T&T, maar ondanks de uitschakeling barstte een geweldig feest los op de Caribische thuiseilanden. Leo Beenhakker had het land op de voetbalkaart gezet, zoals dat zo mooi heet.

Hij had rustig kunnen gaan rentenieren. Op Trinidad & Tobago werd hij benoemd als ereburger en met een goed glas wijn in de hand had hij zijn oude dag kunnen doorbrengen op de stranden daar, tevreden zuchtend dat het leven goed is. Maar Beenhakker, zijn hele leven lang al gegrepen door het voetbalvirus, piekerde er niet over. Hij wilde een nieuwe job, het liefst opnieuw een uitdagende. Op televisie wierp hij een balletje op over een mogelijke terugkeer naar Ajax, maar het werd dus Polen, dat met Beenhakker voor het eerst in de historie met een buitenlandse coach in zee ging.

Drie wedstrijden heeft hij met het nationale elftal van Polen gespeeld tot nu toe; twee gingen er verloren en één gelijkgespeeld. De eerste kritieken zijn al losgebarsten, maar Leo zal zijn schouders er over op halen. ‘Als ze me niet motten, dan ben ik zo hier weg joh, ben je gek’, zal hij denken. Hoe zijn verbintenis met de Polen, die trouwens nog getekend moet worden, zal aflopen, is nog ongewis. De kans op ontslag is aanwezig, zeker omdat na de thuisnederlaag tegen Finland en het gelijkspel tegen Servië het kwalificatietoernooi voor het EK 2008 desastreus is begonnen. Beenhakker zal er niet wakker van liggen. In een dalletje zal hij evenmin zitten.

Desnoods gaat hij weer televisiecommercials maken, zoals die van Amstel Bier, die ten tijde van het WK in Duitsland uitgezonden werd. Daarin persifleerde hij zich op een prachtige wijze. De zelfspot droop er van af, want het filmpje liet zien hoe hij drie Nederlandse voetbalfans een hele dag onder zijn hoede nam en zij doodmoe werden van zijn onophoudelijk geleuter.

Beenhakker kan bij mij niet stuk. Of hij zo’n geweldige trainer is, doet er eigenlijk niet toe. Een groot entertainer is hij wel en dat is ook veel waard in de voetbalwereld, waar de ernst altijd de boventoon voert. En daar word ik altijd zo moe van, om met Leo te spreken.

quote:

Op maandag 11 september 2006 19:10 schreef methodmich het volgende:
"Moeten we daar nou weer over beginnen?"

Mooie kerel natuurlijk. Ik mis wel een beetje de karakteristieke zucht en de hand door de steeds dunner wordende haardos.

quote:

WIE GAAT ALI REDDEN?

In Voetbal International is een wekelijks terugkerende rubriek met de welluidende titel Hoe gaat het met. In deze serie krijgen voormalige profvoetballers de mogelijkheid even kort terug te blikken op hun voetballoopbaan. Tevens vertellen ze wat ze na het voetbal zijn gaan doen en waar ze nu mee bezig zijn. Een onderhoudende rubriek, al is het maar vanwege de herkenning. Je leest de naam van de speler en proeft de vage herinnering aan deze vergeten voetballers, want dat zijn het vaak. Dat is ook het aardige, het zijn vaak de wat anoniemere spelers die uitgekozen worden.

Nu heb ik sinds de krankzinnige laatste dag van de transferperiode een beetje vrees om binnenkort een naam in deze rubriek te gaan treffen, die ik liever niet zou lezen. De naam van een speler die sinds deze zomer zonder club zit en om voor mij onbegrijpelijke redenen door niemand is gehaald. Hij hoefde niets te kosten, wat het des te vreemder maakt. Ik zeg niet dat hij een absolute topper is, maar dat het een speler is met de kwaliteiten om in de Nederlandse eredivisie te spelen mag volgens mij duidelijk zijn. Maar waarom heeft hij dan toch geen club?

Als jong ventje brak hij door bij Sparta. Hij stond in die tijd bekend als een behendige spits en verdiende al vlug een transfer naar SC Heerenveen. In Friesland kon hij op de één of andere manier niet aarden en zelden zijn belofte inlossen. Hij keerde terug naar Sparta en kwam tot bloei. Het was genieten van zijn spel en zijn goals. Het is nog maar zes seizoenen geleden toen hij namens de Kasteelclub tot 21 treffers in de eredivisie kwam. Dat bracht hem bij AZ en ook daar kende hij nog maar drie seizoenen terug met 14 goals een alleraardigst seizoen. Toch moest hij vertrekken, waarna hij vorig seizoen op huurbasis bij RBC inderdaad geen indruk maakte in de zeldzame keren dat hij in actie kwam. Daarna werd het stil rond Ali Elkhattabi. Angstvallig stil.

Zoals gezegd, ik vind dat jammer. Want Ali Elkhattabi is een sierlijke voetballer, waar je als liefhebber van kunt genieten. Zijn techniek is bovengemiddeld en hij heeft regelmatig doelpunten gemaakt om je vingers bij af te likken. In zijn beste seizoen bij Sparta deed hij met enkele goals denken aan de fraaiste goochelaar van het strafschopgebied die we ooit op de Nederlandse velden hebben mogen bewonderen, de Braziliaan Romário. Elkhattabi heeft een heerlijke karakteristieke sleepbeweging in huis, waarmee hij verdedigers degradeert tot tweederangs figuranten. Op dagen dat alles lukt gaan alle remmen los en is Ali Elkhattabi niet te stoppen.

Ik weet dat hij ook slechte dagen had. Dan was Ali ook echt slecht en was zijn inbreng voor het team niet al te groot. Het was misschien wel de reden waarom hij moest afhaken in Alkmaar, toen die ploeg begon met het bestormen van de vaderlandse voetbaltop. Net niet goed genoeg. Dat is geen schande, er zijn per slot van rekening veel meer voetballers die net als Ali Elkhattabi net niet goed genoeg zijn voor de top. Zij vullen wekelijks het beeld bij Talpa en mogen wel in de eredivisie spelen. Ali dus niet meer, want niemand durfde het met hem aan. Waarom heeft Sparta geen poging gedaan de verloren zoon wederom terug te halen? Haris Medunjanin, Ali Elkhattabi, Jason Oost en Dominique van Dijk in je ploeg, dat klinkt alleen al sensationeel! Geloven ze bij NEC nu echt dat ze meer aan Paul Jans hebben? Wat ziet NAC in de beperkte Tamerus? En het is helemaal onbegrijpelijk dat Excelsior de Schiedammer Elkhattabi niet benaderd heeft om de gelederen te versterken. Denken ze daar serieus dat Guilliano Grot ze in de eredivisie kan houden? Elkhattabi is een kind van de streek en had prima in de ploeg gepast.

Het mocht helaas niet zo zijn en dus zit één der sierlijkste aanvallers van de afgelopen jaren gewoon werkloos thuis. In zijn prachtige woning doodt Ali nu de tijd met het bekijken van films en het spelen van Playstation-spelletjes. Bij welke ploeg zal hij zichzelf hebben toegevoegd in Pro Evolution Soccer? Als liefhebber hoop ik op een club die alsnog besluit hem een kans te geven. Dat kan nog, hij had geen contract deze zomer. Je haalt er een publieksspeler mee terug en bovendien een spits die bewezen heeft doelpunten te kunnen maken op het hoogste niveau. Kom op, wie gaat Ali Elkhattabi redden voor de titel vergeten voetballer? De eredivisie kan wel wat smaak gebruiken.

quote:

O O DEN HAAG

Frans Adelaar is trainer van FC Den Haag, in betere tijden ooit ADO geheten. Vrijdagavond verloor hij met zijn ploeg voor de vierde opeenvolgende keer en de supporters, die vroeger vaak van zich lieten horen, houden zich nog altijd op de vlakte, murwgeslagen van de bedroevende resultaten als ze zijn. Toen in Waalwijk de wedstrijd bijna afgelopen was, ontrolden ze een groot spandoek met de tekst ‘Adelaar vlieg op’. Ludiek, spitsvondig maar niet des ADO’s. De eerstkomende wedstrijden gaan tegen PSV en AZ; nul uit zes dreigt, maar van gedonder in de glazen is nog niets te merken. Waar is de Haagse furie van de aanhang gebleven?

Nu ben ik van huis uit vredelievend en kalm van aard, maar woede van de ADO-aanhang zal ik begrijpen. Op zijn plaats zal die zijn, want wat een nitwit is die Adelaar. Uit zijn mond komen enkel obligate teksten en zijn kapsel is, met dat van Eaglestrainer Mike Snoei, het meest foute van het Nederlandse voetbal. Hij ziet er uit als een autoverkoper, maar dan eentje van een obscure garage waar men louter kan kiezen uit kneuzen van de maand. Zijn selectie staat daar overigens ook bol van, van kneuzen van de maand, met een hele batterij spelers, die hij bij FC Utrecht al onder zijn hoede had voorop. Het ware hem allemaal niet kwalijk te nemen als hij met zijn club gepresteerd had, maar als je na Heerenveen, Roda JC, NAC, en RKC nog nul punten hebt, doe je als trainer iets niet goed.

“Nee, cruciaal wil ik deze wedstrijd nog niet noemen”, sprak hij voor de wedstrijd tegen RKC op Talpa . “Je kan na vier wedstrijden toch onmogelijk spreken van een degradatieduel?” Hij keek erbij alsof zijn ploeg een oefenwedstrijdje ging spelen tegen een boerenploeg uit de provincie, een wedstrijd die er eigenlijk niet toe deed. Nu is RKC inderdaad een boerenploegje uit de provincie, maar de mannen van trainer Adrie Koster beseften in tegenstelling tot ADO wél dat het een partij zou gaan worden van erop of eronder. RKC-ADO was wel degelijk een cruciale wedstrijd. Dan moet je er als ploeg invliegen, opklappen of hoe dat in de voetbaltaal ook heet. Een trainer kan daarvoor zorgen. Instelling, beleving, scherpte; het zijn eigenschappen die een trainer zijn spelers kan bijbrengen, maar als zelfs een oude ‘Indiaanse’ krijger als Stijn Vreven erbij loopt alsof hij verlamd is van de dampen uit de vredespijp of beneveld door vuurwater, is er iets goed mis.

Na afloop werd Adelaar opnieuw voor de camera gehaald. Of hij wel eens dacht aan dreigend ontslag, was de tamelijk voor de hand liggende vraag. “Daar besteed ik geen energie aan”, antwoordde Adelaar met een uitgestreken smoel. “Ik besteed mijn energie liever aan spelers.”

Die energie is verspilde moeite. De selectie staat bol van voetballers die er geen hout van kunnen of hun topjaren al lang geleden hebben beleefd. Zo’n Michael Mols ook. Leuk voetballertje hoor, maar van zijn vruchteloos gepiel op de vierkante meter, zijn slappe schotjes op doel en vervolgens zijn gitzware haren weer even in goede banen leggen; daar word je als neutraal toeschouwer toch krankjorum van. Voeg daarbij een Vreven die geen schim meer is van de gedreven strijder van weleer, een Bosschaart die dingen doet die een voetballer van een tiende ellftal van een amateurvereniging nog niet doet, een Bakkati die voor het tweede elftal van Heerenveen nog niet goed genoeg was, een door Utrecht afgedankte keeper en je zou haast concluderen dat Adelaar met zijn autoverkoperuiterlijk bij deze ellende op zijn plaats is. ADO is verworden tot een showroom van occasions die rijp zijn voor de sloop.

Adelaar staat er bij en kijkt er naar, handhaaft de kneuzen in zijn basisploeg en de supporters van ADO rollen een spandoekje uit. In het verleden staken ze bij tegenvallende resultaten van hun cluppie ooit de tribunes van het Zuiderpark in de hens. Aan de huidige apathie van de fans kun je zien dat FC Den Haag ADO niet meer is. Waar is de strijd gebleven? De gekrenkte trots van de ploeg uit de residentie?

Adelaar zal wel lekker geslapen hebben vannacht. Pas als Utrechtse Fransie moet vrezen dat hij eerdaags zijn auto totaal uitgebrand terugvindt, moeten we ADO weer een beetje serieus gaan nemen. Nu is het nog het lachertje van de eredivisie en aan Adelaars gezicht te zien, zal dat niet gaan veranderen. Collega-trainer Gerald Vanenburg stond na afloop van Helmond Sport-Veendam bijna te janken bij Talpa; Adelaar staat met een gladgestreken gezicht voor de camera. Vandaag staat hij weer bij de dealer, potentiële kopers proberen een tweedehands Lada of een roestige Alfa Romeo aan te smeren.

ADO is reddeloos verloren.