Het VBL-columnhoekje deel 9: Met genoeg stof tot schrijven

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 16:04 schreef Da_Sandman het volgende:
Leuk .
Als centrale verdedigende middenvelder kwam ik geregeld zulke mennekes tegen... Eentje was echter klein en wat verlegen en vreselijk goed. Kwam terug van feyenoord met heimwee... Heeft één optreden in het betaalde voetbal achter zijn naam bij Sparta. Heeft een aanbieding van de Rotterdammers naast zich neergelegd en gaat voor Hoek spelen. Wie is het MM?

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 17:18 schreef methodmich het volgende:
Speelt daar De Nooijer niet?

quote:

STAN

Theo Janssen, 1.80 meter en 80 kilo. Het waren altijd zijn kenmerken. Dikke Theo noemen ze de 25-jarige Vitessespeler, die al in december 1998 zijn competitiedebuut voor de Arnhemmers maakte. Toen vorig jaar een scout van Bayern München bij Vitesse op de tribune zat, werd aan hem gevraagd of hij voor Janssen kwam. ‘Janssen?’, antwoordde de man, ‘goede voetballer, maar laat hem maar eerst eens afvallen. Benieuwd hoe hij speelt als hij een paar kilo lichter is.’ Alsof Gerd Müller zo’n slanke speler was, vroeger.

Zijn lichaamsgewicht; het is altijd al de eerste link die gelegd werd als er over Theo gesproken werd.

Bij Lays, de chipsfabrikant zijn tot voor een paar maanden geleden serieuze stemmen opgegaan om Theo als reclame-uithangbord te contracteren en ook de plaatselijke snackbareigenaren waren er altijd prat op dat Theo tot hun vaste cliëntèle behoorde. Dik en lui, zo werd Theo altijd kort en bondig omschreven en ik kan niet ontkennen dat die typeringen ver bezijden de waarheid lagen. Ook naar mijn idee heeft Theo niet altijd al een ware prof geleefd.

Janssen is zo’n voetballer, waarover de meningen sterk verdeeld zijn. Of je vindt hem een geweldenaar of je vindt hem helemaal niks. Er tussenin zit niks. In zijn hoofd blijkbaar ook niet, want Theo is een van de weinige Nederlanders die al op vijftienjarige leeftijd van de leerplicht ontheven werd.

Over zijn schoolcarrière en zijn vermeende intelligentie, of zijn gebrek daar aan, zullen we het hier maar niet hebben. Theo is een voetballer en op die kwaliteiten moet hij beoordeeld worden. In de afgelopen zeven seizoen heeft hij bij vlagen leuke dingen laten zien, maar ook zelf vind hij dat het al bij al veel te weinig is geweest.
De nieuwe Vitessetrainer Aad de Mos is in ieder geval wel gecharmeerd van hem. Volgens De Gelderlander heeft Haagse Aadsje grootse plannen met Janssen. Hij posteerde hem als spelmaker op het middenveld.

Als beloning voor het inzicht van zijn nieuwe trainer is Theo aardig wat kilootjes kwijtgeraakt. Hij schijnt de hele zomer doorgetraind te hebben, als we hem moeten geloven en waarom zouden we dat niet. Televisiebeelden van hem heb ik na de zomerstop nog niet gezien, maar als we op De Gelderlander moeten afgaan, is Theo meer afgetraind dan ooit. Zelfs Aad de Mos is het opgevallen: ‘Theo heeft een zware bouw, maar als ik hem zo zie lopen en werken, is daar niets aan op te merken’, stelt De Mos vast.

Heeft Theo Janssen een gedaanteverwisseling ondergaan als Maradona, vraag je dan af. Als Talpa straks weer competitiewedstrijden gaat uitzenden, zien we dan op het middenveld van Vitesse een graatmagere spelmaker rondlopen, die met het linkerbeen kwistig met passjes strooit en en passant van de ene kant van het veld naar de andere kant vliegt? Het zou best kunnen.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dikke Theo is blijkbaar niet meer. Nog even en ze noemen hem bij Vitesse Stan, naar Stan Laurel, de meest magere van het illustere duo De Dikke en De Dunne.

Ik kan haast niet wachten op de beelden van de nieuwe Theo Janssen. Het is altijd al een voetballer naar mijn hart geweest. Als hij inderdaad de zakken chips heeft laten liggen en in de afgelopen maanden de snackbars in Arnhem heeft gemeden, kan het niets anders dan dat we straks een wedergeboorte van een gezegende linkspoot zullen aanschouwen.

quote:

ANDY ZOEKT RUST

Het is laat in de avond. Aan de bar zit een man. Hij drinkt zijn glas leeg en bestelt een nieuw drankje. Op zoek naar troost drinkt hij veel. Dan begint hij ineens te zingen. “Ik heb het geprobeerd, gedaan wat ik kan, maar alles gaat verkeerd, ik ben ook maar een man. En ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet. Ik kan het niet alleen.” De evergreen van De Dijk klinkt wanhopiger en doorleefder dan Huub van der Lubbe ooit gedacht zal hebben, tot de barman hem op de schouders tikt. “Sorry mate, this is Liverpool. We don’t understand you.” Huilend stort de door heimwee geknelde Nederlander ter aarde, terwijl de klanken van The Beatles de avond vullen. Omstanders kijken en menen zijn gezicht te herkennen. “They’d seen his face before” zingt John Lennon, maar ook hier is niemand zeker. Is het die voetballer van Everton?

De verwarde en huilende man is inderdaad die voetballer van Everton. Onze landgenoot Andy van der Meyde, die afgelopen week ineens in het nieuws kwam. Hij was naar het ziekenhuis afgevoerd met ademhalingsproblemen, naar eigen zeggen omdat iemand in een uitgaansgelegenheid iets in zijn drankje gestopt had. Bij Everton denkt men echter dat er meer speelt. De door blessures gekwelde Nederlander speelde sinds zijn overstap naar The Toffees zelden en schijnt zijn verdriet steeds vaker weg te spoelen in diverse bars. Daar zou hij ook in verwarde toestand en huilend zijn aangetroffen. Reden voor Everton om Van der Meyde per direct op de transferlijst te zetten.

Het is nog maar drie jaar geleden, toen Andy van der Meyde zijn beste seizoen kende bij Ajax. In de gedenkwaardige Europese campagne van de Amsterdammers viel de buitenspeler op, met name door zijn vroege goal in de uitwedstrijd bij AS Roma. Het leverde hem in de zomer van 2003 een transfer op naar Internazionale. Toen rezen er al twijfels. Andy, nog altijd de laatste buitenspeler van Ajax die in één seizoen dubbele cijfers haalde qua goals én assists, is volgens hen die hem kennen een lieve jongen. Te lief misschien wel, zeker voor het harde profvoetbal. In Amsterdam was hij desondanks op zijn plek, kon hij wanneer hij wilde zo naar zijn familie in Arnhem en hadden zijn vrouw en hij het goed. Met elkaar en met de dieren.

De dieren verhuisden mee naar Milaan om de kans op heimwee te verkleinen en Andy werd in zijn Italiaanse periode ook nog vader. Het kon echter niet voorkomen dat de sceptici gelijk kregen. Het harde klimaat van Inter was niets voor Andy. Inter, club waar Zuid-Amerikaanse boeven als Iván Córdoba, Julio Cruz en Walter Samuel goed gedijen. Waar een houwdegen als Marco Materazzi zich als een vis in het water voelt, waar Balkan-huurmoordenaar Sinisa Mihajlovic kon schitteren en waar valse Duitsers lange tijd verantwoordelijk waren voor de laatste landstitel. Club waar sierlijke voetballers als Dennis Bergkamp, Wim Jonk en Andrea Pirlo nooit konden aarden. Zo verging het ook Andy, die zijn overstap naar Everton zag als een vlucht. In Engeland zou het beter gaan. Helaas, hij kreeg last van blessures en ook hier kwelde de heimwee hem.

Naar verluidt zocht Andy de troost in alcohol en lijkt hij de weg een beetje kwijt. Het moet pijnlijk zijn voor Andy dat we hem eigenlijk al een beetje vergeten waren, tot het bericht over zijn ziekenhuisopname. De voetballer Andy van der Meyde was al lang niet meer die ietwat dromerige vleugelflitser, die hele wedstrijden afwezig kon zijn, maar op goede dagen ook echt goed was. De man die in 2004 door Dick Advocaat nog als basisspeler op het EK gezien werd was verworden tot een vage herinnering.

Gezien zijn leeftijd mag en kan de loopbaan van Andy nog niet over zijn. Hij heeft iemand nodig die hem kan helpen, zodat hij de rust weer terug kan vinden. De rust die hij zo nodig heeft om te kunnen presteren. Waar Fernando Ricksen, sinds kort openlijk te boek staand als alcoholist, zijn oude leermeester Dick Advocaat als reddende engel ziet fungeren, is Andy zoekende. Waar moet hij heen? Co Adriaanse haalde hem ooit terug uit Enschede na een verhuurperiode, maar Co stapte woensdag op bij Porto. Zijn trainer bij Ajax in zijn beste jaar, Ronald Koeman, kan bij PSV vermoedelijk geen geld vrij krijgen voor aankopen en lijkt bovendien voorzien op de vleugels. Misschien is er bij Ajax nog iemand die aan hem denkt, want die club kan best nog iemand gebruiken op de flanken. Maar wie denkt er nog aan Andy?

Het is donker in Liverpool als hij door het raam staart, wetende dat hij op de transferlijst staat. Iemand doet de radio aan. Liverpool, stad van The Beatles. “Help, I need somebody.” Hij vecht tegen de tranen. Drie jaar stilstaan is in de voetbalwereld bijna sterven, beseft hij. Kan iemand Martin van Geel de Ajax DVD van 2002/03 laten zien?

quote:

ZIEK

André Ooijer is ziek. De PSV’er verscheen donderdag niet op De Herdgang. De avond ervoor was hij onpasselijk geworden na een onaangename mededeling van zijn zaakwaarnemer. Die had aan de telefoon gehangen en hem meegedeeld dat een transfer naar Blackburn Rovers nog steeds tot de mogelijkheden behoorde, ware het niet dat PSV moeilijk deed en vasthield aan een hoge transfersom. Ooijer, die languit op de bank lag, een glas wijn uit een fles die hij van zijn schoonvader had gekregen onder handbereik, veerde plots op en spitste zijn oren. ‘Wat? Willen ze niet meewerken?’ Een paar Amsterdamse krachttermen werden geuit en boos smeet hij zijn mobieltje naast zich op de bank. Die stuiterde terug en raakte hem vol op de slaap, hetgeen meteen een barstende koppijn teweegbracht.

Ooijer had de laatste weken toch al niet zo lekker in zijn vel gezeten. Sinds de start van de voorbereiding was hij met een onbestemd gevoel in zijn lijf naar De Herdgang gereden. Na zijn optreden in het Nederlands elftal tijdens de WK had hij op interesse van buitenlandse clubs gehoopt en die was er volgens zijn zaakwaarnemer ook gekomen. Maar steeds als een club zich meldde, werd die door PSV afgewimpeld.

PSV en André Ooijer; het was altijd een gelukkig huwelijk geweest. Bij de Eindhovense ploeg was hij uitgegroeid tot een vaste waarde en de liefde was immer wederzijds. Wanneer hij in Voetbal International las dat een teamgenoot de sfeer bij PSV roemde, knikte hij altijd instemmend. ‘PSV is een mooie club, waar alles goed geregeld is. Je mag trots zijn als je er mag spelen’. Dat zou hij ook zeggen als het hem gevraagd werd. Trouwens, dat had hij in het verleden in verschillende interviews verklaard. Bij PSV was het immers goed toeven. Sinds hij in de winterstop van het seizoen 1997-1998 de overstap van Roda JC naar PSV maakte, had hij het prima naar zijn zin en een ‘koperen bruiloft’ zat er zeker in.

Toen kwam de interesse van Blackburn Rovers. De Amsterdamse PSV’er was gestreeld. ‘Het is hét moment om eens een andere cultuur op te snuiven’, had hij het begin van de week nog tegen Stan Valckx gezegd. Dat hij in Engeland vele honderdduizenden euro’s meer per jaar zou gaan verdienen, had hij er niet bij verteld. Valckx had hem eens aangekeken en gemompeld dat PSV vasthield aan een hoge transfersom. ‘Je bent voor onze club te belangrijk om zo maar weg te laten gaan’, had hij nog aan toe gevoegd.

In het verleden was Ooijer altijd gestreeld door zo’n opmerking. Met tomeloze inzet had hij zich dan op alweer op een nieuwe voorbereiding gestort. Maar nu kon hij het niet meer opbrengen. Nog een jaar Herdgang, spelen tegen RKC, Twente en NEC; het stond hem plots allemaal tegen. Iedere dag wanneer met zijn auto van de Oirschotsedijk sportcomplex De Herdgang opdraaide, overviel hem een steeds sterker gevoel van frustratie. ‘Heb je je jaren uit de naad gelopen en het beste voor PSV gegeven, laten die lijjers je aan het einde van je loopbaan niet eens een financieel klappertje maken’, bromde hij, toen hij donderdagochtend voor de stoplichten aan het begin van de Oirschotsedijk stond te wachten. Hij vervloekte in gedachten Stan Valckx, Ronald Koeman en heel de mieterse bende.

Ineens besefte hij wat een man voelt, als hij uitgekeken is op zijn echtgenote. Niet dat hij zijn Joyce zou verlaten. Verre van dat. Op de dochter van Willy van de Kerkhof was hij nog altijd stapel verliefd, maar de liefde met PSV was over. ‘En ik mag niet weg’, mopperde hij, wachtend voor het stoplicht. Als een kind waarvan het speeltje wordt afgepakt, zo voelde hij zich. ‘Kloteclub’. Hij schrok van deze plots opwellende gedachte. Toen het licht op groen ging, stuurde hij zijn auto de andere kant op, terug naar huis.

André Ooijer is ziek. Thuis ligt hij weer op de bank, maar nu als een zielig hoopje mens. Bij PSV halen ze zich vooralsnog de schouders op. ‘Zes miljoen en geen euro minder’, herhaalde Valckx nog maar eens, toen een verontruste zaakwaarnemer nogmaals iets van de transfersom probeerde af te knabbelen.

Hoe dit verhaal afloopt? Met een transfer naar Blackburn of met een opname in een inrichting voor depressieve patiënten? Ik gok op het eerste, maar met Andy van der Meyden en Fernando Ricksen in gedachten, moeten we van het tweede ook niet verbaasd staan te kijken.

quote:

PILOOT AAN HET ROER

Het was in Naaldwijk, op het mooie complex van Westlandia, waar ik hem van dichtbij zag. Wat heet, mijn vrienden en ik zaten op de tribune en hij stond naast de dug-out. Onontkoombaar groot. Wie hem niet zag, hoorde hem wel. “Yannick, zak nou mee!” De aanwijzingen schalden over het veld, daar waar Sparta en FC Volendam een oefenduel speelden. Stanley Menzo, trainer van Volendam, liet zich gelden en hij maakte indruk.

Je zou Menzo kunnen plaatsen bij de generatie van ’88. Daar wordt vaak over gesproken als het gaat over de voetballers die de Europese titel bemachtigden in dat jaar. Hoewel Menzo niet tot de groep behoorde, past hij daar qua leeftijd wel bij. Zoals veel van zijn generatiegenoten – Wouters, Gullit, Van Basten en Rijkaard voorop – maakte Stanley niet de fout om te hoog in te stappen. Niet al ergens beginnen waar je gezien je geringe ervaring als trainer nog niet past, maar waar je op basis van je naam als voetballer neergezet wordt. Menzo koos, mede na gesprekken met de criticaster van al dit soort ruiters in opleiding, Co Adriaanse, voor een start bij de amateurs. Hij leerde bij AGOVV en AFC omgaan met onvoorziene zaken. Een ondergelopen trainingsveld, spelers die tijdens de voorbereiding vrolijk op vakantie gaan, voetballers die wegens hun werk trainingen missen of soms gewoon de verjaardag van moeder de vrouw moeten vieren tijdens een trainingsavond. Het leerde hem begrip kweken voor voetballers van lager niveau.

Twee jaar geleden vond hij het tijd worden de stap naar het betaald voetbal te zetten. Bij AGOVV, inmiddels profclub, en sinds deze zomer bij Volendam. Binnengehaald door Wim Jonk, een voormalig ploegmaat. Menzo moet de jonge ploeg op termijn richting eredivisie helpen, liefst dit jaar al. In Naaldwijk bleek dat hij zijn elftal al aardig aan het voetballen heeft. Menzo schrikt niet meer van een foute bal. Blunders zijn hem ook niet vreemd. Ze hebben zijn loopbaan mede bepaald. In 1992 leek hij eindelijk de nationale doelman te worden, tot hij tegen Polen niet sterk oogde en de spitsen zag falen. De 2-2 betekende zijn laatste interland, waarna Ed de Goeij het overnam. Bij Ajax verloor hij zijn plaats na die gedenkwaardige corner van Pascal Vahirua van Auxerre, die Stanley daar in Frankrijk als een volleerd volleyballer in zijn eigen doel smashte. Hij moest wijken voor Edwin van der Sar, toen nog een onbekende lange slungel.

Toch was hij een populaire keeper. Hij introduceerde in feite het meevoetballen, iets wat in Nederland altijd van keepers gevraagd wordt. Zijn blunders maakten hem menselijk en wogen niet op tegen de reddingen die hij soms maakte. Nu is die keeper ineens trainer. Naar eigen zeggen omdat hij de stap moest zetten. Hij had tot in lengten der dagen keeperstrainer kunnen zijn, maar hij wilde meer. Verantwoordelijkheid dragen. De boel aansturen. Iets opbouwen met een groep. Daartoe is hij bereid op te boksen tegen dat vooroordeel dat keepers geen goede trainers kunnen zijn.

Het is niet het enige vooroordeel waar hij tegen dient te vechten. Donkere trainers zijn namelijk vrij schaars. Niet alleen in Nederland, maar in vrijwel heel Europa. Het zijn toch vaak de al dan niet grijze blanke coaches die hun schaakmodellen los laten op de spelers. In Nederland heeft Stanley dit seizoen gezelschap van Henk ten Cate, André Wetzel en Gerald Vanenburg, als het gaat om gekleurde voetbaltrainers in het betaald voetbal. Waarmee direct duidelijk is dat deze groep in ondertal is, aangezien er 38 clubs zijn.

Dat Menzo dit aandurft tekent zijn persoonlijkheid. Hij is niet bang om te vechten. Dat straalde hij ook uit, op die woensdagavond in Naaldwijk. Menzo stond de gehele wedstrijd. Zijn stem galmde over het veld. Hij coachte, dan weer boos, dan weer vaderlijk. Hij deed het in woord en gebaar. Even de speler roepen en dan de schouders ophalen. Waarna die genoeg wist en zijn opdracht niet meer vergat. Volendam wist zelfs te winnen, al zegt dat in oefenduels niet alles.

Wel veelzeggend was die imposante gestalte langs het veld. Die grote man die een plan heeft en daar in wil slagen. Volendam is geen topfavoriet om te promoveren, maar schrijf ze toch maar op als outsider. Vooral vanwege die keeper, die ook graag piloot had willen worden. Daar in Naaldwijk was hij geen piloot, maar een kapitein aan het roer van een jong en gretig elftal. Een donkere keeper die promoveert als trainer, het zou een geweldige impuls zijn voor de trainerswereld. Zal de “Heen en Weer” dit jaar weer uit het vet kunnen worden gehaald? Aan Stanley Menzo zal het niet liggen.

quote:

HET VALT NIET MEE

Als een kind dat met sinterklaas een langverwacht cadeau heeft gekregen, zo loopt Dirk Kuijt momenteel rond. Een stralend gezicht, twinkelende ogen en de oren onder zijn Abe Lenstrakapsel welhaast flapperend van puur geluk. De fel gehoopte transfer van Feyenoord naar Liverpool is dan eindelijk beklonken en Katwijkse Dirkie is blij als een hond met zeven staarten. Op een heuse persconferentie mocht hij deze week trots uit de doeken doen dat Liverpool hem ingelijfd had.

Het gebruikelijke riedeltje werd weer afgestoken. Dat Feyenoord zo’n mooie club was, het stadion zo fantastisch en de supporters zo geweldig. Dat hij met spijt in het hart afscheid ging nemen van de ploeg uit Rotterdam waar hij drie fijne jaren had doorgebracht. Dat Feyenoord voor immer een plekkie in zijn hart had en dat hij zeker nog eens terug zou komen.

Het ultieme geluk van Dirk ten spijt; het kan niet anders of de gemiddelde Feyenoordfan, die zojuist een seizoenskaart heeft aangeschaft, moet zich bekocht voelen. Niemand zal de overgang van Kuijt naar de club van zijn dromen misgunnen, maar het leven zonder Dirk maakt het er voor de supporters niet aangenamer op.

Kuijt zal met een gelukzalige lach op zijn gezicht zijn koffers wel aan het inpakken zijn op dit moment, maar hoe moet het nu verder met de supporters, die hun hart verpand hebben van de ploeg van geen woorden maar daden en waar Dirk min of meer de verpersoonlijking van was geworden? Salomon Kalou is hen ook al afgenomen. Het lijkt alsof de geschiedenis zich herhaalt. Nog maar enkele jaren geleden werden Bosvelt, Van Hooijdonk, Emerton en de grote broer van Salomon al van de hand gedaan. Ook toen was de voorbereiding al vergevorderd en had het legioen massaal seizoenskaarten aangeschaft, in de hoop een fantastisch jaar mee te gaan maken, na het binnenhalen van de UEFA-cup. Maar ineens verscheen hun ploeg ontmanteld en totaal uitgekleed aan de start van het voetbalseizoen en hoezeer de overgebleven spelers zich ook inzetten; aansprekende successen werden sindsdien nooit meer behaald.

Het is een van de redenen geweest waarom Dirk besloten heeft Feyenoord te gaan verlaten. Niet voor niets huilde hij tranen met tuiten toen zijn cluppie vorige seizoen in de nacompetitie uitgeschakeld werd door Ajax. Weer geen prijzen; prijzen die Dirk zo dolgraag wilde winnen met zijn Feyenoord.

Die prijzen denkt hij nu wel te gaan winnen in Liverpool. De kans daarop is heel groot, want Liverpool is een grootheid in voetballand en de selectie van de Reds is van dien aard dat een nieuwe cup of beker in de prijzenkast bijna een zekerheid is. Of Dirk aan het welslagen van die missie een grote steen zal gaan bijdragen is nog ongewis, maar hij zal zijn best doen en de longen uit zijn lijf lopen. Dat heeft hij immers altijd al gedaan.

Kuijt is een voetballer die alles uit zijn carrière haalt. Meer dan de kenners vooraf gedacht hadden. De overgang naar Liverpool is hem gegund. Maar mijn sympathie gaat uit naar de fan, die zich wekenlang vastklampte aan de gedachte dat Kuijt behouden zou blijven voor zijn club en nu moet beseffen dat het grote geld in de voetbalwereld steeds meer gaat regeren. Zestien miljoen euro strijkt Feyenoord op voor het vertrek van zijn smaakmaker. Een groot deel van dat geld zal wel besteed worden aan aanvulling van de selectie, maar een nieuwe Dirk Kuijt zien ze zo maar niet terug in De Kuip. Menig zakdoekje zal nat gehuild zijn in Rotterdam, de laatste dagen.

De uitwedstrijd tegen FC Groningen, waarmee Feyenoord de nieuwe competitie aanvangt, wordt plots met angst en beven tegemoet gezien. De Feyenoordsupporter, die toch al niet overloopt van optimisme, zal somberend en mopperend de uren aftellen totdat hun cluppie de zak gaat krijgen van de Groningers. Of gaat er een wonder gebeuren, zondagmiddag? ‘Dacht het niet’, zal menig Feyenoordaanhanger zwartgallig denken.

Ruud Gullit zei als Feyenoordtrainer ooit dat hij niet te benijden was. Dat was een gotspe. Het zijn de Feyenoordsupporters, die niet te benijden zijn. Jaar in, jaar uit worden zij immers beroofd van hun favorieten.

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 20:49 schreef Beschouw het volgende:

[..]