Het VBL-columnhoekje deel 9: Met genoeg stof tot schrijven

quote:

Met een fraaie glimlach wandelt ze in onze richting. Ik twijfel of het een gemeende lach is. Een even twijfelachtig, maar vriendelijk gedag vertelt ons dat we mogen bestellen. Als ze genoteert heeft dat op tafel 6 drie bier moet komen, vertelt ze ons dat het zes euro 30 is. Met verbazing vraag ik haar naar wat ze zei. Ze schiet in de lach, dit keer gemeend, en herhaalt de prijs. In het Nederlands, dit keer.

Als de serveerster omdraait kruisen onze ogen elkaar. Ze knipoogt, en loopt vervolgens naar binnen om zich bezig te gaan houden met onze bestelling. Ik zie uit mijn ooghoek dat ze snel weer buiten is. Iemand anders zal onze bestelling wel behandelen dan. Ze loopt naar een tafel schuin achter ons, waar vier jonge gasten zich aan die tafel hebben genesteld. Als zij haar fluwelen lach hebben aanschouwd, doen ze hun bestelling. Ze glimlacht weer, en maakt in haast perfect Duits bekend wat ze moeten afrekenen. Acht euro vierzig bitte, hoor ik haar zeggen. Dit keer hoeft ze het niet te herhalen. Inmiddels zie ik dat ons bier is gearriveerd. Ik neem een slok en kijk vooruit. De zon, de zee, het strand. Ik geniet.

Een uurtje later neemt het gesprek bij ons aan tafel wat serieuzere vormen aan. Althans, de discussie wordt wat hefitger, het onderwerp heeft geen gek diepe lading. Na een tijdje haak ik af, en neem de laatste slok van mijn bier. Als ik rond me heen kijk, verdrinken de woorden van mijn vrienden in het rumour op het terras. Er zit van alles, van jong tot oud, van groot tot klein en van knap tot lelijk. Helemaal aan de andere kant van het terras zitten drie vrouwen, waarvan er een opvalt. Ze heeft blond haar, een zonnebril in de blonde lokken, een lichtblauwe bikini met een witte rok eronder. Ze zit met haar benen over elkaar, waardoor deze mooi te zien zijn. Aan haar gedrag merk ik dat ze weet dat ze bekeken wordt. Ik knap af op haar uitstraling. Langzaam klinkt het rumour weer in mijn oren en hoor ik ook mijn vrienden weer praten. Ik besef ineens dat dat het enige Nederlands is wat ik hoor. Ik luister op het goede moment weer. Of ik nog wit wil of gewoon, is de vraag.

Van Melissa mogen we inmiddels op rekening drinken. Het gaat hard, ze heeft de weg naar tafel 6 inmiddels al een keer of tien gemaakt. Haar gemaakte glimlach heeft plaats gemaakt voor een constante oprechte lach. Als ze weer bij de tafel schuinachter ons moet zijn, perfectioneert ze haar Duits nog eens. Dat komt goed van pas, vertelde ze net, ze wil volgend jaar op stage in Duitsland. Ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat ze haar lach weer speelt. De tong die ze naar onze tafel uitsteekt bij het weglopen van de tafel, bevestigd dat gevoel. De Duitse gasten kijken niet begrijpend naar onze tafel, en gaan verder met waar ze mee bezig waren. Tegenover hen zijn inmiddels drie landgenotes aangeschoven, en het doel is de vrouwen vanavond mee te krijgen voor een avond stappen. Ik vermoed dat het ze gaat lukken.

Als Melissa de laatste lege glazen van tafel heeft gehaald, is het mooi geweest. We besluiten na het sigaretje richting huis te gaan, en verzoeken Melissa ons de rekening te geven. In het Nederlands graag, wordt er aan toegevoegd. Als ze terugkomt vraagt ze wat we gaan doen vanavond. Waarschijnlijk even voetballen op het strand, en daarna weer naar het terras. Dit keer wel een ander. Melissa schrijft haar telefoonnnummer op een bierviltje, met de mededeling dat we haar na tienen maar even moesten bellen. Als we bij onze fietsen arriveren merk ik dat ik licht in mijn hoofd ben. Met het viltje in m’n hand spring ik op het zadel, om vervolgens bijna om te vallen. Hoongelach is mijn deel, maar het boeit me niet. Al fietsend zwaai ik nog eens naar Melissa en kijk vooruit. De zon, de zee, het strand. Ik geniet.

quote:

FOUTE KLEUR

Bij NAC, dat met de omdoping van de naam van het stadion van MyCom naar Rat Verlegh een mooie nostalgische zet deed, werden vorige week de nieuwe voetbalshirts voor het komende seizoen afgeleverd. De verwachtingen waren hooggespannen. De zwarte diagonale baan, ook al iets uit het verleden, en het oorspronkelijke NAC-geel; het zou geweldig zijn. Dat was het niet.
Bij het openmaken van de dozen bleek dat Umbro, de nieuwe shirtleverancier, het karakteristieke NAC-geel vervangen had door een teint, die eerder naar oranje dan naar geel neigde. Technisch directeur Ernie Stewart was onaangenaam verrast. Elk seizoen wijkt de kleur wel iets af in vergelijking met het jaar daarvoor, maar deze afwijking was hem toch iets te gortig. Het NAC-geel was in de verste verte niet te bekennen. “Het lijken verdomme wel RBC-shirtjes”, bromde Stewart en pakte de telefoon om bij Umbro verhaal te gaan halen.

De volgende dag arriveerden twee mannen in nette pakken met attachékoffers bij het NAC-stadion. Glimlachend meldden zij zich bij de receptioniste en even later werden ze door Stewart afgehaald. Hij nam hen mee naar zijn kamer. De heren zagen de stoom uit zijn oren komen. Eenmaal gezeten, smeet Stewart het nieuw oranjegeel NAC-shirt op tafel. “Jullie nemen die troep meteen mee en zorgen dat de fout hersteld wordt”, brieste hij. “Bij Umbro denken ze toch niet dat wij in die achterlijke kleuren gaan voetballen?”

De Umbroheren hadden kunnen antwoorden dat er de laatste jaren in Breda überhaupt niet gevoetbald was en dat het een te hooggespannen verwachting van een nieuwe technisch directeur was om te denken dat dit nu wel zou gebeuren. Maar Umbro was als nieuwe shirtleverancier met NAC in zee gegaan en een pas verworven klant stoot je niet voor het hoofd. Ze pakten het anders aan. Er volgde een verhaal over kleurennummers, geeltinten en kleurschakeringen. Het Quickshirt van het vorig seizoen werd uit de koffer gehaald, alsmede een kleurenwaaier. “Het originele NAC-geel heeft een kleurencode van PMS109 en als je goed kijkt naar het shirt van vorig jaar, zit dat er ver naast’’, zeiden ze, terwijl ze op de kleurenwaaier wezen. “Dat Quickshirt van vorig seizoen lijkt in de verste verte niet op PMS109; ons shirt wel.”

Ernie Stewart keek zo mogelijk nog kwader. “Lulkoek’’, zei hij. “Die shirts nemen jullie mee en volgende week wil ik echte NAC-kleuren zien’’. Hij stond op en had de deur al in zijn handen, ten teken dat hij uitgesproken was. ‘’Meneer Stewart, als u andere shirts wil hebben, kunnen we die pas in december leveren”, protesteerden de heren. “U denkt toch niet dat NAC de enige club is waarvoor wij shirts maken? In een wereldomvattend bedrijf als het onze, is NAC een van de vele klanten. Bovendien gaan we niet over een nacht ijs.’’ Er volgde een ingewikkeld verhaal over weefmachines, proefdrukken en voordat de heren uitgesproken waren, zat Stewart al weer op zijn stoel. Ditmaal berustend. “Ik begrijp dat jullie pas in het voorjaar nieuwe shirts kunnen leveren”, onderbrak hij hen. Plots was de wanhoop uit zijn ogen te lezen en toen hij even naar buiten staarde, waar de selectiespelers aan het trainen waren, keken de Umbroheren elkaar grijnzend aan.

De volgende dag kwam NAC Breda met een persbericht: “Na overleg en een vergelijkend kleurenonderzoek ziet de Bredase clubleiding af van de eis voor nieuwe shirts. Ten eerste blijkt het huidige geel niet al teveel af te wijken van de originele NAC kleur en ten tweede zouden de nieuwe tenues pas in december of in januari kunnen worden geleverd”, zo maakte de clubleiding wereldkundig. Dat ze van Umbro een compensatie hebben gekregen voor het leed, zeiden ze er tussen neus en lippen ook nog bij.

De supporters hebben het nieuws met afgrijzen ter kennis genomen. De supporterssite De Rat spreekt schande van de nieuwe shirts en roept op geen enkel nieuw tenue in de NAC-shop te kopen. Waar dit gaat eindigen, zo vragen ze zich af. Met degradatie? RBC speelde vorig jaar ook in oranje en komt dit seizoen een tree lager uit, zo redeneren ze. Het is de goden verzoeken.

Ernie Stewart had voet bij stuk moeten houden. Desnoods hadden de NAC-spelers in afwachting van echt NAC-gele shirts in hun blote bast moeten spelen, met de reclames getatoeëerd op hun borst en het rugnummer op hun rug. Zeker weten dat het diepe bewondering van de fans had opgeleverd. Nu smalen de supporters over het geschipper van de nieuwe technisch directeur. En het vertrouwen in de NAC-leiding was toch al niet zo groot in Breda.

quote:

LANGE AD

Wie zoals ik altijd gevoetbald heeft in de jeugd bij een club, zal zich ongetwijfeld herkennen in het verhaal over Lange Ad. Dat was namelijk een speler die bij een andere vereniging speelde. Een jongen die je elk jaar tegenkwam, simpelweg omdat je minimaal twee keer, maar soms ook vaker, tegen zijn club speelde. Gevalletje van regionale indeling. Het gebeurde regelmatig dat je gewoon steeds met je eigen ploeg doorschoof en dat dit bij andere clubs ook zo was. Vanaf je eerste stappen op het halve voetbalveld tot de overgang naar de hele velden tot je debuut bij de senioren. Met Lange Ad was het ook zo.

Lange Ad was de naam die wij aan deze jongen gaven. Hij was, niet verrassend, erg lang en heette Ad. Dan gaat het makkelijk. Eerst viel hij voornamelijk op door zijn lengte, maar vanaf de D-pupillen begon ook zijn manier van spelen op te vallen. Lange Ad was een beetje een vervelend ventje. Hij had een kaarsrechte houding, een blik die vroeg “wie doet me wat?” en altijd dezelfde passeerbeweging. Als Lange Ad de bal kreeg, maakte hij altijd drie scharen. Schaar, schaar, schaar. Daarna ging hij eens bedenken wat hij nu eigenlijk wilde gaan doen. Blijkbaar maakte dit indruk, want in het tweede jaar bij de D-pupillen bleek Lange Ad gescout. Dat zei hij zelf ook. “Ik ben gescout,” zei hij dan in het veld. Als ventje van twaalf riep dat jaloezie en irritatie op, nu zouden we om jongens als Lange Ad lachen.

Een seizoen later bleek Lange Ad echter niet weg. Volgens zijn teammaats was hij wel op proef geweest bij Sparta, maar vonden ze hem toch niet goed genoeg. In de jaren die volgden hadden we snel door waarom. Lange Ad kon niets anders dan drie scharen maken. Schaar, schaar, schaar. Daarna was hij of de bal kwijt of volgde er een waardeloze voorzet. Op het laatst liep de spits van zijn team niet eens meer mee, want er zou toch niets volgen waar hij iets mee kon. Onze linksback telde hardop in het veld tot drie en ontfutselde Ad dan dikwijls de bal. Het scheen Lange Ad niet te deren. Zijn uitstraling bleef onveranderd die van een vervelend ventje.

Vorig seizoen ontstond er in de eredivisie een hype rond de rechtsbuiten van NAC Breda, Julian Jenner. Hij showde tijdens de eerste wedstrijden enkele leuke passeerbewegingen. Inmiddels is hij getransfereerd naar AZ. In een interview in Voetbal International stelde Jenner onlangs dat hij zichzelf nu al de beste rechtsbuiten van Nederland vindt. Gewaagde uitspraak, voor iemand die toch nog niet al te veel heeft laten zien. Zelf had ik het genoegen om Jenner vorig seizoen enkele keren in actie te zien voor NAC Breda. Steevast viel het zwaar tegen. Hij maakte twee leuke acties die de samenvatting op Talpa haalden, maar daar bleef het bij. Het zag er leuk uit, maar had nauwelijks geen rendement. Sinds het interview weet ik waarom. Volgens Jenner had NAC niemand die zijn voorwerk passend kon afronden. Ondertussen vroeg ik me elke keer weer af aan wie die Jenner me toch deed denken.

Toen AZ vorige maand een oefenduel speelde bij mijn club, werd het me ineens duidelijk. Jenner mocht na rust opdraven met de B-keus van Van Gaal en na zijn eerste actie hoorde ik één van mijn vrienden de vergelijking maken die ik al een seizoen zocht: “Hee, ze hebben Lange Ad gecontracteerd!” Jenner maakte opnieuw geen indruk, op één geslaagde actie eindigend in een schot op de paal na. Verder was het weer schaar, schaar, schaar, bal kwijt. Op gegeven moment zijn we zelfs gaan meetellen, zoals in de dagen van Lange Ad. Jenner loopt en oogt als Lange Ad. Dezelfde blik, dezelfde stijl. Hij komt ook wel over als iemand die in het veld zijn tegenstanders toevoegt dat hij is gescout.

Het wordt dan ook een interessant seizoen voor de “beste rechtsbuiten van Nederland.” Als Van Gaal hem de overbodige pasjes kan afleren, dan zal hij misschien zijn grootspraak waar kunnen maken. Bij AZ kan hij niet klagen over een gebrek aan goede spitsen, wat betekent dat zijn rendement alleen maar kan stijgen, mochten we zijn eigen woorden voor waarheid aannemen. Het zou leuk zijn voor Jenner, maar ik vrees een beetje voor hem. Cees Lok zou wel eens gelijk kunnen hebben, toen hij stelde dat Jenner zichzelf overschat en geen zelfkritiek heeft. Schaar, schaar, schaar, bal kwijt. Lange Ad speelt inmiddels in een zesde elftal en doet nog altijd niets anders. De rest van de week is hij dameskapper. Zo snel kan het gaan.

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 16:04 schreef Da_Sandman het volgende:
Leuk .
Als centrale verdedigende middenvelder kwam ik geregeld zulke mennekes tegen... Eentje was echter klein en wat verlegen en vreselijk goed. Kwam terug van feyenoord met heimwee... Heeft één optreden in het betaalde voetbal achter zijn naam bij Sparta. Heeft een aanbieding van de Rotterdammers naast zich neergelegd en gaat voor Hoek spelen. Wie is het MM?

quote:

Op donderdag 3 augustus 2006 17:18 schreef methodmich het volgende:
Speelt daar De Nooijer niet?

quote:

STAN

Theo Janssen, 1.80 meter en 80 kilo. Het waren altijd zijn kenmerken. Dikke Theo noemen ze de 25-jarige Vitessespeler, die al in december 1998 zijn competitiedebuut voor de Arnhemmers maakte. Toen vorig jaar een scout van Bayern München bij Vitesse op de tribune zat, werd aan hem gevraagd of hij voor Janssen kwam. ‘Janssen?’, antwoordde de man, ‘goede voetballer, maar laat hem maar eerst eens afvallen. Benieuwd hoe hij speelt als hij een paar kilo lichter is.’ Alsof Gerd Müller zo’n slanke speler was, vroeger.

Zijn lichaamsgewicht; het is altijd al de eerste link die gelegd werd als er over Theo gesproken werd.

Bij Lays, de chipsfabrikant zijn tot voor een paar maanden geleden serieuze stemmen opgegaan om Theo als reclame-uithangbord te contracteren en ook de plaatselijke snackbareigenaren waren er altijd prat op dat Theo tot hun vaste cliëntèle behoorde. Dik en lui, zo werd Theo altijd kort en bondig omschreven en ik kan niet ontkennen dat die typeringen ver bezijden de waarheid lagen. Ook naar mijn idee heeft Theo niet altijd al een ware prof geleefd.

Janssen is zo’n voetballer, waarover de meningen sterk verdeeld zijn. Of je vindt hem een geweldenaar of je vindt hem helemaal niks. Er tussenin zit niks. In zijn hoofd blijkbaar ook niet, want Theo is een van de weinige Nederlanders die al op vijftienjarige leeftijd van de leerplicht ontheven werd.

Over zijn schoolcarrière en zijn vermeende intelligentie, of zijn gebrek daar aan, zullen we het hier maar niet hebben. Theo is een voetballer en op die kwaliteiten moet hij beoordeeld worden. In de afgelopen zeven seizoen heeft hij bij vlagen leuke dingen laten zien, maar ook zelf vind hij dat het al bij al veel te weinig is geweest.
De nieuwe Vitessetrainer Aad de Mos is in ieder geval wel gecharmeerd van hem. Volgens De Gelderlander heeft Haagse Aadsje grootse plannen met Janssen. Hij posteerde hem als spelmaker op het middenveld.

Als beloning voor het inzicht van zijn nieuwe trainer is Theo aardig wat kilootjes kwijtgeraakt. Hij schijnt de hele zomer doorgetraind te hebben, als we hem moeten geloven en waarom zouden we dat niet. Televisiebeelden van hem heb ik na de zomerstop nog niet gezien, maar als we op De Gelderlander moeten afgaan, is Theo meer afgetraind dan ooit. Zelfs Aad de Mos is het opgevallen: ‘Theo heeft een zware bouw, maar als ik hem zo zie lopen en werken, is daar niets aan op te merken’, stelt De Mos vast.

Heeft Theo Janssen een gedaanteverwisseling ondergaan als Maradona, vraag je dan af. Als Talpa straks weer competitiewedstrijden gaat uitzenden, zien we dan op het middenveld van Vitesse een graatmagere spelmaker rondlopen, die met het linkerbeen kwistig met passjes strooit en en passant van de ene kant van het veld naar de andere kant vliegt? Het zou best kunnen.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dikke Theo is blijkbaar niet meer. Nog even en ze noemen hem bij Vitesse Stan, naar Stan Laurel, de meest magere van het illustere duo De Dikke en De Dunne.

Ik kan haast niet wachten op de beelden van de nieuwe Theo Janssen. Het is altijd al een voetballer naar mijn hart geweest. Als hij inderdaad de zakken chips heeft laten liggen en in de afgelopen maanden de snackbars in Arnhem heeft gemeden, kan het niets anders dan dat we straks een wedergeboorte van een gezegende linkspoot zullen aanschouwen.

quote:

ANDY ZOEKT RUST

Het is laat in de avond. Aan de bar zit een man. Hij drinkt zijn glas leeg en bestelt een nieuw drankje. Op zoek naar troost drinkt hij veel. Dan begint hij ineens te zingen. “Ik heb het geprobeerd, gedaan wat ik kan, maar alles gaat verkeerd, ik ben ook maar een man. En ik kan het niet, ik kan het niet, ik kan het niet. Ik kan het niet alleen.” De evergreen van De Dijk klinkt wanhopiger en doorleefder dan Huub van der Lubbe ooit gedacht zal hebben, tot de barman hem op de schouders tikt. “Sorry mate, this is Liverpool. We don’t understand you.” Huilend stort de door heimwee geknelde Nederlander ter aarde, terwijl de klanken van The Beatles de avond vullen. Omstanders kijken en menen zijn gezicht te herkennen. “They’d seen his face before” zingt John Lennon, maar ook hier is niemand zeker. Is het die voetballer van Everton?

De verwarde en huilende man is inderdaad die voetballer van Everton. Onze landgenoot Andy van der Meyde, die afgelopen week ineens in het nieuws kwam. Hij was naar het ziekenhuis afgevoerd met ademhalingsproblemen, naar eigen zeggen omdat iemand in een uitgaansgelegenheid iets in zijn drankje gestopt had. Bij Everton denkt men echter dat er meer speelt. De door blessures gekwelde Nederlander speelde sinds zijn overstap naar The Toffees zelden en schijnt zijn verdriet steeds vaker weg te spoelen in diverse bars. Daar zou hij ook in verwarde toestand en huilend zijn aangetroffen. Reden voor Everton om Van der Meyde per direct op de transferlijst te zetten.

Het is nog maar drie jaar geleden, toen Andy van der Meyde zijn beste seizoen kende bij Ajax. In de gedenkwaardige Europese campagne van de Amsterdammers viel de buitenspeler op, met name door zijn vroege goal in de uitwedstrijd bij AS Roma. Het leverde hem in de zomer van 2003 een transfer op naar Internazionale. Toen rezen er al twijfels. Andy, nog altijd de laatste buitenspeler van Ajax die in één seizoen dubbele cijfers haalde qua goals én assists, is volgens hen die hem kennen een lieve jongen. Te lief misschien wel, zeker voor het harde profvoetbal. In Amsterdam was hij desondanks op zijn plek, kon hij wanneer hij wilde zo naar zijn familie in Arnhem en hadden zijn vrouw en hij het goed. Met elkaar en met de dieren.

De dieren verhuisden mee naar Milaan om de kans op heimwee te verkleinen en Andy werd in zijn Italiaanse periode ook nog vader. Het kon echter niet voorkomen dat de sceptici gelijk kregen. Het harde klimaat van Inter was niets voor Andy. Inter, club waar Zuid-Amerikaanse boeven als Iván Córdoba, Julio Cruz en Walter Samuel goed gedijen. Waar een houwdegen als Marco Materazzi zich als een vis in het water voelt, waar Balkan-huurmoordenaar Sinisa Mihajlovic kon schitteren en waar valse Duitsers lange tijd verantwoordelijk waren voor de laatste landstitel. Club waar sierlijke voetballers als Dennis Bergkamp, Wim Jonk en Andrea Pirlo nooit konden aarden. Zo verging het ook Andy, die zijn overstap naar Everton zag als een vlucht. In Engeland zou het beter gaan. Helaas, hij kreeg last van blessures en ook hier kwelde de heimwee hem.

Naar verluidt zocht Andy de troost in alcohol en lijkt hij de weg een beetje kwijt. Het moet pijnlijk zijn voor Andy dat we hem eigenlijk al een beetje vergeten waren, tot het bericht over zijn ziekenhuisopname. De voetballer Andy van der Meyde was al lang niet meer die ietwat dromerige vleugelflitser, die hele wedstrijden afwezig kon zijn, maar op goede dagen ook echt goed was. De man die in 2004 door Dick Advocaat nog als basisspeler op het EK gezien werd was verworden tot een vage herinnering.

Gezien zijn leeftijd mag en kan de loopbaan van Andy nog niet over zijn. Hij heeft iemand nodig die hem kan helpen, zodat hij de rust weer terug kan vinden. De rust die hij zo nodig heeft om te kunnen presteren. Waar Fernando Ricksen, sinds kort openlijk te boek staand als alcoholist, zijn oude leermeester Dick Advocaat als reddende engel ziet fungeren, is Andy zoekende. Waar moet hij heen? Co Adriaanse haalde hem ooit terug uit Enschede na een verhuurperiode, maar Co stapte woensdag op bij Porto. Zijn trainer bij Ajax in zijn beste jaar, Ronald Koeman, kan bij PSV vermoedelijk geen geld vrij krijgen voor aankopen en lijkt bovendien voorzien op de vleugels. Misschien is er bij Ajax nog iemand die aan hem denkt, want die club kan best nog iemand gebruiken op de flanken. Maar wie denkt er nog aan Andy?

Het is donker in Liverpool als hij door het raam staart, wetende dat hij op de transferlijst staat. Iemand doet de radio aan. Liverpool, stad van The Beatles. “Help, I need somebody.” Hij vecht tegen de tranen. Drie jaar stilstaan is in de voetbalwereld bijna sterven, beseft hij. Kan iemand Martin van Geel de Ajax DVD van 2002/03 laten zien?