Het VBL-columnhoekje deel 9: Met genoeg stof tot schrijven

quote:

Op woensdag 3 mei 2006 14:53 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Niet scheutig met complimenten, die Eilanden
[..]

Dankje Bjoro Je maakt mijn dag weer goed.

quote:

Op woensdag 3 mei 2006 14:59 schreef Eilanden het volgende:

[..]

Ik geef gewoon mijn mening beschouw.... als ik iets heel goed of heel slecht vind, dan zeg ik dat ook

quote:

EEN AFGEMAAKT SPROOKJE

Het was halverwege de jaren negentig toen Ajax floreerde in de wereld. Toch werd na de grote successen de afbrokkeling al langzaam ingezet. Wat niet veranderde was de stroom aan talenten die doorbrak in Amsterdam. Arno Splinter was er één van. Het laatste seizoen van Louis van Gaal in Amsterdam was bepaald niet het beste onder zijn bewind en de doorbraak van de verdediger was dan ook een spaarzaam lichtpuntje. Gezegend met een fraaie trap leek Splinter voorbestemd om de nieuwe nummer drie of vier, zoals dat op zijn Van Gaals heet, te worden. Hoe anders liep het. Onder de nieuwe trainers vervaagde Splinter van grote belofte tot schimmige reservespeler en de laatste keer dat ik Arno zag, liep hij langs de lijn in Bennekom. Bij die plaatselijke hoofdklasser speelde mijn club een uitduel en Arno was geschorst, vertelde hij mij. Splinters verhaal is exemplarisch voor de manier waarop jonge spelers bij Ajax, PSV en Feyenoord na een veelbelovende start wegzakken in de grijze anonimiteit.

Dat het omgekeerde ook goed mogelijk is, heeft de voetbalwereld wel bewezen. Jongens die in hun jonge jaren door niemand talentrijk worden geacht uiteindelijk zelfs international worden. Het mooiste verhaal vind ik nog altijd dat van Jerrel Hasselbaink. Hij werd als jonge speler afgeserveerd bij de Nederlandse profclubs. Een voormalig trainer van hem beschouwt het wegsturen van Hasselbaink met de woorden “hij kan alleen hard lopen” nog altijd als zijn grootste blunder.

Hasselbaink werd verstoten uit de rijen der profvoetballers. Hij diende terug te keren naar de amateurs, waar voetbal een ontspannende hobby is naast een vaste baan. Een doffe dreun voor een jongen vol dromen. Zijn zaakwaarnemer bleek de enige die in hem geloofde en ritselde via onbekende kanalen en netwerken een stage in Portugal. Jerrel pakte het vliegtuig en belandde bij Campomaiorense. Een club waarvan alleen de naam al doet vermoeden dat je in een andere wereld bent aangekomen. Daar, tussen de gewetenloze moordenaars op kicksen in de Portugese defensies, bereikte zijn talent alsnog de wereld. Boavista, subtopper die af en toe de traditionele topclubs kan bedreigen, durfde het aan om de scorende spits te halen. Bij, vergelijkend, het AZ van Portugal explodeerde Hasselbaink. Zijn grootste kwaliteit bleek scoren en dat deed hij. Telkens weer. Om het de Portugezen makkelijker te maken zijn naam uit te spreken, doopte hij zich om tot Jimmy. Het bleek de wedergeboorte van een verloren gewaande voetballer.

Zijn pad dreef hem naar Engeland, waar hij bij Leeds United topscorer werd. Jimmy haalde zelfs Oranje en ging mee naar het WK in 1998. Hij beleefde een tussenjaar in Spanje, waar hij voor een vorstelijk salaris met scherp schoot bij Atlético Madrid. Het heeft achteraf zelfs iets weg van een publieke tuchtiging jegens de erkende racist Jesús Gil y Gil, die in het hiernamaals nog schijnt te verkondigen dat Jimmy de “enige goede zwarte” is die hij ooit zag. Om na één seizoen doodleuk terug naar Engeland te keren en bij Chelsea door te gaan met wat hij altijd deed. Scoren, Jimmy kon niet anders. Ondertussen verdiende hij, de voormalige paria onder de Hollandse broodvoetballers, er een dikke boterham mee.

Inmiddels speelt Jimmy bij Middlesbrough en scoort hij nog steeds. Soms omdat hij simpelweg op de juiste plaats staat, zomaar ineens. Af en toe met een explosief schot. Hij weet niet beter. De man scoorde in Portugal, Spanje en Engeland. Toch is Hasselbaink nooit in beeld geweest voor het Nederlands elftal sinds Marco van Basten daar aan het roer kwam te staan. Op Winston Bogarde na, die nu eenmaal vraagtekens zet bij elke keuze om een donkere speler niet op te roepen, heeft niemand er iets van gezegd.

Nederland haalt de schouders op over Jimmy. Misschien trekken wij, voetbalpuriteinen, zelfs wel een beetje de neus op voor deze niet bijzonder getalenteerde voetballer die van scoren zijn handelsmerk heeft gemaakt. Natuurlijk, zijn levensverhaal is mooi, maar wij hebben nu eenmaal liever spitsen die hakjes geven en zich sierlijk over de groene mat bewegen, als een ballerina over de dansvloer. Geen harkerige spitsen met de motoriek van John de Wolf die stijl danst. In andere landen doet men een moord voor een spits als Jimmy, maar wij hebben hem nooit massaal omarmd. Laat staan massaal erkend als fenomeen. Nu wil het toeval dat Jimmy woensdag met Middlesbrough in de finale van de UEFA Cup staat. Die wordt afgewerkt in Eindhoven. Een mooier podium is niet denkbaar. Want als Hasselbaink de winnende goal maakt en de beker optilt in misschien wel het enige land dat hem niet echt waardeert, is het toch al zo fraaie sprookje helemaal af.

quote:

Op vrijdag 5 mei 2006 10:18 schreef Bjoro het volgende:
Ik heb mijn bijdrage weer geleverd hoor !

[Column] De stoel van de bondscoach

quote:

SOUNDTRACK VAN HET LEVEN

Alleen zit hij in de huiskamer, zijn woning spaarzaam verlicht door een tweetal brandende lampen. Licht in de duisternis, het is misschien wel de juiste symboliek. Altijd heeft Björn van der Doelen het gezien, ook als het alleen maar donker leek te zijn. Achter de wolken schijnt de zon en na regen komt zonneschijn. Het waren uitdrukkingen die verzonnen leken voor zijn loopbaan op het voetbalveld. Terwijl de laatste klanken van de door hem opgezette CD van Damien Rice wegsterven in de steeds verder intredende nacht, zucht hij eens. Hij pakt zijn gitaar op en laat zijn vingers de akkoorden spelen die passen bij Björn van der Doelen, twaalf jaar prof, dik tweehonderd wedstrijden voor vier clubs.

Zijn vingers glijden langs de snaren als hij het intro van Nirvana’s Smells Like Teen Spirit inzet. Een tiener, dat was hij, toen hij voor het eerst het veld betrad voor een wedstrijd in het profvoetbal. Daar had hij als jeugdspeler altijd naar toe gewerkt. Geboren in Goirle en via amateurclub TGG in het walhalla van het rijke Brabantse voetballandschap terechtgekomen: PSV. Achttien, negentien was hij. Daar stond hij dan, tussen Ronaldo en Luc Nilis. Gepolijste voetballers met fluwelen voeten en creatieve geesten. Zijn voeten waren van gewapend beton en zijn geest was alleen creatief als het op muziek aankwam. De voetballer Björn van der Doelen was een schaver, een vechter. Zijn missie was om zoveel mogelijk ballen te veroveren op de vijandelijke troepen en die in te leveren bij de meer begaafde teammaats om hem heen. Deed hij nooit moeilijk over, je moet je plaats kennen. Hij hoefde niet zo nodig in de schijnwerpers. “With the lights out, it’s less dangerous”. Hij glimlacht. Zijn gevoel voor muziek heeft hem de juiste song op het juiste moment gegeven.

Talenten van PSV hadden het altijd moeilijk door te breken en Björn bleek geen uitzondering. In drie seizoenen kwam hij niet aan bijzonder veel speeltijd. Hij pakte zijn wedstrijdjes mee, maar geen enkele trainer besloot om de man met de blonde lokken een vaste plaats te geven. Te onrustig. Te beperkt, misschien ook wel. PSV is de top van Nederland en Björn kon daar net niet bij aanpikken. Onbewust hoort hij dat hij België van Het Goede Doel begint te spelen. God ja, ook hij had getwijfeld over België. Maar hij is gegaan en zijn jaar bij Standard Luik viel niet tegen. Zeker niet, hij speelde eigenlijk altijd en dwong er een tweede kans af bij PSV.

Popular van Nada Surf is het logische vervolg van zijn soloconcert in het donker. Hij was populair, waar hij ook kwam. Hij gaf honderd procent, altijd. Dat spreekt de mensen aan. Een voetballer die over het veld raast en de kleuren van de club verdedigt met een eerlijke hartstocht doet het altijd goed bij supporters. Zij kennen die hartstocht namelijk ook. Hij bleef drie seizoenen lang populair in Eindhoven, maar wist het weer niet te redden. Het aantal duels dat hij speelde was respectabel, maar wie er ook trainer was, Björn was vooral stopverf in een mooi schilderij dat het Nederlands voetbal beheerste. Onvermijdelijk moest hij vertrekken, hoeveel pijn het ook deed. Maar spijt? Nee, dat had hij niet. Non, Je Ne Regrette Nien klinkt sereen uit zijn gitaar.

Natuurlijk, eenmaal bij FC Twente heeft Van der Doelen het zwaar gehad. Hij kreeg er een flink probleem. Samen met Van der Leegte en De Gier zou hij een sfeerverzieker zijn. Dat was het dan, na een prima eerste seizoen waarin hij zich leeggelopen had voor de club uit Enschede. Hij kwam er anderhalf jaar lang niet meer aan te pas en kon daar zelfs niets aan doen. Overgeleverd aan de rancune van een trainer die hem als zondebok wilde neerzetten. Dat was eigenlijk de enige periode waarin hij echt baalde van het voetbal en liever muzikant wilde worden. Lekker rondzwerven en optreden. Zijn vingers eisen dat hij Sad Song speelt, een meesterlijk nummer van Lou Reeds album Berlin. Het was een droevige periode.

Maar er komt altijd verlossing! I Shall Be Released, in de versie van Jeff Buckley, knalt met een ongemeen felle overtuiging door de inmiddels nostalgie ademende kamer. Borrelnest van emoties over twaalf jaar in de jungle van het vaderlandse profvoetbal. Niemand ontkomt aan de keiharde keerzijde van dit op het oog zo mooie bestaan. Björn van der Doelen klaagt niet. Het goede overheerst, hij heeft er een leuke boterham aan overgehouden en NEC was een fijne club om bij af te sluiten. Zijn laatste wedstrijd was tegen Vitesse, een mooie derby. Björn van der Doelen kreeg geel, omdat hij in zijn ijver om te winnen nog één keer over de schreef ging. Hij legt de gitaar neer, maar de muziek gaat door. Doelen, Doelen! Wellicht de eenvoudigste compositie ooit, maar de liefde waarmee met name de fans in Eindhoven het zongen doet hem meer dan de meest complexe song die hij ooit uit zijn gitaar wist te peuren. Hij slikt het brok dat zich in keel heeft genesteld weg, beseffend dat dit de enige ware soundtrack van zijn leven als profvoetballer is.

quote:

BESCHAVING

Wie gaat er tegenwoordig nog voor zijn plezier naar een voetbalwedstrijd kijken? Bij pupillenpartijtjes staan krijsende moeders elkaar het leven zuur te maken, bij de amateurs moet vooral de scheidsrechter het ontgelden en je moet wel helemaal van God los zijn, als je geld over hebt voor een betaaldvoetbal wedstrijd. Je arriveert in een betonnen, winderige pisbak, iedereen om je heen staat opgefokt te tieren op de tegenpartij, je wordt vanaf de tweede ring in je nek gezeken en het bier is er niet te zuipen.

Vroeger, toen ging men nog voor de lol naar het voetballen. Mannen met petten en heren met hoeden bevolkten en masse de staantribunes. Bovenaan tuimelden ze als het ware achterover het stadion uit. Het was de gewoonste zaak van de wereld Ander vermaak was er immers niet. Zelfs de Langeleegte zat om de veertien dagen tjokvol.
Toen stortten de media zich op het voetbal. Het werd belangrijk gezien te worden. De eerste spandoeken werden uitgerold: "Hup ADO". De eerste leuzen klonken: "Sparta, naar voren!" Supporters waren vindingrijk en onderkenden veel eerder dan bestuursleden het belang van televisie en krant. Men begon te provoceren. Doste zich uit in de clubkleuren en ging op jacht naar de vijand.

Vak S, De F-side en de B-side ontstonden. Het geweld stak de kop op en de politie holde niet begrijpend achter de feiten aan. Harde kernen sloopten onderweg hele treinstellen en sleepten boksbeugels, knuppels, fietskettingen en vuurwerkbommen mee. Spandoekteksten werden opgesierd met agressieve tekeningen. Het kon allemaal nog ontaarder. Provocerende supporterslegioenen werden, omzoomd door hagen ME-ers, in kooien gepropt en waren twee keer 45 minuten bezig de vijand te beledigen: Van Hanegem is een homofiel, Keessie een pyromaan, Kluivert een moordenaar, Sylvie de hoer van Amsterdam en ook de moeder van menige voetballer is een hoer. Tijdens een Ajax-Feyenoord moest de aan kanker overleden vrouw van Louis van Gaal het ontgelden. Het schijnt er allemaal bij te horen.

In een tijd waarin kleuters van zes jaar joelend en met gestrekte middelvinger een patrouillerende politiewagen verwelkomen, hoef je je niet meer te verbazen over een stelletje voetbalsupporters, die het tot in de ziel beledigen van een lid van de vijand tot kunst verheven hebben. Al dertig jaar geleden zongen Engelse voetbalfans Nobby Stiles, die een dag eerder zijn vader begraven had, toe: "Nobby, where's your daddy?" Het is om tranen van in de ogen te krijgen.

Waarom kan men geen respect opbrengen voor de tegenpartij? Waarom gaan spelers op het veld veelal vriendschappelijk met elkaar om en wisselen na afloop hun shirtje? En waarom krijg je een pak slaag als je met een Ajaxpetje in De Kuip verschijnt, of met een Feyenoordsjaaltje in de Arena?
Zolang er steeds clubs zijn, die na een doelpunt een wansmakelijk deuntje opzetten, waarna de eigen aanhang lallend en brallend meekrijst, hoeven we van supporters geen niveau te verwachten. Zij lachen zich rot als Van den Herik het Friese volkslied bij Heerenveen wil uitbannen of wanneer burgemeester Cohen alle Rotterdammers bij Ajax wil weren, of diens collega Opstelten Amsterdammers in zijn gemeente. Dan wordt er toch elders geknokt.

Ingeburgerd zijn de woorden supportersgeweld, hooliganisme en wedstrijdverbod en ondertussen gaat het maar door. Als Ajax en PSV in Rotterdam een bekerfinale spelen, stromen honderden op rel beluste Feyenoordaanhangers toe en worden stoeptegels uit de grond getrokken. Niemand die zich er over verbaast.
Het laatste restje beschaving in het voetbal is aan het verschrompelen. Af en toe schaam je je ervoor, dat je zo van dat spelletje houdt.