Het VBL-columnhoekje deel 6

quote:

HULP VAN BOVEN

Vorige week zag ik Sérgio scoren. Sérgio is een begaafd technicus van Roda JC, geboren in Brazilië. Sérgio is zeer gelovig en wees dus naar de hemel, na het maken van zijn prachtige goal. Alsof hij ons wilde tonen dat hij hiervoor hulp van boven had ontvangen. Vroeger wilde hij nog wel eens een boodschap onder zijn wedstrijdshirt dragen, op een wit shirt geschreven met een viltstift. Soms zelfs echt laten drukken. Dan lazen we een boodschap die er vaak op neer kwam dat Jezus van ons houdt.

Er wordt in de voetballerij vaak besmuikt om gelachen. Het zijn stoere mannen, de helden op noppen. Geloof is niet stoer, wat men op EO jongerendagen ook wil beweren. Dat is niet erg, geloof hoort niet stoer of interessant te zijn. Het is iets persoonlijks, wat ieder op zijn manier kan beleven. Ook binnen het voetbal. Want er moet, als alle statistieken over religie kloppen, ook een groot aantal gelovige voetballers zijn. Feit is dat we er vaak weinig kunnen opnoemen. Ja, de Brazilianen als Sérgio, de moslims uit Arabische landen, de katholieken uit Zuid-Europa en de Afrikanen, die zijn duidelijk herkenbaar. Maar verder?

Vroeger had je Folkert Velten. Folkert speelde voor Heracles en was een standvastig man. Hij weigerde op zondag te voetballen en kwam dus nooit hogerop. Hij vond dat het geloof hem verbood op de bijbelse rustdag uit te komen en is daar nimmer op teruggekomen. Velten was overtuigd van zijn visie en al zouden Ajax, Feyenoord of PSV hem een miljoenensalaris geboden hadden, dan nog had hij dit contractueel vast laten leggen. Geert den Ouden van ADO Den Haag begon ook zo, maar koos op gegeven moment voor zijn loopbaan en sindsdien jaagt hij op de zondagen over de velden. Leon van Dalen van TOP Oss doet dit weer niet, maar heeft het als eerste divisiespeler weer iets makkelijker, aangezien de meeste duels daar op vrijdag worden gespeeld.

Wat Velten deed zou nu vermoedelijk ook moeilijker gaan. Stel je voor dat een absolute wereldster als David Beckham niet op zondag zou willen spelen. Zou hij dan interessant geweest zijn voor allerlei bedrijven die reclame maken met hem? Zou Real Madrid hem wel hebben aangetrokken? Wat heb je aan een topper die niet altijd kan spelen? En hoe zouden tegenstanders erop reageren? Zouden zij bereid zijn om op zaterdag te spelen of juist proberen duels met Beckham zoveel mogelijk op zondag te laten plaatsvinden? Waarschijnlijk is onder de immense druk van het huidige voetbal zoiets onmogelijk geworden, hoe goed je ook bent.

Het zou dus best kunnen dat er wel voetballers zijn die op deze manier hun geloof willen uiten, wat je daar ook van mag vinden, maar dus de mogelijkheid niet mogen benutten. Of ze durven niet, want openlijk uitkomen voor geloof is in de voetbalwereld toch een behoorlijke stap. Hoeveel mensen zullen niet gniffelen als PSV-verdediger Lee op het veld zit te bidden? Hoeveel grappen worden er niet gemaakt over het elftal van zaterdaghoofdklasser Urk? Wie praat er met oprechte bedoelingen over de stichting van Bert Konterman?

Ook over Sérgio wordt gegniffeld. Ploegmaats zeggen hem te respecteren en zullen dat ook best wel doen, maar wanneer de kerkdiensten ter sprake komen die hij door heel Nederland bij medestanders thuis bijwoont, zijn er slechts weinigen die zich daar in kunnen verplaatsen. Lee zei ooit in een interview dat hij met zijn teamgenoten over God wilde praten, maar weinig respons kreeg. Het lijkt dus een bijna een taboe.

Het zou misschien tijd worden voor een nieuwe Folkert Velten, die door een duidelijke stellingname de aandacht voor geloof in het voetbal weer doet toenemen. Dat er misschien openlijk over kan worden gesproken zonder dat het al snel in grappen maken, vaak uit een ongemakkelijk gevoel, verzandt. Dan krijgen we weer eens iets anders dan boodschappen op shirts en ten hemel geheven vingers. Want hoewel geloof wat mij betreft vooral een persoonlijk iets is, moet er wel degelijk een plaats voor zijn in de voetbalwereld. Niet alleen voor wanhopige supporters, die om een late gelijkmaker bidden, maar voor de spelers zelf. Ze hebben er recht op.

quote:

HET PLAN VAN BOMMEL

Vandaag speelt het Nederlands elftal in het kader van de kwalificatie voor het WK van volgend jaar in Duitsland een interland tegen Armenië. Aanstaande woensdag volgt ook nog Andorra. Het zijn twee duels waaruit Oranje zes punten moet halen en er is eigenlijk niemand die er aan twijfelt of dit ook gaat lukken. Vandaar dat we ons momenteel vooral over de selectie buigen en ons licht laten schijnen over de afwezigheid van Mark van Bommel, afgelopen maandag nog winnaar van de Gouden Schoen in Nederland. Wat echter weinigen weten is dat er een plan Van Bommel bestaat, kort na zijn aantreden ontworpen door Marco van Basten. Ik heb het gelezen en ik ben onder de indruk.

Want het lijkt allemaal zo vreemd voor ons, doodgewone volgers. Zoals Van Basten toch al eens spelers selecteerde waar wij met zijn allen nog niet aan dachten. Aangezien wij best wel kijk op het spelletje menen te hebben, konden we gniffelen om de keuzes van Marco, de wenkbrauwen fronsen of zelfs ronduit woedend en gefrustreerd reageren. Hoe kan Van Basten zo opzichtig PSV negeren, vorig seizoen toch een klasse apart in Nederland, hoe pijnlijk ook voor hen die Ajax en Feyenoord een warm hart toedragen? Het duurde tijden voor Van Basten besloot dat Ooijer, Bouma en Vennegoor of Hesselink eventueel van waarde konden zijn, terwijl wel jongens als Denneboom en Van den Bergh mochten opdraven. Later verbaasde Marco zelfs de PSV-fans met het selecteren van Theo Lucius.

We spraken er schande van. Wat is Mark van Bommel toch gepiepeld door Van Basten. Het duurde al een tijd voor hij eens in de basis mocht aantreden, want Van Basten koos liever voor de toen nog veel te dikke Van der Vaart, voor laatbloeier Landzaat, voor de toen tussen basis en bank pendelende Sneijder of voor een nimmer spelende Davids. Zelfs John Heitinga kreeg na anderhalve wedstrijd als verdedigende middenvelder eens de voorkeur boven de het gehele seizoen excellerende Van Bommel. Niet veel later kwam Hedwiges Maduro, na twee duels voor Ajax, bij de selectie en raakte Van Bommel achtereenvolgens zijn juist weer verworven basisplaats alsmede zijn plek in de selectie kwijt. Mark kon de taken die hij meekreeg niet goed uitvoeren. Weg ermee!

Het hoorde allemaal bij het plan Van Bommel. We mogen niet vergeten dat Van Basten het niet zo op PSV heeft. Sterker nog, hij plaagt die Eindhovenaren graag een beetje. Guus Hiddink dacht nog wel serieus dat Marco wel eens zijn assistent zou willen worden, maar Marco dacht er niet aan. Om PSV dwars te zitten was het ultieme plan snel bedacht. Pest de beste speler van de Eindhovenaren. Selecteer eerst een hele rij anderen en geef hem het gevoel dat zijn plaats altijd ter discussie staat. Zeg misschien verdekt iets over omschakelen, want dan praat half Nederland je wel na. Vervolgens zal heel Eindhoven je vervloeken en gniffelen ze in Amsterdam en omstreken als je een kersverse parel uit de Ajax-opleiding selecteert.

Want dat was deel twee van het plan. Van Bommel moet gebroken worden, door jongens te selecteren van Ajax, de club die hij haat. Maduro, Babel, straks wellicht Emanuelson en dan ook nog Vurnon Anita, onlangs al in het landsbelang door Danny Blind op de A-lijst van de Amsterdammers voor de Champions League gezet. Probeer wellicht ook nog om Lindgren een Nederlands paspoort te verschaffen en selecteer die ook nog een keer. Zeg dat Van Bommel het maar moet laten zien bij zijn nieuwe club. Doe net of die nieuwe club niet de wereldclub Barcelona is, maar een plaatselijk boerenelftal.

Vervolgens neem je hem consequent op in je voorselectie, om hem nooit daadwerkelijk te selecteren. Drijf Van Bommel tot op het randje van bedanken voor Oranje en laat af en toe horen dat hij weliswaar vooruit gaat, maar nog wat meer moet laten zien. Misschien is er in die periode nog wel een Ajacied uit de B1 die je vervroegd kunt doorschuiven in het kader van een leerproces. Laat het volk lijnrecht tegenover elkaar staan, laat de pers woedende stukken en columns schrijven en laat ze op televisie roepen hoe schandalig het allemaal is.

Dan komt de finale van het ingenieuze plan pas in beeld. De tot op het bot getergde en gemotiveerde Van Bommel wordt eerst op de reservelijst voor het WK gezet en komt in de laatste week van de voorbereiding bij de groep, voor een ineens geblesseerde speler. Drijvend op rancune en barstend van eerzucht zal Van Bommel het toernooi van zijn leven spelen en ineens de ontbrekende schakel richting wereldtitel volgen. Marco weet uit ervaring dat het werkt. Begon hij in 1988 niet ook als reserve? Dat we daar niet aan gedacht hebben! Marco is onnavolgbaar geniaal, getuige dit plan. Wij spelen er ook allemaal een rol in. Ga dus vooral door met het verdedigen of afkraken van Mark van Bommel, we krijgen er de wereldbeker voor terug.

quote:

EINDELIJK SHEVA

Misschien is hij wel de beste spits van de wereld, op dit moment. De Oekraïner Andriy Shevchenko, uitkomend voor het Italiaanse AC Milan. Shevchenko is een complete aanvaller, die vanuit elke positie en elke situatie een doelpunt lijkt te kunnen maken. Schijnbaar hopeloze voorzetten promoveert hij tot een goal en als hij alleen op de keeper af gaat, staat die bij voorbaat al bibberend te wachten op wat komen gaat.

Shevchenko werd gevormd bij de beroemde club Dynamo Kiev. Dit bolwerk stond jaren onder de bezielende leiding van de inmiddels overleden voetbalprofessor Valeriy Lobanovskiy. Die vierde met verschillende generaties successen, een teken dat zijn aanpak tijdloos was. Lobanovskiy leidde Shevchenko op tot de complete spits die hij nu is. Samen met Serhiy Rebrov vormde hij een gevaarlijk duo, dat schitterde in de Champions League. Het leverde beiden een lucratieve overgang naar het westen op. Vaak was het zo dat spelers uit de voormalige Sovjetunie daar buiten zelden tot grootse daden kwamen. Rebrov voldeed aan dat beeld, hij verpieterde min of meer in Engeland en Turkije en is inmiddels weer teruggekeerd op het oude nest.

Hoe anders verging het Shevchenko. AC Milan betaalde een fikse som voor de aanvaller, wat lang niet door iedereen even goed werd begrepen. Al in zijn eerste jaar nam hij de twijfels weg, door direct topscorer te worden in de Serie A. In de jaren die volgden was zijn doelpuntengemiddelde immer hoog en speelde hij met zijn ploegmaats een aanzienlijke erelijst bij elkaar. Hoogtepunt was de zege in de Champions League van 2003, toen Shevchenko zelf de beslissende strafschop benutte tegen Juventus. Ook werd hij inmiddels verkozen tot Europees voetballer van het jaar, een fantastische bekroning voor de teamspeler pur sang.

Want dat maakt Shevchenko nog unieker. Hij parasiteert niet op zijn talent, maar speelt ook altijd in dienst van de ploeg. Zijn achtergrond is daar uiteraard bepalend in geweest, want Kiev was altijd de gesmeerde machine die afhankelijk was van de wijze waarop spelers hun taak uitvoerden. Hij is geen spits als bijvoorbeeld Inzaghi, die de hele wedstrijd loert op die ene kans. Shevchenko is altijd in beweging en levert ook assists.

Jarenlang leek het echter bij clubprestaties te blijven voor Sheva, zoals zijn bijnaam luidt. Geboren in het verkeerde land. Had hij nou maar Rus geweest of gekozen voor de Russische nationale ploeg, dan had hij al eens op een groot internationaal landentoernooi kunnen schitteren. Zijn eigen Oekraïne kwam daarvoor steeds net tekort. Het leek hem te vergaan zoals bijvoorbeeld Ryan Giggs uit Wales, Jari Litmanen uit Finland en George Weah uit Liberia. Internationaal erkende sterren, die echter in hun land op eenzame hoogte staan en te weinig teammaats van niveau hadden om hun enorme kwaliteiten beslissend te laten zijn.

Oekraïne had nooit echt slechte teams. Een paar keer was het team erg dichtbij kwalificatie, maar telkens lukte het dus net niet. Tegelijk zag men het veel nietigere Letland wel plaatsing voor het EK van 2004 afdwingen. Het moet hebben gestoken bij Shevchenko en zijn landgenoten. Ze hebben er vast de motivatie uitgehaald die nodig was om vorige week als eerste Europees land zeker te zijn van deelname aan het WK van 2006 in Duitsland. In een poule die zwaarder leek dan ooit, met Turkije, Denemarken en Europees kampioen Griekenland als voornaamste belagers. Sheva en zijn kornuiten hielden ze echter allemaal achter zich en staan er volgend jaar.

Het werd tijd. De bij vlagen briljante Shevchenko hoort te mogen stralen op het grootste internationale podium. Zijn loopacties, zijn schoten, zijn makkelijk ogende acties, het is het neusje van de zalm. Wat is een Oscar-uitreiking zonder de aanwezigheid van de beste acteurs? Precies, niets. Zoals een WK zonder Shevchenko ook aan glans had ingeleverd. Zeker als je beseft dat er andere landen met mindere spelers voor in de plaats zouden zijn gekomen.

Gelukkig is het nu allemaal wel gelukt, gelukkig kan Sheva zijn kwaliteiten meten met de andere aanwezige vedetten. Misschien kan hij nog stunten ook. Als je er toch bent, waarom dan niet? Slechts een blessure zou nog roet in het eten kunnen gooien. Ik moet er niet aan denken. Ik denk liever aan die straks ongetwijfeld fantastische acties van de beste spits ter wereld. Hij die nu eindelijk echt legendarisch kan worden. Want we weten allemaal dat echte legendes ontstaan op internationale landentoernooien. Dat hij maar meteen topscorer wordt en het WK van 2006 gekenmerkt wordt door smullen van Sheva. Eindelijk.

quote:

MISSION IMPOSSIBLE IN ROOSENDAAL

RBC Roosendaal verbaasde de voetbalvolgers in 2000, door na de nacompetitie te promoveren naar de eredivisie. Deze primeur in het bestaan van de club werd bereikt onder Robert Maaskant, die zijn team in de eredivisie ook fris voetbal liet spelen. Het gevolg was dat men veel complimenten kreeg voor de spelopvatting, maar dat er nauwelijks punten werden behaald en RBC direct weer degradeerde. Maaskant herhaalde in het daaropvolgende seizoen echter het kunstje van 2000 en promoveerde opnieuw via de nacompetitie. Sindsdien bleven de Roosendalers in de eredivisie, hetgeen een prestatie op zich genoemd mag worden.

Om zich te handhaven had men wel eerst de terugkeer van Robert Maaskant, vertrokken naar Go Ahead Eagles, nodig. Met bescheiden middelen bereikte Maaskant een dertiende en twaalfde plaats in de eindrangschikking, ongekend hoog voor een kleine club als RBC. Door dit soort prestaties verkreeg RBC de nodige sympathie in het land. Iedereen had toch ergens wel respect voor deze wat kleurloze club, die eigenlijk niet eredivisiewaardig is. Niet op basis van de historie, niet op basis van het stadion, niet op basis van de toeschouwersaantallen en niet op basis van de uitstraling. Vorig seizoen degradeerde RBC bijna, maar via de nacompetitie wist Dolf Roks de ploeg toch te redden. Roks had de plaats van de ontslagen Jan van Dijk ingenomen.

Het lijkt echter dat RBC de dans dit seizoen niet gaat ontspringen. De sympathieke Roks, die vorig seizoen nog met Kloetinge naar de hoofdklasse promoveerde, is natuurlijk geen tovenaar en zijn selectie is dusdanig uit balans dat handhaving een utopie lijkt. Het is overigens de vraag of een andere trainer het beter zou doen met deze spelers. Waar RBC voorheen altijd met een zeer kleine selectie begon aan het seizoen en die aanvulde met huurlingen, heeft Roks nu die mogelijkheid eigenlijk niet. Dit zijn de spelers waar hij het mee moet doen.

Met Mark Volders heeft hij een waardig vervanger van Maikel Aerts. De Belg, vorig seizoen kortstondig een bezienswaardigheid als enige blanke tussen de Ivorianen van Beveren, is een degelijke eredivisiekeeper. Volders werd vorig jaar zelfs richting Belgische ploeg geschreven, maar hij is ook afhankelijk van zijn verdedigers. Daar wringt de schoen al behoorlijk. Sidney Lammens heeft een mooie trap, maar is defensief kwetsbaar. In het centrum heeft Roks met Arjan Ebbinge en José Fortes Rodriquez twee erkend kaartenverzamelaars staan, die elk seizoen de nodige duels moeten missen vanwege schorsingen. Robert Molenaar, in Leeds nog tot terminator gedoopt, lijkt nu echt versleten en oogt met zijn postuur als een volwaardig lid van een veteranenelftal, terwijl de van Genk gehuurde linksback Akrim Roumani wedstrijdritme mist en nerveus oogt.

Op het middenveld heeft Roks met Jorge Acuña en Tyrone Loran twee ietwat lompe middenvelders lopen, die onbeholpen wat beuken uitdelen en zelden aansluiten bij de spitsen. De ideale speler hiervoor is Tim Smolders, maar de wat weke Belg lijkt naar het tweede plan verwezen. De ruige Danny Guijt lijkt dan een typische eerste divisie speler, zodat slechts Paul de Lange als volwaardig eredivisiespeler overblijft. Hij kan het echter ook niet alleen.

Voorin is de Portugese jeugdinternational Edgar Marcelino, van wie wat verwacht mag worden, voorlopig uitgeschakeld, terwijl Ali Elkhattabi nu noodgedwongen vanaf een flank moet komen, waar zijn kwaliteiten centraal liggen. De Afrikaanse huurling Paul Kpaka mist ritme en moet wennen aan de eredivisie, terwijl de vorig seizoen nog belangrijke Donny de Groot inmiddels mag vertrekken. Van Björn Daelemans verwacht niemand meer wat in Roosendaal en Nyron Wau moet nog maar aantonen dat hij ook in de eredivisie goed uit de voeten kan.

Roks heeft dus nauwelijks zekerheden in zijn team en zal dus punten moeten gaan sprokkelen. Ondertussen heeft gedoodverfd degradatiekandidaat Heracles Almelo al tien punten verzameld en is al flink uit het zicht verdwenen. Zodoende dreigt een mission impossible in Roosendaal. De sympathie voor de underdog is nationaal inmiddels verschoven richting Almelo, terwijl ook Sparta op basis van de historie voor velen een welkome gast in de eredivisie is. RBC is leuk geweest, petje af voor die drie seizoenen, maar nu hoeft het niet meer, zo lijkt het. Als ze dat in Roosendaal ook maar beseffen en Roks niet onnodig gaan slachtofferen. Degradatie is dit seizoen geen schande en welhaast onvermijdelijk. Of men moet Robert Maaskant opnieuw tot een rentree kunnen bewegen.

quote:

EEN AVONDJE BEKER

Niets is in Nederland, afgezien van het weer, zo veranderlijk als het nationale bekertoernooi. De KNVB experimenteert al jaren met allerlei vormen en lijkt de juiste maar niet te vinden. Zo is er een tijdje gewerkt met een poulesysteem, wat doorgaans als gevolg had dat alle amateurclubs al snel uitgevoetbald waren. Sinds enige jaren wordt er weer gevoetbald in knock-out wedstrijden, waarbij de ploegen die Europees voetbal spelen pas vrij laat instromen. Het gevolg is dat die ploegen in enkele duels al in de finale kunnen staan en dat er nauwelijks aan traditie gewerkt kan worden. Dat is juist wat de KNVB graag wil. Dit terwijl het zo mooi kan zijn.

Neem nu afgelopen woensdag, toen mijn favoriete club ASWH het thuis mocht opnemen in de tweede ronde tegen FC Utrecht. Amateurs, wel de landskampioen, tegen een eredivisieclub. Dat zijn de affiches die aanslaan, zeker bij hen die de amateurclub steunen. Vanaf het moment dat HSC ’21-speler Dennis van Dijk via het lot ASWH aan Utrecht koppelde, begon het hier al te leven. De voorbereidingen begonnen, via het eigen forum blikten we vooruit en ook de krant kwam deze week met artikelen. Dat FC Utrecht de boel serieus nam, bleek ook wel uit het feit dat John van Loen kwam scouten en met kladblok en al op de tribune plaatsnam bij een competitieduel met Deltasport. Dat de Utrecht-aanhang op diverse forums al over een tweede 0-10 en een makkie sprak, mocht de pret niet drukken.


Die voorpret was er niet minder om. Voorspellende dromen, vleugjes hoop op een stuntje, sfeeracties. Alles kwam uit de kast. We stelden ons allemaal voor dat Utrecht ASWH zou onderschatten, juist dan een slechte dag zou hebben en wij een hele goede. Het hoort erbij en maakt het leuk, want iedereen wist ook wel dat je normaliter nooit kon winnen. Denk alleen al aan de verschillen in trainingsuren tussen beide teams.

Toen de wedstrijd dan eindelijk begon, na een fraai welkom, konden we eindelijk zien of alles uit zou komen. Er gebeurde veel. Utrecht, dat na een goed kwartier de score opende en de stunt dus moeilijker maakte. ASWH, dat zich niet liet verleiden tot een Andorrese loopgraventactiek en er waar mogelijk uit kwam. Dat zelfs kansen kreeg, waarbij Ferry van Lare zijn best deed de samenvatting te halen met een schitterende knal. Want er waren ook cameraploegen, van SBS6. Ik zei het al, het was voor ons een bijzondere avond en daar kon de 0-2 kort voor rust ook niet veel aan veranderen.

Na de drankjes en de analyse in de rust, waren we het er over eens dat het best goed verliep. Dat FC Utrecht 0-3 maakte en later via een ongelukkige eigen goal ook een vierde treffer achter de uitstekende doelman Willem-Jan Barendregt kreeg, was jammer. Dat routinier Verhoeven een strafschop op de lat schoot, was eigenlijk de enige smet op de avond. De specialist, die eerder al de landstitel vanaf de stip naar Hendrik-Ido-Ambacht schoot, had wellicht last van de zenuwen. Zonde, want een eretreffer had een toch al geslaagde avond helemaal perfect gemaakt. Verliezen van Utrecht met 0-4, dat is geen schande.

Tijdens de voettocht naar huis, bedacht ik me dat wij lang niet de enigen waren die een avond als deze meemaakten. Het was bij andere clubs ook gebeurd en ook voor hen was het ongetwijfeld een belevenis. Ik doel nu op de fans van amateurclubs, die hun helden zien strijden tegen profs. Hier moet veel meer in zitten. De KNVB zou alle ploegen moeten laten instromen, zodat ook Ajax, Feyenoord en PSV naar amateurvelden dienen te reizen voor een wedstrijd. Vaste speelronden inlassen, af en toe in het weekend zoals in Engeland of Duitsland. Natuurlijk heb je daarmee nog lang niet alles wat de FA Cup zo sterk maakt, maar het zou wel een stap in de goede richting zijn. Zeker als er dan ook nog eens wat stunts te noteren vallen. Dan zullen vermoedelijk ook de fans van profclubs, die de beker nu soms als tussendoortje beschouwen, er achter komen dat een avondje bekervoetbal heel mooi kan zijn. Ik kijk nu al uit naar vorig jaar en hoop dat de KNVB de beker de zorg geeft, die deze verdient.