Het VBL-columnhoekje deel 9: Met genoeg stof tot schrijven

quote:

Op vrijdag 5 mei 2006 10:18 schreef Bjoro het volgende:
Ik heb mijn bijdrage weer geleverd hoor !

[Column] De stoel van de bondscoach

quote:

SOUNDTRACK VAN HET LEVEN

Alleen zit hij in de huiskamer, zijn woning spaarzaam verlicht door een tweetal brandende lampen. Licht in de duisternis, het is misschien wel de juiste symboliek. Altijd heeft Björn van der Doelen het gezien, ook als het alleen maar donker leek te zijn. Achter de wolken schijnt de zon en na regen komt zonneschijn. Het waren uitdrukkingen die verzonnen leken voor zijn loopbaan op het voetbalveld. Terwijl de laatste klanken van de door hem opgezette CD van Damien Rice wegsterven in de steeds verder intredende nacht, zucht hij eens. Hij pakt zijn gitaar op en laat zijn vingers de akkoorden spelen die passen bij Björn van der Doelen, twaalf jaar prof, dik tweehonderd wedstrijden voor vier clubs.

Zijn vingers glijden langs de snaren als hij het intro van Nirvana’s Smells Like Teen Spirit inzet. Een tiener, dat was hij, toen hij voor het eerst het veld betrad voor een wedstrijd in het profvoetbal. Daar had hij als jeugdspeler altijd naar toe gewerkt. Geboren in Goirle en via amateurclub TGG in het walhalla van het rijke Brabantse voetballandschap terechtgekomen: PSV. Achttien, negentien was hij. Daar stond hij dan, tussen Ronaldo en Luc Nilis. Gepolijste voetballers met fluwelen voeten en creatieve geesten. Zijn voeten waren van gewapend beton en zijn geest was alleen creatief als het op muziek aankwam. De voetballer Björn van der Doelen was een schaver, een vechter. Zijn missie was om zoveel mogelijk ballen te veroveren op de vijandelijke troepen en die in te leveren bij de meer begaafde teammaats om hem heen. Deed hij nooit moeilijk over, je moet je plaats kennen. Hij hoefde niet zo nodig in de schijnwerpers. “With the lights out, it’s less dangerous”. Hij glimlacht. Zijn gevoel voor muziek heeft hem de juiste song op het juiste moment gegeven.

Talenten van PSV hadden het altijd moeilijk door te breken en Björn bleek geen uitzondering. In drie seizoenen kwam hij niet aan bijzonder veel speeltijd. Hij pakte zijn wedstrijdjes mee, maar geen enkele trainer besloot om de man met de blonde lokken een vaste plaats te geven. Te onrustig. Te beperkt, misschien ook wel. PSV is de top van Nederland en Björn kon daar net niet bij aanpikken. Onbewust hoort hij dat hij België van Het Goede Doel begint te spelen. God ja, ook hij had getwijfeld over België. Maar hij is gegaan en zijn jaar bij Standard Luik viel niet tegen. Zeker niet, hij speelde eigenlijk altijd en dwong er een tweede kans af bij PSV.

Popular van Nada Surf is het logische vervolg van zijn soloconcert in het donker. Hij was populair, waar hij ook kwam. Hij gaf honderd procent, altijd. Dat spreekt de mensen aan. Een voetballer die over het veld raast en de kleuren van de club verdedigt met een eerlijke hartstocht doet het altijd goed bij supporters. Zij kennen die hartstocht namelijk ook. Hij bleef drie seizoenen lang populair in Eindhoven, maar wist het weer niet te redden. Het aantal duels dat hij speelde was respectabel, maar wie er ook trainer was, Björn was vooral stopverf in een mooi schilderij dat het Nederlands voetbal beheerste. Onvermijdelijk moest hij vertrekken, hoeveel pijn het ook deed. Maar spijt? Nee, dat had hij niet. Non, Je Ne Regrette Nien klinkt sereen uit zijn gitaar.

Natuurlijk, eenmaal bij FC Twente heeft Van der Doelen het zwaar gehad. Hij kreeg er een flink probleem. Samen met Van der Leegte en De Gier zou hij een sfeerverzieker zijn. Dat was het dan, na een prima eerste seizoen waarin hij zich leeggelopen had voor de club uit Enschede. Hij kwam er anderhalf jaar lang niet meer aan te pas en kon daar zelfs niets aan doen. Overgeleverd aan de rancune van een trainer die hem als zondebok wilde neerzetten. Dat was eigenlijk de enige periode waarin hij echt baalde van het voetbal en liever muzikant wilde worden. Lekker rondzwerven en optreden. Zijn vingers eisen dat hij Sad Song speelt, een meesterlijk nummer van Lou Reeds album Berlin. Het was een droevige periode.

Maar er komt altijd verlossing! I Shall Be Released, in de versie van Jeff Buckley, knalt met een ongemeen felle overtuiging door de inmiddels nostalgie ademende kamer. Borrelnest van emoties over twaalf jaar in de jungle van het vaderlandse profvoetbal. Niemand ontkomt aan de keiharde keerzijde van dit op het oog zo mooie bestaan. Björn van der Doelen klaagt niet. Het goede overheerst, hij heeft er een leuke boterham aan overgehouden en NEC was een fijne club om bij af te sluiten. Zijn laatste wedstrijd was tegen Vitesse, een mooie derby. Björn van der Doelen kreeg geel, omdat hij in zijn ijver om te winnen nog één keer over de schreef ging. Hij legt de gitaar neer, maar de muziek gaat door. Doelen, Doelen! Wellicht de eenvoudigste compositie ooit, maar de liefde waarmee met name de fans in Eindhoven het zongen doet hem meer dan de meest complexe song die hij ooit uit zijn gitaar wist te peuren. Hij slikt het brok dat zich in keel heeft genesteld weg, beseffend dat dit de enige ware soundtrack van zijn leven als profvoetballer is.

quote:

BESCHAVING

Wie gaat er tegenwoordig nog voor zijn plezier naar een voetbalwedstrijd kijken? Bij pupillenpartijtjes staan krijsende moeders elkaar het leven zuur te maken, bij de amateurs moet vooral de scheidsrechter het ontgelden en je moet wel helemaal van God los zijn, als je geld over hebt voor een betaaldvoetbal wedstrijd. Je arriveert in een betonnen, winderige pisbak, iedereen om je heen staat opgefokt te tieren op de tegenpartij, je wordt vanaf de tweede ring in je nek gezeken en het bier is er niet te zuipen.

Vroeger, toen ging men nog voor de lol naar het voetballen. Mannen met petten en heren met hoeden bevolkten en masse de staantribunes. Bovenaan tuimelden ze als het ware achterover het stadion uit. Het was de gewoonste zaak van de wereld Ander vermaak was er immers niet. Zelfs de Langeleegte zat om de veertien dagen tjokvol.
Toen stortten de media zich op het voetbal. Het werd belangrijk gezien te worden. De eerste spandoeken werden uitgerold: "Hup ADO". De eerste leuzen klonken: "Sparta, naar voren!" Supporters waren vindingrijk en onderkenden veel eerder dan bestuursleden het belang van televisie en krant. Men begon te provoceren. Doste zich uit in de clubkleuren en ging op jacht naar de vijand.

Vak S, De F-side en de B-side ontstonden. Het geweld stak de kop op en de politie holde niet begrijpend achter de feiten aan. Harde kernen sloopten onderweg hele treinstellen en sleepten boksbeugels, knuppels, fietskettingen en vuurwerkbommen mee. Spandoekteksten werden opgesierd met agressieve tekeningen. Het kon allemaal nog ontaarder. Provocerende supporterslegioenen werden, omzoomd door hagen ME-ers, in kooien gepropt en waren twee keer 45 minuten bezig de vijand te beledigen: Van Hanegem is een homofiel, Keessie een pyromaan, Kluivert een moordenaar, Sylvie de hoer van Amsterdam en ook de moeder van menige voetballer is een hoer. Tijdens een Ajax-Feyenoord moest de aan kanker overleden vrouw van Louis van Gaal het ontgelden. Het schijnt er allemaal bij te horen.

In een tijd waarin kleuters van zes jaar joelend en met gestrekte middelvinger een patrouillerende politiewagen verwelkomen, hoef je je niet meer te verbazen over een stelletje voetbalsupporters, die het tot in de ziel beledigen van een lid van de vijand tot kunst verheven hebben. Al dertig jaar geleden zongen Engelse voetbalfans Nobby Stiles, die een dag eerder zijn vader begraven had, toe: "Nobby, where's your daddy?" Het is om tranen van in de ogen te krijgen.

Waarom kan men geen respect opbrengen voor de tegenpartij? Waarom gaan spelers op het veld veelal vriendschappelijk met elkaar om en wisselen na afloop hun shirtje? En waarom krijg je een pak slaag als je met een Ajaxpetje in De Kuip verschijnt, of met een Feyenoordsjaaltje in de Arena?
Zolang er steeds clubs zijn, die na een doelpunt een wansmakelijk deuntje opzetten, waarna de eigen aanhang lallend en brallend meekrijst, hoeven we van supporters geen niveau te verwachten. Zij lachen zich rot als Van den Herik het Friese volkslied bij Heerenveen wil uitbannen of wanneer burgemeester Cohen alle Rotterdammers bij Ajax wil weren, of diens collega Opstelten Amsterdammers in zijn gemeente. Dan wordt er toch elders geknokt.

Ingeburgerd zijn de woorden supportersgeweld, hooliganisme en wedstrijdverbod en ondertussen gaat het maar door. Als Ajax en PSV in Rotterdam een bekerfinale spelen, stromen honderden op rel beluste Feyenoordaanhangers toe en worden stoeptegels uit de grond getrokken. Niemand die zich er over verbaast.
Het laatste restje beschaving in het voetbal is aan het verschrompelen. Af en toe schaam je je ervoor, dat je zo van dat spelletje houdt.

quote:

007

Waarover praten voetballers in de kleedkamer? Over vrouwen en auto's. Puttend uit mijn eigen ervaring als jeugdspeler in een grijs verleden kan ik u het volgende toevertrouwen: Na de training bespraken wij onder de douches de orgieën waaraan we zouden willen deelnemen. Lustig fantaseerden we er op los, hoewel de meesten onder ons niet verder gekomen waren dan een haastige kus achter een schuurtje of een heg. Ervaring met tongzoenen had er pas eentje; de lelijkste van het stel, met puisten in zijn gezicht en pukkels op zijn schouders.

Menige medespeler moest zich op zulke momenten noodgedwongen even omdraaien om een rijzend lichaamsdeel te verbergen. Dan werd het tijd om over te schakelen op ons tweede favoriete onderwerp: auto's. Ferrari, Bentley, Lamborghini, Jaguar, Maserati, Rolls Royce, Aston Martin. Zuchtend en steunend vertrouwden we elkaar onze stoutste dromen toe. Een blonde stoot meerdere malen nemen op de lederen achterbank van zo’n schitterende auto. Net zoals James Bond. Oh, als we toch eens geld hadden, dan kochten we een sportwagen en kwamen de wijven vanzelf. Na het douchen dronken we een cola aan de bar van het clubhuis om een kwartiertje later op de fiets naar huis te snellen.

Zo moet het Jaap Stam vroeger bij DOS Kampen ook vergaan zijn. Alleen is zijn droom, in tegenstelling tot die van mij en mijn toenmalige teamgenoten, allang uitgekomen. Over Jaaps vrouwen weet ik niets, maar de man bezit inmiddels wel een mooie verzameling luxe automobielen. Een verzameling die gestart is met de aanschaf van een Aston Martin, in 1998 toen hij van Eindhoven naar Manchester verkaste. Aston Martin, daarmee reed James Bond in zijn films ook mee rond. Van het verzamelen van dergelijke karretjes heeft Stam zijn hobby gemaakt; een hobby, die inmiddels flink in de papieren loopt. Dat bomt Jaap niks, want geld heeft hij in overvloede.

Stam kent zijn klassiekers. Toen René van der Gijp vanuit Nederland getransfereerd werd naar Lokeren in België, ontving hij van zijn nieuwe club een ton handgeld. Dat is honderdduizend gulden, tegenwoordig een slordige 45.000 euro. Meteen na ondertekening van het contract is Van der Gijp met dat geld naar de dichtstbijzijnde Porschedealer gestapt. Hij kocht een Carrera, betaalde cash en stoof weg, de verkoper in opperste verbazing achterlatend. Ongetwijfeld heeft Jaap Stam dat verhaal ook gehoord.

Stam, die terugkeert naar Nederland, zal in de zomervakantie op jacht gaan naar een nieuwe auto die hij aan zijn verzameling kan toevoegen. Een Aston Martin DB9 lijkt hem wel wat. Dat merk is hem in Engeland wel goed bevallen.
Als Jaap de showroom binnenstapt denkt de verkoper in driedelig kostuum dat de tuinman even naar het toilet moet of dat de loodgieter een leidinkje komt verleggen. Maar als Stam met de handen in de zakken naar de fonkelende automobielen beent en tegen de banden begint te schoppen, wordt het onze verkoper te machtig. Hij overweegt nog even de politie te bellen, ziet daar toch van af en stapt dan gedecideerd op die vervelende vent af om hem af te poeieren. Maar Jaap kiest in twee minuten de meest luxueuze auto die in de showroom staat, voldoet schaterlachend de rekening, stapt in en scheurt dwars door de etalageruit naar buiten.

Op de eerste trainingsdag van het nieuwe seizoen komt Jaap in zijn peperdure auto het parkeerdek van de Arena opscheuren, de arm nonchalant half uit het open raam. ‘Stam, Jaap Stam’, stelt hij zich aan zijn nieuwe collega’s voor. Hij gaat spelen met rugnummer 007.

quote:

Op donderdag 11 mei 2006 16:29 schreef Bjoro het volgende:

[..]

als het goed is, weet niet zeker of hij het redt vandaag

quote:

BREEKIJZER

Sinds Marco van Basten zijn selectie voor het aankomende wereldkampioenschap voetbal bekend heeft gemaakt, is er veel over gesproken. In een eerdere column schreef ik het al eens: we hebben hier in ons land zestien miljoen bondscoaches. Van Basten is echter de enige die de juiste bevoegdheid heeft en zijn oordeel is inmiddels geveld. Het meest prominente slachtoffer is natuurlijk Klaas Jan Huntelaar. Ten faveure van de topscorer van de eredivisie werd Jan Vennegoor of Hesselink gekozen.

Opmerkelijk, op zijn minst. Want Lange Jan is niet direct een voetballer die snel zal schitteren op het hoogste mondiale niveau. Vennegoor of Hesselink is een leuke clubspeler, die zich al enkele jaren keurig handhaaft in de top van de eredivisie. Dat hij international is geworden lijkt meer een kwestie van de juiste man op de opengevallen plek. Een speling van het lot, wellicht. Vermoedelijk is er niemand in Nederland die in Vennegoor de aanvalsleider van Oranje ziet.

Marco moest zijn keuze rechtvaardigen om het verontwaardigde deel van voetbalminnend Nederland aan zijn zijde te krijgen. Dat deed hij, niet verrassend, met het verhaal van het breekijzer. Rare term, breekijzer. Uitgevonden voor een speler die een wedstrijd die in het slot zit moet openbreken. Vaak door een beetje in de buurt van het strafschopgebied te gaan rommelen. Beetje duwen, koppen naar de in alle wanhoop geschoten hoge ballen. Soms valt er dan eens een bal goed en dan is het fenomeen breekijzer weer even in zwang. Dat een breekijzer statistisch gezien eigenlijk geen waarde heeft, vergeten we dan maar even.

Is Vennegoor of Hesselink geknipt voor die rol? Dat is een gewaagde stelling van Van Basten. Want op een toevallig goed op het hoofd gevallen balletje in Armenië na, heeft Vennegoor dit nog nooit aangetoond. De man heeft in de kwalificatie geen wedstrijd gewonnen voor Nederland. Armenië beschikt over spelers die hier misschien niet eens in de eerste divisie zouden spelen, dus dat zegt me ook niks. Dat Vennegoor of Hesselink een goed breekijzer zou zijn is dus puur gebaseerd op zijn lengte en vermoedelijk ook op zijn houterige stijl, die drijft op koppen en duwen.

Er moet meer spelen. Misschien vreest Van Basten de pers en het volk. Geen journalist of supporter gaat straks bij een falende Van Nistelrooij roepen om Vennegoor. Dat zou met Huntelaar op de bank wel anders geweest zijn. De man die aan de lopende band scoorde voor Heerenveen en Ajax bedreigt dan het vaste clubje van Oranje. Want dat Van Basten eigenlijk net als Dick Advocaat met een vaste club internationals werkt, alleen opgebouwd uit andere spelers, is inmiddels wel duidelijk. Kromkamp, Landzaat, Maduro, ze hebben net zo goed aan abonnement op Oranje als bijvoorbeeld Seedorf en de broers De Boer dat ooit hadden.

Maar goed, dat zou nog verbloemd kunnen worden door te wijzen op Dirk Kuijt als eventuele spits. Ik vermoed daarom dat Van Basten vooral voor duidelijkheid heeft gekozen. Hij heeft een elftal in gedachten en wil naast die zekerheden ook zekerheden op de bank hebben. Jongens die niet klagen. Ongetwijfeld is dit ingegeven door zijn eigen deelname aan het EK in 1988. Op het voor Nederland succesvolste landentoernooi ooit waren mannen als Wilbert Suvrijn, Wim Koevermans en Hendrie Krüzen aanwezig. Niet dat die niet konden voetballen, maar ze waren erg veel minder dan de basiself. Ze genoten van hun aanwezigheid, deden leuk mee op de training en zeurden nooit.

Lange Jan is ook zo’n speler. Vennegoor draagt op de training vrolijk de ballenzak, haalt na afloop de afzwaaiers die de grote mannen produceerden op en veegt de kleedkamer aan. Hij geniet van elke minuut bij Oranje. Jan haalt straks koffie en broodjes voor zijn concurrenten, in plaats van ze te dwingen alles te geven. Jan gaat namelijk niet mee als mogelijke basisspeler, hij is slechts breekijzer. Een makkelijkere rol is er niet! Als alles goed gaat met Oranje, weet hij nu al dat hij geen minuut zal spelen. Wellicht krijgt hij dan wat minuutjes uit dankbaarheid, maar ook daar zal hij niet eens om vragen. Dagelijks stuurt hij een kaartje naar familie, vrienden en trainer Guus. Hij gaat stralend mee stappen met de jongens en wuift de Duitse schonen die zijn breekijzer op waarde willen schatten resoluut af. Dat staat in de kampregels. Het moet heerlijk zijn om een wereldkampioenschap te kunnen beleven als een schoolreisje. Klaas Jan Huntelaar zal zich thuis voor de televisie de haren uit het hoofd trekken, wetend wat hij de komende vier jaar moet zien te bereiken: breekijzer worden!

quote:

Op donderdag 18 mei 2006 20:17 schreef methodmich het volgende:
Dank je Beschouw!

quote:

Op donderdag 18 mei 2006 20:57 schreef JustJunior het volgende:

[..]

Weer eens leuk geschreven, maar ik deel je mening niet. Ik vind je argumentatie (Vennegoor heeft als breekijzer nog niets laten zien) ook onjuist. Maar verder wel een goed leesbare column

quote:

Op donderdag 18 mei 2006 20:57 schreef JustJunior het volgende:

[..]

Weer eens leuk geschreven, maar ik deel je mening niet. Ik vind je argumentatie (Vennegoor heeft als breekijzer nog niets laten zien) ook onjuist. Maar verder wel een goed leesbare column