Het VBL-columnhoekje deel 9: Met genoeg stof tot schrijven

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2006 20:17 schreef Beschouw het volgende:
Staat overigens een groot bord van Bavaria op het dak van het clubhuis daar.

quote:

8:30

Nog eentje dan. Dat waren de laatste woorden die Frits, de linksback van het 13e, zich nog kon herinneren. Even daarvoor had een hevig zoemende wekker hem uit zijn comateuze toestand helpen ontwaken en nu stond hij rochelend naast zijn bed. Een aroma van zweet, alcohol en urine drong zijn neus binnen. Zonder hier enige aandacht aan te schenken liet hij een scheet, waarna hij de trap afging om zijn lichaam datgene te geven waar het om schreeuwde: water. Na zijn dorst gelest te hebben aan de kraan zette hij het koffiezetapparaat aan. Toen zijn blik op zijn horloge viel schrok hij even; het was al 8:25. Vloekend zette hij het koffiezetapparaat uit en begon zijn tas in te pakken.

Om 8:33 liep hij de kantine binnen. Jan, zijn teamgenoot, die zelf altijd irritant op tijd was, omdat hij als bouwvakker toch elke dag vroeg moest opstaan, verwelkomde hem met een irritant “Te laat, lapp’n!” Jan negerend liep Frits door naar de bar en bestelde een kop koffie. In het voorbijgaan schoof hij de aanvoerder van het 13e elftal de afgesproken 10 euro toe. Over zijn koffie gebogen overdacht hij de zonden van de vorige avond. Tenminste, dat probeerde hij, maar de bonkende klont in zijn hoofd liet weinig gedachten toe en hij verviel weer in zijn oude toestand van apathie.

Door het raam zag hij Manderveen 6 aankomen, de tegenstander van die morgen. Voorop liep Alfons, de geslepen spits die jarenlang in het eerste elftal van Manderveen had gespeeld. Een valse glimlach sierde zijn verweerde gezicht. Een harde por wekte Frits uit zijn schijndood, “Kom jongen, we gaan omkleden.” Zuchtend hees hij zijn vermoeide lijf in beweging en volgde zijn teamgenoten naar de kleedkamer. Helaas was er nog maar één plekje vrij in de kleedkamer. Droevig ging Frits naast Harald zitten. Harald keek Frits glimlachend aan en begon direct met zijn beulswerk. Al snel vulde de geur van rottende lijken de kleedkamer.

Het gescheld verstomde en Frits hoorde nog net hoe de aanvoerder de laatste namen van de opstelling bekend maakte: “En dan op linksvoor Sander. Frits en Pieter beginnen even op de bank.” Dat was het beste wat Frits die dag was overkomen. Fluitend schoot hij zijn oude trainingsjack aan, door zijn vrienden ook wel liefkozend ‘de slaapzak’ genoemd.

In de dug-out lag Frits een beetje te soezen. Op de spaarzame momenten dat hij wakker was zag hij hoe Alfons hun defensie vernederde. Bij een 5-0 stand in het voordeel van Manderveen 6 pepte de aanvoerder van het 13e zijn team nog eens op: “Vooruit kerels, het is nog niet te laat. Wij zijn duidelijke de betere ploeg.” Nadat hij aanzette voor een sprintje liet hij zich kermend in het gras vallen. De scheidsrechter, zeer ervaren, zag het meteen; “Die kan niet meer verder.” Frits keek om zich heen en zag dat de andere wissel zijn voetbalschoenen vergeten was. Langzaam drong het tot hem door, hij zou werkelijk moeten spelen. In blinde paniek trok hij zijn trainingspak uit en betrad het veld.

Enigszins zwalkend sleepte Frits zich over het veld, trachtend niet in contact te komen met die rare witte kogel. Plichtmatig rende hij achter zijn tegenstander aan, er wel voor zorgend dat hij niet te dicht bij kwam. Elke teug adem die hij nam voelde als een slok mosterdgas en al gauw begon zijn maag op te spelen. Frits probeerde zich te concentreren op zijn ademhaling, maar het mocht al niet meer baten. Een grote golf maagvocht vond zijn weg naar buiten, precies over zijn tegenstander Alfons, wiens vale grijns ogenblikkelijk plaatsmaakte voor afgrijzen. Frits liep zo hard als zijn wankele toestand hem toeliet, maar uiteraard wisten enkele woedende spelers van Manderveen 6 hem te achterhalen.

Er ontstond een vechtpartij, waarbij vooral Harald enkele rake tikken uitdeelde. Een van de spelers van Manderveen 6 zou later teruggevonden worden op het dak van het plaatselijke zwembad. De scheidrechter, geheel niet onder de indruk van het tafereel, besloot de wedstrijd maar te staken. Harald klopte hij eens op de rug, onder een welgemeend: “Goed gespeeld, jongen.”

Na de gebruikelijke doucheactiviteiten zat bijna het gehele 13e team in de kantine. Op het veld mochten ze dan geen sterren zijn, in de kantine hadden ze nog status, daar waren zij de vedettes. Frits begon zich iets beter te voelen, het douchen had hem zichtbaar goed gedaan. Al gauw kwam het eerste pilsje op tafel. Kundig ontdeed Frits het flesje van zijn kroonkurk en nam een fikse teug. Halverwege het eerste flesje werd hij overvallen door een euforisch gevoel. Zonder de reden van dat gevoel te weten nam hij nog een slok. Plotseling drong het tot hem door. Het seizoen was eindelijk weer begonnen!

quote:

Maandagavond 21 augustus jongstleden is per direct de samenwerking tussen NIVO Sparta en Joop de Bie beëindigd. Dit houdt in dat Joop geen enkele taak en bevoegdheid meer heeft ten aanzien van de club. Ook niet als consul.

quote:

Op dinsdag 29 augustus 2006 22:23 schreef Beschouw het volgende:
Opa Gevers wordt blijkbaar beter gewaardeerd dan Joop de Bie
[..]

quote:

EERBETOON

De voetbalwereld is behoorlijk groot. Wie op wil vallen in het bonte gezelschap spelers, trainers, bestuurders, bondslieden of arbiters, doet er goed aan een verhaal te hebben. Liefst een goed verhaal. De supporters en volgers smullen van de anekdotes over de hoofdrolspelers in de mooiste sport ter wereld. Wie minder interessant is, kan best populair zijn. Maar op de lange termijn leggen de kleurloze types het altijd af en dat is op zich niet vreemd. Zij hebben geen verhaal, in ieder geval niet zo aansprekend als de rest. Het is de reden waarom iemand als Tomás Galásek door de meeste Ajax-supporters vermoedelijk al weer een vage herinnering is.

Ook de laatste weken wemelt het weer van de anekdotes. Andy van der Meyde die naar het ziekenhuis moest omdat iemand tijdens een avondje stappen iets in zijn drankje gedaan zou hebben, waarna tot overmaat van ramp zijn hond ook nog werd ontvoerd. André Ooijer die zich ziek meldt bij PSV om een transfer af te dwingen. Wesley Sneijder die een interland mist omdat zijn vrouw elk moment kan bevallen, inmiddels nog altijd geen vader is, maar gedreven op de wolk van liefde die het aanstaand vaderschap met zich meebrengt de ene na de andere bal de kruising injaagt. We zien de pikante details aan de overgang van Mark van Bommel naar Bayern München, uitgerekend de club die het afscheid van zijn grote criticaster Johan Cruijff vergalde. Mooi de winnende maken tegen Barcelona in de Champions League straks, dan is de rekening vereffend. Er wordt gegniffeld om de financiële problemen van Feyenoord, de veelbesproken Patrick Kluivert maakt de tongen los als hij alleen maar in verband gebracht wordt met PSV. Op kleinere schaal was er ook nog de Israëlische Nederlander Shmuel Sheimann, die in de zomer van 2005 naar zijn geboorteland trok om er prof te worden, maar vervolgens meer in de schuilkelders zat dan op het trainingsveld stond. Inmiddels is hij terug bij amateurclub Kozakken Boys. Zoals de aanstaande interland van Oranje bij Wit-Rusland direct het verhaal van 1995 en de naam Sergei Gerasimets oproept.

Het zijn verhalen die ook vaak weer opduiken als de hoofdpersoon komt te overlijden. Vorig jaar had iedereen nog wel een mooie anekdote over George Best en onlangs kwam iedere zichzelf respecterende voetballiefhebber wel met zijn herinneringen aan Faas Wilkes over de brug. Faas was echter niet de enige markante persoonlijkheid uit het vaderlandse voetbal die het tijdelijke voor het eeuwige verruilde. Zoals bekend overleed ook de voormalig topscheidsrechter John Blankenstein na een ziekbed op veel te jonge leeftijd. Blankenstein was een opvallende arbiter. Hij kwam, overigens net als Ignace van Swieten, openlijk uit voor zijn homoseksualiteit. In de voetballerij nog altijd een flink taboe, dus dat was een daad van moed. Blankenstein heeft wel eens gezegd dat hij hoopte dat hij een voorbeeld zou zijn voor anderen, voornamelijk voetballers. Die zijn tot op heden nog niet uit de kast gekomen, op de al tijden gestopte en relatief anonieme Wensley Ton na.

In die zin slaagde Blankenstein niet, als arbiter echter wel. In zijn beste jaren hoorde Blankenstein tot de internationale top. Hij had precies die kwaliteit waar het altijd over gaat als een scheidsrechter een fout maakt, namelijk het “fluiten in de geest van de wedstrijd.” Blankenstein herkende emoties bij voetballers en zag dingen door de vingers. Sterker nog, hij diende de heren vaak komisch van repliek als de stoom uit hun oren kwam. De fameuze anekdote rond toenmalig aanvoerder van Vitesse Edward Sturing, die Blankenstein in het heetst van de strijd toebeet dat hij niet kon fluiten, deed weer regelmatig de ronde. Voor hen die het verhaal niet kennen, Blankenstein antwoordde slechts droog dat hij dan bij de goede wedstrijd was, want Sturing en consorten konden volgens hem ook niet voetballen. Het was een voorbeeld van een kwaliteit die niet aan te leren is. Tegenwoordig is deze helemaal zeldzaam. Dick Jol kan het nog, maar dan is het al ongeveer klaar. De Pieter Vinken van deze wereld trekken op een dergelijk commentaar ongetwijfeld direct de gele kaart.

Zijn grootste deceptie was het mislopen van de finale van de Champions League in 1994. AC Milan protesteerde, omdat opponent Barcelona wat Nederlandse inbreng kende en dan wellicht door Blankenstein bevoordeeld kon worden. Hij heeft het nooit echt kunnen vergeten. Vergeten kan men bij de KNVB blijkbaar beter. Want Blankenstein was na zijn actieve loopbaan nog in dienst voor de voetbalbond en deed de nodige dingen op het scheidsrechtersvlak. Hij was, zoals Wilfred Genee afgelopen zondag nog opmerkte, een icoon. Helaas vond de voetbalbond het niet nodig om deze markante man met zoveel verdiensten voor de sport een passend eerbetoon te geven. De minuut stilte in sommige stadions was op initiatief van de clubs. De KNVB deed maar weer eens of de neus bloedde en deed daarmee Blankenstein tekort. Gelukkig zijn er echter de verhalen, die de herinnering aan deze uitstekende arbiter in leven houden. En eigenlijk is dat het mooiste eerbetoon dat je kunt krijgen.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 16:13 schreef methodmich het volgende:

[..]

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 19:39 schreef Beschouw het volgende:
Eerbetoon aan Blankenstein is terecht, maar ik had graag meer anekdotes als die met Sturing in je verhaal gezien, mich. Het had het ongetwijfeld smeuïger gemaakt.

quote:

LEO

Het was een tijd geleden dat we hem hadden zien lachen, maar afgelopen zondagmiddag was het weer zo ver. Terwijl zijn NAC-collega’s met man en macht de stormloop van Ajax probeerden te weerstaan, zat Leonardo Vitor Santiago met een brede smile in de dug-out. Hoewel de Bredanaren de competitie begonnen waren met een onthutsende 8-1 nederlaag tegen AZ, had het kleine Braziliaantje zijn eerste overwinning op zak. Hij was er weer bij en dat moest gevierd worden, natuurlijk. Vandaar de stralende lach, in beeld gebracht door de camera’s van Talpa.

Een overwinning was zijn aanwezigheid die zondag, dat was het zeker, vond Leo. Nog maar een paar dagen eerder was hij door NAC-trainer Ernie Brandts uitgekotst. Tijdens een ochtendtraining op het veld achter het Rat Verleghstadion had Brandts hem verweten alleen op eigen succes uit te zijn en geen oog te hebben voor medespelers. “Meeverdedigen komt blijkbaar niet in je woordenboek voor”, had de trainer hem toegebeten en Leonardo, in zijn eer aangetast, had dat niet gepikt. Hevig gepikeerd en met een boos gezicht was hij het trainingsveld afgestapt, zijn trainer in verbijstering achterlatend.

In de kleedkamer graaide hij zijn spullen bij elkaar en zonder te douchen verdween hij met gierende banden uit Breda. Mopperend zat hij achter het stuur. De Nederlandse taal was hij na al die jaren nog steeds niet helemaal machtig, maar het commentaar van Brandts sneed hem dwars door zijn ziel.

Ernie Brandts, ha!

Hij had zijn trainer wel eens in actie gezien, op een DVD van het vroegere Nederlands elftal. Keihard gelachen had hij over de stumperigheid van die magere voorstopper met de lange, rare benen. Dat zo’n kneus het Nederlands elftal gehaald had, daar kon hij met zijn pet niet bij. In Brazilië moet je echt kunnen voetballen voordat je in de selecciao wordt opgenomen en hier zetten ze zo’n Houten Klaas er in. Ongelooflijk! “Als ik zulke beperkte voetballers op het veld tegenkwam, zou ik ze vierkant dollen. En zo’n vent durft tegen mij te zeggen dat ik niet goed bezig ben”, mopperde hij. De Braziliaanse vloeken werden overstemd door de muziek die uit de stereo-installatie schalde.

De volgende dag had hij op het matje moeten komen bij meneer Stewart, de technisch directeur. Die had hem op zijn donder gegeven, maar ook ingespeeld op zijn gemoed. “Ja, Leo kon goed voetballen, dat wist iedereen bij NAC. Sinds zijn komst van Feyenoord was het vaak genieten geblazen. Maar weglopen van een training, dat kan natuurlijk niet.” Zo’n preek moest Leonardo aanhoren, maar toen hij deed alsof hij spijt had en droef keek met zijn ogen, klopte meneer Stewart hem op de schouder. “Leo, je kan weer meedoen, daar zorg ik voor.” Fijne man, die meneer Stewart.

Met een blij gemoed haastte hij zich naar het trainingsveld, waar de spelers zojuist begonnen waren met een inleidend rondootje. Dat vond hij altijd zo leuk om te doen. Dat was lachen. Hij zwaaide al enthousiast met zijn armen, maar juist op dat moment hield Brandts hem staande: “Ga jij eerst maar eens rondjes lopen”.

Boos was hij geworden. Woedend. Maar na weer een gesprek met meneer Stewart werd ook die binnenbrand geblust. Zondag tegen Ajax maakte hij deel uit van de selectiegroep. Die oorlog had Leo dan toch maar mooi gewonnen, vond hij. De warming up deed hij losjes, want in de basis stond hij niet. Waarom zou ik me dan moe maken, zo dacht hij. Als laatste zocht hij een plaatsje in de dug-out, vlak voor het begin van de wedstrijd. Vanuit zijn ooghoeken hield hij Brandts in de gaten en lachte inwendig toen de trainer met wilde gebaren de spelers van NAC naar de juiste plekken dirigeerde. “Er is maar één oplossing om Ajax te bestrijden en dat is Leo”, wist hij terwijl hij zich amuseerde met de andere reserves. Toen hij de cameraman opmerkte die vlak bij de dug-out stond, zwaaide hij vriendelijk.

Brandts, bezig met het spel op het veld, ontging dat, want anders had hij die Braziliaan persoonlijk het stadion uitgeschopt. Vlak na rust mocht hij dan toch eindelijk meedoen. In plaats van Tamerus. Leo stond nog maar koud in het veld, toen NAC op 1-0 kwam. Hij kraaide van plezier: “Wie had daar die boos kijkende Jaap Stam zoveel last bezorgd dat de bal voor de voeten van De Graaf rolde? Leonardo!”

Ajax won uiteindelijk met 2-1 en na afloop vertelde Henk ten Cate, de trainer van de Amsterdammers, dat de inbreng van Leonardo het keerpunt van de wedstrijd was. “Ik denk dat die wissel in ons voordeel was”, zo analyseerde Ten Cate de wedstrijd. “Tamerus liep elke keer hard terug om mee te verdedigen. Toen Leonardo er in kwam, gebeurde dat niet meer.” Het stond ook in Voetbal International, een paar dagen later. Leonardo hoorde het van ploeggenoten, die hem ermee jenden. Hij haalde zijn schouders op. ,,Die trainer van Ajax snapt er ook al geen bal van’’, wist hij zeker.

quote:

Op zaterdag 2 september 2006 20:13 schreef tong80 het volgende:
Jezus wat een lap tekst.

quote:

NIELSINHO

Gek is dat toch. Soms, vooral als ik bij mijn favoriete voetbalclub langs de lijn sta, bekruipt me een gevoel van weemoed. Dan denk ik terug aan vroeger, toen ik zelf voetbalde. Blijkbaar kan nostalgie er plotseling inhakken, zelfs als je nog maar halverwege de twintig bent. Ik herinner me veel. Tegenstanders, uitslagen, teamgenoten en trainers. Markante ouders, vreselijke scheidsrechters en de nog ergere clubgrensrechters. De ruim een jaar geleden overleden materiaalman, alles. En dus ook Nielsinho.

Nielsinho heette eigenlijk Niels. Al op jonge leeftijd was duidelijk dat Niels beter kon voetballen dan de rest. Waar wij als F-pupillen nog vooral speelden volgens het alom beproefde kluitjessysteem, dus met zoveel mogelijk enthousiaste jongetjes rond de bal, zocht Niels al vroeg de ruimte. Wij waagden ons af en toe eens voorzichtig aan overspelen met een idee, maar schoten meestentijds de bal gewoon maar in de richting die ons de juiste leek. We hadden plezier en dat telde. Niels deed echter altijd iets goeds met de bal en naarmate we ouder werden, nam dat verschil alleen maar toe. Wij hadden dan wel aan tactisch inzicht en aan voetbalkwaliteit gewonnen, hij zette die stappen twee keer zo hard.

Waar wij met zijn allen vooral opgeleid werden om later heel misschien in het laagste selectieteam of anders een bierteam te spelen, zat er voor hem beduidend meer in het vat. Wij zouden de mannen worden die de club financieel zouden gaan steunen, middels contributie en consumpties. De cultuurbewakers, zeg maar. Maar Niels, dat was in potentie iemand voor het eerste. Met wat geluk misschien zelfs wel een profvoetballer. Dus besloten de jeugdleiders daar ook maar vol voor te gaan. Niels werd bijna heilig. Als er op onderlinge toernooitjes onverhoopt niet door zijn team gewonnen werd – soms kon een goed collectief minder talentvolle jongens namelijk wel winnen van de eenzame vedette -, kreeg Niels toch het cadeautje dat aan de winnaars uitgereikt werd. Want Niels moest blijven en zeker niet vertrekken naar Dordrecht ’90, de dichtstbijzijnde profclub.

Niels werd er niet leuker door. Goed, dat hij vanaf de D-pupillen besloot dat je hem Nielsinho moest noemen, dat kon nog aan de kinderlijke behoefte tot heldenidentificatie worden toegeschreven. Welk voetballend jongetje heeft zich nooit stiekem een Braziliaan gewaand en een bijpassende voetbalnaam gekozen? Maar dat Niels steevast alle ballen opeiste, altijd als eerste wilde schieten op de training en openlijk teamgenoten begon af te branden, dat had toch al meer te maken met een licht verpest karakter. Door en door verwend strandde Niels in de C-jeugd. De trainer had het gewaagd hem ook een reservebeurt te geven, omdat alle jongens contributie betalen en dus evenveel mochten spelen van hem. Dat was tegen het zere linkerbeen van Niels en hij stapte over naar Dordrecht. Het jeugdbestuur in rep en roer, weg was het talent.

Zijn mentaliteit stond echter succes in de weg en dus was Niels na twee jaar al terug. Nog vervelender dan eerst, hij had immers geroken aan het profvoetbal. Volgens ons stonk dat wereldje behoorlijk, al kan het evengoed het verwaande voorkomen van dit eigenwijze ventje zijn geweest. Het was dan ook een opluchting dat hij al spoedig vertrok. Hij vond dat hij niet snel genoeg een kans kreeg in het eerste elftal en begon aan een lange zwerftocht langs diverse eerste en tweedeklassers in de regio. Nergens speelde Nielsinho langer dan één seizoen, voor hij door iedereen uitgekotst werd en zijn spullen pakte. Het lag niet aan zijn voetbalkwaliteiten. Want hij kon en kán voetballen, dat staat buiten kijf. Als hij een wedstrijd beslist middels een goal of een prima voorbereidende actie, is het ook moeilijk hem niet in de armen te sluiten. Buitenstaanders, vooral supporters, genieten van hem. Eerlijk gezegd doe ik dat ook. Als ik Niels zie spelen, is dat een moment waarop de eerder gememoreerde weemoed intreedt.

Laatst zagen we hem weer in een oefenwedstrijd, nu in dienst van een eersteklasser. Hij speelde een prima wedstrijd tegen een hoofdklasser. Na afloop spraken we hem even. Breed glimlachend somde hij het rijtje clubs op waar hij de afgelopen acht seizoenen had gespeeld. Acht jaar, zeven clubs. “Maar overal kan ik zo weer terug komen hoor,” zei hij en hij leek het nog te menen ook. “Ik zie me nog wel eens hier spelen.” Hij zei het en knikte naar het terrein van de zondaghoofdklasser. “En dan?” vroeg ik hem. Hij glimlachte even: “Dan weer naar de profs. Alleen daar kunnen ze me nog wat leren.” Toen iemand anders opmerkte dat hij toch overal weggestuurd was, haalde hij zijn schouders op. “Dat lag nooit aan mij, maar aan de trainers. De supporters houden van me, dat weet je.” En weg was hij, vol overtuiging op weg naar weer een seizoen waarin alles zal gaan zoals altijd. Niels zal tot de winterstop uitblinken, daarna steeds minder en vervolgens met ruzie vertrekken. Maar dat is nooit zijn schuld, gelooft hij nog altijd. Hij beseft alleen niet dat het aantal mensen dat in hem gelooft inmiddels op één hand te tellen is. Het verongelijkte handje van Nielsinho, bij een wissel. Maar wanneer dringt dat tot hem door? Nooit, vrees ik, en ik denk aan Leonardo. Waarom toch?

quote:

Op donderdag 7 september 2006 20:07 schreef methodmich het volgende:
Hee, Diekstra!

quote:

Medio 1996 nam professor René Diekstra gedwongen afscheid als hoogleraar psychologie aan de Universiteit Leiden. Diekstra nam ontslag nadat het blad Vrij Nederland hem beschuldigde van plagiaat in zijn semi-wetenschappelijke werk. Hij nam letterlijk passages, eventueel vertaald vanuit het Engels, over uit boeken in zijn eigen werk. Zonder expliciete bronvermelding is dat ook in semi-wetenschappelijk werk onacceptabel.

quote:

Op donderdag 7 september 2006 20:30 schreef methodmich het volgende:

[..]

Hoewel je jouw reactie subtiel aanpaste, toch een flink citaat.

quote:

ENTERT(R)AINER

In een tijd dat Poolse arbeiders in groten getale in Nederland aan het werk zijn, maakt Leo Beenhakker de omgekeerde weg. Een beetje tegendraads is de Rotterdamse voetbaltrainer altijd al geweest. Denk maar aan het WK van 1990, waar hij tegen alle wensen van de spelersgroep in het Nederlands bondscoachschap voor zijn rekening nam. Toen, in Italië, werd het geen succes, maar niemand kan ontkennen dat Beenhakker een imposant rijtje clubs en nationale elftallen achter zijn naam heeft staan. En in weerwil van het feit dat hij zelf als voetballer van een lager elftal van Zwart Wit ’28 nooit zelf op niveau heeft gespeeld, heeft hij als trainer geweldige resultaten behaald, onder meer drie Spaanse titels met Real Madrid. Hij heeft er de bijnaam Don Leo aan te danken.

Na omzwervingen over de gehele aardkloot en een laatste klusje bij Trinidad & Tobago is hij nu neergestreken in Polen. Het land van Boniek, Lubanski en Deyna, ooit derde op de WK’s van 1974 en 1982 was diep gezakt. Ze waren er wel bij, de Poolse voetballers, op het laatste WK in Duitsland, maar onder leiding van bondscoach Pawel Janas werd na de eerste roemloos afscheid genomen.

Ondertussen timmerde Leo Beenhakker op datzelfde toernooi aan de weg met Trinidad & Tobago. De resultaten van dit team waren niet veel beter dan die van de Polen, maar Beenhakker kreeg het voor elkaar dat de internationale pers in Duitsland steeds meer oog kreeg voor zijn onbeduidend ploegje.
Tijdens de wedstrijden stond hij in een mooi pak voor de dug-out, streek met hand door het haar, blies zijn wagen bol en dirigeerde met een priemende vinger zijn spelers naar de juiste posities. Meer deed hij niet. De eerste wedstrijd tegen Zweden werd gelijkgespeeld en tegen Engeland werd nipt verloren. In de derde wedstrijd, tegen Paraguay, was het beste er af bij T&T, maar ondanks de uitschakeling barstte een geweldig feest los op de Caribische thuiseilanden. Leo Beenhakker had het land op de voetbalkaart gezet, zoals dat zo mooi heet.

Hij had rustig kunnen gaan rentenieren. Op Trinidad & Tobago werd hij benoemd als ereburger en met een goed glas wijn in de hand had hij zijn oude dag kunnen doorbrengen op de stranden daar, tevreden zuchtend dat het leven goed is. Maar Beenhakker, zijn hele leven lang al gegrepen door het voetbalvirus, piekerde er niet over. Hij wilde een nieuwe job, het liefst opnieuw een uitdagende. Op televisie wierp hij een balletje op over een mogelijke terugkeer naar Ajax, maar het werd dus Polen, dat met Beenhakker voor het eerst in de historie met een buitenlandse coach in zee ging.

Drie wedstrijden heeft hij met het nationale elftal van Polen gespeeld tot nu toe; twee gingen er verloren en één gelijkgespeeld. De eerste kritieken zijn al losgebarsten, maar Leo zal zijn schouders er over op halen. ‘Als ze me niet motten, dan ben ik zo hier weg joh, ben je gek’, zal hij denken. Hoe zijn verbintenis met de Polen, die trouwens nog getekend moet worden, zal aflopen, is nog ongewis. De kans op ontslag is aanwezig, zeker omdat na de thuisnederlaag tegen Finland en het gelijkspel tegen Servië het kwalificatietoernooi voor het EK 2008 desastreus is begonnen. Beenhakker zal er niet wakker van liggen. In een dalletje zal hij evenmin zitten.

Desnoods gaat hij weer televisiecommercials maken, zoals die van Amstel Bier, die ten tijde van het WK in Duitsland uitgezonden werd. Daarin persifleerde hij zich op een prachtige wijze. De zelfspot droop er van af, want het filmpje liet zien hoe hij drie Nederlandse voetbalfans een hele dag onder zijn hoede nam en zij doodmoe werden van zijn onophoudelijk geleuter.

Beenhakker kan bij mij niet stuk. Of hij zo’n geweldige trainer is, doet er eigenlijk niet toe. Een groot entertainer is hij wel en dat is ook veel waard in de voetbalwereld, waar de ernst altijd de boventoon voert. En daar word ik altijd zo moe van, om met Leo te spreken.

quote:

WIE GAAT ALI REDDEN?

In Voetbal International is een wekelijks terugkerende rubriek met de welluidende titel Hoe gaat het met. In deze serie krijgen voormalige profvoetballers de mogelijkheid even kort terug te blikken op hun voetballoopbaan. Tevens vertellen ze wat ze na het voetbal zijn gaan doen en waar ze nu mee bezig zijn. Een onderhoudende rubriek, al is het maar vanwege de herkenning. Je leest de naam van de speler en proeft de vage herinnering aan deze vergeten voetballers, want dat zijn het vaak. Dat is ook het aardige, het zijn vaak de wat anoniemere spelers die uitgekozen worden.

Nu heb ik sinds de krankzinnige laatste dag van de transferperiode een beetje vrees om binnenkort een naam in deze rubriek te gaan treffen, die ik liever niet zou lezen. De naam van een speler die sinds deze zomer zonder club zit en om voor mij onbegrijpelijke redenen door niemand is gehaald. Hij hoefde niets te kosten, wat het des te vreemder maakt. Ik zeg niet dat hij een absolute topper is, maar dat het een speler is met de kwaliteiten om in de Nederlandse eredivisie te spelen mag volgens mij duidelijk zijn. Maar waarom heeft hij dan toch geen club?

Als jong ventje brak hij door bij Sparta. Hij stond in die tijd bekend als een behendige spits en verdiende al vlug een transfer naar SC Heerenveen. In Friesland kon hij op de één of andere manier niet aarden en zelden zijn belofte inlossen. Hij keerde terug naar Sparta en kwam tot bloei. Het was genieten van zijn spel en zijn goals. Het is nog maar zes seizoenen geleden toen hij namens de Kasteelclub tot 21 treffers in de eredivisie kwam. Dat bracht hem bij AZ en ook daar kende hij nog maar drie seizoenen terug met 14 goals een alleraardigst seizoen. Toch moest hij vertrekken, waarna hij vorig seizoen op huurbasis bij RBC inderdaad geen indruk maakte in de zeldzame keren dat hij in actie kwam. Daarna werd het stil rond Ali Elkhattabi. Angstvallig stil.

Zoals gezegd, ik vind dat jammer. Want Ali Elkhattabi is een sierlijke voetballer, waar je als liefhebber van kunt genieten. Zijn techniek is bovengemiddeld en hij heeft regelmatig doelpunten gemaakt om je vingers bij af te likken. In zijn beste seizoen bij Sparta deed hij met enkele goals denken aan de fraaiste goochelaar van het strafschopgebied die we ooit op de Nederlandse velden hebben mogen bewonderen, de Braziliaan Romário. Elkhattabi heeft een heerlijke karakteristieke sleepbeweging in huis, waarmee hij verdedigers degradeert tot tweederangs figuranten. Op dagen dat alles lukt gaan alle remmen los en is Ali Elkhattabi niet te stoppen.

Ik weet dat hij ook slechte dagen had. Dan was Ali ook echt slecht en was zijn inbreng voor het team niet al te groot. Het was misschien wel de reden waarom hij moest afhaken in Alkmaar, toen die ploeg begon met het bestormen van de vaderlandse voetbaltop. Net niet goed genoeg. Dat is geen schande, er zijn per slot van rekening veel meer voetballers die net als Ali Elkhattabi net niet goed genoeg zijn voor de top. Zij vullen wekelijks het beeld bij Talpa en mogen wel in de eredivisie spelen. Ali dus niet meer, want niemand durfde het met hem aan. Waarom heeft Sparta geen poging gedaan de verloren zoon wederom terug te halen? Haris Medunjanin, Ali Elkhattabi, Jason Oost en Dominique van Dijk in je ploeg, dat klinkt alleen al sensationeel! Geloven ze bij NEC nu echt dat ze meer aan Paul Jans hebben? Wat ziet NAC in de beperkte Tamerus? En het is helemaal onbegrijpelijk dat Excelsior de Schiedammer Elkhattabi niet benaderd heeft om de gelederen te versterken. Denken ze daar serieus dat Guilliano Grot ze in de eredivisie kan houden? Elkhattabi is een kind van de streek en had prima in de ploeg gepast.

Het mocht helaas niet zo zijn en dus zit één der sierlijkste aanvallers van de afgelopen jaren gewoon werkloos thuis. In zijn prachtige woning doodt Ali nu de tijd met het bekijken van films en het spelen van Playstation-spelletjes. Bij welke ploeg zal hij zichzelf hebben toegevoegd in Pro Evolution Soccer? Als liefhebber hoop ik op een club die alsnog besluit hem een kans te geven. Dat kan nog, hij had geen contract deze zomer. Je haalt er een publieksspeler mee terug en bovendien een spits die bewezen heeft doelpunten te kunnen maken op het hoogste niveau. Kom op, wie gaat Ali Elkhattabi redden voor de titel vergeten voetballer? De eredivisie kan wel wat smaak gebruiken.

quote:

O O DEN HAAG

Frans Adelaar is trainer van FC Den Haag, in betere tijden ooit ADO geheten. Vrijdagavond verloor hij met zijn ploeg voor de vierde opeenvolgende keer en de supporters, die vroeger vaak van zich lieten horen, houden zich nog altijd op de vlakte, murwgeslagen van de bedroevende resultaten als ze zijn. Toen in Waalwijk de wedstrijd bijna afgelopen was, ontrolden ze een groot spandoek met de tekst ‘Adelaar vlieg op’. Ludiek, spitsvondig maar niet des ADO’s. De eerstkomende wedstrijden gaan tegen PSV en AZ; nul uit zes dreigt, maar van gedonder in de glazen is nog niets te merken. Waar is de Haagse furie van de aanhang gebleven?

Nu ben ik van huis uit vredelievend en kalm van aard, maar woede van de ADO-aanhang zal ik begrijpen. Op zijn plaats zal die zijn, want wat een nitwit is die Adelaar. Uit zijn mond komen enkel obligate teksten en zijn kapsel is, met dat van Eaglestrainer Mike Snoei, het meest foute van het Nederlandse voetbal. Hij ziet er uit als een autoverkoper, maar dan eentje van een obscure garage waar men louter kan kiezen uit kneuzen van de maand. Zijn selectie staat daar overigens ook bol van, van kneuzen van de maand, met een hele batterij spelers, die hij bij FC Utrecht al onder zijn hoede had voorop. Het ware hem allemaal niet kwalijk te nemen als hij met zijn club gepresteerd had, maar als je na Heerenveen, Roda JC, NAC, en RKC nog nul punten hebt, doe je als trainer iets niet goed.

“Nee, cruciaal wil ik deze wedstrijd nog niet noemen”, sprak hij voor de wedstrijd tegen RKC op Talpa . “Je kan na vier wedstrijden toch onmogelijk spreken van een degradatieduel?” Hij keek erbij alsof zijn ploeg een oefenwedstrijdje ging spelen tegen een boerenploeg uit de provincie, een wedstrijd die er eigenlijk niet toe deed. Nu is RKC inderdaad een boerenploegje uit de provincie, maar de mannen van trainer Adrie Koster beseften in tegenstelling tot ADO wél dat het een partij zou gaan worden van erop of eronder. RKC-ADO was wel degelijk een cruciale wedstrijd. Dan moet je er als ploeg invliegen, opklappen of hoe dat in de voetbaltaal ook heet. Een trainer kan daarvoor zorgen. Instelling, beleving, scherpte; het zijn eigenschappen die een trainer zijn spelers kan bijbrengen, maar als zelfs een oude ‘Indiaanse’ krijger als Stijn Vreven erbij loopt alsof hij verlamd is van de dampen uit de vredespijp of beneveld door vuurwater, is er iets goed mis.

Na afloop werd Adelaar opnieuw voor de camera gehaald. Of hij wel eens dacht aan dreigend ontslag, was de tamelijk voor de hand liggende vraag. “Daar besteed ik geen energie aan”, antwoordde Adelaar met een uitgestreken smoel. “Ik besteed mijn energie liever aan spelers.”

Die energie is verspilde moeite. De selectie staat bol van voetballers die er geen hout van kunnen of hun topjaren al lang geleden hebben beleefd. Zo’n Michael Mols ook. Leuk voetballertje hoor, maar van zijn vruchteloos gepiel op de vierkante meter, zijn slappe schotjes op doel en vervolgens zijn gitzware haren weer even in goede banen leggen; daar word je als neutraal toeschouwer toch krankjorum van. Voeg daarbij een Vreven die geen schim meer is van de gedreven strijder van weleer, een Bosschaart die dingen doet die een voetballer van een tiende ellftal van een amateurvereniging nog niet doet, een Bakkati die voor het tweede elftal van Heerenveen nog niet goed genoeg was, een door Utrecht afgedankte keeper en je zou haast concluderen dat Adelaar met zijn autoverkoperuiterlijk bij deze ellende op zijn plaats is. ADO is verworden tot een showroom van occasions die rijp zijn voor de sloop.

Adelaar staat er bij en kijkt er naar, handhaaft de kneuzen in zijn basisploeg en de supporters van ADO rollen een spandoekje uit. In het verleden staken ze bij tegenvallende resultaten van hun cluppie ooit de tribunes van het Zuiderpark in de hens. Aan de huidige apathie van de fans kun je zien dat FC Den Haag ADO niet meer is. Waar is de strijd gebleven? De gekrenkte trots van de ploeg uit de residentie?

Adelaar zal wel lekker geslapen hebben vannacht. Pas als Utrechtse Fransie moet vrezen dat hij eerdaags zijn auto totaal uitgebrand terugvindt, moeten we ADO weer een beetje serieus gaan nemen. Nu is het nog het lachertje van de eredivisie en aan Adelaars gezicht te zien, zal dat niet gaan veranderen. Collega-trainer Gerald Vanenburg stond na afloop van Helmond Sport-Veendam bijna te janken bij Talpa; Adelaar staat met een gladgestreken gezicht voor de camera. Vandaag staat hij weer bij de dealer, potentiële kopers proberen een tweedehands Lada of een roestige Alfa Romeo aan te smeren.

ADO is reddeloos verloren.