R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Originele OP:
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
Depressie & Angst #5
Depressie & Angst #6
Depressie & Angst #7
Depressie & Angst #8
Depressie & Angst #9
Depressie & Angst #10
Depressie & Angst #11
Depressie & Angst #12
Depressie & Angst #13
Depressie & Angst #14 ..... waar we het kabinet NIET leuk vinden
Depressie & Angst #15 ..... zonder bijwerkingen!
Depressie & Angst #16
Depressie & Angst #17
Korte omschrijving depressie:quote:Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Korte uitleg van angststoornissen:quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
Vorige delen:quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Bron: http://www.trimbos.nl/ond(...)stoornissen-algemeen
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
Depressie & Angst #5
Depressie & Angst #6
Depressie & Angst #7
Depressie & Angst #8
Depressie & Angst #9
Depressie & Angst #10
Depressie & Angst #11
Depressie & Angst #12
Depressie & Angst #13
Depressie & Angst #14 ..... waar we het kabinet NIET leuk vinden
Depressie & Angst #15 ..... zonder bijwerkingen!
Depressie & Angst #16
Depressie & Angst #17
Laatste 2 posts:
quote:Op maandag 22 oktober 2012 13:37 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Hebben we het hier ook over AD? Ik heb venlafaxine maar heb daarnaast nog best veel last van angsten, die zijn dan wel in periodes, bijvoorbeeld als de structuur wordt onderbroken en ik geen goed inzicht heb in de volgende week. En dan met name in de ochtend, in de late middag en avond gaat het meestal beter. Mijn psych zegt liever niet te willen verhogen als het niet noodzakelijk is. Ik doe het liever ook niet, maar die keuze is natuurlijk aan mij.
Iemand ervaringen met Venlafaxine en bijwerkingen? Ik heb uiteraard de bijsluiters enz doorgelezen maar het is allemaal maar vage informatie. Heb hiervoor citalopram gehad maar ben dus overgestapt.
quote:
@sinterklaaskapoentje,
Tja, ik kan hier niks over zeggen gebruik zelf geen medicatie en ben er eigenlijk tegen. Maar als je het echt nodig hebt, moet je het maar verhogen denk ik.
Hier merk ik dat nu echt angst heb, als ik alleen thuis ben en het is donker is het op zijn ergst. Terwijl als ik overdag alleen thuis ben valt de angst nog te controleren, maar als het donker is voel ik mijn hart gewoon kloppen..
En deels is het wel normaal en verklaarbaar, maar tegelijkertijd is het zo eng, en irritant.
Ik ben ongeveer een maand niet aan het werk en het frustreert heel erg dat je niet zomaar over je angsten kan komen. Het duurt voor mijn gevoel te lang en blijf teveel hangen nu. Ik heb erg last van paniekaanvallen e.d. Is het echt zo dat je geduld moet hebben en alles stap voor stap moet doen?
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Er zijn heel veel mensen tegen medicatie, maar op het gegeven moment moet je toch wel een stap zetten als het echt niet gaat. Er zijn ook veel mensen tegen omdat het pas en te onpas wordt uitgegeven. Dat kan ook wel kloppen, ik zie om me heen ook mensen waar ADHD of ADD wordt gediagnostiseerd en die al direct ritalin krijgen voorgeschreven (hoewel je altijd nee kan zeggen, het is niet zo dat je gedwongen wordt).quote:
@sinterklaaskapoentje,
Tja, ik kan hier niks over zeggen gebruik zelf geen medicatie en ben er eigenlijk tegen. Maar als je het echt nodig hebt, moet je het maar verhogen denk ik.
Hier merk ik dat nu echt angst heb, als ik alleen thuis ben en het is donker is het op zijn ergst. Terwijl als ik overdag alleen thuis ben valt de angst nog te controleren, maar als het donker is voel ik mijn hart gewoon kloppen..
En deels is het wel normaal en verklaarbaar, maar tegelijkertijd is het zo eng, en irritant.
Maar veel mensen die tegen zijn weten niet eens wat het doet. Die roepen alleen dat het chemisch dus slecht is. Als het gewoon echt niet gaat, kan je die stap best nemen in overleg met een psychiater. Mijn psych is ook tegen het verhogen als het niet nodig is, maar als je zo veel last van je angsten ondervind kan het dus wel. Ik heb ook meerdere keren moeten aankloppen voordat hij het ook noodzakelijk achtte. Dus nu 4 weken met een dubbele dosis proberen vanaf vanochtend.
Enig geduld en goede aanpak is wel belangrijk, zie je een psycholoog hiervoor? Het duurt voor het gevoel altijd te lang, als je heimelijk gaat hopen naar betere tijden en daar heel erg naar verlangt maakt het er zeker niet makkelijker op. Hetzelfde geld voor het heel erg willen 'overkomen' van je angst, als je je angst wil verslaan komt er alleen meer angst bij kijken als dat keer op keer niet lukt.quote:
Ik ben ongeveer een maand niet aan het werk en het frustreert heel erg dat je niet zomaar over je angsten kan komen. Het duurt voor mijn gevoel te lang en blijf teveel hangen nu. Ik heb erg last van paniekaanvallen e.d. Is het echt zo dat je geduld moet hebben en alles stap voor stap moet doen?
:')
Ik heb even wat posts van je teruggelezen.quote:
Ik ben ongeveer een maand niet aan het werk en het frustreert heel erg dat je niet zomaar over je angsten kan komen. Het duurt voor mijn gevoel te lang en blijf teveel hangen nu. Ik heb erg last van paniekaanvallen e.d. Is het echt zo dat je geduld moet hebben en alles stap voor stap moet doen?
Daarin gaf je ook aan "net" met medicatie begonnen te zijn.
Om terug te komen op je post: Naar mijn ervaring is het beter om dingen stap voor stap te doen, zeker als je ergens al jaren last van hebt. Je zou het natuurlijk ook sneller 'kunnen' proberen, maar succes is dan niet gegarandeerd, om het maar zo te zeggen.
Hopelijk werkt je medicatie voor je
Tevens ben ik het eens met wat Kapoentje heeft gezegd
Je wilt natuurlijk vooruit, maar uiteraard vooruit op de lange (liefst permanente) termijn. Je moet zelf aanvoelen wat het beste voor je werkt en als je pech hebt, kan je nog wel een jaartje of wat bewust bezig zijn met die angsten. Kan langer duren, maar wellicht (omdat jij vrij intensieve behandeling hebt (therapie als ik 't goed heb)) duurt het voor jou niet zo lang.
Zelf was ik ook falicant tegen medicatie, maar vind het achteraf wel jammer dat ik er niet eerder aan begonnen ben.quote:
[..]
Er zijn heel veel mensen tegen medicatie, maar op het gegeven moment moet je toch wel een stap zetten als het echt niet gaat. Er zijn ook veel mensen tegen omdat het pas en te onpas wordt uitgegeven. Dat kan ook wel kloppen, ik zie om me heen ook mensen waar ADHD of ADD wordt gediagnostiseerd en die al direct ritalin krijgen voorgeschreven (hoewel je altijd nee kan zeggen, het is niet zo dat je gedwongen wordt).
Maar veel mensen die tegen zijn weten niet eens wat het doet. Die roepen alleen dat het chemisch dus slecht is. Als het gewoon echt niet gaat, kan je die stap best nemen in overleg met een psychiater. Mijn psych is ook tegen het verhogen als het niet nodig is, maar als je zo veel last van je angsten ondervind kan het dus wel. Ik heb ook meerdere keren moeten aankloppen voordat hij het ook noodzakelijk achtte. Dus nu 4 weken met een dubbele dosis proberen vanaf vanochtend.
Het klopt idd dat ik sinds kort aan medicatie begonnen ben. Heel herkenbaar ik wilde het niet, maar mijn klachten bestaan al een aantal jaar en werden de laatste tijd steeds erger. Het beinvloed alles je werk, je sociale leven, leuke dingen doen.. Daarom hoop ik dat de medicijnen gaan aanslaan. Zit nu op 4 weken en merk er nog weinig van. Bijwerkingen waren echt heftig. Thanks voor de reacties iig. Het heeft ook tijd nodig. De vechtlust is er alleen hoe en wat je dingen kan aanpakken, is lastig. Heeft het voor jullie ook zo'n invloed op jullie leven en hoe reageren mensen er in je omgeving op? Weinig mensen begrijpen het voor mn gevoel en met een het komt wel goed heb je zo weinig aan..
Wat die vechtlust betreft, onthoudt dat het vaak een kwestie van de lange adem is. Het is vrij normaal dat die vechtlust een keer (of meerdere keren zelfs) weg is omdat je geen vooruitgang lijkt te boeken.quote:
Het klopt idd dat ik sinds kort aan medicatie begonnen ben. Heel herkenbaar ik wilde het niet, maar mijn klachten bestaan al een aantal jaar en werden de laatste tijd steeds erger. Het beinvloed alles je werk, je sociale leven, leuke dingen doen.. Daarom hoop ik dat de medicijnen gaan aanslaan. Zit nu op 4 weken en merk er nog weinig van. Bijwerkingen waren echt heftig. Thanks voor de reacties iig. Het heeft ook tijd nodig. De vechtlust is er alleen hoe en wat je dingen kan aanpakken, is lastig. Heeft het voor jullie ook zo'n invloed op jullie leven en hoe reageren mensen er in je omgeving op? Weinig mensen begrijpen het voor mn gevoel en met een het komt wel goed heb je zo weinig aan..
Je wilt graag met een sprintje je problemen oplossen, maar soms lijkt het meer een marathon.
Mijn omgeving wist niet dat ik depressief en angstig was (ik liet ook nooit wat blijken), ze dachten vaak dat het onwil en luiheid was.
Nu weten ze het wel, maar nog niet zo lang. Ik laat het als het ware langzaam binnendruppelen ipv ze in 1 keer alles "op te biechten".
Het vervelende met medicatie is dat je niet echt van tevoren weet of het gaat werken of niet, hopelijk werkt het voor jou wel
Voor mijn angstklachten gebruik ik Xanax Retard. Dat is een kalmeringsmiddel (vrij lichte dosis, maar kan er ook 2 innemen) dat 24 uur werkt. Ik gebruik het nauwelijks nog, maar vind het HEEL prettig dat ik daarop terug kan vallen, mocht het nodig zijn
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
quote:[quote]
[..]
Het klopt idd dat ik sinds kort aan medicatie begonnen ben. Heel herkenbaar ik wilde het niet, maar mijn klachten bestaan al een aantal jaar en werden de laatste tijd steeds erger. Het beinvloed alles je werk, je sociale leven, leuke dingen doen.. Daarom hoop ik dat de medicijnen gaan aanslaan. Zit nu op 4 weken en merk er nog weinig van. Bijwerkingen waren echt heftig. Thanks voor de reacties iig. Het heeft ook tijd nodig. De vechtlust is er alleen hoe en wat je dingen kan aanpakken, is lastig. Heeft het voor jullie ook zo'n invloed op jullie leven en hoe reageren mensen er in je omgeving op? Weinig mensen begrijpen het voor mn gevoel en met een het komt wel goed heb je zo weinig aan..
[/quote]quote:Tevens ben ik het eens met wat Kapoentje heeft gezegd
Je wilt natuurlijk vooruit, maar uiteraard vooruit op de lange (liefst permanente) termijn. Je moet zelf aanvoelen wat het beste voor je werkt en als je pech hebt, kan je nog wel een jaartje of wat bewust bezig zijn met die angsten. Kan langer duren, maar wellicht (omdat jij vrij intensieve behandeling hebt (therapie als ik 't goed heb)) duurt het voor jou niet zo lang.
[..]
Zelf was ik ook falicant tegen medicatie, maar vind het achteraf wel jammer dat ik er niet eerder aan begonnen ben.
Het niet kunnen accepteren van het feit dat je 'iets hebt' is voor mij de grootste blokkade. Als het een tijdje goed gaat en ik heb geen angsten vergeet ik het feit dat die er wel vaak zijn. Als het dan terugkomt kan ik balen als een stekker en geef ik mezelf de schuld. Het haten van je 'aandoening' werkt sowieso averechts naar mijn ervaring, en het accepteren daarvan heeft ook tijd nodig (bij mij dan). Ik probeer het steeds meer te accepteren.
Mensen in mijn omgeving reageren wisselend. Het vervelendste is dat de meeste mensen niet weten hoe het is, en daardoor niet snappen hoe het is. Dat kun je mensen natuurlijk niet kwalijk nemen, ik zou ook niet weten hoe het is voor een vrouw om onzeker te zijn over hun lichaam terwijl ik als man het lichaam wel mooi vind. Dan zeg ik ook 'stel je niet zo aan'.
Met mijn ex-vriendin (4 jaar relatie) was het wel lastig. Zij werd het op het gegeven moment ook zat als ik weer eens in de put zat en het feit dat zij zich niet kon inleven in hoe ik me soms voelde (nogmaals ik neem dit haar niet kwalijk) maakte het ook moeilijk. Ik kon het wel uitleggen maar het kwam niet aan.
Mijn ouders reageren supergoed, het is namelijk een erfelijke aandoening, mijn vader heeft ook jaren last gehad van angsten en depressie totdat hij de juiste medicatie kreeg. Mijn opa is ook veel depressief geweest en ik zie het bij meer mensen in de famillie. Mijn ouders reageren altijd vanuit eindeloos geduld en ik kan er werkelijk altijd terecht. Dit heeft ook wel een nadeel, ze zijn namelijk nooit streng en roepen nooit van, 'hup, rug recht en gaan met die banaan'. Ze laten me eerder thuis zitten en willen zonodig zelfs hun vakantie opzeggen om er voor mij te zijn als het nodig mag zijn (is nooit gebeurt verder, ik zou nooit zo ver gaan).
Vrienden weten dit al jaren van me en ik ben er gewoon open over. Ik probeer ze niet te veel 'lastig' te vallen en ga me niet lopen aanstellen als het niet nodig is. Als ik met een goede vriend zit laat ik gewoon bij aanvang weten hoe ik me voel en of hij/zij er evt. rekening mee kan houden, en evt. praten we er even over. Daarna wil ik gewoon weer iets leuks doen, afleiding werkt het best.
Over het algemeen merken zij er niet heel veel van, vaak hoor ik ook dat ze niet doorhebben dat het soms zo slecht gaat, omdat ik toch extravert overkom (dat weet magnetronkoffie ook
). Bij mijn ex-vriendin was het wel anders want die zag ik veel vaker, en dan kom je achter veel meer.
:')
Jullie verhalen komen mij wel bekend voor. Ik ben sowieso iemand die anderen niet lastig wilt vallen met mijn shit en vaak doe alsof alles goed gaat. Dit breekt je op een gegeven moment op en dan moet je wel uitleggen wat er aan de hand is. Het niet accepteren dat ik dit nu heb, is ook een groot ding nu. Ik ben boos en gefrustreerd dat het nu niet gaat zoals ik het wil. Ook zou ik graag weer aan het werk willen, maar ik heb al moeite om dingen te doen dat ik daar eigenlijk niet aan kan denken. Het erfelijke is bij mij ook van toepassing. Mijn mama heeft rond haar dertigste ook angsten gehad en durfde niks meer te doen.
Ik hoop echt dat de medicatie straks zn werk gaat doen. Het is ook naief om te denken dat het een wondermiddel gaat zijn, want je zal zelf ook nog moeten vechten ertegen en dingen gaan doen. Dat het invloed heeft op contacten met anderen, vind ik ook moeilijk. De enige waar ik echt goed mee kan praten, is mijn mama omdat zij ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt en een vriendin die ook goed in de shit heeft gezeten. Verder is het gewoon moeilijk om uit te leggen wat je angsten precies zijn en wat paniekaanvallen met je doen.
Het is iig fijn om zo je verhaal te doen. Ben ook bezig met dingen opschrijven en dat helpt even om niet heel de dag ermee bezig te zijn.
Ik hoop echt dat de medicatie straks zn werk gaat doen. Het is ook naief om te denken dat het een wondermiddel gaat zijn, want je zal zelf ook nog moeten vechten ertegen en dingen gaan doen. Dat het invloed heeft op contacten met anderen, vind ik ook moeilijk. De enige waar ik echt goed mee kan praten, is mijn mama omdat zij ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt en een vriendin die ook goed in de shit heeft gezeten. Verder is het gewoon moeilijk om uit te leggen wat je angsten precies zijn en wat paniekaanvallen met je doen.
Het is iig fijn om zo je verhaal te doen. Ben ook bezig met dingen opschrijven en dat helpt even om niet heel de dag ermee bezig te zijn.
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Schrijven werkt voor mij niet geweldig, wel geprobeert. Maar het resulteert meestal in extra denken en bedenken van oorzakenquote:
Jullie verhalen komen mij wel bekend voor. Ik ben sowieso iemand die anderen niet lastig wilt vallen met mijn shit en vaak doe alsof alles goed gaat. Dit breekt je op een gegeven moment op en dan moet je wel uitleggen wat er aan de hand is. Het niet accepteren dat ik dit nu heb, is ook een groot ding nu. Ik ben boos en gefrustreerd dat het nu niet gaat zoals ik het wil. Ook zou ik graag weer aan het werk willen, maar ik heb al moeite om dingen te doen dat ik daar eigenlijk niet aan kan denken. Het erfelijke is bij mij ook van toepassing. Mijn mama heeft rond haar dertigste ook angsten gehad en durfde niks meer te doen.
Ik hoop echt dat de medicatie straks zn werk gaat doen. Het is ook naief om te denken dat het een wondermiddel gaat zijn, want je zal zelf ook nog moeten vechten ertegen en dingen gaan doen. Dat het invloed heeft op contacten met anderen, vind ik ook moeilijk. De enige waar ik echt goed mee kan praten, is mijn mama omdat zij ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt en een vriendin die ook goed in de shit heeft gezeten. Verder is het gewoon moeilijk om uit te leggen wat je angsten precies zijn en wat paniekaanvallen met je doen.
Het is iig fijn om zo je verhaal te doen. Ben ook bezig met dingen opschrijven en dat helpt even om niet heel de dag ermee bezig te zijn.
. Af en toe je (ramp)gedachten opschrijven kan soms wel helpen, als je er daarna objectief naar kijkt hoe reëel ze zijn.Welke medicatie heb je en hoe lang heb je het al? Bij SSRI's is het vaak zo dat de eerste paar weken de klachten kunnen verergeren voordat je lichaam er aan gewend is geraakt.
Bij je vrienden zou ik het gewoon uitleggen op een manier dat het voor hun begrijpelijk is, kan heel lastig zijn, maar dat is beter dan het voor je te houden. In mijn klas vertel het niet iedereen, alleen mijn mentor direct en een iemand waar ik beter contact mee heb.
Wat ik zelf heel irritant vind is dat het onbegrjipelijk kan zijn voor mensen die er geen ervaring mee hebben. Als je erg ziek bent, bijvoorbeeld pfeiffer (ik noem maar wat) dan kan je zeggen dat je daardoor veel moe bent, dan snappen mensen het direct. Bij angsten hebben veel mensen de neiging om gewoon te zeggen 'niet zoveel nadenken', gewoon chillen etc. Het is voor hun dan lastig in te zien dat dit niet zo makkelijk gaat.
Ik zou het echt niet aan iedereen vertellen, maar wel aan de mensen die dicht bij je staan. Ik heb zelf veel dingen moeten laten vallen, ik ging eerst nog wel eens uit in andere steden en haalde door tot de ochtend, dit kan nu echt niet meer omdat ik dit gewoon niet volhoud. Net als festivals, ik ben op lowlands geweest en werd knettergek van alle impulsen en drukte, er is geen plek om je terug te trekken en dan is het wel even flink balen als je leuke foto's ziet van mensen die wel op een festival zijn of een nacht doorhalen en er weinig last van hebben.
Het is telkens afwegen of je ergens wel of niet heen kan gaan omdat ik niet weet hoe ik me ga voelen, of ik het vol ga houden, wanneer de laatste treinen rijden etc. Daar kan ik soms wel dagen van te voren vrij obsessief mee bezig zijn.
:')
Ik snap wel wat je bedoeld dat schrijven nog meer zorgt om over dingen na te denken. Maar vooral met het rampdenken helpt het wel een beetje om een soort schema te maken en dan de voor en tegens op te schrijven. Ik merk aan mezelf dat ik niet teveel wil nadenken en me in dingen ga verstoppen. Dat kunnen hele kleine dingen zijn zoals films, series, online kleding shoppen. Echt heel erg, maar ik wil niet heel de dag met dat klote gevoel bezig zijn.quote:
[..]
Schrijven werkt voor mij niet geweldig, wel geprobeert. Maar het resulteert meestal in extra denken en bedenken van oorzaken
Welke medicatie heb je en hoe lang heb je het al? Bij SSRI's is het vaak zo dat de eerste paar weken de klachten kunnen verergeren voordat je lichaam er aan gewend is geraakt.
Bij je vrienden zou ik het gewoon uitleggen op een manier dat het voor hun begrijpelijk is, kan heel lastig zijn, maar dat is beter dan het voor je te houden. In mijn klas vertel het niet iedereen, alleen mijn mentor direct en een iemand waar ik beter contact mee heb.
Wat ik zelf heel irritant vind is dat het onbegrjipelijk kan zijn voor mensen die er geen ervaring mee hebben. Als je erg ziek bent, bijvoorbeeld pfeiffer (ik noem maar wat) dan kan je zeggen dat je daardoor veel moe bent, dan snappen mensen het direct. Bij angsten hebben veel mensen de neiging om gewoon te zeggen 'niet zoveel nadenken', gewoon chillen etc. Het is voor hun dan lastig in te zien dat dit niet zo makkelijk gaat.
Ik zou het echt niet aan iedereen vertellen, maar wel aan de mensen die dicht bij je staan. Ik heb zelf veel dingen moeten laten vallen, ik ging eerst nog wel eens uit in andere steden en haalde door tot de ochtend, dit kan nu echt niet meer omdat ik dit gewoon niet volhoud. Net als festivals, ik ben op lowlands geweest en werd knettergek van alle impulsen en drukte, er is geen plek om je terug te trekken en dan is het wel even flink balen als je leuke foto's ziet van mensen die wel op een festival zijn of een nacht doorhalen en er weinig last van hebben.
Het is telkens afwegen of je ergens wel of niet heen kan gaan omdat ik niet weet hoe ik me ga voelen, of ik het vol ga houden, wanneer de laatste treinen rijden etc. Daar kan ik soms wel dagen van te voren vrij obsessief mee bezig zijn.
Ik gebruik Sertraline sinds 4 weken. De klachten waren in het begin idd vrij heftig. Veel meer paniekaanvallen als normaal en daardoor werden de angsten alleen maar erger. Deze week naar de huisarts om dingen te bespreken. Heeft medicatie voor jou geholpen?
Dat vind ik ook het lastigste. Mensen kunnen van buiten niet zien hoe jij je van binnen voelt zeg maar. Ik zie er gewoon normaal uit en ik kan ook heel goed doen alsof er niks aan de hand is. Sommige mensen trappen er dan niet in
Op dit moment vermijd ik gewoon heel veel dingen dat is gewoon onwijs kut. Ik ben echt van het uiteten, feestjes en leuke dingen doen. Ik ben er van tevoren ook heel erg mee bezig en ga er dan teveel negatief over nadenken. Het is echt te herkenbaar. Krijgen jullie er nog hulp voor? Ik heb een maand mijn psych een beetje ontlopen, omdat ik last had van de bijwerkingen van mijn medicatie. Maar ik ga weer sessies volgen. Het is een jonge relaxte gast dus dat is wel fijn
Weer veel herkenbaars in deze post hierboven.
Ook ik probeer me groot te houden. Ik ben vorige week aan een nieuwe job begonnen zwaar onder mijn niveau. Ik vertelde wel dat ik hiervoor 4 maanden had thuis gezeten maar niet dat ik aan de anti deprisiva zit.
Sommige collega's prikken er zo doorheen en hen vertel ik dan dat ik niet zo lekker in m'n vel zit.
Donderdag werd ik gevraagd om alle bedrijsauto's voor de deur te zetten. Hoewel ik al 4 jaar m'n rijbewijs heb durf ik al jaren niet te rijden, dit leidde tot een soort conflict met m'n chef en een 'jammer' bij haar.
Zulke dingen zijn voor anderen onbegrijpelijk. Anyway goed naar m'n zijn op m'n werk en ik merk direct dat structuur direct invloed heeft op m'n humeur en manier van wakker worden etc. zelfs op zaterdag 'automatisch' vroeg uit de veren terwijl ik er vannacht om 2 uur in kroop
Heeft één van jullie ook angst om bijv. telefoon op te nemen, mails te openen of reacties op fora als deze te lezen? Zo ja, hoe train / verbeter je dat?
[ Bericht 9% gewijzigd door tammepiet op 27-10-2012 07:46:02 ]
Ook ik probeer me groot te houden. Ik ben vorige week aan een nieuwe job begonnen zwaar onder mijn niveau. Ik vertelde wel dat ik hiervoor 4 maanden had thuis gezeten maar niet dat ik aan de anti deprisiva zit.
Sommige collega's prikken er zo doorheen en hen vertel ik dan dat ik niet zo lekker in m'n vel zit.
Donderdag werd ik gevraagd om alle bedrijsauto's voor de deur te zetten. Hoewel ik al 4 jaar m'n rijbewijs heb durf ik al jaren niet te rijden, dit leidde tot een soort conflict met m'n chef en een 'jammer' bij haar.
Zulke dingen zijn voor anderen onbegrijpelijk. Anyway goed naar m'n zijn op m'n werk en ik merk direct dat structuur direct invloed heeft op m'n humeur en manier van wakker worden etc. zelfs op zaterdag 'automatisch' vroeg uit de veren terwijl ik er vannacht om 2 uur in kroop
Heeft één van jullie ook angst om bijv. telefoon op te nemen, mails te openen of reacties op fora als deze te lezen? Zo ja, hoe train / verbeter je dat?
[ Bericht 9% gewijzigd door tammepiet op 27-10-2012 07:46:02 ]
Ik had dus precies hetzelfde toen ik op Lowlands was! Damn, ik werd echt gek daar, al die mensen en dan ook nog de hitte er bovenop. Het was ook eigenlijk de eerste Lowlands dat ik er veel last van had, voelde me echt een soort van gehandicapt. Heb toen een avond superveel gedronken om het te verdringen, maar toen kreeg ik het de dag daarna natuurlijk dubbel zo hard terug.quote:
[..]
Ik zou het echt niet aan iedereen vertellen, maar wel aan de mensen die dicht bij je staan. Ik heb zelf veel dingen moeten laten vallen, ik ging eerst nog wel eens uit in andere steden en haalde door tot de ochtend, dit kan nu echt niet meer omdat ik dit gewoon niet volhoud. Net als festivals, ik ben op lowlands geweest en werd knettergek van alle impulsen en drukte, er is geen plek om je terug te trekken en dan is het wel even flink balen als je leuke foto's ziet van mensen die wel op een festival zijn of een nacht doorhalen en er weinig last van hebben.
Het is telkens afwegen of je ergens wel of niet heen kan gaan omdat ik niet weet hoe ik me ga voelen, of ik het vol ga houden, wanneer de laatste treinen rijden etc. Daar kan ik soms wel dagen van te voren vrij obsessief mee bezig zijn.
Ik merk dat ik er meer last van heb als een dagelijkse 'structuur' doorbroken wordt. Even een paar dagen naar het ouderlijk huis is meestal al genoeg om angsten en een onwerkelijk gevoel te triggeren.
Jullie zullen wel denken: "daar heb je die hoos weer", maar ik zal het blijven herhalen: probeer alsjeblieft om een paar maanden dagelijks te gaan mediteren en houd dat gewoon vol om te kijken of het helpt. Ik weet zeker dat velen van jullie er baat bij zouden hebben. Als je niet weet hoe, doe een Mindfulness cursus of lees er over.
Wat ik momenteel denk is dat jij nog steeds een schattige UI hebt.quote:
Jullie zullen wel denken: "daar heb je die hoos weer", maar ik zal het blijven herhalen: probeer alsjeblieft om een paar maanden dagelijks te gaan mediteren en houd dat gewoon vol om te kijken of het helpt. Ik weet zeker dat velen van jullie er baat bij zouden hebben. Als je niet weet hoe, doe een Mindfulness cursus of lees er over.
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Ik heb er geen moeite mee, maar het heeft denk ik te maken met uitstelgedrag en dat ken ik wel. Wat wel kan helpen is met jezelf af te spreken om maar 2/3 keer uit te stellen voor je het gaat doen. Ik heb zelf dat ik telkens weer fok of facebook open als direct gedrag om iets te ontlopen wat ik moet doen. Het heeft wel een tijdje geholpen om het max 2 keer uit te stellen en dat toe te laten. Maar dit heeft wel wat zelfbeheersing en discipline nodig.quote:Op zaterdag 27 oktober 2012 07:34 schreef tammepiet het volgende:
Heeft één van jullie ook angst om bijv. telefoon op te nemen, mails te openen of reacties op fora als deze te lezen? Zo ja, hoe train / verbeter je dat?
:')
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
quote:
Het was ook eigenlijk de eerste Lowlands dat ik er veel last van had, voelde me echt een soort van gehandicapt. Heb toen een avond superveel gedronken om het te verdringen, maar toen kreeg ik het de dag daarna natuurlijk dubbel zo hard terug.
Drank is een duivel, het is voor mij soms wel zo dat als ik niet lekker in mijn vel zit veel ga drinken (ik drink nooit alleen, maar bij feestjes of vrienden). Dan heb ik relatief vroeg op de avond em al zitten en als gevolg ga ik nog meer drinken en krijg ik dus een kater + spijt. Als ik in die val ben gelopen doe ik het een tijdje niet maar dan loop ik weer eens tegen de lamp. Is zeker een aandachtspuntje waard...quote:
[..]
Heb toen een avond superveel gedronken om het te verdringen, maar toen kreeg ik het de dag daarna natuurlijk dubbel zo hard terug.
Ik merk dat ik er meer last van heb als een dagelijkse 'structuur' doorbroken wordt. Even een paar dagen naar het ouderlijk huis is meestal al genoeg om angsten en een onwerkelijk gevoel te triggeren.
Structuur is voor mij essentieel. Ik ben dan ook superblij dat mijn vakantie, een week in Praag met vrienden goed is verlopen. Ik had bij het begin wel een soort angstaanval, maar door stug door te gaan en niet te veel te drinken is het goed gekomen. Ik zou ook graag ooit eens een europatrip maken. Ik heb in het hostel veel mensen gezien die alle grote steden langsreisden. Ik krijg dan kriebels maar ook angst, hoe zou ik dat volhouden? Waar moet ik allemaal wel rekening mee houden? Etc.
Ik mediteer regelmatig. Ik weet niet of dagelijks nodig is, het gaat er om dat je het juiste inzicht hebt.quote:
Jullie zullen wel denken: "daar heb je die hoos weer", maar ik zal het blijven herhalen: probeer alsjeblieft om een paar maanden dagelijks te gaan mediteren en houd dat gewoon vol om te kijken of het helpt. Ik weet zeker dat velen van jullie er baat bij zouden hebben. Als je niet weet hoe, doe een Mindfulness cursus of lees er over.
:')
Ik heb net een beetje bijgelezen, en bovenstaande is heel herkenbaar. Vooral het drinken, nu controleer ik me altijd als ik op stap ben met anderen omdat ik me dan veiliger voel dan als ik teveel drink. Maar ik heb de neiging om als ik overstuur of angstig of whatever ben juist als ik alleen ben meer te drinken omdat ik dan als het ware alleen ben met mijn eigen "spoken"..en ik zeg ok, ik drink er 1, die word 2 enz.quote:
[..]
[..]
Drank is een duivel, het is voor mij soms wel zo dat als ik niet lekker in mijn vel zit veel ga drinken (ik drink nooit alleen, maar bij feestjes of vrienden). Dan heb ik relatief vroeg op de avond em al zitten en als gevolg ga ik nog meer drinken en krijg ik dus een kater + spijt. Als ik in die val ben gelopen doe ik het een tijdje niet maar dan loop ik weer eens tegen de lamp. Is zeker een aandachtspuntje waard...
Structuur is voor mij essentieel. Ik ben dan ook superblij dat mijn vakantie, een week in Praag met vrienden goed is verlopen. Ik had bij het begin wel een soort angstaanval, maar door stug door te gaan en niet te veel te drinken is het goed gekomen. Ik zou ook graag ooit eens een europatrip maken. Ik heb in het hostel veel mensen gezien die alle grote steden langsreisden. Ik krijg dan kriebels maar ook angst, hoe zou ik dat volhouden? Waar moet ik allemaal wel rekening mee houden? Etc.
-------------knip---------------
Nu heb ik het al een hele tijd onder controle..maar nu slaat het over richting voedsel.
Hier ga ik morgen waarschijnlijk de psych bellen, ondanks dat ik vrijdag nog ben geweest, maar de angst die ik heb krijg ik niet weg of geminderd. En het loopt nu dusdanig hoog op dat ik overstuur en geirriteerd en in rare buien terecht kom, omdat ik met de angst rondloop en heel veel niet durf. En iedereen zegt tegen mij dat ik gewoon de tijd moet nemen en het vrij normaal is omdat ik me echt confronteer met mijn angsten, maar ik heb het idee dat het niet echt lekker loopt
Ik mag morgen ook weer terug naar de psych, Afbouwen medicatie, gaan niet zo als ik zou willen, Weer volop paniekaanvallen en afwezig, niet helemaal lekker dus
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Vervelend en herkenbaar! Heb je ook lichamelijke klachten bij je angsten?quote:
[..]
Ik heb net een beetje bijgelezen, en bovenstaande is heel herkenbaar. Vooral het drinken, nu controleer ik me altijd als ik op stap ben met anderen omdat ik me dan veiliger voel dan als ik teveel drink. Maar ik heb de neiging om als ik overstuur of angstig of whatever ben juist als ik alleen ben meer te drinken omdat ik dan als het ware alleen ben met mijn eigen "spoken"..en ik zeg ok, ik drink er 1, die word 2 enz.
Nu heb ik het al een hele tijd onder controle..maar nu slaat het over richting voedsel.
Hier ga ik morgen waarschijnlijk de psych bellen, ondanks dat ik vrijdag nog ben geweest, maar de angst die ik heb krijg ik niet weg of geminderd. En het loopt nu dusdanig hoog op dat ik overstuur en geirriteerd en in rare buien terecht kom, omdat ik met de angst rondloop en heel veel niet durf. En iedereen zegt tegen mij dat ik gewoon de tijd moet nemen en het vrij normaal is omdat ik me echt confronteer met mijn angsten, maar ik heb het idee dat het niet echt lekker loopt
hé, wat jammer. Maar goed, er komt een nieuwe kans.quote:
Ik mag morgen ook weer terug naar de psych, Afbouwen medicatie, gaan niet zo als ik zou willen, Weer volop paniekaanvallen en afwezig, niet helemaal lekker dus
tja, nee..echt lichamelijke klachten niet. Heel soms ietwat hartkloppingen, maar valt dat valt eigenlijk wel mee. Maar het verstoord mijn slaap wel wat.quote:
[..]
Vervelend en herkenbaar! Heb je ook lichamelijke klachten bij je angsten?
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Ik had dat ook toen ik afbouwde met citalopram toentertijd. Weer terug naar oude dosis en misschien in kleinere stappen afbouwen?quote:
Ik mag morgen ook weer terug naar de psych, Afbouwen medicatie, gaan niet zo als ik zou willen, Weer volop paniekaanvallen en afwezig, niet helemaal lekker dus
:')
Herkenbare verhalen hier. Ik sta ook al jaren stil. Door een te hoge werkdruk ging ik na mijn afstuderen met een burn-out mijn vakantie in. Een maat van me overleed plotseling wat een grote impact op me had.
Ik kreeg voor het eerst te maken met depersonalisatie (3 keer gehad) en later heel veel derealisatie. Ik durfde geen supermarkten meer in en sloot me steeds meer op. In 2009 ben ik bijna de deur niet uitgegaan en sindsdien werk ik hard aan herstel. In 2010 heb ik een overval meegemaakt en ben ik blijven werken. Ik voelde dat ik het niet meer aan kon, maar wilde niet opgeven.
Door mijn baas ben ik naar huis gestuurd en sinds half februari dit jaar zit ik thuis.
Ik heb periodes dat het goed gaat met me. Dat ik mijn angsten aan kan. Maar zoals deze week, een week waarin het me echt niet lukt. Waar in ik ook teleurgesteld in mezelf ben.
De vervelendste momenten ervaar ik bij de confrontatie "stil staan". Wanneer je vrienden en bekenden ziet groeien. Relaties ingaan, gaan samenwonen, trouwen, kinderen krijgen, de carriére ladder beklimmen, een huis kopen, lekker van het leven genieten en ik al blij ben als ik voor de week weer boodschappen heb gehaald (dat is voor mij altijd een hele uitdaging). Ik voel me dan een aansteller en vraag me vaak af of ik er ooit nog wel helemaal van af kom. Het is berg op en berg af. Niet vaak makkelijk.
Ik kreeg voor het eerst te maken met depersonalisatie (3 keer gehad) en later heel veel derealisatie. Ik durfde geen supermarkten meer in en sloot me steeds meer op. In 2009 ben ik bijna de deur niet uitgegaan en sindsdien werk ik hard aan herstel. In 2010 heb ik een overval meegemaakt en ben ik blijven werken. Ik voelde dat ik het niet meer aan kon, maar wilde niet opgeven.
Door mijn baas ben ik naar huis gestuurd en sinds half februari dit jaar zit ik thuis.
Ik heb periodes dat het goed gaat met me. Dat ik mijn angsten aan kan. Maar zoals deze week, een week waarin het me echt niet lukt. Waar in ik ook teleurgesteld in mezelf ben.
De vervelendste momenten ervaar ik bij de confrontatie "stil staan". Wanneer je vrienden en bekenden ziet groeien. Relaties ingaan, gaan samenwonen, trouwen, kinderen krijgen, de carriére ladder beklimmen, een huis kopen, lekker van het leven genieten en ik al blij ben als ik voor de week weer boodschappen heb gehaald (dat is voor mij altijd een hele uitdaging). Ik voel me dan een aansteller en vraag me vaak af of ik er ooit nog wel helemaal van af kom. Het is berg op en berg af. Niet vaak makkelijk.
Ik ben gisteren gebeld door m'n psycholoog dat ik nu een jaar onder behandeling sta bij hem.
Hij vertelde me dat ik nu een eigen risico van 250 euro moet gaan betalen? Hij stelde voor om de behandeling af te sluiten. Ik heb alsnog een nieuwe sessie gepland welke ik nog af kan bellen.
Ik zit nu erg in twijfel want ik heb sowieso het idee dat zijn behandeling niet aanslaat. Ook al meerdere malen aangegeven bij de huisarts welke ik over 2 weken weer zie.
Wat zouden jullie doen?
Hij vertelde me dat ik nu een eigen risico van 250 euro moet gaan betalen? Hij stelde voor om de behandeling af te sluiten. Ik heb alsnog een nieuwe sessie gepland welke ik nog af kan bellen.
Ik zit nu erg in twijfel want ik heb sowieso het idee dat zijn behandeling niet aanslaat. Ook al meerdere malen aangegeven bij de huisarts welke ik over 2 weken weer zie.
Wat zouden jullie doen?
Je psyche is een ingewikkeld iets, als jezelf het idee hebt dat het niet werkt, je ervaart geen verandering ook als is het maar kortstondig dan zou ik er niet mee doorgaan.quote:
Ik ben gisteren gebeld door m'n psycholoog dat ik nu een jaar onder behandeling sta bij hem.
Hij vertelde me dat ik nu een eigen risico van 250 euro moet gaan betalen? Hij stelde voor om de behandeling af te sluiten. Ik heb alsnog een nieuwe sessie gepland welke ik nog af kan bellen.
Ik zit nu erg in twijfel want ik heb sowieso het idee dat zijn behandeling niet aanslaat. Ook al meerdere malen aangegeven bij de huisarts welke ik over 2 weken weer zie.
Wat zouden jullie doen?
me dunkt dat je na een jaar in ieder geval wel weet of deze psych in staat is jou echt te raken met dingen.
Daarboven op komt dat de psych er kennelijk zelf ook geen vertrouwen in heeft aangezien hij voorsteld om het af te sluiten, da was ik er helemaal snel klaar mee (dat is overigens niets ten nadele van die psychiater, vind het wel eerlijk van hem)
maar die 250 euro moet je die gaan betalen over het afgelopen jaar of zou je die vanaf nu moeten gaan betalen als je ermee doorgaat?
Zoals hij het vertelde: als ik na 5 november nog kom betaal ik een premie omdat ik een jaar ga.quote:
[..]
Je psyche is een ingewikkeld iets, als jezelf het idee hebt dat het niet werkt, je ervaart geen verandering ook als is het maar kortstondig dan zou ik er niet mee doorgaan.
me dunkt dat je na een jaar in ieder geval wel weet of deze psych in staat is jou echt te raken met dingen.
Daarboven op komt dat de psych er kennelijk zelf ook geen vertrouwen in heeft aangezien hij voorsteld om het af te sluiten, da was ik er helemaal snel klaar mee (dat is overigens niets ten nadele van die psychiater, vind het wel eerlijk van hem)
maar die 250 euro moet je die gaan betalen over het afgelopen jaar of zou je die vanaf nu moeten gaan betalen als je ermee doorgaat?
Zou ik stoppen en over 3 maanden gaan zit je daar nog aan vast.
Lastig.
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Klinkt als een angst of paniekstoornis, wat voor hulp krijg je?quote:
Herkenbare verhalen hier. Ik sta ook al jaren stil. Door een te hoge werkdruk ging ik na mijn afstuderen met een burn-out mijn vakantie in. Een maat van me overleed plotseling wat een grote impact op me had.
Ik kreeg voor het eerst te maken met depersonalisatie (3 keer gehad) en later heel veel derealisatie. Ik durfde geen supermarkten meer in en sloot me steeds meer op. In 2009 ben ik bijna de deur niet uitgegaan en sindsdien werk ik hard aan herstel. In 2010 heb ik een overval meegemaakt en ben ik blijven werken. Ik voelde dat ik het niet meer aan kon, maar wilde niet opgeven.
Door mijn baas ben ik naar huis gestuurd en sinds half februari dit jaar zit ik thuis.
Ik heb periodes dat het goed gaat met me. Dat ik mijn angsten aan kan. Maar zoals deze week, een week waarin het me echt niet lukt. Waar in ik ook teleurgesteld in mezelf ben.
De vervelendste momenten ervaar ik bij de confrontatie "stil staan". Wanneer je vrienden en bekenden ziet groeien. Relaties ingaan, gaan samenwonen, trouwen, kinderen krijgen, de carriére ladder beklimmen, een huis kopen, lekker van het leven genieten en ik al blij ben als ik voor de week weer boodschappen heb gehaald (dat is voor mij altijd een hele uitdaging). Ik voel me dan een aansteller en vraag me vaak af of ik er ooit nog wel helemaal van af kom. Het is berg op en berg af. Niet vaak makkelijk.
:')
Al even niet meer gepost hier, maar het is even misgegaan hier en lig sinds maandag in het ziekenhuis.. Even goed bijtanken dus en mezelf in een rustige en beschermende omgeving proberen te herstellen/sterker maken..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Wat is er precies gebeurtquote:
Al even niet meer gepost hier, maar het is even misgegaan hier en lig sinds maandag in het ziekenhuis.. Even goed bijtanken dus en mezelf in een rustige en beschermende omgeving proberen te herstellen/sterker maken..
?
:')
Gewoon een flinke terugval en te erg om er mee rond te blijven lopen, situatie uitzichtloos kwam naderbij, dus aan de bel getrokken voor het echt te laat zou zijnquote:
[..]
Wat is er precies gebeurt
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Valt niet altijd mee met de Koudere en Donkere dagen.
Maar ik probeer mezelf er goed en positief door heen te slaan.
Maar ik probeer mezelf er goed en positief door heen te slaan.
Ik vind het aan de ene kant best gezellig en zet dan vaak bijpassende muziek op.quote:
Valt niet altijd mee met de Koudere en Donkere dagen.
Maar ik probeer mezelf er goed en positief door heen te slaan.
weet iemand of het normaal is dat je spierkramp hebt in rug en benen als je kruislings aan het op en afbouwen bent?
ik heb mijn psych al gebeld maar die is in gesprek
ik heb mijn psych al gebeld maar die is in gesprek
S. 2014
J. 2016
J. 2016
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Zou een gevolg van loskomende stress kunnen zijn. Medicatie heeft zo veel bijwerkingen die ook bij iedereen weer anders zijn dat het altijd moeilijk in te schatten is.quote:
weet iemand of het normaal is dat je spierkramp hebt in rug en benen als je kruislings aan het op en afbouwen bent?
ik heb mijn psych al gebeld maar die is in gesprek
:')
Jullie kennen me vast nog wel. Ik heb een tijdje niet in dit topic gepost, maar moet toch even mijn "ei" kwijt. Ik heb de afgelopen jaren heel veel therapieën bij Dimence gehad vanwege mijn depressies, maar telkens val ik toch weer terug. Nu gaat het ook weer heel slecht. Vorig jaar is er een uitgebreid psychologisch onderzoek gedaan en daaruit kwam toen alleen naar voren dat ik een ernstige recidiverende depressie had. Maar ik had bij een aantal persoonlijkheidsstoornissen (van cluster B en C) al wel veel symptomen, maar net niet genoeg zeg maar.
Inmiddels ben ik Dimence vanwege allerlei redenen helemaal zat en ben ik naar het ziekenhuis gegaan, naar de afdeling Psychiatrie daar. Vanmiddag had ik daar een intakegesprek en de psychiater daar denkt dat ze bij Dimence de fout hebben gemaakt door teveel naar die depressieve klachten te kijken en daarvoor proberen te behandelen, ipv voor de dingen die met mijn persoonlijkheid te maken hebben. Vandaar dat al die therapieën niet gewerkt hebben. Dus nu gaat hij me aanmelden voor Scelta in Apeldoorn, die gespecialiseerd zijn in persoonlijkheidsproblematiek. Ze hebben daar ambulante begeleiding, groepstherapieën, een 3-daagse deeltijd en klinische behandeling. Psychiater dacht dat 3-daagse wel wat voor mij zou zijn, maar goed, dat is dus afwachten wat er uit intakegesprek bij Scelta komt. En zal nog wel even duren voor ik daar terecht kan, want wachtlijsten zijn overal natuurlijk.
En naast de verwijzing naar Scelta word ik zodra er plek is opgenomen op de PAAZ, om het patroon van thuis te doorbreken van de hele dag in bed liggen, niet eten, geen insuline spuiten, geen activiteiten ondernemen etc. Ze kunnen op de PAAZ niet aan mijn persoonlijkheidsproblematiek werken, want daar zijn ze niet in gespecialiseerd. Maar het is meer om even een "time-out" te krijgen zeg maar en om mijn eetpatroon en de diabetes weer een beetje op orde te krijgen/te reguleren. Want door slecht te eten en een hoge bloedsuikerwaarde ga je je natuurlijk ook niet beter voelen...
Maar ik ben iig erg blij met hoe het gesprek vanmiddag is verlopen. Ik voelde me echt gehoord en serieus genomen. Zo kan het dus ook
En dat ik niet meer naar Dimence hoef zorgt ook al voor heel veel rust
@sylvana
wat fijn dat er weer een soort lichtje brand aan het eind van de tunnel. En ik snap niet waarom ze die persoonlijkheidsissues niet aanpakken, want het is toch logisch dat je daardoor telkens weer terugvalt. Tuurlijk is het handig om de depressieve klachten te behandelen maar die ontstaan niet zomaar, dus je moet eerst het achterliggende behandelen wil je echt van de depressies af kunnen, of er duidelijk en goed grip op te kunnen krijgen.
wat fijn dat er weer een soort lichtje brand aan het eind van de tunnel. En ik snap niet waarom ze die persoonlijkheidsissues niet aanpakken, want het is toch logisch dat je daardoor telkens weer terugvalt. Tuurlijk is het handig om de depressieve klachten te behandelen maar die ontstaan niet zomaar, dus je moet eerst het achterliggende behandelen wil je echt van de depressies af kunnen, of er duidelijk en goed grip op te kunnen krijgen.
Waar kun je zo'n psychologisch onderzoek aanvragen dan? Lijkt me best interessant.quote:
Jullie kennen me vast nog wel. Ik heb een tijdje niet in dit topic gepost, maar moet toch even mijn "ei" kwijt. Ik heb de afgelopen jaren heel veel therapieën bij Dimence gehad vanwege mijn depressies, maar telkens val ik toch weer terug. Nu gaat het ook weer heel slecht. Vorig jaar is er een uitgebreid psychologisch onderzoek gedaan en daaruit kwam toen alleen naar voren dat ik een ernstige recidiverende depressie had. Maar ik had bij een aantal persoonlijkheidsstoornissen (van cluster B en C) al wel veel symptomen, maar net niet genoeg zeg maar.
Inmiddels ben ik Dimence vanwege allerlei redenen helemaal zat en ben ik naar het ziekenhuis gegaan, naar de afdeling Psychiatrie daar. Vanmiddag had ik daar een intakegesprek en de psychiater daar denkt dat ze bij Dimence de fout hebben gemaakt door teveel naar die depressieve klachten te kijken en daarvoor proberen te behandelen, ipv voor de dingen die met mijn persoonlijkheid te maken hebben. Vandaar dat al die therapieën niet gewerkt hebben. Dus nu gaat hij me aanmelden voor Scelta in Apeldoorn, die gespecialiseerd zijn in persoonlijkheidsproblematiek. Ze hebben daar ambulante begeleiding, groepstherapieën, een 3-daagse deeltijd en klinische behandeling. Psychiater dacht dat 3-daagse wel wat voor mij zou zijn, maar goed, dat is dus afwachten wat er uit intakegesprek bij Scelta komt. En zal nog wel even duren voor ik daar terecht kan, want wachtlijsten zijn overal natuurlijk.
En naast de verwijzing naar Scelta word ik zodra er plek is opgenomen op de PAAZ, om het patroon van thuis te doorbreken van de hele dag in bed liggen, niet eten, geen insuline spuiten, geen activiteiten ondernemen etc. Ze kunnen op de PAAZ niet aan mijn persoonlijkheidsproblematiek werken, want daar zijn ze niet in gespecialiseerd. Maar het is meer om even een "time-out" te krijgen zeg maar en om mijn eetpatroon en de diabetes weer een beetje op orde te krijgen/te reguleren. Want door slecht te eten en een hoge bloedsuikerwaarde ga je je natuurlijk ook niet beter voelen...
Maar ik ben iig erg blij met hoe het gesprek vanmiddag is verlopen. Ik voelde me echt gehoord en serieus genomen. Zo kan het dus ook
Aan het eind van de dag heeft de psych eindelijk terug gebeld,!!
Het feit dat ik een soort stroom door mijn rug voel heeft dus inderdaad met het op en af bouwen te maken! Het afbouwen van de paroxetine kan het veroorzaken, maar het opbouwen van de sertraline ook! Dikke party dus! Maar goed we blijven gewoon doorademen, en dan gaat het vanzelf wel beter
De reden dat ik trouwens nu over schakel is omdat we geprobeerd hebben om er helemaal vanaf te komen, maar dat ging niet zo goed, of beter gezegd helemaal niet! Ik was gaan afbouwen omdat wij na ons trouwen een kinderwens hebben, Daarom kwam ik voor het afbouwen ook terecht bij de poli psychiatrie in het erasmus mc Rotterdam.
Nou afbouwen wordt m niet, Dikke kans dat ik zelf een stofje niet aanmaak, omdat ik zo snel weer terugviel, Nu heb ik medicatie gekregen, die , mits onder goede begeleiding' wel met zwangerschap mag en kan, Zitten een paar voorwaarden aan, maar daar kan ik wel mee leven.
Het feit dat ik een soort stroom door mijn rug voel heeft dus inderdaad met het op en af bouwen te maken! Het afbouwen van de paroxetine kan het veroorzaken, maar het opbouwen van de sertraline ook! Dikke party dus! Maar goed we blijven gewoon doorademen, en dan gaat het vanzelf wel beter
De reden dat ik trouwens nu over schakel is omdat we geprobeerd hebben om er helemaal vanaf te komen, maar dat ging niet zo goed, of beter gezegd helemaal niet! Ik was gaan afbouwen omdat wij na ons trouwen een kinderwens hebben, Daarom kwam ik voor het afbouwen ook terecht bij de poli psychiatrie in het erasmus mc Rotterdam.
Nou afbouwen wordt m niet, Dikke kans dat ik zelf een stofje niet aanmaak, omdat ik zo snel weer terugviel, Nu heb ik medicatie gekregen, die , mits onder goede begeleiding' wel met zwangerschap mag en kan, Zitten een paar voorwaarden aan, maar daar kan ik wel mee leven.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Bij de GGZ-instelling waar je onder behandeling bent.quote:
[..]
Waar kun je zo'n psychologisch onderzoek aanvragen dan? Lijkt me best interessant.
Ja precies, maar dat hebben ze zich bij Dimence dus onvoldoende beseft.quote:
@sylvana
wat fijn dat er weer een soort lichtje brand aan het eind van de tunnel. En ik snap niet waarom ze die persoonlijkheidsissues niet aanpakken, want het is toch logisch dat je daardoor telkens weer terugvalt. Tuurlijk is het handig om de depressieve klachten te behandelen maar die ontstaan niet zomaar, dus je moet eerst het achterliggende behandelen wil je echt van de depressies af kunnen, of er duidelijk en goed grip op te kunnen krijgen.
Ik woon in BE, dat is het probleem.quote:
[..]
Bij de GGZ-instelling waar je onder behandeling bent.
Even snel googlen levert het volgende resultaat op: http://www.bfp-fbp.be/nl/klinische-psychologiequote:Op maandag 5 november 2012 19:29 schreef Little_Dolls het volgende:
[..]
Ik woon in BE, dat is het probleem.
Ook in België heb je dus klinische psychologen die zich bezig houden met welke psychische problemen iemand heeft en wat daar de oorzaak van is. Dus ik zou even zoeken naar een klinische psycholoog bij jou in de buurt!
Bedankt. Momenteel ga ik naar een soort dienstencentrum waar je met begeleiders kunt praten. Geen idee of het daar ook kan, maar het zou wel handig zijn.quote:
[..]
Even snel googlen levert het volgende resultaat op: http://www.bfp-fbp.be/nl/klinische-psychologie
Ook in België heb je dus klinische psychologen die zich bezig houden met welke psychische problemen iemand heeft en wat daar de oorzaak van is. Dus ik zou even zoeken naar een klinische psycholoog bij jou in de buurt!
Ik weet niet wat voor begeleiders dat zijn, maar het moet dus een gecertificeerde psycholoog zijn die het doet. Op deze site kun je zelf zoeken naar een psycholoog in België: http://www.vvkp.be/ (in menu links helemaal onderaan staat "ik zoek een psycholoog") Jij moet dus een klinische psycholoog of psychotherapeut zoeken.quote:
[..]
Bedankt. Momenteel ga ik naar een soort dienstencentrum waar je met begeleiders kunt praten. Geen idee of het daar ook kan, maar het zou wel handig zijn.
Het probleem is dat ik niet zomaar naar een "gewone" psycholoog kan omdat dit mij te veel geld kost. Ik ben momenteel nog steeds werkloos. Ik ga naar dit dienstencentrum omdat dit mij veel minder kost.quote:
[..]
Ik weet niet wat voor begeleiders dat zijn, maar het moet dus een gecertificeerde psycholoog zijn die het doet. Op deze site kun je zelf zoeken naar een psycholoog in België: http://www.vvkp.be/ (in menu links helemaal onderaan staat "ik zoek een psycholoog") Jij moet dus een klinische psycholoog of psychotherapeut zoeken.
Misschien kan ik het daar eens navragen...
Oké, ik heb geen idee hoe het met de verzekering in België zit. Hier in Nederland wordt het gewoon vergoed nl. Maar je kunt het altijd bij dat dienstencentrum navragen jaquote:
[..]
Het probleem is dat ik niet zomaar naar een "gewone" psycholoog kan omdat dit mij te veel geld kost. Ik ben momenteel nog steeds werkloos. Ik ga naar dit dienstencentrum omdat dit mij veel minder kost.
Misschien kan ik het daar eens navragen...
Tja, dit is BE... (Op zich al een goede reden om jezelf rot te voelen.quote:
[..]
Oké, ik heb geen idee hoe het met de verzekering in België zit. Hier in Nederland wordt het gewoon vergoed nl. Maar je kunt het altijd bij dat dienstencentrum navragen ja
) Hier lijken psychologen niet terug te betalen; toch niet diegene die ik in deze buurt via jouw link gevonden heb; of het is tot 18 jaar. Heel triest; echt. Alsof werklozen nooit naar een psycholoog hoeven...
Hey Sylvana
Hartstikke mooi dat je je nu in ieder geval serieus genomen voelt in je problemen en hoop dat je er succesvol aan mag gaan werken.
en dan zullen er ongetwijfeld ook voor jou wel weer eens zonnige tijden aan gaan breken.
Hartstikke tof trouwens dat je direct ook alweer anderen aan het helpen bent in dit topic
@Bos81 kut man dat je weer diep in de put bent geraakt
wel verstandig dat je zelf aan de bel getrokken hebt.
Ook voor jou hoop ik snel weer op zonnige tijden
Hartstikke mooi dat je je nu in ieder geval serieus genomen voelt in je problemen en hoop dat je er succesvol aan mag gaan werken.
en dan zullen er ongetwijfeld ook voor jou wel weer eens zonnige tijden aan gaan breken.
Hartstikke tof trouwens dat je direct ook alweer anderen aan het helpen bent in dit topic
@Bos81 kut man dat je weer diep in de put bent geraakt
wel verstandig dat je zelf aan de bel getrokken hebt.
Ook voor jou hoop ik snel weer op zonnige tijden
Dankjewelquote:
Hey Sylvana
Hartstikke mooi dat je je nu in ieder geval serieus genomen voelt in je problemen en hoop dat je er succesvol aan mag gaan werken.
en dan zullen er ongetwijfeld ook voor jou wel weer eens zonnige tijden aan gaan breken.
Hartstikke tof trouwens dat je direct ook alweer anderen aan het helpen bent in dit topic
goed even kort berichtje van mijn kant. De laaste dagen gaat het weer wat minder, omdat er teveel in korte tijd op me af komt. En de organisatie van school helpt ook niet, want dat is helemaal een ramp.
En mijn psych gaat ermee stoppen, dus kan ik naar een ander of stoppen. Ik denk dat ik maar naar een ander ga. Lijkt me het verstandigst.. hoewel ik niet echt heel veel zin heb om opnieuw te moeten beginnen.. 
En mijn psych gaat ermee stoppen, dus kan ik naar een ander of stoppen. Ik denk dat ik maar naar een ander ga. Lijkt me het verstandigst..
hoewel ik niet echt heel veel zin heb om opnieuw te moeten beginnen..
Wat vervelend zeg dat je psych er mee stopt! Als je nog niet zonder denkt te kunnen zou ik idd overstappen naar een andere psych. En ik neem aan dat je oude psych wel een overdracht doet. Dan hoef je niet alles opnieuw te vertellen. Al moet je dan natuurlijk wel weer opnieuw beginnen met een vertrouwensrelatie opbouwen. Sterkte! 
Ik heb inderdaad een angststoornis en de afgelopen vier jaar veelvoudig te maken gehad met paniekaanvallen, hyperventilatie en agorafobie. In 2009 en 2010 door laatstgenoemde bijna niet buiten geweest en daar nog steeds trekjes aan over gehouden. Echter heeft een overval het moeilijker voor me gemaakt om dit patroon te doorbreken.quote:
[..]
Klinkt als een angst of paniekstoornis, wat voor hulp krijg je?
Plat gezegd ben ik bang om in slaap te vallen als ik een nacht slecht geslapen heb. Het welbekende inkakmoment zorgt voor een adrenalinestoot, beven en hevige paniek waarbij, wanneer ik op straat ben, dit weer zorgt voor derealisatie, wat weer angst triggerd. Hierdoor bleef ik weer binnen. En te lang binnen, zorgt er weer voor dat ik angstig ben op straat. Erg lastig allemaal.
Hierdoor maak ik het 's avonds niet te laat als ik bij anderen op bezoek ga of ergens naar toe moet.
Uitjes als de bioscoop bezoeken, een concert bezoeken blijf ik maar moeilijk vinden en zorgen voor ladingen paniek. Supermarkten en andere winkels vind ik ook lastig. Alleen reizen met de trein of ander openbaar vervoer ook.
Vliegen heb ik altijd al moeilijk gevonden. Alles kort: ik heb niet echt meer een leven. Ik ben het langzaam aan het opbouwen, maar val vaak terug.
Ik heb EMDR gehad voor de overval, maar dat heeft niet echt geholpen. Ik blijf slecht slapen als ik de volgende dag op tijd op moet. Ik heb nu cognitieve gedragstherapie, maar ben nog niet in de fase beland om te zeggen dat het me helpt. Dat moet ik nog even afwachten.
@average joe,
je moet terapie altijd een hele tijd geven. Ik loopt nu al bijna 3 jaar bij dezelfde psychologe en eerst het creeren van genoeg vertrouwen...en nu pas is er meer vooruitgang. Heel klein en soms merk ik het zelf niet eens, maar merkt mijn omgeving een verschil aan in mijn gedrag en of persoonlijkheid. Dus gun jezelf de tijd en het is lastig en moeilijk, maar zonder zal het uiteindelijk nog slechter worden.
@Hier,
het gaat minder, heeft te maken met extreme drukte en extreme prikkels. Maar het feit dat de psych ermee gaat stoppen, zorgt voor ngo meer prikkels. Want deze persoon had ik heel erg sterke band kwa vertrouwen. En dat dat nu stopt is lastig, want ik weet dat het stopt, terwijl als het opeens zou zijn is het iets lastiger. Ik voel me in bepaald opzicht een tikkende tijdbom.
je moet terapie altijd een hele tijd geven. Ik loopt nu al bijna 3 jaar bij dezelfde psychologe en eerst het creeren van genoeg vertrouwen...en nu pas is er meer vooruitgang. Heel klein en soms merk ik het zelf niet eens, maar merkt mijn omgeving een verschil aan in mijn gedrag en of persoonlijkheid. Dus gun jezelf de tijd en het is lastig en moeilijk, maar zonder zal het uiteindelijk nog slechter worden.
@Hier,
het gaat minder, heeft te maken met extreme drukte en extreme prikkels. Maar het feit dat de psych ermee gaat stoppen, zorgt voor ngo meer prikkels. Want deze persoon had ik heel erg sterke band kwa vertrouwen. En dat dat nu stopt is lastig, want ik weet dat het stopt, terwijl als het opeens zou zijn is het iets lastiger. Ik voel me in bepaald opzicht een tikkende tijdbom.
Jeeejjj, er is plek op de PAAZ, ik kan vanmiddag worden opgenomen Dus zodra mijn vriend om 16 uur thuis is kunnen we richting ziekenhuis
Oja, ik word opgenomen op afdeling K3
Dus zodra mijn vriend om 16 uur thuis is kunnen we richting ziekenhuis Oja, ik word opgenomen op afdeling K3
waarom wordt je weer opgenomen sylvana?
OT: kruislings op en af bouwen hier best goed! wel wat kleine ongemakken maar psygisch gaat t wel goed, vanmiddag komt mijn eigen zonnebank! daar ben ik ivm winterdipjes zo ontzettend blij mee
OT: kruislings op en af bouwen hier best goed! wel wat kleine ongemakken maar psygisch gaat t wel goed, vanmiddag komt mijn eigen zonnebank! daar ben ik ivm winterdipjes zo ontzettend blij mee
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Omdat het weer helemaal niet goed gaat en het nog wel even duurt voordat ik bij Scelta terecht kan. Maar deze opname is meer bedoeld voor structuur (niet meer hele dag in bed liggen) en weer gezond eetpatroon te krijgen (ipv hele dag niets eten en 's avonds eetbuien krijgen) en weer insuline te spuiten (want dat heb ik ook al tijden niet gedaan, dus mijn bloedsuikerwaarde is torenhoog denk ik) Dus meer even basis weer proberen aan te pakken. Zal dus niet zozeer op psychische gedeelte gericht zijn, omdat ze in ziekenhuis niet gespecialiseerd zijn in persoonlijkheidsstoornissen.quote:
waarom wordt je weer opgenomen sylvana?
Heb al mijn gegevens voor Scelta klaar, dus die kunnen zo op de bus. En behandelaar ging zijn gedeelte vandaag of morgen doen, dus als het goed is kan ik dit jaar nog terecht voor intakegesprek (duurt ongeveer 4 weken nadat gegevens binnen zijn)
Dat ligt natuurlijk aan waar je bent opgenomen en met welke reden. Maar dit is mijn weekschema:quote:Op maandag 12 november 2012 17:21 schreef Senor__Chang het volgende:
Hoe is het eigenlijk om opgenomen te worden? Hoe zien je dagen er uit?
Inmiddels ben ik "geïnstalleerd"
Is wel heeeeel anders dan bij Dimence hoor Heb hier een tweepersoonskamer, en alleen een wastafeltje. Badkamer zit op de gang. Maar voordeel is wel dat je hier gewoon een normale douche met mengkraan hebt. Bij Dimence heb je zo'n "zwembadknopje" die je moet indrukken, na 30 sec weer uitgaat en waar je de temperatuur dus niet van kunt instellen. Eten kun je gewoon op een lijst aangeven wat je wilt, en er wordt met zijn allen in de huiskamer gegeten. Bij Dimence zat je gewoon in het restaurant zeg maar, met alle open afdelingen. Alleen de gesloten afdeling at op de afdeling. En hier zijn op het moment alleen maar vrouwen op de afdeling. En ze hebben ook een moeder-kind gedeelte, dus er komt af en toe ook nog een klein hummeltje voorbij 
*rammelende eierstokken*Heb al gesprek met de psychiater gehad en mag mijn diabetesspullen gewoon in eigen beheer houden. Sertraline en Temazepam niet. Dagprogramma valt op zich wel mee, al zal het voor mij wel heel erg wennen zijn om weer zo vroeg op te staan
[ Bericht 6% gewijzigd door _Hestia_ op 12-11-2012 19:12:17 ]
quote:
Hoe is het eigenlijk om opgenomen te worden? Hoe zien je dagen er uit?
Ik ben dus momenteel ook opgenomen op een open afdeling en wij beginnen de dag om 8.30 met gezamenlijk ontbijt.quote:
[..]
Dat ligt natuurlijk aan waar je bent opgenomen en met welke reden. Maar dit is mijn weekschema:
[ afbeelding ]
Inmiddels ben ik "geïnstalleerd"
Heb al gesprek met de psychiater gehad en mag mijn diabetesspullen gewoon in eigen beheer houden. Sertraline en Temazepam niet. Dagprogramma valt op zich wel mee, al zal het voor mij wel heel erg wennen zijn om weer zo vroeg op te staan
Daarna is er om 9.00 uur de dagopstart waar wordt gekeken hoe de nacht was en wat je planning voor de dag is
Dan zijn er 's ochtends steeds 2 actviteiten varierend van handvaardigheid tot wandelen.
Na de lunch zijn er weer 2 activeiten bestaande uit keuzemodules waaruit je hebt kunnen kiezen. Ook dat kan varieren van wandelen, handenarbeid en hardlopen.
Daarna wordt de dagafgesloten met een bespreking over hoe je dag was en wat je in de avond gaat doen.
Dan wordt er nog gezamenlijk gegeten waarna ieder zijn eigen tijd mag gaan indelen.
Woensdagmiddag en vrijdagmiddag mag iedereen zijn eigen gang gaan (ook naar huis, (woensdag mag er ook bezoek komen))
En in het weekend is er, wat vrij logisch is geen programma en zijn de meesten gewoon thuis bij hun gezinnetje.
Er wordt van je verwacht dat je gewoon deelneemt aan de activiteiten, maar mocht je je te slecht voelen mag je verstek laten gaan, maar dat mag natuurlijk niet te vaak voorkomen.En als je niet meedoet met de activiteit vinden ze het ook fijner dat je wel wat voor je zelf gaat doen ipv op bed gaan liggen piekeren.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Ja, maar op zich valt dagprogramma hier nog wel mee vind ik, best nog veel pauze/lege blokken.quote:
En alle programma's zijn verplicht om aan deel te nemen?
Bah, gaat slecht de laatste tijd..
Sinds een paar weken onder behandeling van een psycholoog en het komt allemaal weer naar boven..
Ik wil alleen maar op bed liggen, meer energie heb ik gewoon niet.
'Gelukkig' heb ik werk, dus ik moet toch mijn bed uit, maar ik trek het echt niet op het moment en weet ook niet wat ik eraan kan doen.
Ik wil gewoon even helemaal niks..
Sorry voor het 'gezeur', maar moest er echt even uit.
Ook meteen een mooie eerste post hier..
Sinds een paar weken onder behandeling van een psycholoog en het komt allemaal weer naar boven..
Ik wil alleen maar op bed liggen, meer energie heb ik gewoon niet.
'Gelukkig' heb ik werk, dus ik moet toch mijn bed uit, maar ik trek het echt niet op het moment en weet ook niet wat ik eraan kan doen.
Ik wil gewoon even helemaal niks..Sorry voor het 'gezeur', maar moest er echt even uit.
Ook meteen een mooie eerste post hier..
Heb je veel aan je psycholoog? Ikzelf ben al heel blij als ik er alles kan tegen vertellen en serieus wordt genomen; dat doet mij al heel veel.quote:Op dinsdag 13 november 2012 16:07 schreef moeraskikker het volgende:
Bah, gaat slecht de laatste tijd..
Sinds een paar weken onder behandeling van een psycholoog en het komt allemaal weer naar boven..
Ik wil alleen maar op bed liggen, meer energie heb ik gewoon niet.
'Gelukkig' heb ik werk, dus ik moet toch mijn bed uit, maar ik trek het echt niet op het moment en weet ook niet wat ik eraan kan doen.
Sorry voor het 'gezeur', maar moest er echt even uit.
Ook meteen een mooie eerste post hier..
De 19de heb ik nogmaals een afspraak; dit maal om een begeleiding te starten. Ik hoop dat die vrouw even vriendelijk is als die vorige (die het intakegesprek moest doen)...
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Cognitieve gedragstherapie is RETten toch? EMDR heb ik ook een tijdje gedaan maar was niet heel succesvol omdat mijn angsten niet een specifieke oorzaak zoals een trauma heeft. Ik kan wel teruggaan naar situaties, maar dan voel me niet zo dramatisch als toen.quote:
[..]
Ik heb inderdaad een angststoornis en de afgelopen vier jaar veelvoudig te maken gehad met paniekaanvallen, hyperventilatie en agorafobie. In 2009 en 2010 door laatstgenoemde bijna niet buiten geweest en daar nog steeds trekjes aan over gehouden. Echter heeft een overval het moeilijker voor me gemaakt om dit patroon te doorbreken.
Plat gezegd ben ik bang om in slaap te vallen als ik een nacht slecht geslapen heb. Het welbekende inkakmoment zorgt voor een adrenalinestoot, beven en hevige paniek waarbij, wanneer ik op straat ben, dit weer zorgt voor derealisatie, wat weer angst triggerd. Hierdoor bleef ik weer binnen. En te lang binnen, zorgt er weer voor dat ik angstig ben op straat. Erg lastig allemaal.
Hierdoor maak ik het 's avonds niet te laat als ik bij anderen op bezoek ga of ergens naar toe moet.
Uitjes als de bioscoop bezoeken, een concert bezoeken blijf ik maar moeilijk vinden en zorgen voor ladingen paniek. Supermarkten en andere winkels vind ik ook lastig. Alleen reizen met de trein of ander openbaar vervoer ook.
Vliegen heb ik altijd al moeilijk gevonden. Alles kort: ik heb niet echt meer een leven. Ik ben het langzaam aan het opbouwen, maar val vaak terug.
Ik heb EMDR gehad voor de overval, maar dat heeft niet echt geholpen. Ik blijf slecht slapen als ik de volgende dag op tijd op moet. Ik heb nu cognitieve gedragstherapie, maar ben nog niet in de fase beland om te zeggen dat het me helpt. Dat moet ik nog even afwachten.
:')
Ik heb heel veel aan deze psycholoog, de eerste van de zoveel die een beetje dieper gaat zoeken qua gevoel./gedachten.quote:
[..]
Heb je veel aan je psycholoog? Ikzelf ben al heel blij als ik er alles kan tegen vertellen en serieus wordt genomen; dat doet mij al heel veel.
De 19de heb ik nogmaals een afspraak; dit maal om een begeleiding te starten. Ik hoop dat die vrouw even vriendelijk is als die vorige (die het intakegesprek moest doen)...
Terwijl ik toch alweer minstens 11 jaar bij een psycholoog loop.
Maar helaas is de psycholoog nu op vakantie en het valt me zwaarder dan ik dacht...
Ja dat herken ik maar al te goed. Had ook niet zoveel aan EMDR. Kon ook teruggaan naar dat moment, maar ervaarde niet qua gevoel wat ik destijds ervaarde.quote:
[..]
Cognitieve gedragstherapie is RETten toch? EMDR heb ik ook een tijdje gedaan maar was niet heel succesvol omdat mijn angsten niet een specifieke oorzaak zoals een trauma heeft. Ik kan wel teruggaan naar situaties, maar dan voel me niet zo dramatisch als toen.
Na 3 maanden slikken aan 30 mg. Citalopram gezet.
Ik kan er prima meeleven. Mijn moeder barstte in tranen uit toen ze hoorde van deze verhoging. Ze wil me op 20 houden.
Toch een keuze van een kundige arts geweest.
Ik kan er prima meeleven. Mijn moeder barstte in tranen uit toen ze hoorde van deze verhoging. Ze wil me op 20 houden.
Toch een keuze van een kundige arts geweest.
Er is geen vervanging voorzien?quote:
[..]
Ik heb heel veel aan deze psycholoog, de eerste van de zoveel die een beetje dieper gaat zoeken qua gevoel./gedachten.
Terwijl ik toch alweer minstens 11 jaar bij een psycholoog loop.
Maar helaas is de psycholoog nu op vakantie en het valt me zwaarder dan ik dacht...
Het gaat er toch om wat jij zelf wil? en hoe jij je er bij voelt?quote:
Na 3 maanden slikken aan 30 mg. Citalopram gezet.
Ik kan er prima meeleven. Mijn moeder barstte in tranen uit toen ze hoorde van deze verhoging. Ze wil me op 20 houden.
Toch een keuze van een kundige arts geweest.
Mijn vriend zou ook liever zien dat ik het niet slikte, maar hij ziet ook wel in dat het zonder medicatie niet gaat, Het proberen af te bouwen was dik drama! Dus dan maar met medicatie.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Dan moet je d'r uitleggen hoe de medicatie werkt. Dit is echt geen grote verhoging. Ik heb een tijdje 40 mg citalopram vanaf 40. Angst werd minder maar ik werd er wat vlak van, toen ben ik teruggegaan naar 20 mg wat eigenlijk niet eens zo heel veel veranderde.quote:
Ik kan er prima meeleven. Mijn moeder barstte in tranen uit toen ze hoorde van deze verhoging. Ze wil me op 20 houden.
De verdubbelde hoeveelheid venlafaxine verloopt goed nu moet ik zeggen. Ik functioneer prima afgezien van moeheid, maar die is er dan ook vooral door het vroeg moeten opstaan voor school...
:')
helaas nietquote:
[..]
Er is geen vervanging voorzien?
dacht wel dat ik het vol zou houden, maar heb zo'n moeite met alleen al naar mijn werk gaan..
maar nog even doorzetten, helaas.
Mooie psycholoog is dat; z'n patiënten even in de kou laten staan en niet eens vervanging voorzien!quote:
[..]
helaas niet
dacht wel dat ik het vol zou houden, maar heb zo'n moeite met alleen al naar mijn werk gaan..
maar nog even doorzetten, helaas.
Welk werk doe je?
Waarom heeft je moeder daar problemen mee? Ik zit ook aan de 30.quote:
Na 3 maanden slikken aan 30 mg. Citalopram gezet.
Ik kan er prima meeleven. Mijn moeder barstte in tranen uit toen ze hoorde van deze verhoging. Ze wil me op 20 houden.
Toch een keuze van een kundige arts geweest.
ik ben informatiemedewerker, bij een hogeschool. Leuk werk wel, jammer dat ik totaal geen concentratie heb, haha.quote:
[..]
Mooie psycholoog is dat; z'n patiënten even in de kou laten staan en niet eens vervanging voorzien!
Welk werk doe je?
Maar ja, ik verwijt de psycholoog niks, er zijn ergere gevallen natuurlijk..
en had niet verwacht dat het een probleem zou worden.. nog tot 10 december volhouden.
quote:
[..]
ik ben informatiemedewerker, bij een hogeschool. Leuk werk wel, jammer dat ik totaal geen concentratie heb, haha.
Maar ja, ik verwijt de psycholoog niks, er zijn ergere gevallen natuurlijk..
en had niet verwacht dat het een probleem zou worden.. nog tot 10 december volhouden.
Succes!
Ik werd er ook mee overvallen dacht zelfs dat ik het nog even moest aankijken maar het ging zo snel allemaal. Met school moeten stoppen.quote:
[..]
ik ben informatiemedewerker, bij een hogeschool. Leuk werk wel, jammer dat ik totaal geen concentratie heb, haha.
Maar ja, ik verwijt de psycholoog niks, er zijn ergere gevallen natuurlijk..
en had niet verwacht dat het een probleem zou worden.. nog tot 10 december volhouden.
Maar even ter zake als het heel erg is. Dan kan je pilletjes regelen bij de huisarts of jezelf laten aanmelden bij de tweedelijns zorg. Ik zie daar nog soms mensen die lachen en vrolijk zijn. Ze praten ook met me ook al kijk ik zo depressief als wat.
Wat ik dus wil zeggen is als lachende mensen er huishouden. Kan jij ook wel verwezen worden. Ik zeg dit omdat in de tweedelijns ook wachttijden zijn. Mijn psychologe zei naar de eerste afspraak niet veel voor mij te kunnen doen. En ik ben dus direct door haar aangemeld. De huisarts kan dat ook. het is zonde als de psycholoog ook jou niet kan helpen met de vijf vergoede afspraken en je pas in februari terecht kan bij de tweedelijns.
Volgens mij heb ik al tweedelijns-hulp (Slecht dat ik dat niet zeker weet 
). De psycholoog is dan toch BIG-geregistreerd?
en aan pilletjes wil ik liever niet beginnen, 'vroeger' ook gekregen, maar werd er alleen maar afgevlakt van en moe. Schoot ook niet op..
Ik weet het gewoon even niet, haha.. Er ligt ook wel een druk op het werk, aangezien dit mijn eerste jaar is en ik wel of geen verlenging kan krijgen, afgegaan op mijn prestaties..
Dus ik doe echt mijn best om het werk te behouden, maar het vergt zoveel energie.
). De psycholoog is dan toch BIG-geregistreerd?en aan pilletjes wil ik liever niet beginnen, 'vroeger' ook gekregen, maar werd er alleen maar afgevlakt van en moe. Schoot ook niet op..
Ik weet het gewoon even niet, haha.. Er ligt ook wel een druk op het werk, aangezien dit mijn eerste jaar is en ik wel of geen verlenging kan krijgen, afgegaan op mijn prestaties..
Dus ik doe echt mijn best om het werk te behouden, maar het vergt zoveel energie.
Psycholoog is altijd eerstelijns geloof ik. Mijn psycholoog was ook big geregistreerd maar eerstelijns. Verder worden maar vijf gesprekken vergoed via verzekering. En dan kost het ook nog eens twintig euro aan eigen bijdrage of het volle pond als je nog niet over je eigen risico zit.quote:
Volgens mij heb ik al tweedelijns-hulp (Slecht dat ik dat niet zeker weet
en aan pilletjes wil ik liever niet beginnen, 'vroeger' ook gekregen, maar werd er alleen maar afgevlakt van en moe. Schoot ook niet op..
Ik weet het gewoon even niet, haha.. Er ligt ook wel een druk op het werk, aangezien dit mijn eerste jaar is en ik wel of geen verlenging kan krijgen, afgegaan op mijn prestaties..
Dus ik doe echt mijn best om het werk te behouden, maar het vergt zoveel energie.
Tweedelijns is dus nooit een psycholoog dacht ik.
Verder sterkte en succes.
Psychotherapeut, excuses!quote:
[..]
Psycholoog is altijd eerstelijns geloof ik. Mijn psycholoog was ook big geregistreerd maar eerstelijns. Verder worden maar vijf gesprekken vergoed via verzekering. En dan kost het ook nog eens twintig euro aan eigen bijdrage of het volle pond als je nog niet over je eigen risico zit.
Tweedelijns is dus nooit een psycholoog dacht ik.
Verder sterkte en succes.
En er worden inderdaad maar een aantal sessies vergoed, zal eens gaan navragen voor tweedelijns..
Als dit nog tot 10 december zo door moet gaan, ik zie het niet zitten..
En dankjewel, komt hopelijk allemaal goed
Oh voor psychotherapeuten denk ik dat dat tweedelijns is maar zou het niet zeker weten!quote:
[..]
Psychotherapeut, excuses!
En er worden inderdaad maar een aantal sessies vergoed, zal eens gaan navragen voor tweedelijns..
Als dit nog tot 10 december zo door moet gaan, ik zie het niet zitten..
En dankjewel, komt hopelijk allemaal goed
En ja ik had 3 weken tussen een afspraak zitten, gevolg is dat ik een overdosis nam van iets. Dat schiet niet op zo!
Ik krijg nu ook tweedelijnsbehandeling. Het jammere is dat ik nier bij mijn huidige psych kan blijven en dus op zoek moet naar iets anders. Ik weet alleen niet waar precies. Iemand bekend in Rdam met een instelling die ook tweedelijnsbehandling hebben? Sowieso moet ik nog naar mijn huisarts, maar wellicht heeft iemand hier goede ervaringen..
Juist zo dacht ik er ook over. Ze is alleen zo bezorgd om mij, ik had deze keuze gemaakt met de arts en zet dan als het ware een streep eronder.quote:
[..]
Waarom heeft je moeder daar problemen mee? Ik zit ook aan de 30.
Zodra iemand dit dan in twijfel trekt zaait diegene angst bij me waardoor ik er niet meer aan wil denken en ga slapen of iets dergelijks.
Gisterenavond keurig met 30 mg begonnen
Goed zo man, het enige gevaarlijke was toen ik er 6 tegelijk heb gepakt. Maar heb nu iets tegen het piekeren!quote:
[..]
Juist zo dacht ik er ook over. Ze is alleen zo bezorgd om mij, ik had deze keuze gemaakt met de arts en zet dan als het ware een streep eronder.
Zodra iemand dit dan in twijfel trekt zaait diegene angst bij me waardoor ik er niet meer aan wil denken en ga slapen of iets dergelijks.
Gisterenavond keurig met 30 mg begonnen
waar krijg je momenteel 2e lijns behandeling in Rotterdam? Ik weet mischien nog wel ergens waar je het kan proberen als je daar nu al niet gaat.quote:
deling. Het jammere is dat ik nier bij mijn hui
Ik ben echt op Sinds ik hier maandag ben gekomen maar een paar uur geslapen. Eerste nacht niet slapen is natuurlijk niet zo raar. Dinsdagavond lukte slapen ook niet, maar was ik te laat om slaapmedicatie op te halen (geven ze niet meer na half 2 's nachts) Gisteren dus zodra het mocht om slaapmedicatie gevraagd. Toen ik voorgeschreven kreeg, zei psychiater dat als 10 mg niet werkte, ik er rustig 2 mocht nemen. Maar officieel staat er dus 10 mg voorgeschreven. En daar houden ze zich in het ziekenhuis aan. Maar 10 mg werkt niet, dus afgelopen nacht weer amper geslapen. Vanochtend hier met psychiater gesprek gehad en hij heeft het nu aangepast, dus vanavond mag ik gewoon 20 mg. Kan ik na 3 nachten eindelijk eens goed slapen 
Verder gaat het erg wisselend, 's ochtends gaat het meestal nog wel, maar na de lunch stort ik echt in. Paar keer conflict gehad, en maak ook wel leuke dingen mee. Vooral de therapieën waar je niks hoeft te zeggen, zoals beeldend, activiteitentherapie, pmt enzo vind ik erg fijn Heb ook alweer van alles geknutseld, is een goeie afleiding
Van het weekend ben ik de enige die niet op verlof gaat. Ga waarschijnlijk zaterdagmiddag wel even met Peter de stad in, maar verder ben ik gewoon op de afdeling. Lekker rustig dus
Sinds ik hier maandag ben gekomen maar een paar uur geslapen. Eerste nacht niet slapen is natuurlijk niet zo raar. Dinsdagavond lukte slapen ook niet, maar was ik te laat om slaapmedicatie op te halen (geven ze niet meer na half 2 's nachts) Gisteren dus zodra het mocht om slaapmedicatie gevraagd. Toen ik voorgeschreven kreeg, zei psychiater dat als 10 mg niet werkte, ik er rustig 2 mocht nemen. Maar officieel staat er dus 10 mg voorgeschreven. En daar houden ze zich in het ziekenhuis aan. Maar 10 mg werkt niet, dus afgelopen nacht weer amper geslapen. Vanochtend hier met psychiater gesprek gehad en hij heeft het nu aangepast, dus vanavond mag ik gewoon 20 mg. Kan ik na 3 nachten eindelijk eens goed slapen Verder gaat het erg wisselend, 's ochtends gaat het meestal nog wel, maar na de lunch stort ik echt in. Paar keer conflict gehad, en maak ook wel leuke dingen mee. Vooral de therapieën waar je niks hoeft te zeggen, zoals beeldend, activiteitentherapie, pmt enzo vind ik erg fijn
Heb ook alweer van alles geknutseld, is een goeie afleiding Van het weekend ben ik de enige die niet op verlof gaat. Ga waarschijnlijk zaterdagmiddag wel even met Peter de stad in, maar verder ben ik gewoon op de afdeling. Lekker rustig dus
Ik ben nu doorverwezen naar 2delijns. Als je een advies hebt heel graagquote:
[..]
waar krijg je momenteel 2e lijns behandeling in Rotterdam? Ik weet mischien nog wel ergens waar je het kan proberen als je daar nu al niet gaat.
Tweedelijns is meer gericht op complexere problemen. Bij eerstelijns gaan ze er meer vanuit dat het aantal sessies helpt voor je problemen en je daarmee therapie kan afsluiten.quote:Op donderdag 15 november 2012 21:29 schreef Little_Dolls het volgende:
Wat betekenen eerstelijns en tweedelijns eigenlijk? Iets wat ik me al lang afvraag...
Ik was even gestopt met meelezen, maar het wil niet zo toch eigenlijk... Iets van doorademen denk ik maar...
Fake it till you make it...
*knuffel*quote:
Ik was even gestopt met meelezen, maar het wil niet zo toch eigenlijk... Iets van doorademen denk ik maar...
Jeej ik heb 20 mg gekregen, dus lekker slapen vannacht
@sylvana
jammer dat je weer opgenomen moest worden. Maar fijn dat het al met al wel redelijk gaat, en vooral de medicatie is wel handig.
Slaap lekker.
@Nijna
jammer, dat het niet echt wil lukken. Gewoon doorzetten! Je komt er wel weer bovenop.
@hier
gaat het dubbel, aan de ene kant wel ok, maar tegelijkertijd helemaal niet. En school wil ook niet helpen omdat het een zooitje is...zelfs bij tentamens. Maar goed ik slenter voort en zet maar door.
jammer dat je weer opgenomen moest worden. Maar fijn dat het al met al wel redelijk gaat, en vooral de medicatie is wel handig.
Slaap lekker.
@Nijna
jammer, dat het niet echt wil lukken. Gewoon doorzetten! Je komt er wel weer bovenop.
@hier
gaat het dubbel, aan de ene kant wel ok, maar tegelijkertijd helemaal niet. En school wil ook niet helpen omdat het een zooitje is...zelfs bij tentamens. Maar goed ik slenter voort en zet maar door.
Ik wilde iedereen die in een vervelende situatie zit toch even sterkte wensen 
Het helpt wel om je hart hier even te luchten en te lezen dat er nog meer "lotgenoten" zijn..
Het helpt wel om je hart hier even te luchten en te lezen dat er nog meer "lotgenoten" zijn..
quote:
Ik wilde iedereen die in een vervelende situatie zit toch even sterkte wensen
Inderdaad, weten dat je niet de enige bent helpt wel watquote:
Ik wilde iedereen die in een vervelende situatie zit toch even sterkte wensen
heb al een tijdje meegelezen, maar wil toch iets posten
wat ervaren jullie als het meest belemmerende aan een depressie?
hebben jullie ook heel veel lichamelijke klachten,
en hoe weet je wanneer angst niet meer normaal is?
ehh
ik vind zelf het meest kutte zo'n gevoel dat je in een donkere wolk zit
ik merk dat ik me moeilijk kan concentreren en echt 1 ding tegelijk kan doen,
terwijl ik eigenlijk de neiging heb om vanalles tegelijk te willen doen
heb heel veel hoofdpijn en misselijkheid (wagenziek-gevoel) en spierpijn en andere pijn in armen en voeten en benen, heel vreemd
als bijvoorbeeld de deurbel gaat sta ik stijf van schrik. hartkloppingen tot en met
of de telefoon, of gister toen mijn teamleidster een berichtje stuurde of ze even kon bellen,
was uiteindelijk heel fijn gesprek, maar totdat ze belde zat ik met bonkend hart en alles, extreem.
wat ervaren jullie als het meest belemmerende aan een depressie?
hebben jullie ook heel veel lichamelijke klachten,
en hoe weet je wanneer angst niet meer normaal is?
ehh
ik vind zelf het meest kutte zo'n gevoel dat je in een donkere wolk zit
ik merk dat ik me moeilijk kan concentreren en echt 1 ding tegelijk kan doen,
terwijl ik eigenlijk de neiging heb om vanalles tegelijk te willen doen
heb heel veel hoofdpijn en misselijkheid (wagenziek-gevoel) en spierpijn en andere pijn in armen en voeten en benen, heel vreemd
als bijvoorbeeld de deurbel gaat sta ik stijf van schrik. hartkloppingen tot en met
of de telefoon, of gister toen mijn teamleidster een berichtje stuurde of ze even kon bellen,
was uiteindelijk heel fijn gesprek, maar totdat ze belde zat ik met bonkend hart en alles, extreem.
look closer. close your eyes. really, it's not about distance
Ik moet zeggen dat ik hier wel een deel van herken. Ik ben een vrij geordend iemand. Maar heb ook vaak de neiging veel tegelijk te doen, en als ik niet lekker in vel zit, dan gaat er vaak iets fout en kan dat een trigger zijn tot van alles van huilbui tot woedeaanval.quote:
heb al een tijdje meegelezen, maar wil toch iets posten
wat ervaren jullie als het meest belemmerende aan een depressie?
hebben jullie ook heel veel lichamelijke klachten,
en hoe weet je wanneer angst niet meer normaal is?
ehh
ik vind zelf het meest kutte zo'n gevoel dat je in een donkere wolk zit
ik merk dat ik me moeilijk kan concentreren en echt 1 ding tegelijk kan doen,
terwijl ik eigenlijk de neiging heb om vanalles tegelijk te willen doen
heb heel veel hoofdpijn en misselijkheid (wagenziek-gevoel) en spierpijn en andere pijn in armen en voeten en benen, heel vreemd
als bijvoorbeeld de deurbel gaat sta ik stijf van schrik. hartkloppingen tot en met
of de telefoon, of gister toen mijn teamleidster een berichtje stuurde of ze even kon bellen,
was uiteindelijk heel fijn gesprek, maar totdat ze belde zat ik met bonkend hart en alles, extreem.
Verder merk ik er zo 1,2,3 niet veel van omdat het meeste bij door het piekeren komt...
maar heb je daar geen last van?quote:
[..]
Ik moet zeggen dat ik hier wel een deel van herken. Ik ben een vrij geordend iemand. Maar heb ook vaak de neiging veel tegelijk te doen, en als ik niet lekker in vel zit, dan gaat er vaak iets fout en kan dat een trigger zijn tot van alles van huilbui tot woedeaanval.
Verder merk ik er zo 1,2,3 niet veel van omdat het meeste bij door het piekeren komt...
ik wel in ieder geval dat ik er super gespannen van raak en nog angstiger en
[ Bericht 0% gewijzigd door new_moon op 16-11-2012 22:34:21 ]
look closer. close your eyes. really, it's not about distance
Ik bouw de spanning constant op, tot de bom barst door middel van een huilbui en of woedeaanval oid. En dat zorgt ervoor dat ik de spanning juist weer kwijt ben..en dan begin ik weer van vooraf aanquote:
[..]
maar heb je daar geen last van?
ik wel in ieder geval dat ik er super gespannen van raak en nog angstiger en
En tja door die aanvallen eindig ik bekaf en dan slaap ik heerlijk.
Maar ik moet zeggen dat als ik me slecht voel en ik dan even slaap ik erna een heel andere kijk erop kan hebben
Het is ook lastig om aan anderen uit te leggen wat voor angsten je precies hebt. Ik probeer het wel, maar niet iedereen begrijpt het. Misschien is het echt zo dat je het alleen kan begrijpen als je in een soort gelijke situatie zit?quote:
[..]
Inderdaad, weten dat je niet de enige bent helpt wel wat
Tja, het hangt ervanaf. Want soms weet jezelf niet eens waarom je die angst hebt of waar het uit voort komt.quote:
[..]
Het is ook lastig om aan anderen uit te leggen wat voor angsten je precies hebt. Ik probeer het wel, maar niet iedereen begrijpt het. Misschien is het echt zo dat je het alleen kan begrijpen als je in een soort gelijke situatie zit?
Daar heb jij weer gelijk in. Ik weet dat idd ook nietquote:
[..]
Tja, het hangt ervanaf. Want soms weet jezelf niet eens waarom je die angst hebt of waar het uit voort komt.
Inderdaad, en als het zelf niet weet is het lastig uit te leggen. Ik heb dat meestal niet met angsten, maar met emoties. Zo kan ik zeer snel last van woede hebben zonder dat ik een duidelijk oorzaak kan aanwijzen of huilbuien...quote:
[..]
Daar heb jij weer gelijk in. Ik weet dat idd ook niet
en om het dan aan iemand die dan in de buurt is uit te leggen...gaat gewoon niet
Ik vind het beiden moeilijk om uit te leggen. Het is zoals je zegt je weet zelf niet waarom. Wel weet ik van mezelf dat ik veel dingen opkrop en het er dan op een vervelende manier uitkomt door paniekaanvallen. Ik heb geen depressie, maar een paniekstoornis..quote:
[..]
Inderdaad, en als het zelf niet weet is het lastig uit te leggen. Ik heb dat meestal niet met angsten, maar met emoties. Zo kan ik zeer snel last van woede hebben zonder dat ik een duidelijk oorzaak kan aanwijzen of huilbuien...
en om het dan aan iemand die dan in de buurt is uit te leggen...gaat gewoon niet
oh dit herken ik, mag ik vragen hoe oud je bent?quote:
[..]
Ik bouw de spanning constant op, tot de bom barst door middel van een huilbui en of woedeaanval oid. En dat zorgt ervoor dat ik de spanning juist weer kwijt ben..en dan begin ik weer van vooraf aan
En tja door die aanvallen eindig ik bekaf en dan slaap ik heerlijk.
Maar ik moet zeggen dat als ik me slecht voel en ik dan even slaap ik erna een heel andere kijk erop kan hebben
ik heb dit tot kort geleden (enkele jaren) ook heel lang volgehouden
daarna was ik echt klaar met die rollercoaster, ik kon het niet meer...
huilbuien en verdrietig zijn is 1 ding, hysterisch iets anders
en boos zijn is ook zoiets, maar agressieve woedeuitbarstingen kunnen ook een ander treffen,
dus dat wil ik nooit meer
ik denk dat mijn relatie hier ook aan heeft bijgedragen, vraag me wel eens af hoe ik er aan toe was geweest zonder mijn liefste
af en toe trap ik er nog in, vooral telefoongesprekken met mn moeder of bezoek van/naar ouders lopen nog wel eens dramatisch af, en ik maak me er vantevoren altijd druk om. "wat zullen we nou weer beleven, hopen dat het goed gaat"
Maar meestal huilbuien na tel. gesprek
of uit razernij met deuren smijten
net als vroeger...
[ Bericht 1% gewijzigd door new_moon op 17-11-2012 22:48:14 ]
look closer. close your eyes. really, it's not about distance
Ik ben inmiddels 26, moet zegen dat ik hier sinds de puberteit enorme last van kreeg, maar het heeft een logische verklaring. Ik heb langere tijd problemen met het omgaan met emoties en uiten ervan.quote:
[..]
oh dit herken ik, mag ik vragen hoe oud je bent?
ik heb dit tot kort geleden (enkele jaren) ook heel lang volgehouden
daarna was ik echt klaar met die rollercoaster, ik kon het niet meer...
verdrietig zijn is 1 ding, hysterisch iets anders
en boos zijn is ook zoiets, maar agressieve woedeuitbarstingen kunnen ook een ander treffen,
dus dat wil ik nooit meer
ik denk dat mijn relatie hier ook aan heeft bijgedragen, vraag me wel eens af hoe ik er toe was geweest zonder mijn liefste
af en toe trap ik er nog in, vooral telefoongesprekken met mn moeder of bezoek van/naar ouders lopen nog wel eens dramatisch af, en ik maak me er vantevoren altijd druk om. "wat zullen we nou weer beleven, hopen dat het goed gaat"
Maar meestal huilbuien na tel. gesprek
of uit razernij met deuren smijten
net als vroeger...
Gelukkig zijn mijn woede aanvallen altijd intern of richting meubels. In heel extreme sla ik mezelf of ga ik van zacht steeds harden mijn hoofd tegen de muren bonken.
Dus op zich valt het wel mee, want als de woedeactie een beetje fysiek pijn gaat doen stop ik vanzelf wel..
Maar mijn terapie is deels gericht op het beter kanaliseren en omgaan met emoties
ben zelf een paar jaartjes ouder, 33
ik ben er gewoon zoooo moe van,
de strijd, de spanning, vooral altijd maar bang zijn
gekwetst door onrechtvaardigheid
en het gevoel dat je niet bestaat, niet gehoord wordt
me afvragen waarom ik me altijd schuldig of fout voel,
mensen eigenlijk niet durf te vertrouwen omdat ik zo vaak teleurgesteld ben geraakt
ik besef dat ik hierdoor al vriendschappen ben kwijtgeraakt of in ieder geval niet heb kunnen behouden en dat kan ik me niet meer permitteren
wil ook verder met mijn leven en zo voelt het echt, ik moet even alles resetten en opnieuw installeren. ik zie het even zo dat mijn schijf een beetje te vol zit, is gecrasht en nu nieuwe patronen aanleren
ik ben er gewoon zoooo moe van,
de strijd, de spanning, vooral altijd maar bang zijn
gekwetst door onrechtvaardigheid
en het gevoel dat je niet bestaat, niet gehoord wordt
me afvragen waarom ik me altijd schuldig of fout voel,
mensen eigenlijk niet durf te vertrouwen omdat ik zo vaak teleurgesteld ben geraakt
ik besef dat ik hierdoor al vriendschappen ben kwijtgeraakt of in ieder geval niet heb kunnen behouden en dat kan ik me niet meer permitteren
wil ook verder met mijn leven en zo voelt het echt, ik moet even alles resetten en opnieuw installeren. ik zie het even zo dat mijn schijf een beetje te vol zit, is gecrasht en nu nieuwe patronen aanleren
look closer. close your eyes. really, it's not about distance
Vandaag eerste gesprek gehad met nieuwe begeleidster. Wederom een erg vriendelijk, warm mens.
Ik hoop dat er iets uitkomt deze keer, maar momenteel heb ik er een goed gevoel bij.
Ik hoop dat er iets uitkomt deze keer, maar momenteel heb ik er een goed gevoel bij.
Vrienden zeggen dat ik eens therapie moet gaan nemen. Ik vind het alleen wat lastig om de stap te zetten. Zal vast niet onbekend klinken.
Maar moet je dan eerst naar huisarts toe voor doorverwijzing en worden dit soort dingen met basisverzekering vergoed meestal?
Maar moet je dan eerst naar huisarts toe voor doorverwijzing en worden dit soort dingen met basisverzekering vergoed meestal?
Meestal moet je idd een doorverwijzing hebben van de huisarts. En de vergoeding hangt af van het type terapie 1e,2e lijns enz. En uiteraard ook van je verzekering.quote:
Vrienden zeggen dat ik eens therapie moet gaan nemen. Ik vind het alleen wat lastig om de stap te zetten. Zal vast niet onbekend klinken.
Maar moet je dan eerst naar huisarts toe voor doorverwijzing en worden dit soort dingen met basisverzekering vergoed meestal?
Hallow,
ik post maar weer eens mee.
Ik zit weer in een flinke dip, gelukkig niet zo heel erg als vorig jaar, maar het wordt er niet bepaald beter op.
Ik moet dit jaar weer naar school, en sinds 3 weken slaap ik slecht (telkens wakker worden+moeilijk in slaap komen), ben ik zo somber als wat, en kan ik mijzelf er niet uit trekken.
Ik woon inmiddels op begeleid wonen, waar men ook niet weet wat ze met mij aanmoeten, school weet ook nergens van.
School is zeer stressvol voor mij, ik ben er doodongelukkig, maar ga wel door, want ik wil en zal en moet mijn diploma halen.
Zometeen heb ik gesprek op school, naar aanleiding van de eerste toetsweek die niet zo denderend ging.
Ik ben zo moe, ik slaap overdag niet, maar ben gewoon heel erg moe.
Iemand tips?
ik post maar weer eens mee.
Ik zit weer in een flinke dip, gelukkig niet zo heel erg als vorig jaar, maar het wordt er niet bepaald beter op.
Ik moet dit jaar weer naar school, en sinds 3 weken slaap ik slecht (telkens wakker worden+moeilijk in slaap komen), ben ik zo somber als wat, en kan ik mijzelf er niet uit trekken.
Ik woon inmiddels op begeleid wonen, waar men ook niet weet wat ze met mij aanmoeten, school weet ook nergens van.
School is zeer stressvol voor mij, ik ben er doodongelukkig, maar ga wel door, want ik wil en zal en moet mijn diploma halen.
Zometeen heb ik gesprek op school, naar aanleiding van de eerste toetsweek die niet zo denderend ging.
Ik ben zo moe, ik slaap overdag niet, maar ben gewoon heel erg moe.
Iemand tips?
Twiddel
Welk diploma richt je je op? Good luck iig.quote:Op dinsdag 20 november 2012 10:35 schreef summer2bird het volgende:
Hallow,
ik post maar weer eens mee.
Ik zit weer in een flinke dip, gelukkig niet zo heel erg als vorig jaar, maar het wordt er niet bepaald beter op.
Ik moet dit jaar weer naar school, en sinds 3 weken slaap ik slecht (telkens wakker worden+moeilijk in slaap komen), ben ik zo somber als wat, en kan ik mijzelf er niet uit trekken.
Ik woon inmiddels op begeleid wonen, waar men ook niet weet wat ze met mij aanmoeten, school weet ook nergens van.
School is zeer stressvol voor mij, ik ben er doodongelukkig, maar ga wel door, want ik wil en zal en moet mijn diploma halen.
Zometeen heb ik gesprek op school, naar aanleiding van de eerste toetsweek die niet zo denderend ging.
Ik ben zo moe, ik slaap overdag niet, maar ben gewoon heel erg moe.
Iemand tips?
Sowieso niet alleen maar binnen proberen te zitten, ga even naar buiten, het bos o.i.d., even de rust opzoeken.quote:
Hallow,
ik post maar weer eens mee.
Ik zit weer in een flinke dip, gelukkig niet zo heel erg als vorig jaar, maar het wordt er niet bepaald beter op.
Ik moet dit jaar weer naar school, en sinds 3 weken slaap ik slecht (telkens wakker worden+moeilijk in slaap komen), ben ik zo somber als wat, en kan ik mijzelf er niet uit trekken.
Ik woon inmiddels op begeleid wonen, waar men ook niet weet wat ze met mij aanmoeten, school weet ook nergens van.
School is zeer stressvol voor mij, ik ben er doodongelukkig, maar ga wel door, want ik wil en zal en moet mijn diploma halen.
Zometeen heb ik gesprek op school, naar aanleiding van de eerste toetsweek die niet zo denderend ging.
Ik ben zo moe, ik slaap overdag niet, maar ben gewoon heel erg moe.
Iemand tips?
Uit eigen ervaring weet ik dat dat behoorlijk moeilijk kan zijn om je daartoe te zetten, maar het helpt wel
Verder heb ik helaas ook niet echt iets.. Ben het zelf ook nog even aan het uitzoeken, haha.
Laat je school weten wat er aan de hand is, vele scholen hebben begeleiding voor mensen die faalangst hebben. Met meer begeleiding voel je je misschien wat beter en sterker in je studie en de zwakken de stress symptomen (slapeloosheid, rusteloosheid, depri gevoel, somber) waarschijnlijk wel af!quote:
Hallow,
ik post maar weer eens mee.
Ik zit weer in een flinke dip, gelukkig niet zo heel erg als vorig jaar, maar het wordt er niet bepaald beter op.
Ik moet dit jaar weer naar school, en sinds 3 weken slaap ik slecht (telkens wakker worden+moeilijk in slaap komen), ben ik zo somber als wat, en kan ik mijzelf er niet uit trekken.
Ik woon inmiddels op begeleid wonen, waar men ook niet weet wat ze met mij aanmoeten, school weet ook nergens van.
School is zeer stressvol voor mij, ik ben er doodongelukkig, maar ga wel door, want ik wil en zal en moet mijn diploma halen.
Zometeen heb ik gesprek op school, naar aanleiding van de eerste toetsweek die niet zo denderend ging.
Ik ben zo moe, ik slaap overdag niet, maar ben gewoon heel erg moe.
Iemand tips?
Oh, en een studiemaatje wil ook wel helpen.
net terug van 2e intake bij psych en volgende week weer verder,
intakegesprek nr. 3
Maar ik heb er wel een goed gevoel bij, ze neemt me tenminste serieus en wil mijn behandeling zorgvuldig aanpakken.
ik vind het niet echt heel erg, er komt veel aan de orde en ik vind het wel fijn dat zij een zo goed mogelijk beeld probeert te krijgen van mijn issues en het ontstaan er van
intakegesprek nr. 3
Maar ik heb er wel een goed gevoel bij, ze neemt me tenminste serieus en wil mijn behandeling zorgvuldig aanpakken.
ik vind het niet echt heel erg, er komt veel aan de orde en ik vind het wel fijn dat zij een zo goed mogelijk beeld probeert te krijgen van mijn issues en het ontstaan er van
look closer. close your eyes. really, it's not about distance
zow, voor het eerst dat ik dit topic open en zo herkenbaar allemaal! Ergens toch wel blij dat ik niet de enigste ben met issue's.
Zelfde hier. Al voel ik me nog slechter als ik lees dat velen hier wel gewoon verder gaan met werk of school. Ik ben nu voor de 2e keer gestopt met mijn studie en voel me waardeloos.quote:
zow, voor het eerst dat ik dit topic open en zo herkenbaar allemaal! Ergens toch wel blij dat ik niet de enigste ben met issue's.
Havoquote:
[..]
Welk diploma richt je je op? Good luck iig.
Twiddel
quote:
[..]
Sowieso niet alleen maar binnen proberen te zitten, ga even naar buiten, het bos o.i.d., even de rust opzoeken.
Uit eigen ervaring weet ik dat dat behoorlijk moeilijk kan zijn om je daartoe te zetten, maar het helpt wel
Verder heb ik helaas ook niet echt iets.. Ben het zelf ook nog even aan het uitzoeken, haha.
Ik heb school het laten weten, maar ze hebben er geen hulp voor. Wel krijg ik een half uur extra voor tijdens de toetsen. School hangt niet alleen samen met mijn depressiequote:
[..]
Laat je school weten wat er aan de hand is, vele scholen hebben begeleiding voor mensen die faalangst hebben. Met meer begeleiding voel je je misschien wat beter en sterker in je studie en de zwakken de stress symptomen (slapeloosheid, rusteloosheid, depri gevoel, somber) waarschijnlijk wel af!
Oh, en een studiemaatje wil ook wel helpen.
Het komt door mijn autisme, school, mijn onvermogen om contacten te maken buiten de woonvorm, en nog wat stressfactoren.Studiemaatjes lukt mij niet, het lukt mij niet om contacten te maken op school, nooit gelukt ook.
Twiddel
Summerbird
Ik moet zeggen. dat je me erg aan mij doet denken, kamp ook met veel issues mede door autisme, en ook weer depressies..
Ik moet zeggen. dat je me erg aan mij doet denken, kamp ook met veel issues mede door autisme, en ook weer depressies..
Hmmm, minder dat de school zo weinig heeft. Op hogescholen/Universiteiten is het beter. Uhm, ok, is er ook geen mentoraat? Mijn mentor koppelde wel mensen om elkaar te helpen. Gaf iedereen rust.quote:
[..]
[..]
Ik heb school het laten weten, maar ze hebben er geen hulp voor. Wel krijg ik een half uur extra voor tijdens de toetsen. School hangt niet alleen samen met mijn depressie
Studiemaatjes lukt mij niet, het lukt mij niet om contacten te maken op school, nooit gelukt ook.
Ik kan me voorstellen dat school niet samenhangt met je depressie, maar stress verergert de boel meestal wel. Want van stress voelen de meeste mensen zich nogal kut.
Wat zeggen je klasgenoten ervan, of weten ze het nog niet?quote:
[..]
[..]
Ik heb school het laten weten, maar ze hebben er geen hulp voor. Wel krijg ik een half uur extra voor tijdens de toetsen. School hangt niet alleen samen met mijn depressie
Studiemaatjes lukt mij niet, het lukt mij niet om contacten te maken op school, nooit gelukt ook.
Ik kon het me al zo voorstellen op mijn oude school... "Dat is niet eerlijk! Zij wordt wéér eens voorgetrokken!"
Hey, diep respect dat je het probeert. Studeren met dit soort dingen is vet lastig.quote:
[..]
Zelfde hier. Al voel ik me nog slechter als ik lees dat velen hier wel gewoon verder gaan met werk of school. Ik ben nu voor de 2e keer gestopt met mijn studie en voel me waardeloos.
De teleurstelling als het niet lukt is echt geen kattepis. Weet je hoeveel mensen het niet kunnen of niet durven! Mijn respect heb je hoor! Misschien dat het later, als je sterker bent wel lukt, of dat je gewoon via werk of cursussen komt waar je wil.
Mijn partner die nooit ziek is geweest ofzo mocht van de baas op zijn 34ste nog ff een HBO studie doen. Kosten enkele 10.000 euro's. Soms komt het gewoon, ook al verwacht je het helemaal niet!
Ik kom ook maar even binnenvallen! Ook ik heb erg last van angst, heb het zo erg gehad dat ik zelfs niet maar naar buiten kwam. eerst therapie gehad, halverwege mee gekapt, toen naar een psycholoog geweest en nu weer naar een therapeut! Maar ik heb sinds vorige week te horen gekregen dat ik lijd aan PTSS en ja dat is goed mogelijk. Maar we gaan daar dus samen hard mee bezig, dingen uit het verleden verwerken. Soms ben ik bang dat ik nooit meer de oude word en dat het geen baat heeft. maar blijf hoop houden. Maar toch probeer ik elke dag naar buiten te gaan, en heb ook veel dagen dat ik me goed voel en soms een dag dat het minder gaat, maar weet altijd nog hoe ik er mee om moet en kan gaan... Ik ben een doorzetter, ik ga van mijn angst afkomen! Alleen moet ik het wel behandelen met de juiste therapie
Ach, ieder mens is anders, gelukkig maar. Niet te veel aantrekken dat het andere wel lukt. Heck, vriend van vroeger die lag elke week met een andere meid in bed en mij raken ze met een 2km lange stok nog niet aan... Jarenlang rot over gevoeld, nu is de 'acceptatie' er wel dat ik alleen zal blijven. Ookal is dat niet erg goed.quote:
[..]
Zelfde hier. Al voel ik me nog slechter als ik lees dat velen hier wel gewoon verder gaan met werk of school. Ik ben nu voor de 2e keer gestopt met mijn studie en voel me waardeloos.
De weg naar een psych is zo moeilijk helaas. Ben altijd al geweest zoals ik ben (somber, depri noem maar op) dus heb het gevoel alsof ik niet kan verbeteren ofzo.
Nou, ik zit al in een trajectklas, en volg maar 3 vakken +profielwerkstuk.quote:
[..]
Hmmm, minder dat de school zo weinig heeft. Op hogescholen/Universiteiten is het beter. Uhm, ok, is er ook geen mentoraat? Mijn mentor koppelde wel mensen om elkaar te helpen. Gaf iedereen rust.
Ik kan me voorstellen dat school niet samenhangt met je depressie, maar stress verergert de boel meestal wel. Want van stress voelen de meeste mensen zich nogal kut.
Maar voor de rest kunnen zij mij niet helpen, wat nog erger is, volgend jaar krijg ik helemaal geen speciaal onderwijs meer. Want dan ben ik 20.
Twiddel
We hebben geen vaste klas, maar veel mensen behandelen mij wel vreemd.quote:
[..]
Wat zeggen je klasgenoten ervan, of weten ze het nog niet?
Ik kon het me al zo voorstellen op mijn oude school... "Dat is niet eerlijk! Zij wordt wéér eens voorgetrokken!"
Denk aan een blaadje afvegen als ik 'm door heb gegeven, niet met mij praten, mij negeren als ik hallo zeg, moeilijk doen als ik naast iemand wil zitten.
Ach ja, ik volg volwassenenonderwijs, en verwacht dat mensen zich eens niet als een stel pubers gedragen.
Twiddel
Ik moet wel zeggen dat ik ook erg blij ben dat ik nu weet dat ik autisme heb.quote:
Summerbird
Ik moet zeggen. dat je me erg aan mij doet denken, kamp ook met veel issues mede door autisme, en ook weer depressies..
Nu snap ik weer wat meer van mijzelf, en er gaan ook veel wegen voor mij open (begeleid wonen, uitkering, meer begrip)
Maar over dat begeleid wonen, ik hoop dat ze mij op de afdeling laten waar ik nu zit, zat er gister behoorlijk doorheen, ben echt bang dat ze mij een keer naar de gesloten afdeling verhuizen voor een nachtje oid.
Twiddel
Ik heb vmbo gedaan, hierna havo. Daar was ik een verlegen jochie met puistjes en het lieverdje van docenten.
Eigenlijk al vanaf jaar 1 HBO heel anders en vrijer gaan leven. Verlegen ben ik niet meer maar heb totaal geen discipline en concentratie meer. Na verschillende studie's en een propedeuse op zak uiteindelijk besloten te stoppen.
Voor velen onbegrijpelijk maar ben er op dit moment van overtuigt dat ik met medicatie, psycholoog en werk onder mijn niveau meer aan mijzelf werk. Wie weet komt het studeren ooit weer...
Eigenlijk al vanaf jaar 1 HBO heel anders en vrijer gaan leven. Verlegen ben ik niet meer maar heb totaal geen discipline en concentratie meer. Na verschillende studie's en een propedeuse op zak uiteindelijk besloten te stoppen.
Voor velen onbegrijpelijk maar ben er op dit moment van overtuigt dat ik met medicatie, psycholoog en werk onder mijn niveau meer aan mijzelf werk. Wie weet komt het studeren ooit weer...
tamme, als dat voor jou nu werkt, is dat ok toch?
Ik ben uiteindelijk na wat omzwervingen op het mbo beland terwijl ik echt wel meer in mn mars heb verstandelijk. Maar zelfs op het mbo regelmatig gedacht dat ik zou stoppen.
Uiteindelijk afgemaakt en gaan werken en dat was al een overwinning op zich... Nu fulltime moeder, maar pfff dat is ook zwaar...
Ik ben uiteindelijk na wat omzwervingen op het mbo beland terwijl ik echt wel meer in mn mars heb verstandelijk. Maar zelfs op het mbo regelmatig gedacht dat ik zou stoppen.
Uiteindelijk afgemaakt en gaan werken en dat was al een overwinning op zich... Nu fulltime moeder, maar pfff dat is ook zwaar...
Fake it till you make it...
Het is inderdaad erg frustrerend. Ik ben nu 11 maanden uit de running (studeren, werk). Ben net weer begonnen met 3 dagen in de maand te werken, en dat is al een hele opgave. Het is moeilijk, maar je moet het accepteren, het komt weer goed, maar je moet veel geduld hebben. Ik volg momenteel therapieen tegen sociale fobie, angrofobie en Obsessief-compulsieve stoornis en slik medicatie tegen depressie en deze stoornissen. Ik moet zeggen dat de angst overwinnen in hele hele heleeee kleine stappen gaat, maar er is progressie en hopelijk kan ik eind februari weer mijn studie oppakken. Succes en nogmaals gun je zelf de tijdquote:
Ik ben ongeveer een maand niet aan het werk en het frustreert heel erg dat je niet zomaar over je angsten kan komen. Het duurt voor mijn gevoel te lang en blijf teveel hangen nu. Ik heb erg last van paniekaanvallen e.d. Is het echt zo dat je geduld moet hebben en alles stap voor stap moet doen?
Het is heel frustrerend idd. Er is ook een dikke kans dat mijn contract niet verlengd wordt en dan ga ik voor mijn gevoel helemaal weer terug. Aan de andere kant heb ik nu wel tijd om te kijken wat ik nu precies wil qua werk. Ik weet het echt niet. Maar eerst mezelf opkrikken. Ik wil dan gelijk alles tegelijk ofzo. Wat je zelf al zegt het heeft heel cliche tijd nodig. Jij ook veel succes. Alles stap voor stapquote:
[..]
Het is inderdaad erg frustrerend. Ik ben nu 11 maanden uit de running (studeren, werk). Ben net weer begonnen met 3 dagen in de maand te werken, en dat is al een hele opgave. Het is moeilijk, maar je moet het accepteren, het komt weer goed, maar je moet veel geduld hebben. Ik volg momenteel therapieen tegen sociale fobie, angrofobie en Obsessief-compulsieve stoornis en slik medicatie tegen depressie en deze stoornissen. Ik moet zeggen dat de angst overwinnen in hele hele heleeee kleine stappen gaat, maar er is progressie en hopelijk kan ik eind februari weer mijn studie oppakken. Succes en nogmaals gun je zelf de tijd
Wat een rotte appels zijn dat nu weer. Dus dat zit in het volwassenonderwijs?quote:
[..]
We hebben geen vaste klas, maar veel mensen behandelen mij wel vreemd.
Denk aan een blaadje afvegen als ik 'm door heb gegeven, niet met mij praten, mij negeren als ik hallo zeg, moeilijk doen als ik naast iemand wil zitten.
Ach ja, ik volg volwassenenonderwijs, en verwacht dat mensen zich eens niet als een stel pubers gedragen.
Laat me niet lachen. Stuur ze terug naar de kleuterschool.
heeft iemand ervaring met kruislings op en af bouwen van medicatie?
ik ben paroxetine aan het afbouwen en sertraline opbouwen, ik zit nu op 50 mg sertraline en 5 mg paroxetine,.maar ik wordt een beetje maf vd bijwerkingen!
heb geen energie, vreetbuien afgewisseld met geen honger, bij vlagen labiel, koppijn en kortademig !
iemand enig idee hoelang dit kam duren?
ik ben paroxetine aan het afbouwen en sertraline opbouwen, ik zit nu op 50 mg sertraline en 5 mg paroxetine,.maar ik wordt een beetje maf vd bijwerkingen!
heb geen energie, vreetbuien afgewisseld met geen honger, bij vlagen labiel, koppijn en kortademig !
iemand enig idee hoelang dit kam duren?
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Het helpt heel erg te weten waardoor je sommige doet, zoals je ze doet(vanwege autisme) omdat je er rekening mee kan houden. En doorjezelf te kennen ben je soepeler, omdat je weet dat het iets is waar je niet mee kan.quote:
[..]
Ik moet wel zeggen dat ik ook erg blij ben dat ik nu weet dat ik autisme heb.
Nu snap ik weer wat meer van mijzelf, en er gaan ook veel wegen voor mij open (begeleid wonen, uitkering, meer begrip)
Maar over dat begeleid wonen, ik hoop dat ze mij op de afdeling laten waar ik nu zit, zat er gister behoorlijk doorheen, ben echt bang dat ze mij een keer naar de gesloten afdeling verhuizen voor een nachtje oid.
Verder..tja ik zou toch echt zeggen zoveel mogelijk doorzetten met school. En als je het echt niet trekt kan je eventueel een 21+ test doen aan het hbo als je die leeftijd bereikt. En daar (bij mij op school) zijn er veel extra voorzieningen die je kan treffen met een documentje van je psych.
Tja, dit is logisch, omdat werk minder energie van je vreet doordat het minder moeilijk is. Kan je je meer op jezelf richten. Ik heb toen ik MBO deed na de HAVO pas echt gezegd van genoeg ik moet iets doen aan mezelf. En door 2 jaar MBO heb ik hier een goede start aan kunnen maken.quote:
Ik heb vmbo gedaan, hierna havo. Daar was ik een verlegen jochie met puistjes en het lieverdje van docenten.
Eigenlijk al vanaf jaar 1 HBO heel anders en vrijer gaan leven. Verlegen ben ik niet meer maar heb totaal geen discipline en concentratie meer. Na verschillende studie's en een propedeuse op zak uiteindelijk besloten te stoppen.
Voor velen onbegrijpelijk maar ben er op dit moment van overtuigt dat ik met medicatie, psycholoog en werk onder mijn niveau meer aan mijzelf werk. Wie weet komt het studeren ooit weer...
Zijn er mensen hier die speciale begeleiding krijgen vanuit hun studie?
Ik doe een hbo opleiding, heb binnenkort een gesprek met mijn decaan, maar zie eigenlijk nog niet op welke manier zij mij zouden kunnen helpen of kunnen begeleiden. En weet ook niet precies welke hulp ik eigenlijk moet vragen.
Ik heb erg slechte ervaringen met het GGZ, dus daar wil ik sowieso niet meer in, daarom hoop ik dat de school zelf mij kan begeleiden. Zeker omdat de problemen voornamelijk spelen binnen mijn studie.
Heb enorm veel angsten, waarvan ik dacht dat ik de meeste weggewerkt had, maar sinds het nieuwe schooljaar, nieuwe klas en een nieuwe locatie ben ik eigenlijk weer helemaal bij het begin. Ik durf niet naar lessen toe, ik ben enorm onzeker over mijn gemaakte werk en trek mezelf eigenlijk steeds meer en meer terug zoals ik ook tijdens mijn vorige depressie deed.
Ik merk aan mezelf dat ik heel erg vlucht, terwijl mijn studie enorm belangrijk voor mij is. Ik wil aan de ene kant alle extra vakken doen en in de "honours" klas, maar aan de andere kant haal ik basis dingen dus niet door mijn afwezigheid. Mijn concentratie is ook minimaal en aan werk beginnen lukt me ook maar zelden.
Ik doe een hbo opleiding, heb binnenkort een gesprek met mijn decaan, maar zie eigenlijk nog niet op welke manier zij mij zouden kunnen helpen of kunnen begeleiden. En weet ook niet precies welke hulp ik eigenlijk moet vragen.
Ik heb erg slechte ervaringen met het GGZ, dus daar wil ik sowieso niet meer in, daarom hoop ik dat de school zelf mij kan begeleiden. Zeker omdat de problemen voornamelijk spelen binnen mijn studie.
Heb enorm veel angsten, waarvan ik dacht dat ik de meeste weggewerkt had, maar sinds het nieuwe schooljaar, nieuwe klas en een nieuwe locatie ben ik eigenlijk weer helemaal bij het begin. Ik durf niet naar lessen toe, ik ben enorm onzeker over mijn gemaakte werk en trek mezelf eigenlijk steeds meer en meer terug zoals ik ook tijdens mijn vorige depressie deed.
Ik merk aan mezelf dat ik heel erg vlucht, terwijl mijn studie enorm belangrijk voor mij is. Ik wil aan de ene kant alle extra vakken doen en in de "honours" klas, maar aan de andere kant haal ik basis dingen dus niet door mijn afwezigheid. Mijn concentratie is ook minimaal en aan werk beginnen lukt me ook maar zelden.
Nee geen ervaring mee, kan je je psychiater niet bellen om het te vragen? Kan me voorstellen dat je liefst een beetje een idee hebt hoe lang dit kan duren, hoe lang slik je het nu zo in deze combinatie? Succesquote:
heeft iemand ervaring met kruislings op en af bouwen van medicatie?
ik ben paroxetine aan het afbouwen en sertraline opbouwen, ik zit nu op 50 mg sertraline en 5 mg paroxetine,.maar ik wordt een beetje maf vd bijwerkingen!
heb geen energie, vreetbuien afgewisseld met geen honger, bij vlagen labiel, koppijn en kortademig !
iemand enig idee hoelang dit kam duren?
Fake it till you make it...
nu in totaal 3 weken, waarvan eerst 2 weken 10 mg paroxetine em 25mg sertraline en nu een week 5mg paroxetine en 50 mg sertraline
ik ga zo inderdaad wel even bellen
ik ga zo inderdaad wel even bellen
S. 2014
J. 2016
J. 2016
contact gehad en hoera!!! het hoort allemaal bij het afbouwen vd paroxetine! het is echt afkicken! maar goed we weten waar we het voor doen
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Heb je er enig idee van waarom de mensen zo doen en is het ook besproken met leerkracht(en)?quote:
Nou daar verbaasde ik me dus ook over... volwassenonderwijs... pfff.
In de cursus waar ik nu zit maakt men zelfs nog geen kans om elkander het leven zuur te maken!
Ik heb blijkbaar last van depersonalisatie..
Het voelt alsof m'n leven een film is en alles lijkt onecht.
Hebben meer mensen hier last van?
Het voelt alsof m'n leven een film is en alles lijkt onecht.
Hebben meer mensen hier last van?
Dan zou ik maar eens snel een arts opzoeken als ik van jou was!quote:
Ik heb blijkbaar last van depersonalisatie..
Het voelt alsof m'n leven een film is en alles lijkt onecht.
Hebben meer mensen hier last van?
herken ik wel,quote:
Ik heb blijkbaar last van depersonalisatie..
Het voelt alsof m'n leven een film is en alles lijkt onecht.
Hebben meer mensen hier last van?
het is moeilijk te omschrijven
alsof je de dingen van buiten jezelf vandaan bekijkt?
look closer. close your eyes. really, it's not about distance
Ja idd..quote:
[..]
herken ik wel,
het is moeilijk te omschrijven
alsof je de dingen van buiten jezelf vandaan bekijkt?
Ik heb dit boek gedownload op aanraden van een andere FOK!ker https://dl.dropbox.com/u/49172963/DP.rar
Jammer dat artsen er niks vanaf weten
Ik kom elke dag artsen tegen dankzij m'n opleiding, maar geen idee wie hier iets mee kan
Wat is dit nu weer voor vage reactie, ze vraagt toch gewoon om tips en ervaringen?quote:
[..]
Zowat iedereen heeft hier last van, deal with it.
Myraela: Ik denk dat de basis dingen op dit moment al voor genoeg problemen zorgen, en dat je daar al je focus op nodig hebt, Angst overwinnen kost heel veel energie,
Je geeft aan slechte ervaringen te hebben met de GGZ, maar misschien is een 1e lijns psycholoog iets voor jou?
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ohquote:
Gewoonmezelf, die Rebecca is op oorlogsjacht in R&P, check haar posthistory
Nou dat scheelt dat ben ik ook met mensen die mij irriteren! Maar dat ligt echt aan het wisselen van medicatie
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Misschien ziet je decaan dat wel, leg uit wat er speelt en vraag hem/haar mee te denken omdat je het zelf niet overziet.quote:Op donderdag 22 november 2012 00:13 schreef Myraela het volgende:
Zijn er mensen hier die speciale begeleiding krijgen vanuit hun studie?
Ik doe een hbo opleiding, heb binnenkort een gesprek met mijn decaan, maar zie eigenlijk nog niet op welke manier zij mij zouden kunnen helpen of kunnen begeleiden. En weet ook niet precies welke hulp ik eigenlijk moet vragen.
Overigens hebben hogescholen vaak contact met een studentenpsycholoog, daar zou je ook nog naar kunnen vragen.
"The problem with common sense is that most people are morons."
Omdat ik momenteel een zeer interessante vooropleiding volg voel ik mezelf wel wat beter nu; alsof ik een soort houvast heb... Hopelijk raak ik dat niet te snel kwijt.
Het gaat hier niet best, een tijdje terug had ik mezelf nog redelijk onder controle, maar de laatste weken totaal niet. Ik heb ook weinig energie om ergens mentale kracht vandaan te halen, dit had ik een paar weken terug nog wel. Ik zie weer vooral negativiteit en ben snel geneigd wat alcohol te drinken of een lichte vorm van zelf pijniging te doen, gewoon om de geestelijke pijn te verminderen.
Er komen vanzelf wel weer een paar goede weken, maar ik heb zo'n hekel aan die stemmingswisselingen. Dat je gewoon totaal niet op jezelf kunt vertrouwen, waardoor je jezelf niet kunt overhalen om voor verbetering/positiviteit te zorgen. Je denkt de goede weg op te zijn en ineens val je weer terug in de oude patroon. Totaal geen houvast. Ik heb voor mezelf laatst bepaalde doelen op een rijtje gezet en er echt voor gekozen eraan te gaan werken, hoe dan ook, en dan ineens is die motivatie weer weg, waar ligt dat toch aan? Doordat het cirkeltje zich steeds herhaalt, ga je jezelf weer ongelooflijk stom voelen.
Voor je het weet kwijn je weer een halve dag weg in het zelfmedelijden en aan het einde van de dag aan jezelf te vragen of dat nou weer nodig was en vervolgens doe je het een andere dag gewoon weer opnieuw. De mentale omschakeling is er gewoon niet op het moment dat het moet.
Er komen vanzelf wel weer een paar goede weken, maar ik heb zo'n hekel aan die stemmingswisselingen. Dat je gewoon totaal niet op jezelf kunt vertrouwen, waardoor je jezelf niet kunt overhalen om voor verbetering/positiviteit te zorgen. Je denkt de goede weg op te zijn en ineens val je weer terug in de oude patroon. Totaal geen houvast. Ik heb voor mezelf laatst bepaalde doelen op een rijtje gezet en er echt voor gekozen eraan te gaan werken, hoe dan ook, en dan ineens is die motivatie weer weg, waar ligt dat toch aan? Doordat het cirkeltje zich steeds herhaalt, ga je jezelf weer ongelooflijk stom voelen.
Voor je het weet kwijn je weer een halve dag weg in het zelfmedelijden en aan het einde van de dag aan jezelf te vragen of dat nou weer nodig was en vervolgens doe je het een andere dag gewoon weer opnieuw. De mentale omschakeling is er gewoon niet op het moment dat het moet.
De arts die ik regelmatig spreek vanwege mijn somberheid wilt mijn medicatie niet verhogen.
Ze zei dat ze liever ziet dat ik het bij de oorzaak aanpak, school.
En dat ik, als het zo door blijft gaan, misschien maar moet overwegen om te stoppen met school.
Dat ik dan op het terrein dagbesteding ga volgen, of een MBO opleiding ga doen.
Ik schrok ervan.
Ze zei dat ze liever ziet dat ik het bij de oorzaak aanpak, school.
En dat ik, als het zo door blijft gaan, misschien maar moet overwegen om te stoppen met school.
Dat ik dan op het terrein dagbesteding ga volgen, of een MBO opleiding ga doen.
Ik schrok ervan.
Twiddel
Hoe oud ben je? Zit je nog in het middelbaar?quote:
De arts die ik regelmatig spreek vanwege mijn somberheid wilt mijn medicatie niet verhogen.
Ze zei dat ze liever ziet dat ik het bij de oorzaak aanpak, school.
En dat ik, als het zo door blijft gaan, misschien maar moet overwegen om te stoppen met school.
Dat ik dan op het terrein dagbesteding ga volgen, of een MBO opleiding ga doen.
Ik schrok ervan.
19, heb mijn VMBO-T diploma al gehaald, en doe nu Havo.quote:
[..]
Hoe oud ben je? Zit je nog in het middelbaar?
Twiddel
In het hoger onderwijs dan?quote:
[..]
19, heb mijn VMBO-T diploma al gehaald, en doe nu Havo.
VMBO en Havo is allebei middelbaar.quote:
[..]
Sorry, ik ben een Vlaamse en ken het Nederlands onderwijssysteem niet echt.
Havo is nodig om het HBO te doen, en vmbo voor MBO
Twiddel
Ok... en als je zou stoppen met school, wat zijn de mogelijkheden?quote:
[..]
VMBO en Havo is allebei middelbaar.
Havo is nodig om het HBO te doen, en vmbo voor MBO
Vrijwilligerswerk, MBO of dagbesteding op het terrein volgen.quote:
[..]
Ok... en als je zou stoppen met school, wat zijn de mogelijkheden?
Twiddel
Wat is het probleem op school precies?quote:
[..]
Vrijwilligerswerk, MBO of dagbesteding op het terrein volgen.
Steeds meer stress door school, steeds somberder.quote:
[..]
Wat is het probleem op school precies?
Ik doe al 3 jaar die opleiding (die normaal een jaar of 2 duurt) heb nog een jaar te gaan, en ik heb zoiets van, ik MOET het halen, dat ik hoger moet, beter moet.
Elke keer is het zo moeilijk om naar school te blijven, huiswerk te maken, positief te blijven. Ik spijbel al behoorlijk, omdat ik anders de lessen niet trek (en mijn langste dag is een dag van 3.5 uur!:') )
Ik voel mij een behoorlijke nul op school, heb met niemand contact en mijn cijfers zijn ook niet zo geweldig.
Twiddel
@summer2bird, wat houd je tegen om nu eerst een MBO-opleiding te doen en dan een HBO-opleiding? Ik heb jarenlang geploeterd op het HBO vanwege mijn depressies en baal er achteraf van dat ik niet eerder ben overgestapt naar het MBO. Ik denk dat een stapje terug doen soms beter is, om daarna weer vooruit te kunnen. En op het MBO leer je wel voor een vak, dus kun je daarna aan het werk. Als je alleen Havo hebt kun je nog niks. En als je een MBO-diploma hebt kun je altijd daarna nog doorstromen naar het HBO of eerst gaan werken en later in deeltijd je HBO-diploma proberen te halen.
Ik zit op dit moment ook weer aardig over school te dubben. Na 8 jaar HBO (2 opleidingen, zonder succes) ben ik dus afgelopen september overgestapt naar het MBO. Maar helaas ligt dat ook weer tijdelijk stil vanwege mijn depressie. Ik denk er nu echt over om gewoon helemaal te stoppen met school en het later als ik stabieler ben pas weer op te pakken. Want anders blijf ik maar doorploeteren en bouw ik alleen maar schulden op. Dan ga ik liever nu de Wajong in (als ik die toegewezen krijg) en echt aan mezelf werken. Dan heb ik daarna meer kans op het succesvol voltooien van een studie. En misschien ga ik wel een cursus/opleiding tot ervaringsdeskundige in de zorg doen, ipv een "reguliere" opleiding. Dat lijkt mij ook wel wat, om als ik zelf stabieler ben, anderen te kunnen helpen (maar dan vanuit mijn eigen ervaring, heb tenslotte al 2 jaar SPH achter de rug en reguliere werk is niet te doen voor mij met mijn persoonlijkheidsproblematiek)
Ik zit op dit moment ook weer aardig over school te dubben. Na 8 jaar HBO (2 opleidingen, zonder succes) ben ik dus afgelopen september overgestapt naar het MBO. Maar helaas ligt dat ook weer tijdelijk stil vanwege mijn depressie. Ik denk er nu echt over om gewoon helemaal te stoppen met school en het later als ik stabieler ben pas weer op te pakken. Want anders blijf ik maar doorploeteren en bouw ik alleen maar schulden op. Dan ga ik liever nu de Wajong in (als ik die toegewezen krijg) en echt aan mezelf werken. Dan heb ik daarna meer kans op het succesvol voltooien van een studie. En misschien ga ik wel een cursus/opleiding tot ervaringsdeskundige in de zorg doen, ipv een "reguliere" opleiding. Dat lijkt mij ook wel wat, om als ik zelf stabieler ben, anderen te kunnen helpen (maar dan vanuit mijn eigen ervaring, heb tenslotte al 2 jaar SPH achter de rug en reguliere werk is niet te doen voor mij met mijn persoonlijkheidsproblematiek)
Even een reactie op jouw stuk sylvana. Ik ben dus iemand die havo heeft afgerond en daarna MBO ben gaan doen. Omdat de overstap naar het HBO veels te groot was. Mijn MBO heb ik in 2 jaar kunnen afronden en doe nu het HBO.
En inderdaad het is verstandig om door te blijven gaan, maar mischien op een lager niveau. Omdat je hierbij meer de tijd en energie overhoudt om aan hezelf te werken.
@hier
ovet het algemeen gaat het wel, ben alleen enorm moe en krijg daardoor en de organisatie zin om te stoppen met school. Hoewel ik weet dat ik dit niet moet doen. Maar soms word ik zo somber dat ik er gewoon geen zin meer in heb. Ik moet wel zeggen dat het vorige gesprek met de psycholoog heel intens was en ik er echt een goed gevoel aan heb overgehouden. Wat het dus extra jammer maakt dat ze ermee gaat stoppen..
En inderdaad het is verstandig om door te blijven gaan, maar mischien op een lager niveau. Omdat je hierbij meer de tijd en energie overhoudt om aan hezelf te werken.
@hier
ovet het algemeen gaat het wel, ben alleen enorm moe en krijg daardoor en de organisatie zin om te stoppen met school. Hoewel ik weet dat ik dit niet moet doen. Maar soms word ik zo somber dat ik er gewoon geen zin meer in heb. Ik moet wel zeggen dat het vorige gesprek met de psycholoog heel intens was en ik er echt een goed gevoel aan heb overgehouden. Wat het dus extra jammer maakt dat ze ermee gaat stoppen..
Dat is natuurlijk per persoon verschillend. Bij mij zorgt het alleen maar voor een groter faalgevoel omdat ik gewoon niet aan de verwachtingen kan voldoenquote:
Ik voel me net beter als ik een houvast heb aan een opleiding, zoals aan die vooropleiding nu.
En hierom is het voor sommigen beter om een stapje terug te doenquote:
[..]
Dat is natuurlijk per persoon verschillend. Bij mij zorgt het alleen maar voor een groter faalgevoel omdat ik gewoon niet aan de verwachtingen kan voldoen
Het lijkt mij persoonlijk ook wel verstandig om nog wel íets te doen, omdat reintegratie anders wel heel moeilijk wordt. Kun je school niet op een veel lager tandje doen? Dat heb ik destijds gedaan. Een houvast was voor mij heel belangrijk.quote:
@summer2bird, wat houd je tegen om nu eerst een MBO-opleiding te doen en dan een HBO-opleiding? Ik heb jarenlang geploeterd op het HBO vanwege mijn depressies en baal er achteraf van dat ik niet eerder ben overgestapt naar het MBO. Ik denk dat een stapje terug doen soms beter is, om daarna weer vooruit te kunnen. En op het MBO leer je wel voor een vak, dus kun je daarna aan het werk. Als je alleen Havo hebt kun je nog niks. En als je een MBO-diploma hebt kun je altijd daarna nog doorstromen naar het HBO of eerst gaan werken en later in deeltijd je HBO-diploma proberen te halen.
Ik zit op dit moment ook weer aardig over school te dubben. Na 8 jaar HBO (2 opleidingen, zonder succes) ben ik dus afgelopen september overgestapt naar het MBO. Maar helaas ligt dat ook weer tijdelijk stil vanwege mijn depressie. Ik denk er nu echt over om gewoon helemaal te stoppen met school en het later als ik stabieler ben pas weer op te pakken. Want anders blijf ik maar doorploeteren en bouw ik alleen maar schulden op. Dan ga ik liever nu de Wajong in (als ik die toegewezen krijg) en echt aan mezelf werken. Dan heb ik daarna meer kans op het succesvol voltooien van een studie. En misschien ga ik wel een cursus/opleiding tot ervaringsdeskundige in de zorg doen, ipv een "reguliere" opleiding. Dat lijkt mij ook wel wat, om als ik zelf stabieler ben, anderen te kunnen helpen (maar dan vanuit mijn eigen ervaring, heb tenslotte al 2 jaar SPH achter de rug en reguliere werk is niet te doen voor mij met mijn persoonlijkheidsproblematiek)
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Het gaat niet goed. Het lukte pas om om half 1 uit bed te gaan. Veel te laat dus. Ik had in het ziekenhuis samen met de verpleging een weekschema gemaakt en ik zou elke dag om half 10 uit bed gaan. Als dat lukt, dan komt de rest vanzelf wel. Maar het lukt me niet. Ik kan het niet. Het is me sinds ik thuis ben nog geen 1 keer gelukt. Soms scheelde het niet zo heel veel, lukte het rond half 11, maar een uurtje te laat. Maar zoals vandaag lukte het echt niet en werd het zelfs 3 uur later. En dat terwijl ik er gisteren al voor 12 uur in lag. heb gewoon het klokje rond in bed gelegen. Nee, niet de hele tijd geslapen, maar wel lui in bed gelegen. Ik heb gewoon geen discipline, ik ben niet sterk, ik ben een zwakkeling, een nietsnut, waardeloos. Ik voel me rot, schuldig, gefaald, terwijl ik daarna wel de draad heb opgepakt, gewoon heb gegeten, insuline heb gespoten, zelfs de badkamer al helemaal schoongemaakt heb. Maar het is te weinig, ik moet meer doen, ik moet die 3 uur die ik in bed heb gelegen inhalen, nuttig besteden, actief zijn, bezig zijn, opruimen, schoonmaken, misschien zelfs de hele afwas maar alleen doen ipv zoals gewoonlijk samen met mijn vriend? Ik wilde eten, maar er is niks in huis en ik heb mijn pinpas afgegeven aan mijn vriend. Ik val terug, ik val terug in oude gewoontes, ik kan niet eten, ik mag niet eten, dus doe ik net als eerst, voordat ik eetbuien kreeg, ik heb mezelf gestraft, ik heb mezelf beschadigd...
Wat naar dat het zo gaat sylvana
Ik denk eigenlijk omgekeerd. Je zegt dat als je maar om half 10 op staat dat de rest dan wel vanzelf komt.
Als ik teveel nadruk leg op al mijn gewoontes heel snel te willen veranderen dan maak ik mezelf echt compleet gek en put ik mezelf ook uit. En ik heb al niet zoveel energie, dus daar ben ik maar mee gestopt.
Ik ga liever de oorzaak aanpakken dmv cognitieve-gedragstherapie of traumaverwerking oid. Nu dat redelijk goed gaat merk ik dat ik eigenlijk spontaan weer vroeger uit bed kom en meer ga ondernemen zonder dat ik daar heel hard voor moet vechten.
Ik denk eigenlijk omgekeerd. Je zegt dat als je maar om half 10 op staat dat de rest dan wel vanzelf komt.
Als ik teveel nadruk leg op al mijn gewoontes heel snel te willen veranderen dan maak ik mezelf echt compleet gek en put ik mezelf ook uit. En ik heb al niet zoveel energie, dus daar ben ik maar mee gestopt.
Ik ga liever de oorzaak aanpakken dmv cognitieve-gedragstherapie of traumaverwerking oid. Nu dat redelijk goed gaat merk ik dat ik eigenlijk spontaan weer vroeger uit bed kom en meer ga ondernemen zonder dat ik daar heel hard voor moet vechten.
Gewoontes snel veranderen kan inderdaad niet, iets moet minimaal 2 weken elke dag gedaan worden geloof ik. Focus op wat wel goed gaat, ook al is het moeilijk.
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Ow maar dat van jou herken ik ook wel hoor. Het is zo dat als ik eenmaal uit bed ben, ik daarna wel de dingen doe die ik moet doen (eten/opruimen/afleiding zoeken). Maar soms dan sla ik daar ook in door en doe en wil ik veel te veel, terwijl ik daar eigenlijk niet de energie voor heb. Met als gevolg dat ik daarna dus weer dagen niks doe.quote:
Wat naar dat het zo gaat sylvana
Ik denk eigenlijk omgekeerd. Je zegt dat als je maar om half 10 op staat dat de rest dan wel vanzelf komt.
Als ik teveel nadruk leg op al mijn gewoontes heel snel te willen veranderen dan maak ik mezelf echt compleet gek en put ik mezelf ook uit. En ik heb al niet zoveel energie, dus daar ben ik maar mee gestopt.
Ik ga liever de oorzaak aanpakken dmv cognitieve-gedragstherapie of traumaverwerking oid. Nu dat redelijk goed gaat merk ik dat ik eigenlijk spontaan weer vroeger uit bed kom en meer ga ondernemen zonder dat ik daar heel hard voor moet vechten.
Hoi,quote:
@summer2bird, wat houd je tegen om nu eerst een MBO-opleiding te doen en dan een HBO-opleiding? Ik heb jarenlang geploeterd op het HBO vanwege mijn depressies en baal er achteraf van dat ik niet eerder ben overgestapt naar het MBO. Ik denk dat een stapje terug doen soms beter is, om daarna weer vooruit te kunnen. En op het MBO leer je wel voor een vak, dus kun je daarna aan het werk. Als je alleen Havo hebt kun je nog niks. En als je een MBO-diploma hebt kun je altijd daarna nog doorstromen naar het HBO of eerst gaan werken en later in deeltijd je HBO-diploma proberen te halen.
sorry voor mijn late bericht terug
Ik zat gister in een soort crisis, en daar ben ik net, met behulp van mijn moeder, weer uitgekomen.
Mijn moeder gaat proberen om thuisstudie voor mij te regelen.
Ben zo blij dat ze dit allemaal voor mij doet, ze is echt lief.
Heb met een verpleegkundige gepraat, volgens haar val ik onder bijzondere zorg, omdat ik meer zorg nodig heb dan normaal.
Ik hoop dat ze mij niet naar de gesloten afdeling willen sturen, of naar de andere unit hier.
Twiddel
Hoe ben je weer uit die crisis gekomen dan?quote:
[..]
Hoi,
sorry voor mijn late bericht terug
Ik zat gister in een soort crisis, en daar ben ik net, met behulp van mijn moeder, weer uitgekomen.
Mijn moeder gaat proberen om thuisstudie voor mij te regelen.
Ben zo blij dat ze dit allemaal voor mij doet, ze is echt lief.
Heb met een verpleegkundige gepraat, volgens haar val ik onder bijzondere zorg, omdat ik meer zorg nodig heb dan normaal.
Ik hoop dat ze mij niet naar de gesloten afdeling willen sturen, of naar de andere unit hier.
Idd fijn dat je moeder je zo helpt Wat houdt die andere unit in dan?
Ik kwam thuis gister rond een uur of 4, toen op mijn kamer gebleven tot 23:00 tot er iemand bij mij kwam kijken.quote:
[..]
Hoe ben je weer uit die crisis gekomen dan?
Die verpleegkundige heeft met mij gepraat, warme melk gegeven en zorgde er voor dat ik iig kon slapen.
Vandaag ging het echt niet, toen stond ik in de fietsenstalling naar mijn ouders huis te bellen, maar mijn zusje nam op. Die heeft mijn moeder gebeld, die kwam en toen had ik gepraat met mijn moeder, en zij heeft mij er weer uit getrokken.
Doet ze door bijvoorbeeld ervoor te zorgen dat ik hele simpele dingen doe, eten, warme kleding aantrekken ipv een t-shirt, verwarming aandoe, praten met haar.
En ze kan mij gewoon heel goed eruit halen, weet ook niet hoe ze dat precies voor elkaar krijgt.
Er is hier nog een unit, ook voor autistische zorg, maar die is voor mensen die geen dagprogramma e.d. hebben.
Ook zitten daar nogal extreme mensen.
Twiddel
Hallo, ik weet niet of ik hier mag reageren, anders moet iemand het maar even zeggen.
Ik ben 7uporange, ik ben 18 jaar, loop bij de GGZ en doe de opleiding secretarieel medewerkster.
Ik loop bij de GGZ vanwege verschillende dingen, ik zit al een hele tijd, zeg maar circa 3 a 4 jaar met mezelf in de knoop, ik ben heel erg onzeker en heb een eet probleem gehad, nouja het is nog wel aanwezig maar ik doe me best. Persoonlijk denk ik dat ik wel diep in de shit zit met mezelf, maar mag het van mezelf geen depressie noemen omdat ik bang ben dat andere mensen denken dat ik me aanstel.
Ik ben 7uporange, ik ben 18 jaar, loop bij de GGZ en doe de opleiding secretarieel medewerkster.
Ik loop bij de GGZ vanwege verschillende dingen, ik zit al een hele tijd, zeg maar circa 3 a 4 jaar met mezelf in de knoop, ik ben heel erg onzeker en heb een eet probleem gehad, nouja het is nog wel aanwezig maar ik doe me best. Persoonlijk denk ik dat ik wel diep in de shit zit met mezelf, maar mag het van mezelf geen depressie noemen omdat ik bang ben dat andere mensen denken dat ik me aanstel.
Hoe noemen je hulpverleners het?quote:
Hallo, ik weet niet of ik hier mag reageren, anders moet iemand het maar even zeggen.
Ik ben 7uporange, ik ben 18 jaar, loop bij de GGZ en doe de opleiding secretarieel medewerkster.
Ik loop bij de GGZ vanwege verschillende dingen, ik zit al een hele tijd, zeg maar circa 3 a 4 jaar met mezelf in de knoop, ik ben heel erg onzeker en heb een eet probleem gehad, nouja het is nog wel aanwezig maar ik doe me best. Persoonlijk denk ik dat ik wel diep in de shit zit met mezelf, maar mag het van mezelf geen depressie noemen omdat ik bang ben dat andere mensen denken dat ik me aanstel.
En vroeger dacht ik ook dat ik me aanstelde, bleek achteraf niet zo te zijn.
Zeker als je al meerdere jaren klachten hebt. Gelukkig loop je al bij de GGZ. Anders bespreek je dit met hun?
mijn eerste hulpverleners vonden het ook een depressie. de vrouw waarmee ik nu praat zegt dat ik ongeluk heb. pff ik vind het zo'n zwaarbeladen woord, ik ben bang dat als ik het zeg, ze me niet serieus neemtquote:
[..]
Hoe noemen je hulpverleners het?
En vroeger dacht ik ook dat ik me aanstelde, bleek achteraf niet zo te zijn.
Zeker als je al meerdere jaren klachten hebt. Gelukkig loop je al bij de GGZ. Anders bespreek je dit met hun?
ik vind het elke dag zo enorm moeilijk me bed uit te gaan en iets te gaan doen. het kost me verschrikkelijk veel energie... ik ga moe naar bed en kom er moe uit
Ben je nu eigenlijk alweer thuis Sylvana?
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Je zult ongetwijfelt wel je redenen hebben waarom je depressieve gevoelens hebt. Een eetstoornis is verder ook niet niks.quote:
[..]
mijn eerste hulpverleners vonden het ook een depressie. de vrouw waarmee ik nu praat zegt dat ik ongeluk heb. pff ik vind het zo'n zwaarbeladen woord, ik ben bang dat als ik het zeg, ze me niet serieus neemt
Als je vetgedrukte nou eens verteld aan je hulpverlener?
Uiteindelijk zijn zij er voor jou
Hier heb je gelijk in. Helaas zie ik haar pas 11 december weer omdat ze cursussen heeft. en omdat ze vakantie heeft.quote:
[..]
Je zult ongetwijfelt wel je redenen hebben waarom je depressieve gevoelens hebt. Een eetstoornis is verder ook niet niks.
Als je vetgedrukte nou eens verteld aan je hulpverlener?
Uiteindelijk zijn zij er voor jou
Ja, opname op de PAAZ was sowieso al voor maximaal 1 week, en daarna moest ik nog 3 dagen op een gewone afdeling in het ziekenhuis blijven omdat mijn diabetes nog te ontregeld was. Op PAAZ en in ziekenhuis had ik wel goeie structuur, diabetes is inmiddels thuis ook wel weer redelijk onder controle. Alleen structuur blijft lastigquote:
Ben je nu eigenlijk alweer thuis Sylvana?
Overleg met haar over je depressieve klachten en zeg dat het veel impact heeft op je leven. Eventueel zijn er therapiën of is er medicatie voor je beschikbaar waar je wat aan kunt hebben.quote:
[..]
Hier heb je gelijk in. Helaas zie ik haar pas 11 december weer omdat ze cursussen heeft. en omdat ze vakantie heeft.
Dankjewel voor je tips, ik vind het erg fijn dat je me serieus neemt.quote:
[..]
Overleg met haar over je depressieve klachten en zeg dat het veel impact heeft op je leven. Eventueel zijn er therapiën of is er medicatie voor je beschikbaar waar je wat aan kunt hebben.
Hoe doen jullie dat eigenlijk hier voor degene die op school zitten en als je echt een verschrikkelijke dag heb ? ik ben nu al een tijdje namelijk zo verschrikkelijk moe, gewoon niet leuk meer. het belemmerd mijn leven in negatieve zin. Mijn ouders en familie vinden dat ik mezelf aanstel wat het nog even een tikje erger maakt. Soms zijn er gewoon dagen dat ik eigenlijk niks kan buiten slapen. of gewoon even alleen zijn, hoe gaan andere mensen hier mee om in dit topic ?
Ik zit niet meer op school, dus kan daar geen antwoord op geven.quote:
[..]
Dankjewel voor je tips, ik vind het erg fijn dat je me serieus neemt.
Hoe doen jullie dat eigenlijk hier voor degene die op school zitten en als je echt een verschrikkelijke dag heb ? ik ben nu al een tijdje namelijk zo verschrikkelijk moe, gewoon niet leuk meer. het belemmerd mijn leven in negatieve zin. Mijn ouders en familie vinden dat ik mezelf aanstel wat het nog even een tikje erger maakt. Soms zijn er gewoon dagen dat ik eigenlijk niks kan buiten slapen. of gewoon even alleen zijn, hoe gaan andere mensen hier mee om in dit topic ?
Mijn ouders vonden ook dat ik me maar aanstelde, das 1 van de redenen geweest dat ik er zo lang mee rondgelopen heb.
Hmm jammer. Ik hoop dat er mensen zijn die er antwoord op willen geven voor mij.quote:
[..]
Ik zit niet meer op school, dus kan daar geen antwoord op geven.
Mijn ouders vonden ook dat ik me maar aanstelde, das 1 van de redenen geweest dat ik er zo lang mee rondgelopen heb.
Ik sleurde mezelf gewoon naar school. Dat ik niet zoveel van de colleges meekreeg was een andere zaak.quote:
[..]
Dankjewel voor je tips, ik vind het erg fijn dat je me serieus neemt.
Hoe doen jullie dat eigenlijk hier voor degene die op school zitten en als je echt een verschrikkelijke dag heb ? ik ben nu al een tijdje namelijk zo verschrikkelijk moe, gewoon niet leuk meer. het belemmerd mijn leven in negatieve zin. Mijn ouders en familie vinden dat ik mezelf aanstel wat het nog even een tikje erger maakt. Soms zijn er gewoon dagen dat ik eigenlijk niks kan buiten slapen. of gewoon even alleen zijn, hoe gaan andere mensen hier mee om in dit topic ?
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Ja dat deed ik dus ook. Alleen hielp ´t uiteindelijk nietsquote:
[..]
Ik sleurde mezelf gewoon naar school. Dat ik niet zoveel van de colleges meekreeg was een andere zaak.
Ik heb het vak uiteindelijk nog gehaald met een best redelijk cijfer.quote:
[..]
Ja dat deed ik dus ook. Alleen hielp ´t uiteindelijk niets
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Ik ben toen voor alles gezakt, zo diep was ik weggezaktquote:
[..]
Ik heb het vak uiteindelijk nog gehaald met een best redelijk cijfer.
Faal
Het was ook het enige vak wat ik deed dat semesterquote:
[..]
Ik ben toen voor alles gezakt, zo diep was ik weggezakt
Faal
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
O god, ja zo kan het ook. Ik probeerde alles tegelijk, gewoon een studie aan de uni.quote:
[..]
Het was ook het enige vak wat ik deed dat semester
Maar dat liep toch eventjes iets anders af, jammer wel van m'n VWO papiertje
Het papiertje heb ik inmiddels, zij het met wat vertraging.quote:
[..]
O god, ja zo kan het ook. Ik probeerde alles tegelijk, gewoon een studie aan de uni.
Maar dat liep toch eventjes iets anders af, jammer wel van m'n VWO papiertje
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Ik blijf dan dus depressief in bed liggen. Ik heb al heel veel vertraging opgelopen omdat ik gewoon teveel miste hierdoor. Nu mag ik "legaal" thuisblijven, omdat ik op de langdurig-zieken-lijst sta. Dus nu hoef ik me niet schuldig te voelen omdat ik niet ga. Want ik wilde wel, maar het lukte niet. En dan voelde ik me nog schuldiger/depressiever. En zo bleef ik in een cirkeltje zitten.quote:
[..]
Dankjewel voor je tips, ik vind het erg fijn dat je me serieus neemt.
Hoe doen jullie dat eigenlijk hier voor degene die op school zitten en als je echt een verschrikkelijke dag heb ? ik ben nu al een tijdje namelijk zo verschrikkelijk moe, gewoon niet leuk meer. het belemmerd mijn leven in negatieve zin. Mijn ouders en familie vinden dat ik mezelf aanstel wat het nog even een tikje erger maakt. Soms zijn er gewoon dagen dat ik eigenlijk niks kan buiten slapen. of gewoon even alleen zijn, hoe gaan andere mensen hier mee om in dit topic ?
Heb 8 jaar op het HBO gezeten (2 verschillende opleidingen) en nu dus op het MBO. Maar dit gaat dus ook niet goed. Dus als mijn persoonlijkheidsstoornissen officieel gediagnosticeerd zijn ga ik proberen Wajong aan te vragen. Dan heb ik iig een vast inkomen en heb ik de rust om echt aan mezelf te werken bij Scelta. Want enige reden dat ik nu nog ingeschreven sta op school is omdat ik de stufi als inkomen nodig heb.
Ik ben het zat om het allebei maar voor de helft te doen. Kan beter nu eerst echt aan mezelf werken en daarna kijken of het nog haalbaar is om een opleiding af te ronden.
Maar kan je wel gewoon je opleiding afmaken? of wat doe je nu precies? en hoe heb je dit met school geregeld? Want ik wil gewoon zo vaak komen als ik kan, maar soms kan ik gewoon echt niet, dat is dan zo enorm moeilijk! net zoals vandaag, ik leek wel verlamt, op de automatische piloot me wekker afdrukken en verder slapen... en telkens als ik wakker werdt wilde ik uit bed, maar het lukte gewoon niet, het is zo frusterend.quote:
[..]
Ik blijf dan dus depressief in bed liggen. heb al heel veel vertraging opgelopen omdat ik gewoon teveel miste hierdoor. Nu mag ik "legaal" thuisblijven, omdat ik op de langdurig-zieken-lijst sta. Dus nu hoef ik me niet schuldig te voelen omdat ik niet ga.
En een thuisstudie of cursus? 1 vak per keer?
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Nouja, zie mijn edit, ik zit op dit moment thuis, ben net ontslagen uit het ziekenhuis. Ik sta op de wachtlijst voor de deeltijd/klinische behandeling bij Scelta. En voordat ik daar terecht kan ga ik een aantal dagdelen naar een structurerende deeltijd. Daar heb ik al vaker in gezeten en daar heb ik binnenkort weer intakegesprek voor.quote:
[..]
Maar kan je wel gewoon je opleiding afmaken? of wat doe je nu precies? en hoe heb je dit met school geregeld? Want ik wil gewoon zo vaak komen als ik kan, maar soms kan ik gewoon echt niet, dat is dan zo enorm moeilijk! net zoals vandaag, ik leek wel verlamt, op de automatische piloot me wekker afdrukken en verder slapen... en telkens als ik wakker werdt wilde ik uit bed, maar het lukte gewoon niet, het is zo frusterend.
Heb met school alles geregeld met een schoolmaatschappelijk werker via het studieloopbaancentrum.
Een thuisstudie ofzo lijkt mij ook wel wat, maar zal dan eerst een vast inkomen moeten hebben.
Fijn dat je dit met mij wilt delen, ik weet namelijk soms echt niet hoe of wat... ik doe altijd of alles prima gaat, maar eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed met me.quote:
[..]
Nouja, zie mijn edit, ik zit op dit moment thuis, ben net ontslagen uit het ziekenhuis. Ik sta op de wachtlijst voor de deeltijd/klinische behandeling bij Scelta. En voordat ik daar terecht kan ga ik een aantal dagdelen naar een structurerende deeltijd. Daar heb ik al vaker in gezeten en daar heb ik binnenkort weer intakegesprek voor.
Heb met school alles geregeld met een schoolmaatschappelijk werker via het studieloopbaancentrum.
Een thuisstudie ofzo lijkt mij ook wel wat, maar zal dan eerst een vast inkomen moeten hebben.
En als ik dan ziek thuis zit, vragen mensen van oh hoe gaat het? en dan verzin in dat ik hoofdpijn heb ofzo, ik heb geen zin in medelijden van andere mensen... maar er zijn soms gewoon dagen, dat ik rust nodig heb, gewoon even helemaal niks, anders klettert mijn hoofd uit elkaar.
Ik ben ook elke dag zo verschrikkelijk moe, alles is een verzoeking voor mij.
Als ik met de trein bijvoorbeeld naar mijn vriend ga, dat vind ik verschrikkelijk vermoeiend, ik moet dan eigenlijk altijd gewoon even rustig zitten en bijkomen.
Ik ben ook nog eens verschrikkelijk onzeker, altijd bang wat mensen van me denken, of ze mij wel aardig en/of goed genoeg vinden.
Ik zou gewoon willen dat ik energie had en alles prima ging.
Erg herkenbaar wat je schrijft hoor! Maar zo te lezen doe je een mbo-opleiding? (secretarieel medewerkster) Op elk ROC heb je wel een studieloopbaancentrum/schoolpsycholoog/maatschappelijk werker of decaan waar je met dit soort dingen heen kunt. Zij proberen je dan zo goed mogelijk te helpen om ervoor te zorgen dat je op een voor jou haalbare manier kunt studeren. Ik zou hier echt niet alleen mee blijven rondlopen! Want hoe eerder je aan de bel trekt, hoe meer ze voor je kunnen betekenen.quote:
[..]
Fijn dat je dit met mij wilt delen, ik weet namelijk soms echt niet hoe of wat... ik doe altijd of alles prima gaat, maar eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed met me.
En als ik dan ziek thuis zit, vragen mensen van oh hoe gaat het? en dan verzin in dat ik hoofdpijn heb ofzo, ik heb geen zin in medelijden van andere mensen... maar er zijn soms gewoon dagen, dat ik rust nodig heb, gewoon even helemaal niks, anders klettert mijn hoofd uit elkaar.
Ik ben ook elke dag zo verschrikkelijk moe, alles is een verzoeking voor mij.
Als ik met de trein bijvoorbeeld naar mijn vriend ga, dat vind ik verschrikkelijk vermoeiend, ik moet dan eigenlijk altijd gewoon even rustig zitten en bijkomen.
Ik ben ook nog eens verschrikkelijk onzeker, altijd bang wat mensen van me denken, of ze mij wel aardig en/of goed genoeg vinden.
Ik zou gewoon willen dat ik energie had en alles prima ging.
Ja ik doe inderdaad MBOquote:
[..]
Erg herkenbaar wat je schrijft hoor! Maar zo te lezen doe je een mbo-opleiding? (secretarieel medewerkster) Op elk ROC heb je wel een studieloopbaancentrum/schoolpsycholoog/maatschappelijk werker of decaan waar je met dit soort dingen heen kunt. Zij proberen je dan zo goed mogelijk te helpen om ervoor te zorgen dat je op een voor jou haalbare manier kunt studeren. Ik zou hier echt niet alleen mee blijven rondlopen! Want hoe eerder je aan de bel trekt, hoe meer ze voor je kunnen betekenen.
dankjewel voor je tips, echt heel erg bedankt, ik ga hier ook sowieso even met mijn mentor/studieloopbaanbegeleider over praten.Ik wil namelijk niet met nog een opleiding stoppen, ben vorig jaar ook al met de opleiding helpende zorg en welzijn gestopt, omdat het en niks voor me was, en ik daar op school+stage ben weggepest.
Lijkt mij een goed ideequote:
[..]
Ja ik doe inderdaad MBO
En als je het moeilijk vindt om te praten kun je ook van te voren dingen opschrijven of bijvoorbeeld je posts van hier uitprinten en meenemen.
Ja, ik wil sowieso alles een keer op papier hebben, is ook wel fijn voor mezelf.quote:
[..]
Lijkt mij een goed idee
Heel erg bedankt voor je hulp en mag ik hier blijven posten als ik het niet vergeet?
want ik vind het wel erg fijn om even mijn ei kwijt te kunnen...
Natuurlijk mag datquote:
[..]
Ja, ik wil sowieso alles een keer op papier hebben, is ook wel fijn voor mezelf.
Heel erg bedankt voor je hulp en mag ik hier blijven posten als ik het niet vergeet?
Met een mentor of begeleider erover praten is wel een goed idee ja
Ik ben zelf uiteindelijk op de universiteit ook eens gaan praten met een decaan en het is toch wel fijn om iemand te hebben waar je naar toe kan als het niet lukt om te bespreken hoe het verder moet.
Ik vond het wel heel eng de eerste keer dat ik dan allemaal moest vertellen aan zo'n iemand maar ik werd wel serieus genomen en ze proberen me ook echt te helpen.
Dus als je het eng vindt omdat je denkt dat ze misschien gaan zeggen dat je je aanstelt ofzo.. is niet nodig
Ik ben zelf uiteindelijk op de universiteit ook eens gaan praten met een decaan en het is toch wel fijn om iemand te hebben waar je naar toe kan als het niet lukt om te bespreken hoe het verder moet.
Ik vond het wel heel eng de eerste keer dat ik dan allemaal moest vertellen aan zo'n iemand maar ik werd wel serieus genomen en ze proberen me ook echt te helpen.
Dus als je het eng vindt omdat je denkt dat ze misschien gaan zeggen dat je je aanstelt ofzo.. is niet nodig
Bedankt!quote:
Met een mentor of begeleider erover praten is wel een goed idee ja
Ik ben zelf uiteindelijk op de universiteit ook eens gaan praten met een decaan en het is toch wel fijn om iemand te hebben waar je naar toe kan als het niet lukt om te bespreken hoe het verder moet.
Ik vond het wel heel eng de eerste keer dat ik dan allemaal moest vertellen aan zo'n iemand maar ik werd wel serieus genomen en ze proberen me ook echt te helpen.
Dus als je het eng vindt omdat je denkt dat ze misschien gaan zeggen dat je je aanstelt ofzo.. is niet nodig
Probeerde er btw net met mijn moeder een beetje over te praten waarom ik vandaag thuisbleef, maar ze luisterde niet en vond de tv stukke belangrijker als mij...
Morgen ga ik naar de huisarts om een verwijzing naar een psycholoog te vragen. ik ben bang dat ik een depressie heb/ depressief ben. echter ben ik misschien nog wel banger voor een mogelijk label.
ik voel me hier erg onzeker over maar is dit wel terecht?
ik voel me hier erg onzeker over maar is dit wel terecht?
Je bent onzeker over het krijgen van een label begrijp ik dat goed? Waarom is dat? Omdat het dan je gedachte bevestigd?quote:
Morgen ga ik naar de huisarts om een verwijzing naar een psycholoog te vragen. ik ben bang dat ik een depressie heb/ depressief ben. echter ben ik misschien nog wel banger voor een mogelijk label.
ik voel me hier erg onzeker over maar is dit wel terecht?
Je hoeft trouwens voor een psycholoog geen verwijzing te hebben van de huisarts, voor 2e lijn wel. Mijn ervaring is dat de huisarts eerst nog een aantal gesprekjes met je voert.
Maar goed, als jij je klote voelt, maakt het mogelijke label toch verder niet zo veel uit?
dat begrijp je goed. omdat ik veel moeite heb met labels... ik zou je niet kunnen zeggen waarom.quote:
[..]
Je bent onzeker over het krijgen van een label begrijp ik dat goed? Waarom is dat? Omdat het dan je gedachte bevestigd?
Je hoeft trouwens voor een psycholoog geen verwijzing te hebben van de huisarts, voor 2e lijn wel. Mijn ervaring is dat de huisarts eerst nog een aantal gesprekjes met je voert.
Maar goed, als jij je klote voelt, maakt het mogelijke label toch verder niet zo veel uit?
ik ben misschien gewoon bang om 'ziek' te zijn.
Maar zonder label ben je ook ziekquote:
[..]
dat begrijp je goed. omdat ik veel moeite heb met labels... ik zou je niet kunnen zeggen waarom.
ik ben misschien gewoon bang om 'ziek' te zijn.
Want ook al heeft het geen naam, je hebt er wel last van. En als je wel een label hebt kun je de juiste hulp krijgen om er mee om te leren gaan of er van af te komen.
zolang ik geen label heb kan ik het nog ontkennen en ik denk dat dat me veel rust bied.quote:
[..]
Maar zonder label ben je ook ziek
Dit dus. Helaas is er een label nodig om de juiste hulp te kunnen krijgen. Het is heel vervelend voor jexelf, maar op deze manier kom je er ook niet uit.quote:
[..]
Maar zonder label ben je ook ziek
Ontkennen dat er niets is, heeft alleen maar een averechts effect.quote:
[..]
zolang ik geen label heb kan ik het nog ontkennen en ik denk dat dat me veel rust bied.
jammer genoeg heb ik genoeg psychopathologie gehad om dat te weten... jammer dat ik het toch zo lastig vind.quote:
[..]
Ontkennen dat er iets is, heeft alleen maar een averechts effect.
maar goed ik ga morgen gewoon en ik zie wel wat er van komt.
Het is ook lastig om een eerste stap te zetten. Ik vond het voor mezelf ook moeilijk om toe te geven dat ik hulp nodig had(ik heb een angststoornis) Maar na een aantal terugvallen en enorm klote gevoel wist ik dat er aan gedaan moest worden.quote:
[..]
jammer genoeg heb ik genoeg psychopathologie gehad om dat te weten... jammer dat ik het toch zo lastig vind.
maar goed ik ga morgen gewoon en ik zie wel wat er van komt.
morgen meer info.quote:
[..]
Het is ook lastig om een eerste stap te zetten. Ik vond het voor mezelf ook moeilijk om toe te geven dat ik hulp nodig had(ik heb een angststoornis) Maar na een aantal terugvallen en enorm klote gevoel wist ik dat er aan gedaan moest worden.
afschrijpostjes ftw.
Donderdag thuis gekomen van 3.5 week opname. De eerste dagen voor en na het ontslag ging het wel okee. Nu ben ik weer zo somber als ik weet niet wat. Misschien hoort het erbij, maar leuk is anders. Ik weet ook wel dat dit soort momenten erbij horen, maar ik wil er soms echt gewoon vanaf. Momenten waarop je echt niks kan hebben, ieder onverwacht geluidje zijn er twee te veel.
Okee ik weet vaak wel te "relativeren" zegt men dan en de zwakke momenten te laten voor wat ze zijn, maar aan de andere kant zit er iets in me die er gewoon niet mee om kan gaan, gewoon zo raar die tweestrijd iedere keer. Op momenten zoals deze weet ik gewoon even niet meer hoe of wat. Schreeuwen durf ik niet zo. Dat lukt me ook niet. Ik probeer zoals net dan wel wat te schilderen of te tekenen maar de knop omdraaien en even rustig iets doen is er dan niet bij. Gewoon bleh bleh bleh en nog eens bleh.
Dan vraag ik me ook af, iedere keer probeer ik uit te leggen wat ik voel denk mee maak enzovoort, maar vooralsnog lijken de dingen die me aangereikt worden (in de laatste 3.5 jaar!!!!!!) niet te helpen, waar ligt de schuld? doe ik er zelf te weinig aan, of leg ik mijn problemen gewoon verkeerd uit. of doen de behandelaren gewoon niet hun best voor me.. ..
Het begint steeds steeds moeilijker te worden hoop te houden, maar ik heb eigenlijk geen keus....
.
Donderdag thuis gekomen van 3.5 week opname. De eerste dagen voor en na het ontslag ging het wel okee. Nu ben ik weer zo somber als ik weet niet wat. Misschien hoort het erbij, maar leuk is anders. Ik weet ook wel dat dit soort momenten erbij horen, maar ik wil er soms echt gewoon vanaf. Momenten waarop je echt niks kan hebben, ieder onverwacht geluidje zijn er twee te veel.
Okee ik weet vaak wel te "relativeren" zegt men dan en de zwakke momenten te laten voor wat ze zijn, maar aan de andere kant zit er iets in me die er gewoon niet mee om kan gaan, gewoon zo raar die tweestrijd iedere keer. Op momenten zoals deze weet ik gewoon even niet meer hoe of wat. Schreeuwen durf ik niet zo. Dat lukt me ook niet. Ik probeer zoals net dan wel wat te schilderen of te tekenen maar de knop omdraaien en even rustig iets doen is er dan niet bij. Gewoon bleh bleh bleh en nog eens bleh.
Dan vraag ik me ook af, iedere keer probeer ik uit te leggen wat ik voel denk mee maak enzovoort, maar vooralsnog lijken de dingen die me aangereikt worden (in de laatste 3.5 jaar!!!!!!) niet te helpen, waar ligt de schuld? doe ik er zelf te weinig aan, of leg ik mijn problemen gewoon verkeerd uit. of doen de behandelaren gewoon niet hun best voor me.. ..
Het begint steeds steeds moeilijker te worden hoop te houden, maar ik heb eigenlijk geen keus....
.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Heb je geen extra begeleiding gekregen voor achteraf dan?quote:
afschrijpostjes ftw.
Donderdag thuis gekomen van 3.5 week opname. De eerste dagen voor en na het ontslag ging het wel okee. Nu ben ik weer zo somber als ik weet niet wat. Misschien hoort het erbij, maar leuk is anders. Ik weet ook wel dat dit soort momenten erbij horen, maar ik wil er soms echt gewoon vanaf. Momenten waarop je echt niks kan hebben, ieder onverwacht geluidje zijn er twee te veel.
Okee ik weet vaak wel te "relativeren" zegt men dan en de zwakke momenten te laten voor wat ze zijn, maar aan de andere kant zit er iets in me die er gewoon niet mee om kan gaan, gewoon zo raar die tweestrijd iedere keer. Op momenten zoals deze weet ik gewoon even niet meer hoe of wat. Schreeuwen durf ik niet zo. Dat lukt me ook niet. Ik probeer zoals net dan wel wat te schilderen of te tekenen maar de knop omdraaien en even rustig iets doen is er dan niet bij. Gewoon bleh bleh bleh en nog eens bleh.
Dan vraag ik me ook af, iedere keer probeer ik uit te leggen wat ik voel denk mee maak enzovoort, maar vooralsnog lijken de dingen die me aangereikt worden (in de laatste 3.5 jaar!!!!!!) niet te helpen, waar ligt de schuld? doe ik er zelf te weinig aan, of leg ik mijn problemen gewoon verkeerd uit. of doen de behandelaren gewoon niet hun best voor me.. ..
Het begint steeds steeds moeilijker te worden hoop te houden, maar ik heb eigenlijk geen keus....
.
Anders moet je dit met je behandelaar aankaarten (als je die hebt).
En voor de rest, sterkte
Ik had al begeleiding en die blijf ik houden. Dit was ook gewoon een time-out voor me omdat het echt niet meer ging en dit was gewoon weer een flinke dip. Niet dat ik me aan stel, maar dit soort momenten horen erbij en daar moet ik mee leren omgaan en van me afschrijven is dan misschien wel goed, om met jullie te delen is 2, maar momenteel voelt dat wel even okeequote:
[..]
Heb je geen extra begeleiding gekregen voor achteraf dan?
Anders moet je dit met je behandelaar aankaarten (als je die hebt).
En voor de rest, sterkte
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Ik ga thuisstudie doen.
Mijn moeder heeft dat met mijn mentor geregeld. Ik heb al een schema gemaakt waarbij ik iig 2x per dag beweeg (s'ochtens wandelen, s'middags fietsen) en iig 2 of 3 uur aan huiswerk besteed.
Ben blij dat dit mogelijk is
Mijn moeder heeft dat met mijn mentor geregeld. Ik heb al een schema gemaakt waarbij ik iig 2x per dag beweeg (s'ochtens wandelen, s'middags fietsen) en iig 2 of 3 uur aan huiswerk besteed.
Ben blij dat dit mogelijk is
Twiddel
Dat is heel goedquote:
Ik ga thuisstudie doen.
Mijn moeder heeft dat met mijn mentor geregeld. Ik heb al een schema gemaakt waarbij ik iig 2x per dag beweeg (s'ochtens wandelen, s'middags fietsen) en iig 2 of 3 uur aan huiswerk besteed.
Ben blij dat dit mogelijk is
Pff, nu bijna 4 weken weer thuis na m'n opname en t is lastig! Eerst twee weken heel moe, nu griep en n heftige spierverkramping in m'n rug, waardoor ik maximaal onder de pijnstillers zit. Van al m'n plannen komt weinig, want ik ben nu echt superwazig en duf en duizelig van die troep. Wilde aan opdrachten voor m'n loopbaantraject gaan werken, maar dat gaat nu echt weer niet. Ook een onlinecursus kan ik mee starten, maar dat was de afgelopen weken sowieso te veel om op te pakken.
Echt, ik heb maar een paar dingen per week staan, maar dat is al te veel. Hoe kom ik hier toch ooit uit??
Daarnaast mag ik binnenkort ook op bezoek bij het UWV ivm m'n wia-aanvraag. Ik weet bijna wel zeker dat ik die niet ga krijgen (want volgens mij krijgt niemand die met psychische klachten), maar toch ook weer stress. Het betekent dat ik vanaf februari niks meer ga krijgen. En ook al houd ik het financieel gezien nog wel even uit, het geeft toch druk.
Misschien nog iemand wia-tips?
Echt, ik heb maar een paar dingen per week staan, maar dat is al te veel. Hoe kom ik hier toch ooit uit??
Daarnaast mag ik binnenkort ook op bezoek bij het UWV ivm m'n wia-aanvraag. Ik weet bijna wel zeker dat ik die niet ga krijgen (want volgens mij krijgt niemand die met psychische klachten), maar toch ook weer stress. Het betekent dat ik vanaf februari niks meer ga krijgen. En ook al houd ik het financieel gezien nog wel even uit, het geeft toch druk.
Misschien nog iemand wia-tips?
Dat is heel erg fijn voor je!quote:
Ik ga thuisstudie doen.
Mijn moeder heeft dat met mijn mentor geregeld. Ik heb al een schema gemaakt waarbij ik iig 2x per dag beweeg (s'ochtens wandelen, s'middags fietsen) en iig 2 of 3 uur aan huiswerk besteed.
Ben blij dat dit mogelijk is
wou dat er zoiets mogelijk was voor mij...Update: Ik ben vandaag naar mijn huisarts geweest die mij niet echt serieus nam...
Het was zo van: Oh, je bent 18 nahh jij kan nergens last van hebben.Ik heb echt zo fucking veel moeite moeten doen om bij de GGZ te komen, omdat HIJ het niet nodig vond maar IK wel.
Wordt weer op dezelfde dingen gecontroleerd als vorige jaren, ik ben er gewoon klaar mee.... Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn? Nee, wacht waarom kan iedereen niet gewoon gelukkig zijn?! Wat is dat toch allemaal in deze rotte wereld...
Vannacht heel de nacht alleen maar lopen piekeren over school, de dingen waar ik mee zit, en zulks, alleen maar lopen huilen... ik ben er echt klaar mee...
Ik wil RUST.
En als je de GGZ zelf opbelt, of langs komt?quote:
[..]
Dat is heel erg fijn voor je!
Update: Ik ben vandaag naar mijn huisarts geweest die mij niet echt serieus nam...
Ik heb echt zo fucking veel moeite moeten doen om bij de GGZ te komen, omdat HIJ het niet nodig vond maar IK wel.
Wordt weer op dezelfde dingen gecontroleerd als vorige jaren, ik ben er gewoon klaar mee.... Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn? Nee, wacht waarom kan iedereen niet gewoon gelukkig zijn?! Wat is dat toch allemaal in deze rotte wereld...
Vannacht heel de nacht alleen maar lopen piekeren over school, de dingen waar ik mee zit, en zulks, alleen maar lopen huilen... ik ben er echt klaar mee...
Bel anders de crisisdienst als het heel slecht gaat.
Ben je suicidaal aangelegd?
Twiddel
Nou helaas heb ik pas met mijn behandeld arts een afspraak de 11e... en volgens mij kan ze niet eerder... dus ik probeer zo veel mogelijk op dit moment met mijn vriend te praten omdat dat echt mijn steun is... hij is er voor me en zowat de enige die er voor me is...quote:
[..]
En als je de GGZ zelf opbelt, of langs komt?
Bel anders de crisisdienst als het heel slecht gaat.
Ben je suicidaal aangelegd?
Ik heb gelukkig geen zelfmoord neigingen ( Nou ja... ik zou het soms best willen maar ik schijt er gelukkig voor in mijn broek, en ik kan mijn vriend niet alleen achterlaten... )
maar het gaat op het moment verre van goed, het enige wat ik kan is huilen... en dan krijgen we godverdomme vanavond bezoek ik kan dit helemaal niet aan ik heb RUST NODIG!!!!
Op dit moment wil ik gewoon even helemaal niks meer en naar mijn vriend, waarom woont hij godverdomme ongeveer 55 km van me af, ik mis hem zo verschrikkelijk....
Moeilijk.quote:
[..]
Nou helaas heb ik pas met mijn behandeld arts een afspraak de 11e... en volgens mij kan ze niet eerder... dus ik probeer zo veel mogelijk op dit moment met mijn vriend te praten omdat dat echt mijn steun is... hij is er voor me en zowat de enige die er voor me is...
Ik heb gelukkig geen zelfmoord neigingen ( Nou ja... ik zou het soms best willen maar ik schijt er gelukkig voor in mijn broek, en ik kan mijn vriend niet alleen achterlaten... )
maar het gaat op het moment verre van goed, het enige wat ik kan is huilen... en dan krijgen we godverdomme vanavond bezoek ik kan dit helemaal niet aan ik heb RUST NODIG!!!!
Kan je het bezoek niet afbellen? Zo niet, het is wel weer even afleiding.
En je ouders, heb je daar steun aan?
Twiddel
Het bezoek is mijn (half)broer en zijn vriendin, en mijn ouders hebben het schijt aan mij, ze begrijpen er niks van... ik heb toch geen zin als ik hier zo verschrikkelijk onverzorgd bij loop, hun onder ogen te moeten komen?! zijn vriendin is sowieso al iemand die stiekem is, straks loopt ze over me te lullen ofzo ergens van ja haha ze kon alleen maar janken en ze zag er lelijk uit, ik heb er gewoon geen zin in, dit is echt een drama voor mij.. daarom wil ik zo graag op mezelf... hoef ik alleen met mezelf rekening te houden, ik heb rust nodig, en vooral haar niet met haar stiekeme gedrag... ik heb vannacht nogal een rot nacht gehad, heb niet eens kunnen slapen.... ik heb dan geen zin om aardig te gaan lopen doen over iemand die achter mijn rug om rare dingen over me zegt.quote:
[..]
Moeilijk.
Kan je het bezoek niet afbellen? Zo niet, het is wel weer even afleiding.
En je ouders, heb je daar steun aan?
Ik weet het gewoon allemaal niet meer... echt bedankt voor de steun iedereen, jullie zijn echt lief...
Het komt wel goed.quote:
[..]
Het bezoek is mijn (half)broer en zijn vriendin, en mijn ouders hebben het schijt aan mij, ze begrijpen er niks van... ik heb toch geen zin als ik hier zo verschrikkelijk onverzorgd bij loop, hun onder ogen te moeten komen?! zijn vriendin is sowieso al iemand die stiekem is, straks loopt ze over me te lullen ofzo ergens van ja haha ze kon alleen maar janken en ze zag er lelijk uit, ik heb er gewoon geen zin in, dit is echt een drama voor mij.. daarom wil ik zo graag op mezelf... hoef ik alleen met mezelf rekening te houden, ik heb rust nodig, en vooral haar niet met haar stiekeme gedrag... ik heb vannacht nogal een rot nacht gehad, heb niet eens kunnen slapen.... ik heb dan geen zin om aardig te gaan lopen doen over iemand die achter mijn rug om rare dingen over me zegt.
Ik weet het gewoon allemaal niet meer... echt bedankt voor de steun iedereen, jullie zijn echt lief...
Ik kan je helaas niets anders dan sterkte wensen
Probeer anders overdag wat te slapen, te fietsen of wandelen.
Heb je een dier? Die kan je uitlaten of bezig houden.
Twiddel
Ik vind het heel lief van je/jullie dat je/jullie dat doet/doen, ik ben allang blij dat iemand een beetje met me wilt praten... ik ben gewoon ingestort en iedereen lijkt over me heen te lopen alsof er niks gebeurd is.quote:
[..]
Het komt wel goed.
Ik kan je helaas niets anders dan sterkte wensen
Dankjewel iedereen, het steunt me enorm om te zien dat ik er niet alleen voor sta en mijn verhaal kwijt kan zonder dat iemand zegt dat ik me aanstel...
Slapen doe ik wel, ik moet wel... gefiets heb ik net naar de huisarts gedaan maar voelde me niet prettig want zit op dit moment onder de puisten van de stress... helaas geen hondje ofzo, anders lag ik daar de hele dag mee te knuffelen..quote:
[..]
Probeer anders overdag wat te slapen, te fietsen of wandelen.
Heb je een dier? Die kan je uitlaten of bezig houden.
Ken ik ook regelmatig. Mensen nemen je niet serieus en denken dat je overdrijft.quote:
[..]
Ik vind het heel lief van je/jullie dat je/jullie dat doet/doen, ik ben allang blij dat iemand een beetje met me wilt praten... ik ben gewoon ingestort en iedereen lijkt over me heen te lopen alsof er niks gebeurd is.
Dankjewel iedereen, het steunt me enorm om te zien dat ik er niet alleen voor sta en mijn verhaal kwijt kan zonder dat iemand zegt dat ik me aanstel...
Makkelijk toch; als het in HUN leven wél zo makkelijk gaat!
Ja, zo ook bij mijn zus.quote:
[..]
Ken ik ook regelmatig. Mensen nemen je niet serieus en denken dat je overdrijft.
Makkelijk toch; als het in HUN leven wél zo makkelijk gaat!
Bij haar is het ALTIJD erger, zeg ik een keer van pff ik ben moe.
JA NEEM JIJ MAAR EENS 2 KINDEREN.
en dan zeg ik op mijn beurt; daar heb jij ZELF voor gekozen!
Verder werkt ze niet en heeft ze alleen haar kinderen waar ze voor op moet draaien waar ze zelf voor gekozen heeft.
Ik heb er niet voor gekozen om mezelf zo te voelen...
Ik haat het als mensen denken van: Ah, je ziet het niet dus is het er niet! Je kan ook dingen hebben die niet zichtbaar zijn en daar kun je je toch verschrikkelijk lamlendig van voelen! Zowel geestelijk als lichamelijk... ik kan mijn bed niet eens meer uit, ik heb over aankleden gewoon 2 uur gedaan! en dat deed ik in bed en dat alleen omdat ik naar de huisarts moest, was blij toen ik weer binnen was.
Kleine update tussendoor: Mijn moeder lijkt me serieus te gaan nemen, ze kwam net mijn kamer binnen en zei dat ik naar een andere dokter moest vragen omdat ze me nu maar eens breed moeten gaan onderzoeken, ik ben al zo lang verschrikkelijk moe elke dag en het begint echt zijn tol te eisen en ik denk dat mijn moeder het nu begint in te zien... ik houd jullie op de hoogte ( dit zou erg fijn zijn, ondanks ze toch een van de problemen is dat ik zo geworden ben. )
Fijn dat je moeder je nu toch serieus lijkt te nemen! En idd misschien goed om een second opinion te vragen.
Hier wil het vandaag echt niet. Dit schilderij wat ik vanochtend gemaakt hebt geeft mijn gevoel wel goed weer:
Hier wil het vandaag echt niet. Dit schilderij wat ik vanochtend gemaakt hebt geeft mijn gevoel wel goed weer:
Ik kan mezelf herkennen in jouw schilderij.. schilder je zelf schilderijenquote:
Fijn dat je moeder je nu toch serieus lijkt te nemen! En idd misschien goed om een second opinion te vragen.
Hier wil het vandaag echt niet. Dit schilderij wat ik vanochtend gemaakt hebt geeft mijn gevoel wel goed weer:
[ afbeelding ]
?
Ja, ik schilder dit zelf ja.quote:
[..]
Ik kan mezelf herkennen in jouw schilderij.. schilder je zelf schilderijen
Nijna
Mooi dat je zo je gevoelens kunt uiten, vind het wel een mooie manier.quote:
[..]
Ja, ik schilder dit zelf ja.
Nijna
Mooi schilderij, Sylvana.
Ik herken dit uit de periode dat de psychische problemen bij mij begonnen. Je probeert tegen een vriend/vriendin je verhaal kwijt te kunnen, en het wordt afgedaan als 'zo erg zal het allemaal niet zijn'. En inderdaad mensen die benadrukken dat zij het zwaarder hebben, wat nergens over gaat eigenlijk.
Hey 7upOrange,quote:
[..]
Ja, zo ook bij mijn zus.
Bij haar is het ALTIJD erger, zeg ik een keer van pff ik ben moe.
JA NEEM JIJ MAAR EENS 2 KINDEREN.
en dan zeg ik op mijn beurt; daar heb jij ZELF voor gekozen!
Verder werkt ze niet en heeft ze alleen haar kinderen waar ze voor op moet draaien waar ze zelf voor gekozen heeft.
Ik heb er niet voor gekozen om mezelf zo te voelen...
Je kan ook dingen hebben die niet zichtbaar zijn en daar kun je je toch verschrikkelijk lamlendig van voelen! Zowel geestelijk als lichamelijk... ik kan mijn bed niet eens meer uit, ik heb over aankleden gewoon 2 uur gedaan! en dat deed ik in bed en dat alleen omdat ik naar de huisarts moest, was blij toen ik weer binnen was.
Ik herken dit uit de periode dat de psychische problemen bij mij begonnen. Je probeert tegen een vriend/vriendin je verhaal kwijt te kunnen, en het wordt afgedaan als 'zo erg zal het allemaal niet zijn'. En inderdaad mensen die benadrukken dat zij het zwaarder hebben, wat nergens over gaat eigenlijk.
Ze horen je gewoon serieus te nemen. De leeftijd van 18 is zeker geen rare leeftijd om psychische problemen te ontwikkelen.quote:Update: Ik ben vandaag naar mijn huisarts geweest die mij niet echt serieus nam...
Ik schilder (of teken) ook graag, Prima manier inderdaad om je gevoelens te uiten of je hoofd leeg te maken..quote:
[..]
Mooi dat je zo je gevoelens kunt uiten, vind het wel een mooie manier.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die het niet kennen. Ik zou het haar niet heel erg kwalijk nemen want jezelf inleven in een situatie en gevoel wat je helemaal niet kent is heel lastig. Er zijn ook gewoon veel mensen die denken dat er iets erg moet gebeuren om je rot te voelen. Als je een ernstige ziekte hebt kan iedereen het wel inzien... Depressie is ook een ziekte, maar helaas voor veel mensen een zwaktequote:
[..]
Ja, zo ook bij mijn zus.
Bij haar is het ALTIJD erger, zeg ik een keer van pff ik ben moe.
JA NEEM JIJ MAAR EENS 2 KINDEREN.
en dan zeg ik op mijn beurt; daar heb jij ZELF voor gekozen!
Verder werkt ze niet en heeft ze alleen haar kinderen waar ze voor op moet draaien waar ze zelf voor gekozen heeft.
Ik heb er niet voor gekozen om mezelf zo te voelen...
Je kan ook dingen hebben die niet zichtbaar zijn en daar kun je je toch verschrikkelijk lamlendig van voelen! Zowel geestelijk als lichamelijk... ik kan mijn bed niet eens meer uit, ik heb over aankleden gewoon 2 uur gedaan! en dat deed ik in bed en dat alleen omdat ik naar de huisarts moest, was blij toen ik weer binnen was.
:')
Dankjewel en ja het is fijn om soms niet te hoeven praten, maar door creatief bezig te zijn wel je gevoel te kunnen uitenquote:
[..]
Mooi dat je zo je gevoelens kunt uiten, vind het wel een mooie manier.
En het is ook gewoon een fijne afleiding, leuke bezigheid om te doen.Gewas ook bedankt
even een berichtje..lees nu niet terug meer, want ik ben kapot.
Ik heb het idee dat ik zowel fysiek als emotioneel op mijn grens zit. Er is in een paar maanden tijd veel te veel gebeurd..en ben echt kapot. Iedere dag is het een gevecht om mijn bed uit te komen ook al ben ik wakker. En alles kost 10x meer moeite dan normaal.
Deels weet ik dat dit normaal is, maar tegelijkertijd verlang ik zo erg weer naar "normaal"...maar aan de andere kant ren ik ook weg van het normaal
Ik heb het idee dat ik zowel fysiek als emotioneel op mijn grens zit. Er is in een paar maanden tijd veel te veel gebeurd..en ben echt kapot. Iedere dag is het een gevecht om mijn bed uit te komen ook al ben ik wakker. En alles kost 10x meer moeite dan normaal.
Deels weet ik dat dit normaal is, maar tegelijkertijd verlang ik zo erg weer naar "normaal"...maar aan de andere kant ren ik ook weg van het normaal
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Zie mijn sig. Zo erg verlangen naar 'normaal' zijn voedt de depressie enorm. Het is op dit moment een hel, maar het is niet anders. Je kan niet meer doen dan je kan...quote:
even een berichtje..lees nu niet terug meer, want ik ben kapot.
Ik heb het idee dat ik zowel fysiek als emotioneel op mijn grens zit. Er is in een paar maanden tijd veel te veel gebeurd..en ben echt kapot. Iedere dag is het een gevecht om mijn bed uit te komen ook al ben ik wakker. En alles kost 10x meer moeite dan normaal.
Deels weet ik dat dit normaal is, maar tegelijkertijd verlang ik zo erg weer naar "normaal"...maar aan de andere kant ren ik ook weg van het normaal
:')
Ik ben normaal..tenminste voor zover dat mogelijk is met een vorm van autisme. Heb sneller last van sommige doen, maar ben echt 100% normaal.quote:
[..]
Zie mijn sig. Zo erg verlangen naar 'normaal' zijn voedt de depressie enorm. Het is op dit moment een hel, maar het is niet anders. Je kan niet meer doen dan je kan...
Maar ik verlang weer naar de normale situatie, thuis..er zijn wat dingen gebeurd die gewoon erg op de eigen persoon inhaken en alles verstoren. En die dingen moeten verwerkt worden en tussentijds zit je in een rare en onprettige situatie.
@Gewas: Dankjewel voor je lieve bericht, mijn vriend begrijpt me ongeveer zo'n 90%, klinkt raar om dit in procenten aan te geven, maar soms weet hij er niet mee om te gaan maar dit vind ik begrijpelijk hij heeft er namelijk niet voor gestudeerd. Wel steunt hij mij zoveel en zovaak mogelijk.
Daarbij vind ik ongeacht je leeftijd je serieus genomen moet worden. Ongeacht wat dan ook... Het is een soort van discriminatie.
@Sinterklaaskapoentje: Klopt als een bus, maar het is zo enorm jammer dat niemand verder kijkt, ik bedoel iemand kan er in principe niks aan doen!
@Cafpow: Ik ken het helaas maar al te goed, het werdt de laatste tijd al een enorme strijd om ergens me bed uit voor te komen, maar sinds vrijdag/maandag is het gewoon een soort van geknapt in mijn hoofd, als een ballon. In een keer PAM, en nu kan ik niet meer en jammer genoeg niet serieus genomen door mijn huisarts.
Ik ken je gevoel dus...
@Bos81 en Sylvana: Ik vind het heel erg knap en mooi dat jullie het kunnen, nogmaals. Ik heb er echt de concentratie niet voor op 't moment.
Waarom kan niet gewoon iedereen gelukkig zijn, iedereen er voor elkaar zijn, elkaar al het geluk van de wereld gunnen en vriendelijk tegen elkaar doen, er voor je kinderen zijn... en andere mensen niks naars aan doen, waarom is dat in godsnaam zo verschrikkelijk moeilijk voor sommige mensen? Laat iedereen lekker in zijn of haar waarden.
Mijn vriend zei gister nog iets heel erg liefs, als wij onze liefde aan iedereen zouden kunnen geven, zou er geen oorlog meer zijn...
Daarbij vind ik ongeacht je leeftijd je serieus genomen moet worden. Ongeacht wat dan ook... Het is een soort van discriminatie.
@Sinterklaaskapoentje: Klopt als een bus, maar het is zo enorm jammer dat niemand verder kijkt, ik bedoel iemand kan er in principe niks aan doen!
@Cafpow: Ik ken het helaas maar al te goed, het werdt de laatste tijd al een enorme strijd om ergens me bed uit voor te komen, maar sinds vrijdag/maandag is het gewoon een soort van geknapt in mijn hoofd, als een ballon. In een keer PAM, en nu kan ik niet meer en jammer genoeg niet serieus genomen door mijn huisarts.
Ik ken je gevoel dus...
@Bos81 en Sylvana: Ik vind het heel erg knap en mooi dat jullie het kunnen, nogmaals.
Ik heb er echt de concentratie niet voor op 't moment.Waarom kan niet gewoon iedereen gelukkig zijn, iedereen er voor elkaar zijn, elkaar al het geluk van de wereld gunnen en vriendelijk tegen elkaar doen, er voor je kinderen zijn... en andere mensen niks naars aan doen, waarom is dat in godsnaam zo verschrikkelijk moeilijk voor sommige mensen? Laat iedereen lekker in zijn of haar waarden.
Mijn vriend zei gister nog iets heel erg liefs, als wij onze liefde aan iedereen zouden kunnen geven, zou er geen oorlog meer zijn...
@7uporange
Weet je, ik vraag me af in hoeverre wij onszelf snappen. Want ik snap mezelf absoluut niet voor de 100%, en anderen dus ook niet. En ik denk dat bij anderen mischien ook zo is.
Verder iemand moet als de klachten serieus genoeg zijn en er meer achter kan zitten dan aandachtstrekkerij.
Weet je, ik vraag me af in hoeverre wij onszelf snappen. Want ik snap mezelf absoluut niet voor de 100%, en anderen dus ook niet. En ik denk dat bij anderen mischien ook zo is.
Verder iemand moet als de klachten serieus genoeg zijn en er meer achter kan zitten dan aandachtstrekkerij.
Zelfmoord is de meest voorkomende doodsoorzaak onder meisjes van 7uporange's leeftijd. Een huisarts die signalen van depressie niet serieus neemt op basis van iemands leeftijd is iemand die gevaarlijk bezig is en absoluut niet geschikt is voor zijn vak.
Ik zou me zo snel mogelijk inschrijven bij een andere huisarts..
Ik zou me zo snel mogelijk inschrijven bij een andere huisarts..
Idd; het wordt wel vaker afgedaan als "Je bent nog jong, het is normaal" en zulks. Echt frustrerend en triest, zo'n lui.quote:
Zelfmoord is de meest voorkomende doodsoorzaak onder meisjes van 7uporange's leeftijd. Een huisarts die signalen van depressie niet serieus neemt op basis van iemands leeftijd is iemand die gevaarlijk bezig is en absoluut niet geschikt is voor zijn vak.
Ik zou me zo snel mogelijk inschrijven bij een andere huisarts..
7upOrange, je kan volgens mij wel zonder verwijzing bij een eerstelijns psycholoog terecht en die kunnen je wel doorverwijzen naar een ggz bijvoorbeeld. Moet je alleen even uitzoeken hoe het zit met de verzekering, in hoeverre eerstelijns vergoed wordt. Misschien een eigen bijdrage ofzo.
Maar dat is ook nog een pad wat je kan bewandelen, ik vind het ongelooflijk van je huisarts...
Zo heb ik een keer bij het uwv gezeten met een verzekeringsarts voor de wajong. Ik werd opgenomen, nou daarom had ik dan wel recht op wajong, maar hij snapte er geen hol van, ik was zo jong en hoe kon dat nou enzovoort enzovoort... Blegh.
Maar dat is ook nog een pad wat je kan bewandelen, ik vind het ongelooflijk van je huisarts...
Zo heb ik een keer bij het uwv gezeten met een verzekeringsarts voor de wajong. Ik werd opgenomen, nou daarom had ik dan wel recht op wajong, maar hij snapte er geen hol van, ik was zo jong en hoe kon dat nou enzovoort enzovoort... Blegh.
Fake it till you make it...
Ik voel me nu wel een beetje lullig dat ik gezegd heb dat een arts het wel serieus zal nemen.
Zelf heb ik alleen positieve ervaringen wat dat betreft en denk toch dat wel dat het grootste deel van de artsen anders zouden reageren dan jouw huisarts dus ik hoop dat je het wel doorzet
Zelf heb ik alleen positieve ervaringen wat dat betreft en denk toch dat wel dat het grootste deel van de artsen anders zouden reageren dan jouw huisarts dus ik hoop dat je het wel doorzet
Tot nu toe heb ik wel huisartsen getroffen die het wel serieus nemen... lijkt me erg frustrerend!
Fake it till you make it...
Ik moet zeggen dat ik ook net als nijna geluk heb met mijn ha. Die neemt alles heel serieus, mede ook omdat mijn ma hem aan zijn oren trekt wanneer hij mij niet serieus neemt.
Maar inderdaad ik zou kijken of je een andere ha die het wel serieus neemt kan vinden, en anders zou ik het proberen rechtstreeks via een psycholoog of iemand anders te zoeken, of gewoon via je verzekering. Kijken wat vergoed wordt en met de lijst van wat vergoed wordt op zoek te gaan.
@hier
heel raar geslapen. Moet zeggen dat ik een beetje beangstigd wakker werd..en het gepieker zat ben. Ik pieker bijna 24 uur per dag en daardoor ben ik erg onrustig... En zoek afleiding in schoolwerk.
Maar inderdaad ik zou kijken of je een andere ha die het wel serieus neemt kan vinden, en anders zou ik het proberen rechtstreeks via een psycholoog of iemand anders te zoeken, of gewoon via je verzekering. Kijken wat vergoed wordt en met de lijst van wat vergoed wordt op zoek te gaan.
@hier
heel raar geslapen. Moet zeggen dat ik een beetje beangstigd wakker werd..en het gepieker zat ben. Ik pieker bijna 24 uur per dag en daardoor ben ik erg onrustig...
En zoek afleiding in schoolwerk.
Wat was er zo heftig aan dan en hoe merk je dat het nog nawerkt?quote:
Gisteren heftige therapie gehad, het werkt nog steeds na...
Ik heb al 2 van de 3 doelen van vandaag behaald
Weekschema was toch niet werkbaar voor me, dus heb nu voor elke dag 3 algemene doelen, die ik dus per dag verder invul
- 1 activiteit in het huishouden doen
- 1 activiteit buiten de deur doen
- 1 ontspannende activiteit doen die ik echt leuk vind
Heb al een was in de wasmachine gedaan en ben al naar de Menzis geweest om mijn zorgverzekering voor volgend jaar te wijzigen. Zometeen de ontspannende activiteit doen, chocoladecupcakes bakken
Dit zijn haalbare dingen voor me, want kan wel elke dag als doel hebben dat ik om half 10 moet opstaan, daar faal ik toch nog vooral in. En dan blijf ik daar dus de hele dag over nadenken. Dan kan ik beter dat doel even loslaten en aan deze doelen werken
Want hier zitten ook weer andere doelen in verwerkt die goed zijn. Als ik iets buiten de deur moet doen, betekent dat dus dat ik uit bed en aangekleed moet zijn bijvoorbeeld.
Ik heb zo zitten huilen en volgens mij was dat nog maar het topje van de ijsberg... voel me nog steeds een beetje huilerig en het blijft een beetje door mn hoofd gaan. Maar ik denk wel dat het goed was, iets meer lucht.quote:
[..]
Wat was er zo heftig aan dan en hoe merk je dat het nog nawerkt?
Fake it till you make it...
Knap van je dat je dat durft, huilen tijdens therapie. En ook al was het maar het topje van de ijsberg misschien, fijn dat het je wel iets meer lucht geeftquote:
[..]
Ik heb zo zitten huilen en volgens mij was dat nog maar het topje van de ijsberg... voel me nog steeds een beetje huilerig en het blijft een beetje door mn hoofd gaan. Maar ik denk wel dat het goed was, iets meer lucht.
Hebben anderen ook het gevoel dat ze eigenlijk niet beter willen worden? Gisteren had ik namelijk het gevoel dat ik er wel bovenop zou kunnen komen, maar ik voelde me er niet prettig bij. Gelukkig verdween het ook al snel.
Ik weet van mijzelf dat ik de mogelijkheden heb om een goed leven te leiden. Ik heb het vwo met 2 vingers in mijn neus gehaald en kan in principe met gemak een universitaire opleiding volgen, voor mijn gevoel dan. Verder heb ik een goede familie, aardige vrienden en ben ik gezond (op mijn depressie na dan). Er is slechts één probleem; mijn karakter. Ik voel me niet goed als ik alleen ben, maar ik voel me er wel makkelijk bij. Ik ben de laatste tijd tot een realisatie gekomen. Namelijk dat de gebeurtenissen in mijn verleden mij zo hebben gevormd dat ik niet meer gelukkig kan worden, dat ik me altijd het, ik wil beste zeggen, maar dat klopt niet, prettigste voel als ik alleen ben en anderen zo min mogelijk ten laste ben. Ik zou het liefst vergeten worden en ergens in een hoekje verdwijnen.
Zelfmoord is een optie voor mij en ik heb het ook eens eerder geprobeerd. Dat was dus mislukt. Maar ik denk er nu wel een beetje anders over. Ik vind namelijk het leven een prachtig iets. Als je alleen al om je heen kijkt, zie je zoveel mooie dingen en dat is dan slechts het zicht uit mijn raam. De wereld is zo'n mooie plaats en zelfs met mijn depressie, zelfs met het feit dat ik enkel mijn kamer uitkom om naar de psycholoog of naar de winkel te gaan, of dat ik niet werk of naar school ga, toch blijf ik het leven als iets moois beschouwen raar genoeg. Wat me dan ook dwarszit, is dat ik nooit het mooie van het leven kan leiden. Daar zit mijn egoïstische karakter voor in de weg. Ik zal mijn leven lang niets meer dan een last zijn voor degenen die van me houden en toch wil ik niet veranderen. Ik heb geaccepteerd dat ik niet meer zo blij kan worden als ik vroeger deed, dat mijn karakter verworden is tot wat het nu is. En ik ben niet eens verdrietig meer, eerder een lichte teleurstelling. Ik zeg licht omdat ik me realiseer dat ik ook weinig kan doen aan wat er allemaal is gebeurd, al betekent dat niet dat ik er geen consequenties van moet dragen. En dat laatste kan ik slechts op 2 manieren doen. Ik kan of iedereen van me afsluiten of ik maak er een eind aan. En de 2e optie lijkt me toch makkelijker dan een leven lang met deze gevoelens rondlopen. Ja, egoïstisch, ik weet het.
Ik ben blij dat ik dit deels van me heb afgeschreven. Het speelt al heel lang in mijn hoofd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Senor__Chang op 29-11-2012 02:15:54 ]
Ik weet van mijzelf dat ik de mogelijkheden heb om een goed leven te leiden. Ik heb het vwo met 2 vingers in mijn neus gehaald en kan in principe met gemak een universitaire opleiding volgen, voor mijn gevoel dan. Verder heb ik een goede familie, aardige vrienden en ben ik gezond (op mijn depressie na dan). Er is slechts één probleem; mijn karakter. Ik voel me niet goed als ik alleen ben, maar ik voel me er wel makkelijk bij. Ik ben de laatste tijd tot een realisatie gekomen. Namelijk dat de gebeurtenissen in mijn verleden mij zo hebben gevormd dat ik niet meer gelukkig kan worden, dat ik me altijd het, ik wil beste zeggen, maar dat klopt niet, prettigste voel als ik alleen ben en anderen zo min mogelijk ten laste ben. Ik zou het liefst vergeten worden en ergens in een hoekje verdwijnen.
Zelfmoord is een optie voor mij en ik heb het ook eens eerder geprobeerd. Dat was dus mislukt. Maar ik denk er nu wel een beetje anders over. Ik vind namelijk het leven een prachtig iets. Als je alleen al om je heen kijkt, zie je zoveel mooie dingen en dat is dan slechts het zicht uit mijn raam. De wereld is zo'n mooie plaats en zelfs met mijn depressie, zelfs met het feit dat ik enkel mijn kamer uitkom om naar de psycholoog of naar de winkel te gaan, of dat ik niet werk of naar school ga, toch blijf ik het leven als iets moois beschouwen raar genoeg. Wat me dan ook dwarszit, is dat ik nooit het mooie van het leven kan leiden. Daar zit mijn egoïstische karakter voor in de weg. Ik zal mijn leven lang niets meer dan een last zijn voor degenen die van me houden en toch wil ik niet veranderen. Ik heb geaccepteerd dat ik niet meer zo blij kan worden als ik vroeger deed, dat mijn karakter verworden is tot wat het nu is. En ik ben niet eens verdrietig meer, eerder een lichte teleurstelling. Ik zeg licht omdat ik me realiseer dat ik ook weinig kan doen aan wat er allemaal is gebeurd, al betekent dat niet dat ik er geen consequenties van moet dragen. En dat laatste kan ik slechts op 2 manieren doen. Ik kan of iedereen van me afsluiten of ik maak er een eind aan. En de 2e optie lijkt me toch makkelijker dan een leven lang met deze gevoelens rondlopen. Ja, egoïstisch, ik weet het.
Ik ben blij dat ik dit deels van me heb afgeschreven. Het speelt al heel lang in mijn hoofd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Senor__Chang op 29-11-2012 02:15:54 ]
Het klinkt alsof je van jezelf af wilt omdat jouw zelf in jouw hoofd uit alleen negatieve dingen bestaat, dat is klote en pijnlijk maar uiteindelijk niet meer dan een beeld van jezelf wat je in de loop van tijd hebt opgebouwd.quote:
Hebben anderen ook het gevoel dat ze eigenlijk niet beter willen worden? Gisteren had ik namelijk het gevoel dat ik er wel bovenop zou kunnen komen, maar ik voelde me er niet prettig bij. Gelukkig verdween het ook al snel.
Ik weet van mijzelf dat ik de mogelijkheden heb om een goed leven te leiden. Ik heb het vwo met 2 vingers in mijn neus gehaald en kan in principe met gemak een universitaire opleiding volgen, voor mijn gevoel dan. Verder heb ik een goede familie, aardige vrienden en ben ik gezond (op mijn depressie na dan). Er is slechts één probleem; mijn karakter. Ik voel me niet goed als ik alleen ben, maar ik voel me er wel makkelijk bij. Ik ben de laatste tijd tot een realisatie gekomen. Namelijk dat de gebeurtenissen in mijn verleden mij zo hebben gevormd dat ik niet meer gelukkig kan worden, dat ik me altijd het, ik wil beste zeggen, maar dat klopt niet, prettigste voel als ik alleen ben en anderen zo min mogelijk ten laste ben. Ik zou het liefst vergeten worden en ergens in een hoekje verdwijnen.
Zelfmoord is een optie voor mij en ik heb het ook eens eerder geprobeerd. Dat was dus mislukt. Maar ik denk er nu wel een beetje anders over. Ik vind namelijk het leven een prachtig iets. Als je alleen al om je heen kijkt, zie je zoveel mooie dingen en dat is dan slechts het zicht uit mijn raam. De wereld is zo'n mooie plaats en zelfs met mijn depressie, zelfs met het feit dat ik enkel mijn kamer uitkom om naar de psycholoog of naar de winkel te gaan, of dat ik niet werk of naar school ga, toch blijf ik het leven als iets moois beschouwen raar genoeg. Wat me dan ook dwarszit, is dat ik nooit het mooie van het leven kan leiden. Daar zit mijn egoïstische karakter voor in de weg. Ik zal mijn leven lang niets meer dan een last zijn voor degenen die van me houden en toch wil ik niet veranderen. Ik heb geaccepteerd dat ik niet meer zo blij kan worden als ik vroeger deed, dat mijn karakter verworden is tot wat het nu is. En ik ben niet eens verdrietig meer, eerder een lichte teleurstelling. Ik zeg licht omdat ik me realiseer dat ik ook weinig kan doen aan wat er allemaal is gebeurd, al betekent dat niet dat ik er geen consequenties van moet dragen. En dat laatste kan ik slechts op 2 manieren doen. Ik kan of iedereen van me afsluiten of ik maak er een eind aan. En de 2e optie lijkt me toch makkelijker dan een leven lang met deze gevoelens rondlopen. Ja, egoïstisch, ik weet het.
Ik ben blij dat ik dit deels van me heb afgeschreven. Het speelt al heel lang in mijn hoofd.
Zou je niet liever gaan werken aan het duidelijk krijgen waarom je zo over jezelf bent gaan denken en daar andere positieve en constructieve ideeën over jezelf tegenover te gaan zetten? Je bekijkt de wereld vanuit hoe je jezelf ziet, ziet je jezelf als verkeerd of dat dan ook dan voelt alles verkeerd. Maar dat ben je niet! Je zit 'enkel' vast in je negatieve opvattingen die je vervolgens als een self fulfilling profecy waar maakt omdat je er nog niet van bewust bent dat dat slechts gevormde ideeën in je hoofd zijn.
Je zit zo vol haat tegenover jezelf, dat is jouw manier van coping, vraag je eens af waar je voor wegloopt met die haat? Wat stop je onder die haat weg? Wat neem je jezelf kwalijk dat je zo bent gaan denken?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
@senor_chang
Zoals ik lees krijg je hulp, heb je hier ook wat aan...doet het iets met je. Verder tja, je zegt al dat er gebeuretenissen zijn in je leven die je maken tot wie je bent. Zijn het negatieve gebeurtenissen? En zo ja, wat hebben die met je gedaan..en hoe denk je dat aan te kunnen passen...
En hoe lang zit je al zo "inelkaar"??
@hier
gisterenavond een hele zware nacht gehad, voor het eerst geprobeerd in eigen kamer te slapen na de grote gebeurtenis. En ik kon niet rustig worden, compleet hysterisch en overstuur. En woede..en gedachten die bleven malen. En op bepaald moment zelf de gedachte "ik moet iets kapot maken"...en ik zal de laptop naast me en zag me hem al keihard ver gooien.
Uiteindelijk toch weer bij ma geslapen ook al wil ik dat niet. En we hebben maar 2 kamers en wil niet bij ma op de kamer meer slapen maar ook niet in mijn eigen kamer. En zat gisteren letterlijk en figuurlijk met de handen in het haar..
en dan beginnen de gedachten weer van voren af aan..en bijna dag en nacht..tenzij ik met iets bezig ben voor school wat mijn mentale aandacht eist.
En ik irriteer me daar gewoon aan
Zoals ik lees krijg je hulp, heb je hier ook wat aan...doet het iets met je. Verder tja, je zegt al dat er gebeuretenissen zijn in je leven die je maken tot wie je bent. Zijn het negatieve gebeurtenissen? En zo ja, wat hebben die met je gedaan..en hoe denk je dat aan te kunnen passen...
En hoe lang zit je al zo "inelkaar"??
@hier
gisterenavond een hele zware nacht gehad, voor het eerst geprobeerd in eigen kamer te slapen na de grote gebeurtenis. En ik kon niet rustig worden, compleet hysterisch en overstuur. En woede..en gedachten die bleven malen. En op bepaald moment zelf de gedachte "ik moet iets kapot maken"...en ik zal de laptop naast me en zag me hem al keihard ver gooien.
Uiteindelijk toch weer bij ma geslapen ook al wil ik dat niet. En we hebben maar 2 kamers en wil niet bij ma op de kamer meer slapen maar ook niet in mijn eigen kamer. En zat gisteren letterlijk en figuurlijk met de handen in het haar..
en dan beginnen de gedachten weer van voren af aan..en bijna dag en nacht..tenzij ik met iets bezig ben voor school wat mijn mentale aandacht eist.
En ik irriteer me daar gewoon aan
Het probleem is dat ik volgens mij niet eens beter wil worden. Zoals gezegd weet ik dat ik de potentie heb om een goed leven te leiden en eergisteren had ik ook een momentje dat ik wat positiever naar de toekomst keek, maar ik vond het eng. Ik wou zo snel mogelijk terug naar mijn gevoelloze en negatieve zelf. En dat is wat uiteindelijk telt; hoe ik me voel en hoe ik de wereld zie, niet hoe ik het kan zien.quote:
[..]
Het klinkt alsof je van jezelf af wilt omdat jouw zelf in jouw hoofd uit alleen negatieve dingen bestaat, dat is klote en pijnlijk maar uiteindelijk niet meer dan een beeld van jezelf wat je in de loop van tijd hebt opgebouwd.
Zou je niet liever gaan werken aan het duidelijk krijgen waarom je zo over jezelf bent gaan denken en daar andere positieve en constructieve ideeën over jezelf tegenover te gaan zetten? Je bekijkt de wereld vanuit hoe je jezelf ziet, ziet je jezelf als verkeerd of dat dan ook dan voelt alles verkeerd. Maar dat ben je niet! Je zit 'enkel' vast in je negatieve opvattingen die je vervolgens als een self fulfilling profecy waar maakt omdat je er nog niet van bewust bent dat dat slechts gevormde ideeën in je hoofd zijn.
Je zit zo vol haat tegenover jezelf, dat is jouw manier van coping, vraag je eens af waar je voor wegloopt met die haat? Wat stop je onder die haat weg? Wat neem je jezelf kwalijk dat je zo bent gaan denken?
Ja, ik neem medicijnen en ga sinds kort ook naar een psycholoog, maar ik heb niet het gevoel dat het helpt.quote:
@senor_chang
Zoals ik lees krijg je hulp, heb je hier ook wat aan...doet het iets met je. Verder tja, je zegt al dat er gebeuretenissen zijn in je leven die je maken tot wie je bent. Zijn het negatieve gebeurtenissen? En zo ja, wat hebben die met je gedaan..en hoe denk je dat aan te kunnen passen...
En hoe lang zit je al zo "inelkaar"??
@hier
gisterenavond een hele zware nacht gehad, voor het eerst geprobeerd in eigen kamer te slapen na de grote gebeurtenis. En ik kon niet rustig worden, compleet hysterisch en overstuur. En woede..en gedachten die bleven malen. En op bepaald moment zelf de gedachte "ik moet iets kapot maken"...en ik zal de laptop naast me en zag me hem al keihard ver gooien.
Uiteindelijk toch weer bij ma geslapen ook al wil ik dat niet. En we hebben maar 2 kamers en wil niet bij ma op de kamer meer slapen maar ook niet in mijn eigen kamer. En zat gisteren letterlijk en figuurlijk met de handen in het haar..
en dan beginnen de gedachten weer van voren af aan..en bijna dag en nacht..tenzij ik met iets bezig ben voor school wat mijn mentale aandacht eist.
En ik irriteer me daar gewoon aan
Het waren negatieve gebeurtenissen en ik heb altijd gedacht dat ik het kon negeren, maar blijkbaar heeft het me van binnen leeggegeten.
Omdat is wat je kent; daar hou je nu nog aan vast omdat het voor je 'werkt', je weet op deze manier waar je aan toe bent. Je zegt het zelf ''je vond het eng'' dus er zit angst achter de 'beslissing' terug naar het oude te gaan en je angst is niet wie jij werkelijk bent of kunt zijn. Je wil naar je gevoelloze zelf, je wilt dus niet voelen hoe je je voelt, daar verzet je je dus tegen met je hoofd/denken en dat maakt je negatief, verzet = negatief. Het is een niet willen dat het is zoals het is/was terwijl het wel is zoals het is/was.quote:
Het probleem is dat ik volgens mij niet eens beter wil worden. Zoals gezegd weet ik dat ik de potentie heb om een goed leven te leiden en eergisteren had ik ook een momentje dat ik wat positiever naar de toekomst keek, maar ik vond het eng. Ik wou zo snel mogelijk terug naar mijn gevoelloze en negatieve zelf. En dat is wat uiteindelijk telt; hoe ik me voel en hoe ik de wereld zie, niet hoe ik het kan zien.
Wil niet doen alsof je problemen niet heel moeilijk zijn maar je volgt een vrij simpele methode; je richt je op negativiteit, krijgt daarmee mee negativiteit en zegt vervolgens ''zie je, het is negatief.'' Dat is klote om in te zitten maar begrijp je dat die manier van doen, de weg die je volgt je daar brengt omdat je die volgt en niet omdat dat is zoals het is? Je maakt het zo, en het probleem is dan ook dat je nu nog niet hebt geleerd hoe je het beter maakt, een betere, andere manier met betere en andere uitkomsten.
Hoe je je voelt en hoe je de wereld ziet is een negatief geconditioneerd geheel, gebaseerd op het verleden, hoe kan dat meer tellen dan de mogelijkheid om dingen anders, beter en vrijer te gaan zien?
Wat je heeft leeggegeten is het hebben moeten ontkennen van wat dat gevoelsmatig en emotioneel gezien met je deed, dat zulke grote en belangrijke delen van jou niet gehoord en gezien werden. Die pijn en verdriet zitten er nog steeds, wachten tot jij de blik met compassie en begrip op jezelf richt en jezelf gaat helen. Je verzetten 'werkt' omdat het dempt maar uiteindelijk ontken je jezelf er alleen maar mee, alsof je tegen jezelf zegt ''jij mag er niet zijn'' omdat het ontkennen van dat deel van jezelf, je gevoel, destijds waarschijnlijk nodig was. In dat verzet zit je vast.quote:Het waren negatieve gebeurtenissen en ik heb altijd gedacht dat ik het kon negeren, maar blijkbaar heeft het me van binnen leeggegeten.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Maar ik heb het opgegeven en dat is dus ook mijn karakter. Kijk, ik begrijp goed wat je hebt getyped, maar ik wil het allemaal niet meer. Ik heb al jaren geprobeerd om mezelf te veranderen en dat lukte aan de buitenkant. Ik heb mijn school afgemaakt, ik heb altijd gewerkt en ik ging vaak met mijn vrienden om. Maar mijn binnenkant is niet te veranderen en ik kan het ook niet meer negeren. Je zegt dat ik mezelf kan veranderen, maar wat als ik dat niet wil? Ik richt mezelf ten gronde de afgelopen weken en ik doe dat met een glimlach op mijn gezicht. Zelfs het hechte gevoel dat ik met mijn familie had, heb ik verrassend genoeg teniet gedaan. En daar ben ik blij mee. Het was of dit, of mijn leven lang die pijn voelen.quote:
[..]
Omdat is wat je kent; daar hou je nu nog aan vast omdat het voor je 'werkt', je weet op deze manier waar je aan toe bent. Je zegt het zelf ''je vond het eng'' dus er zit angst achter de 'beslissing' terug naar het oude te gaan en je angst is niet wie jij werkelijk bent of kunt zijn. Je wil naar je gevoelloze zelf, je wilt dus niet voelen hoe je je voelt, daar verzet je je dus tegen met je hoofd/denken en dat maakt je negatief, verzet = negatief. Het is een niet willen dat het is zoals het is/was terwijl het wel is zoals het is/was.
Wil niet doen alsof je problemen niet heel moeilijk zijn maar je volgt een vrij simpele methode; je richt je op negativiteit, krijgt daarmee mee negativiteit en zegt vervolgens ''zie je, het is negatief.'' Dat is klote om in te zitten maar begrijp je dat die manier van doen, de weg die je volgt je daar brengt omdat je die volgt en niet omdat dat is zoals het is? Je maakt het zo, en het probleem is dan ook dat je nu nog niet hebt geleerd hoe je het beter maakt, een betere, andere manier met betere en andere uitkomsten.
Hoe je je voelt en hoe je de wereld ziet is een negatief geconditioneerd geheel, gebaseerd op het verleden, hoe kan dat meer tellen dan de mogelijkheid om dingen anders, beter en vrijer te gaan zien?
[..]
Wat je heeft leeggegeten is het hebben moeten ontkennen van wat dat gevoelsmatig en emotioneel gezien met je deed, dat zulke grote en belangrijke delen van jou niet gehoord en gezien werden. Die pijn en verdriet zitten er nog steeds, wachten tot jij de blik met compassie en begrip op jezelf richt en jezelf gaat helen. Je verzetten 'werkt' omdat het dempt maar uiteindelijk ontken je jezelf er alleen maar mee, alsof je tegen jezelf zegt ''jij mag er niet zijn'' omdat het ontkennen van dat deel van jezelf, je gevoel, destijds waarschijnlijk nodig was. In dat verzet zit je vast.
Wat nu rest, is een keuze maken de komende maanden. Ik heb genoeg spaargeld om het een paar maanden of misschien een jaar uit te houden. Als mijn geld op is, heb ik de keuze uit 4 opties. Ik kan gaan studeren, werken, een uitkering trekken of er een einde aan maken. Studeren en werken in deze toestand streep ik sowieso door. Een uitkering trekken zal ik nooit doen (zelfs al stem ik links), dus is er maar één optie over. En ik ben wel blij met die duidelijkheid. De komende tijd kan ik me verder isoleren en verder gaan met mezelf naar beneden halen. Het is niet de weg naar geluk, maar blijkbaar wil ik dat ook niet.
Pff, ik kom even zeuren, hoor.
Sinds 2 weken therapeut op vakantie en ik zie haar pas weer 10 december.
't Gaat niet goed en ik ben zelfs weer gaan blowen (iets waar ik 2 jaar zwaar aan verslaafd ben geweest..).
Maar ik krijg anders gewoon geen rust in mijn hoofd..
En het stapelt zich alleen maar op, ook al doe ik een avond niks. Het blijft maar doormalen in mijn hoofd.
En alle leuke dingen beginnen ook veel te veel energie te vragen.
Ik heb het even helemaal gehad.
Sinds 2 weken therapeut op vakantie en ik zie haar pas weer 10 december.
't Gaat niet goed en ik ben zelfs weer gaan blowen (iets waar ik 2 jaar zwaar aan verslaafd ben geweest..).
Maar ik krijg anders gewoon geen rust in mijn hoofd..
En het stapelt zich alleen maar op, ook al doe ik een avond niks. Het blijft maar doormalen in mijn hoofd.
En alle leuke dingen beginnen ook veel te veel energie te vragen.
Ik heb het even helemaal gehad.
Daarom heb je iemand nodig die breder naar jou kijkt dan jij vanuit je ''ik wil het 'gewoon' niet meer'' gevoel wat duidelijk overheerst.quote:
Maar ik heb het opgegeven en dat is dus ook mijn karakter. Kijk, ik begrijp goed wat je hebt getyped, maar ik wil het allemaal niet meer. Ik heb al jaren geprobeerd om mezelf te veranderen en dat lukte aan de buitenkant. Ik heb mijn school afgemaakt, ik heb altijd gewerkt en ik ging vaak met mijn vrienden om. Maar mijn binnenkant is niet te veranderen en ik kan het ook niet meer negeren. Je zegt dat ik mezelf kan veranderen, maar wat als ik dat niet wil? Ik richt mezelf ten gronde de afgelopen weken en ik doe dat met een glimlach op mijn gezicht. Zelfs het hechte gevoel dat ik met mijn familie had, heb ik verrassend genoeg teniet gedaan. En daar ben ik blij mee. Het was of dit, of mijn leven lang die pijn voelen.
Wat nu rest, is een keuze maken de komende maanden. Ik heb genoeg spaargeld om het een paar maanden of misschien een jaar uit te houden. Als mijn geld op is, heb ik de keuze uit 4 opties. Ik kan gaan studeren, werken, een uitkering trekken of er een einde aan maken. Studeren en werken in deze toestand streep ik sowieso door. Een uitkering trekken zal ik nooit doen (zelfs al stem ik links), dus is er maar één optie over. En ik ben wel blij met die duidelijkheid. De komende tijd kan ik me verder isoleren en verder gaan met mezelf naar beneden halen. Het is niet de weg naar geluk, maar blijkbaar wil ik dat ook niet.
Waar komt die glimlacht op je gezicht vandaan? Omdat je dit werkelijk leuk vind of omdat je aan deze manier aan andere, pijnlijke gevoelens ontsnapt? Dat laatste geef jezelf ook al aan, stel je zou die pijn verwerken en daarvoor niet meer hoeven vluchten. zou dat kapot maken dan nog nodig zijn?
Je zegt dat je binnenkant niet te veranderen is, maar is deze met de tijd ook niet gevormd/veranderd naar een ''ik wil niet meer'' houding? Als dat zo gevormd is dan is het ook anders te vormen, je gelooft daar alleen nog niet in omdat het nog niet gebeurd is, het opgeven en niet willen is wel al gebeurd en daarom geloof je daar wel in. Kwestie van dat het nog niet gebeurd is, het bestaat in jouw wereld niet omdat het nog niet gebeurd en daar aan vast houden zorgt ook dat het niet gebeurt, maar het kan wel gebeuren.
Hoe kan jij zeggen dat binnenkant niet te veranderen is? Hoe kan je dat zeker weten? Kan dat überhaupt? Waarom wil je geloven dat dat niet kan? Kan je die reden voor jezelf omhoog halen?
Stel je voor, even gewoon om het doen, dat dat gevoel van ''ik wil het niet'' er niet was, ineens plots was dat weg, bestond dat niet, wat zou je dan met je leven doen? Wat zou je willen?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Sorry mensen dat ik gister niet gereageerd had, had hele verhalen getypt, wou het versturen en POEM, weg was het berichtje. Het enige rottige aan mijn mobiel dus.
Gister eerst bloed laten prikken, morgen krijg ik de uitslag.
Toen van 12 tot 5 naar school gegaan ( Ik was vandaag echt dood en dood moe. )
Toen ik eenmaal thuis was, even express niet gaan slapen, wel vroeg gaan slapen en toen kon ik nieteens in slaap komen terwijl ik dood moe was.
Vanmorgen extreem veel moeite met opstaan, naar school gegaan met mijn studieloopbaanbegleider gepraat.
Hij begreep mij de volle 100%, we gaan er vanavond met ouderavond eens goed over praten.
Hij vond dat als ik mezelf zo ... voelde, dat ik gewoon thuis mocht blijven, hij zag dat ik zo hard mijn best deed, maar het gewoon niet lukte.
Dat ik mijn rust moest nemen... ik ben echt heel blij dat hij mij probeert te begrijpen en ben benieuwd wat eruit komt vanavond, houd jullie zeker op de hoogte!
Ik ga zo even iedereen beantwoorden, sorry alvast voor 't nog niet reageren.
@ Iedereen: Ik loop al bij de GGZ, dit heb ik via mijn vorige school met veel moeite en pijn voor elkaar gekregen, zij schreef een brief naar mijn HA over mij en dat zij van de GGZ was en ik graag doorverwezen wilde worden, maar nee hoor praat maar met een psygoloog hier ( waar ik mezelf er onprettig bij voelde, ik vond het geen fijne man en ik praat liever met een vrouw, omdat ik ook bepaalde dingen heb meegemaakt die ik liever met een vrouw bespreek. )
Dus, naar ongeveer 3/4 jaar eindelijk doorverwezen.
Alleen neemt mijn huisarts mij ook al niet serieus met lichamelijke klachten.
Vorige keer ook, hoeste ik bloed op, het enige wat ik kreeg waren Naproxen! Ze waren zwaar ontstoken, naar de 2e keer langskomen ( met mijn moeder die dus wel flink pist off was.. ) kreeg ik uiteindelijk antibiotica, man ik heb er nog steeds last van, klote dokter...
Beetje vreemd dat iemand van 18 telkens gewoon haar moeder moet meenemen ( die mij ook nieteens zo vaak geloofd. )
Vandaag zei mijn moeder ook: ja hallo ik voel me ook wel eens rot. Ik had toen echt zoiets van hmm? gister zei je nog dat je me begreep.. en toen begon ze weer met haar eindeloze gezeik over mijn zus.
Ze kan beter haar energie eens steken in mij.
[ Bericht 38% gewijzigd door 7upOrange op 29-11-2012 19:07:59 ]
Gister eerst bloed laten prikken, morgen krijg ik de uitslag.
Toen van 12 tot 5 naar school gegaan ( Ik was vandaag echt dood en dood moe. )
Toen ik eenmaal thuis was, even express niet gaan slapen, wel vroeg gaan slapen en toen kon ik nieteens in slaap komen terwijl ik dood moe was.
Vanmorgen extreem veel moeite met opstaan, naar school gegaan met mijn studieloopbaanbegleider gepraat.
Hij begreep mij de volle 100%, we gaan er vanavond met ouderavond eens goed over praten.
Hij vond dat als ik mezelf zo ... voelde, dat ik gewoon thuis mocht blijven, hij zag dat ik zo hard mijn best deed, maar het gewoon niet lukte.
Dat ik mijn rust moest nemen... ik ben echt heel blij dat hij mij probeert te begrijpen en ben benieuwd wat eruit komt vanavond, houd jullie zeker op de hoogte!
Ik ga zo even iedereen beantwoorden, sorry alvast voor 't nog niet reageren.
@ Iedereen: Ik loop al bij de GGZ, dit heb ik via mijn vorige school met veel moeite en pijn voor elkaar gekregen, zij schreef een brief naar mijn HA over mij en dat zij van de GGZ was en ik graag doorverwezen wilde worden, maar nee hoor praat maar met een psygoloog hier ( waar ik mezelf er onprettig bij voelde, ik vond het geen fijne man en ik praat liever met een vrouw, omdat ik ook bepaalde dingen heb meegemaakt die ik liever met een vrouw bespreek. )
Dus, naar ongeveer 3/4 jaar eindelijk doorverwezen.
Alleen neemt mijn huisarts mij ook al niet serieus met lichamelijke klachten.
Vorige keer ook, hoeste ik bloed op, het enige wat ik kreeg waren Naproxen! Ze waren zwaar ontstoken, naar de 2e keer langskomen ( met mijn moeder die dus wel flink pist off was.. ) kreeg ik uiteindelijk antibiotica, man ik heb er nog steeds last van, klote dokter...
Beetje vreemd dat iemand van 18 telkens gewoon haar moeder moet meenemen ( die mij ook nieteens zo vaak geloofd. )
Vandaag zei mijn moeder ook: ja hallo ik voel me ook wel eens rot. Ik had toen echt zoiets van hmm? gister zei je nog dat je me begreep.. en toen begon ze weer met haar eindeloze gezeik over mijn zus.
Ze kan beter haar energie eens steken in mij.
[ Bericht 38% gewijzigd door 7upOrange op 29-11-2012 19:07:59 ]
Ik ben nu 20 jaar. Dat wat jij noemt, heeft dus 20 jaar geduurd. En dat is dan ook de weg naar beneden. Ik zie het niet gebeuren dat ik dat allemaal goed maak. Naar boven dus, wat altijd moeilijker is dan naar beneden.quote:
[..]
Daarom heb je iemand nodig die breder naar jou kijkt dan jij vanuit je ''ik wil het 'gewoon' niet meer'' gevoel wat duidelijk overheerst.
Waar komt die glimlacht op je gezicht vandaan? Omdat je dit werkelijk leuk vind of omdat je aan deze manier aan andere, pijnlijke gevoelens ontsnapt? Dat laatste geef jezelf ook al aan, stel je zou die pijn verwerken en daarvoor niet meer hoeven vluchten. zou dat kapot maken dan nog nodig zijn?
Je zegt dat je binnenkant niet te veranderen is, maar is deze met de tijd ook niet gevormd/veranderd naar een ''ik wil niet meer'' houding? Als dat zo gevormd is dan is het ook anders te vormen, je gelooft daar alleen nog niet in omdat het nog niet gebeurd is, het opgeven en niet willen is wel al gebeurd en daarom geloof je daar wel in. Kwestie van dat het nog niet gebeurd is, het bestaat in jouw wereld niet omdat het nog niet gebeurd en daar aan vast houden zorgt ook dat het niet gebeurt, maar het kan wel gebeuren.
Ik kan me geen gelukkige ik voorstellen, ik weet echt niet hoe dat eruit moet gaan zien. Ik probeer het wel vaak, maar ik kom dan altijd uit op de hetzelfde resultaat als de afgelopen jaren. Dat ik dus niet gelukkig ben, maar wel een schijnvertoning ophoudt zodat anderen zich geen zorgen maken. Op meer kom ik niet. Gelukkig worden staat voor mij gelijk aan mezelf anders voordoen.quote:Hoe kan jij zeggen dat binnenkant niet te veranderen is? Hoe kan je dat zeker weten? Kan dat überhaupt? Waarom wil je geloven dat dat niet kan? Kan je die reden voor jezelf omhoog halen?
Stel je voor, even gewoon om het doen, dat dat gevoel van ''ik wil het niet'' er niet was, ineens plots was dat weg, bestond dat niet, wat zou je dan met je leven doen? Wat zou je willen?
En op je vraag wat ik zou willen doen met mijn leven. Ik heb totaal geen idee. De afgelopen jaren ben ik daar ook nooit mee bezig geweest. Was dat omdat ik diep van binnen wist dat ik het toch niet kon volhouden? Of misschien omdat ik niet bezig was met wat ik wilde, maar wat anderen van mij verwachtten? Of een combinatie? Wat er nu over is, is een levenloze lichaam dat niks anders doet dan het broodnodige om in leven te blijven, en zelfs dat gaat met moeite. Nee, ik weet het echt niet.
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Nogmaals pijnlijk herkenbaar, niet van de huisarts maar van dat andere mensen je gevoel niet erkennen. Ik ga daardoor meer dan eens over mijn eigen grenzen. Ben sowieso heeeeeeel streng voor mezelf. Misschien dat dat ook wel een gevolg is daarvan.quote:
Sorry mensen dat ik gister niet gereageerd had, had hele verhalen getypt, wou het versturen en POEM, weg was het berichtje. Het enige rottige aan mijn mobiel dus.
Gister eerst bloed laten prikken, morgen krijg ik de uitslag.
@ Iedereen: Ik loop al bij de GGZ, dit heb ik via mijn vorige school met veel moeite en pijn voor elkaar gekregen, zij schreef een brief naar mijn HA over mij en dat zij van de GGZ was en ik graag doorverwezen wilde worden, maar nee hoor praat maar met een psygoloog hier ( waar ik mezelf er onprettig bij voelde, ik vond het geen fijne man en ik praat liever met een vrouw, omdat ik ook bepaalde dingen heb meegemaakt die ik liever met een vrouw bespreek. )
Dus, naar ongeveer 3/4 jaar eindelijk doorverwezen.
Alleen neemt mijn huisarts mij ook al niet serieus met lichamelijke klachten.
Vorige keer ook, hoeste ik bloed op, het enige wat ik kreeg waren Naproxen! Ze waren zwaar ontstoken, naar de 2e keer langskomen ( met mijn moeder die dus wel flink pist off was.. ) kreeg ik uiteindelijk antibiotica, man ik heb er nog steeds last van, klote dokter...
Beetje vreemd dat iemand van 18 telkens gewoon haar moeder moet meenemen ( die mij ook nieteens zo vaak geloofd. )
Vandaag zei mijn moeder ook: ja hallo ik voel me ook wel eens rot. Ik had toen echt zoiets van hmm? gister zei je nog dat je me begreep.. en toen begon ze weer met haar eindeloze gezeik over mijn zus.
Ze kan beter haar energie eens steken in mij.
Ik heb je nog een pm gestuurt met een persoonlijke vraag, kijk maar of je wilt reageren
:')
Gereageerd hoor! waarom zou ik je negeren ik zie geen reden totquote:
[..]
Nogmaals pijnlijk herkenbaar, niet van de huisarts maar van dat andere mensen je gevoel niet erkennen. Ik ga daardoor meer dan eens over mijn eigen grenzen. Ben sowieso heeeeeeel streng voor mezelf. Misschien dat dat ook wel een gevolg is daarvan.
Ik heb je nog een pm gestuurt met een persoonlijke vraag, kijk maar of je wilt reageren
Update: Rapportbespreking gehad, cijfers waren prima, en ik mocht/moest mijn rust nemen ik ga sowieso met deze cijfers door naar jaar 2 mocht er iets doorheen komen.
Er krijgen zeker wel mensen met psychische klachten een WIA. Ff tussendoor wat tips. Beschrijf voor jezelf eens een week wat wel/niet lukt. Zo krijg je een duidelijk beeld van je vermoeidheid, concentratieproblemen, motivatieproblemen en wat je wel/niet kan. Natuurlijk is dat heel confronterend en verdrietig, maar goed, meestal hebben mensen de neiging om zich groot te houden en dan wordt de kans dat de arts je goed inschat kleiner.quote:
Daarnaast mag ik binnenkort ook op bezoek bij het UWV ivm m'n wia-aanvraag. Ik weet bijna wel zeker dat ik die niet ga krijgen (want volgens mij krijgt niemand die met psychische klachten), maar toch ook weer stress. Het betekent dat ik vanaf februari niks meer ga krijgen. En ook al houd ik het financieel gezien nog wel even uit, het geeft toch druk.
Misschien nog iemand wia-tips?
Geen zinnen gebruiken als: "Ik kan x", maar eerder "Soms kan ik X" of "Vaak kan ik X" etc. Dat geeft meer de realiteit weer. Je kunt ook vertellen wat je wel al hebt gedaan en wat je wel nog wil doen. Ik ken ook verhalen van mensen die gedeeltelijk zijn afgekeurd voor een jaar om intensieve therapie te volgen. Als je dat wilt, zeker aangeven.
Dit is een beetje het punt; omdat je bepaalde pijn niet meer wilde voelen wilde je jezelf niet meer zijn om aan die pijn te ontsnappen en dat is doorgegroeid tot een algemeen er niet meer willen zijn. Als je de pijn die daarachter zit zou helen en verwerken dan zou het functionele van het niet meer willen om zo niet te hoeven voelen zijn functie verliezen, begrijp je dat wel?quote:
[..]
Ik ben nu 20 jaar. Dat wat jij noemt, heeft dus 20 jaar geduurd. En dat is dan ook de weg naar beneden. Ik zie het niet gebeuren dat ik dat allemaal goed maak. Naar boven dus, wat altijd moeilijker is dan naar beneden.
[..]
Ik kan me geen gelukkige ik voorstellen, ik weet echt niet hoe dat eruit moet gaan zien. Ik probeer het wel vaak, maar ik kom dan altijd uit op de hetzelfde resultaat als de afgelopen jaren. Dat ik dus niet gelukkig ben, maar wel een schijnvertoning ophoudt zodat anderen zich geen zorgen maken. Op meer kom ik niet. Gelukkig worden staat voor mij gelijk aan mezelf anders voordoen.
En op je vraag wat ik zou willen doen met mijn leven. Ik heb totaal geen idee. De afgelopen jaren ben ik daar ook nooit mee bezig geweest. Was dat omdat ik diep van binnen wist dat ik het toch niet kon volhouden? Of misschien omdat ik niet bezig was met wat ik wilde, maar wat anderen van mij verwachtten? Of een combinatie? Wat er nu over is, is een levenloze lichaam dat niks anders doet dan het broodnodige om in leven te blijven, en zelfs dat gaat met moeite. Nee, ik weet het echt niet.
Je kan je geen gelukkige ik voorstellen want gelukkig zijn zou betekenen met plezier jezelf en zijn en jezelf dus volledig beleven, dat schrikt je af omdat die pijn er nog zit. Je word in beslag gelegd door het verzet tegen het zijn/beleven van jezelf, daar zit de knoop. Je bedenkt dingen om niet te hoeven voelen en het idee van niet meer willen is 1 groot idee om zo te ontsnappen, stel dat zou niet meer nodig zijn, zie je dat dat ruimte zou maken voor andere dingen? Wat je daar verder mee doet is je eigen keus maar het kan wel degelijk, je eigen 'oplossingen' zullen je hier alleen niet uit krijgen omdat je zo diep in het cirkeltje van negativiteit zit.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik moet zeggen dat ik het met bovenstaande grotendeels eens ben, omdat doordat ik bepaalde dingen niet wilde voelen op de automatische piloot ging staan. En later wordt alles alleen veel erger..en dingen later verwerken is lastiger dan op het moment met begeleiding.
Hier voel ik me ronduit klote. Na het gebeuren van gisteren heb ik iets meer rust kwa gedachten, maar tegelijkertijd absoluut geen rust.
Hier voel ik me ronduit klote. Na het gebeuren van gisteren heb ik iets meer rust kwa gedachten, maar tegelijkertijd absoluut geen rust.
Ja, ik begrijp wat je zegt. Maar ik ga niet kunnen veranderen door mezelf. Ik vrees dat dat alleen lukt door iemand anders, want ik kan het niet of ik wil het niet. De vraag is alleen wie dat kan zijn. Ik heb nooit met iemand gepraat omdat ik nooit iemand kon vertrouwen met mijn gevoelens. Ik heb er laatst nog over nagedacht tijdens mijn vele slapeloze nachten en ik kwam met een vreemde theorie. Toen ik nog jong was, was ik nog religieus. En elke keer als ik me slecht of helemaal alleen voelde, kon ik praten met god. Totdat ik op een dag niet meer geloofde en de enige met wie ik kon praten, verdween. En er is niemand geweest die hem kon vervangen, want er is niemand die net als god is. En nu weet ik niet wat ik moet doen.quote:
[..]
Dit is een beetje het punt; omdat je bepaalde pijn niet meer wilde voelen wilde je jezelf niet meer zijn om aan die pijn te ontsnappen en dat is doorgegroeid tot een algemeen er niet meer willen zijn. Als je de pijn die daarachter zit zou helen en verwerken dan zou het functionele van het niet meer willen om zo niet te hoeven voelen zijn functie verliezen, begrijp je dat wel?
Je kan je geen gelukkige ik voorstellen want gelukkig zijn zou betekenen met plezier jezelf en zijn en jezelf dus volledig beleven, dat schrikt je af omdat die pijn er nog zit. Je word in beslag gelegd door het verzet tegen het zijn/beleven van jezelf, daar zit de knoop. Je bedenkt dingen om niet te hoeven voelen en het idee van niet meer willen is 1 groot idee om zo te ontsnappen, stel dat zou niet meer nodig zijn, zie je dat dat ruimte zou maken voor andere dingen? Wat je daar verder mee doet is je eigen keus maar het kan wel degelijk, je eigen 'oplossingen' zullen je hier alleen niet uit krijgen omdat je zo diep in het cirkeltje van negativiteit zit.
Ik ga vanmiddag nog naar mijn psycholoog en ik twijfel echt of ik dit moet zeggen. Dinsdag gaan we kijken of ik misschien opgenomen wil worden, maar ik weet niet of ik daar moet zijn als ik niet eens geloof dat ik beter kan worden. Niet dat ik niet beter wil worden, maar ik denk niet dat ik iets anders ga doen dan teleurstellen.
Klopt, je hebt iemand nodig die jouw ziet als geheel wat in beslag wordt gelegd door een groot geconditioneerd niet meer willen gevoel en daarmee aan de slag gaat jou, die daar achter zit, vrij te maken. Je hebt nieuwe ideeën nodig, het is een kwestie van leren.quote:
Ja, ik begrijp wat je zegt. Maar ik ga niet kunnen veranderen door mezelf. Ik vrees dat dat alleen lukt door iemand anders, want ik kan het niet of ik wil het niet. De vraag is alleen wie dat kan zijn. Ik heb nooit met iemand gepraat omdat ik nooit iemand kon vertrouwen met mijn gevoelens. Ik heb er laatst nog over nagedacht tijdens mijn vele slapeloze nachten en ik kwam met een vreemde theorie. Toen ik nog jong was, was ik nog religieus. En elke keer als ik me slecht of helemaal alleen voelde, kon ik praten met god. Totdat ik op een dag niet meer geloofde en de enige met wie ik kon praten, verdween. En er is niemand geweest die hem kon vervangen, want er is niemand die net als god is. En nu weet ik niet wat ik moet doen.
Je bent een slimme jongen zeg je, vind je het dan niet slim om eens rond te kijken wat voor andere ideeën en manieren er zijn om met jezelf om te gaan? Ook al vind je ze niks, prima, dan he je in ieder geval eerst rondgekeken voordat je besliste. Je mag ideeën lenen, daar iets mee doen, ze maken zoals jij ze wil en je eigen maken.
Die persoon die je mist kan je leren op de 1e plaats voor jezelf te zijn, als jij altijd voor jezelf leer klaar staan, jezelf leert waarderen en steunen, heb je dan iets of iemand buiten je nog nodig? Zou je die afhankelijkheid kiezen als je dat niet nodig was?
Ik neem aan dat je die dingen vorige keren niet gezegd hebt tegen je psycholoog, klopt dat? Misschien dan het nu eens 'voor de gein' wel doen, schrijf de belangrijkste punten op (het niet meer willen voelen, het er niet meer willen zijn, vertel wat over de (pijnlijke) gebeurtenissen die daartoe leidden als je dat wil) als je dat makkelijker vind dan ze tegen iemand uit te spreken.quote:Ik ga vanmiddag nog naar mijn psycholoog en ik twijfel echt of ik dit moet zeggen. Dinsdag gaan we kijken of ik misschien opgenomen wil worden, maar ik weet niet of ik daar moet zijn als ik niet eens geloof dat ik beter kan worden. Niet dat ik niet beter wil worden, maar ik denk niet dat ik iets anders ga doen dan teleurstellen.
Je hebt het nu altijd voor je gehouden, met dit als resultaat, en zo als het nu is wil het je in ieder geval niet, veranderingen komen door anders te doen, met kleine stapjes en op die manier vertrouwen kweken voor de verandering.
Ben je echt bang om teleur te stellen of is dat een angst die je negativiteit je voorhoudt uit angst voor verandering? Is er angst dat het slecht zal gaan of is het juist angst voor dat het goed zou kunnen gaan?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Goedemorgen, ook ik meld me hier even. Ik heb in februari een paniekaanval gehad en vanaf toen leef ik een beetje in angst. Sommige dagen voel ik me ok maar sommige dagen voel ik me zo slecht. Dan zit ik gewoon aan de bodem. Ben al langs huis arts geweest en langs Chakra vrouw maar het wil niet veel verbeteren. Het is echt klote om steeds zo angstig te zijn en ik wil er vanaf maar ik heb weinig zin in een psycholoog. Iemand tips?
Angst ontstaat in je psyche en is een signaal, iets in jou wil aandacht om verwerkt en geheeld te worden. Daar zijn psychologen voor, net zoals je met je auto naar de monteur gaatquote:
Goedemorgen, ook ik meld me hier even. Ik heb in februari een paniekaanval gehad en vanaf toen leef ik een beetje in angst. Sommige dagen voel ik me ok maar sommige dagen voel ik me zo slecht. Dan zit ik gewoon aan de bodem. Ben al langs huis arts geweest en langs Chakra vrouw maar het wil niet veel verbeteren. Het is echt klote om steeds zo angstig te zijn en ik wil er vanaf maar ik heb weinig zin in een psycholoog. Iemand tips?
Wat is je drempel voor naar de psych te gaan?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Weet ik eigenlijk niet? Hoor gewoon veel slechte verhalen over psychologen en wilde eigenlijk het zelf oplossen. Ik zit namelijk nergens echt mee.quote:
[..]
Angst ontstaat in je psyche en is een signaal, iets in jou wil aandacht om verwerkt en geheeld te worden. Daar zijn psychologen voor, net zoals je met je auto naar de monteur gaat
Wat is je drempel voor naar de psych te gaan?
Thanks! Ik stelde het ook nogal zwart-wit ja... Ik ben vorig jaar al een langs geweest bij een UWV arts toen ik tijdens ziekte ontslagen was. Hij gaf toen aan dat ik nog best een hoop kon, geen urenbeperking, maar wel wat begeleiding.... Ik hoefde toen nog niet te gaan werken, omdat ik ook nog in therapie zat, maar ben wel vrijwilligerswerk gaan doen. Nu kom ik net uit een opname van 4 maanden (nu net een maand), maar wat is het nog wennen en zoeken. En ik ga weer verder met therapie. En alles is me echt te veel. Maar goed, ik ben het nu aan het opschrijven en ik ga het merken. Maar alleen dat opschrijven is al een klus.quote:
[..]
Er krijgen zeker wel mensen met psychische klachten een WIA. Ff tussendoor wat tips. Beschrijf voor jezelf eens een week wat wel/niet lukt. Zo krijg je een duidelijk beeld van je vermoeidheid, concentratieproblemen, motivatieproblemen en wat je wel/niet kan. Natuurlijk is dat heel confronterend en verdrietig, maar goed, meestal hebben mensen de neiging om zich groot te houden en dan wordt de kans dat de arts je goed inschat kleiner.
Geen zinnen gebruiken als: "Ik kan x", maar eerder "Soms kan ik X" of "Vaak kan ik X" etc. Dat geeft meer de realiteit weer. Je kunt ook vertellen wat je wel al hebt gedaan en wat je wel nog wil doen. Ik ken ook verhalen van mensen die gedeeltelijk zijn afgekeurd voor een jaar om intensieve therapie te volgen. Als je dat wilt, zeker aangeven.
Wat vind ik mezelf toch lastig soms
Dat klinkt niet echt als iemand die nergens echt mee zit moet ik zeggen, vind jij van wel?quote:
Goedemorgen, ook ik meld me hier even. Ik heb in februari een paniekaanval gehad en vanaf toen leef ik een beetje in angst. Sommige dagen voel ik me ok maar sommige dagen voel ik me zo slecht. Dan zit ik gewoon aan de bodem. Ben al langs huis arts geweest en langs Chakra vrouw maar het wil niet veel verbeteren en ik wil er vanaf maar ik heb weinig zin in een psycholoog. Iemand tips?
Op vrijdag 30 november 2012 09:47 schreef AciD_Nightmare het volgende:
Ik zit namelijk nergens echt mee.
Is het niet meer de angst om naar een psych te gaan en te ontdekken dat er wellicht wel dingen zijn waar je mee zit? Dat je het met doen alsof er niks is, wat wellicht is wat je gewend bent, het niet meer redt? Als je het uitspreekt dat je er dan niet meer omheen kan?
Dat zijn allerlei dingen die een psycholoog begrijpt en je mee zal helpen, dat is hun werk. Vind je het niks dan kan je altijd weer weg, dan heb je tenminste gekeken naar hoe het anders kan en of je dat wat vind, dan kun je zeggen dat je zelf kiest voor wat je wil doen, nu heb je alleen maar 1 optie; dat wat je kent
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik heb opzich niets te verliezen, op één ding na. En dat is mijn huidige staat van denken. Ik ben eindelijk deels verlost van mijn gevoelens en ik ben echt bang om weer terug te gaan en daar vast te blijven zitten. Want als ik weer naar boven wil, moet ik dus de weg terug nemen en wat als ik vast blijf zitten in hetzelfde gevoel als eerst? Dan ben ik zelfs dit kwijt. Het is gewoon erg verwarrend. Ik wil wel beter worden, maar ik kan bijna niet geloven dat er een betere ik bestaat en dus is het enige waar ik aan kan denken, het teruggaan naar vroeger en dus ongelukkig zijn. Net zoals nu, maar dan minus de zorgeloosheid die ik nu een beetje ervaar.quote:
[..]
Klopt, je hebt iemand nodig die jouw ziet als geheel wat in beslag wordt gelegd door een groot geconditioneerd niet meer willen gevoel en daarmee aan de slag gaat jou, die daar achter zit, vrij te maken. Je hebt nieuwe ideeën nodig, het is een kwestie van leren.
Je bent een slimme jongen zeg je, vind je het dan niet slim om eens rond te kijken wat voor andere ideeën en manieren er zijn om met jezelf om te gaan? Ook al vind je ze niks, prima, dan he je in ieder geval eerst rondgekeken voordat je besliste. Je mag ideeën lenen, daar iets mee doen, ze maken zoals jij ze wil en je eigen maken.
Die persoon die je mist kan je leren op de 1e plaats voor jezelf te zijn, als jij altijd voor jezelf leer klaar staan, jezelf leert waarderen en steunen, heb je dan iets of iemand buiten je nog nodig? Zou je die afhankelijkheid kiezen als je dat niet nodig was?
Ik heb ook altijd met mezelf gepraat. Elke nacht of elk moment dat ik dagdroom, ben ik bezig met het zoeken naar mijn problemen en probeer ik die te verklaren. En in het begin lucht het een beetje op, maar na een tijdje komt altijd het besef dat ik nog altijd niet er over heb gepraat en in de ogen van de buitenwereld bestaan die problemen dan ook niet. Ik moet in dat geval dus mijn normale leven leiden, maar tegelijkertijd zit mijn hoofd vol met problemen.
[..]
Ik wil het best zeggen, maar ik ben alleen bang dat ik dan misschien gedwongen opgenomen ga worden.quote:Ik neem aan dat je die dingen vorige keren niet gezegd hebt tegen je psycholoog, klopt dat? Misschien dan het nu eens 'voor de gein' wel doen, schrijf de belangrijkste punten op (het niet meer willen voelen, het er niet meer willen zijn, vertel wat over de (pijnlijke) gebeurtenissen die daartoe leidden als je dat wil) als je dat makkelijker vind dan ze tegen iemand uit te spreken.
Je hebt het nu altijd voor je gehouden, met dit als resultaat, en zo als het nu is wil het je in ieder geval niet, veranderingen komen door anders te doen, met kleine stapjes en op die manier vertrouwen kweken voor de verandering.
Ben je echt bang om teleur te stellen of is dat een angst die je negativiteit je voorhoudt uit angst voor verandering? Is er angst dat het slecht zal gaan of is het juist angst voor dat het goed zou kunnen gaan?
Ik weet echt niet waar die angst vandaan komt. Ik kan gewoon geen gelukkige ik meer voorstellen. Ik probeer het echt vaak, maar het lukt gewoon niet meer. Van binnen ben ik echt leeg op dit moment.
Heel begrijpelijk; je houdt vast aan wat je kent omdat dat toe nu toe heeft 'gewerkt', ik vind dan ook dat je dat pas los kan en zal laten wanneer er genoeg overtuiging is dat een andere manier beter is, waarom zou je het anders doen? Punt is wel dat dat tijd en overtuiging nodig heeft, het is ook niet 1 2 3 zo gevormd.quote:
Ik heb opzich niets te verliezen, op één ding na. En dat is mijn huidige staat van denken. Ik ben eindelijk deels verlost van mijn gevoelens en ik ben echt bang om weer terug te gaan en daar vast te blijven zitten. Want als ik weer naar boven wil, moet ik dus de weg terug nemen en wat als ik vast blijf zitten in hetzelfde gevoel als eerst? Dan ben ik zelfs dit kwijt. Het is gewoon erg verwarrend. Ik wil wel beter worden, maar ik kan bijna niet geloven dat er een betere ik bestaat en dus is het enige waar ik aan kan denken, het teruggaan naar vroeger en dus ongelukkig zijn. Net zoals nu, maar dan minus de zorgeloosheid die ik nu een beetje ervaar.
Ik heb ook altijd met mezelf gepraat. Elke nacht of elk moment dat ik dagdroom, ben ik bezig met het zoeken naar mijn problemen en probeer ik die te verklaren. En in het begin lucht het een beetje op, maar na een tijdje komt altijd het besef dat ik nog altijd niet er over heb gepraat en in de ogen van de buitenwereld bestaan die problemen dan ook niet. Ik moet in dat geval dus mijn normale leven leiden, maar tegelijkertijd zit mijn hoofd vol met problemen.
Ik wil het best zeggen, maar ik ben alleen bang dat ik dan misschien gedwongen opgenomen ga worden.
Ik weet echt niet waar die angst vandaan komt. Ik kan gewoon geen gelukkige ik meer voorstellen. Ik probeer het echt vaak, maar het lukt gewoon niet meer. Van binnen ben ik echt leeg op dit moment.
Wat als je niet meer vast zou blijven zitten in dat gevoel maar het heelt en juist vooruit komt en vrijer wordt, dat zou toch mooi zijn? Je verwoord hier ook perfect je hulpvraag ''ik wil geholpen worden met mijn gevoelens waar ik tegen ben gaan vechten en daar zit ik nu in vast en ik vind het zo niet leuk meer''.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ja, dat laatste is wel waar. Al geloof ik nog steeds niet echt dat ik ooit weer beter zal worden. Maarja, ik zal het wel bespreken.
Zijn er trouwens anderen die ook dat gevoel hebben? Dat ze misschien niet eens beter willen worden?
Zijn er trouwens anderen die ook dat gevoel hebben? Dat ze misschien niet eens beter willen worden?
Ik heb een vorm van autisme en dat gaat nooit meer beter worden. Ik zou wel beter willen worden, maar kan dat niet. Ik moet er maar mee leren leven.quote:
Ja, dat laatste is wel waar. Al geloof ik nog steeds niet echt dat ik ooit weer beter zal worden. Maarja, ik zal het wel bespreken.
Zijn er trouwens anderen die ook dat gevoel hebben? Dat ze misschien niet eens beter willen worden?
Jij hebt tenminste nog de mogelijkheid. Ik zou zeggen, gebruik die!
Ik sluit me aan bij magnetronkoffie (ook autisme hier)quote:
Ja, dat laatste is wel waar. Al geloof ik nog steeds niet echt dat ik ooit weer beter zal worden. Maarja, ik zal het wel bespreken.
Zijn er trouwens anderen die ook dat gevoel hebben? Dat ze misschien niet eens beter willen worden?
Mede door mijn opname van afgelopen maand heb ik in gezien dat depressieve momenten een deel van mijn leven zullen zijn en blijven. De kunst is om daar mee om te kunnen gaan en deze "te laten voor wat ze zijn". Die weg om zover te komen is moeilijk en lang, het heeft bij mij ook jaren geduurd, maar acceptatie is het toverwoord.Dat is al lang tegen me gezegd en het is uiteindelijk ook waar, maar het is lang niet zo makkelijk als het er theoretisch klinkt en wordt verwoord.
Leuk is anders, maar als het je gaat lukken om wel te genieten van dingen (begin bij iets ergs kleins), dan komt de zin des levens uiteindelijk toch wel weer bovendrijven...
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Deels is het normaal om niet te willen veranderen, je zit in een bepaalde routine, in dit geval een negatieve. En het veranderen naar een positieve kan heel beangstigend zijn, en het is makkelijker om in dat negatieve te blijven. Maar als je niet wilt veranderen, tja dan houdt het wel op. Je moet enigsinds een drijfveer nodig te hebben om "beter" te worden.
@hier,
tja ik voel me gewoon klote, zit in een sombere spiraal al 3 dagen en op dit moment kan het me zo weinig schelen allemaal. Ik blijf wel doorslenteren maar ik heb gewoon het gevoel op te zijn.
Ik ben al bijna 4 jaar in behandeling en er zat echt een duidelijke stijgende lijn in. Maar dit jaar (sinds eind vorig jaar) zijn er zoveel erge dingen gebeurd dat ik heel veel dips had, maar ik wist me er constant uit te vechten. En op dit moment heb ik daar gewoon echt even geen zin meer in.
Ik wil het wel, maar wil het niet. En heb het gevoel dat ik me hierbij neer moet leggen terwijl ik dit tegelijkertijd niet wil en niet kan...
@hier,
tja ik voel me gewoon klote, zit in een sombere spiraal al 3 dagen en op dit moment kan het me zo weinig schelen allemaal. Ik blijf wel doorslenteren maar ik heb gewoon het gevoel op te zijn.
Ik ben al bijna 4 jaar in behandeling en er zat echt een duidelijke stijgende lijn in. Maar dit jaar (sinds eind vorig jaar) zijn er zoveel erge dingen gebeurd dat ik heel veel dips had, maar ik wist me er constant uit te vechten. En op dit moment heb ik daar gewoon echt even geen zin meer in.
Ik wil het wel, maar wil het niet. En heb het gevoel dat ik me hierbij neer moet leggen terwijl ik dit tegelijkertijd niet wil en niet kan...
En dat ging lekker
Ik heb gezegd dat ik niet meer kom en ik ga ook stoppen met mijn medicijnen. De komende tijd ga ik naar de bodem toe.
Ik heb gezegd dat ik niet meer kom en ik ga ook stoppen met mijn medicijnen. De komende tijd ga ik naar de bodem toe.
Hebben jullie ook meer last van een sombere stemming rondom volle maan?
Ik weet het, klinkt een beetje raar
Maar ik ben er eens op gaan letten en tot de conclusie gekomen dat het een zeer negatieve invloed op mn stemming heeft... en energie ook. dodelijk vermoeiend
Ik weet het, klinkt een beetje raar
Maar ik ben er eens op gaan letten en tot de conclusie gekomen dat het een zeer negatieve invloed op mn stemming heeft... en energie ook. dodelijk vermoeiend
look closer. close your eyes. really, it's not about distance
Als dat is wat je wilt, kan niemand je tegenhouden ben ik bang.quote:
En dat ging lekker
Ik heb gezegd dat ik niet meer kom en ik ga ook stoppen met mijn medicijnen. De komende tijd ga ik naar de bodem toe.
Wat was de reactie trouwens?
look closer. close your eyes. really, it's not about distance
Wat ging er "lekker"?quote:
En dat ging lekker
Ik heb gezegd dat ik niet meer kom en ik ga ook stoppen met mijn medicijnen. De komende tijd ga ik naar de bodem toe.
Ik moet zegen dat het zou kunnen, maar ik heb er nog nooit echt op geletquote:
Hebben jullie ook meer last van een sombere stemming rondom volle maan?
Ik weet het, klinkt een beetje raar
Maar ik ben er eens op gaan letten en tot de conclusie gekomen dat het een zeer negatieve invloed op mn stemming heeft... en energie ook. dodelijk vermoeiend
En ik moet ook zeggen dat het hier nu na een dutje van 1 uur het er iets beter uitziet allemaal, ipv zwart nu heel donkergrijs
Ik moet net als new_moon zeggen dat je zelf moet weten wat je doet. Spijtig van zo'n besluit. Maar als je zo graag op de bodem zit, zou ik zeggen succes daarquote:
En dat ging lekker
Ik heb gezegd dat ik niet meer kom en ik ga ook stoppen met mijn medicijnen. De komende tijd ga ik naar de bodem toe.
Dit dus eigenlijk! En verder heb ik echt geen woorden waar jij iets aan hebt, Je bent verdomme pas 20!!quote:
[..]
Ik moet net als new_moon zeggen dat je zelf moet weten wat je doet. Spijtig van zo'n besluit. Maar als je zo graag op de bodem zit, zou ik zeggen succes daar
S. 2014
J. 2016
J. 2016
En wat wil je daarmee bereiken?quote:
En dat ging lekker
Ik heb gezegd dat ik niet meer kom en ik ga ook stoppen met mijn medicijnen. De komende tijd ga ik naar de bodem toe.
Nee, ik vind de volle maan juist prachtig!quote:
Hebben jullie ook meer last van een sombere stemming rondom volle maan?
Ik weet het, klinkt een beetje raar
Maar ik ben er eens op gaan letten en tot de conclusie gekomen dat het een zeer negatieve invloed op mn stemming heeft... en energie ook. dodelijk vermoeiend
Maar verder beinvloed dat m'n stemming niet echt nee.
Jullie zijn allemaal prachtige, lieve, ongelooflijk mooie en perfecte mensen, mensen.
Laat je niet iets anders wijsmaken. Het leven creëert geen onwaardig leven.
.
Laat je niet iets anders wijsmaken. Het leven creëert geen onwaardig leven.
.
"Now which way do we go?" - Dorothy Gale
Ik heb gezegd hoe ik me voelde en ze werden wat bezorgd. Maar naarmate het gesprek vorderde, merkte ik dat ik een verloren zaak ben. Als ik zelf al heb opgegeven, kan ik niet verwachten dat zij mij nog kunnen helpen. Ik weet niet wat ik nu ga doen. Mijn leven is nu helemaal nutteloos.
