Depressie & Angst #22

7upOrange, je kan volgens mij wel zonder verwijzing bij een eerstelijns psycholoog terecht en die kunnen je wel doorverwijzen naar een ggz bijvoorbeeld. Moet je alleen even uitzoeken hoe het zit met de verzekering, in hoeverre eerstelijns vergoed wordt. Misschien een eigen bijdrage ofzo.
Maar dat is ook nog een pad wat je kan bewandelen, ik vind het ongelooflijk van je huisarts...

Zo heb ik een keer bij het uwv gezeten met een verzekeringsarts voor de wajong. Ik werd opgenomen, nou daarom had ik dan wel recht op wajong, maar hij snapte er geen hol van, ik was zo jong en hoe kon dat nou enzovoort enzovoort... Blegh.

Ik voel me nu wel een beetje lullig dat ik gezegd heb dat een arts het wel serieus zal nemen.
Zelf heb ik alleen positieve ervaringen wat dat betreft en denk toch dat wel dat het grootste deel van de artsen anders zouden reageren dan jouw huisarts dus ik hoop dat je het wel doorzet

Tot nu toe heb ik wel huisartsen getroffen die het wel serieus nemen... lijkt me erg frustrerend!

Mijn huisarts neemt me ook heel serieus en daar ben ik echt blij om.

Gisteren heftige therapie gehad, het werkt nog steeds na...

quote:

Op woensdag 28 november 2012 13:39 schreef Nijna het volgende:
Gisteren heftige therapie gehad, het werkt nog steeds na...

Wat was er zo heftig aan dan en hoe merk je dat het nog nawerkt?

Ik heb al 2 van de 3 doelen van vandaag behaald

Weekschema was toch niet werkbaar voor me, dus heb nu voor elke dag 3 algemene doelen, die ik dus per dag verder invul

- 1 activiteit in het huishouden doen
- 1 activiteit buiten de deur doen
- 1 ontspannende activiteit doen die ik echt leuk vind

Heb al een was in de wasmachine gedaan en ben al naar de Menzis geweest om mijn zorgverzekering voor volgend jaar te wijzigen. Zometeen de ontspannende activiteit doen, chocoladecupcakes bakken

Dit zijn haalbare dingen voor me, want kan wel elke dag als doel hebben dat ik om half 10 moet opstaan, daar faal ik toch nog vooral in. En dan blijf ik daar dus de hele dag over nadenken. Dan kan ik beter dat doel even loslaten en aan deze doelen werken Want hier zitten ook weer andere doelen in verwerkt die goed zijn. Als ik iets buiten de deur moet doen, betekent dat dus dat ik uit bed en aangekleed moet zijn bijvoorbeeld.

quote:

Op woensdag 28 november 2012 13:46 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Wat was er zo heftig aan dan en hoe merk je dat het nog nawerkt?

Ik heb zo zitten huilen en volgens mij was dat nog maar het topje van de ijsberg... voel me nog steeds een beetje huilerig en het blijft een beetje door mn hoofd gaan. Maar ik denk wel dat het goed was, iets meer lucht.

quote:

Op woensdag 28 november 2012 13:50 schreef Nijna het volgende:

[..]

Ik heb zo zitten huilen en volgens mij was dat nog maar het topje van de ijsberg... voel me nog steeds een beetje huilerig en het blijft een beetje door mn hoofd gaan. Maar ik denk wel dat het goed was, iets meer lucht.

Knap van je dat je dat durft, huilen tijdens therapie. En ook al was het maar het topje van de ijsberg misschien, fijn dat het je wel iets meer lucht geeft

Tegenhouden ging ook niet . Tnx.

Hebben anderen ook het gevoel dat ze eigenlijk niet beter willen worden? Gisteren had ik namelijk het gevoel dat ik er wel bovenop zou kunnen komen, maar ik voelde me er niet prettig bij. Gelukkig verdween het ook al snel.

Ik weet van mijzelf dat ik de mogelijkheden heb om een goed leven te leiden. Ik heb het vwo met 2 vingers in mijn neus gehaald en kan in principe met gemak een universitaire opleiding volgen, voor mijn gevoel dan. Verder heb ik een goede familie, aardige vrienden en ben ik gezond (op mijn depressie na dan). Er is slechts één probleem; mijn karakter. Ik voel me niet goed als ik alleen ben, maar ik voel me er wel makkelijk bij. Ik ben de laatste tijd tot een realisatie gekomen. Namelijk dat de gebeurtenissen in mijn verleden mij zo hebben gevormd dat ik niet meer gelukkig kan worden, dat ik me altijd het, ik wil beste zeggen, maar dat klopt niet, prettigste voel als ik alleen ben en anderen zo min mogelijk ten laste ben. Ik zou het liefst vergeten worden en ergens in een hoekje verdwijnen.

Zelfmoord is een optie voor mij en ik heb het ook eens eerder geprobeerd. Dat was dus mislukt. Maar ik denk er nu wel een beetje anders over. Ik vind namelijk het leven een prachtig iets. Als je alleen al om je heen kijkt, zie je zoveel mooie dingen en dat is dan slechts het zicht uit mijn raam. De wereld is zo'n mooie plaats en zelfs met mijn depressie, zelfs met het feit dat ik enkel mijn kamer uitkom om naar de psycholoog of naar de winkel te gaan, of dat ik niet werk of naar school ga, toch blijf ik het leven als iets moois beschouwen raar genoeg. Wat me dan ook dwarszit, is dat ik nooit het mooie van het leven kan leiden. Daar zit mijn egoīstische karakter voor in de weg. Ik zal mijn leven lang niets meer dan een last zijn voor degenen die van me houden en toch wil ik niet veranderen. Ik heb geaccepteerd dat ik niet meer zo blij kan worden als ik vroeger deed, dat mijn karakter verworden is tot wat het nu is. En ik ben niet eens verdrietig meer, eerder een lichte teleurstelling. Ik zeg licht omdat ik me realiseer dat ik ook weinig kan doen aan wat er allemaal is gebeurd, al betekent dat niet dat ik er geen consequenties van moet dragen. En dat laatste kan ik slechts op 2 manieren doen. Ik kan of iedereen van me afsluiten of ik maak er een eind aan. En de 2e optie lijkt me toch makkelijker dan een leven lang met deze gevoelens rondlopen. Ja, egoīstisch, ik weet het.

Ik ben blij dat ik dit deels van me heb afgeschreven. Het speelt al heel lang in mijn hoofd.

[ Bericht 0% gewijzigd door Senor__Chang op 29-11-2012 02:15:54 ]

-- foutje

quote:

Op donderdag 29 november 2012 00:28 schreef Senor__Chang het volgende:
Hebben anderen ook het gevoel dat ze eigenlijk niet beter willen worden? Gisteren had ik namelijk het gevoel dat ik er wel bovenop zou kunnen komen, maar ik voelde me er niet prettig bij. Gelukkig verdween het ook al snel.

Ik weet van mijzelf dat ik de mogelijkheden heb om een goed leven te leiden. Ik heb het vwo met 2 vingers in mijn neus gehaald en kan in principe met gemak een universitaire opleiding volgen, voor mijn gevoel dan. Verder heb ik een goede familie, aardige vrienden en ben ik gezond (op mijn depressie na dan). Er is slechts één probleem; mijn karakter. Ik voel me niet goed als ik alleen ben, maar ik voel me er wel makkelijk bij. Ik ben de laatste tijd tot een realisatie gekomen. Namelijk dat de gebeurtenissen in mijn verleden mij zo hebben gevormd dat ik niet meer gelukkig kan worden, dat ik me altijd het, ik wil beste zeggen, maar dat klopt niet, prettigste voel als ik alleen ben en anderen zo min mogelijk ten laste ben. Ik zou het liefst vergeten worden en ergens in een hoekje verdwijnen.

Zelfmoord is een optie voor mij en ik heb het ook eens eerder geprobeerd. Dat was dus mislukt. Maar ik denk er nu wel een beetje anders over. Ik vind namelijk het leven een prachtig iets. Als je alleen al om je heen kijkt, zie je zoveel mooie dingen en dat is dan slechts het zicht uit mijn raam. De wereld is zo'n mooie plaats en zelfs met mijn depressie, zelfs met het feit dat ik enkel mijn kamer uitkom om naar de psycholoog of naar de winkel te gaan, of dat ik niet werk of naar school ga, toch blijf ik het leven als iets moois beschouwen raar genoeg. Wat me dan ook dwarszit, is dat ik nooit het mooie van het leven kan leiden. Daar zit mijn egoīstische karakter voor in de weg. Ik zal mijn leven lang niets meer dan een last zijn voor degenen die van me houden en toch wil ik niet veranderen. Ik heb geaccepteerd dat ik niet meer zo blij kan worden als ik vroeger deed, dat mijn karakter verworden is tot wat het nu is. En ik ben niet eens verdrietig meer, eerder een lichte teleurstelling. Ik zeg licht omdat ik me realiseer dat ik ook weinig kan doen aan wat er allemaal is gebeurd, al betekent dat niet dat ik er geen consequenties van moet dragen. En dat laatste kan ik slechts op 2 manieren doen. Ik kan of iedereen van me afsluiten of ik maak er een eind aan. En de 2e optie lijkt me toch makkelijker dan een leven lang met deze gevoelens rondlopen. Ja, egoīstisch, ik weet het.

Ik ben blij dat ik dit deels van me heb afgeschreven. Het speelt al heel lang in mijn hoofd.

Het klinkt alsof je van jezelf af wilt omdat jouw zelf in jouw hoofd uit alleen negatieve dingen bestaat, dat is klote en pijnlijk maar uiteindelijk niet meer dan een beeld van jezelf wat je in de loop van tijd hebt opgebouwd.

Zou je niet liever gaan werken aan het duidelijk krijgen waarom je zo over jezelf bent gaan denken en daar andere positieve en constructieve ideeën over jezelf tegenover te gaan zetten? Je bekijkt de wereld vanuit hoe je jezelf ziet, ziet je jezelf als verkeerd of dat dan ook dan voelt alles verkeerd. Maar dat ben je niet! Je zit 'enkel' vast in je negatieve opvattingen die je vervolgens als een self fulfilling profecy waar maakt omdat je er nog niet van bewust bent dat dat slechts gevormde ideeën in je hoofd zijn.

Je zit zo vol haat tegenover jezelf, dat is jouw manier van coping, vraag je eens af waar je voor wegloopt met die haat? Wat stop je onder die haat weg? Wat neem je jezelf kwalijk dat je zo bent gaan denken?

quote:

Op donderdag 29 november 2012 09:05 schreef Canillas het volgende:

[..]

Het klinkt alsof je van jezelf af wilt omdat jouw zelf in jouw hoofd uit alleen negatieve dingen bestaat, dat is klote en pijnlijk maar uiteindelijk niet meer dan een beeld van jezelf wat je in de loop van tijd hebt opgebouwd.

Zou je niet liever gaan werken aan het duidelijk krijgen waarom je zo over jezelf bent gaan denken en daar andere positieve en constructieve ideeën over jezelf tegenover te gaan zetten? Je bekijkt de wereld vanuit hoe je jezelf ziet, ziet je jezelf als verkeerd of dat dan ook dan voelt alles verkeerd. Maar dat ben je niet! Je zit 'enkel' vast in je negatieve opvattingen die je vervolgens als een self fulfilling profecy waar maakt omdat je er nog niet van bewust bent dat dat slechts gevormde ideeën in je hoofd zijn.

Je zit zo vol haat tegenover jezelf, dat is jouw manier van coping, vraag je eens af waar je voor wegloopt met die haat? Wat stop je onder die haat weg? Wat neem je jezelf kwalijk dat je zo bent gaan denken?

Het probleem is dat ik volgens mij niet eens beter wil worden. Zoals gezegd weet ik dat ik de potentie heb om een goed leven te leiden en eergisteren had ik ook een momentje dat ik wat positiever naar de toekomst keek, maar ik vond het eng. Ik wou zo snel mogelijk terug naar mijn gevoelloze en negatieve zelf. En dat is wat uiteindelijk telt; hoe ik me voel en hoe ik de wereld zie, niet hoe ik het kan zien.

quote:

Op donderdag 29 november 2012 14:15 schreef cafpow het volgende:
@senor_chang
Zoals ik lees krijg je hulp, heb je hier ook wat aan...doet het iets met je. Verder tja, je zegt al dat er gebeuretenissen zijn in je leven die je maken tot wie je bent. Zijn het negatieve gebeurtenissen? En zo ja, wat hebben die met je gedaan..en hoe denk je dat aan te kunnen passen...
En hoe lang zit je al zo "inelkaar"??

@hier
gisterenavond een hele zware nacht gehad, voor het eerst geprobeerd in eigen kamer te slapen na de grote gebeurtenis. En ik kon niet rustig worden, compleet hysterisch en overstuur. En woede..en gedachten die bleven malen. En op bepaald moment zelf de gedachte "ik moet iets kapot maken"...en ik zal de laptop naast me en zag me hem al keihard ver gooien.
Uiteindelijk toch weer bij ma geslapen ook al wil ik dat niet. En we hebben maar 2 kamers en wil niet bij ma op de kamer meer slapen maar ook niet in mijn eigen kamer. En zat gisteren letterlijk en figuurlijk met de handen in het haar..

en dan beginnen de gedachten weer van voren af aan..en bijna dag en nacht..tenzij ik met iets bezig ben voor school wat mijn mentale aandacht eist.
En ik irriteer me daar gewoon aan

Ja, ik neem medicijnen en ga sinds kort ook naar een psycholoog, maar ik heb niet het gevoel dat het helpt.

Het waren negatieve gebeurtenissen en ik heb altijd gedacht dat ik het kon negeren, maar blijkbaar heeft het me van binnen leeggegeten.

quote:

Op donderdag 29 november 2012 15:38 schreef Senor__Chang het volgende:
Het probleem is dat ik volgens mij niet eens beter wil worden. Zoals gezegd weet ik dat ik de potentie heb om een goed leven te leiden en eergisteren had ik ook een momentje dat ik wat positiever naar de toekomst keek, maar ik vond het eng. Ik wou zo snel mogelijk terug naar mijn gevoelloze en negatieve zelf. En dat is wat uiteindelijk telt; hoe ik me voel en hoe ik de wereld zie, niet hoe ik het kan zien.

Omdat is wat je kent; daar hou je nu nog aan vast omdat het voor je 'werkt', je weet op deze manier waar je aan toe bent. Je zegt het zelf ''je vond het eng'' dus er zit angst achter de 'beslissing' terug naar het oude te gaan en je angst is niet wie jij werkelijk bent of kunt zijn. Je wil naar je gevoelloze zelf, je wilt dus niet voelen hoe je je voelt, daar verzet je je dus tegen met je hoofd/denken en dat maakt je negatief, verzet = negatief. Het is een niet willen dat het is zoals het is/was terwijl het wel is zoals het is/was.

Wil niet doen alsof je problemen niet heel moeilijk zijn maar je volgt een vrij simpele methode; je richt je op negativiteit, krijgt daarmee mee negativiteit en zegt vervolgens ''zie je, het is negatief.'' Dat is klote om in te zitten maar begrijp je dat die manier van doen, de weg die je volgt je daar brengt omdat je die volgt en niet omdat dat is zoals het is? Je maakt het zo, en het probleem is dan ook dat je nu nog niet hebt geleerd hoe je het beter maakt, een betere, andere manier met betere en andere uitkomsten.

Hoe je je voelt en hoe je de wereld ziet is een negatief geconditioneerd geheel, gebaseerd op het verleden, hoe kan dat meer tellen dan de mogelijkheid om dingen anders, beter en vrijer te gaan zien?

quote:

Het waren negatieve gebeurtenissen en ik heb altijd gedacht dat ik het kon negeren, maar blijkbaar heeft het me van binnen leeggegeten.

Wat je heeft leeggegeten is het hebben moeten ontkennen van wat dat gevoelsmatig en emotioneel gezien met je deed, dat zulke grote en belangrijke delen van jou niet gehoord en gezien werden. Die pijn en verdriet zitten er nog steeds, wachten tot jij de blik met compassie en begrip op jezelf richt en jezelf gaat helen. Je verzetten 'werkt' omdat het dempt maar uiteindelijk ontken je jezelf er alleen maar mee, alsof je tegen jezelf zegt ''jij mag er niet zijn'' omdat het ontkennen van dat deel van jezelf, je gevoel, destijds waarschijnlijk nodig was. In dat verzet zit je vast.

quote:

Op donderdag 29 november 2012 15:58 schreef Canillas het volgende:

[..]

Omdat is wat je kent; daar hou je nu nog aan vast omdat het voor je 'werkt', je weet op deze manier waar je aan toe bent. Je zegt het zelf ''je vond het eng'' dus er zit angst achter de 'beslissing' terug naar het oude te gaan en je angst is niet wie jij werkelijk bent of kunt zijn. Je wil naar je gevoelloze zelf, je wilt dus niet voelen hoe je je voelt, daar verzet je je dus tegen met je hoofd/denken en dat maakt je negatief, verzet = negatief. Het is een niet willen dat het is zoals het is/was terwijl het wel is zoals het is/was.

Wil niet doen alsof je problemen niet heel moeilijk zijn maar je volgt een vrij simpele methode; je richt je op negativiteit, krijgt daarmee mee negativiteit en zegt vervolgens ''zie je, het is negatief.'' Dat is klote om in te zitten maar begrijp je dat die manier van doen, de weg die je volgt je daar brengt omdat je die volgt en niet omdat dat is zoals het is? Je maakt het zo, en het probleem is dan ook dat je nu nog niet hebt geleerd hoe je het beter maakt, een betere, andere manier met betere en andere uitkomsten.

Hoe je je voelt en hoe je de wereld ziet is een negatief geconditioneerd geheel, gebaseerd op het verleden, hoe kan dat meer tellen dan de mogelijkheid om dingen anders, beter en vrijer te gaan zien?

[..]

Wat je heeft leeggegeten is het hebben moeten ontkennen van wat dat gevoelsmatig en emotioneel gezien met je deed, dat zulke grote en belangrijke delen van jou niet gehoord en gezien werden. Die pijn en verdriet zitten er nog steeds, wachten tot jij de blik met compassie en begrip op jezelf richt en jezelf gaat helen. Je verzetten 'werkt' omdat het dempt maar uiteindelijk ontken je jezelf er alleen maar mee, alsof je tegen jezelf zegt ''jij mag er niet zijn'' omdat het ontkennen van dat deel van jezelf, je gevoel, destijds waarschijnlijk nodig was. In dat verzet zit je vast.

Maar ik heb het opgegeven en dat is dus ook mijn karakter. Kijk, ik begrijp goed wat je hebt getyped, maar ik wil het allemaal niet meer. Ik heb al jaren geprobeerd om mezelf te veranderen en dat lukte aan de buitenkant. Ik heb mijn school afgemaakt, ik heb altijd gewerkt en ik ging vaak met mijn vrienden om. Maar mijn binnenkant is niet te veranderen en ik kan het ook niet meer negeren. Je zegt dat ik mezelf kan veranderen, maar wat als ik dat niet wil? Ik richt mezelf ten gronde de afgelopen weken en ik doe dat met een glimlach op mijn gezicht. Zelfs het hechte gevoel dat ik met mijn familie had, heb ik verrassend genoeg teniet gedaan. En daar ben ik blij mee. Het was of dit, of mijn leven lang die pijn voelen.

Wat nu rest, is een keuze maken de komende maanden. Ik heb genoeg spaargeld om het een paar maanden of misschien een jaar uit te houden. Als mijn geld op is, heb ik de keuze uit 4 opties. Ik kan gaan studeren, werken, een uitkering trekken of er een einde aan maken. Studeren en werken in deze toestand streep ik sowieso door. Een uitkering trekken zal ik nooit doen (zelfs al stem ik links), dus is er maar één optie over. En ik ben wel blij met die duidelijkheid. De komende tijd kan ik me verder isoleren en verder gaan met mezelf naar beneden halen. Het is niet de weg naar geluk, maar blijkbaar wil ik dat ook niet.

Pff, ik kom even zeuren, hoor.

Sinds 2 weken therapeut op vakantie en ik zie haar pas weer 10 december.
't Gaat niet goed en ik ben zelfs weer gaan blowen (iets waar ik 2 jaar zwaar aan verslaafd ben geweest..).
Maar ik krijg anders gewoon geen rust in mijn hoofd..

En het stapelt zich alleen maar op, ook al doe ik een avond niks. Het blijft maar doormalen in mijn hoofd.
En alle leuke dingen beginnen ook veel te veel energie te vragen.

Ik heb het even helemaal gehad.

quote:

Op donderdag 29 november 2012 17:14 schreef Senor__Chang het volgende:
Maar ik heb het opgegeven en dat is dus ook mijn karakter. Kijk, ik begrijp goed wat je hebt getyped, maar ik wil het allemaal niet meer. Ik heb al jaren geprobeerd om mezelf te veranderen en dat lukte aan de buitenkant. Ik heb mijn school afgemaakt, ik heb altijd gewerkt en ik ging vaak met mijn vrienden om. Maar mijn binnenkant is niet te veranderen en ik kan het ook niet meer negeren. Je zegt dat ik mezelf kan veranderen, maar wat als ik dat niet wil? Ik richt mezelf ten gronde de afgelopen weken en ik doe dat met een glimlach op mijn gezicht. Zelfs het hechte gevoel dat ik met mijn familie had, heb ik verrassend genoeg teniet gedaan. En daar ben ik blij mee. Het was of dit, of mijn leven lang die pijn voelen.

Wat nu rest, is een keuze maken de komende maanden. Ik heb genoeg spaargeld om het een paar maanden of misschien een jaar uit te houden. Als mijn geld op is, heb ik de keuze uit 4 opties. Ik kan gaan studeren, werken, een uitkering trekken of er een einde aan maken. Studeren en werken in deze toestand streep ik sowieso door. Een uitkering trekken zal ik nooit doen (zelfs al stem ik links), dus is er maar één optie over. En ik ben wel blij met die duidelijkheid. De komende tijd kan ik me verder isoleren en verder gaan met mezelf naar beneden halen. Het is niet de weg naar geluk, maar blijkbaar wil ik dat ook niet.

Daarom heb je iemand nodig die breder naar jou kijkt dan jij vanuit je ''ik wil het 'gewoon' niet meer'' gevoel wat duidelijk overheerst.

Waar komt die glimlacht op je gezicht vandaan? Omdat je dit werkelijk leuk vind of omdat je aan deze manier aan andere, pijnlijke gevoelens ontsnapt? Dat laatste geef jezelf ook al aan, stel je zou die pijn verwerken en daarvoor niet meer hoeven vluchten. zou dat kapot maken dan nog nodig zijn?

Je zegt dat je binnenkant niet te veranderen is, maar is deze met de tijd ook niet gevormd/veranderd naar een ''ik wil niet meer'' houding? Als dat zo gevormd is dan is het ook anders te vormen, je gelooft daar alleen nog niet in omdat het nog niet gebeurd is, het opgeven en niet willen is wel al gebeurd en daarom geloof je daar wel in. Kwestie van dat het nog niet gebeurd is, het bestaat in jouw wereld niet omdat het nog niet gebeurd en daar aan vast houden zorgt ook dat het niet gebeurt, maar het kan wel gebeuren.

Hoe kan jij zeggen dat binnenkant niet te veranderen is? Hoe kan je dat zeker weten? Kan dat überhaupt? Waarom wil je geloven dat dat niet kan? Kan je die reden voor jezelf omhoog halen?

Stel je voor, even gewoon om het doen, dat dat gevoel van ''ik wil het niet'' er niet was, ineens plots was dat weg, bestond dat niet, wat zou je dan met je leven doen? Wat zou je willen?

Sorry mensen dat ik gister niet gereageerd had, had hele verhalen getypt, wou het versturen en POEM, weg was het berichtje. Het enige rottige aan mijn mobiel dus.

Gister eerst bloed laten prikken, morgen krijg ik de uitslag.
Toen van 12 tot 5 naar school gegaan ( Ik was vandaag echt dood en dood moe. )
Toen ik eenmaal thuis was, even express niet gaan slapen, wel vroeg gaan slapen en toen kon ik nieteens in slaap komen terwijl ik dood moe was.
Vanmorgen extreem veel moeite met opstaan, naar school gegaan met mijn studieloopbaanbegleider gepraat.
Hij begreep mij de volle 100%, we gaan er vanavond met ouderavond eens goed over praten.
Hij vond dat als ik mezelf zo ... voelde, dat ik gewoon thuis mocht blijven, hij zag dat ik zo hard mijn best deed, maar het gewoon niet lukte.
Dat ik mijn rust moest nemen... ik ben echt heel blij dat hij mij probeert te begrijpen en ben benieuwd wat eruit komt vanavond, houd jullie zeker op de hoogte!
Ik ga zo even iedereen beantwoorden, sorry alvast voor 't nog niet reageren.

@ Iedereen: Ik loop al bij de GGZ, dit heb ik via mijn vorige school met veel moeite en pijn voor elkaar gekregen, zij schreef een brief naar mijn HA over mij en dat zij van de GGZ was en ik graag doorverwezen wilde worden, maar nee hoor praat maar met een psygoloog hier ( waar ik mezelf er onprettig bij voelde, ik vond het geen fijne man en ik praat liever met een vrouw, omdat ik ook bepaalde dingen heb meegemaakt die ik liever met een vrouw bespreek. )
Dus, naar ongeveer 3/4 jaar eindelijk doorverwezen.
Alleen neemt mijn huisarts mij ook al niet serieus met lichamelijke klachten.
Vorige keer ook, hoeste ik bloed op, het enige wat ik kreeg waren Naproxen! Ze waren zwaar ontstoken, naar de 2e keer langskomen ( met mijn moeder die dus wel flink pist off was.. ) kreeg ik uiteindelijk antibiotica, man ik heb er nog steeds last van, klote dokter...
Beetje vreemd dat iemand van 18 telkens gewoon haar moeder moet meenemen ( die mij ook nieteens zo vaak geloofd. )
Vandaag zei mijn moeder ook: ja hallo ik voel me ook wel eens rot. Ik had toen echt zoiets van hmm? gister zei je nog dat je me begreep.. en toen begon ze weer met haar eindeloze gezeik over mijn zus.
Ze kan beter haar energie eens steken in mij.

[ Bericht 38% gewijzigd door 7upOrange op 29-11-2012 19:07:59 ]

quote:

Op donderdag 29 november 2012 17:32 schreef Canillas het volgende:

[..]

Daarom heb je iemand nodig die breder naar jou kijkt dan jij vanuit je ''ik wil het 'gewoon' niet meer'' gevoel wat duidelijk overheerst.

Waar komt die glimlacht op je gezicht vandaan? Omdat je dit werkelijk leuk vind of omdat je aan deze manier aan andere, pijnlijke gevoelens ontsnapt? Dat laatste geef jezelf ook al aan, stel je zou die pijn verwerken en daarvoor niet meer hoeven vluchten. zou dat kapot maken dan nog nodig zijn?

Je zegt dat je binnenkant niet te veranderen is, maar is deze met de tijd ook niet gevormd/veranderd naar een ''ik wil niet meer'' houding? Als dat zo gevormd is dan is het ook anders te vormen, je gelooft daar alleen nog niet in omdat het nog niet gebeurd is, het opgeven en niet willen is wel al gebeurd en daarom geloof je daar wel in. Kwestie van dat het nog niet gebeurd is, het bestaat in jouw wereld niet omdat het nog niet gebeurd en daar aan vast houden zorgt ook dat het niet gebeurt, maar het kan wel gebeuren.

Ik ben nu 20 jaar. Dat wat jij noemt, heeft dus 20 jaar geduurd. En dat is dan ook de weg naar beneden. Ik zie het niet gebeuren dat ik dat allemaal goed maak. Naar boven dus, wat altijd moeilijker is dan naar beneden.

quote:

Hoe kan jij zeggen dat binnenkant niet te veranderen is? Hoe kan je dat zeker weten? Kan dat überhaupt? Waarom wil je geloven dat dat niet kan? Kan je die reden voor jezelf omhoog halen?

Stel je voor, even gewoon om het doen, dat dat gevoel van ''ik wil het niet'' er niet was, ineens plots was dat weg, bestond dat niet, wat zou je dan met je leven doen? Wat zou je willen?

Ik kan me geen gelukkige ik voorstellen, ik weet echt niet hoe dat eruit moet gaan zien. Ik probeer het wel vaak, maar ik kom dan altijd uit op de hetzelfde resultaat als de afgelopen jaren. Dat ik dus niet gelukkig ben, maar wel een schijnvertoning ophoudt zodat anderen zich geen zorgen maken. Op meer kom ik niet. Gelukkig worden staat voor mij gelijk aan mezelf anders voordoen.

En op je vraag wat ik zou willen doen met mijn leven. Ik heb totaal geen idee. De afgelopen jaren ben ik daar ook nooit mee bezig geweest. Was dat omdat ik diep van binnen wist dat ik het toch niet kon volhouden? Of misschien omdat ik niet bezig was met wat ik wilde, maar wat anderen van mij verwachtten? Of een combinatie? Wat er nu over is, is een levenloze lichaam dat niks anders doet dan het broodnodige om in leven te blijven, en zelfs dat gaat met moeite. Nee, ik weet het echt niet.

quote:

Op donderdag 29 november 2012 18:54 schreef 7upOrange het volgende:
Sorry mensen dat ik gister niet gereageerd had, had hele verhalen getypt, wou het versturen en POEM, weg was het berichtje. Het enige rottige aan mijn mobiel dus.

Gister eerst bloed laten prikken, morgen krijg ik de uitslag.

@ Iedereen: Ik loop al bij de GGZ, dit heb ik via mijn vorige school met veel moeite en pijn voor elkaar gekregen, zij schreef een brief naar mijn HA over mij en dat zij van de GGZ was en ik graag doorverwezen wilde worden, maar nee hoor praat maar met een psygoloog hier ( waar ik mezelf er onprettig bij voelde, ik vond het geen fijne man en ik praat liever met een vrouw, omdat ik ook bepaalde dingen heb meegemaakt die ik liever met een vrouw bespreek. )
Dus, naar ongeveer 3/4 jaar eindelijk doorverwezen.
Alleen neemt mijn huisarts mij ook al niet serieus met lichamelijke klachten.
Vorige keer ook, hoeste ik bloed op, het enige wat ik kreeg waren Naproxen! Ze waren zwaar ontstoken, naar de 2e keer langskomen ( met mijn moeder die dus wel flink pist off was.. ) kreeg ik uiteindelijk antibiotica, man ik heb er nog steeds last van, klote dokter...
Beetje vreemd dat iemand van 18 telkens gewoon haar moeder moet meenemen ( die mij ook nieteens zo vaak geloofd. )
Vandaag zei mijn moeder ook: ja hallo ik voel me ook wel eens rot. Ik had toen echt zoiets van hmm? gister zei je nog dat je me begreep.. en toen begon ze weer met haar eindeloze gezeik over mijn zus.
Ze kan beter haar energie eens steken in mij.

Nogmaals pijnlijk herkenbaar, niet van de huisarts maar van dat andere mensen je gevoel niet erkennen. Ik ga daardoor meer dan eens over mijn eigen grenzen. Ben sowieso heeeeeeel streng voor mezelf. Misschien dat dat ook wel een gevolg is daarvan.
Ik heb je nog een pm gestuurt met een persoonlijke vraag, kijk maar of je wilt reageren

quote:

Op donderdag 29 november 2012 20:15 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Nogmaals pijnlijk herkenbaar, niet van de huisarts maar van dat andere mensen je gevoel niet erkennen. Ik ga daardoor meer dan eens over mijn eigen grenzen. Ben sowieso heeeeeeel streng voor mezelf. Misschien dat dat ook wel een gevolg is daarvan.
Ik heb je nog een pm gestuurt met een persoonlijke vraag, kijk maar of je wilt reageren

Gereageerd hoor! waarom zou ik je negeren ik zie geen reden tot

Update: Rapportbespreking gehad, cijfers waren prima, en ik mocht/moest mijn rust nemen ik ga sowieso met deze cijfers door naar jaar 2 mocht er iets doorheen komen.

quote:

Op dinsdag 27 november 2012 09:51 schreef Nyota het volgende:
Daarnaast mag ik binnenkort ook op bezoek bij het UWV ivm m'n wia-aanvraag. Ik weet bijna wel zeker dat ik die niet ga krijgen (want volgens mij krijgt niemand die met psychische klachten), maar toch ook weer stress. Het betekent dat ik vanaf februari niks meer ga krijgen. En ook al houd ik het financieel gezien nog wel even uit, het geeft toch druk.

Misschien nog iemand wia-tips?

Er krijgen zeker wel mensen met psychische klachten een WIA. Ff tussendoor wat tips. Beschrijf voor jezelf eens een week wat wel/niet lukt. Zo krijg je een duidelijk beeld van je vermoeidheid, concentratieproblemen, motivatieproblemen en wat je wel/niet kan. Natuurlijk is dat heel confronterend en verdrietig, maar goed, meestal hebben mensen de neiging om zich groot te houden en dan wordt de kans dat de arts je goed inschat kleiner.

Geen zinnen gebruiken als: "Ik kan x", maar eerder "Soms kan ik X" of "Vaak kan ik X" etc. Dat geeft meer de realiteit weer. Je kunt ook vertellen wat je wel al hebt gedaan en wat je wel nog wil doen. Ik ken ook verhalen van mensen die gedeeltelijk zijn afgekeurd voor een jaar om intensieve therapie te volgen. Als je dat wilt, zeker aangeven.