Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Oh, oke! Dank je welquote:Op dinsdag 7 augustus 2018 21:24 schreef Harmankardon het volgende:
Ik zou dit niet integraal op een openbaar forum zetten Cots
Wat vervelend dat het zo slecht met je gaatquote:
Een paar weken terug ben ik geconfronteerd met iets dat me triggert ofzo. Sindsdien gaat alles alleen maar slechter. Ik probeer het te verbergen door nog wel op te draven waar ik word verwacht en mezelf te resetten. Maar het lijkt niet te lukken.
Kun je hulp krijgen? Take care Ik weet niet. Thanks. Volgende week is wel mijn vaste behandelaar weer terug van vakantie. Maar dat voelt nu ook nutteloos. Ik heb aan een andere behandelaar wel verteld wat er gebeurd was en die probeert denk ik wel te helpen door contact te houden enzo maar ja. Met een andere hulpverlener heb ik het contact stopgezet. Daar werd het erger van.quote:Op donderdag 9 augustus 2018 22:29 schreef ChildoftheStars het volgende:
[..]
Wat vervelend dat het zo slecht met je gaat
hopelijk mag ik me hier aansluiten. Ik heb al jaren een ander account op Fok! maar vanwege herkenbaarheid toch maar een kloon aangemaakt. 
Ik heb nu voor de 3e keer in 9 jaar tijd een depressie. Sinds vorige zomer voelde ik mezelf heel langzaam steeds meer afglijden en toen in het begin van dit jaar in 1 week tijd 2 heftige gebeurtenissen meegemaakt heb heb ik mezelf ziek gemeld bij mijn werk. Helaas ben ik daar ziek uit dienst gegaan. Ik heb bijna 4 maanden moeten wachten totdat ik eindelijk een intakegesprek had bij mijn vorige psychologenpraktijk had. Ook had ik een verwijzing lopen naar de medische psychologie vanwege mijn diabetes. Daar bleek al snel dat ik doorverwezen zou worden naar de Paaz (ook mede omdat dit mijn wens was). Omdat mijn oude psychologenpraktijk geen behandeling naast die van het ziekenhuis doet, ben ik daar weer afgemeld.
De psychiater heeft me bij het 1e intakegesprek meteen aan de antidepressiva gezet (Wellbutrin 150 mg) omdat ik anders verdere behandeling niet zou trekken. Na overleg in het team zijn ze tot de conclusie gekomen dat deeltijdbehandeling voor mij het beste zou zijn. Daar begin ik aanstaande maandag mee.
Verder zit ik nog met een bezwaarzaak tegen UWV, omdat de verzekeringsarts mij niet ziek vindt. Dat brengt enorme stress mee, buiten de klachten van mijn depressie. Dus dat schiet niet erg op
Ik ben overigens getrouwd en heb 1 zoon in de beginnende pubertijd. Dat vind ik nog het ergste, hij krijgt zoveel mee en vindt het ook heel zielig dat ik straks zoveel naar het ziekenhuis moet. En ik voel me al zo schuldig naar hen toe
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom graag meepraten (ook van me af praten zonder mijn geliefden er iedere keer mee te belasten).
Welkomquote:
Ik heb nu voor de 3e keer in 9 jaar tijd een depressie. Sinds vorige zomer voelde ik mezelf heel langzaam steeds meer afglijden en toen in het begin van dit jaar in 1 week tijd 2 heftige gebeurtenissen meegemaakt heb heb ik mezelf ziek gemeld bij mijn werk. Helaas ben ik daar ziek uit dienst gegaan. Ik heb bijna 4 maanden moeten wachten totdat ik eindelijk een intakegesprek had bij mijn vorige psychologenpraktijk had. Ook had ik een verwijzing lopen naar de medische psychologie vanwege mijn diabetes. Daar bleek al snel dat ik doorverwezen zou worden naar de Paaz (ook mede omdat dit mijn wens was). Omdat mijn oude psychologenpraktijk geen behandeling naast die van het ziekenhuis doet, ben ik daar weer afgemeld.
De psychiater heeft me bij het 1e intakegesprek meteen aan de antidepressiva gezet (Wellbutrin 150 mg) omdat ik anders verdere behandeling niet zou trekken. Na overleg in het team zijn ze tot de conclusie gekomen dat deeltijdbehandeling voor mij het beste zou zijn. Daar begin ik aanstaande maandag mee.
Verder zit ik nog met een bezwaarzaak tegen UWV, omdat de verzekeringsarts mij niet ziek vindt. Dat brengt enorme stress mee, buiten de klachten van mijn depressie. Dus dat schiet niet erg op
Ik ben overigens getrouwd en heb 1 zoon in de beginnende pubertijd. Dat vind ik nog het ergste, hij krijgt zoveel mee en vindt het ook heel zielig dat ik straks zoveel naar het ziekenhuis moet. En ik voel me al zo schuldig naar hen toe
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom graag meepraten (ook van me af praten zonder mijn geliefden er iedere keer mee te belasten).
Wat een heftig verhaal van jou! Geen sorry zeggen, iedereen wil hier zijn verhaal kwijt, een luisterend oor en een meedenkend mens. Daar is dit topic voor!
Ik hoop dat je medicatie en behandeling je gaat helpen en dat het UWV mee gaat werken.
Echt nuttige tips heb ik niet, sorry. Ik hoop dat je hier de steun en hulp kan vinden die je nodig hebt. We zijn er voor je
Sporten als ik er de puf voor hebt. Dat klaart het meestal wel op.quote:
Hoe gaan jullie om met brain fog?
Sinds twee weken nu last van een depressie. Ik ben altijd al neerslachtig geweest over mijn situatie en ben van tienerjaren af een pessimist.
Oorzaak van dit dal is:
- de aanhoudende onzin die ik meemaak met het begeleid wonen; de vijftal gebeurtenissen die een negatieve impact op mijn gesteldheid hebben gestort, mensen die langs me heen allerlei dingen gaan regelen waar ik geen weet van heb terwijl het wel over mij gaat, niet in kunnen zien wie nou eigenlijk de controle heeft over mijn leven. Daarnaast telkens de switch van contactpersonen binnen de organisatie waarmee ik telkens opnieuw kennis moet maken en moet wennen aan de verschillende persoonlijkheden om al mijn gedachten en persoonlijke shit bij aan te moeten geven. Hierin ook weer het feit dat als er twee uur gesprekstijd wordt gepreekt, de geloofwaardigheid er vanaf valt omdat men als cliënt in de zorg, uiteindelijk maar een nummer is waar geld vanaf kan worden getroggeld.
- het aflopen van de EMDR die ik heb gevolgd en geen nazorg hiervan ontvangen. Zo van, ja het is klaar en nu doorgaan met je leven.
- mijn beste vriend de computer waar ik vroeger zoveel aan had omdat ik erachter kon wegvluchten, is nu door behaalde doelen eigenlijk niet meer dan een morbide compulsieve obsessie die me alleen maar negativiteit biedt. Het ding kleeft aan me en ik kom er niet van af.
- Anderhalf jaar geleden in dit huidige appartement komen wonen vanwege het wegvluchten van een keihard muziek draaiende buurman met bedreiging van zijn kant. Nog steeds bezwaart dit het woongedrag omdat het de reden is dat ik hier ben komen wonen, en het doet het contact met de hulpverlening die me hier naartoe heeft gestuurd ook geen goed. Het appartement heeft geen tuin, geen balkon, het is hier 's zomers snikheet en het is klein. Ik voel me gevangen hier.
- Het niet mogen hebben van huisdieren (om de eenzaamheid te kunnen bestrijden) omdat de begeleiding vindt dat het 'chaotisch' is in mijn woning. Ik leef hier. Natuurlijk is het chaotisch.
- Mensen van vroeger die zichzelf vooruitstreven qua levensonderhoud en -geluk terwijl ik alweer 17 jaar last heb van mijn computerverslaving, daarvan 13 jaar om hulp zoek, 10 jaar bij de verslavingszorg en geen van allen hebben ten opzichte van de tijdsduur en qua problematiek weinig opgeleverd. Het voelt soms zo verdomde oneerlijk.
- Dit jaar 10 jaar verliefd op een vrouw die me in 2006 om een relatie heeft gevraagd. Destijds 'nee' gezegd vanwege heel onzinnige redenen. In 2008 een depressie gehad met zelfmoordgedachten en de gedachte aan haar heeft me uit dit dal getrokken. Sindsdien moet ik dagelijks aan haar denken. Ten opzichte van haar bestaan gedraag ik me als een onzichtbare stalker. Ze is een obsessie. Aan haar denken doet me tijdelijk goed voelen voor het al snel vervalt in een waas van onbereikbaarheid, onaantastbaarheid en onzekerheid.
- Ruzie en/of onwetendheid in de familie.
- Ziektes in de familie (een tante die ik hoog in het vaandel heb staan).
- Mijn bloedeigen ouders, met wie ik heel goed contact heb, mij niet vertellen dat mensen in de familie ziektes hebben, terwijl zij het wel al weten. (heb dit van een andere tante moeten horen, terwijl mijn ouders ook weten dat ik dat desbetreffende familielid zeer waardeer)
- Sinds eerste klas mbo, nu 14 jaar geleden, geen vrienden meer hebben.
- Teveel gezien op internet. Letterlijk alles, maar dan ook echt alles. Ook datgene wat ik echt niet wil of wilde zien.
Mijn leven op dit moment is kut, mijn huishouden is erdoor een puinhoop, ik kom amper buiten en slaap erg veel. Mijn dag-en-nachtritme is omgedraaid, ik kan geen positieve gedachte verzinnen die me uit dit dal kan trekken. Ik heb nergens geen zin meer in.
Ik ben bekend met sociale angst, die heb ik tot 2016 ook gehad. Veel exposure gedaan en CGT om er vanaf te kunnen komen. De EMDR heeft bepaald ook geen windeieren gelegd omtrent deze ontwikkeling.
Bewezen diagnoses zijn:
Attention Deficit Disorder (ADHD zonder hyperactiviteit, het overwegend onoplettende type)
complex post traumatische stress stoornis
Al de contactpersonen van de instanties met wie ik lopende gesprekken heb weten van de situatie af. Door mijn pessimisme verwacht ik er weinig tot niets van.
[ Bericht 2% gewijzigd door Metalfrost op 16-08-2018 20:42:40 ]
Zonder in te gaan op alle dingen, bij wat voor instelling heb je hulp gekregen voor je cptss?quote:
En euhm zonder lullig te willen doen, als je geen positieve dingen kunt bedenken om je dingen te gaan doen. Dan maar proberen te doen zonder positieve gedachte erover.
Sterkte.
Verslavingszorg Noord Nederland en dan de therapie (het stond aangeschreven als cursus) Seeking Safety.quote:
[..]
Zonder in te gaan op alle dingen, bij wat voor instelling heb je hulp gekregen voor je cptss?
Zorgmaatwerk voor de EMDR.
Ja ik heb geen keus, blijkbaar.quote:En euhm zonder lullig te willen doen, als je geen positieve dingen kunt bedenken om je dingen te gaan doen. Dan maar proberen te doen zonder positieve gedachte erover.
Dankjewel.quote:Sterkte.
Dank je wel! Ik heb woensdag het gesprek met de verzekeringsarts bezwaarzaken gehad en gisteren had ik al de brief binnen dat mijn bezwaar gegrond is verklaard. Wat een last van m'n schouder is dat zeg. Nu kan ik zonder me zorgen te moeten maken over UWV beginnen aan mijn therapie maandag.quote:
[..]
Welkom
Wat een heftig verhaal van jou! Geen sorry zeggen, iedereen wil hier zijn verhaal kwijt, een luisterend oor en een meedenkend mens. Daar is dit topic voor!
Ik hoop dat je medicatie en behandeling je gaat helpen en dat het UWV mee gaat werken.
Echt nuttige tips heb ik niet, sorry. Ik hoop dat je hier de steun en hulp kan vinden die je nodig hebt. We zijn er voor je
Ben wel wat zenuwachtig voor het begin van de therapie. Ik kom in een groep die al even met elkaar meedraait. Maar goed, iedereen is zo begonnen dus ik laat het maar over me heen komen.
Misschien een tip die je al vaker heb gehoord, maar bij mij werkt hij echt wel: ga minimaal 1x per dag naar buiten om te wandelen. Zonlicht heeft een goede invloed op je gemoedstoestand en het is misschien een begin? In ieder geval heel veel sterktequote:Op donderdag 16 augustus 2018 19:59 schreef Metalfrost het volgende:
Hoi.
Sinds twee weken nu last van een depressie. Ik ben altijd al neerslachtig geweest over mijn situatie en ben van tienerjaren af een pessimist.
Oorzaak van dit dal is:
- de aanhoudende onzin die ik meemaak met het begeleid wonen; de vijftal gebeurtenissen die een negatieve impact op mijn gesteldheid hebben gestort, mensen die langs me heen allerlei dingen gaan regelen waar ik geen weet van heb terwijl het wel over mij gaat, niet in kunnen zien wie nou eigenlijk de controle heeft over mijn leven. Daarnaast telkens de switch van contactpersonen binnen de organisatie waarmee ik telkens opnieuw kennis moet maken en moet wennen aan de verschillende persoonlijkheden om al mijn gedachten en persoonlijke shit bij aan te moeten geven. Hierin ook weer het feit dat als er twee uur gesprekstijd wordt gepreekt, de geloofwaardigheid er vanaf valt omdat men als cliënt in de zorg, uiteindelijk maar een nummer is waar geld vanaf kan worden getroggeld.
- het aflopen van de EMDR die ik heb gevolgd en geen nazorg hiervan ontvangen. Zo van, ja het is klaar en nu doorgaan met je leven.
- mijn beste vriend de computer waar ik vroeger zoveel aan had omdat ik erachter kon wegvluchten, is nu door behaalde doelen eigenlijk niet meer dan een morbide compulsieve obsessie die me alleen maar negativiteit biedt. Het ding kleeft aan me en ik kom er niet van af.
- Anderhalf jaar geleden in dit huidige appartement komen wonen vanwege het wegvluchten van een keihard muziek draaiende buurman met bedreiging van zijn kant. Nog steeds bezwaart dit het woongedrag omdat het de reden is dat ik hier ben komen wonen, en het doet het contact met de hulpverlening die me hier naartoe heeft gestuurd ook geen goed. Het appartement heeft geen tuin, geen balkon, het is hier 's zomers snikheet en het is klein. Ik voel me gevangen hier.
- Het niet mogen hebben van huisdieren (om de eenzaamheid te kunnen bestrijden) omdat de begeleiding vindt dat het 'chaotisch' is in mijn woning. Ik leef hier. Natuurlijk is het chaotisch.
- Mensen van vroeger die zichzelf vooruitstreven qua levensonderhoud en -geluk terwijl ik alweer 17 jaar last heb van mijn computerverslaving, daarvan 13 jaar om hulp zoek, 10 jaar bij de verslavingszorg en geen van allen hebben ten opzichte van de tijdsduur en qua problematiek weinig opgeleverd. Het voelt soms zo verdomde oneerlijk.
- Dit jaar 10 jaar verliefd op een vrouw die me in 2006 om een relatie heeft gevraagd. Destijds 'nee' gezegd vanwege heel onzinnige redenen. In 2008 een depressie gehad met zelfmoordgedachten en de gedachte aan haar heeft me uit dit dal getrokken. Sindsdien moet ik dagelijks aan haar denken. Ten opzichte van haar bestaan gedraag ik me als een onzichtbare stalker. Ze is een obsessie. Aan haar denken doet me tijdelijk goed voelen voor het al snel vervalt in een waas van onbereikbaarheid, onaantastbaarheid en onzekerheid.
- Ruzie en/of onwetendheid in de familie.
- Ziektes in de familie (een tante die ik hoog in het vaandel heb staan).
- Mijn bloedeigen ouders, met wie ik heel goed contact heb, mij niet vertellen dat mensen in de familie ziektes hebben, terwijl zij het wel al weten. (heb dit van een andere tante moeten horen, terwijl mijn ouders ook weten dat ik dat desbetreffende familielid zeer waardeer)
- Sinds eerste klas mbo, nu 14 jaar geleden, geen vrienden meer hebben.
- Teveel gezien op internet. Letterlijk alles, maar dan ook echt alles. Ook datgene wat ik echt niet wil of wilde zien.
Mijn leven op dit moment is kut, mijn huishouden is erdoor een puinhoop, ik kom amper buiten en slaap erg veel. Mijn dag-en-nachtritme is omgedraaid, ik kan geen positieve gedachte verzinnen die me uit dit dal kan trekken. Ik heb nergens geen zin meer in.
Ik ben bekend met sociale angst, die heb ik tot 2016 ook gehad. Veel exposure gedaan en CGT om er vanaf te kunnen komen. De EMDR heeft bepaald ook geen windeieren gelegd omtrent deze ontwikkeling.
Bewezen diagnoses zijn:
Attention Deficit Disorder (ADHD zonder hyperactiviteit, het overwegend onoplettende type)
complex post traumatische stress stoornis
Al de contactpersonen van de instanties met wie ik lopende gesprekken heb weten van de situatie af. Door mijn pessimisme verwacht ik er weinig tot niets van.
Gezien de toestanden van deze week vrees ik morgen voor een goed doch duidelijk gesprek Mijn hoofd is een bol wol van binnenSPOILERGisteren was ik enorm overstuur over mijn studie/toekomst/fianciën/algehele onvrede. Ik heb een nacht in het ziekenhuis geslapen. Twee infuusjes had en een catheter. Ik heb geen flauw idee hoe ik thuis ben gekomen en ik heb geslapen tot 19:00/
[ Bericht 6% gewijzigd door Samzz op 19-08-2018 22:30:02 ]
Jee Cots. Wat naar weer. Maar wat fijn dat er op je gelet wordt. Ben je nu alleen?quote:
Dit bericht doe ik even in een spoiler. Ik weet niet of het mag of dat het kan triggerenGezien de toestanden van deze week vrees ik morgen voor een goed doch duidelijk gesprek Mijn hoofd is een bol wol van binnenSPOILERGisteren was ik enorm overstuur over mijn studie/toekomst/fianciën/algehele onvrede. Ik heb een nacht in het ziekenhuis geslapen. Twee infuusjes had en een catheter. Ik heb geen flauw idee hoe ik thuis ben gekomen en ik heb geslapen tot 19:00/
[ Bericht 3% gewijzigd door Samzz op 19-08-2018 22:30:20 ]
Klein beetje aangepast. Doe rustig aan, meidquote:
Dit bericht doe ik even in een spoiler. Ik weet niet of het mag of dat het kan triggerenGezien de toestanden van deze week vrees ik morgen voor een goed doch duidelijk gesprek Mijn hoofd is een bol wol van binnenSPOILERGisteren was ik enorm overstuur over mijn studie/toekomst/fianciën/algehele onvrede. Ik heb een nacht in het ziekenhuis geslapen. Twee infuusjes had en een catheter. Ik heb geen flauw idee hoe ik thuis ben gekomen en ik heb geslapen tot 19:00/
.En Sam,sorry.k dacht je zorgvuldig te zijn geweest
Daar is ook echt een woord voor..quote:
Hoe gaan jullie om met brain fog?
Vanaf het einde van de middag al doodmoe en om 10 uur eindelijk naar bed gegaan om vervolgens twee uur later klaarwakker te worden en niet meer in slaap kunnen vallen.
Dat lijkt me een fijne oplossing in jouw situatie: in je eigen veilige omgeving gecombineerd met professionele ondersteuning.quote:
Ik krijg waarschijnlijk psychiatrische thuiszorg om mezelf weer op de rails te krijgen. Wachten op het belletje
Ik moet nu eens per week medicatie halen in plaats van eens in de drie maanden. Dat is irritant, maar mijn eigen schuld.
Ergens heb ik de neiging om heel veel te praten over dit weekend, omdat het bestaat uit zwarte gaten. Ik ben voornamelijk KO geweest, maar af en toe was ik bij.
Nog steeds vergeet ik continu dingen. Ik hoop dat mijn kortetermijngeheugen snel hersteld. Voorbeeldje; me afvragen waarom mijn haar zo nat is. Bedenken dat ik me nog moet douchen en tegen de tijd dat ik uitgekleed in de vochtige badkamer sta me bedenken dat ik al gedoucht ben.
Maar goed... vrijdag zie ik de psych weer. Hopelijk weet ik dan meer.
Waarom zou je terug de kliniek in moeten?quote:
Goed... de arts gaat me zo spreken om te kijken of ik thuis mag blijven of terug de kliniek in moet
Een goede indicatie staat op pagina 1 van dit topicquote:
[..]
Waarom zou je terug de kliniek in moeten?
Vandaag ga ik niet drinken.
Sterkte en beterschap.quote:
Sterkte CotSquote:
Succes!quote:
Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.
Vandaag ga ik niet drinken.
Veel sterkte en succes!quote:Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.
Vandaag ga ik niet drinken.
Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.
Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.
Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.
Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.
En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.
Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.quote:
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.
Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.
Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.
Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.
Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.
En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.
Volgens mij hier geen populaire link met het onderwerp angst, maar here goes:quote:
Moeheid & angstgevoelens (zonder aanwijsbare reden) hielden bij mij verband met voeding. Een onderwerp wat nu eindelijk pas een beetje in de medische wetenschap iets van tractie begint te krijgen (maar nog te beperkt).
Probleem is dat veel ongezonde voeding voor adrenaline pieken zorgt en dat op zijn beurt ook cortisol omhoog drijft, zeker als het structureel is. Bij mij werd het een stuk minder toen ik gezonder ging eten, alsin producten met een lagere glycemische index en dus veel minder voor bloedsuikerspiegel pieken zorgde (1. bloedsuiker spiegel piekt > 2. sterke toename insuline > 3. sterke daling bloedsuiker > 4. toename adrenaline ter compensatie)
Ik heb hier de laatste tijd ook weer last van, schijtziek word ik ervan. Zal wel weer naar de huisarts gaan. Ik ben ook zo'n hypochonder en denk steeds dat ik eigenlijk een enge dodelijke ziekte heb terwijl de logica in m'n hoofd zoiets heeft van "doe gewoon even rustig aan".quote:
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.
Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.
Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.
Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.
Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.
En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.
Ja dit dus. Sommige dagen nergens last van, vorige week tralalala hartstikke gezellig en leuk allemaal. Deze week weer een paar dagen gehad dat het voelde alsof ik vijf dagen op lowlands heb gezeten terwijl dat dus niet het geval was.quote:
[..]
Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.
Merk wel dat gewoon iets doen enorm helpt. Maar ik krijg dan weer van die anticipatie-angst want ik zal wel weer moe zijn (zo denk ik dan) en als ik ergens naartoe ga, dan slaat dat op m'n darmen en zit ik de hele ochtend op de pot. En als ik er dan eenmaal ben? Niks aan de hand.
Snap ook niet waar het ineens vandaan komt. Wat issues misschien met veel werken, twee overleden familieleden binnen een jaar, gewoon weinig kunnen hebben in het algemeen. Had als tiener ook een periode met paniekaanvallen enzo dus zal er wel gevoelig voor zijn.
Tijdens zo'n aanval voel ik wel angst. Maar dan heb ik dus het gevoel dat de lichamelijke klachten de angst opwekken, en niet andersom. Ik heb overigens ook gewoon van die momenten die wel verklaarbaar zijn. Zo voel ik me snel opgesloten, dus in bioscoopzalen etc. Maar ook in winkels die een vooropgezet wandelplan hebben en je niet direct naar de uitgang zou kunnen (IKEA, Xenos etc) voel ik me paniekerig. Ik ben ook sowieso angstiger, en vermijd ook dingen. Maar dat valt ook een beetje in wat CL ook noemt:quote:
Voel je ook geen angst tijdens de aanval? Alleen irritatie/niet lekker?
Als ik dingen wil vermijden dan wil ik dat vooral omdat ik dus het gevoel heb dat ik op het moment gewoon te zwak ben waardoor ik mezelf snel 'onveilig' voel.quote:
Maar ik krijg dan weer van die anticipatie-angst want ik zal wel weer moe zijn (zo denk ik dan) en als ik ergens naartoe ga, dan slaat dat op m'n darmen en zit ik de hele ochtend op de pot. En als ik er dan eenmaal ben? Niks aan de hand.
Ik vind dit juist wel heel boeiend. Ik beweeg op het moment ook amper, omdat ik me kut voel. Maar ik weet dat ik daar eigenlijk ook doorheen moet om me juist weer beter te gaan voelen. Wel een drempel.quote:
[..]
Volgens mij hier geen populaire link met het onderwerp angst, maar here goes:
Moeheid & angstgevoelens (zonder aanwijsbare reden) hielden bij mij verband met voeding. Een onderwerp wat nu eindelijk pas een beetje in de medische wetenschap iets van tractie begint te krijgen (maar nog te beperkt).
Probleem is dat veel ongezonde voeding voor adrenaline pieken zorgt en dat op zijn beurt ook cortisol omhoog drijft, zeker als het structureel is. Bij mij werd het een stuk minder toen ik gezonder ging eten, alsin producten met een lagere glycemische index en dus veel minder voor bloedsuikerspiegel pieken zorgde (1. bloedsuiker spiegel piekt > 2. sterke toename insuline > 3. sterke daling bloedsuiker > 4. toename adrenaline ter compensatie)
Maar ook eten zal zeker meespelen. Ik eet niet bijzonder ongezond, maar het kan zeker beter. Ik ben wel weer begonnen met het slikken van vitaminepillen met een focus op ijzer, omdat dat vaak ook een verband kan hebben met de vermoeidheid in ieder geval.
Dit is ook heel herkenbaar, bedankt.quote:
Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.
Maar laatst was ik een stukje fietsen op zondag (hele middag tegenaan zitten hikken) en deed ik er langer over dan anders en was ik he-le-maal stuk 's avonds. Maar heb wel even met een boekje en wat water ergens gezeten in de natuur, dus het was op zich best lekker.Wat ik wel in je verhaal herken is de onzekerheid over oorzaak-gevolg. Wat is er nou als eerste? Is dat een vervelend gevoel in je lijf (bij jou duizeligheid) waar je onrustig/angstig van wordt? Of is die onrust/angst er eerst en veroorzaakt dat de duizeligheid? En dan kan het ook nog dat die dingen elkaar gaan versterken, waardoor je een beetje in een spiraal komt en het helemaal onduidelijk wordt.
(Een angstgevoel is ook niet altijd rationeel, dat je bijv. aan concrete angstige dingen denkt, of dat het alleen komt als je onder hevige stress staat. Ik kan het me wel voorstellen dat het in deze fase van je leven komt, met de stap naar samen een huis kopen, carrière willen maken, hoe gaat jouw/jullie toekomst samen eruit zien? Juist als je gelukkig bent, kan er ergens die gedachte spelen ‘blijft dit zo, wat nou als ik dit allemaal kwijtraak, of als het toch anders gaat lopen?’)
Ik herken het oorzaak-gevolgprobleem uit een periode van mijn leven waar sowieso fysiek wel iets aan de hand was (was toen al een paar jaar schildklierpatiënt) maar daar kwam psychologische onrust bij door wat ik in mijn lijf ervoer. Kwamen die lichamelijke klachten nou van mijn schildklierverhaal of... Ik werd heel onzeker en ging me bij lichamelijke sensaties afvragen of dit nou psychisch was of kwam het ergens anders van. Gekmakend. Ik zat een tijdje in die spiraal en wilde liefst een simpel en eenduidig antwoord waardoor ik er vanaf kwam.
Wat mij toen heeft geholpen is min of meer leren aanvaarden dat je het soms niet weet. Er kunnen in je lijf best dingen gebeuren die niet per se ernstig zijn, zelfs wel normaal zijn (zie bijv. wat Sting zegt over bepaalde pieken door bepaalde voeding) maar die wel maken dat er soms (onterecht) alarmbellen afgaan, waardoor de onrust/angst ontstaat. Bij mij speelde er veel, ik kon het niet allemaal ontrafelen, maar het ging geleidelijk gewoon weer beter doordat ik wel doorging, mijn vertrouwen weer groeide.
Je bent al goed bezig door zo snel met een psycholoog aan de slag te gaan, maar die kan jou niet in een paar sessies alle antwoorden (plus oplossing) bieden die je zoekt. Ik zie het als een proces waarin je zit, een ontdekkingsreis (
) waarin het weer ten goede gaat keren, waarin hij je handvatten gaat aanreiken om je weer zekerder te voelen.Onzekerheid over ‘is er medisch iets mis in mijn lijf’ moet naar mijn idee niet de overhand krijgen. Als je niet gerustgesteld bent door een bloeddrukmeting, zou je dit open en eerlijk bij je huisarts neer moeten kunnen leggen. Die zou bijv. nog een bloedonderzoek kunnen aanvragen. Een specifiek onderzoek naar die duizeligheid zou ook niet vreemd zijn, om uit te sluiten dat het niet gewoon ergens een ontsteking oid is.
Sterkte.
Ik mis de schouderophaalsmilie hier....
Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.quote:
Klinkt allemaal ook wel classic angststoornis hoor. Inclusief het rondjes piekeren of je toch niet stiekem dood aan het gaan bent..
Dat heb ik met drukke bussen. Wat mij helpt is een mantra voor te houden "ik kan eruit komen" is de mijne. Gewoon een kort zinnetje waarin je jezelf geruststeld. En denken om je ademhalingquote:
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?
Dapper van je! Heel erg veel succes
Toen ik nog wel met de trein kon reizen, 5 jaar terug, hield ik mezelf altijd voor dat ik aan de noodrem kon trekken en een raampje stuk kon slaan (als de deuren door de noodrem niet automatisch open zouden gaan). Misschien maar eens proberen. Meteen een reis van 53 minuten met als langste ‘zit’ 13 minuten. Als die zenuwen nu eens weg zouden gaanquote:
[..]
Dat heb ik met drukke bussen. Wat mij helpt is een mantra voor te houden "ik kan eruit komen" is de mijne. Gewoon een kort zinnetje waarin je jezelf geruststeld. En denken om je ademhaling
Dapper van je! Heel erg veel succes
Kijk zulke gedachten helpen. En die zenuwen zullen blijven en in de trein zal je ook spanning voelen,maar die zakt ook vanzelf weer afquote:
[..]
Toen ik nog wel met de trein kon reizen, 5 jaar terug, hield ik mezelf altijd voor dat ik aan de noodrem kon trekken en een raampje stuk kon slaan (als de deuren door de noodrem niet automatisch open zouden gaan). Misschien maar eens proberen. Meteen een reis van 53 minuten met als langste ‘zit’ 13 minuten. Als die zenuwen nu eens weg zouden gaan
quote:
Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen.
Mijn tip zou zijn om al te beginnen met een andere gedachte. Je bent misschien wel 5 jaar niet met de trein gegaan. Maar je kon het wel. Je kan het nu ook. Er is namelijk rationeel gezien geen gevaar. Er is geen enkele reden waarom jij het niet zou kunnen.quote:
Toen ik nog wel met de trein kon reizen, 5 jaar terug
Je kan er altijd uit. En ondanks dat de paniek straks misschien even opbouwt, die zakt ook weer weg. Misschien wat afleiding zoeken? Neem wat eten of drinken mee (dat geeft mij een gevoel van veiligheid) en misschien kun je iemand bellen? Of gewoon lekker wat muziek luisteren.
Ik had in mei een paniekaanval in de primark. Op zich niet zo vreemd, want het was in die drukke hel in Amsterdam, maar ben die winkel niet gaan ontzien verder. Ik heb het idee dat het probleem dan alleen maar erger wordt. Ik word nog steeds niet vrolijk in die winkel, maar ze verkopen er dingen die ik wil hebben dus heb weinig keus.
Behalve de tandarts. Dan flip ik. Daar moet ik even wat aan doen ook.
Zou het misschien slaapapneu kunnen zijn?quote:
Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.
[..]
Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.
Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.quote:
Zou het misschien slaapapneu kunnen zijn?
Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.quote:
Behalve de tandarts. Dan flip ik. Daar moet ik even wat aan doen ook.
Vergeetachtigheid, slaperig/sufheid... ik probeer maar mee te denken hoorquote:
[..]
Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.
[..]
Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.
Verstoorde ademhaling icm moeheid kan ook weer leiden tot angst/paniekaanvallen. Dat had ik tenminste.Omdat in heel veel gevallen angst en depressie hand in hand met elkaar gaan en elkaar ook voeden als de pest. Alleen geldt dat heus niet voor iedereen.quote:
Onbewust zijn je gedachten met van alles bezig. Misschien merk jij de angst niet meteen op maar dan kan het nog wel dat het onbewust speelt. Dat geldt ook voor paniekaanvallen die uit het niets komen. Ik vind het een klote woord maar er is genoeg waar men door 'getriggerd' kan worden.
Tegenwoordig zoek ik de angst op en weet ik ook waar het vandaan komt en dat ik daar moe van word. In het hele begin had ik geen idee, ik merkte soms de angst ook niet op maar was wel de gehele dag moe. Zelfs als ik in mijn eigen veilige bubbel thuis zat. Ik sliep gewoon een uurtje of 7/8 en nadat ik 3 uur wakker was ging ik maar even een dutje doen. Nou speelde er bij mij ook een depressie mee maar onbewust ben je met van alles bezig waardoor je een energietekort lijkt te hebben.
Dan kunnen gezond eten en sporten nog zo belangrijk zijn, maar als het in je hoofd niet goed zit zal het aanwezig blijven.
eh nee, ben al bijna acht jaar niet geweest. We bij de orthodontist, vreemd genoeg. Maar toen wist ik dat er niet gehakt en geboord zou worden en toen zagen ze ook aan me dat ik het echt niet tof vond.quote:
[..]
Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.
[..]
Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.
En ze denken dat mijn geheugen wel hersteld. De afgelopen drie dagen ben ik waarschijnlijk helemaal kwijt, maar ze verwachten dat ik wel cognitief weer beter ga functioneren
Ik heb me er ook maar bij neergelegd. Maandag huis bezichtigd. Direct vanuit werk, eerst nog langs juwelier en toen naar dat huis. Daar met nog 7 andere stellen doorheen. Toen gauw naar huis, eten maken, afwas.quote:
Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.
[..]
Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.
Toen zat mijn rug muurvast, doodmoe, pijn alles. En ik had beloofd om nog langs mijn moeder te gaan, want mijn zusje was er met gezin. Ik wou alleen maar liggen....of ja, mijn lijf.
Toch maar gegaan, zakt alles weg. Echt WTF
Sinds een aantal weken word ik trouwens zomaar misselijk. Op mijn ademhaling letten helpt meestal. Maar dan denk ik ook, wat is dat nu weer
Lang verhaal getikt, viel de wifi weg in de tuin.quote:
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?
Maar wat Cots zegt: ademhaling
Ik ook. Ik heb nog niet het gevoel dat ik helemaal in controle ben maar bij mij is er ook al zeker veel verbetering en er wordt aangewerkt.quote:Op donderdag 23 augustus 2018 00:32 schreef Harmankardon het volgende:
Ik ben overgestapt naar een angst-tandarts en het is een verbetering van 400%, ik heb het gevoel dat ik in controle ben.
Mijn gebit was een ramp en de hele grote erge dingen zijn in één keer gedaan onder narcose. Zodat het daarna gewoon kon worden opgebouwd.
Is je treinrit goed gegaan?quote:
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?
Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.quote:
Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.
Succes morgen, hoe lang is het met de trein?quote:
[..]
Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.
Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.
Zet hem op!
Stoer dat je het weer gaat proberen! Korter stukje nu? Succes!quote:
Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.
Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.
Ik wil hier helemaal niet zijn. Maar als ik morgen ineens weer naar huis wil gaan ze daar natuurlijk hun vraagtekens bij zetten. Nu weet ik niet zo goed of ik dit moet aangeven of dat ik me erbij neer moet leggen en beter mijn best moet doen om afleiding te zoeken.
Dit past ook wel bij de tweestrijd waarin ik me continu bevind. Het is zo vermoeiend om niet te weten naar wie of wat ik moet luisteren. Ik raak ervan in de war en word er gespannen van. En ik hoopte dat een opname wat dat betreft verlichting zou geven omdat de keuze me dan enigszins wordt ontnomen, maar ik heb nogal mijn twijfels over of het nuttig gaat zijn.
Ik denk dat iedereen die net opgenomen is dat gevoel wel herkent. Praat erover, niet alleen met je behandelaars maar ook met je mede-cliënten.quote:
Ik ben vandaag vrijwillig opgenomen en nu heb ik er spijt van ...
Ik wil hier helemaal niet zijn. Maar als ik morgen ineens weer naar huis wil gaan ze daar natuurlijk hun vraagtekens bij zetten. Nu weet ik niet zo goed of ik dit moet aangeven of dat ik me erbij neer moet leggen en beter mijn best moet doen om afleiding te zoeken.
Dit past ook wel bij de tweestrijd waarin ik me continu bevind. Het is zo vermoeiend om niet te weten naar wie of wat ik moet luisteren. Ik raak ervan in de war en word er gespannen van. En ik hoopte dat een opname wat dat betreft verlichting zou geven omdat de keuze me dan enigszins wordt ontnomen, maar ik heb nogal mijn twijfels over of het nuttig gaat zijn.
Met medecliënten heb ik geen contact, maar ik heb het zojuist wel bij een vk (denk ik) aangegeven toen ze vroeg wat ik ervan vind dat ik hier zit. Vandaag denk ik er tot nu toe minder aan.quote:
[..]
Ik denk dat iedereen die net opgenomen is dat gevoel wel herkent. Praat erover, niet alleen met je behandelaars maar ook met je mede-cliënten.
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 31-08-2018 10:48:28 ]
Ik merk dat mijn gebit ook niet helemaal meer is wat het ooit was.quote:
[..]
Ik ook. Ik heb nog niet het gevoel dat ik helemaal in controle ben maar bij mij is er ook al zeker veel verbetering en er wordt aangewerkt.
Mijn gebit was een ramp en de hele grote erge dingen zijn in één keer gedaan onder narcose. Zodat het daarna gewoon kon worden opgebouwd.
Door een slecht dag/nacht ritme is tandenpoetsen niet altijd even nauwkeurig gedaan. Het glazuur van 2 tanden aan de linkerkant is grotendeels weg en nu zijn er ook 2 tanden aan de rechterkant plotseling in slechte staat. 2 andere tanden zijn een paar jaar geleden al verwijderd.
Gelukkig doet het niet constant pijn maar voor de zekerheid heb ik altijd een strip ibuprofen bij mij. Ik heb alleen wajong uitkering, geen aanvullende tandverzekering, mijn broer met wie ik samenwoonde is naar Japan vertrokken en van mijn familie hoor ik niets meer. Ben niet helemaal tevreden momenteel.
Ik heb wel sindskort een nieuwe telefoon en Pokemon Go zorgt voor afleiding.
@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op
Dank je. Jij ook morgen, en doe rustig aanquote:
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!
@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op
.
Sinds de tweede kant van m'n verstandskiezen is getrokken gaat het zoveel beter. Dat was ook begonnen sinds de eerste helft was getrokken, dus misschien is er daardoor meer in m'n kaak gaan duwen en bewegen? Of misschien was de echte pijn van het trekken even een gewenste afleiding om weer iets meer te ontspannen. Geen idee wat het is, maar het maakt me blij. Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.
M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.
Waar komt die paniek nu vandaan? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar voorlopig wel blijft?quote:
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden.
Klinkt goed! Zet hem op!quote:
Even een positief berichtje. De duizeligheid is voor het grootste gedeelte weg!
Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.
M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.
Hoe weet je nu al dat de medicatie niet gaat werken? Heb je dezelfde medicatie al eerder gehad?quote:
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden, ik word gek van de onrust en spanning.
En zij zetten je voor het blok, als je weg wilt, vinden zij dat je medicatie "moet". Maar als je blijft hoeft dat niet? Hebben zij dan andere ideeën hoe ze je kunnen helpen zonder medicatie?
En kan je daar ook uitspreken dat je je zo vast voelt zitten?
En wat madam-april zegt: wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar wel blijft?
Wat rot dat je je zo voelt... ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.
Ik weet het niet.quote:
[..]
Waar komt die paniek nu vandaan? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar voorlopig wel blijft?
Het gaat om medicatie die ik al heb geslikt, lang genoeg, maar waar ik mee ben gestopt. Als ik blijf willen ze ook dat ik medicatie ga slikken.quote:
[..]
Klinkt goed! Zet hem op!
[..]
Hoe weet je nu al dat de medicatie niet gaat werken? Heb je dezelfde medicatie al eerder gehad?
En zij zetten je voor het blok, als je weg wilt, vinden zij dat je medicatie "moet". Maar als je blijft hoeft dat niet? Hebben zij dan andere ideeën hoe ze je kunnen helpen zonder medicatie?
En kan je daar ook uitspreken dat je je zo vast voelt zitten?
En wat madam-april zegt: wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar wel blijft?
Wat rot dat je je zo voelt... ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.
Het is gister nogal misgegaan maar ik heb niet echt aangegeven dat ik me zo vast voel zitten door die medicatievoorwaarde. Het lukt vandaag niet om te praten, heb alleen bevestigd dat het me erom ging dat ik niet zo snel naar huis kan als ik zou willen.
Dank je.
Ik zou wel proberen het aan te geven dat je je zo vast voelt zitten door de medicatievoorwaarde, want dat lijkt me wel iets wat zorgt voor extra stress.
Nogmaals, veel sterkte!
Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?quote:
Hoe is je eerste week verlopen?quote:
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!
@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op
Hier gaat het eigenlijk nog steeds kut. Heb intussen alweer een hele tijd zeer regelmatig begeleiding. Inmiddels onder begeleiding mijn ouders een deel van mijn problemen verteld omdat de psycholoog dit van groot belang vond. Ik ga bijna ieder weekend stappen met een inmiddels vriendin, zij doorziet dondersgoed dat het niet oke is met mij maar heeft wel de doortastendheid om er ook niet helemaal stil over te zijn. Ik moet er van mijn psycholoog over praten met mensen die dicht bij mij staan maar ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij te laten komen. Vanavond zou ik met mijn schoonzus naar het volksfeest gaan, was allemaal net afgesproken en vervolgens reageerde ze 2 uur lang nergens op waarna ik een whatsapp bericht met een afzegging. Direct klap ik weer in mijzelf dicht.
Het voelt een beetje alsof mensen mij met touwen overeind ho
uden terwijl ik gewoon losgesneden wil worden. Ik wil ver weg en niets meer voelen.
Het is best wel goed verlopen eigenlijk! Ik ben wel blij met mijn plekje. Gelijk is er voor mij op de rem getrapt ("oh, ipv vijf kan ik wel zeven stageopdrachten doen en dan ga ik thuis..." "Uhm, nee CotS. Vijf opdrachten en hier werk je. Thuis ben je vrij"). En ik heb het erg naar mijn zin.quote:
[..]
Hoe is je eerste week verlopen?
Werk van half negen tot vijf. Dus om zeven uur de deur uit en half zeven thuis. Dat is goed te doen. De dagbehandeling is ook goed ernaast. Daar wordt ook een beetje geremd en mij tot rust gemaand. Iets dat ik erg nodig heb (hang een beetje tegen een manie aan, maar ik denk dat die voorkomen gaat worden).
Je geeft mij wel complimenten, maar wat jij doet is ook niet niks! Trots zijn op jezelf jijquote:
COTS meid wat goed hoe je er steeds bovenop klimt, heb echt respect voor jouw doorzettingsvermogen. Je flikt het toch maar mooi.
Hier gaat het eigenlijk nog steeds kut. Heb intussen alweer een hele tijd zeer regelmatig begeleiding. Inmiddels onder begeleiding mijn ouders een deel van mijn problemen verteld omdat de psycholoog dit van groot belang vond. Ik ga bijna ieder weekend stappen met een inmiddels vriendin, zij doorziet dondersgoed dat het niet oke is met mij maar heeft wel de doortastendheid om er ook niet helemaal stil over te zijn. Ik moet er van mijn psycholoog over praten met mensen die dicht bij mij staan maar ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij te laten komen. Vanavond zou ik met mijn schoonzus naar het volksfeest gaan, was allemaal net afgesproken en vervolgens reageerde ze 2 uur lang nergens op waarna ik een whatsapp bericht met een afzegging. Direct klap ik weer in mijzelf dicht.
Het voelt een beetje alsof mensen mij met touwen overeind ho
uden terwijl ik gewoon losgesneden wil worden. Ik wil ver weg en niets meer voelen.
En ik snap je wens, maar het is een gevaarlijke. Zolang je voelt leef je en heb je het vermogen in te grijpen. Zodra je gevoelloos bent, is het veel moeilijker om uit je dal te klimmen. Zet alsjeblieft door, blijf vechten. Het wordt echt beter!
Lief dat je er naar vraagt.quote:
[..]
Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.
Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.
Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.
Ik heb ook maar weer eens helemaal bijgelezen hier.quote:
[..]
Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?
Maar ik zie nergens hoe 't met jou gaat? Hoe zit jij erbij?
Ik vind je houding naar je ziekte toe zo snap! Zet hem opquote:
[..]
Lief dat je er naar vraagt.
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.
Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.
Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.
en het is heel naar en verdrietig, maar je probeert wel echt te leven. Respect!Dit lichamelijke deel is wel echt naar. Ik hoop dat het je lukt die balans te vinden, ondanks pijn en verdriet.quote:
[..]
Lief dat je er naar vraagt.
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.
Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.
Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.
En ik ben blij voor je dat de ptss klachten zo veel verminderd lijken en alles wat minder heftig is. Wellicht is het dan ook wat beter te doen als het herfst wordt, succes!
Dank je voor je lieve reactie!quote:
[..]
Ik vind je houding naar je ziekte toe zo snap! Zet hem op
Weet je ik heb ook echt nog wel eens momenten dat ik 't even niet meer weet. Vooral net na de diagnose was 't moeilijk maar ik heb nu het basisvertrouwen dat ik wel weer een weg vind. En ik heb nu mensen om me heen die helpen dit een plek te geven. Dus 't komt wel weer op zijn pootjes.
Ja dat is het. Ik wil heel graag weer volop leven. Nu de ptss minder is heb ik ook weer zin om erop uit te gaan en vanalles te ondernemen en te ontdekken. Ik moet mezelf echt enorm afremmen, om mijn energie weer op te bouwen ipv op te branden en weer op een lager punt te moeten beginnen met herstellen.quote:
[..]
Dit lichamelijke deel is wel echt naar. Ik hoop dat het je lukt die balans te vinden, ondanks pijn en verdriet.
En ik ben blij voor je dat de ptss klachten zo veel verminderd lijken en alles wat minder heftig is. Wellicht is het dan ook wat beter te doen als het herfst wordt, succes!
Maar stapje voor stapje, mijn verwachtingen managen en blij zijn met de kleine gelukjes. Dat helpt.
mevrouw Maar goed, ik weet dat het bij me hoort en vanzelf wel een keer overgaat. Baal er alleen van dat ik de laatste tijd weer iets te veel geld heb uitgegeven.
Heel jammer dat het zo loopt, met wat je allemaal bereikt hebt de afgelopen periode. Ik kan me voorstellen dat het anders is dan je had gewild maar ik vind het niet knapt dat het je stapje voor stapje weer luktquote:
[..]
Ja dat is het. Ik wil heel graag weer volop leven. Nu de ptss minder is heb ik ook weer zin om erop uit te gaan en vanalles te ondernemen en te ontdekken. Ik moet mezelf echt enorm afremmen, om mijn energie weer op te bouwen ipv op te branden en weer op een lager punt te moeten beginnen met herstellen.
Maar stapje voor stapje, mijn verwachtingen managen en blij zijn met de kleine gelukjes. Dat helpt.
succes!Met mij gaat het niet zo best om eerlijk te zijn. Mijn hoofd is één donkere chaos en ik heb veel last van klachten die een tijdje wat minder leken. Ik weet niet precies waardoor het komt, waarschijnlijk vooral traumagerelateerd en de angst voor gevoelens en het gevoel dat er nooit een betere toekomst is.quote:
[..]
Ik heb ook maar weer eens helemaal bijgelezen hier.
Maar ik zie nergens hoe 't met jou gaat? Hoe zit jij erbij?
Wel komt er binnenkort toch een hulphond, ik hoop dat dat ook weer wat bijdraagt.
Wat naar zeg dat die klachten weer zo spelen. Ik ken dat moedeloze gevoel wel bij 'n terugval. Heb ik ook wel vaak zo gevoeld.quote:
[..]
Met mij gaat het niet zo best om eerlijk te zijn. Mijn hoofd is één donkere chaos en ik heb veel last van klachten die een tijdje wat minder leken. Ik weet niet precies waardoor het komt, waarschijnlijk vooral traumagerelateerd en de angst voor gevoelens en het gevoel dat er nooit een betere toekomst is.
Wel komt er binnenkort toch een hulphond, ik hoop dat dat ook weer wat bijdraagt.
't is toch vaak twee stappen vooruit en eentje achteruit. Ik hoop dat een hulphond je kan helpen. Hoe doet zo'n hond dat eigenlijk? Ik ken ze vooral voor blinden, maar wat doet zo'n hond bij mensen die psychische klachten hebben?
Ja het is dan alsof alles tegelijk aangaat ofzo. Alle valkuilen achter elkaar.quote:
[..]
Wat naar zeg dat die klachten weer zo spelen. Ik ken dat moedeloze gevoel wel bij 'n terugval. Heb ik ook wel vaak zo gevoeld.
't is toch vaak twee stappen vooruit en eentje achteruit. Ik hoop dat een hulphond je kan helpen. Hoe doet zo'n hond dat eigenlijk? Ik ken ze vooral voor blinden, maar wat doet zo'n hond bij mensen die psychische klachten hebben?
Hulphonden kunnen verschillende dingen doen bij mensen met psychische klachten. Ik denk dat je oa hier vrij goed kunt lezen wat een hulphond in het algemeen kan doen bij mensen met psychische klachten. Vrij verschillend wel.
SPOILERIk weet nog niet of ik dit wil laten staan. Bij mij is het de combinatie van cptss, dissociatieve stoornis en depressie waardoor ik steeds vastloop. Maar ook uitgeput raak. Er is wel hoop dat het met de hond erbij op termijn wat lichter zal worden, maar in het begin zal het ook spannend en zwaar zijn waarschijnlijk. De hond is al vooropgeleid en wordt verder thuis getraind aan de hand van de problemen die er zijn, dus het is echt afgestemd.
Ik herken dat wel, ik had dat ook zo. Als er eenmaal een paar dingen tegelijk samenkwamen dan leek het of er een dominosteentje werd aangetikt en ik het op een rennen moest zetten om de rits nog ergens te stoppen. En dan doodop in een diep dal eindigen en proberen uit te rusten en weer op te krabbelen.quote:
[..]
Ja het is dan alsof alles tegelijk aangaat ofzo. Alle valkuilen achter elkaar.
Hulphonden kunnen verschillende dingen doen bij mensen met psychische klachten. Ik denk dat je oa hier vrij goed kunt lezen wat een hulphond in het algemeen kan doen bij mensen met psychische klachten. Vrij verschillend wel.SPOILERIk weet nog niet of ik dit wil laten staan. Bij mij is het de combinatie van cptss, dissociatieve stoornis en depressie waardoor ik steeds vastloop. Maar ook uitgeput raak. Er is wel hoop dat het met de hond erbij op termijn wat lichter zal worden, maar in het begin zal het ook spannend en zwaar zijn waarschijnlijk. De hond is al vooropgeleid en wordt verder thuis getraind aan de hand van de problemen die er zijn, dus het is echt afgestemd.
Ik heb die cyclus vaak doorgemaakt. En kon dan echt in een diep dal terechtkomen.
SPOILERIk heb/had complex trauma waardoor ik vooral heel heftige emoties herbeleefde. Maar wat mijn psycholoog heel goed deed was een soort van kernherinnering (een die sterk relateert aan een rits herinneringen en bijbehorende emoties en reacties triggerde) herschrijven. Daarmee kwam een bepaalde heftige emotionele herbeleving tot rust. Dat heeft me echt geholpen om uit die cyclus te breken. Die herbelevingen waren enorm heftig en voor mij niet goed te stoppen. Ik was vaak bang om te voelen omdat ik heel bang was om erdoor meegesleurd te worden.
Wat ik eigenlijk voor wil zeggen is: wees lief voor jezelf, je hebt veel meegemaakt anders had je hier niet zoveel last van, en je kunt er niks aan doen dat je daardoor nu steeds vastloopt. En ik hoop voor je dat je net als ik ook een fijne hulpverlener treft die je helpt om het te verwerken. Geloof me, het is het waard!
Ik ontdekte zelf een tijdje geleden dat, onder alle lagen van ellende en moeilijk in elkaar steken, er best een leuk mens onder schuilt. Ja, ik vind mezelf een aardig en leuk mens. En dat er echt heel veel leuks in de wereld is te ontdekken. Dat was echt een soort cadeautje dat ik ontdekte na een lange tijd behoorlijk intensief met mezelf aan de slag. Ik hoop dat jij ook zo'n cadeautje gaat vinden. Knuf.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 10-09-2018 13:38:39 ]
Ja zoiets. In combinatie met toch al dagelijks gevecht ofzo.quote:
[..]
Ik herken dat wel, ik had dat ook zo. Als er eenmaal een paar dingen tegelijk samenkwamen dan leek het of er een dominosteentje werd aangetikt en ik het op een rennen moest zetten om de rits nog ergens te stoppen. En dan doodop in een diep dal eindigen en proberen uit te rusten en weer op te krabbelen.
Ik heb die cyclus vaak doorgemaakt. En kon dan echt in een diep dal terechtkomen.SPOILERIk heb/had complex trauma waardoor ik vooral heel heftige emoties herbeleefde. Maar wat mijn psycholoog heel goed deed was een soort van kernherinnering (een die sterk relateert aan een rits herinneringen en bijbehorende emoties en reacties triggerde) herschrijven. Daarmee kwam een bepaalde heftige emotionele herbeleving tot rust. Dat heeft me echt geholpen om uit die cyclus te breken. Die herbelevingen waren enorm heftig en voor mij niet goed te stoppen. Ik was vaak bang om te voelen omdat ik heel bang was om erdoor meegesleurd te worden.
Wat ik eigenlijk voor wil zeggen is: wees lief voor jezelf, je hebt veel meegemaakt anders had je hier niet zoveel last van, en je kunt er niks aan doen dat je daardoor nu steeds vastloopt. En ik hoop voor je dat je net als ik ook een fijne hulpverlener treft die je helpt om het te verwerken. Geloof me, het is het waard!
Ik ontdekte zelf een tijdje geleden dat, onder alle lagen van ellende en moeilijk in elkaar steken, er best een leuk mens onder schuilt. Ja, ik vind mezelf een aardig en leuk mens. En dat er echt heel veel leuks in de wereld is te ontdekken. Dat was echt een soort cadeautje dat ik ontdekte na een lange tijd behoorlijk intensief met mezelf aan de slag. Ik hoop dat jij ook zo'n cadeautje gaat vinden. Knuf.
SPOILERLief dank je wel. Ik ben blij voor je dat je inmiddels je weg wat hebt gevonden.
Ik denk dat de juiste hulpverleners er wel zijn nu. Alleen de afgelopen jaren waarin dat niet het geval is spelen ook op nu, na zo veel jaren opgenomen te zijn geweest krijg je ook een soort klap van, wat is er nou eigenlijk allemaal gebeurd. En wat er in die periode met hulpverlening is gebeurd doet geen goed voor het vertrouwen nu.
Ik vind het ingewikkeld om over mijn dissociatieve stoornis te vertellen omdat er nogal verhalen over rondgaan. Daarom kan ik niet goed uitleggen wat de redenen zijn waarom ik zo langzaam ga. Dat vind ik moeilijk.
Het zet me zo vast en ik ben zo ver weg van mezelf. Ik blijf maar gewoon proberen. Het zal wel echt zo gaan. Ik weet het ook niet.
Wat rot. Hoe gaat het met je stage? Het valt me op dat je hier helemaal niet over schrijft, net zo min als over de andere zaken waar je mee bezig bent.quote:
Drama hier... ik wil continu huilen... ik trek het allemaal niet. Alleen ik weet niet wat ik niet trek. Het liefst ga ik huilen
Stage is goed en leukquote:
[..]
Wat rot. Hoe gaat het met je stage? Het valt me op dat je hier helemaal niet over schrijft, net zo min als over de andere zaken waar je mee bezig bent.
Ik ben wel heel erg moe na een stagedag, maar ik geniet er erg van. Het is wel dat ik rond 20:00 21:00 in bed lig en slaap tot de volgende dag 9:00. En dan nog moe ben de hele dag. Behalve intervisie laat ik school ernaast even staan, dat is gewoon teveel.
De therapiegroep ernaast is heel erg zwaar, het is prettig, alleen het uur ontspanning erna trek ik meestal eigenlijk niet. Voor mij is het eigenlijk wel klaar na de therapie.
Volgende week heb ik geen psych. Alleen wel een individueel gesprek met de therapeut uit de therapiegroep. Ik moet nog even een lijstje maken met bespreekpunten.
Ik ben heel erg bang weer naar de kliniek te moeten als ik de crisisdienst bel. De afgelopen twee keer dat ik dat deed kon ik letterlijk direct door. Ondanks dat ik veel vrienden heb en een vangnet, voel ik me alleen op de wereld en alsof ik alles alleen moet aanpakken. Ik weet niet wat er mis met me is. Ik weet alleen dat ik niet wil leven. Maar goed... het leven gaat wel door. Vriendinnen, stage, therapie... ik word een beetje geleefd, ook al is dat heel normaal
Voor nu: ben je niet gewoon heel erg moe van de hele week? Als ik me rot voel is dat ook vaak op een zondag. Je lichaam komt tot rust, je bent eigenlijk heel erg moe van alle nieuwe indrukken (stage!) en je hebt tijd en kracht nodig om dit te verwerken. Bij mij uit zich dat dan in een dip. Waarom denk je dat het weekend ooit is uitgevonden? Om te kunnen functioneren moet je uitrusten. En misschien is dat wel precies wat je nu moet doen. Geef jezelf de rust en de ruimte om kracht op te doen. Eet goed (meer dan je nu doet ;-) ), geef bij je vriendinnen aan je kracht moet verzamelen (en dat weten ze waarschijnlijk allang) en wees eerlijk naar je omgeving toe. Net doen alsof het goed met je gaat zorgt er niet voor dat je je beter gaat voelen .
Dat weet ik en is ook niet erg. Over een maand is dat over. Dan is de groepstherapie klaar en dan kan ik woensdagochtend weer op tekenles... dan doe ik ook weer wat voor de leuk. Nu doe ik alleen maar dingen omdat ze moeten. Ook leuk, alleen op tekenles hangt geen kaartje van voldoende of onvoldoende. Dat is alleen maar leuk en een zo'n ochtend in de week, wel de deur uit 'moeten' en onder de mensen zijn, maar geen druk, is goed voor me.quote:
Dat je (soms) een beetje geleefd wordt ervaren veel mensen. Ook mensen die helemaal “gezond” zijn. Vervelend, maar het is belangrijk om in de gaten te houden dat het niet altijd zo blijft.
Ja dat speelt wel mee. Ik heb drie weken geen vrije tijd gehad. Ik ben net uit de kliniek direct stage gaan lopen. Dat is zwaar. Ik moet gewoon echt de weekenden vrij houden. Misschien volgend weekend even naar mijn moeder toe, eventjes bijkomen. Beetje gênant op je dertigste, maar goed.quote:Voor nu: ben je niet gewoon heel erg moe van de hele week? Als ik me rot voel is dat ook vaak op een zondag. Je lichaam komt tot rust, je bent eigenlijk heel erg moe van alle nieuwe indrukken (stage!) en je hebt tijd en kracht nodig om dit te verwerken. Bij mij uit zich dat dan in een dip. Waarom denk je dat het weekend ooit is uitgevonden? Om te kunnen functioneren moet je uitrusten. En misschien is dat wel precies wat je nu moet doen. Geef jezelf de rust en de ruimte om kracht op te doen. Eet goed (meer dan je nu doet ;-) ), geef bij je vriendinnen aan je kracht moet verzamelen (en dat weten ze waarschijnlijk allang) en wees eerlijk naar je omgeving toe. Net doen alsof het goed met je gaat zorgt er niet voor dat je je beter gaat voelen .
Inderdaad mijn vriendinnen weten het wel. Alleen ze kunnen niet in mijn hoofd kijken, ik moet assertiever zijn over mijn weekenden. Door de week afspreken is leuk, niet meer dan twee keer, maar de weekenden zijn voor mij alleen.
En tja... eten
dat speelt ook wel mee in mijn dip. Ik heb het gevoel dat ik in mijn eentje heel #teamviesdik kan opvullen. Maar goed, adem in adem uit. Gewoon eten iddDank je wel
Tevens heb ik keuzes gemaakt in mijn knutselprojecten. Ik mag er aan een werken en als die af is met de volgende. In plaats van het een na het ander en me te frustreren.
Ook moet ik verplicht elke dag ontspannen (serie kijken, lezen, haken aan mijn deken of (lach niet, moest ik aanschaffen) kleuren op nummer). Dus ik ben benieuwd hoe dit voor me gaat werken
Ik heb wel goede hoop.Een van de dingen die mis gaat bij een depressie of een manie (lees bijna altijd dus) is zelfzorg (tandenpoetsen
douchen, etc) dat is ook meegenomen in de dagstructuur. Dat gaat de afgelopen dagen goed! Dat breid ik steeds meer uit.Dit alles geeft me wel een beetje goede hoop
Niet in paniek raken. Heb ik ook weleens meegemaakt, zonder dat het meteen doorschiet in een psychose.quote:
Fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck een nacht niet geslapen en een manie gevoel. Straks behandelaren bellen om in te grijpen voordat ik doorschiet
[ Bericht 19% gewijzigd door kuolema op 21-09-2018 17:58:21 ]
Dank je. Lorazepam heeft wel wat geholpen tegen de spanning. Heb er nog maar drie voor de rest van het weekend* dus hoop dat het dan beter gaat.quote:
[..]
Edit: oh ja, dat is nog maar een dag, dus ik heb voldoende.
[ Bericht 2% gewijzigd door kuolema op 23-09-2018 13:39:27 ]
En als het niet gaat, echt aan de bel trekken!quote:
[..]
Dank je. Lorazepam heeft wel wat geholpen tegen de spanning. Heb er nog maar drie voor de rest van het weekend dus hoop dat het dan beter gaat..
Ik vind dat heel eng en heb altijd het idee dat dat toch geen zin heeft. Maar ik heb mezelf voorgenomen het wel te doen (het staat tenslotte in mijn signaleringsplan) als ik het zelf niet meer onder controle heb.quote:
[..]
En als het niet gaat, echt aan de bel trekken!
Dank je.quote:
[..]
Lastig is dat... ik hoop dat je toch aan de bel trekt als het niet lukt.
Sterkte!
[ Bericht 5% gewijzigd door mspoez op 23-09-2018 20:59:07 ]
Hartstikke goed gedaan! Zo nog een keer proberen, je doet het hartstikke goed!quote:
Oké, in mijn signaleringsplan staat ik de huisartsenpost moet bellen, de vrouw daar zei dat ik de GGZ moest bellen en die zijn in gesprek dus moet ik later terugbellen.
Goed zo!
Zal ik ooit normaal kunnen leven? Of blijf ik altijd somber?
Ik durf het je niet te zeggen. Als je heel strikt naar de eisen van de DSM kijkt, kan het volgens mij wel. Al denk ik dat therapie meer gestoeld is op het draaglijk maken, plus het signaleren ervan.quote:
Ik vraag mij af of een chronische depressie ooit voorbij zal gaan.
Zal ik ooit normaal kunnen leven? Of blijf ik altijd somber?
En normaal is ook maar relatief.
Wat scheelt, en waar ik echt een verschil merk, is dat ik niet depressief ben. Geen sombere deken waardoor alles lastiger is. Wel een aantal zorgen die ik lastig loslaat en een lichte paniek.
De komende periode wil ik met mij psycholoog mijn sociale angst aan gaan pakken om hopelijk zo een van mijn grootste energievreters te verminderen. Dat zou me denk ik een stuk vooruit helpen. Op dit moment loop ik hier namelijk regelmatig helemaal op leeg.
Nouja, stapje voor stapje maar. En 't helpt me om af en toe even achterom te kijken en te zien hoever ik al gekomen ben.
Lukt het een beetje om overeind te blijven? Zag je post in het andere topic ook. Ingewikkeld als er zo veel tegelijk gebeurd. Wel goed dat je weet dat, dat is wat er aan de hand is. Sterkte.quote:
Pf, nu het een hele tijd best oké ging speelt mijn angst weer flink op. Er is best wat gaande in mijn sociale leven, dus het is helemaal niet zo gek, maar toch, wat valt het tegen en vreet het veel energie.
Wat scheelt, en waar ik echt een verschil merk, is dat ik niet depressief ben. Geen sombere deken waardoor alles lastiger is. Wel een aantal zorgen die ik lastig loslaat en een lichte paniek.
De komende periode wil ik met mij psycholoog mijn sociale angst aan gaan pakken om hopelijk zo een van mijn grootste energievreters te verminderen. Dat zou me denk ik een stuk vooruit helpen. Op dit moment loop ik hier namelijk regelmatig helemaal op leeg.
Nouja, stapje voor stapje maar. En 't helpt me om af en toe even achterom te kijken en te zien hoever ik al gekomen ben.
Zoals sommigen wellicht nog weten is mijn moeder (en ook vader en zusje, maar mijn moeder het ergst) al jaren depressief. Ik ben nu 27 en sinds m’n 14/15e is ze echt hard bergafwaarts gegaan. Daarvoor was ik jonger en heeft ze het altijd goed weten te verbergen.
Ik heb geprobeerd altijd erg begripvol te zijn en heb toen ik nog thuis woonde vaak getracht de boel te sussen en mijn zusje waar ik kan te troosten af te schermen. Ik vind het vreselijk om m’n moeder zo te zien leiden, want door de emotionele absentie van mijn vader heeft zij alles gegeven om mij en mijn zusje toch normaal op te voeden.
Naarmate ik ouder werd en uit huis ging om te studeren werd het er niet beter op. Haar zelfmoordpogingen werden frequenter en ik merkte dat ik na jarenlang betrokken zijn het steeds minder op kon brengen om tijd met mijn familie door te brengen. Zelf kwam ik uit een burn out die me 1,5 jaar van m’n studie kostte en het continue geklaag wat ik urenlang over me heen kreeg als we elkaar zagen begon aan me te vreten.
Gedeeltelijk heb ik bewust en ook onbewust zelf meer afstand gecreëerd tussen mijn moeder en mezelf, vooral uit zelfbescherming. Mijn gemoedstoestand leek niet beter te worden door alle ellende die ik telkens moest horen. Door die afstand begon ik mijn leven weer op orde te krijgen en inmiddels werk ik al 3 jaar full time, heb een hbo diploma, een goed sociaal leven, ben gezond en al met al echt best gelukkig.
Mijn zusje heeft er meer moeite mee, vooral omdat mijn moeder onbewust meer bii haar begon af te reageren nadat ik me wat meer terugtrok. Contact is er altijd geweest en we zagen elkaar zeker nog maandelijks, alleen ideaal is het niet.
Nu hebben we vooral afgelopen half jaar de rekening gepresenteerd gekregen. Scheldkannonades en verwijten richting mij en m’n zusje, contact verbroken, weer opgepakt, allemaal dingen die de relatie tussen mij en mam niet echt beter maakten. Ik snap, gezien haar verleden waarom ze reageert zoals ze doet en heb haar nooit willen verstoten.
Sinds vorige week is het na de laatste ruzie echt gecrashed. Ik was er zat van om continu uitgekafferd te worden alsof ik persoonlijk verantwoordelijk ben voor al haar ellende. Het contact was daarop even weg en heeft ze een nieuwe en bijna succesvolle zelfmoordpoging gedaan.
Nu wil ik wel contact en hebben we na 2,5 uur bellen besloten te proberen luchtiger contact te hebben. Alles moet echter wel van mijn kant komen want zij ‘doet alles al goed’. Ik begrijp haar reacties, gezien haar problemen alleen het frustreert me zo dat zij nooit begrip kan tonen voor mijn (en mijn zusjes) kant van het verhaal. Opgroeien met 2 psychisch onstabiele ouders is zwaar en soms weten wij ook niet wat te doen met hun leiden. Het feit dat de grotere afstand een gevolg van dien is uit zelfbescherming gaat er niet in bij haar.
Gelukkig heeft ze nu langdurige therapie en de behandelaars willen ons later in het traject ook spreken. Dit is goed, want ik wil echt wel makkelijker contact en daar moeite voor doen, alleen wil ik dan alleen wat erkenning van haar terug voor mijn gedrag, of ik nou fout zat of niet. Misschien ben ik egocentrisch, maar zij eist genoeg van mijn aandacht op en ik ben altiid begripvol geweest. Ik wil nu verdomme een keer hetzelfde begrip terug.
Sorry voor het lange verhaal, alleen ik wist geen andere plek om het te vertellen. Ik draag momenteel veel woede en frustratie mee en ik moest het even van me afschrijven. Bedankt voor jullie tijd.
Wat lief dat je aan me denkt.quote:
[..]
Lukt het een beetje om overeind te blijven? Zag je post in het andere topic ook. Ingewikkeld als er zo veel tegelijk gebeurd. Wel goed dat je weet dat, dat is wat er aan de hand is. Sterkte.
Het gaat wel tot nu toe. Afgelopen week werd een stuk trauma getriggerd en dat was even heftig. Maar mijn psycholoog hielp me door een oefening, rescripting, en dat ben ik nu nog aan het verwerken. We hebben letterlijk een stukje van mijn herinneringen herschreven. Ik merk wel dat ik deze keer er moeilijker uitkwam dan vorige keer.
Het is vermoeiend, maar het helpt wel. Mijn emoties komen nu wat tot rust en ik merk dat er net als vorige keer allerlei kwartjes op hun plek beginnen te vallen. Dat is veel denken en voelen maar zo werkt verwerking denk ik. En 't helpt dat ik om in elk geval goed te slapen oxazepam kan innemen wanneer nodig.
Hoe is het met jou?
Rescripting kan heel vermoeiend zijn maar ook goed werken. Ik heb het een tijd bij herhalende nachtmerries gedaan. Dat hielp ook.quote:
[..]
Wat lief dat je aan me denkt.
Het gaat wel tot nu toe. Afgelopen week werd een stuk trauma getriggerd en dat was even heftig. Maar mijn psycholoog hielp me door een oefening, rescripting, en dat ben ik nu nog aan het verwerken. We hebben letterlijk een stukje van mijn herinneringen herschreven. Ik merk wel dat ik deze keer er moeilijker uitkwam dan vorige keer.
Het is vermoeiend, maar het helpt wel. Mijn emoties komen nu wat tot rust en ik merk dat er net als vorige keer allerlei kwartjes op hun plek beginnen te vallen. Dat is veel denken en voelen maar zo werkt verwerking denk ik. En 't helpt dat ik om in elk geval goed te slapen oxazepam kan innemen wanneer nodig.
Hoe is het met jou?
Pak je slaap waar nodig is inderdaad en ik hoop dat het je wat helpt dat het ook nog even redelijk weer is buiten is. Succes weer.
Met mij gaat het nog hetzelfde als laatst. Maar wel in contact gebleven met twee vaste behandelaren erover en dat is voor mij al heel wat.
Ik merk goed dat er vanalles gaande is. Slaap een uur of 9 per nacht en mijn lijf laat ook duidelijk merken dat 't rust wil. Dus ja die rust neem ik maar.quote:
[..]
Rescripting kan heel vermoeiend zijn maar ook goed werken. Ik heb het een tijd bij herhalende nachtmerries gedaan. Dat hielp ook.
Pak je slaap waar nodig is inderdaad en ik hoop dat het je wat helpt dat het ook nog even redelijk weer is buiten is. Succes weer.
Met mij gaat het nog hetzelfde als laatst. Maar wel in contact gebleven met twee vaste behandelaren erover en dat is voor mij al heel wat.
SPOILERVorige keer schreef je over het verwerken van wat je tijdens je opname hebt meegemaakt. Lukt het om dat een plek te geven, en ook te wennen aan je nieuwe situatie?
Dan heb je het zeker nodig ja waarschijnlijk. Ik weet niet hoe lang je normaal slaapt maar negen uur klinkt voor mij met maximaal drie uur echt alsof je heel veel slaap nodig hebt.quote:
[..]
Ik merk goed dat er vanalles gaande is. Slaap een uur of 9 per nacht en mijn lijf laat ook duidelijk merken dat 't rust wil. Dus ja die rust neem ik maar.SPOILERVorige keer schreef je over het verwerken van wat je tijdens je opname hebt meegemaakt. Lukt het om dat een plek te geven, en ook te wennen aan je nieuwe situatie?
SPOILERIk weet het niet zo goed. Het is vooral de tegenstrijdigheid die het zo moeilijk maakt, mensen die je zouden moeten helpen masr vervolgens het tegenovergestelde doen. Dat zet van alles in mij aan. Ook in mijn vertrouwen naar mijn huidige behandelaren, die er niks mee te maken hebben.
Sinds gisteren is er een hond op proef om te kijken hoe dat gaat.
Doorgaans slaap ik zo'n 8 uur en dan wordt ik wakker uit mezelf. Nu na 9 uur van de wekker. En overdag kan ik makkelijk ook nog een paar uur pakken.quote:
[..]
Dan heb je het zeker nodig ja waarschijnlijk. Ik weet niet hoe lang je normaal slaapt maar negen uur klinkt voor mij met maximaal drie uur echt alsof je heel veel slaap nodig hebt.SPOILERIk weet het niet zo goed. Het is vooral de tegenstrijdigheid die het zo moeilijk maakt, mensen die je zouden moeten helpen masr vervolgens het tegenovergestelde doen. Dat zet van alles in mij aan. Ook in mijn vertrouwen naar mijn huidige behandelaren, die er niks mee te maken hebben.
Sinds gisteren is er een hond op proef om te kijken hoe dat gaat.
SPOILERIk kan me voorstellen dat het je nu heel zwaar valt om hulpverleners opnieuw in vertrouwen te nemen als je vertrouwen zo beschadigd is door hun voorgangers.
Kun je dit ook bespreken met je huidige behandelaren? Het heeft mijn psycholoog geholpen in het kiezen van haar aanpak dat ik haar vertelde dat ik veel moeite had om mensen te vertrouwen en te vertellen over wat er speelt, en dat ze daarom heel rustig aan moest.
Wat fijn dat je een hond hebt. Ik hoop dat hij/zij je kan helpen.
Stiekem zou ik best blij zijn met zulk gezelschap als het even minder loopt en ik moeite heb om op gang te blijven. En hulp van een dier dat me helpt signaleren als ik emotioneel aan het ontsporen ben, of snachts in m'n slaap van allerlei narigheid beleef. Maar ik weet niet of mijn klachten wel ernstig genoeg zijn.
Dan kun je alsnog eens in het asiel gaan kijken toch? Dieren zijn sowieso vrij sensitief...quote:
Ik zou best willen weten wat de criteria voor het krijgen van zo'n hulphond zijn. Ik kon via Google geen helder antwoord krijgen.
Stiekem zou ik best blij zijn met zulk gezelschap als het even minder loopt en ik moeite heb om op gang te blijven. En hulp van een dier dat me helpt signaleren als ik emotioneel aan het ontsporen ben, of snachts in m'n slaap van allerlei narigheid beleef. Maar ik weet niet of mijn klachten wel ernstig genoeg zijn.
Dat is een goed idee. Ik had wel al eens zitten denken om een huisdier te nemen, en nu lees ik de laatste tijd (ook op andere plekken) regelmatig over hulphonden. Maar dank je, ik had nog niet bedacht dat een gewone hond ook sensitief is natuurlijk.quote:
[..]
Dan kun je alsnog eens in het asiel gaan kijken toch? Dieren zijn sowieso vrij sensitief...
En stel nou dat het beestje geen superpowers heeft, dan brengt een huisdier sowieso veel plezier en ritme in je leven.quote:
[..]
Dat is een goed idee. Ik had wel al eens zitten denken om een huisdier te nemen, en nu lees ik de laatste tijd (ook op andere plekken) regelmatig over hulphonden. Maar dank je, ik had nog niet bedacht dat een gewone hond ook sensitief is natuurlijk.
In het asiel waar ik vrijwilligerswerk doe zijn ook mensen die als vrijwilliger met de honden lopen en die dat erg goed doet. Waar je wel voor moet oppassen soms vind ik, is dat sommige mensen soms per se een dier “met een verleden” willen koppelen aan een mens “met een verleden”. Ik weet niet hoe ik dit uit moet leggen, iedereen heeft natuurlijk een verleden maar ik hoop dat het duidelijk is wat ik bedoel. Mensen denken dan dat mens en dier lotgenoot zijn ofzo. Maar vergeten juist dat een snel geraakt dier overstuur zal raken van een onstabiel mens. En andersom
quote:
[..]
Doorgaans slaap ik zo'n 8 uur en dan wordt ik wakker uit mezelf. Nu na 9 uur van de wekker. En overdag kan ik makkelijk ook nog een paar uur pakken.SPOILERIk kan me voorstellen dat het je nu heel zwaar valt om hulpverleners opnieuw in vertrouwen te nemen als je vertrouwen zo beschadigd is door hun voorgangers.
Kun je dit ook bespreken met je huidige behandelaren? Het heeft mijn psycholoog geholpen in het kiezen van haar aanpak dat ik haar vertelde dat ik veel moeite had om mensen te vertrouwen en te vertellen over wat er speelt, en dat ze daarom heel rustig aan moest.
Wat fijn dat je een hond hebt. Ik hoop dat hij/zij je kan helpen.
SPOILERJa ze weten het. En gaan daar ook goed mee om. Het is ook iets dat daar veel voorkomt, dat mensen en vertrouwen beschadigd zijn in het verleden, en in de hulpverlening en deels nog geen veilig leven hebben. Wat dat betreft zit ik daar dus oke.
Mijn psychiater raadde dit mij toch aan omdat ik al lange tijd (een paar kaar) chronisch sombere en neerslachtige klachten heb en heel veel last heb van stemmingswisselingen. (Ik weet trouwens niet zeker of ik dus depressief ben. Ik denk het niet omdat ik dus wel echt kan genieten dingen. Maar dat is helaas vaak niet op de langere termijn)
Maar ik ben een beetje bang voor die medicijnen en ik wil niet alleen maar naar de psychiater luisteren, dus ik vroeg mij af naar jullie ervaringen. De reden dat ik bang ben is dat depressie in mijn familie voorkomt en twee familieleden van mij beide moeders kant hebben zelfmoord gepleegd. En die slikten ook antidepressiva, maar volgens mijn moeder werkten ze averechts ofzo..
En mijn nichtje die zelfmoord heeft gepleegd, die was verschrikkelijk veel aangekomen door die pillen.
En ik ben bang dat je ook niet meer zonder kan of dat het kwaad werkt op de lange termijn. Ik ben ook pas 19 jaar.
De psychiater wilde mij trouwens niet meteen die medicijnen geven en hij snapte mijn twijfels. Ik wilde natuurlijke middelen zodat ik mij stabieler zou voelen. En ik slik nu dus visolie met omega 3 iedere dag, ik ga nu om de dag bewegen en minstens iedere dag de deur uit en vaker de gordijnen eens opendoen (ik merk dat zonlicht en daglicht mij ook wel erg goed doet). En nog meer letten op mijn suiker en zout inname dan voorheen. Maar het zou mij niks verbazen als dit allemaal toch niet genoeg zouden werken en ik nog steeds last zal hebben van stemmingswisselingen.
En als dit gebeurt.. dat het niet genoeg werkt en ik nog steeds last zou hebbeb van zware pieken en dalen, zouden jullie het mij dan aanraden om toch antidepressiva te nemen? Of geloven jullie omdat ik jong ben dat het toch beter zal gaan worden zonder medicijnen en dat ik nog meer tijd nodig heb..
Dus nu doe ik het allemaal nog meer voor mijn geest dan voor mijn lichaam. Dus misschien maakt dat dat ik nog gemotiveerder ben, want ik vind de geest toch veel belangrijker dan het uiterlijk en ben daar meer bereid voor om er alles voor te geven dan mijn uiterlijk.
Naar buiten gaan is sowieso goed denk ik.
Ik heb jaren verschillende antidepressiva geslikt. Het ene middel werkt voor de een heel goed en een ander merkt er weinig van. Dat is heel verschillend, ook niet helemaal van tevoren te voorspellen.
Toen ik uiteindelijk het voor mij goede middel gebruikte, knapte ik zienderogen op.
En van daaruit kon ik verder zeg maar.
Inmiddels alweer ruim een jaar geleden afgebouwd en so far so good. Al ben ik wel wat wiebeliger de laatste tijd, maar ik denk dat dat niet persé aan het niet slikken van de medicatie ligt.
Ik vermoed een combinatie van hormonen en teveel stress, dus nog maar eens kijken hoe ik daar iets mee kan.
Begonnen met sertraline, vooral veel bijwerkingen, wel wat resultaat maar uiteindelijk te lang ‘aangekeken’. Snel gestopt en opgebouwd met citalopram, dat deed in principe redelijk zijn werk maar kwam ik vreselijk veel op aan. Naar de psychiater getoogd en overgestapt op wellbutrin, waar ik na 6 weken wel van wist dat het het niet ging worden. Uiteindelijk uitgekomen op prozac, wat de ‘wonderpil’ bleek te zijn. Ontzettend snel voelde ik me stabiel, en na een jaar prozac heb ik kunnen afbouwen.
Wat ik mee zou willen geven in je zoektocht is dat je moet zorgen dat je de eerste 2 maanden desnoods wekelijks een afspraak plant bij de huisarts om te voortgaan te monitoren, en als het na 2 maanden nog niks voor je doet te gaan switchen. De angst voor overstappen is bij mij altijd onterecht gebleken, en heeft me een hoop tijd gekost.
Ik vind het wel lastig omdat ik nu achteraf denk dat ik nu het idee geef dat ik weinig buitenkom, maar dat doe ik volgens mij al erg veel.quote:
Daglichtlampen geen ervaring mee.
Naar buiten gaan is sowieso goed denk ik.
Ik heb jaren verschillende antidepressiva geslikt. Het ene middel werkt voor de een heel goed en een ander merkt er weinig van. Dat is heel verschillend, ook niet helemaal van tevoren te voorspellen.
Toen ik uiteindelijk het voor mij goede middel gebruikte, knapte ik zienderogen op.
En van daaruit kon ik verder zeg maar.
Inmiddels alweer ruim een jaar geleden afgebouwd en so far so good. Al ben ik wel wat wiebeliger de laatste tijd, maar ik denk dat dat niet persé aan het niet slikken van de medicatie ligt.
Ik vermoed een combinatie van hormonen en teveel stress, dus nog maar eens kijken hoe ik daar iets mee kan.
En die stress en hormonen hebben dus een andere oorzaak neem ik aan die er los van staan?
En toen je opknapte van die ene antidepressivum. Ervaarde je ook minder emoties?
Dank je wel, ik heb veel aan je reactie. Maar jij kreeg de antidepressivum dus van je huisarts en niet van een psychiater? Want dan zou ik die wekelijkse afspraak dus beter kunnen maken met mijn psychiater? Of.. met mijn psycholoog.. maar die schrijft geen medicatie voor, maar ze kan vast wel de voortgang denk ik bijhouden?quote:
Ik ben voornamelijk nog lurker in dit topic, met één hele goede reden: antidepressiva. Ik zal proberen zo kort mogelijk mijn ervaring neer te zetten.
Begonnen met sertraline, vooral veel bijwerkingen, wel wat resultaat maar uiteindelijk te lang ‘aangekeken’. Snel gestopt en opgebouwd met citalopram, dat deed in principe redelijk zijn werk maar kwam ik vreselijk veel op aan. Naar de psychiater getoogd en overgestapt op wellbutrin, waar ik na 6 weken wel van wist dat het het niet ging worden. Uiteindelijk uitgekomen op prozac, wat de ‘wonderpil’ bleek te zijn. Ontzettend snel voelde ik me stabiel, en na een jaar prozac heb ik kunnen afbouwen.
Wat ik mee zou willen geven in je zoektocht is dat je moet zorgen dat je de eerste 2 maanden desnoods wekelijks een afspraak plant bij de huisarts om te voortgaan te monitoren, en als het na 2 maanden nog niks voor je doet te gaan switchen. De angst voor overstappen is bij mij altijd onterecht gebleken, en heeft me een hoop tijd gekost.
En werd je eigenlijk dikker omdat die antidepressivum zorgt voor meer eetlust of werd je echt dikker door die pil alleen ondanks je voor de rest wel zoals normaal/ of gezond at?
Ik heb zes soorten antidepressiva geprobeerd. Voor mij heeft niets gewerkt, maar ik bij de meeste ook geen last van bijwerkingen gehad. Ik ben van geen een aangekomen of afgevallen. Maar daar heb je niets aan, want het kan heel erg verschillen per persoon.quote:
Hoi, ik ben benieuwd naar mensen die ervaring hebben met serotonine verhogers/ antidepressiva.
Mijn psychiater raadde dit mij toch aan omdat ik al lange tijd (een paar kaar) chronisch sombere en neerslachtige klachten heb en heel veel last heb van stemmingswisselingen. (Ik weet trouwens niet zeker of ik dus depressief ben. Ik denk het niet omdat ik dus wel echt kan genieten dingen. Maar dat is helaas vaak niet op de langere termijn)
Maar ik ben een beetje bang voor die medicijnen en ik wil niet alleen maar naar de psychiater luisteren, dus ik vroeg mij af naar jullie ervaringen. De reden dat ik bang ben is dat depressie in mijn familie voorkomt en twee familieleden van mij beide moeders kant hebben zelfmoord gepleegd. En die slikten ook antidepressiva, maar volgens mijn moeder werkten ze averechts ofzo..
En mijn nichtje die zelfmoord heeft gepleegd, die was verschrikkelijk veel aangekomen door die pillen.
En ik ben bang dat je ook niet meer zonder kan of dat het kwaad werkt op de lange termijn. Ik ben ook pas 19 jaar.
De psychiater wilde mij trouwens niet meteen die medicijnen geven en hij snapte mijn twijfels. Ik wilde natuurlijke middelen zodat ik mij stabieler zou voelen. En ik slik nu dus visolie met omega 3 iedere dag, ik ga nu om de dag bewegen en minstens iedere dag de deur uit en vaker de gordijnen eens opendoen (ik merk dat zonlicht en daglicht mij ook wel erg goed doet). En nog meer letten op mijn suiker en zout inname dan voorheen. Maar het zou mij niks verbazen als dit allemaal toch niet genoeg zouden werken en ik nog steeds last zal hebben van stemmingswisselingen.
En als dit gebeurt.. dat het niet genoeg werkt en ik nog steeds last zou hebbeb van zware pieken en dalen, zouden jullie het mij dan aanraden om toch antidepressiva te nemen? Of geloven jullie omdat ik jong ben dat het toch beter zal gaan worden zonder medicijnen en dat ik nog meer tijd nodig heb..
Je moet het natuurlijk zelf weten. Als je het idee hebt dat je genoeg andere dingen hebt geprobeerd en je niet tevreden bent met hoe het nu met je gaat kun je het allicht proberen.
Ik krijg het idee uit je bericht dat je dus best wel tegen antidepressiva bent. Heeft dat als enige reden omdat het bij jou niet goed werkte, of zijn er nog andere redenen waarom je ertegen bent?quote:
[..]
Ik heb zes soorten antidepressiva geprobeerd. Voor mij heeft niets gewerkt, maar ik heb ook zelden last van bijwerkingen gehad. Ik ben van geen een aangekomen of afgevallen. Maar daar heb je niets aan, want het kan heel erg verschillen per persoon.
Je moet het natuurlijk zelf weten. Als je het idee hebt dat je genoeg andere dingen hebt geprobeerd en je niet tevreden bent met hoe het nu met je gaat kun je het allicht proberen.
En ik ben zelf best wel gevoelig medicijnen.. dus ik denk ergens wel dat die antidepressiva op mij effect gaat hebben. Dat weet ik wel zeker, alleen ik ben bang op een averechts effect.. door dat het ook bij mijn familieleden een averechts effect had.
[ Bericht 5% gewijzigd door -Phineas- op 08-10-2018 21:11:17 ]
Ik ben niet tegen het gebruik van antidepressiva. Ik heb er alleen geen vertrouwen in. Met de huidige ben ik alleen begonnen om uit de kliniek weg te mogen.quote:
[..]
Ik krijg het idee uit je bericht dat je dus best wel tegen antidepressiva bent. Heeft dat als enige reden omdat het bij jou niet goed werkte, of zijn er nog andere redenen waarom je ertegen bent?
Waar ik wel tegen ben is dat veel behandelaars het te snel voorschrijven, voordat er andere dingen (gesprekstherapie, praktische veranderingen) zijn geprobeerd.
Slechts een kleine meerderheid van de mensen heeft baat bij antidepressiva, daarbij geïncludeerd degenen die verschillende soorten hebben geprobeerd.
Dat averechtse effect staat ook als mogelijkheid in de bijsluiters, in de eerste weken van het gebruik. Als dat gebeurt kun je besluiten er meteen mee te stoppen en dat ook van tevoren afspreken met degene die het voorschrijft. Of je kunt wachten tot dat effect verdwijnt maar ondertussen goed contact houden met je hulpverleners. Maar het is helemaal niet zeker dat dat bij jou ook zal gebeuren, ik weet niet of 'gevoelig' zijn voor medicijnen daar iets mee te maken heeft.quote:
[..]
En ik ben zelf best wel gevoelig medicijnen.. dus ik denk ergens wel dat die antidepressiva op mij effect gaat hebben. Dat weet ik wel zeker, alleen ik ben bang op een averechts effect.. door dat het ook bij mijn familieleden een averechts effect had.
Overigens lees ik nu terug dat het je moeders oordeel was dat die pillen averechts leken te werken bij familie, dat is misschien niet zo betrouwbaar. Het kan zijn dat ze de zelfmoorden onterecht toeschrijft aan de pillen omdat die toevallig ook werden geslikt toen dat gebeurde, terwijl de kans groot is dat het zonder antidepressiva ook zou zijn gebeurd. Misschien zit ik ernaast hoor, dus zeg het maar als het anders zit, maar ik zou me als ik jou was niet laten tegenhouden door die verhalen.
[ Bericht 2% gewijzigd door kuolema op 08-10-2018 21:29:48 ]
Ja je hebt wel gelijk.. Misschien moet ik nog goed doorvragen aan mijn moeder, maar ik ben wel bang dat het iets gaat triggeren bij me. Ik kan het beste gewoon zelf proberen en gewoon stoppen als het averechts lijkt te werken.. maarja het is wel kut als dat echt zo is want ik heb nu al heel veel last van een dipdag of dipmoment en straks ga ik misschien nog een aantal meemaken die nog erger zijn :’) Maar goed, ik ga het gewoon proberen eerst zonder de medicijnen en door visolie, bewegen en meer van dat soort dingen. Ik moet denk ik ook nog meer geduld hebben, maar dat is niet altijd makkelijk.quote:
[..]
Dat averechtse effect staat ook als mogelijkheid in de bijsluiters, in de eerste weken van het gebruik. Als dat gebeurt kun je besluiten er meteen mee te stoppen en dat ook van tevoren afspreken met degene die het voorschrijft. Of je kunt wachten tot dat effect verdwijnt maar ondertussen goed contact houden met je hulpverleners. Maar het is helemaal niet zeker dat dat bij jou ook zal gebeuren, ik weet niet of 'gevoelig' zijn voor medicijnen daar iets mee te maken heeft.
Overigens lees ik nu terug dat het je moeders oordeel was dat die pillen averechts leken te werken bij familie, dat is misschien niet zo betrouwbaar. Het kan zijn dat ze de zelfmoorden onterecht toeschrijft aan de pillen omdat die toevallig ook werden geslikt toen dat gebeurde, terwijl de kans groot is dat het zonder antidepressiva ook zou zijn gebeurd. Misschien zit ik ernaast hoor, maar ik zou me als ik jou was niet laten tegenhouden door die verhalen.
Nou bij een vriend van mij werkte meteen de eerste de beste antidepressiva en dat was/is zijn wondermiddel. Hij is nu helemaal niet depressief meer door die pil dus. Dus het kan toch wel.quote:
[..]
Ik ben niet tegen het gebruik van antidepressiva. Ik heb er alleen geen vertrouwen in. Met de huidige ben ik alleen begonnen om uit de kliniek weg te mogen.
Waar ik wel tegen ben is dat veel behandelaars het te snel voorschrijven, voordat er andere dingen (gesprekstherapie, praktische veranderingen) zijn geprobeerd.
Slechts een kleine meerderheid van de mensen heeft baat bij antidepressiva, daarbij geïncludeerd degenen die verschillende soorten hebben geprobeerd.
Jep. Ik heb niet beweerd dat het niet kan.quote:
[..]
Nou bij een vriend van mij werkte meteen de eerste de beste antidepressiva en dat was/is zijn wondermiddel. Hij is nu helemaal niet depressief meer door die pil dus. Dus het kan toch wel.
Dit is natuurlijk niet perse waar. Niet in alle gevallen is therapie de oplossing. Ik ken best veel mensen die alleen last hebben van ern chemische onbalans waarbij een depressie alleen met medicijnen tegen te gaan is.quote:
De vraag die je jezelf zou moeten stellen is: kan ik nog functioneren binnen therapie zonder medicatie? Uiteindelijk heb je gewoon therapie nodig, dat is in 99% van de gevallen zo. Alleen moeten de medicijnen ervoor zorgen dat je eraan toekomt om daadwerkelijk iets van je therapie mee te krijgen. Heb je het gevoel dat je de medicijnen niet nodig hebt om jezelf op de been te houden dan zou ik er al niet mee beginnen.
Ik slik de ad primair voor het feit dat ik erg snel gefrustreerd ben en vaak op boos of verdrietig wa en weinig er tussen heb zitten. Dat is nu een stuk beter. Ik heb er in elk geval geen spijt van, want nu kan ik mij beter richten op het proces en blij zijn met de kleine stappen i.p.v. gericht zijn op het eindresultaat. Ik combineer dit overigens ook met gesprekstherapie en ademhalingsoefeningen om te herkennen wanneer ik begin te stressen, zodat ik net kan voorkomen. Zonder medicatie lukte dat niet zo best.
Ik kan mezelf wel op de been houden, maar het is wel zwaar.quote:
De vraag die je jezelf zou moeten stellen is: kan ik nog functioneren binnen therapie zonder medicatie? Uiteindelijk heb je gewoon therapie nodig, dat is in 99% van de gevallen zo. Alleen moeten de medicijnen ervoor zorgen dat je eraan toekomt om daadwerkelijk iets van je therapie mee te krijgen. Heb je het gevoel dat je de medicijnen niet nodig hebt om jezelf op de been te houden dan zou ik er al niet mee beginnen.
Ik had niet het idee dat je te weinig buitenkomt hoor, het was meer bevestigen dat het sowieso wel goed is om naar buiten te gaanquote:
[..]
Ik vind het wel lastig omdat ik nu achteraf denk dat ik nu het idee geef dat ik weinig buitenkom, maar dat doe ik volgens mij al erg veel.
.Die hormonen heb ik niet zoveel invloed op, althans... ik denk dat ik zo langzamerhand richting de overgang aan het schuiven ben ofzoquote:En die stress en hormonen hebben dus een andere oorzaak neem ik aan die er los van staan?
. Maar ga nog eens een afspraak met de huisarts maken om het hier over te hebben.Die stress heeft geen goede invloed op mijn stemming, maar ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Hangt denk ik samen met mijn ass. Op het moment dat ik minder stress heb, is mijn stemming ook stabieler.
En ik denk dat als ik in elk geval die stress wat kan verminderen, ik me prettiger voel.
Ik weet niet zo goed meer of ik minder emoties ervoer. Ik weet wel dat het heel apart was om te merken dat die heel donkere wolken langzaam wat minder donker werden.quote:En toen je opknapte van die ene antidepressivum. Ervaarde je ook minder emoties?
Ik werd er geen rasoptimist van, maar het werd allemaal een stuk behapbaarder.
Dat klinkt wel fijn.. over dat die donkere wolken weggaan. Opzicht heb ik dat eigenlijk nu ook wel, maar ik hoop dat die donkere wolken blijven weggaan (ze zitten er nog steeds) en ze gaan ook heel langzaam weg bij mij. Dus ik heb aan de ene kant wel hoop, maar ook veel angst dat ze weer terugkomen.quote:
[..]
Ik had niet het idee dat je te weinig buitenkomt hoor, het was meer bevestigen dat het sowieso wel goed is om naar buiten te gaan
[..]
Die hormonen heb ik niet zoveel invloed op, althans... ik denk dat ik zo langzamerhand richting de overgang aan het schuiven ben ofzo
Die stress heeft geen goede invloed op mijn stemming, maar ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet. Hangt denk ik samen met mijn ass. Op het moment dat ik minder stress heb, is mijn stemming ook stabieler.
En ik denk dat als ik in elk geval die stress wat kan verminderen, ik me prettiger voel.
[..]
Ik weet niet zo goed meer of ik minder emoties ervoer. Ik weet wel dat het heel apart was om te merken dat die heel donkere wolken langzaam wat minder donker werden.
Ik werd er geen rasoptimist van, maar het werd allemaal een stuk behapbaarder.
Ah oké nou gelukkig dan weer wel heeft die stress geen invloed op je stemming, maar het is wel kut.. veel sterkte in iedergeval ermee.
Ik zou ook idd naar de huisarts gaan. Vooral als je stress niet echt een duidelijke oorzaak heeft/ of die jij tenminste niet weet of zelf kan bedenken.Ik zag je berichtje en was even heel nieuwsgierig hoe lang het duurde voor het jou optimaal hielp, als ik zo vrij mag zijn om dat te vragenquote:
Zelf vorig jaar begonnen met escitalopram 10 Mg. Duurde even maar hielp wel.
Ik heb namelijk ook escitalopram (10mg) voorgeschreven gekregen o.a. voor een dysthyme stoornis. Ik slik het nu ongeveer 6 weken en merk wel iets meer rust in mijn hoofd, maar moet ook zeggen dat ik er meer van had verwacht. In ieder geval dat ik er iets happier van zou worden bijvoorbeeld. Ik hoop dat ik het meer tijd moet geven omdat het gewoon wat langer duurt dan de 5 tot 6 weken die de arts benoemde, vandaar dat ik even benieuwd ben omdat jij ook aangeeft dat het langer duurde.Misschien niet, misschien is het niet zo happy zijn ook een beetje de aard van het beestje in mijn geval. Mijn genen werken ook niet bepaald mee in dezenquote:
Is het wel reëel om te verwachten dat je er 'happy' van wordt, Schanu?
Maar ik had wel de hoop dat ik minder somber zou worden van de escitalopram. Juist omdat de huisarts dit als SSRI heeft voorgeschreven omdat ze aangaf dat de oorzaak bij mij misschien voornamelijk is gelegen in een serotonine tekort, waardoor in het verleden voorgeschreven medicatie minder tot geen effect had. Dat gaf enige hoop en daarmee dus een bepaalde verwachting, inderdaad niet al te realistisch Na een week begon ik 'iets' te merken: minder snel gefrustreerd. Na twee weken had ik de gekste nacht ever: door mijn ADHD vliegt er al van alles door mijn hoofd, met de meest vreemde associaties en is het soms lastig om een gedachte vast te houden. Die nacht werd ik wakker en had letterlijk honderden gedachten tegelijk, maar ik kon er niet een vast houden. Dit duurde ongeveer een uurtje of vier, viel in slaap en daarna was het over.quote:
[..]
Ik zag je berichtje en was even heel nieuwsgierig hoe lang het duurde voor het jou optimaal hielp, als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen
Ik heb het niet gekregen ivm een depressie, maar vooral omdat ik zo snel gefrustreerd was en ontplofte en een paniekstoornis heb. Ik was compleet uit balans. Wat het vooral deed en doet is de negatieve gedachten en in mijn geval angstgevoelens temperen, waardoor er meer ruimte is voor positiviteit. Heb dan ook geen paniekaanvallen meer gehad, waardoor ik voel, denk en weet dat het allemaal goed gaat komen.
De term 'happy pills' vind ik niet van toepassing op AD medicatie, je wordt er mijn inziens niet vrolijker van, maar je kunt de negatieve zaken beter managen, waardoor er meer ruimte vrijkomt om de aandacht op positieve zaken te richten.
En het antwoord op je vraag: 2 maanden en ik was stabiel met de medicatie. Wel nog eens een terugval, maar dat valt te verwachten.
*edit* wellicht moet je de dosis na een week of 6 verhogen. 20 mg is de max dosering, dus er is nog ruimte.
Ik heb sinds een maandje een fwb. En dat was allemaal leuk en gezellig, gepraat over waar grenzen liggen. We spraken af dat we allebei in principe vrij zijn met anderen te slapen zolang dat veilig gebeurt. Ik gaf daarbij aan dat ik niet hoef en wil weten van andere dames waarmee hij slaapt.
Nu heeft hij de neiging om te pas en te onpas van allerlei vrouwen te benoemen dat hij er wel mee naar bed wil en er werk van wil maken etc..
Beleefd heb ik hem twee keer gevraagd dat niet te doen. Uitgelegd dat ik daar heel onrustig van wordt. Ik weet niet precies wat de oorzaak van de onrust is; hooguit dat ik wel geniet van de tijd samen en het rot zou vinden als het stopt, maar verliefd ben ik niet iig.
Nou gisteren zitten we ff te appen en zegt ie dat hij wel zin heeft. Ik hoop op wat sexy talk en vraag 'm waarin. Zegt ie' ja er loopt hier een vrouw rond, zo en zo, en die wil ik wel in mijn bed.'
Dat deed echt even pijn, en riep verbazing op, want wtf waarom zeg je dat? Ik werd een beetje boos, en heb er een nachtje over geslapen. 't helpt niet dat mijn emoties hierover wat heftiger zijn.
Nu heb ik de convo even teruggelezen en zie dat 't gene waar ik zoveel onrust van krijg is dat eigenlijk nergens uit blijkt dat hij überhaupt begrijpt dat wat hij doet niet oké is. Dus ja, dat heb ik 'm maar even geappt, en erbij gezet dat zolang ik niet 't gevoel heb dat hij begrijpt waar het over gaat, ik liever niet met hem slaap omdat het dan pijn blijft doen.
En bah wat doet dit even pijn. Het raakt aan een flink stuk oud zeer. Ik heb altijd de neiging gehad om me vast te klampen aan emotioneel onbereikbare mensen. Ofwel in relaties zoek ik altijd mijn moeder op en blijf daar ten koste van mezelf loyaal aan. En nu heb ik dus weer zo iemand gevonden en probeer ik uit alle macht me niet vast te klampen en afstand te nemen omdat het me pijn doet.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 14-10-2018 13:55:32 ]
Ik geloof erin.bevrijdend?quote:
Misschien dat het daarom werkt?quote:
Update: mijn stemming en emoties zijn “stabieler” en kan nu al beter met met tegenslagen omgaan. Omega 3 visolie drie x per dag, in combinatie met veel dagbesteding, daglicht en bewegen lijkt zijn werk te doen
Op dit moment eigenlijk alleen maar moedeloos.quote:
Daar sluit ik me bij aan.quote:
Je gelooft dus in ieder geval nog een ding
.zoek je nog naar iets om in te geloven?quote:Op donderdag 18 oktober 2018 16:35 schreef Lonaa het volgende:
[..]
Op dit moment eigenlijk alleen maar moedeloos.
geloof je dat?quote:
[..]
Daar sluit ik me bij aan.
Je gelooft dus in ieder geval nog een ding
Neh. Helpt toch niet.quote:
[..]
zoek je nog naar iets om in te geloven?
totaal uitzichtloos?quote:
Je hebt nooit vreugde gekend?
Waarom voelen jouw posts een beetje alsof je aan het trollen bent?quote:
[..]
totaal uitzichtloos?
Je hebt nooit vreugde gekend?
Nee, want als het niet had gewerkt dan had ik uberhaupt niet (veel) geloofd..quote:
[..]
Misschien dat het daarom werkt?
Je gelooft wel nog een beetje erin.. want anders leefde je niet meer.quote:
Dat kan je beter jezelf afvragen.quote:
[..]
Waarom voelen jouw posts een beetje alsof je aan het trollen bent?
Ik geloof dat opgeven geen optie is voor mij.quote:
[..]
Je gelooft wel nog een beetje erin.. want anders leefde je niet meer.
mooi strevenquote:
Met erin geloven bedoel ik trouwens voor de mensen die het niet begrijpen dat ik erin geloof dat ik op de lange termijn psychisch beter ga worden, mijn trauma’s weg zijn maar wel nog een klein litteken ervan overhoud wat je nauwelijks meer ziet en stabieler word in mijn emoties waardoor ik ook net als andere mensen normaal door het leven kan gaan zonder dat ik wordt achtervolgd dooe sombere gedachten continue en door het verleden
Opgeven of zelfmoord plegen is dan ook niet zomaar “een optie”maar een definitieve optie. Na die definitieve opties heb je geen andere opties meer. En je wilt toch nog andere opties houden, dus daarom leef je nog. Je gelooft er wel in, al dan niet onbewust. Je lichaam wilt in ieder geval wel leven. En ik zou dat ook als “kracht” gebruiken.. mij heeft dat in ieder geval wel geholpen.quote:
[..]
Ik geloof dat opgeven geen optie is voor mij.
Dit is trouwens best wel een zelfdestructieve gedachte.quote:
I know.quote:
[..]
Dit is trouwens best wel een zelfdestructieve gedachte.
Het gaat gewoon niet zo lekker en dan komen ze af en toe opzetten.
Morgen begin ik de dag weer met frisse moed.
Maar dan werkt het toch... wat maakt het uit hoe het werkt. Of dat nou is omdat het middel echt iets doet of omdat je gelooft dat het wat doet. Het effect is dan hetzelfde, dus het waarom is denk ik niet eens zo interessant (vanuit de wetenschap dan weer wel, maar dat bedoelde ik niet).quote:
[..]
Misschien dat het daarom werkt?
Het is voor mij interessant omdat ik het dan ook kan proberen.quote:
[..]
Maar dan werkt het toch... wat maakt het uit hoe het werkt. Of dat nou is omdat het middel echt iets doet of omdat je gelooft dat het wat doet. Het effect is dan hetzelfde, dus het waarom is denk ik niet eens zo interessant (vanuit de wetenschap dan weer wel, maar dat bedoelde ik niet).
Het is volgens mijn psychiater geen placebo. Het is wetenschappelijk bewezen dat omega 3/ visolie ook zou zorgen voor een betere stemming. Ik voel mij wel actiever en minder moe sinds ik omega 3 visolie 3 keer per dag gebruik.quote:
[..]
Het is voor mij interessant omdat ik het dan ook kan proberen.
Ik had hem ook gevraagd over CBD olie en hij zei dat daar geen wetenschappelijk
onderzoek is naar gedaan, maar dat ik het wel kon proberen.
Het is ineens zo duidelijk, ze ziet het niet. Hoe tragedisch het ook is, ze kan niet inzien dat wij de enigen waren waar ze jarenlang haar problemen keer op keer bij dumpte en dat we op zijn, zowel mijn zusje als ik. Vaak zegt ze dat ze dood wil, soms vraag ik me af of het niet beter zou zijn.
Ik bid dat haar therapie helpt, zodat ik wellicht ooit nog weer een relatie met een enigszins stabiele en gelukkige moeder heb. Mijn hart huilt, maar mijn leven gaat goed omdat ik besloten heb niet langer voor haar te zorgen en keer op keer haar klaagpaal te zijn. Ik hoop ooit nog weer een schim te zien van de moeder die ik ooit had. De tijd zal het leren. Ik weiger me nog langer schuldig te voelen.
Wat verschrikkelijk dat je zo te lijden hebt gehad onder de ziekte van je moeder. Jullie waren zeker erg jong nog?quote:
Net het zoveelste telefoongesprek, of nouja eenzijdige tirade, met mijn extreem depressieve moeder gehad. Een uur lang kwam alles er weer uit, met als kers op de taart alle beschuldigen van hoe een slechte zoon ik wel niet ben.
Het is ineens zo duidelijk, ze ziet het niet. Hoe tragedisch het ook is, ze kan niet inzien dat wij de enigen waren waar ze jarenlang haar problemen keer op keer bij dumpte en dat we op zijn, zowel mijn zusje als ik. Vaak zegt ze dat ze dood wil, soms vraag ik me af of het niet beter zou zijn.
Ik bid dat haar therapie helpt, zodat ik wellicht ooit nog weer een relatie met een enigszins stabiele en gelukkige moeder heb. Mijn hart huilt, maar mijn leven gaat goed omdat ik besloten heb niet langer voor haar te zorgen en keer op keer haar klaagpaal te zijn. Ik hoop ooit nog weer een schim te zien van de moeder die ik ooit had. De tijd zal het leren. Ik weiger me nog langer schuldig te voelen.
Het klinkt voor mij als een fikse disbalans in de ouder-kind relatie. Het zal inderdaad energie en moed kosten om dat weer een beetje in balans te krijgen. Jezelf en je ontwikkeling in ieder geval een beetje te beschermen en niet gebukt te gaan onder schuldgevoelens.
Sterkte.
Verder mooie woorden van Phineas en een mooi streven. Ik hoop dat het haalbaar is voor je, maar aan je instelling zal het in ieder geval niet liggen
Duracellkonijntje, heel moeilijk van je moeder en ik hoop dat het je lukt om het los te zien van jou als persoon. Haar depressie maakt niet dat jij een slechte zoon zou zijn (geweest). Ik denk eerder dat het haar onvermogen is om moeder te zijn voor jou. Herkenbaar namelijk, hier ook een moeder met verscheidene burn outs en depressies, inclusief zm poging. Als kind al worstelde ik met het gevoel haar te moeten ontlasten, te moeten 'zorgen voor', uiteindelijk heeft het een wig tussen ons gedreven. Toen ze later aan zichzelf ging werken, heeft ze uitgesproken dat ze nooit echt heeft geweten hoe moeder te zijn en dat ze dat nog steeds niet weet. Dat ze altijd haar best heeft moeten doen om die moederrol op zich te nemen, want het kwam nooit 'vanzelf'. Dat was moeilijk te horen, maar bracht mij ook een soort van rust. Daarmee gaf ze immers ook aan dat ik kon stoppen met het zoeken naar een moeder, dat was ze niet en zou ze nooit worden. Maar ook dat het dus bij haar lag en niet bij mij, want ik heb me met regelmaat een slechte dochter gevoeld omdat ik niet meer voor haar kon of wilde (ivm eigen leven) doen. Ik hoop dat jij ook ergens die rust kan vinden, want het is ook zwaar voor jou en dat ziet ze kennelijk niet in waardoor jij ten onrechte wordt beschuldigd terwijl je zo je best doet en hebt gedaan. Durf voor jezelf te kiezen, laat jezelf niet meetrekken want jij hebt er recht op om gelukkig te mogen zijn.
Ik heb mijn medicatie vorige week laten ophogen naar het maximum, 20mg per dag, daar stond de huisarts ook achter. Ik merk meteen weer dat mijn hoofd wazig word, vervelende bijwerking maar dat zal wel weer weggaan. Vooralsnog nog steeds niet daverend veel succes. Afgelopen week had ik ruzie met mijn vrouw en ik merkte meteen dat ik me weer zo waardeloos voelde dat ik liefst ter plekke voor een auto was gesprongen. Het zijn mijn kinderen die mij op dit moment op de been houden, maar de kwaliteit van het leven is nog niet beter. Het gepieker en de onzekerheid over vanalles en nog wat maakt mij zo vermoeid en ik verpest zoveel voor mijzelf. Ik modder dus nog even voort
Bedankt voor de tip. Heb gelijk maar een potje visolie gehaald.quote:
[..]
Het is volgens mijn psychiater geen placebo. Het is wetenschappelijk bewezen dat omega 3/ visolie ook zou zorgen voor een betere stemming. Ik voel mij wel actiever en minder moe sinds ik omega 3 visolie 3 keer per dag gebruik.
Ik had hem ook gevraagd over CBD olie en hij zei dat daar geen wetenschappelijk
onderzoek is naar gedaan, maar dat ik het wel kon proberen.
3 keer per dag 1 visolie he! Niet alleen 1.quote:
[..]
Bedankt voor de tip. Heb gelijk maar een potje visolie gehaald.
Is ook niet mis om vitamine D te nemen. Zeker nu met de donkere dagen.
Ik slik dat nu ook iedere dag met multivitamine.
Het gebruik hangt af van het merk, sommige merken hebben een dusdanige dosering dat 1 keer per dag genoeg is. Dus altijd het etiket lezen.quote:
[..]
3 keer per dag 1 visolie he! Niet alleen 1.
Is ook niet mis om vitamine D te nemen. Zeker nu met de donkere dagen.
Ik slik dat nu ook iedere dag met multivitamine.
Ja oke helemaal gelijk. Sorry voor mijn waardeloze advies van net om klakkeloos 3 keer per dag te nemenquote:Op woensdag 24 oktober 2018 21:38 schreef STING het volgende:
[..]
Het gebruik hangt af van het merk, sommige merken hebben een dusdanige dosering dat 1 keer per dag genoeg is. Dus altijd het etiket lezen.
Ik pak ze gewoon met drie tegelijk.quote:
[..]
Ja oke helemaal gelijk. Sorry voor mijn waardeloze advies van net om klakkeloos 3 keer per dag te nemen
Waardeloos is ook weer een beetje overdrevenquote:
[..]
Ja oke helemaal gelijk. Sorry voor mijn waardeloze advies van net om klakkeloos 3 keer per dag te nemen
Trouwens wel aan te raden om visolie te nemen met alleen Omega 3.
Sommige merken hebben het gecombineerd met Omega 6, terwijl je dat vaak al genoeg via voeding binnenkrijgt.
Even een kleine update. Momenteel ben ik bijna vijf weken in opname. Het gaat een stuk beter, denk ik.. Ik heb een behoorlijk gat in mijn geheugen (van ongeveer een maand). Ik voel me wel meer mezelf en mijn omgeving durft weer adem te halen.
Hopelijk mag ik snel met ontslag
Fijn om te horenquote:
Hoi allemaal
Even een kleine update. Momenteel ben ik bijna vijf weken in opname. Het gaat een stuk beter, denk ik.. Ik heb een behoorlijk gat in mijn geheugen (van ongeveer een maand). Ik voel me wel meer mezelf en mijn omgeving durft weer adem te halen.
Hopelijk mag ik snel met ontslag
O wow! Heftig dat je bent opgenomen en zo’n groot gat in je geheugen hebt, maar wel heel fijn dat je weer jezelf voelt..quote:
Hoi allemaal
Even een kleine update. Momenteel ben ik bijna vijf weken in opname. Het gaat een stuk beter, denk ik.. Ik heb een behoorlijk gat in mijn geheugen (van ongeveer een maand). Ik voel me wel meer mezelf en mijn omgeving durft weer adem te halen.
Hopelijk mag ik snel met ontslag
Nog veel beterschap/ sterkte. En wees lief voor jezelf!
Sterkte!quote:
Hoi allemaal
Even een kleine update. Momenteel ben ik bijna vijf weken in opname. Het gaat een stuk beter, denk ik.. Ik heb een behoorlijk gat in mijn geheugen (van ongeveer een maand). Ik voel me wel meer mezelf en mijn omgeving durft weer adem te halen.
Hopelijk mag ik snel met ontslag
Neem de tijd
Dank je voor de update! Pas goed op jezelf!quote:
Hoi allemaal
Even een kleine update. Momenteel ben ik bijna vijf weken in opname. Het gaat een stuk beter, denk ik.. Ik heb een behoorlijk gat in mijn geheugen (van ongeveer een maand). Ik voel me wel meer mezelf en mijn omgeving durft weer adem te halen.
Hopelijk mag ik snel met ontslag
Inmiddels ben ik erachter dat ik ook op fok me lekker gestoord gedragen heb en hoor ik van vrienden hoe ik toen was (en nu ben) en dat was heel pijnlijk. Ik schaam me echt dood. Ik kan niks herinneren, alleen als ik teruglees wat ik allemaal deed en zei... *zakt heel diep weg onder de grond
Ik ben nu heel erg in een dal gevallen. Ik moet weer leren thuis te zijn, weer leren boodschappen te doen... Studie stoppen, uitkering aanvragen... Terwijl ik nu amper mijn kamertje uit durf te komen en daar maar op één plek durf te zitten.
Maar ik oefen! Met alles en langzaam aan gaat het de goede kant op.
Ik weet dat mijn smaak niet fantastisch is hoor! Alleen dit nummer geeft me nu heel erg veel steun
Daar heb je gelijk inquote:
Chiihiild, geef jezelf wat meer credit. Je ziekte wint soms en doet domme dingen. Jij blijft er tegen vechten en voor beter gaan!
Vandaag is het me gelukt om naar de winkel te gaan
En ik ben vanochtend twee uur alleen thuis geweest en voelde me goed
En volgens iedereen kom ik weer wat helderder over
Oké, ik ga proberen het zo te draaien. Elke dag overwin ik wel iets
Je hoeft niet altijd positief te doen he? Realistisch is ook prima. Bij niemand is het leven een groot feest. (Mijn alarmbelletjes gaan meestal af als je uberpositief begint te posten)quote:
[..]
Daar heb je gelijk in
Vandaag is het me gelukt om naar de winkel te gaan
En ik ben vanochtend twee uur alleen thuis geweest en voelde me goed
En volgens iedereen kom ik weer wat helderder over
Oké, ik ga proberen het zo te draaien. Elke dag overwin ik wel iets
Kleine stapjes, de ene keer vooruit, soms ook een stapje terug.
Heel tevreden om ochtend, heb ik besloten. Alleen de middag was al min en vanavond als een klein kind zitten janken bij de verpleging. Bleh! Maar ik heb besloten om morgen gewoon een goede dag te hebben
Het komt zoals het komt.quote:
Vandaag ben heen en weer aan het hinkelen.
Heel tevreden om ochtend, heb ik besloten. Alleen de middag was al min en vanavond als een klein kind zitten janken bij de verpleging. Bleh! Maar ik heb besloten om morgen gewoon een goede dag te hebben
Alles begint met loslaten.
Waarom lijkt het dat jij loslaten lastig vindt?
Is het uberhaupt goed dat je nu hier op Fok! bent?
Ik vind hem heel mooi. Dank je voor de nummerquote:
Dit liedje geeft me nu heel erg veel rust
Ik weet dat mijn smaak niet fantastisch is hoor! Alleen dit nummer geeft me nu heel erg veel steun
Weet je, sommige zaken horen nu eenmaal bij als persoon. Daar hoef je je niet voor te schamen.quote:
Dank jullie wel
Inmiddels ben ik erachter dat ik ook op fok me lekker gestoord gedragen heb en hoor ik van vrienden hoe ik toen was (en nu ben) en dat was heel pijnlijk. Ik schaam me echt dood. Ik kan niks herinneren, alleen als ik teruglees wat ik allemaal deed en zei... *zakt heel diep weg onder de grond
Ik ben nu heel erg in een dal gevallen. Ik moet weer leren thuis te zijn, weer leren boodschappen te doen... Studie stoppen, uitkering aanvragen... Terwijl ik nu amper mijn kamertje uit durf te komen en daar maar op één plek durf te zitten.
Maar ik oefen! Met alles en langzaam aan gaat het de goede kant op.
Verder ben ik blij weer berichte van je te zien.
Omdat ik dromen en wensen heb. Alles wat ik van mijn leven wilde maken, is weg nu. Dat is gewoon heel erg moeilijk te verkroppen... Ik wil alles onder controle willen hebben en nu heb ik bijna nergens controle op.quote:
[..]
Het komt zoals het komt.
Alles begint met loslaten.
Waarom lijkt het dat jij loslaten lastig vindt?
Is het uberhaupt goed dat je nu hier op Fok! bent?
En waarom zou ik niet op Fok zitten?
Dank je welquote:
[..]
Weet je, sommige zaken horen nu eenmaal bij als persoon. Daar hoef je je niet voor te schamen.
Verder ben ik blij weer berichte van je te zien.
en je hebt gelijk, alleen bij een ander kan ik het accepteren en bij mezelf gewoon niet Alles wat je in je leven wil hebben kan je weer opbouwen.quote:
Omdat ik dromen en wensen heb. Alles wat ik van mijn leven wilde maken, is weg nu. Dat is gewoon heel erg moeilijk te verkroppen... Ik wil alles onder controle willen hebben en nu heb ik bijna nergens controle op.
En waarom zou ik niet op Fok zitten?
Wel kijken naar wat ook realiteit kan worden.
Ik denk dat het begint met alles proberen los te laten, voordat jij pas kan in gaan zien hoe je leven daadwerkelijk in elkaar zit en waar je weer stapsgewijs invloed op uit kan gaan oefenen.
Je hebt heftige dingen meegemaakt, en je bent nu hier al, kan zijn dat dat bij bepaald vluchtgedrag hoort, zo maar een ideetje hoor.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 29-10-2018 16:40:43 ]
Afgelopen jaar best wel hard gevochten om te staan waar ik nu sta. Maar ik moet wel concluderen dat die dagelijkse worsteling gewoon keihard terug is.
Wat is die positie dan die ervoor zorgt dat je depressief bent. Kun je die positie of situatie niet veranderen?quote:
Ik ben na jarenlang aanmodderen en veel thuiszitten weer op het rechte pad. En nu zit ik dus eigenlijk weer in de positie die er in de eerste plaats voor zorgde dat ik depressief en doodongelukkig ben geraakt. Dus blijkbaar moet ik maar accepteren dat ik ongelukkig zal blijven en dat elke dag een worsteling blijft. Best wel een sneu inzicht eigenlijk. Ik heb mezelf best lang afgeschermd van die situaties waardoor ik het vergeten was en dacht dat het wel weg was.
Afgelopen jaar best wel hard gevochten om te staan waar ik nu sta. Maar ik moet wel concluderen dat die dagelijkse worsteling gewoon keihard terug is.
Tussen de mensen zitten zorgt daarvoor. Daar ontkom je niet aan als je studeert.quote:
[..]
Wat is die positie dan die ervoor zorgt dat je depressief bent. Kun je die positie of situatie niet veranderen?
En wat ligt daaronder? Heb je het bij alle mensen? Wat kan je wel beter laten voelen in die situaties?quote:
Tussen de mensen zitten zorgt daarvoor. Daar ontkom je niet aan als je studeert.
Ik weet wat eronder ligt, heel goed zelfs. Maar het verandert sowieso niet. Het gaat er juist om dat ik dat maar te accepteren heb, want dat is zelfs na een half jaar deeltijdtherapie nog niet weg.quote:
[..]
En wat ligt daaronder? Heb je het bij alle mensen? Wat kan je wel beter laten voelen in die situaties?
Ligt eraan wat. Kan je wat meer details geven?quote:
Hmm. Dat volwassenen mij niet beschermd hebben als kind waardoor ik nu trauma's heb en daar de gevolgen van ondervind op heel veel vlakken.quote:
[..]
Ligt eraan wat. Kan je wat meer details geven?
Klinkt ietwat herkenbaar. De blinde leidt nu de lamme. Maar goed. Het is een heel apathisch antwoord en wellicht niet wat je wilt horen, maar: that's life. Het heeft niet veel zin om in het verleden te graven om de pijn keer op keer opnieuw te ervaren. Ik betrap mezelf er ook op dat ik overanalyseer hoe mijn opvoeding mijn huidige persoonlijkheid beïnvloedt. Maar ik richt me liever op hoe ik vanaf nu kan veranderen om te breken met mijn verleden. Skills en ervaringen opdoen, om te compenseren wat ik gemist hebt.quote:
[..]
Hmm. Dat volwassenen mij niet beschermd hebben als kind waardoor ik nu trauma's heb en daar de gevolgen van ondervind op heel veel vlakken.
Ik kan je verhaal verder niet. Heb ooit veel in deze reeks gepost en lurkte net toevallig mee, nu de dagen korter worden en ik stukken melancholischer word (no pun intended).
Ok, ik weet niet waarom, maar wilde net op verzenden drukken. Krijg ineens feels.
Het is inderdaad een apathisch antwoord. Zou je antwoord anders zijn als je je beter had gevoeld?quote:
[..]
Klinkt ietwat herkenbaar. De blinde leidt nu de lamme. Maar goed. Het is een heel apathisch antwoord en wellicht niet wat je wilt horen, maar: that's life. Het heeft niet veel zin om in het verleden te graven om de pijn keer op keer opnieuw te ervaren. Ik betrap mezelf er ook op dat ik overanalyseer hoe mijn opvoeding mijn huidige persoonlijkheid beïnvloedt. Maar ik richt me liever op hoe ik vanaf nu kan veranderen om te breken met mijn verleden. Skills en ervaringen opdoen, om te compenseren wat ik gemist hebt.
Ik kan je verhaal verder niet. Heb ooit veel in deze reeks gepost en lurkte net toevallig mee, nu de dagen korter worden en ik stukken melancholischer word (no pun intended).
Ok, ik weet niet waarom, maar wilde net op verzenden drukken. Krijg ineens feels.
Ik graaf niet. Ik overanalyseer niet. Het zijn feiten. Ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij dat je als volwassene wegkijkt.
Dan had ik wel een ander antwoord gegeven ja.quote:
[..]
Het is inderdaad een apathisch antwoord. Zou je antwoord anders zijn als je je beter had gevoeld?
Ik graaf niet. Ik overanalyseer niet. Het zijn feiten. Ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij dat je als volwassene wegkijkt.
Maar op welke vlakken ondervind je gevolgen van je opvoeding? Noem eens een concreet voorbeeld.
Ik zie het overigens niet als wegkijken. Dat is wanneer je doet alsof er niets gebeurd is. Lijkt mij persoonlijk het beste om er lessen uit te trekken, maar verder ook te accepteren dat het verleden nou eenmaal het verleden is.
Oh. Maar er wordt ook gedaan alsof er niets is gebeurd.quote:
[..]
Dan had ik wel een ander antwoord gegeven ja.
Maar op welke vlakken ondervind je gevolgen van je opvoeding? Noem eens een concreet voorbeeld.
Ik zie het overigens niet als wegkijken. Dat is wanneer je doet alsof er niets gebeurd is. Lijkt mij persoonlijk het beste om er lessen uit te trekken, maar verder ook te accepteren dat het verleden nou eenmaal het verleden is.
Concrete voorbeelden ga ik hier niet geven.
Ik heb het over jou. Loslaten is niet hetzelfde wegkijken. En als je het over je ouders had: die gaan naar mijn ervaring hun fouten niet erkennen. Een simpele 'sorry' voor ogenschijnlijk kleine dingen die ik toch belangrijk vind, heb ik nog nooit gehoord.quote:
[..]
Oh. Maar er wordt ook gedaan alsof er niets is gebeurd.
Concrete voorbeelden ga ik hier niet geven.
Ok, dat is prima, gozer/meid. Vind het dan wel jammer dat ik en andere users je dan wel een stuk minder goed kunnen helpen. Snap de anonimiteit wel hoor.
Mooie datumquote:
Zondag 11-11 ga ik moet ontslag
. Aftel ze CotS!Ik heb vandaag toch maar een afspraak bij de huisarts gemaakt, want ik lijk toch weer wat weg te zakken
. Ik vermoed dat er ook hormonaal iets meespeelt, maar daar gaan we het dan nog maar eens over hebben... Heb de neiging om zo weer dat cirkeltje in te stappen van negatief denken en het lukt me nog wel om er niet continu in te zitten, maar het zou wel wat minder mogen.
Ik weet niet of je de pil slikt, maar ik merkte toen ik wisselde van merk wel een heel duidelijk verschil in mn gemoedstoestand. Ik ben toen met de pil gestopt en het ging daarna een heel stuk beter. Maar goed, geen idee of dit voor jou ook een oplossing isquote:
[..]
Ik heb vandaag toch maar een afspraak bij de huisarts gemaakt, want ik lijk toch weer wat weg te zakken
Heb de neiging om zo weer dat cirkeltje in te stappen van negatief denken en het lukt me nog wel om er niet continu in te zitten, maar het zou wel wat minder mogen.
Ik slik de pil en ik slik hem al een tijdje een aantal strips door omdat mijn stopweek echt niet tof is, ook voor de mensen om me heen.quote:
[..]
Ik weet niet of je de pil slikt, maar ik merkte toen ik wisselde van merk wel een heel duidelijk verschil in mn gemoedstoestand. Ik ben toen met de pil gestopt en het ging daarna een heel stuk beter. Maar goed, geen idee of dit voor jou ook een oplossing is
Ik ben dan ook bang voor wat het effect zou zijn als ik helemaal zou stoppen met de pil...
Ik merkte dat mijn stopweek heftiger was dan wanneer ik ongesteld zou zijn zonder pil. Als ik mn stopweek had, had ik de eerste 2 dagen suicidale gedachtes. Die had ik normaal alleen als ik langere tijd depressief was. En niet zomaar 2 dagen vanuit het niets.quote:
[..]
Ik slik de pil en ik slik hem al een tijdje een aantal strips door omdat mijn stopweek echt niet tof is, ook voor de mensen om me heen.
Ik ben dan ook bang voor wat het effect zou zijn als ik helemaal zou stoppen met de pil...
Zonder pil heb ik die gedachtes niet meer als ik ongesteld moet worden. Ja, ik heb een korter lontje en moet sneller huilen
maar dat is niks vergeleken met de situatie met pil..Ik was dan ook niet van plan om weg te kijken, waar heb je het over? Daarom vroeg ik ook hoe laat je dingen los? En hoe accepteer je je verleden?quote:
[..]
Ik heb het over jou. Loslaten is niet hetzelfde wegkijken. En als je het over je ouders had: die gaan naar mijn ervaring hun fouten niet erkennen. Een simpele 'sorry' voor ogenschijnlijk kleine dingen die ik toch belangrijk vind, heb ik nog nooit gehoord.
Ok, dat is prima, gozer/meid. Vind het dan wel jammer dat ik en andere users je dan wel een stuk minder goed kunnen helpen. Snap de anonimiteit wel hoor.
"That's life" is nogal veralgemeniserend, sorry.
Ik geloof verder ook niet dat je mijn persoonlijke informatie nodig hebt om iets meer nuance in adviezen te stoppen.
But hey, thanks anyway, gozer.
weet je wat je wil loslaten?quote:Op dinsdag 30 oktober 2018 21:13 schreef Melancholia_war het volgende:
[..]
Ik was dan ook niet van plan om weg te kijken, waar heb je het over? Daarom vroeg ik ook hoe laat je dingen los? En hoe accepteer je je verleden?
"That's life" is nogal veralgemeniserend, sorry.
Ik geloof verder ook niet dat je mijn persoonlijke informatie nodig hebt om iets meer nuance in adviezen te stoppen.
But hey, thanks anyway, gozer.
[ Bericht 54% gewijzigd door Melancholia_war op 30-10-2018 21:22:53 ]
Je had het over "niet met je hoofd bij kunnen om als volwassene weg te kijken". Het was niet voor mij duidelijk over wie je het had, vandaar de eerste paar zinnen in mijn vorige post.quote:
[..]
Ik was dan ook niet van plan om weg te kijken, waar heb je het over? Daarom vroeg ik ook hoe laat je dingen los? En hoe accepteer je je verleden?
"That's life" is nogal veralgemeniserend, sorry.
Ik geloof verder ook niet dat je mijn persoonlijke informatie nodig hebt om iets meer nuance in adviezen te stoppen.
But hey, thanks anyway, gozer.
En "dingen loslaten" is ook veralgemeniserend, vandaar dat ik ook enkel met een algemeen antwoord kan komen. Een ex loslaten, de pijn loslaten van het in armoede opgroeien, een ouder loslaten met losse handjes of een verwaarloosde jeugd loslaten zijn vier totaal verschillende dingen. Dus ja, ik snap dat je je anonimiteit wilt waarborgen, maar met zo'n abstracte vraagstuk kan ik niet veel. Het is ook niet zo dat ik je hele levensverhaal hoef te weten met alle namen van iedereen die een rol speelde. Ik zie je username heel af en toe langskomen, dus voor mij ben je ook maar een spook. Tenzij je mij kent (al dan niet via iemand), maar dat lijkt me sterk. Maar goed, nogmaals, het is je goed recht.
Als je er niet veel mee kunt hoeft dat ook niet hoor. No worries. Toch bedankt voor je poging.quote:
[..]
Je had het over "niet met je hoofd bij kunnen om als volwassene weg te kijken". Het was niet voor mij duidelijk over wie je het had, vandaar de eerste paar zinnen in mijn vorige post.
En "dingen loslaten" is ook veralgemeniserend, vandaar dat ik ook enkel met een algemeen antwoord kan komen. Een ex loslaten, de pijn loslaten van het in armoede opgroeien, een ouder loslaten met losse handjes of een verwaarloosde jeugd loslaten zijn vier totaal verschillende dingen. Dus ja, ik snap dat je je anonimiteit wilt waarborgen, maar met zo'n abstracte vraagstuk kan ik niet veel. Het is ook niet zo dat ik je hele levensverhaal hoef te weten met alle namen van iedereen die een rol speelde. Ik zie je username heel af en toe langskomen, dus voor mij ben je ook maar een spook. Tenzij je mij kent (al dan niet via iemand), maar dat lijkt me sterk. Maar goed, nogmaals, het is je goed recht.
Dankjewel voor je reactie, ik stel het enorm op prijs!quote:
Ik lees tips over visolie en ga dat ook maar eens proberen denk ik, baat het niet dan schaadt het niet toch?
Verder mooie woorden van Phineas en een mooi streven. Ik hoop dat het haalbaar is voor je, maar aan je instelling zal het in ieder geval niet liggen
Duracellkonijntje, heel moeilijk van je moeder en ik hoop dat het je lukt om het los te zien van jou als persoon. Haar depressie maakt niet dat jij een slechte zoon zou zijn (geweest). Ik denk eerder dat het haar onvermogen is om moeder te zijn voor jou. Herkenbaar namelijk, hier ook een moeder met verscheidene burn outs en depressies, inclusief zm poging. Als kind al worstelde ik met het gevoel haar te moeten ontlasten, te moeten 'zorgen voor', uiteindelijk heeft het een wig tussen ons gedreven. Toen ze later aan zichzelf ging werken, heeft ze uitgesproken dat ze nooit echt heeft geweten hoe moeder te zijn en dat ze dat nog steeds niet weet. Dat ze altijd haar best heeft moeten doen om die moederrol op zich te nemen, want het kwam nooit 'vanzelf'. Dat was moeilijk te horen, maar bracht mij ook een soort van rust. Daarmee gaf ze immers ook aan dat ik kon stoppen met het zoeken naar een moeder, dat was ze niet en zou ze nooit worden. Maar ook dat het dus bij haar lag en niet bij mij, want ik heb me met regelmaat een slechte dochter gevoeld omdat ik niet meer voor haar kon of wilde (ivm eigen leven) doen. Ik hoop dat jij ook ergens die rust kan vinden, want het is ook zwaar voor jou en dat ziet ze kennelijk niet in waardoor jij ten onrechte wordt beschuldigd terwijl je zo je best doet en hebt gedaan. Durf voor jezelf te kiezen, laat jezelf niet meetrekken want jij hebt er recht op om gelukkig te mogen zijn.
Ik heb mijn medicatie vorige week laten ophogen naar het maximum, 20mg per dag, daar stond de huisarts ook achter. Ik merk meteen weer dat mijn hoofd wazig word, vervelende bijwerking maar dat zal wel weer weggaan. Vooralsnog nog steeds niet daverend veel succes. Afgelopen week had ik ruzie met mijn vrouw en ik merkte meteen dat ik me weer zo waardeloos voelde dat ik liefst ter plekke voor een auto was gesprongen. Het zijn mijn kinderen die mij op dit moment op de been houden, maar de kwaliteit van het leven is nog niet beter. Het gepieker en de onzekerheid over vanalles en nog wat maakt mij zo vermoeid en ik verpest zoveel voor mijzelf. Ik modder dus nog even voort
Het schuldgevoel is heel lang iets geweest wat enorm aan me geknaagd heeft en dit heb ik pas recentelijk los kunnen laten, wat ergens eigenlijk bizar is. Het is inderdaad lastig om te realiseren dat je eigenlijk geen ouder hebt waar je op kan leunen, ondanks dat je het eigenlijk gewoon gewend bent geraakt.Ik ben blij dat je op dat gebied stappen hebt kunnen maken en ondanks alles hoop ik dat het beter gaat met je moeder nu. Mijn moeder is nogsteeds erg boos en heeft begin deze week aangegeven geen contact te willen. Ze verwacht van mij en mijn zusje dat wij al maar contact opnemen, omdat ze verder niemand heeft. We staan lijnrecht tegenover elkaar en nu ze ook weer gestopt is met haar therapie ben ik om eerlijk gezegd bang dat het wel eens hard bergafwaarts kan gaan.
Misschien komt het ooit weer goed, wat zeker kan. Alleen momenteel zie ik niet in hoe dit zou moeten gaan. Ik kies er nu in ieder geval voor om me niet schuldig te voelen en mijn eigen leven te bouwen, want afgezien van deze problematiek gaat mijn leven best lekker.
PS:
Ik zag dat je bezig bent met supplementen.
Ik slik nu ongeveer een maand 20mg CBD-olie in capsulevorm per dag en ervaar erg positieve resultaten. Ik luister veel podcasts over (mentale) gezondheid en een thema wat veel naar voren komt is de relatie tussen ontsteking in je maag-darmkanaal en depressie/angstklachten.Deze zijn sterk te verminderen door verwerkte koolhydraten (bloem, pasta, witte rijst) en suikers enorm te verminderen en bepaalde supplementen te slikken (zoals CBD). CBD heeft voor mij wonderen gedaan voor het balanceren van mijn hormonen tot nu toe. Ik heb weer een libido en mijn mentale gesteldheid is enorm vooruitgegaan door de combinatie van het bovenstaande.
Als je het interessant vindt, kijk eens de interviews met ene Chris Kresser op Youtube bij de podcast van Joe Rogan. Hopelijk heb je er wat aan, want het heeft mij enorm geholpen!
Melancholia, loslaten is iets dat je niet zomaar doet en waar voor iedereen een ander proces bij komt kijken vrees ik. Ik heb veel therapieën geprobeerd, diverse medicaties geprobeerd. Daarnaast heb ik geprobeerd te schrijven, te praten, te sporten. De conclusie die ik na een lange weg heb getrokken is dat ik mij er het beste bij voel om dat wat is geweest te laten voor wat het is. Niets kan zaken ongedaan maken. Sorry's hoef je niet van iedereen te verwachten en zelfs al komt er een sorry, maakt het nog steeds niets goed en lost het niets op. Sterker nog, toen mijn moeder haar excuses aanbood voor gedane zaken, voelde ik eerst een soort van erkenning maar werd het daarna juist complexer. Want daarvoor kon ik boos zijn op haar, nu ligt dat opeens een stuk anders omdat zij ook blijkt te worstelen met gevoelens en situaties wat bij mij hele gemengde gevoelens oproept. Want het gaat opeens ook over haar pijn, haar onmacht, hoe zij er nu in staat. Die sorry heeft het voor mij dus vermoeilijkt. Die emoties voel ik niet bij mijn vader, met wie ik geen contact meer heb.
Ga bij jezelf te rade wat jij nodig hebt om door te gaan met je leven. Krampachtig proberen los te laten heeft er bij mij toe geleid dat ik er juist in bleef hangen. Alle therapeuten die het hadden over verwerking, zonder dat ze mij kenden, zij baseren hun werkwijze op theorie. Verwerken betekent voor mij graven in dingen waar ik niet in wil graven. Het te diep graven heeft bij mij geleid tot zm pogingen waar ik niet trots op ben. Mij helpt het juist om niet meer stil te staan bij het verleden. Ik weet dat het mij heeft gevormd tot wie ik nu ben, maar voor de rest probeer ik het te laten. Ik vermijd situaties die triggeren en probeer te focussen op die dingen en mensen die mijn energie verdienen.
Feitelijk dus wel zoals Gary zegt: that's life. Je moet het ermee doen. En hoe je dat doet, is heel persoonlijk en afhankelijk van wie jij bent, wat je wil, wat je kan, etc. Sterkte!
Volgens mij wordt loslaten vaak ten onrechte verward met er niet meer aan denken of overwinnen of vechten tegen. Volgens mij is laten gaan juist het verzet opgeven, accepteren dat de feiten zijn zoals ze zijn en jezelf (en anderen) daarvoor vergeven. En accepteren dat dingen invloed op je (gehad) hebben.
Ook anderen vergeven doe je uiteindelijk voor jezelf en om te zorgen dat jij er geen last meer van hebt.
Vrager heeft nu last van het feit dat hij als kind niet beschermd is door de daarvoor verantwoordelijke volwassenen. Dat heeft je ws gevormd. Accepteer dat dat zois. Dat bepaalde (nare?) trekjes of onvolkomenheden daardoor zijn ontstaan. Vergeef jezelf dat je ze hebt en maak het beste van je leven ondanks die trekjes, hou van jezelf ondanks de gebreken. Werk er aan vanuit een accepterende en liefhebbende blik, ipv wegduwen en bestaansrecht ontkennen.
Oke... die ga ik overschrijven en ophangen... Niet aan mij bedoelt, maar je raakt me er echt meequote:
Volgens mij wordt loslaten vaak ten onrechte verward met er niet meer aan denken of overwinnen of vechten tegen. Volgens mij is laten gaan juist het verzet opgeven, accepteren dat de feiten zijn zoals ze zijn en jezelf (en anderen) daarvoor vergeven. En accepteren dat dingen invloed op je (gehad) hebben.
Ok, sterkte en succes in ieder geval.quote:
[..]
Als je er niet veel mee kunt hoeft dat ook niet hoor. No worries. Toch bedankt voor je poging.
Niet aan jou gericht nee, maar als het jou helpt om op te houden met je excuses aanbieden voor elke adenteug..quote:
[..]
Oke... die ga ik overschrijven en ophangen... Niet aan mij bedoelt, maar je raakt me er echt mee
Hahaha, ik zeg al veel minder vaak sorry dan eerst (zeggen mijn moeder, al doe ik het alsnog irritant vaak) en durf ook keuzes voor mezelf te maken, zelfs als het een ander beïnvloedquote:
[..]
Niet aan jou gericht nee, maar als het jou helpt om op te houden met je excuses aanbieden voor elke adenteug..
quote:
[..]
Hahaha, ik zeg al veel minder vaak sorry dan eerst (zeggen mijn moeder, al doe ik het alsnog irritant vaak) en durf ook keuzes voor mezelf te maken, zelfs als het een ander beïnvloed
En ik heb vandaag de hele middag thuis met verlof en morgen de hele dag
CotS landt weer
Was dat tegen mij? Want ik ben geen Ninja, maar Nijnaquote:
dus ff checken DP wat een mooie tekst schrijf je daar, ik denk dat die voor veel mensen helpend kan zijn.
Ik heb een vraag aan degenen hier die wel eens suïcidale gedachten hebben. Ik zal 'm in een spoiler zetten om te voorkomen dat mensen die het moeilijk vinden het daarover te hebben er last van krijgen.
SPOILERVandaag sprak ik met mijn lief over zijn CGT. Hij wil er mee stoppen omdat het hem steeds een aantal dagen kost om van een sessie bij te komen. Over zichzelf praten vindt hij moeilijk omdat hij steeds bij hetzelfde uit komt: hij wil dood. Hij is niet 'actief suïcidaal' maar het idee speelt altijd op de achtergrond in zijn gedachten. Wat ik me nu dus afvraag is of ik dat als kennisgeving moet aannemen (heb ik nu gedaan met als opmerking alleen iets van 'gatver wat vervelend dat die gedachten weer zo terug zijn' en een knuffel) of dat ik het er juist wel over moet hebben/er naar moet vragen? Ik weet dat jullie ervaringsdeskundigen zijn en geen medici dus ik vraag geen medisch advies, enkel jullie meningen en wellicht ervaringen. Alvast heel erg bedankt als je er over wil nadenken met me.
quote:
Welkom terug CotS, fijn je weer te lezen. Top dat je volgende week naar huis gaat!
DP wat een mooie tekst schrijf je daar, ik denk dat die voor veel mensen helpend kan zijn.
Ik heb een vraag aan degenen hier die wel eens suïcidale gedachten hebben. Ik zal 'm in een spoiler zetten om te voorkomen dat mensen die het moeilijk vinden het daarover te hebben er last van krijgen.SPOILERVandaag sprak ik met mijn lief over zijn CGT. Hij wil er mee stoppen omdat het hem steeds een aantal dagen kost om van een sessie bij te komen. Over zichzelf praten vindt hij moeilijk omdat hij steeds bij hetzelfde uit komt: hij wil dood. Hij is niet 'actief suïcidaal' maar het idee speelt altijd op de achtergrond in zijn gedachten. Wat ik me nu dus afvraag is of ik dat als kennisgeving moet aannemen (heb ik nu gedaan met als opmerking alleen iets van 'gatver wat vervelend dat die gedachten weer zo terug zijn' en een knuffel) of dat ik het er juist wel over moet hebben/er naar moet vragen? Ik weet dat jullie ervaringsdeskundigen zijn en geen medici dus ik vraag geen medisch advies, enkel jullie meningen en wellicht ervaringen. Alvast heel erg bedankt als je er over wil nadenken met me.
SPOILERMoeilijk. In de theorie geloof ik heel erg in zelfbeschikking. Iedereen heeft het recht zelf te bepalen wanneer hij er mee op wil houden en mee klaar is. Leuke theorie, maar moeilijk wanneer het in de praktijk dichterbij komt. Ik zou wel proberen uit te stralen / over te brengen dat je de keuze zult respecteren en accepteren, maar dat je zijn keuze moeilijk vindt en altijd zal blijven vinden. Wel, in zijn geval, zou ik bij hem aangeven dat er uit stappen altijd nog kan. Dus laat je door de mangel halen zoveel als nodig is, in de hoop op een betere toekomst. Als die toekomst komt ben je blij dat je niet voor de dood hebt gekozen. Als het niet komt kun je dan altijd nog besluiten dat je voor een einde kiest.
Thanks je hebt mij verslaafd gemaakt aan het nummer.quote:
Dit liedje geeft me nu heel erg veel rust
Ik weet dat mijn smaak niet fantastisch is hoor! Alleen dit nummer geeft me nu heel erg veel steun
Graag gedaanquote:
[..]
Thanks je hebt mij verslaafd gemaakt aan het nummer.
Hier wordt hij ook grijs gedraaidEven in de DM gereageerdquote:
Welkom terug CotS, fijn je weer te lezen. Top dat je volgende week naar huis gaat!
DP wat een mooie tekst schrijf je daar, ik denk dat die voor veel mensen helpend kan zijn.
Ik heb een vraag aan degenen hier die wel eens suïcidale gedachten hebben. Ik zal 'm in een spoiler zetten om te voorkomen dat mensen die het moeilijk vinden het daarover te hebben er last van krijgen.SPOILERVandaag sprak ik met mijn lief over zijn CGT. Hij wil er mee stoppen omdat het hem steeds een aantal dagen kost om van een sessie bij te komen. Over zichzelf praten vindt hij moeilijk omdat hij steeds bij hetzelfde uit komt: hij wil dood. Hij is niet 'actief suïcidaal' maar het idee speelt altijd op de achtergrond in zijn gedachten. Wat ik me nu dus afvraag is of ik dat als kennisgeving moet aannemen (heb ik nu gedaan met als opmerking alleen iets van 'gatver wat vervelend dat die gedachten weer zo terug zijn' en een knuffel) of dat ik het er juist wel over moet hebben/er naar moet vragen? Ik weet dat jullie ervaringsdeskundigen zijn en geen medici dus ik vraag geen medisch advies, enkel jullie meningen en wellicht ervaringen. Alvast heel erg bedankt als je er over wil nadenken met me.
voel ik me net wat gemakkelijker bijquote:
Welkom terug CotS, fijn je weer te lezen. Top dat je volgende week naar huis gaat!
DP wat een mooie tekst schrijf je daar, ik denk dat die voor veel mensen helpend kan zijn.
Ik heb een vraag aan degenen hier die wel eens suïcidale gedachten hebben. Ik zal 'm in een spoiler zetten om te voorkomen dat mensen die het moeilijk vinden het daarover te hebben er last van krijgen.SPOILERVandaag sprak ik met mijn lief over zijn CGT. Hij wil er mee stoppen omdat het hem steeds een aantal dagen kost om van een sessie bij te komen. Over zichzelf praten vindt hij moeilijk omdat hij steeds bij hetzelfde uit komt: hij wil dood. Hij is niet 'actief suïcidaal' maar het idee speelt altijd op de achtergrond in zijn gedachten. Wat ik me nu dus afvraag is of ik dat als kennisgeving moet aannemen (heb ik nu gedaan met als opmerking alleen iets van 'gatver wat vervelend dat die gedachten weer zo terug zijn' en een knuffel) of dat ik het er juist wel over moet hebben/er naar moet vragen? Ik weet dat jullie ervaringsdeskundigen zijn en geen medici dus ik vraag geen medisch advies, enkel jullie meningen en wellicht ervaringen. Alvast heel erg bedankt als je er over wil nadenken met me.
SPOILERIedereen heeft wel eens gedachte over er rust te vinden door bv er een einde aan te maken.. bij de ene persoon komt die gedachte op bij een nieuwsitem over iemand die zelfmoord pleegt tot andere die serieus nadenken hoe ze dat willen doen
De beste opmerking die ik in mijn slechte periode kreeg van mijn psychiater, 90% van de mensen wil niet dood, maar wilt een ander leven dan dat hij nu heeft.
Praten is altijd goed, aan hem de keuze of hij zijn gedachten met jou wilt delen
Echter na 10 maanden alprozolam te gebruiken, ongezond alcoholgebruik (wat ik mijn geval een te groot risico vind momenteel) ga ik de komende tijd met mijzelf aan de slag.
Te beginnen met (onder dokterstoezicht) stoppen met de alprozolam en binnen nu en 3 weken cold turkey zeer matigen met alcohol met een weekje dubai.
Daarna ga ik wel zien hoe alles ervoor staat en bedenken of ik een zelfde soort functie qua werk ga zoeken of flinke stap terug/ iets met voldoening ga doen.
Alles stap voor stap, op deze manier van leven van de afgelopen jaar brand ik mijn kaars heel snel op
Ik zou aan hem vragen wat hij zelf fijn zou vinden! Misschien met een openingszin als dat je af en toe nog moet denken aan wat hij zei en er voor hem wil zijn, maar niet goed weet hoe je dat het beste kunt 'doen'?quote:
Welkom terug CotS, fijn je weer te lezen. Top dat je volgende week naar huis gaat!
DP wat een mooie tekst schrijf je daar, ik denk dat die voor veel mensen helpend kan zijn.
Ik heb een vraag aan degenen hier die wel eens suïcidale gedachten hebben. Ik zal 'm in een spoiler zetten om te voorkomen dat mensen die het moeilijk vinden het daarover te hebben er last van krijgen.SPOILERVandaag sprak ik met mijn lief over zijn CGT. Hij wil er mee stoppen omdat het hem steeds een aantal dagen kost om van een sessie bij te komen. Over zichzelf praten vindt hij moeilijk omdat hij steeds bij hetzelfde uit komt: hij wil dood. Hij is niet 'actief suïcidaal' maar het idee speelt altijd op de achtergrond in zijn gedachten. Wat ik me nu dus afvraag is of ik dat als kennisgeving moet aannemen (heb ik nu gedaan met als opmerking alleen iets van 'gatver wat vervelend dat die gedachten weer zo terug zijn' en een knuffel) of dat ik het er juist wel over moet hebben/er naar moet vragen? Ik weet dat jullie ervaringsdeskundigen zijn en geen medici dus ik vraag geen medisch advies, enkel jullie meningen en wellicht ervaringen. Alvast heel erg bedankt als je er over wil nadenken met me.
Jij mag ermee doen wat jij ermee wil doen.quote:SPOILERVandaag sprak ik met mijn lief over zijn CGT. Hij wil er mee stoppen omdat het hem steeds een aantal dagen kost om van een sessie bij te komen. Over zichzelf praten vindt hij moeilijk omdat hij steeds bij hetzelfde uit komt: hij wil dood. Hij is niet 'actief suïcidaal' maar het idee speelt altijd op de achtergrond in zijn gedachten. Wat ik me nu dus afvraag is of ik dat als kennisgeving moet aannemen (heb ik nu gedaan met als opmerking alleen iets van 'gatver wat vervelend dat die gedachten weer zo terug zijn' en een knuffel) of dat ik het er juist wel over moet hebben/er naar moet vragen? Ik weet dat jullie ervaringsdeskundigen zijn en geen medici dus ik vraag geen medisch advies, enkel jullie meningen en wellicht ervaringen. Alvast heel erg bedankt als je er over wil nadenken met me.
Oh, sorry.quote:
[..]
Was dat tegen mij? Want ik ben geen Ninja, maar Nijna
Maar ja, was tegen jou
Je bent niet de eerste (en ook vast niet de laatste) die ninja leest hoorquote:
.Balen dat je het herkent... ik heb vandaag en gisteren iets meer goede moed, ik merk dat de zon daar toch ook wel invloed op heeft...
Wordt het toch weer later? Is er iets veranderd?quote:
Ze zitten enorm te rommelen met mijn ontslagdatum... Dat is zo frustrerend.
Naja... er zijn een paar verpleegkundige met elkaar in discussie over wat wijsheid is. Dinsdag heb ik een ZAG. De een zegt dat ik op die dag weg ga. De ander zegt dat ik die donderdag ga. Weer een ander heeft het over zondag de elfde en nog een die praat over maandag de twaalfde...quote:
[..]
Wordt het toch weer later? Is er iets veranderd?
Morgen maar even kortsluiten met de arts
Ik merk dat het echt vlagen zijn. Het spijpelt wel door, de hele dag, zeg maar.quote:
[..]
Je bent niet de eerste (en ook vast niet de laatste) die ninja leest hoor
Balen dat je het herkent... ik heb vandaag en gisteren iets meer goede moed, ik merk dat de zon daar toch ook wel invloed op heeft...
Het gekke is dat ik normaal eigenlijk niets merk van de lorazepam. Ik vraag me af hoe dat komt.
Wat ik hieruit van mezelf herken is dat ik altijd domme dingen zeg, ontremd ben (ben ik eigenlijk altijd) en alles als blunder aanvoel wanneer ik zenuwachtig ben. Een benzo maakt je wel rustiger, maar haalt niet de angst en zenuwen weg. Als ik het zo lees is het gewoon een uitdaging en wordt het vanzelf gemakkelijker. En weeg niet alles wat je zegt, waarom je lacht etc op een gouden weegschaaltje. De kans is groot dat de rest het niet eens merkt.quote:
Ik ben sinds kort bij een koor. Door sociale angst en faalangst heb ik veel spanning, buikpijn en misselijkheid voordat ik ernaartoe ga. Niet echt fijn en dat beperkt natuurlijk ook het zingen dus neem ik lorazepam. Dat werkt goed, maar het maakt me ook wappie en ontremd. Soms flap ik er iets stoms uit bij een gesprekje, lach ik snel om iets en ik ben er niet helemaal bij met mijn hoofd (dit gebeurt normaal ook wel maar nu is het anders). Daardoor schaam ik me, ik kom stom over. Herkent iemand dit? Volgende keer maar de dosis verlagen. En daarna zonder, als test.
Het gekke is dat ik normaal eigenlijk niets merk van de lorazepam. Ik vraag me af hoe dat komt.
En mijn complimenten dat je bent begonnen bij een koor. Echt heel erg dapper.
Gewoon lekker jezelf zijn.quote:
Ik ben sinds kort bij een koor. Door sociale angst en faalangst heb ik veel spanning, buikpijn en misselijkheid voordat ik ernaartoe ga. Niet echt fijn en dat beperkt natuurlijk ook het zingen dus neem ik lorazepam. Dat werkt goed, maar het maakt me ook wappie en ontremd. Soms flap ik er iets stoms uit bij een gesprekje, lach ik snel om iets en ik ben er niet helemaal bij met mijn hoofd (dit gebeurt normaal ook wel maar nu is het anders). Daardoor schaam ik me, ik kom stom over. Herkent iemand dit? Volgende keer maar de dosis verlagen. En daarna zonder, als test.
Het gekke is dat ik normaal eigenlijk niets merk van de lorazepam. Ik vraag me af hoe dat komt.
Zo doorgaan dus.
Knap dat je gaat
En hoe je overkomt kan je het beste zien aan hoe anderen op je reageren
Dinsdag!
Sterkte Droopie. Klinkt heftig allemaal weer. Ga je alleen naar Dubai?quote:
Ik heb van mijn huidige werkgever 6 weken betaald verlof gekregen en daarna verloopt mijn contract, de stress in mijn lichaam verdwijnt niet echt.
Echter na 10 maanden alprozolam te gebruiken, ongezond alcoholgebruik (wat ik mijn geval een te groot risico vind momenteel) ga ik de komende tijd met mijzelf aan de slag.
Te beginnen met (onder dokterstoezicht) stoppen met de alprozolam en binnen nu en 3 weken cold turkey zeer matigen met alcohol met een weekje dubai.
Daarna ga ik wel zien hoe alles ervoor staat en bedenken of ik een zelfde soort functie qua werk ga zoeken of flinke stap terug/ iets met voldoening ga doen.
Alles stap voor stap, op deze manier van leven van de afgelopen jaar brand ik mijn kaars heel snel op
Het zou ook zonde zijn als je het forceert en daardoor niet meer naar koor zou durven zeg maar.
CotS, wat fijn dat het goed gaat en dat je ontslagdatum weer dichterbij is!
Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts na heel wat wikken en wegen.
En natuurlijk voel ik me nu weer wat beter, gelukkig. Maar ik laat de afspraak toch maar staan.
Had ook nog iets anders te bespreken namelijk
.En ik heb van de week mijn oude sport (golf) weer opgepakt, kijken of ik de slag weer wat te pakken kan krijgen en weer ergens lid wil gaan worden.
Jij ook weer succes Nijna, goed dat je wel gaat. Al is het maar weer even besproken toch.quote:
Kuolema, wat goed, bij een koor! Misschien dat naar mate je vaker gaat, de spanning iets terug loopt? Goed voornemen om af te bouwen met de aplrazolam. Misschien niet te snel willen... ik bedoel niet dat je persé langer moet doorgebruiken, maar staar je niet blind op dat het zonder moet kunnen, maar kijk naar wat je denkt dat werkt.
Het zou ook zonde zijn als je het forceert en daardoor niet meer naar koor zou durven zeg maar.
CotS, wat fijn dat het goed gaat en dat je ontslagdatum weer dichterbij is!
Ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts na heel wat wikken en wegen.
En natuurlijk voel ik me nu weer wat beter, gelukkig. Maar ik laat de afspraak toch maar staan.
Had ook nog iets anders te bespreken namelijk
En ik heb van de week mijn oude sport (golf) weer opgepakt, kijken of ik de slag weer wat te pakken kan krijgen en weer ergens lid wil gaan worden.
Geen fijne dag met je moeder gehad?quote:
Vandaag een beetje een zure dag. Even weer vol met mijn neus op de feiten gedrukt en dat doet pijn. Maar goed, voelen hoort bij hert leven.
Het was heel erg fijn met mijn moeder, maar we hebben wel een paar lastige gesprekken gehad, over financiën en mijn toekomst. En dat allemaal is niet zo rooskleurig momenteel, dus dat hakt er wel in. En dan blijf je maar uitzoeken en doorzoeken en rekenen etc. Dat maakt me gewoon heel erg verdrietig en het lukt me maar niet om ermee te stoppen... Ik houd even het toneelstukje van alles is oké gewoon even niet vol.quote:
[..]
Geen fijne dag met je moeder gehad?
Misschien is het tijd voor eens en voor altijd te stoppen met toneelspelen? Je zult zien, veel zal makkelijker gaan.quote:
[..]
Het was heel erg fijn met mijn moeder, maar we hebben wel een paar lastige gesprekken gehad, over financiën en mijn toekomst. En dat allemaal is niet zo rooskleurig momenteel, dus dat hakt er wel in. En dan blijf je maar uitzoeken en doorzoeken en rekenen etc. Dat maakt me gewoon heel erg verdrietig en het lukt me maar niet om ermee te stoppen... Ik houd even het toneelstukje van alles is oké gewoon even niet vol.
+1quote:
[..]
Misschien is het tijd voor eens en voor altijd te stoppen met toneelspelen? Je zult zien, veel zal makkelijker gaan.
Fijn je weer terug te zien!quote:
[..]
Het was heel erg fijn met mijn moeder, maar we hebben wel een paar lastige gesprekken gehad, over financiën en mijn toekomst. En dat allemaal is niet zo rooskleurig momenteel, dus dat hakt er wel in. En dan blijf je maar uitzoeken en doorzoeken en rekenen etc. Dat maakt me gewoon heel erg verdrietig en het lukt me maar niet om ermee te stoppen... Ik houd even het toneelstukje van alles is oké gewoon even niet vol.
Van wie moet je toneelspelen?
Niet voor iedereen is het perfecte leven huisje/boompje/beestje/werkquote:
[..]
Het was heel erg fijn met mijn moeder, maar we hebben wel een paar lastige gesprekken gehad, over financiën en mijn toekomst. En dat allemaal is niet zo rooskleurig momenteel, dus dat hakt er wel in. En dan blijf je maar uitzoeken en doorzoeken en rekenen etc. Dat maakt me gewoon heel erg verdrietig en het lukt me maar niet om ermee te stoppen... Ik houd even het toneelstukje van alles is oké gewoon even niet vol.
Probeer je eigen weg te vinden
ga naar de dokterquote:
Ik zit met de angst om te gaan slapen. Ik ben in het algemeen niet bang voor slaap zelf, maar meer voor het feit dat ik weer niet ga kunnen slapen en die negatieve gedachtes leiden tot lichte paniekaanvallen die me alleen in bed overkomen. Ik sliep voorheen gewoon normaal tot mijn vriendin voor een langere tijd weg ging en ik niet meer samen kon slapen. (3 weken geleden). Sinds dien overvalt de angst en alleenheid me echt elke avond..
je hebt helemaal gelijk, denk ik. Ik zit nu al vijf minuten naar je zin te staren en proberen er een "maar" op verzinnen. Maar iedereen heeft er meer aan als ik gewoon vertel hoe het gaat... alleen ik vind dat doodeng. Maar goed, angsten zijn erom om overwonnen te wordenquote:
[..]
Misschien is het tijd voor eens en voor altijd te stoppen met toneelspelen? Je zult zien, veel zal makkelijker gaan.
Dank je wel
Van mezelfquote:
[..]
Fijn je weer terug te zien!
Van wie moet je toneelspelen?
Ik moet van mezelf altijd lief, vrolijk, gezellig etc zijn. Alleen nu ben ik dat gewoon even niet en heb ik ook niet het fut om dat te doen.Klopt... en ik heb gisteren een heel confronterend gesprek met mijn moeder en die kwam met allerlei tips en dingen aan zetten. En ik probeer dat allemaal direct te regelen, alleen dat hoeft niet (ik heb gisteren naar het gesprek alleen het leuke gedaan, me aangemeld voor de stadjerspas). En verder even laten wachten tot maandag.quote:
[..]
Niet voor iedereen is het perfecte leven huisje/boompje/beestje/werk
Probeer je eigen weg te vinden
Gelijk gaan regelen meis, Medicatie is belangrijk en moet verandering altijd overlegd worden met een arts. Sterktequote:
Oeps ... Ik dacht dat ik nog een potje Wellbutrin had, maar kwam er vandaag achter dat het doosje dat ik nog had liggen al leeg was. Nu twijfel ik of ik maandag moet vragen om een nieuw recept (na twee dagen zonder dus) of het gewoon zo laat, omdat ik donderdag een afspraak heb met de psychiater omdat het medicijn niet lijkt te werken en ik dus toch al van plan was te stoppen. En ik vind mailen moeilijk. Maar ik twijfel toch of ik wel echt wil stoppen. En als ik dat wel doe is afbouwen misschien beter. Dus ik weet het niet.
Dat is naar... de perfecte tip weet ik nietquote:
Ik zit met de angst om te gaan slapen. Ik ben in het algemeen niet bang voor slaap zelf, maar meer voor het feit dat ik weer niet ga kunnen slapen en die negatieve gedachtes leiden tot lichte paniekaanvallen die me alleen in bed overkomen. Ik sliep voorheen gewoon normaal tot mijn vriendin voor een langere tijd weg ging en ik niet meer samen kon slapen. (3 weken geleden). Sinds dien overvalt de angst en alleenheid me echt elke avond..
Misschien met de huisarts overleggen? Slapen is gezond en als het een strijd wordt, heb je gewoon hulp nodig. En dat betekend niet dat je ineens in de mallemolen draait, mensen kunnen je echt helpen. Sterkte Poeh dat is een moeilijke... zeker vandaagquote:
Op Bekommer je om jezelf, niet om anderen.quote:
[..]
Poeh dat is een moeilijke... zeker vandaag
Pas goed op jezelf1
Ryan024, ik zou even overleggen met huisarts.
en ik zit zo in de stress en iedereen zegt dat ik rustig aan moet doen, alleen er is zoveel te regelen en uit te zoeken... Ik weet gewoon niet hoe ik moet loslatenHeb je niemand die je wat uit handen kan nemen?quote:
Ik ben vandaag zo belachelijk vaak afgeremd door anderen
Hoort eigenlijk een vraag voor: wil jij dingen uit handen geven?
En: moet alles nununu geregeld worden?
Ik heb van mensen om me heen...quote:
[..]
Heb je niemand die je wat uit handen kan nemen?
Hoort eigenlijk een vraag voor: wil jij dingen uit handen geven?
En: moet alles nununu geregeld worden?
En het is vooral dat het nu niet kan, waardoor ik in de stress schiet
Je eerste zin begrijp ik nietquote:
[..]
Ik heb van mensen om me heen...
En het is vooral dat het nu niet kan, waardoor ik in de stress schiet
Waardoor kan het nu niet? Is er iets wat jij daaraan kan doen? Of komt het omdat het weekend is/de juiste mensen niet aanwezig zijn/het qua datum pas later geregeld kan worden etc?
Hoe erg is het dat het niet nu kan (ongeacht de reden van de ‘vertraging’ )? Meestal is er geen man overboord als het een dagje of weekje later is. En zaken die wel belangrijk zijn om snel te regelen heb je vast wel op een rijtje.
Misschien helpt het als je per actie bekijkt wat de gevolgen (zouden kunnen) zijn als je het niet nu kunt regelen.
En wat versta je onder ‘regelen’? Zou het je al rust geven als jij (of iemand anders) contact opneemt met mensen/instanties waar je iets mee moet om om bij voorbeeld een toelichting te geven of om uitstel te vragen?
Voor mij toch wel een overwinning, dus ik ben trots.
Geeft ook wel wat meer zelfvertrouwen weer.Ik merk wel dat het een belasting is op m'n lichaam. Het hele weekend met veel pijn op m'n borst en rugpijn rondgelopen. En gisteren om 8 uur 's avonds gaan slapen om gewoon 13 uur aan een stuk te slapen.
Ik was een beetje sneller met denken dan met typenquote:
Dat er mensen om me heen zijn die me helpen met alles. Financiële sores. Wil ik even niet dieper op ingaan, het komt erop neer dat ik alles gedaan heb wat ik nu kan doen en verder is even uit mijn handen. Alleen dat is moeilijk te accepteren.quote:Waardoor kan het nu niet? Is er iets wat jij daaraan kan doen? Of komt het omdat het weekend is/de juiste mensen niet aanwezig zijn/het qua datum pas later geregeld kan worden etc?
Hoe erg is het dat het niet nu kan (ongeacht de reden van de ‘vertraging’ )? Meestal is er geen man overboord als het een dagje of weekje later is. En zaken die wel belangrijk zijn om snel te regelen heb je vast wel op een rijtje.
Op zich heb ik vrienden die me ermee helpen, mijn moeder helpt en iedereen zegt dat ik nu alles gedaan heb wat ik kan doen. Alleen loslaten is een beetje moeilijk...quote:Misschien helpt het als je per actie bekijkt wat de gevolgen (zouden kunnen) zijn als je het niet nu kunt regelen.
En wat versta je onder ‘regelen’? Zou het je al rust geven als jij (of iemand anders) contact opneemt met mensen/instanties waar je iets mee moet om om bij voorbeeld een toelichting te geven of om uitstel te vragen?
Ik heb even bij de verpleging gejankt en achquote:
Op zondagavond kun je sowieso weinig regelen, tenzij iets online kan. Wat zou je kunnen verzinnen als afleiding? Misschien dadelijk ook even met de verpleging praten om te ventileren?
Afwachten maar...Wat goed van je! Ik ben ook trots op jequote:
Ik ben blij. Na maanden voornamelijk thuis gezeten te hebben, ben ik het afgelopen weekend naar Duitsland geweest. En dat ging best goed met de angst. Vlak voor het vertrek last van paniek gehad, en halverwege de tweede dag ook nog een paniekaanval. Maar eigenlijk wel alles gewoon gedaan, inclusief op meerdere plekken gegeten.
Voor mij toch wel een overwinning, dus ik ben trots.
Ik merk wel dat het een belasting is op m'n lichaam. Het hele weekend met veel pijn op m'n borst en rugpijn rondgelopen. En gisteren om 8 uur 's avonds gaan slapen om gewoon 13 uur aan een stuk te slapen.
En dat je bijslaapt is natuurlijk niet erg. Goed bezig jij!
Mooie overwinning!quote:
Ik ben blij. Na maanden voornamelijk thuis gezeten te hebben, ben ik het afgelopen weekend naar Duitsland geweest. En dat ging best goed met de angst. Vlak voor het vertrek last van paniek gehad, en halverwege de tweede dag ook nog een paniekaanval. Maar eigenlijk wel alles gewoon gedaan, inclusief op meerdere plekken gegeten.
Voor mij toch wel een overwinning, dus ik ben trots.
Ik merk wel dat het een belasting is op m'n lichaam. Het hele weekend met veel pijn op m'n borst en rugpijn rondgelopen. En gisteren om 8 uur 's avonds gaan slapen om gewoon 13 uur aan een stuk te slapen.
Dat dat energie kost is niet gek, nu eerst bijtanken! Goed bezig!