Depressie & Angst #153 Waar we nog even zweten

Michie, slik je medicatie? Want soms heeft dat invloed op je speekselproductie en dat kan volgens mij een negatieve invloed hebben op je gebit.

Succes CotS, waar ga je stage lopen? Zet hem op!

quote:

Op zondag 2 september 2018 11:47 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!

@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op

Dank je. Jij ook morgen, en doe rustig aan .

Even een positief berichtje. De duizeligheid is voor het grootste gedeelte weg! Sinds de tweede kant van m'n verstandskiezen is getrokken gaat het zoveel beter. Dat was ook begonnen sinds de eerste helft was getrokken, dus misschien is er daardoor meer in m'n kaak gaan duwen en bewegen? Of misschien was de echte pijn van het trekken even een gewenste afleiding om weer iets meer te ontspannen. Geen idee wat het is, maar het maakt me blij.

Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.

M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.

Mooie berichten, Myraela.

Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden, ik word gek van de onrust en spanning.

quote:

Op woensdag 5 september 2018 23:08 schreef kuolema het volgende:
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden.

Waar komt die paniek nu vandaan? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar voorlopig wel blijft?

quote:

Op woensdag 5 september 2018 09:46 schreef Myraela het volgende:
Even een positief berichtje. De duizeligheid is voor het grootste gedeelte weg! Sinds de tweede kant van m'n verstandskiezen is getrokken gaat het zoveel beter. Dat was ook begonnen sinds de eerste helft was getrokken, dus misschien is er daardoor meer in m'n kaak gaan duwen en bewegen? Of misschien was de echte pijn van het trekken even een gewenste afleiding om weer iets meer te ontspannen. Geen idee wat het is, maar het maakt me blij.

Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.

M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.

Klinkt goed! Zet hem op!

quote:

Op woensdag 5 september 2018 23:08 schreef kuolema het volgende:
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden, ik word gek van de onrust en spanning.

Hoe weet je nu al dat de medicatie niet gaat werken? Heb je dezelfde medicatie al eerder gehad?
En zij zetten je voor het blok, als je weg wilt, vinden zij dat je medicatie "moet". Maar als je blijft hoeft dat niet? Hebben zij dan andere ideeën hoe ze je kunnen helpen zonder medicatie?
En kan je daar ook uitspreken dat je je zo vast voelt zitten?
En wat madam-april zegt: wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar wel blijft?
Wat rot dat je je zo voelt... ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.

quote:

Op woensdag 5 september 2018 23:13 schreef madam-april het volgende:

[..]

Waar komt die paniek nu vandaan? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar voorlopig wel blijft?

Ik weet het niet.

quote:

Op donderdag 6 september 2018 10:21 schreef Nijna het volgende:

[..]

Klinkt goed! Zet hem op!

[..]

Hoe weet je nu al dat de medicatie niet gaat werken? Heb je dezelfde medicatie al eerder gehad?
En zij zetten je voor het blok, als je weg wilt, vinden zij dat je medicatie "moet". Maar als je blijft hoeft dat niet? Hebben zij dan andere ideeën hoe ze je kunnen helpen zonder medicatie?
En kan je daar ook uitspreken dat je je zo vast voelt zitten?
En wat madam-april zegt: wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar wel blijft?
Wat rot dat je je zo voelt... ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.

Het gaat om medicatie die ik al heb geslikt, lang genoeg, maar waar ik mee ben gestopt. Als ik blijf willen ze ook dat ik medicatie ga slikken.
Het is gister nogal misgegaan maar ik heb niet echt aangegeven dat ik me zo vast voel zitten door die medicatievoorwaarde. Het lukt vandaag niet om te praten, heb alleen bevestigd dat het me erom ging dat ik niet zo snel naar huis kan als ik zou willen.
Dank je.

Kan je het opschrijven, als het je niet zou lukken om het te zeggen. Of hebben ze geen tijd voor een gesprek?
Ik zou wel proberen het aan te geven dat je je zo vast voelt zitten door de medicatievoorwaarde, want dat lijkt me wel iets wat zorgt voor extra stress.
Nogmaals, veel sterkte!

quote:

Op donderdag 16 augustus 2018 11:40 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?

quote:

Op zondag 2 september 2018 11:47 schreef ChildoftheStars het volgende:
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!

@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op

Hoe is je eerste week verlopen?

COTS meid wat goed hoe je er steeds bovenop klimt, heb echt respect voor jouw doorzettingsvermogen. Je flikt het toch maar mooi.

Hier gaat het eigenlijk nog steeds kut. Heb intussen alweer een hele tijd zeer regelmatig begeleiding. Inmiddels onder begeleiding mijn ouders een deel van mijn problemen verteld omdat de psycholoog dit van groot belang vond. Ik ga bijna ieder weekend stappen met een inmiddels vriendin, zij doorziet dondersgoed dat het niet oke is met mij maar heeft wel de doortastendheid om er ook niet helemaal stil over te zijn. Ik moet er van mijn psycholoog over praten met mensen die dicht bij mij staan maar ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij te laten komen. Vanavond zou ik met mijn schoonzus naar het volksfeest gaan, was allemaal net afgesproken en vervolgens reageerde ze 2 uur lang nergens op waarna ik een whatsapp bericht met een afzegging. Direct klap ik weer in mijzelf dicht.

Het voelt een beetje alsof mensen mij met touwen overeind ho
uden terwijl ik gewoon losgesneden wil worden. Ik wil ver weg en niets meer voelen.

quote:

Op vrijdag 7 september 2018 18:51 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?

Lief dat je er naar vraagt.
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.


Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.

Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.

quote:

Op vrijdag 7 september 2018 18:51 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?

Ik heb ook maar weer eens helemaal bijgelezen hier.

Maar ik zie nergens hoe 't met jou gaat? Hoe zit jij erbij?

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 10:29 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Lief dat je er naar vraagt.
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.


Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.

Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.

Dit lichamelijke deel is wel echt naar. Ik hoop dat het je lukt die balans te vinden, ondanks pijn en verdriet.
En ik ben blij voor je dat de ptss klachten zo veel verminderd lijken en alles wat minder heftig is. Wellicht is het dan ook wat beter te doen als het herfst wordt, succes!

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 10:43 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ik vind je houding naar je ziekte toe zo snap! Zet hem op en het is heel naar en verdrietig, maar je probeert wel echt te leven. Respect!

Dank je voor je lieve reactie!

Weet je ik heb ook echt nog wel eens momenten dat ik 't even niet meer weet. Vooral net na de diagnose was 't moeilijk maar ik heb nu het basisvertrouwen dat ik wel weer een weg vind. En ik heb nu mensen om me heen die helpen dit een plek te geven. Dus 't komt wel weer op zijn pootjes.

quote:

Op zaterdag 8 september 2018 21:58 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dit lichamelijke deel is wel echt naar. Ik hoop dat het je lukt die balans te vinden, ondanks pijn en verdriet.
En ik ben blij voor je dat de ptss klachten zo veel verminderd lijken en alles wat minder heftig is. Wellicht is het dan ook wat beter te doen als het herfst wordt, succes!

Ja dat is het. Ik wil heel graag weer volop leven. Nu de ptss minder is heb ik ook weer zin om erop uit te gaan en vanalles te ondernemen en te ontdekken. Ik moet mezelf echt enorm afremmen, om mijn energie weer op te bouwen ipv op te branden en weer op een lager punt te moeten beginnen met herstellen.

Maar stapje voor stapje, mijn verwachtingen managen en blij zijn met de kleine gelukjes. Dat helpt.

mevrouw

Ik zit weer in een dip. Afgelopen weken al paar keer een kleine paniekaanval gehad, dus ik weet dat ik nu rustig aan moet doen. In de hoop dat die dip geen depressie wordt.

Maar goed, ik weet dat het bij me hoort en vanzelf wel een keer overgaat. Baal er alleen van dat ik de laatste tijd weer iets te veel geld heb uitgegeven.

quote:

Op zondag 9 september 2018 13:04 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja dat is het. Ik wil heel graag weer volop leven. Nu de ptss minder is heb ik ook weer zin om erop uit te gaan en vanalles te ondernemen en te ontdekken. Ik moet mezelf echt enorm afremmen, om mijn energie weer op te bouwen ipv op te branden en weer op een lager punt te moeten beginnen met herstellen.

Maar stapje voor stapje, mijn verwachtingen managen en blij zijn met de kleine gelukjes. Dat helpt.

Heel jammer dat het zo loopt, met wat je allemaal bereikt hebt de afgelopen periode. Ik kan me voorstellen dat het anders is dan je had gewild maar ik vind het niet knapt dat het je stapje voor stapje weer lukt succes!