Depressie & Angst #153 Waar we nog even zweten

quote:

Op donderdag 25 oktober 2018 09:39 schreef ChildoftheStars het volgende:
Hoi allemaal
Even een kleine update. Momenteel ben ik bijna vijf weken in opname. Het gaat een stuk beter, denk ik.. Ik heb een behoorlijk gat in mijn geheugen (van ongeveer een maand). Ik voel me wel meer mezelf en mijn omgeving durft weer adem te halen.
Hopelijk mag ik snel met ontslag

Dank je voor de update! Pas goed op jezelf!

Chiihiild, geef jezelf wat meer credit. Je ziekte wint soms en doet domme dingen. Jij blijft er tegen vechten en voor beter gaan!

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2018 15:11 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Daar heb je gelijk in
Vandaag is het me gelukt om naar de winkel te gaan
En ik ben vanochtend twee uur alleen thuis geweest en voelde me goed
En volgens iedereen kom ik weer wat helderder over

Oké, ik ga proberen het zo te draaien. Elke dag overwin ik wel iets

Je hoeft niet altijd positief te doen he? Realistisch is ook prima. Bij niemand is het leven een groot feest. (Mijn alarmbelletjes gaan meestal af als je uberpositief begint te posten)

CotS, ik vind het vooral fijn om te lezen dat je weer wat op de goede weg bent (waarmee ik niet wil zeggen dat je het niet mag posten wanneer het minder gaat, ook dat mag!).
Kleine stapjes, de ene keer vooruit, soms ook een stapje terug.

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2018 15:07 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dit liedje geeft me nu heel erg veel rust

Colbie Caillat - Try

Ik weet dat mijn smaak niet fantastisch is hoor! Alleen dit nummer geeft me nu heel erg veel steun

Ik vind hem heel mooi. Dank je voor de nummer

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2018 15:04 schreef ChildoftheStars het volgende:
Dank jullie wel
Inmiddels ben ik erachter dat ik ook op fok me lekker gestoord gedragen heb en hoor ik van vrienden hoe ik toen was (en nu ben) en dat was heel pijnlijk. Ik schaam me echt dood. Ik kan niks herinneren, alleen als ik teruglees wat ik allemaal deed en zei... *zakt heel diep weg onder de grond

Ik ben nu heel erg in een dal gevallen. Ik moet weer leren thuis te zijn, weer leren boodschappen te doen... Studie stoppen, uitkering aanvragen... Terwijl ik nu amper mijn kamertje uit durf te komen en daar maar op één plek durf te zitten.
Maar ik oefen! Met alles en langzaam aan gaat het de goede kant op.

Weet je, sommige zaken horen nu eenmaal bij als persoon. Daar hoef je je niet voor te schamen.

Verder ben ik blij weer berichte van je te zien.

Ik ben na jarenlang aanmodderen en veel thuiszitten weer op het rechte pad. En nu zit ik dus eigenlijk weer in de positie die er in de eerste plaats voor zorgde dat ik depressief en doodongelukkig ben geraakt. Dus blijkbaar moet ik maar accepteren dat ik ongelukkig zal blijven en dat elke dag een worsteling blijft. Best wel een sneu inzicht eigenlijk. Ik heb mezelf best lang afgeschermd van die situaties waardoor ik het vergeten was en dacht dat het wel weg was.
Afgelopen jaar best wel hard gevochten om te staan waar ik nu sta. Maar ik moet wel concluderen dat die dagelijkse worsteling gewoon keihard terug is.

quote:

Op maandag 29 oktober 2018 21:12 schreef Quotidien het volgende:
Ik ben na jarenlang aanmodderen en veel thuiszitten weer op het rechte pad. En nu zit ik dus eigenlijk weer in de positie die er in de eerste plaats voor zorgde dat ik depressief en doodongelukkig ben geraakt. Dus blijkbaar moet ik maar accepteren dat ik ongelukkig zal blijven en dat elke dag een worsteling blijft. Best wel een sneu inzicht eigenlijk. Ik heb mezelf best lang afgeschermd van die situaties waardoor ik het vergeten was en dacht dat het wel weg was.
Afgelopen jaar best wel hard gevochten om te staan waar ik nu sta. Maar ik moet wel concluderen dat die dagelijkse worsteling gewoon keihard terug is.

Wat is die positie dan die ervoor zorgt dat je depressief bent. Kun je die positie of situatie niet veranderen?

quote:

Op maandag 29 oktober 2018 21:18 schreef Myraela het volgende:

[..]

Wat is die positie dan die ervoor zorgt dat je depressief bent. Kun je die positie of situatie niet veranderen?

Tussen de mensen zitten zorgt daarvoor. Daar ontkom je niet aan als je studeert.

quote:

Op maandag 29 oktober 2018 21:19 schreef Quotidien het volgende:
Tussen de mensen zitten zorgt daarvoor. Daar ontkom je niet aan als je studeert.

En wat ligt daaronder? Heb je het bij alle mensen? Wat kan je wel beter laten voelen in die situaties?

quote:

Op maandag 29 oktober 2018 22:00 schreef Myraela het volgende:

[..]

En wat ligt daaronder? Heb je het bij alle mensen? Wat kan je wel beter laten voelen in die situaties?

Ik weet wat eronder ligt, heel goed zelfs. Maar het verandert sowieso niet. Het gaat er juist om dat ik dat maar te accepteren heb, want dat is zelfs na een half jaar deeltijdtherapie nog niet weg.

Hoe laat je los?

quote:

Op maandag 29 oktober 2018 22:11 schreef Melancholia_war het volgende:
Hoe laat je los?

Ligt eraan wat. Kan je wat meer details geven?

quote:

Op maandag 29 oktober 2018 23:35 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Ligt eraan wat. Kan je wat meer details geven?

Hmm. Dat volwassenen mij niet beschermd hebben als kind waardoor ik nu trauma's heb en daar de gevolgen van ondervind op heel veel vlakken.

quote:

Op maandag 29 oktober 2018 23:38 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Hmm. Dat volwassenen mij niet beschermd hebben als kind waardoor ik nu trauma's heb en daar de gevolgen van ondervind op heel veel vlakken.

Klinkt ietwat herkenbaar. De blinde leidt nu de lamme. Maar goed. Het is een heel apathisch antwoord en wellicht niet wat je wilt horen, maar: that's life. Het heeft niet veel zin om in het verleden te graven om de pijn keer op keer opnieuw te ervaren. Ik betrap mezelf er ook op dat ik overanalyseer hoe mijn opvoeding mijn huidige persoonlijkheid beïnvloedt. Maar ik richt me liever op hoe ik vanaf nu kan veranderen om te breken met mijn verleden. Skills en ervaringen opdoen, om te compenseren wat ik gemist hebt.

Ik kan je verhaal verder niet. Heb ooit veel in deze reeks gepost en lurkte net toevallig mee, nu de dagen korter worden en ik stukken melancholischer word (no pun intended).

Ok, ik weet niet waarom, maar wilde net op verzenden drukken. Krijg ineens feels.

quote:

Op maandag 29 oktober 2018 23:56 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Klinkt ietwat herkenbaar. De blinde leidt nu de lamme. Maar goed. Het is een heel apathisch antwoord en wellicht niet wat je wilt horen, maar: that's life. Het heeft niet veel zin om in het verleden te graven om de pijn keer op keer opnieuw te ervaren. Ik betrap mezelf er ook op dat ik overanalyseer hoe mijn opvoeding mijn huidige persoonlijkheid beïnvloedt. Maar ik richt me liever op hoe ik vanaf nu kan veranderen om te breken met mijn verleden. Skills en ervaringen opdoen, om te compenseren wat ik gemist hebt.

Ik kan je verhaal verder niet. Heb ooit veel in deze reeks gepost en lurkte net toevallig mee, nu de dagen korter worden en ik stukken melancholischer word (no pun intended).

Ok, ik weet niet waarom, maar wilde net op verzenden drukken. Krijg ineens feels.

Het is inderdaad een apathisch antwoord. Zou je antwoord anders zijn als je je beter had gevoeld?

Ik graaf niet. Ik overanalyseer niet. Het zijn feiten. Ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij dat je als volwassene wegkijkt.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 11:55 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Het is inderdaad een apathisch antwoord. Zou je antwoord anders zijn als je je beter had gevoeld?

Ik graaf niet. Ik overanalyseer niet. Het zijn feiten. Ik kan er gewoon met mijn hoofd niet bij dat je als volwassene wegkijkt.

Dan had ik wel een ander antwoord gegeven ja.

Maar op welke vlakken ondervind je gevolgen van je opvoeding? Noem eens een concreet voorbeeld.

Ik zie het overigens niet als wegkijken. Dat is wanneer je doet alsof er niets gebeurd is. Lijkt mij persoonlijk het beste om er lessen uit te trekken, maar verder ook te accepteren dat het verleden nou eenmaal het verleden is.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 12:28 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Dan had ik wel een ander antwoord gegeven ja.

Maar op welke vlakken ondervind je gevolgen van je opvoeding? Noem eens een concreet voorbeeld.

Ik zie het overigens niet als wegkijken. Dat is wanneer je doet alsof er niets gebeurd is. Lijkt mij persoonlijk het beste om er lessen uit te trekken, maar verder ook te accepteren dat het verleden nou eenmaal het verleden is.

Oh. Maar er wordt ook gedaan alsof er niets is gebeurd.

Concrete voorbeelden ga ik hier niet geven.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 13:34 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Oh. Maar er wordt ook gedaan alsof er niets is gebeurd.

Concrete voorbeelden ga ik hier niet geven.

Ik heb het over jou. Loslaten is niet hetzelfde wegkijken. En als je het over je ouders had: die gaan naar mijn ervaring hun fouten niet erkennen. Een simpele 'sorry' voor ogenschijnlijk kleine dingen die ik toch belangrijk vind, heb ik nog nooit gehoord.

Ok, dat is prima, gozer/meid. Vind het dan wel jammer dat ik en andere users je dan wel een stuk minder goed kunnen helpen. Snap de anonimiteit wel hoor.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 12:21 schreef ChildoftheStars het volgende:
Zondag 11-11 ga ik moet ontslag

Mooie datum . Aftel ze CotS!

Ik heb vandaag toch maar een afspraak bij de huisarts gemaakt, want ik lijk toch weer wat weg te zakken . Ik vermoed dat er ook hormonaal iets meespeelt, maar daar gaan we het dan nog maar eens over hebben...
Heb de neiging om zo weer dat cirkeltje in te stappen van negatief denken en het lukt me nog wel om er niet continu in te zitten, maar het zou wel wat minder mogen.

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 19:37 schreef Nijna het volgende:

[..]

Ik heb vandaag toch maar een afspraak bij de huisarts gemaakt, want ik lijk toch weer wat weg te zakken . Ik vermoed dat er ook hormonaal iets meespeelt, maar daar gaan we het dan nog maar eens over hebben...
Heb de neiging om zo weer dat cirkeltje in te stappen van negatief denken en het lukt me nog wel om er niet continu in te zitten, maar het zou wel wat minder mogen.

Ik weet niet of je de pil slikt, maar ik merkte toen ik wisselde van merk wel een heel duidelijk verschil in mn gemoedstoestand. Ik ben toen met de pil gestopt en het ging daarna een heel stuk beter. Maar goed, geen idee of dit voor jou ook een oplossing is

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 19:44 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik weet niet of je de pil slikt, maar ik merkte toen ik wisselde van merk wel een heel duidelijk verschil in mn gemoedstoestand. Ik ben toen met de pil gestopt en het ging daarna een heel stuk beter. Maar goed, geen idee of dit voor jou ook een oplossing is

Ik slik de pil en ik slik hem al een tijdje een aantal strips door omdat mijn stopweek echt niet tof is, ook voor de mensen om me heen.
Ik ben dan ook bang voor wat het effect zou zijn als ik helemaal zou stoppen met de pil...

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 19:46 schreef Nijna het volgende:

[..]

Ik slik de pil en ik slik hem al een tijdje een aantal strips door omdat mijn stopweek echt niet tof is, ook voor de mensen om me heen.
Ik ben dan ook bang voor wat het effect zou zijn als ik helemaal zou stoppen met de pil...

Ik merkte dat mijn stopweek heftiger was dan wanneer ik ongesteld zou zijn zonder pil. Als ik mn stopweek had, had ik de eerste 2 dagen suicidale gedachtes. Die had ik normaal alleen als ik langere tijd depressief was. En niet zomaar 2 dagen vanuit het niets.
Zonder pil heb ik die gedachtes niet meer als ik ongesteld moet worden. Ja, ik heb een korter lontje en moet sneller huilen maar dat is niks vergeleken met de situatie met pil.

Ik ga het eerst maar eens bespreken met de huisarts... ik weet niet zo goed wat wijsheid is, vorige keer was het advies om meerdere strips achter elkaar te slikken. Ik wacht wel af, volgende week kon ik een afspraak krijgen bij de huisarts van mijn voorkeur dus dan wacht ik wel een week .

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 14:45 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Ik heb het over jou. Loslaten is niet hetzelfde wegkijken. En als je het over je ouders had: die gaan naar mijn ervaring hun fouten niet erkennen. Een simpele 'sorry' voor ogenschijnlijk kleine dingen die ik toch belangrijk vind, heb ik nog nooit gehoord.

Ok, dat is prima, gozer/meid. Vind het dan wel jammer dat ik en andere users je dan wel een stuk minder goed kunnen helpen. Snap de anonimiteit wel hoor.

Ik was dan ook niet van plan om weg te kijken, waar heb je het over? Daarom vroeg ik ook hoe laat je dingen los? En hoe accepteer je je verleden?

"That's life" is nogal veralgemeniserend, sorry.

Ik geloof verder ook niet dat je mijn persoonlijke informatie nodig hebt om iets meer nuance in adviezen te stoppen.

But hey, thanks anyway, gozer.

[ Bericht 54% gewijzigd door Melancholia_war op 30-10-2018 21:22:53 ]

quote:

Op dinsdag 30 oktober 2018 21:13 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Ik was dan ook niet van plan om weg te kijken, waar heb je het over? Daarom vroeg ik ook hoe laat je dingen los? En hoe accepteer je je verleden?

"That's life" is nogal veralgemeniserend, sorry.

Ik geloof verder ook niet dat je mijn persoonlijke informatie nodig hebt om iets meer nuance in adviezen te stoppen.

But hey, thanks anyway, gozer.

Je had het over "niet met je hoofd bij kunnen om als volwassene weg te kijken". Het was niet voor mij duidelijk over wie je het had, vandaar de eerste paar zinnen in mijn vorige post.

En "dingen loslaten" is ook veralgemeniserend, vandaar dat ik ook enkel met een algemeen antwoord kan komen. Een ex loslaten, de pijn loslaten van het in armoede opgroeien, een ouder loslaten met losse handjes of een verwaarloosde jeugd loslaten zijn vier totaal verschillende dingen. Dus ja, ik snap dat je je anonimiteit wilt waarborgen, maar met zo'n abstracte vraagstuk kan ik niet veel. Het is ook niet zo dat ik je hele levensverhaal hoef te weten met alle namen van iedereen die een rol speelde. Ik zie je username heel af en toe langskomen, dus voor mij ben je ook maar een spook. Tenzij je mij kent (al dan niet via iemand), maar dat lijkt me sterk. Maar goed, nogmaals, het is je goed recht.

quote:

Op woensdag 31 oktober 2018 01:12 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Je had het over "niet met je hoofd bij kunnen om als volwassene weg te kijken". Het was niet voor mij duidelijk over wie je het had, vandaar de eerste paar zinnen in mijn vorige post.

En "dingen loslaten" is ook veralgemeniserend, vandaar dat ik ook enkel met een algemeen antwoord kan komen. Een ex loslaten, de pijn loslaten van het in armoede opgroeien, een ouder loslaten met losse handjes of een verwaarloosde jeugd loslaten zijn vier totaal verschillende dingen. Dus ja, ik snap dat je je anonimiteit wilt waarborgen, maar met zo'n abstracte vraagstuk kan ik niet veel. Het is ook niet zo dat ik je hele levensverhaal hoef te weten met alle namen van iedereen die een rol speelde. Ik zie je username heel af en toe langskomen, dus voor mij ben je ook maar een spook. Tenzij je mij kent (al dan niet via iemand), maar dat lijkt me sterk. Maar goed, nogmaals, het is je goed recht.

Als je er niet veel mee kunt hoeft dat ook niet hoor. No worries. Toch bedankt voor je poging.

Ninja, ik voel me redelijk hetzelfde.

quote:

Op maandag 22 oktober 2018 13:20 schreef Schanu het volgende:
Ik lees tips over visolie en ga dat ook maar eens proberen denk ik, baat het niet dan schaadt het niet toch?

Verder mooie woorden van Phineas en een mooi streven. Ik hoop dat het haalbaar is voor je, maar aan je instelling zal het in ieder geval niet liggen

Duracellkonijntje, heel moeilijk van je moeder en ik hoop dat het je lukt om het los te zien van jou als persoon. Haar depressie maakt niet dat jij een slechte zoon zou zijn (geweest). Ik denk eerder dat het haar onvermogen is om moeder te zijn voor jou. Herkenbaar namelijk, hier ook een moeder met verscheidene burn outs en depressies, inclusief zm poging. Als kind al worstelde ik met het gevoel haar te moeten ontlasten, te moeten 'zorgen voor', uiteindelijk heeft het een wig tussen ons gedreven. Toen ze later aan zichzelf ging werken, heeft ze uitgesproken dat ze nooit echt heeft geweten hoe moeder te zijn en dat ze dat nog steeds niet weet. Dat ze altijd haar best heeft moeten doen om die moederrol op zich te nemen, want het kwam nooit 'vanzelf'. Dat was moeilijk te horen, maar bracht mij ook een soort van rust. Daarmee gaf ze immers ook aan dat ik kon stoppen met het zoeken naar een moeder, dat was ze niet en zou ze nooit worden. Maar ook dat het dus bij haar lag en niet bij mij, want ik heb me met regelmaat een slechte dochter gevoeld omdat ik niet meer voor haar kon of wilde (ivm eigen leven) doen. Ik hoop dat jij ook ergens die rust kan vinden, want het is ook zwaar voor jou en dat ziet ze kennelijk niet in waardoor jij ten onrechte wordt beschuldigd terwijl je zo je best doet en hebt gedaan. Durf voor jezelf te kiezen, laat jezelf niet meetrekken want jij hebt er recht op om gelukkig te mogen zijn.

Ik heb mijn medicatie vorige week laten ophogen naar het maximum, 20mg per dag, daar stond de huisarts ook achter. Ik merk meteen weer dat mijn hoofd wazig word, vervelende bijwerking maar dat zal wel weer weggaan. Vooralsnog nog steeds niet daverend veel succes. Afgelopen week had ik ruzie met mijn vrouw en ik merkte meteen dat ik me weer zo waardeloos voelde dat ik liefst ter plekke voor een auto was gesprongen. Het zijn mijn kinderen die mij op dit moment op de been houden, maar de kwaliteit van het leven is nog niet beter. Het gepieker en de onzekerheid over vanalles en nog wat maakt mij zo vermoeid en ik verpest zoveel voor mijzelf. Ik modder dus nog even voort

Dankjewel voor je reactie, ik stel het enorm op prijs! Het schuldgevoel is heel lang iets geweest wat enorm aan me geknaagd heeft en dit heb ik pas recentelijk los kunnen laten, wat ergens eigenlijk bizar is. Het is inderdaad lastig om te realiseren dat je eigenlijk geen ouder hebt waar je op kan leunen, ondanks dat je het eigenlijk gewoon gewend bent geraakt.

Ik ben blij dat je op dat gebied stappen hebt kunnen maken en ondanks alles hoop ik dat het beter gaat met je moeder nu. Mijn moeder is nogsteeds erg boos en heeft begin deze week aangegeven geen contact te willen. Ze verwacht van mij en mijn zusje dat wij al maar contact opnemen, omdat ze verder niemand heeft. We staan lijnrecht tegenover elkaar en nu ze ook weer gestopt is met haar therapie ben ik om eerlijk gezegd bang dat het wel eens hard bergafwaarts kan gaan.

Misschien komt het ooit weer goed, wat zeker kan. Alleen momenteel zie ik niet in hoe dit zou moeten gaan. Ik kies er nu in ieder geval voor om me niet schuldig te voelen en mijn eigen leven te bouwen, want afgezien van deze problematiek gaat mijn leven best lekker.

PS:

Ik zag dat je bezig bent met supplementen. Ik slik nu ongeveer een maand 20mg CBD-olie in capsulevorm per dag en ervaar erg positieve resultaten. Ik luister veel podcasts over (mentale) gezondheid en een thema wat veel naar voren komt is de relatie tussen ontsteking in je maag-darmkanaal en depressie/angstklachten.

Deze zijn sterk te verminderen door verwerkte koolhydraten (bloem, pasta, witte rijst) en suikers enorm te verminderen en bepaalde supplementen te slikken (zoals CBD). CBD heeft voor mij wonderen gedaan voor het balanceren van mijn hormonen tot nu toe. Ik heb weer een libido en mijn mentale gesteldheid is enorm vooruitgegaan door de combinatie van het bovenstaande.

Als je het interessant vindt, kijk eens de interviews met ene Chris Kresser op Youtube bij de podcast van Joe Rogan. Hopelijk heb je er wat aan, want het heeft mij enorm geholpen!

Bedankt voor de tips duracell, daar ga ik mij zeker eens wat meer in verdiepen als ik er de tijd voor heb! En zonder bot over te willen komen, maar zou het jou niet juist rust geven door op het verzoek van je moeder in te gaan om het contact - in ieder geval tijdelijk - even te staken? Het zorgt voor jou en je zus voor een 'pauze' en wellicht doet je moeder juist als er geen contact is hele nieuwe inzichten op. Soms kan het goed zijn voor het contact, soms ook juist niet, ik weet te weinig van je situatie om daar voor jou iets over te kunnen zeggen maar wilde het wel even benoemen.

Melancholia, loslaten is iets dat je niet zomaar doet en waar voor iedereen een ander proces bij komt kijken vrees ik. Ik heb veel therapieën geprobeerd, diverse medicaties geprobeerd. Daarnaast heb ik geprobeerd te schrijven, te praten, te sporten. De conclusie die ik na een lange weg heb getrokken is dat ik mij er het beste bij voel om dat wat is geweest te laten voor wat het is. Niets kan zaken ongedaan maken. Sorry's hoef je niet van iedereen te verwachten en zelfs al komt er een sorry, maakt het nog steeds niets goed en lost het niets op. Sterker nog, toen mijn moeder haar excuses aanbood voor gedane zaken, voelde ik eerst een soort van erkenning maar werd het daarna juist complexer. Want daarvoor kon ik boos zijn op haar, nu ligt dat opeens een stuk anders omdat zij ook blijkt te worstelen met gevoelens en situaties wat bij mij hele gemengde gevoelens oproept. Want het gaat opeens ook over haar pijn, haar onmacht, hoe zij er nu in staat. Die sorry heeft het voor mij dus vermoeilijkt. Die emoties voel ik niet bij mijn vader, met wie ik geen contact meer heb.

Ga bij jezelf te rade wat jij nodig hebt om door te gaan met je leven. Krampachtig proberen los te laten heeft er bij mij toe geleid dat ik er juist in bleef hangen. Alle therapeuten die het hadden over verwerking, zonder dat ze mij kenden, zij baseren hun werkwijze op theorie. Verwerken betekent voor mij graven in dingen waar ik niet in wil graven. Het te diep graven heeft bij mij geleid tot zm pogingen waar ik niet trots op ben. Mij helpt het juist om niet meer stil te staan bij het verleden. Ik weet dat het mij heeft gevormd tot wie ik nu ben, maar voor de rest probeer ik het te laten. Ik vermijd situaties die triggeren en probeer te focussen op die dingen en mensen die mijn energie verdienen.

Feitelijk dus wel zoals Gary zegt: that's life. Je moet het ermee doen. En hoe je dat doet, is heel persoonlijk en afhankelijk van wie jij bent, wat je wil, wat je kan, etc. Sterkte!

Letting go is not the same as pushing someone (/something) else away... (Damien Rice)

Volgens mij wordt loslaten vaak ten onrechte verward met er niet meer aan denken of overwinnen of vechten tegen. Volgens mij is laten gaan juist het verzet opgeven, accepteren dat de feiten zijn zoals ze zijn en jezelf (en anderen) daarvoor vergeven. En accepteren dat dingen invloed op je (gehad) hebben.

Ook anderen vergeven doe je uiteindelijk voor jezelf en om te zorgen dat jij er geen last meer van hebt.

Vrager heeft nu last van het feit dat hij als kind niet beschermd is door de daarvoor verantwoordelijke volwassenen. Dat heeft je ws gevormd. Accepteer dat dat zois. Dat bepaalde (nare?) trekjes of onvolkomenheden daardoor zijn ontstaan. Vergeef jezelf dat je ze hebt en maak het beste van je leven ondanks die trekjes, hou van jezelf ondanks de gebreken. Werk er aan vanuit een accepterende en liefhebbende blik, ipv wegduwen en bestaansrecht ontkennen.

quote:

Op woensdag 31 oktober 2018 11:06 schreef Melancholia_war het volgende:

[..]

Als je er niet veel mee kunt hoeft dat ook niet hoor. No worries. Toch bedankt voor je poging.

Ok, sterkte en succes in ieder geval.

Overigens, zijn er mensen hier met ervaring met psychoanalyse en/of psychoanalytische psychotherapie?

quote:

Op woensdag 31 oktober 2018 15:14 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Oke... die ga ik overschrijven en ophangen... Niet aan mij bedoelt, maar je raakt me er echt mee

Niet aan jou gericht nee, maar als het jou helpt om op te houden met je excuses aanbieden voor elke adenteug..

quote:

Op woensdag 31 oktober 2018 15:55 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Hahaha, ik zeg al veel minder vaak sorry dan eerst (zeggen mijn moeder, al doe ik het alsnog irritant vaak) en durf ook keuzes voor mezelf te maken, zelfs als het een ander beïnvloed