R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Oh, oke! Dank je welquote:Op dinsdag 7 augustus 2018 21:24 schreef Harmankardon het volgende:
Ik zou dit niet integraal op een openbaar forum zetten Cots
Een paar weken terug ben ik geconfronteerd met iets dat me triggert ofzo. Sindsdien gaat alles alleen maar slechter. Ik probeer het te verbergen door nog wel op te draven waar ik word verwacht en mezelf te resetten. Maar het lijkt niet te lukken.
Wat vervelend dat het zo slecht met je gaatquote:
Een paar weken terug ben ik geconfronteerd met iets dat me triggert ofzo. Sindsdien gaat alles alleen maar slechter. Ik probeer het te verbergen door nog wel op te draven waar ik word verwacht en mezelf te resetten. Maar het lijkt niet te lukken.
Kun je hulp krijgen? Take care
Ik weet niet. Thanks. Volgende week is wel mijn vaste behandelaar weer terug van vakantie. Maar dat voelt nu ook nutteloos. Ik heb aan een andere behandelaar wel verteld wat er gebeurd was en die probeert denk ik wel te helpen door contact te houden enzo maar ja. Met een andere hulpverlener heb ik het contact stopgezet. Daar werd het erger van.quote:Op donderdag 9 augustus 2018 22:29 schreef ChildoftheStars het volgende:
[..]
Wat vervelend dat het zo slecht met je gaat
Waar halen mensen toch allemaal de zin vandaan om elke dag weer op te staan... 80 jaar lang. Het voelt allemaal zo doelloos soms. 
Fade to Black
hopelijk mag ik me hier aansluiten. Ik heb al jaren een ander account op Fok! maar vanwege herkenbaarheid toch maar een kloon aangemaakt. 
Ik heb nu voor de 3e keer in 9 jaar tijd een depressie. Sinds vorige zomer voelde ik mezelf heel langzaam steeds meer afglijden en toen in het begin van dit jaar in 1 week tijd 2 heftige gebeurtenissen meegemaakt heb heb ik mezelf ziek gemeld bij mijn werk. Helaas ben ik daar ziek uit dienst gegaan. Ik heb bijna 4 maanden moeten wachten totdat ik eindelijk een intakegesprek had bij mijn vorige psychologenpraktijk had. Ook had ik een verwijzing lopen naar de medische psychologie vanwege mijn diabetes. Daar bleek al snel dat ik doorverwezen zou worden naar de Paaz (ook mede omdat dit mijn wens was). Omdat mijn oude psychologenpraktijk geen behandeling naast die van het ziekenhuis doet, ben ik daar weer afgemeld.
De psychiater heeft me bij het 1e intakegesprek meteen aan de antidepressiva gezet (Wellbutrin 150 mg) omdat ik anders verdere behandeling niet zou trekken. Na overleg in het team zijn ze tot de conclusie gekomen dat deeltijdbehandeling voor mij het beste zou zijn. Daar begin ik aanstaande maandag mee.
Verder zit ik nog met een bezwaarzaak tegen UWV, omdat de verzekeringsarts mij niet ziek vindt. Dat brengt enorme stress mee, buiten de klachten van mijn depressie. Dus dat schiet niet erg op
Ik ben overigens getrouwd en heb 1 zoon in de beginnende pubertijd. Dat vind ik nog het ergste, hij krijgt zoveel mee en vindt het ook heel zielig dat ik straks zoveel naar het ziekenhuis moet. En ik voel me al zo schuldig naar hen toe
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom graag meepraten (ook van me af praten zonder mijn geliefden er iedere keer mee te belasten).
Welkomquote:
Ik heb nu voor de 3e keer in 9 jaar tijd een depressie. Sinds vorige zomer voelde ik mezelf heel langzaam steeds meer afglijden en toen in het begin van dit jaar in 1 week tijd 2 heftige gebeurtenissen meegemaakt heb heb ik mezelf ziek gemeld bij mijn werk. Helaas ben ik daar ziek uit dienst gegaan. Ik heb bijna 4 maanden moeten wachten totdat ik eindelijk een intakegesprek had bij mijn vorige psychologenpraktijk had. Ook had ik een verwijzing lopen naar de medische psychologie vanwege mijn diabetes. Daar bleek al snel dat ik doorverwezen zou worden naar de Paaz (ook mede omdat dit mijn wens was). Omdat mijn oude psychologenpraktijk geen behandeling naast die van het ziekenhuis doet, ben ik daar weer afgemeld.
De psychiater heeft me bij het 1e intakegesprek meteen aan de antidepressiva gezet (Wellbutrin 150 mg) omdat ik anders verdere behandeling niet zou trekken. Na overleg in het team zijn ze tot de conclusie gekomen dat deeltijdbehandeling voor mij het beste zou zijn. Daar begin ik aanstaande maandag mee.
Verder zit ik nog met een bezwaarzaak tegen UWV, omdat de verzekeringsarts mij niet ziek vindt. Dat brengt enorme stress mee, buiten de klachten van mijn depressie. Dus dat schiet niet erg op
Ik ben overigens getrouwd en heb 1 zoon in de beginnende pubertijd. Dat vind ik nog het ergste, hij krijgt zoveel mee en vindt het ook heel zielig dat ik straks zoveel naar het ziekenhuis moet. En ik voel me al zo schuldig naar hen toe
Sorry voor het lange verhaal, maar ik kom graag meepraten (ook van me af praten zonder mijn geliefden er iedere keer mee te belasten).
Wat een heftig verhaal van jou! Geen sorry zeggen, iedereen wil hier zijn verhaal kwijt, een luisterend oor en een meedenkend mens. Daar is dit topic voor!
Ik hoop dat je medicatie en behandeling je gaat helpen en dat het UWV mee gaat werken.
Echt nuttige tips heb ik niet, sorry. Ik hoop dat je hier de steun en hulp kan vinden die je nodig hebt. We zijn er voor je
Sporten als ik er de puf voor hebt. Dat klaart het meestal wel op.quote:
Hoe gaan jullie om met brain fog?
Hoi.
Sinds twee weken nu last van een depressie. Ik ben altijd al neerslachtig geweest over mijn situatie en ben van tienerjaren af een pessimist.
Oorzaak van dit dal is:
- de aanhoudende onzin die ik meemaak met het begeleid wonen; de vijftal gebeurtenissen die een negatieve impact op mijn gesteldheid hebben gestort, mensen die langs me heen allerlei dingen gaan regelen waar ik geen weet van heb terwijl het wel over mij gaat, niet in kunnen zien wie nou eigenlijk de controle heeft over mijn leven. Daarnaast telkens de switch van contactpersonen binnen de organisatie waarmee ik telkens opnieuw kennis moet maken en moet wennen aan de verschillende persoonlijkheden om al mijn gedachten en persoonlijke shit bij aan te moeten geven. Hierin ook weer het feit dat als er twee uur gesprekstijd wordt gepreekt, de geloofwaardigheid er vanaf valt omdat men als cliënt in de zorg, uiteindelijk maar een nummer is waar geld vanaf kan worden getroggeld.
- het aflopen van de EMDR die ik heb gevolgd en geen nazorg hiervan ontvangen. Zo van, ja het is klaar en nu doorgaan met je leven.
- mijn beste vriend de computer waar ik vroeger zoveel aan had omdat ik erachter kon wegvluchten, is nu door behaalde doelen eigenlijk niet meer dan een morbide compulsieve obsessie die me alleen maar negativiteit biedt. Het ding kleeft aan me en ik kom er niet van af.
- Anderhalf jaar geleden in dit huidige appartement komen wonen vanwege het wegvluchten van een keihard muziek draaiende buurman met bedreiging van zijn kant. Nog steeds bezwaart dit het woongedrag omdat het de reden is dat ik hier ben komen wonen, en het doet het contact met de hulpverlening die me hier naartoe heeft gestuurd ook geen goed. Het appartement heeft geen tuin, geen balkon, het is hier 's zomers snikheet en het is klein. Ik voel me gevangen hier.
- Het niet mogen hebben van huisdieren (om de eenzaamheid te kunnen bestrijden) omdat de begeleiding vindt dat het 'chaotisch' is in mijn woning. Ik leef hier. Natuurlijk is het chaotisch.
- Mensen van vroeger die zichzelf vooruitstreven qua levensonderhoud en -geluk terwijl ik alweer 17 jaar last heb van mijn computerverslaving, daarvan 13 jaar om hulp zoek, 10 jaar bij de verslavingszorg en geen van allen hebben ten opzichte van de tijdsduur en qua problematiek weinig opgeleverd. Het voelt soms zo verdomde oneerlijk.
- Dit jaar 10 jaar verliefd op een vrouw die me in 2006 om een relatie heeft gevraagd. Destijds 'nee' gezegd vanwege heel onzinnige redenen. In 2008 een depressie gehad met zelfmoordgedachten en de gedachte aan haar heeft me uit dit dal getrokken. Sindsdien moet ik dagelijks aan haar denken. Ten opzichte van haar bestaan gedraag ik me als een onzichtbare stalker. Ze is een obsessie. Aan haar denken doet me tijdelijk goed voelen voor het al snel vervalt in een waas van onbereikbaarheid, onaantastbaarheid en onzekerheid.
- Ruzie en/of onwetendheid in de familie.
- Ziektes in de familie (een tante die ik hoog in het vaandel heb staan).
- Mijn bloedeigen ouders, met wie ik heel goed contact heb, mij niet vertellen dat mensen in de familie ziektes hebben, terwijl zij het wel al weten. (heb dit van een andere tante moeten horen, terwijl mijn ouders ook weten dat ik dat desbetreffende familielid zeer waardeer)
- Sinds eerste klas mbo, nu 14 jaar geleden, geen vrienden meer hebben.
- Teveel gezien op internet. Letterlijk alles, maar dan ook echt alles. Ook datgene wat ik echt niet wil of wilde zien.
Mijn leven op dit moment is kut, mijn huishouden is erdoor een puinhoop, ik kom amper buiten en slaap erg veel. Mijn dag-en-nachtritme is omgedraaid, ik kan geen positieve gedachte verzinnen die me uit dit dal kan trekken. Ik heb nergens geen zin meer in.
Ik ben bekend met sociale angst, die heb ik tot 2016 ook gehad. Veel exposure gedaan en CGT om er vanaf te kunnen komen. De EMDR heeft bepaald ook geen windeieren gelegd omtrent deze ontwikkeling.
Bewezen diagnoses zijn:
Attention Deficit Disorder (ADHD zonder hyperactiviteit, het overwegend onoplettende type)
complex post traumatische stress stoornis
Al de contactpersonen van de instanties met wie ik lopende gesprekken heb weten van de situatie af. Door mijn pessimisme verwacht ik er weinig tot niets van.
[ Bericht 2% gewijzigd door Metalfrost op 16-08-2018 20:42:40 ]
Sinds twee weken nu last van een depressie. Ik ben altijd al neerslachtig geweest over mijn situatie en ben van tienerjaren af een pessimist.
Oorzaak van dit dal is:
- de aanhoudende onzin die ik meemaak met het begeleid wonen; de vijftal gebeurtenissen die een negatieve impact op mijn gesteldheid hebben gestort, mensen die langs me heen allerlei dingen gaan regelen waar ik geen weet van heb terwijl het wel over mij gaat, niet in kunnen zien wie nou eigenlijk de controle heeft over mijn leven. Daarnaast telkens de switch van contactpersonen binnen de organisatie waarmee ik telkens opnieuw kennis moet maken en moet wennen aan de verschillende persoonlijkheden om al mijn gedachten en persoonlijke shit bij aan te moeten geven. Hierin ook weer het feit dat als er twee uur gesprekstijd wordt gepreekt, de geloofwaardigheid er vanaf valt omdat men als cliënt in de zorg, uiteindelijk maar een nummer is waar geld vanaf kan worden getroggeld.
- het aflopen van de EMDR die ik heb gevolgd en geen nazorg hiervan ontvangen. Zo van, ja het is klaar en nu doorgaan met je leven.
- mijn beste vriend de computer waar ik vroeger zoveel aan had omdat ik erachter kon wegvluchten, is nu door behaalde doelen eigenlijk niet meer dan een morbide compulsieve obsessie die me alleen maar negativiteit biedt. Het ding kleeft aan me en ik kom er niet van af.
- Anderhalf jaar geleden in dit huidige appartement komen wonen vanwege het wegvluchten van een keihard muziek draaiende buurman met bedreiging van zijn kant. Nog steeds bezwaart dit het woongedrag omdat het de reden is dat ik hier ben komen wonen, en het doet het contact met de hulpverlening die me hier naartoe heeft gestuurd ook geen goed. Het appartement heeft geen tuin, geen balkon, het is hier 's zomers snikheet en het is klein. Ik voel me gevangen hier.
- Het niet mogen hebben van huisdieren (om de eenzaamheid te kunnen bestrijden) omdat de begeleiding vindt dat het 'chaotisch' is in mijn woning. Ik leef hier. Natuurlijk is het chaotisch.
- Mensen van vroeger die zichzelf vooruitstreven qua levensonderhoud en -geluk terwijl ik alweer 17 jaar last heb van mijn computerverslaving, daarvan 13 jaar om hulp zoek, 10 jaar bij de verslavingszorg en geen van allen hebben ten opzichte van de tijdsduur en qua problematiek weinig opgeleverd. Het voelt soms zo verdomde oneerlijk.
- Dit jaar 10 jaar verliefd op een vrouw die me in 2006 om een relatie heeft gevraagd. Destijds 'nee' gezegd vanwege heel onzinnige redenen. In 2008 een depressie gehad met zelfmoordgedachten en de gedachte aan haar heeft me uit dit dal getrokken. Sindsdien moet ik dagelijks aan haar denken. Ten opzichte van haar bestaan gedraag ik me als een onzichtbare stalker. Ze is een obsessie. Aan haar denken doet me tijdelijk goed voelen voor het al snel vervalt in een waas van onbereikbaarheid, onaantastbaarheid en onzekerheid.
- Ruzie en/of onwetendheid in de familie.
- Ziektes in de familie (een tante die ik hoog in het vaandel heb staan).
- Mijn bloedeigen ouders, met wie ik heel goed contact heb, mij niet vertellen dat mensen in de familie ziektes hebben, terwijl zij het wel al weten. (heb dit van een andere tante moeten horen, terwijl mijn ouders ook weten dat ik dat desbetreffende familielid zeer waardeer)
- Sinds eerste klas mbo, nu 14 jaar geleden, geen vrienden meer hebben.
- Teveel gezien op internet. Letterlijk alles, maar dan ook echt alles. Ook datgene wat ik echt niet wil of wilde zien.
Mijn leven op dit moment is kut, mijn huishouden is erdoor een puinhoop, ik kom amper buiten en slaap erg veel. Mijn dag-en-nachtritme is omgedraaid, ik kan geen positieve gedachte verzinnen die me uit dit dal kan trekken. Ik heb nergens geen zin meer in.
Ik ben bekend met sociale angst, die heb ik tot 2016 ook gehad. Veel exposure gedaan en CGT om er vanaf te kunnen komen. De EMDR heeft bepaald ook geen windeieren gelegd omtrent deze ontwikkeling.
Bewezen diagnoses zijn:
Attention Deficit Disorder (ADHD zonder hyperactiviteit, het overwegend onoplettende type)
complex post traumatische stress stoornis
Al de contactpersonen van de instanties met wie ik lopende gesprekken heb weten van de situatie af. Door mijn pessimisme verwacht ik er weinig tot niets van.
[ Bericht 2% gewijzigd door Metalfrost op 16-08-2018 20:42:40 ]
Google is your friend, abuse your friends
Zonder in te gaan op alle dingen, bij wat voor instelling heb je hulp gekregen voor je cptss?quote:
En euhm zonder lullig te willen doen, als je geen positieve dingen kunt bedenken om je dingen te gaan doen. Dan maar proberen te doen zonder positieve gedachte erover.
Sterkte.
Verslavingszorg Noord Nederland en dan de therapie (het stond aangeschreven als cursus) Seeking Safety.quote:
[..]
Zonder in te gaan op alle dingen, bij wat voor instelling heb je hulp gekregen voor je cptss?
Zorgmaatwerk voor de EMDR.
Ja ik heb geen keus, blijkbaar.quote:En euhm zonder lullig te willen doen, als je geen positieve dingen kunt bedenken om je dingen te gaan doen. Dan maar proberen te doen zonder positieve gedachte erover.
Dankjewel.quote:Sterkte.
Google is your friend, abuse your friends
Dank je wel! Ik heb woensdag het gesprek met de verzekeringsarts bezwaarzaken gehad en gisteren had ik al de brief binnen dat mijn bezwaar gegrond is verklaard. Wat een last van m'n schouder is dat zeg. Nu kan ik zonder me zorgen te moeten maken over UWV beginnen aan mijn therapie maandag.quote:
[..]
Welkom
Wat een heftig verhaal van jou! Geen sorry zeggen, iedereen wil hier zijn verhaal kwijt, een luisterend oor en een meedenkend mens. Daar is dit topic voor!
Ik hoop dat je medicatie en behandeling je gaat helpen en dat het UWV mee gaat werken.
Echt nuttige tips heb ik niet, sorry. Ik hoop dat je hier de steun en hulp kan vinden die je nodig hebt. We zijn er voor je
Ben wel wat zenuwachtig voor het begin van de therapie. Ik kom in een groep die al even met elkaar meedraait. Maar goed, iedereen is zo begonnen dus ik laat het maar over me heen komen.
Misschien een tip die je al vaker heb gehoord, maar bij mij werkt hij echt wel: ga minimaal 1x per dag naar buiten om te wandelen. Zonlicht heeft een goede invloed op je gemoedstoestand en het is misschien een begin? In ieder geval heel veel sterktequote:Op donderdag 16 augustus 2018 19:59 schreef Metalfrost het volgende:
Hoi.
Sinds twee weken nu last van een depressie. Ik ben altijd al neerslachtig geweest over mijn situatie en ben van tienerjaren af een pessimist.
Oorzaak van dit dal is:
- de aanhoudende onzin die ik meemaak met het begeleid wonen; de vijftal gebeurtenissen die een negatieve impact op mijn gesteldheid hebben gestort, mensen die langs me heen allerlei dingen gaan regelen waar ik geen weet van heb terwijl het wel over mij gaat, niet in kunnen zien wie nou eigenlijk de controle heeft over mijn leven. Daarnaast telkens de switch van contactpersonen binnen de organisatie waarmee ik telkens opnieuw kennis moet maken en moet wennen aan de verschillende persoonlijkheden om al mijn gedachten en persoonlijke shit bij aan te moeten geven. Hierin ook weer het feit dat als er twee uur gesprekstijd wordt gepreekt, de geloofwaardigheid er vanaf valt omdat men als cliënt in de zorg, uiteindelijk maar een nummer is waar geld vanaf kan worden getroggeld.
- het aflopen van de EMDR die ik heb gevolgd en geen nazorg hiervan ontvangen. Zo van, ja het is klaar en nu doorgaan met je leven.
- mijn beste vriend de computer waar ik vroeger zoveel aan had omdat ik erachter kon wegvluchten, is nu door behaalde doelen eigenlijk niet meer dan een morbide compulsieve obsessie die me alleen maar negativiteit biedt. Het ding kleeft aan me en ik kom er niet van af.
- Anderhalf jaar geleden in dit huidige appartement komen wonen vanwege het wegvluchten van een keihard muziek draaiende buurman met bedreiging van zijn kant. Nog steeds bezwaart dit het woongedrag omdat het de reden is dat ik hier ben komen wonen, en het doet het contact met de hulpverlening die me hier naartoe heeft gestuurd ook geen goed. Het appartement heeft geen tuin, geen balkon, het is hier 's zomers snikheet en het is klein. Ik voel me gevangen hier.
- Het niet mogen hebben van huisdieren (om de eenzaamheid te kunnen bestrijden) omdat de begeleiding vindt dat het 'chaotisch' is in mijn woning. Ik leef hier. Natuurlijk is het chaotisch.
- Mensen van vroeger die zichzelf vooruitstreven qua levensonderhoud en -geluk terwijl ik alweer 17 jaar last heb van mijn computerverslaving, daarvan 13 jaar om hulp zoek, 10 jaar bij de verslavingszorg en geen van allen hebben ten opzichte van de tijdsduur en qua problematiek weinig opgeleverd. Het voelt soms zo verdomde oneerlijk.
- Dit jaar 10 jaar verliefd op een vrouw die me in 2006 om een relatie heeft gevraagd. Destijds 'nee' gezegd vanwege heel onzinnige redenen. In 2008 een depressie gehad met zelfmoordgedachten en de gedachte aan haar heeft me uit dit dal getrokken. Sindsdien moet ik dagelijks aan haar denken. Ten opzichte van haar bestaan gedraag ik me als een onzichtbare stalker. Ze is een obsessie. Aan haar denken doet me tijdelijk goed voelen voor het al snel vervalt in een waas van onbereikbaarheid, onaantastbaarheid en onzekerheid.
- Ruzie en/of onwetendheid in de familie.
- Ziektes in de familie (een tante die ik hoog in het vaandel heb staan).
- Mijn bloedeigen ouders, met wie ik heel goed contact heb, mij niet vertellen dat mensen in de familie ziektes hebben, terwijl zij het wel al weten. (heb dit van een andere tante moeten horen, terwijl mijn ouders ook weten dat ik dat desbetreffende familielid zeer waardeer)
- Sinds eerste klas mbo, nu 14 jaar geleden, geen vrienden meer hebben.
- Teveel gezien op internet. Letterlijk alles, maar dan ook echt alles. Ook datgene wat ik echt niet wil of wilde zien.
Mijn leven op dit moment is kut, mijn huishouden is erdoor een puinhoop, ik kom amper buiten en slaap erg veel. Mijn dag-en-nachtritme is omgedraaid, ik kan geen positieve gedachte verzinnen die me uit dit dal kan trekken. Ik heb nergens geen zin meer in.
Ik ben bekend met sociale angst, die heb ik tot 2016 ook gehad. Veel exposure gedaan en CGT om er vanaf te kunnen komen. De EMDR heeft bepaald ook geen windeieren gelegd omtrent deze ontwikkeling.
Bewezen diagnoses zijn:
Attention Deficit Disorder (ADHD zonder hyperactiviteit, het overwegend onoplettende type)
complex post traumatische stress stoornis
Al de contactpersonen van de instanties met wie ik lopende gesprekken heb weten van de situatie af. Door mijn pessimisme verwacht ik er weinig tot niets van.
Over twee weken start mijn stage. Ik ga in november de knoop doorhakken of ik er mee doorga. Dat is het advies van mijn psych. Er staat een pittige periode op me te wachten. Ondertussen maak ik me enorm druk om mijn financiën. Ik heb er echt slapeloze nachten van. Van zowel mijn geld als mijn stage. Maar ja...
Ik krijg sinds enige tijd een lagere dosis antidepressiva en ik merk dat ik me sindsdien toch wel slechter voel dan normaal 
Sinterklaas, Sinterklaas, en NATUURLIJK ZWARTE PIET!
Dit bericht doe ik even in een spoiler. Ik weet niet of het mag of dat het kan triggeren
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Gezien de toestanden van deze week vrees ik morgen voor een goed doch duidelijk gesprek Mijn hoofd is een bol wol van binnen
[ Bericht 6% gewijzigd door Samzz op 19-08-2018 22:30:02 ]
quote:
Dit bericht doe ik even in een spoiler. Ik weet niet of het mag of dat het kan triggerenJee Cots. Wat naar weer. Maar wat fijn dat er op je gelet wordt. Ben je nu alleen?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Gezien de toestanden van deze week vrees ik morgen voor een goed doch duidelijk gesprek Mijn hoofd is een bol wol van binnen
[ Bericht 3% gewijzigd door Samzz op 19-08-2018 22:30:20 ]Geen zorgen voor de dag van morgen.
quote:
Dit bericht doe ik even in een spoiler. Ik weet niet of het mag of dat het kan triggerenKlein beetje aangepast. Doe rustig aan, meidSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Gezien de toestanden van deze week vrees ik morgen voor een goed doch duidelijk gesprek Mijn hoofd is een bol wol van binnen“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Daar is ook echt een woord voor..quote:
Hoe gaan jullie om met brain fog?
Vanaf het einde van de middag al doodmoe en om 10 uur eindelijk naar bed gegaan om vervolgens twee uur later klaarwakker te worden en niet meer in slaap kunnen vallen.
Fade to Black
Ik krijg waarschijnlijk psychiatrische thuiszorg om mezelf weer op de rails te krijgen. Wachten op het belletje
Dat lijkt me een fijne oplossing in jouw situatie: in je eigen veilige omgeving gecombineerd met professionele ondersteuning.quote:
Ik krijg waarschijnlijk psychiatrische thuiszorg om mezelf weer op de rails te krijgen. Wachten op het belletje
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Ik hoop snel dat de hulpverlening contact met me opneemt. Ik trek het echt niet meer. Ik ben kapot, op, gesloopt... Vrijdag zie ik mijn psych weer
Hang in there COTS
Op donderdag 21 juli 2011 23:08 schreef Loveless85 het volgende:
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Dan heb je safe = condoom
Double dutch = condoom en pil
quadruple Cat = pil, MAP, condoom, castratie, prikpil, spiraaltje, zaaddodende pasta en voor het jodelen de bergen uit
Gebeld door de psychiater (die was absoluut niet blij met me), die wist nog niks van de thuiszorg (wel dat het aangevraagd was, maar niet of het al geregeld was), dus dat hoor ik nog. Als ik aan het einde van de dag er nog niks over gehoord heb, mail ik er even zelf achteraan.
Ik moet nu eens per week medicatie halen in plaats van eens in de drie maanden. Dat is irritant, maar mijn eigen schuld.
Ergens heb ik de neiging om heel veel te praten over dit weekend, omdat het bestaat uit zwarte gaten. Ik ben voornamelijk KO geweest, maar af en toe was ik bij.
Nog steeds vergeet ik continu dingen. Ik hoop dat mijn kortetermijngeheugen snel hersteld. Voorbeeldje; me afvragen waarom mijn haar zo nat is. Bedenken dat ik me nog moet douchen en tegen de tijd dat ik uitgekleed in de vochtige badkamer sta me bedenken dat ik al gedoucht ben.
Maar goed... vrijdag zie ik de psych weer. Hopelijk weet ik dan meer.
Ik moet nu eens per week medicatie halen in plaats van eens in de drie maanden. Dat is irritant, maar mijn eigen schuld.
Ergens heb ik de neiging om heel veel te praten over dit weekend, omdat het bestaat uit zwarte gaten. Ik ben voornamelijk KO geweest, maar af en toe was ik bij.
Nog steeds vergeet ik continu dingen. Ik hoop dat mijn kortetermijngeheugen snel hersteld. Voorbeeldje; me afvragen waarom mijn haar zo nat is. Bedenken dat ik me nog moet douchen en tegen de tijd dat ik uitgekleed in de vochtige badkamer sta me bedenken dat ik al gedoucht ben.
Maar goed... vrijdag zie ik de psych weer. Hopelijk weet ik dan meer.
Waarom zou je terug de kliniek in moeten?quote:
Goed... de arts gaat me zo spreken om te kijken of ik thuis mag blijven of terug de kliniek in moet
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Een goede indicatie staat op pagina 1 van dit topicquote:
[..]
Waarom zou je terug de kliniek in moeten?
Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.
Vandaag ga ik niet drinken.
Vandaag ga ik niet drinken.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Sterkte en beterschap.quote:
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Sterkte CotSquote:
Succes!quote:
Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.
Vandaag ga ik niet drinken.
Fake it till you make it...
Veel sterkte en succes!quote:Ik heb de laatste tijd een alcohol probleem ontwikkelt. Afgelopen 10 dagen elke dag gedronken.
Vandaag ga ik niet drinken.
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.
Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.
Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.
Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.
Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.
En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.
Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.
Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.
Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.
Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.
En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.
Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.quote:
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.
Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.
Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.
Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.
Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.
En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.
Volgens mij hier geen populaire link met het onderwerp angst, maar here goes:quote:
Moeheid & angstgevoelens (zonder aanwijsbare reden) hielden bij mij verband met voeding. Een onderwerp wat nu eindelijk pas een beetje in de medische wetenschap iets van tractie begint te krijgen (maar nog te beperkt).
Probleem is dat veel ongezonde voeding voor adrenaline pieken zorgt en dat op zijn beurt ook cortisol omhoog drijft, zeker als het structureel is. Bij mij werd het een stuk minder toen ik gezonder ging eten, alsin producten met een lagere glycemische index en dus veel minder voor bloedsuikerspiegel pieken zorgde (1. bloedsuiker spiegel piekt > 2. sterke toename insuline > 3. sterke daling bloedsuiker > 4. toename adrenaline ter compensatie)
Ik heb hier de laatste tijd ook weer last van, schijtziek word ik ervan. Zal wel weer naar de huisarts gaan. Ik ben ook zo'n hypochonder en denk steeds dat ik eigenlijk een enge dodelijke ziekte heb terwijl de logica in m'n hoofd zoiets heeft van "doe gewoon even rustig aan".quote:
Ik moet even m'n gal (weer) kwijt. Omdat dit topic een soort van het best past. Al snap ik eigenlijk niet waarom er is gekozen voor een combinatie van angst en depressies. Ik ben zelf absoluut niet depressief, en mis daardoor eigenlijk wat aanhaking. Maar okay.
Ik heb dus gisteren de derde afspraak gehad bij mijn psycholoog. Deze afspraak zijn we begonnen met wat "oefeningen" om de lichamelijke reacties uit te lokken die je ook kan krijgen bij een paniekaanval. De minuut staand ronddraaien vond ik niet tof. En ga ik ook niet meer doen. Ik ben nog de hele dag misselijk geweest en heb veel hoofdpijn gehad. Ik ga m'n hele leven al niet in draaiende attracties om precies dezelfde reden, dus ik zie het nut niet om mezelf bewust ziek te maken. De andere oefeningen zal ik wel gewoon doen.
Maar ik heb weer zo'n momentje dat ik twijfel of dit allemaal wel bij een 'angststoornis' hoort. Dus eigenlijk blijf ik elke keer heel hard zoeken naar mensen die dit herkennen. M'n huisarts stuurt me na een "check" (ze meet m'n bloeddruk en zwaait met een vinger voor m'n ogen) gewoon weer naar huis, want ja, het zal de angst wel zijn. En m'n psycholoog gaat eigenlijk ook niet in op de lichamelijke klachten.
Maar ik ben het gewoon zat. Wat me echt dwars zit zijn een paar punten:
1. Ik ben constant moe, als ik om 10 uur opsta, zit ik om 12 uur alweer te geeuwen alsof het middernacht is.
2. Ik heb constant een enorm zwaar hoofd, zit tegen duizeligheid aan. Alsof er teveel druk op m'n hoofd staat.
3. Ik heb "paniekaanvallen" die totaal geen aanleiding. En dan bedoel ik niet dat ik iets moet doen dat eigenlijk niet spannend is, maar ze komen echt terwijl ik gewoon op de bank niets zit te doen. Voor mij is een paniekaanval een vlaag van ergere duizeligheid, wazig zien, geluiden moeten zacht en m'n hart gaat sneller kloppen.
4. Vlak daarna heb ik ook moeite met uit m'n woorden komen, dingen begrijpen en ben ik gewoon een beetje in de war.
Maar dit heb ik allemaal terwijl ik geen angstige momenten heb. Niets hoef te doen. Nergens tegenop zie. En sowieso gewoon eigenlijk enorm gelukkig ben, en ook niets liever wil dan daar gewoon echt van te genieten. En dat lukt me op het moment even niet.
En nu las ik terug in het topic, en ongeveer een maand geleden heb ik bijna hetzelfde gepost. Die periodes van "Ok, ik accepteer het, het komt door de 'angst'" en "Fuck it, ik ben helemaal nergens bang voor, dit moet een lichamelijke oorzaak hebben" blijven zich dus maar afwisselen. Toen was trouwens Syrena's reactie er, waardoor ik weer even accepteerde dat angst/stress echt onverklaarbare dingen met je lichaam kan doen. Dus hopelijk is er nu weer iemand die dit herkent, en ook ervaring heeft met de lichamelijke klachten terwijl je psychologisch maar zo weinig merkt.
Tap tap tap
Voel je ook geen angst tijdens de aanval? Alleen irritatie/niet lekker?
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ja dit dus. Sommige dagen nergens last van, vorige week tralalala hartstikke gezellig en leuk allemaal. Deze week weer een paar dagen gehad dat het voelde alsof ik vijf dagen op lowlands heb gezeten terwijl dat dus niet het geval was.quote:
[..]
Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.
Merk wel dat gewoon iets doen enorm helpt. Maar ik krijg dan weer van die anticipatie-angst want ik zal wel weer moe zijn (zo denk ik dan) en als ik ergens naartoe ga, dan slaat dat op m'n darmen en zit ik de hele ochtend op de pot. En als ik er dan eenmaal ben? Niks aan de hand.
Snap ook niet waar het ineens vandaan komt. Wat issues misschien met veel werken, twee overleden familieleden binnen een jaar, gewoon weinig kunnen hebben in het algemeen. Had als tiener ook een periode met paniekaanvallen enzo dus zal er wel gevoelig voor zijn.
Tap tap tap
Tijdens zo'n aanval voel ik wel angst. Maar dan heb ik dus het gevoel dat de lichamelijke klachten de angst opwekken, en niet andersom. Ik heb overigens ook gewoon van die momenten die wel verklaarbaar zijn. Zo voel ik me snel opgesloten, dus in bioscoopzalen etc. Maar ook in winkels die een vooropgezet wandelplan hebben en je niet direct naar de uitgang zou kunnen (IKEA, Xenos etc) voel ik me paniekerig. Ik ben ook sowieso angstiger, en vermijd ook dingen. Maar dat valt ook een beetje in wat CL ook noemt:quote:
Voel je ook geen angst tijdens de aanval? Alleen irritatie/niet lekker?
Als ik dingen wil vermijden dan wil ik dat vooral omdat ik dus het gevoel heb dat ik op het moment gewoon te zwak ben waardoor ik mezelf snel 'onveilig' voel.quote:
Maar ik krijg dan weer van die anticipatie-angst want ik zal wel weer moe zijn (zo denk ik dan) en als ik ergens naartoe ga, dan slaat dat op m'n darmen en zit ik de hele ochtend op de pot. En als ik er dan eenmaal ben? Niks aan de hand.
Ik vind dit juist wel heel boeiend. Ik beweeg op het moment ook amper, omdat ik me kut voel. Maar ik weet dat ik daar eigenlijk ook doorheen moet om me juist weer beter te gaan voelen. Wel een drempel.quote:
[..]
Volgens mij hier geen populaire link met het onderwerp angst, maar here goes:
Moeheid & angstgevoelens (zonder aanwijsbare reden) hielden bij mij verband met voeding. Een onderwerp wat nu eindelijk pas een beetje in de medische wetenschap iets van tractie begint te krijgen (maar nog te beperkt).
Probleem is dat veel ongezonde voeding voor adrenaline pieken zorgt en dat op zijn beurt ook cortisol omhoog drijft, zeker als het structureel is. Bij mij werd het een stuk minder toen ik gezonder ging eten, alsin producten met een lagere glycemische index en dus veel minder voor bloedsuikerspiegel pieken zorgde (1. bloedsuiker spiegel piekt > 2. sterke toename insuline > 3. sterke daling bloedsuiker > 4. toename adrenaline ter compensatie)
Maar ook eten zal zeker meespelen. Ik eet niet bijzonder ongezond, maar het kan zeker beter. Ik ben wel weer begonnen met het slikken van vitaminepillen met een focus op ijzer, omdat dat vaak ook een verband kan hebben met de vermoeidheid in ieder geval.
Dit is ook heel herkenbaar, bedankt.quote:
Ik had deze klachten tijdens een burnout. Snel duizelig, gevoel alsof m'n suikerspiegel ineens naar beneden kelderde, hoofdpijn/ druk in m'n hoofd, als ik naar m'n werk liep ineens moe worden en steeds langzamer bewegen, en ook heel snel en constant moe.
Ja bewegen is goed voor je, merk het echt al als ik eventjes naar de brievenbus ben gelopen 
Maar laatst was ik een stukje fietsen op zondag (hele middag tegenaan zitten hikken) en deed ik er langer over dan anders en was ik he-le-maal stuk 's avonds. Maar heb wel even met een boekje en wat water ergens gezeten in de natuur, dus het was op zich best lekker.
Maar laatst was ik een stukje fietsen op zondag (hele middag tegenaan zitten hikken) en deed ik er langer over dan anders en was ik he-le-maal stuk 's avonds. Maar heb wel even met een boekje en wat water ergens gezeten in de natuur, dus het was op zich best lekker.
Tap tap tap
Zo even wat gedachten. Ik zie me niet als angstig, maar herken wel wat dingen in je verhaal.
Wat ik wel in je verhaal herken is de onzekerheid over oorzaak-gevolg. Wat is er nou als eerste? Is dat een vervelend gevoel in je lijf (bij jou duizeligheid) waar je onrustig/angstig van wordt? Of is die onrust/angst er eerst en veroorzaakt dat de duizeligheid? En dan kan het ook nog dat die dingen elkaar gaan versterken, waardoor je een beetje in een spiraal komt en het helemaal onduidelijk wordt.
(Een angstgevoel is ook niet altijd rationeel, dat je bijv. aan concrete angstige dingen denkt, of dat het alleen komt als je onder hevige stress staat. Ik kan het me wel voorstellen dat het in deze fase van je leven komt, met de stap naar samen een huis kopen, carrière willen maken, hoe gaat jouw/jullie toekomst samen eruit zien? Juist als je gelukkig bent, kan er ergens die gedachte spelen ‘blijft dit zo, wat nou als ik dit allemaal kwijtraak, of als het toch anders gaat lopen?’)
Ik herken het oorzaak-gevolgprobleem uit een periode van mijn leven waar sowieso fysiek wel iets aan de hand was (was toen al een paar jaar schildklierpatiënt) maar daar kwam psychologische onrust bij door wat ik in mijn lijf ervoer. Kwamen die lichamelijke klachten nou van mijn schildklierverhaal of... Ik werd heel onzeker en ging me bij lichamelijke sensaties afvragen of dit nou psychisch was of kwam het ergens anders van. Gekmakend. Ik zat een tijdje in die spiraal en wilde liefst een simpel en eenduidig antwoord waardoor ik er vanaf kwam.
Wat mij toen heeft geholpen is min of meer leren aanvaarden dat je het soms niet weet. Er kunnen in je lijf best dingen gebeuren die niet per se ernstig zijn, zelfs wel normaal zijn (zie bijv. wat Sting zegt over bepaalde pieken door bepaalde voeding) maar die wel maken dat er soms (onterecht) alarmbellen afgaan, waardoor de onrust/angst ontstaat. Bij mij speelde er veel, ik kon het niet allemaal ontrafelen, maar het ging geleidelijk gewoon weer beter doordat ik wel doorging, mijn vertrouwen weer groeide.
Je bent al goed bezig door zo snel met een psycholoog aan de slag te gaan, maar die kan jou niet in een paar sessies alle antwoorden (plus oplossing) bieden die je zoekt. Ik zie het als een proces waarin je zit, een ontdekkingsreis (
) waarin het weer ten goede gaat keren, waarin hij je handvatten gaat aanreiken om je weer zekerder te voelen.
Onzekerheid over ‘is er medisch iets mis in mijn lijf’ moet naar mijn idee niet de overhand krijgen. Als je niet gerustgesteld bent door een bloeddrukmeting, zou je dit open en eerlijk bij je huisarts neer moeten kunnen leggen. Die zou bijv. nog een bloedonderzoek kunnen aanvragen. Een specifiek onderzoek naar die duizeligheid zou ook niet vreemd zijn, om uit te sluiten dat het niet gewoon ergens een ontsteking oid is.
Sterkte.
Wat ik wel in je verhaal herken is de onzekerheid over oorzaak-gevolg. Wat is er nou als eerste? Is dat een vervelend gevoel in je lijf (bij jou duizeligheid) waar je onrustig/angstig van wordt? Of is die onrust/angst er eerst en veroorzaakt dat de duizeligheid? En dan kan het ook nog dat die dingen elkaar gaan versterken, waardoor je een beetje in een spiraal komt en het helemaal onduidelijk wordt.
(Een angstgevoel is ook niet altijd rationeel, dat je bijv. aan concrete angstige dingen denkt, of dat het alleen komt als je onder hevige stress staat. Ik kan het me wel voorstellen dat het in deze fase van je leven komt, met de stap naar samen een huis kopen, carrière willen maken, hoe gaat jouw/jullie toekomst samen eruit zien? Juist als je gelukkig bent, kan er ergens die gedachte spelen ‘blijft dit zo, wat nou als ik dit allemaal kwijtraak, of als het toch anders gaat lopen?’)
Ik herken het oorzaak-gevolgprobleem uit een periode van mijn leven waar sowieso fysiek wel iets aan de hand was (was toen al een paar jaar schildklierpatiënt) maar daar kwam psychologische onrust bij door wat ik in mijn lijf ervoer. Kwamen die lichamelijke klachten nou van mijn schildklierverhaal of... Ik werd heel onzeker en ging me bij lichamelijke sensaties afvragen of dit nou psychisch was of kwam het ergens anders van. Gekmakend. Ik zat een tijdje in die spiraal en wilde liefst een simpel en eenduidig antwoord waardoor ik er vanaf kwam.
Wat mij toen heeft geholpen is min of meer leren aanvaarden dat je het soms niet weet. Er kunnen in je lijf best dingen gebeuren die niet per se ernstig zijn, zelfs wel normaal zijn (zie bijv. wat Sting zegt over bepaalde pieken door bepaalde voeding) maar die wel maken dat er soms (onterecht) alarmbellen afgaan, waardoor de onrust/angst ontstaat. Bij mij speelde er veel, ik kon het niet allemaal ontrafelen, maar het ging geleidelijk gewoon weer beter doordat ik wel doorging, mijn vertrouwen weer groeide.
Je bent al goed bezig door zo snel met een psycholoog aan de slag te gaan, maar die kan jou niet in een paar sessies alle antwoorden (plus oplossing) bieden die je zoekt. Ik zie het als een proces waarin je zit, een ontdekkingsreis (
) waarin het weer ten goede gaat keren, waarin hij je handvatten gaat aanreiken om je weer zekerder te voelen.Onzekerheid over ‘is er medisch iets mis in mijn lijf’ moet naar mijn idee niet de overhand krijgen. Als je niet gerustgesteld bent door een bloeddrukmeting, zou je dit open en eerlijk bij je huisarts neer moeten kunnen leggen. Die zou bijv. nog een bloedonderzoek kunnen aanvragen. Een specifiek onderzoek naar die duizeligheid zou ook niet vreemd zijn, om uit te sluiten dat het niet gewoon ergens een ontsteking oid is.
Sterkte.
The love you take is equal to the love you make.
Klinkt allemaal ook wel classic angststoornis hoor. Inclusief het rondjes piekeren of je toch niet stiekem dood aan het gaan bent..
Ik mis de schouderophaalsmilie hier....
Ik mis de schouderophaalsmilie hier....
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.
Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.quote:
Klinkt allemaal ook wel classic angststoornis hoor. Inclusief het rondjes piekeren of je toch niet stiekem dood aan het gaan bent..
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?
With love :*
Dat heb ik met drukke bussen. Wat mij helpt is een mantra voor te houden "ik kan eruit komen" is de mijne. Gewoon een kort zinnetje waarin je jezelf geruststeld. En denken om je ademhalingquote:
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?
Dapper van je! Heel erg veel succes
Toen ik nog wel met de trein kon reizen, 5 jaar terug, hield ik mezelf altijd voor dat ik aan de noodrem kon trekken en een raampje stuk kon slaan (als de deuren door de noodrem niet automatisch open zouden gaan). Misschien maar eens proberen. Meteen een reis van 53 minuten met als langste ‘zit’ 13 minuten. Als die zenuwen nu eens weg zouden gaanquote:
[..]
Dat heb ik met drukke bussen. Wat mij helpt is een mantra voor te houden "ik kan eruit komen" is de mijne. Gewoon een kort zinnetje waarin je jezelf geruststeld. En denken om je ademhaling
Dapper van je! Heel erg veel succes
With love :*
Kijk zulke gedachten helpen. En die zenuwen zullen blijven en in de trein zal je ook spanning voelen,maar die zakt ook vanzelf weer afquote:
[..]
Toen ik nog wel met de trein kon reizen, 5 jaar terug, hield ik mezelf altijd voor dat ik aan de noodrem kon trekken en een raampje stuk kon slaan (als de deuren door de noodrem niet automatisch open zouden gaan). Misschien maar eens proberen. Meteen een reis van 53 minuten met als langste ‘zit’ 13 minuten. Als die zenuwen nu eens weg zouden gaan
quote:
Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen.
Mijn tip zou zijn om al te beginnen met een andere gedachte. Je bent misschien wel 5 jaar niet met de trein gegaan. Maar je kon het wel. Je kan het nu ook. Er is namelijk rationeel gezien geen gevaar. Er is geen enkele reden waarom jij het niet zou kunnen.quote:
Toen ik nog wel met de trein kon reizen, 5 jaar terug
Je kan er altijd uit. En ondanks dat de paniek straks misschien even opbouwt, die zakt ook weer weg. Misschien wat afleiding zoeken? Neem wat eten of drinken mee (dat geeft mij een gevoel van veiligheid) en misschien kun je iemand bellen? Of gewoon lekker wat muziek luisteren.
Serie van Netflix op je telefoon zetten? En op je ademhaling letten.
Ik had in mei een paniekaanval in de primark. Op zich niet zo vreemd, want het was in die drukke hel in Amsterdam, maar ben die winkel niet gaan ontzien verder. Ik heb het idee dat het probleem dan alleen maar erger wordt. Ik word nog steeds niet vrolijk in die winkel, maar ze verkopen er dingen die ik wil hebben dus heb weinig keus.
Behalve de tandarts. Dan flip ik. Daar moet ik even wat aan doen ook.
Ik had in mei een paniekaanval in de primark. Op zich niet zo vreemd, want het was in die drukke hel in Amsterdam, maar ben die winkel niet gaan ontzien verder. Ik heb het idee dat het probleem dan alleen maar erger wordt. Ik word nog steeds niet vrolijk in die winkel, maar ze verkopen er dingen die ik wil hebben dus heb weinig keus.
Behalve de tandarts. Dan flip ik. Daar moet ik even wat aan doen ook.
Tap tap tap
Zou het misschien slaapapneu kunnen zijn?quote:
Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.
[..]
Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.
Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.quote:
Zou het misschien slaapapneu kunnen zijn?
Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.quote:
Behalve de tandarts. Dan flip ik. Daar moet ik even wat aan doen ook.
Vergeetachtigheid, slaperig/sufheid... ik probeer maar mee te denken hoorquote:
[..]
Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.
[..]
Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.
Verstoorde ademhaling icm moeheid kan ook weer leiden tot angst/paniekaanvallen. Dat had ik tenminste.
Omdat in heel veel gevallen angst en depressie hand in hand met elkaar gaan en elkaar ook voeden als de pest. Alleen geldt dat heus niet voor iedereen.quote:
Onbewust zijn je gedachten met van alles bezig. Misschien merk jij de angst niet meteen op maar dan kan het nog wel dat het onbewust speelt. Dat geldt ook voor paniekaanvallen die uit het niets komen. Ik vind het een klote woord maar er is genoeg waar men door 'getriggerd' kan worden.
Tegenwoordig zoek ik de angst op en weet ik ook waar het vandaan komt en dat ik daar moe van word. In het hele begin had ik geen idee, ik merkte soms de angst ook niet op maar was wel de gehele dag moe. Zelfs als ik in mijn eigen veilige bubbel thuis zat. Ik sliep gewoon een uurtje of 7/8 en nadat ik 3 uur wakker was ging ik maar even een dutje doen. Nou speelde er bij mij ook een depressie mee maar onbewust ben je met van alles bezig waardoor je een energietekort lijkt te hebben.
Dan kunnen gezond eten en sporten nog zo belangrijk zijn, maar als het in je hoofd niet goed zit zal het aanwezig blijven.
Op dinsdag 22 oktober 2024 17:23 schreef maily het volgende:
Aquequelequ :B
Aquequelequ :B
eh nee, ben al bijna acht jaar niet geweest. We bij de orthodontist, vreemd genoeg. Maar toen wist ik dat er niet gehakt en geboord zou worden en toen zagen ze ook aan me dat ik het echt niet tof vond.quote:
[..]
Behalve het gebrek aan energie en de vermoeidheid herken ik daar eigenlijk geen symptomen van.
[..]
Ga je wel gewoon? Er schijnen er best veel te zijn die speciaal werken met mensen met angst voor de tandarts.
Tap tap tap
Woensdag met ontslag en dan thuiszorg en adb
En ze denken dat mijn geheugen wel hersteld. De afgelopen drie dagen ben ik waarschijnlijk helemaal kwijt, maar ze verwachten dat ik wel cognitief weer beter ga functioneren
En ze denken dat mijn geheugen wel hersteld. De afgelopen drie dagen ben ik waarschijnlijk helemaal kwijt, maar ze verwachten dat ik wel cognitief weer beter ga functioneren
Ik heb me er ook maar bij neergelegd. Maandag huis bezichtigd. Direct vanuit werk, eerst nog langs juwelier en toen naar dat huis. Daar met nog 7 andere stellen doorheen. Toen gauw naar huis, eten maken, afwas.quote:
Bedankt Lienekien! Ik denk dat je wel een goed punt hebt. Ik ben teveel op zoek naar een oorzaak, omdat m'n rationele kant weet dat er niets is om bang voor te zijn, of stress van te hebben. Maar ik moet maar gewoon accepteren dat m'n lichaam het op het moment wel voelt. Dat het er gewoon is.
[..]
Ja, toch wel. Dat doet het lezen van de ervaringen van andere mensen me toch ook wel weer beseffen.
Toen zat mijn rug muurvast, doodmoe, pijn alles. En ik had beloofd om nog langs mijn moeder te gaan, want mijn zusje was er met gezin. Ik wou alleen maar liggen....of ja, mijn lijf.
Toch maar gegaan, zakt alles weg. Echt WTF
Sinds een aantal weken word ik trouwens zomaar misselijk. Op mijn ademhaling letten helpt meestal. Maar dan denk ik ook, wat is dat nu weer
"Why does being a librarian make her even hotter?"
"They're keepers of knowledge. She holds the answers to all of our questions..."
"They're keepers of knowledge. She holds the answers to all of our questions..."
Lang verhaal getikt, viel de wifi weg in de tuin.quote:
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?
Maar wat Cots zegt: ademhaling
"Why does being a librarian make her even hotter?"
"They're keepers of knowledge. She holds the answers to all of our questions..."
"They're keepers of knowledge. She holds the answers to all of our questions..."
Ik ben overgestapt naar een angst-tandarts en het is een verbetering van 400%, ik heb het gevoel dat ik in controle ben.
Ik ook. Ik heb nog niet het gevoel dat ik helemaal in controle ben maar bij mij is er ook al zeker veel verbetering en er wordt aangewerkt.quote:Op donderdag 23 augustus 2018 00:32 schreef Harmankardon het volgende:
Ik ben overgestapt naar een angst-tandarts en het is een verbetering van 400%, ik heb het gevoel dat ik in controle ben.
Mijn gebit was een ramp en de hele grote erge dingen zijn in één keer gedaan onder narcose. Zodat het daarna gewoon kon worden opgebouwd.
Is je treinrit goed gegaan?quote:
Ik heb een angststoornis. Een van de dingen die ik daarsoor niet kan, is met de trein reizen. Op het moment dat de deuren dicht gaan en ook daadwerkelijk gelockt worden door de machinist, heb ik het gevoel dat ik vastzit en niet meer weg kan. Nu heb ik een paar weken geleden EMDR-therapie hiervoor gehad, vandaag wil ik de trein pakken, maar ik ben erg zenuwachtig en nerveus. Hebben jullie misschien een goede tip hiervoor?
Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.quote:
Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.
With love :*
Succes morgen, hoe lang is het met de trein?quote:
[..]
Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.
Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.
Zet hem op!
Fake it till you make it...
Stoer dat je het weer gaat proberen! Korter stukje nu? Succes!quote:
Nee, had teveel angst om in te stappen. Wel meteen teruggekoppeld naar mijn psycholoog, we gaan ermee aan de slag.
Morgen naar een evenement in Nijmegen, maar zal dan in ook een stukje trein moeten reizen.
Ik ben vandaag vrijwillig opgenomen en nu heb ik er spijt van ...
Ik wil hier helemaal niet zijn. Maar als ik morgen ineens weer naar huis wil gaan ze daar natuurlijk hun vraagtekens bij zetten. Nu weet ik niet zo goed of ik dit moet aangeven of dat ik me erbij neer moet leggen en beter mijn best moet doen om afleiding te zoeken.
Dit past ook wel bij de tweestrijd waarin ik me continu bevind. Het is zo vermoeiend om niet te weten naar wie of wat ik moet luisteren. Ik raak ervan in de war en word er gespannen van. En ik hoopte dat een opname wat dat betreft verlichting zou geven omdat de keuze me dan enigszins wordt ontnomen, maar ik heb nogal mijn twijfels over of het nuttig gaat zijn.
Ik wil hier helemaal niet zijn. Maar als ik morgen ineens weer naar huis wil gaan ze daar natuurlijk hun vraagtekens bij zetten. Nu weet ik niet zo goed of ik dit moet aangeven of dat ik me erbij neer moet leggen en beter mijn best moet doen om afleiding te zoeken.
Dit past ook wel bij de tweestrijd waarin ik me continu bevind. Het is zo vermoeiend om niet te weten naar wie of wat ik moet luisteren. Ik raak ervan in de war en word er gespannen van. En ik hoopte dat een opname wat dat betreft verlichting zou geven omdat de keuze me dan enigszins wordt ontnomen, maar ik heb nogal mijn twijfels over of het nuttig gaat zijn.
Why are you wearing that stupid man suit?
Ik denk dat iedereen die net opgenomen is dat gevoel wel herkent. Praat erover, niet alleen met je behandelaars maar ook met je mede-cliënten.quote:
Ik ben vandaag vrijwillig opgenomen en nu heb ik er spijt van ...
Ik wil hier helemaal niet zijn. Maar als ik morgen ineens weer naar huis wil gaan ze daar natuurlijk hun vraagtekens bij zetten. Nu weet ik niet zo goed of ik dit moet aangeven of dat ik me erbij neer moet leggen en beter mijn best moet doen om afleiding te zoeken.
Dit past ook wel bij de tweestrijd waarin ik me continu bevind. Het is zo vermoeiend om niet te weten naar wie of wat ik moet luisteren. Ik raak ervan in de war en word er gespannen van. En ik hoopte dat een opname wat dat betreft verlichting zou geven omdat de keuze me dan enigszins wordt ontnomen, maar ik heb nogal mijn twijfels over of het nuttig gaat zijn.
Met medecliënten heb ik geen contact, maar ik heb het zojuist wel bij een vk (denk ik) aangegeven toen ze vroeg wat ik ervan vind dat ik hier zit. Vandaag denk ik er tot nu toe minder aan.quote:
[..]
Ik denk dat iedereen die net opgenomen is dat gevoel wel herkent. Praat erover, niet alleen met je behandelaars maar ook met je mede-cliënten.
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 31-08-2018 10:48:28 ]
Why are you wearing that stupid man suit?
Kuolema, goed om het aan te geven bij een vk. Ik hoop dat het je toch wat rust gaat geven.
Fake it till you make it...
Ik merk dat mijn gebit ook niet helemaal meer is wat het ooit was.quote:
[..]
Ik ook. Ik heb nog niet het gevoel dat ik helemaal in controle ben maar bij mij is er ook al zeker veel verbetering en er wordt aangewerkt.
Mijn gebit was een ramp en de hele grote erge dingen zijn in één keer gedaan onder narcose. Zodat het daarna gewoon kon worden opgebouwd.
Door een slecht dag/nacht ritme is tandenpoetsen niet altijd even nauwkeurig gedaan. Het glazuur van 2 tanden aan de linkerkant is grotendeels weg en nu zijn er ook 2 tanden aan de rechterkant plotseling in slechte staat. 2 andere tanden zijn een paar jaar geleden al verwijderd.
Gelukkig doet het niet constant pijn maar voor de zekerheid heb ik altijd een strip ibuprofen bij mij. Ik heb alleen wajong uitkering, geen aanvullende tandverzekering, mijn broer met wie ik samenwoonde is naar Japan vertrokken en van mijn familie hoor ik niets meer. Ben niet helemaal tevreden momenteel.
Ik heb wel sindskort een nieuwe telefoon en Pokemon Go zorgt voor afleiding.
Michie, slik je medicatie? Want soms heeft dat invloed op je speekselproductie en dat kan volgens mij een negatieve invloed hebben op je gebit.
Fake it till you make it...
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!
@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op
@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op
Dank je. Jij ook morgen, en doe rustig aanquote:
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!
@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op
.
Why are you wearing that stupid man suit?
Even een positief berichtje. De duizeligheid is voor het grootste gedeelte weg! 
Sinds de tweede kant van m'n verstandskiezen is getrokken gaat het zoveel beter. Dat was ook begonnen sinds de eerste helft was getrokken, dus misschien is er daardoor meer in m'n kaak gaan duwen en bewegen? Of misschien was de echte pijn van het trekken even een gewenste afleiding om weer iets meer te ontspannen. Geen idee wat het is, maar het maakt me blij.
Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.
M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.
Sinds de tweede kant van m'n verstandskiezen is getrokken gaat het zoveel beter. Dat was ook begonnen sinds de eerste helft was getrokken, dus misschien is er daardoor meer in m'n kaak gaan duwen en bewegen? Of misschien was de echte pijn van het trekken even een gewenste afleiding om weer iets meer te ontspannen. Geen idee wat het is, maar het maakt me blij. Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.
M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden, ik word gek van de onrust en spanning.
Why are you wearing that stupid man suit?
Waar komt die paniek nu vandaan? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar voorlopig wel blijft?quote:
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden.
Klinkt goed! Zet hem op!quote:
Even een positief berichtje. De duizeligheid is voor het grootste gedeelte weg!
Ben nu ook al een keer uiteten geweest. 3 gangen, ging goed! Voel wel spanning, maar dat was te doen. Daarna ook nog met een vriendin de stad in geweest en wezen lunchen, ging ook goed. Wel spanning, de benauwdheid in de winkels vind ik lastig. En het in de rij staan bij bijvoorbeeld de Primark was even 'meh'.
M'n pyscholoog is nu een maand op vakantie, maar heb gevraagd of we vast kunnen beginnen met dingen die ik heb vermeden weer te gaan doen. Aangezien ik daar dus al mee bezig was. Grootste ding op m'n lijstje is op dit moment met de bus reizen. Dus die moet er binnenkort maar aan geloven.
Hoe weet je nu al dat de medicatie niet gaat werken? Heb je dezelfde medicatie al eerder gehad?quote:
Ik ben wanhopig. Had aangegeven met ontslag te willen maar ze willen me niet laten gaan zolang ik geen medicatie wil slikken. Ik heb meerdere goede redenen om dat niet te doen en een daarvan is dat het toch niet werkt dus ik wil niet van nog meer mensen horen dat ik dat dan toch maar moet gaan doen. Ik wil naar huis, ik zit (ook figuurlijk) vast, kan geen kant op want ik wil hier niet blijven maar ik wil ook absoluut niet die medicatie slikken. Ik switch steeds tussen wanhopig weg willen komen en bang zijn dat ik de controle over mezelf verlies en dat proberen tegen te gaan. Ik trek dit niet. Heb van alles overwogen (naar een vk toestappen, vriendin bellen maar die twee durf en wil ik toch niet en helpen niet, vk bedreigen met een scherp voorwerp om te dwingen me naar buiten te laten gaan) maar ik weet het allemaal niet. Ik heb net geprobeerd te ontsnappen maar dat is mislukt. Ik weet echt niet wat ik moet doen nu en ik kan dit niet volhouden, ik word gek van de onrust en spanning.
En zij zetten je voor het blok, als je weg wilt, vinden zij dat je medicatie "moet". Maar als je blijft hoeft dat niet? Hebben zij dan andere ideeën hoe ze je kunnen helpen zonder medicatie?
En kan je daar ook uitspreken dat je je zo vast voelt zitten?
En wat madam-april zegt: wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar wel blijft?
Wat rot dat je je zo voelt... ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.
Fake it till you make it...
Ik weet het niet.quote:
[..]
Waar komt die paniek nu vandaan? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar voorlopig wel blijft?
Het gaat om medicatie die ik al heb geslikt, lang genoeg, maar waar ik mee ben gestopt. Als ik blijf willen ze ook dat ik medicatie ga slikken.quote:
[..]
Klinkt goed! Zet hem op!
[..]
Hoe weet je nu al dat de medicatie niet gaat werken? Heb je dezelfde medicatie al eerder gehad?
En zij zetten je voor het blok, als je weg wilt, vinden zij dat je medicatie "moet". Maar als je blijft hoeft dat niet? Hebben zij dan andere ideeën hoe ze je kunnen helpen zonder medicatie?
En kan je daar ook uitspreken dat je je zo vast voelt zitten?
En wat madam-april zegt: wat is het ergste dat er kan gebeuren als je daar wel blijft?
Wat rot dat je je zo voelt... ik heb geen pasklare oplossing voor je, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen.
Het is gister nogal misgegaan maar ik heb niet echt aangegeven dat ik me zo vast voel zitten door die medicatievoorwaarde. Het lukt vandaag niet om te praten, heb alleen bevestigd dat het me erom ging dat ik niet zo snel naar huis kan als ik zou willen.
Dank je.
Why are you wearing that stupid man suit?
Kan je het opschrijven, als het je niet zou lukken om het te zeggen. Of hebben ze geen tijd voor een gesprek?
Ik zou wel proberen het aan te geven dat je je zo vast voelt zitten door de medicatievoorwaarde, want dat lijkt me wel iets wat zorgt voor extra stress.
Nogmaals, veel sterkte!
Ik zou wel proberen het aan te geven dat je je zo vast voelt zitten door de medicatievoorwaarde, want dat lijkt me wel iets wat zorgt voor extra stress.
Nogmaals, veel sterkte!
Fake it till you make it...
Hoe is je eerste week verlopen?quote:
Morgen begin ik met stage... best wel heel erg spannend!
@Kuo: Vrijwillige opname is pittig, maar probeer ervoor te gaan! Het kan je zo goed helpen. Zet hem op
COTS meid wat goed hoe je er steeds bovenop klimt, heb echt respect voor jouw doorzettingsvermogen. Je flikt het toch maar mooi.
Hier gaat het eigenlijk nog steeds kut. Heb intussen alweer een hele tijd zeer regelmatig begeleiding. Inmiddels onder begeleiding mijn ouders een deel van mijn problemen verteld omdat de psycholoog dit van groot belang vond. Ik ga bijna ieder weekend stappen met een inmiddels vriendin, zij doorziet dondersgoed dat het niet oke is met mij maar heeft wel de doortastendheid om er ook niet helemaal stil over te zijn. Ik moet er van mijn psycholoog over praten met mensen die dicht bij mij staan maar ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij te laten komen. Vanavond zou ik met mijn schoonzus naar het volksfeest gaan, was allemaal net afgesproken en vervolgens reageerde ze 2 uur lang nergens op waarna ik een whatsapp bericht met een afzegging. Direct klap ik weer in mijzelf dicht.
Het voelt een beetje alsof mensen mij met touwen overeind ho
uden terwijl ik gewoon losgesneden wil worden. Ik wil ver weg en niets meer voelen.
Hier gaat het eigenlijk nog steeds kut. Heb intussen alweer een hele tijd zeer regelmatig begeleiding. Inmiddels onder begeleiding mijn ouders een deel van mijn problemen verteld omdat de psycholoog dit van groot belang vond. Ik ga bijna ieder weekend stappen met een inmiddels vriendin, zij doorziet dondersgoed dat het niet oke is met mij maar heeft wel de doortastendheid om er ook niet helemaal stil over te zijn. Ik moet er van mijn psycholoog over praten met mensen die dicht bij mij staan maar ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij te laten komen. Vanavond zou ik met mijn schoonzus naar het volksfeest gaan, was allemaal net afgesproken en vervolgens reageerde ze 2 uur lang nergens op waarna ik een whatsapp bericht met een afzegging. Direct klap ik weer in mijzelf dicht.
Het voelt een beetje alsof mensen mij met touwen overeind ho
uden terwijl ik gewoon losgesneden wil worden. Ik wil ver weg en niets meer voelen.
Het is best wel goed verlopen eigenlijk! Ik ben wel blij met mijn plekje. Gelijk is er voor mij op de rem getrapt ("oh, ipv vijf kan ik wel zeven stageopdrachten doen en dan ga ik thuis..." "Uhm, nee CotS. Vijf opdrachten en hier werk je. Thuis ben je vrij"). En ik heb het erg naar mijn zin.quote:
[..]
Hoe is je eerste week verlopen?
Werk van half negen tot vijf. Dus om zeven uur de deur uit en half zeven thuis. Dat is goed te doen. De dagbehandeling is ook goed ernaast. Daar wordt ook een beetje geremd en mij tot rust gemaand. Iets dat ik erg nodig heb (hang een beetje tegen een manie aan, maar ik denk dat die voorkomen gaat worden).
Je geeft mij wel complimenten, maar wat jij doet is ook niet niks! Trots zijn op jezelf jijquote:
COTS meid wat goed hoe je er steeds bovenop klimt, heb echt respect voor jouw doorzettingsvermogen. Je flikt het toch maar mooi.
Hier gaat het eigenlijk nog steeds kut. Heb intussen alweer een hele tijd zeer regelmatig begeleiding. Inmiddels onder begeleiding mijn ouders een deel van mijn problemen verteld omdat de psycholoog dit van groot belang vond. Ik ga bijna ieder weekend stappen met een inmiddels vriendin, zij doorziet dondersgoed dat het niet oke is met mij maar heeft wel de doortastendheid om er ook niet helemaal stil over te zijn. Ik moet er van mijn psycholoog over praten met mensen die dicht bij mij staan maar ik vind het heel moeilijk om mensen dichtbij te laten komen. Vanavond zou ik met mijn schoonzus naar het volksfeest gaan, was allemaal net afgesproken en vervolgens reageerde ze 2 uur lang nergens op waarna ik een whatsapp bericht met een afzegging. Direct klap ik weer in mijzelf dicht.
Het voelt een beetje alsof mensen mij met touwen overeind ho
uden terwijl ik gewoon losgesneden wil worden. Ik wil ver weg en niets meer voelen.
En ik snap je wens, maar het is een gevaarlijke. Zolang je voelt leef je en heb je het vermogen in te grijpen. Zodra je gevoelloos bent, is het veel moeilijker om uit je dal te klimmen. Zet alsjeblieft door, blijf vechten. Het wordt echt beter!
Lief dat je er naar vraagt.quote:
[..]
Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.
Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.
Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.
Ik heb ook maar weer eens helemaal bijgelezen hier.quote:
[..]
Hoi. Ik vraag me gewoon af hoe het met je gaat?
Maar ik zie nergens hoe 't met jou gaat? Hoe zit jij erbij?
Ik vind je houding naar je ziekte toe zo snap! Zet hem opquote:
[..]
Lief dat je er naar vraagt.
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.
Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.
Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.
en het is heel naar en verdrietig, maar je probeert wel echt te leven. Respect!
Dit lichamelijke deel is wel echt naar. Ik hoop dat het je lukt die balans te vinden, ondanks pijn en verdriet.quote:
[..]
Lief dat je er naar vraagt.
't gaat goed naar omstandigheden. De ptts lijkt enorm tot rust gekomen en verminderd en dat geeft erg veel rust. Mijn gevoelsleven is niet meer zo intens en heftig.
Het is nu ook even afwachten hoe het gaat als de blaadjes gaan vallen, in de zomer voel ik me vaak een stuk beter dan in de winter.
Helaas hebben de pijn- en vermoeidheidsklachten die ik al lang heb een andere naam dan psychosomatisch gekregen. Blijkt fibromyalgie te zijn, en het is even een goeie klap dat het dus niet overgaat maar ik ermee moet leren leven. Dat is pijnlijk en verdrietig. Maar ik neem 't zoals het komt en probeer nu een balans te vinden waarin ik mezelf niet overvraag maar wel zoveel mogelijk uit 't leven haal.
En ik ben blij voor je dat de ptss klachten zo veel verminderd lijken en alles wat minder heftig is. Wellicht is het dan ook wat beter te doen als het herfst wordt, succes!
Dank je voor je lieve reactie!quote:
[..]
Ik vind je houding naar je ziekte toe zo snap! Zet hem op
Weet je ik heb ook echt nog wel eens momenten dat ik 't even niet meer weet. Vooral net na de diagnose was 't moeilijk maar ik heb nu het basisvertrouwen dat ik wel weer een weg vind. En ik heb nu mensen om me heen die helpen dit een plek te geven. Dus 't komt wel weer op zijn pootjes.
Ja dat is het. Ik wil heel graag weer volop leven. Nu de ptss minder is heb ik ook weer zin om erop uit te gaan en vanalles te ondernemen en te ontdekken. Ik moet mezelf echt enorm afremmen, om mijn energie weer op te bouwen ipv op te branden en weer op een lager punt te moeten beginnen met herstellen.quote:
[..]
Dit lichamelijke deel is wel echt naar. Ik hoop dat het je lukt die balans te vinden, ondanks pijn en verdriet.
En ik ben blij voor je dat de ptss klachten zo veel verminderd lijken en alles wat minder heftig is. Wellicht is het dan ook wat beter te doen als het herfst wordt, succes!
Maar stapje voor stapje, mijn verwachtingen managen en blij zijn met de kleine gelukjes. Dat helpt.
mevrouw
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik zit weer in een dip. Afgelopen weken al paar keer een kleine paniekaanval gehad, dus ik weet dat ik nu rustig aan moet doen. In de hoop dat die dip geen depressie wordt.
Maar goed, ik weet dat het bij me hoort en vanzelf wel een keer overgaat. Baal er alleen van dat ik de laatste tijd weer iets te veel geld heb uitgegeven.
Maar goed, ik weet dat het bij me hoort en vanzelf wel een keer overgaat. Baal er alleen van dat ik de laatste tijd weer iets te veel geld heb uitgegeven.
ROBODEMONS..................|:(
Heel jammer dat het zo loopt, met wat je allemaal bereikt hebt de afgelopen periode. Ik kan me voorstellen dat het anders is dan je had gewild maar ik vind het niet knapt dat het je stapje voor stapje weer luktquote:
[..]
Ja dat is het. Ik wil heel graag weer volop leven. Nu de ptss minder is heb ik ook weer zin om erop uit te gaan en vanalles te ondernemen en te ontdekken. Ik moet mezelf echt enorm afremmen, om mijn energie weer op te bouwen ipv op te branden en weer op een lager punt te moeten beginnen met herstellen.
Maar stapje voor stapje, mijn verwachtingen managen en blij zijn met de kleine gelukjes. Dat helpt.
succes!
Met mij gaat het niet zo best om eerlijk te zijn. Mijn hoofd is één donkere chaos en ik heb veel last van klachten die een tijdje wat minder leken. Ik weet niet precies waardoor het komt, waarschijnlijk vooral traumagerelateerd en de angst voor gevoelens en het gevoel dat er nooit een betere toekomst is.quote:
[..]
Ik heb ook maar weer eens helemaal bijgelezen hier.
Maar ik zie nergens hoe 't met jou gaat? Hoe zit jij erbij?
Wel komt er binnenkort toch een hulphond, ik hoop dat dat ook weer wat bijdraagt.
Wat naar zeg dat die klachten weer zo spelen. Ik ken dat moedeloze gevoel wel bij 'n terugval. Heb ik ook wel vaak zo gevoeld.quote:
[..]
Met mij gaat het niet zo best om eerlijk te zijn. Mijn hoofd is één donkere chaos en ik heb veel last van klachten die een tijdje wat minder leken. Ik weet niet precies waardoor het komt, waarschijnlijk vooral traumagerelateerd en de angst voor gevoelens en het gevoel dat er nooit een betere toekomst is.
Wel komt er binnenkort toch een hulphond, ik hoop dat dat ook weer wat bijdraagt.
't is toch vaak twee stappen vooruit en eentje achteruit. Ik hoop dat een hulphond je kan helpen. Hoe doet zo'n hond dat eigenlijk? Ik ken ze vooral voor blinden, maar wat doet zo'n hond bij mensen die psychische klachten hebben?
Ja het is dan alsof alles tegelijk aangaat ofzo. Alle valkuilen achter elkaar.quote:
[..]
Wat naar zeg dat die klachten weer zo spelen. Ik ken dat moedeloze gevoel wel bij 'n terugval. Heb ik ook wel vaak zo gevoeld.
't is toch vaak twee stappen vooruit en eentje achteruit. Ik hoop dat een hulphond je kan helpen. Hoe doet zo'n hond dat eigenlijk? Ik ken ze vooral voor blinden, maar wat doet zo'n hond bij mensen die psychische klachten hebben?
Hulphonden kunnen verschillende dingen doen bij mensen met psychische klachten. Ik denk dat je oa hier vrij goed kunt lezen wat een hulphond in het algemeen kan doen bij mensen met psychische klachten. Vrij verschillend wel.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:
[..]
Ja het is dan alsof alles tegelijk aangaat ofzo. Alle valkuilen achter elkaar.
Hulphonden kunnen verschillende dingen doen bij mensen met psychische klachten. Ik denk dat je oa hier vrij goed kunt lezen wat een hulphond in het algemeen kan doen bij mensen met psychische klachten. Vrij verschillend wel.Ik herken dat wel, ik had dat ook zo. Als er eenmaal een paar dingen tegelijk samenkwamen dan leek het of er een dominosteentje werd aangetikt en ik het op een rennen moest zetten om de rits nog ergens te stoppen. En dan doodop in een diep dal eindigen en proberen uit te rusten en weer op te krabbelen.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik heb die cyclus vaak doorgemaakt. En kon dan echt in een diep dal terechtkomen.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 10-09-2018 13:38:39 ]
quote:
[..]
Ik herken dat wel, ik had dat ook zo. Als er eenmaal een paar dingen tegelijk samenkwamen dan leek het of er een dominosteentje werd aangetikt en ik het op een rennen moest zetten om de rits nog ergens te stoppen. En dan doodop in een diep dal eindigen en proberen uit te rusten en weer op te krabbelen.
Ik heb die cyclus vaak doorgemaakt. En kon dan echt in een diep dal terechtkomen.Ja zoiets. In combinatie met toch al dagelijks gevecht ofzo.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Drama hier... ik wil continu huilen... ik trek het allemaal niet. Alleen ik weet niet wat ik niet trek. Het liefst ga ik huilen
Wat rot. Hoe gaat het met je stage? Het valt me op dat je hier helemaal niet over schrijft, net zo min als over de andere zaken waar je mee bezig bent.quote:
Drama hier... ik wil continu huilen... ik trek het allemaal niet. Alleen ik weet niet wat ik niet trek. Het liefst ga ik huilen
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Stage is goed en leukquote:
[..]
Wat rot. Hoe gaat het met je stage? Het valt me op dat je hier helemaal niet over schrijft, net zo min als over de andere zaken waar je mee bezig bent.
Ik ben wel heel erg moe na een stagedag, maar ik geniet er erg van. Het is wel dat ik rond 20:00 21:00 in bed lig en slaap tot de volgende dag 9:00. En dan nog moe ben de hele dag. Behalve intervisie laat ik school ernaast even staan, dat is gewoon teveel.
De therapiegroep ernaast is heel erg zwaar, het is prettig, alleen het uur ontspanning erna trek ik meestal eigenlijk niet. Voor mij is het eigenlijk wel klaar na de therapie.
Volgende week heb ik geen psych. Alleen wel een individueel gesprek met de therapeut uit de therapiegroep. Ik moet nog even een lijstje maken met bespreekpunten.
Ik ben heel erg bang weer naar de kliniek te moeten als ik de crisisdienst bel. De afgelopen twee keer dat ik dat deed kon ik letterlijk direct door. Ondanks dat ik veel vrienden heb en een vangnet, voel ik me alleen op de wereld en alsof ik alles alleen moet aanpakken. Ik weet niet wat er mis met me is. Ik weet alleen dat ik niet wil leven. Maar goed... het leven gaat wel door. Vriendinnen, stage, therapie... ik word een beetje geleefd, ook al is dat heel normaal
Dat je (soms) een beetje geleefd wordt ervaren veel mensen. Ook mensen die helemaal “gezond” zijn. Vervelend, maar het is belangrijk om in de gaten te houden dat het niet altijd zo blijft.
Voor nu: ben je niet gewoon heel erg moe van de hele week? Als ik me rot voel is dat ook vaak op een zondag. Je lichaam komt tot rust, je bent eigenlijk heel erg moe van alle nieuwe indrukken (stage!) en je hebt tijd en kracht nodig om dit te verwerken. Bij mij uit zich dat dan in een dip. Waarom denk je dat het weekend ooit is uitgevonden? Om te kunnen functioneren moet je uitrusten. En misschien is dat wel precies wat je nu moet doen. Geef jezelf de rust en de ruimte om kracht op te doen. Eet goed (meer dan je nu doet ;-) ), geef bij je vriendinnen aan je kracht moet verzamelen (en dat weten ze waarschijnlijk allang) en wees eerlijk naar je omgeving toe. Net doen alsof het goed met je gaat zorgt er niet voor dat je je beter gaat voelen .
Voor nu: ben je niet gewoon heel erg moe van de hele week? Als ik me rot voel is dat ook vaak op een zondag. Je lichaam komt tot rust, je bent eigenlijk heel erg moe van alle nieuwe indrukken (stage!) en je hebt tijd en kracht nodig om dit te verwerken. Bij mij uit zich dat dan in een dip. Waarom denk je dat het weekend ooit is uitgevonden? Om te kunnen functioneren moet je uitrusten. En misschien is dat wel precies wat je nu moet doen. Geef jezelf de rust en de ruimte om kracht op te doen. Eet goed (meer dan je nu doet ;-) ), geef bij je vriendinnen aan je kracht moet verzamelen (en dat weten ze waarschijnlijk allang) en wees eerlijk naar je omgeving toe. Net doen alsof het goed met je gaat zorgt er niet voor dat je je beter gaat voelen .
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Dat weet ik en is ook niet erg. Over een maand is dat over. Dan is de groepstherapie klaar en dan kan ik woensdagochtend weer op tekenles... dan doe ik ook weer wat voor de leuk. Nu doe ik alleen maar dingen omdat ze moeten. Ook leuk, alleen op tekenles hangt geen kaartje van voldoende of onvoldoende. Dat is alleen maar leuk en een zo'n ochtend in de week, wel de deur uit 'moeten' en onder de mensen zijn, maar geen druk, is goed voor me.quote:
Dat je (soms) een beetje geleefd wordt ervaren veel mensen. Ook mensen die helemaal “gezond” zijn. Vervelend, maar het is belangrijk om in de gaten te houden dat het niet altijd zo blijft.
Ja dat speelt wel mee. Ik heb drie weken geen vrije tijd gehad. Ik ben net uit de kliniek direct stage gaan lopen. Dat is zwaar. Ik moet gewoon echt de weekenden vrij houden. Misschien volgend weekend even naar mijn moeder toe, eventjes bijkomen. Beetje gênant op je dertigste, maar goed.quote:Voor nu: ben je niet gewoon heel erg moe van de hele week? Als ik me rot voel is dat ook vaak op een zondag. Je lichaam komt tot rust, je bent eigenlijk heel erg moe van alle nieuwe indrukken (stage!) en je hebt tijd en kracht nodig om dit te verwerken. Bij mij uit zich dat dan in een dip. Waarom denk je dat het weekend ooit is uitgevonden? Om te kunnen functioneren moet je uitrusten. En misschien is dat wel precies wat je nu moet doen. Geef jezelf de rust en de ruimte om kracht op te doen. Eet goed (meer dan je nu doet ;-) ), geef bij je vriendinnen aan je kracht moet verzamelen (en dat weten ze waarschijnlijk allang) en wees eerlijk naar je omgeving toe. Net doen alsof het goed met je gaat zorgt er niet voor dat je je beter gaat voelen .
Inderdaad mijn vriendinnen weten het wel. Alleen ze kunnen niet in mijn hoofd kijken, ik moet assertiever zijn over mijn weekenden. Door de week afspreken is leuk, niet meer dan twee keer, maar de weekenden zijn voor mij alleen.
En tja... eten
dat speelt ook wel mee in mijn dip. Ik heb het gevoel dat ik in mijn eentje heel #teamviesdik kan opvullen. Maar goed, adem in adem uit. Gewoon eten iddDank je wel
Met het individuele gesprek van de groepstherapie (klinkt lekker verwarrend) een soort dagstructuur en weekstructuur gemaakt waarmee ik een manie of een depressie voorkom. Dat voelt wel prettig aan. Gewoon wat houdvast.
Tevens heb ik keuzes gemaakt in mijn knutselprojecten. Ik mag er aan een werken en als die af is met de volgende. In plaats van het een na het ander en me te frustreren.
Ook moet ik verplicht elke dag ontspannen (serie kijken, lezen, haken aan mijn deken of (lach niet, moest ik aanschaffen) kleuren op nummer). Dus ik ben benieuwd hoe dit voor me gaat werken Ik heb wel goede hoop.
Een van de dingen die mis gaat bij een depressie of een manie (lees bijna altijd dus) is zelfzorg (tandenpoetsen douchen, etc) dat is ook meegenomen in de dagstructuur. Dat gaat de afgelopen dagen goed! Dat breid ik steeds meer uit.
Dit alles geeft me wel een beetje goede hoop
Tevens heb ik keuzes gemaakt in mijn knutselprojecten. Ik mag er aan een werken en als die af is met de volgende. In plaats van het een na het ander en me te frustreren.
Ook moet ik verplicht elke dag ontspannen (serie kijken, lezen, haken aan mijn deken of (lach niet, moest ik aanschaffen) kleuren op nummer). Dus ik ben benieuwd hoe dit voor me gaat werken
Ik heb wel goede hoop.Een van de dingen die mis gaat bij een depressie of een manie (lees bijna altijd dus) is zelfzorg (tandenpoetsen
douchen, etc) dat is ook meegenomen in de dagstructuur. Dat gaat de afgelopen dagen goed! Dat breid ik steeds meer uit.Dit alles geeft me wel een beetje goede hoop
Fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck een nacht niet geslapen en een manie gevoel. Straks behandelaren bellen om in te grijpen voordat ik doorschiet
Niet in paniek raken. Heb ik ook weleens meegemaakt, zonder dat het meteen doorschiet in een psychose.quote:
Fuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuck een nacht niet geslapen en een manie gevoel. Straks behandelaren bellen om in te grijpen voordat ik doorschiet
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Nvm, toch niet zo'n behoefte aan dingen typen.
[ Bericht 19% gewijzigd door kuolema op 21-09-2018 17:58:21 ]
[ Bericht 19% gewijzigd door kuolema op 21-09-2018 17:58:21 ]
Why are you wearing that stupid man suit?
Dank je. Lorazepam heeft wel wat geholpen tegen de spanning. Heb er nog maar drie voor de rest van het weekend* dus hoop dat het dan beter gaat.quote:
[..]
Edit: oh ja, dat is nog maar een dag, dus ik heb voldoende.
[ Bericht 2% gewijzigd door kuolema op 23-09-2018 13:39:27 ]
Why are you wearing that stupid man suit?
En als het niet gaat, echt aan de bel trekken!quote:
[..]
Dank je. Lorazepam heeft wel wat geholpen tegen de spanning. Heb er nog maar drie voor de rest van het weekend dus hoop dat het dan beter gaat..
Ik vind dat heel eng en heb altijd het idee dat dat toch geen zin heeft. Maar ik heb mezelf voorgenomen het wel te doen (het staat tenslotte in mijn signaleringsplan) als ik het zelf niet meer onder controle heb.quote:
[..]
En als het niet gaat, echt aan de bel trekken!
Dank je.quote:
[..]
Lastig is dat... ik hoop dat je toch aan de bel trekt als het niet lukt.
Sterkte!
Why are you wearing that stupid man suit?
Meisje je zit in fase 3 of misschien al wel 4. Bel je vertrouwenspersonen of de crisisdienst. Je hebt geen straf verdiend want je doet het goed. Je pillen wil je wel nemen, het is je manie die zegt van niet. :-×
[ Bericht 5% gewijzigd door mspoez op 23-09-2018 20:59:07 ]
[ Bericht 5% gewijzigd door mspoez op 23-09-2018 20:59:07 ]
Prrrrr
Oké, in mijn signaleringsplan staat ik de huisartsenpost moet bellen, de vrouw daar zei dat ik de GGZ moest bellen en die zijn in gesprek dus moet ik later terugbellen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Hartstikke goed gedaan! Zo nog een keer proberen, je doet het hartstikke goed!quote:
Oké, in mijn signaleringsplan staat ik de huisartsenpost moet bellen, de vrouw daar zei dat ik de GGZ moest bellen en die zijn in gesprek dus moet ik later terugbellen.
Ik vraag mij af of een chronische depressie ooit voorbij zal gaan.
Zal ik ooit normaal kunnen leven? Of blijf ik altijd somber?
Zal ik ooit normaal kunnen leven? Of blijf ik altijd somber?
Ik durf het je niet te zeggen. Als je heel strikt naar de eisen van de DSM kijkt, kan het volgens mij wel. Al denk ik dat therapie meer gestoeld is op het draaglijk maken, plus het signaleren ervan.quote:
Ik vraag mij af of een chronische depressie ooit voorbij zal gaan.
Zal ik ooit normaal kunnen leven? Of blijf ik altijd somber?
En normaal is ook maar relatief.
Pf, nu het een hele tijd best oké ging speelt mijn angst weer flink op. Er is best wat gaande in mijn sociale leven, dus het is helemaal niet zo gek, maar toch, wat valt het tegen en vreet het veel energie.
Wat scheelt, en waar ik echt een verschil merk, is dat ik niet depressief ben. Geen sombere deken waardoor alles lastiger is. Wel een aantal zorgen die ik lastig loslaat en een lichte paniek.
De komende periode wil ik met mij psycholoog mijn sociale angst aan gaan pakken om hopelijk zo een van mijn grootste energievreters te verminderen. Dat zou me denk ik een stuk vooruit helpen. Op dit moment loop ik hier namelijk regelmatig helemaal op leeg.
Nouja, stapje voor stapje maar. En 't helpt me om af en toe even achterom te kijken en te zien hoever ik al gekomen ben.
Wat scheelt, en waar ik echt een verschil merk, is dat ik niet depressief ben. Geen sombere deken waardoor alles lastiger is. Wel een aantal zorgen die ik lastig loslaat en een lichte paniek.
De komende periode wil ik met mij psycholoog mijn sociale angst aan gaan pakken om hopelijk zo een van mijn grootste energievreters te verminderen. Dat zou me denk ik een stuk vooruit helpen. Op dit moment loop ik hier namelijk regelmatig helemaal op leeg.
Nouja, stapje voor stapje maar. En 't helpt me om af en toe even achterom te kijken en te zien hoever ik al gekomen ben.
Lukt het een beetje om overeind te blijven? Zag je post in het andere topic ook. Ingewikkeld als er zo veel tegelijk gebeurd. Wel goed dat je weet dat, dat is wat er aan de hand is. Sterkte.quote:
Pf, nu het een hele tijd best oké ging speelt mijn angst weer flink op. Er is best wat gaande in mijn sociale leven, dus het is helemaal niet zo gek, maar toch, wat valt het tegen en vreet het veel energie.
Wat scheelt, en waar ik echt een verschil merk, is dat ik niet depressief ben. Geen sombere deken waardoor alles lastiger is. Wel een aantal zorgen die ik lastig loslaat en een lichte paniek.
De komende periode wil ik met mij psycholoog mijn sociale angst aan gaan pakken om hopelijk zo een van mijn grootste energievreters te verminderen. Dat zou me denk ik een stuk vooruit helpen. Op dit moment loop ik hier namelijk regelmatig helemaal op leeg.
Nouja, stapje voor stapje maar. En 't helpt me om af en toe even achterom te kijken en te zien hoever ik al gekomen ben.
Hoi allemaal, het is lang geleden dat ik hier gepost heb, eigenlijk omdat het best goed met me gaat, alleen dit wil ik toch ergens kwijt en ik weet even niet waar anders.
Zoals sommigen wellicht nog weten is mijn moeder (en ook vader en zusje, maar mijn moeder het ergst) al jaren depressief. Ik ben nu 27 en sinds m’n 14/15e is ze echt hard bergafwaarts gegaan. Daarvoor was ik jonger en heeft ze het altijd goed weten te verbergen.
Ik heb geprobeerd altijd erg begripvol te zijn en heb toen ik nog thuis woonde vaak getracht de boel te sussen en mijn zusje waar ik kan te troosten af te schermen. Ik vind het vreselijk om m’n moeder zo te zien leiden, want door de emotionele absentie van mijn vader heeft zij alles gegeven om mij en mijn zusje toch normaal op te voeden.
Naarmate ik ouder werd en uit huis ging om te studeren werd het er niet beter op. Haar zelfmoordpogingen werden frequenter en ik merkte dat ik na jarenlang betrokken zijn het steeds minder op kon brengen om tijd met mijn familie door te brengen. Zelf kwam ik uit een burn out die me 1,5 jaar van m’n studie kostte en het continue geklaag wat ik urenlang over me heen kreeg als we elkaar zagen begon aan me te vreten.
Gedeeltelijk heb ik bewust en ook onbewust zelf meer afstand gecreëerd tussen mijn moeder en mezelf, vooral uit zelfbescherming. Mijn gemoedstoestand leek niet beter te worden door alle ellende die ik telkens moest horen. Door die afstand begon ik mijn leven weer op orde te krijgen en inmiddels werk ik al 3 jaar full time, heb een hbo diploma, een goed sociaal leven, ben gezond en al met al echt best gelukkig.
Mijn zusje heeft er meer moeite mee, vooral omdat mijn moeder onbewust meer bii haar begon af te reageren nadat ik me wat meer terugtrok. Contact is er altijd geweest en we zagen elkaar zeker nog maandelijks, alleen ideaal is het niet.
Nu hebben we vooral afgelopen half jaar de rekening gepresenteerd gekregen. Scheldkannonades en verwijten richting mij en m’n zusje, contact verbroken, weer opgepakt, allemaal dingen die de relatie tussen mij en mam niet echt beter maakten. Ik snap, gezien haar verleden waarom ze reageert zoals ze doet en heb haar nooit willen verstoten.
Sinds vorige week is het na de laatste ruzie echt gecrashed. Ik was er zat van om continu uitgekafferd te worden alsof ik persoonlijk verantwoordelijk ben voor al haar ellende. Het contact was daarop even weg en heeft ze een nieuwe en bijna succesvolle zelfmoordpoging gedaan.
Nu wil ik wel contact en hebben we na 2,5 uur bellen besloten te proberen luchtiger contact te hebben. Alles moet echter wel van mijn kant komen want zij ‘doet alles al goed’. Ik begrijp haar reacties, gezien haar problemen alleen het frustreert me zo dat zij nooit begrip kan tonen voor mijn (en mijn zusjes) kant van het verhaal. Opgroeien met 2 psychisch onstabiele ouders is zwaar en soms weten wij ook niet wat te doen met hun leiden. Het feit dat de grotere afstand een gevolg van dien is uit zelfbescherming gaat er niet in bij haar.
Gelukkig heeft ze nu langdurige therapie en de behandelaars willen ons later in het traject ook spreken. Dit is goed, want ik wil echt wel makkelijker contact en daar moeite voor doen, alleen wil ik dan alleen wat erkenning van haar terug voor mijn gedrag, of ik nou fout zat of niet. Misschien ben ik egocentrisch, maar zij eist genoeg van mijn aandacht op en ik ben altiid begripvol geweest. Ik wil nu verdomme een keer hetzelfde begrip terug.
Sorry voor het lange verhaal, alleen ik wist geen andere plek om het te vertellen. Ik draag momenteel veel woede en frustratie mee en ik moest het even van me afschrijven. Bedankt voor jullie tijd.
Zoals sommigen wellicht nog weten is mijn moeder (en ook vader en zusje, maar mijn moeder het ergst) al jaren depressief. Ik ben nu 27 en sinds m’n 14/15e is ze echt hard bergafwaarts gegaan. Daarvoor was ik jonger en heeft ze het altijd goed weten te verbergen.
Ik heb geprobeerd altijd erg begripvol te zijn en heb toen ik nog thuis woonde vaak getracht de boel te sussen en mijn zusje waar ik kan te troosten af te schermen. Ik vind het vreselijk om m’n moeder zo te zien leiden, want door de emotionele absentie van mijn vader heeft zij alles gegeven om mij en mijn zusje toch normaal op te voeden.
Naarmate ik ouder werd en uit huis ging om te studeren werd het er niet beter op. Haar zelfmoordpogingen werden frequenter en ik merkte dat ik na jarenlang betrokken zijn het steeds minder op kon brengen om tijd met mijn familie door te brengen. Zelf kwam ik uit een burn out die me 1,5 jaar van m’n studie kostte en het continue geklaag wat ik urenlang over me heen kreeg als we elkaar zagen begon aan me te vreten.
Gedeeltelijk heb ik bewust en ook onbewust zelf meer afstand gecreëerd tussen mijn moeder en mezelf, vooral uit zelfbescherming. Mijn gemoedstoestand leek niet beter te worden door alle ellende die ik telkens moest horen. Door die afstand begon ik mijn leven weer op orde te krijgen en inmiddels werk ik al 3 jaar full time, heb een hbo diploma, een goed sociaal leven, ben gezond en al met al echt best gelukkig.
Mijn zusje heeft er meer moeite mee, vooral omdat mijn moeder onbewust meer bii haar begon af te reageren nadat ik me wat meer terugtrok. Contact is er altijd geweest en we zagen elkaar zeker nog maandelijks, alleen ideaal is het niet.
Nu hebben we vooral afgelopen half jaar de rekening gepresenteerd gekregen. Scheldkannonades en verwijten richting mij en m’n zusje, contact verbroken, weer opgepakt, allemaal dingen die de relatie tussen mij en mam niet echt beter maakten. Ik snap, gezien haar verleden waarom ze reageert zoals ze doet en heb haar nooit willen verstoten.
Sinds vorige week is het na de laatste ruzie echt gecrashed. Ik was er zat van om continu uitgekafferd te worden alsof ik persoonlijk verantwoordelijk ben voor al haar ellende. Het contact was daarop even weg en heeft ze een nieuwe en bijna succesvolle zelfmoordpoging gedaan.
Nu wil ik wel contact en hebben we na 2,5 uur bellen besloten te proberen luchtiger contact te hebben. Alles moet echter wel van mijn kant komen want zij ‘doet alles al goed’. Ik begrijp haar reacties, gezien haar problemen alleen het frustreert me zo dat zij nooit begrip kan tonen voor mijn (en mijn zusjes) kant van het verhaal. Opgroeien met 2 psychisch onstabiele ouders is zwaar en soms weten wij ook niet wat te doen met hun leiden. Het feit dat de grotere afstand een gevolg van dien is uit zelfbescherming gaat er niet in bij haar.
Gelukkig heeft ze nu langdurige therapie en de behandelaars willen ons later in het traject ook spreken. Dit is goed, want ik wil echt wel makkelijker contact en daar moeite voor doen, alleen wil ik dan alleen wat erkenning van haar terug voor mijn gedrag, of ik nou fout zat of niet. Misschien ben ik egocentrisch, maar zij eist genoeg van mijn aandacht op en ik ben altiid begripvol geweest. Ik wil nu verdomme een keer hetzelfde begrip terug.
Sorry voor het lange verhaal, alleen ik wist geen andere plek om het te vertellen. Ik draag momenteel veel woede en frustratie mee en ik moest het even van me afschrijven. Bedankt voor jullie tijd.
Ignorance is bliss
Wat lief dat je aan me denkt.quote:
[..]
Lukt het een beetje om overeind te blijven? Zag je post in het andere topic ook. Ingewikkeld als er zo veel tegelijk gebeurd. Wel goed dat je weet dat, dat is wat er aan de hand is. Sterkte.
Het gaat wel tot nu toe. Afgelopen week werd een stuk trauma getriggerd en dat was even heftig. Maar mijn psycholoog hielp me door een oefening, rescripting, en dat ben ik nu nog aan het verwerken. We hebben letterlijk een stukje van mijn herinneringen herschreven. Ik merk wel dat ik deze keer er moeilijker uitkwam dan vorige keer.
Het is vermoeiend, maar het helpt wel. Mijn emoties komen nu wat tot rust en ik merk dat er net als vorige keer allerlei kwartjes op hun plek beginnen te vallen. Dat is veel denken en voelen maar zo werkt verwerking denk ik. En 't helpt dat ik om in elk geval goed te slapen oxazepam kan innemen wanneer nodig.
Hoe is het met jou?
Rescripting kan heel vermoeiend zijn maar ook goed werken. Ik heb het een tijd bij herhalende nachtmerries gedaan. Dat hielp ook.quote:
[..]
Wat lief dat je aan me denkt.
Het gaat wel tot nu toe. Afgelopen week werd een stuk trauma getriggerd en dat was even heftig. Maar mijn psycholoog hielp me door een oefening, rescripting, en dat ben ik nu nog aan het verwerken. We hebben letterlijk een stukje van mijn herinneringen herschreven. Ik merk wel dat ik deze keer er moeilijker uitkwam dan vorige keer.
Het is vermoeiend, maar het helpt wel. Mijn emoties komen nu wat tot rust en ik merk dat er net als vorige keer allerlei kwartjes op hun plek beginnen te vallen. Dat is veel denken en voelen maar zo werkt verwerking denk ik. En 't helpt dat ik om in elk geval goed te slapen oxazepam kan innemen wanneer nodig.
Hoe is het met jou?
Pak je slaap waar nodig is inderdaad en ik hoop dat het je wat helpt dat het ook nog even redelijk weer is buiten is. Succes weer.
Met mij gaat het nog hetzelfde als laatst. Maar wel in contact gebleven met twee vaste behandelaren erover en dat is voor mij al heel wat.
Ik merk goed dat er vanalles gaande is. Slaap een uur of 9 per nacht en mijn lijf laat ook duidelijk merken dat 't rust wil. Dus ja die rust neem ik maar.quote:
[..]
Rescripting kan heel vermoeiend zijn maar ook goed werken. Ik heb het een tijd bij herhalende nachtmerries gedaan. Dat hielp ook.
Pak je slaap waar nodig is inderdaad en ik hoop dat het je wat helpt dat het ook nog even redelijk weer is buiten is. Succes weer.
Met mij gaat het nog hetzelfde als laatst. Maar wel in contact gebleven met twee vaste behandelaren erover en dat is voor mij al heel wat.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:
[..]
Ik merk goed dat er vanalles gaande is. Slaap een uur of 9 per nacht en mijn lijf laat ook duidelijk merken dat 't rust wil. Dus ja die rust neem ik maar.Dan heb je het zeker nodig ja waarschijnlijk. Ik weet niet hoe lang je normaal slaapt maar negen uur klinkt voor mij met maximaal drie uur echt alsof je heel veel slaap nodig hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:
[..]
Dan heb je het zeker nodig ja waarschijnlijk. Ik weet niet hoe lang je normaal slaapt maar negen uur klinkt voor mij met maximaal drie uur echt alsof je heel veel slaap nodig hebt.Doorgaans slaap ik zo'n 8 uur en dan wordt ik wakker uit mezelf. Nu na 9 uur van de wekker. En overdag kan ik makkelijk ook nog een paar uur pakken.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik hoop dat je echt lol hebt aan die hond Luchtbel en dat hij/ze je daarnaast ook helpt 
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik zou best willen weten wat de criteria voor het krijgen van zo'n hulphond zijn. Ik kon via Google geen helder antwoord krijgen.
Stiekem zou ik best blij zijn met zulk gezelschap als het even minder loopt en ik moeite heb om op gang te blijven. En hulp van een dier dat me helpt signaleren als ik emotioneel aan het ontsporen ben, of snachts in m'n slaap van allerlei narigheid beleef. Maar ik weet niet of mijn klachten wel ernstig genoeg zijn.
Stiekem zou ik best blij zijn met zulk gezelschap als het even minder loopt en ik moeite heb om op gang te blijven. En hulp van een dier dat me helpt signaleren als ik emotioneel aan het ontsporen ben, of snachts in m'n slaap van allerlei narigheid beleef. Maar ik weet niet of mijn klachten wel ernstig genoeg zijn.
Dan kun je alsnog eens in het asiel gaan kijken toch? Dieren zijn sowieso vrij sensitief...quote:
Ik zou best willen weten wat de criteria voor het krijgen van zo'n hulphond zijn. Ik kon via Google geen helder antwoord krijgen.
Stiekem zou ik best blij zijn met zulk gezelschap als het even minder loopt en ik moeite heb om op gang te blijven. En hulp van een dier dat me helpt signaleren als ik emotioneel aan het ontsporen ben, of snachts in m'n slaap van allerlei narigheid beleef. Maar ik weet niet of mijn klachten wel ernstig genoeg zijn.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Dat is een goed idee. Ik had wel al eens zitten denken om een huisdier te nemen, en nu lees ik de laatste tijd (ook op andere plekken) regelmatig over hulphonden. Maar dank je, ik had nog niet bedacht dat een gewone hond ook sensitief is natuurlijk.quote:
[..]
Dan kun je alsnog eens in het asiel gaan kijken toch? Dieren zijn sowieso vrij sensitief...
En stel nou dat het beestje geen superpowers heeft, dan brengt een huisdier sowieso veel plezier en ritme in je leven.quote:
[..]
Dat is een goed idee. Ik had wel al eens zitten denken om een huisdier te nemen, en nu lees ik de laatste tijd (ook op andere plekken) regelmatig over hulphonden. Maar dank je, ik had nog niet bedacht dat een gewone hond ook sensitief is natuurlijk.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Onze hond is geen hulphond maar echt extreem sensitief en op ons gericht. Mijn advies zou zijn om te zoeken naar een hondje (niet te groot, is makkelijker) met een zachtaardig karakter.
Geen zorgen voor de dag van morgen.
Dank jullie wel. De hond is hier twee weken op proef om te kijken of we een match zijn. Dat met de criteria en de financiering wil ik nog wel een keer uitleggen maar ik wil er nu even helemaal niet meer over nadenken.
In het asiel waar ik vrijwilligerswerk doe zijn ook mensen die als vrijwilliger met de honden lopen en die dat erg goed doet. Waar je wel voor moet oppassen soms vind ik, is dat sommige mensen soms per se een dier “met een verleden” willen koppelen aan een mens “met een verleden”. Ik weet niet hoe ik dit uit moet leggen, iedereen heeft natuurlijk een verleden maar ik hoop dat het duidelijk is wat ik bedoel. Mensen denken dan dat mens en dier lotgenoot zijn ofzo. Maar vergeten juist dat een snel geraakt dier overstuur zal raken van een onstabiel mens. En andersom
In het asiel waar ik vrijwilligerswerk doe zijn ook mensen die als vrijwilliger met de honden lopen en die dat erg goed doet. Waar je wel voor moet oppassen soms vind ik, is dat sommige mensen soms per se een dier “met een verleden” willen koppelen aan een mens “met een verleden”. Ik weet niet hoe ik dit uit moet leggen, iedereen heeft natuurlijk een verleden maar ik hoop dat het duidelijk is wat ik bedoel. Mensen denken dan dat mens en dier lotgenoot zijn ofzo. Maar vergeten juist dat een snel geraakt dier overstuur zal raken van een onstabiel mens. En andersom
quote:
[..]
Doorgaans slaap ik zo'n 8 uur en dan wordt ik wakker uit mezelf. Nu na 9 uur van de wekker. En overdag kan ik makkelijk ook nog een paar uur pakken.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Hoi, ik ben benieuwd naar mensen die ervaring hebben met serotonine verhogers/ antidepressiva.
Mijn psychiater raadde dit mij toch aan omdat ik al lange tijd (een paar kaar) chronisch sombere en neerslachtige klachten heb en heel veel last heb van stemmingswisselingen. (Ik weet trouwens niet zeker of ik dus depressief ben. Ik denk het niet omdat ik dus wel echt kan genieten dingen. Maar dat is helaas vaak niet op de langere termijn)
Maar ik ben een beetje bang voor die medicijnen en ik wil niet alleen maar naar de psychiater luisteren, dus ik vroeg mij af naar jullie ervaringen. De reden dat ik bang ben is dat depressie in mijn familie voorkomt en twee familieleden van mij beide moeders kant hebben zelfmoord gepleegd. En die slikten ook antidepressiva, maar volgens mijn moeder werkten ze averechts ofzo..
En mijn nichtje die zelfmoord heeft gepleegd, die was verschrikkelijk veel aangekomen door die pillen.
En ik ben bang dat je ook niet meer zonder kan of dat het kwaad werkt op de lange termijn. Ik ben ook pas 19 jaar.
De psychiater wilde mij trouwens niet meteen die medicijnen geven en hij snapte mijn twijfels. Ik wilde natuurlijke middelen zodat ik mij stabieler zou voelen. En ik slik nu dus visolie met omega 3 iedere dag, ik ga nu om de dag bewegen en minstens iedere dag de deur uit en vaker de gordijnen eens opendoen (ik merk dat zonlicht en daglicht mij ook wel erg goed doet). En nog meer letten op mijn suiker en zout inname dan voorheen. Maar het zou mij niks verbazen als dit allemaal toch niet genoeg zouden werken en ik nog steeds last zal hebben van stemmingswisselingen.
En als dit gebeurt.. dat het niet genoeg werkt en ik nog steeds last zou hebbeb van zware pieken en dalen, zouden jullie het mij dan aanraden om toch antidepressiva te nemen? Of geloven jullie omdat ik jong ben dat het toch beter zal gaan worden zonder medicijnen en dat ik nog meer tijd nodig heb..
Mijn psychiater raadde dit mij toch aan omdat ik al lange tijd (een paar kaar) chronisch sombere en neerslachtige klachten heb en heel veel last heb van stemmingswisselingen. (Ik weet trouwens niet zeker of ik dus depressief ben. Ik denk het niet omdat ik dus wel echt kan genieten dingen. Maar dat is helaas vaak niet op de langere termijn)
Maar ik ben een beetje bang voor die medicijnen en ik wil niet alleen maar naar de psychiater luisteren, dus ik vroeg mij af naar jullie ervaringen. De reden dat ik bang ben is dat depressie in mijn familie voorkomt en twee familieleden van mij beide moeders kant hebben zelfmoord gepleegd. En die slikten ook antidepressiva, maar volgens mijn moeder werkten ze averechts ofzo..
En mijn nichtje die zelfmoord heeft gepleegd, die was verschrikkelijk veel aangekomen door die pillen.
En ik ben bang dat je ook niet meer zonder kan of dat het kwaad werkt op de lange termijn. Ik ben ook pas 19 jaar.
De psychiater wilde mij trouwens niet meteen die medicijnen geven en hij snapte mijn twijfels. Ik wilde natuurlijke middelen zodat ik mij stabieler zou voelen. En ik slik nu dus visolie met omega 3 iedere dag, ik ga nu om de dag bewegen en minstens iedere dag de deur uit en vaker de gordijnen eens opendoen (ik merk dat zonlicht en daglicht mij ook wel erg goed doet). En nog meer letten op mijn suiker en zout inname dan voorheen. Maar het zou mij niks verbazen als dit allemaal toch niet genoeg zouden werken en ik nog steeds last zal hebben van stemmingswisselingen.
En als dit gebeurt.. dat het niet genoeg werkt en ik nog steeds last zou hebbeb van zware pieken en dalen, zouden jullie het mij dan aanraden om toch antidepressiva te nemen? Of geloven jullie omdat ik jong ben dat het toch beter zal gaan worden zonder medicijnen en dat ik nog meer tijd nodig heb..
Het zou me trouwens niet zoveel verbazen dat het letten op die factoren niet genoeg werkt, omdat ik eigenlijk al best wel let op mijn voedingspatroon en bewegen en de deur uit. (Maar dan puur voor mijn gewicht :’) )
Dus nu doe ik het allemaal nog meer voor mijn geest dan voor mijn lichaam. Dus misschien maakt dat dat ik nog gemotiveerder ben, want ik vind de geest toch veel belangrijker dan het uiterlijk en ben daar meer bereid voor om er alles voor te geven dan mijn uiterlijk.
Dus nu doe ik het allemaal nog meer voor mijn geest dan voor mijn lichaam. Dus misschien maakt dat dat ik nog gemotiveerder ben, want ik vind de geest toch veel belangrijker dan het uiterlijk en ben daar meer bereid voor om er alles voor te geven dan mijn uiterlijk.
En ik vroeg mij ook af of er hier mensen zijn die goede daglicht lampen kennen. Ik las daar welgoede ervaringen over, maar aan de andere kant vind ik die lamp ergens ook onzin want ik kan toch ook gewoon vaker naar buiten gaan..(in de tuin zitten). Maar in de avond wanneer het buiten koud is, is zo’n lamp wel handig denk ik?
Daglichtlampen geen ervaring mee.
Naar buiten gaan is sowieso goed denk ik.
Ik heb jaren verschillende antidepressiva geslikt. Het ene middel werkt voor de een heel goed en een ander merkt er weinig van. Dat is heel verschillend, ook niet helemaal van tevoren te voorspellen.
Toen ik uiteindelijk het voor mij goede middel gebruikte, knapte ik zienderogen op.
En van daaruit kon ik verder zeg maar.
Inmiddels alweer ruim een jaar geleden afgebouwd en so far so good. Al ben ik wel wat wiebeliger de laatste tijd, maar ik denk dat dat niet persé aan het niet slikken van de medicatie ligt.
Ik vermoed een combinatie van hormonen en teveel stress, dus nog maar eens kijken hoe ik daar iets mee kan.
Naar buiten gaan is sowieso goed denk ik.
Ik heb jaren verschillende antidepressiva geslikt. Het ene middel werkt voor de een heel goed en een ander merkt er weinig van. Dat is heel verschillend, ook niet helemaal van tevoren te voorspellen.
Toen ik uiteindelijk het voor mij goede middel gebruikte, knapte ik zienderogen op.
En van daaruit kon ik verder zeg maar.
Inmiddels alweer ruim een jaar geleden afgebouwd en so far so good. Al ben ik wel wat wiebeliger de laatste tijd, maar ik denk dat dat niet persé aan het niet slikken van de medicatie ligt.
Ik vermoed een combinatie van hormonen en teveel stress, dus nog maar eens kijken hoe ik daar iets mee kan.
Fake it till you make it...
Ik ben voornamelijk nog lurker in dit topic, met één hele goede reden: antidepressiva. Ik zal proberen zo kort mogelijk mijn ervaring neer te zetten.
Begonnen met sertraline, vooral veel bijwerkingen, wel wat resultaat maar uiteindelijk te lang ‘aangekeken’. Snel gestopt en opgebouwd met citalopram, dat deed in principe redelijk zijn werk maar kwam ik vreselijk veel op aan. Naar de psychiater getoogd en overgestapt op wellbutrin, waar ik na 6 weken wel van wist dat het het niet ging worden. Uiteindelijk uitgekomen op prozac, wat de ‘wonderpil’ bleek te zijn. Ontzettend snel voelde ik me stabiel, en na een jaar prozac heb ik kunnen afbouwen.
Wat ik mee zou willen geven in je zoektocht is dat je moet zorgen dat je de eerste 2 maanden desnoods wekelijks een afspraak plant bij de huisarts om te voortgaan te monitoren, en als het na 2 maanden nog niks voor je doet te gaan switchen. De angst voor overstappen is bij mij altijd onterecht gebleken, en heeft me een hoop tijd gekost.
Begonnen met sertraline, vooral veel bijwerkingen, wel wat resultaat maar uiteindelijk te lang ‘aangekeken’. Snel gestopt en opgebouwd met citalopram, dat deed in principe redelijk zijn werk maar kwam ik vreselijk veel op aan. Naar de psychiater getoogd en overgestapt op wellbutrin, waar ik na 6 weken wel van wist dat het het niet ging worden. Uiteindelijk uitgekomen op prozac, wat de ‘wonderpil’ bleek te zijn. Ontzettend snel voelde ik me stabiel, en na een jaar prozac heb ik kunnen afbouwen.
Wat ik mee zou willen geven in je zoektocht is dat je moet zorgen dat je de eerste 2 maanden desnoods wekelijks een afspraak plant bij de huisarts om te voortgaan te monitoren, en als het na 2 maanden nog niks voor je doet te gaan switchen. De angst voor overstappen is bij mij altijd onterecht gebleken, en heeft me een hoop tijd gekost.
Ik vind het wel lastig omdat ik nu achteraf denk dat ik nu het idee geef dat ik weinig buitenkom, maar dat doe ik volgens mij al erg veel.quote:
Daglichtlampen geen ervaring mee.
Naar buiten gaan is sowieso goed denk ik.
Ik heb jaren verschillende antidepressiva geslikt. Het ene middel werkt voor de een heel goed en een ander merkt er weinig van. Dat is heel verschillend, ook niet helemaal van tevoren te voorspellen.
Toen ik uiteindelijk het voor mij goede middel gebruikte, knapte ik zienderogen op.
En van daaruit kon ik verder zeg maar.
Inmiddels alweer ruim een jaar geleden afgebouwd en so far so good. Al ben ik wel wat wiebeliger de laatste tijd, maar ik denk dat dat niet persé aan het niet slikken van de medicatie ligt.
Ik vermoed een combinatie van hormonen en teveel stress, dus nog maar eens kijken hoe ik daar iets mee kan.
En die stress en hormonen hebben dus een andere oorzaak neem ik aan die er los van staan?
En toen je opknapte van die ene antidepressivum. Ervaarde je ook minder emoties?
Dank je wel, ik heb veel aan je reactie. Maar jij kreeg de antidepressivum dus van je huisarts en niet van een psychiater? Want dan zou ik die wekelijkse afspraak dus beter kunnen maken met mijn psychiater? Of.. met mijn psycholoog.. maar die schrijft geen medicatie voor, maar ze kan vast wel de voortgang denk ik bijhouden?quote:
Ik ben voornamelijk nog lurker in dit topic, met één hele goede reden: antidepressiva. Ik zal proberen zo kort mogelijk mijn ervaring neer te zetten.
Begonnen met sertraline, vooral veel bijwerkingen, wel wat resultaat maar uiteindelijk te lang ‘aangekeken’. Snel gestopt en opgebouwd met citalopram, dat deed in principe redelijk zijn werk maar kwam ik vreselijk veel op aan. Naar de psychiater getoogd en overgestapt op wellbutrin, waar ik na 6 weken wel van wist dat het het niet ging worden. Uiteindelijk uitgekomen op prozac, wat de ‘wonderpil’ bleek te zijn. Ontzettend snel voelde ik me stabiel, en na een jaar prozac heb ik kunnen afbouwen.
Wat ik mee zou willen geven in je zoektocht is dat je moet zorgen dat je de eerste 2 maanden desnoods wekelijks een afspraak plant bij de huisarts om te voortgaan te monitoren, en als het na 2 maanden nog niks voor je doet te gaan switchen. De angst voor overstappen is bij mij altijd onterecht gebleken, en heeft me een hoop tijd gekost.
En werd je eigenlijk dikker omdat die antidepressivum zorgt voor meer eetlust of werd je echt dikker door die pil alleen ondanks je voor de rest wel zoals normaal/ of gezond at?
Ik heb zes soorten antidepressiva geprobeerd. Voor mij heeft niets gewerkt, maar ik bij de meeste ook geen last van bijwerkingen gehad. Ik ben van geen een aangekomen of afgevallen. Maar daar heb je niets aan, want het kan heel erg verschillen per persoon.quote:
Hoi, ik ben benieuwd naar mensen die ervaring hebben met serotonine verhogers/ antidepressiva.
Mijn psychiater raadde dit mij toch aan omdat ik al lange tijd (een paar kaar) chronisch sombere en neerslachtige klachten heb en heel veel last heb van stemmingswisselingen. (Ik weet trouwens niet zeker of ik dus depressief ben. Ik denk het niet omdat ik dus wel echt kan genieten dingen. Maar dat is helaas vaak niet op de langere termijn)
Maar ik ben een beetje bang voor die medicijnen en ik wil niet alleen maar naar de psychiater luisteren, dus ik vroeg mij af naar jullie ervaringen. De reden dat ik bang ben is dat depressie in mijn familie voorkomt en twee familieleden van mij beide moeders kant hebben zelfmoord gepleegd. En die slikten ook antidepressiva, maar volgens mijn moeder werkten ze averechts ofzo..
En mijn nichtje die zelfmoord heeft gepleegd, die was verschrikkelijk veel aangekomen door die pillen.
En ik ben bang dat je ook niet meer zonder kan of dat het kwaad werkt op de lange termijn. Ik ben ook pas 19 jaar.
De psychiater wilde mij trouwens niet meteen die medicijnen geven en hij snapte mijn twijfels. Ik wilde natuurlijke middelen zodat ik mij stabieler zou voelen. En ik slik nu dus visolie met omega 3 iedere dag, ik ga nu om de dag bewegen en minstens iedere dag de deur uit en vaker de gordijnen eens opendoen (ik merk dat zonlicht en daglicht mij ook wel erg goed doet). En nog meer letten op mijn suiker en zout inname dan voorheen. Maar het zou mij niks verbazen als dit allemaal toch niet genoeg zouden werken en ik nog steeds last zal hebben van stemmingswisselingen.
En als dit gebeurt.. dat het niet genoeg werkt en ik nog steeds last zou hebbeb van zware pieken en dalen, zouden jullie het mij dan aanraden om toch antidepressiva te nemen? Of geloven jullie omdat ik jong ben dat het toch beter zal gaan worden zonder medicijnen en dat ik nog meer tijd nodig heb..
Je moet het natuurlijk zelf weten. Als je het idee hebt dat je genoeg andere dingen hebt geprobeerd en je niet tevreden bent met hoe het nu met je gaat kun je het allicht proberen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Ik krijg het idee uit je bericht dat je dus best wel tegen antidepressiva bent. Heeft dat als enige reden omdat het bij jou niet goed werkte, of zijn er nog andere redenen waarom je ertegen bent?quote:
[..]
Ik heb zes soorten antidepressiva geprobeerd. Voor mij heeft niets gewerkt, maar ik heb ook zelden last van bijwerkingen gehad. Ik ben van geen een aangekomen of afgevallen. Maar daar heb je niets aan, want het kan heel erg verschillen per persoon.
Je moet het natuurlijk zelf weten. Als je het idee hebt dat je genoeg andere dingen hebt geprobeerd en je niet tevreden bent met hoe het nu met je gaat kun je het allicht proberen.
En ik ben zelf best wel gevoelig medicijnen.. dus ik denk ergens wel dat die antidepressiva op mij effect gaat hebben. Dat weet ik wel zeker, alleen ik ben bang op een averechts effect.. door dat het ook bij mijn familieleden een averechts effect had.
[ Bericht 5% gewijzigd door -Phineas- op 08-10-2018 21:11:17 ]
Ik ben niet tegen het gebruik van antidepressiva. Ik heb er alleen geen vertrouwen in. Met de huidige ben ik alleen begonnen om uit de kliniek weg te mogen.quote:
[..]
Ik krijg het idee uit je bericht dat je dus best wel tegen antidepressiva bent. Heeft dat als enige reden omdat het bij jou niet goed werkte, of zijn er nog andere redenen waarom je ertegen bent?
Waar ik wel tegen ben is dat veel behandelaars het te snel voorschrijven, voordat er andere dingen (gesprekstherapie, praktische veranderingen) zijn geprobeerd.
Slechts een kleine meerderheid van de mensen heeft baat bij antidepressiva, daarbij geïncludeerd degenen die verschillende soorten hebben geprobeerd.
Why are you wearing that stupid man suit?
Dat averechtse effect staat ook als mogelijkheid in de bijsluiters, in de eerste weken van het gebruik. Als dat gebeurt kun je besluiten er meteen mee te stoppen en dat ook van tevoren afspreken met degene die het voorschrijft. Of je kunt wachten tot dat effect verdwijnt maar ondertussen goed contact houden met je hulpverleners. Maar het is helemaal niet zeker dat dat bij jou ook zal gebeuren, ik weet niet of 'gevoelig' zijn voor medicijnen daar iets mee te maken heeft.quote:
[..]
En ik ben zelf best wel gevoelig medicijnen.. dus ik denk ergens wel dat die antidepressiva op mij effect gaat hebben. Dat weet ik wel zeker, alleen ik ben bang op een averechts effect.. door dat het ook bij mijn familieleden een averechts effect had.
Overigens lees ik nu terug dat het je moeders oordeel was dat die pillen averechts leken te werken bij familie, dat is misschien niet zo betrouwbaar. Het kan zijn dat ze de zelfmoorden onterecht toeschrijft aan de pillen omdat die toevallig ook werden geslikt toen dat gebeurde, terwijl de kans groot is dat het zonder antidepressiva ook zou zijn gebeurd. Misschien zit ik ernaast hoor, dus zeg het maar als het anders zit, maar ik zou me als ik jou was niet laten tegenhouden door die verhalen.
[ Bericht 2% gewijzigd door kuolema op 08-10-2018 21:29:48 ]
Why are you wearing that stupid man suit?
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |