Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

KARAKTER

Na een aantal magere jaren gaat het Roda JC in het huidige seizoen voor de wind. Met AZ en FC Groningen wordt de ranglijst van de eredivisie aangevoerd en donderdag werd in Heerenveen in het kader van de KNVB-beker van de gelijknamige ploeg gewonnen. Zo is het seizoen 2006-2007 voortvarend ingezet en vooralsnog is de eigen verzonnen toevoeging ‘Trots van het zuiden’ achter de clubnaam gerechtvaardigd. Als het aan het trainerduo Huub Stevens en Raymond Atteveld ligt, blijft dat zo. Het mijnwerkersvolk van Kerkrade en omstreken moet in hun ogen weer iets hebben om prat op te gaan. In het verleden is er in Limburg namelijk al te veel verdwenen.

Stevens en Atteveld; het zijn twee ex-voetballers die in hun carrière dreven op hun wilskracht en inzet. De messen waren altijd geslepen, om het zo maar te zeggen. Het zijn eigenschappen, die de mijnwerkers in de streek vroeger ook hadden, als ze hun werk deden onder de grond in helse omstandigheden. Maar decennia geleden werden de mijnen in Limburg gesloten en met de ‘koempels’, die in het weekend hun vertier zochten bij Roda verdween ook het karakteristieke spel van hun favoriete ploeg uit beeld. Roda werd een kleurloos clubje, dat jaar op jaar vrijwel geruisloos door de competitie hobbelde en de aanhang riep elke week ‘foei’ over het gebrek aan inzet. Totdat Stevens en Atteveld de club nieuw leven in bliezen.

Er staat nu een ploeg die tot het gaatje gaat. Spelers zwoegen als de mijnwerkers van weleer. Bemodderd en bezweet stappen ze na negentig minuten van het veld af en als er een speler is, wiens shirtje nog te schoon is, wordt hij door Atteveld of Stevens even apart genomen en de mantel uitgeveegd. Voor watjes is geen plaats in de Roda-selectie. Karakter is het sleutelwoord geworden. “Wij willen strijd zien en volledige inzet; daar heeft het publiek recht op”, zeggen de trainers, die de zweep in de dug-out hebben liggen.

Kijk naar de gezichten van Stevens en Atteveld en je weet meteen dat er niet geschroomd wordt harde maatregelen te nemen. Met priemende ogen en zonodig woeste gebaren wordt het optreden van hun manschappen nauwlettend in de gaten gehouden en o wee als er eentje verzaakt. In de geest van de trainers wordt er nu door Roda gevoetbald; op een schop meer of minder wordt niet gekeken. De kostschooljongetjes van Ajax werden vorig weekend getrakteerd op een voetbalgevecht waar de vonken van af sprongen. Vonken werden in de donkere gangen van de Limburgse kolenmijnen altijd vermeden, maar bij Roda spat het vuur weer letterlijk van de spelers. Alsof het verlies van de mijnen gecompenseerd moet worden. Atteveld en Stevens, die hun spelers op trainingen heel de week onder handen nemen en tussen de bedrijven door video-opnames van hun eigen carrières voorschotelen, zorgen er voor dat er een geladen ploeg op het veld staat. Geladen als de lorries die vroeger boordevol vanuit de mijnen aan het oppervlak verschenen.

Stevens en Atteveld; ze zijn onverzettelijk en mannen van stavast. Wie hen tegenwerkt of ook maar een vraagteken stelt bij hun optreden, wordt nog net niet gelyncht. Denk maar aan de verslaggever die het vorig seizoen waagde een kritisch vraagje te stellen, nadat Stevens aan de zijlijn weer een keer uit zijn dak gegaan was. Dat de man het stadion levend verliet was een wonder.

Zondag komt medekoploper AZ op visite. We moeten ons niet verbazen als de Alkmaarders van het veld geblazen worden. Stevens en Atteveld, die ondertussen toch moeten glimmen van trots, zullen het afdoen als normaal. Met strakke, uitgestreken gezichten zullen ze verklaren dat Roda nog veel te leren heeft en nog een lange weg te gaan. Deze clichés zullen niet verbloemen dat Roda stilaan weer met recht de eretitel ‘Trots van het zuiden’ mag dragen. Die titel is de voorbije jaren in een afgesloten mijnengang opgeborgen geweest, maar eigenhandig door het trainersduo boven de grond gehaald.
Als je goed kijkt, zie je in de oorschelpen en in de neusgaten van de trainers van Roda het kolenstof nog zitten.

quote:

Op vrijdag 22 september 2006 14:05 schreef Robjuhhh het volgende:
Zo dadelijk ook op www.rodajcfans.nl

quote:

Op zaterdag 23 september 2006 12:18 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Bedankt.

^{Dit maakt het schrijven leuk}

quote:

Op zaterdag 23 september 2006 14:14 schreef DarkShine het volgende:

[..]

Reacties op rodajcfans.nl zijn ook zeer positief!

quote:

Op zondag 24 september 2006 21:41 schreef tong80 het volgende:
Zet er WWW voor

quote:

Op dinsdag 26 september 2006 18:57 schreef methodmich het volgende:
Op het prikbord Beschouw!

quote:

Op woensdag 27 september 2006 18:57 schreef methodmich het volgende:

Niedzielan schijnt geen trainingsbeest te zijn en ook snel pijntjes te voelen. Pijntjes om maar niet te hoeven trainen. Nooit gaat de Pool eens voorop in de strijd en straalt hij uit dat hij gewoon wil winnen, ten koste van alles. Zijn brille is inmiddels net zo onvindbaar als de paspoorten van veel zijn landgenoten die in ons land werkzaam zijn. Zijn ego is echter onveranderd. Niedzielan viel vorig seizoen vooral op toen hij boos leek te zijn toen een medespeler tijdens een wedstrijd scoorde. Niet echt de houding van een teamspeler dus.

quote:

CO-TRAINER

PSV, Bayer Leverkusen, Liverpool en Hamburger SV. Onder meer dit rijtje illustere clubs staat op de conduitestaat van Erik Meijer, die bij Fortuna Sittard debuteerde in het betaald voetbal. De laatste jaren van zijn toch wel imposante carrière sleet de slagerszoon uit Meerssen bij Alemannia Aachen, hemelsbreed op een steenworp van zijn geboortegrond. Hoewel al aardig op leeftijd, viel Meijer met zijn tomeloze inzet en zijn nimmer aflatende ijver bijzonder in de pul bij Aachen. Met vijf doelpunten droeg hij zijn steentje bij aan de vurig gewenste promotie naar het walhalla van voetballend Duitsland: de Bundesliga.

Als speler kon Erik er niet meer bij zijn, dit seizoen. Het versleten lichaam liet het niet meer toe. Dat Feyenoord nog vroeg om zijn loopbaan in Rotterdam te komen verlengen, streelde zijn ego. Maar het was vergeefse moeite van de Kuipbewoners; Erik nam het meest verstandige besluit dat hij kon nemen. Hij borg zijn voetbalschoenen voorgoed op.
De stad Aken luidde hem uit door een straat naar hem te vernoemen en Alemannia bood hem een functie aan op de commerciële afdeling. Erik, die decennia lang in het ritme trainen-spelen-rusten had geleefd, besloot om zijn vrouw eindelijk aandacht te schenken en boekte een rondreis van twee maanden door Australië, een wens waarmee zijn echtgenote al jaren rondliep.

De koffers stonden al gepakt, toen Michael Frontzek aan de telefoon hing. De nieuwe Aachen-trainer kon wel iemand gebruiken, die bij Alemannia van de hoed en de rand wist, nadat zijn voorganger Dieter Hecking plotsklaps naar Hannover 96 was vertrokken. Of ‘der Erik’ assistent-trainer wilde worden, vroeg Frontzek. Voor de vorm ging Meijer met zijn vrouw nog even in overleg, maar die besefte al snel dat Australië alweer op de lange baan geschoven ging worden.
De voetbalschoenen werden weer van zolder gehaald en Erik Meijer keerde terug op het voetbalveld, ditmaal als assistent-trainer.

De competitie was al drie wedstrijden gevorderd toen Meijer zijn opwachting maakte. De eerste wedstrijd die hij in de dug-out bijwoonde, leverde een 4-2 thuiszege op Borussia Mönchengladbach op. “De hand van Erik Meijer is dus al zichtbaar”, grapte hij tegen de verzamelde pers.

Sinds de komst van Meijer gaat het Alemannia Aachen in de Bundesliga voor de wind. Vandaag werd VfL Bochum met 2-1 verslagen. Aachen, het gepromoveerde clubje, met een begroting die tienmaal minder hoog is dan die van Bayern München, prijkt parmant op de zesde plaats van de ranglijst: zes gespeeld, drie gewonnen, drie verloren. Wie had dat gedacht?

Het kan niet anders dan dat Erik Meijer glimt van trots bij deze successen. Als Co-Trainer, zoals dat zo mooi heet bij de Oosterburen, praat hij in op zijn voormalige ploeggenoten, slaat ze waarderend op de schouders, sleept met pylonen en fluistert en passant menigeen waardevolle tips in de oren.
De stemming zal opperbest zijn in Aachen. Meijer, toch al gezegend met pretoogjes, zal zijn plezier niet op kunnen. Het is hem gegund. Erik is altijd al een gewone gozer geweest, wars van kapsones of vedetteneigingen. Bij Alemannia Aachen is hij helemaal op zijn plaats.

We kennen in het voetbal al jaren trainer Co; we hebben er nu Co-Trainer bij. Een co-trainer die fluitend naar zijn werk rijdt. Dat mevrouw Meijer thuis de dagen doodt met het doorbladeren van Australische reisgidsen mag de pret niet drukken.

quote:

Column: Sms strafschop

De schaamteloze uitbuiting van voetbalfans heeft er dankzij de sms-dienst van Talpa een nieuw dieptepunt bij. Talpa roept iedereen op een sms'je te sturen met de vermelding welk bekerduel live op televisie moet komen. Vooraf worden de topclubs over verschillende avonden verdeeld. De wet van het getal doet de rest. De meeste topclubs zitten in grote steden, dus daar vind je getalsmatig de meeste sms'ers. Zo weet je zeker dat Ajax en Feyenoord altijd worden uitgezonden. De rest sms't zich de blubber, maar kan het geld net zo goed direct overmaken. Niet alleen voor Talpa is de smsdienst een melkkoetje, clubs kunnen er ook wat van.
Bij Vitesse kun je de man van de wedstrijd kiezen via sms. De club hoeft alleen maar een boeketje bloemen te kopen. Waarom ook niet, je kunt tegenwoordig overal op sms'en. Hoe populair die service precies is, weet ik niet, maar ik vermoed dat het geld oplevert. Anders beginnen al die clubs er niet aan. Als we toch moeten leven naar de wensen van het sms-volk, weet ik er nog wel een. Tijdens en na de de wedstrijd FC Groningen-Vitesse van zondag was er veel discussie over strafschoppen. Scheidsrechter Dick Jol gaf er een aan Groningen, dat er drie wilde hebben. Ik heb de beelden nog eens bekeken en vond het drie keer geen strafschop. Maar ik geef toe; goede vrienden met best kijk op het spelletje zagen het anders. Jol is niet veel kwalijk te nemen. Als je twee keer een twijfelgeval wegwuift, sta je bij de derde keer anders in je schoenen.

Dus gaan we het anders doen: een sms-service strafschop ja/nee. Als iedereen in het stadion - bij live wedstrijden ook thuis - snel een sms'je stuurt, hoeven we na afloop de scheidsrechter niet scheef aan te kijken. Bij een draak van een 0-0 wedstrijd zijn mensen sneller geneigd een strafschop te geven. Dat komt het kijkgenot ook nog ten goede. De opbrengst gaat naar de club die de dupe is; zo heeft iedereen er profijt van.

Egbert van der Weerd

Bron: De Gelderlander 04-10-2006

quote:

Op woensdag 4 oktober 2006 15:24 schreef methodmich het volgende:
Voor alle mannen:
[..]

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 20:01 schreef Beschouw het volgende:
Beschouw was bij Bernisse-Simonshaven 1-2 (4e klasse D). Afgrijselijk voetbal.

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 20:03 schreef methodmich het volgende:
Dat wil ik wel geloven... 4e klasse, da's niveau SteDoCo, EBOH, Drechtstreek en Reeland....

quote:

Op zaterdag 30 september 2006 20:05 schreef Beschouw het volgende:
Het kletsen met bekenden langs de kant vergoedt veel

quote:

Op donderdag 5 oktober 2006 19:01 schreef tong80 het volgende:
Idd herkenbaar.

quote:

PYRRHUS

Met zijn mediatrainer Kees Jansma altijd in de onmiddellijke nabijheid heeft bondscoach Marco van Basten een grove fout gemaakt. Tenminste, in de ogen van driekwart Nederland, dat, aangemoedigd door Johan Derksen, meteen op zijn achterste benen stond. Van Basten liet na Ruud van Nistelrooij en Mark van Bommel in een gesprekje uit te leggen waarom hij hen niet meer selecteerde voor het Nederlands elftal. Van Nistelrooij was bepaald niet amused en Van Bommel ging zelfs een stapje verder. De Bayernspeler pakte zelf de telefoon en deelde de bondscoach mee dat hij weigert voor het Nederlands elftal uit te komen, zolang Van Basten nog aan het bewind is.

Toen de storm van verontwaardiging in Nederland op zijn hoogtepunt was, gaf Van Basten toe dat hij bij nader inzien de telefoon had moeten pakken om beide spelers tekst en uitleg te geven. Deze reactie is hem ongetwijfeld ingegeven door Jansma, die nog tracht te redden wat er te redden valt. Het is jammer dat Van Basten voor deze druk bezwijkt en zegt dat hij naar Van Nistelrooij en Van Bommel toe gefaald heeft. Zeker weten dat hij uit eigen beweging dit nooit had toegegeven. Wie de biografie van Van Basten heeft gelezen, weet dat hij zo niet in elkaar zit. Liever had hij Van Bommel en ook Van Nistelrooij per post een pak luiers gestuurd, als teken dat hij hen maar een stelletje kleuters vindt.

Had hij het maar gedaan. Het had ongetwijfeld stof gegeven voor nieuwe discussies.

In wat voor tijd leven we trouwens als we vinden dat een bondscoach spelers, die hij niet nodig denkt te hebben, tekst en uitleg moet geven? Het Nederlands elftal is verdorie geen kindercrèche. In de tijd van de grote Happel werd er niet eens met reservespelers gepraat! Verspilde moeite vond de Oostenrijkse bondscoach dat en niemand die er aanstoot aan nam, ook de pers niet. We vonden het allemaal leuk, dat gedrag van Happel en nu nog praten de oude knarren in dit forum zeer waarderend over hem. Van Basten, die de persconferenties na het tijdperk van de rigide Advocaat weer genietbaar maakte, heeft wel wat weg van Happel. Stoïcijns en onverstoorbaar gaat hij zijn weg en niemand die hem van zijn pad afbrengt. Nou ja, hij heeft toegegeven dat hij eerder de telefoon ter hand had moeten nemen, maar verder zal hij geen concessies doen.

Ondertussen lijkt het alsof Van Bommel en in mindere mate ook Van Nistelrooij de overwinning hebben behaald. Bijna elke voetbalvolger stond aan hun kant en in kleine kring zullen zij ongetwijfeld ‘zie je nou wel’ gezegd hebben. Als het al een overwinning van Ruud en Marc is, is het een zege zonder waarde. Een Pyrrhus-overwinning noemt men zoiets. Na de wedstrijd tegen de Bulgaren had immers bijna niemand het meer over hen.

Ondertussen zal Van Basten onverdroten voortgaan op de ingeslagen weg. Woensdag wordt Albanië aan de zegekar gebonden en dan is het weer een tijdje stil rond Oranje. Er zal nog wel een groot interview met de afgedankte Van Nistelrooij en Van Bommel in VI verschijnen, want het blaadje moet immers verkocht worden. Maar over pakweg een maand praat niemand meer over hen.

quote:

Op maandag 9 oktober 2006 23:00 schreef tong80 het volgende:
Het is Kees ipv Cees.

quote:

OORLOG OF VREDE

Zondag staat Feyenoord-Ajax op de voetbalkalender, een wedstrijd die door supportersgeweld in het verleden regelmatig gigantisch uit de klauwen is gelopen. Er bestaat heel wat nijd tussen de Feyenoordaanhang en die uit Amsterdam en er is tussen beide supporterslegioen al heel wat onverkwikkelijks voorgevallen.

Maar het kan ook anders.

Het is al weer een tijdje geleden, maar ooit heb ik iets moois gezien op Varkenoord. In de rust van een wedstrijd tussen de A-jeugd van Feyenoord en die van AZ kwam ineens Fred Blankenmeijer vanuit het niets tevoorschijn. De senior-manager van de stadionclub liet ook bij het hoogste jeugdelftal even zijn neus zien, net als de toenmalige tweede trainer Geert Meijer overigens.

Geert vermaakte zich opperbest. Staande langs het veld, zich koesterend in een af en toe tussen de wolken piepend zonnetje, floot hij herhaaldelijk een deuntje. Het was niet "Hand in hand kameraden" en wellicht daarom sprak Blankenmeijer hem eventjes aan. Ik stond te veraf en kon niet horen waar het gesprek over ging. Misschien ging het wel over de cadeau gekregen strafschop waardoor de jonge Feyenoorders langszij AZ konden komen; wie zal het zeggen.

Het gesprekje duurde nog geen minuut en toen stapte de waanzinnig lange en magere Blankenmeijer als een ooievaar op een klein ventje af dat even verderop tegen een plastic bal aan het schoppen was. Het manneke kwam amper boven de bal uit, zo klein was-ie. Samen met dat ventje trapte Fred de bal een paar keer over en weer.
Er liep nog een jongetje met een bal rond, een paar jaartjes ouder dan de eerste. Popelend om mee te mogen doen, stond hij te kijken hoe die lange, oude man en die peuter aan het overschieten waren. Hij had een echte leren bal bij zich, niet zo'n goedkoop plastic speelgoedwinkelballetje. Fred schonk ook hem aandacht en ging eens kijken naar zijn mooie bal.

Pardoes veranderde hij in een vraagteken. Verhip, wat hebben we hier? De leren bal bleek met een Ajax-logo bedrukt te zijn. En dat op Varkenoord! Fred verschoot er bijna van. Hij verkneukelde zich over zoveel jeugdige onschuld, een vette lach sierde zijn ingevallen gezicht.

Ik had Blankenmeijer al eens eerder gezien, in De Kuip pal na Feyenoord-Ajax, toen brand uitgebroken was in het vak dat de Amsterdamse aanhang zojuist had verlaten. Hoofdschuddend had Fred die zinloze vernielzucht gadegeslagen en verbeten stond hij het bluswerk van de brandweer te bekijken. Gebroken keerde hij terug in de catacomben, zijn gezicht dof van ellende.

Zondag komt Ajax weer op bezoek in de Kuip. Ik ben benieuwd wat voor gezicht Fred Blankenmeijer die middag zal trekken.

quote:

GENERATIEKLOOF

Zou Pierre van Hooijdonk kinderen hebben? Als dat zo is, zijn die gastjes niet te benijden. Waar hun leeftijdgenoten achter de computer zitten, zakken chips en liters cola verorberen en in het weekend tot in de middag op hun nest mogen blijven liggen, heerst er in huize Van Hooijdonk een kazerneregime. Ze hoeven nog net niet te marcheren van papa Pierre, maar dat er geluisterd moet worden is zonneklaar. Opvoedkundige tikken zullen er wel eens vallen, vermoed ik. Papa’s wil is immers wet en wie niet wil luisteren moet maar voelen.

In de uitoefening van zijn beroep kan Pierre ook maar moeilijk omgaan met jongeren. Zijn generatiekloof is onmetelijk diep. Met zijn 36 jaar zou hij de vader kunnen zijn van een groot deel van de selectie van Feyenoord, maar een begripvolle vader is hij niet. Al een tijdje loopt hij zich te ergeren aan de instelling van die jongeren. In het tijdschrift Sportweek viel hij vorige week al uit naar hen en zondag, in de klassieker tegen Ajax, sloegen de stoppen bij Pierre voorgoed door.

Met een woeste trap haalde hij Ajacied Urbi Emanuelson neer, toevallig ook een jong ventje, maar dan wel eentje gezegend met talent en een juiste instelling. Pierre kreeg een directe rode kaart en verdween met gebogen hoofd in de catacomben. Na de wedstrijd verklaarde hij tegen de pers dat zijn lontje steeds korter aan het worden is en verwees nog eens fijntjes naar de afspraken die zijn teamgenoten blijkbaar niet in praktijk konden brengen. Excuses naar zijn ploegmaten, die hij met zijn doldrieste actie in de steek had gelaten, konden er niet van af.

Pierre van Hooidonk heeft een fraaie carrière achter de rug. Met zijn opgedane ervaringen bij RBC, NAC, Celtic, Nottingham Forest, Benfica, Vitesse, Fenerbahce en Feyenoord zou hij een ideale leermeester zijn om jonge voetballers wijze lessen mee te geven. Hij moet toch in staat zijn hen geduldig bij de hand te nemen, zodat ze in de voetbaljungle het juiste pad bewandelen en in de wedstrijd de juiste keuzes leren maken? Maar dat geduld bezit Van Hooijdonk niet. Lag hij al niet eerder overhoop met Robin van Persie en Johann von Lanthen? Het blijkt zowaar een gewoonte te worden.

Pierre is aan zijn laatste jaar bezig in De Kuip. Hij heeft al laten weten ‘graag iets bij Feyenoord te willen gaan doen, na zijn actieve loopbaan. Met de jeugd moeten ze hem maar niet laten werken, daar in Rotterdam. Het is de goden verzoeken.
Laat hem maar een soos opzetten voor bejaarde Feyenoorders. Dan kan hij met oude mannetjes het verleden verheerlijken en de godganse dag mopperen over de jeugd van tegenwoordig.

quote:

MEDELIJDEN

Nikos Machlas was een voetballer die erg verdrietig kon kijken. Als hij bij Ajax weer eens een grote kans om zeep had geholpen, leek het wel alsof hij elk moment in huilen kon uitbarsten. Steevast zoemde de camera dan in op zijn gezicht en thuis op de bank zaten we te wachten tot de tranen over zijn wangen biggelden. Zover kwam het niet, maar het verdriet van Nikos leverde altijd mooie beelden op, vooral omdat hij om de haverklap een kans miste.

Machlas heeft overigens niet altijd een bedroefd gezicht gehad. Vroeger, bij OFI Kreta en bij Vitesse, toen hij het net nog wel wist te vinden, lachte hij zijn tanden bloot. En ook toen hij een lucratief contract bij Ajax tekende, keek hij blij. Het trieste uiterlijk heeft Nikos pas later gekregen, maar dat is nu verleden tijd. Terug op Kreta zal hij het plezier in het leven weer wel teruggekregen hebben.

Shota Arveladze is ook een speler met een trieste oogopslag. Zelfs als hij een prachtig doelpunt heeft gemaakt, lijkt het nog alsof hij alle leed van de wereld op zijn schouders meedraagt. In tegenstelling tot Machlas heeft anti-held Arveladze wel het uiterlijk van een arme sloeber, wiens leven niet op rolletjes loopt. Shota komt uit Georgië en het leven daar valt niet mee. In de voormalige Sovjet-republiek is het voor Jan met de pet behoorlijk sappelen en hoewel Arveladze in zijn voetballoopbaan een behoorlijke bankrekening moet hebben opgebouwd, kijkt hij alsof hij metersdiep in de ellende zit.

Al een tijdje werkeloos, geen geld om de dagelijkse levensbehoeften te bevredigen, moeder de vrouw altijd en eeuwig mopperend over het uitblijven van levensgeluk, de kinderen ziek, zwak en misselijk; zo loopt Shota er bij op de Nederlandse voetbalvelden. Meelijwekkend is het. Arveladze kijkt alsof hij na de wedstrijd bij het Leger des Heils langs moet, voor de dagelijkse maaltijd. En voor een tweedehands winterjas, want de winter is in aantocht.

Bij AZ is hij aanvoerder. Zijn maatjes van vroeger zijn door Louis van Gaal allemaal van de hand gedaan en temidden van jonge honden als Dembele, Schaars, De Zeeuw, Luirink, en Donk moet hij zijn werk doen. Plezier lijkt hij er niet in te hebben. De lach op zijn gezicht is voor eeuwig verdwenen, lijkt het wel. Scoren bracht hem vorig seizoen nog een beetje blijdschap, maar deze voetbaljaargang blijven de doelpunten uit. Drie heeft hij er tot nu toe gemaakt, veel te weinig voor het kaliber spits dat hij is. Dat weet hij zelf ook wel. Als hij na het mislukken van een actie zwijgend de ogen ten hemel richt, de schouders afgezakt, de mond vertrokken tot een streep, rollen bij mij de tranen over de wangen.

Voetballen is plezier met elkaar maken; lachen op het veld, humor in de kleedkamer, dollen, samen juichen. Shota Arveladze kan het niet. Ja, hij deelt wel mee in de vreugde als er bij AZ iets te vieren valt op het veld, maar ook dan staan zijn ogen afwezig. Alsof hij er met zijn gedachten niet bij is. Hij klopt een medespeler even op de rug en keert zwijgend, in zichzelf gekeerd terug naar zijn plaats op het veld.

Tegen Willem II maakte hij bewust een overstapje na een voorzet van Jaliens, waardoor Martens kon scoren. Terwijl de ploegmaten juichten over zoveel moois, sjokte Shota terug naar de eigen helft, hoezeer zij hem ook wilden betrekken in de feestvreugde. Een voetballer die op het veld tot zo veel mooie dingen in staat is en daar niet van kan genieten; het is vreemd en onverklaarbaar. Raadselachtig ook.

Shota Arveladze, een droeviger voetballer bestaat niet. Machlas was in de poel van ellende maar een kleine jongen, vergeleken met hem.

quote:

Op zondag 29 oktober 2006 11:37 schreef methodmich het volgende:
Van jou moeten we ze ook al een tijdje missen toch Bjoor?

quote:

Op zondag 29 oktober 2006 11:46 schreef methodmich het volgende:
Dan doe je een eigen column. Vinden de sportbazen het niet vervelend dan?

quote:

Op donderdag 2 november 2006 19:17 schreef methodmich het volgende:
Nou zeg. Juist een heerlijk ventje. Hij zou bij AZ moeten spelen.

quote:

Op donderdag 2 november 2006 19:51 schreef methodmich het volgende:
Jij houdt niet van volksjongens....

quote:

Op donderdag 2 november 2006 20:05 schreef methodmich het volgende:
Ricky is Ricky. Die houdt van mooie vrouwen.

quote:

Op donderdag 2 november 2006 20:11 schreef methodmich het volgende:
Nou, zo goed ken ik hem niet.

quote:

Op donderdag 2 november 2006 20:13 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Laten we maar ophouden over die eikel. Heeft hier al aandacht genoeg gehad.

quote:

Op donderdag 2 november 2006 20:13 schreef Bos81 het volgende:

[..]

Daar ben ik het helemaal mee eens

quote:

COME BACK

Het leverde slechts een marginaal berichtje op in de landelijke dagbladen, een week geleden, maar Fritz Korbach is weer als trainer actief. Zaterdaghoofdklasse Harkemase Boys zette na een tegenvallende seizoensstart voormalig profvoetballer Pieter Bijl aan de dijk en stelde Korbach als diens opvolger aan. Johan Derksen, hoofdredacteur van Voetbal International, moet dit met instemming hebben begroet. Hij was het immers die de persoonlijke besognes van Korbach aan de grote klok hing, een half jaar geleden.

“Korbach kampt met een groot probleem”, verklaarde Derksen destijds in het praatprogramma Voetbal Insite en vertelde vervolgens in geuren en kleuren dat Fritz niet van de fles af kon blijven. Hoewel Derksen bij eerdere gelegenheden altijd verkondigd had dat privé-zaken in zijn ogen gescheiden moeten blijven van voetbalzaken, aarzelde hij dit keer niet om een drankprobleem van een trainer in de openbaarheid te brengen. Derksen deed toen wel alsof het probleem van Korbach ook hem aan het hart ging, maar ondertussen zette hij Korbach neer als een notoire zuipschuit.

Over die bekendmaking moet hij achteraf de nodige wroeging hebben gekregen, want Korbach mocht onlangs in VI op vier pagina’s vertellen dat het hem nu weer goed ging. Hij was weer beschikbaar, klaar voor een nieuwe club. Derksen had het kort voor het verschijnen van die aflevering al in Voetbal Insite aangekondigd.

En nu heeft Fritz alweer een nieuwe werkgever. Het kan snel gaan in het voetbalwereldje. De eerste wedstrijd onder de hoede van de nieuwe trainer wonnen de Boys uit Harkema met 5-1 van Go Ahead Kampen, dus met recht kunnen we weer vaststellen dat er weer sprake is van een Korbach-effect.

Of er nu een betaalde club komt of niet, Korbach maakt het seizoen af bij Harkemase Boys, zo beloofde hij in het Friesch Daglblad. De selectiespelers zullen er blij mee zijn, want wat je ook van Korbach mag vinden, een kleurrijke en ervaren trainer voor de groep is altijd meegenomen. De humor is ook weergekeerd in Harkema, als we het Friesch Dagblad mogen geloven.
Bij de eerste training onder leiding van Korbach waren de spelers eerder op het veld dan hun nieuwe trainer. Ze waren alvast met de warming-up begonnen. Toen Korbach even later naar het veld liep, zei hij tegen de aanwezige toeschouwers dat de spelers zo te zien geen trainer nodig hebben. Na weken met strakke gezichten rondgelopen te hebben, kon er meteen weer gelachen worden in Harkema.

Harkemase Boys is door het aantrekken van Fritz Korbach ineens big news. Het zal me niet verbazen als een landelijke krant binnenkort uitpakt met een sfeerreportage uit het Friese land. Korbach zal met volle instemming meewerken om er een smeuïg verhaal van te maken. Dat kan wel aan hem overgelaten worden; zijn teksten zijn altijd al opvallend geweest. Toen hij in 2001 afscheid nam bij Heracles Almelo zei hij over voorzitter Jan Smit het volgende: “Ik heb hem wel eens op z’n kop gehangen, maar er kwam nooit een kwartje uit de binnenzak van dat Armanipak rollen. Die man is zo zuinig, die huilt met één oog. Dat krijg je met een deurwaarder als voorzitter.’’

Als Korbach zulke teksten uitkraamt, gaat het goed met hem. In VI hield hij zich nog een beetje op de vlakte, maar als hij het volhoudt bij Harkemase Boys, zullen we weer verblijd worden met typische Korbach-uitspraken. Mooi is dat, want in het voetbal zijn er al genoeg grijze muizen..

Volgend jaar zal er wel een eerstedivisieclubje zijn die met hem in zee gaan, dat kan niet anders. Hij heeft in zijn loopbaan al vele clubs uit het slop gehaald en clubs in het slop zullen er altijd zijn. Dan zullen we hem weer zien staan met zijn halve brilletje, een afgekloven sigaartje in de mond en de handen in de zakken van zijn pak. Zendgemachtigde Talpa moet dan maar meteen besluiten zijn persconferenties live uit te zenden. De man kraamt vaak onzin uit, maar het is wel vermakelijke onzin.

quote:

Op donderdag 9 november 2006 19:30 schreef methodmich het volgende:

[..]

Ook door de aanval van FC Twente. Wel weer een heerlijke goal van Kennedy trouwens!

quote:

DOSEREN

Leonardo Vitor Santiago zien voetballen is smullen geblazen. Dinsdag, in de bekerwedstrijd tegen FC Groningen had het kleine Braziliaantje het weer eens op zijn heupen en dan is er voor een verdediging geen houden aan. Landgenoot Ronaldo is in zijn beste jaren door Jan Mulder ooit eens vergeleken met een bosbrand. In dat kader mag je Leonardo gerust een uitslaande brand noemen. Figuurlijk, maar ook letterlijk.

In Breda hebben ze namelijk al wat afgezien met hem. De keren dat hij beledigd van een training is weggelopen zijn niet op de vingers van één hand te tellen en trainer Brandts heeft er ook al een aantal keren aan moeten geloven. Linksbuiten was niet de plaats waarop meneer wilde spelen en van kritiek op zijn spel heeft hij nog nooit iets willen weten. Dan beginnen de ogen te smeulen, de lichaamstemperatuur tot koortshoogte te stijgen en de damp uit de oren te slaan.

Leo heeft een moeilijk karakter, zeggen mensen die met hem werken. Dat was bij Feyenoord al zo en dat is nu in Breda ook het geval. Maar dat valt in het niet bij de klasse die hij soms tentoonspreidt. Als je hem zijn gang laat gaan, rolt hij eigenhandig een vijandige defensie op. Zijn techniek is uitzonderlijk, zijn balbehandeling fenomenaal en zijn passeerbewegingen onnavolgbaar. Hij is zo snel op de eerste meters dat het gras waarop hij rent in brand kan vliegen.

Maar o wee, als het even wat tegen zit. Op zulke momenten staat hij met de handen in de zij in de middencirkel voor zich uit te staren. De mindere goden in het elftal moeten het dan maar opknappen, want achter tegenstanders aanhollen is hem te min. Een ploegspeler is hij nog nooit geweest en zal hij nooit worden ook, hoewel hij plots kan klappen voor een verdwaalde bal, die meters van hem vandaan landt en dus onbereikbaar is.

O, wat kan ik genieten van het recalcitrante Braziliaantje. Het is Jantje lacht of Jantje huilt bij hem. Aan zijn wenkbrauwen kan je zien hoe de vlag er bij hangt. Heeft hij zojuist een paar verdedigers in de luren gelegd, dan zijn ze opgetrokken tot fraaie bogen. Ja, dan zit Leo lekker in zijn vel en grijnst hij zijn tanden bloot.
Maar wordt hij onjuist aangespeeld, of krijgt hij een schop van een back, dan zijn de wenkbrauwen neergetrokken tot dikke, zware strepen en kunnen we een vernietigend handgebaartje verwachten richting ploeterende en zwoegende ploeggenoten of een geniepige reactie richting tegenstander. Haren trekken, een vals tikje of klapje, een vernietigende blik; het hoort ook allemaal tot zijn repertoire.

Met zijn voetbalkwaliteiten schijnt Leonardo in de pul gevallen te zijn bij PSV-trainer Koeman. Ik zou het wel eens willen zien, Leonardo in de aanval van een goede ploeg. Bij NAC, dat toch niet overloopt van voetballers die het spelletje snappen, komt Leo niet helemaal tot zijn recht, hoewel de afwachtende tactiek van de laatste weken hem op het lijf geschreven is. Maar dan moet hij wel goed gevoed worden, zoals dat in voetbaltaal zo mooi weet. Bij NAC is dat slechts sporadisch het geval.

Bij PSV lopen genoeg voetballers rond, die dat kunnen. Ronald Koeman heeft niet de naam dat hij goede aankopen doet, maar met het aantrekken van Leo kan hij zich geen buil vallen. De Braziliaan schijnt driekwart miljoen euro te moeten kosten. Het AD kopt vandaag in de krant dat bij PSV doseren een tweede natuur is geworden. Als één speler dat kan, is het Leonardo. Kopen dus, zou ik zeggen.

quote:

SALSITA ZAZA

Het was een vreemd gezicht op de parkeerplaats van De Herdgang, de eerste dag dat hij er zijn opwachting maakte. De Mexicaan Salcido had van huis emmer, spons en zeem meegebracht en begon de auto’s te wassen van Cocu, Alex, Gomes en van al de andere grootheden, die al langer in Eindhoven voetbalden.

De selectiespelers wisten niet hoe snel ze de emmer uit zijn handen moesten nemen. Met zachte aandrang werd de Mexicaan meegetroond naar de kleedkamer. Dienstbaar opstellen oké, maar Salcido was toch echt aangetrokken om het eerste elftal te komen versterken en niet om auto’s te wassen. Die periode had hij afgesloten.

Natuurlijk is dit niet voorgevallen, maar het had zo maar kunnen gebeuren. Op jonge leeftijd was Carlos Arnoldo Salcido immers van het Mexicaanse platteland naar de grote stad vertrokken, waar hij onder meer met het reinigen van auto’s wassen in zijn eerste levensbehoeften voorzag. In zijn spaarzame vrije tijd voetbalde hij. Dat deed hij zo goed dat hij door scouts opgemerkt werd. Chivas Guadalajara werd zijn club, bijna zes jaar heeft hij er gespeeld. Vanaf het prille begin viel hij de nimmer versagende, aanvallend ingestelde back bijzonder in de smaak van de plaatselijke supporters. Salsita Zaza noemden de Chivas-supporters hem liefkozend, om zijn agressieve wijze van verdedigen en vanwege het feit dat hij elke mogelijkheid aangreep om de aanval te ondersteunen.

Die poëtische bijnaam is mooi gekomen. Salcido te zien lopen is immers pure poëzie. Sommige voetballers hebben dat. Henk Fräser, ooit een bikkelharde voorstopper van Feyenoord, was ook zo iemand. Ik heb wel eens training van Feyenoord bezocht, jaren geleden. Terwijl de andere aanwezige toeschouwers alleen oog hadden voor de spelers die een oefenpartijtje op het bijveld naast De Kuip aan het afwerken waren, bleef mijn blik rusten op Fräser, die licht geblesseerd, veroordeeld was tot het lopen van rondjes. Hij deed dat zo gracieus, dat het me deed denken aan een poema.

Ook Salcido is een speler met een majestueuze, elegante uitstraling. Maar hij kan ook bikkelhard zijn, In de Champions Leaguewedstrijd tegen Girondins Bordeaux pakte hij de lichtgeblesseerde Micaud zo hardhandig aan, dat trainer Ricardo Gomes genoodzaakt was zijn spelmaker in de rust te wisselen. Waarmee de angel uit het Franse spel dus verdween.

Het zal met instemming begroet zijn door zijn Eindhovense ploegmaten en door trainer Koeman. De Mexicaanse international is inmiddels niet meer weg te denken bij PSV. Linksback staat hij de laatste weken; een positie waar hij nog tot meer in staat is dan in het midden van de defensie. Zijn draai heeft hij allang gevonden. Verdedigend staat hij zijn mannetje en elk moment grijpt hij aan om met grote, elegante passen op te stomen naar de vijandelijke helft. Onvermoeibaar is hij. Zijn landgenoot German Silva, een gevierd ex-marathonloper, is er niets bij.

Vroeger liep op de linkerflank bij PSV Bengt Schmidt Hansen, in tegenstelling tot Salcido een pure aanvaller. Speersnel was deze Deen; Zoef de Haas werd hij genoemd. Meestal gaat de aandacht van voetbalvolgers uit naar dergelijke spelers, maar Salcido is, hoewel meer back dan aanvaller, een veel mooiere voetballer. Was Schmidt Hansen een blinkend steentje, Salcido is een fonkelende diamant.
En zeg nou eerlijk, Salsita Zaza klinkt toch veel mooier dan Zoef de Haas.

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 19:54 schreef methodmich het volgende:
Is linksback inderdaad, maar dat mag de fraaie column niet bederven!

quote:

Op vrijdag 17 november 2006 19:54 schreef methodmich het volgende:
Is linksback inderdaad

quote:

TVC 13: Unox

Enigszins onwennig stond hij tegen het hek van sportpark “De grote moat” geleund. Een verschoten basketbalshirt, afgetrapte gympies en een te korte spijkerbroek gaven hem een sjofel aanzien. Knalroze wanten omvatten zijn verkleumde vingers en een ijsmuts van het bekendste rookworstenmerk van Nederland bedekte meer dan de helft van zijn gezicht.
Voorbijgangers keken onderzoekend naar die lange gebogen gestalte in de schaduw, maar als hij hun blikken beantwoordde herinnerden ze zich plots iets belangrijks. Resoluut stapten ze dan door, met een stuurse uitdrukking op hun gezicht de hond voortslepend.

Het leek alsof hij er al een eeuwigheid stond toen Jaap, al jaren de trainer van het meest beruchte elftal van de club arriveerde. Moeizaam stapte Jaap van zijn fiets en zo vlug als zijn korte beentjes hem konden dragen snelde hij naar de poort. De voorzitter had hem gebeld met de mededeling dat er een tropische verrassing op hem wachtte op “De grote moat”. Jaap had zich nog nooit zo verheugd op een trainingsavondje van het dertiende. Eindelijk een beloning voor al die droevige zondagen en verregende vrijdagavonden. Speciaal voor de gelegenheid had hij zijn enige onderbroek zonder gaten aangetrokken.

In gedachten bevond Jaap zich al in een innige omhelzing met een tropische schone, toen hij plotseling opschrok van een warme stem die hem in gebrekkig Engels vroeg wie de trainer van het dertiende was. “Thats mie”, antwoordde hij in het steenkolenengels dat hij in 1958 op de landbouwschool geleerd had. Toen pas besefte hij dat hij praatte tegen een ruim twee meter lange neger, die ondanks dat het buiten meer dan twintig graden was een ijsmuts ophad en wanten droeg. Om van de schrik te bekomen nam hij een fikse teug uit zijn met strohrum gevulde heupflacon. “Hi”, zei de man,” My name is Abebe Andwele Bukala and they told me I’m going to play in your team” De naam “Abebe Andwele Bukala” vond Jaap veel te moeilijk om te onthouden en in gedachte doopte hij zijn nieuwe speler Unox, naar zijn hoofddeksel.

Jaap, enigszins teleurgesteld, maar na jarenlange ervaring met het dertiende absoluut niet uit het veld geslagen, leidde Unox rond over het complex. Gezamenlijk zaten ze daarna in de kleedkamer te wachten op de aankomst van de andere spelers. Als eerste kwam Herald binnen, gulzig kauwend op een broodje beenham. De andere spelers kwamen een voor een binnen en toen Frits, te laat als altijd, ook was gearriveerd vond Jaap het tijd geworden om de nieuwe aanwinst eens voor te stellen.

Nog diezelfde training werd duidelijk dat Unox een bijzondere speler was. Waar de meeste spelers drukker waren met het ontwijken van de bal en Heralds knetterende scheten, was Unox bezig met scoren. In het afsluitende partijtje, dat eindigde in 20 - 0, wist Unox maar liefst twintig keer te scoren. Gaandeweg het seizoen ontwikkelde Unox zich tot een legende, mede door zijn uiterlijk. Tegen Langeveen 9 wist hij maar liefst vijf keer te scoren, als keeper notabene. Ook in de andere wedstrijden liet hij zich geregeld gelden.

Na een interview met het sensatieblad “Typisch de essen” kreeg Unox regionale bekendheid. Regelmatig stonden er scouts langs de kant bij wedstrijden, die bijna begonnen te huilen bij het zien van de opkomst van het dertiende. Als ze Unox dan zagen spelen haalden ze echter steevast hun notitieblokjes te voorschijn en verschenen de euro’s in hun ogen. Na een tijd gingen er steeds meer geruchten, verscheidene clubs zouden interesse hebben in Unox, waaronder enkele eredivisionisten. Unox zelf antwoordde op alle geruchten altijd ontkennend. Hij had het dertiende in zijn hart gesloten en hield teveel van de heerlijke gehaktballen, die elke zaterdag voor hem in de kantine bereid werden door de kundige kantinemedewerkers. Nee, tussen Unox en tvc zat het wel goed, dat was een huwelijk voor het leven.

Unox ging verder met wat hij het gehele seizoen al had gedaan, hij bleef maar scoren, elke zondag weer. Tot die regenachtige zondagmorgen in november. Een zondagmorgen als alle andere, een uitwedstrijd tegen De Pollen 6 op het programma, 10.45 uur de vertrektijd. Om 11 uur was iedereen aanwezig, behalve Unox. De jongens begonnen in paniek te raken, Unox was nooit te laat. Niemand had echter zijn telefoonnummer en hij had ook geen vast adres. Unox was die dag niet aanwezig en zonder hem werd er met 13-0 verloren in De Pollen.

Ook op de eerstvolgende training was Unox niet aanwezig, evenals op de daaropvolgende wedstrijd. Unox was even plotseling verdwenen als hij ooit gekomen was en over zijn verdwijning gingen de wildste geruchten. Zo had een speler van het 4e hem gezien op een woonboot in de Amstel, volgens anderen was hij uitgezet door de vreemdelingenpolitie, sommige kwaadsprekenden beweerden dat hij was ingegaan op het aanbod van een malafide voetbalmakelaar en nu wegkwijnde in de Ierse 2e divisie. Al snel was Unox niet meer dan een verhaal dat verteld werd. Sommige mensen geloofden zelfs niet dat Unox ooit bestaan had. De spelers van het 13e wisten wel beter, zij konden nooit meer een broodje rookworst bestellen zonder met weemoed terug te denken aan die lange slungel met zijn ijsmuts.

quote:

Op dinsdag 21 november 2006 19:18 schreef methodmich het volgende:
Beschouw.... Wilde tong me net jouw VI-columns doorsturen, maar het lukt hem niet helemaal. Lijkt me wel leuk om ze te lezen. Zou je ze naar mij kunnen mailen? Als het goed is heb je mijn emailadres nog.

quote:

Op dinsdag 21 november 2006 19:18 schreef methodmich het volgende:
Beschouw.... Wilde tong me net jouw VI-columns doorsturen, maar het lukt hem niet helemaal. Lijkt me wel leuk om ze te lezen. Zou je ze naar mij kunnen mailen? Als het goed is heb je mijn emailadres nog.

quote:

Op donderdag 23 november 2006 00:34 schreef dndiek het volgende:

[..]

Ben ook benieuwd

Kan iemand ze ook naar mij doorsturen _{zie profiel}?

quote:

DEN HAAG

Mark Wotte, toekomstig trainer van FC Den Haag zegt tevreden dat zijn club weer op de rails staat, alleen ziet niemand het nog. Attenooie, wie moet dat zien dan? Wotte moet in de kroten geweest zijn, want als ik aan FC Den Haag denk, zie ik een roestig, vies en gedeukt treintje, uitgerangeerd op een doodlopend zijspoor van het station Hollands Spoor. O, o Den Haag, waar zijn de tijden gebleven waarover Harry Jekkers zo mooi zong? Martin van Vianen en Theo van den Burgh. Aadje Mansveld, Henkie Houwaart, Ton Thie, Lexie Schoenmaker en Dickie Advocaat. Enige weken geleden, thuis tegen RBC, hing op de lege Midden Noord-tribune een eenzaam spandoek: "Is dit de toekomst?" De makers van dit laken, de laatste overgebleven supporters, arriveerden een kwartiertje na de aftrap. Ze hadden eerst nog een stapel linke faxen verzonden. Net als met het spel op de grasmat is het ook met de inventiviteit van de supporters bergafwaarts gegaan. Vroeger staken ze nog eens een tribune in de fik. Nu pleit ik er niet voor dat het Zuiderpark weer in de hens gestoken wordt, maar destijds werd er tenminste met ontzag over Den Haag gesproken en geschreven.
"De trein staat weer op de rails." Wat bazelt die Wotte toch? Zie ik zo bleek? Vroeger denderde diezelfde trein door de eredivisie en was er bij Den Haag altijd wat te beleven. Origineel waar! Bengaals vuurwerk, gave spreekkoren, vlaggen, naakte mokkels op het veld. Sfeer, spanning en sensatie. En er werd gewonnen! Een bezoekje aan het Zuiderpark was een belevenis, vergelijkbaar met de avonturen van Indiana Jones. Nu bevolkt nog slechts een handjevol bejaarde mannetjes de tribune, nostalgisch lispelend over de gouden jaren van het grote ADO.
Want daarmee is het natuurlijk allemaal begonnen: de fusie met Holland Sport en het verkwanselen van de schitterende voetbalnaam ADO, Alles Door Oefening. Een heel regiment bestuursleden heeft zich de afgelopen decennia bemoeid met de Haagse trots en allemaal hadden ze schitterende plannen en nog betere ideeën. Het enige tastbare resultaat was slechts het inruilen van het trotse ADO-shirt voor een afgrijselijk Zeeman-textieltje en het afstoten van voetballers als Valk, Van Eijkeren, Lankhaar, Vriesde, Talan, Koning, Gentile, De Romijn en Hoogendorp. En straks is ook Grünholz pleiten.
Aadsje Mansveld wordt geëerd middels een naar hem vernoemde tribune met gedenksteen, maar de monumentale verdediger moet zich grommend in het graf omdraaien bij het aanschouwen van alle huidige ellende. FC Den Haag in de kelder van het betaalde voetbal, je zou je voor minder afwenden. Andere clubs bezitten spelers, die uit wijken komen, waar nog dag-in dag-uit op straat gevoetbald wordt. Davids, Sion, Reiziger, Kluivert, Van Bronckhorst, Hoekstra; zij leerden de kneepjes van het vak op achterafpleintjes en werden bij hun clubs gekneed tot de spelers die ze nu zijn. Waar zijn de Tsjeu la-Lings, de Johnny Dusbaba's en de Karel Bouwensen? Mij maak je niet wijs dat ze er niet meer zijn. Ook in Den Haag moeten twinkelende straatvoetballertjes nog bij bosjes van de pleintjes en grasveldjes te plukken zijn. Maar wie wil er in hemelsnaam nog bij FC Den Haag gaan voetballen, waar spelers zich voor een grijpstuiver in het zweet lopen en verliezen van Haarlem, Telstar, VVV en Helmond Sport? En volgend jaar alweer onder een andere naam: HFC ADO Den Haag. Hoe verzinnen ze het! Zelfs meubelstuk René Stam is er gestoord van geworden en nokt gedesillusioneerd af. Topamateurs uit het Westland gaan de selectie bevolken: de club gaat naar de gallemiese.
"Is dit de toekomst".
De laatste, hondstrouwe aanhangers hebben groot gelijk, zo kan het niet langer. Van op deze plek vraag ik daarom aan al die gasten een laatste actie op touw te zetten. Ga met de pet rond, verkoop rondslingerende autowrakken, troggel de Haagse middenstand een joetje of drie, vier per zaak af, vraag Kees van Kooten en Wim de Bie een bijdrage en schaf van de verzamelde flappen een paar geelgroen gespoten scooters met ingebouwde gettoblaster aan. Schenk deze tweewielers aan het bestuur, ruk Piet de Zoete, John van Ringelestein en al die andere kerels van achter de vergadertafel vandaan en zie er op toe dat ze elke avond jullie wijken intrekken op zoek naar Haags talent. Nu de dagen opnieuw gaan lengen en het avondzonnetje terugkeert, zullen de plantsoentjes in de Jacob Catsstraat, de Jan Luykenlaan en aan het Jacob van Campenplein weer volstromen.
Daar komt Piet de Zoete op zijn scootertje aanscheuren, keiharde discomuziek schalt uit de boxen. Hij parkeert het ding aan de rand van het veldje en pulkt omstandig een schrijfbloc uit de binnenzak. "Jongens, als jullie bij Den Haag komen voetballen, krijgen jullie van ons zo'n scooter, gratis".
Die avond wordt er gespeeld als nooit tevoren en is FC Den Haag een hoop talenten rijker. En de volgende avond weer en weer. Mannen, spoedig zullen wij de dag beleven dat overal in Den Haag geelgroene scootertjes rondkarren en dat er bij de FC weer echt gevoetbald wordt, door Haagse jongens, jullie maatjes. De tribunes puilen uit, het Zuiderpark bruist weer. De bejaarden zullen trots hun gekromde ruggen rechten: "Dat we dit nog mee mogen maken". Dan is ook de tijd gekomen de naam ADO weer in te voeren. ADO: Allemaal Dankzij Ons.

quote:

Op donderdag 23 november 2006 21:18 schreef tong80 het volgende:
Die andere mag je ook plaatsen beschouw. Was erg leuk om te lezen. Vooral omdat ie van 10 jaar geleden dateert en je echt terug gaat in de tijd.

quote:

ADMIRAL NELSON

In een melancholieke bui besloot manager Glenn Hoddle van het Londense Chelsea vorig jaar Ruud Gullit aan te schaffen. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog toen dit nieuws wereldkundig werd gemaakt. Wat moest Gullit in vredesnaam bij Chelsea? Lekker afbouwen en genieten van een zorgeloze, oude dag op het middenveld in het Engelse honderd-kilometer-per-uur-voetbal? Een soort Zwitserlevengevoel op Stanford Bridge dus? Daar zou het vast en zeker op uit draaien, want zeg nu eerlijk, veel moois hadden we de laatste jaren van Gullit niet meer gezien. Ruud Gullit was passé, uitgekotst door dezelfde mensen die hem enkele jaren eerder nog op handen hadden gedragen. Overigens had Gullit eigenhandig bijgedragen aan zijn negatief imago, want de man bemoeide zich letterlijk overal mee. Doodmoe werden we van zijn ge-ouwehoer, altijd wist hij het beter, tot vervelens toe. Maar Ruud voelde zich onbegrepen. Gekrenkt besloot hij zich nooit meer voor Oranje beschikbaar te stellen. Nederland juichte deze beslissing toe. Vergeten was zijn optreden tijdens de Europese kampioenschappen van 1988 en zijn memorabele Milantijd in gezelschap van Rijkaard en Van Basten. Gullit had afgedaan, het was over en sluiten. Daarom glimlachte menigeen meewarig toen Glenn Hoddle trots als een pauw bekend maakte de Zwarte Tulp gecontracteerd te hebben. Daar zou Glenn nog veel plezier van hebben: een volgevreten vedette op zijn retour, die nog even een lading zakken vol Engelse ponden kwam ophalen en borg zou staan voor minstens een rel of zes.
We zijn inmiddels een dik half jaar verder en Ruud Gullit schrijdt met de week majestueuzer en statiger over de Engelse velden. Des Lynam, Garry Lineker en Alan Hansen van BBC's Match of the Day beschouwen met kwijl om de mond almaar lyrischer Ruuds verrichtingen. Gullit is als admiraal Nelson van de roemruchte Engelse vloot, soeverein heersend over de zeven wereldzeeën. Hij stuurt zijn matrozen Peacock en Spackman het want in, zet Wise en Hughes aan de kanonnen, draagt Phelan en Spencer op het dek te zwabberen, plaatst Petrescu in het kraaienest en staat zelf aan het roer, met dreads wapperend in de wind als de Union Jack op een admiraalsschip.
Op Stanford Bridge is een fenomenale Gullit te aanschouwen, links en rechts met fabelachtige passes strooiend. En kom bij mij niet aan met zoiets als "in het land der blinden is éénoog koning", omdat Nelson tijdens een van zijn vele zeeslagen het licht uit het linkeroog verloor. Gullit ziet een vrijstaande collega op veertig meter afstand in een split second en even later ligt de bal op diens stropdas. In Engeland heeft het voetbalspel Ruud Gullit weer in de armen gesloten. Waar Dennis Bergkamp van Arsenal sjokkend en puffend als een modderschuit over de velden dampt, waar Bryan Roy van Nottingham Forest met steeds hoger opgetrokken schouders als op een winderig platbodempje de duels uit de weg gaat, rijst de ster van Gullit tot grote hoogten. Er vaart een imposant schip in de Premier League. Nog even en Guus Hiddink zit bij Chelsea op het ereterras, in het gezelschap van Frits Barend.
Admiraal Nelson schoot enkele eeuwen geleden ieder vijandelijk schip naar de bodem van de oceaan en zeilde trots en zelfverzekerd naar de volgende klus. Hij sloot geen enkele tegenstander in de armen. Veel liever kielhaalde hij ze, hing ze op in de top van de ra of voerde ze aan de haaien. Zou Gullit wel vergevingsgezind zijn? Ik denk het niet. Ook al biedt Guus Hiddink Gullit een witte vlag aan ten teken van volledige overgave, al kust Frits Barend hem op beide wangen, Ruud zal trots de steven wenden en huiswaarts koersen, Hiddink en Barend in vertwijfeling achterlatend.
Dat gaat nog mooie taferelen opleveren straks in Noordwijk, wanneer het Nederlands elftal in volle voorbereiding is op het aanstaande EK.
's Ochtends bij het ontbijt wordt de voltallige selectie opgeschrikt door een paar daverende knallen. Glasgerinkel, versplinterend hout, rondvliegend gesteente. Totaal in paniek stormt Hiddink de duinen op en boven aangekomen ontwaart hij achter de vloedlijn een oorlogsbodem met rokende kanonnen. In volle glorie staat admiraal Nelson in eigen persoon op de voorplecht en geeft middels vlagsignalen aan dat de bondscoach in Engeland niet moet gaan voetballen zoals zijn voorganger Advocaat op het WK in Amerika. Het is de laatste bemoeienis van Ruud Gullit met het Nederlands elftal. Voor Hiddink van de schrik is bekomen, is het schip op de weg terug naar Londen.
Als Oranje in juni glorieert op de Engelse velden en elke tegenstander aan de zegekar bindt, zal een nobele Ruud Gullit bij de BBC vertellen, dat hij altijd al geweten heeft dat Hiddink en zijn manschappen tot grootse dingen in staat zijn. Dat had hij na Nederland-Ierland in Liverpool ook al gedaan. Als dank voor zijn waarschuwingsschoten vooraf en al zijn lovende woorden tijdens het toernooi zal de KNVB Gullit alsnog de afscheidswedstrijd aanbieden die hij verdient. Zo komt alles toch nog op zijn pootjes terecht.

quote:

TE WARM

En weer is de gemiddelde temperatuur in ons land gestegen. Het najaar is 1,3 graad warmer dan vorig jaar en ook toen al werd er een record gevestigd. In 2005 was de temperatuur in de herfst namelijk al twee graden hoger dan normaal, zo maakte het KNMI vorig weekeinde bekend. Men gaat onderzoeken waar die stijging vandaan komt, want in Nederland is de stijging groter dan in de rest van Europa.

,,Het heeft onder meer te maken met de warme zomer en de continue aanvoer van warme lucht uit het zuiden, maar daarmee is nog niet alles verklaard’’, lieten de weerkundigen van het KNMI weten. Ik weet nog wel een reden: de opgekropte agressie van de gemiddelde Nederlandse voetbalsupporter. Woede maakt niet alleen blind, maar zorgt tevens voor een stijging van de lichaamstemperatuur. Hoe zijn anders de verhitte, rode koppen te verklaren van mensen, die zich op de tribune en aan de zijlijn opwinden?

Neem nu eens het volk dat in De Kuip Feyenoord ziet spelen. Negentig minuten zitten ze te razen en te tieren en als er een vliegtuigje over het stadion zou vliegen dat de temperatuur kwam opmeten, zou het door de stralingshitte vanaf de tribunes in de lucht in brand vliegen. De toorn van de Feyenoordsupporters helpt overigens wel, want sinds Het Legioen van leer trekt tegen alles en iedereen in het algemeen en Jorien van den Herik in het bijzonder, wint de ploeg wedstrijd op wedstrijd, op de uitglijder in Nijmegen na.

Dit gedrag vindt elders natuurlijk navolging. Heet was het vorige week zondag dus ook in Den Haag, bij ADO – Vitesse. Boze supporters met verhitte koppen kwamen het veld op met stoom uit hun oren. Het kwik in de thermometer vloog omhoog, het gras verschroeide.

Door zulke incidenten zal de temperatuur ook volgend jaar een nieuwe recordhoogte bereiken. De Elfstedentocht zal nooit meer verreden worden en over een paar jaar kunnen we in de wintermaanden nog zwemmen in de open lucht. Van mij mag het best een beetje kouder worden.

quote:

Op dinsdag 28 november 2006 19:38 schreef methodmich het volgende:
Vond de laatste goed bedacht, maar iets aan de korte kant. Bewust?

quote:

Voetbalwet waar blijft-ie nou, hihaho...

Zondagmiddag 16:00 lokale tijd was ik aanwezig bij het duel tussen de twee sterkste elftallen van Engeland. Manchester United en Chelsea vochten op Old Trafford in een geweldig spektakelstuk de strijd uit om plek één in de Premier League. Eigenlijk wilde ik u vooral vertellen over de geweldige ervaring in een van de mooiste voetbaltempels van de wereld, maar de actualiteit noodzaakt mij om met mijn weekend Manchester iets anders aan te kaarten.

Het volle uitvak met rond de 2.000 meegereisde Chelsea-supporters stond zonder enige omheining tegen het veld aan. Aan de rechterzijde van het vak stond een kleine plastic wal en aan de linkerzijde een smalle (éénmans) scheidingslijn van gele supposten. Aan beide kanten zaten de fans van de twee rivaliserende ploegen op minder dan twee meter van elkaar af. Hoewel de belangen groot waren en daar emoties bijhoren, hielden beide supportersgroepen zich in toom. Alle emoties, zowel positief als negatief, werden geuit in gezang, gezang en nog eens gezang. De tienduizenden fanatieke aanhangers van de Mancunians en The Blues gaven de confrontatie ook buiten het veld om een vermakelijk tintje. Zo nu en dan stapte José Mourinho, die vanaf de tribune waar ik zat bijna aan te raken was, zijn dug-out uit. Binnen no time kreeg de flamboyante Portugees de tekst Sit down Mourinho, Sit down Mourinho, Sit down Mourinho... om zijn oren. Ludiek en zo waren en meer soortgelijke liederen te bespeuren.

Nadat wij na afloop nog even goed om ons heen gekeken hadden en Edwin van der Sar en companen door middel van een applaus uitgebreid hadden bedankt voor het optreden van de middag, baanden wij ons een weg naar de uitgang. De oude, typisch Engelse voetbalpoortjes gepasseerd te hebben, arriveerden wij weer buiten. Daar kwam ik een voor mij zeldzaam fenomeen tegen. De Manchester United-supporters zochten hun weg naar huis midden tussen de Chelsea-fans, die ook de weg naar de uitgang van het stadion hadden gevonden. Van een gespannen sfeer geen énkele sprake, merkte ik tot grote verbazing van mijn vrienden en mijzelf op. Sommige Manchester-fans feliciteerden de uitsupporters met een stevige handdruk, de ander zong grappend We're on top of it (Manchester behield koppositie, red.). Dit laatste werd zeer respectvol beantwoord door de Chelsea-aanhang met een glimlach. "Moet je nou eens kijken", riep een vriend enthousiast. "Er zitten zelfs hele families in een uitvak, inclusief kinderen!"

Het ging er niet alleen in het stadion rustig aan toe, maar ook buiten was dus geen enkele sprake van hooliganisme. Ik dacht even aan de vele Ajax-Feyenoord's die ik in mij leven bezocht heb. "Stel je voor dat wij als Ajax-fans midden tussen de Feyenoord-supporters zouden lopen na de wedstrijd", vertelde ik een van mijn vrienden. "Onmogelijk, dat zou uitlopen op een masale slachtpartij." Toch diep en diep triest, constateerden we. Waarom kan dit in Engeland, het land waar niet alleen het spelletje maar ook het hooliganisme geboren is, wel en bij ons niet? Waarom slaan ze elkaar bij ons de pan in en heeft men hier in Engeland gewoon nog respect voor elkaar? Waarom proef ik hier de blijdschap en de vreugde van het voetbal en moet je in veel Nederlandse stadions na afloop uitkijken waar je loopt?

Al snel realiseerden wij ons dat dat dit alles zijn oorzaak bij de geroemde voetbalwet van de voormalige Engelse premier Margaret Thatcher vindt. Ware het immers niet de Chelsea-fans die ook met het Engelse nationale elftal meereisden en alles in Europa aan gort sloegen? Waren deze mensen er zondag niet of hielden ze zich in toom? Ik vermoed een combinatie van beide. Met de invoering van de Football Spectators Act in 1989 (naar aanleiding van het Hillsboroughdrama dat 96 personen het leven kostte), worden hooligans flink aangepakt. Diegene die zich in het verleden eens heeft misdragen, komt nu het stadion niet meer in. Telkens wanneer er gevoetbald wordt, moet de desbetreffende persoon zich melden bij de politie. De meeste potentiële hooligans halen het niet meer in hun hoofd om iets (ernstigs) uit te halen. Het betreden van het veld kan alleen al jaren gevangenis op leveren, het aanvallen van een rivaliserende supporter kan tot nog hogere straffen lijden. Hogere, want wat is er voor een diehard voetbalsupporter nou erger dan de wedstrijden van de je favoriete ploeg niet meer te mogen bijwonen?

De voetbalwet werkt, dat is in de afgelopen jaren wel bewezen. Tijdens de rondleiding op Old Trafford liet ik mij door de uiterste amusante gids vertellen dat er in het jaar 2006 tot nog toe slechts 130 personen in of rondom het stadion zijn gearresteerd. Het feit dat bij het minst of geringste onheuse gedrag door de Bobby's al over gegaan wordt tot actie, maakt dit aantal op drie miljoen bezoekers per jaar tot uiterst gering.

Natuurlijk vinden ook in Engeland nog altijd grote vechtpartijen plaats tussen rivaliserende clubs. Maar het hooliganisme is het stadion uitgebannen en dat is al een hele prestatie op zich. Als ik dan zie hoe een groep mensen dat zich supporter van Feyenoord noemt de Rotterdamse trots donderdagavond in het UEFA Cup-duel bij Nancy naar de klote helpt, vraag ik mij af: wanneer gaan wij ook op het vaste land van Europa eens tot handelen over. Wanneer is de tijd weer rijp dat moeder het verantwoord vindt om haar kleine jongen met vader mee naar het stadion te laten gaan? Wanneer wordt voetbal weer gewoon voetbal? Om mij tot Nederland te beperken: politiek, waar blíjft die voetbalwet nou?

Door Passie Gedreven

quote:

Op woensdag 29 november 2006 15:58 schreef methodmich het volgende:
Klopt hoor, maar het viel me in vergelijking met de rest op. Vandaar!
[..]

quote:

SCHERP

Enigszins voorovergebogen beweegt hij zich langzaam zich over het voetbalveld. De glimmende schedel piept tussen de opgetrokken schouders uit, de bovenrug is een beetje gekromd. Sloffend beweegt hij een paar meter naar rechts. Afwezig lijkt hij wel, met zijn gedachten er niet helemaal bij. Maar dat is slechts schijn. De ogen staan alert, de spieren zijn gespannen, want elk moment kan het gebeuren.

Ineens is dat moment daar: een bal komt in zijn richting. Met een simpele voetbeweging controleert hij het leer, doet een paar stappen en haalt vervolgens vernietigend uit met zijn rechterbeen. De bal verdwijnt in de verste hoek van het doel, onbereikbaar voor de keeper. Als zijn ploeggenoten hem juichend bespringen en het publiek jubelend opveert, lacht hij zijn parelwitte tanden bloot. Blaise N’Kufo heeft het naar zijn zin bij FC Twente, dat is zonneklaar.

Lausanne Sports, Echallens FC, Al-Arabi Doha, Yverdon Sports, Grasshoppers Zürich, FC Lugano, FC Luzern, FSV Mainz, de reservebank van Hannover ’96. Een heel voetballeven had N’Kufo al doorgebracht bij obscure clubjes toen hij in augustus 2003 op huurbasis neerstreek in Tukkerland. Een beroemdheid was hij niet en de Duitssprekende Congolees met Zwitserse roots leek de zoveelste passant, die bij FC Twente aan de slag ging.

Al snel maakte hij duidelijk dat hij niet zo maar een voetballer was. Met fabelachtige doelpunten tegen Ajax en Feyenoord en een onvoorstelbaar optreden in de bekerwedstrijd tegen NAC Breda maakte hij rap naam. Het huurcontract werd omgezet in een definitieve overeenkomst en hoewel Blaise zei dat hij ooit nog wel eens naar een grote club wilde, was het huwelijk tussen N’Kufo en FC Twente een feit.

Maar helemaal vlekkeloos verliep het daarna niet. Hij liep een aantal spierscheuringen op en op de training raakte hij slaags met Daniël Majstorivic. Maar toen de Zweedse verdediger al snel daarna door Twente van de hand werd gedaan, had N’Kufo het rijk alleen. Hij werd een van de leiders van een ploeg, die toch wel eigen een beetje onder haar niveau bleef. Blaise pikte nog wel af en toe zijn doelpuntje mee, maar de brede lach verscheen almaar minder vaak op zijn donkere aangezicht. Met wanhopige armbewegingen uitte hij steeds vaker zijn ongenoegen over de blinde passes van ploeggenoten, over ballen die maar niet bij hem aankwamen. Voetballen werd werken en het plezier straalde steeds minder van zijn gezicht. Blaise N’kufo leek te spelen met een donkere wolk boven zijn hoofd.

Maar zie. Dit seizoen is alles anders. Met de komst van het trainersduo Rutten – Eijkelkamp en vooral door het aantrekken van Orlando Engelaar is de zon op het aangezicht van N’Kufo weer doorgebroken. Het gaat FC Twente voor de wind, niet in de laatste plaats omdat Blaise het plezier in het spelletje heeft teruggevonden. Verontwaardigde bewegingen maakt hij niet meer, de ogen staan niet meer boos. Vanuit zijn positie in de spits, stuurt hij zijn manschappen. Als een roofdier sluipt hij heen en weer, altijd op de loer om een bal op te pikken en met een daverend schot in de touwen te jagen.

Blaise N’Kufo. De naam is sprookjesachtig. Tien doelpunten heeft hij in deze competitie alweer achter zijn naam staan. Tien keer dat hij met een stralende lach zijn ploeggenoten in zijn armen opving en hen aan zijn brede borstkas drukte. Breed lachend keert hij dan terug naar eigen helft, intens tevreden maar nog lang niet voldaan. De wedstrijd is immers nog niet gedaan en de competitie is nog lang.

Af en toe zie je het nog wel eens, een boze blik naar zijn ploegmakkers. In de belevingswereld van de ware prof is dat noodzakelijk, vindt hij. Bij de les blijven is het devies. Scherp als een mes blijft-ie dus, elke seconde van de negentig speelminuten en dat verwacht hij ook van zijn medespelers.
Mooie vent die N’Kufo.

quote:

VRIEND

“Als ik mijn geld kwijt raak, dan ben ik er graag zelf bij.” We schrijven 1991 als Jorien van den Herik met deze woorden een bestuursfunctie opeist bij Feyenoord, dat die dagen in zwaar financieel weer verkeert. Hoofdsponsor HCS is failliet en Feyenoord dreigt in de nasleep van dit faillissement eveneens kopje onder te gaan. Van den Herik, die als voorzitter van de Vrienden van Feyenoord drie miljoen gulden van zijn eigen vermogen in de club heeft gestoken, ziet met het vertrek van HCS zijn geld in rook opgaan. Zo ver komt het niet. De financiële nood staat Feyenoord aan de lippen en Van den Herik, groot geworden als leidekker, wordt penningmeester van de Stichting Feyenoord en enige tijd later zelfs voorzitter.

Vriend van Feyenoord; het is een uithangbord dat Van den Herik vanaf die tijd bijna dagelijks etaleert. Hij wordt hét uithangbord van de club en ontwikkelt zich binnen enige maanden tot een machtig mens. GKL wordt hij al rap genoemd, Grote Kale Leider. De naam is liefkozend bedoeld, want bij Van den Herik staat het belang van de Rotterdamse voetbalclub altijd voorop. De man met het karakteristieke kale, zonnebankgebruinde hoofd wordt een bekende Nederlander. Niet dat hij op de televisie meedoet aan allerhande debiele spelletjesprogramma’s of wekelijks figureert in kappersblaadjes als Story, Privé en Weekend, maar als er bij Feyenoord iets meegedeeld wordt, is het Jorien die naar buiten treedt.

Een blad voor de mond neemt hij nooit bij zulke gelegenheden. De jaarlijkse nieuwjaarstoespraak van Van den Herik wordt berucht. Hordes voetbalcoryfeeën, politici en bobo’s krijgen onderuit de zak, als Van den Herik nog maar een beetje vermoedt dat ze het belang van Feyenoord tegenwerken. Sport 7, het NOC*NSF, Erica Terpstra, Rita Verdonk, de KNVB, de FIOD en de belastingdienst; ze worden allemaal geschoffeerd door straatvechter Van den Herik. De supporters, door het uitblijven van successen toch al opgezadeld met een Calimero-gevoel, vinden het prachtig. Eindelijk een man die zegt waar het op staat.

Het hoogtepunt van zijn regeertijd komt voor Van den Herik in 2002, als de club de UEFA-Cup wint. De schedel van Van den Heik glimt nog meer dan normaal en hij voelt zich oppermachtig. Als de Zonnekoning regeert Van den Herik met harde hand over zijn club. Zijn woord is wet. In Voetbal International wordt hij Stalin aan de Maas genoemd.

Maar dan brokkelt de macht van Van den Herik langzaam af. Financiers schijnen af te haken, omdat hij de macht niet wil delen, door de FIOD wordt hij in staat van beschuldiging gesteld omdat er gesjoemeld zou zijn met illegale betalingen aan spelers en omdat bekend wordt dat een lening aan de club door een aan hem gerelateerd bedrijf gekoppeld is aan een torenhoge rente. De supporters komen in het verweer, ook al omdat de kwaliteit van de selectie jaar na jaar verder afkalft. Onder Ruud Gullit en Marc Wotte, twee mensen die Van den Herik met de nodige bombarie binnengehaald zijn, gaat het snel bergafwaarts met Feyenoord en als de club in de play offs van het vorig seizoen uitgeschakeld wordt door de eeuwige rivalen uit 020, zijn de rapen gaar in Rotterdam.

De eerste spandoeken met de tekst ‘Van den Herik oprotten’ verschijnen in de Kuip en omdat Van den Herik voor één keer niet naar buiten treedt hoe de financiële vork precies in de steel zit, maar jaarlijks vele maanden in het buitenland verblijft, doch de club per e-mail blijft leiden, slaat het legioen de handen ineen: Van den Herik moet oppleuren. Er wordt zelfs een heuse commissie in het leven geroepen om te bestuderen op welke manier Jorien met zo weinig mogelijk gezichtsverlies afscheid kan nemen.

Het zijn zware tijden voor Jorien van den Herik. Maandag wordt hij geacht af te treden als voorzitter van de raad van commissarissen en acht dagen later komt de Hoge Raad met een uitspraak inzake belastingontduiking en zwart geldbetalingen. Hij sputtert nog wat tegen; een Van den Herik geeft zich niet zo gemakkelijke gewonnen. De Commissie Kerkum , die met het advies kwam dat Jorien maar af moest treden, wordt onzorgvuldig handelen verweten en een gebrek aan fatsoen en hoe hij over de Nederlandse rechtspraak denkt, weten we allemaal. Maar de tijden van Van den Herik bij Feyenoord zijn voorbij. Dat is zeker.

Zo komt aan het jarenlange huwelijk tussen de zeer bemiddelde GKL en de Rotterdamse volksclub een abrupt einde. Een Vriend van Feyenoord wordt afgeserveerd en vergeten is allang dat hij met zijn geld de club jaren geleden redde van de ondergang. Het kan verkeren. In de voetballerij regeert de waan van de dag. Bovendien heeft Van den Herik zijn hand een beetje overspeeld. In goede tijden wordt dat nog wel geaccepteerd door supporters, maar in slechte tijden wordt ook een Zonnekoning naar de guillotine gesleept. Het hoofd van Van den Herik gaat rollen, zoveel is zeker.

Op medelijden hoeft hij niet te rekenen, daarvoor heeft hij in de achterliggende vijftien jaar teveel mensen op hun ziel getrapt. Hij zal nog wel met modder gooien richting commissie Kerkum, maar ook die storm zal uiteindelijk gaan liggen. Over enkele maanden is Jorien van den Herik, voormalig vriend van Feyenoord totaal uit beeld verdwenen.

quote:

Op vrijdag 8 december 2006 16:20 schreef tong80 het volgende:
http://frontpage.fok.nl/column/4901/1/2/50#3128436 Wat een bagger

quote:

Waarmee maar weer eens duidelijk wordt dat in het voetbal talent niet allesbepalend is.

quote:

GRAPPIG

Beelden van de wedstrijd zijn er vanwege een conflict tussen Sevilla en de Spaanse televisiezender Antenne 3 niet vertoond, maar als je afgaat op Teletekst en de site van Voetbal International, moet Ronald Waterreus namens AZ een wereldpartij gekeept hebben in Spanje, bij de afsluitende wedstrijd in poule C van het UEFA-Cuptournooi.

We kunnen ons wel voorstellen hoe hij na afloop in de kleedkamers terugkeerde.

Terwijl zijn ploegmakkers jubelden over de uitzege op de UEFA-Cup winnaar van vorig seizoen en elkaar vol vuur op de schouders sloegen, zocht hij met een vage glimlach op de lippen een plekje in de luwte. Van Gaal was hij op weg naar de kleedkamer nog tegen gekomen, met uitgestoken hand. Gretig had hij die aangenomen en de complimenten voor zijn optreden in dank aanvaard. Mooi was dat. ‘Ach trainer, ik deed mijn werk’, had hij geantwoord. ‘Het was wel een leuke pot’, had hij er grijnzend bij gezegd.
Nu, tien minuten later, was de adrenaline in zijn lichaam allang weer verdwenen. Terwijl hij lurkte aan een flesje energydrink aanschouwde hij uiterlijk onbewogen de uitbundige taferelen in de kleedkamer. De roes, waarin zijn overwegend jonge ploegmaten verkeerden, vond hij grappig om te zien. Maar de noodzaak van een feestje zag hij er niet zo van in. ‘Leuk, zo’n zege, maar je koopt er niks voor’, mompelde hij in zichzelf.

Ronald Waterreus heeft het allemaal al meegemaakt. Met PSV was hij jarenlang actief op de Europese velden en ofschoon hij ook wel eens geblunderd had, hij was de eerste om dat toe te geven, was het ook aan hem te danken dat de Eindhovenaren op Europees terrein een aansprekende club geworden waren. ‘Het gat met PSV is nog enorm, maar AZ is een leuk en veelbelovend clubje. Het kan nog wat worden hier’, stelde hij in gedachten vast.

Ronald Waterreus zal dat niet meemaken. Na uitstapjes naar Manchester City en Glasgow Rangers is hij na twee seizoenen weliswaar teruggekeerd op de Nederlandse velden, maar die rentree is slechts tijdelijk. Over enkele maanden staat hij onder de lat bij een club in de Major Soccer League, zoveel is zeker.

Verrassend was het wel, toen AZ contact met hem opnam. Hij stond op de golfcourse juist klaar voor de beslissende laatste hole, toen zijn mobieltje rinkelde. Of hij er voor voelde om de club uit de brand te helpen, nu de doelmannen Didulica en Sinouh beiden geblesseerd waren en hun stand-in Job Bulters geen oplossing bleek? ‘Geen probleem’, antwoordde Waterreus, ,,maar ik zeg er meteen bij dat ik in het voorjaar naar Amerika wil.’’ Het bleek voor de AZ-leiding geen belemmering om de voormalige PSV-keeper aan te trekken.

Donderdagavond keepte hij in Sevilla zijn tweede wedstrijd voor de Alkmaarders. Zondag had hij zijn debuut gemaakt, in de uitwedstrijd tegen Ajax. Slechts enkele trainingen waren er aan voorafgegaan. Vreemd vond Ronald dat niet. ‘Ik heb mijn conditie op peil gehouden met golf en fietsen’, antwoordde hij desgevraagd. Het keepen is hij niet verleerd. Aan de twee doelpunten van de Ajacieden Heitinga en Huntelaar kon hij weinig doen en tegen Sevilla sleepte hij zijn ploeg er doorheen. Voorlopig kan het niet stuk met Waterreus in Alkmaar.

Grappig vind hij dat. Op 36-jarige leeftijd staat hij nog mooi zijn mannetje. ‘Ach, ik hoef niks meer te bewijzen en ook al zou ik afgaan, dan nog kan ik terugkijken op een mooie carrière’, had hij al verklaard in het Algemeen Dagblad. Het klonk laconiek, maar toch o zo typisch Waterreus. Alsof hij zeggen wilde dat niemand hem nog gek kreeg.

Gek worden zal hij niet. Afgaan evenmin. Dat is zijn eer te na. Reken maar dat hij bij AZ tot op het bot gemotiveerd onder de lat staat, totdat hij verkast van de Verenigde Staten. Bij AZ gaan ze nog veel plezier beleven met de Limburger. Groot zal het gat zijn, dat hij straks achter gaat laten. Wie dat tegen Waterreus zegt, in een poging hem langer aan de club te binden, zal met een schouderophalen geconfronteerd worden. ‘Dat zal best, maar in januari ben ik weg,’ zegt hij dan met zijn raspende stem. ‘Ze zoeken het dan maar uit hier’, zal hij er bij denken.

quote:

ZELFREFLECTIE

De aanhoudende kritiek op zijn functioneren van Louis van Gaal meer dan zat, trok bondscoach Marco van Basten op de traditionele kerstborrel met journalisten fel van leer: “Ik wil er wel eens op wijzen dat Van Gaal misschien wel de slechtste bondscoach van de laatste twintig jaar is. Wij hebben in ieder geval wel het WK gehaald. Dat kan hij niet zeggen. Het is een beetje brutaal dat hij nu zoveel kritiek heeft. Een beetje zelfreflectie lijkt mij op zijn plaats.”

Zelfreflectie?

In de voetballerij, waar beschaving en opleiding doorgaans niet de boventoon voeren, is het woord ‘zelfreflectie’ een kat in een vreemd pakhuis. Van Basten had moeten zeggen dat Van Gaal zijn muil moet houden en zich met zijn eigen zaken dient te bemoeien. Dat hadden wij begrepen. Misschien hadden we hem dan zelfs een beetje gelijk gegeven, hoezeer wij ook vraagtekens zetten bij het doen en laten van Van Basten met betrekking tot het Nederlands elftal. Maar wij zijn supporters, of in ieder geval voetbalenthousiastelingen en geen voetbaltrainer, die in het nabije verleden baas waren van Oranje. Van Gaal was dat wel en haalde met de Nederlandse voetballers het WK in Japan en Zuid-Korea niet. ‘Kijk naar je eigen’, was duidelijk geweest dus, maar nee, Marco neemt het woord zelfreflectie in de mond.

Zelfreflectie.

Volgens de dikke van Dale betekent dat het nadenken over het eigen doen en laten. Wat wil Marco met deze woordkeuze bewijzen? Dat hij een hogere opleiding heeft genoten dan de klompenschool? Dat hij met het gebruik van een deftig woord de discussie naar een hoger plan tilt?
Dat is hem niet gelukt, want laten we wel wezen: ondanks het HBO-taalgebruik is het allemaal van een bedroevend niveau. En de vlek breidt zich alsmaar uit. In navolging van Van Basten hebben ook Ronald Koeman en Frank Rijkaard hun zegje over Louis van Gaal gedaan. Het wachten is op Cruijff, die in zijn column in De Telegraaf Van Gaal ook een hak zet.

Ofschoon wij toch wel een beetje mee kunnen gaan met hetgeen Van Basten over Van Gaal zei, had het de huidige bondscoach gesierd wanneer hij zichzelf op de persbijeenkomst aan zelfreflectie onderworpen had. Dat hij had toegegeven dat hij, ondanks de toch wel bemoedigende resultaten, had benadrukt dat hij en zijn staf nog verre van tevreden waren over het vertoonde spel. Dat hij een criticaster als Van Gaal zelfs op dat punt gelijk had gegeven.

Nu verlaagde hij zich tot hetzelfde niveau als de man, die in het verleden bewezen heeft een zeer goede clubcoach te zijn. In tegenstelling tot Van Gaal heeft Marco van Basten nog geen enkel heuglijk wapenfeit achter zijn naam staan. Daar doet het mislopen van de eindronde van het WK in 2002 onder leiding van het orakel van Avenhorn geen afbreuk aan, hoe teleurstellend dat ook was. Om daar nu naar te verwijzen getuigt niet van grootsheid van Van Basten. Hij is daarmee de pot die de ketel verwijt dat hij zwart is.

Zelfreflectie.

Als ik voor Marco van Basten een kerstcadeautje mocht aanschaffen, zou dat een spiegel zijn. Niet om hem indachtig de jaloerse, boze stiefmoeder uit het sprookje van Sneeuwwitje ‘’spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de beste bondscoach van het land” te laten zeggen, maar om hem in staat te stellen eens diep in de eigen ogen te kijken.

quote:

Op vrijdag 22 december 2006 17:12 schreef tong80 het volgende:
'Zichzelf diep in de eigen ogen ?'

quote:

Op vrijdag 22 december 2006 17:23 schreef Beschouw het volgende:

[..]

quote:

Op donderdag 28 december 2006 15:47 schreef du_ke het volgende:
Simons is inderdaad een prima speler en gewoon erg belangrijk voor PSV. Als je het zo bekijkt was de scouting van Feyenoord niet altijd verkeerd bezig .

quote:

OVER HONDEN

”Ze hebben weer een nieuw blik opengetrokken.” De Ajax-volgelingen waren in hun nopjes toen Edgar Davids september 1991 als een speelse hond zijn opwachting maakte in het eerste elftal van de Amsterdammers. Hij was een product van de jeugdopleiding, zoals al velen hem voorgegaan waren. Op nummer 8 zette trainer Louis van Gaal hem en van het begin af dwong de kleine, gedrongen Surinamer met zijn tomeloze inzet een warm plekje af in de harten van de toch al verwende Ajax-supporters.

Edje werd hij genoemd. Vertederd was dat koosnaampje voor een voetballertje dat, met een kort koppie, op de linkervleugel furore maakte als aanjager, ballenafpakker en zo veel meer. Ondanks zijn kleine postuur was hij een grote meneer. Hij ontwikkelde zich tot een steunpilaar in het elftal van Van Gaal en mede door zijn inspanningen, zijn giftige spel gekoppeld aan een fabelachtige techniek, werd op de gedenkwaardige 24e mei 1995 de Champions Leaguefinale gewonnen van AC Milan.

Hoewel Edje, inmiddels voorzien van lange dreadlocks, op het veld zijn mond opentrok en medespelers dirigeerde naar de juiste plek, hield hij buiten het veld de kaken krampachtig op elkaar. Interview met Davids vonden zelden of nooit plaats en als hij al eens een keer op televisie verscheen, waren zijn antwoorden kortaf en nietszeggend.

Eén keer viel hij uit zijn rol. Na de gewonnen EK-kwalificatiewedstrijd tegen Ierland, in december 1995, zat hij met zijn matties Seedorf en Kluivert op een bankje en werd aan de tand gevoeld door Frits Barend. Het zou een legendarisch gesprek worden. We zagen Davids, zoals we hem nog nooit gezien hadden. Daar zaten drie swa's, drie boezemvrienden, die zich in de euforie van de plaatsing voor het EK even vergaten. Weg was het stoïcijnse, haast onverschillige masker van het gezicht van Davids, dat wij zo goed kenden van eerdere, vluchtige vraaggesprekjes op teevee. Er werd gelachen, weri gedaan, gedold. En gepraat, in een moderne verbastering van het Nederlands en het Sranang. Barend stond er niet-begrijpend bij. Hij werd lauw gemaakt, gepest. De drie makkers zetten hem in de zeik, alsof ze van te voren hadden afgesproken "we gaan hem dissen".

Davids schaterde, lachte breeduit. Zijn staart kwispelde en zijn ogen twinkelden. Met die ogen was inmiddels iets aan de hand. Tijdens een oefenpotje met Ajax in de voorgaande winter had hij een bal snoeihard op zijn oog gekregen en na zijn herstel was Davids gewapend met een angstaanjagende bril op de velden teruggekeerd. Pitbull werd hij sindsdien genoemd, een naam die wonderwel paste bij zijn voorkomen en zijn voetbalstijl.

Zijn aansprekende prestaties op het veld bezorgden hem een transfer naar AC Milan. Juventus, Barcelona, Inter Milan; de grote clubs stonden in de rij om de felle voetballer, die niet keek op een gele kaart meer of minder, aan zich te binden. In de voetballerij steeg zijn populariteit tot grote hoogten, maar naar buiten trad hij onveranderd slechts zelden op de voorgrond. Interviews werden nog steeds spaarzaam gegeven.

Niettemin haalde hij verscheidene keren de kolommen van de internationale pers en het waren niet de meest leuke voorvallen, waarmee de krant voor den dag kwamen. Een vechtpartij op straat, een verbanning uit de selectiegroep van Oranje op het EK van 1996, een in elkaar geslagen vriendin, een schorsing vanwege nandrolongebruik.

Toch bleef Edgar Davis een gewilde voetballer, een steunpilaar ook van het Nederlands elftal, waarin hij niet veel later terugkeerde. Hij werd door bondscoach Marco van Basten zelfs gebombardeerd tot aanvoerder en werd zo gedwongen op te draven bij gesprekjes met belangstellende journalisten. De Pitbull kweet zich met verve van zijn taak. Ineens zagen we een bedachtzame, haast verlegen speler, die mondig zijn zegje deed. Hij kweekte er sympathie mee.

Eind 2005 werd hij door Tottenham Hotspur losgeweekt bij Inter Milaan, waar hij de laatste maanden weg kwijnde op de reservebank. In de Engelse Premier League zagen we nog één keer waartoe Davids in staat was. Martin Jol was blij als een hond met zeven staarten met een Davids, die zijn jonge elftal op sleeptouw nam.
Maar bij het Nederlands elftal ging het niet meer zo voortvarend. Hoewel de vaderlandse pers, Johan Derksen voorop, bij voortduring verkondigde dat Davids mee moest naar de eindronde van het WK, liet Marco van Basten zijn voormalige aanvoerder thuis.

Sindsdien vernemen we weinig meer van Edgar Davids. Het Nederlands elftal is definitief een gesloten boek en bij de Spurs maakt hij nog maar weinig speelminuten. Ze hebben hem blijkbaar niet meer nodig, daar in Londen. De voormalige pitbull is een klein keffertje geworden.

Drieëndertig jaar oud is hij nu, te jong om voorgoed in de vergetelheid te geraken. Zijn kunsten kan hij nog niet verleerd zijn en Davids kennende, zal zijn lichaam in een perfecte conditie zijn. Het zielloze Ajax zou een Davids in goeden doen best kunnen gebruiken. Misschien moet Martin van Geel het vliegtuig naar Londen maar eens nemen. Bij Ajax kunnen ze namelijk wel een blindengeleidehond gebruiken.

quote:

Een vechtpartij op straat, een verbanning uit de selectiegroep van Oranje op het WK van 1998, een in elkaar geslagen vriendin, een schorsing vanwege nandrolongebruik.

quote:

FOTO

Voetbal International pakt deze week traditioneel uit met foto’s van de oefenmeesters van de achttien ploegen uit de eredivisie. De heren poseren allemaal gewillig voor de camera. Ze hebben er zichtbaar tijd voor uit getrokken om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Je weet nooit waar een goede PR goed voor is, nietwaar? Eén trainer doet daar niet aan mee. Hij kijkt alsof hij hevig gestoord wordt in zijn dagelijkse bezigheden. Alsof een moment voor een fotootje er te veel aan is. Het is Henk ten Cate, die met een schuin oog even opkijkt met een blik van ‘en nou oprotten’. Hij heeft wel wat anders te doen dan als een veredeld fotomodel te fungeren.

Henk heeft het niet makkelijk bij Ajax. Zijn ploeg is in luttele weken door PSV op grote afstand gezet en het voetbal dat zijn spelers tentoonspreiden, biedt nauwelijks hoop op verbetering. Laaiend is hij daarover en het korte lontje, waarmee hij gezegend is, is al verscheidene malen tot ontbranding gekomen.

Hij is druk bezig een evaluatie op te maken van zijn eerste seizoenshelft bij de Amsterdammers. Chagrijnig wordt hij er van en het liefst zou hij de camera van die VI-fotograaf uit de handen rukken. Het evaluatierapport maakt hem neerslachtig. Vroeg in het seizoen ging het nog wel aardig, hoewel de uitschakeling voor de Champions League door het nietige Kopenhagen al een fikse domper was. Met afgrijzen gaat hij in gedachten terug naar die woensdag in augustus. Het korte interview dat hij na afloop bij de NOS gaf, staat nog in zijn geheugen gegrift. ‘Het kan gebeuren’ had hij gezegd. Stom, stom! Had hij toen die verwende snotjongens maar afgebrand. Dan was hem veel ellende bespaard gebleven.

Na de thuisnederlaag tegen PSV was Henk ook zichzelf niet. Ook toen was hij na afloop voor de verzamelde pers veel te positief geweest. ‘Het doelpunt van PSV was eigenlijk geen doelpunt en het vertoonde spel van zijn jongens had hem tevreden gestemd’ had hij verklaard en achteraf kon hij zich wel voor zijn kop slaan.

Sindsdien was het alleen nog maar slechter gegaan. In het begin had hij zijn geduld nog bewaard, tegen beter weten in. Ja, Stam en Gabri waren jongens naar zijn hart en Grygera ook, maar de rest was een over het paard getilde bende. Telkens als hij ze zag stumperen op het veld, had hij meewarrig het hoofd geschud en zijn assistenten Groenendijk en Spijkerman zwijgend aangekeken. Gek was hij geworden van de fouten die steeds weer terugkeerden. Pleintjesvoetbal, bah.

Tijdens de wedstrijd tegen NEC was de bom gebarsten. De hele voorafgaande week had hij tijdens de trainingen er nog zo op gehamerd dat balverlies vermeden moest worden, maar na een voorsprong was de overmoed bij sommige spelers toch weer teruggekeerd. Zo’n Sneijder die op het middenveld zomaar de bal verspeelde. Pats boem, een doelpunt en even later kregen ze er nog een om de oren.

Woedend was hi geworden en die verdomde Sneijder meteen uit het veld gehaald. Uitgekafferd had hij hem en voorlopig hoefde dat ventje hem niet onder ogen te komen. De toorn was nog steeds niet gezakt. Integendeel. Op de thuisbasis had hij zijn woede de vrije loop gelaten. In de catacomben van de ArenA hingen de deuren in de gang uit de sponning, diverse ruiten waren aan diggelen gegaan en foto’s met Ajax-iconen waren gesneuveld. Dat de foto van zijn grote vriend Frankie Rijkaard ook in scherven lag, betreurde hij wel een beetje. Daar had hij spijt van. Maar de rest, nee. Zijn rug op kunnen ze, allemaal.

Henk ten Cate legt de laatste hand aan het gepeperd rapport dat hij zal overhandigen aan Martin van Geel. Met een verbeten blik brengt hij nog wat laatste wijzigingen aan. De conclusie is zonneklaar: er moesten killers bijkomen, anders zou het met Ajax nooit meer goed komen. Hij krabbelt nog wat woorden op papier en plots wordt hij gestoord door het felle licht en het geklik van een fotocamera.

Het resultaat is een geweldige foto. Een getergde Ten Cate kijkt vernietigend in de camera. Arme spelers, die jongetjes van Ajax, die hij de rest van het seizoen onder handen gaat nemen. Het laatste restje dartele speelsheid bij hen zal definitief de nek omgedraaid worden. Over pakweg een jaar voetballen ze in Amsterdam zoals Vinnie Jones en diens Wimbledonmakkers van The Crazy Gang. Van de huidige selectiegroep zijn alleen Stam en Gabri over. De rest is vervangen door schoppers en schavers. Elke wedstrijd is het letterlijk oorlog op het veld en de grasmat is na elke partij aan vervanging toe. In de dug-out leunt Ten Cate tevreden achterover.

Begin 2008 staat hij breed grijnzend op de foto in VI. In generaalsuniform.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 16:44 schreef Beschouw het volgende:
Zo verkeerd is die Vloet idd niet. Maar als je Derksen en co in dit land niet mee hebt, kan je het als trainer wel schudden.

quote:

UITGERANGEERD

Mark Wotte was nog maar koud aan de slag bij RKC Waalwijk en hij had het al gezien. “Kom jij straks na de training even bij me langs”, zei hij tegen keeper Rob van Dijk, die net een duik in de modder maakte. De doelman fronste zijn wenkbrauwen; gepokt en gemazeld in het voetbalwereldje voelde hij de bui al hangen. “Elke nieuwe trainer zoekt naar iets om de zaak op scherp te zetten en straks gaat die eikel mij vertellen dat ik de lul ben”, dacht hij en meteen was de lust om te trainen hem vergaan. In het afsluitend partijtje vlogen de ballen hem om de oren en vanuit zijn ooghoeken zag hij Wotte smoezen met Henri van der Vegt, die even daarvoor naar het trainingsveld was gekomen.

Met een gezicht op half zeven meldde Van Dijk zich een halfuurtje later bij Wotte. Van der Vegt zat er ook, maar die staarde naar buiten. Wotte stak meteen van wal, nog voordat de doelman plaats kon nemen. “Rob, ik zal er niet omheen draaien, maar ik ben de laatste tijd niet erg tevreden over je functioneren. Ik heb dan ook besloten Jurgen een kans te geven. Jij zit voorlopig op de bank.” Ja, die mededeling had hij al verwacht. Geprotesteerd had hij niet en met een knik van het hoofd had hij het kantoortje van Wotte verlaten.

Op de terugweg naar huis was de woede plots opgekomen. Keihard sloeg hij een aantal maal op het stuur van zijn auto “Gaan ze godverdegodver met Wevers in het doel verder! In mijn doel! Ja, daar gaan ze punten mee pakken…”
Bijna had hij nog een fietser van de sokken gereden en toen die luid protesterend de middelvinger opstak, was hij in staat zijn wagen aan de kant te zetten en die vent een knal voor z’n kop te geven. Juist op tijd kon hij zich inhouden en met vliegende vaart vervolgde hij zijn weg.

Thuisgekomen belde hij meteen zijn zaakwaarnemer.

Enige dagen later speelde RKC Waalwijk thuis tegen FC Groningen. Rob van Dijk zat met een gezicht als een oorwurm op de bank en zag hoe zijn plaatsvervanger Jurgen Wevers eenmaal een bal uit het net moest vissen, na een penalty. “Leek me houdbaar, die bal”, mompelde hij zachtjes. ’s Avonds verschenen de eerste berichten in de media. Namens RKC deelde algemeen directeur Henri van der Vegt mee dat keeper Rob van Dijk zijn basisplaats kwijt is aan Jurgen Wevers en dat de club op zoek gaat naar een vervanger. "Rob is jarenlang een goede kracht geweest en natuurlijk gaat hij ook mee op trainingskamp naar Portugal. Maar hij heeft veel moeite met zijn reserverol."

Rob van Dijk belde opnieuw zijn zaakwaarnemer. “Een paar dagen geleden deed die Van der Vegt zijn bek niet open, maar nu toont hij zogenaamd begrip. Heb ik me daarvoor jarenlang voor de club uitgesloofd?! Ze krijgen maar het rambam daar.”

Op 7 januari rinkelde op de receptie van het Mandenmakers stadion de telefoon. Het was een kort gesprek. “Rob van Dijk hier. Ben ziek.” Meteen was er opgehangen en zo vertrok RKC Waalwijk de volgende dag zonder de 37-jarige doelman naar het Portugese Albufeira, waar een trainingskamp was belegd. Kevin Rijnvis, de 18-jarige keeper van Jong RKC Waalwijk, reisde de selectie na.

Ondertussen zit Rob thuis op de bank te kniesoren. Een weg terug was er niet, dat beseft hij wel. Met zijn ziekmelding had hij de zaak op de spits gedreven en Wotte zou nooit meer overstag gaan, zoveel was zeker. “Leer mij die nieuwe trainers kennen.”

Zaterdag 20 januari staat de wedstrijd tegen FC Twente op de rol en van Rob zal die dag geen spoor zijn. Over de keeper die 265 competitiewedstrijden het doel van de Waalwijkers heeft verdedigd, spreekt die avond niemand meer. Mark Wotte heeft in Robert Fuchs alweer een nieuw slachtoffer gevonden. “In de strijd om lijfsbehoud vallen er slachtoffers; dat is overal zo”, zegt de trainer na de wedstrijd op de persbijeenkomst. Dat Wevers die middag twee keer vreselijk in de fout gegaan is, verzwijgt hij maar.

Rob van Dijk belt alweer met zijn zaakwaarnemer.

Volgend jaar zal het wel Fortuna Sittard worden, of TOP Oss. Misschien ziet hij zijn maatje Fuchs daar wel. Zo mooi zijn. “En dan samen winnen van Wotte, want die zal wel degraderen met RKC,” zegt hij grimmig. Voor het eerst sinds weken verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 16:36 schreef methodmich het volgende:
Heeft hij in die periode niet ook eens de ramen bij Sparta mogen zemen??

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 16:34 schreef Stpan het volgende:

Glazenwasser is cult.

quote:

DE REUS IS GONE

Wat er ook gebeurt, hoezeer ze me ook aan mijn kop zeuren, het is maar voor een paar wedstrijden. Met de winterstop ben ik weg”. Het waren de woorden van Ronald Waterreus, toen hij begin december 2006 bij AZ een contract tekende als stand in voor de geblesseerde doelmannen Didulica en Sinouh. Trainer Louis van Gaal dacht er het zijne van. Hij was dolblij met de komst van de ervaren Waterreus en dacht de keeper wel langer aan de Alkmaarse club te kunnen binden.

Maar zie; de winterstop brak aan en Ronald Waterreus pakte zijn spullen in. Hij vertrok naar het land van zijn dromen, naar de Verenigde Staten, waar hij in de Major League Soccer zijn graantje gaat meepikken. Hij laat in Alkmaar een groot gat achter, want Didulica is nog lang niet hersteld en Sinouh krijgt van Van Gaal geen hand meer en is dus feitelijk al afgeschreven. Waterreus kan er niet mee zitten. Na 27 dagen bij AZ te hebben gewerkt, sloot hij af met de woorden “Het was gewoon leuk”. Hij toeterde twee keer en weg was hij.

Binnenkort maakt hij zijn opwachting bij New York Red Bulls en gaat daar doen wat hij bij PSV al zo vaak gedaan heeft: een keeper naar het tweede plan verwijzen. Koch, Menzo en Kralj; ze kunnen er over meepraten hoe bikkelhard Waterreus kan zijn. Met een uitgestreken gezicht zoals hij dat alleen op kan zetten, verklaarde hij ooit aan de verzamelde pers dat hij niet slecht stond te keepen voor een derde doelman. Het was in de tijd dat Eric Gerets nog trainer bij PSV en Waterreus bij aanvang van het seizoen had verteld dat hij voor hem derde keus zou zijn. De tijd dat toenmalig voorzitter Harry van Raay vruchteloos gepoogd had de doelman te verkopen.

Derde keus werd Waterreus nooit in Eindhoven. Integendeel. Hij knokte zich terug in het elftal en stond nog vele jaren onder de lat in Eindhoven. Van Kralj hebben we nooit meer iets vernomen. Van Waterreus des te meer, want met het verstrijken der jaren werd hij in de vaderlandse pers steeds vaker voor het voetlicht gehaald. Hij verscheen in voetbalpraatprogramma’s en ontelbare kolommen in kranten en tijdschriften werden aan hem gewijd. Waterreus was een dankbaar onderwerp, want nimmer nam hij een blad voor de mond en altijd zei hij wat hij wilde zeggen.

Voor ons, volgelingen van het voetbal, werd hij een cultheld. Met zijn raspende stem en zijn uitgestreken smoelwerk had hij altijd teksten. We waren dan ook dolgelukkig toen Reus na een paar jaar weg te zijn geweest, weer zijn opwachting maakte in de eredivisie.

Maar nu is hij weer weg. Ik treur met Van Gaal mee.

Straks pakt Ronald Waterreus goedgemutst zijn koffers uit in New York. In de Big Apple is hij slechts een klein manneke. Hij kan er niet mee zitten. Te lang al heeft hij in de schijnwerpers gestaan, vindt hij. De anonimiteit in de wereldstad New York zal hem als geroepen komen. Benieuwd hoe lang hem het gaat lukken om die anonimiteit te bewaren. Hij hoeft maar één keer op te draven op een van de 60 televisiezenders en zich uit te spreken zoals hij in Nederland altijd gedaan heeft en hij kan het schudden. Een interview geven zonder iets te zeggen, heeft Ronald Waterreus nooit gekund en de gevolgen zullen gigantisch zijn.

Binnen de kortste keren is Ronald Waterreus dus ook in de Verenigde Staten een beroemdheid: er is een Reus in het Giants Stadion. Hij maakt het seizoen bij de Red Bulls nog af en bergt dan definitief zijn keeperhandschoenen op, moe van alle aandacht die de media opeisen. Hij begint aan een jarenlange trektocht door het immense USA en vindt eindelijk de rust. Geen journalist die hem nog kan vinden.

Thuis in Nederland zullen wij ons afvragen hoe het toch met Waterreus gaat. “Kan niet beter”, zal hij zeggen.

quote:

Op zondag 21 januari 2007 16:53 schreef methodmich het volgende:
Ik sluit me aan bij de woorden van tong. Je tweede over Ronald in korte tijd toch?

quote:

Op zondag 21 januari 2007 17:00 schreef methodmich het volgende:

Mijn Glazenwasser-column staat ook op www.itwm.nl trouwens.

quote:

Op zondag 21 januari 2007 17:00 schreef methodmich het volgende:


Mijn Glazenwasser-column staat ook op www.itwm.nl trouwens.

quote:

Op zondag 21 januari 2007 17:03 schreef tong80 het volgende:
Die van beschouw staat hier :

www.newyorkredbulls.us

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 20:03 schreef tong80 het volgende:
Leuk om te lezen. Mich neemt de laatste tijd wel veel middelmatige spelers

quote:

ZAND EROVER

Een kat in nood maakt rare sprongen. Een heel seizoen bivakkeert Willem II al in de onderste regionen van de stand van de eredivisie, maar als het bekervoetbal betreft weten ze in Tilburg ineens wel wat winnen is. Dinsdagavond werd De Graafschap, de trotse koploper van de Jupiler League, met een 4-2 nederlaag terug naar de Achterhoek gestuurd.

Je zou denken dat de zege van de Tricolores voor blije gezichten zou zorgen bij alle betrokkenen, maar aanvoerder Iwan Redan dacht daar klaarblijkelijk anders over. Bij een 4-1 voorsprong stoof hij een dikke tien minuten voor het einde plots woest af op zijn Belgische ploeggenoot Kristof Imschoot en deelde na een heftige woordenwisseling een kopstoot uit. Althans, daar leek het verdacht veel op. Dat hij het hoofd van de Belg miste met zijn kopstoot, tekent de onmacht van Redan. Zelfs hierin treft hij dus geen doel.

Trainer Dannis van Wijk haalde de boosdoener meteen naar de kant en dat was voor Redan weer aanleiding om zijn aanvoerdersband op de grond te smijten. Het gefluit en boe-geroep van de Willem II supporters moet tot in Breda gehoord zijn, op dat moment.

De rest van de wedstrijd moet Van Wijk diep hebben nagedacht over het gedrag van zijn aanvoerder. ‘Wat ga ik in vredesnaam straks tegen de pers zeggen?’ Hij wreef een paar keer over zijn glimmende schedel en staarde met een verre, afwezige blik over het veld. De tweede treffer van De Graafschap zag hij wel, maar het was niet meer belangrijk.

Dat was de traditionele bijeenkomst met de pers na afloop wel. Als hongerige wolven zaten de journalisten bijeen, te wachten op hetgeen Dennis van Wijk te zeggen had over het voorval dat het puike resultaat van Willem II plots naar de achtergrond had verdrongen. Ha, daar kwam Van Wijk binnen. Hij nam plaats op een stoel, nipte even aan zijn koffie en begon een betoog over het mooie resultaat. Breedvoerig uitte hij zijn tevredenheid over het bereiken van kwartfinale van de beker, over Redan maakte hij weinig woorden vuil. “In de kleedkamer zijn er over en weer excuses aangeboden en morgen gaan we weer over tot de orde van dag”, zei hij. “Zand er over dus.”

Zand.

Wie de volgende dag zandauto’s bij het Willem II stadion verwacht had, kwam bedrogen uit. Iwan Redan werd gedwongen een excuusberichtje te plaatsen op de clubwebsite, leverde zijn aanvoerdersband in en werd daarna op de transferlijst geplaatst. MVV hengelde al vergeefs naar zijn diensten, maar Redan mikt op een hogere club of op het buitenland.

Iwan Redan. Twee keer kwam hij terug na een zware blessure. Hij werd bij Willem II al eens uit de selectie gezet, maar steeds knokte hij zich terug. Hij werd zelfs aanvoerder en hoewel het met zijn club niet erg best liep, moet hij toch een tevreden man geweest zijn. Niet dus. De aanvoerder heeft dan ook te veel matige voetballers om zich heen.

De actie van Iwan Redan richting ploegmaat Imschoot is niet goed te praten, maar is het niet zo dat trainers spelers met een agressieve uitstraling willen zien op het veld? Ze willen winnaars zien, spelers die voorop gaan in de strijd. Hoe vaak hebben trainers het na een teleurstellend resultaat niet over gebrek aan inzet bij hun manschappen? Over te weinig beleving bij hun spelers? Nu toont een voetballer eens beleving, zweept een aanvoerder zijn teamgenoten op; is het weer niet goed.

Daarom wilde Dennis van Wijk er niet veel woorden aan vuilmalen, want ook hij is een trainer die een ultieme gedrevenheid eist van zijn spelers. Als hij Redan aan de schandpaal had genageld, had hij immers in zijn eigen vlees gesneden. Dat het bestuur van Willem II het ‘zand erover’ van de trainer negeerde en besloot Redan uit de ploeg te verwijderen, is een veeg teken.
Nog een paar weken en over Dennis van Wijk wordt zand gestort. Dan is het inpakken en wegwezen. Als Dennis van Wijk dit niet doorheeft, heeft hij zand in de ogen.

quote:

[..]

Tvc 13: De derby

Om vijf voor half elf stalde Frits zijn trouwe ros bij de kantine van tvc. Zijn fiets zette hij ernaast. Frits was op tijd op het sportpark die morgen. Zijn normaal door de drank bloeddoorlopen ogen stonden helder. In stilte schoof hij aan bij zijn teamgenoten, de geur van concentratie inademend die uit hun oksels opsteeg. Niemand sprak met elkaar, bibberend dronken ze hun koffie.

Deze zondag zou bepalend zijn voor hun seizoen. Deze zondag zou bepalend zijn voor hun status binnen de club. Herald kreeg van de zenuwen geen hap van zijn wekelijkse broodje beenham naar binnen. Dat was hem niet meer overkomen sinds die verschrikkelijke maagkrampen in 1994, toen hij als onwetende kleine jongen de kat van de buurman had opgegeten. Nu het moment daar was leken de spelers van TVC’13 al bij voorbaat te bezwijken onder de druk.

Daar kwam de tegenstander van die dag aanlopen. Het geklos van klompen weerklonk luid over de velden van Tvc. Hun rivalen van die dag mochten er dan misschien niet al te imposant uit zien, de spelers van Tvc wisten wel beter. Onder het fletse jovinkshirt dat de aanvoerder van Stevo droeg ging niet alleen een fikse kogel schuil, maar ook vijftien jaar ervaring in de hoofdklasse. Er was duidelijk weer flink geleend van andere teams. Jaap, de trainer van het dertiende, had het ook geprobeerd, maar zelfs tegen de aartsrivaal wou niemand met TVC 13 meedoen. Jaap werd er altijd een beetje verdrietig van, als hij weer excuses hoorde als: ‘de broer van mijn kanarie is ziek’ of ‘ ik moet morgen naar de Sinterklaasintocht’. Het was notabene halverwege juni.

Speciaal voor de gelegenheid had Jaap de bestuurskamer gereserveerd. Daar werd de taktiek van de tegenstander uitvoerig geanalyseerd. Zorgen maakten de jongens zich vooral om de befaamde vertragingstechniek van Stevo, in de regio ook wel bekend als de ‘knap de bal zo ver mogelijk in het weilaand’-techniek. Om deze techniek te frustreren had Jaap vijftien extra ballen meegenomen. Een probleem was ook de ausputzer die Stevo zo graag opstelde. Deze man had misschien weinig techniek, maar hij had wel een ander wapen: stalen neuzen in zijn voetbalschoenen. Bibberend dachten de jongens terug aan de vorige confrontatie, toen ze in Geesteren de wedstrijd met drie spelers hadden beëindigd. Met een massaal ‘kom op, meiden’ werd de bespreking afgesloten en de dappere gladiatoren begaven zich naar de kleedkamers.

Na een vlugge omkleedsessie stonden de mannen onwennig op het veld. Jan was zo zenuwachtig dat hij zijn shirt als broekje had aangetrokken. Enigszins onhandig strompelde hij over het veld. Een record aantal toeschouwers van vijf stond langs het veld, een toevallig langslopende wandelaar meegeteld. Resoluut floot de scheidsrechter van die dag voor het begin van de wedstrijd. Binnen een mum van tijd stond het 0-3. Allemaal eigen goals, mede toe te schrijven aan de zenuwen. De wedstrijd kabbelde een beetje voort. Stevo vond het wel prima en Tvc 13 kon niet beter. Frits, zeldzaam dicht bij het doel van de Geesternaren, werd getorpedeerd door hun stopper. Met een open beenwond á la Ewald Lienen strompelde hij naar de zijlijn. De scheidsrechter gaf aan dat hier een perfect faire tackel betrof. De hoop die er nog was werd met deze schop de grond in getrapt.

Na rust was het spelbeeld niet anders. De wedstrijd bloedde een beetje dood, Frits ook. Een kabaal van jewelste steeg op, toen de scheidsrechter, na zeventig minuten wedstrijd tot het diepst van zijn ziel verwond door deze belediging aan de voetbalsport, floot voor het einde van de wedstrijd. Juichend en liederen zingend als ‘heb ie mien zwien ok zien’ liepen de Stevo-spelers van het veld. De spelers van Tvc 13 lagen verslagen op het gras, sommigen huilend, anderen lijdend in stilte. Alleen Jaap was niet droevig. Bedreven liep hij over het veld, zijn pupillen schouderklopjes gevend, voor iedereen had hij een opbeurend woordje. Jaap was gebroken, maar hij besefte iets dat niet tot de rest doordrong. Er was altijd nog een uitwedstrijd...

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 19:14 schreef methodmich het volgende:
Lijkt een beetje op die serie van Elvin Post in AD, over het 17e! Vermakelijk!

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 20:53 schreef PLAE@ het volgende:

Een overstap van Excelsior naar Feyenoord. Hoe kan je je verbazen over iets wat totaal niet verbazingwekkend is?

Er worden column geschreven om het schrijven, niet meer omdat je echt wat te melden hebt.

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 18:51 schreef methodmich het volgende:

[..]

quote:

Daarmee kan hij zijn tekortkomingen handig compenseren.

quote:

LUHUKAY

Jos Luhukay is in de voetballerij een tamelijk onbekende. Zijn naam doet denken aan een tropisch eiland in de Stille Zuidzee; Parelwitte stranden, palmbomen en een stralend blauwe lucht. De realiteit is anders. Hij was voetballer bij kleinere clubs als VVV, SVV en RKC en verkaste later naar Duitsland, waar hij uit ging bollen bij SV Straelen, KFC Uerdingen en nogmaals SV Straelen. Veel hebben we daarover niet vernomen.

Zijn actieve voetbalcarrière is haast onopgemerkt aan ons voorbijgegaan. En dat hij na zijn actieve voetballoopbaan als trainer aan de slag ging, heeft evenmin veel kranten gehaald. Bij Uerdingen en FC Köln was hij lid van de technische staf, maar dat is de meesten van ons ontgaan. Bij laatstgenoemde vereniging ging immers alle aandacht uit naar hoofdtrainer Friedhelm Funkel. Toen Funkel in Keulen de laan werd uitgestuurd, nam Luhukay gedurende één competitiewedstrijd de leiding over, maar hij werd door het bestuur al snel weer naar de achtergrond verdrongen. Eerst werd Marcel Koller de grote baas, later kwam Huub Stevens. En Jos werkte al die jaren verder in de luwte.

Dat ene wedstrijdje in de schijnwerpers heeft hem waarschijnlijk toch naar meer doen smaken, want in de zomer van 2005 ging Luhukay als hoofdtrainer aan de slag bij SC Paderborn, een Duitse club die zojuist gepromoveerd was naar de tweede Duitse Bundesliga. Hij had er zin in en zoals zoveel vaderlandse trainers in den vreemde plukte hij uit Nederland een aantal spelers weg, die de gelederen kwamen versterken. Jerôme Colinet en Roel Brouwers van Roda JC, Dion Esajas van FC Zwolle, de Belg Garry de Graef van De Graafschap en Dennis Schulp, die overkwam van FC Den Bosch konden zich hullen in de blauwe clubshirts van Paderborn.

Twee dagen voor aanvang van het seizoen 2006/2007 stapte Luhukay plots op bij Paderborn, zijn Nederlandse spelers onthutst achterlatend. De berichtgeving in de pers daarover was summier. “De verhoudingen met de clubleiding waren verstoord”, liet Luhukay optekenen. Meer lazen we er niet over. Niet eens verwonderlijk, want Luhukay is vergeleken met trainers als Rijkaard, Haan, Hiddink, De Mos, de mannen die altijd in het brandpunt van de belangstelling staan, slechts een klein visje in de voetbaloceaan.

De pers heeft Luhukay dus zelden gehaald. Als voetballer was hij er een van dertien in een dozijn en zijn loopbaan als trainer was ook niet bepaald aansprekend. Toch bleef de arbeid van Luhukay in Duitsland niet onopgemerkt. Enige maanden na zijn vertrek bij Paderborn werd hij opgevist door Borussia Mönchengladbach en opgenomen in de technische staf aldaar. Jos werd assistent van Jupp Heynckes.

Eind januari nam Heynckes ontslag. Hij voelde zich bedreigd door supporters, die boos waren door de teleurstellende resultaten. Het ooit zo grote Gladbach had al maanden niet meer weten te winnen, de druk van pers en bestuur nam toe en Heynckes gaf er gedesillusioneerd de brui aan. Opeens werd Jos Luhukay, die tot dan toe altijd buiten het bereik van de schijnwerpers was gebleven, voor het voetlicht geplaatst. Het bestuur stelde hem aan als opvolger van Heynckes.

Ineens zat Luhukay daar, op een inderhaast belegde persconferentie. Tientallen camera’s waren op hem gericht, een batterij microfoons stond voor zijn neus. Ja, hij was wel verrast dat het bestuur hem aangesteld had. Hij zat er immers nog maar een paar weken. Nee, hij wist nog niet voor hoe lang hij hoofdtrainer zou zijn. En nee, hij ging niet zoveel anders doen dan wat Heynckes gedaan had,

De eerste wedstrijd van Borussia met Luhukay als verantwoordelijke man op de bank werd zaterdag gespeeld. In Aken was Alemannia de tegenstander. Wat in elf voorgaande partijen niet gelukt was, gebeurde onder leiding van Jos plots wel. Er werd gewonnen, met 2-0.

Luhukay. Zijn naam roept ineens andere associaties op: Jos Lucky Guy. Zeker weten dat binnenkort veel tijdschriften en kranten groot zullen uitpakken over de 43-jarige Nederlander van Ambonese afkomst, die een ploeg, die het winnen ontwend was, in zijn allereerste wedstrijd drie punten schenkt. In de voetballerij is Jos geen onbekende meer. Zijn kostje lijkt gekocht.

quote:

Een theater vol brave koorknaapjes, is dat wat jullie willen?

De frustraties zitten diep. Heel erg diep. Zo diep dat schrijven de eerste twee uur na het horen van alweer een naaistreek van het Ajaxbestuur totaal onmogelijk bleek. Schelden, slaan, van m'n knokkels is niet veel meer over. Pure frustratie. Maar nu kan ik het, zij het met veel pijn in de vingers, eindelijk onder woorden brengen: wat wordt onze Amsterdamse liefde toch door een ongelooflijk naar stel mannen met stropdassen en aardappels in hun keel geregeerd.

Dag in dag uit, jaar in jaar uit worden wij supporters dwars gezeten. Zijn het niet de ME'ers die het plotseling in hun bol krijgen om Ajaxsupporters aan te vallen of de media die er vervolgens als de kippen bij is om de zogenaamde 'rellen' uit te vergroten, dan is het wel het bestuur van Ajax dat zijn supporters in een negatief daglicht probeert te stellen. Oh nee, laat ik maar niet beginnen over de uit honderdduizenden leden bestaande anti-Ajaxfanclub in Nederland.

Vooropgesteld: 'het doek' dat zondag voor zoveel commotie zorgde in voetbalminnend en Ajax hatend Nederland, is niet goed te keuren. Iedereen kent de geschiedenis en als er een club is die niet graag aan de oorlog herinnerd wil worden, dan is het Ajax wel. Het doek met de tekst 'Bloody Sunday', door een enkeling gemaakt, had nooit op VAK 410 mogen komen. Frappant is dat juist Ajax en zijn supporters meestal boven dit soort acties, die in Utrecht, Rotterdam en Den Haag een jaarlijks terugkerend tafereel zijn geworden, staan. Wij zijn immers Ajax en houden ons niet zo bezig met de tegenstander.

In Utrecht, Rotterdam en Den Haag inderdaad een jaarlijks terugkerend tafereel. In Utrecht waperde men met een levensgroot spandoek met daarop 'gas erop', verwijzend naar de vergassing van de joden in de Tweede Wereldoorlog. In Rotterdam amper uit de trein gekomen, terwijl de bakstenen ons om de oren vliegen, klinkt massaal: 'Hamas, Hamas, joden aan het gas'. In Den Haag maken ze het nog bonter: daar lopen regelmatig supporters met een gasmasker op de fanatieke lange zijde te dansen.

Ik hoor u al zeggen: als de een iets doet, betekent dat nog niet dat de ander dat ook mag doen. Correct, wij als Ajax-supporters moeten ons ook niet aan spiegelen aan het trieste anti-Ajaxgebeuren in de rest van Nederland. Maar dat stelt zo'n klein, ludiek bedoeld, doek aan het einde van de Klassieker wel in een ander perspectief. De bovengenoemde clubs waren zelden tot niet in het nieuws om deze trieste feiten. Maar zodra er bij Ajax een doek geplaatst wordt, staat half Nederland op zijn kop. 's Avonds bij De Wedstrijden op Talpa verslikt Frits Barend, die net als Jack van Gelder wanhopige pogingen onderneemt om te laten zien dat hij geen Ajax-bril opheeft, zich bijna in zijn eigen woorden. Een schande vond hij het. Daar moesten harde maatregelen op volgen.

En ja hoor, amper twintig uur later ziet het Ajax-bestuur haar kans schoon om zijn politiek correcte naam weer wat op te vijzelen. Na de incidenten rondom Wesley Sneijder en Kenneth Perez aan het einde van vorig jaar, is dit voor Jaakke & consorten de ideale kans om weer eens positief in de media te komen. Ajax wil 410 hard aanpakken door de rest van het seizoen een verbod op alle sfeeracties te leggen.

Als argumentatie somt Ajax op zijn website enkele 'overtredingen' van 410 op: het door tientallen supporters betreden van het trainingsveld afgelopen zaterdag, het afsteken van rookpotten tijdens Ajax - Feyenoord, het tonen van een kwetsend spandoek en het na afloop trachten op te trekken naar het uitvak. De vermoedens dat er in het bestuur enkele personen zitten die niet zo gesteld zijn op onze wit-rood-witte trots, worden bij mij en vele anderen daarmee steeds sterker.

Punt 1: het betreden van het trainingsveld is een initiatief geweest van enkele enthousiaste (!) supporters zelf. Bovendien is alle steun rondom de training voorafgaand op de Klassieker, alleen maar positief bedoeld. Samen met de spelers was het een groot feest, waardoor het erg jammer is dat Ajax nu ook hier weer iets negatiefs van maakt. Diverse spelers hebben aangegeven het gezang en de vele fakkels en rookbommen (gevolgd door een grote mist) extra motiverend werkt. Sommige spelers waren zo te spreken over deze spontane actie dat ze bij 410-leidinggevenden vroegen om foto's van de training!

Punt 2: opnieuw georganiseerd door enkelingen. Bovendien is zo iets dergelijks sfeer verhogend. Het is volgens de KNVB-regels inderdaad niet toegestaan, maar het draagt zeker bij tot een betere entourage. Zijn er gewonden bij gevallen? Nee, net als de voorgaande tientallen keren niet. Het risico dat er wel wat gebeurt hoort bij een voetbalkraker. Niet voor niets mag het in de meeste andere landen wel.

Punt 3: als gezegd, dat spandoek is niet goed te praten. Maar er mag zeker wel in een ander perspectief gekeken worden naar deze actie. Het is een Klassieker en dan gebeuren dit soort dingen wel eens. Ajaxsupporters zijn de afgelopen jaren juist altijd erg netjes geweest en hebben zich meestal weinig aangetrokken van de vele honderden provocaties (vooral in De Kuip) van de Rotterdamse tegenstander.

Punt 4: opnieuw een actie van enkelingen. Bovendien is er niets voorgevallen dan wat gescheld over en weer. Tot het uitvak zijn deze tientallen niet doorgedrongen, op aandringen van de stewards zijn ze niet naast het uitvak gaan zingen. Volgens mij is er dan juist gehoorzaamd aan de stewards?

Gehoorzamen, een bizar woord eigenlijk. Tuurlijk heb je je aan regels te houden, ook als Ajaxsupporter. Maar wij zijn geen koorknapenvereniging, zoals onze bekakte, mediageile en vooral politiek correcte voorzitter John Jaakke al eens verklaarde. Sinds het in gebruik nemen van de Arena heeft de clubleiding echter wel geprobeerd de supporters om te vormen tot zulke brave jongens. De F-Side werd over het hele stadion verdeeld en het toch al uit zichzelf niet al te sfeervolle stadion werd voor nog minder supporters tot een thuis, iets wat De Meer wel was. Uiteindelijk kwamen de fanatieke supporters toch weer bijeen op 'Zuid', maar een groot deel is teleurgesteld afgehaakt na de komst van de nieuwe thuishaven.

Naast de verdeling van de F-Side zijn er de afgelopen jaren zijn er nog veel meer pogingen door het bestuur gedaan om de Arena tot een theater te maken in plaats van een voetbaltempel. De supporters wilden af van het deprimerende gat naar het veld toe, al het grijs in het stadion en de regenboogstoeltjes. Maar aan geen van de wensen van de fans is tegemoet gekomen. Om nog maar niet te spreken over de terugkeer van het echte logo, waar het overgrote deel van de Ajax-supporters zich toe aangetrokken voelt, het vuurwerk dat verboden wordt en de sfeeracties die geblokkeerd worden door Feyenoordsympathisant en veiligheidscoordinator Michiel Menting.

Als je al dat soort beperkingen op gaat leggen en je niet aan de wensen van je fans wil voldoen, dan krijg je frustraties. Dat is dan ook de belangrijkste reden voor de zwaar negatieve houding van de Ajaxsupporters ten op zichte van het bestuur de afgelopen tien jaar. Een paar weken geleden, terwijl ik aan broodje aan het eten was, las ik dat Jaakke vond dat de F-Side zich vocaal eens wat meer zou moeten laten gelden. Het had niet veel gescheeld of ik was gestikt in mijn broodje. Hypocriete ten top! Hoe kan je dat nu verwachten van mensen die jarenlang dagelijks teleurgesteld zijn door de clubleiding?

Het Ajax-bestuur is er persoonlijk verantwoordelijk voor geweest dat een groot deel van Zuid al niet meer zingt. Laat dat alsjeblieft niet gebeuren met de paar duizend man die nog wel hun longen uit het lijf willen schreeuwen voor hun club, hun dagelijks leven opgeven voor het organiseren van TIFO-acties, fakkels willen afsteken en met megavlaggen willen zwaaien. Dan heb ik het natuurlijk over de ultra's van VAK 410, die weer leven in de Arena hebben gebracht. Een groep mensen met een prachtige mentaliteit en passie. Een vak dat niet ook door het bestuur ten onder mag gaan!

Dat 410 zich zaterdag extra mag laten horen tegen Excelsior!

Door Passie Gedreven

quote:

Op maandag 5 februari 2007 22:52 schreef Door_passie_gedreven het volgende:

[..]

quote:

Op dinsdag 6 februari 2007 21:29 schreef leolinedance het volgende:
Wat een gejank zeg

quote:

INVALKRACHT

Een tip voor Sjaak Polak, Ronnie Stam, Ferrie Bodde en al die andere doorsnee Nederlandse eredivisiespelers: zorg dat je de dagen voor een interland van Oranje telefonisch bereikbaar bent. Het kan namelijk altijd gebeuren dat je op het laatste moment door bondscoach Marco van Basten opgeroepen wordt om een plotselinge leemte in het Nederlandse elftal op te vullen. Vooral bij vriendschappelijke wedstrijden, als een fiks aantal vaste krachten vanwege een pijntje afgehaakt is.

Het overkwam Civard Sprockel van Vitesse. Hoewel hij een aantal interlands voor Jong Oranje achter zijn naam heeft staan, was hij de laatste die je zou verwachten in het grote Oranje. Zo dacht hij schijnbaar zelf ook, want anders had hij thuis bij de telefoon wel vol ongeduld op een oproep van Van Basten zitten wachten. Maar meneer was de hort op en het duurde een hele dag voordat hij boven water was.

Laat in de avond maakte hij zijn opwachting in het spelershotel en de volgende dag trainde hij mee. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en die van de bondscoach nog meer.

Ooit mocht Heini Otto mee het vliegtuig in, toen bleek dat George Knobel, de toenmalige bondscoach, na een aantal zeer late afzeggingen een mannetje te kort bleek te komen. Otto had Jan Jongbloed en Nico Jansen, zijn ploeggenoten bij FC Amsterdam, naar Schiphol gebracht en had zijn voetbalschoenen toevallig in de kofferbak van zijn auto liggen. De verbouwereerde Otto kreeg de opdracht zijn kicksen te gaan halen, werd vervolgens een vliegticket in de handen gestopt en kon mee naar Joegoslavië, waar hij nog 19 minuten mocht meespelen ook.

Zo ver is het met Sprockel niet gekomen, maar hij moet zich gevoeld hebben als Otto destijds. Zeer aangenaam verrast. Plots is hij een potentiële Nederlandse elftalspeler en zijn dagwaarde is met ettelijke honderdduizenden euro’s verhoogd. Het kan verkeren.

Hoe het Sprockel vergaan is bij Oranje? Meteen na binnenkomst in het hotel zocht hij Van Basten op en verontschuldigde zich voor zijn moeilijke bereikbaarheid. “Ik heb zo’n dertig oproepen gemist en dat maakte wel een rare indruk natuurlijk”, zo liet hij de wachtende journalisten buiten al weten. Marco deed niet moeilijk. “Ga maar meteen naar bed jongen, het is al laat”, sprak hij vergoelijkend. Toen Sprockel in de lift was verdwenen, snoof Van Basten een lichte gistgeur op. Wonderlijk vond hij dat.

Toen de selectiespelers en de technische staf de volgende ochtend de ontbijtruimte betraden, zagen ze door het raam Sprockel, die zich in de hoteltuin in het zweet stond te werken. Marco van Basten moest vier keer op het raam kloppen, eer hij met gebaren aan de Vitessespeler duidelijk kon maken dat hij moest komen ontbijten. Met bolle wangen trad Sprockel binnen, kauwend op een paar pepermuntjes, die hij haastig tussen zijn tanden fijnmaalde.

Voetbalhumor bij het Nederlands elftal is er natuurlijk ook. “Was je gisteren bij de hoeren”, zo werd Sprockel verwelkomd door Rafael van der Vaart. Sprockel zei niets en nam plaats op de enige stoel die nog vrij was, naast Marco van Basten. “O, als hij mijn dranklucht maar niet opmerkt”, zo dacht hij terwijl hij de laatste restjes pepermunt doorslikte. Marco zei niks. Hij keek zijn invalkracht indringend aan en bukte zich toen, om onder de tafel een flesje Bavaria Malt te voorschijn te toveren.

De spelersgroep lag in een deuk.

Woensdagavond werd Rusland met 4-1 opgerold. Sprockel zat er bij en keek er naar. Met grote ogen. Van Basten prijsde zich gelukkig dat hij Civard Sprockel op het laatste moment bij de selectie had gehaald. Het was de sfeer ontegenzeggelijk ten goede gekomen. Ontspannen en gierend van de pret hadden zijn manschappen toegeleefd naar een wedstrijd die er eigenlijk niet toe deed. Dat zij deze klus professioneel en met volle inzet klaarden was toch ook de verdienste van Sprockel geweest.

Bij het afscheid had de speler van de bondscoach een oplader voor zijn mobiele telefoon cadeau gekregen en ook het flesje Bavaria mocht de voormalige Feyenoorder mee naar huis nemen.

quote:

Op dinsdag 6 februari 2007 21:23 schreef Beschouw het volgende:
Uit het hart is-ie zeker, zo te zien. Vraag me trouwens af of Door-passie-gedreven zich er bewust van is dat hij gast is bij Ajax.

quote:

Marco van Basten moest vier keer op het raakm kloppen