Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

Waarmee maar weer eens duidelijk wordt dat in het voetbal talent niet allesbepalend is.

quote:

GRAPPIG

Beelden van de wedstrijd zijn er vanwege een conflict tussen Sevilla en de Spaanse televisiezender Antenne 3 niet vertoond, maar als je afgaat op Teletekst en de site van Voetbal International, moet Ronald Waterreus namens AZ een wereldpartij gekeept hebben in Spanje, bij de afsluitende wedstrijd in poule C van het UEFA-Cuptournooi.

We kunnen ons wel voorstellen hoe hij na afloop in de kleedkamers terugkeerde.

Terwijl zijn ploegmakkers jubelden over de uitzege op de UEFA-Cup winnaar van vorig seizoen en elkaar vol vuur op de schouders sloegen, zocht hij met een vage glimlach op de lippen een plekje in de luwte. Van Gaal was hij op weg naar de kleedkamer nog tegen gekomen, met uitgestoken hand. Gretig had hij die aangenomen en de complimenten voor zijn optreden in dank aanvaard. Mooi was dat. ‘Ach trainer, ik deed mijn werk’, had hij geantwoord. ‘Het was wel een leuke pot’, had hij er grijnzend bij gezegd.
Nu, tien minuten later, was de adrenaline in zijn lichaam allang weer verdwenen. Terwijl hij lurkte aan een flesje energydrink aanschouwde hij uiterlijk onbewogen de uitbundige taferelen in de kleedkamer. De roes, waarin zijn overwegend jonge ploegmaten verkeerden, vond hij grappig om te zien. Maar de noodzaak van een feestje zag hij er niet zo van in. ‘Leuk, zo’n zege, maar je koopt er niks voor’, mompelde hij in zichzelf.

Ronald Waterreus heeft het allemaal al meegemaakt. Met PSV was hij jarenlang actief op de Europese velden en ofschoon hij ook wel eens geblunderd had, hij was de eerste om dat toe te geven, was het ook aan hem te danken dat de Eindhovenaren op Europees terrein een aansprekende club geworden waren. ‘Het gat met PSV is nog enorm, maar AZ is een leuk en veelbelovend clubje. Het kan nog wat worden hier’, stelde hij in gedachten vast.

Ronald Waterreus zal dat niet meemaken. Na uitstapjes naar Manchester City en Glasgow Rangers is hij na twee seizoenen weliswaar teruggekeerd op de Nederlandse velden, maar die rentree is slechts tijdelijk. Over enkele maanden staat hij onder de lat bij een club in de Major Soccer League, zoveel is zeker.

Verrassend was het wel, toen AZ contact met hem opnam. Hij stond op de golfcourse juist klaar voor de beslissende laatste hole, toen zijn mobieltje rinkelde. Of hij er voor voelde om de club uit de brand te helpen, nu de doelmannen Didulica en Sinouh beiden geblesseerd waren en hun stand-in Job Bulters geen oplossing bleek? ‘Geen probleem’, antwoordde Waterreus, ,,maar ik zeg er meteen bij dat ik in het voorjaar naar Amerika wil.’’ Het bleek voor de AZ-leiding geen belemmering om de voormalige PSV-keeper aan te trekken.

Donderdagavond keepte hij in Sevilla zijn tweede wedstrijd voor de Alkmaarders. Zondag had hij zijn debuut gemaakt, in de uitwedstrijd tegen Ajax. Slechts enkele trainingen waren er aan voorafgegaan. Vreemd vond Ronald dat niet. ‘Ik heb mijn conditie op peil gehouden met golf en fietsen’, antwoordde hij desgevraagd. Het keepen is hij niet verleerd. Aan de twee doelpunten van de Ajacieden Heitinga en Huntelaar kon hij weinig doen en tegen Sevilla sleepte hij zijn ploeg er doorheen. Voorlopig kan het niet stuk met Waterreus in Alkmaar.

Grappig vind hij dat. Op 36-jarige leeftijd staat hij nog mooi zijn mannetje. ‘Ach, ik hoef niks meer te bewijzen en ook al zou ik afgaan, dan nog kan ik terugkijken op een mooie carrière’, had hij al verklaard in het Algemeen Dagblad. Het klonk laconiek, maar toch o zo typisch Waterreus. Alsof hij zeggen wilde dat niemand hem nog gek kreeg.

Gek worden zal hij niet. Afgaan evenmin. Dat is zijn eer te na. Reken maar dat hij bij AZ tot op het bot gemotiveerd onder de lat staat, totdat hij verkast van de Verenigde Staten. Bij AZ gaan ze nog veel plezier beleven met de Limburger. Groot zal het gat zijn, dat hij straks achter gaat laten. Wie dat tegen Waterreus zegt, in een poging hem langer aan de club te binden, zal met een schouderophalen geconfronteerd worden. ‘Dat zal best, maar in januari ben ik weg,’ zegt hij dan met zijn raspende stem. ‘Ze zoeken het dan maar uit hier’, zal hij er bij denken.

quote:

ZELFREFLECTIE

De aanhoudende kritiek op zijn functioneren van Louis van Gaal meer dan zat, trok bondscoach Marco van Basten op de traditionele kerstborrel met journalisten fel van leer: “Ik wil er wel eens op wijzen dat Van Gaal misschien wel de slechtste bondscoach van de laatste twintig jaar is. Wij hebben in ieder geval wel het WK gehaald. Dat kan hij niet zeggen. Het is een beetje brutaal dat hij nu zoveel kritiek heeft. Een beetje zelfreflectie lijkt mij op zijn plaats.”

Zelfreflectie?

In de voetballerij, waar beschaving en opleiding doorgaans niet de boventoon voeren, is het woord ‘zelfreflectie’ een kat in een vreemd pakhuis. Van Basten had moeten zeggen dat Van Gaal zijn muil moet houden en zich met zijn eigen zaken dient te bemoeien. Dat hadden wij begrepen. Misschien hadden we hem dan zelfs een beetje gelijk gegeven, hoezeer wij ook vraagtekens zetten bij het doen en laten van Van Basten met betrekking tot het Nederlands elftal. Maar wij zijn supporters, of in ieder geval voetbalenthousiastelingen en geen voetbaltrainer, die in het nabije verleden baas waren van Oranje. Van Gaal was dat wel en haalde met de Nederlandse voetballers het WK in Japan en Zuid-Korea niet. ‘Kijk naar je eigen’, was duidelijk geweest dus, maar nee, Marco neemt het woord zelfreflectie in de mond.

Zelfreflectie.

Volgens de dikke van Dale betekent dat het nadenken over het eigen doen en laten. Wat wil Marco met deze woordkeuze bewijzen? Dat hij een hogere opleiding heeft genoten dan de klompenschool? Dat hij met het gebruik van een deftig woord de discussie naar een hoger plan tilt?
Dat is hem niet gelukt, want laten we wel wezen: ondanks het HBO-taalgebruik is het allemaal van een bedroevend niveau. En de vlek breidt zich alsmaar uit. In navolging van Van Basten hebben ook Ronald Koeman en Frank Rijkaard hun zegje over Louis van Gaal gedaan. Het wachten is op Cruijff, die in zijn column in De Telegraaf Van Gaal ook een hak zet.

Ofschoon wij toch wel een beetje mee kunnen gaan met hetgeen Van Basten over Van Gaal zei, had het de huidige bondscoach gesierd wanneer hij zichzelf op de persbijeenkomst aan zelfreflectie onderworpen had. Dat hij had toegegeven dat hij, ondanks de toch wel bemoedigende resultaten, had benadrukt dat hij en zijn staf nog verre van tevreden waren over het vertoonde spel. Dat hij een criticaster als Van Gaal zelfs op dat punt gelijk had gegeven.

Nu verlaagde hij zich tot hetzelfde niveau als de man, die in het verleden bewezen heeft een zeer goede clubcoach te zijn. In tegenstelling tot Van Gaal heeft Marco van Basten nog geen enkel heuglijk wapenfeit achter zijn naam staan. Daar doet het mislopen van de eindronde van het WK in 2002 onder leiding van het orakel van Avenhorn geen afbreuk aan, hoe teleurstellend dat ook was. Om daar nu naar te verwijzen getuigt niet van grootsheid van Van Basten. Hij is daarmee de pot die de ketel verwijt dat hij zwart is.

Zelfreflectie.

Als ik voor Marco van Basten een kerstcadeautje mocht aanschaffen, zou dat een spiegel zijn. Niet om hem indachtig de jaloerse, boze stiefmoeder uit het sprookje van Sneeuwwitje ‘’spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de beste bondscoach van het land” te laten zeggen, maar om hem in staat te stellen eens diep in de eigen ogen te kijken.

quote:

Op vrijdag 22 december 2006 17:12 schreef tong80 het volgende:
'Zichzelf diep in de eigen ogen ?'

quote:

Op vrijdag 22 december 2006 17:23 schreef Beschouw het volgende:

[..]

quote:

Op donderdag 28 december 2006 15:47 schreef du_ke het volgende:
Simons is inderdaad een prima speler en gewoon erg belangrijk voor PSV. Als je het zo bekijkt was de scouting van Feyenoord niet altijd verkeerd bezig .

quote:

OVER HONDEN

”Ze hebben weer een nieuw blik opengetrokken.” De Ajax-volgelingen waren in hun nopjes toen Edgar Davids september 1991 als een speelse hond zijn opwachting maakte in het eerste elftal van de Amsterdammers. Hij was een product van de jeugdopleiding, zoals al velen hem voorgegaan waren. Op nummer 8 zette trainer Louis van Gaal hem en van het begin af dwong de kleine, gedrongen Surinamer met zijn tomeloze inzet een warm plekje af in de harten van de toch al verwende Ajax-supporters.

Edje werd hij genoemd. Vertederd was dat koosnaampje voor een voetballertje dat, met een kort koppie, op de linkervleugel furore maakte als aanjager, ballenafpakker en zo veel meer. Ondanks zijn kleine postuur was hij een grote meneer. Hij ontwikkelde zich tot een steunpilaar in het elftal van Van Gaal en mede door zijn inspanningen, zijn giftige spel gekoppeld aan een fabelachtige techniek, werd op de gedenkwaardige 24e mei 1995 de Champions Leaguefinale gewonnen van AC Milan.

Hoewel Edje, inmiddels voorzien van lange dreadlocks, op het veld zijn mond opentrok en medespelers dirigeerde naar de juiste plek, hield hij buiten het veld de kaken krampachtig op elkaar. Interview met Davids vonden zelden of nooit plaats en als hij al eens een keer op televisie verscheen, waren zijn antwoorden kortaf en nietszeggend.

Eén keer viel hij uit zijn rol. Na de gewonnen EK-kwalificatiewedstrijd tegen Ierland, in december 1995, zat hij met zijn matties Seedorf en Kluivert op een bankje en werd aan de tand gevoeld door Frits Barend. Het zou een legendarisch gesprek worden. We zagen Davids, zoals we hem nog nooit gezien hadden. Daar zaten drie swa's, drie boezemvrienden, die zich in de euforie van de plaatsing voor het EK even vergaten. Weg was het stoïcijnse, haast onverschillige masker van het gezicht van Davids, dat wij zo goed kenden van eerdere, vluchtige vraaggesprekjes op teevee. Er werd gelachen, weri gedaan, gedold. En gepraat, in een moderne verbastering van het Nederlands en het Sranang. Barend stond er niet-begrijpend bij. Hij werd lauw gemaakt, gepest. De drie makkers zetten hem in de zeik, alsof ze van te voren hadden afgesproken "we gaan hem dissen".

Davids schaterde, lachte breeduit. Zijn staart kwispelde en zijn ogen twinkelden. Met die ogen was inmiddels iets aan de hand. Tijdens een oefenpotje met Ajax in de voorgaande winter had hij een bal snoeihard op zijn oog gekregen en na zijn herstel was Davids gewapend met een angstaanjagende bril op de velden teruggekeerd. Pitbull werd hij sindsdien genoemd, een naam die wonderwel paste bij zijn voorkomen en zijn voetbalstijl.

Zijn aansprekende prestaties op het veld bezorgden hem een transfer naar AC Milan. Juventus, Barcelona, Inter Milan; de grote clubs stonden in de rij om de felle voetballer, die niet keek op een gele kaart meer of minder, aan zich te binden. In de voetballerij steeg zijn populariteit tot grote hoogten, maar naar buiten trad hij onveranderd slechts zelden op de voorgrond. Interviews werden nog steeds spaarzaam gegeven.

Niettemin haalde hij verscheidene keren de kolommen van de internationale pers en het waren niet de meest leuke voorvallen, waarmee de krant voor den dag kwamen. Een vechtpartij op straat, een verbanning uit de selectiegroep van Oranje op het EK van 1996, een in elkaar geslagen vriendin, een schorsing vanwege nandrolongebruik.

Toch bleef Edgar Davis een gewilde voetballer, een steunpilaar ook van het Nederlands elftal, waarin hij niet veel later terugkeerde. Hij werd door bondscoach Marco van Basten zelfs gebombardeerd tot aanvoerder en werd zo gedwongen op te draven bij gesprekjes met belangstellende journalisten. De Pitbull kweet zich met verve van zijn taak. Ineens zagen we een bedachtzame, haast verlegen speler, die mondig zijn zegje deed. Hij kweekte er sympathie mee.

Eind 2005 werd hij door Tottenham Hotspur losgeweekt bij Inter Milaan, waar hij de laatste maanden weg kwijnde op de reservebank. In de Engelse Premier League zagen we nog één keer waartoe Davids in staat was. Martin Jol was blij als een hond met zeven staarten met een Davids, die zijn jonge elftal op sleeptouw nam.
Maar bij het Nederlands elftal ging het niet meer zo voortvarend. Hoewel de vaderlandse pers, Johan Derksen voorop, bij voortduring verkondigde dat Davids mee moest naar de eindronde van het WK, liet Marco van Basten zijn voormalige aanvoerder thuis.

Sindsdien vernemen we weinig meer van Edgar Davids. Het Nederlands elftal is definitief een gesloten boek en bij de Spurs maakt hij nog maar weinig speelminuten. Ze hebben hem blijkbaar niet meer nodig, daar in Londen. De voormalige pitbull is een klein keffertje geworden.

Drieëndertig jaar oud is hij nu, te jong om voorgoed in de vergetelheid te geraken. Zijn kunsten kan hij nog niet verleerd zijn en Davids kennende, zal zijn lichaam in een perfecte conditie zijn. Het zielloze Ajax zou een Davids in goeden doen best kunnen gebruiken. Misschien moet Martin van Geel het vliegtuig naar Londen maar eens nemen. Bij Ajax kunnen ze namelijk wel een blindengeleidehond gebruiken.

quote:

Een vechtpartij op straat, een verbanning uit de selectiegroep van Oranje op het WK van 1998, een in elkaar geslagen vriendin, een schorsing vanwege nandrolongebruik.

quote:

FOTO

Voetbal International pakt deze week traditioneel uit met foto’s van de oefenmeesters van de achttien ploegen uit de eredivisie. De heren poseren allemaal gewillig voor de camera. Ze hebben er zichtbaar tijd voor uit getrokken om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Je weet nooit waar een goede PR goed voor is, nietwaar? Eén trainer doet daar niet aan mee. Hij kijkt alsof hij hevig gestoord wordt in zijn dagelijkse bezigheden. Alsof een moment voor een fotootje er te veel aan is. Het is Henk ten Cate, die met een schuin oog even opkijkt met een blik van ‘en nou oprotten’. Hij heeft wel wat anders te doen dan als een veredeld fotomodel te fungeren.

Henk heeft het niet makkelijk bij Ajax. Zijn ploeg is in luttele weken door PSV op grote afstand gezet en het voetbal dat zijn spelers tentoonspreiden, biedt nauwelijks hoop op verbetering. Laaiend is hij daarover en het korte lontje, waarmee hij gezegend is, is al verscheidene malen tot ontbranding gekomen.

Hij is druk bezig een evaluatie op te maken van zijn eerste seizoenshelft bij de Amsterdammers. Chagrijnig wordt hij er van en het liefst zou hij de camera van die VI-fotograaf uit de handen rukken. Het evaluatierapport maakt hem neerslachtig. Vroeg in het seizoen ging het nog wel aardig, hoewel de uitschakeling voor de Champions League door het nietige Kopenhagen al een fikse domper was. Met afgrijzen gaat hij in gedachten terug naar die woensdag in augustus. Het korte interview dat hij na afloop bij de NOS gaf, staat nog in zijn geheugen gegrift. ‘Het kan gebeuren’ had hij gezegd. Stom, stom! Had hij toen die verwende snotjongens maar afgebrand. Dan was hem veel ellende bespaard gebleven.

Na de thuisnederlaag tegen PSV was Henk ook zichzelf niet. Ook toen was hij na afloop voor de verzamelde pers veel te positief geweest. ‘Het doelpunt van PSV was eigenlijk geen doelpunt en het vertoonde spel van zijn jongens had hem tevreden gestemd’ had hij verklaard en achteraf kon hij zich wel voor zijn kop slaan.

Sindsdien was het alleen nog maar slechter gegaan. In het begin had hij zijn geduld nog bewaard, tegen beter weten in. Ja, Stam en Gabri waren jongens naar zijn hart en Grygera ook, maar de rest was een over het paard getilde bende. Telkens als hij ze zag stumperen op het veld, had hij meewarrig het hoofd geschud en zijn assistenten Groenendijk en Spijkerman zwijgend aangekeken. Gek was hij geworden van de fouten die steeds weer terugkeerden. Pleintjesvoetbal, bah.

Tijdens de wedstrijd tegen NEC was de bom gebarsten. De hele voorafgaande week had hij tijdens de trainingen er nog zo op gehamerd dat balverlies vermeden moest worden, maar na een voorsprong was de overmoed bij sommige spelers toch weer teruggekeerd. Zo’n Sneijder die op het middenveld zomaar de bal verspeelde. Pats boem, een doelpunt en even later kregen ze er nog een om de oren.

Woedend was hi geworden en die verdomde Sneijder meteen uit het veld gehaald. Uitgekafferd had hij hem en voorlopig hoefde dat ventje hem niet onder ogen te komen. De toorn was nog steeds niet gezakt. Integendeel. Op de thuisbasis had hij zijn woede de vrije loop gelaten. In de catacomben van de ArenA hingen de deuren in de gang uit de sponning, diverse ruiten waren aan diggelen gegaan en foto’s met Ajax-iconen waren gesneuveld. Dat de foto van zijn grote vriend Frankie Rijkaard ook in scherven lag, betreurde hij wel een beetje. Daar had hij spijt van. Maar de rest, nee. Zijn rug op kunnen ze, allemaal.

Henk ten Cate legt de laatste hand aan het gepeperd rapport dat hij zal overhandigen aan Martin van Geel. Met een verbeten blik brengt hij nog wat laatste wijzigingen aan. De conclusie is zonneklaar: er moesten killers bijkomen, anders zou het met Ajax nooit meer goed komen. Hij krabbelt nog wat woorden op papier en plots wordt hij gestoord door het felle licht en het geklik van een fotocamera.

Het resultaat is een geweldige foto. Een getergde Ten Cate kijkt vernietigend in de camera. Arme spelers, die jongetjes van Ajax, die hij de rest van het seizoen onder handen gaat nemen. Het laatste restje dartele speelsheid bij hen zal definitief de nek omgedraaid worden. Over pakweg een jaar voetballen ze in Amsterdam zoals Vinnie Jones en diens Wimbledonmakkers van The Crazy Gang. Van de huidige selectiegroep zijn alleen Stam en Gabri over. De rest is vervangen door schoppers en schavers. Elke wedstrijd is het letterlijk oorlog op het veld en de grasmat is na elke partij aan vervanging toe. In de dug-out leunt Ten Cate tevreden achterover.

Begin 2008 staat hij breed grijnzend op de foto in VI. In generaalsuniform.

quote:

Op donderdag 4 januari 2007 16:44 schreef Beschouw het volgende:
Zo verkeerd is die Vloet idd niet. Maar als je Derksen en co in dit land niet mee hebt, kan je het als trainer wel schudden.

quote:

UITGERANGEERD

Mark Wotte was nog maar koud aan de slag bij RKC Waalwijk en hij had het al gezien. “Kom jij straks na de training even bij me langs”, zei hij tegen keeper Rob van Dijk, die net een duik in de modder maakte. De doelman fronste zijn wenkbrauwen; gepokt en gemazeld in het voetbalwereldje voelde hij de bui al hangen. “Elke nieuwe trainer zoekt naar iets om de zaak op scherp te zetten en straks gaat die eikel mij vertellen dat ik de lul ben”, dacht hij en meteen was de lust om te trainen hem vergaan. In het afsluitend partijtje vlogen de ballen hem om de oren en vanuit zijn ooghoeken zag hij Wotte smoezen met Henri van der Vegt, die even daarvoor naar het trainingsveld was gekomen.

Met een gezicht op half zeven meldde Van Dijk zich een halfuurtje later bij Wotte. Van der Vegt zat er ook, maar die staarde naar buiten. Wotte stak meteen van wal, nog voordat de doelman plaats kon nemen. “Rob, ik zal er niet omheen draaien, maar ik ben de laatste tijd niet erg tevreden over je functioneren. Ik heb dan ook besloten Jurgen een kans te geven. Jij zit voorlopig op de bank.” Ja, die mededeling had hij al verwacht. Geprotesteerd had hij niet en met een knik van het hoofd had hij het kantoortje van Wotte verlaten.

Op de terugweg naar huis was de woede plots opgekomen. Keihard sloeg hij een aantal maal op het stuur van zijn auto “Gaan ze godverdegodver met Wevers in het doel verder! In mijn doel! Ja, daar gaan ze punten mee pakken…”
Bijna had hij nog een fietser van de sokken gereden en toen die luid protesterend de middelvinger opstak, was hij in staat zijn wagen aan de kant te zetten en die vent een knal voor z’n kop te geven. Juist op tijd kon hij zich inhouden en met vliegende vaart vervolgde hij zijn weg.

Thuisgekomen belde hij meteen zijn zaakwaarnemer.

Enige dagen later speelde RKC Waalwijk thuis tegen FC Groningen. Rob van Dijk zat met een gezicht als een oorwurm op de bank en zag hoe zijn plaatsvervanger Jurgen Wevers eenmaal een bal uit het net moest vissen, na een penalty. “Leek me houdbaar, die bal”, mompelde hij zachtjes. ’s Avonds verschenen de eerste berichten in de media. Namens RKC deelde algemeen directeur Henri van der Vegt mee dat keeper Rob van Dijk zijn basisplaats kwijt is aan Jurgen Wevers en dat de club op zoek gaat naar een vervanger. "Rob is jarenlang een goede kracht geweest en natuurlijk gaat hij ook mee op trainingskamp naar Portugal. Maar hij heeft veel moeite met zijn reserverol."

Rob van Dijk belde opnieuw zijn zaakwaarnemer. “Een paar dagen geleden deed die Van der Vegt zijn bek niet open, maar nu toont hij zogenaamd begrip. Heb ik me daarvoor jarenlang voor de club uitgesloofd?! Ze krijgen maar het rambam daar.”

Op 7 januari rinkelde op de receptie van het Mandenmakers stadion de telefoon. Het was een kort gesprek. “Rob van Dijk hier. Ben ziek.” Meteen was er opgehangen en zo vertrok RKC Waalwijk de volgende dag zonder de 37-jarige doelman naar het Portugese Albufeira, waar een trainingskamp was belegd. Kevin Rijnvis, de 18-jarige keeper van Jong RKC Waalwijk, reisde de selectie na.

Ondertussen zit Rob thuis op de bank te kniesoren. Een weg terug was er niet, dat beseft hij wel. Met zijn ziekmelding had hij de zaak op de spits gedreven en Wotte zou nooit meer overstag gaan, zoveel was zeker. “Leer mij die nieuwe trainers kennen.”

Zaterdag 20 januari staat de wedstrijd tegen FC Twente op de rol en van Rob zal die dag geen spoor zijn. Over de keeper die 265 competitiewedstrijden het doel van de Waalwijkers heeft verdedigd, spreekt die avond niemand meer. Mark Wotte heeft in Robert Fuchs alweer een nieuw slachtoffer gevonden. “In de strijd om lijfsbehoud vallen er slachtoffers; dat is overal zo”, zegt de trainer na de wedstrijd op de persbijeenkomst. Dat Wevers die middag twee keer vreselijk in de fout gegaan is, verzwijgt hij maar.

Rob van Dijk belt alweer met zijn zaakwaarnemer.

Volgend jaar zal het wel Fortuna Sittard worden, of TOP Oss. Misschien ziet hij zijn maatje Fuchs daar wel. Zo mooi zijn. “En dan samen winnen van Wotte, want die zal wel degraderen met RKC,” zegt hij grimmig. Voor het eerst sinds weken verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.