Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

ONVATBAAR MEUBELSTUK

Hypes, je ontkomt er niet aan. Wie een beetje van muziek houdt, struikelt over de bandjes die als snoepje van de week betiteld worden. Met name de Engelse pers heeft er een handje van bands, al dan niet uit chauvinistisch oogpunt, vanuit het niets de hemel in te schrijven. Als andere media, de radio en de consument het dan oppikken is er een hype geboren, die vaak even snel weer sterft. Sommige bands zijn zelfs al weer gevallen zodra hun naam in de kolommen van de muziekpers opduikt. Don’t believe the hype, wil men dan ook wel eens zeggen. In het voetbal is het al niet anders.

Neem alleen al de eredivisie van dit seizoen. Het begon met Danko Lazovic, die als verschoppeling van Feyenoord een strooptocht door de Nederlandse strafschopgebieden begon en in dienst van Vitesse al vlot aan het scoren ging. Daarna was het de beurt aan de verrassende promovendus Excelsior. De Rotterdammers werden geprezen, waarbij vooral Luigi Bruins en Andwelé Slory volop in de schijnwerpers stonden. Slory dook zelfs in een enkele week op in vier verschillende kranten en tijdschriften om zijn verhaal te doen. De verbale vuilnisbelt uit Amsterdam hield de pers ook even bezig, toen Kenneth Perez, Wesley Sneijder, Henk ten Cate en John Jaakke zich vergaloppeerden.

Natuurlijk was daar ook nog FC Twente. Die ploeg dartelt momenteel door de eredivisie en is de grote verrassing van het seizoen. Vorig seizoen mocht FC Groningen die titel in ontvangst nemen, toen het team van Ron Jans zich met de topteams bleek te meten. Inmiddels lijkt de voornaamste uitdager voor de bepalende clubs in de eredivisie uit Enschede te komen. De Tukkers spelen herkenbaar voetbal, tonen spelvreugde en boeken goede resultaten. PSV verloor slechts één keer en dat was niet geheel toevallig bij FC Twente. De mannen van Fred Rutten speelden knap gelijk bij Ajax en moesten in eigen huis slechts punten toestaan aan Roda JC. Diverse concurrenten werden met speels gemak van het veld geblazen, met de 7-1 tegen FC Groningen als duidelijkste demonstratie van de mogelijkheden in Enschede.

Dus komen ook de spelers weer in beeld. Dan mag Robbie Wielaert uitleggen hoe blij hij is dat hij nu niet bij NAC is beland, maar bij Twente. Dan wordt het record van Sander Boschker nog breder uitgemeten dan anders het geval geweest was en krijgt Kennedy Bakirçioglu de nodige aandacht. Dan wijst men op de lichtvoetige middenvelders Karim El Ahmadi en Otman Bakkal, die als pleintjesvoetballers over de velden zwieren. Dan blijkt Luke Wilkshire ineens meer dan een vervelende schopper uit Australië die Giovanni van Bronckhorst onderuit kegelde. Dan is Blaise N’Kufo de maestro van de zestien en komt Orlando Engelaar zelfs in beeld bij het Nederlands elftal.

Consequent wordt ook de inbreng van Rutten geroemd. De voormalige assistent van Guus Hiddink kwam samen met René Eijkelkamp naar Enschede en nam de wetten van het topvoetbal mee naar het trainingsveld. Weg gemoedelijke ongedwongenheid, hier is de prestatiecultuur! Elke bal moet goed zijn, niemand kan verslappen en zie, het loont. Het is dat PSV vermoedelijk dacht met de naam Ronald Koeman, overigens ook een prima trainer, sneller exotische talenten aan zich te kunnen binden, want Rutten had niet misstaan als hoofdcoach in Eindhoven. Ineens roemen diverse voetballers hem in de voetbalpers als vakman. Zo gaat dat in de voetballerij. FC Twente zal nog even hot blijven, maar dan is het voorbij. Blijven de resultaten goed, dan treedt er een soort gewenning in. Als men terugzakt, zal iedereen roepen dat wel verwacht te hebben.

Binnen die stroom van aandacht zwemt er één voetballer een beetje tussendoor. Links achterin drijft hij af en toe weg van de oever, maar doorgaans zit hij veilig op de lijn waar voetballers op inzet een keurig zesje pakken. Jeroen Heubach is, met een tussenperiode bij MVV, aan zijn elfde seizoen in de hoofdmacht bezig. Geboren in Enschede en een soort cultfiguur door zijn bijnaam Heubach Hooligan. Bij lange na geen briljante voetballer en als je de huidige elf van Twente individueel zou toetsen, lijkt de kans dik aanwezig dat Heubach als minste uit de bus komt. Maar toch staat hij er altijd. Er kwamen andere linksbacks, maar Heubach kwam altijd weer aan zijn wedstrijden. Vorige week werd hij man van de wedstrijd en daar moest hij zelf om lachen. Jeroen Heubach doet wat hij moet doen, de ene keer iets beter en opvallender dan de andere keer. Omdat het zo hoort. De hype rond Twente zal wel overgaan, maar dit meubelstuk van Enschede blijft fier overeind. Onvatbaar voor alle invloeden van buitenaf. Een clubvoetballer, in goede en slechte tijden. Daarom verdient ook hij een beetje aandacht. En een lekker koud biertje na de wedstrijd, om de motor weer op gang te krijgen. Geloof niet in de hype, geloof in Jeroen Heubach!

quote:

VAN PION TOT KONING

Half mei was de spoelbak van ons toilet ineens kapot. Lastig natuurlijk, maar nog niet onoverkomelijk. Zeker niet omdat mijn bovenbuurman zijn brood verdient als loodgieter. Dus hoefden we slechts te wachten tot een uur of acht, waarna Barry bij ons aanbelde. Vrolijk kwam hij binnen en maakte een eind aan ons probleem. Ideaal, zulke mensen in je omgeving. Uiteraard dronk Barry nog een pilsje op de goede afloop. Als vakman is hij in zijn element, met een biertje op de bank is hij op zijn best. Dan komen de verhalen vanzelf en zit je, als je niet uitkijkt, tot in de kleine uurtjes te luisteren.

“Weet je wat ik nou laatst dacht?” begon Barry. Uiteraard hadden wij geen enkel idee en dus kon hij zijn verhaal gaan afsteken. “Het was toen ik PSV zat te kijken. Ik dacht aan vroeger, toen mijn opa me meenam naar die club. Die woonde in Eindhoven, weet je. Elke thuiswedstrijd mocht ik met hem mee en zo is mijn bloed langzaamaan rood en wit geworden. In het goede kleurpatroon, maar dat snap je.” Ik begreep het en wist ook wel dat Barry voor PSV was. We hadden het al regelmatig gemerkt, sinds hij in de zomer van 2004 boven ons kwam wonen. Tijdens de succesvolle Champions League-campagne van enkele seizoenen terug, toen PSV steeds weer verrassend een ronde verder kwam, werd zijn liefde voor de Eindhovense vereniging nog wel het meest duidelijk. Dikwijls zagen we de lamp aan het plafond vervaarlijk slingeren, als Barry een goal vierde of zich als Gomes ter aarde stortte na het laatste fluitsignaal.

“Voordat we naar de wedstrijd gingen, speelden we meestal een potje schaak,” ging Barry verder. “Ik leerde van mijn opa om voor PSV te zijn, hoe je moest schaken en hoe lekker een koud pilsje is. Maar dat schaken, dat was leuk man. Ik was niet heel goed, maar had op gegeven moment een winnende tactiek gevonden. Ik liet één pion een beetje anoniem mee hobbelen en in het heetst van de strijd liet ik die ongemerkt steeds een linie opschuiven. Als ik dan de achterlijn had gehaald, kon ik weer een ander stuk terugvorderen. Mijn opa vloekte dan altijd, want dat mocht als katholiek op zich wel. Weer die onzichtbare pion waardoor jij kan winnen. Ik hoor het hem nog zeggen.” Barry zweeg even, nam een slok pils en een handje pinda’s – want zo laat was het inmiddels al wel -, om zijn verhaal te vervolgen. “Die onzichtbare pion, die hebben ze bij PSV nu ook. Timmy Simons, door hem zijn we gewoon weer kampioen. Geloof me nou maar.”

Toen Barry al lang weer weg was, bleef die uitspraak het meest hangen. Natuurlijk, hij had nog veel meer verteld, maar dit sneed ergens wel hout. Timmy Simons, nuchtere Belgische middenvelder. De man die Johann Vogel kwam vervangen in Eindhoven. Vogel, dat was veruit de saaiste voetballer uit de eerste divisie ooit. Nam nooit eens risico, altijd maar plichtmatig schuiven. Simons leek in eerste instantie wel wat op hem, maar al snel toonde de aanvoerder van de Rode Duivels aan dat hij meer in zijn mars had. Ook in aanvallend opzicht schakelde hij zich in. Samen met Phillip Cocu bracht hij balans in de ploeg en ja, hij was zeker een belangrijke oorzaak in het verlengde succesverhaal van PSV.

Rustige vent, die Simons. Hij leeft als jij en ik, samen met zijn vrouw. Ver weg van de glitter en glamour die rond de voetbalwereld hangt, loopt hij rond in een spijkerbroek en mijdt hij de publiciteit. Feyenoord dacht hem binnen te halen als nieuwe leider op het middenveld, maar kreeg het niet rond. PSV hapte toe en zal er geen spijt van hebben gehad. Plichtsgetrouw als een postbode is hij nu alweer anderhalf seizoen de behoorlijk onopvallende middenvelder die toch een groot aandeel in de winst heeft. Precies die onzichtbare pion in het schaakspel van Barry.

De vraag is echter hoe lang dit zo blijft. Want Simons lijkt ook gestaag op te schuiven in de hiërarchie. Phillip Cocu zal vermoedelijk na dit seizoen stoppen en anders nog hooguit één jaargang spelen. Na die tijd ontstaat er een gat waar Simons mooi in kan springen. Dan is de Belg volledig bekend met de clubcultuur en kan hij naast een dragende kracht binnen de lijnen ook een mooie rol buiten het veld gaan vervullen. Dan wordt Simons cultuurbewaker en mag hij helpen om PSV structureel de succesvolste club van Nederland te maken. Dit seizoen is hij al steeds opvallender aanwezig. Op het veld welteverstaan, waar de pion op weg is naar bevordering. Het zal niet lang duren en dan is Simons koning. Koning Timmy I van Eindhoven, de bescheiden leider. Misschien moet ik dit verhaal maar eens aan Barry gaan vertellen.