Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

ODE AAN DE GLAZENWASSER

Vorig seizoen bezocht ik de wedstrijd tussen Sparta Rotterdam en PSV. Samen met drie vrienden had ik plaats genomen op de Denis Neville tribune. Dat is vaste prik tijdens onze bezoekjes aan Sparta. Het is een tribune vol verschillende mensen, waarop je als relatieve buitenstaander je ogen uitkijkt. Tegen PSV zat er een bloedfanatieke Spartaan achter ons. Hij schreeuwde negentig minuten lang, vloekte en tierde op de scheidsrechter en de gasten uit Eindhoven en zong om het hardst de Sparta-liedjes. Het was even na rust toen ik samen met een ander voorzichtig een Glazenwasser, glazenwasser, glazenwasser olé olé inzette. Midden in een vloek nam onze achterbuurman het lied over. Als een badmeester brulde hij de steunbetuiging aan Spartaan Edwin van Bueren door het vak en jawel, er volgde een vrij massale Glazenwasser-yell! Stiekem waren we toch wel een beetje trots dat wij het startsein hadden gegeven.

Het is dan ook een mooi verhaal. Edwin van Bueren kwam als amateur van het Schiedamse SVVSMC naar Sparta. Weinigen zagen in hem een echte versterking, hij leek vooral een nuttige kracht voor de breedte. In de eerste divisie was hij nog wel op zijn plaats, maar op het hoogste niveau? Daar horen geen spelers als Van Bueren, lijkt de algemene opinie in Nederland. Wij zien liever de technisch bijzonder geschoolde spelers. Verdedigende middenvelders zijn paria’s binnen de Nederlandse voetbalbeleving. Van Bueren, die ooit zijn brood verdiende als glazenwasser en daar zijn yell aan te danken heeft, leek dan ook te moeten vertrekken. Onlangs stond het nog in de krant, bijna was hij speler van Capelle geweest.

Dan hadden we Edwin van Bueren niet op het Kasteel gezien, maar op ’t Slot. Op dat sportpark speelt Capelle de thuisduels in de hoofdklasse A. Een club waar Van Bueren zich ongetwijfeld thuis had kunnen voelen, want hij voelt zich nergens te groot voor. Terug de ladder op en lekker ballen met mannen als Henk Roeland, het Phantom van het zaterdagvoetbal. Als de stofwolken van het rondspattende krijt in het strafschopgebied opgetrokken zijn, heeft de Dordtse schilder uit het niets gescoord. Jaaaaaaa hooooorrrrrrrrr, Henkie Roeland klinkt het dan enthousiast uit de mond van de omroeper. Zeker weten dat met zijn tongval glazenwasser ook schitterend had geklonken.

Het kwam er niet van. Al dan niet op aandringen van Hans Textiel, dat vertelt het verhaal nooit duidelijk, bleef Van Bueren toch bij Sparta. Opnieuw mocht de glazenwasser aantreden voor een seizoen in het paradijs van het vaderlands voetbal. Om wederom in duel te gaan met de middenvelders van de tegenpartij. Hij drijft ze af en toe tot wanhoop. Want Edwin van Bueren staat altijd net daar waar je hem als tegenstander liever niet ziet. Denk je een prachtige steekpass te geven, loopt die Van Bueren weer net in de weg. Wanneer de flegmatieke spelmakers al dromen van hun magistrale assist richting de spits, snoept hij ze het speeltuig weer af. Waarna hij de bal weer snel inlevert bij de creatieve mannen in zijn elftal.

Edwin van Bueren weet namelijk precies wat hij wel en niet moet doen. Verwacht geen dromerige dribbels zoals die van Haris Medunjanin van hem. Hij is de gaatjesdichter, de ballenveroveraar, de loper. Edwin van Bueren is de Gennaro Gattuso van Sparta, maar dan minder gemeen. De Nigeriaan Sani Kaita kwam naar Sparta als winnaar van een zilveren medaille op het WK voor de jeugd in 2005, maar is inmiddels door de glazenwasser van de voetbalkaart gezeemd. Weg uit de basis jij! Van Bueren mocht in Groningen een gruwelijk mooie aanval van Sparta afronden en zie, hij stond afgelopen week in de top 10 van de mooiste eredivisiedoelpunten zoals die door Tien was vastgesteld. Tussen Alex, Huntelaar en andere grote namen.

Inmiddels komt Van Bueren in aanmerking voor contractverlenging en schrijven kranten over een stormachtige ontwikkeling. De voorheen vrij anonieme middenvelder wordt gezien en gehoord. Niet gek voor iemand die al bijna overschrijving had aangevraagd naar de amateurs. Ineens is het logisch dat Sparta met Van Bueren speelt en fronst niemand meer de wenkbrauwen. Nee, het heet nu zo dat elk team zulke spelers nodig heeft. Al is het maar om een lui wonderkind als Haris Medunjanin defensief de wind uit de zeilen te nemen. Die waardering is mooi en heeft ook gevolgen. Ik verwacht geen zwijmelende tienermeisjes die elkaar teksten als Jee, die Glaas is lekker gaan toefluisteren. Wel verwacht ik meer populariteit voor Edwin van Bueren. Ga eens bij Sparta kijken en zet het Glazenwasser lied in. Ik kan het u aanbevelen. Glazenwasser, glazenwasser. Glazenwasser, olé olé!.

quote:

VOLKSWAGENMOE

Zuchtend draait hij zijn auto de Autobahn op. Het duurt niet lang tot de eerste wagens hem voorbij scheuren. Volkswagens, overal. Ze benadrukken nog maar eens dat hij in de buurt van Wolfsburg is. Daar waar hij bij de plaatselijke voetbalclub werkt en straks weer moet trainen. Inderdaad, moet, want de lol is er voor Rick Hoogendorp al lang vanaf. De sessie die zal volgen resulteert toch weer in een plaats op de bank. Als hij geluk heeft dan, want evengoed wacht de tribune. Een jaar geleden ging hij het avontuur vol goede moed aan, maar het is totaal niet geworden wat hij toen had gehoopt. Hij is verworden tot een voetballer die er niet toe doet.

Dat klinkt vreemd in combinatie met de naam Rick Hoogendorp. De spits was in Nederland een gewaardeerde eredivisiekracht. Wie de afgelopen jaren aan willekeurige voetballiefhebbers vroeg om een lijstje te maken met de tien beste spitsen in de eredivisie op dat moment, was er bijna van verzekerd dat de naam Hoogendorp in de meeste gevallen wel zou opduiken. Een spits als hij is goud waard voor clubs die tegen de subtop aanschuren. Deelnemers aan de verschillende managerspelen vulden vaak blind zijn naam in. Relatief goedkoop en toch een garantie voor tien tot vijftien doelpunten. RKC Waalwijk was jarenlang uiterst tevreden hem in de gelederen te hebben.

Toch vertrok hij bij de club. Dat was niet vreemd, op een gegeven moment begint het te kriebelen. Dan wil je het ook op een hoger niveau laten zien. Eerder mislukte dat in Spanje, op huurbasis bij Celta de Vigo. Binnen Nederland wilde het ook niet lukken om hogerop te komen. Ajax dacht even aan hem toen er in 2004 een lapmiddel moest komen in de spits, zodat de ploeg de titelrace niet zou verliezen. Het werd Ioannis Anastasiou. Zijn naam viel ook in combinatie met Feyenoord, maar nooit kwam het daadwerkelijk tot een transfer. VfL Wolfsburg leek dan ook een prima club. Welhaast een Duitse versie van RKC Waalwijk. Een club die nog niet heel lang op het hoogste niveau meedraait en in goede seizoenen zomaar voor Europees voetbal kan strijden, maar in mindere jaren angstig omlaag moet kijken.

Hoogendorp zou daar gaan helpen om de ploeg in de Bundesliga te houden, om daarna mee te groeien met de ambities in Wolfsburg. Het kwam er nooit van. Waar hij in Nederland altijd zijn goals meepikte, daar deed hij in Duitsland amper van zich spreken. Een half seizoen Wolfsburg leverde hem slechts één schamel doelpuntje op en dus werd hij al spoedig bestempeld als miskoop. Rick Hoogendorp was niet goed genoeg en daalde snel in de rangorde der spitsen bij zijn club. De gewenste aanvaller werd een min of meer overbodige invaller.

Nee, dan zijn landgenoten Kevin Hofland en Tom van der Leegte. Zij zijn wel gewaardeerde krachten in Wolfsburg. Van der Leegte is basisspeler, Hofland zelfs aanvoerder. Ze pakken kaarten bij de vleet, maar staan wel altijd op het bord als de basisopstelling bekend gemaakt wordt. Misschien wel juist omdat zij wel mee kunnen in de fysieke strijd van de Bundesliga. Want hoewel Hoogendorp echt geen technisch wonder is, moet hij het wel van voetbal hebben en minder van kracht. Kevin en Tom proberen hem regelmatig op te beuren. Ze zeggen hem dan dat hij het moet laten zien op de training en in zijn invalbeurten. Natuurlijk, ze hebben gelijk, maar het is haast niet te doen. Trainen in de wetenschap dat je niet gaat spelen is dodelijk.

Rick Hoogendorp verdwijnt langzaam uit beeld, zeker nu Wolfsburg weer enkele offensieve versterkingen presenteerde. Hij mag weg, maar heeft nog geen nieuwe club. Dus wacht hij maar, traint hij door en blijft hij hopen. Hopen dat een club in Nederland zich nog herinnert dat er ene Rick Hoogendorp bestaat, die altijd zijn doelpunten maakte in de eredivisie. Maar wie? NAC haalde Salmon, Willem II koos Cristiano en ADO Den Haag lijkt het geld niet te hebben. Dat zou hij nog het liefst willen, lekker weer naar Den Haag. Maar eigenlijk wil hij alles wel aanpakken, om maar verlost te zijn van dat vreselijke gevoel overbodig te zijn.

Na de training eet hij snel een broodje en rijdt hij weer naar huis. Hij heeft nog minder dan een week om ergens onderdak te vinden, anders dreigt er een half jaar waarin hij vanaf de bank of de tribune naar de mooie Duitse stadions kan kijken. Leuk, maar daarvoor is hij destijds niet naar Wolfsburg gekomen. Die stadions kan hij ook wel op televisie zijn op zaterdagmiddag. De eerste auto’s schieten alweer voorbij. Volkswagens. Hij zucht.