Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 16:36 schreef methodmich het volgende:
Heeft hij in die periode niet ook eens de ramen bij Sparta mogen zemen??

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 16:34 schreef Stpan het volgende:

Glazenwasser is cult.

quote:

DE REUS IS GONE

Wat er ook gebeurt, hoezeer ze me ook aan mijn kop zeuren, het is maar voor een paar wedstrijden. Met de winterstop ben ik weg”. Het waren de woorden van Ronald Waterreus, toen hij begin december 2006 bij AZ een contract tekende als stand in voor de geblesseerde doelmannen Didulica en Sinouh. Trainer Louis van Gaal dacht er het zijne van. Hij was dolblij met de komst van de ervaren Waterreus en dacht de keeper wel langer aan de Alkmaarse club te kunnen binden.

Maar zie; de winterstop brak aan en Ronald Waterreus pakte zijn spullen in. Hij vertrok naar het land van zijn dromen, naar de Verenigde Staten, waar hij in de Major League Soccer zijn graantje gaat meepikken. Hij laat in Alkmaar een groot gat achter, want Didulica is nog lang niet hersteld en Sinouh krijgt van Van Gaal geen hand meer en is dus feitelijk al afgeschreven. Waterreus kan er niet mee zitten. Na 27 dagen bij AZ te hebben gewerkt, sloot hij af met de woorden “Het was gewoon leuk”. Hij toeterde twee keer en weg was hij.

Binnenkort maakt hij zijn opwachting bij New York Red Bulls en gaat daar doen wat hij bij PSV al zo vaak gedaan heeft: een keeper naar het tweede plan verwijzen. Koch, Menzo en Kralj; ze kunnen er over meepraten hoe bikkelhard Waterreus kan zijn. Met een uitgestreken gezicht zoals hij dat alleen op kan zetten, verklaarde hij ooit aan de verzamelde pers dat hij niet slecht stond te keepen voor een derde doelman. Het was in de tijd dat Eric Gerets nog trainer bij PSV en Waterreus bij aanvang van het seizoen had verteld dat hij voor hem derde keus zou zijn. De tijd dat toenmalig voorzitter Harry van Raay vruchteloos gepoogd had de doelman te verkopen.

Derde keus werd Waterreus nooit in Eindhoven. Integendeel. Hij knokte zich terug in het elftal en stond nog vele jaren onder de lat in Eindhoven. Van Kralj hebben we nooit meer iets vernomen. Van Waterreus des te meer, want met het verstrijken der jaren werd hij in de vaderlandse pers steeds vaker voor het voetlicht gehaald. Hij verscheen in voetbalpraatprogramma’s en ontelbare kolommen in kranten en tijdschriften werden aan hem gewijd. Waterreus was een dankbaar onderwerp, want nimmer nam hij een blad voor de mond en altijd zei hij wat hij wilde zeggen.

Voor ons, volgelingen van het voetbal, werd hij een cultheld. Met zijn raspende stem en zijn uitgestreken smoelwerk had hij altijd teksten. We waren dan ook dolgelukkig toen Reus na een paar jaar weg te zijn geweest, weer zijn opwachting maakte in de eredivisie.

Maar nu is hij weer weg. Ik treur met Van Gaal mee.

Straks pakt Ronald Waterreus goedgemutst zijn koffers uit in New York. In de Big Apple is hij slechts een klein manneke. Hij kan er niet mee zitten. Te lang al heeft hij in de schijnwerpers gestaan, vindt hij. De anonimiteit in de wereldstad New York zal hem als geroepen komen. Benieuwd hoe lang hem het gaat lukken om die anonimiteit te bewaren. Hij hoeft maar één keer op te draven op een van de 60 televisiezenders en zich uit te spreken zoals hij in Nederland altijd gedaan heeft en hij kan het schudden. Een interview geven zonder iets te zeggen, heeft Ronald Waterreus nooit gekund en de gevolgen zullen gigantisch zijn.

Binnen de kortste keren is Ronald Waterreus dus ook in de Verenigde Staten een beroemdheid: er is een Reus in het Giants Stadion. Hij maakt het seizoen bij de Red Bulls nog af en bergt dan definitief zijn keeperhandschoenen op, moe van alle aandacht die de media opeisen. Hij begint aan een jarenlange trektocht door het immense USA en vindt eindelijk de rust. Geen journalist die hem nog kan vinden.

Thuis in Nederland zullen wij ons afvragen hoe het toch met Waterreus gaat. “Kan niet beter”, zal hij zeggen.

quote:

Op zondag 21 januari 2007 16:53 schreef methodmich het volgende:
Ik sluit me aan bij de woorden van tong. Je tweede over Ronald in korte tijd toch?

quote:

Op zondag 21 januari 2007 17:00 schreef methodmich het volgende:

Mijn Glazenwasser-column staat ook op www.itwm.nl trouwens.

quote:

Op zondag 21 januari 2007 17:00 schreef methodmich het volgende:


Mijn Glazenwasser-column staat ook op www.itwm.nl trouwens.

quote:

Op zondag 21 januari 2007 17:03 schreef tong80 het volgende:
Die van beschouw staat hier :

www.newyorkredbulls.us

quote:

Op woensdag 24 januari 2007 20:03 schreef tong80 het volgende:
Leuk om te lezen. Mich neemt de laatste tijd wel veel middelmatige spelers

quote:

ZAND EROVER

Een kat in nood maakt rare sprongen. Een heel seizoen bivakkeert Willem II al in de onderste regionen van de stand van de eredivisie, maar als het bekervoetbal betreft weten ze in Tilburg ineens wel wat winnen is. Dinsdagavond werd De Graafschap, de trotse koploper van de Jupiler League, met een 4-2 nederlaag terug naar de Achterhoek gestuurd.

Je zou denken dat de zege van de Tricolores voor blije gezichten zou zorgen bij alle betrokkenen, maar aanvoerder Iwan Redan dacht daar klaarblijkelijk anders over. Bij een 4-1 voorsprong stoof hij een dikke tien minuten voor het einde plots woest af op zijn Belgische ploeggenoot Kristof Imschoot en deelde na een heftige woordenwisseling een kopstoot uit. Althans, daar leek het verdacht veel op. Dat hij het hoofd van de Belg miste met zijn kopstoot, tekent de onmacht van Redan. Zelfs hierin treft hij dus geen doel.

Trainer Dannis van Wijk haalde de boosdoener meteen naar de kant en dat was voor Redan weer aanleiding om zijn aanvoerdersband op de grond te smijten. Het gefluit en boe-geroep van de Willem II supporters moet tot in Breda gehoord zijn, op dat moment.

De rest van de wedstrijd moet Van Wijk diep hebben nagedacht over het gedrag van zijn aanvoerder. ‘Wat ga ik in vredesnaam straks tegen de pers zeggen?’ Hij wreef een paar keer over zijn glimmende schedel en staarde met een verre, afwezige blik over het veld. De tweede treffer van De Graafschap zag hij wel, maar het was niet meer belangrijk.

Dat was de traditionele bijeenkomst met de pers na afloop wel. Als hongerige wolven zaten de journalisten bijeen, te wachten op hetgeen Dennis van Wijk te zeggen had over het voorval dat het puike resultaat van Willem II plots naar de achtergrond had verdrongen. Ha, daar kwam Van Wijk binnen. Hij nam plaats op een stoel, nipte even aan zijn koffie en begon een betoog over het mooie resultaat. Breedvoerig uitte hij zijn tevredenheid over het bereiken van kwartfinale van de beker, over Redan maakte hij weinig woorden vuil. “In de kleedkamer zijn er over en weer excuses aangeboden en morgen gaan we weer over tot de orde van dag”, zei hij. “Zand er over dus.”

Zand.

Wie de volgende dag zandauto’s bij het Willem II stadion verwacht had, kwam bedrogen uit. Iwan Redan werd gedwongen een excuusberichtje te plaatsen op de clubwebsite, leverde zijn aanvoerdersband in en werd daarna op de transferlijst geplaatst. MVV hengelde al vergeefs naar zijn diensten, maar Redan mikt op een hogere club of op het buitenland.

Iwan Redan. Twee keer kwam hij terug na een zware blessure. Hij werd bij Willem II al eens uit de selectie gezet, maar steeds knokte hij zich terug. Hij werd zelfs aanvoerder en hoewel het met zijn club niet erg best liep, moet hij toch een tevreden man geweest zijn. Niet dus. De aanvoerder heeft dan ook te veel matige voetballers om zich heen.

De actie van Iwan Redan richting ploegmaat Imschoot is niet goed te praten, maar is het niet zo dat trainers spelers met een agressieve uitstraling willen zien op het veld? Ze willen winnaars zien, spelers die voorop gaan in de strijd. Hoe vaak hebben trainers het na een teleurstellend resultaat niet over gebrek aan inzet bij hun manschappen? Over te weinig beleving bij hun spelers? Nu toont een voetballer eens beleving, zweept een aanvoerder zijn teamgenoten op; is het weer niet goed.

Daarom wilde Dennis van Wijk er niet veel woorden aan vuilmalen, want ook hij is een trainer die een ultieme gedrevenheid eist van zijn spelers. Als hij Redan aan de schandpaal had genageld, had hij immers in zijn eigen vlees gesneden. Dat het bestuur van Willem II het ‘zand erover’ van de trainer negeerde en besloot Redan uit de ploeg te verwijderen, is een veeg teken.
Nog een paar weken en over Dennis van Wijk wordt zand gestort. Dan is het inpakken en wegwezen. Als Dennis van Wijk dit niet doorheeft, heeft hij zand in de ogen.

quote:

[..]

Tvc 13: De derby

Om vijf voor half elf stalde Frits zijn trouwe ros bij de kantine van tvc. Zijn fiets zette hij ernaast. Frits was op tijd op het sportpark die morgen. Zijn normaal door de drank bloeddoorlopen ogen stonden helder. In stilte schoof hij aan bij zijn teamgenoten, de geur van concentratie inademend die uit hun oksels opsteeg. Niemand sprak met elkaar, bibberend dronken ze hun koffie.

Deze zondag zou bepalend zijn voor hun seizoen. Deze zondag zou bepalend zijn voor hun status binnen de club. Herald kreeg van de zenuwen geen hap van zijn wekelijkse broodje beenham naar binnen. Dat was hem niet meer overkomen sinds die verschrikkelijke maagkrampen in 1994, toen hij als onwetende kleine jongen de kat van de buurman had opgegeten. Nu het moment daar was leken de spelers van TVC’13 al bij voorbaat te bezwijken onder de druk.

Daar kwam de tegenstander van die dag aanlopen. Het geklos van klompen weerklonk luid over de velden van Tvc. Hun rivalen van die dag mochten er dan misschien niet al te imposant uit zien, de spelers van Tvc wisten wel beter. Onder het fletse jovinkshirt dat de aanvoerder van Stevo droeg ging niet alleen een fikse kogel schuil, maar ook vijftien jaar ervaring in de hoofdklasse. Er was duidelijk weer flink geleend van andere teams. Jaap, de trainer van het dertiende, had het ook geprobeerd, maar zelfs tegen de aartsrivaal wou niemand met TVC 13 meedoen. Jaap werd er altijd een beetje verdrietig van, als hij weer excuses hoorde als: ‘de broer van mijn kanarie is ziek’ of ‘ ik moet morgen naar de Sinterklaasintocht’. Het was notabene halverwege juni.

Speciaal voor de gelegenheid had Jaap de bestuurskamer gereserveerd. Daar werd de taktiek van de tegenstander uitvoerig geanalyseerd. Zorgen maakten de jongens zich vooral om de befaamde vertragingstechniek van Stevo, in de regio ook wel bekend als de ‘knap de bal zo ver mogelijk in het weilaand’-techniek. Om deze techniek te frustreren had Jaap vijftien extra ballen meegenomen. Een probleem was ook de ausputzer die Stevo zo graag opstelde. Deze man had misschien weinig techniek, maar hij had wel een ander wapen: stalen neuzen in zijn voetbalschoenen. Bibberend dachten de jongens terug aan de vorige confrontatie, toen ze in Geesteren de wedstrijd met drie spelers hadden beëindigd. Met een massaal ‘kom op, meiden’ werd de bespreking afgesloten en de dappere gladiatoren begaven zich naar de kleedkamers.

Na een vlugge omkleedsessie stonden de mannen onwennig op het veld. Jan was zo zenuwachtig dat hij zijn shirt als broekje had aangetrokken. Enigszins onhandig strompelde hij over het veld. Een record aantal toeschouwers van vijf stond langs het veld, een toevallig langslopende wandelaar meegeteld. Resoluut floot de scheidsrechter van die dag voor het begin van de wedstrijd. Binnen een mum van tijd stond het 0-3. Allemaal eigen goals, mede toe te schrijven aan de zenuwen. De wedstrijd kabbelde een beetje voort. Stevo vond het wel prima en Tvc 13 kon niet beter. Frits, zeldzaam dicht bij het doel van de Geesternaren, werd getorpedeerd door hun stopper. Met een open beenwond á la Ewald Lienen strompelde hij naar de zijlijn. De scheidsrechter gaf aan dat hier een perfect faire tackel betrof. De hoop die er nog was werd met deze schop de grond in getrapt.

Na rust was het spelbeeld niet anders. De wedstrijd bloedde een beetje dood, Frits ook. Een kabaal van jewelste steeg op, toen de scheidsrechter, na zeventig minuten wedstrijd tot het diepst van zijn ziel verwond door deze belediging aan de voetbalsport, floot voor het einde van de wedstrijd. Juichend en liederen zingend als ‘heb ie mien zwien ok zien’ liepen de Stevo-spelers van het veld. De spelers van Tvc 13 lagen verslagen op het gras, sommigen huilend, anderen lijdend in stilte. Alleen Jaap was niet droevig. Bedreven liep hij over het veld, zijn pupillen schouderklopjes gevend, voor iedereen had hij een opbeurend woordje. Jaap was gebroken, maar hij besefte iets dat niet tot de rest doordrong. Er was altijd nog een uitwedstrijd...

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 19:14 schreef methodmich het volgende:
Lijkt een beetje op die serie van Elvin Post in AD, over het 17e! Vermakelijk!

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 20:53 schreef PLAE@ het volgende:

Een overstap van Excelsior naar Feyenoord. Hoe kan je je verbazen over iets wat totaal niet verbazingwekkend is?

Er worden column geschreven om het schrijven, niet meer omdat je echt wat te melden hebt.

quote:

Op donderdag 1 februari 2007 18:51 schreef methodmich het volgende:

[..]

quote:

Daarmee kan hij zijn tekortkomingen handig compenseren.

quote:

LUHUKAY

Jos Luhukay is in de voetballerij een tamelijk onbekende. Zijn naam doet denken aan een tropisch eiland in de Stille Zuidzee; Parelwitte stranden, palmbomen en een stralend blauwe lucht. De realiteit is anders. Hij was voetballer bij kleinere clubs als VVV, SVV en RKC en verkaste later naar Duitsland, waar hij uit ging bollen bij SV Straelen, KFC Uerdingen en nogmaals SV Straelen. Veel hebben we daarover niet vernomen.

Zijn actieve voetbalcarrière is haast onopgemerkt aan ons voorbijgegaan. En dat hij na zijn actieve voetballoopbaan als trainer aan de slag ging, heeft evenmin veel kranten gehaald. Bij Uerdingen en FC Köln was hij lid van de technische staf, maar dat is de meesten van ons ontgaan. Bij laatstgenoemde vereniging ging immers alle aandacht uit naar hoofdtrainer Friedhelm Funkel. Toen Funkel in Keulen de laan werd uitgestuurd, nam Luhukay gedurende één competitiewedstrijd de leiding over, maar hij werd door het bestuur al snel weer naar de achtergrond verdrongen. Eerst werd Marcel Koller de grote baas, later kwam Huub Stevens. En Jos werkte al die jaren verder in de luwte.

Dat ene wedstrijdje in de schijnwerpers heeft hem waarschijnlijk toch naar meer doen smaken, want in de zomer van 2005 ging Luhukay als hoofdtrainer aan de slag bij SC Paderborn, een Duitse club die zojuist gepromoveerd was naar de tweede Duitse Bundesliga. Hij had er zin in en zoals zoveel vaderlandse trainers in den vreemde plukte hij uit Nederland een aantal spelers weg, die de gelederen kwamen versterken. Jerôme Colinet en Roel Brouwers van Roda JC, Dion Esajas van FC Zwolle, de Belg Garry de Graef van De Graafschap en Dennis Schulp, die overkwam van FC Den Bosch konden zich hullen in de blauwe clubshirts van Paderborn.

Twee dagen voor aanvang van het seizoen 2006/2007 stapte Luhukay plots op bij Paderborn, zijn Nederlandse spelers onthutst achterlatend. De berichtgeving in de pers daarover was summier. “De verhoudingen met de clubleiding waren verstoord”, liet Luhukay optekenen. Meer lazen we er niet over. Niet eens verwonderlijk, want Luhukay is vergeleken met trainers als Rijkaard, Haan, Hiddink, De Mos, de mannen die altijd in het brandpunt van de belangstelling staan, slechts een klein visje in de voetbaloceaan.

De pers heeft Luhukay dus zelden gehaald. Als voetballer was hij er een van dertien in een dozijn en zijn loopbaan als trainer was ook niet bepaald aansprekend. Toch bleef de arbeid van Luhukay in Duitsland niet onopgemerkt. Enige maanden na zijn vertrek bij Paderborn werd hij opgevist door Borussia Mönchengladbach en opgenomen in de technische staf aldaar. Jos werd assistent van Jupp Heynckes.

Eind januari nam Heynckes ontslag. Hij voelde zich bedreigd door supporters, die boos waren door de teleurstellende resultaten. Het ooit zo grote Gladbach had al maanden niet meer weten te winnen, de druk van pers en bestuur nam toe en Heynckes gaf er gedesillusioneerd de brui aan. Opeens werd Jos Luhukay, die tot dan toe altijd buiten het bereik van de schijnwerpers was gebleven, voor het voetlicht geplaatst. Het bestuur stelde hem aan als opvolger van Heynckes.

Ineens zat Luhukay daar, op een inderhaast belegde persconferentie. Tientallen camera’s waren op hem gericht, een batterij microfoons stond voor zijn neus. Ja, hij was wel verrast dat het bestuur hem aangesteld had. Hij zat er immers nog maar een paar weken. Nee, hij wist nog niet voor hoe lang hij hoofdtrainer zou zijn. En nee, hij ging niet zoveel anders doen dan wat Heynckes gedaan had,

De eerste wedstrijd van Borussia met Luhukay als verantwoordelijke man op de bank werd zaterdag gespeeld. In Aken was Alemannia de tegenstander. Wat in elf voorgaande partijen niet gelukt was, gebeurde onder leiding van Jos plots wel. Er werd gewonnen, met 2-0.

Luhukay. Zijn naam roept ineens andere associaties op: Jos Lucky Guy. Zeker weten dat binnenkort veel tijdschriften en kranten groot zullen uitpakken over de 43-jarige Nederlander van Ambonese afkomst, die een ploeg, die het winnen ontwend was, in zijn allereerste wedstrijd drie punten schenkt. In de voetballerij is Jos geen onbekende meer. Zijn kostje lijkt gekocht.

quote:

Een theater vol brave koorknaapjes, is dat wat jullie willen?

De frustraties zitten diep. Heel erg diep. Zo diep dat schrijven de eerste twee uur na het horen van alweer een naaistreek van het Ajaxbestuur totaal onmogelijk bleek. Schelden, slaan, van m'n knokkels is niet veel meer over. Pure frustratie. Maar nu kan ik het, zij het met veel pijn in de vingers, eindelijk onder woorden brengen: wat wordt onze Amsterdamse liefde toch door een ongelooflijk naar stel mannen met stropdassen en aardappels in hun keel geregeerd.

Dag in dag uit, jaar in jaar uit worden wij supporters dwars gezeten. Zijn het niet de ME'ers die het plotseling in hun bol krijgen om Ajaxsupporters aan te vallen of de media die er vervolgens als de kippen bij is om de zogenaamde 'rellen' uit te vergroten, dan is het wel het bestuur van Ajax dat zijn supporters in een negatief daglicht probeert te stellen. Oh nee, laat ik maar niet beginnen over de uit honderdduizenden leden bestaande anti-Ajaxfanclub in Nederland.

Vooropgesteld: 'het doek' dat zondag voor zoveel commotie zorgde in voetbalminnend en Ajax hatend Nederland, is niet goed te keuren. Iedereen kent de geschiedenis en als er een club is die niet graag aan de oorlog herinnerd wil worden, dan is het Ajax wel. Het doek met de tekst 'Bloody Sunday', door een enkeling gemaakt, had nooit op VAK 410 mogen komen. Frappant is dat juist Ajax en zijn supporters meestal boven dit soort acties, die in Utrecht, Rotterdam en Den Haag een jaarlijks terugkerend tafereel zijn geworden, staan. Wij zijn immers Ajax en houden ons niet zo bezig met de tegenstander.

In Utrecht, Rotterdam en Den Haag inderdaad een jaarlijks terugkerend tafereel. In Utrecht waperde men met een levensgroot spandoek met daarop 'gas erop', verwijzend naar de vergassing van de joden in de Tweede Wereldoorlog. In Rotterdam amper uit de trein gekomen, terwijl de bakstenen ons om de oren vliegen, klinkt massaal: 'Hamas, Hamas, joden aan het gas'. In Den Haag maken ze het nog bonter: daar lopen regelmatig supporters met een gasmasker op de fanatieke lange zijde te dansen.

Ik hoor u al zeggen: als de een iets doet, betekent dat nog niet dat de ander dat ook mag doen. Correct, wij als Ajax-supporters moeten ons ook niet aan spiegelen aan het trieste anti-Ajaxgebeuren in de rest van Nederland. Maar dat stelt zo'n klein, ludiek bedoeld, doek aan het einde van de Klassieker wel in een ander perspectief. De bovengenoemde clubs waren zelden tot niet in het nieuws om deze trieste feiten. Maar zodra er bij Ajax een doek geplaatst wordt, staat half Nederland op zijn kop. 's Avonds bij De Wedstrijden op Talpa verslikt Frits Barend, die net als Jack van Gelder wanhopige pogingen onderneemt om te laten zien dat hij geen Ajax-bril opheeft, zich bijna in zijn eigen woorden. Een schande vond hij het. Daar moesten harde maatregelen op volgen.

En ja hoor, amper twintig uur later ziet het Ajax-bestuur haar kans schoon om zijn politiek correcte naam weer wat op te vijzelen. Na de incidenten rondom Wesley Sneijder en Kenneth Perez aan het einde van vorig jaar, is dit voor Jaakke & consorten de ideale kans om weer eens positief in de media te komen. Ajax wil 410 hard aanpakken door de rest van het seizoen een verbod op alle sfeeracties te leggen.

Als argumentatie somt Ajax op zijn website enkele 'overtredingen' van 410 op: het door tientallen supporters betreden van het trainingsveld afgelopen zaterdag, het afsteken van rookpotten tijdens Ajax - Feyenoord, het tonen van een kwetsend spandoek en het na afloop trachten op te trekken naar het uitvak. De vermoedens dat er in het bestuur enkele personen zitten die niet zo gesteld zijn op onze wit-rood-witte trots, worden bij mij en vele anderen daarmee steeds sterker.

Punt 1: het betreden van het trainingsveld is een initiatief geweest van enkele enthousiaste (!) supporters zelf. Bovendien is alle steun rondom de training voorafgaand op de Klassieker, alleen maar positief bedoeld. Samen met de spelers was het een groot feest, waardoor het erg jammer is dat Ajax nu ook hier weer iets negatiefs van maakt. Diverse spelers hebben aangegeven het gezang en de vele fakkels en rookbommen (gevolgd door een grote mist) extra motiverend werkt. Sommige spelers waren zo te spreken over deze spontane actie dat ze bij 410-leidinggevenden vroegen om foto's van de training!

Punt 2: opnieuw georganiseerd door enkelingen. Bovendien is zo iets dergelijks sfeer verhogend. Het is volgens de KNVB-regels inderdaad niet toegestaan, maar het draagt zeker bij tot een betere entourage. Zijn er gewonden bij gevallen? Nee, net als de voorgaande tientallen keren niet. Het risico dat er wel wat gebeurt hoort bij een voetbalkraker. Niet voor niets mag het in de meeste andere landen wel.

Punt 3: als gezegd, dat spandoek is niet goed te praten. Maar er mag zeker wel in een ander perspectief gekeken worden naar deze actie. Het is een Klassieker en dan gebeuren dit soort dingen wel eens. Ajaxsupporters zijn de afgelopen jaren juist altijd erg netjes geweest en hebben zich meestal weinig aangetrokken van de vele honderden provocaties (vooral in De Kuip) van de Rotterdamse tegenstander.

Punt 4: opnieuw een actie van enkelingen. Bovendien is er niets voorgevallen dan wat gescheld over en weer. Tot het uitvak zijn deze tientallen niet doorgedrongen, op aandringen van de stewards zijn ze niet naast het uitvak gaan zingen. Volgens mij is er dan juist gehoorzaamd aan de stewards?

Gehoorzamen, een bizar woord eigenlijk. Tuurlijk heb je je aan regels te houden, ook als Ajaxsupporter. Maar wij zijn geen koorknapenvereniging, zoals onze bekakte, mediageile en vooral politiek correcte voorzitter John Jaakke al eens verklaarde. Sinds het in gebruik nemen van de Arena heeft de clubleiding echter wel geprobeerd de supporters om te vormen tot zulke brave jongens. De F-Side werd over het hele stadion verdeeld en het toch al uit zichzelf niet al te sfeervolle stadion werd voor nog minder supporters tot een thuis, iets wat De Meer wel was. Uiteindelijk kwamen de fanatieke supporters toch weer bijeen op 'Zuid', maar een groot deel is teleurgesteld afgehaakt na de komst van de nieuwe thuishaven.

Naast de verdeling van de F-Side zijn er de afgelopen jaren zijn er nog veel meer pogingen door het bestuur gedaan om de Arena tot een theater te maken in plaats van een voetbaltempel. De supporters wilden af van het deprimerende gat naar het veld toe, al het grijs in het stadion en de regenboogstoeltjes. Maar aan geen van de wensen van de fans is tegemoet gekomen. Om nog maar niet te spreken over de terugkeer van het echte logo, waar het overgrote deel van de Ajax-supporters zich toe aangetrokken voelt, het vuurwerk dat verboden wordt en de sfeeracties die geblokkeerd worden door Feyenoordsympathisant en veiligheidscoordinator Michiel Menting.

Als je al dat soort beperkingen op gaat leggen en je niet aan de wensen van je fans wil voldoen, dan krijg je frustraties. Dat is dan ook de belangrijkste reden voor de zwaar negatieve houding van de Ajaxsupporters ten op zichte van het bestuur de afgelopen tien jaar. Een paar weken geleden, terwijl ik aan broodje aan het eten was, las ik dat Jaakke vond dat de F-Side zich vocaal eens wat meer zou moeten laten gelden. Het had niet veel gescheeld of ik was gestikt in mijn broodje. Hypocriete ten top! Hoe kan je dat nu verwachten van mensen die jarenlang dagelijks teleurgesteld zijn door de clubleiding?

Het Ajax-bestuur is er persoonlijk verantwoordelijk voor geweest dat een groot deel van Zuid al niet meer zingt. Laat dat alsjeblieft niet gebeuren met de paar duizend man die nog wel hun longen uit het lijf willen schreeuwen voor hun club, hun dagelijks leven opgeven voor het organiseren van TIFO-acties, fakkels willen afsteken en met megavlaggen willen zwaaien. Dan heb ik het natuurlijk over de ultra's van VAK 410, die weer leven in de Arena hebben gebracht. Een groep mensen met een prachtige mentaliteit en passie. Een vak dat niet ook door het bestuur ten onder mag gaan!

Dat 410 zich zaterdag extra mag laten horen tegen Excelsior!

Door Passie Gedreven