Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

VERDWAALDE ZAALARTIEST

Enkele jaren geleden, in de tijd dat Ajax en Feyenoord zich versterkten met de Zweedse talenten Zlatan Ibrahimovic en Johan Elmander, verscheen in Nederlands grootste voetbalblad een artikel over Zweden. Hierin werd het land beschreven als bodemloze put voor Nederlandse clubs die op zoek waren naar betaalbare versterkingen. Want net als hun streekgenoten uit Denemarken, Noorwegen en Finland gedijen Zweedse voetballers prima in ons land. Mede door de geschiedenis, die diverse succesvolle verhalen kent, kiezen talenten uit die regio graag voor een Nederlandse club. Zelfs op latere leeftijd bleek het nog mogelijk om je via onze competitie in de kijker te spelen van grotere clubs, zag men aan Marcus Allbäck.

In het bewuste artikel werd een aantal spelers getipt als mogelijke toppers. Het was dan ook grappig om te constateren dat pakweg drie jaar na het verschijnen van dit artikel een speler uit dit rijtje naar ons land kwam. Een jaar later werd hij gevolgd door een landgenoot die eveneens in het blad had gestaan. Toeval of niet, Daniel Majstorovic en Kennedy Bakirçioglu kwamen naar Nederland. Beide spelers tekenden voor FC Twente. Majstorovic, de bikkelharde mandekker, is inmiddels alweer bijna een jaar vertrokken. Hij verruilde de club uit Enschede voor het goed betalende FC Basel uit Zwitserland, waarmee hij onlangs nog tegen Feyenoord speelde. Bakirçioglu is nog altijd actief bij Twente. Hij begon afgelopen zomer aan zijn tweede seizoen en toonde zich een verrijking voor zijn club en voor onze competitie. Hij speelde vorig seizoen lang niet altijd even goed, maar liet toch regelmatig zien dat hij over meer dan gemiddelde kwaliteiten beschikt.

Kennedy Bakirçioglu is één van die voetballers die spelen naar hun naam. Wanneer je zijn naam hoort of leest, verwacht je bij voorbaat al geen bikkelende middenvelder of een eenvoudige voorstopper. Je proeft de artistieke inslag en stelt je een speler voor die vooral wil voetballen. Niet de dapperste strijder, niet de hardste werker, maar wel iemand die wat kan met de bal. Die een tegenstander kan passeren en zo ruimte kan scheppen voor zichzelf of een teamgenoot. Een voetballer met een mooie techniek en een fraaie trap en verder begiftigd met een snel en creatief brein. Iemand die je niet al te vol moet stoppen met opdrachten en lekker moet laten voetballen.

Zo klinkt de naam Kennedy niet alleen, zo oogt hij ook. Als ik hem zie spelen, bekruipt me altijd het gevoel een zaalvoetballer aan het werk te zien. Iemand die fysiek contact dan wel niet schuwt, maar liever mijdt. Simpelweg omdat hij lekker wil ballen. Plezier maken, af en toe een onnavolgbare actie uit de heupen schudden. Wedstrijden beslissen met technische hoogstandjes en middels slimme passjes de handen op elkaar krijgen. Een lichtvoetige, vaardige speler die sterk is in de combinatie. Met name de korte combinatie, waarbij de bal snel van voet tot voet gaat en er op die manier terrein gewonnen wordt. Het is het spel dat zijn landgenoot op de andere flank van FC Twente, Sharbel Touma, ook zo graag speelt. Nu Twente met Otman Bakkal en Orlando Engelaar nog twee middenvelders heeft die dit spelletje wel begrijpen en kunnen uitvoeren, is het plots behoorlijk leuk geworden om de ploeg in actie te zien.

Het is dan ook niet verrassend dat de manschappen van Fred Rutten tot nu toe hoog staan. Als FC Twente zo blijft spelen, is het zelfs niet uitgesloten dat de ploeg een revelatie kan worden. Zoals FC Groningen vorig jaar, op basis van een heldere visie, bedacht door een prima trainer. Rutten heeft een aardig blok staan achterin, waardoor zijn creatieve spelers voorin naar hartelust kunnen voetballen. Kunnen zaalvoetballen, denk ik af en toe als ik de combinaties zie waarmee de aanvallers proberen de vijandelijke defensie uit te spelen.

Het is het spelletje waarin Kennedy Bakirçioglu zich lekker voelt en zijn kwaliteiten optimaal kan benutten. Dat hij ze ook regelmatig kan tonen is dan ook extra mooi. Niet alleen voor de supporters van FC Twente, maar vooral voor de voetballiefhebbers. Natuurlijk, er gaat wel eens wat mis en Kennedy is meestal niet de eerste die de beuk er in gooit. Bij dergelijke spelers kan slecht ook heel erg slecht zijn, maar goed is dan vaak smullen. Zo ook bij hem, als hij weer eens aanzet voor een snelle combinatie of even achteloos de bal controleert en meeneemt. Waar hij vorig jaar nog wel eens oogde als een verdwaalde zaalartiest op zoek naar medespelers die hem begrijpen, daar lijkt hij zich dit seizoen als een vis in het water te voelen in het systeem dat Twente speelt. Altijd op zoek naar dat ene stukje schoonheid en met het vertrouwen van Rutten als dak boven zijn hoofd. Kennedy heeft de zaal mee naar buiten genomen.

quote:

Op woensdag 8 november 2006 20:27 schreef Beschouw het volgende:
Mich is een liefhebber. Mooi stukkie over Kennedy Bakirçioglu, maar je moet ook weer niet overdrijven. Zaalvoetbal wordt in Nederland alleen door AZ gespeeld.

quote:

EEN STROEVE SIRTAKI

In het jaar 2000 streek hij neer in de Nederlandse eredivisie. De Griekse spits Ioannis Anastasiou kwam van Anderlecht in België en kende een waanzinnig eerste seizoen. In Kerkrade hervond de Griek het plezier in het voetbal én zijn oude vorm. Negentien keer liet hij de aanhang van Roda JC juichen voor een goal van hem, de man die bij Anderlecht zo weinig speeltijd had gekregen. Ioannis Anastasiou had er drieëneenhalf seizoen opzitten in Kerkrade, toen Ajax hem naar Amsterdam lokte. De Griek had 48 keer gescoord voor Roda JC in 114 competitieduels, een zeer aanvaardbaar moyenne. Ajax haalde hem als lapmiddel voor de spitsenproblematiek in de jacht richting titel. Het werkte, mede door het aandeel van Anastasiou konden de Amsterdammers in 2004 de titel vieren.

Daarna zat Ioannis twee seizoenen lang vooral op de bank, al roemden de trainers zijn kleedkamerwaarde. Dat is eigenlijk een mooie term voor een speler die niet direct in aanmerking komt voor speeltijd, maar vooral inbreng heeft in het groepsproces. Met zijn ervaring kon hij de jonkies van Ajax een beetje sturen. Het lijkt echter onwaarschijnlijk dat die echt naar Anastasiou hebben geluisterd, ondanks zijn behoorlijke staat van dienst. Verwende snotapen zeggen echter al snel dat scoren voor subtoppers wat anders is dan scoren voor een topclub en daar hebben ze nog wel gelijk in ook. Waarmee direct het vermoeden rijst dat die waarde van Ioannis in de kleedkamer hoogstwaarschijnlijk wel meeviel.

Mooie speler, die Anastasiou. Hij is vooral erg slim, wat zich uit in zijn looplijnen en passing. Als aanspeelpunt paste hij ook wel in het traditionele systeem met vleugelspitsen, zoals ze dat bij Ajax hanteerden. Het enige probleem was dat Ioannis niet al te snel was en uiteindelijk van alles net een beetje miste, waardoor hij dus geen topper was. Dat is ook niet erg, want de voetbalwereld is meer gevuld met subtoppers en middelmaat dan met echte topspelers. Logisch en Ioannis wist dat zelf ook wel. Met zijn specifieke kwaliteiten was hij toch van waarde. Hij wist zijn beste eigenschap, namelijk voetbalintelligentie, optimaal uit te buiten. Het leverde hem soms net dat ene metertje ruimte op, waardoor hij kon scoren. Anastasiou moest je eigenlijk zien vanuit de lucht, zodat je kon zien hoe hij zijn inzicht vertaalde naar zijn acties. Waarbij hij af en toe best aardige treffers maakte.

Het was Sparta dat de Griek uiteindelijk redde van de Amsterdamse bank. Anastasiou zou in Rotterdam de kapstok van het aanvalsspel moeten worden en tevens een mentorfunctie moeten gaan vervullen. Bij Sparta lopen namelijk best jonge spelers met potentie, die op tactisch gebied nog wel wat moeten leren. Anastasiou moest daar bepalend in worden en kreeg van Wiljan Vloet dan ook de aanvoerdersband. De man met de grootste ogen van het voltallig vaderlandse trainersgilde kende Ioannis nog van Roda JC. Hij kende zijn kwaliteiten en erkende de waarde die de Griekse spits voor een elftal kan hebben. Zeker voor een elftal dat op voorhand niet elk duel gaat winnen.

In de voorbereiding leek het een geweldig huwelijk te gaan worden. Anastasiou werd in de rug gesteund door artiest Haris Medunjanin en zag op de vleugels technisch vaardige spelers als Dominique van Dijk, Rachid Bouaouzan en Jason Oost opduiken. Zij excelleerden regelmatig in de oefenduels van de Rotterdamse club, die direct een ambitieuze doelstelling lanceerde. In de potjes tegen amateurclubs schoot Ioannis er lustig op los en leek hij de man die Sparta zou gaan geven wat de spitsen van vorig seizoen nalieten, namelijk doelpunten.

Leek, want inmiddels is de competitie in volle gang en zit de aanvoerder van Sparta op de bank. De doelstelling lijkt voorlopig verder uit het zicht dan vrede in het Midden-Oosten, ondanks de recente zege op ADO Den Haag. Wiljan Vloet had het al over overleven en degradatie voorkomen, terwijl de beoogd doelpuntenmaker is ingehaald door het talent Marvin Emnes en de vorig jaar vervloekte Bulgaar Ivan Cvetkov. Het lijkt erop dat Anastasiou wat aan het verslijten is. De man was al nooit snel, maar dat gaat met het klimmen der jaren alleen maar meer opvallen. Hij zoekt naar zijn vorm en is voorlopig uitgerangeerd. Te stroef voor de Sirtaki van het strafschopgebied. Ik vind het jammer, zowel voor de fraaie voetballer Anastasiou als voor de prachtige club Sparta. Als er ergens voetbalgoden moeten huizen, dan toch zeker in Griekenland? Laat die eens interveniëren en Ioannis na de winterstop steunen, zodat die nog één keer zijn kwaliteiten kan tonen en met enkele goals Sparta kan behouden voor de eredivisie. Hij verdient het, want die engelen vertikten het ook al voor hem te zingen.