Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

TOVERVOETEN

Die middag had ik een onwaarschijnlijk doelpunt gemaakt. Bijzonder rap ook, om het nog mooier te maken. We trapten af en ik besloot om na het zetten van drie passen de bal met akelige precisie over de te ver voor zijn doel staande keeper te mikken. Toch zeker veertig meter, maar het lukte. Een unieke prestatie, die ik thuis maar moeilijk kon delen. Dus liep ik op blote voeten. "Is dat niet koud?" vroeg ze liefdevol. Ik schudde mijn hoofd: "Nee, we hebben toch vloerverwarming." Daar had ze even niet aan gedacht, maar ze besloot toch nog te antwoorden: "Je hebt echte voetbalvoeten."

Ja, echte voetbalvoeten. Hoe zien die er in vredesnaam uit? Want als ik na de wedstrijd mijn teamgenoten zie zitten, zie ik toch echt allemaal verschillende voeten. Weerbarstige, knoestige boerenpoten, maar ook verfijnde artiestenvoeten. Voeten met lange, uitstekende haren en eeltbonken. Gladde voeten. Zouden alle vrouwen zeggen dat wij echte voetbalvoeten hebben? Ach, niet zeuren. Het is lief bedoeld en misschien zit er wel wat in. Daarnaast is het natuurlijk geen enkel probleem om voetbalvoeten te hebben.

Totdat ik Arouna Koné zag. Ivoriaan van geboorte, via België steeds dieper in Nederland geraakt. Na een tussenstop in Kerkrade speelt hij nu alweer voor het tweede seizoen bij PSV in Eindhoven. Daar moet hij de laatste stap zetten richting de mondiale voetbaltop en dat proces leek enigszins vertraagd te worden. Want Koné kreeg de laatste tijd wat kritiek te verwerken. Hij scoorde te weinig. Sterker nog, hij had al een paar maanden niet meer gescoord in de competitie en dat kan niet bij een aanvaller van een vooraanstaand titelkandidaat. Dan vergeten we de zomerstop voor het gemak maar even en dan is het inderdaad een lange periode geweest.

Spitsen moeten scoren. Dat is nu eenmaal zo vastgelegd in het grote boek der voetbalwetten. Waarin keepers eenlingen zijn, linksbenige spelers creatief of een beetje gek en centrale verdedigers als harde jongens worden gezien. Kom er maar eens los van, dat lukt je niet. Als een doelpuntenmachine als Klaas Jan Huntelaar een paar wedstrijdjes hapert, is het land in rep en roer. De concurrentie wrijft zich in de handen en de eigen fans zitten met de handen in het haar. Want spitsen moeten scoren. Zo niet, dan gaan ze kapot. Dan worden ze afgemaakt door alles en iedereen. Ze worden verbannen naar de bank of de tribune of zelfs getransfereerd naar clubs waar spelers zomaar twee dagen vrijaf krijgen na een nederlaag. Mogelijk blijven ze clubloos achter in de vergetelheid.

Arouna Koné kan ook wel scoren. Een doelpuntje of tien per seizoen, dat mag je best van hem verwachten. Maar deze jongen kan meer. Hij is een voetballer die moet sprankelen. Die moet dansen over het veld zoals Hein Vergeer met zijn schaatsdametje op het ijs deed. Die de bal moeiteloos laat volgen in zijn bewegingen, gehypnotiseerd als deze is door de voeten van Arouna Koné. Voetbalvoeten, zou mijn vriendin zeggen. Tovervoeten, mijn liefste, niets meer en niets minder. Arouna Koné heeft ze. Ooit gekregen in Ivoorkust, waar hij ongetwijfeld als klein jongetje op zijn blote voeten over terreintjes zweefde die men voetbalveldje noemde. Met een bal die de naam eveneens niet mocht dragen, maar met het plezier dat bij het spel hoort. Een medicijnman keek en zag dat het goed was. Dit jongetje had talent en zou zich redden.

Inmiddels betovert Arouna Koné verdedigers in de Nederlandse eredivisie. Hij passeert ze alsof ze niet bestaan en slaat ze van zich af als vliegen. Vergeet af en toe volledig wat hij aan het doen was. Dan is de spreuk niet af en wreed verstoord door zo'n heiden van een voorstopper. Zo'n jongen die alleen maar destructief bezig is. Van die kerels die af en toe thuis eens iets slopen om hun partner te tonen dat ze het echt menen en die te bang zijn om hun emoties te tonen over de ware schoonheid van het leven. Die Arouna Koné storen in zijn kunst. Die na negentig minuten lang horendol te zijn gedraaid toch nog met opgeheven hoofd het veld durven te verlaten, omdat Koné niet heeft gescoord. Bah, wat een viezeriken. Want er zijn nog wel wat medespelers die kunnen profiteren van de klasse van Koné. Laat hem maar toveren en laat dat aardse en westerse effectbejag maar over aan die collega-aanvallers van hem.

’s Nachts droomt hij dan nog een spreuk, die hij later weer eens gaat uitproberen. Af en toe maakt hij dan een doelpunt tussendoor, om de monden weer even te snoeren. Liefst een adembenemende goal. Waarna ze hem zeggen dat hij echte tovervoeten heeft. Ik niet, ik heb maar gewone voetbalvoeten. Wel echte. Ik ga slapen, want ik ben evengoed tevreden. Het is namelijk veel leuker om naar een goochelaar te kijken als je niet weet hoe het kunstje werkt.

quote:

MET RICKY GAAT HET EVEN NIET GOED

Toen Sparta in 2005 via de nacompetitie alsnog promoveerde naar de eredivisie, was dat voor weinig mensen echt een verrassing. Dat Mike Snoei er niet in was geslaagd om de ploeg via de reguliere competitie de stap omhoog te laten zetten, wekte eigenlijk meer verbazing. Zijn opvolger Adri van Tiggelen deed het vervolgens wel. Sparta dreef dat jaar voor de buitenwacht vooral op het gouden aanvalstrio. Danny Koevermans, Ricky van den Bergh en Rahamat “Riga” Mustapha maakten samen tegen de zeventig doelpunten in de competitie.

Helaas kon de traditievereniging uit Rotterdam in de eredivisie niet genieten van dit trio. Mustapha vertrok naar Spanje, naar Levante. Met die club promoveerde de man met de Ghanese wortels vorig seizoen naar de hoogste Spaanse afdeling, waarin hij sinds kort mag acteren. Het schijnt dat er wekelijks scouts van grotere clubs zijn om zijn verrichtingen nauwlettend te volgen. Misschien kan de man die toch vooral werd gezien als het talent dat zijn belofte nooit echt kon inlossen straks wel een mooie transfer maken. Een overgang die het ongelijk van al zijn criticasters bewijst.

Centrumspits Danny Koevermans vertrok ook. Hij bleef dichter bij huis, want hij ging naar Alkmaar. Bij AZ moest hij als supersub gaan fungeren en de ploeg een extra optie geven als het uitermate verzorgde combinatiespel niet voldoende meer was. Dan mocht Koevermans opdraven om met zijn kopkracht en duelkracht het spel wat opportunisme mee te geven. De nieuwe trainer van AZ, Louis van Gaal, was lyrisch over Koevermans. De geboren Schiedammer, die pas na zijn twintigste prof werd bij Sparta, maakte direct al negen doelpunten in zijn eerste seizoen. Inmiddels heeft AZ de huisstijl noodgedwongen moeten laten varen en speelt de ploeg met twee spitsen. Een systeem waarin “de Koef” eigenlijk nog beter rendeert. Hij scoort er dit seizoen lustig op los, is een volwaardig onderdeel van de ploeg en staat zelfs op de nominatie international te worden. Niet slecht voor de gewezen aanvaller van Excelsior ’20, voor wie plezier lange tijd centraal stond en die pas bezig is aan zijn zevende seizoen in het profvoetbal.

Dergelijke goede berichten had Ricky van den Bergh, de derde man in de aanval van Sparta destijds, ook graag over zich geschreven zien worden. Hij bleef Sparta trouw na de promotie en zijn eerste jaar in de eredivisie was absoluut niet slecht. De branieschopper uit Den Haag gaf Sparta de lef die nodig is op het hoogste niveau en leverde een wezenlijke bijdrage aan de handhaving in de eredivisie. Voor Van den Bergh geldt eigenlijk hetzelfde als voor Koevermans. Ook hij kwam pas na zijn twintigste in het profvoetbal terecht, nadat hij jaren vooral lol had gemaakt bij FC Kranenburg. Legendarisch zijn de verhalen over stripteasedanseressen in de kantine na de donderdagtraining, de Haagse voetbalhumor en de leerschool die Ricky er kreeg. Hij moest flink wennen aan het profvoetbal, gewend als hij was om vanuit zijn gevoel te reageren. Ricky voetbalde regelmatig goed, maar lag ook in de clinch met trainers en scheidsrechters.

Na vier jaar vertrok hij dan toch. Onlangs bekende hij nog dat hij op het laatste moment ineens verschrikkelijk veel spijt had, maar de transfer naar RKC Waalwijk toen niet meer terug kon draaien. Die spijt valt steeds beter te begrijpen. Vooraf leek het een geweldige combinatie. RKC is wel vaker een mooie club gebleken voor spelers die misschien nog een stapje omhoog kunnen maken. Michael Lamey, Serginho Greene en Rick Hoogendorp zijn slechts een paar voorbeelden van voetballers die in Waalwijk de weg naar boven inzetten. Een goed seizoen voor Van den Bergh, als een soort valse spits achter de balvaste Hans van de Haar, leek in de maak. Wellicht kon hij een goal of vijftien gaan maken.

Inmiddels gaat het niet zo goed met Ricky. Het begon al met een incident in een oefenduel, waarbij Van den Bergh het op een amateurveld aan de stok kreeg met supporters van Cambuur Leeuwarden. Het leverde hem een schorsing en een berisping op. Een berisping van het keurige RKC, dat nooit negatief in het nieuws zal komen. Een club waar lefgozertjes als Ricky van den Bergh waarschijnlijk niet zo goed passen. Het gedrag van de voormalig Spartaan valt heus niet altijd goed te praten, maar wie hem haalt, weet wat hij krijgt. Ricky doet alles op gevoel en wil dus best eens een middelvingertje opsteken naar een scheidsrechter die in zijn ogen maar wat aanrommelt. Hij wil wel eens een woordenwisseling krijgen met een trainer die in zijn ogen niet eerlijk is. Hoewel het vroeg in het seizoen is, lijkt het nu al duidelijk dat RKC Waalwijk en Ricky van den Bergh geen gelukkig huwelijk vormen. Daar waar zijn voormalige maatjes schitteren en op het punt staan weer een nieuwe mijlpaal in hun loopbaan te bereiken, lijkt Ricky gedoemd te verpieteren op de bank van RKC. Dat is zonde, want spraakmakende voetballers zijn een zegen voor onze steeds grauwer wordende eredivisie. Welke club durft het aan om Ricky in de winterstop te halen? Succes lijkt haast verzekerd, want getergde schoffies zijn op hun best. Wie hem nu vertrouwen geeft, wint hem ongetwijfeld voor zich en zal Ricky op den duur wedstrijden voor hem gaan zien winnen. Lachend, zoals het hoort.

quote:

VERDWAALDE ZAALARTIEST

Enkele jaren geleden, in de tijd dat Ajax en Feyenoord zich versterkten met de Zweedse talenten Zlatan Ibrahimovic en Johan Elmander, verscheen in Nederlands grootste voetbalblad een artikel over Zweden. Hierin werd het land beschreven als bodemloze put voor Nederlandse clubs die op zoek waren naar betaalbare versterkingen. Want net als hun streekgenoten uit Denemarken, Noorwegen en Finland gedijen Zweedse voetballers prima in ons land. Mede door de geschiedenis, die diverse succesvolle verhalen kent, kiezen talenten uit die regio graag voor een Nederlandse club. Zelfs op latere leeftijd bleek het nog mogelijk om je via onze competitie in de kijker te spelen van grotere clubs, zag men aan Marcus Allbäck.

In het bewuste artikel werd een aantal spelers getipt als mogelijke toppers. Het was dan ook grappig om te constateren dat pakweg drie jaar na het verschijnen van dit artikel een speler uit dit rijtje naar ons land kwam. Een jaar later werd hij gevolgd door een landgenoot die eveneens in het blad had gestaan. Toeval of niet, Daniel Majstorovic en Kennedy Bakirçioglu kwamen naar Nederland. Beide spelers tekenden voor FC Twente. Majstorovic, de bikkelharde mandekker, is inmiddels alweer bijna een jaar vertrokken. Hij verruilde de club uit Enschede voor het goed betalende FC Basel uit Zwitserland, waarmee hij onlangs nog tegen Feyenoord speelde. Bakirçioglu is nog altijd actief bij Twente. Hij begon afgelopen zomer aan zijn tweede seizoen en toonde zich een verrijking voor zijn club en voor onze competitie. Hij speelde vorig seizoen lang niet altijd even goed, maar liet toch regelmatig zien dat hij over meer dan gemiddelde kwaliteiten beschikt.

Kennedy Bakirçioglu is één van die voetballers die spelen naar hun naam. Wanneer je zijn naam hoort of leest, verwacht je bij voorbaat al geen bikkelende middenvelder of een eenvoudige voorstopper. Je proeft de artistieke inslag en stelt je een speler voor die vooral wil voetballen. Niet de dapperste strijder, niet de hardste werker, maar wel iemand die wat kan met de bal. Die een tegenstander kan passeren en zo ruimte kan scheppen voor zichzelf of een teamgenoot. Een voetballer met een mooie techniek en een fraaie trap en verder begiftigd met een snel en creatief brein. Iemand die je niet al te vol moet stoppen met opdrachten en lekker moet laten voetballen.

Zo klinkt de naam Kennedy niet alleen, zo oogt hij ook. Als ik hem zie spelen, bekruipt me altijd het gevoel een zaalvoetballer aan het werk te zien. Iemand die fysiek contact dan wel niet schuwt, maar liever mijdt. Simpelweg omdat hij lekker wil ballen. Plezier maken, af en toe een onnavolgbare actie uit de heupen schudden. Wedstrijden beslissen met technische hoogstandjes en middels slimme passjes de handen op elkaar krijgen. Een lichtvoetige, vaardige speler die sterk is in de combinatie. Met name de korte combinatie, waarbij de bal snel van voet tot voet gaat en er op die manier terrein gewonnen wordt. Het is het spel dat zijn landgenoot op de andere flank van FC Twente, Sharbel Touma, ook zo graag speelt. Nu Twente met Otman Bakkal en Orlando Engelaar nog twee middenvelders heeft die dit spelletje wel begrijpen en kunnen uitvoeren, is het plots behoorlijk leuk geworden om de ploeg in actie te zien.

Het is dan ook niet verrassend dat de manschappen van Fred Rutten tot nu toe hoog staan. Als FC Twente zo blijft spelen, is het zelfs niet uitgesloten dat de ploeg een revelatie kan worden. Zoals FC Groningen vorig jaar, op basis van een heldere visie, bedacht door een prima trainer. Rutten heeft een aardig blok staan achterin, waardoor zijn creatieve spelers voorin naar hartelust kunnen voetballen. Kunnen zaalvoetballen, denk ik af en toe als ik de combinaties zie waarmee de aanvallers proberen de vijandelijke defensie uit te spelen.

Het is het spelletje waarin Kennedy Bakirçioglu zich lekker voelt en zijn kwaliteiten optimaal kan benutten. Dat hij ze ook regelmatig kan tonen is dan ook extra mooi. Niet alleen voor de supporters van FC Twente, maar vooral voor de voetballiefhebbers. Natuurlijk, er gaat wel eens wat mis en Kennedy is meestal niet de eerste die de beuk er in gooit. Bij dergelijke spelers kan slecht ook heel erg slecht zijn, maar goed is dan vaak smullen. Zo ook bij hem, als hij weer eens aanzet voor een snelle combinatie of even achteloos de bal controleert en meeneemt. Waar hij vorig jaar nog wel eens oogde als een verdwaalde zaalartiest op zoek naar medespelers die hem begrijpen, daar lijkt hij zich dit seizoen als een vis in het water te voelen in het systeem dat Twente speelt. Altijd op zoek naar dat ene stukje schoonheid en met het vertrouwen van Rutten als dak boven zijn hoofd. Kennedy heeft de zaal mee naar buiten genomen.

quote:

Op woensdag 8 november 2006 20:27 schreef Beschouw het volgende:
Mich is een liefhebber. Mooi stukkie over Kennedy Bakirçioglu, maar je moet ook weer niet overdrijven. Zaalvoetbal wordt in Nederland alleen door AZ gespeeld.

quote:

EEN STROEVE SIRTAKI

In het jaar 2000 streek hij neer in de Nederlandse eredivisie. De Griekse spits Ioannis Anastasiou kwam van Anderlecht in België en kende een waanzinnig eerste seizoen. In Kerkrade hervond de Griek het plezier in het voetbal én zijn oude vorm. Negentien keer liet hij de aanhang van Roda JC juichen voor een goal van hem, de man die bij Anderlecht zo weinig speeltijd had gekregen. Ioannis Anastasiou had er drieëneenhalf seizoen opzitten in Kerkrade, toen Ajax hem naar Amsterdam lokte. De Griek had 48 keer gescoord voor Roda JC in 114 competitieduels, een zeer aanvaardbaar moyenne. Ajax haalde hem als lapmiddel voor de spitsenproblematiek in de jacht richting titel. Het werkte, mede door het aandeel van Anastasiou konden de Amsterdammers in 2004 de titel vieren.

Daarna zat Ioannis twee seizoenen lang vooral op de bank, al roemden de trainers zijn kleedkamerwaarde. Dat is eigenlijk een mooie term voor een speler die niet direct in aanmerking komt voor speeltijd, maar vooral inbreng heeft in het groepsproces. Met zijn ervaring kon hij de jonkies van Ajax een beetje sturen. Het lijkt echter onwaarschijnlijk dat die echt naar Anastasiou hebben geluisterd, ondanks zijn behoorlijke staat van dienst. Verwende snotapen zeggen echter al snel dat scoren voor subtoppers wat anders is dan scoren voor een topclub en daar hebben ze nog wel gelijk in ook. Waarmee direct het vermoeden rijst dat die waarde van Ioannis in de kleedkamer hoogstwaarschijnlijk wel meeviel.

Mooie speler, die Anastasiou. Hij is vooral erg slim, wat zich uit in zijn looplijnen en passing. Als aanspeelpunt paste hij ook wel in het traditionele systeem met vleugelspitsen, zoals ze dat bij Ajax hanteerden. Het enige probleem was dat Ioannis niet al te snel was en uiteindelijk van alles net een beetje miste, waardoor hij dus geen topper was. Dat is ook niet erg, want de voetbalwereld is meer gevuld met subtoppers en middelmaat dan met echte topspelers. Logisch en Ioannis wist dat zelf ook wel. Met zijn specifieke kwaliteiten was hij toch van waarde. Hij wist zijn beste eigenschap, namelijk voetbalintelligentie, optimaal uit te buiten. Het leverde hem soms net dat ene metertje ruimte op, waardoor hij kon scoren. Anastasiou moest je eigenlijk zien vanuit de lucht, zodat je kon zien hoe hij zijn inzicht vertaalde naar zijn acties. Waarbij hij af en toe best aardige treffers maakte.

Het was Sparta dat de Griek uiteindelijk redde van de Amsterdamse bank. Anastasiou zou in Rotterdam de kapstok van het aanvalsspel moeten worden en tevens een mentorfunctie moeten gaan vervullen. Bij Sparta lopen namelijk best jonge spelers met potentie, die op tactisch gebied nog wel wat moeten leren. Anastasiou moest daar bepalend in worden en kreeg van Wiljan Vloet dan ook de aanvoerdersband. De man met de grootste ogen van het voltallig vaderlandse trainersgilde kende Ioannis nog van Roda JC. Hij kende zijn kwaliteiten en erkende de waarde die de Griekse spits voor een elftal kan hebben. Zeker voor een elftal dat op voorhand niet elk duel gaat winnen.

In de voorbereiding leek het een geweldig huwelijk te gaan worden. Anastasiou werd in de rug gesteund door artiest Haris Medunjanin en zag op de vleugels technisch vaardige spelers als Dominique van Dijk, Rachid Bouaouzan en Jason Oost opduiken. Zij excelleerden regelmatig in de oefenduels van de Rotterdamse club, die direct een ambitieuze doelstelling lanceerde. In de potjes tegen amateurclubs schoot Ioannis er lustig op los en leek hij de man die Sparta zou gaan geven wat de spitsen van vorig seizoen nalieten, namelijk doelpunten.

Leek, want inmiddels is de competitie in volle gang en zit de aanvoerder van Sparta op de bank. De doelstelling lijkt voorlopig verder uit het zicht dan vrede in het Midden-Oosten, ondanks de recente zege op ADO Den Haag. Wiljan Vloet had het al over overleven en degradatie voorkomen, terwijl de beoogd doelpuntenmaker is ingehaald door het talent Marvin Emnes en de vorig jaar vervloekte Bulgaar Ivan Cvetkov. Het lijkt erop dat Anastasiou wat aan het verslijten is. De man was al nooit snel, maar dat gaat met het klimmen der jaren alleen maar meer opvallen. Hij zoekt naar zijn vorm en is voorlopig uitgerangeerd. Te stroef voor de Sirtaki van het strafschopgebied. Ik vind het jammer, zowel voor de fraaie voetballer Anastasiou als voor de prachtige club Sparta. Als er ergens voetbalgoden moeten huizen, dan toch zeker in Griekenland? Laat die eens interveniëren en Ioannis na de winterstop steunen, zodat die nog één keer zijn kwaliteiten kan tonen en met enkele goals Sparta kan behouden voor de eredivisie. Hij verdient het, want die engelen vertikten het ook al voor hem te zingen.