Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

MET RICKY GAAT HET EVEN NIET GOED

Toen Sparta in 2005 via de nacompetitie alsnog promoveerde naar de eredivisie, was dat voor weinig mensen echt een verrassing. Dat Mike Snoei er niet in was geslaagd om de ploeg via de reguliere competitie de stap omhoog te laten zetten, wekte eigenlijk meer verbazing. Zijn opvolger Adri van Tiggelen deed het vervolgens wel. Sparta dreef dat jaar voor de buitenwacht vooral op het gouden aanvalstrio. Danny Koevermans, Ricky van den Bergh en Rahamat “Riga” Mustapha maakten samen tegen de zeventig doelpunten in de competitie.

Helaas kon de traditievereniging uit Rotterdam in de eredivisie niet genieten van dit trio. Mustapha vertrok naar Spanje, naar Levante. Met die club promoveerde de man met de Ghanese wortels vorig seizoen naar de hoogste Spaanse afdeling, waarin hij sinds kort mag acteren. Het schijnt dat er wekelijks scouts van grotere clubs zijn om zijn verrichtingen nauwlettend te volgen. Misschien kan de man die toch vooral werd gezien als het talent dat zijn belofte nooit echt kon inlossen straks wel een mooie transfer maken. Een overgang die het ongelijk van al zijn criticasters bewijst.

Centrumspits Danny Koevermans vertrok ook. Hij bleef dichter bij huis, want hij ging naar Alkmaar. Bij AZ moest hij als supersub gaan fungeren en de ploeg een extra optie geven als het uitermate verzorgde combinatiespel niet voldoende meer was. Dan mocht Koevermans opdraven om met zijn kopkracht en duelkracht het spel wat opportunisme mee te geven. De nieuwe trainer van AZ, Louis van Gaal, was lyrisch over Koevermans. De geboren Schiedammer, die pas na zijn twintigste prof werd bij Sparta, maakte direct al negen doelpunten in zijn eerste seizoen. Inmiddels heeft AZ de huisstijl noodgedwongen moeten laten varen en speelt de ploeg met twee spitsen. Een systeem waarin “de Koef” eigenlijk nog beter rendeert. Hij scoort er dit seizoen lustig op los, is een volwaardig onderdeel van de ploeg en staat zelfs op de nominatie international te worden. Niet slecht voor de gewezen aanvaller van Excelsior ’20, voor wie plezier lange tijd centraal stond en die pas bezig is aan zijn zevende seizoen in het profvoetbal.

Dergelijke goede berichten had Ricky van den Bergh, de derde man in de aanval van Sparta destijds, ook graag over zich geschreven zien worden. Hij bleef Sparta trouw na de promotie en zijn eerste jaar in de eredivisie was absoluut niet slecht. De branieschopper uit Den Haag gaf Sparta de lef die nodig is op het hoogste niveau en leverde een wezenlijke bijdrage aan de handhaving in de eredivisie. Voor Van den Bergh geldt eigenlijk hetzelfde als voor Koevermans. Ook hij kwam pas na zijn twintigste in het profvoetbal terecht, nadat hij jaren vooral lol had gemaakt bij FC Kranenburg. Legendarisch zijn de verhalen over stripteasedanseressen in de kantine na de donderdagtraining, de Haagse voetbalhumor en de leerschool die Ricky er kreeg. Hij moest flink wennen aan het profvoetbal, gewend als hij was om vanuit zijn gevoel te reageren. Ricky voetbalde regelmatig goed, maar lag ook in de clinch met trainers en scheidsrechters.

Na vier jaar vertrok hij dan toch. Onlangs bekende hij nog dat hij op het laatste moment ineens verschrikkelijk veel spijt had, maar de transfer naar RKC Waalwijk toen niet meer terug kon draaien. Die spijt valt steeds beter te begrijpen. Vooraf leek het een geweldige combinatie. RKC is wel vaker een mooie club gebleken voor spelers die misschien nog een stapje omhoog kunnen maken. Michael Lamey, Serginho Greene en Rick Hoogendorp zijn slechts een paar voorbeelden van voetballers die in Waalwijk de weg naar boven inzetten. Een goed seizoen voor Van den Bergh, als een soort valse spits achter de balvaste Hans van de Haar, leek in de maak. Wellicht kon hij een goal of vijftien gaan maken.

Inmiddels gaat het niet zo goed met Ricky. Het begon al met een incident in een oefenduel, waarbij Van den Bergh het op een amateurveld aan de stok kreeg met supporters van Cambuur Leeuwarden. Het leverde hem een schorsing en een berisping op. Een berisping van het keurige RKC, dat nooit negatief in het nieuws zal komen. Een club waar lefgozertjes als Ricky van den Bergh waarschijnlijk niet zo goed passen. Het gedrag van de voormalig Spartaan valt heus niet altijd goed te praten, maar wie hem haalt, weet wat hij krijgt. Ricky doet alles op gevoel en wil dus best eens een middelvingertje opsteken naar een scheidsrechter die in zijn ogen maar wat aanrommelt. Hij wil wel eens een woordenwisseling krijgen met een trainer die in zijn ogen niet eerlijk is. Hoewel het vroeg in het seizoen is, lijkt het nu al duidelijk dat RKC Waalwijk en Ricky van den Bergh geen gelukkig huwelijk vormen. Daar waar zijn voormalige maatjes schitteren en op het punt staan weer een nieuwe mijlpaal in hun loopbaan te bereiken, lijkt Ricky gedoemd te verpieteren op de bank van RKC. Dat is zonde, want spraakmakende voetballers zijn een zegen voor onze steeds grauwer wordende eredivisie. Welke club durft het aan om Ricky in de winterstop te halen? Succes lijkt haast verzekerd, want getergde schoffies zijn op hun best. Wie hem nu vertrouwen geeft, wint hem ongetwijfeld voor zich en zal Ricky op den duur wedstrijden voor hem gaan zien winnen. Lachend, zoals het hoort.

quote:

VERDWAALDE ZAALARTIEST

Enkele jaren geleden, in de tijd dat Ajax en Feyenoord zich versterkten met de Zweedse talenten Zlatan Ibrahimovic en Johan Elmander, verscheen in Nederlands grootste voetbalblad een artikel over Zweden. Hierin werd het land beschreven als bodemloze put voor Nederlandse clubs die op zoek waren naar betaalbare versterkingen. Want net als hun streekgenoten uit Denemarken, Noorwegen en Finland gedijen Zweedse voetballers prima in ons land. Mede door de geschiedenis, die diverse succesvolle verhalen kent, kiezen talenten uit die regio graag voor een Nederlandse club. Zelfs op latere leeftijd bleek het nog mogelijk om je via onze competitie in de kijker te spelen van grotere clubs, zag men aan Marcus Allbäck.

In het bewuste artikel werd een aantal spelers getipt als mogelijke toppers. Het was dan ook grappig om te constateren dat pakweg drie jaar na het verschijnen van dit artikel een speler uit dit rijtje naar ons land kwam. Een jaar later werd hij gevolgd door een landgenoot die eveneens in het blad had gestaan. Toeval of niet, Daniel Majstorovic en Kennedy Bakirçioglu kwamen naar Nederland. Beide spelers tekenden voor FC Twente. Majstorovic, de bikkelharde mandekker, is inmiddels alweer bijna een jaar vertrokken. Hij verruilde de club uit Enschede voor het goed betalende FC Basel uit Zwitserland, waarmee hij onlangs nog tegen Feyenoord speelde. Bakirçioglu is nog altijd actief bij Twente. Hij begon afgelopen zomer aan zijn tweede seizoen en toonde zich een verrijking voor zijn club en voor onze competitie. Hij speelde vorig seizoen lang niet altijd even goed, maar liet toch regelmatig zien dat hij over meer dan gemiddelde kwaliteiten beschikt.

Kennedy Bakirçioglu is één van die voetballers die spelen naar hun naam. Wanneer je zijn naam hoort of leest, verwacht je bij voorbaat al geen bikkelende middenvelder of een eenvoudige voorstopper. Je proeft de artistieke inslag en stelt je een speler voor die vooral wil voetballen. Niet de dapperste strijder, niet de hardste werker, maar wel iemand die wat kan met de bal. Die een tegenstander kan passeren en zo ruimte kan scheppen voor zichzelf of een teamgenoot. Een voetballer met een mooie techniek en een fraaie trap en verder begiftigd met een snel en creatief brein. Iemand die je niet al te vol moet stoppen met opdrachten en lekker moet laten voetballen.

Zo klinkt de naam Kennedy niet alleen, zo oogt hij ook. Als ik hem zie spelen, bekruipt me altijd het gevoel een zaalvoetballer aan het werk te zien. Iemand die fysiek contact dan wel niet schuwt, maar liever mijdt. Simpelweg omdat hij lekker wil ballen. Plezier maken, af en toe een onnavolgbare actie uit de heupen schudden. Wedstrijden beslissen met technische hoogstandjes en middels slimme passjes de handen op elkaar krijgen. Een lichtvoetige, vaardige speler die sterk is in de combinatie. Met name de korte combinatie, waarbij de bal snel van voet tot voet gaat en er op die manier terrein gewonnen wordt. Het is het spel dat zijn landgenoot op de andere flank van FC Twente, Sharbel Touma, ook zo graag speelt. Nu Twente met Otman Bakkal en Orlando Engelaar nog twee middenvelders heeft die dit spelletje wel begrijpen en kunnen uitvoeren, is het plots behoorlijk leuk geworden om de ploeg in actie te zien.

Het is dan ook niet verrassend dat de manschappen van Fred Rutten tot nu toe hoog staan. Als FC Twente zo blijft spelen, is het zelfs niet uitgesloten dat de ploeg een revelatie kan worden. Zoals FC Groningen vorig jaar, op basis van een heldere visie, bedacht door een prima trainer. Rutten heeft een aardig blok staan achterin, waardoor zijn creatieve spelers voorin naar hartelust kunnen voetballen. Kunnen zaalvoetballen, denk ik af en toe als ik de combinaties zie waarmee de aanvallers proberen de vijandelijke defensie uit te spelen.

Het is het spelletje waarin Kennedy Bakirçioglu zich lekker voelt en zijn kwaliteiten optimaal kan benutten. Dat hij ze ook regelmatig kan tonen is dan ook extra mooi. Niet alleen voor de supporters van FC Twente, maar vooral voor de voetballiefhebbers. Natuurlijk, er gaat wel eens wat mis en Kennedy is meestal niet de eerste die de beuk er in gooit. Bij dergelijke spelers kan slecht ook heel erg slecht zijn, maar goed is dan vaak smullen. Zo ook bij hem, als hij weer eens aanzet voor een snelle combinatie of even achteloos de bal controleert en meeneemt. Waar hij vorig jaar nog wel eens oogde als een verdwaalde zaalartiest op zoek naar medespelers die hem begrijpen, daar lijkt hij zich dit seizoen als een vis in het water te voelen in het systeem dat Twente speelt. Altijd op zoek naar dat ene stukje schoonheid en met het vertrouwen van Rutten als dak boven zijn hoofd. Kennedy heeft de zaal mee naar buiten genomen.