Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

WEES ZE DE BAAS, KLAAS!

Vorig seizoen was hij dé man: Klaas-Jan Huntelaar, spits van Ajax. Na een fantastische eerste seizoenshelft bij Heerenveen stapte de nuchtere goaltjesdief over naar Amsterdam. Ajax maakte een zwak seizoen door en snakte naar verlossing. Huntelaar kwam, zag en overwon. Zijn treffers hielpen Ajax in de juiste richting en de club kwalificeerde zich dankzij het vreemde fenomeen play-offs alsnog voor de voorronde van de Champions League. En passent veroverden de Amsterdammers de beker, uiteraard met Klaas als scherprechter in de finale. Huntelaar was de grote held!

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder en zitten er scheurtjes in het onbreekbaar geachte vertrouwen van Huntelaar. Klaas staat ter discussie. Dat is vreemd, gezien zijn voorgeschiedenis als redder van de zieltogende Amsterdamse vereniging. Bovendien begon het seizoen zeer aardig voor Huntelaar. Na de brede discussie over zijn ontbreken in de Nederlandse selectie voor de wereldkampioenschappen en het veroveren van de Europese titel met jong oranje maakte Klaas alsnog zijn debuut in het nationale elftal. Uiteraard luisterde hij dit heuglijke feit op met doelpunten.

Toch liep het bij Ajax wat minder. Misschien door vermoeidheid, misschien was het verwachtingspatroon na een fenomenaal seizoen wel onrealistisch hoog. Of lag het aan de nieuwe trainer? Henk ten Cate is nog zo’n ouderwetse Nederlandse voetbaltrainer, die graag wil werken aan een systeem. Een trainer die zijn team beter wil maken door gericht te trainen en ook zijn spelers naar een hoger niveau wil brengen. Dat bracht met zich mee dat de taken van Klaas anders werden. Hij stond er ineens niet meer alleen voor de doelpunten. Nee, Klaas moest gaan meevoetballen! Lekker meedraaien in de tombola der tikkende voeten. Kaatsen, balletjes vasthouden voor de aansluitende mensen, de driehoekjes volgens wiskundige precisie laten lopen. Kortom, Huntelaar moest gaan denken.

Niet dat Huntelaar geen teamspeler was. Hij gaf wel eens een assist en was wel degelijk van waarde in het spel van Ajax. Maar zijn grootste kwaliteit was en bleef afronden. Niet gek voor een spits, zou je denken. Maar nee, dit is Nederland! Dat wij hier in dit land veel eisen van voetballers en graag een systeem met vleugelspitsen zien, is natuurlijk onderdeel van de charme van onze voetbalbeleving. Wij willen aanvallen, mooi spel en vooral dat spelers zich op alle gebieden manifesteren. Daarin slaan we wel eens door. Want waarom zou je een spits die aan de lopende band scoort nu met alle geweld willen veranderen? In Italië mag Filippo Inzaghi, als we Jaap Stam moeten geloven, niet eens meedoen met de rondo’s van AC Milan. Inzaghi klooit maar wat aan op de training, want voetballen kan hij niet. Wat hij wel kan is scoren, uit alle hoeken en standen. Daarom is er veel respect voor Inzaghi.

In zijn bed droomt Klaas al een tijdje dat hij een Italiaan is. Als hij het op de training weer eens geprobeerd heeft, maar Henk ten Cate nog steeds niet tevreden is. Hij kan wel huilen als hij ziet hoe makkelijk Leonardo iedereen de hielen laat zien. Die traptechniek van Sneijder en Perez, wow! Ondertussen legt Ten Cate steeds weer het spel stil en roept hij Klaas bij zich. Klaas moet bewegen, de combinatie zoeken. Klaas moet dit, Klaas moet dat. In zijn naarste dromen prikken kleine Henkjes met duivelse hoorntjes en hoefjes in zijn borstkas. Ze jennen hem. “Je kunt niet voetballen Klaas!” Nog even en hij gaat het zelf geloven. Want waarom zat hij nu op de bank afgelopen weekend, uitgerekend terwijl de ontmoeting met Feyenoord op het programma stond?

Een wijze trainer, die ik regelmatig sprak, vertelde me ooit eens dat elk succesvol team ook drie man nodig heeft die niet zo goed kunnen voetballen. Niet dat ze helemaal niks kunnen, maar ze zijn qua pure voetbaltechniek wel minder dan hun medespelers. De eerste kan echter elke spits een lastige middag bezorgen, de tweede dicht alle gaten die zijn medespelers laten vallen en de derde staat er om de ballen die zijn fantastisch voetballende maatjes hem bezorgen het doel in te rossen. Een elftal met allemaal superspelers gaat vaak ten onder aan pure schoonheid. Kort gezegd heb je een Inzaghi nodig. Of een Klaas. Die moet je niet vermoeien met tactische besprekingen, maar koesteren vanwege hun specialiteit. Klaas staat namelijk vrijwel altijd op de goede plek en maakt ook lullige doelpuntjes. Die tellen echter allemaal. PSV had Mateja Kezman en won mede dankzij diens specialiteit landstitels. Dat Henk ten Cate dat maar op tijd beseft en stopt met het willen veranderen van Huntelaar. Vrij in het hoofd schiet die er weer een paar binnen en dan is Klaas weer boven Jan. En niet alleen Klaas, want dat Ajax van zijn goals kan profiteren heeft het verleden wel bewezen.

quote:

BIKKELS DRAGEN KORTE MOUWTJES

Kort voor de winterstop kende Vitesse-trainer Aad de Mos binnen een week een Aadje lacht, Aadje huilt moment. Toen het sinds de zomer door hem getrainde elftal tegen Ajax een schier hopeloze 0-2 achterstand bij rust omboog in een 4-2 zege, kon De Mos logischerwijs zijn geluk niet op. Het heerlijke hupje waarmee hij de belangrijkste treffers van die wedstrijd vierde, werd op het laatste moment nog toegevoegd aan de leukste voetbalmomenten van 2006. De doorgewinterde coach werd even weer een jonge hond en danste als een voor zijn doen nog zeer ranke hinde langs de lijn. De liefhebber in De Mos zag naar eigen zeggen alles terugkomen waaraan hij met de Arnhemmers gewerkt had.

Hoe anders was het drie dagen later, toen NAC Breda in eigen huis de zege greep. De huppelende Aad werd ingeruild voor een chagrijnige oefenmeester die baalde van het plotse verval van zijn ploeg. Hoewel, plots? De Mos fileerde zijn verdedigers, sprak over steeds terugkerende fouten en spaarde niemand. Vitesse moest in de winterstop op zoek naar versterking in de laatste linie, want dit kon niet langer. Het was een persconferentie die qua duidelijkheid deed denken aan die van Co Adriaanse. Die kapittelde indien nodig zijn spelers al even expliciet. Al voegde Co er soms wat denigrerende termen als kleuterklas aan toe of stelde hij publiekelijk voor zijn spelers een korfbaltraining te laten volgen. Zo ver ging De Mos niet, maar zijn boodschap was helder genoeg.

Tussen de spelers die zich aangesproken mochten voelen, zat ook doelman Harald Wapenaar. De ervaren rot kende een zwak seizoen en De Mos zag weinig reden verder te gaan met de keeper. Natuurlijk was Wapenaar het er niet mee eens, maar de eerste speler die een verbanning van zijn trainer instemmend begroet moet nog geboren worden. Wapenaar koos eieren voor zijn geld en werd verlost door Sparta, dat een keeper zocht. Lekker dicht in de buurt van zijn geboorteplaats Vlaardingen ging Wapenaar op zoek naar eerherstel, terwijl Vitesse op zoek ging naar een andere keeper. In die zoektocht viel het oog van de club op Vladimir Stojkovic, een jonge doelman uit Servië. Die was bij zijn club Nantes op een zijspoor beland en wilde zijn kansen in de nationale ploeg levendig houden. Vitesse slaagde erin Stojkovic een half seizoen te huren. Club blij, speler blij. Succes verzekerd, zou je zeggen.

Maar toen was daar ineens Piet Velthuizen. Omdat de papieren van Stojkovic nog niet geregeld waren, kwam de net twintig geworden Nijmegenaar in het doel. Velthuizen maakte zijn eredivisiedebuut en deed dat verre van slecht. Sterker nog, zijn optredens waren behoorlijk overtuigend. In ieder geval overtuigend genoeg voor zijn trainer om hem gewoon te laten staan. Velthuizen keepte in de derby van Gelderland tegen NEC en stond ook vorige week in Heerenveen onder de lat. Met korte mouwen, terwijl het koud en guur was. Het maakte Velthuizen niet uit, hij had zijn podium gevonden en het Abe Lenstra stadion werd een mooi decor. Vitesse sleepte een punt weg uit Friesland, niet in de laatste plaats dankzij Velthuizen.

De keeper beleefde zijn mooiste moment in de tweede helft. Lasse Nilsson, de zelfverzekerde Zweed die zichzelf al ziet schitteren op het EK in 2008, stormde alleen op Velthuizen af. De supporters gingen er eens lekker voor zitten, de spits hoorde in zijn hoofd de tune van Pippi Langkous, die al zijn treffers begeleidt, al spelen. Plots was daar echter die dekselse keeper, die de bal van zijn voeten tikte en het feestje verpestte. Voor even dan, want daar was de volgende speler van de thuisploeg al. De door Velthuizen verwerkte bal rolde namelijk in de richting van de inlopende Gonzalo García-García. Schitterende naam, fraaie technische speler. De in Uruguay geboren aanwinst van Heerenveen zag zijn eerste half jaar in Friesland verknald worden door diverse blessures en zag zijn kans schoon. Dit werd een goal, Gonzalo matchwinnaar! De voormalige tovenaar van AGOVV Apeldoorn maakte zich in zijn hoofd al zorgen over zijn praatje met de mannen van Tien na de wedstrijd. Zou hij ze in het Spaans te woord staan of ging hij het in het Nederlands proberen? Zijn inzet werd echter op prachtige wijze gekeerd door de liggende Velthuizen, die een reflex in huis had waar de gemiddelde kat jaloers op zou worden.

Kortom, Piet Velthuizen stal de show en mocht na afloop met Tien babbelen. Het ging ook even over zijn korte mouwtjes. Die zijn alleen voor echte bikkels, stelde Piet baldadig. Steek die maar in je zak, Stojkovic! De Servische huurling begint al te morren over aan hem gedane beloftes en bekent daarmee eigenlijk al dat hij de strijd verloren heeft. Want Aad de Mos zou zichzelf niet zijn als hij Velthuizen niet gewoon lekker laat staan. Status kent De Mos niet. Jarenlange basisspelers, aanvoerders, dure of eigen aankopen, allemaal kwamen ze aan de beurt. Onur Kaya en Anduele Pryor gingen Velthuizen al voor. De Mos durft te vertrouwen op talent. Het is nog vroeg, maar Velthuizen lijkt alles in zich te hebben om nog jaren eerste keeper te zijn in Arnhem. Lef, talent en het vertrouwen van de trainer. Het markeert het veranderde klimaat bij Vitesse, waar De Mos de gezonde concurrentie heeft doen terugkeren. Eigenlijk verdient ook Aad de Mos korte mouwen, want hij durft te coachen als een bikkel. Vraag dat maar aan Velthuizen!