Het VBL-columnhoekje deel 10

quote:

TOPTRAINER

In zijn periode als trainer van Ajax was Ronald Koeman regelmatig te gast bij Voetbal Insite. Vaste analyticus Johan Derksen kreeg dan telkens de vraag voorgelegd of Ronald Koeman een toptrainer was. Altijd zei Derksen dat Koeman dat nog steeds niet was. Die bewering was destijds niet eens zo onterecht. Koeman boekte successen bij Ajax en presteerde cijfermatig het best van de recent in Amsterdam werkende coaches. Toch kon hij zijn karwei niet fatsoenlijk beëindigen en stapte hij zelf voortijdig op, al dan niet om zijn ontslag voor te zijn.

De eigenwijze jonkies botsten steeds vaker met de coach, die zich niet altijd even goed leek te kunnen inleven in spelers die de top nog moesten gaan bereiken. Daarbij ondervond hij geen steun van ervaren voetballers, want die had hij amper. Als ze er al waren, zaten ze op de bank of waren ze karakterologisch geen leiders. Uiteindelijk verloor hij de strijd, omdat hij de neuzen in Amsterdam niet meer dezelfde richting op kon krijgen. Zijn aankopen voldeden niet allemaal en daarnaast werd ook het spel minder sprankelend, hetgeen bij Ajax altijd kritiek oplevert. Vorig seizoen belandde Koeman na een rustpauze van enkele maanden in Portugal. Met Benfica presteerde hij in Europees verband wederom prima, wat hij bij Ajax ook al eens deed. Toch vond men hem wat te offensief, in tegenstelling tot de reputatie die hij in eigen land heeft. Benfica deed, mede door de gemiste landstitel, dan ook niet al te lastig toen PSV zich deze zomer meldde voor Koeman.

Wat moest PSV nu met Ronald Koeman? Menig supporter van de landskampioen vroeg het zich af. Ze hadden regelmatig gegniffeld om Koeman, als die met Ajax tegen een zeperd opliep. Bovendien kon hij ook al geen aankopen doen. Nee, Koeman was lang niet de gewenste kandidaat van de meeste fans. Moest hij dan de onder de naar Rusland vertrokken Guus Hiddink vergaarde successen gaan voortzetten? Zijn overgang uit het stadion van het licht naar de lichtstad wekte dus verbazing. Natuurlijk, als speler was hij in Eindhoven uiterst succesvol geweest. Niet alleen in Eindhoven trouwens, maar dat was nog wat anders dan zijn trainersloopbaan.

Inmiddels heeft Koeman de criticasters al redelijk de mond gesnoerd. De naam van de tsaar van de Achterhoek valt al niet zo vaak meer. Want PSV gaat onder Koeman gewoon verder waar het onder Hiddink is opgehouden. Met dit verschil dat Koeman probeert om PSV met name in thuisduels iets meer spektakel te laten bieden. Onder zijn voorganger werd er soms wel erg vlot en opzichtig op de rem gedrukt als de winst in veilige haven was, nu scoort PSV er lustig op los. Als de ploeg vanavond aftrapt tegen Vitesse heeft het al reeds veertig keer gescoord en slechts zes treffers tegen. PSV kent bovendien al veertien verschillende doelpuntenmakers, zodat het totaal niet afhankelijk lijkt van bepaalde spelers om te scoren. Een kenmerk dat Ajax onder Koeman overigens ook had. Europees is men ook al in recordtempo een ronde verder.

Natuurlijk, hij heeft weinig hoeven veranderen aan de formule. Maar het is te makkelijk om te doen alsof Ronald Koeman geen inbreng heeft gehad in dit geheel. Hij verloor immers op de valreep nog twee basisspelers en speelt met de tactiek. Hij past zijn elftal aan om een maximaal resultaat te halen, iets wat bij Ajax nooit echt gewaardeerd werd. Bevrijd van een beklemmend spelsysteem kan Koeman zichzelf zijn: een resultaattrainer met oog voor details. Gesteund door de ervaring van enkele vooraanstaande spelers gebeurt alles in Eindhoven momenteel in harmonie. Het zal een verademing zijn voor Koeman om met een gedisciplineerde groep te kunnen werken, waarin de spelers elkaar corrigeren. Precies zoals hij het zelf gewend was als speler. Ronald Koeman kent de absolute top en denkt volgens de wetten van de absolute top. Winnen telt, schoonheid komt later. Natuurlijk kan hij genieten van fraaie aanvallen, zoals Barcelona in zijn tijd deed. Maar evenzeer leerde hij dat er meerdere wegen naar de winst leiden. Hij speelde in het enige Nederlands elftal dat een internationale prijs won, terwijl het niet volgens de nationale maatstaven opereerde. Schoonheid is vergankelijk, resultaten blijven eeuwig staan.

Een gedachte die men in Eindhoven inniger omarmt dan in Amsterdam. Hij moet genoten hebben toen zijn PSV in Amsterdam won op de daar meest verfoeide manier. Gegniffeld hebben om Henk ten Cate, die de treffer van Simons eigenlijk niet wilde tellen. Het is inmiddels zover dat je, wellicht afgezien van Ajax, AZ en Feyenoord, eigenlijk geen ploeg meer kan bedenken die PSV in eigen land echt schade kan berokkenen. Goed, een bedrijfsongevalletje zal nog wel voorkomen, maar Koeman lijkt stevig op koers richting een volgende landstitel. Ondertussen ziet hij hoe bepaalde spelers bij Ajax nog altijd in oude fouten vervallen en zichzelf uit de wedstrijd voetballen. Misschien moet Johan Derksen volgende keer maar eens vaststellen dat Ronald Koeman inmiddels wel degelijk is uitgegroeid tot een toptrainer.

quote:

Op vrijdag 1 december 2006 13:52 schreef Door_passie_gedreven het volgende:

[..]

Ik vind het een beetje makkelijk om Ronald Koeman een toptrainer te noemen nadat hij een paar maanden PSV goed onderhouden heeft, zijn voornaamste taak is geweest om het kunstwerk van Hiddink te beschermen en niet te laten beschadigen. Natuurlijk zal hij ook een bijdrage gehad hebben, maar om al van een toptrainer te spreken... Dat vind ik veel te vroeg en zeker met zijn wanprestaties bij Vitesse, Ajax en Benfica in gedachte nemend... Verder leuke column, vermakelijk geschreven

quote:

FIRELLI

Wie hier in de regio wedstrijden van amateurclubs bezoekt, moet hem kennen. Federico Firelli, Braziliaan van geboorte. Hij woont al sinds zijn tiende in Nederland, vertelt hij aan wie het maar wil horen. Vrijwel niemand kent zijn voornaam, helemaal niemand gebruikt die. Hij heet Firelli, voor iedereen. Een jaar of dertig, lichtgebruinde huid, zwarte krulletjes en een klein baardje. Firelli oogt als een artiest, wat hij vaak zelf nog wat probeert te benadrukken door een zonnebril, op sommige dagen nonchalant vastgepind in de krullenbol. Zelf voetbalt hij ook nog, bij een tweedeklasser op zaterdag. Maar iedereen kent hem toch vooral vanwege zijn verhalen.

Want vertellen, dat kan Firelli! Hij is het type dat altijd een verhaal klaar heeft, maakt niet uit waar of wanneer je hem treft. Firelli praat met iedereen, heeft overal vrienden en loert altijd net iets te lang naar je vriendin. Maar dat vergeef je hem dan wel weer, zo is het ook. Firelli leidt een druk bestaan. Wat hij nou precies doet is iedereen onbekend, maar zijn GSM rinkelt voortdurend en hij is altijd onderweg. Ooit vertelde hij me dat hij, nadat hij op zijn achttiende zijn rijbewijs behaalde, eigenlijk altijd wel ergens heen moet rijden. Dan komt hij langs in zijn Cabriolet en toetert hij. Als hij tenminste niet druk in gesprek is.

Mocht iemand je vragen een bezigheid van Firelli te noemen, dan is er wel één die iedereen hier in de regio je zal geven. Firelli bezoekt namelijk Braziliaanse profvoetballers in Nederland, maakt niet uit waar ze opduiken. Van Kerkrade tot Groningen, Firelli komt bij ze thuis of gaat ergens met ze eten. Dan vertelt hij ze over Nederland. Over de cultuur die hier heerst, over de voetbalhistorie. Die spelers vinden dat volgens Firelli altijd fijn, ook al omdat ze dan even lekker ongedwongen in het Portugees kunnen communiceren met iemand. Wie het niet gelooft, krijgt altijd het mapje te zien. Hét mapje. Het valt inmiddels bijna uit elkaar, zoveel foto’s van Firelli met Braziliaanse spelers in Nederland zitten erin. Het begon ooit met Ronaldo, maar wie goed kijkt ontwaart andere bekende namen als Leonardo, Marcio Santos, Alex, Gomes en Wamberto. Tussendoor moet je soms goed denken wie die jongen naast Firelli dan ook alweer was. Hij somt ze dan voor je op: Marcos, Somalia, Hugo, Jean, Leandro, Marquinho, Marilia. “Was niet echt een succes toch, die jongen?” Je kan het hem vragen, maar altijd zegt hij: “Verkeerd gebruikt en geen vertrouwen.”

Afgelopen zaterdag zag ik Firelli weer. Hij had zelfs tijd voor een praatje. Nieuwsgierig vroeg ik naar zijn mapje, benieuwd naar zijn laatste aanwinst. Het verbaasde me niet dat ik een foto te zien kreeg van Firelli in, naar eigen zeggen, een geweldig restaurant in Heerenveen. Naast hem zat Afonso Alves, momenteel topscorer in de eredivisie. “Goeie speler wel, die Alves,” zeg ik. Firelli knikt. “Wat wil je dan? Braziliaan natuurlijk!” Hij voegt eraan toe dat Heerenveen met hem heeft gesproken over de transfer. “Destijds hebben ze me wel eens gebeld, over Rafael.” Ik peins. Dan weet ik het. “Die jongen die in Finland zoveel goals maakte?” Opnieuw knikt Firelli. “Totaal verkeerd gebruikt. Geen vertrouwen ook. Maar ik heb ze ook gezegd dat ze met Alves geen problemen zouden krijgen. Toen gingen ze overstag.” In de loop der jaren heb ik geleerd de verhalen van Firelli met een korreltje zout te nemen, maar dit zou me niet zo verbazen. Hij wordt wel vaker gebeld door clubs.

Hij gaat dan naar de spelers toe en probeert ze te helpen bij de aanpassing in Nederland. Toch heeft hij daar een uitgesproken mening over. De meeste Nederlandse clubs doen het volgens hem totaal verkeerd. “Ze halen een Braziliaan omdat ze hopen spektakel binnen te halen en vervolgens willen ze hem alles afleren. Haal dan een Nederlander. Je kunt geen Braziliaan halen om daarna Brazilië uit hem te willen slaan. Dat kan niet. Wij zijn nu eenmaal net iets anders. Zoals ik ook ziek word van dat gezeur over luiheid. Wij Brazilianen hebben gewoon de tijd.”

In de sportkrant van maandag las ik dat Firelli voor zijn eigen club zaterdag twee keer had gescoord, alvorens zich te laten vervangen. “Ik heb een afspraak met de topscorer van Nederland”, zo werd hij geciteerd. Daarnaast een foto van Firelli die met zijn GSM al in de hand, het trainingsjack half aan, het veld afwandelt. Ik grinnik. Firelli maakt gewoon zijn eigen tijd. Zijn landgenoten op het veld zijn vaak al even kleurrijk. Ik hoop maar dat zijn mapje nog veel dikker mag worden.

quote:

ZOMAAR TWEE SPITSEN

Deze week las ik twee interviews in de krant, met zomaar twee spitsen. Qua leeftijd ontlopen ze elkaar nauwelijks iets, maar hun loopbaan verschilt hemelsbreed. De eerste stond ooit te boek als het grootste talent van Ajax, terwijl de tweede altijd heeft moeten strijden tegen vooroordelen. Van hem werd steeds gedacht dat hij het niveau niet aan zou kunnen.

Brutil Hosé, want dat is de eerste waar het hier om gaat, zou bij Ajax gaan uitgroeien tot een wereldspits. Hij maakte deel uit van een fantastisch A1 elftal, dat elke tegenstander oprolde en ongeslagen kampioen werd. Zelfs als ze slecht speelden wonnen ze nog met 6-0, liet Hosé in het interview optekenen. De Antilliaan was de blikvanger in dit wonderelftal, dat sprookjesachtig voetbal koppelde aan monsterzeges. Zoals gebruikelijk met grote talenten debuteerde hij dan ook al op jonge leeftijd in het eerste elftal van de Amsterdammers. Daar liep het spaak.

Waarom Hosé het niet haalde, is nooit echt duidelijk geworden. Zelf houdt hij het er op dat hij nog niet klaar was voor de stap en geen nee kon zeggen. Tegen wie en waarom vertelde hij niet. Opvallend genoeg zijn de meeste andere Godenzoontjes van destijds ook nooit echt doorgebroken. Er zijn er nog wel die actief zijn in het profvoetbal, maar de echte top hebben ze geen van allen bereikt. Alleen Andy van der Meyde was basisspeler bij de Amsterdammers en verdiende een transfer naar Internazionale. Waar hij het overigens ook niet kon maken. Van der Meyde kwijnt nu min of meer weg bij Everton en is ook al niet meer in beeld bij Oranje. De rest struikelde net als Hosé op de lange weg naar de top. Misschien is de gouden lichting overschat en waren de tegenstanders gewoon veel zwakker. Het kan allemaal. Toch blijft het vreemd dat Hosé daarna ook bij andere profclubs nooit echt kon overtuigen en inmiddels op zondagmiddag zijn wedstrijden speelt voor hoofdklasser Haaglandia. Jaren geïnvesteerd in een droom die inmiddels wel vervlogen is.

Voor Danny Koevermans bestond deze droom eigenlijk nooit echt. Hij bleef tot op relatief hoge leeftijd actief voor zijn eigen amateurclubje, het Schiedamse Excelsior ’20. De Koef had lol, leefde het leven van de meeste jongeren en zat niet in het strakke keurslijf dat meespelen in de jeugd van een topclub met zich meebrengt. Nooit noemde men hem het grootste talent van Nederland. Weg van die druk maakte Koevermans uiteindelijk toch zijn entree in het betaald voetbal. Bij Sparta Rotterdam ontwikkelde hij zich, dichtbij zijn geliefde Schiedam, tot een zeer doeltreffende eerste divisie spits. In het seizoen waarin Sparta promoveerde vormde hij een droomvoorhoede voor de begrippen van dat niveau, samen met Riga Mustapha en Ricky van den Bergh. Ze scoorden samen rond de zeventig goals. Maar een gouden voorhoede, dat is nog wat anders dan een gouden lichting.

De promotie maakte Koevermans niet mee. Louis van Gaal, die in 1995 met een jeugdig Ajax de wereld veroverde, wilde hem namelijk hebben bij zijn nieuwe club AZ. De man met het notitieblok, bekend om zijn geniale persconferenties, heeft namelijk ook een zwak voor Sparta. In zijn voetballoze periode bekeek Van Gaal die club wel eens en daar viel Koevermans hem op. Niet als basisspeler, maar als ideaal breekijzer. Technisch verzorgd voetballende teams kunnen namelijk een impuls krijgen van een invaller die een radicale stijlbreuk mogelijk maakt. Toch twijfelden veel kenners aan de aankoop van Van Gaal. Die Koevermans, die was niet goed genoeg voor de top van de eredivisie.

Inmiddels laat hij zien dat iedereen zich heeft vergist. Sinds dit seizoen speelt AZ met twee spitsen en Koevermans geniet met volle teugen. In de voorbereiding scoorde hij al aan de lopende band, nu is hij clubtopscorer in de eredivisie. Hij is als voetballer enorm gegroeid, getuige het feit dat hij tegenwoordig moeiteloos mee lijkt te draaien in het Alkmaarse combinatievoetbal. Dus lonkt nu zelfs het Nederlands elftal. Waarmee de loopbaan van Koevermans een parallel vertoont met die van Dirk Kuijt. Ook bij die Katwijkse spits, pas betrekkelijk laat in het profvoetbal beland, werd bij elke stap omhoog getwijfeld aan zijn kunnen. Kuijt haakte telkens aan en Koevermans lijkt, in lager tempo en op iets lager niveau, ook te doen. Hij zal misschien niet in de Engelse top belanden, maar de subtop lijkt zeker mogelijk. Als hij al vertrekken wil uit Alkmaar.

Brutil Hosé zou willen dat voor hem deze keuzemogelijkheid nog zou bestaan. Waar Koevermans overal heen kan, is voor Hosé het boek vermoedelijk al dicht. Brutil Hosé beleefde door het voetbal ongetwijfeld een aardige jeugd, die hem op vele plaatsen van Europa bracht. Danny Koevermans beleefde minstens zo’n fijne jeugd, maar dan op een andere manier. Voor hem is er echter een nog mooier heden en een fijne blik op de toekomst bijgekomen. Waarmee maar weer eens duidelijk wordt dat in het voetbal talent niet allesbepalend is.