Vrouwen die vluchten voor gewelddadige partner steeds vaker ondergebracht in hotels
Vrouwen die vluchten voor huiselijk geweld komen door een tekort aan noodopvang steeds vaker terecht in hotels. Vorig jaar moesten vrouwen ten minste 240 keer uitwijken naar een hotel, zo blijkt uit een inventarisatie van Nieuwsuur. Een verblijf in een regulier hotel kan leiden tot gevaarlijke situaties.
Internationaal is afgesproken dat elk land op tienduizend inwoners ten minste één noodopvangplek voor slachtoffers van huiselijk geweld moet hebben. Voor Nederland betekent dat 1800 plekken. Maar Nederland heeft op dit moment maar zo'n duizend opvangplekken.
'Geen beveiligers'
Ook voor Joyce (haar echte naam is bekend bij de redactie) was er geen noodopvang. Ze werd jarenlang mishandeld door haar echtgenoot. Als ze uiteindelijk besluit hulp te zoeken, kan ze alleen terecht in een hotel. Dat voelt voor haar heel onveilig. "Er zijn geen beveiligers, alleen zo'n dame bij de balie. Hij kon eigenlijk ieder moment binnenkomen. Dat was een eng idee."
Ze werd door haar man fysiek en mentaal mishandeld. "Het kwam zo ver dat ik een zelfmoordpoging deed", vertelt ze. "Hij heeft mijn voet op vier verschillende plekken gebroken en ik heb een kind verloren. Ik was drie maanden zwanger, maar werd zo zwaar mishandeld, dat ik het ben kwijtgeraakt."
Maar Joyce voelt zich in het hotel aan haar lot overgelaten en geïsoleerd. Daardoor krijgt ze toch weer contact met haar man. "Ik had niemand, ik kende niemand. Hij bleef maar bellen, sms'en sturen en mailtjes sturen met verschillende e-mail adressen. Op een gegeven moment brak ik. Ook door zijn lieve woordjes, wat hij altijd doet. We hebben het goedgemaakt. Ik ben teruggegaan."
Concurreren voor opvang
Het demissionaire kabinet stelde op Prinsjesdag 12 miljoen euro beschikbaar voor meer vrouwenopvang. Daarmee kunnen slechts 150 extra plekken worden gerealiseerd. Een druppel op een gloeiende plaat, zegt Maarten Hijink, directeur van branchevereniging Valente, voor organisaties die hulp en begeleiding bieden aan kwetsbare mensen. "Dit is volstrekt niet uit te leggen voor een land als Nederland."
Nederland werd in oktober nog op de vingers getikt in een rapport van de Raad van Europa. De Nederlandse aanpak als het gaat om het beschermen van vrouwen schiet ernstig tekort, stelt het rapport. Onder meer als het gaat om de crisisopvang.
Hijink hoort dagelijks van organisaties dat het vinden van een opvangplek een strijd is. "Je wilt niet dat vrouwen met elkaar moeten concurreren voor een plek. En dat organisaties bij de intake elke dag voor moeilijke beslissingen komen te staan: wie wel een plekje en wie naar een hotel? Je wilt iemand in nood direct een veilige plek kunnen geven."
Inventarisatie
Opvangorganisaties laten Nieuwsuur weten dat in totaal dus 240 keer is gebruikgemaakt van een hotel. Vrouwen en kinderen tellen daarbij samen als één. Daarnaast blijkt uit de landelijke monitor van Valente dat het aantal personen dat van hotels gebruikmaakte tussen 2022 en 2023 met circa 20 procent toenam. Valente krijgt sterke signalen dat deze stijgende trend zich ook in 2024 heeft voortgezet.
Dat de vraag naar opvang is toegenomen, komt ook omdat slachtoffers van huiselijk geweld eerder aan de bel trekken en vaker hulp zoeken. Er is meer aandacht voor, ook voor femicide, vrouwenmoord. Dat leidt tot meer meldingen, merkt ook de burgemeester van Rijkswijk, Huri Sahin. Ze riep vrouwen op zich rechtstreeks bij haar te melden als ze te maken hebben met huiselijk geweld. Ze ontving tientallen e-mails. "Het zijn heel alarmerende berichten. Het raakt me vooral als mensen al zoveel hebben geprobeerd. Dan denk ik: dan doen we iets niet helemaal goed. Met alle goede bedoelingen die er zijn."
Prioriteit
De vrouwen die haar mailen, nodigt de burgemeester uit op haar kantoor. Samen met instanties zoekt ze per geval naar een oplossing. "Het gaat soms om leven en dood, om vrouwen die in doodsangst verkeren. Dan moet je iemand echt die veilige plek kunnen bieden."
Maar ook in Rijswijk is er een tekort aan noodopvang. Sahin vindt dat er landelijk meer aandacht moet komen en dat het Rijk meer geld moet uittrekken voor noodopvang.. "Je moet ze beschouwen als een prioriteit die altijd moet worden opgevangen. In de vrouwenopvang, waar professionele begeleiding is. Niet in een hotelkamer."
Joyce moest uiteindelijk een tweede keer vluchten voor haar inmiddels ex-man. Ze heeft sinds kort een eigen huis, maar is nog elke dag bang. "Ik moet altijd over mijn schouder kijken en kan niet naar bepaalde plekken. Ik moet op mijn hoede blijven. Dat is eng." Als ze niet was weggegaan, was ze er niet meer geweest, zegt ze. "De dag dat hij mijn voet brak, zei hij er nog achteraan: 'dit was voor je hoofd bedoeld'. Dus dan had ik hier sowieso niet meer gezeten."
Maar Joyce voelt zich in het hotel aan haar lot overgelaten en geïsoleerd. Daardoor krijgt ze toch weer contact met haar man. "Ik had niemand, ik kende niemand. Hij bleef maar bellen, sms'en sturen en mailtjes sturen met verschillende e-mail adressen. Op een gegeven moment brak ik. Ook door zijn lieve woordjes, wat hij altijd doet. We hebben het goedgemaakt. Ik ben teruggegaan."
Het probleem is Joyce zelf, niet de opvang in een hotel.
Waarom moet de overheid dit oplossen? Want van oplossen is hier geen sprake, wel?quote:Sahin vindt dat er landelijk meer aandacht moet komen en dat het Rijk meer geld moet uittrekken voor noodopvang.. "Je moet ze beschouwen als een prioriteit die altijd moet worden opgevangen. In de vrouwenopvang, waar professionele begeleiding is. Niet in een hotelkamer."
Je moet voor de gein Life at the bottom van Theodore Dalrymple lezen. Dan begrijp je beter waarom dit speelt.
quote:A number of chapters discuss the "ferocious young egoist" that is meant to represent male youths who are violent and obsessive toward their significant others. Dalrymple also writes about his views on the "destruction of...family ties," arguing that without family ties it is nearly impossible to rise out of the underclass.[13] These issues, among others, are described as resulting from the "intellectual foundation...[which] makes a permanent underclass possible." This is meant to be directed against intellectuals and liberals that form the many ideas absorbed into the mentality of the underclass.[14]
Neo-liberalisten denken in 'vrijheid tégen bescherming'. Behalve als er een hypothetisch en miniscuul risico van een talking point is waar je praktisch niemand tegen kunt beschermen.quote:Op maandag 3 november 2025 07:49 schreef miss_sly het volgende:
Wat een reacties. We moeten onze vrouwen beschermen, wordt zo vaak geroepen door islamofobe mannen, maar als vrouwen bescherming nodig hebben, ligt het aan de vrouwen en moeten ze níet zaniken.
De comments hier en een voorbeeld van een 94-jarige vrouw met gebroken botten in de VS die nog iedere dag tegen beter weten in aan het solliciteren is.
En dat alleen omdat men bestrijdt dat op zn minst de lichtjaarmiljardairs zoals Musk en Bezos meer belasting moeten afdragen.
Dit begrijp ik echt niet. Soort emotioneel gegijzeld ofzo.quote:Op zondag 2 november 2025 21:41 schreef Kim-Holland het volgende:
Als ze uiteindelijk besluit hulp te zoeken, kan ze alleen terecht in een hotel. Dat voelt voor haar heel onveilig. "Er zijn geen beveiligers, alleen zo'n dame bij de balie. Hij kon eigenlijk ieder moment binnenkomen. Dat was een eng idee."
Maar Joyce voelt zich in het hotel aan haar lot overgelaten en geïsoleerd. Daardoor krijgt ze toch weer contact met haar man. "Ik had niemand, ik kende niemand. Hij bleef maar bellen, sms'en sturen en mailtjes sturen met verschillende e-mail adressen. Op een gegeven moment brak ik. Ook door zijn lieve woordjes, wat hij altijd doet. We hebben het goedgemaakt. Ik ben teruggegaan."
Het probleem is Joyce zelf, niet de opvang in een hotel.
Wat niet?quote:
Dat terug gaan. Vanwege de lieve woordjes. Terwijl ze kennelijk doodsbang voor hem is.quote:
Ik denk dat dat moeilijk te snappen is als je nooit in een gewelddadige of misbruikrelatie gezeten hebt.quote:
De man in dergelijke relaties (en soms ook de vrouw overigens waarbij de man als slachtoffer in dezelfde positie zit) is vaak een zeer overtuigende manipulatie en heel goed in staat het slachtoffer het gevoel te geven dat hij/zij echt gaat veranderen en dat er echt geen plek is waar het slachtoffer ooit echt veilig zal zijn.
Better the devil you know.
Dat was blijkbaar beter dan alleen op een hotelkamer zitten waar de receptioniste zeker wel iets had kunnen betekenen. Maar het was niet goed genoeg voor mevrouw.quote:
Zelfs een eigen huis maakt dat ze zich niet veilig voelt en als ze buiten is elke keer over haar schouder moet kijken.
Ik begrip niet waarom het verblijf in een hotel daar schuldig aan is behalve dat het gemakkelijk is om iets of een ander de schuld geven van je eigen stupiditeit. [in dit geval door terug te gaan naar een vent waarvoor je moest vluchten]
Maar goed, heel veel luitjes die het er niet mee eens zijn en de vrouw geen enkele eigen verantwoordelijkheid willen laten dragen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Kim-Holland op 03-11-2025 08:24:21 ]
Ik ook niet. Maar toch gebeurt het.quote:Op maandag 3 november 2025 08:02 schreef capricia het volgende:
[..]
Dit begrijp ik echt niet. Soort emotioneel gegijzeld ofzo.
Aan professionele hulpverlening om ermee te dealen.
En alleen in een hotel zitten is ook zonder hulpverlening. In ieder geval níet laagdrempelig bereikbaar zoals in een opvang voor vrouwen in dergelijke situaties.quote:Op maandag 3 november 2025 08:10 schreef Hexagon het volgende:
[..]
Ik ook niet. Maar toch gebeurt het.
Aan professionele hulpverlening om ermee te dealen.
Daarom is een hotel geen goed idee.
Die vrouw is zonder meer labiel.quote:Op maandag 3 november 2025 08:08 schreef Kim-Holland het volgende:
[..]
Dat was blijkbaar beter dan alleen op een hotelkamer zitten waar de receptioniste zeker wel iets had kunnen betekenen. Maar het was niet goed genoeg voor mevrouw.
Zelfs een eigen huis maakt dat ze zich niet veilig voelt en als ze buiten is elke keer over haar schouder moet kijken.
Ik begrip niet waarom het verblijf in een hotel daar schuldig aan is behalve dat het gemakkelijk is om iets of een ander de schuld geven van je eigen stupiditeit. [in dit geval door terug te gaan naar een vent waarvoor je moest vluchten]
Maar goed, heel veel luitjes die het er niet mee eens zijn en de vrouw geen enkele eigen verantwoording willen laten dragen.
Maar ook labiele vrouwen hoeven niet te worden overgeleverd aan grillen van zo'n man.
Dat hoeft ook niet. Een labiele vrouw kan aan zichzelf gaan werken om minder labiel te zijn en om onafhankelijk te worden van een vent met zijn grillen.quote:
[..]
Die vrouw is zonder meer labiel.
Maar ook labiele vrouwen hoeven niet te worden overgeleverd aan grillen van zo'n man.
Ik laat het hierbij want ik heb geen zin in een gebed zonder eind waarbij de vrouw alleen als slachtoffer gezien wordt en zelf geen enkele moeite hoeft te doen om de cirkel van geweld te doorbreken als ze die kans krijgt.
Het punt is dat de constatering dat deze vrouw zich niet optimaal gedraagt, niet een reden is om dan maar niet kritisch naar het beleid te kijken.quote:
[..]
Dat hoeft ook niet. Een labiele vrouw kan aan zichzelf gaan werken om minder labiel te zijn en om onafhankelijk te worden van een vent met zijn grillen.
Ik laat het hierbij want ik heb geen zin in een gebed zonder eind waarbij de vrouw alleen als slachtoffer gezien wordt en zelf geen enkele moeite hoeft te doen om de cirkel van geweld te doorbreken als ze die kans krijgt.
Een dergelijke vrouw is psychisch gewoon niet in orde, het is goed daar in het beleid rekening mee te houden.
Zo'n man zou toch al lang een straatverbod en een celstraf moeten hebben. Krijgen die mannen nog iets van hulp? Agressiebeheersing enzo.
Natuurlijk moet de vrouw moeite doen als ze de kans krijgt.quote:
[..]
Dat hoeft ook niet. Een labiele vrouw kan aan zichzelf gaan werken om minder labiel te zijn en om onafhankelijk te worden van een vent met zijn grillen.
Ik laat het hierbij want ik heb geen zin in een gebed zonder eind waarbij de vrouw alleen als slachtoffer gezien wordt en zelf geen enkele moeite hoeft te doen om de cirkel van geweld te doorbreken als ze die kans krijgt.
Maar alleen in een hotel gestopt worden, is niet voldoende. Ze is dan niet onder de invloedsfeer van de man in kwestie uit en er is geen achtervang voor als hij haar weet te bereiken. Er is geen hulpverlening, ze is weer op zichzelf aangewezen terwijl ze zich voldoende veilig en gesteund moet voelen om zichzelf aan te pakken en sterk te maken zodat hij geen vat meer op haar heeft.
Bedenk ook, dat een vrouw op een gegeven moment het gevoel kan hebben dat ze beter bij hem terug kan gaan omdat ze dan juist zal overleven.quote:
[..]
Natuurlijk moet de vrouw moeite doen als ze de kans krijgt.
Maar alleen in een hotel gestopt worden, is niet voldoende. Ze is dan niet onder de invloedsfeer van de man in kwestie uit en er is geen achtervang voor als hij haar weet te bereiken. Er is geen hulpverlening, ze is weer op zichzelf aangewezen terwijl ze zich voldoende veilig en gesteund moet voelen om zichzelf aan te pakken en sterk te maken zodat hij geen vat meer op haar heeft.
De terreur stopt weer (tijdelijk) als ze terug gaat.
Mensen snappen niet wat het met een mens doet een tijdje te worden gestalkt, lastig gevallen, bedreigd, mishandelt op het moment dat je een relatie verbreekt. Dat niks helpt die persoon te stoppen, alleen te doen wat hij wil: terug gaan. Want dan is er weer rust. Ook al is het tijdelijk, maar zelfs die optie kan even aantrekkelijker zijn.
Precies, zoals ik al zei: better the devil you know.quote:
[..]
Bedenk ook, dat een vrouw op een gegeven moment het gevoel kan hebben dat ze beter bij hem terug kan gaan omdat ze dan juist zal overleven.
De terreur stopt weer (tijdelijk) als ze terug gaat.
Mensen snappen niet wat het met een mens doet een tijdje te worden gestalkt, lastig gevallen, bedreigd, mishandelt op het moment dat je een relatie verbreekt. Dat niks helpt die persoon te stoppen, alleen te doen wat hij wil: terug gaan. Want dan is er weer rust. Ook al is het tijdelijk, maar zelfs die optie kan even aantrekkelijker zijn.
Bovendien denk je dan dat je, als je je maar goed gedraagt zoals hij wil, hij je niets meer aan zal doen. Terwijl je diep van binnen ook wel weet dat jouw gedrag daar weinig mee te maken heeft. Maar die omslag moet je maken, en dat kun je niet in je eentje in een hotel waar je nog steeds constant bang bent en er geen adequate achtervang is.
Als je het meer wilt proberen te begrijpen kan ik de serie "maid" aanraden op Netflix. Die laat goed zien waarom vrouwen terug gaan.quote:
[..]
Dat terug gaan. Vanwege de lieve woordjes. Terwijl ze kennelijk doodsbang voor hem is.
Die bescherming is extra bescherming, vrouwen moeten zichzelf ook zoveel mogelijk beschermen. Je krigt geen bodyguards zodat je je in allerlei gevaarlijke situaties kan begeven en dan mogen wij mannen het weer oplossen.quote:
Wat een reacties. We moeten onze vrouwen beschermen, wordt zo vaak geroepen door islamofobe mannen, maar als vrouwen bescherming nodig hebben, ligt het aan de vrouwen en moeten ze níet zaniken.
Ik vind niet dat je je hele leven hoeft te lijden of voor je leven te moeten vrezen vanwege één foute partnerkeuze, maar het is wel de vrouws partnerkeuze en als je daar dan na een incident weer naar teruggaat dan houdt het ook een keer op.
Bekijk deze YouTube-video
Je hebt blijkbaar geen vrienden en familie bij wie je terecht kan, je krijgt notabene een hotel alsof dat niets kost, en dan moeten we ook nog iets tegen je eenzaamheid organiseren en in professionele begeleiding voorzien? De hotelkamer is bescherming, dat is de hulp die je krijgt bij het dealen met je eigen shit, hulp betekent niet dat je zelf niet meer met je eigen shit hoeft te dealen. Hou eens op met vrouwelijke hulpeloosheid cultiveren.
Je hebt duidelijk geen idee waar je over praat. Je zult je er ook niet in verdiept hebben.quote:
[..]
Die bescherming is extra bescherming, vrouwen moeten zichzelf ook zoveel mogelijk beschermen. Je krigt geen bodyguards zodat je je in allerlei gevaarlijke situaties kan begeven en dan mogen wij mannen het weer oplossen.
Ik vind niet dat je je hele leven hoeft te lijden of voor je leven te moeten vrezen vanwege één foute partnerkeuze, maar het is wel de vrouws partnerkeuze en als je daar dan na een incident weer naar teruggaat dan houdt het ook een keer op.
Bekijk deze YouTube-video
Je hebt blijkbaar geen vrienden en familie bij wie je terecht kan, je krijgt notabene een hotel alsof dat niets kost, en dan moeten we ook nog iets tegen je eenzaamheid organiseren en in professionele begeleiding voorzien? De hotelkamer is bescherming, dat is de hulp die je krijgt bij het dealen met je eigen shit, hulp betekent niet dat je zelf niet meer met je eigen shit hoeft te dealen. Hou eens op met vrouwelijke hulpeloosheid cultiveren.
In veel gevallen zijn er inderdaad geen vrienden en familie meer om op terug te vallen, omdat een dergelijke partner (zowel mannen als vrouwen, want die zijn er ook) vakkundig zorgen dat je alle banden verbreekt en zij de enige zijn waar je nog op terug kunt vallen.
Ik ga met jou verder niet in discussie, want jij en ik staan echt lijnrecht tegenover elkaar. Daar kan ik mee leven.
Ach, het wij-zij verhaal weer.quote:
[..]
Die bescherming is extra bescherming, vrouwen moeten zichzelf ook zoveel mogelijk beschermen. Je krigt geen bodyguards zodat je je in allerlei gevaarlijke situaties kan begeven en dan mogen wij mannen het weer oplossen.
Ik vind niet dat je je hele leven hoeft te lijden of voor je leven te moeten vrezen vanwege één foute partnerkeuze, maar het is wel de vrouws partnerkeuze en als je daar dan na een incident weer naar teruggaat dan houdt het ook een keer op.
Bekijk deze YouTube-video
Je hebt blijkbaar geen vrienden en familie bij wie je terecht kan, je krijgt notabene een hotel alsof dat niets kost, en dan moeten we ook nog iets tegen je eenzaamheid organiseren en in professionele begeleiding voorzien? De hotelkamer is bescherming, dat is de hulp die je krijgt bij het dealen met je eigen shit, hulp betekent niet dat je zelf niet meer met je eigen shit hoeft te dealen. Hou eens op met vrouwelijke hulpeloosheid cultiveren.
Ik kan mij echt wel inleven in het terug gaan naar een slechte (ex)partner omdat dat bekendterrein is, want ook kan dat een soortement van veilig gevoel geven... je weet namelijk wat er kan komen..
Alleen in een hotel niet! plus geen mensen/lot genoten waar je (gezellig) mee kunt kletsen, even je gedachten verzetten.
Het is echt een slechte oplossing, een hotel op zich dan... maar beter dan geen oplossing. Al ben ik stevig van mening dat ze echt wel wat meer mogen investeren in zowel de opvang voor dames als die van heren.
En liever een plek aan een vrouw dan aan een man, een man is niet direct een prooi als hij op straat zou moeten leven, anders dan aan de drugs/joinen van een criminele club onder druk. Dat is voor vrouwen compleet anders.
Zelf heb ik jaren in de dak en thuislozen opvang gewerkt (niet in een vrouwenhuis, wel een paar keer op bezoek geweest) en weet dat het altijd super vol was in de vrouwen opvang (wij kregen ook 's nachts wel eens dames binnen in het slaaphuis die na sluitingstijd binnen mochten komen, dames met een nachtelijk beroep). Die kregen dan ook gewoon een aparte kamer.. (ja de wereld is vreemd)
Dus al met al een begrijpelijke situatie, niet logisch maar zeker begrijpelijk.
Het is trouwens altijd erg vermakelijk om te lezen hoe mensen er over denken die er naar mijn inziens compleet geen ervaring mee hebben op welke manier dan ook, de gedachtegangen... lol
Waarom gaat die man niet maar naar familie of vrienden, of desnoods een opvang om af te koelen? Met desnoods een enkelbandje om in de gaten te houden dat hij niet in de buurt komt van de vrouw.
Wellicht blijkt straks dat haar ex allochtoon is. Dan zit dit topic zo in deel 3.quote:
Wat een reacties. We moeten onze vrouwen beschermen, wordt zo vaak geroepen door islamofobe mannen, maar als vrouwen bescherming nodig hebben, ligt het aan de vrouwen en moeten ze níet zaniken.
Dan moeten 'we' haar wel beschermen, natuurlijk.quote:
[..]
Wellicht blijkt straks dat haar ex allochtoon is. Dan zit dit topic zo in deel 3.
Op zich ook niet zo vreemd hoor. Het adres is natuurlijk bekend bij de persoon die voor de problemen zorgt en kan zelfs gemakkelijk vrienden langs sturen (ja dat gebeurd echt). Dus is het de meest logische keuze om de vrouw UIT die situatie en herinneringen te halen. Zorgt voor meer rust dan je denkt.quote:
Het blijft eigenlijk nog steeds vreemd dat juist de vrouwen die worden mishandeld en bedreigd maar hun huis uitmoeten, vaak samen met hun kinderen.
Waarom gaat die man niet maar naar familie of vrienden, of desnoods een opvang om af te koelen? Met desnoods een enkelbandje om in de gaten te houden dat hij niet in de buurt komt van de vrouw.
Dus is het verplaatsen van vrouw en eventuele kind(eren) de meest logische zet, veel veiliger.
Dat iemand een andere mening en gedachtengang heeft dat niet standaard is bij het gros van de reageerders betekent niet dat diegene geen enkele ervaring heeft. De arrogantie!quote:
Het is trouwens altijd erg vermakelijk om te lezen hoe mensen er over denken die er naar mijn inziens compleet geen ervaring mee hebben op welke manier dan ook, de gedachtegangen... lol
Het is een keuze om je als slachtoffer te gedragen en geen eigen verantwoordelijkheid te nemen in het leven.
Zolang vrouwen dit niet leren en maar blijven wijzen naar anderen en/of instanties die hen willen helpen, [ook al is het even niet ideaal zoals een hotelkamer wanneer vrouwenopvang vol zit] zal er geen oplossing komen!
Probleem is dat veel vrouwen niet alleen kunnen en durven te zijn en zich op geen enkele manier weten hoe ze zichzelf bezig moeten houden [zie ook het verhaal van Joyce] en ze dus zich volledig afhankelijk maken/opstellen tov de man.
Dan sta je sowieso al met 10-0 achter.
En nog een aanvulling; de vrouwen die wél in een officieel BVML huis zaten zijn evengoed vermoordt door hun exen. {Joeweela en nog een dame maar kom even niet op haar naam, de Syrische mevrouw] Ik geloof dat ze beiden alsnog contact hebben gehouden met hun exen. Sja..
Correct, maakt het nog steeds vermakelijk met hoe de realiteit vaak werkt. (wil niet zeggen dat het altijd goed is, maar goed).quote:
Dat iemand een andere mening en gedachtengang heeft dat niet standaard is bij het gros van de reageerders betekent niet dat diegene geen enkele ervaring heeft. De arrogantie!
ps. had het beter anders kunnen verwoorden, is echter niet arrogant bedoeld!
Tuurlijk, wil niet zeggen dat iedereen dit ook zomaar even kan, daar is soms echt hulp bij nodig.quote:Het is een keuze om je als slachtoffer te gedragen en geen eigen verantwoordelijkheid te nemen in het leven.
Agreed, maar ze heten niet allemaal Joyce. En wat ik schreef, ook mishandelingen kunnen gezien worden als 'veilig', ik snap dat dat vreemd klinkt maar psychisch kan dit gewoon, en krijg dat maar eens uit de mens...quote:Zolang vrouwen dit niet leren en maar blijven wijzen naar anderen en/of instanties die hen willen helpen, [ook al is het even niet ideaal zoals een hotelkamer wanneer vrouwenopvang vol zit] zal er geen oplossing komen!
Probleem is dat veel vrouwen niet alleen kunnen en durven te zijn en zich op geen enkele manier weten hoe ze zichzelf bezig moeten houden [zie ook het verhaal van Joyce] en ze dus zich volledig afhankelijk maken/opstellen tov de man.
Dan sta je sowieso al met 10-0 achter.
- Ik kon mij ook niet voorstellen dat je het arrogant bedoeld had, maar ik wou het toch even benoemen, Niet alleen naar jou toe, maar dit wordt vaker door anderen beweerd en ik erger mij daar dood aan.quote:
[..]
Correct, maakt het nog steeds vermakelijk met hoe de realiteit vaak werkt. (wil niet zeggen dat het altijd goed is, maar goed).
ps. had het beter anders kunnen verwoorden, is echter niet arrogant bedoeld!
[..]
Tuurlijk, wil niet zeggen dat iedereen dit ook zomaar even kan, daar is soms echt hulp bij nodig.
[..]
Agreed, maar ze heten niet allemaal Joyce. En wat ik schreef, ook mishandelingen kunnen gezien worden als 'veilig', ik snap dat dat vreemd klinkt maar psychisch kan dit gewoon, en krijg dat maar eens uit de mens...
- Dat daar hulp bij nodig is is een feit maar dan moet je zelf ook aan de bak willen en niet bij de eerste de beste hobbel afhaken. Dit kan namelijk jaren en jaren duren om resultaat te boeken.
Dat is voor velen nogal een dingetje..
- Dat krijg je er niet zomaar uit, je zal je hele leven moeten switchen en hard moeten werken aan jezelf met je luie reet om uit die cirkel te willen stappen.
Maar wederom, gemakkelijker gezegd dan gedaan voor sommige.quote:
- Dat daar hulp bij nodig is is een feit maar dan moet je elf ook aan de bak willen en niet bij de eerste de beste hobbel afhaken. Dit kan namelijk jaren en jaren duren om resultaat te boeken.
Dat is voor velen nogal een dingetje..
- Dat krijg je er niet zomaar uit, je zal je hele leven moeten switchen en hard moeten werken aan jezelf met je luie reet om uit die cirkel te willen stappen.
Voorbeeld: de meeste mensen hebben echt een probleem als ze al 10 jaar roken om te stoppen maar er zijn ook voorbeelden van mensen die met de vingers knippen en nooit meer gerookt hebben daarna.. Dat kan.. Maar de meute en zeker in dit soort situaties is gebaat bij heel veel hulp, ruimte en aandacht. Als ook maar iets ontbreekt in de hulpvraag en kracht van de persoon gaat het zo weer mis..
Dus goede hulp is absoluut noodzakelijk anders volgen er alleen maar meer berichten over femicide.
Daar was ze toch zelf bij of niet? Heeft ze het al geprobeerd of durfde ze niet te vragen de band te herstellen nu ze gebroken heeft met die kerel? Is het nou echt zo gek om dankbaar te zijn dat je een hotelkamer krijgt nadat je je zo in de nesten hebt gewerkt?quote:
[..]
Je hebt duidelijk geen idee waar je over praat. Je zult je er ook niet in verdiept hebben.
In veel gevallen zijn er inderdaad geen vrienden en familie meer om op terug te vallen, omdat een dergelijke partner (zowel mannen als vrouwen, want die zijn er ook) vakkundig zorgen dat je alle banden verbreekt en zij de enige zijn waar je nog op terug kunt vallen.
Ik geloof niet dat we recht tegenover elkaar staan.quote:Ik ga met jou verder niet in discussie, want jij en ik staan echt lijnrecht tegenover elkaar. Daar kan ik mee leven.
Boehoe, het is niet eerlijk? We hebben het hier niet over eerlijkheid maar over noodzaak, je hebt een noodsituatie voor jezelf gecreeerd, dat moeten anderen je komen redden en die doen voor je wat nodig is, niet wat het meest eerlijk voelt.quote:
Het blijft eigenlijk nog steeds vreemd dat juist de vrouwen die worden mishandeld en bedreigd maar hun huis uitmoeten, vaak samen met hun kinderen.
Waarom gaat die man niet maar naar familie of vrienden, of desnoods een opvang om af te koelen? Met desnoods een enkelbandje om in de gaten te houden dat hij niet in de buurt komt van de vrouw.
[ Bericht % gewijzigd door Jippie op 04-11-2025 00:49:36 ]
Dit zegt alles, en daarom ga ik verder niet met je in discussie. Wij staan lijnrecht tegenover elkaar en mijlenver van elkaar af.quote:
[..]
Daar was ze toch zelf bij of niet? Heeft ze het al geprobeerd of durfde ze niet te vragen de band te herstellen nu ze gebroken heeft met die kerel? Is het nou echt zo gek om dankbaar te zijn dat je een hotelkamer krijgt nadat je je zo in de nesten hebt gewerkt?
[..]
Ik geloof niet dat we recht tegenover elkaar staan.
[..]
Boehoe, het is niet eerlijk? We hebben het hier niet over eerlijkheid maar over noodzaak, je hebt een noodsituatie voor jezelf gecreeerd, dat moeten anderen je komen redden en die doen voor je wat nodig is, niet wat het meest eerlijk voelt.
Ja, dit.quote:
[..]
Dit zegt alles, en daarom ga ik verder niet met je in discussie. Wij staan lijnrecht tegenover elkaar en mijlenver van elkaar af.
Als je niet kunt erkennen dat zo'n vrouw in de nesten zit en daar zelf is gekomen dan wordt verder helpen heel moeilijk ja, zelfs voor de elementaire veilgheid zorgen wordt dan moeilijk. Ik zeg "wees geen Joyce", jij zegt "het overkomt de willoze Joyce alleen maar."quote:
[..]
Dit zegt alles, en daarom ga ik verder niet met je in discussie. Wij staan lijnrecht tegenover elkaar en mijlenver van elkaar af.
Misschien kun je nu beter ophouden.quote:
[..]
Als je niet kunt erkennen dat zo'n vrouw in de nesten zit en daar zelf is gekomen dan wordt verder helpen heel moeilijk ja, zelfs voor de elementaire veilgheid zorgen wordt dan moeilijk. Ik zeg "wees geen Joyce", jij zegt "het overkomt de willoze Joyce alleen maar."
Nee.quote:
Als ze uiteindelijk besluit hulp te zoeken, kan ze alleen terecht in een hotel. Dat voelt voor haar heel onveilig. "Er zijn geen beveiligers, alleen zo'n dame bij de balie. Hij kon eigenlijk ieder moment binnenkomen. Dat was een eng idee."
Maar Joyce voelt zich in het hotel aan haar lot overgelaten en geïsoleerd. Daardoor krijgt ze toch weer contact met haar man. "Ik had niemand, ik kende niemand. Hij bleef maar bellen, sms'en sturen en mailtjes sturen met verschillende e-mail adressen. Op een gegeven moment brak ik. Ook door zijn lieve woordjes, wat hij altijd doet. We hebben het goedgemaakt. Ik ben teruggegaan."
Het probleem is Joyce zelf, niet de opvang in een hotel.
Ja zo gek dat deze vrouwen niemand hebben aan netwerk gezien alle warme steun vanuit de samenleving. Zie dit topic...quote:
Wat een reacties. We moeten onze vrouwen beschermen, wordt zo vaak geroepen door islamofobe mannen, maar als vrouwen bescherming nodig hebben, ligt het aan de vrouwen en moeten ze níet zaniken.
Of jij zelf.quote:
[..]
Misschien kun je nu beter ophouden.
Alleen als ze slachtoffer is van een asielzoeker anders kan ze de fuckyou krijgen.quote:
Sommige snappen schijnbaar niet dat de man van Joyce ervoor heeft gezorgd dat Joyce geen contact meer heeft met vrienden en familie. Een bekende tactiek van een abuser, zorg ervoor dat je slachtoffer niemand anders heeft om heen te gaan, sociale isolatie en een afhankelijk creëren. Maar dat soort vrouwen mogen dus niet meer verder geholpen worden?
Nee, allemaal haar eigen schuld.quote:
Sommige snappen schijnbaar niet dat de man van Joyce ervoor heeft gezorgd dat Joyce geen contact meer heeft met vrienden en familie. Een bekende tactiek van een abuser, zorg ervoor dat je slachtoffer niemand anders heeft om heen te gaan, sociale isolatie en een afhankelijk creëren. Maar dat soort vrouwen mogen dus niet meer verder geholpen worden?
Had ze van tevoren toch moeten zien aankomen?
En het valt allemaal wel mee eigenlijk wat die man deed hoor, sommige vrouwen zijn ook echt kutwijven die hun partner tot het uiterste kunnen drijven. Weet je hoeveel mannen wel niet mishandelt worden door hun partner, en er zijn ook mannen die in blijf van mijn lijf huizen zitten hoor!
Daar horen we nooit iets van! Niks! Laten we het daar eens over hebben zeg.
Ik geloof dat mishandelde vrouwen gemiddeld iets van 5 pogingen doen om weg te komen voordat het echt lukt. Een van de redenen daarvoor is het feit dat de daders ze isoleren, zodat ze geen netwerk hebben om hulp te krijgen.quote:
Als een drugsgebruiker weer aan de coke zit, dan kan die ook weer naar rehab. Die ene persoon die weer last heeft van psychoses gaat weer in behandeling. Die ene alcoholist krijgt ook weer een behandeling na het drinken van alcohol. Als die snowboarder weer een ledemaat breekt, behandelen ze dat been ook wel weer. Maar mensen die mishandeld worden door hun partner krijgen maar een halve kans anders moeten ze oprotten.
En dat is de 10% die het lukt om weg te komen. Maar dat zijn dus domme wijven die het eigenlijke probleem zijn, in tegenstelling tot de daders.
De vrije seksuele moraal en het gemak waarmee we relaties aangaan en verbreken, pakt over het algemeen goed uit voor hoger opgeleiden, die de social skills hebben om een warme en succesvolle relatie aan te gaan. Frappant genoeg prediken de linkse elites die moraal, terwijl ze zelf een vaste relatie hebben (denk Halsema, Jetten, Klaver). Maar meisjes die opgroeien tussen volk met een lager IQ en minder social skills hebben het veel lastiger en zouden dus veel strenger moeten zijn met wie ze het bed induiken. Daar is volgens Dalrymple (Life at the bottom) in het VK geen sprake van. Blijkbaar speelt iets soortgelijks in Nederland. Althans, er is een topic over geopend.
Die armsten zijn dus het slachtoffer van het gedachtegoed van de elite die - om eens goed Nederlands te gebruiken - niet praktiseert wat ze predikt.
Kortom: waarom moet de belastingbetaler meebetalen aan dit circus? Waarom pakken we dit probleem niet aan bij de wortel (…)? We doen dit niet goed met z’n allen.
Omdat het voor geen meter te maken heeft met "vrouwen met een laag IQ die beter moeten kiezen met wie ze het bed induiken".quote:
Rob Henderson is de uitvinder van het begrip “luxury beliefs”: gedachtegoed wat het leven van de rijken en hoger opgeleiden veraangenaamt, maar desastreus kan zijn voor arme mensen en of mensen met een lagere opleiding.
De vrije seksuele moraal en het gemak waarmee we relaties aangaan en verbreken, pakt over het algemeen goed uit voor hoger opgeleiden, die de social skills hebben om een warme en succesvolle relatie aan te gaan. Frappant genoeg prediken de linkse elites die moraal, terwijl ze zelf een vaste relatie hebben (denk Halsema, Jetten, Klaver). Maar meisjes die opgroeien tussen volk met een lager IQ en minder social skills hebben het veel lastiger en zouden dus veel strenger moeten zijn met wie ze het bed induiken. Daar is volgens Dalrymple (Life at the bottom) in het VK geen sprake van. Blijkbaar speelt iets soortgelijks in Nederland. Althans, er is een topic over geopend.
Die armsten zijn dus het slachtoffer van het gedachtegoed van de elite die - om eens goed Nederlands te gebruiken - niet praktiseert wat ze predikt.
Kortom: waarom moet de belastingbetaler meebetalen aan dit circus? Waarom pakken we dit probleem niet aan bij de wortel (…)? We doen dit niet goed met z’n allen.
[ afbeelding ]
En hoe pakken we dit aan, hoe wil je het probleem bij de wortel aanpakken? Hoe wil je überhaupt voorkomen dat mensen relaties aangaan, of ze nou laag of hoogopgeleid zijn. En zal een agressieve idioot niet alles aanpakken om zichzelf voor te doen als een good guy om die meiden te foppen in de eerste weken van de relatie?quote:
Rob Henderson is de uitvinder van het begrip “luxury beliefs”: gedachtegoed wat het leven van de rijken en hoger opgeleiden veraangenaamt, maar desastreus kan zijn voor arme mensen en of mensen met een lagere opleiding.
De vrije seksuele moraal en het gemak waarmee we relaties aangaan en verbreken, pakt over het algemeen goed uit voor hoger opgeleiden, die de social skills hebben om een warme en succesvolle relatie aan te gaan. Frappant genoeg prediken de linkse elites die moraal, terwijl ze zelf een vaste relatie hebben (denk Halsema, Jetten, Klaver). Maar meisjes die opgroeien tussen volk met een lager IQ en minder social skills hebben het veel lastiger en zouden dus veel strenger moeten zijn met wie ze het bed induiken. Daar is volgens Dalrymple (Life at the bottom) in het VK geen sprake van. Blijkbaar speelt iets soortgelijks in Nederland. Althans, er is een topic over geopend.
Die armsten zijn dus het slachtoffer van het gedachtegoed van de elite die - om eens goed Nederlands te gebruiken - niet praktiseert wat ze predikt.
Kortom: waarom moet de belastingbetaler meebetalen aan dit circus? Waarom pakken we dit probleem niet aan bij de wortel (…)? We doen dit niet goed met z’n allen.
[ afbeelding ]
De beste beveiliging van de wereld helpt niet als degene die beveiligd wordt zelf vertelt waar ze zit.quote:
Als ze uiteindelijk besluit hulp te zoeken, kan ze alleen terecht in een hotel. Dat voelt voor haar heel onveilig. "Er zijn geen beveiligers, alleen zo'n dame bij de balie. Hij kon eigenlijk ieder moment binnenkomen. Dat was een eng idee."
Maar Joyce voelt zich in het hotel aan haar lot overgelaten en geïsoleerd. Daardoor krijgt ze toch weer contact met haar man. "Ik had niemand, ik kende niemand. Hij bleef maar bellen, sms'en sturen en mailtjes sturen met verschillende e-mail adressen. Op een gegeven moment brak ik. Ook door zijn lieve woordjes, wat hij altijd doet.
Het probleem is Joyce zelf, niet de opvang in een hotel.
Astrid Holleeder begreep dat gek genoeg wel.
Eind goed, al goed dus.quote:We hebben het goedgemaakt. Ik ben teruggegaan."
Het komt in alle lagen van de bevolking voor. Maar goed, we hebben de linkse elite er weer even bij gehaald.quote:
Rob Henderson is de uitvinder van het begrip “luxury beliefs”: gedachtegoed wat het leven van de rijken en hoger opgeleiden veraangenaamt, maar desastreus kan zijn voor arme mensen en of mensen met een lagere opleiding.
De vrije seksuele moraal en het gemak waarmee we relaties aangaan en verbreken, pakt over het algemeen goed uit voor hoger opgeleiden, die de social skills hebben om een warme en succesvolle relatie aan te gaan. Frappant genoeg prediken de linkse elites die moraal, terwijl ze zelf een vaste relatie hebben (denk Halsema, Jetten, Klaver). Maar meisjes die opgroeien tussen volk met een lager IQ en minder social skills hebben het veel lastiger en zouden dus veel strenger moeten zijn met wie ze het bed induiken. Daar is volgens Dalrymple (Life at the bottom) in het VK geen sprake van. Blijkbaar speelt iets soortgelijks in Nederland. Althans, er is een topic over geopend.
Die armsten zijn dus het slachtoffer van het gedachtegoed van de elite die - om eens goed Nederlands te gebruiken - niet praktiseert wat ze predikt.
Kortom: waarom moet de belastingbetaler meebetalen aan dit circus? Waarom pakken we dit probleem niet aan bij de wortel (…)? We doen dit niet goed met z’n allen.
[ afbeelding ]
Er mag wat mij betreft ook veel harder worden gestraft tegen dit soort figuren. Moedwillig de voet van een vrouw breken zou al garant moeten staan aan een paar jaar gevangenisstraf. En met zulke uitspraken erbij nog langer. Ik ben trouwens ook wel benieuwd in welke culturele contreien dit zich heeft afgespeeld, maar dat wordt al dan niet bewust achterwege gelaten.
Rob Henderson is een zeer interessant denker, maar ja, wat doe je hier nu verder aan? Die culturele verandering die heeft plaatsgevonden over de afgelopen decennia gaat men niet maar zo terugdraaien. Het enige wat dan rest is vrouwen in zulke situaties toch een veilige plek bieden.quote:
Rob Henderson is de uitvinder van het begrip “luxury beliefs”: gedachtegoed wat het leven van de rijken en hoger opgeleiden veraangenaamt, maar desastreus kan zijn voor arme mensen en of mensen met een lagere opleiding.
De vrije seksuele moraal en het gemak waarmee we relaties aangaan en verbreken, pakt over het algemeen goed uit voor hoger opgeleiden, die de social skills hebben om een warme en succesvolle relatie aan te gaan. Frappant genoeg prediken de linkse elites die moraal, terwijl ze zelf een vaste relatie hebben (denk Halsema, Jetten, Klaver). Maar meisjes die opgroeien tussen volk met een lager IQ en minder social skills hebben het veel lastiger en zouden dus veel strenger moeten zijn met wie ze het bed induiken. Daar is volgens Dalrymple (Life at the bottom) in het VK geen sprake van. Blijkbaar speelt iets soortgelijks in Nederland. Althans, er is een topic over geopend.
Die armsten zijn dus het slachtoffer van het gedachtegoed van de elite die - om eens goed Nederlands te gebruiken - niet praktiseert wat ze predikt.
Kortom: waarom moet de belastingbetaler meebetalen aan dit circus? Waarom pakken we dit probleem niet aan bij de wortel (…)? We doen dit niet goed met z’n allen.
[ afbeelding ]
Vrouwen kiezen er inderdaad voor om een relatie te starten met mishandelaars. Meteen bij de eerste date krijgt ze een klap omdat ze te lang getwijfeld heeft over het menu. Gelukkig weten ze dan dat ze bij de juiste man zittenquote:
[..]
Als je niet kunt erkennen dat zo'n vrouw in de nesten zit en daar zelf is gekomen dan wordt verder helpen heel moeilijk ja, zelfs voor de elementaire veilgheid zorgen wordt dan moeilijk. Ik zeg "wees geen Joyce", jij zegt "het overkomt de willoze Joyce alleen maar."
Hehe, gelukkig dat het allemaal aan hunzelf ligt
Of zou het er misschien aan kunnen liggen dat de vrouwen het niet zien omdat hij het heel goed kan verbergen? Dat hij in het begin erg liefdevol is?
En dat die ware aard pas naar boven komt na het huwelijk, samenwonen of kinderen? Omdat hij dan weet dat ze 'gebonden' is aan hem?
Het start niet met een pak rammel. Het start met kleine opmerkingen om haar onzeker en klein te maken. Dan haar opeisen zodat ze haar omgeving kwijt raakt. Dan eens een duw, het gooien van een bord ofzo...
Maar he, eigen schuld dikke bult
Precies, want zelfs met een extreem hoog IQ kunnen vrouwen gewoon blijven vastzitten in zo'n relatiequote:
[..]
Omdat het voor geen meter te maken heeft met "vrouwen met een laag IQ die beter moeten kiezen met wie ze het bed induiken".
Absoluut mee eens, opvang is nuttig maar aanpakken daders ook!quote:Op maandag 3 november 2025 14:37 schreef HowardRoark het volgende:
Ik vind dat er wel degelijk meer opvangplekken mogen komen voor zulke vrouwen, waarbij tevens hun veiligheid garant staat. Het verhaal uit de OP is schrikbarend, trouwens ook bizar dat zo'n vrouw dan tóch weer teruggaat naar zo'n man.
Er mag wat mij betreft ook veel harder worden gestraft tegen dit soort figuren. Moedwillig de voet van een vrouw breken zou al garant moeten staan aan een paar jaar gevangenisstraf. En met zulke uitspraken erbij nog langer. Ik ben trouwens ook wel benieuwd in welke culturele contreien dit zich heeft afgespeeld, maar dat wordt al dan niet bewust achterwege gelaten.
Niet altijd, maar helaas te vaak wel..quote:
En die daders komen er gewoon mee weg?
En wat is weg komen? want een flut strafje levert ook niet genoeg doening voor het slachtoffer op..
Het is niet eens de genoegdoening.. het is dat het geen indruk maakt en volledig verder kan escaleren.quote:
[..]
Niet altijd, maar helaas te vaak wel..
En wat is weg komen? want een flut strafje levert ook niet genoeg doening voor het slachtoffer op..
Ja, het is hun eigen partnerkeuze die mis is gegaan.quote:
[..]
Vrouwen kiezen er inderdaad voor om een relatie te starten met mishandelaars.
Allicht, het maakt niet zoveel uit hoe het precies gegaan is, of ze aan het wensdenken was, signalen heeft genegeerd, ze heeft een verkeerde inschatting gemaakt en zich daarmee flink in de nesten gewerkt. Dat is heel naar voor haar en ze heeft hulp nodig, dus laten we haar met zijn allen helpen. We bieden haar veiligheid middels een hotelkamer, kost wat maar dan heb je ook wat.quote:Meteen bij de eerste date krijgt ze een klap omdat ze te lang getwijfeld heeft over het menu. Gelukkig weten ze dan dat ze bij de juiste man zitten
Hehe, gelukkig dat het allemaal aan hunzelf ligt
Of zou het er misschien aan kunnen liggen dat de vrouwen het niet zien omdat hij het heel goed kan verbergen? Dat hij in het begin erg liefdevol is?
En dat die ware aard pas naar boven komt na het huwelijk, samenwonen of kinderen? Omdat hij dan weet dat ze 'gebonden' is aan hem?
Het start niet met een pak rammel. Het start met kleine opmerkingen om haar onzeker en klein te maken. Dan haar opeisen zodat ze haar omgeving kwijt raakt. Dan eens een duw, het gooien van een bord ofzo...
Maar he, eigen schuld dikke bult
Het acute veiligheidsprobleem is daarmee opgelost. Maar je helpt iemand bij het oplossen van haar problemen, je lost ze niet voor haar op terwijl ze zelf niks doet of zelfs tegenwerkt zoals Joyce. Dat gaat niet werken zolang de vrouw in kwestie niet erkent dat het haar niet allemaal zomaar overkomen is, maar haar eigen ongelukkige keuzes haar in de nesten hebben gewerkt.
Talk is cheap.
Maar als je deze redenatie doortrekt, is dan niet alles wat jouw partner je aandoet 'eigen schuld' omdat je dan kennelijk de verkeerde partner hebt gekozen? Dus ook niet meer zeuren als jouw vrouw het ook doet met de buurman, de melkboer en eigenlijk iedereen die op het juiste moment op de juiste plek is?quote:
[..]
Ja, het is hun eigen partnerkeuze die mis is gegaan.
[..]
Allicht, het maakt niet zoveel uit hoe het precies gegaan is, of ze aan het wensdenken was, signalen heeft genegeerd, ze heeft een verkeerde inschatting gemaakt en zich daarmee flink in de nesten gewerkt. Dat is heel naar voor haar en ze heeft hulp nodig, dus laten we haar met zijn allen helpen. We bieden haar veiligheid middels een hotelkamer, kost wat maar dan heb je ook wat.
Het acute veiligheidsprobleem is daarmee opgelost. Maar je helpt iemand bij het oplossen van haar problemen, je lost ze niet voor haar op terwijl ze zelf niks doet of zelfs tegenwerkt zoals Joyce. Dat gaat niet werken zolang de vrouw in kwestie niet erkent dat het haar niet allemaal zomaar overkomen is, maar haar eigen ongelukkige keuzes haar in de nesten hebben gewerkt.
Er zijn geen daders, alleen vrouwen die te snel met mannen in bed duiken!quote:
En die daders komen er gewoon mee weg?
Potverdorie, dat niemand daar nou eens aan gedacht heeft!quote:
Als je jarenlang mishandeld word door je partner, is het dan niet veel beter om gewoon te breken inplaats van steeds maar weer hotels in te duiken? Zomaar een gedachte hoor.
Er is een categorie mensen in Nederland die bij alles wat er in hun leven misgaat naar de overheid verwijzen. Ook hier weer. Ze had die ex gewoon kunnen blokkeren of anders een nieuw nummer kunnen nemen. Of ze nu in een hotel of in een opvang had gezeten had wat dat betreft niks uitgemaakt.quote:
Als ze uiteindelijk besluit hulp te zoeken, kan ze alleen terecht in een hotel. Dat voelt voor haar heel onveilig. "Er zijn geen beveiligers, alleen zo'n dame bij de balie. Hij kon eigenlijk ieder moment binnenkomen. Dat was een eng idee."
Maar Joyce voelt zich in het hotel aan haar lot overgelaten en geïsoleerd. Daardoor krijgt ze toch weer contact met haar man. "Ik had niemand, ik kende niemand. Hij bleef maar bellen, sms'en sturen en mailtjes sturen met verschillende e-mail adressen. Op een gegeven moment brak ik. Ook door zijn lieve woordjes, wat hij altijd doet. We hebben het goedgemaakt. Ik ben teruggegaan."
Het probleem is Joyce zelf, niet de opvang in een hotel.
quote:
[..]
Er is een categorie mensen in Nederland die bij alles wat er in hun leven misgaat naar de overheid verwijzen. Ook hier weer. Ze had die ex gewoon kunnen blokkeren of anders een nieuw nummer kunnen nemen. Of ze nu in een hotel of in een opvang had gezeten had wat dat betreft niks uitgemaakt.
Man man man
quote:
[..]
Er is een categorie mensen in Nederland die bij alles wat er in hun leven misgaat naar de overheid verwijzen. Ook hier weer. Ze had die ex gewoon kunnen blokkeren of anders een nieuw nummer kunnen nemen. Of ze nu in een hotel of in een opvang had gezeten had wat dat betreft niks uitgemaakt.
Snappen zo veel mannen nou echt niks wat erin een vrouw omgaat met een gevaarlijk figuur als ex-partner die je van alle mensen heeft afgesneden, waarom zo weinig inlevingsvermogen in situaties?
En ja mensen maken fouten en maken verkeerde beslissingen, maar dan moet je ze nog wel helpen.
Ze krijgt toch een hotelkamer? Maar je kunt de staat niet overal verantwoordelijk voor stellen. Je mag ook niet haar telefoon afnemen bijvoorbeeld. Dus wel de verantwoordelijkheid, niet de mogelijkheden. Dan houd het op ja.quote:
Ja. De verkeerde partnerkeuze is het probleem waar alle andere problemen uit voort spruiten.quote:
[..]
Maar als je deze redenatie doortrekt, is dan niet alles wat jouw partner je aandoet 'eigen schuld' omdat je dan kennelijk de verkeerde partner hebt gekozen?
Het is in ieder geval geen overheidsaangelegenheid om relaties in goede banen te leiden. De staat is geen relatiebemiddelaar en kan dat ook helemaal niet zijn. Die kan als het al te laat is de pleger van geweld straffen en moet dat ook doen. Er was een paar jaar geleden de zaak van een vrouw die voor de tweede keer verkracht was door haar vriend. De politie was al langs geweest na de eerste keer, en daarna vroeg ze doodleuk die kerel weer terug in haar bed.quote:Dus ook niet meer zeuren als jouw vrouw het ook doet met de buurman, de melkboer en eigenlijk iedereen die op het juiste moment op de juiste plek is?
Daar is de politie niet voor, je kunt toch geen agent naast het bed zetten? De politie is er in hoofdzaak voor de verkrachter die uit de bosjes springt en vrouwen van de fiets aftrekt, of voor de foute man die vrouwen op straat lastig valt. Daar kunnen die vrouwen niks aan doen, en ook niet vermijden. Dat probleem is ook niet eentje dat ze moeten erkennen omdat ze geen deel uitmaken van de oplossing en de voorkoming van nieuwe problemen, anders dan bij relaties. Idem met stalkers die nooit aanleiding gegeven is, die zijn er ook he, mannen die zich een romantische betrekking met een vrouw in hun hoofd gehaald hebben zonder dat die vrouw hem ook maar een centimeter heeft gegeven. Maar zo'n vrouw zal dat niet nog een keer overkomen, haar ongelukkige lot betreuren en dankbaar zijn voor de hotelkamer.
De staat wordt helemaal niet verantwoordelijk gesteld, hoe kom je daarbij?quote:
[..]
Ze krijgt toch een hotelkamer? Maar je kunt de staat niet overal verantwoordelijk voor stellen. Je mag ook niet haar telefoon afnemen bijvoorbeeld. Dus wel de verantwoordelijkheid, niet de mogelijkheden. Dan houd het op ja.
De regering heeft extra geld uitgetrokken om femicide aan te pakken, en wil vrouwen die in een gewelddadige relatie zitten en weg willen bij hun man helpen. En die hotels waren een leuk idee, maar werken dus niet in de praktijk.
Dus dan gaan ze waarschijnlijk weer wat anders proberen.
Nou ja, als je herhaaldelijk mensen in elkaar slaat, en botten breekt en zwangerschappen eruit slaat, dan lijkt me dat je daar toch een flinke straf voor moet krijgen.quote:
[..]
Niet altijd, maar helaas te vaak wel..
En wat is weg komen? want een flut strafje levert ook niet genoeg doening voor het slachtoffer op..
Waarom denk je dat ze naar de vrouwenopvang of een hotel gaan?quote:
Als je jarenlang mishandeld word door je partner, is het dan niet veel beter om gewoon te breken inplaats van steeds maar weer hotels in te duiken? Zomaar een gedachte hoor.
Waarom wordt zo'n man niet achter tralies gezet?quote:
[..]
De staat wordt helemaal niet verantwoordelijk gesteld, hoe kom je daarbij?
De regering heeft extra geld uitgetrokken om femicide aan te pakken, en wil vrouwen die in een gewelddadige relatie zitten en weg willen bij hun man helpen. En die hotels waren een leuk idee, maar werken dus niet in de praktijk.
Dus dan gaan ze waarschijnlijk weer wat anders proberen.
Niet bij de meppende, isolerende, manipulerende, uitknijpende en controlerende man, maar bij degene die het ondergaat. Alleen die maakt keuzes.
Ik mag dat net zoals jij serieus hopen..quote:
Nou ja, als je herhaaldelijk mensen in elkaar slaat, en botten breekt en zwangerschappen eruit slaat, dan lijkt me dat je daar toch een flinke straf voor moet krijgen.
Die daders moet je aanpakken. Zero tolerance. Als je wat aan femicide wil doen.quote:
[..]
Ik mag dat net zoals jij serieus hopen..
Helemaal los van dat er een veilige plek voor vrouwen moet zijn. Ja natuurlijk moet dat er zijn. Maar als zij breekt met zo'n vent, dan gaat ie doodleuk weer een nieuwe relatie aan. Met hetzelfde geweld.
Absoluut en daarbij preventief werken, zodat het in de toekomst niet meer gebeurd.quote:
Die daders moet je aanpakken. Zero tolerance. Als je wat aan femicide wil doen.
Helemaal los van dat er een veilige plek voor vrouwen moet zijn. Ja natuurlijk moet dat er zijn. Maar als zij breekt met zo'n vent, dan gaat ie doodleuk weer een nieuwe relatie aan. Met hetzelfde geweld.
Ja, maar er wordt toch ook niet gevraagd om relatiebemiddeling? Het gaat om de veiligheid te garanderen van deze vrouwen die belaagd worden door een (ex) partner.quote:
[..]
Ja. De verkeerde partnerkeuze is het probleem waar alle andere problemen uit voort spruiten.
[..]
Het is in ieder geval geen overheidsaangelegenheid om relaties in goede banen te leiden. De staat is geen relatiebemiddelaar en kan dat ook helemaal niet zijn. Die kan als het al te laat is de pleger van geweld straffen en moet dat ook doen. Er was een paar jaar geleden de zaak van een vrouw die voor de tweede keer verkracht was door haar vriend. De politie was al langs geweest na de eerste keer, en daarna vroeg ze doodleuk die kerel weer terug in haar bed.
Daar is de politie niet voor, je kunt toch geen agent naast het bed zetten? De politie is er in hoofdzaak voor de verkrachter die uit de bosjes springt en vrouwen van de fiets aftrekt, of voor de foute man die vrouwen op straat lastig valt. Daar kunnen die vrouwen niks aan doen, en ook niet vermijden. Dat probleem is ook niet eentje dat ze moeten erkennen omdat ze geen deel uitmaken van de oplossing en de voorkoming van nieuwe problemen, anders dan bij relaties. Idem met stalkers die nooit aanleiding gegeven is, die zijn er ook he, mannen die zich een romantische betrekking met een vrouw in hun hoofd gehaald hebben zonder dat die vrouw hem ook maar een centimeter heeft gegeven. Maar zo'n vrouw zal dat niet nog een keer overkomen, haar ongelukkige lot betreuren en dankbaar zijn voor de hotelkamer.
Dit is het gevolg van de seksuele revolutie. Voorheen moest je getrouwd zijn voor je met elkaar in bed dook, en zorgden families er voor dat hun kinderen de juiste keuzes maakten. Naming & shaming. Maar de feministen wisten het beter.quote:
Ah, Weltschmerz is ook weer uit het riool gekropen om zijn gebruikelijke punt te maken dat het probleem ligt in de partnerkeuze van de vrouw.
Niet bij de meppende, isolerende, manipulerende, uitknijpende en controlerende man, maar bij degene die het ondergaat. Alleen die maakt keuzes.
Je weet dat mannen zich tegenwoordig als onverantwoordelijke kleuters gedragen, waarbij er steeds meer psychopaten rondlopen die overal mee wegkomen.
Dan zul je dus heel erg voorzichtig moeten zijn met wie je binnen laat. Je zou bijna een holistisch patroon gaan zien, met naïeve meisjes die denken de Neanderthaler te kunnen temmen.
Want vroeger werden vrouwen niet mishandeld binnen dat huwelijk met die zo zorgvuldig gekozen partner.quote:
[..]
Dit is het gevolg van de seksuele revolutie. Voorheen moest je getrouwd zijn voor je met elkaar in bed dook, en zorgden families er voor dat hun kinderen de juiste keuzes maakten. Naming & shaming. Maar de feministen wisten het beter.
Je weet dat mannen zich tegenwoordig als onverantwoordelijke kleuters gedragen, waarbij er steeds meer psychopaten rondlopen die overal mee wegkomen.
Dan zul je dus heel erg voorzichtig moeten zijn met wie je binnen laat. Je zou bijna een holistisch patroon gaan zien, met naïeve meisjes die denken de Neanderthaler te kunnen temmen.
Mannen misdragen zich maar het is de schuld van de vrouwquote:
[..]
Dit is het gevolg van de seksuele revolutie. Voorheen moest je getrouwd zijn voor je met elkaar in bed dook, en zorgden families er voor dat hun kinderen de juiste keuzes maakten. Naming & shaming. Maar de feministen wisten het beter.
Je weet dat mannen zich tegenwoordig als onverantwoordelijke kleuters gedragen, waarbij er steeds meer psychopaten rondlopen die overal mee wegkomen.
Dan zul je dus heel erg voorzichtig moeten zijn met wie je binnen laat. Je zou bijna een holistisch patroon gaan zien, met naïeve meisjes die denken de Neanderthaler te kunnen temmen.
Voorheen had je helemaal niets te zeggen als vrouw en werd je ook in elkaar geslagen door je man en kon je nergens naar toe met je 17 kinderen omdat je man weer meteen op je kroop terwijl je nog aan het bloeden was van de vorige bevallingquote:
[..]
Dit is het gevolg van de seksuele revolutie. Voorheen moest je getrouwd zijn voor je met elkaar in bed dook, en zorgden families er voor dat hun kinderen de juiste keuzes maakten. Naming & shaming. Maar de feministen wisten het beter.
Je weet dat mannen zich tegenwoordig als onverantwoordelijke kleuters gedragen, waarbij er steeds meer psychopaten rondlopen die overal mee wegkomen.
Dan zul je dus heel erg voorzichtig moeten zijn met wie je binnen laat. Je zou bijna een holistisch patroon gaan zien, met naïeve meisjes die denken de Neanderthaler te kunnen temmen.
Maar ok.. het is allemaal onze schuld.
Alles...
Als mannen en vrouwen zich misdragen, dan moet dat worden aangepakt. Daar hebben we een overheid voor en die laat het erg vaak afweten. Je zou je kunnen afvragen waarom dat zo is. Zo maar een gedachte.quote:
[..]
Mannen misdragen zich maar het is de schuld van de vrouw
Verder is dit een gegeven. Het is de taak van een vrouw om te beoordelen of een kerel geschikt is of niet. Want zij zit op de blaren als die keuze verkeerd uitvalt. Ja, het is lastig om narcistische creeps te herkennen. Maar dat ontslaat iemand niet van hun verantwoordelijkheid.
… om dan om meer overheid te vragen.
Kan het niet beiden waar zijn?quote:
[..]
Dit is het gevolg van de seksuele revolutie. Voorheen moest je getrouwd zijn voor je met elkaar in bed dook, en zorgden families er voor dat hun kinderen de juiste keuzes maakten. Naming & shaming. Maar de feministen wisten het beter.
Je weet dat mannen zich tegenwoordig als onverantwoordelijke kleuters gedragen, waarbij er steeds meer psychopaten rondlopen die overal mee wegkomen.
Dan zul je dus heel erg voorzichtig moeten zijn met wie je binnen laat. Je zou bijna een holistisch patroon gaan zien, met naïeve meisjes die denken de Neanderthaler te kunnen temmen.
Dat het feminisme nadelen heeft voor bepaalde groepen zie ik best wel. Maar het ontslaat mannen toch niet van normaal doen? Ik heb nog nooit de behoefte gevoeld om mijn partner daadwerkelijk te slaan of iets dergelijks. Ok, ik heb wel eens in een zwak moment gefantaseerd over strafbare daden gericht tegen mijn ex vrouw aangezien 'bloed onder de nagels vandaan halen' nog niet begint te omschrijven wat ze allemaal heeft geflikt, maar niet in de zin van dat ik ook echt serieus overwoog om het in de praktijk te brengen.
Overigens had je vroeger als vrouw geen keuze. Getrouwd met een gewelddadige man, dan kon je als je pech hebt tikken krijgen en aangezien je eigendom was... Ja, jij mag ook een deuk in je eigen auto schoppen. Geen zin in seks? Pech, want binnen het huwelijk mocht je gewoon verkracht worden.
Dus zo bezien denk ik dat dit probleem vooral niet toe te rekenen valt aan het feminisme, eerder dat we er nu over horen (vroeger was je gewoon een ongehoorzame vrouw).
Mannen misdragen zich, ik herhaal het maar even want je lijkt het niet te snappen..quote:
[..]
Als mannen en vrouwen zich misdragen, dan moet dat worden aangepakt. Daar hebben we een overheid voor en die laat het erg vaak afweten. Je zou je kunnen afvragen waarom dat zo is. Zo maar een gedachte.
Verder is dit een gegeven. Het is de taak van een vrouw om te beoordelen of een kerel geschikt is of niet. Want zij zit op de blaren als die keuze verkeerd uitvalt. Ja, het is lastig om narcistische creeps te herkennen. Maar dat ontslaat iemand niet van hun verantwoordelijkheid.
… om dan om meer overheid te vragen.
Over wanneer hebben we het hier, met je 17 kinderen? Is dit in Somalië?quote:
[..]
Voorheen had je helemaal niets te zeggen als vrouw en werd je ook in elkaar geslagen door je man en kon je nergens naar toe met je 17 kinderen omdat je man weer meteen op je kroop terwijl je nog aan het bloeden was van de vorige bevalling
Maar ok.. het is allemaal onze schuld.
Alles...
Je herhaalt het maar even omdat ik het zelf schrijf. Weten we dat ook weer.quote:
[..]
Mannen misdragen zich, ik herhaal het maar even want je lijkt het niet te snappen..
100 jaar terug.quote:
[..]
Over wanneer hebben we het hier, met je 17 kinderen? Is dit in Somalië?
Dat was in die goeie ouwe tijd die je aan het verheerlijken bent.quote:
[..]
Over wanneer hebben we het hier, met je 17 kinderen? Is dit in Somalië?
Nog geen 100 jaar geleden.quote:
[..]
Over wanneer hebben we het hier, met je 17 kinderen? Is dit in Somalië?
En toen kwam goddank de seksuele revolutie..
Het was natuurlijk een prima tijd voor de mishandelende manquote:
[..]
Dat was in die goeie ouwe tijd die je aan het verheerlijken bent.
Those were the days.quote:
[..]
Het was natuurlijk een prima tijd voor de mishandelende man
Je oma begreep het wel.quote:
Ik hoor het mijn oma nog zeggen: als hij het geld niet opmaakt in de café en niet slaat, dan heb je een goede man.
Het is allemaal niet zo moeilijk.
Vrouwen…
Verkrachting binnen het huwelijk werd pas in 1991 als mogelijkheid erkend en dus ook strafbaar. Tot die tijd werd seks binnen een huwelijk gezien als verplichting en kon een man dat dus nemen als hij wilde.quote:
[..]
Over wanneer hebben we het hier, met je 17 kinderen? Is dit in Somalië?
De positie van de vrouw die haar mannetje staat is er op vooruit gegaan door die revolutie. Maar de positie van andere vrouwen is er op achteruit gegaan.quote:
[..]
Nog geen 100 jaar geleden.
En toen kwam goddank de seksuele revolutie..
Als dat niet zo zou zijn, dan was ik hier niet bezig in een topic over vrouwenmishandeling om iets aan vrouwen uit te leggen. Tevergeefs natuurlijk.
Want 70 jaar geleden werden er nooit vrouwen mishandeld door hun man?quote:
Maar de positie van andere vrouwen is er op achteruit gegaan.
HET HELPT NIET. HET MAAKT HET ALLEEN MAAR ERGER. HOE WETEN WE DAT? OMDAT ZE STEEDS MEER PLEKKEN NODIG HEBBEN.quote:
Maar lateb we vrouwen die een verkeerde partnerkeuze hebben gemaakt vooral niet helpen, want dat kost geld.
Serieuze vraag, mijn eigen moeder kreeg vroeger ook klappen als stiefpappie weer eens dronken thuis kwam. waarom blijf je bij zo iemand?quote:
[..]
Potverdorie, dat niemand daar nou eens aan gedacht heeft!
Heb je enig idee hoeveel plekken er vroeger eigenlijk nodig waren in die geweldige tijd "toen familles zorgden dat de partnerkeuze goed ging"?quote:
[..]
HET HELPT NIET. HET MAAKT HET ALLEEN MAAR ERGER. HOE WETEN WE DAT? OMDAT ZE STEEDS MEER PLEKKEN NODIG HEBBEN.
Op diezelfde fiets is het eigenlijk goed nieuws dat scheidingen zo vaak voorkomen, want nu kunnen mensen uit de situatie komen. Vroeger zaten ze tot de dood aan elkaar vast met alle gevolgen van dien.
Het is ook tekenend dat de eenzaamheid onder mannen zo toeneemt, want een groeiend aantal vrouwen neemt de keuze om bij onvoldoende kwaliteiten af te zien van een vent. Die vrijheid hebben ze tegenwoordig.
Daar heb je je keuzes.
Waarom zijn er steeds meer agressieve mannen of is het enkel en alleen de schuld vrouwen volgens jou? Die wijven vragen voor een hun klap op hun bek?quote:
[..]
HET HELPT NIET. HET MAAKT HET ALLEEN MAAR ERGER. HOE WETEN WE DAT? OMDAT ZE STEEDS MEER PLEKKEN NODIG HEBBEN.
Heb je ooit wel eens echt met je moeder gepraat?quote:
[..]
Serieuze vraag, mijn eigen moeder kreeg vroeger ook klappen als stiefpappie weer eens dronken thuis kwam. waarom blijf je bij zo iemand?
70 jaar geleden moest je de blauwe plekken gewoon slikken als vrouw zijnde. Scheiding was toch geen optie.quote:
[..]
Want 70 jaar geleden werden er nooit vrouwen mishandeld door hun man?
Daarom moet je die kerels aanpakken. Anders gaat ie van vrouw naar vrouw en blijf je vrouwen opvangen.quote:
[..]
HET HELPT NIET. HET MAAKT HET ALLEEN MAAR ERGER. HOE WETEN WE DAT? OMDAT ZE STEEDS MEER PLEKKEN NODIG HEBBEN.
Omdat ze geen uitweg zien? Omdat hun partner hen heeft geïsoleerd zodat ze nergens heen kunnen? Omdat ze ook geen werk hebben en geen manier zien om voor zichzelf en hun eventuele kind(eeen) te zorgen? Omdat het doodeng is want nu weet je wat je hebt ook al doet het pijn, maar hoe wordt het leven als je weggaat? Omdat hij zijn excuses aanbiedt en zegt dat ie van je houdt en het nu echt nooit meer zal doen, en hij stopt ook met drinken?quote:
[..]
Serieuze vraag, mijn eigen moeder kreeg vroeger ook klappen als stiefpappie weer eens dronken thuis kwam. waarom blijf je bij zo iemand?
Vergeet niet de angst van veel vrouwen dat de kinderen dan zonder hun toezicht bij zo'n vent zitten een paar dagen per week.quote:
[..]
Omdat ze geen uitweg zien? Omdat hun partner hen heeft geïsoleerd zodat ze nergens heen kunnen? Omdat ze ook geen werk hebben en geen manier zien om voor zichzelf en hun eventuele kind(eeen) te zorgen? Omdat het doodeng is want nu weet je wat je hebt ook al doet het pijn, maar hoe wordt het leven als je weggaat? Omdat hij zijn excuses aanbiedt en zegt dat ie Fannie houdt en het nu echt nooit meer zal doen, en hij stopt ook met drinken?
Ja, dat ook.quote:
[..]
Vergeet niet de angst van veel vrouwen dat de kinderen dan zonder hun toezicht bij zo'n vent zitten een paar dagen per week.
Maar als ie thuis zijn vrouw maandelijks mishandeld, dan doen we daar kennelijk maar weinig aan.
Ik vind dat maar vreemd.
Meteen ook maar weer garanderen? Ik ben vóór blijfvanmijnlijfhuizen, helpen met een hotelkamer is ook hulp die haar in principe veilig maakt. Kun je dan misschien ook nog wat doen om je situatie zoals je mentale welbevinden te verbeteren om de overheid dat ook nog regelen nadat je jezelf in de nesten hebt gewerkt?quote:
[..]
Ja, maar er wordt toch ook niet gevraagd om relatiebemiddeling? Het gaat om de veiligheid te garanderen van deze vrouwen die belaagd worden door een (ex) partner.
Ja, laten we met zijn allen de lat maar zo laag leggenquote:
[..]
Je oma begreep het wel.
Het is allemaal niet zo moeilijk.
Vrouwen…
(Toegegeven, hij ligt nu wel weer veel te hoog voor velen)
Waarom ga je er van uit dat zulke vrouwen geen hulp zoeken en krijgen?quote:
[..]
Meteen ook maar weer garanderen? Ik ben vóór blijfvanmijnlijfhuizen, helpen met een hotelkamer is ook hulp die haar in principe veilig maakt. Kun je dan misschien ook nog wat doen om je situatie zoals je mentale welbevinden te verbeteren om de overheid dat ook nog regelen nadat je jezelf in de nesten hebt gewerkt?
Op het moment dat je wordt lastiggevallen en gestalkt staat je hoofd er niet naar, maar als dat voorbij is zoeken echt wel veel vrouwen hulp.
Maar de èchte onderliggende boodschap hiervan naar jou toe: het feit dat het zo nadrukkelijk benoemd werd wil zeggen dat er heel veel vrouwen slaag kregen thuis. Of dat er geen eten meer was omdat meneer alles opgezopen had, om daarna waarschijnlijk iedereen in het huis rammel te geven die maar in de verkeerde richting ademde.quote:
[..]
Je oma begreep het wel.
Het is allemaal niet zo moeilijk.
Vrouwen…
Aaaah die mooie goede oude tijd
Doet mij wel denken of Lyrebird ook een partner heeft, en als ja die dan regelmatig klappen krijgt.quote:
[..]
Maar de èchte onderliggende boodschap hiervan naar jou toe: het feit dat het zo nadrukkelijk benoemd werd wil zeggen dat er heel veel vrouwen slaag kregen thuis. Of dat er geen eten meer was omdat meneer alles opgezopen had, om daarna waarschijnlijk iedereen in het huis rammel te geven die maar in de verkeerde richting ademde.
Aaaah die mooie goede oude tijd
Omdat hij dreigt haar te vermoorden als ze gaat?quote:
[..]
Omdat ze geen uitweg zien? Omdat hun partner hen heeft geïsoleerd zodat ze nergens heen kunnen? Omdat ze ook geen werk hebben en geen manier zien om voor zichzelf en hun eventuele kind(eeen) te zorgen? Omdat het doodeng is want nu weet je wat je hebt ook al doet het pijn, maar hoe wordt het leven als je weggaat? Omdat hij zijn excuses aanbiedt en zegt dat ie van je houdt en het nu echt nooit meer zal doen, en hij stopt ook met drinken?
En laten we daar genoeg voorbeelden van voorbij zien komen.
Alleen voorvechter zijn voor homos bij moslimdaders
Alleen fel ageren tegen antisemitisme bij moslimdaders
Het verband is niet bijzonder moeilijk te negeren ondertussen. De gebruikelijke aids van de maatschappij.
Je moet ze toch een beetje in het gareel houden, die duivelse vrouwen..quote:
[..]
Doet mij wel denken of Lyrebird ook een partner heeft, en als ja die dan regelmatig klappen krijgt.
Maar dat is dan eigenlijk de verkeerde partnerkeuze van zo'n man. Als hij niet eens een vrouw kan kiezen die hij niet met geweld in het gareel moet houden, heeft hij toch een heel verkeerde partnerkeuze gemaakt. Ik denk dat we mannen tegen zichzelf moeten beschermen en zorgen dat ze die verkeerde keuze niet kunnen maken. Dus bij vrouwen vandaan huden dan maar.quote:
[..]
Doet mij wel denken of Lyrebird ook een partner heeft, en als ja die dan regelmatig klappen krijgt.
Ik kan niet voor jouw moeder spreken, maar mijn eigen vader is ook een slechte man.quote:
[..]
Serieuze vraag, mijn eigen moeder kreeg vroeger ook klappen als stiefpappie weer eens dronken thuis kwam. waarom blijf je bij zo iemand?
Mijn moeder kwam uit een gezin waar ze zwaar mishandeld werd, fysiek, emotioneel en financieel. Haar ouders sloten bijvoorbeeld enorme leningen af in haar naam toen ze 3 was, dat kon blijkbaar gewoon.
Hierdoor rende ze naar de eerste de beste die een klein beetje liever deed tegen haar, en omdat ze uit zon slechte situatie kwam, wist ze ook niet dat het anders kan. Later wilde ze wel van hem weg, maar financieel was het te zwaar. Ze had 2 kinderen waarvan een zorgenkind, waar ze dan volledig voogdij van zou moeten dragen, plus dat ze geen steun had van familie, ze best het an sich al zwaar had met haar verleden en dat ze wel full time werkte maar met een baan als verpleegkundige kwam je zelfs toen al niet alleenstaand aan een huis.
Dus blijven was veiliger.
Ja maar als je het niet erg vind ga ik dat hier niet delen.quote:
[..]
Heb je ooit wel eens echt met je moeder gepraat?
Ik heb het van Joyce.quote:
[..]
Waarom ga je er van uit dat zulke vrouwen geen hulp zoeken en krijgen?
Op het moment dat je wordt lastiggevallen en gestalkt staat je hoofd er niet naar, maar als dat voorbij is zoeken echt wel veel vrouwen hulp.
Dan heb je zo'n grote stap genomen, waarvan ik best begrijp dat die heel moeilijk is, maar dan laat je meteen weer het heft uit eigen handen vallen en zit je passief te wachten tot er nóg meer hulp komt. Met zo'n houding kun je wel aan de gang blijven. Aandacht willen is menselijk, aandacht geven is geen overheidstaak.quote:Maar Joyce voelt zich in het hotel aan haar lot overgelaten en geïsoleerd. Daardoor krijgt ze toch weer contact met haar man. "Ik had niemand, ik kende niemand. Hij bleef maar bellen, sms'en sturen en mailtjes sturen met verschillende e-mail adressen. Op een gegeven moment brak ik. Ook door zijn lieve woordjes, wat hij altijd doet. We hebben het goedgemaakt. Ik ben teruggegaan."
Nee, je had het eerder niet over Joyce, maar over ‘vrouwen’.quote:
[..]
Ik heb het van Joyce.
[..]
Dan heb je zo'n grote stap genomen, waarvan ik best begrijp dat die heel moeilijk is, maar dan laat je meteen weer het heft uit eigen handen vallen en zit je passief te wachten tot er nóg meer hulp komt. Met zo'n houding kun je wel aan de gang blijven. Aandacht willen is menselijk, aandacht geven is geen overheidstaak.
Niet nu terugkrabbelen hè. Lees je eerste post hier nog maar eens goed door.
Ja, en Joyce is een voorbeeld van zo'n vrouw. Niet elke vrouw die in zo'n hotel terecht komt reageert zo op die situatie, maar voor al die vrouwen geldt dat zij de ellende over zichzelf hebben afgeroepen met hun partnerkeuze.quote:
[..]
Nee, je had het eerder niet over Joyce, maar over ‘vrouwen’.
Niet nu terugkrabbelen hè. Lees je eerste post hier nog maar eens goed door.
Bij mannen net zo goed goed.quote:
[..]
Ik denk dat dat moeilijk te snappen is als je nooit in een gewelddadige of misbruikrelatie gezeten hebt.
De man in dergelijke relaties (en soms ook de vrouw overigens waarbij de man als slachtoffer in dezelfde positie zit) is vaak een zeer overtuigende manipulatie en heel goed in staat het slachtoffer het gevoel te geven dat hij/zij echt gaat veranderen en dat er echt geen plek is waar het slachtoffer ooit echt veilig zal zijn.
Better the devil you know.
Dat ze terug kruipen naar hun vrouw
En nee mannen gaan vaak niet naar de politie.
De mannen worden namelijk niet gelooft.
Zelfde dat mannen niet verkracht kunnen worden.
Tenslotte hoe kan je spreken van verkrachting als je een stijfe lul heb toch ?
Ondertussen vrouwen worden ook nat en komen klaar .
Het is namelijk een lichamelijke reactie.
Laten we gewoon eerlijk zijn.
Bijde kanten word van alles gedaan .
Van mishandeling tot aan de dood.
Waar vaak de vrouw gif gebruiken en de man een mes.
quote:
[..]
Ja, en Joyce is een voorbeeld van zo'n vrouw. Niet elke vrouw die in zo'n hotel terecht komt reageert zo op die situatie, maar voor al die vrouwen geldt dat zij de ellende over zichzelf hebben afgeroepen met hun partnerkeuze.
Laat maar zitten verder.
Waarom wil je zo nadrukkelijk de eigen verantwoordelijkheid van het slachtoffer benadrukken? Dat is toch de omgekeerde wereld?quote:
[..]
Meteen ook maar weer garanderen? Ik ben vóór blijfvanmijnlijfhuizen, helpen met een hotelkamer is ook hulp die haar in principe veilig maakt. Kun je dan misschien ook nog wat doen om je situatie zoals je mentale welbevinden te verbeteren om de overheid dat ook nog regelen nadat je jezelf in de nesten hebt gewerkt?
Maar nu moet iedere vrouw met een verkeerde partnerkeuze verdoemd zijn? Omdat ze jou niet gekozen hebben?quote:
[..]
Ja, en Joyce is een voorbeeld van zo'n vrouw. Niet elke vrouw die in zo'n hotel terecht komt reageert zo op die situatie, maar voor al die vrouwen geldt dat zij de ellende over zichzelf hebben afgeroepen met hun partnerkeuze.
Natuurlijk wil je ze helpen, maar ze moeten ook zichzelf verder helpen. Je zorgt voor een fysieke veilige plek, dat is wat je concreet kunt doen. Dat zo'n vrouw zich eenzaam voelt dat is heel vervelend maar je kunt als overheid toch niet de taak op je nemen om te zorgen dat ze gelukkig wordt?quote:
[..]
Maar nu moet iedere vrouw met een verkeerde partnerkeuze verdoemd zijn? Omdat ze jou niet gekozen hebben?
Als je een verantwoordelijkheid op je neemt als overheid en die goed wil invullen, moet je ook bepalen waar die verantwoordelijkheid ophoudt. Dit doen we voor je, niks minder, niks meer. Anders blijf je aan de gang, zeker met types als Joyce. Je zet mensen ook heel snel in de passieve modus als je wel aandacht geeft, maar eigenlijk niks meer voor die vrouwen kan betekenen.
Nee, dat is degene die de ellende over zich heeft afgeroepen en dat is degene die de meeste invloed had en heeft op het verloop van de situatie. Dat die man schuldig is, een klootzak is en gestraft moet worden is in dat stadium een gegeven, een vaststaand feit waar je voor de toekomst niks meer aan hebt.quote:
[..]
Waarom wil je zo nadrukkelijk de eigen verantwoordelijkheid van het slachtoffer benadrukken? Dat is toch de omgekeerde wereld?
Het is altijd hetzelfde met deze discussies, de vrouw is zielig en de man is schuldig, dan zeg ik 'klopt, hoe nu verder?' Hoe gaan we dit probleem aanpakken of de situatie verbeteren, en dan is het 'de vrouw is zielig en het ligt aan de man', alsof dat maar iets helpt. Je gaat die mannen niet veranderen in fijne partners. Het is echt een beetje een kwestie van soms moet een vrouw gewoon even haar verhaal kwijt en dan moet je niet met oplossingen komen, maar dan klakkeloos overgenomen voor maatschappelijke kwesties. Daar doe ik niet aan mee, thuis wel maar in maatschappelijke kwesties moet het over oplossingen en verbeteringen gaan.
Waarom vraag je dan waarom een significant aantal mishandelde partners het niet lukt om met hun mishandelaars te breken?quote:
[..]
Ja maar als je het niet erg vind ga ik dat hier niet delen.
Nota bene je eigen moeder heeft in die situatie gezeten. Jij hebt gezien hoe haar het jarenlang niet lukte om die breuk te maken.
Je hebt daar met haar over gepraat. Zij heeft je antwoorden gegeven? Of iig op een bepaalde manier gereageerd, waaruit jij wellicht op zou kunnen maken 'goh, dus daarom kan niet elke mishandelde partner met haar mishandelaar breken'?
Nou dan ... dan weet je toch waarom het sommige vrouwen niet lukt?
Staat gewoon in het artikel hoor.quote:
[..]
'klopt, hoe nu verder?' Hoe gaan we dit probleem aanpakken of de situatie verbeteren
Meerdere keren vermeld.quote:Vrouwen die vluchten voor gewelddadige partner steeds vaker ondergebracht in hotels
Vrouwen die vluchten voor huiselijk geweld komen door een tekort aan noodopvang steeds vaker terecht in hotels. Vorig jaar moesten vrouwen ten minste 240 keer uitwijken naar een hotel, zo blijkt uit een inventarisatie van Nieuwsuur. Een verblijf in een regulier hotel kan leiden tot gevaarlijke situaties.
Internationaal is afgesproken dat elk land op tienduizend inwoners ten minste één noodopvangplek voor slachtoffers van huiselijk geweld moet hebben. Voor Nederland betekent dat 1800 plekken. Maar Nederland heeft op dit moment maar zo'n duizend opvangplekken.
'Geen beveiligers'
Ook voor Joyce (haar echte naam is bekend bij de redactie) was er geen noodopvang. Ze werd jarenlang mishandeld door haar echtgenoot. Als ze uiteindelijk besluit hulp te zoeken, kan ze alleen terecht in een hotel. Dat voelt voor haar heel onveilig. "Er zijn geen beveiligers, alleen zo'n dame bij de balie. Hij kon eigenlijk ieder moment binnenkomen. Dat was een eng idee."
Ze werd door haar man fysiek en mentaal mishandeld. "Het kwam zo ver dat ik een zelfmoordpoging deed", vertelt ze. "Hij heeft mijn voet op vier verschillende plekken gebroken en ik heb een kind verloren. Ik was drie maanden zwanger, maar werd zo zwaar mishandeld, dat ik het ben kwijtgeraakt."
Maar Joyce voelt zich in het hotel aan haar lot overgelaten en geïsoleerd. Daardoor krijgt ze toch weer contact met haar man. "Ik had niemand, ik kende niemand. Hij bleef maar bellen, sms'en sturen en mailtjes sturen met verschillende e-mail adressen. Op een gegeven moment brak ik. Ook door zijn lieve woordjes, wat hij altijd doet. We hebben het goedgemaakt. Ik ben teruggegaan."
Concurreren voor opvang
Het demissionaire kabinet stelde op Prinsjesdag 12 miljoen euro beschikbaar voor meer vrouwenopvang. Daarmee kunnen slechts 150 extra plekken worden gerealiseerd. Een druppel op een gloeiende plaat, zegt Maarten Hijink, directeur van branchevereniging Valente, voor organisaties die hulp en begeleiding bieden aan kwetsbare mensen. "Dit is volstrekt niet uit te leggen voor een land als Nederland."
Nederland werd in oktober nog op de vingers getikt in een rapport van de Raad van Europa. De Nederlandse aanpak als het gaat om het beschermen van vrouwen schiet ernstig tekort, stelt het rapport. Onder meer als het gaat om de crisisopvang.
Hijink hoort dagelijks van organisaties dat het vinden van een opvangplek een strijd is. "Je wilt niet dat vrouwen met elkaar moeten concurreren voor een plek. En dat organisaties bij de intake elke dag voor moeilijke beslissingen komen te staan: wie wel een plekje en wie naar een hotel? Je wilt iemand in nood direct een veilige plek kunnen geven."
Inventarisatie
Opvangorganisaties laten Nieuwsuur weten dat in totaal dus 240 keer is gebruikgemaakt van een hotel. Vrouwen en kinderen tellen daarbij samen als één. Daarnaast blijkt uit de landelijke monitor van Valente dat het aantal personen dat van hotels gebruikmaakte tussen 2022 en 2023 met circa 20 procent toenam. Valente krijgt sterke signalen dat deze stijgende trend zich ook in 2024 heeft voortgezet.
Dat de vraag naar opvang is toegenomen, komt ook omdat slachtoffers van huiselijk geweld eerder aan de bel trekken en vaker hulp zoeken. Er is meer aandacht voor, ook voor femicide, vrouwenmoord. Dat leidt tot meer meldingen, merkt ook de burgemeester van Rijkswijk, Huri Sahin. Ze riep vrouwen op zich rechtstreeks bij haar te melden als ze te maken hebben met huiselijk geweld. Ze ontving tientallen e-mails. "Het zijn heel alarmerende berichten. Het raakt me vooral als mensen al zoveel hebben geprobeerd. Dan denk ik: dan doen we iets niet helemaal goed. Met alle goede bedoelingen die er zijn."
Prioriteit
De vrouwen die haar mailen, nodigt de burgemeester uit op haar kantoor. Samen met instanties zoekt ze per geval naar een oplossing. "Het gaat soms om leven en dood, om vrouwen die in doodsangst verkeren. Dan moet je iemand echt die veilige plek kunnen bieden."
Maar ook in Rijswijk is er een tekort aan noodopvang. Sahin vindt dat er landelijk meer aandacht moet komen en dat het Rijk meer geld moet uittrekken voor noodopvang.. "Je moet ze beschouwen als een prioriteit die altijd moet worden opgevangen. In de vrouwenopvang, waar professionele begeleiding is. Niet in een hotelkamer."
Joyce moest uiteindelijk een tweede keer vluchten voor haar inmiddels ex-man. Ze heeft sinds kort een eigen huis, maar is nog elke dag bang. "Ik moet altijd over mijn schouder kijken en kan niet naar bepaalde plekken. Ik moet op mijn hoede blijven. Dat is eng." Als ze niet was weggegaan, was ze er niet meer geweest, zegt ze. "De dag dat hij mijn voet brak, zei hij er nog achteraan: 'dit was voor je hoofd bedoeld'. Dus dan had ik hier sowieso niet meer gezeten."
Edit: Er zijn dus internationale afspraken over het aantal noodopvangplekken. Nu weet ik niet precies wat de vereisten zijn om te kunnen spreken van een noodopvangplek, maar dit artikel lijkt iig sterk te impliceren dat een hotelkamer daar niet aan voldoet. Want geen beveiliging. Iets waarvan iig ik denk dat dat toch wel handig is wanneer je te maken hebt met daders waarvan een zeer groot deel al eerder geweld gebruikt zal hebben.
[ Bericht 3% gewijzigd door probeer op 04-11-2025 00:56:40 ]
Partnerkeuze is toch juist een enorm belangrijke factor?quote:
[..]
Omdat het voor geen meter te maken heeft met "vrouwen met een laag IQ die beter moeten kiezen met wie ze het bed induiken".
Maakt dat wat uit voor het verschaffen van hulp? Adv dit specifieke bericht; voor het verschaffen van een plek in een beveiligde noodopvang?quote:
[..]
Partnerkeuze is toch juist een enorm belangrijke factor?
Gaan we ze bij de intake beoordelen op de verstandigheid achter hun partnerkeuze? Dienen ze dan aan te tonen dat hij in het begin toch echt nog niet zo was, om hulp / een plek te kunnen krijgen?
[ Bericht 6% gewijzigd door probeer op 04-11-2025 01:07:08 ]
Al pak 'm beet 3000 jaar de favoriete baardige bezigheid.
Hell, als alle mishandelde vrouwen in dit land allemaal het morgen wel op weten te brengen om die breuk met hun mishandelaar te maken en hulp zoeken, (iets waarvan ze helaas ook in dit topic weer veelvuldig verweten worden dat niet op te kunnen brengen) dan zouden we ze niet eens allemaal kunnen helpen.
Nee, omdat het kwaad al is geschied.quote:
[..]
Maakt dat wat uit voor het verschaffen van hulp? Adv dit specifieke bericht; voor het verschaffen van een plek in een beveiligde noodopvang?
We hebben het over 'wat er anders zou kunnen vóórdat de mishandelingen beginnen'? Dan dient het gesprek toch nog steeds éérst te gaan over de rol van de toekomstige dader? En daarna pas over de rol van het toekomstige slachtoffer?quote:
[..]
Nee, omdat het kwaad al is geschied.
Maar op een of andere manier wordt 'er zullen altijd gewelddadige mannen zijn die hun partner mishandelen' als een soort gegeven gezien, en moet het altijd gaan over welke eigenschap van het slachtoffer dan ook, waardoor ze uiteindelijk in een relatie met mishandeling terecht kan komen.
En dan krijg je dus gedoe over het IQ van de vrouw, dat ze voor zo iemand als partner kiest. Ipv over het IQ en EQ van de dader, dat ie dat uberhaupt flikt.
Beetje ondergesneeuwd in deze altijd beladen discussie maar dat is wel de kern van de zaak.quote:
Ik weet niet waarom je dit tegen mij zegt want ik heb geen stellingen geponeerd in dit topic.quote:
[..]
We hebben het over 'wat er anders zou kunnen vóórdat de mishandelingen beginnen'? Dan dient het gesprek toch nog steeds éérst te gaan over de rol van de toekomstige dader? En daarna pas over de rol van het toekomstige slachtoffer?
Maar op een of andere manier wordt 'er zullen altijd gewelddadige mannen zijn die hun partner mishandelen' als een soort gegeven gezien, en moet het altijd gaan over welke eigenschap van het slachtoffer dan ook, waardoor ze uiteindelijk in een relatie met mishandeling terecht kan komen.
Leer 1 vrouw hoe ze geen slachtoffer van een abusievelijke relatie wordt, en je redt 1 vrouw. Leer 1 man hoe hij geen dader binnen een abusievelijke relatie wordt, en je redt elke partner waarmee hij ooit een relatie zal hebben.
Maargoed .. terug naar de wijsheid achter de partnerkeuze van Joyce /s
Is ook zeker niet tegen jouw gericht. Ik gebruik gewoon jouw reacties als aanleiding om mijn bredere opvattingen over dit onderwerp en de richting van dit topic te uiten.quote:
[..]
Ik weet niet waarom je dit tegen mij zegt want ik heb geen stellingen geponeerd in dit topic.
En wat zei je stiefvader, toen je als volwassen man inmiddels fysiek overduidelijk sterker was, en je hem vroeg waarom hij je moeder sloeg?quote:
[..]
Ja maar als je het niet erg vind ga ik dat hier niet delen.
Dat is mijn punt. We laten kalveren bijna verdrinken, en het is uit den boze dat we de sloot dempen.quote:
[..]
Nee, omdat het kwaad al is geschied.
Want, zeggen de Fokkertjes dan, 70 jaar geleden werden vrouwen ook bont en blauw geslagen in het huwelijk.
Dat doet er niets aan af. Ook toen had je al enge narcistische mannetjes.
Ik ga het nu voor de derde of vierde keer herhalen, wie weet, valt het kwartje nu wel: veel mannen zijn enge creeps met losse handen. Dat is een gegeven. In een maatschappij met zulke mannen zul je als vrouw extra goed op moeten letten met wie je een relatie aangaat.
Nee, zeggen de Fokkertjes, want het is de schuld van de man. Lees maar terug, dat is steevast het antwoord. Dit is geen vrouwenprobleem maar een mannenprobleem.
We laten vrouwen gewoon hun ding doen, want dat is een enorm succes. What could go wrong? En als ze dan bont en blauw worden geslagen, dan stoppen we ze in blijfvanmijnlijfhuizen of in hotels want dat geeft sommige mensen een warm gevoel van binnen. Dat die vrouwen lijden, dat zal iedereen blijkbaar worst wezen. Vooral die sloot niet dempen. En als het erger wordt, dan gaan we gewoon meer blijfvanmijnlijfhuizen bouwen.
In een samenleving waar mensen iets om elkaar geven zorg je er toch voor dat dit niet gebeurt? Dan leer je kinderen toch om op te passen en niet af te gaan op wat mensen zeggen, maar wat ze doen? Om eerst eens thuis bij de man te kijken, bij broers en zussen en ouders? Wat zijn hun normen en waarden?
Ik werk met promovendi (ja, ik ben slim) en je wil niet weten hoe veel promovendi zich in de nesten werken door af te gaan op gladde praatjes van supervisors. Ze missen de kennis en ervaring om narcistische psychopaten te herkennen. Idd, net meisjes die met Neanderthalers het bed in duiken en als het dan mis gaat bij de overheid aankloppen.
Voordat je een relatie aangaat die je loopbaan kan ruïneren moet je er verdomd zeker van zijn dat die supervisor goed is. Spreek met andere studenten. Spreek met andere hoogleraren en met postdocs. Ga eens in het lab kijken. Hoe veel tijd heeft de SV voor studenten? Hoe vaak zitten ze in het vliegtuig? Kijken ze alles op tijd na? Zit iedereen in dat lab lekker in z’n vel? Als er ook maar de kleinste indicatie is dat er iets fout is - let wel, als er een beurs ligt te wachten of als de hoogleraar zo onder de indruk is van wat je gedaan hebt (als hij zulke mooie spierballen en mooie tattoos heeft, er uit ziet als een Koreaanse K-Pop star en je het mooiste meisje van de wereld vindt) dan moet je extra voorzichtig zijn: laat ik m’n intuïtie beïnvloeden of maak ik de keuze gebaseerd op dingen die er toe doen?
Het probleem met narcistische hoogleraren is dat ze het met hun hoge IQ erg goed kunnen camoufleren. Ik ben er ook een keer ingetuind, omdat ik geen kant opkon en koos voor een baan + inkomen ipv op straat leven met mijn gezin. Gladde praatjes - de enige terugkoppeling die ik kreeg op een onderzoeksvoorstel dat ik bij hem indiende was dat hij niet genoemd werd in het voorstel. Hoe veel duidelijker kan het zijn? 100% narcist. Die fout maak je maar een keer.
Zadel de overheid niet op met nog een taak waar ze een peperdure pappen en nathouden oplossing voor zoekt. Neem je eigen verantwoordelijkheid.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 04-11-2025 03:03:17 ]
Een geschikte partner herkennen is een van de belangrijkste dingen in ons leven, en er is helemaal niemand die je hier mee helpt. Op school hebben ze het over hele andere dingen. Hilversum, Hollywood - die maken het alleen maar veel mooier dan het daadwerkelijk is.
Typisch.
[ Bericht 5% gewijzigd door Lyrebird op 04-11-2025 03:07:31 ]
Moet ineens denken aan de film 'sleeping with the enemy'. Goed gespeeld door Julia Roberts.quote:
[..]
Dat hoeft ook niet. Een labiele vrouw kan aan zichzelf gaan werken om minder labiel te zijn en om onafhankelijk te worden van een vent met zijn grillen.
Ik laat het hierbij want ik heb geen zin in een gebed zonder eind waarbij de vrouw alleen als slachtoffer gezien wordt en zelf geen enkele moeite hoeft te doen om de cirkel van geweld te doorbreken als ze die kans krijgt.
Sommige vrouwen die die cirkel van geweld proberen te doorbreken kost het hun leven.
Omdat sommige mannen ondanks enkelbanden alsnog moorden uitvoeren uit jaloezie of frustratie daarom worden vrouwen en hun kinderen naar moeilijk te traceren locaties voor hun ex partner gebracht. En dan kan het alsnog soms misgaan zoals we afgelopen jaar zagen met die moord op joeweela.quote:
Het blijft eigenlijk nog steeds vreemd dat juist de vrouwen die worden mishandeld en bedreigd maar hun huis uitmoeten, vaak samen met hun kinderen.
Waarom gaat die man niet maar naar familie of vrienden, of desnoods een opvang om af te koelen? Met desnoods een enkelbandje om in de gaten te houden dat hij niet in de buurt komt van de vrouw.
Het is uiteindelijk wel tot een echtscheiding gekomen, het had alleen wel wat sneller kunnen gaan.quote:
[..]
Waarom vraag je dan waarom een significant aantal mishandelde partners het niet lukt om met hun mishandelaars te breken?
Nota bene je eigen moeder heeft in die situatie gezeten. Jij hebt gezien hoe haar het jarenlang niet lukte om die breuk te maken.
Je hebt daar met haar over gepraat. Zij heeft je antwoorden gegeven? Of iig op een bepaalde manier gereageerd, waaruit jij wellicht op zou kunnen maken 'goh, dus daarom kan niet elke mishandelde partner met haar mishandelaar breken'?
Nou dan ... dan weet je toch waarom het sommige vrouwen niet lukt?
Ten eerste houden vrouwen van chaos, ja ze roepen altijd dat ze een lieve zachte partner willen betrouwbaar etcetc, maar dat is bullshit.
Als je als man niet een klein beetje een klootzak bent van tijd tot tijd, vinden ze je saai en niet interessant.
Het zijn dan ook juist de goeie zachte aardige romantische mannen die verlaten worden, je hoeft hier alleen maar voor te kijken naar wie vraagt meestal de echtscheiding aan. Hint : het is niet de man.
Als mannen slecht waren, zaten vrouwen nu in een kooi en waren ze niets meer dan een baby boerderij.
Dit is overduidelijk niet de realiteit.
Nee, want wie moet dan koken en schoonmaken als alle vrouwen in een kooi zitten?quote:
Is dit weer en topic alle mannen zijn slecht?
Ten eerste houden vrouwen van chaos, ja ze roepen altijd dat ze een lieve zachte partner willen betrouwbaar etcetc, maar dat is bullshit.
Als je als man niet een klein beetje een klootzak bent van tijd tot tijd, vinden ze je saai en niet interessant.
Het zijn dan ook juist de goeie zachte aardige romantische mannen die verlaten worden, je hoeft hier alleen maar voor te kijken naar wie vraagt meestal de echtscheiding aan. Hint : het is niet de man.
Als mannen slecht waren, zaten vrouwen nu in een kooi en waren ze niets meer dan een baby boerderij.
Dit is overduidelijk niet de realiteit.
Maar even serieus niemand zegt hier dat alle mannen slecht wel wat er gevaarlijke agressieve mannen zijn.
Dat doen ze ook. Wat dat betreft is het percentage waarbij het fout gaat best laag. Het is alleen een gegeven, en dat komt ook steeds terug in onderzoeken, dat je dit soort relaties juist vaak aangaat als je even niet op 100% kunt presteren, bijvoorbeeld tijdens een rouwperiode, een ontslag, een traumatische ervaring, gezondheidsklachten inclusief mentale, noem maar op.quote:
[..]
Dat is mijn punt. We laten kalveren bijna verdrinken, en het is uit den boze dat we de sloot dempen.
Want, zeggen de Fokkertjes dan, 70 jaar geleden werden vrouwen ook bont en blauw geslagen in het huwelijk.
Dat doet er niets aan af. Ook toen had je al enge narcistische mannetjes.
Ik ga het nu voor de derde of vierde keer herhalen, wie weet, valt het kwartje nu wel: veel mannen zijn enge creeps met losse handen. Dat is een gegeven. In een maatschappij met zulke mannen zul je als vrouw extra goed op moeten letten met wie je een relatie aangaat.
Vrouwen zijn net mensen, soms ben je niet even scherp.
Als we het er niet eens over eens kunnen worden dat degene die slaat, steelt, isoleert, controleert, intimideert enzovoort de dader en dus het hoofdprobleem is, dan houdt het wel een beetje op.quote:Nee, zeggen de Fokkertjes, want het is de schuld van de man. Lees maar terug, dat is steevast het antwoord. Dit is geen vrouwenprobleem maar een mannenprobleem.
Doorgaans best wel, ja.quote:We laten vrouwen gewoon hun ding doen, want dat is een enorm succes.
Victim blaming, onder andere.quote:What could go wrong?
Nee, want dan zitten ze veilig, iets wat bij een beschaafde maatschappij hoort, dat je degenen in nood helpt.quote:En als ze dan bont en blauw worden geslagen, dan stoppen we ze in blijfvanmijnlijfhuizen of in hotels want dat geeft sommige mensen een warm gevoel van binnen.
Bijzondere conclusie op grond van hulpverlening aan mishandelde vrouwen.quote:Dat die vrouwen lijden, dat zal iedereen blijkbaar worst wezen.
Als dat nodig is, ja. En gezien dit soort posts als graadmeter voor het groeiende sentiment in de samenleving dat het probleem ligt in het feminisme in plaats van de patronen waarin vrouwen de onderliggende partij blijven lijkt het me nog harder nodig om in te zetten op onderwijs, voorlichting en betere regelgeving voor desinformatie en opruiing en minder tolerantie voor culturele/religieuze gevoeligheden.quote:Vooral die sloot niet dempen. En als het erger wordt, dan gaan we gewoon meer blijfvanmijnlijfhuizen bouwen.
Dat gebeurt ook. Dat de rest van het gezin er normaal uitziet is echter geen garantie dat jij met de rotte appel zit. Of dat je partner verandert of radicaliseert, of gewoon een lul is.quote:In een samenleving waar mensen iets om elkaar geven zorg je er toch voor dat dit niet gebeurt? Dan leer je kinderen toch om op te passen en niet af te gaan op wat mensen zeggen, maar wat ze doen? Om eerst eens thuis bij de man te kijken, bij broers en zussen en ouders? Wat zijn hun normen en waarden?
En dat speelt uitsluitend onder vrouwen? Of is het alleen iets om meesmuilend over te doen als het vrouwen binnen de context van een relatie overkomt.quote:Ik werk met promovendi (ja, ik ben slim) en je wil niet weten hoe veel promovendi zich in de nesten werken door af te gaan op gladde praatjes van supervisors. Ze missen de kennis en ervaring om narcistische psychopaten te herkennen.
Het grootste deel van de partnermishandeling is allerminst een Neanderthaler-gebeuren. Het gaat om het psychologisch afbreken van de ander, de gaslighting, de dreiging, de leugens, de jaloezie, het controleren, de oneerlijkheid en ongelijkheid wat betreft normen, gebruik van geld, vrije tijd, huishoudelijk werk. Dat jij het probleem schetst als een meisje dat bij een meppende primaat weg wil laat zien dat jij bar weinig over dit onderwerp weet. Als je echt zo slim was, dan zou je weten dat je niet moest pretenderen iets te weten over een onderwerp dat je vakgebied niet is.quote:Idd, net meisjes die met Neanderthalers het bed in duiken en als het dan mis gaat bij de overheid aankloppen.
Je bevestigt hier het patroon waarover ik eerder schreef: je zat dus in een mindere, afhankelijke positie en tuinde er dus in. En als je op straat was komen te staan voor die inschattingsfout, dan was er voor jou ook hulp geweest vanuit de overheid en was het niet nodig geweest om jou als het probleem te bestempelen terwijl de dader, de hoogleraar vrolijk verder kon met slachtoffers maken, net zoals daders van huiselijk geweld vaak doen.quote:Voordat je een relatie aangaat die je loopbaan kan ruïneren moet je er verdomd zeker van zijn dat die supervisor goed is. Spreek met andere studenten. Spreek met andere hoogleraren en met postdocs. Ga eens in het lab kijken. Hoe veel tijd heeft de SV voor studenten? Hoe vaak zitten ze in het vliegtuig? Kijken ze alles op tijd na? Zit iedereen in dat lab lekker in z’n vel? Als er ook maar de kleinste indicatie is dat er iets fout is - let wel, als er een beurs ligt te wachten of als de hoogleraar zo onder de indruk is van wat je gedaan hebt (als hij zulke mooie spierballen en mooie tattoos heeft, er uit ziet als een Koreaanse K-Pop star en je het mooiste meisje van de wereld vindt) dan moet je extra voorzichtig zijn: laat ik m’n intuïtie beïnvloeden of maak ik de keuze gebaseerd op dingen die er toe doen?
Het probleem met narcistische hoogleraren is dat ze het met hun hoge IQ erg goed kunnen camoufleren. Ik ben er ook een keer ingetuind, omdat ik geen kant opkon en koos voor een baan + inkomen ipv op straat leven met mijn gezin. Gladde praatjes - de enige terugkoppeling die ik kreeg op een onderzoeksvoorstel dat ik bij hem indiende was dat hij niet genoemd werd in het voorstel. Hoe veel duidelijker kan het zijn? 100% narcist. Die fout maak je maar een keer.
Zadel de overheid niet op met nog een taak waar ze een peperdure pappen en nathouden oplossing voor zoekt. Neem je eigen verantwoordelijkheid.
Zie je de overeenkomst? En gezien dat je ze slim bent: snap je ook hoe oneerlijk het is om neer te zeiken op vrouwen die een vergelijkbare inschattingsfout maken?
Lekkere kortzichtige instelling. Dit is zeker cultuurgebonden en de basis hiervoor is de opvoeding en de culturele achtergrond waarin de vrouw minder of helemaal geen rechten heeft t.o.v. de man. Die holbewoners denken dus gewoon in die botte kop dat de vrouw hun eigendom is en alles moet doen wat hij zegt, de vrouw is in die gedachtengang volledig ondergeschikt aan de man. Je kan niet stellen dat de man an sich losse handjes heeft, dat wordt er dus met de paplepel ingegoten of ze zien dagelijks het slechte voorbeeld
[ Bericht 0% gewijzigd door matspontius op 04-11-2025 10:18:20 ]
Ik ben het hier ten dele mee eens maar andersom is het natuurlijk net zo. Je hebt enge, narcistische mannetjes maar daar staat tegenover dat je vrouwen hebt die makkelijker bij dit soort types belanden en soms zit daar misschien wat pech bij ook. Ook dat is een gegeven. We kunnen niet het één als gegeven beschouwen en het ander niet.quote:
[..]
Dat is mijn punt. We laten kalveren bijna verdrinken, en het is uit den boze dat we de sloot dempen.
Want, zeggen de Fokkertjes dan, 70 jaar geleden werden vrouwen ook bont en blauw geslagen in het huwelijk.
Dat doet er niets aan af. Ook toen had je al enge narcistische mannetjes.
Ik ga het nu voor de derde of vierde keer herhalen, wie weet, valt het kwartje nu wel: veel mannen zijn enge creeps met losse handen. Dat is een gegeven. In een maatschappij met zulke mannen zul je als vrouw extra goed op moeten letten met wie je een relatie aangaat.
Nee, zeggen de Fokkertjes, want het is de schuld van de man. Lees maar terug, dat is steevast het antwoord. Dit is geen vrouwenprobleem maar een mannenprobleem.
We laten vrouwen gewoon hun ding doen, want dat is een enorm succes. What could go wrong? En als ze dan bont en blauw worden geslagen, dan stoppen we ze in blijfvanmijnlijfhuizen of in hotels want dat geeft sommige mensen een warm gevoel van binnen. Dat die vrouwen lijden, dat zal iedereen blijkbaar worst wezen. Vooral die sloot niet dempen. En als het erger wordt, dan gaan we gewoon meer blijfvanmijnlijfhuizen bouwen.
In een samenleving waar mensen iets om elkaar geven zorg je er toch voor dat dit niet gebeurt? Dan leer je kinderen toch om op te passen en niet af te gaan op wat mensen zeggen, maar wat ze doen? Om eerst eens thuis bij de man te kijken, bij broers en zussen en ouders? Wat zijn hun normen en waarden?
Ik werk met promovendi (ja, ik ben slim) en je wil niet weten hoe veel promovendi zich in de nesten werken door af te gaan op gladde praatjes van supervisors. Ze missen de kennis en ervaring om narcistische psychopaten te herkennen. Idd, net meisjes die met Neanderthalers het bed in duiken en als het dan mis gaat bij de overheid aankloppen.
Voordat je een relatie aangaat die je loopbaan kan ruïneren moet je er verdomd zeker van zijn dat die supervisor goed is. Spreek met andere studenten. Spreek met andere hoogleraren en met postdocs. Ga eens in het lab kijken. Hoe veel tijd heeft de SV voor studenten? Hoe vaak zitten ze in het vliegtuig? Kijken ze alles op tijd na? Zit iedereen in dat lab lekker in z’n vel? Als er ook maar de kleinste indicatie is dat er iets fout is - let wel, als er een beurs ligt te wachten of als de hoogleraar zo onder de indruk is van wat je gedaan hebt (als hij zulke mooie spierballen en mooie tattoos heeft, er uit ziet als een Koreaanse K-Pop star en je het mooiste meisje van de wereld vindt) dan moet je extra voorzichtig zijn: laat ik m’n intuïtie beïnvloeden of maak ik de keuze gebaseerd op dingen die er toe doen?
Het probleem met narcistische hoogleraren is dat ze het met hun hoge IQ erg goed kunnen camoufleren. Ik ben er ook een keer ingetuind, omdat ik geen kant opkon en koos voor een baan + inkomen ipv op straat leven met mijn gezin. Gladde praatjes - de enige terugkoppeling die ik kreeg op een onderzoeksvoorstel dat ik bij hem indiende was dat hij niet genoemd werd in het voorstel. Hoe veel duidelijker kan het zijn? 100% narcist. Die fout maak je maar een keer.
Zadel de overheid niet op met nog een taak waar ze een peperdure pappen en nathouden oplossing voor zoekt. Neem je eigen verantwoordelijkheid.
Ik weet ook niet of hier preventief heel veel aan valt te doen behalve een samenleving inrichten waarin het relatieverkeer helemaal is ingeknot. De andere optie (due diligence), vereist een gezonde psyche en een goed ontwikkelde intuïtie en net als dat niet elke man zijn handjes thuis kan houden, heeft niet elke vrouw dit.
Ik ben het er sowieso mee eens dat op een gegeven moment de rol van de overheid wel ophoudt. Het is namelijk ook een gegeven dat het de vrouw ten bate komt om aan zichzelf te werken. Gecombineerd met alert en adequaat handelen van de overheid bij meldingen van mishandelingen, wat de overheid vaak nalaat.
Maar goed, op dit vlak valt er als samenleving gewoon veel te winnen. Daar waar een huwelijk vroeger veel minder een keuze was en/of de partnerkeuze veel beperkter, is er nu vrijheid blijheid en ook dat blijkt dat we daar als samenleving niet altijd adequaat mee om kunnen gaan. Dat systeem is echter pas relatief nieuw, dus wil ik ook geen conservatieve houding hierop toepassen. Ik ben er wel van overtuigd dat het vroeger juist allemaal een stuk grimmiger was, met mensen die elkaar niet konden luchten of zien maar ook niet echt konden scheiden.
Inderdaad, vrouwen zijn gelukkig altijd heel meegaand, zijn niet dramatisch, manipuleren niet, gaan niet vreemd, etc. Dat scheelt natuurlijk welquote:
[..]
Ik ben het hier ten dele mee eens maar andersom is het natuurlijk net zo. Je hebt enge, narcistische mannetjes maar daar staat tegenover dat je vrouwen hebt die makkelijker bij dit soort types belanden en soms zit daar misschien wat pech bij ook. Ook dat is een gegeven. We kunnen niet het één als gegeven beschouwen en het ander niet.
Ik weet ook niet of hier preventief heel veel aan valt te doen behalve een samenleving inrichten waarin het relatieverkeer helemaal is ingeknot. De andere optie (due diligence), vereist een gezonde psyche en een goed ontwikkelde intuïtie en net als dat niet elke man zijn handjes thuis kan houden, heeft niet elke vrouw dit.
Ik ben het er sowieso mee eens dat op een gegeven moment de rol van de overheid wel ophoudt. Het is namelijk ook een gegeven dat het de vrouw ten bate komt om aan zichzelf te werken. Gecombineerd met alert en adequaat handelen van de overheid bij meldingen van mishandelingen, wat de overheid vaak nalaat.
Maar goed, op dit vlak valt er als samenleving gewoon veel te winnen. Daar waar een huwelijk vroeger veel minder een keuze was en/of de partnerkeuze veel beperkter, is er nu vrijheid blijheid en ook dat blijkt dat we daar als samenleving niet altijd adequaat mee om kunnen gaan. Dat systeem is echter pas relatief nieuw, dus wil ik ook geen conservatieve houding hierop toepassen. Ik ben er wel van overtuigd dat het vroeger juist allemaal een stuk grimmiger was, met mensen die elkaar niet konden luchten of zien maar ook niet echt konden scheiden.
In a nutschell: vrouwen zijn de engeltjes op deze aarde en mannen de demonen. Dat is dan ook duidelijk
[ Bericht 2% gewijzigd door matspontius op 04-11-2025 10:18:55 ]
Mannen kunnen prima koken hoor.quote:
[..]
Nee, want wie moet dan koken en schoonmaken als alle vrouwen in een kooi zitten?
Maar even serieus niemand zegt hier dat alle mannen slecht wel wat er gevaarlijke agressieve mannen zijn.
Waarom zou een vrouw meegaand moeten zijn?quote:
[..]
Inderdaad, vrouwen zijn gelukkig altijd heel meegaand, zijn niet dramatisch, manipuleren niet, gaa niet vreemd, etc. Dat scheelt natuurlijk wel
En ook als vrouwen manipuleren of vreemdgaan sla je ze niet in elkaar. Dan vertrek je als man.
In a nutschell: vrouwen zijn de engeltjes op deze aarde en mannen de demonen. Dat is dan ook duidelijk
[/quote] Even kijken, dat zegt precies…..helemaal niemand in dit topic.
Zucht, het gaat om het principe niet om de details ..................quote:
[..]
Waarom zou een vrouw meegaand moeten zijn?
En ook als vrouwen manipuleren of vreemdgaan sla je ze niet in elkaar. Dan vertrek je als man.
In a nutschell: vrouwen zijn de engeltjes op deze aarde en mannen de demonen. Dat is dan ook duidelijkquote:
dinsdag 4 november 2025 08:54 schreef matspontius het volgende:
[/quote] Even kijken, dat zegt precies…..helemaal niemand in dit topic.
[/quote]
Nee?
Voorbeeldje:
Ik ga het nu voor de derde of vierde keer herhalen, wie weet, valt het kwartje nu wel: veel mannen zijn enge creeps met losse handen. Dat is een gegeven. In een maatschappij met zulke mannen zul je als vrouw extra goed op moeten letten met wie je een relatie aangaat.
Bullshit.quote:
[..]
Zucht, het gaat om het principe niet om de details ..................
He maakt een belachelijk statement en als iemand je daarop aanspreekt moet je vooral niet naar de details kijken.
Je praat nonsens.
Even kijken, dat zegt precies…..helemaal niemand in dit topic.quote:
[..]
In a nutschell: vrouwen zijn de engeltjes op deze aarde en mannen de demonen. Dat is dan ook duidelijk
[/quote]
Nee?
Voorbeeldje:
Ik ga het nu voor de derde of vierde keer herhalen, wie weet, valt het kwartje nu wel: veel mannen zijn enge creeps met losse handen. Dat is een gegeven. In een maatschappij met zulke mannen zul je als vrouw extra goed op moeten letten met wie je een relatie aangaat.
[/quote]
En waar staat daar dat vrouwen engeltjes zijn en mannen demonen?
Nee?quote:
[..]
Even kijken, dat zegt precies…..helemaal niemand in dit topic.
Voorbeeldje:
Ik ga het nu voor de derde of vierde keer herhalen, wie weet, valt het kwartje nu wel: veel mannen zijn enge creeps met losse handen. Dat is een gegeven. In een maatschappij met zulke mannen zul je als vrouw extra goed op moeten letten met wie je een relatie aangaat.
[/quote]
En waar staat daar dat vrouwen engeltjes zijn en mannen demonen?
[/quote]
Quote is beetje mislukt geloof ik.
Maar die tekst alleen al, “veel mannen zijn enge creeps”, Lees : ik vind ze niet aantrekkelijk.
Dat is ook het probleem veelal, vrouwen vinden 80% van mannen niet aantrekkelijk.
Andersom is dit, gek genoeg, 20% van de vrouwen die niet aantrekkelijk gevonden worden door manen.
Wat je krijgt is een gat van 10% van mannen die achter elkaar vrouwen kunnen naaien en dat zijn ook veelal de mannen waar het over gaat, die niet trouw zijn, vaak agressief, narcistisch etc.
Je komt immers niet met die 80% in aanraking want die zijn lelijk (en dus automatisch creepy) en saai etc etc.
Die 80%? Die probeert het veelal niet eens meer, benaderen vrouwen niet.. en waarom zou je als toch alleen maar afgewezen gaat worden.
Maar okay dit gaat de verkeerde kant op in de discussie.
Het gaat erom, vrouwen kiezen wel degelijk een partner uit, weten veelal ook wel dat het foute boel KAN zijn van te voren, maar dat is spannend en interessant en blijven dan langer hangen want hij is te veranderen.
Dit gebeurd natuurlijk zelden tot nooit.
Nou ja, van 1 kant vooral een push van zelfverklaarde morele superioriteit.
Haal je dat uit mijn post?quote:
[..]
Inderdaad, vrouwen zijn gelukkig altijd heel meegaand, zijn niet dramatisch, manipuleren niet, gaa niet vreemd, etc. Dat scheelt natuurlijk wel
In a nutschell: vrouwen zijn de engeltjes op deze aarde en mannen de demonen. Dat is dan ook duidelijk
Wat natuurlijk andersom ook geldt. Als mannen meppen of bezitterig zijn vertrek je als vrouw.quote:
[..]
Waarom zou een vrouw meegaand moeten zijn?
En ook als vrouwen manipuleren of vreemdgaan sla je ze niet in elkaar. Dan vertrek je als man.
Dat gebeurt dus ook heel vaak.quote:
[..]
Wat natuurlijk andersom ook geldt. Als mannen meppen of bezitterig zijn vertrek je als vrouw.
En soms niet. Omdat…zie alle redenen die in dit topic al zijn gepost.
Er is geen vrouw (of man wat dat betreft) die zich voorneemt om te blijven als ze/hij wordt mishandeld. Iedereen zal zeggen dat ze bij de eerste klap opstappen. En toch gebeurt het soms niet. Niet omdat ze niet willen, maar omdat ze niet kunnen.
Dat geldt dus inderdaad vaak ook voor mannen die in zo'n situatie zitten. Die nuance maakte je niet in je initiële post.quote:
[..]
Dat gebeurt dus ook heel vaak.
En soms niet. Omdat…zie alle redenen die in dit topic al zijn gepost.
Er is geen vrouw (of man wat dat betreft) die zich voorneemt om te blijven als ze/hij wordt mishandeld. Iedereen zal zeggen dat ze bij de eerste klap opstappen. En toch gebeurt het soms niet. Niet omdat ze niet willen, maar omdat ze niet kunnen.
Dan heb je niet al mijn posts gelezen want ik heb al diverse malen gepost dat ook mannen in een dergelijke situatie terecht kunnen komen.quote:
[..]
Dat geldt dus inderdaad vaak ook voor mannen die in zo'n situatie zitten. Die nuance maakte je niet in je initiële post.
Echter is dom en labiel zijn geen reden om om dat maar terreur van een slechte partner te moeten ondergaan. Dus daarom is het een goed idee als er hulp voor ze is om er vanaf te komen.
In dit soort topics lees je vooral een hoop verkapt (voormalige ) incel-rancune. Een beetje vergelijkbaar waar het gaat om daten met alleenstaande moeders. De vrouw in kwestie zag jou als zelfverklaarde niceguy ooit niet staan. Dus zal ze verdoemd zijn om haar verkeerde keuzes. Ze hadden immers maar voor jou type moeten kiezen. Dus nu kunnen de de ratsmodee krijgen.
In je initiële post zei je vrij zwart-wit: dan vertrek je als man gewoon als je partner manipulatief is. Dat suggereert dat je niet die nuance hanteert die je bij vrouwen hanteert over waarom dat niet altijd kan.quote:
[..]
Dan heb je niet al mijn posts gelezen want ik heb al diverse malen gepost dat ook mannen in een dergelijke situatie terecht kunnen komen.
Eerste twee zinnen: eens. Conclusie: vlieg je een beetje uit de bocht.quote:
Maar waar gaat dit nou over. Dat die vrouwen geen optimale keuzes maken zal niemand ontkennen. Maar domme en labiele vrouwen bestaan er nu eenmaal.
Echter is dom en labiel zijn geen reden om om dat maar terreur van een slechte partner te moeten ondergaan. Dus daarom is het een goed idee als er hulp voor ze is om er vanaf te komen.
In dit soort topics lees je vooral een hoop verkapt (voormalige ) incel-rancune. Een beetje vergelijkbaar waar het gaat om daten met alleenstaande moeders. De vrouw in kwestie zag jou als zelfverklaarde niceguy ooit niet staan. Dus zal ze verdoemd zijn om haar verkeerde keuzes. Ze hadden immers maar voor jou type moeten kiezen. Dus nu kunnen de de ratsmodee krijgen.
De post ging over mannen.quote:
[..]
In je initiële post zei je vrij zwart-wit: dan vertrek je als man gewoon als je partner manipulatief is. Dat suggereert dat je niet die nuance hanteert die je bij vrouwen hanteert over waarom dat niet altijd kan.
Waarbij manipulatief zijn nog wat anders is dan gewelddadig.
Maar wat jij wil hoor.
Het is niet wat ik wil, het is wat er staat. Je pleit het hele topic hartstochtelijk voor dat vrouwen niet altijd kunnen vertrekken bij een verkeerde partner (wat overigens niet incorrect is, soms gaat dat inderdaad enorm lastig door gedeeld huishouden, kinderen, woningnood, noem maar op), maar als een man een manipulatieve partner heeft is je oordeel dat die dan moet vertrekken. Toen ik je daarop wees wist ik niet of je dat ook zo vindt (inmiddels heb je duidelijk gemaakt van niet) maar ik geef alleen aan hoe jij dingen opschrijft.quote:
[..]
De post ging over mannen.
Maar wat jij wil hoor.
En ik wist al dat je ook die nuance ging maken in je edit: emotionele mishandeling is wat mij betreft niet minder dan fysieke mishandeling. Het ene laat alleen meer zichtbare sporen na.
Die post ging over mannen en dus reageerde ik daaropquote:
[..]
Het is niet wat ik wil, het is wat er staat. Je pleit het hele topic hartstochtelijk voor dat vrouwen niet altijd kunnen vertrekken bij een verkeerde partner (wat overigens niet incorrect is, soms gaat dat inderdaad enorm lastig door gedeeld huishouden, kinderen, woningnood, noem maar op), maar als een man een manipulatieve partner heeft is je oordeel dat die dan moet vertrekken. Toen ik je daarop wees wist ik niet of je dat ook zo vindt (inmiddels heb je duidelijk gemaakt van niet) maar ik geef alleen aan hoe jij dingen opschrijft.
En ik wist al dat je ook die nuance ging maken in je edit: emotionele mishandeling is wat mij betreft niet minder dan fysieke mishandeling. Het ene laat alleen meer zichtbare sporen na.
Eerder in het topic heb ik al een aantal keren gepost dat vrouwen en mannen in een dergelijke situatie, zijnde een relatie waarin ze fysiek en/of mentaal worden mishandeld kunnen komen dat vertrekken moeilijk is en dat dit niet louter een probleem is waar vrouwen tegenaan lopen. Als jij dan op basis van één post dat weer in twijfel wil trekken, moet je dat zelf weten.
De post waarop ik reageerde ging over vrouwen die niet meegaand waren, manipulatief en vreemdgaan. Want dat waren kennelijk allemaal redenen om een vrouw te mishandelen. Prima als je naar aanleiding van een dergelijke post de nadruk wil leggen op mijn reactie en niet op de inhoud van die post. Het is vooral veelzeggend, zoals veel posts in dit topic dat zijn.
Ik leg daar de nadruk op omdat het geen punt van discussie is dat je niet gaat meppen. Daar hoeven we toch niet over te discussiëren?quote:
[..]
Die post ging over mannen en dus reageerde ik daarop
Eerder in het topic heb ik al een aantal keren gepost dat vrouwen en mannen in een dergelijke situatie, zijnde een relatie waarin ze fysiek en/of mentaal worden mishandeld kunnen komen dat vertrekken moeilijk is en dat dit niet louter een probleem is waar vrouwen tegenaan lopen. Als jij dan op basis van één post dat weer in twijfel wil trekken, moet je dat zelf weten.
De post waarop ik reageerde ging over vrouwen die niet meegaand waren, manipulatief en vreemdgaan. Want dat waren kennelijk allemaal redenen om een vrouw te mishandelen. Prima als je naar aanleiding van een dergelijke post de nadruk wil leggen op mijn reactie en niet op de inhoud van die post. Het is vooral veelzeggend, zoals veel posts in dit topic dat zijn.
Veelzeggend dat jij er een air van "veelzeggend" omheen probeert te hangen. Wat wil je precies suggereren?
Helemaal niks, want de discussie met jou gaat helemaal niet om de inhoud, maar je bent nu louter bezig mij te proberen ergens op te wijzen waarvan jij dwwangmatig vindt dat ik erop gewezen moet worden. Dat heb je gedaan. Zullen we het daar maar bij laten?quote:
[..]
Ik leg daar de nadruk op omdat het geen punt van discussie is dat je niet gaat meppen. Daar hoeven we toch niet over te discussiëren?
Veelzeggend dat jij er een air van "veelzeggend" omheen probeert te hangen. Wat wil je precies suggereren?
"Dwangmatig". Laten we het er inderdaad maar bij laten. Stiekem zijn we het ook meer eens met elkaar dan dat jij wellicht denkt.quote:
[..]
Helemaal niks, want de discussie met jou gaat helemaal niet om de inhoud, maar je bent nu louter bezig mij te proberen ergens op te wijzen waarvan jij dwwangmatig vindt dat ik erop gewezen moet worden. Dat heb je gedaan. Zullen we het daar maar bij laten?
Dan zou je zomaar eens kunnen proberen dat onder de aandacht te brengen in plaats van te blijven zeuren over iets dat allang weerlegd is.quote:
[..]
"Dwangmatig". Laten we het er inderdaad maar bij laten. Stiekem zijn we het ook meer eens met elkaar dan dat jij wellicht denkt.
Ik heb meer posts in dit topicquote:
[..]
Dan zou je zomaar eens kunnen proberen dat onder de aandacht te brengen in plaats van te blijven zeuren over iets dat allang weerlegd is.
En verder wil je het erbij laten, probeer dan niet het laatste woord te hebben
Nee het is een 'het is haar eigen schuld' topic.quote:
Is dit weer en topic alle mannen zijn slecht?
Ten eerste houden vrouwen van chaos, ja ze roepen altijd dat ze een lieve zachte partner willen betrouwbaar etcetc, maar dat is bullshit.
Als je als man niet een klein beetje een klootzak bent van tijd tot tijd, vinden ze je saai en niet interessant.
Het zijn dan ook juist de goeie zachte aardige romantische mannen die verlaten worden, je hoeft hier alleen maar voor te kijken naar wie vraagt meestal de echtscheiding aan. Hint : het is niet de man.
Als mannen slecht waren, zaten vrouwen nu in een kooi en waren ze niets meer dan een baby boerderij.
Dit is overduidelijk niet de realiteit.
De mens is complex en het is wel degelijk een taak voor de maatschappij om een veilige plek te bieden mocht een vrouw of man uit een gewelddadige relatie stappen.
Waarom zou dit alleen onder vrouwen spelen? Kunnen vrouwen geen promovendi zijn?quote:
En dat speelt uitsluitend onder vrouwen? Of is het alleen iets om meesmuilend over te doen als het vrouwen binnen de context van een relatie overkomt.
Als je mijn bijdrages goed leest, dan zie je dat ik stel dat dit zowel mannen als vrouwen kan overkomen, en dat we onze kinderen moeten aanleren om niet te vertrouwen op wat mensen zeggen, maar op wat ze doen.
Waarom reageer je daar niet eens op, ipv in de standaard reflex te schieten dat de overheid als een curling ouder alles voor ons op moet lossen.
En waar staat daar dat vrouwen engeltjes zijn en mannen demonen?quote:
[..]
Nee?
Voorbeeldje:
Ik ga het nu voor de derde of vierde keer herhalen, wie weet, valt het kwartje nu wel: veel mannen zijn enge creeps met losse handen. Dat is een gegeven. In een maatschappij met zulke mannen zul je als vrouw extra goed op moeten letten met wie je een relatie aangaat.
[/quote]
Quote is beetje mislukt geloof ik.
Maar die tekst alleen al, “veel mannen zijn enge creeps”, Lees : ik vind ze niet aantrekkelijk.
Dat is ook het probleem veelal, vrouwen vinden 80% van mannen niet aantrekkelijk.
Andersom is dit, gek genoeg, 20% van de vrouwen die niet aantrekkelijk gevonden worden door manen.
Wat je krijgt is een gat van 10% van mannen die achter elkaar vrouwen kunnen naaien en dat zijn ook veelal de mannen waar het over gaat, die niet trouw zijn, vaak agressief, narcistisch etc.
Je komt immers niet met die 80% in aanraking want die zijn lelijk (en dus automatisch creepy) en saai etc etc.
Die 80%? Die probeert het veelal niet eens meer, benaderen vrouwen niet.. en waarom zou je als toch alleen maar afgewezen gaat worden.
Maar okay dit gaat de verkeerde kant op in de discussie.
Het gaat erom, vrouwen kiezen wel degelijk een partner uit, weten veelal ook wel dat het foute boel KAN zijn van te voren, maar dat is spannend en interessant en blijven dan langer hangen want hij is te veranderen.
Dit gebeurd natuurlijk zelden tot nooit.
[/quote]
Echt? 80% vd mannen kunnen geen vrouw krijgen? Of kunnen niet rondneuken? Ik begrijp niks van deze post, lees alleen enorme haat jegens vrouwen.
Ja dat gebeurt niet altijd, gebeurde vroeger niet altijd, en in de toekomst zullen er ook genoeg waardeloze ouders zijn die dat niet doen of niet weten hoe ze dat moeten doenquote:
dat we onze kinderen moeten aanleren om niet te vertrouwen op wat mensen zeggen, maar op wat ze doen.
Daarom helpen we dus mensen die het niet zo getroffen hebben met hun ouders. Het idee dat iedere ouder dit ineens perfect gaat doen is wensdenken.
Nee hoor, meer de strekking van het feministisch bolwerk alhier 🤗quote:
Het moet vanuit de maatschappij komen, de community. En als die het afweten, omdat we het allemaal zo verschrikkelijk druk hebben, misschien is het iets voor onze NPO. Voor Sire. Denk eens aan een Sesamstraat voor jongeren, waarbij een hippe Pino uitlegt dat je op moet passen bij het daten en hoe je kan bepalen of iemand een geschikte partner voor je is. Nogmaals, dit vraagt om vakmanschap, en er is niemand die je dit aanleert.quote:
[..]
Ja dat gebeurt niet altijd, gebeurde vroeger niet altijd, en in de toekomst zullen er ook genoeg waardeloze ouders zijn die dat niet doen of niet weten hoe ze dat moeten doen
Daarom helpen we dus mensen die het niet zo getroffen hebben met hun ouders. Het idee dat iedere ouder dit ineens perfect gaat doen is wensdenken.
Opvoeding!!!quote:
[..]
Het moet vanuit de maatschappij komen, de community. En als die het afweten, omdat we het allemaal zo verschrikkelijk druk hebben, misschien is het iets voor onze NPO. Voor Sire. Denk eens aan een Sesamstraat voor jongeren, waarbij een hippe Pino uitlegt dat je op moet passen bij het daten en hoe je kan bepalen of iemand een geschikte partner voor je is. Nogmaals, dit vraagt om vakmanschap, en er is niemand die je dit aanleert.
Lentekriebels is zoiets. Moet je eens zien hoeveel mensen daartegen in het geweer komen.quote:
[..]
Het moet vanuit de maatschappij komen, de community. En als die het afweten, omdat we het allemaal zo verschrikkelijk druk hebben, misschien is het iets voor onze NPO. Voor Sire. Denk eens aan een Sesamstraat voor jongeren, waarbij een hippe Pino uitlegt dat je op moet passen bij het daten en hoe je kan bepalen of iemand een geschikte partner voor je is. Nogmaals, dit vraagt om vakmanschap, en er is niemand die je dit aanleert.
Quote is beetje mislukt geloof ik.quote:
[..]
En waar staat daar dat vrouwen engeltjes zijn en mannen demonen?
Maar die tekst alleen al, “veel mannen zijn enge creeps”, Lees : ik vind ze niet aantrekkelijk.
Dat is ook het probleem veelal, vrouwen vinden 80% van mannen niet aantrekkelijk.
Andersom is dit, gek genoeg, 20% van de vrouwen die niet aantrekkelijk gevonden worden door manen.
Wat je krijgt is een gat van 10% van mannen die achter elkaar vrouwen kunnen naaien en dat zijn ook veelal de mannen waar het over gaat, die niet trouw zijn, vaak agressief, narcistisch etc.
Je komt immers niet met die 80% in aanraking want die zijn lelijk (en dus automatisch creepy) en saai etc etc.
Die 80%? Die probeert het veelal niet eens meer, benaderen vrouwen niet.. en waarom zou je als toch alleen maar afgewezen gaat worden.
Maar okay dit gaat de verkeerde kant op in de discussie.
Het gaat erom, vrouwen kiezen wel degelijk een partner uit, weten veelal ook wel dat het foute boel KAN zijn van te voren, maar dat is spannend en interessant en blijven dan langer hangen want hij is te veranderen.
Dit gebeurd natuurlijk zelden tot nooit.
[/quote]
Echt? 80% vd mannen kunnen geen vrouw krijgen? Of kunnen niet rondneuken? Ik begrijp niks van deze post, lees alleen enorme haat jegens vrouwen.
[/quote]
Dat is wat je er in leest blijkbaar.
Het is wetenschap, vrouwen vinden 80% van mannen onaantrekkelijk, dat roep ik niet zomaar.
Mannen vinden 20%van vrouwen onaantrekkelijk.
Ja mannen zijn meestal vrijgezel, en plegen ook verreweg het vaakst zelfmoord a 80%..
Maar dat is wellicht complexer.
Feit is, vrouwen zijn veel kieskeuriger, alleen is dat vaak gebaseerd op nogal rare criteria qua selectie.
Echt? 80% vd mannen kunnen geen vrouw krijgen? Of kunnen niet rondneuken? Ik begrijp niks van deze post, lees alleen enorme haat jegens vrouwen.quote:
[..]
Quote is beetje mislukt geloof ik.
Maar die tekst alleen al, “veel mannen zijn enge creeps”, Lees : ik vind ze niet aantrekkelijk.
Dat is ook het probleem veelal, vrouwen vinden 80% van mannen niet aantrekkelijk.
Andersom is dit, gek genoeg, 20% van de vrouwen die niet aantrekkelijk gevonden worden door manen.
Wat je krijgt is een gat van 10% van mannen die achter elkaar vrouwen kunnen naaien en dat zijn ook veelal de mannen waar het over gaat, die niet trouw zijn, vaak agressief, narcistisch etc.
Je komt immers niet met die 80% in aanraking want die zijn lelijk (en dus automatisch creepy) en saai etc etc.
Die 80%? Die probeert het veelal niet eens meer, benaderen vrouwen niet.. en waarom zou je als toch alleen maar afgewezen gaat worden.
Maar okay dit gaat de verkeerde kant op in de discussie.
Het gaat erom, vrouwen kiezen wel degelijk een partner uit, weten veelal ook wel dat het foute boel KAN zijn van te voren, maar dat is spannend en interessant en blijven dan langer hangen want hij is te veranderen.
Dit gebeurd natuurlijk zelden tot nooit.
[/quote]
Dat is wat je er in leest blijkbaar.
Het is wetenschap, vrouwen vinden 80% van mannen onaantrekkelijk, dat roep ik niet zomaar.
Mannen vinden 20%van vrouwen onaantrekkelijk.
Ja mannen zijn meestal vrijgezel, en plegen ook verreweg het vaakst zelfmoord a 80%..
Maar dat is wellicht complexer.
Feit is, vrouwen zijn veel kieskeuriger, alleen is dat vaak gebaseerd op nogal rare criteria qua selectie.
[/quote]
Ik hoor bij die 20% maar heb toch een (in mijn ogen) erg aantrekkelijke vent aan de haak geslagen. Nu heb (of had
) ik nauurlijk erg mooie tetten wat ook wat waard is als ik hier zo meelees maar ik herken zelf niks in je statements. Ik zie veel 'onaantrekkelijke' mannen gewoon een relatie hebben. En daarbij komt dat mannen een soort van drang hebben om te willen neuken dus de lat daardoor al lager leggen denk ik dan. En die vrouwen (en enkele man) die worden 'doodgeschopt' waren niet kieskeurig genoeg waarschijnlijk? Dus de meeste vrouwen zijn te kieskeurig, hier vallen mannen dan niet onder, en sommige vrouwen zijn niet kieskeurig genoeg en gaan voor de mooie badguy en worden vervolgens mishandeld wat dan hun eigen schuld is?
Ja dat gebeurt allemaal al. Toch zijn er vrouwen die niet zo snugger en stabiel zijn, die toch bij de verkeerde uitkomen. Maar dat is ook geen reden om dan maar geen hulp te bieden. Het is immers geen misdaad om dom te zijn.quote:
[..]
Het moet vanuit de maatschappij komen, de community. En als die het afweten, omdat we het allemaal zo verschrikkelijk druk hebben, misschien is het iets voor onze NPO. Voor Sire. Denk eens aan een Sesamstraat voor jongeren, waarbij een hippe Pino uitlegt dat je op moet passen bij het daten en hoe je kan bepalen of iemand een geschikte partner voor je is. Nogmaals, dit vraagt om vakmanschap, en er is niemand die je dit aanleert.
Overigens heeft een community daar niet altijd grip op. Ik heb het ook wel meegemaakt bij een voormalige vriend van me. Voormalig komt doordat hij een relatie heeft met een manipulatieve vrouw die in hem een ideaal soort slaaf ziet om haar van inkomen te voorzien en hem geisoleerd heeft. Dat doet ze mede met vage klachten die ze zou hebben maar waar ik eigenlijk niets meer geloof door dingen die ik gezien heb. Dan had ik ook graag anders gezien en als het aan mij lag had hij haar al jaren de bons gegeven. Maar ja hij vind haar zo zielig en in de toekomst wordt het echt beter. Dus ik heb het al lang afgestreept als vriendschap aangezien ze vermoedelijk bepaald heeft dat hij niet meer met me om mag gaan, en hij daardoor me steeds afwimpelt.
En dan komt die gast nog uit een hogere middenklasse achtergrond. Dus het is wensdenken dat de gemeenschap het altijd gaat voorkomen. En daarom hebben we realistisch beleid om mensen te helpen.
Grappig. Ik lees met name dat het vrouwelijke gedeelte van Fok! zich ongelooflijk kan verplaatsen in deze vrouwen omdat ze zelf ooit ook een vriendje hebben gehad die de deur niet openhield.quote:
Maar waar gaat dit nou over. Dat die vrouwen geen optimale keuzes maken zal niemand ontkennen. Maar domme en labiele vrouwen bestaan er nu eenmaal.
Echter is dom en labiel zijn geen reden om om dat maar terreur van een slechte partner te moeten ondergaan. Dus daarom is het een goed idee als er hulp voor ze is om er vanaf te komen.
In dit soort topics lees je vooral een hoop verkapt (voormalige ) incel-rancune. Een beetje vergelijkbaar waar het gaat om daten met alleenstaande moeders. De vrouw in kwestie zag jou als zelfverklaarde niceguy ooit niet staan. Dus zal ze verdoemd zijn om haar verkeerde keuzes. Ze hadden immers maar voor jou type moeten kiezen. Dus nu kunnen de de ratsmodee krijgen.
Voor de rest is het natuurlijk één grote betrek-het-lekker-op-jezelf show.
Het is echt een misvatting dat het alleen vrouwen overkomt die dom, niet zo snugger en niet zo stabiel zijn.quote:
[..]
Ja dat gebeurt allemaal al. Toch zijn er vrouwen die niet zo snugger en stabiel zijn, die toch bij de verkeerde uitkomen. Maar dat is ook geen reden om dan maar geen hulp te bieden. Het is immers geen misdaad om dom te zijn.
Overigens heeft een community daar niet altijd grip op. Ik heb het ook wel meegemaakt bij een voormalige vriend van me. Voormalig komt doordat hij een relatie heeft met een manipulatieve vrouw die in hem een ideaal soort slaaf ziet om haar van inkomen te voorzien en hem geisoleerd heeft. Dat doet ze mede met vage klachten die ze zou hebben maar waar ik eigenlijk niets meer geloof door dingen die ik gezien heb. Dan had ik ook graag anders gezien en als het aan mij lag had hij haar al jaren de bons gegeven. Maar ja hij vind haar zo zielig en in de toekomst wordt het echt beter. Dus ik heb het al lang afgestreept als vriendschap aangezien ze vermoedelijk bepaald heeft dat hij niet meer met me om mag gaan, en hij daardoor me steeds afwimpelt.
En dan komt die gast nog uit een hogere middenklasse achtergrond. Dus het is wensdenken dat de gemeenschap het altijd gaat voorkomen. En daarom hebben we realistisch beleid om mensen te helpen.
Het is ook al vaker aangegeven in dit topic: heel vaak gebeurt het heel sneaky. De man (of vrouw) in kwestie lijkt in eerste instantie echt een toffe kerel. Lief, attent, zorgzaam. En dat issie ook vast een tijdje. Want als hij vanaf het begin een gewelddadige klootzak is, vertrekken veel meer vrouwen al snel. Het gaat juist om de figuren die hun slachtoffer (m/v) isoleren, wijsmaken dat niemand op ze zit te wachten, ze neit aantrekkelijk zijn, dat ze blij mogen zijn dat hij/zij wel bij haar wil zijn want iemand anders wil dat toch niet, die een eerste tik uitdeelt, maar zoveel spijt heeft en het echt nooit meer zal doen, etc. Het is een patroon, niet een situatie waar je in springt.
We hebben allemaal eigen verantwoordelijkheid. Maar soms hebben mensen gewoon hulp nodig omdat het ze zelf niet (meer) lukt. Dat kan met van alles zijn, en dit is er een van. En als dan bekend is wat voor soort hulp de juiste is, dan is andere hulp, zoals in een hotel stoppen dus niet de juiste hulp.
Het is echt een misvatting dat het alleen vrouwen overkomt die dom, niet zo snugger en niet zo stabiel zijn. Eensquote:
[..]
Het is echt een misvatting dat het alleen vrouwen overkomt die dom, niet zo snugger en niet zo stabiel zijn.
Het is ook al vaker aangegeven in dit topic: heel vaak gebeurt het heel sneaky. De man (of vrouw) in kwestie lijkt in eerste instantie echt een toffe kerel. Lief, attent, zorgzaam. En dat issie ook vast een tijdje. Want als hij vanaf het begin een gewelddadige klootzak is, vertrekken veel meer vrouwen al snel. Het gaat juist om de figuren die hun slachtoffer (m/v) isoleren, wijsmaken dat niemand op ze zit te wachten, ze neit aantrekkelijk zijn, dat ze blij mogen zijn dat hij/zij wel bij haar wil zijn want iemand anders wil dat toch niet, die een eerste tik uitdeelt, maar zoveel spijt heeft en het echt nooit meer zal doen, etc. Het is een patroon, niet een situatie waar je in springt.
We hebben allemaal eigen verantwoordelijkheid. Maar soms hebben mensen gewoon hulp nodig omdat het ze zelf niet (meer) lukt. Dat kan met van alles zijn, en dit is er een van. En als dan bekend is wat voor soort hulp de juiste is, dan is andere hulp, zoals in een hotel stoppen dus niet de juiste hulp.
Het is ook al vaker aangegeven in dit topic: heel vaak gebeurt het heel sneaky. De man (of vrouw) in kwestie lijkt in eerste instantie echt een toffe kerel. Lief, attent, zorgzaam. En dat issie ook vast een tijdje. Want als hij vanaf het begin een gewelddadige klootzak is, vertrekken veel meer vrouwen al snel. Het gaat juist om de figuren die hun slachtoffer (m/v) isoleren, wijsmaken dat niemand op ze zit te wachten, ze neit aantrekkelijk zijn, dat ze blij mogen zijn dat hij/zij wel bij haar wil zijn want iemand anders wil dat toch niet, die een eerste tik uitdeelt, maar zoveel spijt heeft en het echt nooit meer zal doen, etc. Het is een patroon, niet een situatie waar je in springt. Er zijn genoeg holbewoners op deze wereld waarbij al direct duidelijk is dat ze geen enkel respect voor een vrouw hebben!
We hebben allemaal eigen verantwoordelijkheid. Maar soms hebben mensen gewoon hulp nodig omdat het ze zelf niet (meer) lukt. Dat kan met van alles zijn, en dit is er een van. En als dan bekend is wat voor soort hulp de juiste is, dan is andere hulp, zoals in een hotel stoppen dus niet de juiste hulp. Diegene die geweld gebruikt heeft op zijn minst geestelijke hulp nodig!
[ Bericht 0% gewijzigd door matspontius op 04-11-2025 12:02:18 ]
Het komt op mij niet over alsof je daadwerkelijk wat wil doen aan het probleem, te weten de agressieve man (of vrouw, want het is niet 'altijd een man').quote:
Het is altijd hetzelfde met deze discussies, de vrouw is zielig en de man is schuldig, dan zeg ik 'klopt, hoe nu verder?' Hoe gaan we dit probleem aanpakken of de situatie verbeteren, en dan is het 'de vrouw is zielig en het ligt aan de man', alsof dat maar iets helpt. Je gaat die mannen niet veranderen in fijne partners. Het is echt een beetje een kwestie van soms moet een vrouw gewoon even haar verhaal kwijt en dan moet je niet met oplossingen komen, maar dan klakkeloos overgenomen voor maatschappelijke kwesties. Daar doe ik niet aan mee, thuis wel maar in maatschappelijke kwesties moet het over oplossingen en verbeteringen gaan.
Van mij hoeft die man ook niet in een fijne partner te veranderen. Hij moet gewoon zijn poten thuishouden en zo niet daarvoor aangepakt worden, ook preventief als er aanwijzingen zijn dat het geweld van dien aard is dat er ingegrepen moet worden.
Kijk, ik snap best dat mensen een groot vraagteken zetten bij mensen die geweld in de relatie meemaken en dan blijven. Maar de stap naar eigen schuld dikke bult snap ik dan weer niet. Het is wat anders als je constateert dat iemand lastiger te helpen is op die manier.
Eigen schuld dikke bult gaat te ver, degene die mept moet zichzelf natuurlijk beheersen danwel aangepakt worden. Het lijkt me wel duidelijk dat slachtoffers die terug keren net zoveel "aandacht" van het systeem verdienen als daders, want hun gedrag faciliteert wel een dader, ook al willen zij dat niet bewust en maakt ze dat natuurlijk ook geen dader. Maar omdat ze in de grip zijn van onbewuste processen die ze niet kunnen controleren / zelf overzien, keren ze terug bij een vent die zijn handjes niet thuis kan houden. Het meest effectieve is om met beide dynamieken te werken.quote:
[..]
Het komt op mij niet over alsof je daadwerkelijk wat wil doen aan het probleem, te weten de agressieve man (of vrouw, want het is niet 'altijd een man').
Van mij hoeft die man ook niet in een fijne partner te veranderen. Hij moet gewoon zijn poten thuishouden en zo niet daarvoor aangepakt worden, ook preventief als er aanwijzingen zijn dat het geweld van dien aard is dat er ingegrepen moet worden.
Kijk, ik snap best dat mensen een groot vraagteken zetten bij mensen die geweld in de relatie meemaken en dan blijven. Maar de stap naar eigen schuld dikke bult snap ik dan weer niet. Het is wat anders als je constateert dat iemand lastiger te helpen is op die manier.
Blij dat jij het zegtquote:
[..]
Grappig. Ik lees met name dat het vrouwelijke gedeelte van Fok! zich ongelooflijk kan verplaatsen in deze vrouwen omdat ze zelf ooit ook een vriendje hebben gehad die de deur niet openhield.
Voor de rest is het natuurlijk één grote betrek-het-lekker-op-jezelf show.
O, maar kijken hoe die dynamiek is en dat proberen te voorkomen is natuurlijk een prima idee.quote:
[..]
Eigen schuld dikke bult gaat te ver, degene die mept moet zichzelf natuurlijk beheersen danwel aangepakt worden. Het lijkt me wel duidelijk dat slachtoffers die terug keren net zoveel "aandacht" van het systeem verdienen als daders, want hun gedrag faciliteert wel een dader, ook al willen zij dat niet bewust en maakt ze dat natuurlijk ook geen dader. Maar omdat ze in de grip zijn van onbewuste processen die ze niet kunnen controleren / zelf overzien, keren ze terug bij een vent die zijn handjes niet thuis kan houden. Het meest effectieve is om met beide dynamieken te werken.
Isoleren van vrienden en familie is vaak stap 1 van de (uiteindelijke) mishandelaar. Tekstboek.quote:
[..]
Ja dat gebeurt allemaal al. Toch zijn er vrouwen die niet zo snugger en stabiel zijn, die toch bij de verkeerde uitkomen. Maar dat is ook geen reden om dan maar geen hulp te bieden. Het is immers geen misdaad om dom te zijn.
Overigens heeft een community daar niet altijd grip op. Ik heb het ook wel meegemaakt bij een voormalige vriend van me. Voormalig komt doordat hij een relatie heeft met een manipulatieve vrouw die in hem een ideaal soort slaaf ziet om haar van inkomen te voorzien en hem geisoleerd heeft. Dat doet ze mede met vage klachten die ze zou hebben maar waar ik eigenlijk niets meer geloof door dingen die ik gezien heb. Dan had ik ook graag anders gezien en als het aan mij lag had hij haar al jaren de bons gegeven. Maar ja hij vind haar zo zielig en in de toekomst wordt het echt beter. Dus ik heb het al lang afgestreept als vriendschap aangezien ze vermoedelijk bepaald heeft dat hij niet meer met me om mag gaan, en hij daardoor me steeds afwimpelt.
En dan komt die gast nog uit een hogere middenklasse achtergrond. Dus het is wensdenken dat de gemeenschap het altijd gaat voorkomen. En daarom hebben we realistisch beleid om mensen te helpen.
Maar we hebben het nu over het vervolgtraject voor de vrouw dus waarom die open deur blijven intrappen om discussie over de probleemoplossing te vertroebelen?quote:
[..]
Het komt op mij niet over alsof je daadwerkelijk wat wil doen aan het probleem, te weten de agressieve man (of vrouw, want het is niet 'altijd een man').
Van mij hoeft die man ook niet in een fijne partner te veranderen. Hij moet gewoon zijn poten thuishouden en zo niet daarvoor aangepakt worden, ook preventief als er aanwijzingen zijn dat het geweld van dien aard is dat er ingegrepen moet worden.
Het gaat erom dat het haar leven is en haar probleem is. De overheid kan helpen met haar probleem maar die hulp is beperkt, de rest zal ze zelf moeten doen, de overheid moet niet zoveel mogelijk doen, de overheid moet wat het wel kan doen goed doen. In dit geval is dat voor een fysiek veilige locatie zorgen in de vorm van een hotel. Daar houdt het dan op.quote:Kijk, ik snap best dat mensen een groot vraagteken zetten bij mensen die geweld in de relatie meemaken en dan blijven. Maar de stap naar eigen schuld dikke bult snap ik dan weer niet. Het is wat anders als je constateert dat iemand lastiger te helpen is op die manier.
O ze is eenzaam? Moeten we dan een ambtenaar sturen om vriendin met haar te worden of zo? Er zijn gewoon dingen die een overheid niet kan doen, dan moet je er ook niet aan beginnen. Je kan niet op iedereen die zielig is en zich eenzaam voelt reageren met een overheidsinspanning.
Ja nou denk ik niet dat ze een fysiek mishandelaar is. Meer een soort bloedzuiger.quote:
[..]
Isoleren van vrienden en familie is vaak stap 1 van de (uiteindelijke) mishandelaar. Tekstboek.
Bv emotionele of financiële mishandeling telt ook. Zelfde MO.quote:
[..]
Ja nou denk ik niet dat ze een fysiek mishandelaar is. Meer een soort bloedzuiger.
Neequote:
[..]
Maar we hebben het nu over het vervolgtraject voor de vrouw dus waarom die open deur blijven intrappen om discussie over de probleemoplossing te vertroebelen?
Jij wil het over het vervolgtraject en gedrag van de vrouw hebben, daar dat het enige is waar je in dit soort topics uberhaupt over post.
Nooit eens een 'goh hoe kunnen we mannen leren geen dader te worden?'. Nope, jij wil het alleen maar hebben over wat vrouwen anders moeten doen om geen slachtoffer te worden.
Elk topic weer.
Dus nee, 'we' hebben het daar niet over. Jij wil het alleen daar over hebben.
quote:
[..]
O ze is eenzaam? Moeten we dan een ambtenaar sturen om vriendin met haar te worden of zo? Er zijn gewoon dingen die een overheid niet kan doen, dan moet je er ook niet aan beginnen. Je kan niet op iedereen die zielig is en zich eenzaam voelt reageren met een overheidsinspanning.
Het gaat erom dat het haar leven is en haar probleem is. De overheid kan helpen met haar probleem maar die hulp is beperkt, de rest zal ze zelf moeten doen, de overheid moet niet zoveel mogelijk doen, de overheid moet wat het wel kan doen goed doen. In dit geval is dat voor een fysiek veilige locatie zorgen in de vorm van een hotel. Daar houdt het dan op.
Jij acht een hotelkamer veilig genoeg, en vindt dat het daar dan wel op houdt. De branchevereniging voor organisaties die hulp en begeleiding bieden aan kwetsbare mensen, is dat met je oneens. En het artikel impliceert dat de Nederlandse overheid, plus al die andere landen waarmee die afspraken mbt opvangcapaciteit gemaakt zijn, het ook met je oneens zijn: dat een hotelkamer niet genoeg veiligheid biedt. En daarom zijn er dus afspraken gemaakt over noodopvang.quote:
Edit: Er zijn dus internationale afspraken over het aantal noodopvangplekken. Nu weet ik niet precies wat de vereisten zijn om te kunnen spreken van een noodopvangplek, maar dit artikel lijkt iig sterk te impliceren dat een hotelkamer daar niet aan voldoet. Want geen beveiliging. Iets waarvan iig ik denk dat dat toch wel handig is wanneer je te maken hebt met daders waarvan een zeer groot deel al eerder geweld gebruikt zal hebben.
Dus wat 'we' kunnen doen; ons iig houden aan die bar lage afspraak van 1 noodopvangplek per 10.000 inwoners.
[ Bericht 2% gewijzigd door probeer op 04-11-2025 14:02:13 ]
Klopt wel. Overigens heeft hij volgens mij nog wel contact met zijn familie maar dat zijn ook vrij goedgelovige mensen.quote:
[..]
Bv emotionele of financiële mishandeling telt ook. Zelfde MO.
Het enige wat je voor hem kan doen is het lijntje open houden, zelfs wanneer er vanuit hem (nog) geen reactie komt.quote:
[..]
Klopt wel. Overigens heeft hij volgens mij nog wel contact met zijn familie maar dat zijn ook vrij goedgelovige mensen.
Iets met een paard en water en zo.
Ik pleit helemaal niet voor het van overheidswege faciliteren van een nieuwe sociale omgeving.quote:
[..]
Maar we hebben het nu over het vervolgtraject voor de vrouw dus waarom die open deur blijven intrappen om discussie over de probleemoplossing te vertroebelen?
[..]
Het gaat erom dat het haar leven is en haar probleem is. De overheid kan helpen met haar probleem maar die hulp is beperkt, de rest zal ze zelf moeten doen, de overheid moet niet zoveel mogelijk doen, de overheid moet wat het wel kan doen goed doen. In dit geval is dat voor een fysiek veilige locatie zorgen in de vorm van een hotel. Daar houdt het dan op.
O ze is eenzaam? Moeten we dan een ambtenaar sturen om vriendin met haar te worden of zo? Er zijn gewoon dingen die een overheid niet kan doen, dan moet je er ook niet aan beginnen. Je kan niet op iedereen die zielig is en zich eenzaam voelt reageren met een overheidsinspanning.
Laat ik het zo zeggen, als je alleen maar bedoelt dat je dat niet de taak van de overheid vindt, dan maak je dat in dit soort discussies niet heel erg duidelijk wat mij betreft.
En hoe dacht je dat mannen te gaan leren? Welke almachtigheid in de maakbare samenleving had je daarvoor in gedachten? Een lagere schoolproject misschien? De week van de jeukende handen? Ik denk dat ze dat alleen leren doordat ze geen vrouw krijgen, als vrouwen ophouden slachtoffer te zijn dus. Dan zijn er ook geen daders.quote:
[..]
Nee
Jij wil het over het vervolgtraject en gedrag van de vrouw hebben, daar dat het enige is waar je in dit soort topics uberhaupt over post.
Nooit eens een 'goh hoe kunnen we mannen leren geen dader te worden?'. Nope, jij wil het alleen maar hebben over wat vrouwen anders moeten doen om geen slachtoffer te worden.
Elk topic verzandt ook weer in hoe schuldig die mannen en/of mannen in het algemeen wel niet zijn. Dat eerste accepteer ik als gegeven omdat dat het is. En dan ga je van daaruit verder en kun je van mening verschillen, maar dan de hele tijd weer terug naar dat de schuld bij die mannen ligt is zo vermoeiend, dat weten we nu wel.quote:Elk topic weer.
Dus nee, 'we' hebben het daar niet over. Jij wil het alleen daar over hebben.
Ja, maar voldoende woongelegenheid is ook onderwerp van zorg van de overheid grondwettelijk bepaald en ook dat lukt niet. Dan moet je bepalen wat je wel kunt doen en dat goed doen.quote:
[..]
[..]
Jij acht een hotelkamer veilig genoeg, en vindt dat het daar dan wel op houdt. De branchevereniging voor organisaties die hulp en begeleiding bieden aan kwetsbare mensen, is dat met je oneens. En het artikel impliceert dat de Nederlandse overheid, plus al die andere landen waarmee die afspraken mbt opvangcapaciteit gemaakt zijn, het ook met je oneens zijn: dat een hotelkamer niet genoeg veiligheid biedt. En daarom zijn er dus afspraken gemaakt over noodopvang.
Dus wat 'we' kunnen doen; ons iig houden aan die bar lage afspraak van 1 noodopvangplek per 10.000 inwoners.
quote:
[..]
En hoe dacht je dat mannen te gaan leren? Welke almachtigheid in de maakbare samenleving had je daarvoor in gedachten? Een lagere schoolproject misschien? De week van de jeukende handen? Ik denk dat ze dat alleen leren doordat ze geen vrouw krijgen, als vrouwen ophouden slachtoffer te zijn dus. Dan zijn er ook geen daders.
Wonderbaarlijk. Weer die verantwoordelijkheid bij het slachtoffer leggen.
En hoe dacht je dat vrouwen te gaan leren? Welke almachtigheid in de maakbare samenleving had je daarvoor in gedachten? Een lagere schoolproject misschien? De week van de slimmere partnerkeuze? Als mannen ophouden dader te zijn, dan zijn er ook geen slachtoffers.
Had die man bij station Amsterdam Arena nou ook maar geleerd geen slachtoffer te zijn. Dom van hem, dat hij dat niet gedaan heeft. Dat had die kopschop en fles tegen zijn hoofd wellicht voorkomen. /s
[ Bericht 0% gewijzigd door probeer op 04-11-2025 14:42:22 ]
quote:
[..]
als vrouwen ophouden slachtoffer te zijn dus. Dan zijn er ook geen daders.
Echt he.quote:
En dat doet hij elke keer in topics over geweld tegen specifiek vrouwen.
Willen jullie vrouwen aub ophouden met vermoord te worden? Dan zijn er ook geen daders meerquote:
[..]
En hoe dacht je dat mannen te gaan leren? Welke almachtigheid in de maakbare samenleving had je daarvoor in gedachten? Een lagere schoolproject misschien? De week van de jeukende handen? Ik denk dat ze dat alleen leren doordat ze geen vrouw krijgen, als vrouwen ophouden slachtoffer te zijn dus. Dan zijn er ook geen daders.
Post van de eeuw!
En dat eerste deel:
Welke almachtigheid in de maakbare samenleving had je in gedachten om vrouwen te leren hoe ze herkennen dat die lieve man die op papier helemaal in orde lijkt te zijn, te ontmaskeren, zijn geslepen leugens en gedrag te doorzien tijdens de eerste dates en te zien dat hij je helemaal lens gaat slaan binnen 3 jaar?
Ik mag hopen dat het gros van de vrouwen wel doorheeft dat die doorgesnoven Djaylano of Wesley niet veel goeds betekent. Maar die Hans van de boekhouding is toch een heel ander type man. Probeer dat maar eens op tijd door te krijgen.
Dit lijkt me momenteel primair het probleem: te weinig goede opvangplekken. De sector is blijkbaar behoorlijk verwaarloosd. Dus voordat we gaan bazelen over de seksuele moraal, de partnerkeuze van vrouwen of de eigen verantwoordelijkheid van vrouwen, eerst maar eens voldoen aan die inspanningsverplichting: voldoende opvangplekken. Een blijfhuis kun je niet vervangen met een hotelkamer. Daar is geen professionele opvang en zijn geen lotgenoten.quote:Internationaal is afgesproken dat elk land op tienduizend inwoners ten minste één noodopvangplek voor slachtoffers van huiselijk geweld moet hebben. Voor Nederland betekent dat 1800 plekken. Maar Nederland heeft op dit moment maar zo'n duizend opvangplekken.
Het is echt aftellen tot hij verschijnt inderdaad bij topics hierover. De enige reden waarom ik nog tegengas geef is zodat andere gebruikers dit nog zien gebeuren en bij gebrek eraan niet gaan denken dat hij een punt heeft.quote:
[..]
Echt he.
En dat doet hij elke keer in topics over geweld tegen specifiek vrouwen.
Hijzelf is al verdwenen in de diepte van het konijnenhol.
Same here.quote:
[..]
Het is echt aftellen tot hij verschijnt inderdaad bij topics hierover. De enige reden waarom ik nog tegengas geef is zodat andere gebruikers dit nog zien gebeuren en bij gebrek eraan niet gaan denken dat hij een punt heeft.
Hijzelf is al verdwenen in de diepte van het konijnenhol.
En ik vind het oprecht goed en knap dat je het nog doet. Ik haak in zo'n geval al af, want dat constant in rondjes draaien heb ik het geduld niet meer voor.quote:
[..]
Het is echt aftellen tot hij verschijnt inderdaad bij topics hierover. De enige reden waarom ik nog tegengas geef is zodat andere gebruikers dit nog zien gebeuren en bij gebrek eraan niet gaan denken dat hij een punt heeft.
Hijzelf is al verdwenen in de diepte van het konijnenhol.
Het is een beetje het zelfde als de Turkse trollenbrigade met Twitterdiarree. Als er nieuwere users dat zonder tegenargumenten gepost zien worden heb ze zo weer iemand die de fuik in floept van complottheorieën en Jongturkse suprematie.quote:
[..]
En ik vind het oprecht goed en knap dat je het nog doet. Ik haak in zo'n geval al af, want dat constant in rondjes draaien heb ik het geduld niet meer voor.
SPOILERUit "Life at the bottom", door Theodore Dalrymple
TOUGH LOVE
LAST WEEK, a 17-year-old girl was admitted to my ward with such acute alcohol poisoning that she could scarcely breathe by her own unaided efforts, alcohol being a respiratory depressant. When finally she woke, 12 hours later, she told me that she had been a heavy drinker since the age of 12.
She had abjured alcohol for four months before her admission, she told me, but had just returned to the bottle because of a crisis. Her boyfriend, aged 16, had just been sentenced to three years’ detention for a series of burglaries and assaults. He was what she called her ‘third long-term relationship’ – the first two having lasted four and six weeks, respectively. But after four months of life with the young burglar, the prospect of separation from him was painful enough to drive her back to drink.
It happened that I also knew her mother, a chronic alcoholic with a taste for violent boyfriends, the latest of whom had been stabbed in the heart a few weeks before in a pub brawl. The surgeons in my hospital saved his life; and to celebrate his recovery and discharge, he had gone straight to the pub. From there he went home, drunk, and beat up my patient’s mother.
My patient was intelligent but badly-educated, as only products of the British educational system can be after eleven years of compulsory school attendance. She thought the Second World War took place in the 1970s and could give me not a single correct historical date.
I asked her whether she thought a young and violent burglar would have proved much of a companion. She admitted that he wouldn’t, but said that he was the type she liked; besides which – in slight contradiction – all boys were the same.
I warned her as graphically as I could that she was already well down the slippery slope leading to poverty and misery – that, as I knew from the experience of untold patients, she would soon have a succession of possessive, exploitative, and violent boyfriends unless she changed her life. I told her that in the past few days I had seen two women patients who had had their heads rammed down the lavatory, one who had had her head smashed through a window and her throat cut on the shards of glass, one who had had her arm, jaw, and skull broken, and one who had been suspended by her ankles from a tenth-floor window to the tune of, ‘Die, you bitch!’
‘I can look after myself,’ said my 17-year-old.
‘But men are stronger than women,’ I said. ‘When it comes to violence, they are at an advantage.’
‘That’s a sexist thing to say,’ she replied.
A girl who had absorbed nothing at school had nevertheless absorbed the shibboleths of political correctness in general, and of feminism in particular.
‘But it’s a plain, straightforward, and inescapable fact,’ I said.
‘It’s sexist,’ she reiterated firmly.
A stubborn refusal to face inconvenient facts, no matter how obvious, now pervades our attitude towards relations between the sexes. An ideological filter of wishful thinking strains out anything we’d prefer not to acknowledge about these eternally difficult and contested relations, with predictably disastrous results. I meet this refusal everywhere, even among the nursing staff of my ward. Intelligent and capable, as decent and dedicated a group of people as I know, they seem, in the matter of judging the character of men, utterly, almost wilfully, incompetent. In my toxicology ward, for example, 98 percent of the 1,300 patients we see each year have attempted suicide by overdose. Just over half of them are men, at least 70 percent of whom have recently perpetrated domestic violence. After stabbing, strangling, or merely striking those who now appear in medical records as their partners, they take an overdose for at least one of three reasons, and sometimes for all three: to avoid a court appearance; to apply emotional blackmail to their victims; and to present their own violence as a medical condition that it is the doctor’s duty to cure. As for our women patients who’ve attempted suicide, some 70 percent have suffered domestic violence.
In the circumstances, it isn’t altogether surprising that I can now tell at a glance – with a fair degree of accuracy – that a man is violent towards his significant other. (It doesn’t follow, of course, that I can tell when a man isn’t violent towards her.) In truth, the clues are not particularly subtle. A closely-shaven head with many scars on the scalp from collisions with broken bottles or glasses; a broken nose; blue tattoos on the hands, arms, and neck, relaying messages of love, hate, and challenge; but above all, a facial expression of concentrated malignity, outraged egotism, and feral suspiciousness – all these give the game away. Indeed, I no longer analyse the clues and deduce a conclusion: a man’s propensity to violence is as immediately legible in his face and bearing as any other strongly marked character trait.
All the more surprising is it to me, therefore, that the nurses perceive things differently. They do not see a man’s violence in his face, his gestures, his deportment, and his bodily adornments, even though they have the same experience of the patients as I. They hear the same stories, they see the same signs, but they do not make the same judgments. What’s more, they seem never to learn; for experience – like chance, in the famous dictum of Louis Pasteur – favours only the mind prepared. And when I guess at a glance that a man is an inveterate wife beater (I use the term ‘wife’ loosely), they are appalled at the harshness of my judgment, even when it proves right once more.
This is not a matter of merely theoretical interest to the nurses, for many of them in their private lives have themselves been the compliant victims of violent men. For example, the lover of one of the senior nurses, an attractive and lively young woman, recently held her at gunpoint and threatened her with death, after having repeatedly blacked her eye during the previous months. I met him once when he came looking for her in the hospital: he was just the kind of ferocious young egotist to whom I would give a wide berth in the broadest daylight.
Why are the nurses so reluctant to come to the most inescapable of conclusions? Their training tells them, quite rightly, that it is their duty to care for everyone without regard for personal merit or deserts; but for them, there is no difference between suspending judgment for certain restricted purposes and making no judgment at all in any circumstances whatsoever. It is as if they were more afraid of passing an adverse verdict on someone than of getting a punch in the face – a likely enough consequence, incidentally, of their failure of discernment. Since it is scarcely possible to recognise a wife beater without inwardly condemning him, it is safer not to recognise him as one in the first place.
This failure of recognition is almost universal among my violently abused women patients, but its function for them is somewhat different from what it is for the nurses. The nurses need to retain a certain positive regard for their patients in order to do their job. But for the abused women, the failure to perceive in advance the violence of their chosen men serves to absolve them of all responsibility for whatever happens thereafter, allowing them to think of themselves as victims alone, rather than the victims and accomplices they are. Moreover, it licenses them to obey their impulses and whims, allowing them to suppose that sexual attractiveness is the measure of all things and that prudence in the selection of a male companion is neither possible nor desirable.
Often their imprudence would be laughable were it not tragic: many times in my ward I’ve watched liaisons form between an abused female patient and an abusing male patient within half an hour of their striking up an acquaintance. By now I can often predict the formation of such a liaison – and predict that it will as certainly end in violence as that the sun will rise tomorrow.
At first, of course, my female patients deny that the violence of their men was foreseeable. But when I ask them whether they think I would have recognised it in advance, the great majority – nine out of ten – reply, yes, of course. And when asked how they think I would have done so, they enumerate precisely the factors that would have led me to that conclusion. So their blindness is wilful.
Today’s disastrous insouciance about so serious a matter as the relationship between the sexes is surely something new in history: even 30 years ago, people showed vastly more circumspection in the formation of liaisons than they do now. The change represents, of course, the fulfillment of the sexual revolution. The prophets of that revolution wished to empty the relationship between the sexes of all moral significance and to destroy the customs and institutions that governed it. The entomologist Alfred Kinsey reacted against his own repressed and puritanical upbringing by concluding that all forms of sexual restraint were unjustified and psychologically harmful; the novelist Norman Mailer, having taken racial stereotypes as seriously as any Ku Klux Klansman, saw in the supposedly uninhibited sexuality of the Negro the hope of the world for a more abundant and richer life; the Cambridge social anthropologist Edmund Leach informed the thinking British public over the radio that the nuclear family was responsible for all human discontents (this, in the century of Hitler and Stalin!); and the psychiatrist R. D. Laing blamed the family structure for serious mental illness. In their different ways, Norman O. Brown, Paul Goodman, Herbert Marcuse, and Wilhelm Reich joined in the campaign to convince the Western world that untrammelled sexuality was the secret of happiness and that sexual repression, along with the bourgeois family life that had once contained and channelled sexuality, were nothing more than engines of pathology.
All these enthusiasts believed that if sexual relations could be liberated from artificial social inhibitions and legal restrictions, something beautiful would emerge: a life in which no desire need be frustrated, a life in which human pettiness would melt away like snow in spring. Conflict and inequality between the sexes would likewise disappear, because everyone would get what he or she wanted, when and where he or she wanted it. The grounds for such petty bourgeois emotions as jealousy and envy would vanish: in a world of perfect fulfilment, each person would be as happy as the next.
The programme of the sexual revolutionaries has more or less been carried out, especially in the lower reaches of society, but the results have been vastly different from those so foolishly anticipated. The revolution foundered on the rock of unacknowledged reality: that women are more vulnerable to abuse than men by virtue of their biology alone, and that the desire for the exclusive sexual possession of another has remained just as strong as ever. This desire is incompatible, of course, with the equally powerful desire – eternal in the human breast but hitherto controlled by social and legal inhibitions – for complete sexual freedom. Because of these biological and psychological realities, the harvest of the sexual revolution has not been a brave new world of human happiness but rather an enormous increase in violence between the sexes, for readily understandable reasons.
Of course, even before any explanation, the reality of this increase meets angry denial from those with a vested ideological interest in concealing the results of changes they helped bring about and heartily welcome. They will use the kind of obfuscation that liberal criminologists so long employed to convince us that it was the fear of crime, rather than crime itself, that had increased. They will say (quite rightly) that violence between men and women has existed always and everywhere but that our attitude towards it has changed (perhaps also correct), so that it is more frequently reported than formerly.
Still, the fact remains that a hospital such as mine has experienced in the last two decades a huge increase in the number of injuries to women, most of them the result of domestic violence and many of them of the kind that would always have come to medical attention. The increase is real, therefore, not an artifact of reporting. About one in five of the women aged 16 to 50 living in my hospital’s area attends the emergency department during the year as a result of injuries sustained during a quarrel with a boyfriend or husband; and there is no reason to suppose that my hospital’s experience is any different from that of another local hospital, which, together with mine, provides medical attention for half the city’s population.
In the last five years I have treated at least 2,000 men who have been violent to their wives, girlfriends, lovers, and concubines. It seems to me that violence on such a vast scale could not easily have been overlooked in the past – including by me. And there is very good reason why such violence should have increased under the new sexual dispensation. If people demand sexual liberty for themselves, but sexual fidelity from others, the result is the inflammation of jealousy, for it is natural to suppose that one is being done by as one is doing to others – and jealousy is the most frequent precipitant of violence between the sexes.
Jealousy has always been a feature of the relations between men and women: Othello, written four centuries ago, is still instantly comprehensible to us. But I meet at least five Othellos and five Desdemonas a week, and this is something new, if the psychiatric textbooks printed a few years ago were right in claiming that jealousy of the obsessive sort was a rare condition. Far from being rare, it is nowadays almost the norm, especially among underclass men, whose fragile sense of self-worth derives solely from possession of a woman and is poised permanently on the brink of humiliation at the prospect of losing this one prop in life.
The belief in the inevitability of male jealousy is one of the main reasons my violently abused women patients do not leave the men who abuse them. These women have experienced three or four such men in succession, and it hardly makes sense to exchange one for another. Better the abuse you know than the abuse you don’t.
When I ask whether they’d be better off without any man at all than with a male tormentor, they reply that a single woman in their neighbourhood is seen as an easy prey to all men, and, without her designated, if violent, protector, she would suffer more violence, not less.
The jealousy of the men – and the passion is commoner in men, though women are catching up and becoming violent in turn – is a projection onto women of their own behaviour. The great majority of the jealous men I meet are flagrantly unfaithful to the object of their supposed affections, and some keep other women in the same jealous subjection elsewhere in the city and even 100 miles away. They have no compunction about cuckolding other men and actually delight in doing so as a means of boosting their own fragile egos. As a result, they imagine that all other men are their rivals: for rivalry is a reciprocal relationship. Thus a mere glance in a pub directed at a man’s girlfriend is sufficient to start a fight not only between the girl and her lover but, even before that, between the two men.
Serious crimes of violence continue to rise in England, many of them occasioned by sexual jealousy. Cherchez la femme has never been a sounder guide to explaining attempted murder than it is today; and the extremely fluid nature of relations between the sexes is what makes it so sound a precept.
The violence of the jealous man is not always occasioned by his lover’s supposed interest in another man, however. On the contrary, it serves a prophylactic function and helps to keep the woman utterly in thrall to him until the day she decides to leave him: for the whole focus of her life is the avoidance of his rage. Avoidance is impossible, however, since it is the very arbitrariness of his violence that keeps her in thrall to him. Thus when I hear from a female patient that the man with whom she lives has beaten her severely for a trivial reason – for having served roast potatoes when he wanted boiled, for example, or for having failed to dust the top of the television – I know at once that the man is obsessively jealous: for the jealous man wishes to occupy his lover’s every thought, and there is no more effective method of achieving this than his arbitrary terrorism. From his point of view, the more arbitrary and completely disproportionate the violence, the more functional it is; and indeed, he often lays down conditions impossible for the woman to meet – that a freshly cooked meal should be waiting for him the moment he arrives home, for instance, though he will not say even to within the nearest four hours when he is arriving home – precisely so that he may have an occasion to beat her. Indeed, so effective is this method that the mental life of many of the violently abused women who consult me has focused for years upon their lovers – their whereabouts, their wishes, their comforts, their moods – to the exclusion of all else.
When finally she leaves him, as she almost always does, he regards it as an act of the utmost perfidy and concludes that he must treat his next female companion with even greater severity to avoid a repetition. Observing the fluidity of the sexual relationships around him and reflecting upon his own recent experience, he falls prey to a permanent sexual paranoia. Worse still, the social trend to these kinds of relationships is self-reinforcing: for the children they produce grow up supposing that all relationships between men and women are but temporary and subject to revision. From the very earliest age, therefore, the children live in an atmosphere of tension between the natural desire for stability and the emotional chaos they see all around them. They are able to make no assumption that the man in their lives – the man they call ‘Daddy’ today – will be there tomorrow. (As one of my patients put it when talking of her decision to leave her latest boyfriend, ‘He was my children’s father until last week.’ Needless to say, he was none of the children’s biological father, all of the latter having departed long before.)
A son learns that women are always on the point of leaving men; a daughter, that men are not to be relied upon and are inevitably violent. The daughter is mother to the woman: and since she has learned that all relationships with men are both violent and temporary, she concludes that there is not much point in taking thought for the morrow as far as choosing men is concerned. Not only is there little difference between them except in the accidental quality of their physical attractiveness to her, but mistakes can be rectified by the simple expedient of abandoning the man, or men, in question. Thus sexual relationships can be entered into with no more thought than that devoted to choosing breakfast cereal – precisely the ideal of Kinsey, Mailer, et al.
But why does the woman not leave the man as soon as he manifests his violence? It is because, perversely, violence is the only token she has of his commitment to her. Just as he wants the exclusive sexual possession of her, she wants a permanent relationship with him. She imagines – falsely – that a punch in the face or a hand round the throat is at least a sign of his continued interest in her, the only sign other than sexual intercourse she is ever likely to receive in that regard. In the absence of a marriage ceremony, a black eye is his promissory note to love, honor, cherish, and protect.
It is not his violence as such that causes her to leave him, but the eventual realisation that his violence is not, in fact, a sign of his commitment to her. She discovers that he is unfaithful to her, or that his income is greater than she suspected and is spent outside the home, and it is only then that his violence seems intolerable. So convinced is she that violence is an intrinsic and indispensable part of relations between the sexes, however, that if by some chance she alights next time upon a nonviolent man, she suffers acute discomfort and disorientation; she may, indeed, even leave him because of his insufficient concern for her. Many of my violently abused women patients have told me that they find nonviolent men intolerably indifferent and emotionally distant, rage being the only emotion they’ve ever seen a man express. They leave them quicker than they leave men who have beaten and otherwise abused them.
The sexual revolutionaries wanted to liberate sexual relations from all but the merest biological content. Henceforth such relations were not to be subject to restrictive bourgeois contractual arrangements – or, heaven forbid, sacraments – such as marriage; no social stigma was to attach to any sexual conduct that had hitherto been regarded as reprehensible. The only criterion governing the acceptability of sexual relations was the mutual consent of those entering upon them: no thought of duty to others (one’s own children, for example) was to get in the way of the fulfilment of desire. Sexual frustration that resulted from artificial social obligations and restrictions was the enemy, and hypocrisy – the inevitable consequence of holding people to any standard of conduct whatsoever – was the worst sin.
That the heart wants contradictory, incompatible things; that social conventions arose to resolve some of the conflicts of our own impulses; that eternal frustration is an inescapable concomitant of civilisation, as Freud had observed – all these recalcitrant truths fell beneath the notice of the proponents of sexual liberation, dooming their revolution to ultimate failure. The failure hit the underclass hardest. Not for a moment did the sexual liberators stop to consider the effects upon the poor of the destruction of the strong family ties that alone made emergence from poverty possible for large numbers of people. They were concerned only with the petty dramas of their own lives and dissatisfactions. But by obstinately overlooking the most obvious features of reality, as did my 17-year-old patient who thought that men’s superior physical strength was a socially constructed sexist myth, their efforts contributed in no small part to the intractability of poverty in modern cities, despite vast increases in the general wealth: for the sexual revolution has turned the poor from a class into a caste, from which escape is barred so long as that revolution continues.
1999
Armoede, verslavingsproblematiek, een pauperomgeving en een slecht educatief systeem zorgen voor ellende en onwetendheid?quote:SPOILERUit "Life at the bottom", door Theodore Dalrymple
TOUGH LOVE
LAST WEEK, a 17-year-old girl was admitted to my ward with such acute alcohol poisoning that she could scarcely breathe by her own unaided efforts, alcohol being a respiratory depressant. When finally she woke, 12 hours later, she told me that she had been a heavy drinker since the age of 12.
She had abjured alcohol for four months before her admission, she told me, but had just returned to the bottle because of a crisis. Her boyfriend, aged 16, had just been sentenced to three years’ detention for a series of burglaries and assaults. He was what she called her ‘third long-term relationship’ – the first two having lasted four and six weeks, respectively. But after four months of life with the young burglar, the prospect of separation from him was painful enough to drive her back to drink.
It happened that I also knew her mother, a chronic alcoholic with a taste for violent boyfriends, the latest of whom had been stabbed in the heart a few weeks before in a pub brawl. The surgeons in my hospital saved his life; and to celebrate his recovery and discharge, he had gone straight to the pub. From there he went home, drunk, and beat up my patient’s mother.
My patient was intelligent but badly-educated, as only products of the British educational system can be after eleven years of compulsory school attendance. She thought the Second World War took place in the 1970s and could give me not a single correct historical date.
I asked her whether she thought a young and violent burglar would have proved much of a companion. She admitted that he wouldn’t, but said that he was the type she liked; besides which – in slight contradiction – all boys were the same.
I warned her as graphically as I could that she was already well down the slippery slope leading to poverty and misery – that, as I knew from the experience of untold patients, she would soon have a succession of possessive, exploitative, and violent boyfriends unless she changed her life. I told her that in the past few days I had seen two women patients who had had their heads rammed down the lavatory, one who had had her head smashed through a window and her throat cut on the shards of glass, one who had had her arm, jaw, and skull broken, and one who had been suspended by her ankles from a tenth-floor window to the tune of, ‘Die, you bitch!’
‘I can look after myself,’ said my 17-year-old.
‘But men are stronger than women,’ I said. ‘When it comes to violence, they are at an advantage.’
‘That’s a sexist thing to say,’ she replied.
A girl who had absorbed nothing at school had nevertheless absorbed the shibboleths of political correctness in general, and of feminism in particular.
‘But it’s a plain, straightforward, and inescapable fact,’ I said.
‘It’s sexist,’ she reiterated firmly.
A stubborn refusal to face inconvenient facts, no matter how obvious, now pervades our attitude towards relations between the sexes. An ideological filter of wishful thinking strains out anything we’d prefer not to acknowledge about these eternally difficult and contested relations, with predictably disastrous results. I meet this refusal everywhere, even among the nursing staff of my ward. Intelligent and capable, as decent and dedicated a group of people as I know, they seem, in the matter of judging the character of men, utterly, almost wilfully, incompetent. In my toxicology ward, for example, 98 percent of the 1,300 patients we see each year have attempted suicide by overdose. Just over half of them are men, at least 70 percent of whom have recently perpetrated domestic violence. After stabbing, strangling, or merely striking those who now appear in medical records as their partners, they take an overdose for at least one of three reasons, and sometimes for all three: to avoid a court appearance; to apply emotional blackmail to their victims; and to present their own violence as a medical condition that it is the doctor’s duty to cure. As for our women patients who’ve attempted suicide, some 70 percent have suffered domestic violence.
In the circumstances, it isn’t altogether surprising that I can now tell at a glance – with a fair degree of accuracy – that a man is violent towards his significant other. (It doesn’t follow, of course, that I can tell when a man isn’t violent towards her.) In truth, the clues are not particularly subtle. A closely-shaven head with many scars on the scalp from collisions with broken bottles or glasses; a broken nose; blue tattoos on the hands, arms, and neck, relaying messages of love, hate, and challenge; but above all, a facial expression of concentrated malignity, outraged egotism, and feral suspiciousness – all these give the game away. Indeed, I no longer analyse the clues and deduce a conclusion: a man’s propensity to violence is as immediately legible in his face and bearing as any other strongly marked character trait.
All the more surprising is it to me, therefore, that the nurses perceive things differently. They do not see a man’s violence in his face, his gestures, his deportment, and his bodily adornments, even though they have the same experience of the patients as I. They hear the same stories, they see the same signs, but they do not make the same judgments. What’s more, they seem never to learn; for experience – like chance, in the famous dictum of Louis Pasteur – favours only the mind prepared. And when I guess at a glance that a man is an inveterate wife beater (I use the term ‘wife’ loosely), they are appalled at the harshness of my judgment, even when it proves right once more.
This is not a matter of merely theoretical interest to the nurses, for many of them in their private lives have themselves been the compliant victims of violent men. For example, the lover of one of the senior nurses, an attractive and lively young woman, recently held her at gunpoint and threatened her with death, after having repeatedly blacked her eye during the previous months. I met him once when he came looking for her in the hospital: he was just the kind of ferocious young egotist to whom I would give a wide berth in the broadest daylight.
Why are the nurses so reluctant to come to the most inescapable of conclusions? Their training tells them, quite rightly, that it is their duty to care for everyone without regard for personal merit or deserts; but for them, there is no difference between suspending judgment for certain restricted purposes and making no judgment at all in any circumstances whatsoever. It is as if they were more afraid of passing an adverse verdict on someone than of getting a punch in the face – a likely enough consequence, incidentally, of their failure of discernment. Since it is scarcely possible to recognise a wife beater without inwardly condemning him, it is safer not to recognise him as one in the first place.
This failure of recognition is almost universal among my violently abused women patients, but its function for them is somewhat different from what it is for the nurses. The nurses need to retain a certain positive regard for their patients in order to do their job. But for the abused women, the failure to perceive in advance the violence of their chosen men serves to absolve them of all responsibility for whatever happens thereafter, allowing them to think of themselves as victims alone, rather than the victims and accomplices they are. Moreover, it licenses them to obey their impulses and whims, allowing them to suppose that sexual attractiveness is the measure of all things and that prudence in the selection of a male companion is neither possible nor desirable.
Often their imprudence would be laughable were it not tragic: many times in my ward I’ve watched liaisons form between an abused female patient and an abusing male patient within half an hour of their striking up an acquaintance. By now I can often predict the formation of such a liaison – and predict that it will as certainly end in violence as that the sun will rise tomorrow.
At first, of course, my female patients deny that the violence of their men was foreseeable. But when I ask them whether they think I would have recognised it in advance, the great majority – nine out of ten – reply, yes, of course. And when asked how they think I would have done so, they enumerate precisely the factors that would have led me to that conclusion. So their blindness is wilful.
Today’s disastrous insouciance about so serious a matter as the relationship between the sexes is surely something new in history: even 30 years ago, people showed vastly more circumspection in the formation of liaisons than they do now. The change represents, of course, the fulfillment of the sexual revolution. The prophets of that revolution wished to empty the relationship between the sexes of all moral significance and to destroy the customs and institutions that governed it. The entomologist Alfred Kinsey reacted against his own repressed and puritanical upbringing by concluding that all forms of sexual restraint were unjustified and psychologically harmful; the novelist Norman Mailer, having taken racial stereotypes as seriously as any Ku Klux Klansman, saw in the supposedly uninhibited sexuality of the Negro the hope of the world for a more abundant and richer life; the Cambridge social anthropologist Edmund Leach informed the thinking British public over the radio that the nuclear family was responsible for all human discontents (this, in the century of Hitler and Stalin!); and the psychiatrist R. D. Laing blamed the family structure for serious mental illness. In their different ways, Norman O. Brown, Paul Goodman, Herbert Marcuse, and Wilhelm Reich joined in the campaign to convince the Western world that untrammelled sexuality was the secret of happiness and that sexual repression, along with the bourgeois family life that had once contained and channelled sexuality, were nothing more than engines of pathology.
All these enthusiasts believed that if sexual relations could be liberated from artificial social inhibitions and legal restrictions, something beautiful would emerge: a life in which no desire need be frustrated, a life in which human pettiness would melt away like snow in spring. Conflict and inequality between the sexes would likewise disappear, because everyone would get what he or she wanted, when and where he or she wanted it. The grounds for such petty bourgeois emotions as jealousy and envy would vanish: in a world of perfect fulfilment, each person would be as happy as the next.
The programme of the sexual revolutionaries has more or less been carried out, especially in the lower reaches of society, but the results have been vastly different from those so foolishly anticipated. The revolution foundered on the rock of unacknowledged reality: that women are more vulnerable to abuse than men by virtue of their biology alone, and that the desire for the exclusive sexual possession of another has remained just as strong as ever. This desire is incompatible, of course, with the equally powerful desire – eternal in the human breast but hitherto controlled by social and legal inhibitions – for complete sexual freedom. Because of these biological and psychological realities, the harvest of the sexual revolution has not been a brave new world of human happiness but rather an enormous increase in violence between the sexes, for readily understandable reasons.
Of course, even before any explanation, the reality of this increase meets angry denial from those with a vested ideological interest in concealing the results of changes they helped bring about and heartily welcome. They will use the kind of obfuscation that liberal criminologists so long employed to convince us that it was the fear of crime, rather than crime itself, that had increased. They will say (quite rightly) that violence between men and women has existed always and everywhere but that our attitude towards it has changed (perhaps also correct), so that it is more frequently reported than formerly.
Still, the fact remains that a hospital such as mine has experienced in the last two decades a huge increase in the number of injuries to women, most of them the result of domestic violence and many of them of the kind that would always have come to medical attention. The increase is real, therefore, not an artifact of reporting. About one in five of the women aged 16 to 50 living in my hospital’s area attends the emergency department during the year as a result of injuries sustained during a quarrel with a boyfriend or husband; and there is no reason to suppose that my hospital’s experience is any different from that of another local hospital, which, together with mine, provides medical attention for half the city’s population.
In the last five years I have treated at least 2,000 men who have been violent to their wives, girlfriends, lovers, and concubines. It seems to me that violence on such a vast scale could not easily have been overlooked in the past – including by me. And there is very good reason why such violence should have increased under the new sexual dispensation. If people demand sexual liberty for themselves, but sexual fidelity from others, the result is the inflammation of jealousy, for it is natural to suppose that one is being done by as one is doing to others – and jealousy is the most frequent precipitant of violence between the sexes.
Jealousy has always been a feature of the relations between men and women: Othello, written four centuries ago, is still instantly comprehensible to us. But I meet at least five Othellos and five Desdemonas a week, and this is something new, if the psychiatric textbooks printed a few years ago were right in claiming that jealousy of the obsessive sort was a rare condition. Far from being rare, it is nowadays almost the norm, especially among underclass men, whose fragile sense of self-worth derives solely from possession of a woman and is poised permanently on the brink of humiliation at the prospect of losing this one prop in life.
The belief in the inevitability of male jealousy is one of the main reasons my violently abused women patients do not leave the men who abuse them. These women have experienced three or four such men in succession, and it hardly makes sense to exchange one for another. Better the abuse you know than the abuse you don’t.
When I ask whether they’d be better off without any man at all than with a male tormentor, they reply that a single woman in their neighbourhood is seen as an easy prey to all men, and, without her designated, if violent, protector, she would suffer more violence, not less.
The jealousy of the men – and the passion is commoner in men, though women are catching up and becoming violent in turn – is a projection onto women of their own behaviour. The great majority of the jealous men I meet are flagrantly unfaithful to the object of their supposed affections, and some keep other women in the same jealous subjection elsewhere in the city and even 100 miles away. They have no compunction about cuckolding other men and actually delight in doing so as a means of boosting their own fragile egos. As a result, they imagine that all other men are their rivals: for rivalry is a reciprocal relationship. Thus a mere glance in a pub directed at a man’s girlfriend is sufficient to start a fight not only between the girl and her lover but, even before that, between the two men.
Serious crimes of violence continue to rise in England, many of them occasioned by sexual jealousy. Cherchez la femme has never been a sounder guide to explaining attempted murder than it is today; and the extremely fluid nature of relations between the sexes is what makes it so sound a precept.
The violence of the jealous man is not always occasioned by his lover’s supposed interest in another man, however. On the contrary, it serves a prophylactic function and helps to keep the woman utterly in thrall to him until the day she decides to leave him: for the whole focus of her life is the avoidance of his rage. Avoidance is impossible, however, since it is the very arbitrariness of his violence that keeps her in thrall to him. Thus when I hear from a female patient that the man with whom she lives has beaten her severely for a trivial reason – for having served roast potatoes when he wanted boiled, for example, or for having failed to dust the top of the television – I know at once that the man is obsessively jealous: for the jealous man wishes to occupy his lover’s every thought, and there is no more effective method of achieving this than his arbitrary terrorism. From his point of view, the more arbitrary and completely disproportionate the violence, the more functional it is; and indeed, he often lays down conditions impossible for the woman to meet – that a freshly cooked meal should be waiting for him the moment he arrives home, for instance, though he will not say even to within the nearest four hours when he is arriving home – precisely so that he may have an occasion to beat her. Indeed, so effective is this method that the mental life of many of the violently abused women who consult me has focused for years upon their lovers – their whereabouts, their wishes, their comforts, their moods – to the exclusion of all else.
When finally she leaves him, as she almost always does, he regards it as an act of the utmost perfidy and concludes that he must treat his next female companion with even greater severity to avoid a repetition. Observing the fluidity of the sexual relationships around him and reflecting upon his own recent experience, he falls prey to a permanent sexual paranoia. Worse still, the social trend to these kinds of relationships is self-reinforcing: for the children they produce grow up supposing that all relationships between men and women are but temporary and subject to revision. From the very earliest age, therefore, the children live in an atmosphere of tension between the natural desire for stability and the emotional chaos they see all around them. They are able to make no assumption that the man in their lives – the man they call ‘Daddy’ today – will be there tomorrow. (As one of my patients put it when talking of her decision to leave her latest boyfriend, ‘He was my children’s father until last week.’ Needless to say, he was none of the children’s biological father, all of the latter having departed long before.)
A son learns that women are always on the point of leaving men; a daughter, that men are not to be relied upon and are inevitably violent. The daughter is mother to the woman: and since she has learned that all relationships with men are both violent and temporary, she concludes that there is not much point in taking thought for the morrow as far as choosing men is concerned. Not only is there little difference between them except in the accidental quality of their physical attractiveness to her, but mistakes can be rectified by the simple expedient of abandoning the man, or men, in question. Thus sexual relationships can be entered into with no more thought than that devoted to choosing breakfast cereal – precisely the ideal of Kinsey, Mailer, et al.
But why does the woman not leave the man as soon as he manifests his violence? It is because, perversely, violence is the only token she has of his commitment to her. Just as he wants the exclusive sexual possession of her, she wants a permanent relationship with him. She imagines – falsely – that a punch in the face or a hand round the throat is at least a sign of his continued interest in her, the only sign other than sexual intercourse she is ever likely to receive in that regard. In the absence of a marriage ceremony, a black eye is his promissory note to love, honor, cherish, and protect.
It is not his violence as such that causes her to leave him, but the eventual realisation that his violence is not, in fact, a sign of his commitment to her. She discovers that he is unfaithful to her, or that his income is greater than she suspected and is spent outside the home, and it is only then that his violence seems intolerable. So convinced is she that violence is an intrinsic and indispensable part of relations between the sexes, however, that if by some chance she alights next time upon a nonviolent man, she suffers acute discomfort and disorientation; she may, indeed, even leave him because of his insufficient concern for her. Many of my violently abused women patients have told me that they find nonviolent men intolerably indifferent and emotionally distant, rage being the only emotion they’ve ever seen a man express. They leave them quicker than they leave men who have beaten and otherwise abused them.
The sexual revolutionaries wanted to liberate sexual relations from all but the merest biological content. Henceforth such relations were not to be subject to restrictive bourgeois contractual arrangements – or, heaven forbid, sacraments – such as marriage; no social stigma was to attach to any sexual conduct that had hitherto been regarded as reprehensible. The only criterion governing the acceptability of sexual relations was the mutual consent of those entering upon them: no thought of duty to others (one’s own children, for example) was to get in the way of the fulfilment of desire. Sexual frustration that resulted from artificial social obligations and restrictions was the enemy, and hypocrisy – the inevitable consequence of holding people to any standard of conduct whatsoever – was the worst sin.
That the heart wants contradictory, incompatible things; that social conventions arose to resolve some of the conflicts of our own impulses; that eternal frustration is an inescapable concomitant of civilisation, as Freud had observed – all these recalcitrant truths fell beneath the notice of the proponents of sexual liberation, dooming their revolution to ultimate failure. The failure hit the underclass hardest. Not for a moment did the sexual liberators stop to consider the effects upon the poor of the destruction of the strong family ties that alone made emergence from poverty possible for large numbers of people. They were concerned only with the petty dramas of their own lives and dissatisfactions. But by obstinately overlooking the most obvious features of reality, as did my 17-year-old patient who thought that men’s superior physical strength was a socially constructed sexist myth, their efforts contributed in no small part to the intractability of poverty in modern cities, despite vast increases in the general wealth: for the sexual revolution has turned the poor from a class into a caste, from which escape is barred so long as that revolution continues.
1999
Ik ben geschokt, geschokt en wakker geschud.
Lange tekst met toch wel een paar puntjes waarvan ik 'meh' zeg..quote:SPOILERUit "Life at the bottom", door Theodore Dalrymple
TOUGH LOVE
LAST WEEK, a 17-year-old girl was admitted to my ward with such acute alcohol poisoning that she could scarcely breathe by her own unaided efforts, alcohol being a respiratory depressant. When finally she woke, 12 hours later, she told me that she had been a heavy drinker since the age of 12.
She had abjured alcohol for four months before her admission, she told me, but had just returned to the bottle because of a crisis. Her boyfriend, aged 16, had just been sentenced to three years’ detention for a series of burglaries and assaults. He was what she called her ‘third long-term relationship’ – the first two having lasted four and six weeks, respectively. But after four months of life with the young burglar, the prospect of separation from him was painful enough to drive her back to drink.
It happened that I also knew her mother, a chronic alcoholic with a taste for violent boyfriends, the latest of whom had been stabbed in the heart a few weeks before in a pub brawl. The surgeons in my hospital saved his life; and to celebrate his recovery and discharge, he had gone straight to the pub. From there he went home, drunk, and beat up my patient’s mother.
My patient was intelligent but badly-educated, as only products of the British educational system can be after eleven years of compulsory school attendance. She thought the Second World War took place in the 1970s and could give me not a single correct historical date.
I asked her whether she thought a young and violent burglar would have proved much of a companion. She admitted that he wouldn’t, but said that he was the type she liked; besides which – in slight contradiction – all boys were the same.
I warned her as graphically as I could that she was already well down the slippery slope leading to poverty and misery – that, as I knew from the experience of untold patients, she would soon have a succession of possessive, exploitative, and violent boyfriends unless she changed her life. I told her that in the past few days I had seen two women patients who had had their heads rammed down the lavatory, one who had had her head smashed through a window and her throat cut on the shards of glass, one who had had her arm, jaw, and skull broken, and one who had been suspended by her ankles from a tenth-floor window to the tune of, ‘Die, you bitch!’
‘I can look after myself,’ said my 17-year-old.
‘But men are stronger than women,’ I said. ‘When it comes to violence, they are at an advantage.’
‘That’s a sexist thing to say,’ she replied.
A girl who had absorbed nothing at school had nevertheless absorbed the shibboleths of political correctness in general, and of feminism in particular.
‘But it’s a plain, straightforward, and inescapable fact,’ I said.
‘It’s sexist,’ she reiterated firmly.
A stubborn refusal to face inconvenient facts, no matter how obvious, now pervades our attitude towards relations between the sexes. An ideological filter of wishful thinking strains out anything we’d prefer not to acknowledge about these eternally difficult and contested relations, with predictably disastrous results. I meet this refusal everywhere, even among the nursing staff of my ward. Intelligent and capable, as decent and dedicated a group of people as I know, they seem, in the matter of judging the character of men, utterly, almost wilfully, incompetent. In my toxicology ward, for example, 98 percent of the 1,300 patients we see each year have attempted suicide by overdose. Just over half of them are men, at least 70 percent of whom have recently perpetrated domestic violence. After stabbing, strangling, or merely striking those who now appear in medical records as their partners, they take an overdose for at least one of three reasons, and sometimes for all three: to avoid a court appearance; to apply emotional blackmail to their victims; and to present their own violence as a medical condition that it is the doctor’s duty to cure. As for our women patients who’ve attempted suicide, some 70 percent have suffered domestic violence.
In the circumstances, it isn’t altogether surprising that I can now tell at a glance – with a fair degree of accuracy – that a man is violent towards his significant other. (It doesn’t follow, of course, that I can tell when a man isn’t violent towards her.) In truth, the clues are not particularly subtle. A closely-shaven head with many scars on the scalp from collisions with broken bottles or glasses; a broken nose; blue tattoos on the hands, arms, and neck, relaying messages of love, hate, and challenge; but above all, a facial expression of concentrated malignity, outraged egotism, and feral suspiciousness – all these give the game away. Indeed, I no longer analyse the clues and deduce a conclusion: a man’s propensity to violence is as immediately legible in his face and bearing as any other strongly marked character trait.
All the more surprising is it to me, therefore, that the nurses perceive things differently. They do not see a man’s violence in his face, his gestures, his deportment, and his bodily adornments, even though they have the same experience of the patients as I. They hear the same stories, they see the same signs, but they do not make the same judgments. What’s more, they seem never to learn; for experience – like chance, in the famous dictum of Louis Pasteur – favours only the mind prepared. And when I guess at a glance that a man is an inveterate wife beater (I use the term ‘wife’ loosely), they are appalled at the harshness of my judgment, even when it proves right once more.
This is not a matter of merely theoretical interest to the nurses, for many of them in their private lives have themselves been the compliant victims of violent men. For example, the lover of one of the senior nurses, an attractive and lively young woman, recently held her at gunpoint and threatened her with death, after having repeatedly blacked her eye during the previous months. I met him once when he came looking for her in the hospital: he was just the kind of ferocious young egotist to whom I would give a wide berth in the broadest daylight.
Why are the nurses so reluctant to come to the most inescapable of conclusions? Their training tells them, quite rightly, that it is their duty to care for everyone without regard for personal merit or deserts; but for them, there is no difference between suspending judgment for certain restricted purposes and making no judgment at all in any circumstances whatsoever. It is as if they were more afraid of passing an adverse verdict on someone than of getting a punch in the face – a likely enough consequence, incidentally, of their failure of discernment. Since it is scarcely possible to recognise a wife beater without inwardly condemning him, it is safer not to recognise him as one in the first place.
This failure of recognition is almost universal among my violently abused women patients, but its function for them is somewhat different from what it is for the nurses. The nurses need to retain a certain positive regard for their patients in order to do their job. But for the abused women, the failure to perceive in advance the violence of their chosen men serves to absolve them of all responsibility for whatever happens thereafter, allowing them to think of themselves as victims alone, rather than the victims and accomplices they are. Moreover, it licenses them to obey their impulses and whims, allowing them to suppose that sexual attractiveness is the measure of all things and that prudence in the selection of a male companion is neither possible nor desirable.
Often their imprudence would be laughable were it not tragic: many times in my ward I’ve watched liaisons form between an abused female patient and an abusing male patient within half an hour of their striking up an acquaintance. By now I can often predict the formation of such a liaison – and predict that it will as certainly end in violence as that the sun will rise tomorrow.
At first, of course, my female patients deny that the violence of their men was foreseeable. But when I ask them whether they think I would have recognised it in advance, the great majority – nine out of ten – reply, yes, of course. And when asked how they think I would have done so, they enumerate precisely the factors that would have led me to that conclusion. So their blindness is wilful.
Today’s disastrous insouciance about so serious a matter as the relationship between the sexes is surely something new in history: even 30 years ago, people showed vastly more circumspection in the formation of liaisons than they do now. The change represents, of course, the fulfillment of the sexual revolution. The prophets of that revolution wished to empty the relationship between the sexes of all moral significance and to destroy the customs and institutions that governed it. The entomologist Alfred Kinsey reacted against his own repressed and puritanical upbringing by concluding that all forms of sexual restraint were unjustified and psychologically harmful; the novelist Norman Mailer, having taken racial stereotypes as seriously as any Ku Klux Klansman, saw in the supposedly uninhibited sexuality of the Negro the hope of the world for a more abundant and richer life; the Cambridge social anthropologist Edmund Leach informed the thinking British public over the radio that the nuclear family was responsible for all human discontents (this, in the century of Hitler and Stalin!); and the psychiatrist R. D. Laing blamed the family structure for serious mental illness. In their different ways, Norman O. Brown, Paul Goodman, Herbert Marcuse, and Wilhelm Reich joined in the campaign to convince the Western world that untrammelled sexuality was the secret of happiness and that sexual repression, along with the bourgeois family life that had once contained and channelled sexuality, were nothing more than engines of pathology.
All these enthusiasts believed that if sexual relations could be liberated from artificial social inhibitions and legal restrictions, something beautiful would emerge: a life in which no desire need be frustrated, a life in which human pettiness would melt away like snow in spring. Conflict and inequality between the sexes would likewise disappear, because everyone would get what he or she wanted, when and where he or she wanted it. The grounds for such petty bourgeois emotions as jealousy and envy would vanish: in a world of perfect fulfilment, each person would be as happy as the next.
The programme of the sexual revolutionaries has more or less been carried out, especially in the lower reaches of society, but the results have been vastly different from those so foolishly anticipated. The revolution foundered on the rock of unacknowledged reality: that women are more vulnerable to abuse than men by virtue of their biology alone, and that the desire for the exclusive sexual possession of another has remained just as strong as ever. This desire is incompatible, of course, with the equally powerful desire – eternal in the human breast but hitherto controlled by social and legal inhibitions – for complete sexual freedom. Because of these biological and psychological realities, the harvest of the sexual revolution has not been a brave new world of human happiness but rather an enormous increase in violence between the sexes, for readily understandable reasons.
Of course, even before any explanation, the reality of this increase meets angry denial from those with a vested ideological interest in concealing the results of changes they helped bring about and heartily welcome. They will use the kind of obfuscation that liberal criminologists so long employed to convince us that it was the fear of crime, rather than crime itself, that had increased. They will say (quite rightly) that violence between men and women has existed always and everywhere but that our attitude towards it has changed (perhaps also correct), so that it is more frequently reported than formerly.
Still, the fact remains that a hospital such as mine has experienced in the last two decades a huge increase in the number of injuries to women, most of them the result of domestic violence and many of them of the kind that would always have come to medical attention. The increase is real, therefore, not an artifact of reporting. About one in five of the women aged 16 to 50 living in my hospital’s area attends the emergency department during the year as a result of injuries sustained during a quarrel with a boyfriend or husband; and there is no reason to suppose that my hospital’s experience is any different from that of another local hospital, which, together with mine, provides medical attention for half the city’s population.
In the last five years I have treated at least 2,000 men who have been violent to their wives, girlfriends, lovers, and concubines. It seems to me that violence on such a vast scale could not easily have been overlooked in the past – including by me. And there is very good reason why such violence should have increased under the new sexual dispensation. If people demand sexual liberty for themselves, but sexual fidelity from others, the result is the inflammation of jealousy, for it is natural to suppose that one is being done by as one is doing to others – and jealousy is the most frequent precipitant of violence between the sexes.
Jealousy has always been a feature of the relations between men and women: Othello, written four centuries ago, is still instantly comprehensible to us. But I meet at least five Othellos and five Desdemonas a week, and this is something new, if the psychiatric textbooks printed a few years ago were right in claiming that jealousy of the obsessive sort was a rare condition. Far from being rare, it is nowadays almost the norm, especially among underclass men, whose fragile sense of self-worth derives solely from possession of a woman and is poised permanently on the brink of humiliation at the prospect of losing this one prop in life.
The belief in the inevitability of male jealousy is one of the main reasons my violently abused women patients do not leave the men who abuse them. These women have experienced three or four such men in succession, and it hardly makes sense to exchange one for another. Better the abuse you know than the abuse you don’t.
When I ask whether they’d be better off without any man at all than with a male tormentor, they reply that a single woman in their neighbourhood is seen as an easy prey to all men, and, without her designated, if violent, protector, she would suffer more violence, not less.
The jealousy of the men – and the passion is commoner in men, though women are catching up and becoming violent in turn – is a projection onto women of their own behaviour. The great majority of the jealous men I meet are flagrantly unfaithful to the object of their supposed affections, and some keep other women in the same jealous subjection elsewhere in the city and even 100 miles away. They have no compunction about cuckolding other men and actually delight in doing so as a means of boosting their own fragile egos. As a result, they imagine that all other men are their rivals: for rivalry is a reciprocal relationship. Thus a mere glance in a pub directed at a man’s girlfriend is sufficient to start a fight not only between the girl and her lover but, even before that, between the two men.
Serious crimes of violence continue to rise in England, many of them occasioned by sexual jealousy. Cherchez la femme has never been a sounder guide to explaining attempted murder than it is today; and the extremely fluid nature of relations between the sexes is what makes it so sound a precept.
The violence of the jealous man is not always occasioned by his lover’s supposed interest in another man, however. On the contrary, it serves a prophylactic function and helps to keep the woman utterly in thrall to him until the day she decides to leave him: for the whole focus of her life is the avoidance of his rage. Avoidance is impossible, however, since it is the very arbitrariness of his violence that keeps her in thrall to him. Thus when I hear from a female patient that the man with whom she lives has beaten her severely for a trivial reason – for having served roast potatoes when he wanted boiled, for example, or for having failed to dust the top of the television – I know at once that the man is obsessively jealous: for the jealous man wishes to occupy his lover’s every thought, and there is no more effective method of achieving this than his arbitrary terrorism. From his point of view, the more arbitrary and completely disproportionate the violence, the more functional it is; and indeed, he often lays down conditions impossible for the woman to meet – that a freshly cooked meal should be waiting for him the moment he arrives home, for instance, though he will not say even to within the nearest four hours when he is arriving home – precisely so that he may have an occasion to beat her. Indeed, so effective is this method that the mental life of many of the violently abused women who consult me has focused for years upon their lovers – their whereabouts, their wishes, their comforts, their moods – to the exclusion of all else.
When finally she leaves him, as she almost always does, he regards it as an act of the utmost perfidy and concludes that he must treat his next female companion with even greater severity to avoid a repetition. Observing the fluidity of the sexual relationships around him and reflecting upon his own recent experience, he falls prey to a permanent sexual paranoia. Worse still, the social trend to these kinds of relationships is self-reinforcing: for the children they produce grow up supposing that all relationships between men and women are but temporary and subject to revision. From the very earliest age, therefore, the children live in an atmosphere of tension between the natural desire for stability and the emotional chaos they see all around them. They are able to make no assumption that the man in their lives – the man they call ‘Daddy’ today – will be there tomorrow. (As one of my patients put it when talking of her decision to leave her latest boyfriend, ‘He was my children’s father until last week.’ Needless to say, he was none of the children’s biological father, all of the latter having departed long before.)
A son learns that women are always on the point of leaving men; a daughter, that men are not to be relied upon and are inevitably violent. The daughter is mother to the woman: and since she has learned that all relationships with men are both violent and temporary, she concludes that there is not much point in taking thought for the morrow as far as choosing men is concerned. Not only is there little difference between them except in the accidental quality of their physical attractiveness to her, but mistakes can be rectified by the simple expedient of abandoning the man, or men, in question. Thus sexual relationships can be entered into with no more thought than that devoted to choosing breakfast cereal – precisely the ideal of Kinsey, Mailer, et al.
But why does the woman not leave the man as soon as he manifests his violence? It is because, perversely, violence is the only token she has of his commitment to her. Just as he wants the exclusive sexual possession of her, she wants a permanent relationship with him. She imagines – falsely – that a punch in the face or a hand round the throat is at least a sign of his continued interest in her, the only sign other than sexual intercourse she is ever likely to receive in that regard. In the absence of a marriage ceremony, a black eye is his promissory note to love, honor, cherish, and protect.
It is not his violence as such that causes her to leave him, but the eventual realisation that his violence is not, in fact, a sign of his commitment to her. She discovers that he is unfaithful to her, or that his income is greater than she suspected and is spent outside the home, and it is only then that his violence seems intolerable. So convinced is she that violence is an intrinsic and indispensable part of relations between the sexes, however, that if by some chance she alights next time upon a nonviolent man, she suffers acute discomfort and disorientation; she may, indeed, even leave him because of his insufficient concern for her. Many of my violently abused women patients have told me that they find nonviolent men intolerably indifferent and emotionally distant, rage being the only emotion they’ve ever seen a man express. They leave them quicker than they leave men who have beaten and otherwise abused them.
The sexual revolutionaries wanted to liberate sexual relations from all but the merest biological content. Henceforth such relations were not to be subject to restrictive bourgeois contractual arrangements – or, heaven forbid, sacraments – such as marriage; no social stigma was to attach to any sexual conduct that had hitherto been regarded as reprehensible. The only criterion governing the acceptability of sexual relations was the mutual consent of those entering upon them: no thought of duty to others (one’s own children, for example) was to get in the way of the fulfilment of desire. Sexual frustration that resulted from artificial social obligations and restrictions was the enemy, and hypocrisy – the inevitable consequence of holding people to any standard of conduct whatsoever – was the worst sin.
That the heart wants contradictory, incompatible things; that social conventions arose to resolve some of the conflicts of our own impulses; that eternal frustration is an inescapable concomitant of civilisation, as Freud had observed – all these recalcitrant truths fell beneath the notice of the proponents of sexual liberation, dooming their revolution to ultimate failure. The failure hit the underclass hardest. Not for a moment did the sexual liberators stop to consider the effects upon the poor of the destruction of the strong family ties that alone made emergence from poverty possible for large numbers of people. They were concerned only with the petty dramas of their own lives and dissatisfactions. But by obstinately overlooking the most obvious features of reality, as did my 17-year-old patient who thought that men’s superior physical strength was a socially constructed sexist myth, their efforts contributed in no small part to the intractability of poverty in modern cities, despite vast increases in the general wealth: for the sexual revolution has turned the poor from a class into a caste, from which escape is barred so long as that revolution continues.
1999
Dit dus..quote:
[..]
Armoede, verslavingsproblematiek, een pauperomgeving en een slecht educatief systeem zorgen voor ellende en onwetendheid?
Ik ben geschokt, geschokt en wakker geschud.
En natuurlijk zag hij ze 20 jaar ervoor minder (tekst is uit 1999), toen bleef dit geweld veel meer binnenshuis. Je gaat je vuile was toch niet buiten ophangen en weg gaan kon toch niet zomaar?
Wat dacht je van het centrale punt van "Ik, superieure intelligente man, zie in één oogopslag dat een man fout is, waarom zien die domme wijven het zelf niet en laten ze zich niet uithuwelijken zoals vroeger?"quote:
[..]
Lange tekst met toch wel een paar puntjes waarvan ik 'meh' zeg..
(In plaats van: "Ik zie alleen de gevallen waarbij er flink gemept wordt, de uitwassen, en weet dus niks over alle andere vormen van mishandeling waarbij de kerels niet blauw van de tattoo's zien en elkaar de wijk uit vechten om de wijfjes en kan dus beter niet vervallen in generaliserende praat vanuit een verheven positie")
Die goede oude tijd waarin vaders de partners van hun dochters kozen, en huiselijk geweld dus niet voorkwam.quote:
[..]
Wat dacht je van het centrale punt van "Ik, superieure intelligente man, zie in één oogopslag dat een man fout is, waarom zien die domme wijven het zelf niet en laten ze zich niet uithuwelijken zoals vroeger?"
(In plaats van: "Ik zie alleen de gevallen waarbij er flink gemept wordt, de uitwassen, en weet dus niks over alle andere vormen van mishandeling waarbij de kerels niet blauw van de tattoo's zien en elkaar de wijk uit vechten om de wijfjes en kan dus beter niet vervallen in generaliserende praat vanuit een verheven positie")
Dat is inderdaad één van de puntjesquote:
[..]
Wat dacht je van het centrale punt van "Ik, superieure intelligente man, zie in één oogopslag dat een man fout is, waarom zien die domme wijven het zelf niet en laten ze zich niet uithuwelijken zoals vroeger?"
(In plaats van: "Ik zie alleen de gevallen waarbij er flink gemept wordt, de uitwassen, en weet dus niks over alle andere vormen van mishandeling waarbij de kerels niet blauw van de tattoo's zien en elkaar de wijk uit vechten om de wijfjes en kan dus beter niet vervallen in generaliserende praat vanuit een verheven positie")
Voor de rest een hoop: mannen zijn nu eenmaal jaloers, het gezin moest intact blijven, de seksuele revolutie heeft niets dan slechts gedaan,..
Wat mij ook opviel: hij beschrijft wat kinderen zien. De dochter ziet dat mannen niet te vertrouwen zijn en gewelddadig. De zoon ziet dat vrouwen elk moment kunnen vertrekken? Hoort die zoon niet te zien dat zijn moeder in elkaar geslagen wordt? Hoopt hij niet dat zijn moeder weg gaat bij de mishandelaar? De schrijver stuurt het zo dat de zoon vanzelf gewelddadig zal worden omdat de vrouw hem toch wel in de steek zal laten.
Allemaal maar raar
Korte rokjes argumenten. Zou het alleen gelden als vrouwen slachtoffer zijn van mannen? Als de ene man slachtoffer is van een andere man of vrouw/vrouw, denk aan overval/moord/verkrachting etc. Is het dan ook altijd de schuld van het slachtoffer?quote:
[..]
Echt he.
En dat doet hij elke keer in topics over geweld tegen specifiek vrouwen.
Waarschijnlijk altijd het broertje.quote:
[..]
Echt he.
En dat doet hij elke keer in topics over geweld tegen specifiek vrouwen.
Ik denk dat beide niet mogelijk is: Hans van de boekhouding gaat niet herkend worden als mepper en niet elke vrouw komt meteen van hem af. Dus is wat resteert dat er tijdig wordt ingegrepen tegen Hans en dat Hans bij die vrouw wordt weggehouden, een tijd tussen 4 muren mag bezinnen en dat die vrouw bij Hans wordt weggehouden.quote:
[..]
Willen jullie vrouwen aub ophouden met vermoord te worden? Dan zijn er ook geen daders meer
Post van de eeuw!
En dat eerste deel:
Welke almachtigheid in de maakbare samenleving had je in gedachten om vrouwen te leren hoe ze herkennen dat die lieve man die op papier helemaal in orde lijkt te zijn, te ontmaskeren, zijn geslepen leugens en gedrag te doorzien tijdens de eerste dates en te zien dat hij je helemaal lens gaat slaan binnen 3 jaar?
Ik mag hopen dat het gros van de vrouwen wel doorheeft dat die doorgesnoven Djaylano of Wesley niet veel goeds betekent. Maar die Hans van de boekhouding is toch een heel ander type man. Probeer dat maar eens op tijd door te krijgen.
Ik vrees inderdaad dat dit de enige oplossing is. Veel harder optreden tegen mishandelaars (mannen EN vrouwen) en veel sneller.quote:
[..]
Ik denk dat beide niet mogelijk is: Hans van de boekhouding gaat niet herkend worden als mepper en niet elke vrouw komt meteen van hem af. Dus is wat resteert dat er tijdig wordt ingegrepen tegen Hans en dat Hans bij die vrouw wordt weggehouden, een tijd tussen 4 muren mag bezinnen en dat die vrouw bij Hans wordt weggehouden.
Zoals ze zeggen in een bepaalde populaire tv-serie: That Gum You Like is Going to Come Back in Style.quote:Op dinsdag 4 november 2025 16:50 schreef probeer het volgende:
[..]
Die goede oude tijd waarin vaders de partners van hun dochters kozen, en huiselijk geweld dus niet voorkwam.
Ik lees net weer een artikel over een prachtexemplaar met 20 kantjes aan strafblad dat zijn partner in elkaar beukte en verwurgde in bijzijn van de kinderen, waarbij de rechter nog erg boos werd dat de verdachte het zelf een kleine zaak vond en hem dus passend strafte met...80 uur taakstraf, niet langer zitten dan voorarrest en dus meteen op vrije voeten en psychologische hulp.quote:
[..]
Ik vrees inderdaad dat dit de enige oplossing is. Veel harder optreden tegen mishandelaars (mannen EN vrouwen) en veel sneller.
Het probleem -vind ik- is dat huiselijk geweld heel sec bezien lijkt te worden als "drie vuistslagen plus naar de keel grijpen" en c'est ça, terwijl het eigenlijke geweld de culminatie is van dagen en soms weken aan psychologische terreur voorafgaand aan het incident en maanden en soms jaren erna aan angst door de actieve bedreigingen of de passieve angst dat hij nog een keer opduikt, en dat is bovenop een relatie van jaren waarbij het slachtoffer van alles is kwijtgeraakt en op eieren liep en PTSS oploopt (en dan nog het stukje dat je een weg moet zien te vinden in een maatschappij die vindt dat jij een onevenredig groot aandeel aan verantwoordelijkheid draagt voor wat jou is overkomen).
Het gaat veel verder dan die klappen en dat knijpen maar de wet kent alleen die feiten en de rest als een beetje context dat niet genoeg gewicht heeft.