Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Ik probeer de afgelopen dagen goede stappen te maken wanneer het gaat om zelfverzorging. In mijn vorige post heb ik gezegd dat ik mezelf erg verwaarloos en maar zelden douche, tot en met vorige week heb ik in 2017 waarschijnlijk maar 3 keer gedoucht, dat is nog minder dan 1 keer per maand. Deze week heb ik al 2 keer gedoucht, wat voor mij eigenlijk een flinke stap is. Ik heb zojuist ook de verleiding weerstaan om Thuisbezorgd te bestellen, puur omdat ik trek heb.
Toch voel ik me nog steeds bagger. Het is zo klote dat het allemaal op deze manier moet gaan. Het leven is momenteel uitzichtloos en ik weet bij God niet waar ik me over een jaar zal bevinden. Ik ben waarschijnlijk van plan om vroegtijdig met deze opleiding te stoppen en maar met een niveau 3 diploma van school te gaan, want de opleiding die ik momenteel doe (assistent-accountant) bevalt me gewoon niet. Ik wil liever de ICT kant op gaan, richting website developer etc.
De Wellbutrin lijkt zijn werk ook nog steeds niet te doen, echter zijn er een hoop mensen die beweren dat het soms wel maanden kan duren voordat het volledige effect er pas is. Ik ben nu al bijna 3 weken bezig en ik merk er nog helemaal niks van. Wel fijn dat mijn libido hetzelfde is, want fluoxetine zorgde ervoor dat ik nog maar 1x in de week behoeftes had i.p.v. 1-2 keer per dag. Als iemand anders hier ervaringen heeft met Wellbutrin dan hoor ik dat heel graag.
Volgende week heb ik een gesprek op mijn school waar ik verder ga bespreken hoe we de rest van mijn opleiding aan gaan pakken, en ook heb ik een afspraak staan bij de GGZ. Hier ga ik duidelijk uitleggen dat ik er op het moment heel slecht aan toe ben zodat ik (hopelijk) intensievere hulp krijg.
Depressie is kut, een angststoornis is kut, maar ik heb het tegelijkertijd, en dat maakt alles tien keer erger. Momenteel heb ik totaal geen toekomstperspectief, en iedere dag spookt de gedachte in me rond ''Wat doe ik hier nog? Ik kijk nergens meer naar uit..'', maar tegelijkertijd ben ik enorm bang voor de dood en weet ik dat ik mezelf nooit van kant zou maken. Het is een lastige situatie.
Ook de derealisatie/depersonalisatie die ik heb is zoooo klote. Ik voel me 24/7 alsof ik in mijn eigen hoofd leef, en er een grote mist zit tussen mij en de echte wereld. Alles lijkt op de automatische piloot te gaan en de wereld is maar wazig. Ik weet dat het slechts een verdedigingsmechanisme is van mijn hersenen maar het is zo eng en versterkt mijn angst/depressie alleen maar.
Edit: Ik heb nog nooit mijn exacte diagnoses vermeld, dus bij deze. De GGZ hebben bij mij ADHD, clinische depressie, een angststoornis, een eetstoornis en persoonlijkheidsproblematiek gesteld. Ik laat me hier niet al te gek door maken, ik hou er namelijk niet van om labeltjes op elkaar te plakken, maar hierdoor krijgt men een beetje het idee wat voor problemen ik heb.
Je hoeft het niet als vak te hebben om mensen te kunnen helpen. Wel moet je kunnen luisteren, kunnen begrijpen en simpelweg capabel genoeg zijn om constructief met de gegeven informatie om te kunnen gaan. Het is niet zo simpel als het lijkt, maar ik word er tenminste wel steeds beter in. Ik vind dit dermate belangrijk dat ik er nooit mee ga stoppen.quote:
Er staat zelfs in m'n dossier "dat ik ongezonde relaties zou aangaan"
, man ik maak zelf wel uit waar ik m'n energie in wil steken en wat ik belangrijk vind Ik heb trouwens officieel niet een vak, maar ik ben er al een tijdje mee bezig en zelfs m'n eigen hulp"verleners" kunnen me daar niet bij stoppen.
Oftewel de situatie met je partner heeft helemaal geen raakvlak met het mijne, want de oorzaak van die drempel ligt ergens anders.quote:[..]
[..]
[..]
Jawel. En dan nog is een afspraak spannend, want wie weet moet hij iets.
Bij mij is het teleurstelling omdat ze niet betrouwbaar bleken te zijn en bij je partner is het simpelweg angst voor zelfconfrontatie. Ik neem aan dat deze angst een relatief veelvoorkomende is, daar veel mensen hier zelf over beginnen.
Aanname is het gevolg van projectie en projectie doe je vanuit jezelf. De aanname zegt iets over jezelf, het is eigenlijk een heel eenvoudig concept, maar dan "easy to learn, difficult to master".
Mijn probleem zit hem vooral in de mensen waarmee ik te maken heb. Zijn die uit m'n weg, dan *ineens* BLOEI ik weer op! Dus dat is wat ik ga doen, maar dan nog beter dan ik al deed.quote:[..]
Wat fijn voor je! Ik hoop dat je progressie doorzet.
Ik maakte een kostbare inschattingsfout door me toch weer te laten verlijden (ja met lange ij) dit soort mensen in vertrouwen te nemen, denken dat ze -echt- het beste met me voor hadden. En die fout wil ik niet nog een keer maken. Volgende keer zal ik het slimmer aanpakken.
Juist.quote:Op zaterdag 1 april 2017 00:36 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Je hoeft het niet als vak te hebben om mensen te kunnen helpen. Wel moet je kunnen luisteren, kunnen begrijpen en simpelweg capabel genoeg zijn om constructief met de gegeven informatie om te kunnen gaan. Het is niet zo simpel als het lijkt, maar ik word er tenminste wel steeds beter in. Ik vind dit dermate belangrijk dat ik er nooit mee ga stoppen.
Er staat zelfs in m'n dossier "dat ik ongezonde relaties zou aangaan"
Ik heb trouwens officieel niet een vak, maar ik ben er al een tijdje mee bezig en zelfs m'n eigen hulp"verleners" kunnen me daar niet bij stoppen.
[..]
Oftewel de situatie met je partner heeft helemaal geen raakvlak met het mijne, want de oorzaak van die drempel ligt ergens anders.
Bij mij is het teleurstelling omdat ze niet betrouwbaar bleken te zijn en bij je partner is het simpelweg angst voor zelfconfrontatie. Ik neem aan dat deze angst een relatief veelvoorkomende is, daar veel mensen hier zelf over beginnen.
Aanname is het gevolg van projectie en projectie doe je vanuit jezelf. De aanname zegt iets over jezelf, het is eigenlijk een heel eenvoudig concept, maar dan "easy to learn, difficult to master".
[..]
Mijn probleem zit hem vooral in de mensen waarmee ik te maken heb. Zijn die uit m'n weg, dan *ineens* BLOEI ik weer op! Dus dat is wat ik ga doen, maar dan nog beter dan ik al deed.
Ik maakte een kostbare inschattingsfout door me toch weer te laten verlijden (ja met lange ij) dit soort mensen in vertrouwen te nemen, denken dat ze -echt- het beste met me voor hadden. En die fout wil ik niet nog een keer maken. Volgende keer zal ik het slimmer aanpakken.
Succes.
Je kunt me niet helpen, maar evengoed bedankt.quote:
Ze beweren dat ik ongezonde relaties aanga terwijl ze nota bene zelf een ongezonde relatie voor me zijn. Sterker nog, ze hebben nota bene zelf bijgedragen aan het verval binnen m'n sociale kring...alsof ik hun dan meer zou gaan vertrouwen ofzo
Als ik alleen al denk aan de fouten en misconcepties die daarin staan, dan heb ik er gelijk al geen zin meer in dit met ze te gaan fixen. Dan begin ik liever elders opnieuw.
Wie weet zijn er meer mensen die het interessant vinden. Het mooie om te zien vind ik ook hoe ze na zo'n trip vaak kunnen vertellen wat er nou precies is mis gegaan en waarom ze bijvoorbeeld depressief zijn.
Een leuke en gelijk een objectieve visie van een Engelse onderzoeker die op dit moment bezig is met psilocybine.
Dit is een mooie over de geschiedenis van psychedelica. In de jaren 60 zijn er in totaal 40.000 mensen getest met aandoeningen die variëren van, depressies, alcoholverslaving, angsten, autisme en ga zo maar door.
En over ayahuasca
Misschien sluit deze ook wel mooi aan, dit gaat over een bepaalde mediteer sessie in een gevangenis in India.
[ Bericht 13% gewijzigd door Droopie op 01-04-2017 01:37:07 ]
quote:
Ik vind 't trouwens wrang wat er allemaal in dat dossier staat.
Ze beweren dat ik ongezonde relaties aanga terwijl ze nota bene zelf een ongezonde relatie voor me zijn. Sterker nog, ze hebben nota bene zelf bijgedragen aan het verval binnen m'n sociale kring...alsof ik hun dan meer zou gaan vertrouwen ofzo
Als ik alleen al denk aan de fouten en misconcepties die daarin staan, dan heb ik er gelijk al geen zin meer in dit met ze te gaan fixen. Dan begin ik liever elders opnieuw.
quote:
Mijn probleem zit hem vooral in de mensen waarmee ik te maken heb. Zijn die uit m'n weg, dan *ineens* BLOEI ik weer op! Dus dat is wat ik ga doen, maar dan nog beter dan ik al deed.
Ik maakte een kostbare inschattingsfout door me toch weer te laten verlijden (ja met lange ij) dit soort mensen in vertrouwen te nemen, denken dat ze -echt- het beste met me voor hadden. En die fout wil ik niet nog een keer maken. Volgende keer zal ik het slimmer aanpakken.
quote:
quote:
Bij voorbaat dank.quote:
Dat in het zwart gedrukte er staat dat je ongezonde relaties aangaat.
En in de 2e quote staat je eigen omschrijving wat de psycholoog uit de eerste quote bevestigd.
Dus eigenlijk bevestig je zelf wat de psycholoog aangeeft
[ Bericht 26% gewijzigd door Droopie op 01-04-2017 01:38:15 ]
Ik heb ook Welbutrin gehad en bij mij werkte het allemaal wat sneller qua proces..quote:
Als iemand anders hier ervaringen heeft met Wellbutrin dan hoor ik dat heel graag.
Na 3 weken kreeg ik opeens last van hyperfocus, maar ook derealisatie heb ik daarvoor gehad..
T was niet leuk, maar ik herkende het wel.
Misschien omdat jouw situatie heftiger lijkt dan die van mij en duurt het ook wat langer.
Achteraf had ik nooit Welbutrin moeten hebben, want het was met groot geschut schieten op een "klein" probleem.
Dus voor jou kan het prima gaan werken.
Maar waar zijn jouw ouders in deze situatie en kunnen zij de situatie nog wel handelen.. Je woont thuis toch?
Wat doe je als ze zeggen dat je moet douchen bv.
Is het misschien een idee dat je je geld door ze laat beheren en zodoende gaat beginnen met gezond te eten met slechts 1x per week ongezond te eten.
Nou ja, je gaat het aangeven dat je serieuze hulp wil. Dat is al een stap
Wel doen he, en accepteer het[ Bericht 21% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-04-2017 02:57:40 ]
Duurde bij mij 2 maanden voordat ie ging werken en toen werkte het vooral heel activerend, zin om dingen te ondernemen, vol energie.quote:
Als iemand anders hier ervaringen heeft met Wellbutrin dan hoor ik dat heel graag.
Er is de laatste tijd een hele hoop veranderd. Positief allemaal. Erg positief eigenlijk. Een nieuwe balans vinden is echter moeilijk. Ook omdat de veranderingen nog in volle gang zijn en het mij best veel energie kost allemaal.
En natuurlijk vind mijn innerlijke stampvoeter dat ik het allemaal tegelijk moet kunnen, met 2 vingers in de neus. En daarbij ook en sociale wervelwind moet zijn die er altijd bij is en altijd het licht u it doet
In dat laatste heb ik al heel veel stappen gemaakt. Ik ga vaak gewoon weg wanneer het me verstandig lijkt of ik het gevoel heb dat het leuk geweest is. Door alle veranderingen die spelen staat sociaal nu echter op de waakvlam. En dat doet me niet alleen goed.
Ik heb maar weer wat noodrem stappen genomen. In elke tas medicatie zodat ik niet gelijk een dag mis wanneer ik ze bij het opstaan vergeet. Ongegeneerd voor mezelf zorgen met zowel gezonde als pamperdingen. Lijstjes maken zodat iig inzichtelijk is wat er allemaal "moet" gebeuren en het niet allemaal in mijn hoofd rondkalkt.
Binnenkort een afspraak met mn psycholoog. We waren eigenlijk aan het afronden
Therapie heeft voor mij niets gedaan, wat ik van tevoren ook al dacht. Misschien dat het daarom niets gedaan, maar dat maakt niets uit. Met de vragenlijsten is heel goed te zien dat ik er super op vooruit ben gegaan en heb dinsdag mn laatste sessie bij de psychiater en dan gaat mijn huisarts de medicatie overnemen. Ben er echt enorm blij mee. Voel me al een heel ander persoon dan een halfjaar geleden en heb echt het gevoel dat het weer helemaal de goede kant op gaat. Zal altijd wel bepaalde signalen van mn geest en lichaam in de gaten moeten houden, maar ik denk niet dat ik me ooit weer zo ga voelen als op mn dieptepunt. Ik heb dus een depressie en angststoornis ontwikkeld door een burnout, en dat hele proces heeft ongeveer 2 jaar geduurd waarbij het geleidelijk aan steeds slechter ging. Maar het heeft mij uiteindelijk ook veel gebracht want weet nu wat mn grenzen zijn en wat de consequenties zijn als ik mezelf steeds wegcijfer en alleen maar met werk bezig ben. Ik ben zeer dankbaar voor de medicijnen en blij dat ik me zoveel beter voel. 
Wat droopie al zei:quote:
Je bevestigt eigenlijk wat de psycholoog zei over dat je ongezonde relaties aangaat.
Maar goed, geweldig gaat het nog niet. Ik heb elke dag minimaal een paniekaanvallen waarbij ik alleen maar kan huilen.
Woensdag bestond de hele dag bijna uit alleen maar huilen.
Elke ochtend ben ik duizelig sinds een half weekje. Om de halve minuut een duizelig gevoel van twee seconden en verstoort zicht.
Meestal is dat rond het middaguur weer weg.
Wss heeft het gewoon te maken met mijn medicatie. Cymbalta is eraf en Strattera verhoogd naar 100 mg
Bijna elke dag gebruik ik 0.5 tot 2 mg lorazepam om het huilen te stoppen.
Das nu een half weekje allemaal zo. 4 dagen nu.
Stom.
Sterkte.
Dat klinkt heel heftig.quote:
Ik postte hier al een hele tijd geleden en denk ook niet dat jullie mij nog kennen.
Maar goed, geweldig gaat het nog niet. Ik heb elke dag minimaal een paniekaanvallen waarbij ik alleen maar kan huilen.
Woensdag bestond de hele dag bijna uit alleen maar huilen.
Elke ochtend ben ik duizelig sinds een half weekje. Om de halve minuut een duizelig gevoel van twee seconden en verstoort zicht.
Meestal is dat rond het middaguur weer weg.
Wss heeft het gewoon te maken met mijn medicatie. Cymbalta is eraf en Strattera verhoogd naar 100 mg
Bijna elke dag gebruik ik 0.5 tot 2 mg lorazepam om het huilen te stoppen.
Das nu een half weekje allemaal zo. 4 dagen nu.
Stom.
Ik begin het idee te krijgen dat die aanvallen zich op verschillende manieren kan uiten. het zou best kunnen dat je medicatie een rol speelt, maar ik neem aan dat er in jouw geval misschien ook een psychisch aspect is?
Duizelig gevoel dat maar 2 seconden duurt, die vind ik wel apart. Een paniekaanval duurt meestal toch ook langer? Hoe uit zich dat verstoorde zicht bij jou? Is het eerder een soort mist of beweegt alles?
Fijn je weer te zien
Ik woon beschermd, dus hulp zat.quote:Op zaterdag 1 april 2017 19:20 schreef scrupuleus het volgende:
Wat voor een hulp heb je verder birdie?
Sterkte.
Ik denk ook dat mijn paniekaanvallen door de medicatie komen. Ze zijn ook net begonnen sinds ik gewisseld ben van medicatie.quote:
[..]
Dat klinkt heel heftig.
Ik begin het idee te krijgen dat die aanvallen zich op verschillende manieren kan uiten. het zou best kunnen dat je medicatie een rol speelt, maar ik neem aan dat er in jouw geval misschien ook een psychisch aspect is?
Duizelig gevoel dat maar 2 seconden duurt, die vind ik wel apart. Een paniekaanval duurt meestal toch ook langer? Hoe uit zich dat verstoorde zicht bij jou? Is het eerder een soort mist of beweegt alles?
Fijn je weer te zien
De dingen waar ik dan van in paniek raak zijn idd wel psychisch maar ik denk dat de oorsprong bij de medicatie ligt (hoop ik dan)
Dat duizelige heb ik nu ook weer. Het is geen paniekaaval want die duren idd langer en meer consistent. Het is meer alsof alles even heen en weer schud. Ik denk eerder dat de strattera wellicht een rare uitwerking heeft op mijn hart oid gezien dat het enige orgaan is dat ik kan bedenken dat met tussenpozen werkt.
Maar dan nog apart dat het pas weggaat als ik inspanning heb geleverd, zo rond het middaguur.
Ach ja, dinsdag zie ik de arts weer en hopelijk weet die er wat op.
Heb je dat duizelige in het verleden al vaker gehad? Schudt alles dan heel snel links rechts links rechts? Ik heb dit in 't verleden vaker gehad, maar kon eigenlijk nooit ontdekken waarmee dit te maken heeft. Ben benieuwd wat je arts hiervan weet. Ik kon er niet echt een patroon in ontdekken en kan me niet precies herinneren wanneer ik dit voor het laatst heb gehad (tis ook niet iets waar ik echt op let ofzo), wel dat het maar af en toe is en soms meerdere malen per dag, zoiets? Laatste keer had ik het terwijl ik in de tuin zat.quote:Op zondag 2 april 2017 09:57 schreef summer2bird het volgende:
[..]
Ik denk ook dat mijn paniekaanvallen door de medicatie komen. Ze zijn ook net begonnen sinds ik gewisseld ben van medicatie.
De dingen waar ik dan van in paniek raak zijn idd wel psychisch maar ik denk dat de oorsprong bij de medicatie ligt (hoop ik dan)
Dat duizelige heb ik nu ook weer. Het is geen paniekaaval want die duren idd langer en meer consistent. Het is meer alsof alles even heen en weer schud. Ik denk eerder dat de strattera wellicht een rare uitwerking heeft op mijn hart oid gezien dat het enige orgaan is dat ik kan bedenken dat met tussenpozen werkt.
Maar dan nog apart dat het pas weggaat als ik inspanning heb geleverd, zo rond het middaguur.
Ach ja, dinsdag zie ik de arts weer en hopelijk weet die er wat op.
Als 't effect heeft op het hart, dan zou het ook iets met spanning te maken kunnen hebben?
't gekke is dat het me een tijd terug al deed denken aan dezelfde oogbewegingen die men lijkt te maken bij EMDR.
Bij mij is het niet zo dat ik me dan echt duizelig voel, het is meer gewoon raar.
Komt misschien ook omdat ik niet weet wat het is. Ik had 't in m'n kindertijd al. Wel heb ik 't denk ik weleens ook bij iemand anders gezien, maar dit weet ik niet zeker.
Ik drink over het algemeen vrij veel cafeine en ik ben nieuwsgierig of mijn angst/dissociatieve gevoelens verminderen wanneer ik compleet stop met het drinken van frisdranken. Ik ga dus de komende week leven op alleen water en thee en kijk aan het einde van de week of het resultaat heeft opgeleverd. Zo ja, dan ga ik er gewoon mee door.Het komt allemaal wel goed.. ook al lijkt het momenteel niet zo.
Heb je het over nystagmus?quote:
[..]
Heb je dat duizelige in het verleden al vaker gehad? Schudt alles dan heel snel links rechts links rechts? Ik heb dit in 't verleden vaker gehad, maar kon eigenlijk nooit ontdekken waarmee dit te maken heeft. Ben benieuwd wat je arts hiervan weet. Ik kon er niet echt een patroon in ontdekken en kan me niet precies herinneren wanneer ik dit voor het laatst heb gehad (tis ook niet iets waar ik echt op let ofzo), wel dat het maar af en toe is en soms meerdere malen per dag, zoiets? Laatste keer had ik het terwijl ik in de tuin zat.
Als 't effect heeft op het hart, dan zou het ook iets met spanning te maken kunnen hebben?
't gekke is dat het me een tijd terug al deed denken aan dezelfde oogbewegingen die men lijkt te maken bij EMDR.
Bij mij is het niet zo dat ik me dan echt duizelig voel, het is meer gewoon raar.
Komt misschien ook omdat ik niet weet wat het is. Ik had 't in m'n kindertijd al. Wel heb ik 't denk ik weleens ook bij iemand anders gezien, maar dit weet ik niet zeker.
Dat kan een bijwerking zijn van een hoop verschillende antidepressiva, kalmeringsmiddelen en stimulantia.
Eens!quote:
Ik heb me hier al even niet meer laten horen, maar vind dat het ook wel handig kan zijn voor anderen om even een wat positievere noot te horen. Ik ben sinds een paar weken op de prozac overgestapt en daar gaat het nu echt zo veel beter op, zou willen dat ik niet eerst 2 jaar had vergooid met sertraline, citalopram en wellbutrin. Nooit gedacht dat ik me zo energiek kon voelen, bijna alsof ik gewoon een normaal persoon ben. Voor iedereen die dus twijfelt over zijn medicatie: zoek door tot je de juiste te pakken hebt, neem geen genoegen met een kleine verbetering. Het kan echt zo ontzettend veel doen voor je.
Recept gekregen voor 2 maanden Sertraline en daarna gewoon bij huisarts. Voel me zoooveel beter. Snap niet dat ik heb gewacht tot mn dieptepunt voordat ik hulp ging zoeken. 
Dit.quote:
Ik heb me hier al even niet meer laten horen, maar vind dat het ook wel handig kan zijn voor anderen om even een wat positievere noot te horen. Ik ben sinds een paar weken op de prozac overgestapt en daar gaat het nu echt zo veel beter op, zou willen dat ik niet eerst 2 jaar had vergooid met sertraline, citalopram en wellbutrin. Nooit gedacht dat ik me zo energiek kon voelen, bijna alsof ik gewoon een normaal persoon ben. Voor iedereen die dus twijfelt over zijn medicatie: zoek door tot je de juiste te pakken hebt, neem geen genoegen met een kleine verbetering. Het kan echt zo ontzettend veel doen voor je.
Prozac was ook mijn levensredder, trouwens.
het kon wellicht nog dieper.quote:
Vandaag het traject bij de psychiater officieel afgesloten
Goed bezig
Behale die ene week
Dan lijkt het wel alsof alles in 1 klap terug komt en pas later als ik ook buikpijn ofzo krijg denk ik "ohja Dat was het dus " Iemand anders die het herkend? En dan bedoel ik niet de normale PMS waarbij je een beetje chagrijnig wordt, ik bedoel echt de PMS waarbij je denkt aan zelfmoord en die voelt als de diepste dalen van je depressie.
Ik herken het wel van vroeger, als ik ongesteld was. Alles was dan erger, zwaarder, ellendigerquote:
Vraag voor de vrouwen; hebben jullie nou ook dat als je ongesteld moet worden je depressie op de 1 of andere manier 'dieper' wordt? Ik merk zelf dat ik onder invloed van hormonen in mijn stopweek echt elk sprankje hoop en wil om te leven verlies, terwijl het in de weken daaromheen prima gaat. Nog niet volledig 100% gelukkig, maar niet meer zo ernstig als een paar jaar terug of tot vorig jaar nog zelfs.
Behale die ene week
Iemand anders die het herkend? En dan bedoel ik niet de normale PMS waarbij je een beetje chagrijnig wordt, ik bedoel echt de PMS waarbij je denkt aan zelfmoord en die voelt als de diepste dalen van je depressie.
Bij mij kwam het ook omdat mijn menstruatie dodelijk zwaar en vermoeiend was. Gelukkig geen last meer van
Wat me wel hielp was om er dus juist wel bewust van te zijn. Niet door laten overvallen maar denken "dit is vast mijn ongesteldheid". Dat beseffen deed het er al minder uitzichtloos uitzien allemaal.
quote:
Ik heb me hier al even niet meer laten horen, maar vind dat het ook wel handig kan zijn voor anderen om even een wat positievere noot te horen. Ik ben sinds een paar weken op de prozac overgestapt en daar gaat het nu echt zo veel beter op, zou willen dat ik niet eerst 2 jaar had vergooid met sertraline, citalopram en wellbutrin. Nooit gedacht dat ik me zo energiek kon voelen, bijna alsof ik gewoon een normaal persoon ben. Voor iedereen die dus twijfelt over zijn medicatie: zoek door tot je de juiste te pakken hebt, neem geen genoegen met een kleine verbetering. Het kan echt zo ontzettend veel doen voor je.
Fijn dat het goed met jullie gaatquote:
Vandaag het traject bij de psychiater officieel afgesloten
. Ik vind ook dat het belangrijk is dat mensen hun positieve ervaringen hier delen.Ik merk geen verband tussen mijn stemming en mijn menstruatiecyclus.quote:
Vraag voor de vrouwen; hebben jullie nou ook dat als je ongesteld moet worden je depressie op de 1 of andere manier 'dieper' wordt? Ik merk zelf dat ik onder invloed van hormonen in mijn stopweek echt elk sprankje hoop en wil om te leven verlies, terwijl het in de weken daaromheen prima gaat. Nog niet volledig 100% gelukkig, maar niet meer zo ernstig als een paar jaar terug of tot vorig jaar nog zelfs.
Behale die ene week
Iemand anders die het herkend? En dan bedoel ik niet de normale PMS waarbij je een beetje chagrijnig wordt, ik bedoel echt de PMS waarbij je denkt aan zelfmoord en die voelt als de diepste dalen van je depressie.
Het is best klote, want Prozac werkte bij mij vrij goed, echter verpestte het mijn libido helemaal. Vandaar de switch naar Wellbutrin. Zou ik nog een paar weken volhouden met Wellbutrin of is het het niet waard?
De zure appel was bij mij ook zuur hoor, zeker in het begin.quote:
Ik ga denk ik stoppen met Wellbutrin, het is nu al ruim 3 weken en ik ben echt bang om het nog een paar weken uit te houden want ik word helemaal paranoia van die medicijnen. Vannacht heb ik zo veel realistische nachtmerries gehad dat ik om 6 uur vanochtend helemaal doorweekt van het zweten wakker werd, en heel mijn kussen ook nat was van het zweten. Ik had het hartstikke benauwd en de nachtmerries waren zo realistisch dat ik mezelf gewoon afvroeg of ik op dat moment wakker was of nog aan het dromen was. Ik kreeg opeens allemaal rare suicidale gedachten en had bijna een paniekaanval.
Het is best klote, want Prozac werkte bij mij vrij goed, echter verpestte het mijn libido helemaal. Vandaar de switch naar Wellbutrin. Zou ik nog een paar weken volhouden met Wellbutrin of is het het niet waard?
Maar na 2 weken ging het beter en werd het rustiger.
Ik zou het aankijken maar bij twijfel met je psych bespreken
Zomaar stoppen is ook geen garantie dat je morgen beter slaapt.
Kwam deze site tegen, wou hem jullie niet onthouden.
Ik had hier al eens over gelezen, want ik herinner me door jouw post dat ik deze vraag al eens eerder had gesteld want toen kwam iemand ook al met dit...wat ik toen ben gaan uitzoekenquote:
[..]
Heb je het over nystagmus?
[ afbeelding ]
Dat kan een bijwerking zijn van een hoop verschillende antidepressiva, kalmeringsmiddelen en stimulantia.
Bij mij gaat het 1 kant niet sneller dan de andere en voor de rest herkende ik me niet echt in de overige symptomen.
Misschien is 't 't wel, misschien niet. Ik ga dit later wel uitzoeken, vandaag even niet
Klopt. Het is ook beter dan dat mensen hier na een tijdje 'zomaar' verdwijnen zodra het weer goed met ze gaatquote:
Fijn dat het goed met jullie gaat
Even kijken...
't lijstje is wel langer dan ik vooraf had gedacht.SPOILER- Ik ben sinds een maand of anderhalf gestopt met de ritalin en dit gaat eigenlijk best goed (ik neem nu net als de alprazolam alleen nog maar zo nodig). Ik ben nu dus in principe helemaal medicatievrij.
- Die burn-out is nu helemaal weg.
- Ik heb bij die ene behandelaar aangegeven dat ik daar voorlopig geen gesprekken meer wil (ik heb op 't moment voldoende aan wat ik verder nog aan trajecten heb).
- Ik heb in 2 jaar tijd niet zo goed geslapen als de laatste anderhalve maand!!!
- Ik ben weer plannen aan het maken (m'n hoofd barst ervan). Voor mijn doen is het juist een heel goed teken als ik een miljoen ideeën per dag heb
- Ik ben blijkbaar weer aan het afvallen en hoef niet zo veel voor m'n streefgewicht.
- Ik ben helemaal gestopt met het drinken van vruchtensap (dit was niet zo makkelijk als ik vooraf had gedacht, maar ik vind 't wel belangrijk dat ik zo gezond mogelijk eet en leef). Ik eet tegenwoordig standaard 2x warm op een dag (meestal zonder vlees of vis).
- Ik voel me steeds energieker en onderneem nu ook steeds meer en ben alweer aan het netwerken en prospecten, zeker met die autisme-week die nu loopt. Opname is dan ook een non-issue nu en dat is op zich denk ik ook wel positief.
Ik ben vast nog wel wat vergeten, maar dat ben ik wel gewend.
Het herstel is nog steeds wel wat fragiel (vooral overprikkeling loop ik geregeld tegenaan, dus opletten op wat ik plan), maar wel een enorme verbetering ten opzichte van m'n situatie 2 maanden terug.
Veel vaste gasten in deze reeks weten wel dat ik bekend ben met burn-outs. Ondertussen ken ik zo goed als letterlijk alle trucjes en weetjes hoe je met een burn-out om moet gaan en het leek me wel een goed idee deze met jullie te delen (dan hoeft niemand het wiel steeds zelf uit te vinden)
Dit is uiteraard mijn variant, maar misschien dat iemand er wat aan heeft
Dit is mijn verhaal.
Hier komen m'n tips:
- Eet supergezond!
Concentreer je op het eten van vooral zoveel mogelijk groente. Eet daarnaast zoveel mogelijk vers fruit (liefst onbewerkt). Ik wok nu elke ochtend 450g groente en dat is dan m'n ontbijt. Kook liefst meestal zonder vlees of vis (maar een aantal keer vlees/vis in de week is natuurlijk wel prima).
Bij burn-out is energieloosheid vaak een probleem. Schroom niet om standaard een portie diepvriesgroente of een diepvries-kant-en-klaar maaltijd te eten (zeker als ontbijt, omdat het lekker en laagdrempelig is). Discipline kan je omzeilen door er een gewoonte van te maken in de ochtend warm te eten. Ander ontbijtmateriaal krijg ik met moeite door m'n keel, dus dit was voor mij wel een uitkomst. Krijg ik later weer trek? Dan kook ik gewoon nog een portie
.- Eet verder zoveel mogelijk onbewerkt fruit! Als je de energie niet hebt, neem dan the-next-best-thing (dit is een persoonlijke afweging, het gaat erom om met zo min mogelijk moeite zoveel mogelijk gezonde troep te consumeren om je maag mee te vullen. Je zal er later geen spijt van krijgen
).- Beperk ander minder-gezond etensmateriaal zoveel mogelijk, maar draaf er niet in door. Ik ben op een gegeven moment nauwelijks nog brood gaan eten, want als ik dat had liggen kwam ik toch vaker in de verleiding om gewoon een broodje te smeren in plaats van een diepvriesmaaltijd te bereiden (het is de groente die het hem doet!).
- Bij twijfel, kies standaard voor de gezondste optie!
Als ik in de supermarkt loop en ik heb trek in wat zoets, maar het is me om 't even of ik kies voor een pak speculaaskoekjes (uiteraard zijn dit van die familieverpakkingen) of een tros bananen, dan kies ik altijd voor de bananen. Ben ik eenmaal thuis en krijg ik echt een vreetkick, dan heb ik liever dat ik mezelf volprop met bananen dan met koek (scheelt ook in het schuldgevoel achteraf).
- Bij twijfel tussen wel of helemaal niet ongezonde snacks kopen/eten, doe het dan niet!
Soms loop ik bijvoorbeeld aan het bierschap voorbij en ik ben een echte fan van zwaar blond bier. Op een mooie dag kan het erg verleidelijk zijn om dan toch een paar flesjes te halen. Maar als ik twijfel, dan doe ik het gewoon niet. Desnoods koop ik bijvoorbeeld een bak van die roomyoghurt, dit scheelt ook meteen in die zoete vreetkicks
.- Vergeet niet dat het bijkomen van burn-out eigenlijk gezien kan worden als een simpel kosten-baten plaatje. Twijfel je tussen kant-en-klaar-diepvriesmaaltijd + een bakje aardbeien/meloe of vers gesneden groente + potje fruit op-sterk-water (ja ik weet niet hoe dat heet (spoileralert
)) en wil je absoluut 1 van deze 2 dingen wel "100% verantwoord" doen, kies dan voor datgene wat de minste energie kost. In mijn geval snij ik liever in 10 minuten vers fruit in een bakje dan dat ik een uur bezig ben groente te snijden, dus kies ik voor de diepvriesmaaltijd en het verse fruit.- Doe je bovenstaande, maak je dan niet te druk over dingen als zout en kunstmatige toevoegingen. Je zit in een burn-out en dat komt vaak mede juist omdat je te controlerend bent en je teveel van jezelf vraagt (of als je teveel door anderen overvraagd wordt en moeite hebt om "nee" te zeggen (waaronder bepaalde 'vervelende/energieslurpende' familieleden of die ene vriend/vriendin die keer op keer weer met je wil gaan chatten urenlang en waar je elke keer van schikt als je weereens een berichtje binnenkrijgt)). Doe gewoon lekker die diepvriesgroente, want die diepvriesgroente bevat tenminste wel groente en is altijd nog gezonder dan een paar uur later een zak chips leegvreten. bedenk je ook dat zoute en romige producten een voldaan gevoel geven, dus als je dat kunt mixen met gezonde troep dan heb je meer een soort win-win situatie
- Ben je in goed gezelschap? Dan mag je rustig "van god los" gaan. Ik heb in principe helemaal gestopt met blowen en met drinken, maar ben ik op pad en heb ik zin om mezelf voor de verandering eens "met mate limietloos" te gaan, gun jezelf dat dan.
Ik ben de laatste maanden geregeld bij een oude vri9endin van me en samen gaan we dan "Bieren en Blowen". Als ik op bezoek ga, ga ik altijd na of ik er ook gelijk kan overnachten. Dit scheelt weer de stress van "ik moet wel die laatste trein nog halen" en je kunt jezelf dan makkerlijker meer laten gaan (scheelt weer stress + gedoe).
- Ben je op pad en krijg je toch trek, dan is het oké als je toch even een patatje haalt. Het is veel makkelijker dan om ter plette een gaspitje en camping-kokgerij te halen en op straat je diepvriesgroente te garen. En patat is dermate goedkoop dat je de volgende ochtend best wel die aardbeien kunt bekostigen
Is aan bovenstaande voldaan, kom ik op het volgende gedeelte:
- Gun jezelf wat! Maar doe het op een slimme manier. Gun jezelf een pleziertje, gun jezelf wel dat Duveltje als je er eeeecht zin in hebt gekregen en je het gevoel hebt dat je wat te vieren hebt en als je verder 'consumptie-braaf' geweest bent
Verder herkennen denk ik veel mensen hier ook wel de situatie dat je boodschappen aan het doen bent en dan langs een actieschap loopt "Hey, stroopwafels zijn in de aanbieding...zal ik een pakje halen?". Als een product in de aanbieding is, dan is dat alleen voor mij niet voldoende reden om het dan ook aan te schaffen. Is het een product dat ik nog niet ken en lijkt het me wel heel interessant (zoals die appeltaart-roomijs deze week), gun jezefl af en toe eens wat.
- Wees slim en bekijk jezelf ook rationeel als het om je zonden gaat.
Zelf merk ik dat het me meer voldoening geeft om 1x/2weken bij bekenden 3 Duvels te drinken dan om om de dag thuis 1 Duvel te drinken en bovendien krijg ik op de 1e manier minder bier binnen. M'n weegschaal is me dankbaar
en m'n lever ook
En zo krijg ik toch dat voldane gevoel.
Burn-out is een soort energieprobleem en problemen met de energie kunnen worden gevat als problemen met input en output. Ik heb geleerd dat het heel belangrijk is wat je eet, maar het is lastig hier conclrete informatie over te vinden (buiten dan het cliché dat je je van alcohol depressiever gaat voelen).
Dit was hoofdzakelijk de input. Nu kom ik met de output (en dan met name het contact buiten met de rest van de wereld).
- Geen extra stress!!!
Beperk je verplichtingen en alles wat als een verplichting aanvoelt en wat je niet voldoende oplevert. Oordeel wel rationeel hierbij.
Stop met die klusjes die je wekelijks voor je buurman doet als je dit eigenlijk vooral doet omdat je je bezwaard voelt om "nee" te zeggen. Als je het gevoel hebt dat je twijfelt, zeg dan standaard "ik wil er eerst even een nachtje over slapen" en laat desnoods daarna niks meer van je horen. Als het zo belangrijk voor ze is, laat ze dan zelf moeite doen want jij kan niet meer.
Kom desnoods met ellenlange verhalen over hoe kut je weer geslapen hebt ofzo en als die ander dan nog steeds doorgaat, reageer dan gewoon niet meer, hang op, ik heb zelfs een aantal keer zo'n kleppende praatpaalwil-maniak gehad en dan legde ik gewoon de hoorn vlakbij m'n speakers terwijl ik een enkel nummer op repeat had en ben toen even in de tuin een joint gaan roken. Fuck ze. Als ze je echt mogen dan zullen ze daar heus wel chill op reageren.
Beperk sociaal contact waar je voor je gevoel niks aan hebt en focus je op die contacten waar je de minste last van hebt, maar die je wel de meeste voldoening geven. Nogmaals, het is een kwestie van energie-balans, van rendement. Van kosten en baten. Het lastige hieraan is, is om te bedenken in hoeverre iets verstandig is om op te bezuinigen. Lastige contacten gaan er dan bij mij als 1e uit en verder zet ik lossere contacten zoveel mogelijk in de ijskast (dat kan allemaal later wel weer gefixt worden maar maak je daar nu niet druk om).
Beperk ook je contacten waarbij de ander de neiging heeft (vaak indirect en met een vleugje emotionele chantage etc) je om een wederdienst te vragen en ga meer om met de mensen waarbij je weet dat die er niet zo'n punt van maken een periode met deze onbalans om te gaan (mijn zus heeft er bijvoorbeeld een handje van om elke keer als ik haar om hulp vraag (waarbij ik ook nog eens om de hulp moet gaan 'onderhandelen' (vreselijk...), me een maand later om een wederdienst kan vragen waarbij een "maar toen heb ik je toch ook geholpen?" tussen neus en lippen door vermeld wordt (wat uiteraard niet als een lading gezien zou moeten worden, maar wel zo bij je binnenkomt (dat het lastiger wordt om "nee" te zeggen))).
- Geef dingen die je uit handen kunt geven uit handen.
Laat die lastige administratie aan iemand over als dit veel makkelijker is dan het zelf doen.
Vraag anderen om hulp en kap je hulpvraag af op het moment dat je merkt dat de ander moeilijk begint te doen (dit merk je wanneer je aanvoelt dat de ander juist van je zwakte gebruik probeert te maken om iets van je gedaan te krijgen of om meer invloed over je te krijgen. Vervelend gezuig is het laatste wat je nodig hebt tijdens een burn-out dus weg daarmee.
Nu even niet!
punt
Ik denk dat ik later eventueel een 2e deel doe? Ik kijk wel. Maar dit is verder wel een goed beginnetje en ook lastiger om informatie over te vinden. Er zijn nog meer facetten zoals het slapen en het werk, maar die schrijf ik later wel (nu even iets anders).
Zou bijna zeggen open een (extra) topic over Burnout
Ik vind hem prima en tof dat je goed in je vel zit
Ja, ik wilde meer schrijven en mensen vertellen hoe ik in 2 maanden tijd van bijna PAAZ-opname richting een full-blown recovery ben gegaan. Alleen heb ik gister een heel zware dag gehad waarbij ik ver over m'n grenzen ben gegaan en merkte ik halverwege dat m'n accu alweer leeg was. Dus volgde ik m'n eigen tip op en ga ik mezelf niet pushenquote:
Nog een deel 2?
Zou bijna zeggen open een (extra) topic over Burnout
Ik vind hem prima en tof dat je goed in je vel zit
Wel wilde ik dit toch vandaag even doen, daar ik de positieve inspiratie wel had en (ondanks m'n uitbrakdag vandaag) wilde ik die inspiratie wel even verzilveren.
Verder ben ik van mening dat er al genoeg gezeik en destructie online is, dus een stukje recovery van iemand die hier veel ervaring mee heeft, leek me wel een iets wat eerder aangemoedigd zou mogen worden, toch? En burn-out en depressieklachten gaan vaak hand-in-hand.
Ik heb mezelf nu voldoende uitgeput en wilde net op bed gaan liggen
Goed lijstje zeg, conclusie...gezond eten is heel belangrijk en ook van invloed op je gemoedstoestand dus.quote:
Nog iets anders positiefs (en misschien kan ik er ook andere mensen mee helpen).
Veel vaste gasten in deze reeks weten wel dat ik bekend ben met burn-outs. Ondertussen ken ik zo goed als letterlijk alle trucjes en weetjes hoe je met een burn-out om moet gaan en het leek me wel een goed idee deze met jullie te delen (dan hoeft niemand het wiel steeds zelf uit te vinden)
Dit is uiteraard mijn variant, maar misschien dat iemand er wat aan heeft
Dit is mijn verhaal.
Hier komen m'n tips:
- Eet supergezond!
Concentreer je op het eten van vooral zoveel mogelijk groente. Eet daarnaast zoveel mogelijk vers fruit (liefst onbewerkt). Ik wok nu elke ochtend 450g groente en dat is dan m'n ontbijt. Kook liefst meestal zonder vlees of vis (maar een aantal keer vlees/vis in de week is natuurlijk wel prima).
Bij burn-out is energieloosheid vaak een probleem. Schroom niet om standaard een portie diepvriesgroente of een diepvries-kant-en-klaar maaltijd te eten (zeker als ontbijt, omdat het lekker en laagdrempelig is). Discipline kan je omzeilen door er een gewoonte van te maken in de ochtend warm te eten. Ander ontbijtmateriaal krijg ik met moeite door m'n keel, dus dit was voor mij wel een uitkomst. Krijg ik later weer trek? Dan kook ik gewoon nog een portie
- Eet verder zoveel mogelijk onbewerkt fruit! Als je de energie niet hebt, neem dan the-next-best-thing (dit is een persoonlijke afweging, het gaat erom om met zo min mogelijk moeite zoveel mogelijk gezonde troep te consumeren om je maag mee te vullen. Je zal er later geen spijt van krijgen
- Beperk ander minder-gezond etensmateriaal zoveel mogelijk, maar draaf er niet in door. Ik ben op een gegeven moment nauwelijks nog brood gaan eten, want als ik dat had liggen kwam ik toch vaker in de verleiding om gewoon een broodje te smeren in plaats van een diepvriesmaaltijd te bereiden (het is de groente die het hem doet!).
- Bij twijfel, kies standaard voor de gezondste optie!
Als ik in de supermarkt loop en ik heb trek in wat zoets, maar het is me om 't even of ik kies voor een pak speculaaskoekjes (uiteraard zijn dit van die familieverpakkingen) of een tros bananen, dan kies ik altijd voor de bananen. Ben ik eenmaal thuis en krijg ik echt een vreetkick, dan heb ik liever dat ik mezelf volprop met bananen dan met koek (scheelt ook in het schuldgevoel achteraf).
- Bij twijfel tussen wel of helemaal niet ongezonde snacks kopen/eten, doe het dan niet!
Soms loop ik bijvoorbeeld aan het bierschap voorbij en ik ben een echte fan van zwaar blond bier. Op een mooie dag kan het erg verleidelijk zijn om dan toch een paar flesjes te halen. Maar als ik twijfel, dan doe ik het gewoon niet. Desnoods koop ik bijvoorbeeld een bak van die roomyoghurt, dit scheelt ook meteen in die zoete vreetkicks
- Vergeet niet dat het bijkomen van burn-out eigenlijk gezien kan worden als een simpel kosten-baten plaatje. Twijfel je tussen kant-en-klaar-diepvriesmaaltijd + een bakje aardbeien/meloe of vers gesneden groente + potje fruit op-sterk-water (ja ik weet niet hoe dat heet (spoileralert
- Doe je bovenstaande, maak je dan niet te druk over dingen als zout en kunstmatige toevoegingen. Je zit in een burn-out en dat komt vaak mede juist omdat je te controlerend bent en je teveel van jezelf vraagt (of als je teveel door anderen overvraagd wordt en moeite hebt om "nee" te zeggen (waaronder bepaalde 'vervelende/energieslurpende' familieleden of die ene vriend/vriendin die keer op keer weer met je wil gaan chatten urenlang en waar je elke keer van schikt als je weereens een berichtje binnenkrijgt)). Doe gewoon lekker die diepvriesgroente, want die diepvriesgroente bevat tenminste wel groente en is altijd nog gezonder dan een paar uur later een zak chips leegvreten. bedenk je ook dat zoute en romige producten een voldaan gevoel geven, dus als je dat kunt mixen met gezonde troep dan heb je meer een soort win-win situatie
- Ben je in goed gezelschap? Dan mag je rustig "van god los" gaan. Ik heb in principe helemaal gestopt met blowen en met drinken, maar ben ik op pad en heb ik zin om mezelf voor de verandering eens "met mate limietloos" te gaan, gun jezelf dat dan.
Ik ben de laatste maanden geregeld bij een oude vri9endin van me en samen gaan we dan "Bieren en Blowen". Als ik op bezoek ga, ga ik altijd na of ik er ook gelijk kan overnachten. Dit scheelt weer de stress van "ik moet wel die laatste trein nog halen" en je kunt jezelf dan makkerlijker meer laten gaan (scheelt weer stress + gedoe).
- Ben je op pad en krijg je toch trek, dan is het oké als je toch even een patatje haalt. Het is veel makkelijker dan om ter plette een gaspitje en camping-kokgerij te halen en op straat je diepvriesgroente te garen. En patat is dermate goedkoop dat je de volgende ochtend best wel die aardbeien kunt bekostigen
Is aan bovenstaande voldaan, kom ik op het volgende gedeelte:
- Gun jezelf wat! Maar doe het op een slimme manier. Gun jezelf een pleziertje, gun jezelf wel dat Duveltje als je er eeeecht zin in hebt gekregen en je het gevoel hebt dat je wat te vieren hebt en als je verder 'consumptie-braaf' geweest bent
Verder herkennen denk ik veel mensen hier ook wel de situatie dat je boodschappen aan het doen bent en dan langs een actieschap loopt "Hey, stroopwafels zijn in de aanbieding...zal ik een pakje halen?". Als een product in de aanbieding is, dan is dat alleen voor mij niet voldoende reden om het dan ook aan te schaffen. Is het een product dat ik nog niet ken en lijkt het me wel heel interessant (zoals die appeltaart-roomijs deze week), gun jezefl af en toe eens wat.
- Wees slim en bekijk jezelf ook rationeel als het om je zonden gaat.
Zelf merk ik dat het me meer voldoening geeft om 1x/2weken bij bekenden 3 Duvels te drinken dan om om de dag thuis 1 Duvel te drinken en bovendien krijg ik op de 1e manier minder bier binnen. M'n weegschaal is me dankbaar
en m'n lever ook
En zo krijg ik toch dat voldane gevoel.
Burn-out is een soort energieprobleem en problemen met de energie kunnen worden gevat als problemen met input en output. Ik heb geleerd dat het heel belangrijk is wat je eet, maar het is lastig hier conclrete informatie over te vinden (buiten dan het cliché dat je je van alcohol depressiever gaat voelen).
Dit was hoofdzakelijk de input. Nu kom ik met de output (en dan met name het contact buiten met de rest van de wereld).
- Geen extra stress!!!
Beperk je verplichtingen en alles wat als een verplichting aanvoelt en wat je niet voldoende oplevert. Oordeel wel rationeel hierbij.
Stop met die klusjes die je wekelijks voor je buurman doet als je dit eigenlijk vooral doet omdat je je bezwaard voelt om "nee" te zeggen. Als je het gevoel hebt dat je twijfelt, zeg dan standaard "ik wil er eerst even een nachtje over slapen" en laat desnoods daarna niks meer van je horen. Als het zo belangrijk voor ze is, laat ze dan zelf moeite doen want jij kan niet meer.
Kom desnoods met ellenlange verhalen over hoe kut je weer geslapen hebt ofzo en als die ander dan nog steeds doorgaat, reageer dan gewoon niet meer, hang op, ik heb zelfs een aantal keer zo'n kleppende praatpaalwil-maniak gehad en dan legde ik gewoon de hoorn vlakbij m'n speakers terwijl ik een enkel nummer op repeat had en ben toen even in de tuin een joint gaan roken. Fuck ze. Als ze je echt mogen dan zullen ze daar heus wel chill op reageren.
Beperk sociaal contact waar je voor je gevoel niks aan hebt en focus je op die contacten waar je de minste last van hebt, maar die je wel de meeste voldoening geven. Nogmaals, het is een kwestie van energie-balans, van rendement. Van kosten en baten. Het lastige hieraan is, is om te bedenken in hoeverre iets verstandig is om op te bezuinigen. Lastige contacten gaan er dan bij mij als 1e uit en verder zet ik lossere contacten zoveel mogelijk in de ijskast (dat kan allemaal later wel weer gefixt worden maar maak je daar nu niet druk om).
Beperk ook je contacten waarbij de ander de neiging heeft (vaak indirect en met een vleugje emotionele chantage etc) je om een wederdienst te vragen en ga meer om met de mensen waarbij je weet dat die er niet zo'n punt van maken een periode met deze onbalans om te gaan (mijn zus heeft er bijvoorbeeld een handje van om elke keer als ik haar om hulp vraag (waarbij ik ook nog eens om de hulp moet gaan 'onderhandelen' (vreselijk...), me een maand later om een wederdienst kan vragen waarbij een "maar toen heb ik je toch ook geholpen?" tussen neus en lippen door vermeld wordt (wat uiteraard niet als een lading gezien zou moeten worden, maar wel zo bij je binnenkomt (dat het lastiger wordt om "nee" te zeggen))).
- Geef dingen die je uit handen kunt geven uit handen.
Laat die lastige administratie aan iemand over als dit veel makkelijker is dan het zelf doen.
Vraag anderen om hulp en kap je hulpvraag af op het moment dat je merkt dat de ander moeilijk begint te doen (dit merk je wanneer je aanvoelt dat de ander juist van je zwakte gebruik probeert te maken om iets van je gedaan te krijgen of om meer invloed over je te krijgen. Vervelend gezuig is het laatste wat je nodig hebt tijdens een burn-out dus weg daarmee.
Nu even niet!
punt
Ik denk dat ik later eventueel een 2e deel doe? Ik kijk wel. Maar dit is verder wel een goed beginnetje en ook lastiger om informatie over te vinden. Er zijn nog meer facetten zoals het slapen en het werk, maar die schrijf ik later wel (nu even iets anders).
Slik je ook vitamines?
Alleen vitamine D.quote:
[..]
Goed lijstje zeg, conclusie...gezond eten is heel belangrijk en ook van invloed op je gemoedstoestand dus.
Slik je ook vitamines?
Wel een belangrijke, daar een tekort daaraan depressieve klachten kan geven. Ik merkte zelf wel een verbetering van m'n stemming in de zin dat ik minder diep en minder snel weer dat depressieve gat in terug viel.
[ Bericht 13% gewijzigd door magnetronkoffie op 06-04-2017 20:24:20 ]
Omega 3 niet? Schijnt dat veel mensen daar een tekort van hebben.quote:Op donderdag 6 april 2017 19:35 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Alleen vitamine D.
Wel een belangrijke.
O wacht even! Ik bedacht me net, koffie is toch ook een stimulantia? Misschien heb je gewoon gelijk en is dat het inderdaad wel! Ik dronk vroeger een tijdje teveel koffie, ook omdat ik niet concreet genoeg benoemd had gekregen dat spanning ook door koffie kon komen en hoe spanning voor me voelde.quote:
[..]
Heb je het over nystagmus?
[ afbeelding ]
Dat kan een bijwerking zijn van een hoop verschillende antidepressiva, kalmeringsmiddelen en stimulantia.
Ik heb het de laatste tijd eigenlijk niet meer gehad, maar ik drink dan ook bijna helemaal geen koffie meer.
Thanks!
Ik gaf laatst aan dat mijn stage op de klippen is gelopen vanwege mijn mentale problematiek. Vandaag ben ik op school langs geweest om een gesprek te voeren met mijn mentor en de leerplichtambtenaar (mijn ouders waren er ook bij).
We hebben besloten dat ik, aangezien ik aan alle eisen voldoe, tijdelijk van school af ga met een mbo niveau 3 diploma. De leerplichtambtenaar gaat voor mij vrijstelling aanvragen en ik kreeg twee opties voorgeschoteld:
1) Ik doe in september heel het jaar opnieuw
2) Ik kom pas in december terug, maak die maand de toetsen die ik nog moet halen voor niveau 4, en loop van januari tot en met juni stage
Ik ga vanzelfsprekend voor optie 2. Ik vind het wel een grote zorg die van mijn schouders af valt; even geen verplichtingen m.b.t. school, werk, stage. Gewoon even een jaartje mijn rust pakken, de therapie krijgen die ik nodig heb en mijn leven weer oppakken. Ik voel me hierdoor erg goed en ben ook erg gemotiveerd om er het beste van te maken. Mijn mentale gezondheid gaat nu voor, en dit had ik eigenlijk veel eerder moeten doen. Beter laat dan nooit I guess.
Angstgevoelens waren vandaag ook totaal niet aanwezig.. heb er eigenlijk totaal niet aan gedacht. Misschien begint de Wellbutrin eindelijk aan te slaan?
Dit voelt echt goed. Ben alleen niet van plan om weer meteen te hard van stapel te lopen, want ik heb weleens vaker momenten gehad dat ik drie dagen helemaal euforisch was en daarna weer compleet instortte.
One step at a time.
Goed bezig!quote:
Nooit gedacht dat ik op een vrije dag om kwart voor 8 m'n nest uit zou komen, ging douchen, een lekker ontbijt klaar zou maken en mezelf voor de rest zou verzorgen (tandenpoetsen, nagels knippen, scheren)
Dit voelt echt goed. Ben alleen niet van plan om weer meteen te hard van stapel te lopen, want ik heb weleens vaker momenten gehad dat ik drie dagen helemaal euforisch was en daarna weer compleet instortte.
One step at a time.
De zon doet me ook goed. Ik heb in een vlaag van voorjaarsopgewektheid gereageerd op wat woningbouwhuizen (waar we al acht jaar op de wachtlijst stonden) en ben nu ineens uitgenodigd voor een bezichtiging. Dus grote kans dat we gaan verhuizen, terug naar Den Bosch. Veel goedkoper huis -> minder geldzorgen -> minder stress -> minder paniekaanvallen..
Maar voor nu ben ik compleet over de floss. Ik vind verhuizen verschrikkelijk!
Herkenbaar, mss ook wel menselijk.. Je wil het zelf doen totdat het echt niet meer kan en je zo wanhopig bent dat je wel hulp moet accepteren.quote:
Vandaag het traject bij de psychiater officieel afgesloten
Ik heb zelf ook lang gewacht (te lang) voordat ik medicatie nam (mede door alle horror verhalen). Totdat ik zoiets had van: "Erger kan het niet worden". Voor zelfmoord (bijwerking) was ik niet bang meer. Was toch al suïcidaal en zat in een kliniek waar ze toch wel op me lette.
+1quote:
[..]
Ik heb zelf ook lang gewacht (te lang) voordat ik medicatie nam (mede door alle horror verhalen). Totdat ik zoiets had van: "Erger kan het niet worden".
Eigenlijk wil ik gewoon werken in mijn beroep en het liefst zonder gezeik. (Zeiken in de zin van de collega's het kut vinden, dat het altijd zo druk is op de weg) en dit elke dag aanhoren.
Wat een kutzooi zeg.
Ben je al wezen kijken?quote:
[..]
Goed bezig!
De zon doet me ook goed. Ik heb in een vlaag van voorjaarsopgewektheid gereageerd op wat woningbouwhuizen (waar we al acht jaar op de wachtlijst stonden) en ben nu ineens uitgenodigd voor een bezichtiging. Dus grote kans dat we gaan verhuizen, terug naar Den Bosch. Veel goedkoper huis -> minder geldzorgen -> minder stress -> minder paniekaanvallen..
Maar voor nu ben ik compleet over de floss. Ik vind verhuizen verschrikkelijk!
Ik zou willen dat ik me beter voelde. Ik ben vorige maand begonnen met het zeventiende medicijn maar we kunnen concluderen dat het geen effect heeft.
Ik voel me vaak machteloos. Mijn leven is niet fijn vanuit deze kamer. De mensen die hier werken kunnen er niks aan doen. Kunnen er ook niks mee waarschijnlijk. Ik voel me warrig en ongeconcentreerd. Niks lukt. Vanuit dit hoofd is het niet fijn. Dit hoofd in deze kamer. Stom. Sorry. Maar het is echt.
[ Bericht 9% gewijzigd door Luchtbel op 15-04-2017 10:31:49 ]
Juist meer over praten, dit niet doen is stom.
Sterkte/succes.
Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte
Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...
Idd, gewoon over praten. Hier op het forum, met familie, met collega's en vrienden. Soms kan het al zo opluchten om het even eruit te gooien en soms komen mensen dan ineens met goede oplossingenquote:Op zaterdag 15 april 2017 10:23 schreef scrupuleus het volgende:
Niet stom, niet sorry.
Juist meer over praten, dit niet doen is stom.
Dank jullie wel. Maar familie waarmee ik hierover kan praten heb ik niet, ik heb in 2010 voor het laatst gewerkt dus collega's heb ik ook niet. Veel andere mensen zijn ook weggevallen en de mensen die er wel zijn doen gewoon al zo ontzettend veel voor mij dat en/ of weten inmiddels ook niks meer te bedenken. Vaak wel fijne dingen, praktisch, die goed uitpakken of even contact.quote:
[..]
Idd, gewoon over praten. Hier op het forum, met familie, met collega's en vrienden. Soms kan het al zo opluchten om het even eruit te gooien en soms komen mensen dan ineens met goede oplossingen
Maar ik sta soms ook gewoon rot in vriendschap en contact. Niet omdat ik de ander niet waardeer ofzo maar omdat ik er zelf niet echt ben.
Ja, ik weet het ook nog van jou. Ik slik nu ook nog van alles door elkaar. Men zegt dat het vaker voorkomt bij mensen met oa een dissociatie stoornis dat medicatie tegen depressie niet helpt. Dus toen weer allerlei dingen tegen nachtmerries en herbelevingen geprobeerd om de nachten makkelijker te maken want van heen nachtrust wordt je ook niet beter. Maar dat werkt dus ook niet echt tot op heden.quote:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.
Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte
Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...
Succes met verder afbouwen. Ik hoop dat het werkt voor je. Niet te heftige plannen maken voor de vakantie he...
Wat lief!quote:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.
Ja, we zijn gaan kijken en hebben geaccepteerd. Op deze manier kunnen we verhuizen/klussen in de zomer (positieve tijd van het jaar) en hebben we een eigen stekje dat niet ineens verkocht kan worden. We krijgen komende week de sleutel en ik naai me compleet op, ben 's avonds doodmoe.
Ik zal mijn vrijwilligerswerk moeten stoppen (want krijg geen reisvergoeding. Ga geen tientje per keer neertellen om te gaan 'werken'), mijn psycholoog-afspraken voortaan op maandag zetten (zodat we de rest van de week in ons nieuwe huis kunnen klussen)... ALLES verandert!
No way dat ik dat vorig jaar had gekund, nu gaat het met moeite -denk ik-.
mijn pmbox is altijd open.quote:
[..]
Dank jullie wel. Maar familie waarmee ik hierover kan praten heb ik niet, ik heb in 2010 voor het laatst gewerkt dus collega's heb ik ook niet. Veel andere mensen zijn ook weggevallen en de mensen die er wel zijn doen gewoon al zo ontzettend veel voor mij dat en/ of weten inmiddels ook niks meer te bedenken. Vaak wel fijne dingen, praktisch, die goed uitpakken of even contact.
Maar ik sta soms ook gewoon rot in vriendschap en contact. Niet omdat ik de ander niet waardeer ofzo maar omdat ik er zelf niet echt ben.
Weinig nachtrust werkt zeker niet mee, ik gun het je zo dat het wat makkelijker wordt...quote:
[..]
Ja, ik weet het ook nog van jou. Ik slik nu ook nog van alles door elkaar. Men zegt dat het vaker voorkomt bij mensen met oa een dissociatie stoornis dat medicatie tegen depressie niet helpt. Dus toen weer allerlei dingen tegen nachtmerries en herbelevingen geprobeerd om de nachten makkelijker te maken want van heen nachtrust wordt je ook niet beter. Maar dat werkt dus ook niet echt tot op heden.
Tot nu toe nog niks gepland voor de vakantie en als we weggaan is het een weekje.quote:Succes met verder afbouwen. Ik hoop dat het werkt voor je. Niet te heftige plannen maken voor de vakantie he...
Zet 'em op en pas goed op jezelf!quote:
[..]
Wat lief!
Ja, we zijn gaan kijken en hebben geaccepteerd. Op deze manier kunnen we verhuizen/klussen in de zomer (positieve tijd van het jaar) en hebben we een eigen stekje dat niet ineens verkocht kan worden. We krijgen komende week de sleutel en ik naai me compleet op, ben 's avonds doodmoe.
Ik zal mijn vrijwilligerswerk moeten stoppen (want krijg geen reisvergoeding. Ga geen tientje per keer neertellen om te gaan 'werken'), mijn psycholoog-afspraken voortaan op maandag zetten (zodat we de rest van de week in ons nieuwe huis kunnen klussen)... ALLES verandert!
No way dat ik dat vorig jaar had gekund, nu gaat het met moeite -denk ik-.
Wat fijn dat je zo aan het afbouwen bent!quote:
Bloempjuh, wat spannend. Uiteindelijk zal het relaxter zijn, maar alles om het verhuizen heen, wat een gedoe. Ben je al gaan kijken?
Sterkte/succes.
Luchtbel, wat naar dat je nog niet het middel hebt gevonden wat voor jou werkt, wat een zoektocht. Ik heb er ook aardig wat gehad voor we de juiste hadden...
Hier was de tranylcypromine (parnate, mao remmer) het wondermiddel een paar jaar terug.
Sterkte
Ik heb van de week weer een stapje gemaakt richting afbouwen van mijn medicatie. Nu nog 10 mg van de 50 waar ik op heb gezeten. Als het goed gaat dan maak ik voor de zomervakantie de stap naar helemaal stoppen.
Ik ben benieuwd... Spannend, maar het gaat ook al een tijd eigenlijk best wel goed, ondanks hobbels op de weg blijft mijn stemming redelijk stabiel heb ik het idee (en mijn omgeving ook).
Ik hoop echt dat het goed gaat...
Ik was vd AD af en hoewel dat heel goed leek te gaan ga ik nu snel die heuvel af... Alle gebeurtenissen(doodziek kind, depressieve man, relatiegezeik) maken dat ik weer naar de therapeut ga en aan de medicijnen.Baal er van maar ik weet ook dat het beter is.
Mijn zusje voelt dat er niet genoeg contact is binnen ons gezin, wat opzich klopt. Zelf ben ik erg passief geweest uit zelfbescherming, te veel emotie bij familieleden trok ik me gewoon te veel aan. Ik wil nu weer wat meer contact hebben, in ieder geval om te zien of er nu niet zo veel emotie bij vrij komt. Ik zou het op zich wel fijn vinden.
Vandaag lekker rustig werken en vanavond ontspannen!
Gaat het je zusje echt om de kwantiteit of toch eerder om de kwaliteit?quote:
De laatste dagen voel ik me emotioneel moe. Ik denk dat dit is omdat er maandag onverwacht weer diepe familiegesprekken gebeurden.
Mijn zusje voelt dat er niet genoeg contact is binnen ons gezin, wat opzich klopt. Zelf ben ik erg passief geweest uit zelfbescherming, te veel emotie bij familieleden trok ik me gewoon te veel aan. Ik wil nu weer wat meer contact hebben, in ieder geval om te zien of er nu niet zo veel emotie bij vrij komt. Ik zou het op zich wel fijn vinden.
Vandaag lekker rustig werken en vanavond ontspannen!
-Voelen- dat er niet genoeg contact is kan van meerdere dingen komen.
Hoevaak hebben jullie contact onderling en hoevaak zouden jullie contact willen hebben? Hoe is het contact binnen jullie familie (zijn er onderlinge ruzies of is er nog oud zeer?).
Ik heb veel last van mijn sociale angsten en heb paniekaanvallen. T gaat een beetje van 'niemand vind mij aardig dus laat ik maar vast nieuwe vrienden gaan zoeken' naar 'nouja er zijn er een paar die in elk geval aardig tegen me doen dus misschien valt t mee' naar 'auw pijnlijk' cirkeltje waar ik maar moeilijk uitkom.
Ik ben niet zo goed in het realistisch kijken naar of het wel klopt wat ik denk, waar ik dan weer onzeker van wordt, en dan gaat iets ook weer protesteren. En dan eindig ik n beetje als n verdrietig hoopje maar dat wil ik ook weer niet zijn.
Wat mij heel erg helpt is het besef dat gedachten "enkel" dat zijn. Het zijn geen waarheden en ook geen richtingaanwijzers.quote:
Brrr het ging zo goed. Ik ben aan t stoppen met vapen. Ik gebruikte t altijd om mijn emoties te onderdrukken. Nu ben ik 3 dagen gestopt en gieren mijn emoties op turbostand door mijn lijf.
Ik heb veel last van mijn sociale angsten en heb paniekaanvallen. T gaat een beetje van 'niemand vind mij aardig dus laat ik maar vast nieuwe vrienden gaan zoeken' naar 'nouja er zijn er een paar die in elk geval aardig tegen me doen dus misschien valt t mee' naar 'auw pijnlijk' cirkeltje waar ik maar moeilijk uitkom.
Ik ben niet zo goed in het realistisch kijken naar of het wel klopt wat ik denk, waar ik dan weer onzeker van wordt, en dan gaat iets ook weer protesteren. En dan eindig ik n beetje als n verdrietig hoopje maar dat wil ik ook weer niet zijn.
Daarnaast het besef dat die gedachten er zijn met een reden en dat ze er daarom ook mógen zijn en aandacht en erkenning mogen krijgen, maar dat ze verder niets over de daadwerkelijke feiten zeggen
In mijn geval bijvoorbeeld:
"Ze vinden me vast stom omdat ik dik ben."
Oh boeh er zit nog steeds een stuk gekwetstheid van vroeger toen ik een dik kind was en dat een makkelijk onderwerp van pesterijen was. Kut, want ik was toen ook best leuk! Aaiaai over dat stukje pijn...
Maar zouden ze me echt stom vinden? Ze doen wel heel leuk? Vul ik misschien voor ze in? Zou ik ze niet beter beoordelen op hun daden en acties dan op een (begrijpelijke) angstaanname van negenjarige DP? Verdienen deze leuke mensen dat eigenlijk ook niet gewoon?
[ Bericht 100% gewijzigd door DancingPhoebe op 21-04-2017 14:21:47 ]
Ik kan op zich wel redelijk deduceren waar die gedachten vandaan komen. T is een stuk oud zeer van vroeger, ik ben iets te vaak afgewezen, of heb er niet bijgehoord. Maar ik vind het echt moeilijk om vervolgens te kijken naar wat nu realistisch is en wat niet. Ook volwassenen wijzen elkaar af, sluiten elkaar buiten en mijn hoofd is er bedrieglijk goed in om bewijzen te vinden voor mijn hypothese dat ik er niet bij hoor. En mijn gevoel werkt daarbij niet mee.quote:
[..]
Wat mij heel erg helpt is het besef dat gedachten "enkel" dat zijn. Het zijn geen waarheden en ook geen richtingaanwijzers.
Daarnaast het besef dat die gedachten er zijn met een reden en dat ze er daarom ook mógen zijn en aandacht en erkenning mogen krijgen, maar dat ze verder niets over de daadwerkelijke feiten zeggen
In mijn geval bijvoorbeeld:
"Ze vinden me vast stom omdat ik dik ben."
Oh boeh er zit nog steeds een stuk gekwetstheid van vroeger toen ik een dik kind was en dat een makkelijk onderwerp van pesterijen was. Kut, want ik was toen ook best leuk! Aaiaai over dat stukje pijn...
Maar zouden ze me echt stom vinden? Ze doen wel heel leuk? Vul ik misschien voor ze in? Zou ik ze niet beter beoordelen op hun daden en acties dan op een (begrijpelijke) angstaanname van negenjarige DP? Verdienen deze leuke mensen dat eigenlijk ook niet gewoon?
Ik vind het echt heel klote om zo'n heftig emotioneel gevoelsleven te hebben. Ik snap nu verdomd goed waarom ik nicotine gebruikte. Bij eerdere keren dat ik stopte bleef mijn gevoelsleven ook vrij intens. Niet zo intens als nu maar nog steeds intens. Voor nu kan ik accepteren dat het zo is en het een beetje als 'verstand op nul en kaken op elkaar' doorstaan.
Dat moet denk ik wel echt verminderen wil ik niet na mijn operatie (de reden om af te kicken) weer nicotine gaan gebruiken als een soort van zelfmedicatie of anders echt helemaal krankzinnig worden.
Boooh, late reactiequote:
[..]
Ik kan op zich wel redelijk deduceren waar die gedachten vandaan komen. T is een stuk oud zeer van vroeger, ik ben iets te vaak afgewezen, of heb er niet bijgehoord. Maar ik vind het echt moeilijk om vervolgens te kijken naar wat nu realistisch is en wat niet. Ook volwassenen wijzen elkaar af, sluiten elkaar buiten en mijn hoofd is er bedrieglijk goed in om bewijzen te vinden voor mijn hypothese dat ik er niet bij hoor. En mijn gevoel werkt daarbij niet mee.
Ik vind het echt heel klote om zo'n heftig emotioneel gevoelsleven te hebben. Ik snap nu verdomd goed waarom ik nicotine gebruikte. Bij eerdere keren dat ik stopte bleef mijn gevoelsleven ook vrij intens. Niet zo intens als nu maar nog steeds intens. Voor nu kan ik accepteren dat het zo is en het een beetje als 'verstand op nul en kaken op elkaar' doorstaan.
Dat moet denk ik wel echt verminderen wil ik niet na mijn operatie (de reden om af te kicken) weer nicotine gaan gebruiken als een soort van zelfmedicatie of anders echt helemaal krankzinnig worden.
Je hebt absoluut gelijk in wat je zegt over volwassenen en dingen die ook daadwerkelijk gebeuren (niet alleen in je hoofd). Maar wat voor mij heel erg helpt is vriendelijk kijken, naar mezelf en anderen. En accepteren dat ik het gedrag van anderen niet controleer. Het enige waar ik invloed op heb, zijn mijn eigen acties.
Heb ik gehandeld op een manier waar ik achter sta en word ik vervolgens alsnog afgewezen? Het zij zo. Kan verdriet doen, maar geen reden om maar over te blijven piekeren en malen. Omdat dat deel waar ik invloed op had, voor mij "goed" voelt. En soms is dat niet zo, soms maak je een fuck up. Tja het zij zo, hij die zonder zonde is enzo... Maar wat kan ik er van leren? Wat had ik anders kunnen doen? Kan ik nog iets repareren/rechtzetten? Wil ik dat? Is het nodig? Als ik dus heb gehandeld op een manier waarvan ik denk "Aaaaai...." dan probeer ik daarover wel mild te oordelen naar mezelf, maar het wel kritisch mee te nemen en te verbeteren. Te kijken waarom iets me op dat moment een goed idee leek... werd het gevoed door oud zeer? Ipv de daadwerkelijke situatie? Hoe kan ik me daar bewuster van zijn? Etc.
Die heftige gevoelens zijn ook maar enkel dat. Gevoelens. Niet altijd waar, niet altijd een goede leidraad voor je acties, maar het nader bekijken waard.
In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.
Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.
Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.
Knap dat je deze kans grijpt! Ik hoop oprecht dat het je de juiste handvatten biedt.quote:
Zojuist met mijn ouders een vrij intensief en emotioneel gesprek gehad met mijn psycholoog. Bij de GGZ zijn ze van mening dat mijn problematiek te complex is om op te lossen met slechts een paar gesprekken per maand. Daarom stelde ze voor om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij De Kade in Bergen op Zoom (best dicht bij mij in de buurt) waar je 6 weken tot 6 maanden tijdelijk woont, samen met andere jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Je krijgt intensieve therapieen, leert voor jezelf zorgen en je behoudt gewoon je contacten omdat bijv. het gebruik van mobiele telefoons niet verboden is.
In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.
Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.
Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.
Ik heb al diverse trajecten psychologische behandelingen er op zitten sinds mijn basisschooltijd. Ben stelselmatig gepest en buitengesloten door meerdere meisjes (toen nog).
Hierdoor toch wel een behoorlijke klap gekregen. Ik hou niet van groepen mensen dat maakt mij nerveus en onzeker. Ondanks de vele trajecten nooit echt kunnen functioneren zoals ik zou willen. Ik had 1 echte vriendin maar zij is druk heeft een ander leven dan ik (relatie huis en behoorlijk aantal km's hier vandaan).
Ik heb mijn moeder vroeger diverse kopzorgen bezorgt en gezien dat het haar pijn doet om te zien hoe ik met mijzelf worstel. Een echte relatie zoals normale mensen aangaan vanaf een jaar of 16 heb ik ook nooit gehad. Wel wisselende ''scharrels'' maar ook dat liep altijd uit minder leuke ervaringen op 1 na maar die is getrouwd.
Ik woon wel op mijzelf en de buitenwereld heeft geen idee. Ik ben moe van de psychologische behandelingen, het voegt voor mij niets toe. Gelukkig zou ik mijzelf niet noemen. Ik leef ook niet om te leven. Ik ben blij met mijn dierentuin thuis die vertrouw ik en zij geven mij enigzins de liefde die ik mis. Zolang ik mijn dieren heb zal mij niets overkomen.
Nu zal je denken als je je moeder kopzorgen hebt bezorgt dan is dat een teken van liefde. Zeker is dat in zekere zin. Maar als je als 12 jarige op je verjaardag aanhoort dat je moeder 3 zoons wilde, en je vader 2 kinderen 1 jongen en 1 meisje dan hakt dat er wel in. Ze hebben het nooit zo bedoelt en ik neem het ze absoluut niet kwalijk maar ik zou willen dat mijn leven een stuk minder gecompliceerd zou zijn al is het maar 1 dag.
Jouw verhaal heb ik al (veel) vaker gehoord...quote:
[..]
Knap dat je deze kans grijpt! Ik hoop oprecht dat het je de juiste handvatten biedt.
Ik heb al diverse trajecten psychologische behandelingen er op zitten sinds mijn basisschooltijd. Ben stelselmatig gepest en buitengesloten door meerdere meisjes (toen nog).
Hierdoor toch wel een behoorlijke klap gekregen. Ik hou niet van groepen mensen dat maakt mij nerveus en onzeker. Ondanks de vele trajecten nooit echt kunnen functioneren zoals ik zou willen. Ik had 1 echte vriendin maar zij is druk heeft een ander leven dan ik (relatie huis en behoorlijk aantal km's hier vandaan).
Ik heb mijn moeder vroeger diverse kopzorgen bezorgt en gezien dat het haar pijn doet om te zien hoe ik met mijzelf worstel. Een echte relatie zoals normale mensen aangaan vanaf een jaar of 16 heb ik ook nooit gehad. Wel wisselende ''scharrels'' maar ook dat liep altijd uit minder leuke ervaringen op 1 na maar die is getrouwd.
Ik woon wel op mijzelf en de buitenwereld heeft geen idee. Ik ben moe van de psychologische behandelingen, het voegt voor mij niets toe. Gelukkig zou ik mijzelf niet noemen. Ik leef ook niet om te leven. Ik ben blij met mijn dierentuin thuis die vertrouw ik en zij geven mij enigzins de liefde die ik mis. Zolang ik mijn dieren heb zal mij niets overkomen.
Nu zal je denken als je je moeder kopzorgen hebt bezorgt dan is dat een teken van liefde. Zeker is dat in zekere zin. Maar als je als 12 jarige op je verjaardag aanhoort dat je moeder 3 zoons wilde, en je vader 2 kinderen 1 jongen en 1 meisje dan hakt dat er wel in. Ze hebben het nooit zo bedoelt en ik neem het ze absoluut niet kwalijk maar ik zou willen dat mijn leven een stuk minder gecompliceerd zou zijn al is het maar 1 dag.
Waarom lukt het niet je leven minder complex te krijgen? Hoe ziet je leven er nu uit?
En waarom hadden je psychologische behandelingen nooit succes?
Ik ben bezig met afstuderen en volg een cursus bij de gemeente. Ik ga er wel op uit en probeer nieuwe mensen te leren kennen. Ik ben 1x alleen naar een uitgaansgelegenheid geweest ondanks dat ik het dood eng vond tot 4 uur in de ochtend gebleven. Eerst een paar uur met een jongen gepraat verliep wel oke tot er een meisje naar mij toe kwam en zei dat het wel erg triest was als je alleen uit moest.. Toen ben ik weer naar huis gegaan, het was weer de bevestiging dat ik geen aansluiting vind. Mijn psychologische behandelingen kwamen voort uit de diagnose aanpassingsstoornis en laag zelfbeeld. Ik heb gewoon contact met mijn buren, met de mensen in mijn omgeving maar niemand weet dat er van binnen vooral pijn zit.quote:
[..]
Jouw verhaal heb ik al (veel) vaker gehoord...
Waarom lukt het niet je leven minder complex te krijgen? Hoe ziet je leven er nu uit?
En waarom hadden je psychologische behandelingen nooit succes?
Ik heb diverse EMDR therapiesessies gehad tevens cognitievegesdragstheraphie. Ik doe wat er van mij gevraagd wordt, ik zit bij de lokale rijvereniging volg verenigingslessen doe mee met de bbq's en andere socialeactiviteiten maar de pijn gaat niet weg.
Misschien een rare vraag, maar waarom ga je er op uit om nieuwe mensen te leren kennen?quote:
[..]
Ik ben bezig met afstuderen en volg een cursus bij de gemeente. Ik ga er wel op uit en probeer nieuwe mensen te leren kennen.
-Waarom- vind je geen aansluiting? Vind je het uitgaan op de manier zoals je dat toen probeerde, überhaupt wel leuk? Zo niet, wat vind je wel leuk? Hoe ga je wel graag met contacten om?quote:Ik ben 1x alleen naar een uitgaansgelegenheid geweest ondanks dat ik het dood eng vond tot 4 uur in de ochtend gebleven. Eerst een paar uur met een jongen gepraat verliep wel oke tot er een meisje naar mij toe kwam en zei dat het wel erg triest was als je alleen uit moest.. Toen ben ik weer naar huis gegaan, het was weer de bevestiging dat ik geen aansluiting vind.
Ik vind 't trouwens helemaal niet triest om alleen uit te gaan. Ik heb er alleen niet altijd zin in (komt misschien ook omdat ik in een boerendorp woon en de uitgaansgelegenheden me hier niet zo trekken).
Ik vind er in elk geval niet wat ik zoek, dus vis ik liever in een andere vijver
Maar de behandeling voor je aanpassingsstoornis heeft dus niet gewerkt? Gewoon contact met je buren is wel fijn (vind ikzelf wel belangrijk, maar ik hoef er zeg maar niet elke week op de koffie te gaan).quote:Mijn psychologische behandelingen kwamen voort uit de diagnose aanpassingsstoornis en laag zelfbeeld. Ik heb gewoon contact met mijn buren, met de mensen in mijn omgeving maar niemand weet dat er van binnen vooral pijn zit.
Waarom weet niemand van je pijn? Wat voor pijn is het? Heeft dat misschien ook iets met je pestverleden te maken??
Waarom gaat deze pijn niet weg hierdoor? Wat mis je en wat zoek je? En waarom lukt 't niet? Wat houd je tegen hier?quote:Ik heb diverse EMDR therapiesessies gehad tevens cognitievegesdragstheraphie. Ik doe wat er van mij gevraagd wordt, ik zit bij de lokale rijvereniging volg verenigingslessen doe mee met de bbq's en andere socialeactiviteiten maar de pijn gaat niet weg.
Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.quote:
Misschien een rare vraag, maar waarom ga je er op uit om nieuwe mensen te leren kennen?
-Waarom- vind je geen aansluiting? Vind je het uitgaan op de manier zoals je dat toen probeerde, überhaupt wel leuk? Zo niet, wat vind je wel leuk? Hoe ga je wel graag met contacten om?
Ik vind 't trouwens helemaal niet triest om alleen uit te gaan. Ik heb er alleen niet altijd zin in (komt misschien ook omdat ik in een boerendorp woon en de uitgaansgelegenheden me hier niet zo trekken).
Ik vind er in elk geval niet wat ik zoek, dus vis ik liever in een andere vijver
Maar de behandeling voor je aanpassingsstoornis heeft dus niet gewerkt? Gewoon contact met je buren is wel fijn (vind ikzelf wel belangrijk, maar ik hoef er zeg maar niet elke week op de koffie te gaan).
Waarom gaat deze pijn niet weg hierdoor? Wat mis je en wat zoek je? En waarom lukt 't niet? Wat houd je tegen hier?
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.
Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm
Wat bedoel je met dat je mensen -moet- vinden en waarom -moet- je sociale interactie hebben? Mis je sociale interactie? Wat voor soort sociale interacties zou je willen hebben?quote:
[..]
Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.
Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm
Wat zijn je interesses/hobby's?
Heb je weleens het idee dat het je aan zelfinzicht ontbreekt? Weet je wat je wilt en wat je leuk vindt? Is het niet makkelijker voor je om met mensen om te gaan waarmee je meer gemeen hebt?
Vind je de activiteiten die de mensen doen bij wie je aansluiting probeert te vinden, wel leuk?
Die ene vriendin van je klinkt een beetje als een vervelende situatie voor je.
Ik heb in het verleden ook een tijd maar 1 vriend gehad en hij maakte het zich wel steeds gemakkelijker...totdat ik met hem brak (en na een jaartje weer lijmde), daarna werd ie wel weer wakker, want hij had me blijkbaar toch wel gemist en had niet door wat ie allemaal met me deed.
Voel je je eenzaam?
Verder lijkt 't dat je (nog) niet echt goed weet wat je wilt.
Dit vind ik wel een interessant stukje:
Ben je bang dat iemand iets tegen je zegt? Of bang dat ze bepaalde dingen tegen je gaan zeggen of dat ze wat gaan doen?quote:Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt.
Zou fok voor je op zich een uitkomst kunnen zijn? Dat is toch wat minder direct, en bovendien heb je zo ook een gelegenheid om mensen te ontmoeten waar je misschien wel wat mee hebt?
Maar uiteindelijk komt het toch neer op "Lot88, wat wil je eigenlijk?"
Een eerste behoefte voor mensen om te kunnen functioneren is sociale interactie.. Ik heb al eerder geschreven dat ik weinig tot geen sociale interactie heb en dit mis ik. Ik rij paard, heb een eigen paard deze staat op een plek waar meerdere mensen met paarden staan en daar heb ik wel contact mee. Daarnaast vind ik eigenlijk alle dieren wel leuk en ben ik bezig om mij op politiek gebied verder te verdiepen ( de cursus).quote:
Wat bedoel je met dat je mensen -moet- vinden en waarom -moet- je sociale interactie hebben? Mis je sociale interactie? Wat voor soort sociale interacties zou je willen hebben?
Wat zijn je interesses/hobby's?
Heb je weleens het idee dat het je aan zelfinzicht ontbreekt? Weet je wat je wilt en wat je leuk vindt? Is het niet makkelijker voor je om met mensen om te gaan waarmee je meer gemeen hebt?
Zelfinzicht ontbreekt het mij niet aan.. Ik heb afgelopen jaar supervisie gehad en daar ook weer veel over mijzelfgeleerd. Ik weet wat ik leuk vind en wat niet maar kan bijvoorbeeld iets wat mij minder aanspreekt toch leuk vinden om een ander te pleasen (voorbeeld autoshow met mijn broer). Ik ken oppervlakkig wel mensen die dingen met mij gemeen hebben bv zelfde opleiding hobby of politieke ambities maar dat blijft gericht op dat gebied.
ik vind de activiteiten die ik onderneem wel leuk ik ben niet iemand die met een chagrijnige kop mij laat ompraten tot het ondernemen van activiteiten die ik niet leuk vind. Ik sta altijd open voor nieuwe dingen en ben juist vaak enthousiast. Wanneer iets mij echt niet aanspreekt ben ik daar ook open en eerlijk over.quote:
Vind je de activiteiten die de mensen doen bij wie je aansluiting probeert te vinden, wel leuk?
Die ene vriendin van je klinkt een beetje als een vervelende situatie voor je.
Ik heb in het verleden ook een tijd maar 1 vriend gehad en hij maakte het zich wel steeds gemakkelijker...totdat ik met hem brak (en na een jaartje weer lijmde), daarna werd ie wel weer wakker, want hij had me blijkbaar toch wel gemist en had niet door wat ie allemaal met me deed.
Voel je je eenzaam?
Verder lijkt 't dat je (nog) niet echt goed weet wat je wilt.
Die vriendin = I. Zij heeft gewoon een onwijs druk leven en ik wil ook niet aan haar hangen dus ik laat het dan maar. Zij weet ook niet dat ik zo met mijzelf in de knoop zit. Heb haar afgelopen jaar in de zomer voor het laatst gezien, de rest van het contact verliep via whatsapp. Ik voel mij niet eenzaam ik ben eenzaam. Daarnaast heb ik last van nachtmerries en moeite met ontspannen. Dit laatst blijkt ook bijvoorbeeld wanneer iemand mij aanraakt verstijf ik, ook wanneer het bv gewoon een goed bedoelde schouderklop is of een per ongeluk aanraking. Ik klap dicht. Ik sta de gehele dag onder spanning.
Ik ben inderdaad heel erg bang om nog meer de grond in geboord te worden omdat ik mij ontzettend goed besef dat ik dit niet eeuwig ga volhouden. Ik heb last van hartkloppingen en extreme vermoeidheid en eet en drink slecht (als in nauwelijks). Fok lijkt minder direct maar is in werkelijkheid hard wanneer je de verkeerde mensen treft. Ik hoopte hier aansluiting te vinden maar heb al wel ervaren dat mensen hier nog meer over zaken kunnen vallen waardoor ik nog meer in mijzelf kruip.quote:
Dit vind ik wel een interessant stukje:
Ben je bang dat iemand iets tegen je zegt? Of bang dat ze bepaalde dingen tegen je gaan zeggen of dat ze wat gaan doen?
Zou fok voor je op zich een uitkomst kunnen zijn? Dat is toch wat minder direct, en bovendien heb je zo ook een gelegenheid om mensen te ontmoeten waar je misschien wel wat mee hebt?
Maar uiteindelijk komt het toch neer op "Lot88, wat wil je eigenlijk?"
Wat ik wil is aansluiting vinden bij een of nog liever meer mensen zodat ik mij niet zo verdomde alleen op de wereld voel. Mensen die elkaar in hun waarde laten en niet de drang hebben om iemand af te zeiken om zichzelf beter te voelen. Mensen waarbij ik mijzelf kan zijn en eens voor een keer in mijn leven kan ontspannen en gewoon zijn.
Geeft me stof tot nadenken. Ik kom er later nog op terug, goed?quote:
[..]
Een eerste behoefte voor mensen om te kunnen functioneren is sociale interactie.. Ik heb al eerder geschreven dat ik weinig tot geen sociale interactie heb en dit mis ik. Ik rij paard, heb een eigen paard deze staat op een plek waar meerdere mensen met paarden staan en daar heb ik wel contact mee. Daarnaast vind ik eigenlijk alle dieren wel leuk en ben ik bezig om mij op politiek gebied verder te verdiepen ( de cursus).
Zelfinzicht ontbreekt het mij niet aan.. Ik heb afgelopen jaar supervisie gehad en daar ook weer veel over mijzelfgeleerd. Ik weet wat ik leuk vind en wat niet maar kan bijvoorbeeld iets wat mij minder aanspreekt toch leuk vinden om een ander te pleasen (voorbeeld autoshow met mijn broer). Ik ken oppervlakkig wel mensen die dingen met mij gemeen hebben bv zelfde opleiding hobby of politieke ambities maar dat blijft gericht op dat gebied.
[..]
ik vind de activiteiten die ik onderneem wel leuk ik ben niet iemand die met een chagrijnige kop mij laat ompraten tot het ondernemen van activiteiten die ik niet leuk vind. Ik sta altijd open voor nieuwe dingen en ben juist vaak enthousiast. Wanneer iets mij echt niet aanspreekt ben ik daar ook open en eerlijk over.
Die vriendin = I. Zij heeft gewoon een onwijs druk leven en ik wil ook niet aan haar hangen dus ik laat het dan maar. Zij weet ook niet dat ik zo met mijzelf in de knoop zit. Heb haar afgelopen jaar in de zomer voor het laatst gezien, de rest van het contact verliep via whatsapp. Ik voel mij niet eenzaam ik ben eenzaam. Daarnaast heb ik last van nachtmerries en moeite met ontspannen. Dit laatst blijkt ook bijvoorbeeld wanneer iemand mij aanraakt verstijf ik, ook wanneer het bv gewoon een goed bedoelde schouderklop is of een per ongeluk aanraking. Ik klap dicht. Ik sta de gehele dag onder spanning.
[..]
Ik ben inderdaad heel erg bang om nog meer de grond in geboord te worden omdat ik mij ontzettend goed besef dat ik dit niet eeuwig ga volhouden. Ik heb last van hartkloppingen en extreme vermoeidheid en eet en drink slecht (als in nauwelijks). Fok lijkt minder direct maar is in werkelijkheid hard wanneer je de verkeerde mensen treft. Ik hoopte hier aansluiting te vinden maar heb al wel ervaren dat mensen hier nog meer over zaken kunnen vallen waardoor ik nog meer in mijzelf kruip.
Wat ik wil is aansluiting vinden bij een of nog liever meer mensen zodat ik mij niet zo verdomde alleen op de wereld voel. Mensen die elkaar in hun waarde laten en niet de drang hebben om iemand af te zeiken om zichzelf beter te voelen. Mensen waarbij ik mijzelf kan zijn en eens voor een keer in mijn leven kan ontspannen en gewoon zijn.
SPOILERIk ga even op bed liggen, want ik ben moe
Ik heb haptonomie overwogen maar denk dat ik eerst de rest meer op orde moet hebben. Osteophatie wel gehad maar gaf toen ook problemen, fysiotheraphie net zo. Zelfs bij bv de huisarts waar ik wel echt vol op vertrouw. Ik weet ook wel waar dat probleem vandaan komt maar dat is denk ik iets voor laterquote:
Lot is een lichaamsgericht iets misschien iets? Dat je je professioneel laat aanraken? Massage of osteopaatachtig? Laatste geeft wat meer ruimte om ook over je gevoel erbij met iemand te praten denk ik.
Je hebt ook nog psychosomatische fysiotherapie, daar was ik wel heel erg te spreken over, het was voor mij alleen nog "te vroeg".quote:
[..]
Ik heb haptonomie overwogen maar denk dat ik eerst de rest meer op orde moet hebben. Osteophatie wel gehad maar gaf toen ook problemen, fysiotheraphie net zo. Zelfs bij bv de huisarts waar ik wel echt vol op vertrouw. Ik weet ook wel waar dat probleem vandaan komt maar dat is denk ik iets voor later
Dat ken ik nog niet zal het straks is googlen. Toch is dat niet eens mijn eerste punt om aan te werken.quote:
[..]
Je hebt ook nog psychosomatische fysiotherapie, daar was ik wel heel erg te spreken over, het was voor mij alleen nog "te vroeg".
Verstandig. Ik hoop dat iets waarbij je toch bezig blijft en wat structuur hebt goed voor je uitpakt, zal dan als het goed is straks ook makkelijker zijn om weer in te stromen in het onderwijs. Ook al is zoiets doodeng. Succes.quote:
Zojuist met mijn ouders een vrij intensief en emotioneel gesprek gehad met mijn psycholoog. Bij de GGZ zijn ze van mening dat mijn problematiek te complex is om op te lossen met slechts een paar gesprekken per maand. Daarom stelde ze voor om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij De Kade in Bergen op Zoom (best dicht bij mij in de buurt) waar je 6 weken tot 6 maanden tijdelijk woont, samen met andere jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Je krijgt intensieve therapieen, leert voor jezelf zorgen en je behoudt gewoon je contacten omdat bijv. het gebruik van mobiele telefoons niet verboden is.
In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.
Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.
Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.
Hebben die emdr sessies effect gehad? Waren ze ptss gerelateerd of gerelateerd op zelfbeeld problematiek?quote:
[..]
Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.
Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm
Probeer wat beter en geregeld te eten. Dat kan je wellicht ook een beetje helpen.... Heb je onlangs je vitamines nog laten nakijken?
De emdr was gericht op ptss. zelfbeeldtraining heb ik overigens ook gehad (in september 2016 was dit traject afgerond). Ik heb chronisch vit D gebrek en mijn B12 is niet oke, hier heb ik sinds een klein halfjaar supplementen voor van de huisarts en over een aantal weken moet ik opnieuw bloedgeprikt worden.quote:
[..]
Hebben die emdr sessies effect gehad? Waren ze ptss gerelateerd of gerelateerd op zelfbeeld problematiek?
Probeer wat beter en geregeld te eten. Dat kan je wellicht ook een beetje helpen.... Heb je onlangs je vitamines nog laten nakijken?
Ik zou dat goed in de gaten houden als ik jou was. Zeker ook als je niet goed eet.quote:
[..]
De emdr was gericht op ptss. zelfbeeldtraining heb ik overigens ook gehad (in september 2016 was dit traject afgerond). Ik heb chronisch vit D gebrek en mijn B12 is niet oke, hier heb ik sinds een klein halfjaar supplementen voor van de huisarts en over een aantal weken moet ik opnieuw bloedgeprikt worden.
Je schrijft dat het traject is afgerond maar het klinkt alsof het voor jou nog helemaal niet klaar is toch? Waarom is het afgerond als ik vragen mag?
Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.quote:
[..]
Ik zou dat goed in de gaten houden als ik jou was. Zeker ook als je niet goed eet.
Je schrijft dat het traject is afgerond maar het klinkt alsof het voor jou nog helemaal niet klaar is toch? Waarom is het afgerond als ik vragen mag?
Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..
Maar nog steeds depressieve klachten, lusteloos, moeite om de draad op te pakken, opgefokt, slaapproblemen en angst op straat bij bepaalde mensen.
Denk er nu aan om maar weer naar de huisarts te gaan, waar ik nu zit zeggen ze eigenlijk dat ze er niets meer mee kunnen omdat er geen 'verklaarbare redenen' meer zijn voor de klachten en ze daardoor ook geen gerichte aanpak kunnen voorstellen.
Mooi ruk dus, want de klachten zijn er. Hoop dat het stoppen met dat werk op die plek daadwerkelijk voor vooruitgang gaat zorgen, maar het duurt al een half jaar en merk op veel fronten geen verbetering.
En dan ook nog een slepende rechtszaak, schiet lekker op.
Oja hoi trouwens!
[ Bericht 5% gewijzigd door Lastpost op 25-04-2017 22:19:41 ]
Oh ja "op" altijd fijn. Want dat je hierboven allemaal beschrijft plus ergens niet over kunnen praten klinkt niet als afgerond. Ik heb meerdere positieve verhalen gehoord over Psytrec van mensen met soortgelijke vastlopende situaties. Ik heb er zelf geen ervaring mee naar misschien is het wat om naar te kijken.quote:
[..]
Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.
Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..
[ Bericht 0% gewijzigd door Luchtbel op 25-04-2017 22:18:19 ]
Het is zo jammer dat mdma-therapie nog niet gebruikt wordt in Nederland.. Ik denk dat jij daar enorm veel baat bij zou kunnen hebben..quote:
[..]
Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.
Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..
Ben ooit begonnen met kleuren om mijn gedachtegang ook uit te kunnen schakelen want soms wordt ik er echt dood moe van. Heb inmiddels ontdekt dat muziek aanzetten ook goed werkt. Daanaast heb ik een docent psychologie op school die blijkbaar wel ziet dat er meerdere dingen spelen. Met hem heb ik regelmatig contact en hij denkt ook altijd mee. Het is niet dat ik de problematiek inhoudelijk met hem heb gedeeld maar hij heeft schijnbaar wel een vermoeden. rrrquote:
[..]
Het is zo jammer dat mdma-therapie nog niet gebruikt wordt in Nederland.. Ik denk dat jij daar enorm veel baat bij zou kunnen hebben..
Dat slecht tegen aanraken kunnen kan verscheidene oorzaken hebben (laat ik maar even voorzichtig zijn, ten slotte weet ik ook niks zeker hier), maar heb je toevallig ook problemen met grenzen aangeven?quote:
[..]
Ben ooit begonnen met kleuren om mijn gedachtegang ook uit te kunnen schakelen want soms wordt ik er echt dood moe van. Heb inmiddels ontdekt dat muziek aanzetten ook goed werkt. Daanaast heb ik een docent psychologie op school die blijkbaar wel ziet dat er meerdere dingen spelen. Met hem heb ik regelmatig contact en hij denkt ook altijd mee. Het is niet dat ik de problematiek inhoudelijk met hem heb gedeeld maar hij heeft schijnbaar wel een vermoeden. rrr
En ook even iets waar ik zelf soort van mee te maken heb gehad: Ik merk(te) dat wanneer ik een bepaald probleem had dat niet goed geïdentificeerd werd en ik behandeling kreeg om bepaalde symptomen te bestrijden, dat ik de symptomen op een gegeven moment wel kon ""handelen", maar het onderliggende probleem bleef dan natuurlijk wel gewoon bestaan. Maakt denk ik toekomstige behandelingen misschien ook minder effectief, al is het alleen maar omdat de symptomen nog minder goed herkend worden en dit als het ware hulpverleners op een verkeerd spoor zet.
Nou heb ik ook gemerkt dat er (qua diagnostisering) nog steeds veel mis gaat en vaker dan eens zelfs behoorlijke inkoppers worden gemist omdat de betreffende hulpverlener simpelweg faalt.
Nou grenzen kan ik wel aangeven en laat mij daarin ook zeker niet meer overrulen. Echter wanneer je jong bent kan je in situaties belanden waarin je niet eens de kans krijgt om je grenzen te stellen. Dat is mij overkomen en ik het staat mij bij als de dag van gisteren.quote:Op dinsdag 25 april 2017 22:55 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Dat slecht tegen aanraken kunnen kan verscheidene oorzaken hebben (laat ik maar even voorzichtig zijn, ten slotte weet ik ook niks zeker hier), maar heb je toevallig ook problemen met grenzen aangeven?
En ook even iets waar ik zelf soort van mee te maken heb gehad: Ik merk(te) dat wanneer ik een bepaald probleem had dat niet goed geïdentificeerd werd en ik behandeling kreeg om bepaalde symptomen te bestrijden, dat ik de symptomen op een gegeven moment wel kon ""handelen", maar het onderliggende probleem bleef dan natuurlijk wel gewoon bestaan. Maakt denk ik toekomstige behandelingen misschien ook minder effectief, al is het alleen maar omdat de symptomen nog minder goed herkend worden en dit als het ware hulpverleners op een verkeerd spoor zet.
Nou heb ik ook gemerkt dat er (qua diagnostisering) nog steeds veel mis gaat en vaker dan eens zelfs behoorlijke inkoppers worden gemist omdat de betreffende hulpverlener simpelweg faalt.
Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.quote:
[..]
Nou grenzen kan ik wel aangeven en laat mij daarin ook zeker niet meer overrulen. Echter wanneer je jong bent kan je in situaties belanden waarin je niet eens de kans krijgt om je grenzen te stellen. Dat is mij overkomen en ik het staat mij bij als de dag van gisteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).
Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.
Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven
nouja in feite heb ik mij al van al die mensen afgezonderd. Maar ik ben best een sociaal dier en ben nu dus juist ongelukkig door dat ik geen echte interactie meer hebquote:
[..]
Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).
Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.
Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven
Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.quote:
[..]
Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).
Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.
Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven
Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.
Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.
Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.
Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.
6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.
T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.
Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.
Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.
Vervelend dat je dit zo voelt! Je zou het eens op papier kunnen zetten wat dit met jou doet en het evt aan hem laten lezen. Wanneer de boodschap dan nog niet door komt kan je altijd besluiten meer afstand te nemenquote:
[..]
Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.
Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.
Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.
Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.
Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.
6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.
T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.
Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.
Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.
Zo, ik kom even terug op eerder.quote:
[..]
nouja in feite heb ik mij al van al die mensen afgezonderd. Maar ik ben best een sociaal dier en ben nu dus juist ongelukkig door dat ik geen echte interactie meer heb
Duidelijk.
Ik vind dit wel lastig, want je geeft aan wel contact te willen, maar tegelijk vind je ook geen aansluiting. Ook ga je blijkbaar niet meer met de mensen om waarmee je sowieso niet om kunt gaan.
Je hebt er last van dat in je verleden je grenzen herhaaldelijk overschreden zijn, maar geeft aan dit nu wel te kunnen. Toch ben je continu nerveus, ondanks dat je hiervoor al vaker behandeld bent.
Je vindt het misschien ook "eng" als mensen te dichtbij komen (het kan zijn dat de stress die je ervaart, daar vandaan komt. Dit weet ik alleen natuurlijk niet zeker).
Je geeft aan best een sociaal dier te zijn en daarom contact te missen. Maar je vindt geen aansluiting. Zoals je beschreef wat je tijdens het uitgaan ervaarde, kwam het een beetje "stuntelig" op me over.
Hoe gaat 't met de liefde met je?
Verder geef je aan dat sociale interactie een eerste behoefte van je is. Je geeft (al dan niet direct) ook aan al aardig wat zelfinzicht te hebben.
Kan je meer zeggen -waarom- sociale interactie voor jou een eerste behoefte is? Wat zoek je bij dat contact, wat heb je nodig en wat hoop je daar te vinden?
Het gaat niet alleen om het onder de mensen te zijn, want ook dan kan je je (bijvoorbeeld) eenzaam voelen. Ik neem aan dat je wel gewoon een intrinsieke motivatie hebt (een drang, zo te zeggen) om toch steeds weer contact met anderen te verlangen.
Voor sociale interactie hoef je niet persé veel diepgang te hebben, maar het kan wel zijn dat de sociale interactie die je dan wel hebt, onbevredigend voor je is. Het kan handig zijn om dan te weten -waarom- je deze nodig hebt.
Muziek opzetten werkt goed voor je. Ik vind dit wel een leuke, want ik heb continu muziek opstaan zodat ik mijn gedachten kan verzetten (dit weet ik pas sinds kort van mezelf. Wel vind ik het tegelijk ook lekker om muziek te horen).
het is een vorm van afleiding die op de momenten zelf kan verlichten, maar op een gegeven moment wil je denk toch meer dan alleen maar dwijlen met de kraan open (want het is niet zo dat wanneer je maar lang genoeg muziek luistert, al je problemen verdwijnen als mist voor de zon).
Moeite met ontspannen en last hebben van nachtmerries herken ik wel en ik heb dit ook al van andere mensen gehoord (mede vandaar vroeg ik je ook hoe het in je liefdesleven gaat, mij heeft dit achteraf wel behoorlijk vooruit geholpen (al was de klap daarna wel nog even heel zwaar, maar ik ben haar nu juist superdankbaar dat ze me toen zeg maar op sleeptouw genomen heeft)).
Zodra mensen niet aan je merken dat je je eigenwaarde door de grond voelt zakken (ondanks dat je zelf wel de indruk hebt dat ze dit zouden moeten kunnen weten (bijvoorbeeld omdat je je grenzen wel duidelijk hebt aangegeven)), zit je bij die mensen denk ik gewoon op de verkeerde plek (maar dit weet je misschien al).
Ik zou met dit soort mensen breken, maar let wel op dat je niet per abuis met de verkeerde mensen breekt. Het kan lastig zijn om goede bondgenoten te vinden.
Zelf is het wel voorgekomen dat ik een tijdje meer afstand van iemand heb genomen (toevallig recentelijk nog gebeurd, maar hij zal toch echt even aan zichzelf moeten gaan werken eerst).
Voel je je altijd eenzaam als je alleen bent? Of kan dit voor jou soms oom juist goed voelen? Als dit niet soms goed voelt, kan dit nog weleens mensen afstoten, daar je dan (zonder dat je het zelf opmerkt) juist die mensen gaat afstoten die je zelf graag mag.
Klopt dit een beetje?
Liefde is simpel ben 28 heb geen relatie en ook niet in het verleden gehad. Wel dates etc. Verder is er nooit wat van de bodem gekomen.quote:
Duidelijk.
Ik vind dit wel lastig, want je geeft aan wel contact te willen, maar tegelijk vind je ook geen aansluiting. Ook ga je blijkbaar niet meer met de mensen om waarmee je sowieso niet om kunt gaan.
Je hebt er last van dat in je verleden je grenzen herhaaldelijk overschreden zijn, maar geeft aan dit nu wel te kunnen. Toch ben je continu nerveus, ondanks dat je hiervoor al vaker behandeld bent.
Je vindt het misschien ook "eng" als mensen te dichtbij komen (het kan zijn dat de stress die je ervaart, daar vandaan komt. Dit weet ik alleen natuurlijk niet zeker).
Je geeft aan best een sociaal dier te zijn en daarom contact te missen. Maar je vindt geen aansluiting. Zoals je beschreef wat je tijdens het uitgaan ervaarde, kwam het een beetje "stuntelig" op me over.
Hoe gaat 't met de liefde met je?
Verder geef je aan dat sociale interactie een eerste behoefte van je is. Je geeft (al dan niet direct) ook aan al aardig wat zelfinzicht te hebben.
Kan je meer zeggen -waarom- sociale interactie voor jou een eerste behoefte is? Wat zoek je bij dat contact, wat heb je nodig en wat hoop je daar te vinden?
Het gaat niet alleen om het onder de mensen te zijn, want ook dan kan je je (bijvoorbeeld) eenzaam voelen. Ik neem aan dat je wel gewoon een intrinsieke motivatie hebt (een drang, zo te zeggen) om toch steeds weer contact met anderen te verlangen.
Voor sociale interactie hoef je niet persé veel diepgang te hebben, maar het kan wel zijn dat de sociale interactie die je dan wel hebt, onbevredigend voor je is. Het kan handig zijn om dan te weten -waarom- je deze nodig hebt.
Muziek opzetten werkt goed voor je. Ik vind dit wel een leuke, want ik heb continu muziek opstaan zodat ik mijn gedachten kan verzetten (dit weet ik pas sinds kort van mezelf. Wel vind ik het tegelijk ook lekker om muziek te horen).
het is een vorm van afleiding die op de momenten zelf kan verlichten, maar op een gegeven moment wil je denk toch meer dan alleen maar dwijlen met de kraan open (want het is niet zo dat wanneer je maar lang genoeg muziek luistert, al je problemen verdwijnen als mist voor de zon).
Moeite met ontspannen en last hebben van nachtmerries herken ik wel en ik heb dit ook al van andere mensen gehoord (mede vandaar vroeg ik je ook hoe het in je liefdesleven gaat, mij heeft dit achteraf wel behoorlijk vooruit geholpen (al was de klap daarna wel nog even heel zwaar, maar ik ben haar nu juist superdankbaar dat ze me toen zeg maar op sleeptouw genomen heeft)).
Zodra mensen niet aan je merken dat je je eigenwaarde door de grond voelt zakken (ondanks dat je zelf wel de indruk hebt dat ze dit zouden moeten kunnen weten (bijvoorbeeld omdat je je grenzen wel duidelijk hebt aangegeven)), zit je bij die mensen denk ik gewoon op de verkeerde plek (maar dit weet je misschien al).
Ik zou met dit soort mensen breken, maar let wel op dat je niet per abuis met de verkeerde mensen breekt. Het kan lastig zijn om goede bondgenoten te vinden.
Zelf is het wel voorgekomen dat ik een tijdje meer afstand van iemand heb genomen (toevallig recentelijk nog gebeurd, maar hij zal toch echt even aan zichzelf moeten gaan werken eerst).
Voel je je altijd eenzaam als je alleen bent? Of kan dit voor jou soms oom juist goed voelen? Als dit niet soms goed voelt, kan dit nog weleens mensen afstoten, daar je dan (zonder dat je het zelf opmerkt) juist die mensen gaat afstoten die je zelf graag mag.
Klopt dit een beetje?
Ik voel mij niet eenzaam als ik alleen thuis ben. Ik kan prima alleen thuis zijn en verveel mij bijvoorbeeld ook niet.
Over de rest moet ik nadenken
Ik herken dit wel (van beide kanten overigens (wat alleen maar een voordeel is nu)).quote:
[..]
Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.
Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.
Het kan zijn dat je op deze momenten zelf als het ware "vastloopt" en dat je je daar achteraf dan kut door voelt. Bespreek je zulke dingen achteraf weleens met ze?
In principe hoef je ook niet persé met zulke mensen te breken, maar...als ze het eeeecht niet kunnen bijleren, dan kan 1 mogelijkheid voor jou zijn dat je je verwachtingen van deze mensen zou kunnen gaan bijstellen (en ook eigenlijk een beetje met het idee dat je de momenten dat je je rot voelt, een beetje minder vaak laat voorkomen).
Wel wil ik daarbij opmerken dat dit voor op de lange termijn alleen niet afdoende is.
je zou het via andere media met ze bespreekbaar kunnen maken. belangrijk is dat je ergens op een soort zelfde golflengte zit, zodat je ze kunt bereiken. Maak desnoods vooraf duidelijke afspraken met ze. Nog beter zou zijn als ze vanuit zichzelf deze momenten bij je (leren) herkennen, zodat ze daar beter rekening mee kunnen gaan houden (dit heeft meestal wel meerdere pogingen nodig).
In principe -hoef- je daarbij niet meteen -alles- "op te biechten", want de kans is groot dat ze het toch niet snappen en je dan gaan overladen met allerlei vragen waarvan ze je antwoorden toch niet echt lijken te begrijpen (en dan zou je je daardoor zelfs nog wat verder van huis kunnen voelen).
Een andere tip is dat je leert om "nee" te zeggen, dus eigenlijk door -wel- grenzen te stellen. Maak desnoods een beetje drama ofzo, om de 1 of andere reden komt er dan vaak tenminste wel nog wat binnen (dit kan in sommige gevallen al minder slecht zijn dan helemaal niets of een doodlopend spoor zeg maar).
En nog iets..dat je zegt dat je van binnen dan helemaal stuk gaat. Ik heb er ooit op internet een stukje over gevonden. Misschien is dat het niet, maar het kan zijn dat je jezelf erin herkent. Ik zou dat stukje alleen wel even terug moeten vinden (misschien bestaat die website ondertussen al helemaal niet meer, ik zal even moeten zoeken).
Het had in elk geval "iets" met sociale angst te maken en ook met het ervaren van ondraaglijk veel spanning (dermate veel, dat het je eigenlijk com-pleet verlamt).
Dit is heel rot voor je en ergens kan je hier niet veel meer aan doen denk ik.quote:Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.
Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.
Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.
6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.
T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.
Dat ze blijkbaar tegen je liegen (jou belangrijke informatie onthouden is ook een vorm van liegen vind ik) is op zich al bezwaarlijk van hun kant. Het kan zijn dat ze een beetje ambivalent naar je zijn, maar het is waarschijnlijk dat er -iets- binnen die groep is veranderd.
Sprak je niet individueel met ze af? Dit is (vind ik) toch wel een beetje noodzaak als je met mensen een echte band wilt vormen. Anders blijf je denk ik toch wel "iemand van de groep".
Misschien is het voor jou beter/handiger om toch meer individueel met ze om te gaan? Het hoeft natuurlijk niet altijd met complete groepen te zijn. Meestal hou ik 1 op 1 contact ook veeeel langer vol en ervaar ik het (meestal!) toch als meer diepgaand/bevredigendquote:Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.
Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.
Met een hele groep is leuk voor als je wilt gaan poolen of gamen ofzo, maar meestal (ook afhankelijk van de individuele leden) zal je daar weinig diepgang gaan vinden en diepgang is toch wel een beetje essentieel als je met iemand een sterkere band wilt smeden (en hierbij bedoel ik dat je elkaar individueel beter leert kennen, dan gaat het binnen een groep waar jij en die bevriende persoon beiden deel van uitmaken, gewoonlijk ook een stuk beter (waarbij je ook gewoon met elkaar kunt afspreken dat het zeg maar "ieder voor zich" is, ten slotte kun je altijd nog op elkaar terugvallen, mocht dat nodig zijn.
Maar wat die groep betreft, misschien is het voor jou gewoon praktischer om vaker individueel met ze te gaan afspreken, al is het alleen ook maar omdat dit misschien minder vermoeiend voor je is??
Is prima, ik merk het vanzelf welquote:
[..]
Liefde is simpel ben 28 heb geen relatie en ook niet in het verleden gehad. Wel dates etc. Verder is er nooit wat van de bodem gekomen.
Ik voel mij niet eenzaam als ik alleen thuis ben. Ik kan prima alleen thuis zijn en verveel mij bijvoorbeeld ook niet.
Over de rest moet ik nadenken
Ik was er zelf trouwens ook laat bij. Mij heeft het daarna enorm geholpen, al liep het daarna niet meteen helemaal vlekkeloos. Maar als je liefde ervaart, kan dit al behoorlijk helend werken (is moeilijk uit te leggen).
Mooi trouwens dat je je thuis niet eenzaam voelt en dat je je ook niet verveelt. Dat scheelt al behoorlijk! Maar ik snap ook wel dat je ook opties wilt hebben voor als je wel eens iemand even wilt spreken. Soms heb ik gewoon even zin om iemand te bellen of met iemand te chatten of desnoods even met 1 van m'n oude vrienden even gamen of via VoiP kletsen, maar als dit een dag niet gebeurt, is ook prima.
Ja meestal wel. Heb ik deze keer ook gedaan maar hoewel ze aangaven de volgende keer rustiger te doen had ik niet t idee dat ze begrepen waar ik zo'n last van had. En ik daarna ook niet het vertrouwen dat het de volgende keer wel goed zou gaan. Het was een beetje een combi van me buitengesloten voelen en dat men niet zag dat het echt fout ging.quote:
[..]
Ik herken dit wel (van beide kanten overigens (wat alleen maar een voordeel is nu)).
Het kan zijn dat je op deze momenten zelf als het ware "vastloopt" en dat je je daar achteraf dan kut door voelt. Bespreek je zulke dingen achteraf weleens met ze?
Het is eigenlijk voor het eerst dat ik zo extreem uitviel. Eerder kreeg ik dan een paniekaanval en ben ik er op zich mentaal nog wel bij. Nu was het of ik een soort van uit ging. Sociale angst is ook bij mij vastgesteld, zit ik al een anderhalf jaar voor in therapie.quote:In principe hoef je ook niet persé met zulke mensen te breken, maar...als ze het eeeecht niet kunnen bijleren, dan kan 1 mogelijkheid voor jou zijn dat je je verwachtingen van deze mensen zou kunnen gaan bijstellen (en ook eigenlijk een beetje met het idee dat je de momenten dat je je rot voelt, een beetje minder vaak laat voorkomen).
Wel wil ik daarbij opmerken dat dit voor op de lange termijn alleen niet afdoende is.
je zou het via andere media met ze bespreekbaar kunnen maken. belangrijk is dat je ergens op een soort zelfde golflengte zit, zodat je ze kunt bereiken. Maak desnoods vooraf duidelijke afspraken met ze. Nog beter zou zijn als ze vanuit zichzelf deze momenten bij je (leren) herkennen, zodat ze daar beter rekening mee kunnen gaan houden (dit heeft meestal wel meerdere pogingen nodig).
In principe -hoef- je daarbij niet meteen -alles- "op te biechten", want de kans is groot dat ze het toch niet snappen en je dan gaan overladen met allerlei vragen waarvan ze je antwoorden toch niet echt lijken te begrijpen (en dan zou je je daardoor zelfs nog wat verder van huis kunnen voelen).
Een andere tip is dat je leert om "nee" te zeggen, dus eigenlijk door -wel- grenzen te stellen. Maak desnoods een beetje drama ofzo, om de 1 of andere reden komt er dan vaak tenminste wel nog wat binnen (dit kan in sommige gevallen al minder slecht zijn dan helemaal niets of een doodlopend spoor zeg maar).
En nog iets..dat je zegt dat je van binnen dan helemaal stuk gaat. Ik heb er ooit op internet een stukje over gevonden. Misschien is dat het niet, maar het kan zijn dat je jezelf erin herkent. Ik zou dat stukje alleen wel even terug moeten vinden (misschien bestaat die website ondertussen al helemaal niet meer, ik zal even moeten zoeken).
Het had in elk geval "iets" met sociale angst te maken en ook met het ervaren van ondraaglijk veel spanning (dermate veel, dat het je eigenlijk com-pleet verlamt).
Ik sprak eigenlijk met iedereen wel afzonderlijk af maar ook wel samen met elkaar. Op een moment werd dat vaker in die groep en toen ineens die groep zonder mij. Behalve met die ene vriend spreek ik met de meeste mensen ook gewoon nog wel af, maar minder omdat ze bij elkaar zitten.quote:[..]
Dit is heel rot voor je en ergens kan je hier niet veel meer aan doen denk ik.
Dat ze blijkbaar tegen je liegen (jou belangrijke informatie onthouden is ook een vorm van liegen vind ik) is op zich al bezwaarlijk van hun kant. Het kan zijn dat ze een beetje ambivalent naar je zijn, maar het is waarschijnlijk dat er -iets- binnen die groep is veranderd.
Sprak je niet individueel met ze af? Dit is (vind ik) toch wel een beetje noodzaak als je met mensen een echte band wilt vormen. Anders blijf je denk ik toch wel "iemand van de groep".
[..]
Misschien is het voor jou beter/handiger om toch meer individueel met ze om te gaan? Het hoeft natuurlijk niet altijd met complete groepen te zijn. Meestal hou ik 1 op 1 contact ook veeeel langer vol en ervaar ik het (meestal!) toch als meer diepgaand/bevredigend
Met een hele groep is leuk voor als je wilt gaan poolen of gamen ofzo, maar meestal (ook afhankelijk van de individuele leden) zal je daar weinig diepgang gaan vinden en diepgang is toch wel een beetje essentieel als je met iemand een sterkere band wilt smeden (en hierbij bedoel ik dat je elkaar individueel beter leert kennen, dan gaat het binnen een groep waar jij en die bevriende persoon beiden deel van uitmaken, gewoonlijk ook een stuk beter (waarbij je ook gewoon met elkaar kunt afspreken dat het zeg maar "ieder voor zich" is, ten slotte kun je altijd nog op elkaar terugvallen, mocht dat nodig zijn.
Maar wat die groep betreft, misschien is het voor jou gewoon praktischer om vaker individueel met ze te gaan afspreken, al is het alleen ook maar omdat dit misschien minder vermoeiend voor je is??
Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?
Ik heb er geen ervaring mee, want ik wijs ze altijd afquote:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.
Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?
Ik wil niet dat ze op mij oefenen.Iemand die in opleiding is tot klinisch psycholoog, is al een psycholoog met werkervaring.quote:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.
Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?
Mensen kunnen als therapeut aan het werk wanneer ze gezondheidszorgpsycholoog zijn, dat is de basis. Klinisch psycholoog worden is een specialisatie die daarna kan volgen.
De therapeut die je krijgt staat dus gelijk aan een 'gewone' psycholoog, niet iemand die alles nog moet leren.
Ik zou niet snel open zijn over moeilijke dingen naar zo iemand.
[ Bericht 10% gewijzigd door kuolema op 26-04-2017 18:00:56 ]
Dank je wel voor de infoquote:
[..]
Iemand die in opleiding is tot klinisch psycholoog, is al een psycholoog met werkervaring.
Mensen kunnen als therapeut aan het werk wanneer ze gezondheidszorgpsycholoog zijn, dat is de basis. Klinisch psycholoog worden is een specialisatie die daarna kan volgen.
De therapeut die je krijgt staat dus gelijk aan een 'gewone' psycholoog, niet iemand die alles nog moet leren.
Vetgedrukte heet ook wel onbegrip, het kan zelfs relaties verpesten terwijl de wil er wel van beide kanten is (en met relaties bedoel ik bijvoorbeeld ook familiebanden etc).quote:
[..]
Ja meestal wel. Heb ik deze keer ook gedaan maar hoewel ze aangaven de volgende keer rustiger te doen had ik niet t idee dat ze begrepen waar ik zo'n last van had. En ik daarna ook niet het vertrouwen dat het de volgende keer wel goed zou gaan. Het was een beetje een combi van me buitengesloten voelen en dat men niet zag dat het echt fout ging.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat dit iets is waar niet iedereen dagelijks mee geconfronteerd wordt. Zoiets moet je wel een beetje leren herkennen en leren begrijpen. Wel is een bepaalde aanleg daar wel handig in, ik heb eerlijk gezegd niet de indruk dat iedereen dit zou kunnen leren.
Wow...das ook best wel lang eigenlijk?quote:[..]
Het is eigenlijk voor het eerst dat ik zo extreem uitviel. Eerder kreeg ik dan een paniekaanval en ben ik er op zich mentaal nog wel bij. Nu was het of ik een soort van uit ging. Sociale angst is ook bij mij vastgesteld, zit ik al een anderhalf jaar voor in therapie.
Ik heb wel klachten die daarmee overeenkomen, maar ik ga dan evengoed (ondanks de spanning). Stond zelfs al in een uitgebreid psychologisch rapport van meer dan 10 jaar terug vermeld dat ik wel spanning ervaar, maar er (voor de buitenstaander die niet weet wat er in me omgaat) opvallend weinig ongemak aan heb. Ik heb er vooral last van als ik nieuwe groepen ontmoet, zoals een keer begin dit jaar gebeurd is.
Nieuwe omgeving, nieuwe mensen, ook een onvoorspelbaardere omgeving en al die oude zenuwen waren deels weer terug (waardoor ik weer wat meer een uhm...sociale klapjosti werd), maar normaalgesproken heb ik er eigenlijk nauwelijks nog last van.
Paniekaanvallen zijn echt heel kut...gelukkig voel ik ze wel vooraf al aankomen en kan ik ze tot op zekere hoogte ook onder controle houden (door bijvoorbeeld bepaalde gespreksonderwerpen te vermijden of door desnoods weg te lopen). Ik merk trouwens wel dat die 4G schema's me hier behoorlijk goed bij helpen. Alleen al het besef maakt dat ik me niet meer "machteloos" en "overgeleverd" voel aan iets wat veel sterker is dan ik en ik heb er nu meer vat op. Ben nog maar net begonnen, dus ben er nog niet. Maar tis een onderwerp waar ik veel mee bezig ben de laatste tijd, om verscheidene redenen.
Heeft die ene vriend hier al eens wat over gezegd? Hem zal toch wel -iets- opgevallen zijn?quote:[..]
Ik sprak eigenlijk met iedereen wel afzonderlijk af maar ook wel samen met elkaar. Op een moment werd dat vaker in die groep en toen ineens die groep zonder mij. Behalve met die ene vriend spreek ik met de meeste mensen ook gewoon nog wel af, maar minder omdat ze bij elkaar zitten.
Soms ligt het trowuens nieteens direct aan jouzelf. Het zou hypothetisch gezien zelfs kunnen dat het gaat om iemand anders waarvan anderen het idee hebben dat die nauw met jou betrokken en dat ze die andere persoon (om wat voor reden) niet zo mogen en dat je als het ware ongemerkt daar ook hinder van ondervindt. Maar het is lastig te zeggen en lastig te achterhalen, zeker als mensen proberen om het geven van een direct en open antwoord te vermijden.
Die laatste alinea is trouwens meer hypothetisch. Ik kan gewoon niet echt goed zeggen waar het aan zou kunnen liggen, behalve dat het -iets- is waarvan je blijkbaar niet voldoende op de hoogte wordt gebracht (mij geeft dit een beetje een nare vibe, daar dit bij mij vaak duidde op slechte intenties).
Wat houdt deze therapie in?quote:
Ik speel met de gedachte om met een intensievere therapie aan de slag te gaan ...
Weet niet precies, maar is 4 dagen per week.quote:
Klinkt als een groepstherapie.quote:
[..]
Weet niet precies, maar is 4 dagen per week.
Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.quote:
[..]
Klinkt als een groepstherapie.
Als het je helpt is, lijkt me het dat waard toch?quote:
[..]
Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.
.Kun jij daar wat over vertellen? Ik weet niet wat ik me voor moet stellen bij een groepstherapie. Je bent in behandeling voor depressie toch?quote:
[..]
Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.
Ik heb plezier in fietsen, zwemmen, zingen, bordspellen, volleybal, een lekker biertje aan de bar en kroegouwehoeren, dansen, muziek, lekker koken en eten en frutten met plantjes op mijn balkon, en genieten van de heerlijke zonneschijn. Maar als het morgen zou ophouden, zou ik dat ook prima vinden. Want er is geen uitzicht op het leven dat ik echt wil. Ook al redt Peter Gabriel me soms (zie sig). Ik heb redelijk plezier in mijn werk maar het betaalt de rekeningen en ik kan er leuke dingen van doen zoals stappen, sporten, boekjes kopen, museumpje, de leuke dingen van het leven. Het werkplezier wordt verhinderd door mijn dysthymie.
Automatische gedachten die ik heb zijn:
- niemand wil bij me zijn (bevestigd doordat niemand gereageerd heeft op mijn 'wanhoopspoging' per e-mail (niet in de tekst hoor) om niet helemaal alleen naar Rock Werchter te moeten gaan net als 7 jaar geleden. Ik houd het zelf in stand door altijd te laat te komen.
- ik zal altijd mislukken; dit houd ik ook zelf in stand door iets dat ik niet online wil zetten
- ik zal nooit een gezin krijgen; ik weet niet precies hoe deze er in past. Houd ik het zelf in stand? Is het waar? Is het een realistisch gevolg van de rest van mijn probleem?
Ik had enorme hoop gevestigd op mijn relatie met C. Eindelijk na vijf jaar gerommel, eindelijk iemand die echt goed bij me paste en met wie ik het leuk heb. Eindelijk. Na al het verdriet en de geknakte hoop, eindelijk iemand om een gezin mee te stichten. Met hem wil ik oud worden. En dat is dus weer geklapt bijna 1,5 jaar geleden. Ik voel me wanhopig sindsdien. Ik was het al vóór hem. Toen werd het weer leuk. En nu ben ik het weer. Het leven is uitzichtloos. Ik wil niet alleen zijn en alleen eindigen. Ik zie niet in waarom ik nog zou moeten leven. Mijn leven is voor weinig mensen belangrijk. Mijn zus komt nooit en dat doet pijn. Mijn broer is druk met zijn gezin en bedrijf en komt ook nooit. Voor mijn vader en moeder ben ik nog belangrijk. Maar die leven nog wel even ben ik bang. Ik zou zo graag willen dat mensen uit zichzelf bij mij thuis komen. Vrienden. Misschien moet ik ze uitnodigen. Ik schaam me alleen nog voor het gebrek aan plinten en de lampen. Ik vind dat ook niet belangrijk, eigenlijk. Ik ga dat wel binnenkort doen, een feestje organiseren.
Ik mis veel diepgang in contacten. Ik doe nu drie avonden in de week iets en ik kom er wel uit. Maar van binnen blijf ik huilen. Elk weekend weg met vrienden weer, of verjaardagen waarop ik geconfronteerd word met de al complete gezinnetjes van vrienden of zwangere vriendinnen, doet het zo vreselijk veel pijn. Het jaarlijkse weekend weg heb ik 's nachts na afloop van het bier en de spelletjes steevast besteed aan minstens een uur hysterisch janken. Scheelde dat ik 'natuurlijk' alleen op een kamer lag want dat is al jaren zo want de rest komt met hun partner met wie ze al vier of meer jaar samen zijn. Eindelijk was ook ik aan de beurt, eindelijk hoorde ik er ook bij. Maar C is weer weg. Ik zie geen uitzicht meer.
[ Bericht 1% gewijzigd door Andromache op 30-04-2017 00:17:04 ]
Volgens mij hebben we het er al eerder over gehad maar is dit je eerste psycholoog? En hoe lang denk je zelf al dat je dat gevoel hebt? Had je daarvoor wel plezier in je werk of was je nog niet werkzaam?quote:
Ik weet niet of ik hier thuis hoor, want de psycholoog zegt dat ik geen depressie heb, maar ik voel me wel heel dysthiem. Ik denk vaak aan zelfmoord, meer uit een cynische houding van 'zak allemaal maar in de stront met dat kutleven'. Ten diepste heb ik namelijk wel een levenswens, echt wel. Ik ben bezig met de 113-Online-zelfhulpcursus. Ik heb meer intensieve therapie nodig dan wat de psycholoog me kan bieden. Daar al voor aangemeld.
Ik heb plezier in fietsen, zwemmen, zingen, bordspellen, volleybal, een lekker biertje aan de bar en kroegouwehoeren, dansen, muziek, lekker koken en eten en frutten met plantjes op mijn balkon, en genieten van de heerlijke zonneschijn. Maar als het morgen zou ophouden, zou ik dat ook prima vinden. Want er is geen uitzicht op het leven dat ik echt wil. Ook al redt Peter Gabriel me soms (zie sig). Ik heb redelijk plezier in mijn werk maar het betaalt de rekeningen en ik kan er leuke dingen van doen zoals stappen, sporten, boekjes kopen, museumpje, de leuke dingen van het leven. Het werkplezier wordt verhinderd door mijn dysthymie.
Automatische gedachten die ik heb zijn:
- niemand wil bij me zijn (bevestigd doordat niemand gereageerd heeft op mijn 'wanhoopspoging' per e-mail (niet in de tekst hoor) om niet helemaal alleen naar Rock Werchter te moeten gaan net als 7 jaar geleden. Ik houd het zelf in stand door altijd te laat te komen.
- ik zal altijd mislukken; dit houd ik ook zelf in stand door iets dat ik niet online wil zetten
- ik zal nooit een gezin krijgen; ik weet niet precies hoe deze er in past. Houd ik het zelf in stand? Is het waar? Is het een realistisch gevolg van de rest van mijn probleem?
Ik had enorme hoop gevestigd op mijn relatie met C. Eindelijk na vijf jaar gerommel, eindelijk iemand die echt goed bij me paste en met wie ik het leuk heb. Eindelijk. Na al het verdriet en de geknakte hoop, eindelijk iemand om een gezin mee te stichten. Met hem wil ik oud worden. En dat is dus weer geklapt bijna 1,5 jaar geleden. Ik voel me wanhopig sindsdien. Ik was het al vóór hem. Toen werd het weer leuk. En nu ben ik het weer. Het leven is uitzichtloos. Ik wil niet alleen zijn en alleen eindigen. Ik zie niet in waarom ik nog zou moeten leven. Mijn leven is voor weinig mensen belangrijk. Mijn zus komt nooit en dat doet pijn. Mijn broer is druk met zijn gezin en bedrijf en komt ook nooit. Voor mijn vader en moeder ben ik nog belangrijk. Maar die leven nog wel even ben ik bang. Ik zou zo graag willen dat mensen uit zichzelf bij mij thuis komen. Vrienden. Misschien moet ik ze uitnodigen. Ik schaam me alleen nog voor het gebrek aan plinten en de lampen. Ik vind dat ook niet belangrijk, eigenlijk. Ik ga dat wel binnenkort doen, een feestje organiseren.
Ik mis veel diepgang in contacten. Ik doe nu drie avonden in de week iets en ik kom er wel uit. Maar van binnen blijf ik huilen. Elk weekend weg met vrienden weer, of verjaardagen waarop ik geconfronteerd word met de al complete gezinnetjes van vrienden of zwangere vriendinnen, doet het zo vreselijk veel pijn. Het jaarlijkse weekend weg heb ik 's nachts na afloop van het bier en de spelletjes steevast besteed aan minstens een uur hysterisch janken. Scheelde dat ik 'natuurlijk' alleen op een kamer lag want dat is al jaren zo want de rest komt met hun partner met wie ze al vier of meer jaar samen zijn. Eindelijk was ook ik aan de beurt, eindelijk hoorde ik er ook bij. Maar C is weer weg. Ik zie geen uitzicht meer.
Mijn huidige psych was nog 'in opleiding' toen we vorig jaar met therapie begonnen. Inmiddels is ze -volgens mij- klaar. Hoewel ik in het verleden een slechte ervaring had met een 'jonkie', kan ik met mijn huidige psych prima overweg. We zouden -bij wijze van spreken- vrienden kunnen zijn.quote:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.
Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?
Dank je welquote:
[..]
Mijn huidige psych was nog 'in opleiding' toen we vorig jaar met therapie begonnen. Inmiddels is ze -volgens mij- klaar. Hoewel ik in het verleden een slechte ervaring had met een 'jonkie', kan ik met mijn huidige psych prima overweg. We zouden -bij wijze van spreken- vrienden kunnen zijn.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.
[ Bericht 8% gewijzigd door kuolema op 30-04-2017 20:28:12 ]
Nu dit moment? Of deze gehele periode van ondraaglijkheid?quote:
Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Het is zo intens, ondraaglijk. De hele dag. Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.
Ik bedoel de hele periode/in het algemeen.quote:
[..]
Nu dit moment? Of deze gehele periode van ondraaglijkheid?
In dat geval weet ik het ook niet goed. Er is een periode geweest dat het minder erg was dan nu toch? Hoe is het met je woonsituatie? Is daar al verbetering in? Het is iig goed als je niet drinkt lijkt me zo. En voor de rest had ik het al gelezen, ik weet het ook niet, zo veel wanhoop. Take care.quote:
Ik heb betere periodes gehad ja.quote:
[..]
In dat geval weet ik het ook niet goed. Er is een periode geweest dat het minder erg was dan nu toch? Hoe is het met je woonsituatie? Is daar al verbetering in? Het is iig goed als je niet drinkt lijkt me zo. En voor de rest had ik het al gelezen, ik weet het ook niet, zo veel wanhoop. Take care.
Ik doe nog steeds de woontraining. Het is beter dan bij mijn moeder wonen en ik ben blij met de hulp soms. Er is vooruitgang met sommige dingen, maar ik heb nogal mijn twijfels over het langetermijnnut van deze behandeling. Maar ja, wat maakt dat uit als er geen lange termijn is.
Misschien zal ik weer terug naar mijn ouders moeten als ik hier klaar ben, vanwege de wachtlijst voor een huurwoning. Dat zie ik echt niet zitten.
Alcohol drinken voelt soms als de enige uitweg, omdat ik me daar wel beter door kan voelen. Dus het is moeilijk om niet te doen. Maar dingen escaleren daardoor ook vaak en dat maakt het erger, dat is mijn belangrijkste reden om het te laten.
Dank.
Aan het intense kutgevoel.quote:
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 30-04-2017 21:06:11 ]
Drinken is een uitweg voor de korte termijn ja.
Is alles te behappen?
Is alles onder te verdelen en overzichtelijk te maken?
Of geef je het bij voorbaat al op?
Is het zomaar weer slechter gegaan? Ik wist even niet meer dat het kamertrainingding al was begonnen. Lastig zo.quote:
[..]
Ik heb betere periodes gehad ja.
Ik doe nog steeds de woontraining. Het is beter dan bij mijn moeder wonen en ik ben blij met de hulp soms. Er is vooruitgang met sommige dingen, maar ik heb nogal mijn twijfels over het langetermijnnut van deze behandeling. Maar ja, wat maakt dat uit als er geen lange termijn is.
Misschien zal ik weer terug naar mijn ouders moeten als ik hier klaar ben, vanwege de wachtlijst voor een huurwoning. Dat zie ik echt niet zitten.
Alcohol drinken voelt soms als de enige uitweg, omdat ik me daar wel beter door kan voelen. Dus het is moeilijk om niet te doen. Maar dingen escaleren daardoor ook vaak en dat maakt het erger, dat is mijn belangrijkste reden om het te laten.
Dank.
Wat als je probeert zo min mogelijk aan de lange termijn te denken? Met de dag? Met het uur? Is het dan een beetje behapbaar? En een vechtsport of iets in plaats van alcohol?
Ik weet het ook niet verder.
Ik had (blijkbaar foutief?) het idee dat je na afloop van die woontraining kon doorstromen naar een echt eigen woning. Waaruit bestaan de twijfels van het langetermijnnut van je huidige behandeling?quote:
[..]
Ik doe nog steeds de woontraining. Het is beter dan bij mijn moeder wonen en ik ben blij met de hulp soms. Er is vooruitgang met sommige dingen, maar ik heb nogal mijn twijfels over het langetermijnnut van deze behandeling. Maar ja, wat maakt dat uit als er geen lange termijn is.
Misschien zal ik weer terug naar mijn ouders moeten als ik hier klaar ben, vanwege de wachtlijst voor een huurwoning. Dat zie ik echt niet zitten.
Die wachtlijsten zijn idd funest. Misschien is het een idee om je hulpverlening te vragen of je eventueel voor urgentie in aanmerking zou kunnen komen? Je hulpverleners zouden toch iets op dit vlak moeten kunnen regelen? Er is zelfs nota bene iemand pas geleden hier bij mij in de buurt komen wonen die een woning ook urgentie had gekregen (alleenstaande man met psychische issues) en hij vertelde me dat hij dit via z'n psychiater voor elkaar had gekregen.
Wat ik heb gedaan is m'n tijd uitzitten door anti-kraak te gaan wonen. Verder is het misschien een idee om te gaan rondvragen of er een mogelijkheid is dat je elders ergens tijdelijk kunt wonen/logeren/tijd uitzitten (noem 't hoe je 't noemen wilt), maar ik kan me herinneren dat ikzelf to-taal niet zat te wachten om bij iemand in te trekken (niet dat ik die mogelijkheid had), zelfs m'n zus wilde me niet hebben en terug naar m'n ouders wilde ik absoluut niet.
Maar overweeg (nogmaals) achter urgentie aan te gaan. Zet desnoods iemand erop die echt voor je wilt gaan en die je situatie begrijpt en uit kan leggen.
Wel mooi dat je in elk geval tenminste wel -wat- vooruitgang hebt geboekt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je daarna weer op straat staat (met als enige uitweg terug naar 1 van je ouders), dat dit als een lege halve overwinning zou kunnen voelen.
Maar vraag rond, vraag anderen om zelf voor je rond te vragen zodat je zelf minder hoeft rond te vragen (wat kan ontlasten). Hoeveel tijd meen je nodig te hebben om wel via de reguliere kanalen een woning te kunnen vinden? Hoeveel wachttijd kom je ongeveer tekort? Hoelang duurt je woontraining nog (oftewel, hoelang kan je -daar- blijven hangen?).
[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-05-2017 01:40:25 ]
Dit is zeker niet mijn eerste psycholoog. Ik denk de vierde in vijftien jaar tijd. Ik heb het gevoel van uitzichtloosheid opnieuw van kort nadat het uitging, dus nu ruim 1 jaar geleden. Ik had het ook vóór ik ooit mijn deeltijddagbehandeling in ging. Ik heb veel momenten dat het allemaal prima is maar ik zit vaak nog zo erg in de diepte, zoals gisteravond. Ben overigens enorm geholpen door een DM van een lieve Fok'ker waaruit ik heel veel erkenning voor mijn pijn haalde, dat deed me ontzettend goed. Ik werk al 18 jaar, en ik heb nog nooit écht de baan gevonden waar ik mijn hele ziel en zaligheid in kwijt kan, maar goed, dat is bij de meeste mensen niet zo. Mijn werk is prima voor nu.quote:
[..]
Volgens mij hebben we het er al eerder over gehad maar is dit je eerste psycholoog? En hoe lang denk je zelf al dat je dat gevoel hebt? Had je daarvoor wel plezier in je werk of was je nog niet werkzaam?
Ik voel me vaak die dude uit dat oneindig herhaalde gifje van probleemwijken oid
Wat ik dan doe is voornamelijk zeg maar chronische stressoren neutraliseren en losse eindjes oplossen/afknopen. Een voorbeeld is om bepaalde dingen die me stress bezorgen meer uit handen te geven (dus bijvoorbeeld dingen die me moeite kosten, door anderen te laten doen (dit is wel een beetje een risico, want mensen "kunnen" het vervolgens weer verpesten, wat dan weer stress oplevert. Dus ik probeer dit wel aan de juiste mensen over te laten)). Soms doe ik dan tijdelijk even meer een beroep op anderen om me te helpen, maar het is geen goed idee om anderen voor langere tijd weer meer te belasten. In dat geval zou je de last wat meer kunnen afwisselen (en blijven peilen of je ze niet overbelast, wat bij een vriendin en meerdere vrienden van me net wel/net niet te zwaar voor ze was, maar het heeft me wel door die periode heen geholpen).quote:
Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.
Ik heb bijvoorbeeld ondersteuning bij het regelwerk (zeg maar alles wat met o.a. het huishouden en de administratie te maken heeft, wat lucht kan geven bij het moeten doen van de meer vervelende must-dingen, zoals bijvoorbeeld nieuwe schoenen kopen).
Het voordeel hiervan is dat het structureel is.
Hetzelfde doe ik ook op sociaal gebied, vervelende mensen die me meer stress bezorgen dan ze waard zijn meer (of volledig) mijden. Ik heb hierdoor in de loop der tijd al meermalen met zelfs familieleden gebroken (de meeste contacten heb ik later weer hersteld, op een moment dat ik er weer klaar voor was).
Je tikte recentelijk iets over verjaardagen waar je wel heen bleef gaan, maar die je wel veel stress bezorgden? Overweeg om daar (tijdelijk) mee te stoppen, zeg maar voor een maand of 3 of zo.
Het klinkt best wel hard/cru, maar wanneer ik met sociale contacten breek, is het gewoonlijk een rationele beslissing die puur gebaseerd is op een vorm van emotionele damage-control. Een bonusvoordeel daarvan is dat wanneer ik met mensen breek (zoals ik dat 2 jaar terug bij m'n moeder had gedaan), ze daarna wel wat meer wakker worden geschud. Voordeel is ook dat ik -zelf- kan kiezen wanneer -ik- weer contact met ze wil en ik dit in principe tot in het oneindige kan blijven uitstellen (wat niet erg is, zolang het niet-hebben-van-contact me maar meer oplevert dan het me kost).
Van een vriendin van me weet ik dat ze om de zoveel tijd even van de radar verdwijnt. Dan weet ik dat ze even zeg maar geen tijd voor me heeft, maar ik weet ook dat ze na een tijdje vanzelf wel weer verschijnt en aangezien ik haar al meer dan 10 jaar ken (en dit gedrag ook van haar ken), kan ik daar prima mee omgaan want ik weet dat het niet persoonlijk is en dat is gewoon hoe ze is. Tegen sommige mensen heb ik al al eens gezegd dat ik even gedoe van mezelf heb en dat ik de komende tijd even niks meer van me ga laten horen (en dat ik bijvoorbeeld tot nader order ook even niet meer beschikbaar ben om bijvoorbeeld mee te chatten) en dit heb ik begin dit jaar ook bij een paar mensen aangegeven en zij vatten het prima op.
Dit alles is een visie die ik al langer heb en ik blijf daar toch wel een voorstander van. het is een beetje een kwestie van openstaande deuren dichtmaken/sluiten, zodat er minder openstaande deuren over blijven en ik per deur (of per probleem of whatever) meer concentratie/energie overhoud waar ik dan beter m'n focus op kan leggen. Anders heb ik ';t gevoel dat ik con-stant achter de feiten aan blijf lopen en uiteindelijk is niemand daarmee gebaat.
[ Bericht 8% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-05-2017 02:17:01 ]
Ik sta wat betreft carrière en studie al jaren stil, ik wil nu gewoon aan de slag.quote:
[..]
Als het je helpt is, lijkt me het dat waard toch?
Ben bijna klaar met studeren, wil niet in de ziektewet vallen en nog een jaar of twee aanmodderen.Onder andere ja. Heb ook persoonlijkheidsproblematiek (OPS) en een angststoornis (OCS). Op dit moment zit ik bij een wekelijkse groep en we praten over de dingen waar we tegenaan lopen. Bij die nieuwe therapie is het concreter als ik het goed begrepen heb. Je krijgt trainingen als beeldende therapie. Ik zal sowieso binnenkort om meer info vragen.quote:
[..]
Kun jij daar wat over vertellen? Ik weet niet wat ik me voor moet stellen bij een groepstherapie. Je bent in behandeling voor depressie toch?
Sorry. Ik kon het me echt niet meer herinneren. Ik weet even hoe te reageren behalve dat ik je sterkte wens. Niet dat je er wat aan hebt maar ik meen het wel.quote:
[..]
Dit is zeker niet mijn eerste psycholoog. Ik denk de vierde in vijftien jaar tijd. Ik heb het gevoel van uitzichtloosheid opnieuw van kort nadat het uitging, dus nu ruim 1 jaar geleden. Ik had het ook vóór ik ooit mijn deeltijddagbehandeling in ging. Ik heb veel momenten dat het allemaal prima is maar ik zit vaak nog zo erg in de diepte, zoals gisteravond. Ben overigens enorm geholpen door een DM van een lieve Fok'ker waaruit ik heel veel erkenning voor mijn pijn haalde, dat deed me ontzettend goed. Ik werk al 18 jaar, en ik heb nog nooit écht de baan gevonden waar ik mijn hele ziel en zaligheid in kwijt kan, maar goed, dat is bij de meeste mensen niet zo. Mijn werk is prima voor nu.
T was n heftige sessie. Mn therapeut heeft er stukje bij beetje uitgetrokken wat er allemaal was komen bovendrijven en dwarszat. Dat was n hoop. En daarna hielp ze me wel om het een plek te geven in plaats van dat t allemaal zo aan de oppervlakte blijft drijven. T voelt of ik helemaal leeggelopen ben.
Ben echt even helemaal op nu en ga denk ik even n dagje pluizen.
Ik herinnerde me net nog iets anders waar je misschien iets aan zou kunnen hebben (en misschien anderen ook, deze post is meer algemeen gericht).quote:
Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.
Ik heb een tijd geleden een WRAP gedaan (voor diegenen die niet weten wat dit is, dit kun je zeg maar een beetje zien als een soort cursus voor gevorderde psychiatrisch patiënten (zoals ik
).Een belangrijke pijler van de WRAP is de gereedschapskoffer en (ik tik deze nu heel even min of meer letterlijk over) deze bestaat uit een verzameling dingen die je doet om je goed te blijven voelen op de momenten dat je je minder voelt (ik gebruik hem dus om m'n stemming te verbeteren op de momenten dat m'n stemming m'n leven teveel negatief aan het overheersen is of als dit dreigt te gebeuren).
Mijn lijst is eigenlijk best wel lang en bestaat o.a. uit:
- Open haard
- Lange hete douche
- Realiseren waardoor het kutgevoel veroorzaakt wordt, want alleen al het weten daarvan geeft me al wat rust (vanwege het relativerende karakter van deze gedachtengang).
- Goed voor mezelf zorgen (meer richting dingen zoals o.a. goed slapen en goed eten).
- Wandelen/boswandeling (niet dat drankje)
- Film/serie/muziek/spelletjes/lotgenotencontact/gamen met vrienden (want dan hoef ik even niet na te denken en kan ik beter genieten los van de zorgen)
- Creatief bezig zijn (modden/foto of film schieten/spelletjes bedenken)
- Iets kopen (1x per jaar mag ik van mezelf iets kopen zonder op m'n budget te letten (ik ben sowieso best zuinig dus dit gaat gewoonlijk wel goed))
- Onzindingen doen (online tests, youtubefilmpjes kijken , oppervlakkig chatten, forummen (met name KLB/ONZ, zolang het maar luchtig is etc en misschien beetje trollen/rondgrappen/HUMOR).
- Onweer kijken/ me in een stortbui nat laten regenen
- Een kat die hier in de buurt woont opzoeken en even 10 minuutjes met hem kroelen (soms heb ik pech en dan is ie er niet
)- Stekker uit de deurbel halen en telefoon niet opnemen/uitzetten! (vooral die 1e!
! Als het echt belangrijk is, dan kloppen ze maar ).M'n lijst bleek een stuk langer te zijn dan ik vooraf had gedacht (had 2 1/2 kolom op A4-hoogte nodig).
De dingen die ik hier opgenoemd heb, zijn persoonlijke dingen en ieder zal ook andere dingen hebben die die liever doet (de meeste mensen zullen er geen reet aan vinden om zich nat te laten regenen in een hoosbui of om door de wijk te gaan lopen op zoek naar katten om mee te kroelen, maar je snapt het denk ik wel).
Ik weet niet of je zelf ooit een WRAP gedaan hebt, maar ik vond 't best wel leerzaam en er stonden veel dingen in die ik op eigen houtje heb moeten leren (ik had 'm eigenlijk veel eerder moeten doen, maar wist niet van het bestaan af) en misschien dat een WRAP jou meer over jezelf zou kunnen leren. Er staan nog meer dingen in (zoals "triggers" + "triggers actieplan" en "steun"). Het is ook wel een kwestie van bewustwording, zo hoef je niet zelf alle wielen opnieuw uit te vinden.
Dit vind ik trouwens op zich ook wel een goede tip voor alle mensen die langere tijd met ernstigere psychiatrische problemen kampen en daar aan willen werken.
[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-05-2017 13:43:19 ]
Doen!quote:
Zo vandaag therapie gehad. Ik had de afspraak vervroegd omdat t niet goed gaat sinds ik stopte met vapen.
T was n heftige sessie. Mn therapeut heeft er stukje bij beetje uitgetrokken wat er allemaal was komen bovendrijven en dwarszat. Dat was n hoop. En daarna hielp ze me wel om het een plek te geven in plaats van dat t allemaal zo aan de oppervlakte blijft drijven. T voelt of ik helemaal leeggelopen ben.
Ben echt even helemaal op nu en ga denk ik even n dagje pluizen.
Het kost idd een hoop energie (viel meermalen op de terugweg naar huis bijna in slaap
), hopelijk levert het voor jou ook snel chronische verbetering op Ik ben nu meer preventief bezig.
Maar je lijstje is redelijk accuraat.
Ik weet dat als ik een paar dagen heel druk ben in mijn hoofd ik daarna een periode van neerslachtigheid kan verwachten.
Dan ga ik in die drukke periode toch proberen veel te slapen en gezond te eten (ook al is het soms met tegenzin) en probeer wat sociale interactie te hebben met rustige mensen.
Volgens mij heb ik mijn laatste depressie periode getackled, door tijdig te anticiperen.
Nu kon ik donderdag lekker zwelgen in medelijden, dus dat was een goede dag om mijn negatieve emoties de ruimte te geven.. Daarna was het voorbij.
Uiteraard zal dit plan niet altijd werken, maar ik doe bv nu ook depressieve perioden bespreken bij mensen buiten mijn familie, want die leven ook niet eeuwig
Ik vind 't sowieso geen goed idee om mezelf van maar een paar mensen afhankelijk te stellen, dus verspreid ik het als het ware over meerdere mensen (ook om ze zoveel mogelijk te ontlasten, maar ook omdat het afhankelijk zijn van maar 1 of hooguit enkele mensen me in het verleden weer narigheid heeft opleverd, zoals dat die mensen me emotioneel gingen chanteren etc).quote:
MK
Ik ben nu meer preventief bezig.
Maar je lijstje is redelijk accuraat.
Ik weet dat als ik een paar dagen heel druk ben in mijn hoofd ik daarna een periode van neerslachtigheid kan verwachten.
Dan ga ik in die drukke periode toch proberen veel te slapen en gezond te eten (ook al is het soms met tegenzin) en probeer wat sociale interactie te hebben met rustige mensen.
Volgens mij heb ik mijn laatste depressie periode getackled, door tijdig te anticiperen.
Nu kon ik donderdag lekker zwelgen in medelijden, dus dat was een goede dag om mijn negatieve emoties de ruimte te geven.. Daarna was het voorbij.
Uiteraard zal dit plan niet altijd werken, maar ik doe bv nu ook depressieve perioden bespreken bij mensen buiten mijn familie, want die leven ook niet eeuwig
Ik heb een enorme trucendoos ontwikkeld in de loop der tijd (zelfs tijdens een onderzoek in 2008 kwam dit al in die uitslagpapieren naar voren en sindsdien is die trucendoos alleen maar uitgebreider geworden) en de WRAP was in dit opzicht wel fijn, omdat ik niet eerder al deze trucjes overzichtelijk bij elkaar had gehad (ik pak hem er zelf nu nog af en toe weer bij).
Dat klopt, maar die kleine dingen zijn dan niet de echte oorzaak. 'Het' is er altijd, maar ik heb het vaak onder controle, kan redelijk functioneren en niemand merkt dan wat aan me. Soms zak ik langzaam in een dieptepunt zonder dat ik weet waarom, soms zijn er 'triggers' en gaat het sneller. Ik zit continu dicht tegen zo'n dieptepunt aan en daarom is er weinig voor nodig om het verkeerd te laten gaan. Het is niet zo dat er iets kleins gebeurt en het er dan ineens is en daarna ook weer weggaat. Het gaat nooit helemaal weg.quote:
Dat wordt waarschijnlijk veroorzaakt door heel veel en mij dunkt dat het minste jou weer uit evenwicht kan brengen.
Ik weet niet zeker of ik begrijp wat je bedoelt.quote:Drinken is een uitweg voor de korte termijn ja.
Is alles te behappen?
Is alles onder te verdelen en overzichtelijk te maken?
Of geef je het bij voorbaat al op?
Of ik op een rijtje heb wat de problemen zijn? Ja en nee. Ik ben me bewust van de invloed van sommige zaken en wat ik daarmee kan, maar dat is niet alles, niet de kern. Die is niet weg te halen of op te lossen.
Nee, de trigger was dat ik weer vastliep met mijn studie. Ik heb besloten definitief te stoppen. Dat voelt als de juiste beslissing, maar het is wel heel erg kut. Het voelt niet als de oorzaak, omdat ik er niet zo mee bezig ben, maar dat is wel wanneer het begon.quote:
[..]
Is het zomaar weer slechter gegaan? Ik wist even niet meer dat het kamertrainingding al was begonnen. Lastig zo.
Wat als je probeert zo min mogelijk aan de lange termijn te denken? Met de dag? Met het uur? Is het dan een beetje behapbaar? En een vechtsport of iets in plaats van alcohol?
Ik weet het ook niet verder.
Ja, focussen op hoe ik de uren en dagen doorkom nu is inderdaad het handigst.
Ik plan dingen die ik normaal leuk vind om te doen. Series kijken bijvoorbeeld. Maar het probleem is dus dat dat het grootste deel van de tijd niet zo goed werkt als afleiding. Ik probeer ook zoveel mogelijk 'ja' te zeggen op verzoeken van hulpverleners om bijvoorbeeld te gaan tafeltennissen. Maar ook dat helpt op dit moment niet, ook niet voor even. Dat maakt me zo wanhopig.
Ik heb op dit moment niet iets concreets om me zorgen over te maken, dus daar kan ik verder niets in veranderen.
Bewegen doet me vaak goed, maar officieel op een sport gaan zal een extra bron van stress zijn (weet ik uit ervaring) dus ik betwijfel of dat een goed idee is. Ik skate wel, maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan sinds het slechter gaat omdat ik nergens zin in heb. Moet ik toch maar gaan doen; al helpt het niet, lichaamsbeweging is altijd goed.
Een vechtsport zou wel passend zijn trouwens, dan kan ik spanning en frustratie kwijt.
Oxazepam helpt wel tegen de spanning en maakt daardoor de neiging om alcohol te drinken minder. Dat neem ik niet snel. En dan blijft de sombere stemming nog over.
Dat je soms uit evenwicht raakt?
Heb je weleens overwogen dat je klachten trauma-gerelateerd zouden kunnen zijn?quote:
De klachten en de door jou beschreven nare gebeurtenissen komen daar goed mee overeen (Als voorbeeld, ik moet dan denken aan wat je o.a. hier schreef)
Als je dit soort dingen meerdere malen meemaakt, dan kan dit traumatiseren en eerlijk gezegd komen de klachten die je hebt (zoals slecht slapen + nare dromen, sociale angsten, weinig eigenwaarde, etc) hier sterk mee overeen. Ze hebben veel overweg van (bijvoorbeeld) alle 6 de punten die op deze webpagina beschreven staan (niet allemaal evenveel nu ik 't nog een keer goed doorlees, maar m'n richting is denk ik wel duidelijk).quote:
[..]
Op de middelbare school werd ik een keer in een apart lokaal gezet in de pauze. Ik werd gedwongen mijn schetsen voor kunst (creatieve vakken waren het grootste probleem w.b.t. blokkeren) die pauze te maken, er werd gedreigd met een schorsing als ik dat niet zou doen. Dat is een van de meeste vernederende en verschrikkelijke dingen die ik daar heb meegemaakt.
Ik heb van meerdere mensen goede dingen over EMDR gehoord, het schijnt zelfs jarenlang bestaande klachten te kunnen laten verdwijnen of sterk te verminderen. Ander voordeel is dat het min of meer meteen werkt.
Er scheen ook nog een bepaald medicijn voor mensen met PTSS te zijn, maar ik denk dat je daar zelf meer van weet dan ik.
Ik zag deze optie niet eerder, dus vandaar dat ik hier nu pas mee kom.
[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-05-2017 21:08:29 ]
Kut van je opleiding. Denk je dat het hebben van een nieuwe daginvulling wat kan bijdragen? Ook al heb je nergens zin in.quote:
[..]
Nee, de trigger was dat ik weer vastliep met mijn studie. Ik heb besloten definitief te stoppen. Dat voelt als de juiste beslissing, maar het is wel heel erg kut. Het voelt niet als de oorzaak, omdat ik er niet zo mee bezig ben, maar dat is wel wanneer het begon.
Ja, focussen op hoe ik de uren en dagen doorkom nu is inderdaad het handigst.
Ik plan dingen die ik normaal leuk vind om te doen. Series kijken bijvoorbeeld. Maar het probleem is dus dat dat het grootste deel van de tijd niet zo goed werkt als afleiding. Ik probeer ook zoveel mogelijk 'ja' te zeggen op verzoeken van hulpverleners om bijvoorbeeld te gaan tafeltennissen. Maar ook dat helpt op dit moment niet, ook niet voor even. Dat maakt me zo wanhopig.
Ik heb op dit moment niet iets concreets om me zorgen over te maken, dus daar kan ik verder niets in veranderen.
Bewegen doet me vaak goed, maar officieel op een sport gaan zal een extra bron van stress zijn (weet ik uit ervaring) dus ik betwijfel of dat een goed idee is. Ik skate wel, maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan sinds het slechter gaat omdat ik nergens zin in heb. Moet ik toch maar gaan doen; al helpt het niet, lichaamsbeweging is altijd goed.
Een vechtsport zou wel passend zijn trouwens, dan kan ik spanning en frustratie kwijt.
Oxazepam helpt wel tegen de spanning en maakt daardoor de neiging om alcohol te drinken minder. Dat neem ik niet snel. En dan blijft de sombere stemming nog over.
Ik ken het dubbele van dat gezeik helaas.
Snap ook dat je niet direct op een soort gaat hoor. Maar misschien wel weer gaan skaten , het wordt ook beter weer.
En zo'n ding om te meppen?
Ben je niet afhankelijk van wanneer er iemand met je kan tafeltennissen en je kan er je frustraties op kwijt. Ze zijn er ook van beton of die je vast kunt zetten in de aarde, indien noodzakelijk....Als je alleen woont zit je ook maar alleen met je ellende en kunnen de dagen heel lang zijn. Dan zou je willen dat je nog iemand in je omgeving had die zich om je bekommert.quote:
[..]
Ik heb betere periodes gehad ja.
Ik doe nog steeds de woontraining. Het is beter dan bij mijn moeder wonen en ik ben blij met de hulp soms.
Ergens wil ik het zelf ook wel, maar weer al dat gedoe. Praten, plannen en daarnaast heb ik ook geen zin dat dit betreffende onderwerp te veel uitlekt naar mijn sociale cirkel. Ik schaam me gewoon rot (ook al heb ik het nu aan een paar vrienden verteld).
Ik snap niet wat er in me is veranderd sinsd de burnout. Dat ik veel sneller moe ben, mentaal en fysiek. Dat ik nu seksuele problemen heb en me ondanks een voor mijn gevoel stijgende lijn relatief down voel. Voor mijzelf komt het echt uit de neerslachtigheid vanwege het snel klaarkomen. Ugh, zelfs om er anoniem op het internet over te praten vind ik al moeilijk. De angst om afgewezen te worden en hierdoor voor altijd alleen te zijn. Het is groot. Wel weet ik dat als het juiste meisje voorbij komt, ik er zeker open over zal zijn.
Goed, ik moet het allemaal maar even zien.
Pffff t voelt nog steeds allemaal heftig. Maar het is wel of nu de druk eraf is.quote:Op maandag 1 mei 2017 13:31 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Doen!
Het kost idd een hoop energie (viel meermalen op de terugweg naar huis bijna in slaap
Deze therapiesessie was eigen anders dan alle voorgaande sessies. Die waren erop gericht om te herstellen van burnout en een nieuwe balans te vinden. Maar ook om weer in mijn lijf en bij mijn gevoel te komen.
Het stoppen met vapen heeft een ander stukje gekickstart. Nu ik weer alles kan voelen komt ook verdriet, teleurstelling en andere gevoelens over mijn jeugd en pubertijd weer terug. Ook herinneringen die loskomen.
Ik was erg bang dat als het eenmaal los zou komen ik het niet meer zou kunnen stoppen. Mijn therapeut daagde me uit om dat met haar samen te doen en dat hebben we ook gedaan. En beter nog, ze heeft me geholpen om de herinnering en het gevoel te hanteren. In plaats van dat ik er steeds aan denk en het opnieuw beleef met alle rottige gevoelens erbij kan ik dat nu wel loslaten.
Er zijn er nog honderden te gaan, al zijn bepaalde nare herinneringen ook symbolisch voor een bepaald soort situatie. Ik hoop dat nu met deze herinnering alle vergelijkbare herinneringen afzwakken qua intensiteit.
Dit klinkt als een goede ontwikkeling. Tenzij je het zelf ervaren hebt, -kan- je niet echt begrijpen hoeveel impact zulke gebeurtenissen tijdens je jeugd op je heeft (en dan krijg je ook weer met onbegrip te maken, als klap in je gezicht bovenop de klappen die je al gehad hebtquote:
[..]
Pffff t voelt nog steeds allemaal heftig. Maar het is wel of nu de druk eraf is.
Deze therapiesessie was eigen anders dan alle voorgaande sessies. Die waren erop gericht om te herstellen van burnout en een nieuwe balans te vinden. Maar ook om weer in mijn lijf en bij mijn gevoel te komen.
Het stoppen met vapen heeft een ander stukje gekickstart. Nu ik weer alles kan voelen komt ook verdriet, teleurstelling en andere gevoelens over mijn jeugd en pubertijd weer terug. Ook herinneringen die loskomen.
Ik was erg bang dat als het eenmaal los zou komen ik het niet meer zou kunnen stoppen. Mijn therapeut daagde me uit om dat met haar samen te doen en dat hebben we ook gedaan. En beter nog, ze heeft me geholpen om de herinnering en het gevoel te hanteren. In plaats van dat ik er steeds aan denk en het opnieuw beleef met alle rottige gevoelens erbij kan ik dat nu wel loslaten.
Er zijn er nog honderden te gaan, al zijn bepaalde nare herinneringen ook symbolisch voor een bepaald soort situatie. Ik hoop dat nu met deze herinnering alle vergelijkbare herinneringen afzwakken qua intensiteit.
).Bij mij was het vooral het stukje "overbezorgdheid/ansgt om iemand te verliezen" wat door m'n jeugd getriggerd bleek te worden. Door dat 4G schema zag ik in dat die overbezorgdheid los stond van normale bezorgdheid en dit wist ik vorig jaar ook al, maar ik was gewoon -niet- in staat om dat laatste ontbrekende puzzelstukje zelf te vinden/ontdekken en daar heeft die therapeut me bij geholpen. Sinds ik dit besef, is de impact van die overbezorgdheid ook een stuk minder geworden. het piekt als het ware minder hard.
het vervelende van deze nare "eigenschap" (want ik vind nog steeds dat het iets is wat los staat van mij (dit heb ik al langer zo gevonden, dat het los staat van mij en m'n overige klachten. Het stond ernaast, maar was nooit deel van wat mij als individu definieert)) is dat er een aantal mensen waren die er veel last van hebben gehad.
In 1 geval ging die overbezorgdheid zelfs zo ver dat ik daardoor de irrationele angst kreeg dat hij (een vriend van me) dood in z'n woning lag en ik al via google maps het huis van z'n moeder waar ik 5 jaar daarvoor ooit was geweest probeerde terug te vinden en al plannen begon te maken om z'n voordeur te forceren...omdat hij 2 weken de telefoon niet opnam...en dat terwijl ik -weet- dat hij dit vaker heeft en er dan gewoon niks bijzonders aan de hand is
En ik -wist- wel dat dit "raar" was en "niet hoorde" en dat het irrationeel is, maar ik wist ook niet waar het dan aan lag en deze "aangeleerde emotionele respons" is dermate overheersend en sterk...zodra het komt opzetten, is het overheersend en dominant. Alleen al dit besef maakt dat deze pieken al minder worden, maar ik heb nog wel een weg te gaan (gelukkig wel eindelijk de goeie weg).
M'n eigen hulpverleners hebben hierbij ook niet geholpen, ze gooiden alles maar op m'n autisme en "je moet maar weereens medicatie gaan slikken want je hebt gewoon een gevoeligheid bladiebla" en die gevoeligheid is wel zo, maar is niet de oorzaak van het probleem. Die trauma's zijn de oorzaak en dus zal ik de oorzaak daarvan gaan aanpakken. Het heeft al veel te lang geduurd zo en ik heb geen zin om nog langer te wachten alleen maar om aan de wensen van anderen te kunnen blijven voldoen. Ik ben er voor mezelf en niet voor een ander (tenzij ik daar natuurlijk zelf voor kies
. Dat is mijn goed recht ).Ik ben zelf niet het probleem, maar dat wat mij vroeger is aangedaan, -dat- is de oorzaak van dit alles.
het gebruik van dat 4G schema en het onmiddellijke effect daarvan is het bewijs daar ook voor en ik hoop in de toekomst meer te kunnen bereiken hiermee.
Een aparte eigenschap van mezelf is dat ik zelf op zich niet bang ben voor bijvoorbeeld een paniekaanval. Ik ga er heel nuchter mee om en kan ze zelfs triggeren (ze voelen nog steeds net zo rot hoor, maar als er iets is wat ik heb geleerd vroeger, dan is het wel om te lijden in stilte).
Deze eigenschap van mij was gelukkig een reden dat ik sneller aan de behandeling kon beginnen, maar deze heeft door weer andere dingen vertraging opgelopen (waaronder gedoe in de familie).
Een seksuoloog is wel een goede keuze jaquote:
De laatste tijd voel ik me weer wat minder. Gisteren heb ik ook weer een gesprek gehad met mijn moeder hierover en hier ben ik ook open geweest over hoe dat probleem met snel klaarkomen mijn stemming en zelfvertrouwen enorm beïnvloed. Ze is van mening dat eens met een seksuoloog of desnoods psycholoog praten wel zin heeft.
Ergens wil ik het zelf ook wel, maar weer al dat gedoe. Praten, plannen en daarnaast heb ik ook geen zin dat dit betreffende onderwerp te veel uitlekt naar mijn sociale cirkel. Ik schaam me gewoon rot (ook al heb ik het nu aan een paar vrienden verteld).
Ik snap niet wat er in me is veranderd sinsd de burnout. Dat ik veel sneller moe ben, mentaal en fysiek. Dat ik nu seksuele problemen heb en me ondanks een voor mijn gevoel stijgende lijn relatief down voel. Voor mijzelf komt het echt uit de neerslachtigheid vanwege het snel klaarkomen. Ugh, zelfs om er anoniem op het internet over te praten vind ik al moeilijk. De angst om afgewezen te worden en hierdoor voor altijd alleen te zijn. Het is groot. Wel weet ik dat als het juiste meisje voorbij komt, ik er zeker open over zal zijn.
Goed, ik moet het allemaal maar even zien.
Is het dan ook zo dat je na het snel klaarkomen dan niet de stemming opnieuw kunt opbouwen naar de tweede ronde? Of kom je de tweede keer dan alsnog snel klaar?
Ik denk zelf dat het probleem anders minder groot is dan je zelf denkt. Er staat geen bepaalde tijd voor seks he
Nouja het is vaak een beetje 50/50. Mijn libido is ook niet erg hoog, deels denk ik ook door onzekerheid. Het is een beetje een negatieve vicieuze cirkel die maar door en door gaat. Wat hulp om die te doorbreken is dus denk ik geen slecht idee.quote:
[..]
Een seksuoloog is wel een goede keuze ja
Is het dan ook zo dat je na het snel klaarkomen dan niet de stemming opnieuw kunt opbouwen naar de tweede ronde? Of kom je de tweede keer dan alsnog snel klaar?
Ik denk zelf dat het probleem anders minder groot is dan je zelf denkt. Er staat geen bepaalde tijd voor seks he
Ik probeer in ieder geval wel meer door te gaan, maar echt 100% 'in de stemming' zegmaar lukt ook niet heel goed. Anders zou ik helemaal niet zo erg vinden denk ik. Mijn moeder denkt dat ik lichtelijk depressief ben, maar - afgezien hier van - heb ik niet zo 123 dingen waar ik me zwaar kut over voel. Misschien is dit gewoon de nasleep van de laatste jaren. Er is tenslotte enorm veel gebeurd.
Zelf heb ik ook last van angst om mensen te verliezen. Dat wordt dan geen overbezorgdheid maar angst dat die mensen mij niet mogen omdat ik diep van binnen mezelf waardeloos vind.quote:
[..]
Dit klinkt als een goede ontwikkeling. Tenzij je het zelf ervaren hebt, -kan- je niet echt begrijpen hoeveel impact zulke gebeurtenissen tijdens je jeugd op je heeft (en dan krijg je ook weer met onbegrip te maken, als klap in je gezicht bovenop de klappen die je al gehad hebt [ afbeelding ] ).
Bij mij was het vooral het stukje "overbezorgdheid/ansgt om iemand te verliezen" wat door m'n jeugd getriggerd bleek te worden. Door dat 4G schema zag ik in dat die overbezorgdheid los stond van normale bezorgdheid en dit wist ik vorig jaar ook al, maar ik was gewoon -niet- in staat om dat laatste ontbrekende puzzelstukje zelf te vinden/ontdekken en daar heeft die therapeut me bij geholpen. Sinds ik dit besef, is de impact van die overbezorgdheid ook een stuk minder geworden. het piekt als het ware minder hard.
het vervelende van deze nare "eigenschap" (want ik vind nog steeds dat het iets is wat los staat van mij (dit heb ik al langer zo gevonden, dat het los staat van mij en m'n overige klachten. Het stond ernaast, maar was nooit deel van wat mij als individu definieert)) is dat er een aantal mensen waren die er veel last van hebben gehad.
In 1 geval ging die overbezorgdheid zelfs zo ver dat ik daardoor de irrationele angst kreeg dat hij (een vriend van me) dood in z'n woning lag en ik al via google maps het huis van z'n moeder waar ik 5 jaar daarvoor ooit was geweest probeerde terug te vinden en al plannen begon te maken om z'n voordeur te forceren...omdat hij 2 weken de telefoon niet opnam...en dat terwijl ik -weet- dat hij dit vaker heeft en er dan gewoon niks bijzonders aan de hand is
En ik -wist- wel dat dit "raar" was en "niet hoorde" en dat het irrationeel is, maar ik wist ook niet waar het dan aan lag en deze "aangeleerde emotionele respons" is dermate overheersend en sterk...zodra het komt opzetten, is het overheersend en dominant. Alleen al dit besef maakt dat deze pieken al minder worden, maar ik heb nog wel een weg te gaan (gelukkig wel eindelijk de goeie weg).
M'n eigen hulpverleners hebben hierbij ook niet geholpen, ze gooiden alles maar op m'n autisme en "je moet maar weereens medicatie gaan slikken want je hebt gewoon een gevoeligheid bladiebla" en die gevoeligheid is wel zo, maar is niet de oorzaak van het probleem. Die trauma's zijn de oorzaak en dus zal ik de oorzaak daarvan gaan aanpakken. Het heeft al veel te lang geduurd zo en ik heb geen zin om nog langer te wachten alleen maar om aan de wensen van anderen te kunnen blijven voldoen. Ik ben er voor mezelf en niet voor een ander (tenzij ik daar natuurlijk zelf voor kies
Ik ben zelf niet het probleem, maar dat wat mij vroeger is aangedaan, -dat- is de oorzaak van dit alles.
het gebruik van dat 4G schema en het onmiddellijke effect daarvan is het bewijs daar ook voor en ik hoop in de toekomst meer te kunnen bereiken hiermee.
Een aparte eigenschap van mezelf is dat ik zelf op zich niet bang ben voor bijvoorbeeld een paniekaanval. Ik ga er heel nuchter mee om en kan ze zelfs triggeren (ze voelen nog steeds net zo rot hoor, maar als er iets is wat ik heb geleerd vroeger, dan is het wel om te lijden in stilte).
Deze eigenschap van mij was gelukkig een reden dat ik sneller aan de behandeling kon beginnen, maar deze heeft door weer andere dingen vertraging opgelopen (waaronder gedoe in de familie).
Ik ga als ik dat gevoel krijg op een soort turbostand me zorgen maken over de vriendschap en dan draai ik vast. Vroeger verbrak ik de vriendschap bij voorbaat maar vast, nu heb ik door wat er gebeurt en lukt het me om niks te doen. Wat dan wel daar ben ik nog niet over uit.
Al een tijdje twijfelde ik of mijn therapie nog wel de therapie is die past. Mijn therapeut heeft goed geholpen weer te leren voelen en gevoel toe te laten.
Allen nu merk ik dat mijn emoties een soort turbostand hebben. Eigenlijk heb ik dat altijd al wel in zekere mate gehad, het is alsof mijn gevoelens intenser zijn dan 'normale mensen'. Ik ben gestopt met vapen en sindsdien is het hrk van de dam.
Na de extra sessie therapie afgelopen week was ik even tot rust maar ik merkte dat ik toch weer erg snel volliep. Maar ook dat de therapie best een intense indruk achterliet die diep van binnen ook niet helemaal oke voelt.
Gisteren ben ik naar de huisarts geweest omdat ik alleen nog maar intens verdrietig was en niet meer wist hoe ik het moest oplossen. Ik heb t haar uitgelegd aangegeven dat ik 2 dingen wilde.
1. Iets om tot rust te komen.
2. Een andere therapeut.
Ik heb nu voor 10 dagen oxazepam om tot rust te komen.
En dat tweede komt omdat ik denk dat ik veel frequenter therapie nodig heb. Ik kom nu toe aan het leren hanteren van mijn emoties en daar heb ik veel meer hulp bij nodig dan eens per maand. Ook sil ik een andere soort therapie omdat dat gevoel van 'niet helemaal oke' bij de therapie van afgelopen keer blijft hangen.
Wat ook nog speelt is dat ik de therapie die ik nu heb zelf betaal en ik het me niet kan veroorloven dat eens per week te doen.
Pf... voor nu voel ik me even heerlijk rustig. De oxazepam werkt als een volumeknop voor angst en verdrietigheid die even helemaal uit is gedraaid. Ik voel me als ie helemaal ingewerkt is een klein beetje suf maar niet heel erg. Verder voel ik me juist extra helder omdat ik zo enorm rustig kan nadenken zonder alle turbogevoelens die overal doorheen razen.
Ik weet nog niet precies waar 't 'm bij mij -precies- zit. Vandaag ook weer gesprek gehad, moet 't even laten bezinken en de komende tijd heb ik 't druk en heb ik plannen met m'n woning.quote:
[..]
Zelf heb ik ook last van angst om mensen te verliezen. Dat wordt dan geen overbezorgdheid maar angst dat die mensen mij niet mogen omdat ik diep van binnen mezelf waardeloos vind.
Vetgedrukte herken ik wel. Het is in elk geval wel verlammend. Je weet wat je in elk geval niet moet doen, maar wat dan wel? Da's vaak een educated guess.quote:Ik ga als ik dat gevoel krijg op een soort turbostand me zorgen maken over de vriendschap en dan draai ik vast. Vroeger verbrak ik de vriendschap bij voorbaat maar vast, nu heb ik door wat er gebeurt en lukt het me om niks te doen. Wat dan wel daar ben ik nog niet over uit.
Ik breek niet snel met iemand, maar ik heb 't weleens gedaan (al dan niet tijdelijk). Voornamelijk met familieleden. M'n vrienden kan ik zelf uitzoeken, dus daar heb ik uiteraard zelf meer keus in
Ik heb nu ook door wat er gebeurt. Die overbezorgdheid is nu een stuk beter in de hand te houden. Vandaag dan eindelijk een 2e succesvolle schema gedaan. Ik verwerk 'm volgende week wel, ben nu even aan de drank
(Nu mag 't even).Tis verder alleen jammer dat het allemaal zo lang duurde voordat het allemaal op gang kwam want de schade is ondertussen al aangericht.
Een vergrote gevoeligheid. herken ik wel. Heb je enig idee of dit slechts een fase is of dat je altijd al gevoelig was?quote:Al een tijdje twijfelde ik of mijn therapie nog wel de therapie is die past. Mijn therapeut heeft goed geholpen weer te leren voelen en gevoel toe te laten.
Allen nu merk ik dat mijn emoties een soort turbostand hebben. Eigenlijk heb ik dat altijd al wel in zekere mate gehad, het is alsof mijn gevoelens intenser zijn dan 'normale mensen'. Ik ben gestopt met vapen en sindsdien is het hrk van de dam.
Waarom voelt die niet helemaal oké? Bedoel je meer dat het zwaar voor je is? Is het een intern gevoel dat "ergens" vandaan komt en heeft het een link met wat je aan het verwerken bent? Of heeft het met iets anders te maken?quote:Na de extra sessie therapie afgelopen week was ik even tot rust maar ik merkte dat ik toch weer erg snel volliep. Maar ook dat de therapie best een intense indruk achterliet die diep van binnen ook niet helemaal oke voelt.
En dat tweede komt omdat ik denk dat ik veel frequenter therapie nodig heb. Ik kom nu toe aan het leren hanteren van mijn emoties en daar heb ik veel meer hulp bij nodig dan eens per maand. Ook sil ik een andere soort therapie omdat dat gevoel van 'niet helemaal oke' bij de therapie van afgelopen keer blijft hangen.quote:Gisteren ben ik naar de huisarts geweest omdat ik alleen nog maar intens verdrietig was en niet meer wist hoe ik het moest oplossen. Ik heb t haar uitgelegd aangegeven dat ik 2 dingen wilde.
1. Iets om tot rust te komen.
2. Een andere therapeut.
Ik heb nu voor 10 dagen oxazepam om tot rust te komen.
[quote]
Ik verwacht dat je zelf wel weet waarom je die oxazepam hebt. Ik zou zeggen, geniet even van de rust (je hebt dat spul ten slotte niet voor niets).
Wat je wel zou kunnen doen, is om de oxazepam niet standaard elke dag in te nemen, maar te wachten totdat je het gevoel hebt dat je het -echt- even nodig hebt. Op die manier kun je gewenning voorkomen en zal je misschien wat meer het gevoel krijgen dat je controle hebt over je situatie (en je hebt die 10x oxazepam dan ook wat langer zonder nadelige gevolgen. het is op zich jammer als je dat spul gebruikt terwijl je het misschien helemaal niet nodig had).
Wat ook nog speelt is dat ik de therapie die ik nu heb zelf betaal en ik het me niet kan veroorloven dat eens per week te doen.
[/quote]
1x/maand is echt heel weinig. Zeker als je al de tussentijd psychisch heel hectisch bent.
Je hebt meer nodig, maar kunt niet meer krijgen? Waar gaat 't heen met onze gezondheidszorg?
Niet dat je daar op dit moment veel aan hebt, maar als het zo veel impact op je heeft...wat zijn je mogelijkheden om verder te gaan wat hulpverlening betreft?
Ik zit al heel lang in de hulpverlening en toen ik erin kwam, was alles nog anders.
Kan ik me heel goed voorstellen! Ik heb dat spul niet voor nietsquote:Pf... voor nu voel ik me even heerlijk rustig. De oxazepam werkt als een volumeknop voor angst en verdrietigheid die even helemaal uit is gedraaid. Ik voel me als ie helemaal ingewerkt is een klein beetje suf maar niet heel erg. Verder voel ik me juist extra helder omdat ik zo enorm rustig kan nadenken zonder alle turbogevoelens die overal doorheen razen.
Ik heb 't de laatste tijd nog maar weinig gebruikt. Ik wil liefst ook zo helder mogelijk zijn.
Laatste tijd zondig ik iets meer, maar dat mag ook wel (gezien m'n komende weken).
Dat is een volgende stap die ik wil nemen. Voor nu is niet reageren en er even niks mee doen al een stap vooruit.quote:
Ik weet nog niet precies waar 't 'm bij mij -precies- zit. Vandaag ook weer gesprek gehad, moet 't even laten bezinken en de komende tijd heb ik 't druk en heb ik plannen met m'n woning.
[..]
Vetgedrukte herken ik wel. Het is in elk geval wel verlammend. Je weet wat je in elk geval niet moet doen, maar wat dan wel? Da's vaak een educated guess.
Wat bedoel je met schema? Is dat gerelateerd aan schematherapie?quote:Ik breek niet snel met iemand, maar ik heb 't weleens gedaan (al dan niet tijdelijk). Voornamelijk met familieleden. M'n vrienden kan ik zelf uitzoeken, dus daar heb ik uiteraard zelf meer keus in
Ik heb nu ook door wat er gebeurt. Die overbezorgdheid is nu een stuk beter in de hand te houden. Vandaag dan eindelijk een 2e succesvolle schema gedaan. Ik verwerk 'm volgende week wel, ben nu even aan de drank
Tis verder alleen jammer dat het allemaal zo lang duurde voordat het allemaal op gang kwam want de schade is ondertussen al aangericht.
Vind t zelf ook jammer dat ik eigenlijk nu pas een idee heb wat er aan de hand is en dingen kan plaatsen. Terwijl ik toch al best een paar keer hulp heb gezocht. Maar misschien was ik er eerder niet echt aan toe, of stond ik er niet genoeg voor open. Nouja, beter laat dan nooit.
Dit heb ik zeker vanaf mijn pubertijd al wel zo, mogelijk ook wel eerder maar ik vind dat lastig te zeggen omdat dat erg lang geleden is en ik erg jong was. Ik heb er altijd wel in bepaalde mate last van gehad. Roken/vapen vlakten het altijd wel wat af, en ook de anticonceptiepil (hoe bizar ook) heeft er invloed op.quote:Een vergrote gevoeligheid. herken ik wel. Heb je enig idee of dit slechts een fase is of dat je altijd al gevoelig was?
Ik vind dit lastig te verwoorden. Het heeft te maken met de vertrouwensband met mijn therapeut. Ik denk dat die niet stevig genoeg is, dat ik dit stuk met haar wil oplossen. Ze nam bij de therapie het voortouw, ik was een beetje vertwijfeld maar stemde wel in. En achteraf voelt het of zij een stukje heeft gezien dat ik niet met haar had willen delen, omdat het niet veilig genoeg is.quote:Waarom voelt die niet helemaal oké? Bedoel je meer dat het zwaar voor je is? Is het een intern gevoel dat "ergens" vandaan komt en heeft het een link met wat je aan het verwerken bent? Of heeft het met iets anders te maken?
Het is deze specifieke therapie die niet wordt vergoed. Haptotherapie zit niet in het pakket. Dat was toen ik eraan begon bijna 2 jaar geleden geen punt maar ik kan momenteel niet meer dan 70 euro per maand (1 sessie) missen sinds ik in de ww zit.quote:1x/maand is echt heel weinig. Zeker als je al de tussentijd psychisch heel hectisch bent.
Je hebt meer nodig, maar kunt niet meer krijgen? Waar gaat 't heen met onze gezondheidszorg?
Niet dat je daar op dit moment veel aan hebt, maar als het zo veel impact op je heeft...wat zijn je mogelijkheden om verder te gaan wat hulpverlening betreft?
Ik zit al heel lang in de hulpverlening en toen ik erin kwam, was alles nog anders.
Ik moet dus iets anders zoeken, en ja ook meteen maar uitzoeken of de reguliere ggz wel vergoed wordt. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat ik nodig ga hebben om nu weer verder te kunnen. Maar ik heb een veel beter beeld van mijn hulpvraag dus ik denk dat ik een goede kans maak om verder te komen.
Ik heb de afgelopen 2 dagen best lekker kunnen ontspannen. Maar op wat je eerder zei over het gebruik: ik ga vanaf vandaag het even 'aanvoelen' of het echt nodig is en dan pas pakken.quote:Kan ik me heel goed voorstellen! Ik heb dat spul niet voor niets
Ik heb 't de laatste tijd nog maar weinig gebruikt. Ik wil liefst ook zo helder mogelijk zijn.
Laatste tijd zondig ik iets meer, maar dat mag ook wel (gezien m'n komende weken).
Wat komt eraan dat je ze harder nodig hebt? En heb jij ze voor langere tijd? Ik dacht eigenlijk dat ze erg verslavend zijn. Het was de reden dat de huisarts me voor 10 dagen meegaf en aangaf dat het is om even de tijd te overbruggen tot ik een nieuwe behandeling heb.
4G-schema idd. Ik was niet helemaal duidelijk daarin, mijn excuusquote:
[..]
Dat is een volgende stap die ik wil nemen. Voor nu is niet reageren en er even niks mee doen al een stap vooruit.
[..]
Wat bedoel je met schema? Is dat gerelateerd aan schematherapie?
Vind t zelf ook jammer dat ik eigenlijk nu pas een idee heb wat er aan de hand is en dingen kan plaatsen. Terwijl ik toch al best een paar keer hulp heb gezocht. Maar misschien was ik er eerder niet echt aan toe, of stond ik er niet genoeg voor open. Nouja, beter laat dan nooit.
Ik heb eerlijk gezegd de indruk dat de hulpverlening helemaal niet zo capabel is in het inschatten van de daadwerkelijke problematiek van hun eigen cliënten. Ze doen vooral dat wat ze tijdens hun opleiding geleerd hebben, maar veel van de informatie die ze daar leren, blijkt gewoon niet goed te kloppen.
Ik vind vooral psychologen tegenvallen (lang verhaal). Ervaringsdeskundigen raken vaker steeds de goeie plek, zelfs als ze niks afweten van m'n eigen primaire diagnoses.
De vertrouwensband met m'n huidige hulpverlening hebben ze zelf vakkundig gesloopt door me vanaf begin 2016 in m'n eigen sop gaar te laten koken. Het was een fout van me ze te blijven vertrouwen, maar in die tijd wist ik simpelweg niet beter want ik gaf dingen toch echt duidelijk aan en het stond zelfs zwart op wit. Hoe dom kan een mens zijn? Ze waren niet duidelijk naar me en ze hadden hun mening over wat er bij me speelde vooraf al gevormd, weken daar niet vanaf. En al helemaal dat gelieg van ze, steeds maar weer wisselen, het is niet alsof ik niet geprobeerd heb m'n omstandigheden te verbeteren want ik had daar enorm veel last van.quote:[..]
Dit heb ik zeker vanaf mijn pubertijd al wel zo, mogelijk ook wel eerder maar ik vind dat lastig te zeggen omdat dat erg lang geleden is en ik erg jong was. Ik heb er altijd wel in bepaalde mate last van gehad. Roken/vapen vlakten het altijd wel wat af, en ook de anticonceptiepil (hoe bizar ook) heeft er invloed op.
[..]
Ik vind dit lastig te verwoorden. Het heeft te maken met de vertrouwensband met mijn therapeut. Ik denk dat die niet stevig genoeg is, dat ik dit stuk met haar wil oplossen. Ze nam bij de therapie het voortouw, ik was een beetje vertwijfeld maar stemde wel in. En achteraf voelt het of zij een stukje heeft gezien dat ik niet met haar had willen delen, omdat het niet veilig genoeg is.
Nu komen dingen weer op de rit, maar komende tijd gaat nog even pittig voor me worden...maar dit keer steek ik deze energie in mezelf ipv in het corrigeren van mensen die beter hadden moeten weten.
Vetgedrukte, wat had je nodig van je haptotherapie?quote:[..]
Het is deze specifieke therapie die niet wordt vergoed. Haptotherapie zit niet in het pakket. Dat was toen ik eraan begon bijna 2 jaar geleden geen punt maar ik kan momenteel niet meer dan 70 euro per maand (1 sessie) missen sinds ik in de ww zit.
Ik moet dus iets anders zoeken, en ja ook meteen maar uitzoeken of de reguliere ggz wel vergoed wordt. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat ik nodig ga hebben om nu weer verder te kunnen. Maar ik heb een veel beter beeld van mijn hulpvraag dus ik denk dat ik een goede kans maak om verder te komen.
Ik gebruik sinds begin dit jaar bijna helemaal geen medicatie meer, want heb het ook niet nodig.quote:[..]
Ik heb de afgelopen 2 dagen best lekker kunnen ontspannen. Maar op wat je eerder zei over het gebruik: ik ga vanaf vandaag het even 'aanvoelen' of het echt nodig is en dan pas pakken.
Wat komt eraan dat je ze harder nodig hebt? En heb jij ze voor langere tijd? Ik dacht eigenlijk dat ze erg verslavend zijn. Het was de reden dat de huisarts me voor 10 dagen meegaf en aangaf dat het is om even de tijd te overbruggen tot ik een nieuwe behandeling heb.
Achteraf gezien heb ik 't vooral gebruikt om overend te blijven door de maandenlang voortdurende stress die door m'n eigen hulpverlening veroorzaakt werd. Nu is die stressor weg en ineens veer ik weer op, waardoor ik meer energie krijg om onafgeronde zaken (en zaken die al langer zijn blijven liggen) weer op te pakken.
M'n traject om zelf ervaringsdeskundige te worden, heeft door het gedoe met ze ook flinke vertraging opgelopen. Nu kan ik de boel weer rustig aan gaan opstarten (maar eerst even m'n privéshit wat verder damagecontrollen).
Ik had vandaag ook iets gepland ivm m'n toekomst, maar helaas ging dat niet door.
SPOILERIk ga bij m'n stervende vader op bezoek, dus ik verwacht dat dat wel even wat naarder zal gaan worden. Als 't goed is kan ie nu niet meer praten, dat laatste gesprek is er dankzij dat gekloot met m'n hulpverlening ook nooit gekomen omdat ik de stress gewoon niet trok. Heb 'm al 2 jaar niet meer gezien
Er is geen sprake van urgentie bij mij want er zijn verschillende plekken waar ik terecht kan. Er is niemand bij wie ik wel zou willen intrekken.quote:
[..]
Ik had (blijkbaar foutief?) het idee dat je na afloop van die woontraining kon doorstromen naar een echt eigen woning. Waaruit bestaan de twijfels van het langetermijnnut van je huidige behandeling?
Die wachtlijsten zijn idd funest. Misschien is het een idee om je hulpverlening te vragen of je eventueel voor urgentie in aanmerking zou kunnen komen? Je hulpverleners zouden toch iets op dit vlak moeten kunnen regelen? Er is zelfs nota bene iemand pas geleden hier bij mij in de buurt komen wonen die een woning ook urgentie had gekregen (alleenstaande man met psychische issues) en hij vertelde me dat hij dit via z'n psychiater voor elkaar had gekregen.
Wat ik heb gedaan is m'n tijd uitzitten door anti-kraak te gaan wonen. Verder is het misschien een idee om te gaan rondvragen of er een mogelijkheid is dat je elders ergens tijdelijk kunt wonen/logeren/tijd uitzitten (noem 't hoe je 't noemen wilt), maar ik kan me herinneren dat ikzelf to-taal niet zat te wachten om bij iemand in te trekken (niet dat ik die mogelijkheid had), zelfs m'n zus wilde me niet hebben en terug naar m'n ouders wilde ik absoluut niet.
Maar overweeg (nogmaals) achter urgentie aan te gaan. Zet desnoods iemand erop die echt voor je wilt gaan en die je situatie begrijpt en uit kan leggen.
Wel mooi dat je in elk geval tenminste wel -wat- vooruitgang hebt geboekt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je daarna weer op straat staat (met als enige uitweg terug naar 1 van je ouders), dat dit als een lege halve overwinning zou kunnen voelen.
Maar vraag rond, vraag anderen om zelf voor je rond te vragen zodat je zelf minder hoeft rond te vragen (wat kan ontlasten). Hoeveel tijd meen je nodig te hebben om wel via de reguliere kanalen een woning te kunnen vinden? Hoeveel wachttijd kom je ongeveer tekort? Hoelang duurt je woontraining nog (oftewel, hoelang kan je -daar- blijven hangen?).
Ik heb geen flauw idee hoe het zit met de wachttijd.
De kans is groot dat ik zeer binnenkort weer bij mijn moeder woon - die kliniek is blijkbaar niet de juiste plek voor mij, al blijf ik liever daar dan bij mijn ouders. Kutsituatie. Vrijdag heb ik een gesprek en dan zal er een beslissing worden genomen.
Er zijn niet echt stressoren die ik kan vermijden op dit moment. Ik moet gewoon doorgaan, want anders weet ik het niet meer.quote:
[..]
Wat ik dan doe is voornamelijk zeg maar chronische stressoren neutraliseren en losse eindjes oplossen/afknopen. Een voorbeeld is om bepaalde dingen die me stress bezorgen meer uit handen te geven (dus bijvoorbeeld dingen die me moeite kosten, door anderen te laten doen (dit is wel een beetje een risico, want mensen "kunnen" het vervolgens weer verpesten, wat dan weer stress oplevert. Dus ik probeer dit wel aan de juiste mensen over te laten)). Soms doe ik dan tijdelijk even meer een beroep op anderen om me te helpen, maar het is geen goed idee om anderen voor langere tijd weer meer te belasten. In dat geval zou je de last wat meer kunnen afwisselen (en blijven peilen of je ze niet overbelast, wat bij een vriendin en meerdere vrienden van me net wel/net niet te zwaar voor ze was, maar het heeft me wel door die periode heen geholpen).
Ik heb bijvoorbeeld ondersteuning bij het regelwerk (zeg maar alles wat met o.a. het huishouden en de administratie te maken heeft, wat lucht kan geven bij het moeten doen van de meer vervelende must-dingen, zoals bijvoorbeeld nieuwe schoenen kopen).
Het voordeel hiervan is dat het structureel is.
Hetzelfde doe ik ook op sociaal gebied, vervelende mensen die me meer stress bezorgen dan ze waard zijn meer (of volledig) mijden. Ik heb hierdoor in de loop der tijd al meermalen met zelfs familieleden gebroken (de meeste contacten heb ik later weer hersteld, op een moment dat ik er weer klaar voor was).
Je tikte recentelijk iets over verjaardagen waar je wel heen bleef gaan, maar die je wel veel stress bezorgden? Overweeg om daar (tijdelijk) mee te stoppen, zeg maar voor een maand of 3 of zo.
Het klinkt best wel hard/cru, maar wanneer ik met sociale contacten breek, is het gewoonlijk een rationele beslissing die puur gebaseerd is op een vorm van emotionele damage-control. Een bonusvoordeel daarvan is dat wanneer ik met mensen breek (zoals ik dat 2 jaar terug bij m'n moeder had gedaan), ze daarna wel wat meer wakker worden geschud. Voordeel is ook dat ik -zelf- kan kiezen wanneer -ik- weer contact met ze wil en ik dit in principe tot in het oneindige kan blijven uitstellen (wat niet erg is, zolang het niet-hebben-van-contact me maar meer oplevert dan het me kost).
Van een vriendin van me weet ik dat ze om de zoveel tijd even van de radar verdwijnt. Dan weet ik dat ze even zeg maar geen tijd voor me heeft, maar ik weet ook dat ze na een tijdje vanzelf wel weer verschijnt en aangezien ik haar al meer dan 10 jaar ken (en dit gedrag ook van haar ken), kan ik daar prima mee omgaan want ik weet dat het niet persoonlijk is en dat is gewoon hoe ze is. Tegen sommige mensen heb ik al al eens gezegd dat ik even gedoe van mezelf heb en dat ik de komende tijd even niks meer van me ga laten horen (en dat ik bijvoorbeeld tot nader order ook even niet meer beschikbaar ben om bijvoorbeeld mee te chatten) en dit heb ik begin dit jaar ook bij een paar mensen aangegeven en zij vatten het prima op.
Dit alles is een visie die ik al langer heb en ik blijf daar toch wel een voorstander van. het is een beetje een kwestie van openstaande deuren dichtmaken/sluiten, zodat er minder openstaande deuren over blijven en ik per deur (of per probleem of whatever) meer concentratie/energie overhoud waar ik dan beter m'n focus op kan leggen. Anders heb ik ';t gevoel dat ik con-stant achter de feiten aan blijf lopen en uiteindelijk is niemand daarmee gebaat.
Ik heb geen WRAP gedaan, maar ik weet wel welke dingen ik kan ondernemen als afleiding/om verergering te voorkomen. Ook al helpt het vaak niet.quote:
Ik weet iets minder goed welke dingen ik juist niet moet doen, want wanneer is vermijden slecht en wanneer juist goed? Dat kan niemand me vertellen.
Ik kan wel accepteren dat ik gevoelig ben en mijn stemming nooit echt (lang) fantastisch zal zijn.quote:
Kan je accepteren dat het niet weg te halen is?
Dat je soms uit evenwicht raakt?
Maar ik kan niet accepteren hoe walgelijk ik ben en dat ik alles verpest, uiteraard.
Ik heb geen PTSS en die punten die op die site staan kunnen voor zoveel mensen (ook zonder stoornis) gelden en kenmerken zijn van andere stoornissen. EMDR is me wel eens aangeboden maar ik vind dat te raar en niet passend voor mij.quote:
[..]
Heb je weleens overwogen dat je klachten trauma-gerelateerd zouden kunnen zijn?
De klachten en de door jou beschreven nare gebeurtenissen komen daar goed mee overeen (Als voorbeeld, ik moet dan denken aan wat je o.a. hier schreef)
[..]
Als je dit soort dingen meerdere malen meemaakt, dan kan dit traumatiseren en eerlijk gezegd komen de klachten die je hebt (zoals slecht slapen + nare dromen, sociale angsten, weinig eigenwaarde, etc) hier sterk mee overeen. Ze hebben veel overweg van (bijvoorbeeld) alle 6 de punten die op deze webpagina beschreven staan (niet allemaal evenveel nu ik 't nog een keer goed doorlees, maar m'n richting is denk ik wel duidelijk).
Ik heb van meerdere mensen goede dingen over EMDR gehoord, het schijnt zelfs jarenlang bestaande klachten te kunnen laten verdwijnen of sterk te verminderen. Ander voordeel is dat het min of meer meteen werkt.
Er scheen ook nog een bepaald medicijn voor mensen met PTSS te zijn, maar ik denk dat je daar zelf meer van weet dan ik.
Ik zag deze optie niet eerder, dus vandaar dat ik hier nu pas mee kom.
Is dat een tennisbal aan een elastiek? Dat werkt toch niet?quote:
[..]
Kut van je opleiding. Denk je dat het hebben van een nieuwe daginvulling wat kan bijdragen? Ook al heb je nergens zin in.
Ik ken het dubbele van dat gezeik helaas.
Snap ook dat je niet direct op een soort gaat hoor. Maar misschien wel weer gaan skaten , het wordt ook beter weer.
En zo'n ding om te meppen?
[ afbeelding ] Ben je niet afhankelijk van wanneer er iemand met je kan tafeltennissen en je kan er je frustraties op kwijt. Ze zijn er ook van beton of die je vast kunt zetten in de aarde, indien noodzakelijk....
Ik zou wel zo'n tennisbalschietmachineding willen hebben en ballen wegslaan met een knuppel. Maar dat is te duur.
Alleen wonen betekent niet dat ik niemand in mijn omgeving heb waar ik contact mee kan hebben.quote:
[..]
Als je alleen woont zit je ook maar alleen met je ellende en kunnen de dagen heel lang zijn. Dan zou je willen dat je nog iemand in je omgeving had die zich om je bekommert.
Ik weet dat helemaal geen contact ook niet goed is, maar dan ziet en hoort niemand mij tenminste.
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 14-05-2017 22:20:18 ]
Hier kom ik nog een keertje op terug. Dit is wel een goede vraag maar ben even te moe om dit nu goed uit te leggen.quote:Ik weet iets minder goed welke dingen ik juist niet moet doen, want wanneer is vermijden slecht en wanneer juist goed? Dat kan niemand me vertellen.
Ik heb hier wel moeite mee (ik stel soms dingen zelfs jaren uit). Ik doe de dingen die me altijd wel moeite kosten met iemand samen (vaak (thuis)begeleiding) want zo hou ik meer tijd/energie over voor de dingen die me zelfstandig wel lukken. Op dit moment is dit even de beste oplossing voor mij. Vermijden doe ik wanneer ik daarmee energie bespaar zodat ik iets anders wel kan doen (iets wat ik ook wil vermijden, maar wat me minder energie kost om op te lossen en meer oplevert zodra ik het opgelost heb).
Stel ik heb 2 dingen die ik vermijd, A en B.
A oplossen/aanpakken zou me 10 energie kosten en 2 bla's opleveren
B oplossen/aanpakken zou me 7 energie kosten en 3 bla's opleveren.
Stel ik heb in totaal maar 4 energie. Ik wil eigenlijk beide dingen vermijden, maar doe uiteindelijk dan liever B want dan sta ik minder energie in het rood en levert me meer op. A blijf ik dan nog even langer vermijden. Zoiets.
Je hebt op zich geen officiële PTSS-diagnose nodig om last van trauma's te hebben (zoals je zelf al soort van aangaf).
Die site was achteraf idd geen goed voorbeeld (had ik ook al aangegeven, maar ik had het al gepost).
Je kunt er trouwens wel wat aan doen. Dat iets raar is, maakt dat iets nog niet ineffectief. Verder vind ik 't heel rot voor je dat je het gevoel hebt dat je nergens terecht kan en dat je blijkbaar toch daar weg moet.
Hoeveel jaar inschrijftijd heb je nu?
@ Quotidien
En een voordeel is ook dat je zelf je contactmomenten kunt uitkiezen. Zelf vind ik dit belangrijk.quote:Kuolema schreef:
Alleen wonen betekent niet dat ik niemand in mijn omgeving heb waar ik contact mee kan hebben.
Ik weet dat helemaal geen contact ook niet goed is, maar dan ziet en hoort niemand mij tenminste.
Ik denk ik heb wel wat dingen gemist, komt misschien later nog wel.
edit:
Dit herken ik trouwens wel. Ik heb tientallen copingstrategieën en ze werken meestal niet als een soort wondermiddel. Ik moet dan echt alle zeilen bijzetten om toch overeind te blijven staan.quote:maar ik weet wel welke dingen ik kan ondernemen als afleiding/om verergering te voorkomen. Ook al helpt het vaak niet.
Ik vind 't al wat dat je kunt accepteren dat je gevoelig bent en wat voor invloed dit op je stemming heeft (zowel de positieve alsook de negatieve).
Ik vind 't wel jammer dat je jezelf walgelijk vindt, ik denk daar anders over
Ik ben het niet met je eens dat je -alles- verpest. Wel denk ik dat je ergens wel weet dat je eigen sociale kring een negatief effect op je stemming heeft (en ook op wat je van jezelf vindt), daar je aangeeft meer alleen te willen zijn en niet meer naar je ouders terugwilt.
Misschien dat je ergens wel kunt begrijpen waar m'n soms ietswat xenofoob-achtige trekjes vandaan komen
(want ik mag veel mensen niet).Ik ben wel blij dat ik soms toch weer nieuwe leuke mensen blijf ontmoeten. Dat geeft me weer energie
[ Bericht 12% gewijzigd door magnetronkoffie op 14-05-2017 23:02:50 ]
Ik wilde persé -iets- van een opleiding gaan doen, maar studeren bleek voor mij toch te hoog gegrepen.
Daarom wil ik nu ervaringsdeskundige gaan doen. Ik weet dat ik het zou kunnen en 't geeft me iets om naar toe te werken. En er is vraag naar (zeker naar ervaringsdeskundigen die relatief veel in hun mars hebben en meer dan maar 1 dingetje hebben meegemaakt). En ik vind (GGZ-)psychologen sowieso best kut (no offense).
Misschien dat dit ook iets voor jou zou kunnen zijn (uiteindelijk). Ik weet dat je graag met kinderen werkt. Die zijn net te jong voor mijn doelgroep, maar er zal vast wel vraag naar zijn.
Je hoeft er natuurlijk niet meteen aan te beginnen (lijkt me dat je eerst even andere prio's hebt die je aandacht vereisen), maar ik denk dat je wel 1 van de betere zou kunnen worden.
Ik heb even snel opgezocht, maar Ervaringsdeskundige klinkt als best heftige opleiding. Ik (als half-wees, nabestaande van zelfdoding, angststoornis-lijder en overlever van twee burn-outs) krijg het al benauwd als ik de omschrijving lees.quote:
...
Daarom wil ik nu ervaringsdeskundige gaan doen. Ik weet dat ik het zou kunnen en 't geeft me iets om naar toe te werken. En er is vraag naar (zeker naar ervaringsdeskundigen die relatief veel in hun mars hebben en meer dan maar 1 dingetje hebben meegemaakt). En ik vind (GGZ-)psychologen sowieso best kut (no offense).
...
--
Ego-post: Verhuizing deze week. Het klussen in het nieuwe huis ging boven verwachting goed. Ik had er keiveel plezier in, tot ik eergisteren ineens inzag dat het écht gaat gebeuren. Heftige paniekaanval (met 'ik-ga-dood'-gevoel) waardoor ik een half uur hysterisch zat te janken en het écht even niet meer wist. Tussen toen en nu nog een paar 'milde' paniekaanvallen gehad.
Ik weet dat verhuizen de beste optie is. Ik weet dat we naar een keileuk huis verhuizen. Maar het is me gewoon even teveel.
Wat vind je zo benauwend aan de omschrijving?quote:
[..]
Ik heb even snel opgezocht, maar Ervaringsdeskundige klinkt als best heftige opleiding. Ik (als half-wees, nabestaande van zelfdoding, angststoornis-lijder en overlever van twee burn-outs) krijg het al benauwd als ik de omschrijving lees.
--
Ego-post: Verhuizing deze week. Het klussen in het nieuwe huis ging boven verwachting goed. Ik had er keiveel plezier in, tot ik eergisteren ineens inzag dat het écht gaat gebeuren. Heftige paniekaanval (met 'ik-ga-dood'-gevoel) waardoor ik een half uur hysterisch zat te janken en het écht even niet meer wist. Tussen toen en nu nog een paar 'milde' paniekaanvallen gehad.
Ik weet dat verhuizen de beste optie is. Ik weet dat we naar een keileuk huis verhuizen. Maar het is me gewoon even teveel.
Ik vind zelf verhuizen niet bepaald een pretje nee, maar het is blijkbaar voor een goed doel
(en godzijdank is verhuizen maar een heel tijdelijk iets).
Ik had m doorgestuurd en er achteraan gebeld. Ik hoorde dat er n wachtlijst is van 12 tot 14 weken. Ik ben blij dat ik nog wat oxazepam heb. Holy shit dat duurt lang.
Ik heb even geen idee hoe ik dat moet overbruggen in de fucked up staat waarin in nu zit.
Sowieso ga ik kijken of mijn verzekering wachtlijstbemiddeling kan doen. Maar dan nog. Dit is om van te huilen. Op zn zachtst gezegd.
Erg veel herkenning, ook m.b.t. Queen. Ik heb dat ook, als ik in een auto zit en ik hoor een nummer met een artiest die homo is, moet die per direct uit omdat me hele hoofd met angstige homo- gedachten wordt gevuld.
Tijdelijk bij je huisarts vinger aan de pols beleid volgen?quote:
Ik heb vandaag de doorverwijzing gekregen naar een andere praktijk die beter kan helpen dan mijn huidige therapeut.
Ik had m doorgestuurd en er achteraan gebeld. Ik hoorde dat er n wachtlijst is van 12 tot 14 weken. Ik ben blij dat ik nog wat oxazepam heb. Holy shit dat duurt lang.
Ik heb even geen idee hoe ik dat moet overbruggen in de fucked up staat waarin in nu zit.
Sowieso ga ik kijken of mijn verzekering wachtlijstbemiddeling kan doen. Maar dan nog. Dit is om van te huilen. Op zn zachtst gezegd.
Dat klinkt simpel, maar in het echt is het niet een kwestie van cijfertjes afwegen.quote:
[..]
Hier kom ik nog een keertje op terug. Dit is wel een goede vraag maar ben even te moe om dit nu goed uit te leggen.
Ik heb hier wel moeite mee (ik stel soms dingen zelfs jaren uit). Ik doe de dingen die me altijd wel moeite kosten met iemand samen (vaak (thuis)begeleiding) want zo hou ik meer tijd/energie over voor de dingen die me zelfstandig wel lukken. Op dit moment is dit even de beste oplossing voor mij. Vermijden doe ik wanneer ik daarmee energie bespaar zodat ik iets anders wel kan doen (iets wat ik ook wil vermijden, maar wat me minder energie kost om op te lossen en meer oplevert zodra ik het opgelost heb).
Stel ik heb 2 dingen die ik vermijd, A en B.
A oplossen/aanpakken zou me 10 energie kosten en 2 bla's opleveren
B oplossen/aanpakken zou me 7 energie kosten en 3 bla's opleveren.
Stel ik heb in totaal maar 4 energie. Ik wil eigenlijk beide dingen vermijden, maar doe uiteindelijk dan liever B want dan sta ik minder energie in het rood en levert me meer op. A blijf ik dan nog even langer vermijden. Zoiets.
Je hebt op zich geen officiële PTSS-diagnose nodig om last van trauma's te hebben (zoals je zelf al soort van aangaf).
Die site was achteraf idd geen goed voorbeeld (had ik ook al aangegeven, maar ik had het al gepost).
Je kunt er trouwens wel wat aan doen. Dat iets raar is, maakt dat iets nog niet ineffectief. Verder vind ik 't heel rot voor je dat je het gevoel hebt dat je nergens terecht kan en dat je blijkbaar toch daar weg moet.
Volgens mij kun je iets geen psychisch trauma noemen als er geen PTSS- of acute stresstoorniskenmerken zijn. Die criteria vormen de definitie.
Het is nu officieel, ik ga volgend weekend weer terug naar mijn moeder verhuizen.
Ruim vier jaar.quote:Hoeveel jaar inschrijftijd heb je nu?
Dat kun je inderdaad meer dan wanneer je met anderen woont, maar in mijn geval zullen er nog steeds zelfopgelegde sociale verplichtingen zijn.quote:@ Quotidien
[..]
En een voordeel is ook dat je zelf je contactmomenten kunt uitkiezen. Zelf vind ik dit belangrijk.
Ik denk ik heb wel wat dingen gemist, komt misschien later nog wel.
Ook mijn vriendengroep heeft een negatieve invloed op me (maar dat komt door mezelf) en na de laatste ontmoeting voel ik nog meer afstand, ik wil ze niet meer zien.quote:edit:
[..]
Dit herken ik trouwens wel. Ik heb tientallen copingstrategieën en ze werken meestal niet als een soort wondermiddel. Ik moet dan echt alle zeilen bijzetten om toch overeind te blijven staan.
Ik vind 't al wat dat je kunt accepteren dat je gevoelig bent en wat voor invloed dit op je stemming heeft (zowel de positieve alsook de negatieve).
Ik vind 't wel jammer dat je jezelf walgelijk vindt, ik denk daar anders over
Ik ben het niet met je eens dat je -alles- verpest. Wel denk ik dat je ergens wel weet dat je eigen sociale kring een negatief effect op je stemming heeft (en ook op wat je van jezelf vindt), daar je aangeeft meer alleen te willen zijn en niet meer naar je ouders terugwilt.
Misschien dat je ergens wel kunt begrijpen waar m'n soms ietswat xenofoob-achtige trekjes vandaan komen
Ik ben wel blij dat ik soms toch weer nieuwe leuke mensen blijf ontmoeten. Dat geeft me weer energie
Ik voel me enorm eenzaam. Mensen zeggen 'je hoeft het niet alleen te doen' maar dat is niet waar.
Goed dat je daar nog mee bezig bent. Hoe gaat het daarmee?quote:
Ik wilde nog even toevoegen dat het (daarmee doel ik op mijn beslissing om definitief met studeren te stoppen) voor mij als een rouw voelde.
Ik wilde persé -iets- van een opleiding gaan doen, maar studeren bleek voor mij toch te hoog gegrepen.
Daarom wil ik nu ervaringsdeskundige gaan doen. Ik weet dat ik het zou kunnen en 't geeft me iets om naar toe te werken. En er is vraag naar (zeker naar ervaringsdeskundigen die relatief veel in hun mars hebben en meer dan maar 1 dingetje hebben meegemaakt). En ik vind (GGZ-)psychologen sowieso best kut (no offense).
Misschien dat dit ook iets voor jou zou kunnen zijn (uiteindelijk). Ik weet dat je graag met kinderen werkt. Die zijn net te jong voor mijn doelgroep, maar er zal vast wel vraag naar zijn.
Je hoeft er natuurlijk niet meteen aan te beginnen (lijkt me dat je eerst even andere prio's hebt die je aandacht vereisen), maar ik denk dat je wel 1 van de betere zou kunnen worden.
Ervaringsdeskundige worden lijkt mij helemaal niets. Ik wil liever niet iets met mensen doen.
Eens.quote:
Ik voel me enorm eenzaam. Mensen zeggen 'je hoeft het niet alleen te doen' maar dat is niet waar.
[..]
Ik wil liever niet iets met mensen doen.
Wil je eventueel wel iets met dieren?
Ja, ik hou van dieren. Vooral van honden.quote:
[..]
Eens.
Wil je eventueel wel iets met dieren?
Een paar maanden geleden begon ik met hulp van begeleiding op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk/dagbesteding met dieren. Dat ging niet zo soepel.
SPOILERWe hadden een dierenasiel gemaild, daarbij ook mijn diagnose genoemd.
Dat was niet mijn idee en ik vond dat ook niet zo prettig, maar aan de andere kant zou het het makkelijker kunnen maken als dat van tevoren bekend zou zijn.
Er werd een mail teruggestuurd naar de begeleiding, niet naar mij, ze hadden me uit de CC gehaald, met de mededeling dat ze geen plek hadden voor 'mensen met een probleem.'
Ik had ook een kattenasiel gemaild, zonder informatie over mezelf. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek met een vrouw, die me naar mijn idee al direct had afgekeurd op het moment dat ze me zag. Ze zei 'ik weet niet wat er met jou is ...' en benadrukte dat je ook met mensen moet kunnen werken en dat ik haar niet geschikt leek. Ik heb moeite met oogcontact en kan nogal timide overkomen, vermoed dat het probleem was, maar ik kreeg niet eens een kans. Ik ging er niet tegenin, want voelde me compleet de grond in getrapt.
Daarna ben ik een paar keer naar een zorgboerderij met paarden geweest, maar ik voelde me daar niet op mijn gemak. Ik wist vaak niet wat ik moest doen en het gezamenlijk lunchen vond ik heel lastig.
Daarna weer op zoek gegaan, maar niet echt iets gevonden. Mijn pb-er kwam met het idee om honden uit te laten, had ook mensen gevonden, maar toen ging het slechter en deed ik daar verder niets mee.
Na deze ervaringen zie ik het niet meer zitten om actief op zoek te gaan naar dagbesteding. Eigenlijk zie ik het sowieso niet zitten, omdat ik overal tegenop zie. En nu moet ik het meer alleen doen, wat het nog moeilijker maakt. Maar ik moet toch iets doen, het huis uit.
Gelukkig heeft mijn moeder twee honden.
Wat vervelend dat het zo gelopen is Kuolema. Ik snap dat je niet zo happig bent om nog op zoek te gaan maar ja. Is er toevallig een zwerfdierenopvang in de buurt? Apart van het asiel, alleen voor zwerfdieren. Ik weet niet waar je woont of je meerdere mogelijkheden hebt?quote:
[..]
Ja, ik hou van dieren. Vooral van honden.
Een paar maanden geleden begon ik met hulp van begeleiding op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk/dagbesteding met dieren. Dat ging niet zo soepel.SPOILERWe hadden een dierenasiel gemaild, daarbij ook mijn diagnose genoemd.
Dat was niet mijn idee en ik vond dat ook niet zo prettig, maar aan de andere kant zou het het makkelijker kunnen maken als dat van tevoren bekend zou zijn.
Er werd een mail teruggestuurd naar de begeleiding, niet naar mij, ze hadden me uit de CC gehaald, met de mededeling dat ze geen plek hadden voor 'mensen met een probleem.'
Ik had ook een kattenasiel gemaild, zonder informatie over mezelf. Ik werd uitgenodigd voor een gesprek met een vrouw, die me naar mijn idee al direct had afgekeurd op het moment dat ze me zag. Ze zei 'ik weet niet wat er met jou is ...' en benadrukte dat je ook met mensen moet kunnen werken en dat ik haar niet geschikt leek. Ik heb moeite met oogcontact en kan nogal timide overkomen, vermoed dat het probleem was, maar ik kreeg niet eens een kans. Ik ging er niet tegenin, want voelde me compleet de grond in getrapt.
Daarna ben ik een paar keer naar een zorgboerderij met paarden geweest, maar ik voelde me daar niet op mijn gemak. Ik wist vaak niet wat ik moest doen en het gezamenlijk lunchen vond ik heel lastig.
Daarna weer op zoek gegaan, maar niet echt iets gevonden. Mijn pb-er kwam met het idee om honden uit te laten, had ook mensen gevonden, maar toen ging het slechter en deed ik daar verder niets mee.
Na deze ervaringen zie ik het niet meer zitten om actief op zoek te gaan naar dagbesteding. Eigenlijk zie ik het sowieso niet zitten, omdat ik overal tegenop zie. En nu moet ik het meer alleen doen, wat het nog moeilijker maakt. Maar ik moet toch iets doen, het huis uit.
Gelukkig heeft mijn moeder twee honden.
Mijn ervaring is nml dat de mensen op deze plekken best veel begrip hebben voor mensen met problemen, deze mensen werken vaak zelf ook niet voor niets tussen de beesten
Maar er is vaak veel slechte ervaring met vrijwilligers die in wat voor reden dan ook snel afhaakten...SPOILERIk doe zelf vrijwilligerswerk in een asiel. Bij de katten. Op zondag, dan is het asiel dicht, dan zijn er weinig mensen. Soms ook één keer doordeweeks. Ik ben alleen achter bij de katten. Voer de taken uit en schrijf alles op wat niet klopt. Als er iets ergs is dan meld ik het wel, dan valt mijn angst weg of ik trek de eerste de beste aan de mouw.
Alleen bij de katten is de enige plek waar mijn hartslag niet versneld is.
Zorgboerderij heb ik ook slechte ervaring mee.
Ik vind het vervelend voor je dat je weer thuis moet gaan wonen.
SPOILERWe zijn bezig met een hulphond om verschillende redenen. Een proces met 1 procent kans van slagen ofzo
Er is weinig in de buurt. De dichtstbijzijnde dierenopvang is een asiel, dat is een uur reizen. Dat vind ik te lang. Verder een hertenkamp in mijn woonplaats en een kinderboerderij op een half uur fietsafstand. Dat is alles. Ik heb geen auto en kinderboerderijen in andere plaatsen liggen een stuk van het station af.quote:
[..]
Wat vervelend dat het zo gelopen is Kuolema. Ik snap dat je niet zo happig bent om nog op zoek te gaan maar ja. Is er toevallig een zwerfdierenopvang in de buurt? Apart van het asiel, alleen voor zwerfdieren. Ik weet niet waar je woont of je meerdere mogelijkheden hebt?
Mijn ervaring is nml dat de mensen op deze plekken best veel begrip hebben voor mensen met problemen, deze mensen werken vaak zelf ook niet voor niets tussen de beestenSPOILERIk doe zelf vrijwilligerswerk in een asiel. Bij de katten. Op zondag, dan is het asiel dicht, dan zijn er weinig mensen. Soms ook één keer doordeweeks. Ik ben alleen achter bij de katten. Voer de taken uit en schrijf alles op wat niet klopt. Als er iets ergs is dan meld ik het wel, dan valt mijn angst weg of ik trek de eerste de beste aan de mouw.
Alleen bij de katten is de enige plek waar mijn hartslag niet versneld is.
Zorgboerderij heb ik ook slechte ervaring mee.
Ik vind het vervelend voor je dat je weer thuis moet gaan wonen.SPOILERWe zijn bezig met een hulphond om verschillende redenen. Een proces met 1 procent kans van slagen ofzo
SPOILERFijn dat je daar in het asiel een prettige plek hebt gevonden. Weet je wat een hulphond voor jou zou kunnen betekenen?
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 20-05-2017 22:53:40 ]
Lelijk.quote:
[..]
Er is weinig in de buurt. De dichtstbijzijnde dierenopvang is een asiel, dat is een uur reizen. Dat vind ik te lang. Verder een hertenkamp in mijn woonplaats en een kinderboerderij op een half uur fietsafstand. Dat is alles. Ik heb geen auto en kinderboerderijen in andere plaatsen liggen een stuk van het station af.SPOILERFijn dat je daar in het asiel een prettige plek hebt gevonden. Weet je wat een hulphond voor jou zou kunnen betekenen?
Nieuwe uitlaathonden zoeken dan?
SPOILERJa. Denk voornamelijk op gebied van dissociatieve stoornis. Maar dat vind ik niet prettig uitleggen want mensen reageren vaak kut daarop.
En ook angst dingen waaronder ook die hartslag en bepaalde dingen waardoor ik nu ook niet bereikbaar ben voor bepaalde dingen in contacten die belangrijk zijn voor mijn dochter maar ook in therapie bijvoorbeeld. Maar ik heb dus geen idee of het gaat lukken.
Ik heb straks thuis twee honden om uit te latenquote:
[..]
Lelijk.
Nieuwe uitlaathonden zoeken dan?SPOILERJa. Denk voornamelijk op gebied van dissociatieve stoornis. Maar dat vind ik niet prettig uitleggen want mensen reageren vaak kut daarop.
En ook angst dingen waaronder ook die hartslag en bepaalde dingen waardoor ik nu ook niet bereikbaar ben voor bepaalde dingen in contacten die belangrijk zijn voor mijn dochter maar ook in therapie bijvoorbeeld. Maar ik heb dus geen idee of het gaat lukken.
Mijn vriendinnetjes Ze zijn echt mijn redding soms, dat is dan weer een fijn ding van daar wonen.Die beesten zijn waarschijnlijk alleen voor specifieke zaken geïndiceerd en getraind en worden daarom niet snel toegewezen in andere situaties?
Wat bedoel je met angstige homo gedachten?quote:
Aangezien ik lijdt aan h- OCD (diagnose) na een trauma, kwam ik deze lezing tegen van Michiel die meedeed aan levenslang met dwang.
Erg veel herkenning, ook m.b.t. Queen. Ik heb dat ook, als ik in een auto zit en ik hoor een nummer met een artiest die homo is, moet die per direct uit omdat me hele hoofd met angstige homo- gedachten wordt gevuld.
quote:
[..]
Ik heb straks thuis twee honden om uit te laten
Die beesten zijn waarschijnlijk alleen voor specifieke zaken geïndiceerd en getraind en worden daarom niet snel toegewezen in andere situaties?
Ja sorry ik was even vergeten dat je daar dadelijk wel twee honden hebt. Dat dan weer welSPOILERSorry ik begrijp je vraag niet precies denk ik. Er zijn bepaalde soorten hulp honden, wat de hond "moet" kunnen wordt vooral geïndiceerd, dan wordt er evt goedgekeurd. En als dan de financiering rondkomt wordt er een hond gezocht om op te leiden. Er zijn ook wachtlijsten. Uiteraard.
Zo nee, dan raad ik je aan om dit zo snel mogelijk te doen. Heeft mij veel geholpen in ieder geval. En er wordt precies uitgelegd waarom je jezelf hebt geprogrammeerd om angstig / anxious te zijn geworden en ook hoe je dat dus weer ongedaan kunt maken op de langere termijn.
En hoe maak je dat dan weer ongedaan?quote:
Heeft iedereen in dit topic 'The Linden Method' al gelezen?
Zo nee, dan raad ik je aan om dit zo snel mogelijk te doen. Heeft mij veel geholpen in ieder geval. En er wordt precies uitgelegd waarom je jezelf hebt geprogrammeerd om angstig / anxious te zijn geworden en ook hoe je dat dus weer ongedaan kunt maken op de langere termijn.
Ik zou zeggen, lees het boek want ik kan het nooit zo goed uitleggen als de heer Linden (die zelf extreme angsten en paniekstoornissen heeft gehad).quote:
Op Maar het komt er op neer dat je natuurlijk niet 'uit het niks' je 1e paniekaanval of fobieën hebt ontwikkeld. Dat is een proces van jaren en jaren geweest, waarbij je je brein op een bepaalde manier hebt geprogrammeerd. Je hebt waarschijnlijk bepaalde zaken al lang vermeden, of veel 'zekerheidjes' proberen in te bouwen. Daarmee versterk je eigenlijk je angsten, omdat je elke keer als je deze kleine dingen doet 'bevestigt' dat je angsten terecht zijn.
De Linden Method gaat dan ook over het afleren van dit gedrag. En als je dat maar lang genoeg doet, herprogrammeer je je brein eigenlijk met nieuwe 'gewoonten'. Want eigenlijk zijn al deze paniekstoornissen niks anders dan verkeerd aangeleerde gewoonten.
Sommige mensen zijn bijvoorbeeld bang voor open ruimtes met veel mensen (agorafobie). Waarschijnlijk hebben ze al jaren dit soort situaties en plekken, of die er op leken, vermeden of bouwden voor zichzelf zekerheidjes in als kijken waar de beste uitgangen zijn, opgeladen telefoon meenemen, etc. Toen kwam de eerste paniekaanval op het plein en sindsdien vermijden ze dit soort plekken al helemaal. Door te blijven bevestigen aan je brein dat open plekken gevaarlijk zijn, wordt de angst alleen maar versterkt. Grote kans dat deze mensen steeds meer plekken beginnen te vermijden, ook die er op lijken. Na een aantal jaar komen sommigen hun huis niet eens meer uit. Als ze één teen buiten de voordeur zetten krijgen ze angstaanvallen met alle symptomen van dien. Zo ook de heer Linden.
De enige, en echt enige manier om hier op de lange termijn vanaf te komen is niet praten met een psycholoog (wederom bevestigen van je angstprobleem en dat het terecht is), of medicatie (tijdelijke onderdrukking van angstsymptomen die weer veel harder terug komt na het stoppen met medicatie), of googelen van symptomen (wederom bevestiging dat de angst terecht is), of andere zekerheidjes inbouwen, maar is simpelweg realiseren dat de angst die je voelt niets meer of minder is dan symptomen die je lichaam zelf creëert omdat jij jaren bevestigt en 'geprogrammeerd' hebt dat de angst voor bijvoorbeeld de open plekken terecht is.
En helaas voor iedereen hier, waaronder ik zelf, is de enige oplossing dan ook 'door de angst' heen gaan en het recht in de ogen kijken en zien voor wat het is. Symptomen die je verschrikkelijk laat voelen. Maar dood ga je er niet aan. En gek word je er ook niet van. De symptomen zijn altijd over gegaan. Meestal binnen een uur als de adrenaline is uitgewerkt. En dus moeten we alle situaties die we verschrikkelijk vinden, juist wél gaan doen. Ook al voelt het verschrikkelijk.
Ik ben bijvoorbeeld een tijdje elke dag expres meerdere malen naar de supermarkt gegaan. En elke keer als ik een vlaag paniek voelde opkomen en de behoefte had om snel naar buiten te gaan, bleef ik expres in de supermarkt staan. "Kom maar op" zei ik tegen angst. "Geef me dan nu de grootste paniekaanval ooit". Je weet namelijk dat de supermarkt niet gevaarlijk is. En je weet dat je brein gewoon een volslagen idiote actie met je uithaalt. Door het recht in de ogen te kijken en uit te dagen, neem je de controle terug. De angst neemt dan al af.
Was ik bij de eerste hartkloppingen en zweethandjes direct naar buiten gerend, dan weet ik zeker dat ik eenmaal buiten of thuis aangekomen een dikke paniekaanval had gehad. Zie je het verschil? De angst wordt alleen maar erger door er naar te luisteren.
Alle vluchtwegen werken niet en zullen het dus alleen maar erger maken. De enige oplossing is de angst zien voor wat het is, en langzaam maar zeker weer zaken gaan doen waar je bang voor bent en alle zekerheidjes en korte termijn oplossingen langzaam maar zeker uitbannen.
En ben eerlijk tegen jezelf. Zitten je hier in dit topic niet gewoon wéér je problemen aan jezelf te bevestigen en de slachtofferrol in te nemen? En als je naar de psycholoog gaat? En als je een pil slikt, of alcohol drinkt om de symptomen te onderdrukken? Of als je situaties mijdt en je daardoor opgelucht voelt?
De waarheid is hard. Maar iedereen met irreële angsten, compulsieve handelingen of paniekaanvallen heeft het er (onbewust) zelf naar gemaakt. Daar zullen vast excuses voor zijn, zoals dat het al in je kindertijd gebeurde, dat het in je genen zit, dat je vroeger gepest of erger bent geweest, vast wel. Maar alleen jij zelf kunt dit oplossen door de angst uit te dagen en alles af te leren wat je jezelf hebt aangepraat. Niet door de angst, net zoals altijd, te blijven verbloemen of van zijn gelijk bevestigen.
Als iemand er over wilt praten, dan ben ik bereikbaar op PM
Ik ben er nog niet helemaal vanaf, maar kan de wereld wel weer aan toen ik de 'truc' (The Linden Method) ontdekte. Ik weet hoe verschrikkelijk het is om angsten te voelen en weet hoe je leven enorm verandert na je 1e paniekaanval. Maar ik zie ook licht aan het einde van de tunnel en vindt het altijd nuttig voor beide partijen om hier eens constructief met anderen over te praten.Maar dan zullen we wel hard en eerlijk tegenover onszelf moeten zijn. Geen concessies en geen zielig gedoe mee. Dat hebben we al te lang gedaan.
Hier gestopt met lezen.quote:
[..]
De enige, en echt enige manier om hier op de lange termijn vanaf te komen is niet praten met een psycholoog
Niet praten met een psycholoog maar wel met jou contact opnemen per PM
Nee, niet met mij praten voor 'de oplossing' maar wel the Linden Method lezen. Dat was toch wel de hele strekking van mijn verhaal lijkt me. Als je daarna nog interesse hebt om over deze methode met iemand te sparren, dan houd ik me aanbevolen.quote:
[..]
Hier gestopt met lezen.
Niet praten met een psycholoog maar wel met jou contact opnemen per PM
Ik zeg zelf ook niet dat niemand naar een psycholoog moet gaan, vooral niet als het zo ernstig is dat er zelfmoordgedachten en hevige depressies in het spel zijn.
Ik citeer alleen de Linden Method wanneer ik zeg dat, om angststoornissen op te lossen, er maar één methode is en dat is the Linden Method. En één van de onderdelen daarvan is het niet langer in stand houden van je angsten door ze aan jezelf te bevestigen dat ze 'echt' en 'gevaarlijk' zijn. En naar de pyscholoog gaan om over je angsten te praten is er daar één van.
Maar goed, stop maar met lezen. De enige reden waarom ik zo'n lang verhaal type hier is om mensen te helpen. Als het met jou verder prima gaat heb je inderdaad geen hulp nodig en raad ik je aan door te blijven gaan met wat je huidige 'regime' is. Als je merkt dat je weinig tot geen vooruitgang boekt, dan zou je het eens een kans kunnen geven. Moet je wel even je ego opzij durven te zetten.
Heb je een kleine angst kan zo boek prima werken, er zullen ook mensen zijn die dmv. van dit boek van heftige angsten afkomen..
(Misschien zal ik het ook wel een keer lezen).
Maar de meeste mensen die panisch zijn voor de tandarts zie ik niet door enkel een boek ervan komen.
Gun het ze uiteraard wel.
Misschien komt het wel door mijn eigen ervaringen en vroegere afkeer van hulp bij mij angsten.
Een boek is te vrijblijvend in mijn geval, het dwingende karakter en noodzaak had bij mij meer baat (door hulpverleners)
Excuses voor de wat lompe reactie van mij
Mijn ego is soms groot en soms klein
[ Bericht 4% gewijzigd door Droopie op 21-05-2017 17:07:25 ]
Het klinkt heel simpel, omdat het een versimpeling betreft om iets uit te leggen waar je zelf blijkbaar niks van snapt.quote:
[..]
Dat klinkt simpel, maar in het echt is het niet een kwestie van cijfertjes afwegen.
Volgens mij kun je iets geen psychisch trauma noemen als er geen PTSS- of acute stresstoorniskenmerken zijn. Die criteria vormen de definitie.
Het is nu officieel, ik ga volgend weekend weer terug naar mijn moeder verhuizen.
Want uiteindelijk doe ik dit nooit met cijfertjes, maar doe ik dit meer op gevoel of door hardop in mezelf te praten of met anderen te overleggen. Soms zegt iemand tegen me "Kom, we gaan nu dat doen" en dan heb ik op dat moment niet echt een zwaarwegend argument om daar tegenin te gaan, dus doe ik maar mee en soms wordt 't probleem nog opgelost ook. Nou, mooi als dat zo ook lukt.
Lekker kort.quote:[..]
Ruim vier jaar.
Ik zou als ik jou was, straks meteen naar zolder lopen, je tas met spullen op de vloer van de zolder neergooien, zolderluik dichtgooien, piano bovenop zolderluik duwen en alle kritiek lekker oostindisch naast je neerleggen en alleen maar naar beneden gaan m.b.v. een touwladder aan de zijkant van het huis.
Stroom kan je doen met zonnepanelen
Welke zelf-opgelegde moet ik me daarbij voorstellen?quote:[..]
Dat kun je inderdaad meer dan wanneer je met anderen woont, maar in mijn geval zullen er nog steeds zelfopgelegde sociale verplichtingen zijn.
Als je wel "genoeg" vrienden hebt, maar je toch eenzaam voelt (blijkbaar voel jij je zelfs "enorm eenzaam"), dan is er echt iets mis met de kwaliteit van de mensen waarmee je omgaat (of eigenlijk vooral dat de mensen waarmee je omgaat, niet goed compatible zijn met je).quote:[..]
Ook mijn vriendengroep heeft een negatieve invloed op me (maar dat komt door mezelf) en na de laatste ontmoeting voel ik nog meer afstand, ik wil ze niet meer zien.
Ik voel me enorm eenzaam. Mensen zeggen 'je hoeft het niet alleen te doen' maar dat is niet waar.
Je gaat dan blijkbaar met de verkeerde mensen om. Dat mensen misschien aardig voor je zijn en hun best voor je doen en je willen helpen en het beste met je voorhebben....mijn ervaring is dat dit geen enkele garantie biedt dat ik goed met die persoon sociaal kan doen.
Dat heeft ook met andere dingen te maken. Ik voel me minder eenzaam met iemand die wel een soort connectie met me heeft (iemand die me begrijpt, op zelfde level zit als ik, etc) en die mij verder niet helpen kan, niet altijd aardig voor me is, niet constant hun best voor me doen....dat maakt allemaal minder uit voor me.
Als je je eenzaam voelt terwijl je zat mensen om je heen hebt, dan ligt het niet aan een gebrek aan kwantiteit. Das logisch. Dan mis je iets anders. Wat mis je nu? Wat zorgt ervoor dat je je nu -enorm- eenzaam voelt?
Gewoonlijk voelen mensen zich eenzaam als ze mensen missen waarmee ze een band hebben, een gelijkgestemde, iemand die op ze lijkt.
Ik had hieronder ook al gelezen.quote:[..]
Goed dat je daar nog mee bezig bent. Hoe gaat het daarmee?
Ervaringsdeskundige worden lijkt mij helemaal niets. Ik wil liever niet iets met mensen doen.
Je had ook een ander topic, daar heb ik nog ff op gereageerd.
Ik doe nu al langer geen georganiseerde dagbesteding meer en dat heeft voornamelijk met mensen te maken en met de opgelegde structuur. Ik zit liever ergens in een achterafkamertje te knutselen of zo, liefst nog met knutselspul dat sowieso mijn eigendom is, want als ik dan iets mol of iets anders kapot maak, dan is er niemand die boos op me zal worden. Dan kan ik doen wat ik wil en leren zonder bemoeienis van anderen.
SPOILERWaarom ga je geen dode dieren opzetten ofzo? Dat deden mensen dacht ik juist niet in een groep. Bij huisdieren is contact met de baasjes best wel onvermijdelijk lijkt me.
Ga gewoon zelf op zolder ofzo iets doen. Ik kan me trouwens wel HEEEEEL goed voorstellen dat je TEGELIJK juist zoveel mogelijk weg wilt blijven uit huis, weg van mensen die irritant zijn zeg maar.
Beste zou nog zijn om jou ergens boven neer te gooien met je spullen en je daarna compleet te negeren. Laat jou maar je gang gaan en als je wat nodig hebt dan roep je maar (is bijna gegarandeerd een hele lange periode met rust) of nog beter: Als je wat nodig hebt dan haal je 't maar.
Wat je hier beschrijft, herken ik ergens wel en ik "denk" dat er wel een kern van waarheid in zit.quote:
[..]
Ik zou zeggen, lees het boek want ik kan het nooit zo goed uitleggen als de heer Linden (die zelf extreme angsten en paniekstoornissen heeft gehad).
Maar het komt er op neer dat je natuurlijk niet 'uit het niks' je 1e paniekaanval of fobieën hebt ontwikkeld. Dat is een proces van jaren en jaren geweest, waarbij je je brein op een bepaalde manier hebt geprogrammeerd. Je hebt waarschijnlijk bepaalde zaken al lang vermeden, of veel 'zekerheidjes' proberen in te bouwen. Daarmee versterk je eigenlijk je angsten, omdat je elke keer als je deze kleine dingen doet 'bevestigt' dat je angsten terecht zijn.
De Linden Method gaat dan ook over het afleren van dit gedrag. En als je dat maar lang genoeg doet, herprogrammeer je je brein eigenlijk met nieuwe 'gewoonten'. Want eigenlijk zijn al deze paniekstoornissen niks anders dan verkeerd aangeleerde gewoonten.
Sommige mensen zijn bijvoorbeeld bang voor open ruimtes met veel mensen (agorafobie). Waarschijnlijk hebben ze al jaren dit soort situaties en plekken, of die er op leken, vermeden of bouwden voor zichzelf zekerheidjes in als kijken waar de beste uitgangen zijn, opgeladen telefoon meenemen, etc. Toen kwam de eerste paniekaanval op het plein en sindsdien vermijden ze dit soort plekken al helemaal. Door te blijven bevestigen aan je brein dat open plekken gevaarlijk zijn, wordt de angst alleen maar versterkt. Grote kans dat deze mensen steeds meer plekken beginnen te vermijden, ook die er op lijken. Na een aantal jaar komen sommigen hun huis niet eens meer uit. Als ze één teen buiten de voordeur zetten krijgen ze angstaanvallen met alle symptomen van dien. Zo ook de heer Linden.
De enige, en echt enige manier om hier op de lange termijn vanaf te komen is niet praten met een psycholoog (wederom bevestigen van je angstprobleem en dat het terecht is), of medicatie (tijdelijke onderdrukking van angstsymptomen die weer veel harder terug komt na het stoppen met medicatie), of googelen van symptomen (wederom bevestiging dat de angst terecht is), of andere zekerheidjes inbouwen, maar is simpelweg realiseren dat de angst die je voelt niets meer of minder is dan symptomen die je lichaam zelf creëert omdat jij jaren bevestigt en 'geprogrammeerd' hebt dat de angst voor bijvoorbeeld de open plekken terecht is.
En helaas voor iedereen hier, waaronder ik zelf, is de enige oplossing dan ook 'door de angst' heen gaan en het recht in de ogen kijken en zien voor wat het is. Symptomen die je verschrikkelijk laat voelen. Maar dood ga je er niet aan. En gek word je er ook niet van. De symptomen zijn altijd over gegaan. Meestal binnen een uur als de adrenaline is uitgewerkt. En dus moeten we alle situaties die we verschrikkelijk vinden, juist wél gaan doen. Ook al voelt het verschrikkelijk.
Ik ben bijvoorbeeld een tijdje elke dag expres meerdere malen naar de supermarkt gegaan. En elke keer als ik een vlaag paniek voelde opkomen en de behoefte had om snel naar buiten te gaan, bleef ik expres in de supermarkt staan. "Kom maar op" zei ik tegen angst. "Geef me dan nu de grootste paniekaanval ooit". Je weet namelijk dat de supermarkt niet gevaarlijk is. En je weet dat je brein gewoon een volslagen idiote actie met je uithaalt. Door het recht in de ogen te kijken en uit te dagen, neem je de controle terug. De angst neemt dan al af.
Was ik bij de eerste hartkloppingen en zweethandjes direct naar buiten gerend, dan weet ik zeker dat ik eenmaal buiten of thuis aangekomen een dikke paniekaanval had gehad. Zie je het verschil? De angst wordt alleen maar erger door er naar te luisteren.
Alle vluchtwegen werken niet en zullen het dus alleen maar erger maken. De enige oplossing is de angst zien voor wat het is, en langzaam maar zeker weer zaken gaan doen waar je bang voor bent en alle zekerheidjes en korte termijn oplossingen langzaam maar zeker uitbannen.
En ben eerlijk tegen jezelf. Zitten je hier in dit topic niet gewoon wéér je problemen aan jezelf te bevestigen en de slachtofferrol in te nemen? En als je naar de psycholoog gaat? En als je een pil slikt, of alcohol drinkt om de symptomen te onderdrukken? Of als je situaties mijdt en je daardoor opgelucht voelt?
De waarheid is hard. Maar iedereen met irreële angsten, compulsieve handelingen of paniekaanvallen heeft het er (onbewust) zelf naar gemaakt. Daar zullen vast excuses voor zijn, zoals dat het al in je kindertijd gebeurde, dat het in je genen zit, dat je vroeger gepest of erger bent geweest, vast wel. Maar alleen jij zelf kunt dit oplossen door de angst uit te dagen en alles af te leren wat je jezelf hebt aangepraat. Niet door de angst, net zoals altijd, te blijven verbloemen of van zijn gelijk bevestigen.
Als iemand er over wilt praten, dan ben ik bereikbaar op PM
Maar dan zullen we wel hard en eerlijk tegenover onszelf moeten zijn. Geen concessies en geen zielig gedoe mee. Dat hebben we al te lang gedaan.
Ik zou het allerminst als -de gulden oplossing- voor watdanook zien, maar ik weet wel dat er een reden is waarom ik altijd al de neiging had om later (soms zelfs jaren later) plekken waar ik pijn ervaren had, weer op te zoeken.
De plek waar ik als kind door een ander groepje kinderen in elkaar was geslagen, m'n oude woonhuizen, de plek waar ik door een groep hangjongeren gedwongen werd zand te eten, de plekken waar ik mijn eenzaamheid opzocht, de plek van de Bijlmerramp, mijn oude school waar ik gepest ben, de oude stamkroeg van m'n vader, de plek waar ik m'n 1e vriendin leerde kennen, de plekken waar ik heftige (niet per se negatieve, maar heftige) dingen heb meegemaakt die bleven hangen.
Ik heb zelfs later complete routes opnieuw bewandeld die te maken hadden met dingen die ik daarvoor meegemaakt had, opdat ik dat gevoel weer even terug zou krijgen (maar dan zonder zeg maar het gevaar, ik had alle tijd om even ergens stil te blijven staan). Ik maak er zelfs een klein beetje een ritueel van. Ik heb ook altijd de neiging gehad om na x jaar mensen met wie ik geen contact meer had, weer op te zoeken (meestal exen), door gewoon met een brok in m'n keel het huis op te zoeken...en dan aanbellen!!!
en yolo dan maar 
.maar ik deed 't wel en ik deed dit als kind al. Ik had toen al altijd het gevoel alsof ik het gewoon -moest- doen. Misschien omdat ik dan ook ervoer in een andere setting en het gevoel daarmee veranderde. Ik had nooit een idee -waarom- ik dit deed, behalve dan omdat ik dat ene gevoel had wat me zei dat ik dit moest doen. Soms zelfs op het niveautje van dat ik gewoon even boodschappen ga halen, dan onderweg dat gevoel krijg en vervolgens bleef ik 5+ uur weg en liep ik letterlijk achter dat gevoel aan. het was erg melancholisch maar ergens ook heel erg....sereen.
Ik weet pas sinds vorig jaar dat dit iets met traumaverwerking te maken heeft (iets met exposure) en dat mensen op deze manier simpelweg dingen wegzetten (die niet per definitie trauma's hoeven te zijn, het is voor mij meer dat ik iets gewoon wil afsluiten, achter me laten, uit m'n hoofd willen kunnen zetten als acuut iets zodat het als herinnering meer kans krijgt te verstoffen en ruimte te maken voor nieuwe dingen. Zoiets).
Zelf zou ik niet aanraden dat boek te lezen, tenzij je een boekenwurm bent. Ik denk dat ik (alhoewel ik meer aanleg heb voor de theoretische kant van dingen) altijd al meer een doener ben geweest.
Zo, wat een heftige dingen heb je meegemaakt zeg. Heel moedig van je om in ieder geval niet dingen te ontlopen en plekken gewoon weer op te zoeken.quote:
[..]
Wat je hier beschrijft, herken ik ergens wel en ik "denk" dat er wel een kern van waarheid in zit.
Ik zou het allerminst als -de gulden oplossing- voor watdanook zien, maar ik weet wel dat er een reden is waarom ik altijd al de neiging had om later (soms zelfs jaren later) plekken waar ik pijn ervaren had, weer op te zoeken.
De plek waar ik als kind door een ander groepje kinderen in elkaar was geslagen, m'n oude woonhuizen, de plek waar ik door een groep hangjongeren gedwongen werd zand te eten, de plekken waar ik mijn eenzaamheid opzocht, de plek van de Bijlmerramp, mijn oude school waar ik gepest ben, de oude stamkroeg van m'n vader, de plek waar ik m'n 1e vriendin leerde kennen, de plekken waar ik heftige (niet per se negatieve, maar heftige) dingen heb meegemaakt die bleven hangen.
Ik heb zelfs later complete routes opnieuw bewandeld die te maken hadden met dingen die ik daarvoor meegemaakt had, opdat ik dat gevoel weer even terug zou krijgen (maar dan zonder zeg maar het gevaar, ik had alle tijd om even ergens stil te blijven staan). Ik maak er zelfs een klein beetje een ritueel van. Ik heb ook altijd de neiging gehad om na x jaar mensen met wie ik geen contact meer had, weer op te zoeken (meestal exen), door gewoon met een brok in m'n keel het huis op te zoeken...en dan aanbellen!!!
maar ik deed 't wel en ik deed dit als kind al. Ik had toen al altijd het gevoel alsof ik het gewoon -moest- doen. Misschien omdat ik dan ook ervoer in een andere setting en het gevoel daarmee veranderde. Ik had nooit een idee -waarom- ik dit deed, behalve dan omdat ik dat ene gevoel had wat me zei dat ik dit moest doen. Soms zelfs op het niveautje van dat ik gewoon even boodschappen ga halen, dan onderweg dat gevoel krijg en vervolgens bleef ik 5+ uur weg en liep ik letterlijk achter dat gevoel aan. het was erg melancholisch maar ergens ook heel erg....sereen.
Ik weet pas sinds vorig jaar dat dit iets met traumaverwerking te maken heeft (iets met exposure) en dat mensen op deze manier simpelweg dingen wegzetten (die niet per definitie trauma's hoeven te zijn, het is voor mij meer dat ik iets gewoon wil afsluiten, achter me laten, uit m'n hoofd willen kunnen zetten als acuut iets zodat het als herinnering meer kans krijgt te verstoffen en ruimte te maken voor nieuwe dingen. Zoiets).
Zelf zou ik niet aanraden dat boek te lezen, tenzij je een boekenwurm bent. Ik denk dat ik (alhoewel ik meer aanleg heb voor de theoretische kant van dingen) altijd al meer een doener ben geweest.
Dat is inderdaad eigenlijk een van de 'pilaren' van de Linden Method.
Overigens hoef je geen boekenwurm te zijn voor het boek. Je zou eventueel alle uitleg en het persoonlijke levensverhaal de heer Linden kunnen overslaan. Het is to the point en binnen een aantal pagina's heb je al strekking van het verhaal plus de 9 pilaren van de methode voor je kiezen gekregen. Het is meer een veredelde 'to-do' list eigenlijk.
Nou ja, kijk maar wat je er mee doet. Je bent in ieder geval van jezelf al iemand die nare situaties niet uit de weg gaat en daarmee heb je al veel gewonnen denk ik.
Mensen die dat wel doen, die komen vaak met de jaren in een veel vervelendere situatie te zitten. Succes man.
Als er iets is wat ik wel heb, dan is het wel lefquote:
[..]
Zo, wat een heftige dingen heb je meegemaakt zeg. Heel moedig van je om in ieder geval niet dingen te ontlopen en plekken gewoon weer op te zoeken.
Dat is inderdaad eigenlijk een van de 'pilaren' van de Linden Method.
Overigens hoef je geen boekenwurm te zijn voor het boek. Je zou eventueel alle uitleg en het persoonlijke levensverhaal de heer Linden kunnen overslaan. Het is to the point en binnen een aantal pagina's heb je al strekking van het verhaal plus de 9 pilaren van de methode voor je kiezen gekregen. Het is meer een veredelde 'to-do' list eigenlijk.
Nou ja, kijk maar wat je er mee doet. Je bent in ieder geval van jezelf al iemand die nare situaties niet uit de weg gaat en daarmee heb je al veel gewonnen denk ik.
Mensen die dat wel doen, die komen vaak met de jaren in een veel vervelendere situatie te zitten. Succes man.
. Maar reken maar van yes dat ik die angst echt wel voel hoor 
...... ik mag mij hier dan ook 'officieel' melden... Althans nog geen concrete diagnose maar de huisarts vond het toch wel een goed idee om na 2,5 jaar en 2 mislukte pogingen bij 2 psychologen mij toch maar door te verwijzen naar de wat specialistische zorg. Ik heb geen idee wat ik moet posten eigenlijk maar het voelt gewoon goed dat er een plek is waar ik wel mijn ei kwijt zou kunnen.Doen! Hier je hart luchten mag altijdquote:
Hiephoi
Een-soort-van-welkom, dan maar.
Via de verzekeraar heb ik een instantie gevonden die maar 3 weken wachttijd heeft en daar bwn ik nu aangemeld. Ik wacht nu op t maken van een afspraak voor de intake. Ik hoop dat ze mij helpen kunnen.
Eergisteren ben ik nogal geschrokken bij de huisarts (toen ik er was voor doorverwijzing). Mijn huisarts was onbedoeld zo subtiel als een moker op een appeltaart. In t gesprek vraagt de huisarts wat ze mee mag sturen naar de ggz instelling over eerdere behandeling. Is aan t zoeken en zegt van 'Ja en eh, en je borderline dan?' ik echt van wtf?!?!? Hoe kom je daarbij?
Ik wist me nog wel te herinneren dat dat een 7 jaar geleden op mijn verzoek onderzocht is en daar (godzijdank) uit kwam dat ik dat niet heb. Dus ik vertel dat, en de huisarts liet me toen lezen wat die instelling destijds heeft teruggekoppeld aan de huisarts. In de terugkoppeling stond dat het onderzoeksresultaat mogelijk wijst op een borderline persoonlijkheidsorganisatie.
Niet heel tof dat de huisarts zich net daar vergist. Mij is het destijds wat anders uitgelegd, alsin, niet met die term. Thuis maar opgezocht wat het allemaal betekent en ook al ben ik blij dat het wat anders is dan borderline is dit ook niet echt mals. Ergens ook heel jammer dat destijds niet is doorgepakt, maar t kan ook goed zijn dat ik daar toen helemaal niet voor open stond.
Nu maar even verdrietig want na zoiets over mezelf gelezen te hebben maakt dat ik me klein en stuk voel. Ik heb wel gezocht maar kon eigenlijk niet vinden of het te behandelen is of dat het iets is waar ik mee moet leren leven. Dat zou ik nou wel graag willen weten, als t behandelbaar is geeft t me hoop dat ik de problemen met mezelf kan oplossen en dat kan ik nu wel gebruiken.
Dank je.quote:
[..]
Doen! Hier je hart luchten mag altijd
Een-soort-van-welkom, dan maar.
Het is ook wel kenmerkend voor mij. Weten dat je een probleem hebt maar geen benul hebben wat je er aan kan doen. Ik zou zo 10 dingen kunnen verzinnen waardoor ik meer rust in mijn hoofd zou hebben en wat actiever kan zijn, maar hallo angsten die vanalles in je hoofd proppen waardoor je er uiteindelijk maar voor kiest om jezelf binnen op te sluiten. Ik ben nog blij dat ik mij heb weten te weerhouden van het online bestellen van boodschappen maar zelfs tegen zo'n klein iets kijk ik al op. Allereerst:quote:
Weer n weekje later. Ik post n beetje wisselvallig omdat ik de laatste weken nogal veel in mn schulp zit. Maar ik lees wel mee en wens de andere posters hier t beste.
Via de verzekeraar heb ik een instantie gevonden die maar 3 weken wachttijd heeft en daar bwn ik nu aangemeld. Ik wacht nu op t maken van een afspraak voor de intake. Ik hoop dat ze mij helpen kunnen.
Eergisteren ben ik nogal geschrokken bij de huisarts (toen ik er was voor doorverwijzing). Mijn huisarts was onbedoeld zo subtiel als een moker op een appeltaart. In t gesprek vraagt de huisarts wat ze mee mag sturen naar de ggz instelling over eerdere behandeling. Is aan t zoeken en zegt van 'Ja en eh, en je borderline dan?' ik echt van wtf?!?!? Hoe kom je daarbij?
Ik wist me nog wel te herinneren dat dat een 7 jaar geleden op mijn verzoek onderzocht is en daar (godzijdank) uit kwam dat ik dat niet heb. Dus ik vertel dat, en de huisarts liet me toen lezen wat die instelling destijds heeft teruggekoppeld aan de huisarts. In de terugkoppeling stond dat het onderzoeksresultaat mogelijk wijst op een borderline persoonlijkheidsorganisatie.
Niet heel tof dat de huisarts zich net daar vergist. Mij is het destijds wat anders uitgelegd, alsin, niet met die term. Thuis maar opgezocht wat het allemaal betekent en ook al ben ik blij dat het wat anders is dan borderline is dit ook niet echt mals. Ergens ook heel jammer dat destijds niet is doorgepakt, maar t kan ook goed zijn dat ik daar toen helemaal niet voor open stond.
Nu maar even verdrietig want na zoiets over mezelf gelezen te hebben maakt dat ik me klein en stuk voel. Ik heb wel gezocht maar kon eigenlijk niet vinden of het te behandelen is of dat het iets is waar ik mee moet leren leven. Dat zou ik nou wel graag willen weten, als t behandelbaar is geeft t me hoop dat ik de problemen met mezelf kan oplossen en dat kan ik nu wel gebruiken.
Ik neem aan dat er altijd wel iets is wat helpt toch? Of ben ik nu heel naïef? Het valt mij sowieso op dat zowel mijn huisarts als psychologen maar met moeite zeggen wat zij nu denken dat er speelt, als ik jou bericht zo lees komt dat dus vaker voor. Erg jammer.
Die wachttijden zijn ook zeer aangenaam ja (not). Eind juni heb ik pas mijn telefonische insteek en dan is het nog maar afwachten hoe lang het daarna gaat duren. Hopelijk kan ik wel door blijven werken want ik merk nu ook al dat het daar ook met moeite gaat en ik niet weer thuis kom te zitten.
Ik hoop het wel. Ik loop al zo lang tegen dingen aan en ik heb al veel geprobeerd om mijn leven op orde te krijgen. Meestal helpt t wel iets hoor, maar ik heb nog wel veel liggen. Ik weet niet of het opzet is geweest, ik denk dat ik destijds er toch niet echt voor open stond om zoiets te horen. Maar dat is achteraf praten, kan ik nu niks meer aan doen.quote:
[..]
Dank je.
[..]
Allereerst:
Ik neem aan dat er altijd wel iets is wat helpt toch? Of ben ik nu heel naïef? Het valt mij sowieso op dat zowel mijn huisarts als psychologen maar met moeite zeggen wat zij nu denken dat er speelt, als ik jou bericht zo lees komt dat dus vaker voor. Erg jammer.
Die wachttijden zijn ook zeer aangenaam ja (not). Eind juni heb ik pas mijn telefonische insteek en dan is het nog maar afwachten hoe lang het daarna gaat duren. Hopelijk kan ik wel door blijven werken want ik merk nu ook al dat het daar ook met moeite gaat en ik niet weer thuis kom te zitten.
Dan ben je ook nog wel even zoet ja. Heb je voor de tussenperiode wel iets om je op de been te houden? En weet men ervan op je werk? Krijg je daar ook wat steun?
Hopelijk ga je toch wat vinden wat gaat helpen. Als je er zo lang al mee bezig bent mag dat ook wel.quote:
[..]
Ik hoop het wel. Ik loop al zo lang tegen dingen aan en ik heb al veel geprobeerd om mijn leven op orde te krijgen. Meestal helpt t wel iets hoor, maar ik heb nog wel veel liggen. Ik weet niet of het opzet is geweest, ik denk dat ik destijds er toch niet echt voor open stond om zoiets te horen. Maar dat is achteraf praten, kan ik nu niks meer aan doen.
Dan ben je ook nog wel even zoet ja. Heb je voor de tussenperiode wel iets om je op de been te houden? En weet men ervan op je werk? Krijg je daar ook wat steun?
Huisarts raadde aan om in de tussentijd in ieder geval ook met de POH-GGZ te gaan praten om alvast je ei kwijt te kunnen en feedback te krijgen. Dat scheelt al iets maar is geen oplossing. Er zit bij mij onbewust veel oud zeer wat op de meest gekke manieren naar boven is gekomen.
Op mijn werk weten ze het niet, het is nog steeds een soort van taboe. Wel ben ik vorig jaar ook thuis komen te zitten doordat ik zo gestrest en overspannen raakte van nieuwe dingen op werk, mijn eigen leven en situatie binnen mijn familie. Ik hoop dat het dit jaar niet het geval gaat zijn.
Het stomme is dat ik op sommige momenten zelfs de gedachte heb dat ik misschien maar ontslag moet nemen, scheelt weer een stressfactor. Maar een inkomen hebben is ook wel zo makkelijk.
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?
SPOILERmijn man heeft gisteravond een vrij goede poging gedaan tot het doorsnijden van zijn pols en word morgen opgenomen voor minimaal 1 week. Hij ligt nu nog in het ziekenhuis want ze hebben zijn ader op de OK moeten fixen.
Veel sterkte.
Eigen ervaring: op de ene afdeling sliepen we met meerdere mensen op 1 kamer, daar mocht je wel even je plekje laten zien als je kamergenoten daar akkoord mee waren. Maar verder moest je met je visite buiten de afdeling afspreken (er was een restaurant waar je kon zitten, we liepen ook wel eens het dorp in).
Was echt behandelafdeling, daar hadden we ook de hele dag programma en alleen 's avonds en weekend (als je op afdeling bleef) tijd voor visite.
Andere afdeling eigen kamer, daar mocht je wel visite op je kamer, maar kon je ook in het restaurant van het ziekenhuis. Minder druk programma, daar was het allemaal wat losser en had je meer ruimte om ook overdag af te spreken als je geen programma had.
Erg afhankelijk denk ik van het soort afdeling, dus ik zou het vragen bij de betreffende afdeling.
Sterkte
Ik ben meerdere keren opgenomen geweest.quote:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?SPOILERmijn man heeft gisteravond een vrij goede poging gedaan tot het doorsnijden van zijn pols en word morgen opgenomen voor minimaal 1 week. Hij ligt nu nog in het ziekenhuis want ze hebben zijn ader op de OK moeten fixen.
Wat wel en niet mag hangt af van de situatie van degene die wordt opgenomen en verschilt ook per kliniek. Dus ik zal vertellen wat ik heb ervaren maar kan niet garanderen dat het ook zo werkt in de kliniek waar je man terecht komt.
Vaak (in elk geval bij suïcidaliteit) moet je alles wat gevaarlijk kan zijn, zoals schoenveters, kabels (van bijv. mobiel/laptop), scheermesjes, scharen, giftige vloeistoffen etc. inleveren, maar het kan zijn dat je dat in de loop van de opname weer terugkrijgt als ze je vertrouwen.
De meeste klinieken hebben bezoektijden denk ik, bijvoorbeeld in de ochtend, middag en avond een paar uur en dan mag in principe iedereen komen (tenzij de patiënt dat niet wil). Ik meen me te herinneren dat er een maximum van drie bezoekers tegelijk is. Sommige verpleegkundigen zijn wel flexibel met dit soort regels.
Het bezoek kan in de woonkamer zitten, in de eigen kamer van de patiënt of in een speciale bezoekruimte (bijvoorbeeld als je kinderen meeneemt - die willen ze liever niet in de gemeenschappelijke ruimtes).
Ik ben ook in een kliniek geweest waar geen bezoektijden waren, daar mocht men de hele dag door bezoek ontvangen.
In het begin is er een opnamegesprek, daar willen ze altijd familie bij hebben en dan wordt besproken wat er gaat gebeuren. Familie betrekken bij de behandeling is een belangrijk uitgangspunt van de GGZ.
Hoeveel vrijheid je hebt hangt af van de persoonlijke situatie. Op een gesloten afdeling kan het bijvoorbeeld zijn dat je in het begin helemaal niet naar buiten mag (alleen in de tuin), later alleen met begeleiding van hulpverleners en uiteindelijk ook met bezoek en alleen. Maar het kan ook zijn dat je tijdens de gehele opname geen vrijheden hebt of vanaf het begin al onder begeleiding naar buiten mag. Of je bent op een open afdeling en mag naar buiten wanneer je wilt.
Er zijn altijd georganiseerde (groeps)activiteiten, maar je bent niet verplicht daaraan mee te doen en vaak word je er niet eens over geïnformeerd.
Je krijgt altijd een boekje waar dit soort regels en mogelijkheden in staan op je kamer. Betrokkenen krijgen dat waarschijnlijk ook wel en er wordt natuurlijk het een en ander uitgelegd tijdens de gesprekken.
Ik wens jou en je man veel sterkte
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 30-05-2017 21:52:00 ]
Oh jeetje wat heftigquote:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?SPOILERmijn man heeft gisteravond een vrij goede poging gedaan tot het doorsnijden van zijn pols en word morgen opgenomen voor minimaal 1 week. Hij ligt nu nog in het ziekenhuis want ze hebben zijn ader op de OK moeten fixen.
en jullie hebben ook 2 jonge kinderen toch? Krijg jij ook wel steun uit je omgeving? Sterkte in ieder geval..klopt, een dochtertje van bijna 3 en een zoon van 7mnd.quote:
[..]
Oh jeetje wat heftig
Gelukkig veel hulp en ondersteuning van familie vrienden en buren.
Sterkte.quote:
[..]
klopt, een dochtertje van bijna 3 en een zoon van 7mnd.
Gelukkig veel hulp en ondersteuning van familie vrienden en buren.
Het enige wat ik kan vertellen over een (ander soort) GGZ instelling.
Het geeft rust, ook voor de achterblijvers thuis.
Mijn vader is heel vaak opgenomen geweest (tot zijn dood in '99). De verschillende ziekenhuizen en afdelingen zijn écht verschillend. Sommige plekken zijn (zoals boven gezegd werd) heel erg gesloten, sommige plekken zijn half-open..
Veel sterkte in ieder geval!
GM, ik schrik ervan zeg. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik wil je altijd helpen (met praktische dingen)!quote:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?SPOILERmijn man heeft gisteravond een vrij goede poging gedaan tot het doorsnijden van zijn pols en word morgen opgenomen voor minimaal 1 week. Hij ligt nu nog in het ziekenhuis want ze hebben zijn ader op de OK moeten fixen.
quote:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?SPOILERmijn man heeft gisteravond een vrij goede poging gedaan tot het doorsnijden van zijn pols en word morgen opgenomen voor minimaal 1 week. Hij ligt nu nog in het ziekenhuis want ze hebben zijn ader op de OK moeten fixen.
SPOILERMisschien is het een goed idee om te vragen naar een systeemtherapeut want je hebt kans dat er anders enkel naar jouw man gekeken wordt en de rest niet meegenomen wordt.
Dat lijkt me in jullie situatie als je eigenlijk wil scheiden, kleine kinderen, jouw gezondheid, wel wenselijk. Laat niet aan jezelf voorbij gaan. Sterkte.
Ik probeer nog een paar laatste dingen, maar als dit ook niet werkt dan stap ik dit jaar maar over m'n trots heen en maak ik een afspraak bij de seksuoloog. Wat is naar hulpverlening stappen toch altijd weer een moeilijke stap.
[ Bericht 100% gewijzigd door Achterhoker op 04-06-2017 09:04:46 ]
PS: als ik verkeerd zit met mijn vraag, please do tell
Ik denk dat je wel goed zit hoorquote:
Oké, er zijn vermoedens van een manische depressie bij mijn persoon. Mijn vraag is: medicijnen, ja of nee? Ik ben de medicijnen aan het weigeren omdat ik denk dat het vrij goed met me gaat, maar dat is natuurlijk tegelijkertijd één van de kenmerken van een manische depressie (hoogmoed, etc.). Ik denk zelf dat bijvoorbeeld een forum, maar ook vrienden, mijn manie in toom kunnen houden. (sterker: ik denk dat de geschiedenis heeft uitgewezen dat een forum mij al eerder uit een dergelijke nare periode heeft getrokken)
PS: als ik verkeerd zit met mijn vraag, please do tell
De vraag wat je medicatie betreft (en sorry voor deze inkopper)....je moet het uiteindelijk zelf weten.
Je kunt idd steun hebben aan fora
Mijn ervaring is echter dat ik vorig jaar ook steun zocht op fok en vooral nog dieper de put in werd getrapt, wat uiteindelijk ertoe had bijgedragen dat ik m'n zwaarste periode/moment in 11 jaar had (die godzijdank ook niet zo lang duurde, puur en alleen maar omdat ik zoveel ervaring achter de kiezen heb. Wel heb ik zelfs nu nog steeds last van de gevolgen van het verder de put in trappen).
Dus mijn ervaring is om niet teveel op dit forum te vertrouwen, sorry zeggen kunnen ze hier niet (ze doen of hun neus bloedt)., dus wees daarop alert
Hun eigen fouten inzien, erkennen en daarvan leren kunnen ze trouwens al helemaal niet. Laat staan dat ze de jou toegebrachte schade proberen te repareren.
Wat je manische episodes betreft...heb je zeg maar "objectieve" graadmeters waaraan je zou kunnen zien dat je mogelijk een manische periode meemaakt? Hoevaak heb je tot nu toe al zo'n periode meegemaakt? Naarmate je dit vaker meemaakt, zal je er (als 't goed is) ook steeds beter in worden deze periodes te herkennen.
FOK! heeft mij uit mijn eerdere suïcidale neigingen gered. Ik ben groot geworden op het internet, dus daarom ook dat ik het hier vraag. No offence, maar aan dit antwoord heb ik helegaar niets!quote:
[..]
Ik denk dat je wel goed zit hoor
De vraag wat je medicatie betreft (en sorry voor deze inkopper)....je moet het uiteindelijk zelf weten.
Je kunt idd steun hebben aan fora
Mijn ervaring is echter dat ik vorig jaar ook steun zocht op fok en vooral nog dieper de put in werd getrapt, wat uiteindelijk ertoe had bijgedragen dat ik m'n zwaarste periode/moment in 11 jaar had (die godzijdank ook niet zo lang duurde, puur en alleen maar omdat ik zoveel ervaring achter de kiezen heb. Wel heb ik zelfs nu nog steeds last van de gevolgen van het verder de put in trappen).
Dus mijn ervaring is om niet teveel op dit forum te vertrouwen, sorry zeggen kunnen ze hier niet (ze doen of hun neus bloedt)., dus wees daarop alert
Hun eigen fouten inzien, erkennen en daarvan leren kunnen ze trouwens al helemaal niet. Laat staan dat ze de jou toegebrachte schade proberen te repareren.
Wat je manische episodes betreft...heb je zeg maar "objectieve" graadmeters waaraan je zou kunnen zien dat je mogelijk een manische periode meemaakt? Hoevaak heb je tot nu toe al zo'n periode meegemaakt? Naarmate je dit vaker meemaakt, zal je er (als 't goed is) ook steeds beter in worden deze periodes te herkennen.
't hoeft natuurlijk niet bij maar 1 post te blijven.quote:Op zondag 4 juni 2017 08:14 schreef De_Nater het volgende:
[..]
FOK! heeft mij uit mijn eerdere suïcidale neigingen gered. Ik ben groot geworden op het internet, dus daarom ook dat ik het hier vraag. No offence, maar aan dit antwoord heb ik helegaar niets!
Fijn dat het voor jou in het verleden wel gewerkt heeft, ik kreeg een dolkstoot in de rug en ben daardoor juist suïcidaal(er) geworden (vertel me je geheimen
).Maar als je er niks aan hebt, wat is je vraag dan? Je zit in elk geval in dit topic wel goed (zoals ik al zei).
Je specifieke vraag wat je medicatie betreft...ik heb geleerd dat wanneer ik juist door bepaalde problematiek het zelfinzicht ontbeer die ik juist nodig heb om m'n specifieke netelige situaties teniet te doen, ik daarvoor objectieve meetmethodes nodig heb. 1 manier -kan- zijn om een vertrouweling te hebben die je goed kent.
Ik ben zéér koppig, dus ik vond 3FM leuk, ben het 3FM topic binnen gegaan en bleef daar mijn dingen zeggen en op een gegeven moment werd ik gezien. De rest is geschiedenisquote:
[..]
't hoeft natuurlijk niet bij maar 1 post te blijven.
Fijn dat het voor jou in het verleden wel gewerkt heeft, ik kreeg een dolkstoot in de rug en ben daardoor juist suïcidaal(er) geworden (vertel me je geheimen
Nuja, mijn psychiater wil heel graag dat ik een bepaald medicijn slik (geen idee meer welke precies) en het weigeren van medicijnen is redelijk taboe hier, want 'niet normaal'. Ik denk dat wanneer ik een medicijn neem, ik mijn brein op een lager pitje zet, terwijl ik juist productief wil zijn.quote:Maar als je er niks aan hebt, wat is je vraag dan? Je zit in elk geval in dit topic wel goed (zoals ik al zei).
Je vraag wat medicatie betreft...ik heb geleerd dat wanneer ik juist door bepaalde problematiek het zelfinzicht ontbeer die ik juist nodig heb om m'n specifieke netelige situaties teniet te doen, ik daarvoor objectieve meetmethodes nodig heb. 1 manier -kan- zijn om een vertrouweling te hebben die je goed kent.
Meer achtergrond: https://www.facebook.com/DeNater-is-gek-1557526310947462/
DM als je geïnteresseerd bent waar ik precies zit.
Dan heb je -iets- toch beter gedaan dan ik.quote:
[..]
Ik ben zéér koppig, dus ik vond 3FM leuk, ben het 3FM topic binnen gegaan en bleef daar mijn dingen zeggen en op een gegeven moment werd ik gezien. De rest is geschiedenis
Ik ben eigenlijk vooral zeer koppig als het gaat om het niet accepteren van hulp waarvan ik weet dat het toch niet helpend is, maar dat was blijkbaar hier 'niet normaal' en ik werd als vanallesennogwat weggezet, met name nota bene door een kloon van een ondankbare vaste user uit deze reeks. Ik snap ook serieus niet dat wanneer iemand 99x iets tegen me zegt wat niet klopt en ik het niet blind aanneem, ik het bij de 100e keer ineens wel zou moeten aannemen ofzo. Maar blijkbaar werkt voor veel mensen herhaling wel overtuigender dan nul.
Ik ken je als user eerlijk gezegd niet, mijn excuus
Psychiaters krijgen misschien soms wat extra centjes als ze meer pillen voorschrijven. Ze zijn niet 100% onafhankelijk. Ik neem mijn medicatie onverplicht, maar er werd wel flinke psychische druk gezet op het wel nemen van medicatie.quote:[..]
Nuja, mijn psychiater wil heel graag dat ik een bepaald medicijn slik (geen idee meer welke precies) en het weigeren van medicijnen is redelijk taboe hier, want 'niet normaal'. Ik denk dat wanneer ik een medicijn neem, ik mijn brein op een lager pitje zet, terwijl ik juist productief wil zijn.
Meer achtergrond: https://www.facebook.com/DeNater-is-gek-1557526310947462/
DM als je geïnteresseerd bent waar ik precies zit.
je mag me wel DMen als je me wilt mededelen waar je precies zit. Ik denk dat dit voor mij persoonlijk niet heel relevant is, daar ik niet verwacht op korte termijn te gaan verkassen naar daar waar je nu zit
Ik ben hier pas net weer na een hiatus van grofweg 4 jaar. (omdat ik dus een manie heb)quote:
[..]
Dan heb je -iets- toch beter gedaan dan ik.
Ik ben eigenlijk vooral zeer koppig als het gaat om het niet accepteren van hulp waarvan ik weet dat het toch niet helpend is, maar dat was blijkbaar hier 'niet normaal' en ik werd als vanallesennogwat weggezet, met name nota bene door een kloon van een ondankbare vaste user uit deze reeks. Ik snap ook serieus niet dat wanneer iemand 99x iets tegen me zegt wat niet klopt en ik het niet blind aanneem, ik het bij de 100e keer ineens wel zou moeten aannemen ofzo. Maar blijkbaar werkt voor veel mensen herhaling wel overtuigender dan nul.
Ik ken je als user eerlijk gezegd niet, mijn excuus
Hmm, kijk, dit zijn de interessante gegevens: bron?quote:[..]
Psychiaters krijgen misschien soms wat extra centjes als ze meer pillen voorschrijven. Ze zijn niet 100% onafhankelijk. Ik neem mijn medicatie onverplicht, maar er werd wel flinke psychische druk gezet op het wel nemen van medicatie.
quote:je mag me wel DMen als je me wilt mededelen waar je precies zit. Ik denk dat dit voor mij persoonlijk niet heel relevant is, daar ik niet verwacht op korte termijn te gaan verkassen naar daar waar je nu zit
Pas als je de voor- en nadelen op een rijtje hebt gezet kun je een beslissing nemen.
De huisarts heeft imo helemaal niet genoeg kennis/ervaring met dergelijke medicatie.quote:
Als je twijfelt over medicatie dan kan je het beste advies vragen bij je huisarts over de voor- en nadelen. De huisarts krijgt geen extra vergoeding daarvoor
Pas als je de voor- en nadelen op een rijtje hebt gezet kun je een beslissing nemen.
Oh, maar de huisarts is overtuigd van de voordelen, dus dat wordt lastig.quote:
Als je twijfelt over medicatie dan kan je het beste advies vragen bij je huisarts over de voor- en nadelen. De huisarts krijgt geen extra vergoeding daarvoor
Pas als je de voor- en nadelen op een rijtje hebt gezet kun je een beslissing nemen.
Vind je? Die van mij wel (alleen ging dat over anti-depressiva). De controle deed zij ook om de hoogte vast te stellen.quote:
[..]
De huisarts heeft imo helemaal niet genoeg kennis/ervaring met dergelijke medicatie.
Maar ik heb t niet gedaan overigens
Je kan het ook met de apotheker bespreken maar die zijn wat geldbeluster dus of dat nu een objectief gesprek wordt betwijfeln ik.,
Ik zit trouwens al in een gesloten inrichting heh, gedwongen opname, dus genoeg hulpverleners hier die ervoor al heel lang hebben gestudeerd.quote:
[..]
Vind je? Die van mij wel (alleen ging dat over anti-depressiva). De controle deed zij ook om de hoogte vast te stellen.
Maar ik heb t niet gedaan overigens
Je kan het ook met de apotheker bespreken maar die zijn wat geldbeluster dus of dat nu een objectief gesprek wordt betwijfeln ik.,
Ahhh! Vandaar dat ik je username niet herkendequote:
[..]
Ik ben hier pas net weer na een hiatus van grofweg 4 jaar. (omdat ik dus een manie heb)
Die heb ik niet. Is meer van horen zeggen (ervaringsverhalen van een aantal anderen die ikzelf als "geloofwaardiger dan de meeste anderen" inschaalde), bewijzen heb ik hier dus niet van.quote:[..]
Hmm, kijk, dit zijn de interessante gegevens: bron?
Misschien even google doen?
quote:[..]
Er is niks mis met het overtuigd zijn van bepaalde voordelen (of nadelen)....zolang het maar kloptquote:Op zondag 4 juni 2017 09:12 schreef De_Nater het volgende:
[..]
Oh, maar de huisarts is overtuigd van de voordelen, dus dat wordt lastig.
Oké, nouja, die 'geloofwaardiger dan de meeste anderen' geven conflicterende boodschappen. De ene zegt dat medicatie je dik maakt, je er sloom van wordt en het echt niet goed is voor je brein, de ander zegt dat medicatie echt een absolute must is omdat je anders domme dingen gaat doen...quote:
[..]
Ahhh! Vandaar dat ik je username niet herkende
[..]
Die heb ik niet. Is meer van horen zeggen (ervaringsverhalen van een aantal anderen die ikzelf als "geloofwaardiger dan de meeste anderen" inschaalde), bewijzen heb ik hier dus niet van.
Misschien even google doen?
quote:[..]
[ afbeelding ]
[..]
Er is niks mis met het overtuigd zijn van bepaalde voordelen (of nadelen)....zolang het maar klopt
Mijn psychiater is absoluut niet te spreken over wat twee van mijn vorige huisartsen gedaan hebben qua medicatie.quote:
[..]
Vind je? Die van mij wel (alleen ging dat over anti-depressiva). De controle deed zij ook om de hoogte vast te stellen.
Maar ik heb t niet gedaan overigens
Je kan het ook met de apotheker bespreken maar die zijn wat geldbeluster dus of dat nu een objectief gesprek wordt betwijfeln ik.,
En ik zelf eigenlijk ook niet. Ik zou dan eerder een echte second opinion fixen als je serieuze vraagtekens hebt.
Ik ben al bezig met een 100e opinie en het wordt maar niet duidelijkquote:
[..]
Mijn psychiater is absoluut niet te spreken over wat twee van mijn vorige huisartsen gedaan hebben qua medicatie.
Ik zou dan eerder een echte second opinion fixen als je serieuze vraagtekens hebt.
Als die medicijnen uit de natuur zo goed zouden helpen had je dan gezeten waar je nu was?quote:
[..]
Ik ben al bezig met een 100e opinie en het wordt maar niet duidelijk
Ik ben even terug gaan lezen. Denk dat we beter niet verder in discussie kunnen gaan.Wordt het niet duidelijk of zeggen ze niet wat je zou willen horen?quote:
[..]
Ik ben al bezig met een 100e opinie en het wordt maar niet duidelijk
In hoeverre ben je in staat om te functioneren zoals het nu gaat? Ik denk dat je niet voor niks opgenomen bent... als het goed zou gaan dan was dat niet nodig (lijkt mij)
En in hoeverre ben je in staat om nu realistisch te oordelen...?
Heb je eerder al eens medicatie geprobeerd? En wat was je ervaring daarmee?
Begrijp me niet verkeerd ik ben absoluut voorstander van niet klakkeloos alles aannemen en je eigen verstand blijven gebruiken.
En als het lukt zonder medicatie dan is dat super, maar soms kan het ook net het steuntje in je rug zijn dat zorgt dat het beter gaat.
Ik zou denk ik in jouw plaats willen weten wat ze verwachten dat de medicatie gaat doen, wat de bijwerkingen zijn. Of de verwachting is dat je het tijdelijk kan gebruiken of dat het dan eerder voor altijd zou zijn?
En stel nou dat je bijvoorbeeld diabetes zou hebben, zou je dan op dezelfde manier tegen medicatie aankijken?
Geen eigen ervaring met manische depressiviteit zelf.
Wel een kennisje van me die ontzettend lang al op zoek is naar de juiste medicatie.
Lijkt me trouwens ook wel heel lastig bij manisch depressief. Het een of het ander bestrijden lijkt me niet het meest ingewikkeld, maar je moet niet doorschieten naar de andere kant, een wankel evenwicht.
Wel ervaring met antidepressiva, heel lang gezocht naar het juiste middel. En nu ben ik heel langzaam aan het afbouwen omdat ik toch wil weten of het zonder kan.
Maar het heeft me absoluut goed op weg geholpen en met de kennis die ik nu heb hoop ik dat ik kan voorkomen dat ik ooit weer zo ver afzak. En mocht het toch die kant op gaan, dan trek ik eerder aan de bel is het plan
. Lastig. Ik denk dat je er toch vooral vanuit zou moeten gaan dat de hulpverleners de intentie hebben om je te helpen en niet medicatie voorschrijven voor eigen gewin...
Nouja, er was een escalatiepunt doordat verschillende mensen bezorgd waren over mijn gesteldheid. Hoewel mijn ouders zeer sterk religieus zijn, konden ze zich niet indenken dat mijn gesteldheid eerder 'religieus' of 'spiritueel' is en niet fysiek. Ja, ik ben mager en eet 'ongezond', maar daar kies ik zelf voor en ik ben niet in acuut levensgevaar.quote:
[..]
Als die medicijnen uit de natuur zo goed zouden helpen had je dan gezeten waar je nu was?
Ik vertrouw meer op natuur dan op chemie, maar tegelijkertijd ben ik niet categorisch tegen medicijnen. Ik wil alleen graag van vertrouwde personen zien dat ze bepaalde medicijnen innemen (vrienden bijv) en wat het effect is op hun brein, want mijn brein is mijn meest waardevolle bezit, de rest is bijzaak tot op bepaald niveau. Ik heb een vrij koppig theoretisch anti-humanistische instelling (filosofie) en dat geeft me op praktisch vlak een enorme vrijheid, maar de kaders van de wet bepalen dat ik tegen mezelf beschermd moet worden. Ik heb expres geen verzekering omdat ik liever niet op deze manier geholpen wordt en betaal teveel belasting omdat ik denk dat ik waarschijnlijk wel ooit zorg nodig heb, maar mijn keus om 'nu' op deze manier te leven is van mij en mijn arts heeft daar weinig over te zeggen in mijn ogen.quote:
[..]
Wordt het niet duidelijk of zeggen ze niet wat je zou willen horen?
In hoeverre ben je in staat om te functioneren zoals het nu gaat? Ik denk dat je niet voor niks opgenomen bent... als het goed zou gaan dan was dat niet nodig (lijkt mij)
En in hoeverre ben je in staat om nu realistisch te oordelen...?
Heb je eerder al eens medicatie geprobeerd? En wat was je ervaring daarmee?
Begrijp me niet verkeerd ik ben absoluut voorstander van niet klakkeloos alles aannemen en je eigen verstand blijven gebruiken.
En als het lukt zonder medicatie dan is dat super, maar soms kan het ook net het steuntje in je rug zijn dat zorgt dat het beter gaat.
Ik zou denk ik in jouw plaats willen weten wat ze verwachten dat de medicatie gaat doen, wat de bijwerkingen zijn. Of de verwachting is dat je het tijdelijk kan gebruiken of dat het dan eerder voor altijd zou zijn?
En stel nou dat je bijvoorbeeld diabetes zou hebben, zou je dan op dezelfde manier tegen medicatie aankijken?
Geen eigen ervaring met manische depressiviteit zelf.
Wel een kennisje van me die ontzettend lang al op zoek is naar de juiste medicatie.
Lijkt me trouwens ook wel heel lastig bij manisch depressief. Het een of het ander bestrijden lijkt me niet het meest ingewikkeld, maar je moet niet doorschieten naar de andere kant, een wankel evenwicht.
Wel ervaring met antidepressiva, heel lang gezocht naar het juiste middel. En nu ben ik heel langzaam aan het afbouwen omdat ik toch wil weten of het zonder kan.
Maar het heeft me absoluut goed op weg geholpen en met de kennis die ik nu heb hoop ik dat ik kan voorkomen dat ik ooit weer zo ver afzak. En mocht het toch die kant op gaan, dan trek ik eerder aan de bel is het plan
Lastig. Ik denk dat je er toch vooral vanuit zou moeten gaan dat de hulpverleners de intentie hebben om je te helpen en niet medicatie voorschrijven voor eigen gewin...
Edit: overigens ben ik grondig overtuigd van hun intentie om te helpen, ik denk alleen dat hun paradigma qua hoe het brein werkt verkeerd is geïnformeerd. Bovendien hoef ik ook niet per se à la minuut terug de samenleving in en kan ik juist hier veel werk verzetten (via internet, maar ook door mijn begrip voor onbegrip toe te passen op de mensen hier en dat wordt sterk gewaardeerd, ik ben vrij sceptisch als het gaat om TRU-theorieën, maar het kan een manier zijn om met jezelf om te gaan)
Toch merk ik vanwege de reden van mijn vorige post, dat het me ook aanvliegt. Ik ben een vechter, knokker, ik zoek naar oplossingen. Dat is wat ik doe en hoe ik mijn leven wil leiden. Maar continu hoop hebben en dan weer teleurgesteld worden. Het is soms wel moeilijk. Ik hoop echt dat ik een oplossing vind. Er is momenteel niets dat ik meer wil (en vergeleken met de dingen die hier voorbij komen vind ik het eigenlijk zo onbenullig klinken) dan weer normaal seks kunnen hebben. Hoe goed ik er misschien ook mee omga. Het effect op m'n libido, gemoedstoestand, zelfbeeld en zelfvertrouwen is gewoon aanzienlijk. Ik ga het zien.
Ik vind het geen onbenullig probleem hoorquote:
Flink gefeest dit weekend. Ik was kapot maar gisteravond toch maar weer gegaan, omdat er zowaar een verrassingsfeest was georganiseerd voor m'n verjaardag. Een gebaar wat ik enorm waardeer van iedereen. Het is toch fijn om je zo gewaardeerd te voelen.
Toch merk ik vanwege de reden van mijn vorige post, dat het me ook aanvliegt. Ik ben een vechter, knokker, ik zoek naar oplossingen. Dat is wat ik doe en hoe ik mijn leven wil leiden. Maar continu hoop hebben en dan weer teleurgesteld worden. Het is soms wel moeilijk. Ik hoop echt dat ik een oplossing vind. Er is momenteel niets dat ik meer wil (en vergeleken met de dingen die hier voorbij komen vind ik het eigenlijk zo onbenullig klinken) dan weer normaal seks kunnen hebben. Hoe goed ik er misschien ook mee omga. Het effect op m'n libido, gemoedstoestand, zelfbeeld en zelfvertrouwen is gewoon aanzienlijk. Ik ga het zien.
En ik denk dat de stap naar een seksuoloog de beste optie is. Je kunt er nog een tijd mee rondlopen en je er rot over voelen, of je zoekt naar een oplossing met iemand die er verstand van heeft; de seksuoloog.
Is het gebroken libido een gevolg van medicatie?quote:
Flink gefeest dit weekend. Ik was kapot maar gisteravond toch maar weer gegaan, omdat er zowaar een verrassingsfeest was georganiseerd voor m'n verjaardag. Een gebaar wat ik enorm waardeer van iedereen. Het is toch fijn om je zo gewaardeerd te voelen.
Toch merk ik vanwege de reden van mijn vorige post, dat het me ook aanvliegt. Ik ben een vechter, knokker, ik zoek naar oplossingen. Dat is wat ik doe en hoe ik mijn leven wil leiden. Maar continu hoop hebben en dan weer teleurgesteld worden. Het is soms wel moeilijk. Ik hoop echt dat ik een oplossing vind. Er is momenteel niets dat ik meer wil (en vergeleken met de dingen die hier voorbij komen vind ik het eigenlijk zo onbenullig klinken) dan weer normaal seks kunnen hebben. Hoe goed ik er misschien ook mee omga. Het effect op m'n libido, gemoedstoestand, zelfbeeld en zelfvertrouwen is gewoon aanzienlijk. Ik ga het zien.
[ Bericht 37% gewijzigd door Quotidien op 05-06-2017 23:00:08 ]
Nee, ik slik geen medicatie. Het is zo sinds mijn burnout. Heb het idee dat het aan angstklachten ligt, maar hoe precies, Joost mag het weten. Dat is het frustrerende, niet precies weten waar het lek zit.quote:
[..]
Is het gebroken libido een gevolg van medicatie?
De angst, de onzkerheid, het overdenken, overal controle op willen uitoefenen uit angst dat de terugval of onzekerheid over gedachten weer terugkomt. Het was echt een eye opener om te realiseren dat dit ook echt veel impact heeft gehad op me. Het mooie is dat deze realisatie de deur openzet naar het nog wat meer vieren van de teugels in mijn leven. Accepteren dat ik me goed kan ontwikkelen, maar dat dit hand en hand kan gaan met dips en terugvallen, fouten.
Het voelt soms zo opluchtend om te zeggen 'geen idee', of 'ik weet het niet'.
Geen idee. Ik heb niet 't idee dat dit erg opluchtend voor me werkt. Het is misschien meer dat ik neutraal blijf voelen en dat ik geen extra zenuwen krijg vanwege het moeten kiezen tussen 2 extremen en waarbij m'n twijfel bij deze keus, gerechtvaardigd is (de twijfel klopt gewoon).quote:
Het voelt soms zo opluchtend om te zeggen 'geen idee', of 'ik weet het niet'.
Maar is het niet een bekende bijwerking van burnout?quote:
[..]
Nee, ik slik geen medicatie. Het is zo sinds mijn burnout. Heb het idee dat het aan angstklachten ligt, maar hoe precies, Joost mag het weten. Dat is het frustrerende, niet precies weten waar het lek zit.
Ik had 2 jaar geleden een burnout en mijn libido is nog niet terug op peil. Momenteel kan ik echt weinig met seks.
Ik heb er heel veel aan gehad! Aanrader!
Fijn dat dit topic bestaat. Ik zal alles gaan lezen.
Ik zit erg in de put. Ik ben een man van 28. Jaren depressief geweest, na therapie zaken gaan veranderen die me blij zouden maken. Ander werk (leer-werk traject), dus weer naar school (veel negatieve ervaringen). Huisje gekocht, verbouwd, partner in burnout en werkloos geraakt. Financiele zorgen dus, hoop gedoe.
Op een gegeven moment voelde ik iets knappen in mijn hoofd. Dacht dat ik een hersenbloeding had en was er van overtuigd dat ik snel dood zou gaan. "Nou, dat was het dan" dacht ik. Teleurgesteld dat ik niet meer heb gemaakt van het leven. Gelukkig was het geen hersenbloeding, aldus het ambulance personeel. Ik denk m'n eerste paniekaanval.
Paniekaanvallen werden elke week erger. Op een gegeven moment angst voor die angst, en dan ben je al te laat.
Aantal maanden met oxazepam kunnen redden maar dat werkt steeds minder goed, dus meer nodig. Vandaag begonnen bij een psycholoog en gestart met antidepressiva.
Ik moet veel huilen (wat ik jaren niet kon), voel me alleen ondanks veel begrip uit mijn omgeving en ben echt radeloos.
Eigenlijk vind ik het geen fijn idee dat ik antidepressiva nodig heb maar ik hoop heel erg dat het goed gaat werken.
Waarom ik dit deel? Geen idee nog. Ik hoop dat ik over een x aantal tijd kan melden dat het over gaat, en hoop kan brengen aan lotgenoten.
Wat voor AD slik je?quote:
Hoi.
Fijn dat dit topic bestaat. Ik zal alles gaan lezen.
Ik zit erg in de put. Ik ben een man van 28. Jaren depressief geweest, na therapie zaken gaan veranderen die me blij zouden maken. Ander werk (leer-werk traject), dus weer naar school (veel negatieve ervaringen). Huisje gekocht, verbouwd, partner in burnout en werkloos geraakt. Financiele zorgen dus, hoop gedoe.
Op een gegeven moment voelde ik iets knappen in mijn hoofd. Dacht dat ik een hersenbloeding had en was er van overtuigd dat ik snel dood zou gaan. "Nou, dat was het dan" dacht ik. Teleurgesteld dat ik niet meer heb gemaakt van het leven. Gelukkig was het geen hersenbloeding, aldus het ambulance personeel. Ik denk m'n eerste paniekaanval.
Paniekaanvallen werden elke week erger. Op een gegeven moment angst voor die angst, en dan ben je al te laat.
Aantal maanden met oxazepam kunnen redden maar dat werkt steeds minder goed, dus meer nodig. Vandaag begonnen bij een psycholoog en gestart met antidepressiva.
Ik moet veel huilen (wat ik jaren niet kon), voel me alleen ondanks veel begrip uit mijn omgeving en ben echt radeloos.
Eigenlijk vind ik het geen fijn idee dat ik antidepressiva nodig heb maar ik hoop heel erg dat het goed gaat werken.
Waarom ik dit deel? Geen idee nog. Ik hoop dat ik over een x aantal tijd kan melden dat het over gaat, en hoop kan brengen aan lotgenoten.
Op aanraden van je huisarts? Hoor zelf in mijn omgeving veel goeds over citalopram.quote:
Op aanraden van de huisarts inderdaad. Hij vertelde dat het een milde AD is maar ook dat het even zoeken kan zijn naar het juiste medicijn.quote:
[..]
Op aanraden van je huisarts? Hoor zelf in mijn omgeving veel goeds over citalopram.
Goede podcasts! Dankje.quote:
Hoi, dit is een fijne, relaxte podcast, waarin gesproken wordt over stress, burn-out, depressie en angsten. De luisterlink voor apple is http://luchtigleven.nl en voor android & windows http://pdcst.nl
Ik heb er heel veel aan gehad! Aanrader!
Die twijfel is voor mij echt volstrekt iets nieuws. Voor mij is het altijd een kwestie van zwart-wit geweest. Er moest altijd een uitweg zijn, een oplossing, ik moest voorbereid zijn op wat nog kon komen. Want 'wat als'. Ik weet niet waar deze gedachtengang precies vandaan is gekomen, maar ik heb het sterke vermoeden dat het een tegenreactie is geweest op meerdere gebeurtenissen die ik totaal niet aan heb zien komen. De enige normale reactie van mijn psyche was om vanaf nu alles maar te controleren, want controle voorkomt fouten. Helaas veroorzaakt het ook veel spanning.quote:
[..]
Geen idee. Ik heb niet 't idee dat dit erg opluchtend voor me werkt. Het is misschien meer dat ik neutraal blijf voelen en dat ik geen extra zenuwen krijg vanwege het moeten kiezen tussen 2 extremen en waarbij m'n twijfel bij deze keus, gerechtvaardigd is (de twijfel klopt gewoon).
Ik merk dat bij alles die wat als vraag weer naar boven schiet. Ik weet nu dat ik niet kan weten wat ik precies ga doen in welke situatie en nogsteeds gewoon kan leren van mijn fouten. Want fouten gebeuren en zijn er om van te leren, hoe naar de gevolgen ook kunnen zijn.
Het is zoiets simpels maar ik sla mezelf voor de kop hoe ik dit nooit heb kunnen zien in mezelf.
Jij hebt ook last van een laag libido nu? Heb je enig idee waar het vandaan komt.quote:
[..]
Maar is het niet een bekende bijwerking van burnout?
Ik had 2 jaar geleden een burnout en mijn libido is nog niet terug op peil. Momenteel kan ik echt weinig met seks.
Ik ben zelf nu begonnen met Nofap omdat ik ook het idee heb dat porno tot een zekere hoogte een rol speelt. Van porno en masturbatie wil ik vanaf nu gewoon af zijn. Ik wil alleen intieme relaties hebben met echte vrouwen, niet met een beeldscherm.
Vanavond komt er een meisje lang. Ik kreeg hem uit zenuwen niet omhoog, maar ze reageerde er goed op toen ik vertelde dat het zenuwen waren. Vanavond vertel ik haar gewoon eerlijk waarom ik seksueel momenteel onzeker ben en hopelijk reageert ze daar ook positief op.
Ik heb 2 jaar geleden een burnout gekregen. Destijds had ik helemaal geen libido en het is heel langzaam bijgetrokken maar nog steeds is het erg laag. Maar dat is vrij normaal na een burnout.quote:
[..]
Jij hebt ook last van een laag libido nu? Heb je enig idee waar het vandaan komt.
Ik ben zelf nu begonnen met Nofap omdat ik ook het idee heb dat porno tot een zekere hoogte een rol speelt. Van porno en masturbatie wil ik vanaf nu gewoon af zijn. Ik wil alleen intieme relaties hebben met echte vrouwen, niet met een beeldscherm.
Vanavond komt er een meisje lang. Ik kreeg hem uit zenuwen niet omhoog, maar ze reageerde er goed op toen ik vertelde dat het zenuwen waren. Vanavond vertel ik haar gewoon eerlijk waarom ik seksueel momenteel onzeker ben en hopelijk reageert ze daar ook positief op.
Ik heb overigens geen onzekerheden over seks.
quote:
* Lonaa kijkt helaas weer eens om de hoek...
Iets gebeurd?
Niet speciaal. Ik voel me al tijden (zeg, 3 maand) niet zo fantastisch. Alles voelt als moeten en niks lukt. Hier posten is dan een soort....erkenning voor mezelf dat het inderdaad niet goed gaat, ofzo.quote:
Meer een beetje een sleur/slijtageslag dus? Dat je 't gevoel hebt dat je aan het overleven bent ipv aan het leven?quote:
[..]
Niet speciaal. Ik voel me al tijden (zeg, 3 maand) niet zo fantastisch. Alles voelt als moeten en niks lukt. Hier posten is dan een soort....erkenning voor mezelf dat het inderdaad niet goed gaat, ofzo.
Wat bedoel je precies met "niet zo fantastisch"?
Als je een paar dingetjes kan opnoemen, zijn vast wel mensen hier die er wat van kunnen zeggen
Hopelijk niet als ramptoerist?quote:
Hoi, ik kom hier af en toe even meekijken omdat ik heel benieuwd ben hoe anderen met vergelijkbare klachten omgaan, als jullie het goed vinden.
Maar even serieus, welke klachten heb je precies?
Ik heb een account aangemaakt eigenlijk puur voor dit topic, in de hoop dat ik hier wat hulp en steun kan vinden.
Ongeveer 6 jaar geleden begon het bij mij met paniekaanvallen, deze gingen gepaard met angst (en angst voor de paniek) en ongelukkig gevoel. Ik heb een paar maanden zo rondgelopen tot ik helemaal op was en op een avond helemaal instorte, ik ben letterlijk diezelfde avond weer bij mn ouders ingetrokken, waar ik ruim een jaar weer heb gewoond.
Destijds ben ik bij diverse psychologen geweest, die allemaal hetzelfde zeiden (laat de angst en paniek over je heen komen dan wordt het vanzelf minder). Cognitieve gedragstherapie en EMDR hebben helaas geen effect gehad. Na een paar maanden ging het scherpe randje er gelukkig wel vanaf, en kon ik er in ieder geval mee leven.
Na enkele jaren weer een terugval gehad, en dus weer naar een psycholoog geweest, en eigenlijk weer hetzelfde (het zakt vanzelf) ben daar toen vrij snel gestopt omdat het wel redelijk snel weer ging, al had ik niet het idee dat het door die psycholoog kwam.
Maar goed, het is lang weer goed gegaan, woon lekker op mezelf, heb een leuke baan, lieve vriend (we wonen niet samen) dus helemaal prima.
Helaas is het een paar weken terug weer helemaal mis gegaan. Vanuit het niets ineens weer een gigantische paniekaanval. Sinds die dag voel ik me elke dag weer rot, en de angst zit weer tot mn max.
Het lullige is dat ik over een week voor mijn werk een weekje naar het buitenland moet, echter weet ik niet of dat nu een goed idee is. De angst en paniek zitten zo hoog, en daar heb ik niemand die ik kan bellen om even langs te komen. Ik twijfel dus wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik zoiets niet door mn angst laten beinvloeden, maar mn gevoel houdt me tegen.
Ik kan ook niet weglopen voor de paniek. Ik heb angsten die ik vermijd, bijvoorbeeld het rijden op,de snelweg is iets wat bij mij paniek veroorzaakt (ik ben bang dat ik een ruk aan mijn stuur geef). Ik heb geprobeerd op de snelweg te oefenen, maar de angst werd steeds erger, dus ik heb dat voor mezelf stop gezet. Ik rij helemaal geen snelweg meer tot ik me weer sterk genoeg voel om dat ooit te proberen.
De paniek die ik nu vooral heb ik dat ik mezelf iets aandoe. Ik heb heel erg last van dwanggedachten, ik ben bang dat ik mezelf pijn doe, bijvoorbeeld door een mes in mijn hand te steken, in mn oog te steken of mn vinger te breken. Ik weet dat het heel luguber klinkt, alleen tijdens die paniek voelt de drang om het daadwerkelijk te doen zo sterk dat ik volledig in de paniek schiet. Ik heb mezelf nog nooit iets aangedaan, alleen werkt die gedachte bij mij helaas niet als een geruststelling. De angst hierbij blijft en neemt ook niet af.
Ik heb veel van dit soort dwanggedachtes, ik heb vaker de drang gehad om bijvoorbeeld een bord kapot te gooien, en dit heb ik ook een paar keer daadwerkelijk gedaan, vandaar dat de angst om mezelf iets aan te doen zo hoog is, omdat ik bang ben er toch aan toe te geven.
Ik wil hier zo graag vanaf, maar weet niet meer zo goed waar te beginnen. He liefst zonder medicatie. Wat voor mij nu het ergst is zijn de angst en paniek om mezelf iets aan te doen, gezien ik daar dagelijks mee worstel, en er niet voor weg kan lopen.
Heeft iemand hier een soortgelijke ervaring? En hebben jullie enig idee wat voor soort therapie hierbij zou kunnen helpen? En weten jullie echt goede psychologen die hier ervaring mee hebben in omgeving Rotterdam?
Alvast heel erg bedankt!
Ik werk weer, doe alles weer, heb enorme persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt, alleen ik blijf zo'n lage drempel hebben qua weerbaarheid. Het schijnt dat dit normaal is na een burnout, maar ik vind het zo frustrerend dat ik niet precies weet waar het ligt. Er wordt ook zo weinig over geschreven. Misschien is het dik 40 iur werken per week, gecombineerd met alles er naast gewoon niet meer mijn ding. Misschien was de burnout een teken dat zo leven te veel was en ik mezelf op deze manier in een negatieve cirkel houd. Misschien wordt het tijd mijn leven aan mezelf aan te passen ipv andersom. Maar dit word een uitdaging in de huidige maatschappij.
Ook een gesprek gehad voor werk in de oude straat van mijn opa en oma. Wegens familieruzie heb ik al sinds mijn 8e geen contact met ze gehad en ze zijn inmiddels overleden. Ik dacht altijd dat het me niks deed, maar toen ik daar stond, alles zag met alle herrineringen. Het schoot in me hoe erg ik ergens die hechte familiebanden mis. Hoe gek ze ook waren, ze hadden ook goede kanten en nu zijn ze weg. Soms vind ik het moeilijk te accepteren dat het leven zo cru kan lopen. Maargoed, onderdeel van volwassrn worden is ook zien dat niet alles volgens plan loopt.
Ik heb misschien wel een soortgelijke ervaring wat de ervaring met psychologen betreft?quote:
Hi allemaal,
Ik heb een account aangemaakt eigenlijk puur voor dit topic, in de hoop dat ik hier wat hulp en steun kan vinden.
Ongeveer 6 jaar geleden begon het bij mij met paniekaanvallen, deze gingen gepaard met angst (en angst voor de paniek) en ongelukkig gevoel. Ik heb een paar maanden zo rondgelopen tot ik helemaal op was en op een avond helemaal instorte, ik ben letterlijk diezelfde avond weer bij mn ouders ingetrokken, waar ik ruim een jaar weer heb gewoond.
Destijds ben ik bij diverse psychologen geweest, die allemaal hetzelfde zeiden (laat de angst en paniek over je heen komen dan wordt het vanzelf minder). Cognitieve gedragstherapie en EMDR hebben helaas geen effect gehad. Na een paar maanden ging het scherpe randje er gelukkig wel vanaf, en kon ik er in ieder geval mee leven.
Na enkele jaren weer een terugval gehad, en dus weer naar een psycholoog geweest, en eigenlijk weer hetzelfde (het zakt vanzelf) ben daar toen vrij snel gestopt omdat het wel redelijk snel weer ging, al had ik niet het idee dat het door die psycholoog kwam.
Maar goed, het is lang weer goed gegaan, woon lekker op mezelf, heb een leuke baan, lieve vriend (we wonen niet samen) dus helemaal prima.
Helaas is het een paar weken terug weer helemaal mis gegaan. Vanuit het niets ineens weer een gigantische paniekaanval. Sinds die dag voel ik me elke dag weer rot, en de angst zit weer tot mn max.
Het lullige is dat ik over een week voor mijn werk een weekje naar het buitenland moet, echter weet ik niet of dat nu een goed idee is. De angst en paniek zitten zo hoog, en daar heb ik niemand die ik kan bellen om even langs te komen. Ik twijfel dus wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik zoiets niet door mn angst laten beinvloeden, maar mn gevoel houdt me tegen.
Ik kan ook niet weglopen voor de paniek. Ik heb angsten die ik vermijd, bijvoorbeeld het rijden op,de snelweg is iets wat bij mij paniek veroorzaakt (ik ben bang dat ik een ruk aan mijn stuur geef). Ik heb geprobeerd op de snelweg te oefenen, maar de angst werd steeds erger, dus ik heb dat voor mezelf stop gezet. Ik rij helemaal geen snelweg meer tot ik me weer sterk genoeg voel om dat ooit te proberen.
De paniek die ik nu vooral heb ik dat ik mezelf iets aandoe. Ik heb heel erg last van dwanggedachten, ik ben bang dat ik mezelf pijn doe, bijvoorbeeld door een mes in mijn hand te steken, in mn oog te steken of mn vinger te breken. Ik weet dat het heel luguber klinkt, alleen tijdens die paniek voelt de drang om het daadwerkelijk te doen zo sterk dat ik volledig in de paniek schiet. Ik heb mezelf nog nooit iets aangedaan, alleen werkt die gedachte bij mij helaas niet als een geruststelling. De angst hierbij blijft en neemt ook niet af.
Ik heb veel van dit soort dwanggedachtes, ik heb vaker de drang gehad om bijvoorbeeld een bord kapot te gooien, en dit heb ik ook een paar keer daadwerkelijk gedaan, vandaar dat de angst om mezelf iets aan te doen zo hoog is, omdat ik bang ben er toch aan toe te geven.
Ik wil hier zo graag vanaf, maar weet niet meer zo goed waar te beginnen. He liefst zonder medicatie. Wat voor mij nu het ergst is zijn de angst en paniek om mezelf iets aan te doen, gezien ik daar dagelijks mee worstel, en er niet voor weg kan lopen.
Heeft iemand hier een soortgelijke ervaring? En hebben jullie enig idee wat voor soort therapie hierbij zou kunnen helpen? En weten jullie echt goede psychologen die hier ervaring mee hebben in omgeving Rotterdam?
Alvast heel erg bedankt!
Ik vind psychologen eerlijk gezegd letterlijk zonde van hun salaris. M'n ervaring met psychiaters is wisselend, maar ze hebben wel vaker beduidend goede kwaliteiten (zitten wel een paar mafklappers tussen).
Je geeft aan dat CGT en EMDR geen effect voor je heeft gehad. Wat zou je me kunnen vertellen over de oorzaak van je paniekaanvallen? Ze moeten wel -ergens- vandaan komen, maar tis heel goed mogelijk dat je je daar simpelweg niet van bewust bent (al is dit denk ik iets wat CGT je had moeten bijbrengen).
Het vermijden van angsten ken ik ook wel. Ik weet alleen niet echt een oplossing voor je.
Ik weet wel dat niet vermijden (dus gewoon stug doorzetten, dwars door de angsten heen) een heel langzaam proces voor me is geweest en het eigenlijke probleem niet oplost, maar wel dusdanig omzeilt dat ik er factisch gezien geen last meer van heb (al komt het in bepaalde situaties wel gewoon weer terug, zoals een soort sociale angst bij mensen die ik wantrouw of als een paniekaanval zodra bepaalde dingen getriggerd worden).
Hoe was je ervaring nadat je (misschien eigenlijk wel als een soort impulsieve wanhoopsdaad) weer bij je ouders was ingetrokken? Hoe verliepen je aanvallen in die periode en waarom?
Die dwanggedachten die je hebt, herken ik ook wel (bijvoorbeeld een pen in m'n arm willen rammen ofzo) en 't heeft meer weg van zeg maar automutilatie-gedachten (weet niet of dit een officiële benaming is, maar ik noem ze maar even zo). Het is een soort psychische pijn die je wilt overschreeuwen met fysieke pijn en ik -denk- dat je misschien daarom dat soort gedachten hebt.
Misschien heb je ook geregeld 't gevoel dat je vast zit?
edit: Weet je trouwens ook wanneer dit soort gevoelens bij opspelen? Wat voor soort situaties zijn dat en wat gaat aan die situaties vooraf en hoe voel je je tijdens die situaties? En hoe is 't verloop van je gevoel tijdens die situaties?
Als 't goed is, zou je me daar wel iets over kunnen vertellen, gezien je ervaring met CGT en 't feit dat je zelf actief bezig lijkt te zijn om je eigen situatie te verbeteren.
[ Bericht 4% gewijzigd door magnetronkoffie op 17-06-2017 11:32:40 ]
Hi, heel erg bedankt voor je reactie!!quote:
[..]
Ik heb misschien wel een soortgelijke ervaring wat de ervaring met psychologen betreft?
Ik vind psychologen eerlijk gezegd letterlijk zonde van hun salaris. M'n ervaring met psychiaters is wisselend, maar ze hebben wel vaker beduidend goede kwaliteiten (zitten wel een paar mafklappers tussen).
Je geeft aan dat CGT en EMDR geen effect voor je heeft gehad. Wat zou je me kunnen vertellen over de oorzaak van je paniekaanvallen? Ze moeten wel -ergens- vandaan komen, maar tis heel goed mogelijk dat je je daar simpelweg niet van bewust bent (al is dit denk ik iets wat CGT je had moeten bijbrengen).
Het vermijden van angsten ken ik ook wel. Ik weet alleen niet echt een oplossing voor je.
Ik weet wel dat niet vermijden (dus gewoon stug doorzetten, dwars door de angsten heen) een heel langzaam proces voor me is geweest en het eigenlijke probleem niet oplost, maar wel dusdanig omzeilt dat ik er factisch gezien geen last meer van heb (al komt het in bepaalde situaties wel gewoon weer terug, zoals een soort sociale angst bij mensen die ik wantrouw of als een paniekaanval zodra bepaalde dingen getriggerd worden).
Hoe was je ervaring nadat je (misschien eigenlijk wel als een soort impulsieve wanhoopsdaad) weer bij je ouders was ingetrokken? Hoe verliepen je aanvallen in die periode en waarom?
Die dwanggedachten die je hebt, herken ik ook wel (bijvoorbeeld een pen in m'n arm willen rammen ofzo) en 't heeft meer weg van zeg maar automutilatie-gedachten (weet niet of dit een officiële benaming is, maar ik noem ze maar even zo). Het is een soort psychische pijn die je wilt overschreeuwen met fysieke pijn en ik -denk- dat je misschien daarom dat soort gedachten hebt.
Misschien heb je ook geregeld 't gevoel dat je vast zit?
edit: Weet je trouwens ook wanneer dit soort gevoelens bij opspelen? Wat voor soort situaties zijn dat en wat gaat aan die situaties vooraf en hoe voel je je tijdens die situaties? En hoe is 't verloop van je gevoel tijdens die situaties?
Als 't goed is, zou je me daar wel iets over kunnen vertellen, gezien je ervaring met CGT en 't feit dat je zelf actief bezig lijkt te zijn om je eigen situatie te verbeteren.
De oorzaak is mij helaas niet echt bekend. Toen het allemaal begon was ik een half jaar daarvoor op mezelf gaan wonen. Hoewel ik het heerlijk vond dacht ik dat dat misschien ermee te maken zou kunnen hebben. Maar twijfel daar heel erg aan want ik was (en ben) juist blij met een plekje voor mezelf.
Toen ik bij mijn ouders ben gaan wonen is het met de maanden langzaam minder geworden, ik heb heel veel met mijn ouders gepraat, wat erg fijn was. Langzaam aan werden de paniekaanvallen minder en werd de angst iets minder, maar het heeft me flink wat tijd en energie gekost.
Wanneer het exact komt opzetten kan ik helaas ook al geen zinnig antwoord op geven. Ik heb heel vaak geprobeerd bij te houden wat ik die dag heb gedaan, wat ik heb gegeten, of er dingen waren waar ik dat moment in mn hoofd mee bezig, maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Toen het een paar weken terug weer misging kon ik ook echt totaal niet achterhalen waar het vandaan kwam. Op mn werk gaat alles goed, ik heb geen problemen met vrienden, familie, financieel of wat dan ook. Het overviel me daarom ook heel erg, net als alle andere keren.
En als ik weer zo'n terugval heb zit de angst ook weer heel hoog dat de paniek volop terugkomt, omdat ik het niet aan voel komen, en niet weet in welke situaties het voornamelijk komt.
Maargoed. Hopelijk kan zij me verder helpen en eventueel doorverwijzen naar een specialist die me eindelijk af helpt van dit snel klaarkomen. Godver wat heb ik geen zin om hier over te praten.
Sorry voor de late reactie.quote:
[..]
Hi, heel erg bedankt voor je reactie!!
De oorzaak is mij helaas niet echt bekend. Toen het allemaal begon was ik een half jaar daarvoor op mezelf gaan wonen. Hoewel ik het heerlijk vond dacht ik dat dat misschien ermee te maken zou kunnen hebben. Maar twijfel daar heel erg aan want ik was (en ben) juist blij met een plekje voor mezelf.
Toen ik bij mijn ouders ben gaan wonen is het met de maanden langzaam minder geworden, ik heb heel veel met mijn ouders gepraat, wat erg fijn was. Langzaam aan werden de paniekaanvallen minder en werd de angst iets minder, maar het heeft me flink wat tijd en energie gekost.
Wanneer het exact komt opzetten kan ik helaas ook al geen zinnig antwoord op geven. Ik heb heel vaak geprobeerd bij te houden wat ik die dag heb gedaan, wat ik heb gegeten, of er dingen waren waar ik dat moment in mn hoofd mee bezig, maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Toen het een paar weken terug weer misging kon ik ook echt totaal niet achterhalen waar het vandaan kwam. Op mn werk gaat alles goed, ik heb geen problemen met vrienden, familie, financieel of wat dan ook. Het overviel me daarom ook heel erg, net als alle andere keren.
En als ik weer zo'n terugval heb zit de angst ook weer heel hoog dat de paniek volop terugkomt, omdat ik het niet aan voel komen, en niet weet in welke situaties het voornamelijk komt.
Wat ik in je verhaal 'zie', is dat je aanvallen wellicht ook getriggerd zouden kunnen worden door chronische overbelasting. Dat je aanvallen in de loop van maanden bleven afnemen (wsl door de stabiliteit die je ouders je boden?) hint hiernaar.
Heb je vaker vermoeidheidsklachten gehad? Zo ja, leken die een beetje op overspannenheid/burn-out? In hoeverre speelt overbelasting een rol in je leven?
Heb je misschien ook 't idee dat je 't vervelend vindt als je aan veel (sociale) verplichtingen "moet" voldoen? Vond je 't zelfstandig wonen ergens ook wel zwaar? Ik zou zelf niet meer naar m'n ouders terug willen, maar een huishouden runnen is wel pittig werk soms.
Niet dat oververmoeidheid -de- oorzaak zal zijn, maar het niet-oververmoeid zijn kan wel een oorzaak zijn dat je paniekaanvallen nooit getriggerd worden (en er dus niks aan de hand lijkt te zijn, niks onder 't oppervlak zit).
Ik had wel het gevoel dat ik oud begon te worden toen ik 23 was (want dan was ik 7 jaar later "alweer" 30, wat ik oud vond...jeugd definitief voorbij).quote:
Meer mensen hier die het gevoel herkennen dat het leven zo halverwege de twintig eigenlijk een soort van voorbij is? Je hebt je leuke en onbezorgde jeugd- en tienerjaren dan gehad. Vanaf nu is het enkel werken tot aan je pensioen waarnaar je nog enkele jaren eindelijk vrije tijd hebt maar waarschijnlijk niet meer de energie om iets te doen. Ik heb best vaak het gevoel dat er niets meer is om voor te leven nu.
Verder had ik verder alleen nog een soortgelijk gevoel in die tijd (zeg maar tussen m'n 20e en ±28e) dat ik de spreekwoordelijke bus had gemist, omdat er tussen mij en m'n generatiegenootjes een steeds groter wordende kloof ontstond, met name op 't gebied van "succes" (en dan vooral opleiding en relaties. Zij gingen steeds verder met hun leven en ik bleef stilstaan).
Toen ik m'n 3e studiepoging niet meer van de grond kreeg (ik overwoog toen serieus psychologie te gaan studeren, na m'n 2 eerdere mislukte studies) en besloot niet meer te gaan studeren (ik hield nog wel een korte tijd HBO in gedachten, maar dat was niet wat ik eigenlijk wilde), voelde dit als een rouw. Ik nam afscheid van wat ik sinds m'n kindertijd in gedachten had en ik heb me daardoor nog een tijdje heel erg slecht gevoeld. 't was ook de tijd dat ik in de bijstand terecht kwam en een tijdje daarna kwam ik aps voor 't eerst in de hulpverlening terecht. 't was m'n meest eenzame periode ooit en ik hoop zoiets NOOIT nogmaals mee te hoeven maken.
Weet niet of je zoiets zocht.
[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 27-06-2017 00:35:26 ]
Nu zegt de advocaat -die ik heb ingeschakeld voor het aanvechten- dat ik me maar gewoon zelf weer moet ziekmelden, terwijl de mensen van Juridisch Loket me aanraadden om het antwoord van UWV af te wachten.
Begin een beetje radeloos te worden en weet niet meer wie ik kan vertrouwen/geloven. Ik ben doodsbang dat ik straks zonder inkomen kom te zitten.
Het UWV-logo laat me inmiddels hyperventileren. Dat lijkt me geen goed teken, toch?
Ik sinds een week of 5 denk ik.quote:
Even kort vraagje: zit iemand van jullie in de ZiekteWet met mentale klachten? UWV is van mening dat ik (na anderhalf jaar burn-out) 'beter genoeg' ben om via de WW weer aan het werk te kunnen. Psycholoog en ik vinden van niet.
Nu zegt de advocaat -die ik heb ingeschakeld voor het aanvechten- dat ik me maar gewoon zelf weer moet ziekmelden, terwijl de mensen van Juridisch Loket me aanraadden om het antwoord van UWV af te wachten.
Begin een beetje radeloos te worden en weet niet meer wie ik kan vertrouwen/geloven. Ik ben doodsbang dat ik straks zonder inkomen kom te zitten.
Het UWV-logo laat me inmiddels hyperventileren. Dat lijkt me geen goed teken, toch?
Bij mijn ziekmelding heb ik uitgelegd wat er aan de hand is en aangegeven dat ik graag in geprek ga met ze om te kijken wat wel en wat niet gaat.
Ik heb een telefoongesprek gehad en nogmaals uitleg gegeven, ik kreeg veel begrip en werd vorige week opnieuw gebeld met de vraag hoe het gaat. Opnieuw uitleg gegeven (geen/weinig verbetering) en dat ik binnenkort bij ggz aan de beurt ben.
Nu volgt er een gesprek met een arts en ik gaf hen ook aan dat ik dat zelf graag wil om te bespreken hoe en wat verder. Ik weet het zelf ook even niet zo goed.
Verschil met jou is denk ik dat ik geen burnout meer heb en het communiceren met uwv voor mij niet zo zwaar voelt. Wat heeft het UWV precies gezegd? En was het een arts die je beter verklaard heeft?
In principe mag je je altijd ziekmelden bij UWV en dan zullen zij dat moeten beoordelen en een beslissing nemen. En als zij beslissen dat je niet ziek bent dan kun je daar bezwaar tegen aantekenen, en daarna nog beroep. Dat is hoe kort gezegd de procedure werkt. Zowel jl als je advocaat hebben gelijk, je mag je gewoon ziekmelden, in juridische zin kun je pas wat als je een beslissing hebt van UWV. Als je je eeigen behandelaren mee hebt denk ik dat je een heel eind bent, maar jouw advocaat kan dat het beste inschatten, die kent jouw situatie en heeft de specialistische kennis hiervoor.
Overigens, na een hoop schuiven en een operatie die er tussendoor kwam heb ik volgende week donderdag intake bij specialistische ggz.
[ Bericht 17% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 29-06-2017 11:06:28 ]
Ik kreeg om tien over 2 een belletje waar ik bleef. Had ik het verkeerd opgeschreven.
Dus ik er alsnog heen, ik was redelijk in de buurt, 5 minuten met de auto maar of het zo moest zijn heb ik dus in de file gestaan, vervolgens een omleiding en weer file en ben ik uiteindelijk maar gaan lopen (met een nog herstellende voet). Ik was er 10 voor 3, dus kon de intake wel vergeten. Stond daar wel even te huilen en mezelf voor mn kop te slaan.Nu moet ik even afwachten op een nieuwe afspraak en dat kon wel augustus worden. De moed zakt me nu wel even diep in de schoenen.
Wat vervelend ...quote:
Oke... was ik zo blij dat ik eerder op intake kon bleek die afspraak vandaag te zijn.
Ik kreeg om tien over 2 een belletje waar ik bleef. Had ik het verkeerd opgeschreven.
Nu moet ik even afwachten op een nieuwe afspraak en dat kon wel augustus worden. De moed zakt me nu wel even diep in de schoenen.
Kun je tot die tijd misschien terecht bij de POH-GGZ of bij je vorige therapeut?
Ik kijk even wanneer de volgende afspraak gepland kan worden. Als dat echt augustus wordt wil ik wel afspreken bij de poh. Ben blij dat ik nog n halve strip Oxazepam haf liggen, ik ben nu gelukkig weer wat kalmer.quote:
[..]
Wat vervelend ...
Kun je tot die tijd misschien terecht bij de POH-GGZ of bij je vorige therapeut?
Mijn vertrouwen in de conventionele geneeskunde is gewoon zo laag. Ik heb het idee dat die mensen me nergens mee kunnen helpen. Dat ze de oorzaak niet echt kunnen doorgronden, en dat ze me vol gaan proppen met synthetische drugs. Ik wil zo graag van het snel klaarkomen af, maar ik zit vast tussen zelf verder zoeken naar oplossingen zoeken en mezelf in de handen van de medische wetenschap leggen. Wat moet ik doen? Iemand advies? Ik wil me zo graag weer volledig man voelen.
Ja. Gaan! Seksuologen (wat een raar woord!) zijn er echt niet alleen om je medicijnen aan te praten.quote:
Ik heb het gedaan. Ik ben naar de huisarts gedaan en ik heb verzocht doorverwezen te worden naar een seksuoloog. Nu zit er een email in mijn inbox met een suggestie voor verwijzing. Ik zit maar naar die email te kijken en ik doe er niks mee.
Mijn vertrouwen in de conventionele geneeskunde is gewoon zo laag. Ik heb het idee dat die mensen me nergens mee kunnen helpen. Dat ze de oorzaak niet echt kunnen doorgronden, en dat ze me vol gaan proppen met synthetische drugs. Ik wil zo graag van het snel klaarkomen af, maar ik zit vast tussen zelf verder zoeken naar oplossingen zoeken en mezelf in de handen van de medische wetenschap leggen. Wat moet ik doen? Iemand advies? Ik wil me zo graag weer volledig man voelen.
Ik denk niet dat een seksuoloog je aan de medicijnen gaat helpen. En zelfs al zou hij/zij het voorstellen; je kunt altijd weigeren en samen naar een andere oplossing zoeken.quote:
Ik heb het gedaan. Ik ben naar de huisarts gedaan en ik heb verzocht doorverwezen te worden naar een seksuoloog. Nu zit er een email in mijn inbox met een suggestie voor verwijzing. Ik zit maar naar die email te kijken en ik doe er niks mee.
Mijn vertrouwen in de conventionele geneeskunde is gewoon zo laag. Ik heb het idee dat die mensen me nergens mee kunnen helpen. Dat ze de oorzaak niet echt kunnen doorgronden, en dat ze me vol gaan proppen met synthetische drugs. Ik wil zo graag van het snel klaarkomen af, maar ik zit vast tussen zelf verder zoeken naar oplossingen zoeken en mezelf in de handen van de medische wetenschap leggen. Wat moet ik doen? Iemand advies? Ik wil me zo graag weer volledig man voelen.
Het begrip van de huisarts was wel fijn. Ze zei dat ze het knap vond hoe ik mezelf weer op de rails heb gekregen. Dat was fijn om te horen en geeft me vertrouwen in mijn eigen kunnen en beoordelingsvermogen. Ik ga het meemaken.
Nee je gaat het gewoon doenquote:
Dankjewel voor jullie feedback Bloempjuh en Elvi. Aanstaande week ga ik het gewoon doen denk ik. Ik ben benieuwd of ze echt iets voor me kunnen betekenen. Ik hoop het echt want dit gedoe duurt me nu lang genoeg.
Het begrip van de huisarts was wel fijn. Ze zei dat ze het knap vond hoe ik mezelf weer op de rails heb gekregen. Dat was fijn om te horen en geeft me vertrouwen in mijn eigen kunnen en beoordelingsvermogen. Ik ga het meemaken.
Zie het als een eerste kennismaking waarin je erachter probeert te komen of de seksuoloog je kan je helpen. Als er geen klik is dan kan je altijd nog naar een andere gaan waarmee je wellicht wel een klik hebt.
Wat had dat voor een effect op je?
Ja ik! Vriendin van me die op haar 23e euthanasie kreeg omdat ze uitbehandeld was qua anorexia/psychisch lijden. Het was natuurlijk heel heftig, maar aan de andere kant ben ik heel blij dat ze waardig afscheid heeft kunnen nemen en geen zelfmoord heeft hoeven plegen of wachten tot haar lichaam het zelf opgaf. Maar natuurlijk hakt het er in zo'n jong iemand. Je houdt stiekem toch altijd hoop dat het beter kan worden. En dat dat niet meer kon was wel heel heftig en verdrietig.quote:
Heeft iemand hier weleens meegemaakt dat het leven van iemand die je kende werd beëindigd door euthanasie bij psychisch lijden?
Wat had dat voor een effect op je?
En het heeft mijn depressie toen ook wel echt versterkt. En ik heb zelf ook wel gedacht om het traject in te gaan. Maar nu een paar jaar later en nadat ze erachter zijn gekomen waar mijn depressies weg komen en ik daar behandeling voor heb gehad, ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Ik zal altijd chronisch depressief blijven, altijd dalen hebben. Maar gelukkig gaat het nu ook vaak een stuk beter.
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 03-07-2017 00:06:44 ]
Dank je wel voor je reactie. Klinkt heftig de invloed die het op je had.quote:
[..]
Ja ik! Vriendin van me die op haar 23e euthanasie kreeg omdat ze uitbehandeld was qua anorexia/psychisch lijden. Het was natuurlijk heel heftig, maar aan de andere kant ben ik heel blij dat ze waardig afscheid heeft kunnen nemen en geen zelfmoord heeft hoeven plegen of wachten tot haar lichaam het zelf opgaf. Maar natuurlijk hakt het er in zo'n jong iemand. Je houdt stiekem toch altijd hoop dat het beter kan worden. En dat dat niet meer kon was wel heel heftig en verdrietig.
En het heeft mijn depressie toen ook wel echt versterkt. En ik heb zelf ook wel gedacht om het traject in te gaan. Maar nu een paar jaar later en nadat ze erachter zijn gekomen waar mijn depressies weg komen en ik daar behandeling voor heb gehad, ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Ik zal altijd chronisch depressief blijven, altijd dalen hebben. Maar gelukkig gaat het nu ook vaak een stuk beter.
Ik wil ivm herkenbaarheid te veel over uitwijden maar ik had even de behoefte te meten wat een "normale" reactie kan zijn ofzo.
Ik denk niet dat er een "normale" reactie bestaat. Sommigen hebben er gewoon vrede mee en zijn blij dat het over is en anderen reageren er heftiger op. Maar sowieso wel heftig als dit nu in je omgeving speelt. Dus pas op jezelf en een dikke knuffel. En je mag me wel PMen als je wel meer kwijt wilt maar niet op het forum zelf.quote:
[..]
Dank je wel voor je reactie. Klinkt heftig de invloed die het op je had.
Ik wil ivm herkenbaarheid te veel over uitwijden maar ik had even de behoefte te meten wat een "normale" reactie kan zijn ofzo.
Om even niet na te hoeven denken heb ik me vastgebeten in het maken van een boekje voor een jubileum dat af moet en dan weer veel te intens dus heb ik er veel teveel tijd en energie in gestoken. Het resultaat is wel mooi maar toen ik er gisteren wat feedback op kreeg schoot ik vol omdat ik zo ontzettend moe was. Ben weer handig bezig zo.
Ik heb wel n goed gesprek gehad met mn broertje. Ook over wat er speelt maar ook over n hoop andere dingen. Hij is denk ik de enige in de familie die weet hoe t echt gaat met me. Ik heb overigens ook geen behoefte om erover te praten met mn ouders. Dat is na de afgelopen periode even te heftig allemaal.
Brr 2 weken nog, ik hoop dat ik die een beetje goed door kan komen. Volgende week heb ik iig wel wat dingen te doen.
Oke is goedquote:
[..]
Nee je gaat het gewoon doen
Zie het als een eerste kennismaking waarin je erachter probeert te komen of de seksuoloog je kan je helpen. Als er geen klik is dan kan je altijd nog naar een andere gaan waarmee je wellicht wel een klik hebt.
Je hebt wel gelijk inderdaad. Ik zie het meteen als het begin van een behandeling, terwijl het gewoon een kennismaking is om te zien of het wel klikt. Ik hoop zo erg dat ze uit kunnen vinden wat het is en me niet meteen vol pillen willen stoppen omdat ik dan snel weer weg ben.
Thanks. Niet nodig verder.quote:
[..]
Ik denk niet dat er een "normale" reactie bestaat. Sommigen hebben er gewoon vrede mee en zijn blij dat het over is en anderen reageren er heftiger op. Maar sowieso wel heftig als dit nu in je omgeving speelt. Dus pas op jezelf en een dikke knuffel. En je mag me wel PMen als je wel meer kwijt wilt maar niet op het forum zelf.
Okequote:
Er kwam iemand storen tijdens de bezigheid ?quote:
Even een kutnacht gehad. Voel me een oude mislukte vrijster
Dinsdag een seksueel onverwacht goede nacht gehad. Mijn snel klaarkom probleem was er nogsteeds, maar voor het eerst had ik er schijt aan en ging ik lekker verder met andere dingen doen. Het meisje gaf zelfs aan er daarna nog over te fantaseren, zo lekker dat ze het vond. Hrt voelde wel weer even goed om een meisje zo te laten genieten. Het was even een boost die ik nodig had. Ik lig niet helemaal uit de game.
Ook vind ik het fijn om gewoon iemand te hebben om wat mee te praten. Ik hoef geen relatie ofzo (m'n ex spookt nog te veel door m'n hoofd), maar het is fijn om met iemand te praten.
Niet het voortijdig klaarkomen zorgt bij je bedpartner voor een slechte ervaring in bed. Een gebrek aan alternatieven en dit minpuntje de stemming laten bepalen zorgt daarvoor.
Haal je je schouders er over op en plezier je haar op andere manieren is er denk ik niemand die de ervaring als negatief zal bestempelen. Het moet gewoon biet te zwaar worden en je moet zorgen voor haar plezier. Boeien dan wanneer jij vroeg klaarkomt.
[ Bericht 56% gewijzigd door Zelus op 08-07-2017 01:31:43 ]
Ik kreeg van alles op me af geslingerd en werd zelfs even door m'n moeder van Facebook geslingerd. Nu kan dat hele facebook me gestolen worden, maar dat ze met haar hoofd op zo'n plek zat dat ze dat zo maar deed. Ja dat deed pijn, erg pijn. Ze heeft het uiteraard teruggedraaid en zei dat het uit emotie was, maar jezus. Ik heb haar toen ook verteld dat ik in het vervolg best gezelliger kan zijn alleen dat ze niet al haar eigen negativiteit zo op me los kan laten, om zoiets.
Ik dacht dat het daarmee af was, maar de laatste weken voelde ik me door alles toch emotioneel enorm afstandelijk tot m'n ouders. Mijn tolerantie voor hun psychische staat heeft voor m'n gevoel een soort knelpunt bereikt. De warmte en het begrip die ik eerst voelde is gewoon weg voelt he nu.
En dat beangstigt me.
Steeds die heftige reacties van m'n moeder en mijn vader die eigenlijk niks durft te doen. Ik weet het gewoon even niet. Ik wil niet zo'n afstand voelen maar na de gebeurtenissen omtrent mijn verjaardag is er iets geknapt. Ik droomde vannacht dat ik ze kwijt was. Zo voel ik me gewoon emotioneel.
Vrijdag zie ik mijn vader, zaterdag mijn moeder. Misschien goed om er dan nog eens over te beginnen. Dat continue balanceren tussen van ze houden en niet meer kunnen tegen de uitingen van hun psychologische problemen, het is een moeilijke plek om in vast te zitten. Ik hoop dat ik er vanzelf weer uit rol. Doorgaans als er lang niks voorvalt, durft ik mezelf ook weer closer tot ze te voelen.
Sorry voor de lange post. Ik moest het even kwijt.
Er bestaat zelfs een naam voor: de quarter-life crisis..quote:
Meer mensen hier die het gevoel herkennen dat het leven zo halverwege de twintig eigenlijk een soort van voorbij is? Je hebt je leuke en onbezorgde jeugd- en tienerjaren dan gehad. Vanaf nu is het enkel werken tot aan je pensioen waarnaar je nog enkele jaren eindelijk vrije tijd hebt maar waarschijnlijk niet meer de energie om iets te doen. Ik heb best vaak het gevoel dat er niets meer is om voor te leven nu.
Oh zoiets bestaat dus ook nog.quote:
[..]
Er bestaat zelfs een naam voor: de quarter-life crisis..
Wat ik iig wel goed gedacht had is dat ik geen last heb van n depressie, zoals mn huisarts het noemde.
Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.
Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.
Iemand ervaring c.q. advies?
Heb jij hier weleens met een therapeut of iets dergelijks over gepraat? No offence maar zoals dit terugkeert in jouw posts is denk ik niet echt goed voor je...quote:
Heeft iemand hier ervaring met ouders met psychologische problemen?
Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.
Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.
Iemand ervaring c.q. advies?
Yup. Bipolaire vader (met psychoses) (zelfdoding in '99), licht manisch depressieve moeder met beginnende dementie.quote:
Heeft iemand hier ervaring met ouders met psychologische problemen?
Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.
Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.
Iemand ervaring c.q. advies?
Het heeft ervoor gezorgd dat ik sinds mijn zesde enorm de neiging heb om voor alles en iedereen te zorgen, behalve voor mezelf. Uitte zich tot nu toe in twee burn-outs, sociale angsten en een stevige depressie.
Het enige dat je kan doen is zorgen dat je ouders bij de juiste hulpverlener terecht komen én enorm goed voor jezelf zorgen. <- Advies dat ik al jaren aan anderen geef en dus nog nooit heb opgevolgd
Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts omdat ehm ja, waarom eigenlijk... het op het werk niet meer gaat? Van het idee dat ik terug moet krijg ik hartkloppingen en word ik duizelig/licht in mn hoofd. Zodra ik vrij ben zie ik weer op tegen de volgende werkdag, en dat dan al 2 dagen van te voren.
Ik heb al maanden dezelfde klachten, zowel lichamelijke klachten als psychische klachten. Elk ding is me teveel. Mn vrijwilligerswerk, mn werk, mn sport. Ik ben ook al maanden niet meer naar yoga gegaan
Ik kan gewoon niks als ik thuis kom, alleen wat duffe facebookspelletjes Ik heb dit al eerder bij mn SPV neergelegd en zij erkend dat het wel stressklachten zijn, maar nog geen burn-out. Want "dan had je er wel anders bijgezeten".
Zelf heb ik ook wat zitten googlen op burnout en ja ik herken veel klachten, maar het vóelt niet als een burnout. Dat kan naar mijn mening ook niet want ik werk maar parttime
Als ik verhalen van anderen lees dan hadden ze het druk, veel hooi op hun vork, en ik vind dat dat bij mij wel meevalt. Als ik het echt druk had dan had ik wel wat anders gedaan dan facebookspelletjes spelletjes spelen tenslotte En is het wel een op zichzelf staande klacht? Hoort dit niet bij mn eerdere diagnose en ben ik gewoon ongeschikt om aan het werk te gaan? Ik werk hier nog geen jaar en ik trek het al niet meer
Ik heb ook gewoon geen idee wat ik aan de huisarts moet vertellen. Ik heb een briefje gemaakt met al mn klachten maar ik voel me zo stom om daarmee aan te komen (de klachten, niet het briefje). En wat als het wel een burnout blijkt te zijn. Dan ben ik mn baan kwijt en kom ik weer in dezelfde shit als eerst. Werkloos en geen uitzicht op iets anders.
Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller
Er komt steeds in me op "oh shit wat heb ik nu gedaan!" en "ben ik niet gewoon lui".En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond
Mensen die een burnout krijgen zijn vaak de hardste werkers. Juist door die instelling 'ik ben een faalhaas en aansteller' en 'Ben ik niet lui?' zorgt dat je een burnout krijgt. Je bent veel te hard voor jezelf.quote:
Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar
Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller
En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond
Pre-cies. Neem het alsjeblieft serieus, als je ermee rond blijft lopen ben je uiteindelijk veel verder van huis.quote:
[..]
Mensen die een burnout krijgen zijn vaak de hardste werkers. Juist door die instelling 'ik ben een faalhaas en aansteller' en 'Ben ik niet lui?' zorgt dat je een burnout krijgt. Je bent veel te hard voor jezelf.
Als je onbewust oordeelt over dat je stress ervaart terwijl je vindt dat je het helemaal niet druk hebt is dat ook weer een last op je schouder. En zo kan zich dat mooi opstapelenquote:
Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar
Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller
En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond
Wat klote, zeg.quote:
Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar
Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller
En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond
Wat ga je doen? Ik begrijp dat je bang bent om je werk te verliezen. Ik heb ook ooit tegen een burn-out aangezeten, dit aangekaart op het werk, bezoekje bedrijfsarts en een aantal sessies bij de bedrijfsmaatschappelijk werker. Ik wil niet zeggen dat zo'n aanpak bij iedereen werkt, maar je laat zo aan je werkgever wel zien dat je gemotiveerd bent om het aan te pakken.
Sterkte.
Ik heb er wel wat over gepraat met therapeuten vroeger, maar ik ben nooit heel diep op de materie in gegaan. Ik had altijd het idee dat ik wel wist hoe ik er mee om moest gaan en dit is gevoelsmatig voor me ook nooit een probleem geweest. Het is om een of andere reden de laatste tijd dat ik me realiseer dat ik familiair gezien toch belangrijke aspecten heb gemist.quote:
[..]
Heb jij hier weleens met een therapeut of iets dergelijks over gepraat? No offence maar zoals dit terugkeert in jouw posts is denk ik niet echt goed voor je...
Ik zou mijn jeugd niet kwalificeren als kut. Ik had wel fases waarin ik gepest werd, alleen ik had vrienden, was sociaal en had vooral een moeder die alles gaf om mij een normale jeugd te geven. Ik heb echt nog wel veel warme herinneringen aan mijn jeugd.
Bedankt voor je advies en ik vind het echt naar om te horen dat je er zelf ook zo veel gevolgen van ondervindt. Het zou niet moeten en ik vind het soms vreemd (en beangstigend ergens) hoe je jeugd zo'n onbewuste impact kan hebben op je gedrag op latere leeftijd.quote:
[..]
Yup. Bipolaire vader (met psychoses) (zelfdoding in '99), licht manisch depressieve moeder met beginnende dementie.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik sinds mijn zesde enorm de neiging heb om voor alles en iedereen te zorgen, behalve voor mezelf. Uitte zich tot nu toe in twee burn-outs, sociale angsten en een stevige depressie.
Het enige dat je kan doen is zorgen dat je ouders bij de juiste hulpverlener terecht komen én enorm goed voor jezelf zorgen. <- Advies dat ik al jaren aan anderen geef en dus nog nooit heb opgevolgd
Egoïstischer worden is inderdaad iets wat me niet met de paplepel is ingegoten, maar ik begin er beter in te worden. Ik doe meer wat ik zelf wil, ook al stel ik anderen dan teleur en probeer niet constant meer door iedereen aardig gevonden te worden. Ik denk dat ik de laatste jaren, zoals je zelf al zegt, te lief voor iedereen wil zijn en in een zekere zin voor ze wilde zorgen. Ik ga meer assertiviteit, zelfgerichtheid en 'klootzak', als je het zo wil stellen in bouwen, want dat heb ik echt nodig.
Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?
Omdat ik bang ben (uit ervaring geleerd, maar inmiddels niet meer realistisch) dat als ik niet voor mijn moeder zorg (die dus óók niet altijd goed voor zichzelf zorgt.. we houden een cirkeltje in stand), er erge dingen met haar gebeuren.quote:...
Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?
Ik heb nog maar één ouder en wil haar het liefst in bubble wrap wikkelen.
Ik bedoelde ook niet over je vroeger maar voor hoe je er nu moeite mee hebt om er mee om te gaan. Want zoals het nu soms leest lijkt het alsof je steeds een beetje hetzelfde overkomt en dat het je pijn doet. En dat lijkt me niet de bedoeling maar ik weet natuurlijk niet of dat zo is. Dat kan ook gewoon door de manier van posten komen of door mijn manier van lezen. Bedoelde in elk geval niks over je jeugd ofzo, sorry als ik onduidelijk was.quote:
[..]
Ik heb er wel wat over gepraat met therapeuten vroeger, maar ik ben nooit heel diep op de materie in gegaan. Ik had altijd het idee dat ik wel wist hoe ik er mee om moest gaan en dit is gevoelsmatig voor me ook nooit een probleem geweest. Het is om een of andere reden de laatste tijd dat ik me realiseer dat ik familiair gezien toch belangrijke aspecten heb gemist.
Ik zou mijn jeugd niet kwalificeren als kut. Ik had wel fases waarin ik gepest werd, alleen ik had vrienden, was sociaal en had vooral een moeder die alles gaf om mij een normale jeugd te geven. Ik heb echt nog wel veel warme herinneringen aan mijn jeugd.
[..]
Bedankt voor je advies en ik vind het echt naar om te horen dat je er zelf ook zo veel gevolgen van ondervindt. Het zou niet moeten en ik vind het soms vreemd (en beangstigend ergens) hoe je jeugd zo'n onbewuste impact kan hebben op je gedrag op latere leeftijd.
Egoïstischer worden is inderdaad iets wat me niet met de paplepel is ingegoten, maar ik begin er beter in te worden. Ik doe meer wat ik zelf wil, ook al stel ik anderen dan teleur en probeer niet constant meer door iedereen aardig gevonden te worden. Ik denk dat ik de laatste jaren, zoals je zelf al zegt, te lief voor iedereen wil zijn en in een zekere zin voor ze wilde zorgen. Ik ga meer assertiviteit, zelfgerichtheid en 'klootzak', als je het zo wil stellen in bouwen, want dat heb ik echt nodig.
Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?
Geen zorgen ik ben niet boos ofzo, ik vind het alleen maar tof dat je reageert. Ik denk ergens dat je wel gelijk hebt. Alleen omdat mijn jeugd goed was, betekent niet automatisch dat ik als adolescent meteen compleet uitgerust was om dit gedrag een plekje te geven.quote:
[..]
Ik bedoelde ook niet over je vroeger maar voor hoe je er nu moeite mee hebt om er mee om te gaan. Want zoals het nu soms leest lijkt het alsof je steeds een beetje hetzelfde overkomt en dat het je pijn doet. En dat lijkt me niet de bedoeling maar ik weet natuurlijk niet of dat zo is. Dat kan ook gewoon door de manier van posten komen of door mijn manier van lezen. Bedoelde in elk geval niks over je jeugd ofzo, sorry als ik onduidelijk was.
Voorlopig wil ik er nog niet mee naar een therapeut. Ik doe liever zo veel mogelijk zelf door trial en error en als ik dan écht vast loop, zoek ik hulp. Voorlopig zoek ik gewoon zo veel mogelijk leuk contact met ze en als ze te veel met hun problemen komen, laat ik die zo veel mogelijk links liggen. Niet meer me er vol in storten. Ik realiseer me langzaam ook hoe groot mijn beschermingsgedrag richting mijn familie is. Ik denk altijd maar over hoe dingen voor hun zijn en schik mijn gedrag daar naar. Het is tijd om daar minder mee bezig te zijn en meer met mezelf. Hoe ik dat invul zie ik in de loop der tijd wel.
Het is een moeilijke periode op dat vlak, maar ik heb inmiddels wel dusdanig veel vertrouwen in mezelf dat ik weet dat ik er uit ga komen. In ieder geval enorm bedankt voor je luisterend ook een reflectie. Ik waardeer het oprecht.
Kloptquote:
De juiste keuzes voor jezelf maken maakt je geen klootzak
Was handig geweest dit vanaf kinds af aan mee te krijgen, maargoed. Beter laat dan nooit Wauw dat klinkt eng bekend, maar je moet er wel echt vanaf. Ik snap als geen ander hoe moeilijk die dynamiek tussen jou en je ouders is, maar op deze manier ga je er zelf de rest van je leven aan onderdoor en bovendien: hoe veel beter wordt zij er nou écht van?quote:
[..]
Omdat ik bang ben (uit ervaring geleerd, maar inmiddels niet meer realistisch) dat als ik niet voor mijn moeder zorg (die dus óók niet altijd goed voor zichzelf zorgt.. we houden een cirkeltje in stand), er erge dingen met haar gebeuren.
Ik heb nog maar één ouder en wil haar het liefst in bubble wrap wikkelen.
Goed dat je hulp hebt, maar onthoudt dat de keuzes die jou je beter gaan laten voelen alleen door JOU gemaakt kunnen worden. Je kunt praten wat je wilt, maar je gedrag is waar het verschil uiteindelijk gemaakt wordt.
Over een maand heb ik een tweede intake gesprek bij GGZ voor hulp. Die hulp is nodig omdat er sinds mijn vorige therapie een hele hoop oud verdriet en ellende is losgekomen en dat zo hard spookt dat ik er met 1 gesprekje per maand niet ga komen. Nadat dat gebeurde heb ik van de huisarts tijdelijk kalmeringsmiddelen gekregen om tot rust te komen en dat hielp wel.
Twee weken geleden had ik de intake bij ggz en dat heeft zoveel weer losgemaakt. De psycholoog vroeg me naderhand een levensloop op te schrijven en daar ben ik mee bezig maar ik moet het steeds neerleggen omdat het te heftig wordt. Ook al schrijf ik niet op wat er precies gebeurde, in mijn hoofd moet ik er steeds weer aan denken. En ik weet wel dat het beter is om over die dingen een echt te gaan praten, ik wordt nu al benauwd en misselijk als ik eraan denk. En ik ben nu pas bij de intake.
Mijn verstand weet wel dat deze ggz instelling heel goed is met trauma en het verwerken daarvan. En dat voelde toen ook echt goed, ik heb wel het idee dat deze mensen snappen dat sommige dingen gewoon heel heel moeilijk zijn om te zeggen.
Maar ik zit nu met iets in mijn hoofd en denk steeds maar van 'mijn god als ik dat moet gaan vertellen', de paniek zit er weer helemaal in.
Is het een idee om het eerst in 1 zin te schrijven, wat anders te doen en daarna die zin uit te breiden, pauze en wederom weer wat uit te werken?quote:
Ik wil even van me afschrijven, kan er niet van slapen en ik merk dat ik met mijn gedachten vastdraai.
Over een maand heb ik een tweede intake gesprek bij GGZ voor hulp. Die hulp is nodig omdat er sinds mijn vorige therapie een hele hoop oud verdriet en ellende is losgekomen en dat zo hard spookt dat ik er met 1 gesprekje per maand niet ga komen. Nadat dat gebeurde heb ik van de huisarts tijdelijk kalmeringsmiddelen gekregen om tot rust te komen en dat hielp wel.
Twee weken geleden had ik de intake bij ggz en dat heeft zoveel weer losgemaakt. De psycholoog vroeg me naderhand een levensloop op te schrijven en daar ben ik mee bezig maar ik moet het steeds neerleggen omdat het te heftig wordt. Ook al schrijf ik niet op wat er precies gebeurde, in mijn hoofd moet ik er steeds weer aan denken. En ik weet wel dat het beter is om over die dingen een echt te gaan praten, ik wordt nu al benauwd en misselijk als ik eraan denk. En ik ben nu pas bij de intake.
Mijn verstand weet wel dat deze ggz instelling heel goed is met trauma en het verwerken daarvan. En dat voelde toen ook echt goed, ik heb wel het idee dat deze mensen snappen dat sommige dingen gewoon heel heel moeilijk zijn om te zeggen.
Maar ik zit nu met iets in mijn hoofd en denk steeds maar van 'mijn god als ik dat moet gaan vertellen', de paniek zit er weer helemaal in.
Ik heb het nu al n paar dagen neergelegd omdat t maar bleef spoken. Misschien als het af is dat t makkelijker gaat. Ik weet gewoon niet goed hoe ik mijn gedachten tot rust kan brengen. Ik zoek nu maar zoveel mogelijk afleiding, dat helpt wel wat. Maar er komen steeds van die herinneringen naarboven aan dingen waar ik nu helemaal niet mee bezig wil zijn. T zou fijn zijn als ik het kon parkeren tot ze een diagnose hebben en ik met een behandeling kan beginnen.quote:
[..]
Is het een idee om het eerst in 1 zin te schrijven, wat anders te doen en daarna die zin uit te breiden, pauze en wederom weer wat uit te werken?