Depressie & Angst #139

Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.

Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?

quote:

Op woensdag 26 april 2017 16:26 schreef Zelus het volgende:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.

Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?

Ik heb er geen ervaring mee, want ik wijs ze altijd af Ik wil niet dat ze op mij oefenen.

quote:

Op woensdag 26 april 2017 16:26 schreef Zelus het volgende:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.

Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?

Iemand die in opleiding is tot klinisch psycholoog, is al een psycholoog met werkervaring.
Mensen kunnen als therapeut aan het werk wanneer ze gezondheidszorgpsycholoog zijn, dat is de basis. Klinisch psycholoog worden is een specialisatie die daarna kan volgen.
De therapeut die je krijgt staat dus gelijk aan een 'gewone' psycholoog, niet iemand die alles nog moet leren.

Ik heb wel eens gepraat met mensen in opleiding. De manier waarop ze vragen stellen en doorvragen komt heel ingestudeerd over, is erg voorspelbaar. Ik vind dat niet prettig, hoewel je daardoor zelf wel tactisch kan reageren.
Ik zou niet snel open zijn over moeilijke dingen naar zo iemand.

[ Bericht 10% gewijzigd door kuolema op 26-04-2017 18:00:56 ]

quote:

Op woensdag 26 april 2017 17:48 schreef kuolema het volgende:

[..]

Iemand die in opleiding is tot klinisch psycholoog, is al een psycholoog met werkervaring.
Mensen kunnen als therapeut aan het werk wanneer ze gezondheidszorgpsycholoog zijn, dat is de basis. Klinisch psycholoog worden is een specialisatie die daarna kan volgen.
De therapeut die je krijgt staat dus gelijk aan een 'gewone' psycholoog, niet iemand die alles nog moet leren.

Dank je wel voor de info

quote:

Op woensdag 26 april 2017 15:45 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja meestal wel. Heb ik deze keer ook gedaan maar hoewel ze aangaven de volgende keer rustiger te doen had ik niet t idee dat ze begrepen waar ik zo'n last van had. En ik daarna ook niet het vertrouwen dat het de volgende keer wel goed zou gaan. Het was een beetje een combi van me buitengesloten voelen en dat men niet zag dat het echt fout ging.

Vetgedrukte heet ook wel onbegrip, het kan zelfs relaties verpesten terwijl de wil er wel van beide kanten is (en met relaties bedoel ik bijvoorbeeld ook familiebanden etc).
Ik moet ook eerlijk zeggen dat dit iets is waar niet iedereen dagelijks mee geconfronteerd wordt. Zoiets moet je wel een beetje leren herkennen en leren begrijpen. Wel is een bepaalde aanleg daar wel handig in, ik heb eerlijk gezegd niet de indruk dat iedereen dit zou kunnen leren.

quote:

[..]

Het is eigenlijk voor het eerst dat ik zo extreem uitviel. Eerder kreeg ik dan een paniekaanval en ben ik er op zich mentaal nog wel bij. Nu was het of ik een soort van uit ging. Sociale angst is ook bij mij vastgesteld, zit ik al een anderhalf jaar voor in therapie.

Wow...das ook best wel lang eigenlijk?

Ik heb wel klachten die daarmee overeenkomen, maar ik ga dan evengoed (ondanks de spanning). Stond zelfs al in een uitgebreid psychologisch rapport van meer dan 10 jaar terug vermeld dat ik wel spanning ervaar, maar er (voor de buitenstaander die niet weet wat er in me omgaat) opvallend weinig ongemak aan heb. Ik heb er vooral last van als ik nieuwe groepen ontmoet, zoals een keer begin dit jaar gebeurd is.
Nieuwe omgeving, nieuwe mensen, ook een onvoorspelbaardere omgeving en al die oude zenuwen waren deels weer terug (waardoor ik weer wat meer een uhm...sociale klapjosti werd), maar normaalgesproken heb ik er eigenlijk nauwelijks nog last van.

Paniekaanvallen zijn echt heel kut...gelukkig voel ik ze wel vooraf al aankomen en kan ik ze tot op zekere hoogte ook onder controle houden (door bijvoorbeeld bepaalde gespreksonderwerpen te vermijden of door desnoods weg te lopen). Ik merk trouwens wel dat die 4G schema's me hier behoorlijk goed bij helpen. Alleen al het besef maakt dat ik me niet meer "machteloos" en "overgeleverd" voel aan iets wat veel sterker is dan ik en ik heb er nu meer vat op. Ben nog maar net begonnen, dus ben er nog niet. Maar tis een onderwerp waar ik veel mee bezig ben de laatste tijd, om verscheidene redenen.

quote:

[..]

Ik sprak eigenlijk met iedereen wel afzonderlijk af maar ook wel samen met elkaar. Op een moment werd dat vaker in die groep en toen ineens die groep zonder mij. Behalve met die ene vriend spreek ik met de meeste mensen ook gewoon nog wel af, maar minder omdat ze bij elkaar zitten.

Heeft die ene vriend hier al eens wat over gezegd? Hem zal toch wel -iets- opgevallen zijn?
Soms ligt het trowuens nieteens direct aan jouzelf. Het zou hypothetisch gezien zelfs kunnen dat het gaat om iemand anders waarvan anderen het idee hebben dat die nauw met jou betrokken en dat ze die andere persoon (om wat voor reden) niet zo mogen en dat je als het ware ongemerkt daar ook hinder van ondervindt. Maar het is lastig te zeggen en lastig te achterhalen, zeker als mensen proberen om het geven van een direct en open antwoord te vermijden.

Die laatste alinea is trouwens meer hypothetisch. Ik kan gewoon niet echt goed zeggen waar het aan zou kunnen liggen, behalve dat het -iets- is waarvan je blijkbaar niet voldoende op de hoogte wordt gebracht (mij geeft dit een beetje een nare vibe, daar dit bij mij vaak duidde op slechte intenties).

Ik speel met de gedachte om met een intensievere therapie aan de slag te gaan ...

quote:

Op vrijdag 28 april 2017 14:10 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik speel met de gedachte om met een intensievere therapie aan de slag te gaan ...

Wat houdt deze therapie in?

quote:

Op vrijdag 28 april 2017 14:26 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Wat houdt deze therapie in?

Weet niet precies, maar is 4 dagen per week.

quote:

Op vrijdag 28 april 2017 23:38 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Weet niet precies, maar is 4 dagen per week.

Klinkt als een groepstherapie.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 10:44 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Klinkt als een groepstherapie.

Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 13:43 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.

Als het je helpt is, lijkt me het dat waard toch? .

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 13:43 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.

Kun jij daar wat over vertellen? Ik weet niet wat ik me voor moet stellen bij een groepstherapie. Je bent in behandeling voor depressie toch?

Ik weet niet of ik hier thuis hoor, want de psycholoog zegt dat ik geen depressie heb, maar ik voel me wel heel dysthiem. Ik denk vaak aan zelfmoord, meer uit een cynische houding van 'zak allemaal maar in de stront met dat kutleven'. Ten diepste heb ik namelijk wel een levenswens, echt wel. Ik ben bezig met de 113-Online-zelfhulpcursus. Ik heb meer intensieve therapie nodig dan wat de psycholoog me kan bieden. Daar al voor aangemeld.

Ik heb plezier in fietsen, zwemmen, zingen, bordspellen, volleybal, een lekker biertje aan de bar en kroegouwehoeren, dansen, muziek, lekker koken en eten en frutten met plantjes op mijn balkon, en genieten van de heerlijke zonneschijn. Maar als het morgen zou ophouden, zou ik dat ook prima vinden. Want er is geen uitzicht op het leven dat ik echt wil. Ook al redt Peter Gabriel me soms (zie sig). Ik heb redelijk plezier in mijn werk maar het betaalt de rekeningen en ik kan er leuke dingen van doen zoals stappen, sporten, boekjes kopen, museumpje, de leuke dingen van het leven. Het werkplezier wordt verhinderd door mijn dysthymie.

Automatische gedachten die ik heb zijn:
- niemand wil bij me zijn (bevestigd doordat niemand gereageerd heeft op mijn 'wanhoopspoging' per e-mail (niet in de tekst hoor) om niet helemaal alleen naar Rock Werchter te moeten gaan net als 7 jaar geleden. Ik houd het zelf in stand door altijd te laat te komen.
- ik zal altijd mislukken; dit houd ik ook zelf in stand door iets dat ik niet online wil zetten
- ik zal nooit een gezin krijgen; ik weet niet precies hoe deze er in past. Houd ik het zelf in stand? Is het waar? Is het een realistisch gevolg van de rest van mijn probleem?

Ik had enorme hoop gevestigd op mijn relatie met C. Eindelijk na vijf jaar gerommel, eindelijk iemand die echt goed bij me paste en met wie ik het leuk heb. Eindelijk. Na al het verdriet en de geknakte hoop, eindelijk iemand om een gezin mee te stichten. Met hem wil ik oud worden. En dat is dus weer geklapt bijna 1,5 jaar geleden. Ik voel me wanhopig sindsdien. Ik was het al vóór hem. Toen werd het weer leuk. En nu ben ik het weer. Het leven is uitzichtloos. Ik wil niet alleen zijn en alleen eindigen. Ik zie niet in waarom ik nog zou moeten leven. Mijn leven is voor weinig mensen belangrijk. Mijn zus komt nooit en dat doet pijn. Mijn broer is druk met zijn gezin en bedrijf en komt ook nooit. Voor mijn vader en moeder ben ik nog belangrijk. Maar die leven nog wel even ben ik bang. Ik zou zo graag willen dat mensen uit zichzelf bij mij thuis komen. Vrienden. Misschien moet ik ze uitnodigen. Ik schaam me alleen nog voor het gebrek aan plinten en de lampen. Ik vind dat ook niet belangrijk, eigenlijk. Ik ga dat wel binnenkort doen, een feestje organiseren.

Ik mis veel diepgang in contacten. Ik doe nu drie avonden in de week iets en ik kom er wel uit. Maar van binnen blijf ik huilen. Elk weekend weg met vrienden weer, of verjaardagen waarop ik geconfronteerd word met de al complete gezinnetjes van vrienden of zwangere vriendinnen, doet het zo vreselijk veel pijn. Het jaarlijkse weekend weg heb ik 's nachts na afloop van het bier en de spelletjes steevast besteed aan minstens een uur hysterisch janken. Scheelde dat ik 'natuurlijk' alleen op een kamer lag want dat is al jaren zo want de rest komt met hun partner met wie ze al vier of meer jaar samen zijn. Eindelijk was ook ik aan de beurt, eindelijk hoorde ik er ook bij. Maar C is weer weg. Ik zie geen uitzicht meer.

[ Bericht 1% gewijzigd door Andromache op 30-04-2017 00:17:04 ]

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 23:28 schreef Andromache het volgende:
Ik weet niet of ik hier thuis hoor, want de psycholoog zegt dat ik geen depressie heb, maar ik voel me wel heel dysthiem. Ik denk vaak aan zelfmoord, meer uit een cynische houding van 'zak allemaal maar in de stront met dat kutleven'. Ten diepste heb ik namelijk wel een levenswens, echt wel. Ik ben bezig met de 113-Online-zelfhulpcursus. Ik heb meer intensieve therapie nodig dan wat de psycholoog me kan bieden. Daar al voor aangemeld.

Ik heb plezier in fietsen, zwemmen, zingen, bordspellen, volleybal, een lekker biertje aan de bar en kroegouwehoeren, dansen, muziek, lekker koken en eten en frutten met plantjes op mijn balkon, en genieten van de heerlijke zonneschijn. Maar als het morgen zou ophouden, zou ik dat ook prima vinden. Want er is geen uitzicht op het leven dat ik echt wil. Ook al redt Peter Gabriel me soms (zie sig). Ik heb redelijk plezier in mijn werk maar het betaalt de rekeningen en ik kan er leuke dingen van doen zoals stappen, sporten, boekjes kopen, museumpje, de leuke dingen van het leven. Het werkplezier wordt verhinderd door mijn dysthymie.

Automatische gedachten die ik heb zijn:
- niemand wil bij me zijn (bevestigd doordat niemand gereageerd heeft op mijn 'wanhoopspoging' per e-mail (niet in de tekst hoor) om niet helemaal alleen naar Rock Werchter te moeten gaan net als 7 jaar geleden. Ik houd het zelf in stand door altijd te laat te komen.
- ik zal altijd mislukken; dit houd ik ook zelf in stand door iets dat ik niet online wil zetten
- ik zal nooit een gezin krijgen; ik weet niet precies hoe deze er in past. Houd ik het zelf in stand? Is het waar? Is het een realistisch gevolg van de rest van mijn probleem?

Ik had enorme hoop gevestigd op mijn relatie met C. Eindelijk na vijf jaar gerommel, eindelijk iemand die echt goed bij me paste en met wie ik het leuk heb. Eindelijk. Na al het verdriet en de geknakte hoop, eindelijk iemand om een gezin mee te stichten. Met hem wil ik oud worden. En dat is dus weer geklapt bijna 1,5 jaar geleden. Ik voel me wanhopig sindsdien. Ik was het al vóór hem. Toen werd het weer leuk. En nu ben ik het weer. Het leven is uitzichtloos. Ik wil niet alleen zijn en alleen eindigen. Ik zie niet in waarom ik nog zou moeten leven. Mijn leven is voor weinig mensen belangrijk. Mijn zus komt nooit en dat doet pijn. Mijn broer is druk met zijn gezin en bedrijf en komt ook nooit. Voor mijn vader en moeder ben ik nog belangrijk. Maar die leven nog wel even ben ik bang. Ik zou zo graag willen dat mensen uit zichzelf bij mij thuis komen. Vrienden. Misschien moet ik ze uitnodigen. Ik schaam me alleen nog voor het gebrek aan plinten en de lampen. Ik vind dat ook niet belangrijk, eigenlijk. Ik ga dat wel binnenkort doen, een feestje organiseren.

Ik mis veel diepgang in contacten. Ik doe nu drie avonden in de week iets en ik kom er wel uit. Maar van binnen blijf ik huilen. Elk weekend weg met vrienden weer, of verjaardagen waarop ik geconfronteerd word met de al complete gezinnetjes van vrienden of zwangere vriendinnen, doet het zo vreselijk veel pijn. Het jaarlijkse weekend weg heb ik 's nachts na afloop van het bier en de spelletjes steevast besteed aan minstens een uur hysterisch janken. Scheelde dat ik 'natuurlijk' alleen op een kamer lag want dat is al jaren zo want de rest komt met hun partner met wie ze al vier of meer jaar samen zijn. Eindelijk was ook ik aan de beurt, eindelijk hoorde ik er ook bij. Maar C is weer weg. Ik zie geen uitzicht meer.

Volgens mij hebben we het er al eerder over gehad maar is dit je eerste psycholoog? En hoe lang denk je zelf al dat je dat gevoel hebt? Had je daarvoor wel plezier in je werk of was je nog niet werkzaam?

quote:

Op woensdag 26 april 2017 16:26 schreef Zelus het volgende:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.

Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?

Mijn huidige psych was nog 'in opleiding' toen we vorig jaar met therapie begonnen. Inmiddels is ze -volgens mij- klaar. Hoewel ik in het verleden een slechte ervaring had met een 'jonkie', kan ik met mijn huidige psych prima overweg. We zouden -bij wijze van spreken- vrienden kunnen zijn.

quote:

Op zondag 30 april 2017 18:22 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Mijn huidige psych was nog 'in opleiding' toen we vorig jaar met therapie begonnen. Inmiddels is ze -volgens mij- klaar. Hoewel ik in het verleden een slechte ervaring had met een 'jonkie', kan ik met mijn huidige psych prima overweg. We zouden -bij wijze van spreken- vrienden kunnen zijn.

Dank je wel

Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.

[ Bericht 8% gewijzigd door kuolema op 30-04-2017 20:28:12 ]

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:18 schreef kuolema het volgende:
Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Het is zo intens, ondraaglijk. De hele dag. Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.

Nu dit moment? Of deze gehele periode van ondraaglijkheid?

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Nu dit moment? Of deze gehele periode van ondraaglijkheid?

Ik bedoel de hele periode/in het algemeen.

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:29 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik bedoel de hele periode.

In dat geval weet ik het ook niet goed. Er is een periode geweest dat het minder erg was dan nu toch? Hoe is het met je woonsituatie? Is daar al verbetering in? Het is iig goed als je niet drinkt lijkt me zo. En voor de rest had ik het al gelezen, ik weet het ook niet, zo veel wanhoop. Take care.

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:36 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

In dat geval weet ik het ook niet goed. Er is een periode geweest dat het minder erg was dan nu toch? Hoe is het met je woonsituatie? Is daar al verbetering in? Het is iig goed als je niet drinkt lijkt me zo. En voor de rest had ik het al gelezen, ik weet het ook niet, zo veel wanhoop. Take care.

Ik heb betere periodes gehad ja.
Ik doe nog steeds de woontraining. Het is beter dan bij mijn moeder wonen en ik ben blij met de hulp soms. Er is vooruitgang met sommige dingen, maar ik heb nogal mijn twijfels over het langetermijnnut van deze behandeling. Maar ja, wat maakt dat uit als er geen lange termijn is.
Misschien zal ik weer terug naar mijn ouders moeten als ik hier klaar ben, vanwege de wachtlijst voor een huurwoning. Dat zie ik echt niet zitten.

Alcohol drinken voelt soms als de enige uitweg, omdat ik me daar wel beter door kan voelen. Dus het is moeilijk om niet te doen. Maar dingen escaleren daardoor ook vaak en dat maakt het erger, dat is mijn belangrijkste reden om het te laten.

Dank.

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:37 schreef scrupuleus het volgende:
Waar valt niet aan te ontsnappen?

Aan het intense kutgevoel.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 30-04-2017 21:06:11 ]

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:58 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik heb betere periodes gehad ja.
Ik doe nog steeds de woontraining. Het is beter dan bij mijn moeder wonen en ik ben blij met de hulp soms. Er is vooruitgang met sommige dingen, maar ik heb nogal mijn twijfels over het langetermijnnut van deze behandeling. Maar ja, wat maakt dat uit als er geen lange termijn is.
Misschien zal ik weer terug naar mijn ouders moeten als ik hier klaar ben, vanwege de wachtlijst voor een huurwoning. Dat zie ik echt niet zitten.

Alcohol drinken voelt soms als de enige uitweg, omdat ik me daar wel beter door kan voelen. Dus het is moeilijk om niet te doen. Maar dingen escaleren daardoor ook vaak en dat maakt het erger, dat is mijn belangrijkste reden om het te laten.

Dank.

Is het zomaar weer slechter gegaan? Ik wist even niet meer dat het kamertrainingding al was begonnen. Lastig zo.
Wat als je probeert zo min mogelijk aan de lange termijn te denken? Met de dag? Met het uur? Is het dan een beetje behapbaar? En een vechtsport of iets in plaats van alcohol?
Ik weet het ook niet verder.