Depressie & Angst #139

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 22:55 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dat slecht tegen aanraken kunnen kan verscheidene oorzaken hebben (laat ik maar even voorzichtig zijn, ten slotte weet ik ook niks zeker hier), maar heb je toevallig ook problemen met grenzen aangeven?

En ook even iets waar ik zelf soort van mee te maken heb gehad: Ik merk(te) dat wanneer ik een bepaald probleem had dat niet goed geïdentificeerd werd en ik behandeling kreeg om bepaalde symptomen te bestrijden, dat ik de symptomen op een gegeven moment wel kon ""handelen", maar het onderliggende probleem bleef dan natuurlijk wel gewoon bestaan. Maakt denk ik toekomstige behandelingen misschien ook minder effectief, al is het alleen maar omdat de symptomen nog minder goed herkend worden en dit als het ware hulpverleners op een verkeerd spoor zet.

Nou heb ik ook gemerkt dat er (qua diagnostisering) nog steeds veel mis gaat en vaker dan eens zelfs behoorlijke inkoppers worden gemist omdat de betreffende hulpverlener simpelweg faalt.

Nou grenzen kan ik wel aangeven en laat mij daarin ook zeker niet meer overrulen. Echter wanneer je jong bent kan je in situaties belanden waarin je niet eens de kans krijgt om je grenzen te stellen. Dat is mij overkomen en ik het staat mij bij als de dag van gisteren.

quote:

Op dinsdag 25 april 2017 22:59 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Nou grenzen kan ik wel aangeven en laat mij daarin ook zeker niet meer overrulen. Echter wanneer je jong bent kan je in situaties belanden waarin je niet eens de kans krijgt om je grenzen te stellen. Dat is mij overkomen en ik het staat mij bij als de dag van gisteren.

Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).

Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.

Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven

quote:

Op woensdag 26 april 2017 00:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).

Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.

Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven

nouja in feite heb ik mij al van al die mensen afgezonderd. Maar ik ben best een sociaal dier en ben nu dus juist ongelukkig door dat ik geen echte interactie meer heb

quote:

Op woensdag 26 april 2017 00:38 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).

Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.

Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven

Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.

Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.

Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.

Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.

Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.

6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.

T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.

Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.

Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.

quote:

Op woensdag 26 april 2017 10:49 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.

Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.

Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.

Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.

Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.

6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.

T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.

Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.

Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.

Vervelend dat je dit zo voelt! Je zou het eens op papier kunnen zetten wat dit met jou doet en het evt aan hem laten lezen. Wanneer de boodschap dan nog niet door komt kan je altijd besluiten meer afstand te nemen

quote:

Op woensdag 26 april 2017 09:45 schreef Lot88 het volgende:

[..]

nouja in feite heb ik mij al van al die mensen afgezonderd. Maar ik ben best een sociaal dier en ben nu dus juist ongelukkig door dat ik geen echte interactie meer heb

^{Zo, ik kom even terug op eerder.}

Duidelijk.

Ik vind dit wel lastig, want je geeft aan wel contact te willen, maar tegelijk vind je ook geen aansluiting. Ook ga je blijkbaar niet meer met de mensen om waarmee je sowieso niet om kunt gaan.

Je hebt er last van dat in je verleden je grenzen herhaaldelijk overschreden zijn, maar geeft aan dit nu wel te kunnen. Toch ben je continu nerveus, ondanks dat je hiervoor al vaker behandeld bent.
Je vindt het misschien ook "eng" als mensen te dichtbij komen (het kan zijn dat de stress die je ervaart, daar vandaan komt. Dit weet ik alleen natuurlijk niet zeker).

Je geeft aan best een sociaal dier te zijn en daarom contact te missen. Maar je vindt geen aansluiting. Zoals je beschreef wat je tijdens het uitgaan ervaarde, kwam het een beetje "stuntelig" op me over.
Hoe gaat 't met de liefde met je?
Verder geef je aan dat sociale interactie een eerste behoefte van je is. Je geeft (al dan niet direct) ook aan al aardig wat zelfinzicht te hebben.
Kan je meer zeggen -waarom- sociale interactie voor jou een eerste behoefte is? Wat zoek je bij dat contact, wat heb je nodig en wat hoop je daar te vinden?
Het gaat niet alleen om het onder de mensen te zijn, want ook dan kan je je (bijvoorbeeld) eenzaam voelen. Ik neem aan dat je wel gewoon een intrinsieke motivatie hebt (een drang, zo te zeggen) om toch steeds weer contact met anderen te verlangen.
Voor sociale interactie hoef je niet persé veel diepgang te hebben, maar het kan wel zijn dat de sociale interactie die je dan wel hebt, onbevredigend voor je is. Het kan handig zijn om dan te weten -waarom- je deze nodig hebt.

Muziek opzetten werkt goed voor je. Ik vind dit wel een leuke, want ik heb continu muziek opstaan zodat ik mijn gedachten kan verzetten (dit weet ik pas sinds kort van mezelf. Wel vind ik het tegelijk ook lekker om muziek te horen).
het is een vorm van afleiding die op de momenten zelf kan verlichten, maar op een gegeven moment wil je denk toch meer dan alleen maar dwijlen met de kraan open (want het is niet zo dat wanneer je maar lang genoeg muziek luistert, al je problemen verdwijnen als mist voor de zon).

Moeite met ontspannen en last hebben van nachtmerries herken ik wel en ik heb dit ook al van andere mensen gehoord (mede vandaar vroeg ik je ook hoe het in je liefdesleven gaat, mij heeft dit achteraf wel behoorlijk vooruit geholpen (al was de klap daarna wel nog even heel zwaar, maar ik ben haar nu juist superdankbaar dat ze me toen zeg maar op sleeptouw genomen heeft)).

Zodra mensen niet aan je merken dat je je eigenwaarde door de grond voelt zakken (ondanks dat je zelf wel de indruk hebt dat ze dit zouden moeten kunnen weten (bijvoorbeeld omdat je je grenzen wel duidelijk hebt aangegeven)), zit je bij die mensen denk ik gewoon op de verkeerde plek (maar dit weet je misschien al).
Ik zou met dit soort mensen breken, maar let wel op dat je niet per abuis met de verkeerde mensen breekt. Het kan lastig zijn om goede bondgenoten te vinden.
Zelf is het wel voorgekomen dat ik een tijdje meer afstand van iemand heb genomen (toevallig recentelijk nog gebeurd, maar hij zal toch echt even aan zichzelf moeten gaan werken eerst).

Voel je je altijd eenzaam als je alleen bent? Of kan dit voor jou soms oom juist goed voelen? Als dit niet soms goed voelt, kan dit nog weleens mensen afstoten, daar je dan (zonder dat je het zelf opmerkt) juist die mensen gaat afstoten die je zelf graag mag.

Klopt dit een beetje?

quote:

Op woensdag 26 april 2017 13:37 schreef magnetronkoffie het volgende:

Duidelijk.

Ik vind dit wel lastig, want je geeft aan wel contact te willen, maar tegelijk vind je ook geen aansluiting. Ook ga je blijkbaar niet meer met de mensen om waarmee je sowieso niet om kunt gaan.

Je hebt er last van dat in je verleden je grenzen herhaaldelijk overschreden zijn, maar geeft aan dit nu wel te kunnen. Toch ben je continu nerveus, ondanks dat je hiervoor al vaker behandeld bent.
Je vindt het misschien ook "eng" als mensen te dichtbij komen (het kan zijn dat de stress die je ervaart, daar vandaan komt. Dit weet ik alleen natuurlijk niet zeker).

Je geeft aan best een sociaal dier te zijn en daarom contact te missen. Maar je vindt geen aansluiting. Zoals je beschreef wat je tijdens het uitgaan ervaarde, kwam het een beetje "stuntelig" op me over.
Hoe gaat 't met de liefde met je?
Verder geef je aan dat sociale interactie een eerste behoefte van je is. Je geeft (al dan niet direct) ook aan al aardig wat zelfinzicht te hebben.
Kan je meer zeggen -waarom- sociale interactie voor jou een eerste behoefte is? Wat zoek je bij dat contact, wat heb je nodig en wat hoop je daar te vinden?
Het gaat niet alleen om het onder de mensen te zijn, want ook dan kan je je (bijvoorbeeld) eenzaam voelen. Ik neem aan dat je wel gewoon een intrinsieke motivatie hebt (een drang, zo te zeggen) om toch steeds weer contact met anderen te verlangen.
Voor sociale interactie hoef je niet persé veel diepgang te hebben, maar het kan wel zijn dat de sociale interactie die je dan wel hebt, onbevredigend voor je is. Het kan handig zijn om dan te weten -waarom- je deze nodig hebt.

Muziek opzetten werkt goed voor je. Ik vind dit wel een leuke, want ik heb continu muziek opstaan zodat ik mijn gedachten kan verzetten (dit weet ik pas sinds kort van mezelf. Wel vind ik het tegelijk ook lekker om muziek te horen).
het is een vorm van afleiding die op de momenten zelf kan verlichten, maar op een gegeven moment wil je denk toch meer dan alleen maar dwijlen met de kraan open (want het is niet zo dat wanneer je maar lang genoeg muziek luistert, al je problemen verdwijnen als mist voor de zon).

Moeite met ontspannen en last hebben van nachtmerries herken ik wel en ik heb dit ook al van andere mensen gehoord (mede vandaar vroeg ik je ook hoe het in je liefdesleven gaat, mij heeft dit achteraf wel behoorlijk vooruit geholpen (al was de klap daarna wel nog even heel zwaar, maar ik ben haar nu juist superdankbaar dat ze me toen zeg maar op sleeptouw genomen heeft)).

Zodra mensen niet aan je merken dat je je eigenwaarde door de grond voelt zakken (ondanks dat je zelf wel de indruk hebt dat ze dit zouden moeten kunnen weten (bijvoorbeeld omdat je je grenzen wel duidelijk hebt aangegeven)), zit je bij die mensen denk ik gewoon op de verkeerde plek (maar dit weet je misschien al).
Ik zou met dit soort mensen breken, maar let wel op dat je niet per abuis met de verkeerde mensen breekt. Het kan lastig zijn om goede bondgenoten te vinden.
Zelf is het wel voorgekomen dat ik een tijdje meer afstand van iemand heb genomen (toevallig recentelijk nog gebeurd, maar hij zal toch echt even aan zichzelf moeten gaan werken eerst).

Voel je je altijd eenzaam als je alleen bent? Of kan dit voor jou soms oom juist goed voelen? Als dit niet soms goed voelt, kan dit nog weleens mensen afstoten, daar je dan (zonder dat je het zelf opmerkt) juist die mensen gaat afstoten die je zelf graag mag.

Klopt dit een beetje?

Liefde is simpel ben 28 heb geen relatie en ook niet in het verleden gehad. Wel dates etc. Verder is er nooit wat van de bodem gekomen.

Ik voel mij niet eenzaam als ik alleen thuis ben. Ik kan prima alleen thuis zijn en verveel mij bijvoorbeeld ook niet.
Over de rest moet ik nadenken

quote:

Op woensdag 26 april 2017 10:49 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.

Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.

Ik herken dit wel (van beide kanten overigens (wat alleen maar een voordeel is nu)).
Het kan zijn dat je op deze momenten zelf als het ware "vastloopt" en dat je je daar achteraf dan kut door voelt. Bespreek je zulke dingen achteraf weleens met ze?
In principe hoef je ook niet persé met zulke mensen te breken, maar...als ze het eeeecht niet kunnen bijleren, dan kan 1 mogelijkheid voor jou zijn dat je je verwachtingen van deze mensen zou kunnen gaan bijstellen (en ook eigenlijk een beetje met het idee dat je de momenten dat je je rot voelt, een beetje minder vaak laat voorkomen).
Wel wil ik daarbij opmerken dat dit voor op de lange termijn alleen niet afdoende is.
je zou het via andere media met ze bespreekbaar kunnen maken. belangrijk is dat je ergens op een soort zelfde golflengte zit, zodat je ze kunt bereiken. Maak desnoods vooraf duidelijke afspraken met ze. Nog beter zou zijn als ze vanuit zichzelf deze momenten bij je (leren) herkennen, zodat ze daar beter rekening mee kunnen gaan houden (dit heeft meestal wel meerdere pogingen nodig).
In principe -hoef- je daarbij niet meteen -alles- "op te biechten", want de kans is groot dat ze het toch niet snappen en je dan gaan overladen met allerlei vragen waarvan ze je antwoorden toch niet echt lijken te begrijpen (en dan zou je je daardoor zelfs nog wat verder van huis kunnen voelen).

Een andere tip is dat je leert om "nee" te zeggen, dus eigenlijk door -wel- grenzen te stellen. Maak desnoods een beetje drama ofzo, om de 1 of andere reden komt er dan vaak tenminste wel nog wat binnen (dit kan in sommige gevallen al minder slecht zijn dan helemaal niets of een doodlopend spoor zeg maar).

En nog iets..dat je zegt dat je van binnen dan helemaal stuk gaat. Ik heb er ooit op internet een stukje over gevonden. Misschien is dat het niet, maar het kan zijn dat je jezelf erin herkent. Ik zou dat stukje alleen wel even terug moeten vinden (misschien bestaat die website ondertussen al helemaal niet meer, ik zal even moeten zoeken).

Het had in elk geval "iets" met sociale angst te maken en ook met het ervaren van ondraaglijk veel spanning (dermate veel, dat het je eigenlijk com-pleet verlamt).

quote:

Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.

Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.

Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.

6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.

T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.

Dit is heel rot voor je en ergens kan je hier niet veel meer aan doen denk ik.
Dat ze blijkbaar tegen je liegen (jou belangrijke informatie onthouden is ook een vorm van liegen vind ik) is op zich al bezwaarlijk van hun kant. Het kan zijn dat ze een beetje ambivalent naar je zijn, maar het is waarschijnlijk dat er -iets- binnen die groep is veranderd.

Sprak je niet individueel met ze af? Dit is (vind ik) toch wel een beetje noodzaak als je met mensen een echte band wilt vormen. Anders blijf je denk ik toch wel "iemand van de groep".

quote:

Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.

Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.

Misschien is het voor jou beter/handiger om toch meer individueel met ze om te gaan? Het hoeft natuurlijk niet altijd met complete groepen te zijn. Meestal hou ik 1 op 1 contact ook veeeel langer vol en ervaar ik het (meestal!) toch als meer diepgaand/bevredigend

Met een hele groep is leuk voor als je wilt gaan poolen of gamen ofzo, maar meestal (ook afhankelijk van de individuele leden) zal je daar weinig diepgang gaan vinden en diepgang is toch wel een beetje essentieel als je met iemand een sterkere band wilt smeden (en hierbij bedoel ik dat je elkaar individueel beter leert kennen, dan gaat het binnen een groep waar jij en die bevriende persoon beiden deel van uitmaken, gewoonlijk ook een stuk beter (waarbij je ook gewoon met elkaar kunt afspreken dat het zeg maar "ieder voor zich" is, ten slotte kun je altijd nog op elkaar terugvallen, mocht dat nodig zijn.

Maar wat die groep betreft, misschien is het voor jou gewoon praktischer om vaker individueel met ze te gaan afspreken, al is het alleen ook maar omdat dit misschien minder vermoeiend voor je is??

quote:

Op woensdag 26 april 2017 13:46 schreef Lot88 het volgende:

[..]

Liefde is simpel ben 28 heb geen relatie en ook niet in het verleden gehad. Wel dates etc. Verder is er nooit wat van de bodem gekomen.

Ik voel mij niet eenzaam als ik alleen thuis ben. Ik kan prima alleen thuis zijn en verveel mij bijvoorbeeld ook niet.
Over de rest moet ik nadenken

Is prima, ik merk het vanzelf wel

Ik was er zelf trouwens ook laat bij. Mij heeft het daarna enorm geholpen, al liep het daarna niet meteen helemaal vlekkeloos. Maar als je liefde ervaart, kan dit al behoorlijk helend werken (is moeilijk uit te leggen).

Mooi trouwens dat je je thuis niet eenzaam voelt en dat je je ook niet verveelt. Dat scheelt al behoorlijk! Maar ik snap ook wel dat je ook opties wilt hebben voor als je wel eens iemand even wilt spreken. Soms heb ik gewoon even zin om iemand te bellen of met iemand te chatten of desnoods even met 1 van m'n oude vrienden even gamen of via VoiP kletsen, maar als dit een dag niet gebeurt, is ook prima.

quote:

Op woensdag 26 april 2017 13:53 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik herken dit wel (van beide kanten overigens (wat alleen maar een voordeel is nu)).
Het kan zijn dat je op deze momenten zelf als het ware "vastloopt" en dat je je daar achteraf dan kut door voelt. Bespreek je zulke dingen achteraf weleens met ze?

Ja meestal wel. Heb ik deze keer ook gedaan maar hoewel ze aangaven de volgende keer rustiger te doen had ik niet t idee dat ze begrepen waar ik zo'n last van had. En ik daarna ook niet het vertrouwen dat het de volgende keer wel goed zou gaan. Het was een beetje een combi van me buitengesloten voelen en dat men niet zag dat het echt fout ging.

quote:

In principe hoef je ook niet persé met zulke mensen te breken, maar...als ze het eeeecht niet kunnen bijleren, dan kan 1 mogelijkheid voor jou zijn dat je je verwachtingen van deze mensen zou kunnen gaan bijstellen (en ook eigenlijk een beetje met het idee dat je de momenten dat je je rot voelt, een beetje minder vaak laat voorkomen).
Wel wil ik daarbij opmerken dat dit voor op de lange termijn alleen niet afdoende is.
je zou het via andere media met ze bespreekbaar kunnen maken. belangrijk is dat je ergens op een soort zelfde golflengte zit, zodat je ze kunt bereiken. Maak desnoods vooraf duidelijke afspraken met ze. Nog beter zou zijn als ze vanuit zichzelf deze momenten bij je (leren) herkennen, zodat ze daar beter rekening mee kunnen gaan houden (dit heeft meestal wel meerdere pogingen nodig).
In principe -hoef- je daarbij niet meteen -alles- "op te biechten", want de kans is groot dat ze het toch niet snappen en je dan gaan overladen met allerlei vragen waarvan ze je antwoorden toch niet echt lijken te begrijpen (en dan zou je je daardoor zelfs nog wat verder van huis kunnen voelen).

Een andere tip is dat je leert om "nee" te zeggen, dus eigenlijk door -wel- grenzen te stellen. Maak desnoods een beetje drama ofzo, om de 1 of andere reden komt er dan vaak tenminste wel nog wat binnen (dit kan in sommige gevallen al minder slecht zijn dan helemaal niets of een doodlopend spoor zeg maar).

En nog iets..dat je zegt dat je van binnen dan helemaal stuk gaat. Ik heb er ooit op internet een stukje over gevonden. Misschien is dat het niet, maar het kan zijn dat je jezelf erin herkent. Ik zou dat stukje alleen wel even terug moeten vinden (misschien bestaat die website ondertussen al helemaal niet meer, ik zal even moeten zoeken).

Het had in elk geval "iets" met sociale angst te maken en ook met het ervaren van ondraaglijk veel spanning (dermate veel, dat het je eigenlijk com-pleet verlamt).

Het is eigenlijk voor het eerst dat ik zo extreem uitviel. Eerder kreeg ik dan een paniekaanval en ben ik er op zich mentaal nog wel bij. Nu was het of ik een soort van uit ging. Sociale angst is ook bij mij vastgesteld, zit ik al een anderhalf jaar voor in therapie.

quote:

[..]

Dit is heel rot voor je en ergens kan je hier niet veel meer aan doen denk ik.
Dat ze blijkbaar tegen je liegen (jou belangrijke informatie onthouden is ook een vorm van liegen vind ik) is op zich al bezwaarlijk van hun kant. Het kan zijn dat ze een beetje ambivalent naar je zijn, maar het is waarschijnlijk dat er -iets- binnen die groep is veranderd.

Sprak je niet individueel met ze af? Dit is (vind ik) toch wel een beetje noodzaak als je met mensen een echte band wilt vormen. Anders blijf je denk ik toch wel "iemand van de groep".

[..]

Misschien is het voor jou beter/handiger om toch meer individueel met ze om te gaan? Het hoeft natuurlijk niet altijd met complete groepen te zijn. Meestal hou ik 1 op 1 contact ook veeeel langer vol en ervaar ik het (meestal!) toch als meer diepgaand/bevredigend

Met een hele groep is leuk voor als je wilt gaan poolen of gamen ofzo, maar meestal (ook afhankelijk van de individuele leden) zal je daar weinig diepgang gaan vinden en diepgang is toch wel een beetje essentieel als je met iemand een sterkere band wilt smeden (en hierbij bedoel ik dat je elkaar individueel beter leert kennen, dan gaat het binnen een groep waar jij en die bevriende persoon beiden deel van uitmaken, gewoonlijk ook een stuk beter (waarbij je ook gewoon met elkaar kunt afspreken dat het zeg maar "ieder voor zich" is, ten slotte kun je altijd nog op elkaar terugvallen, mocht dat nodig zijn.

Maar wat die groep betreft, misschien is het voor jou gewoon praktischer om vaker individueel met ze te gaan afspreken, al is het alleen ook maar omdat dit misschien minder vermoeiend voor je is??

Ik sprak eigenlijk met iedereen wel afzonderlijk af maar ook wel samen met elkaar. Op een moment werd dat vaker in die groep en toen ineens die groep zonder mij. Behalve met die ene vriend spreek ik met de meeste mensen ook gewoon nog wel af, maar minder omdat ze bij elkaar zitten.

Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.

Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?

quote:

Op woensdag 26 april 2017 16:26 schreef Zelus het volgende:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.

Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?

Ik heb er geen ervaring mee, want ik wijs ze altijd af Ik wil niet dat ze op mij oefenen.

quote:

Op woensdag 26 april 2017 16:26 schreef Zelus het volgende:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.

Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?

Iemand die in opleiding is tot klinisch psycholoog, is al een psycholoog met werkervaring.
Mensen kunnen als therapeut aan het werk wanneer ze gezondheidszorgpsycholoog zijn, dat is de basis. Klinisch psycholoog worden is een specialisatie die daarna kan volgen.
De therapeut die je krijgt staat dus gelijk aan een 'gewone' psycholoog, niet iemand die alles nog moet leren.

Ik heb wel eens gepraat met mensen in opleiding. De manier waarop ze vragen stellen en doorvragen komt heel ingestudeerd over, is erg voorspelbaar. Ik vind dat niet prettig, hoewel je daardoor zelf wel tactisch kan reageren.
Ik zou niet snel open zijn over moeilijke dingen naar zo iemand.

[ Bericht 10% gewijzigd door kuolema op 26-04-2017 18:00:56 ]

quote:

Op woensdag 26 april 2017 17:48 schreef kuolema het volgende:

[..]

Iemand die in opleiding is tot klinisch psycholoog, is al een psycholoog met werkervaring.
Mensen kunnen als therapeut aan het werk wanneer ze gezondheidszorgpsycholoog zijn, dat is de basis. Klinisch psycholoog worden is een specialisatie die daarna kan volgen.
De therapeut die je krijgt staat dus gelijk aan een 'gewone' psycholoog, niet iemand die alles nog moet leren.

Dank je wel voor de info

quote:

Op woensdag 26 april 2017 15:45 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja meestal wel. Heb ik deze keer ook gedaan maar hoewel ze aangaven de volgende keer rustiger te doen had ik niet t idee dat ze begrepen waar ik zo'n last van had. En ik daarna ook niet het vertrouwen dat het de volgende keer wel goed zou gaan. Het was een beetje een combi van me buitengesloten voelen en dat men niet zag dat het echt fout ging.

Vetgedrukte heet ook wel onbegrip, het kan zelfs relaties verpesten terwijl de wil er wel van beide kanten is (en met relaties bedoel ik bijvoorbeeld ook familiebanden etc).
Ik moet ook eerlijk zeggen dat dit iets is waar niet iedereen dagelijks mee geconfronteerd wordt. Zoiets moet je wel een beetje leren herkennen en leren begrijpen. Wel is een bepaalde aanleg daar wel handig in, ik heb eerlijk gezegd niet de indruk dat iedereen dit zou kunnen leren.

quote:

[..]

Het is eigenlijk voor het eerst dat ik zo extreem uitviel. Eerder kreeg ik dan een paniekaanval en ben ik er op zich mentaal nog wel bij. Nu was het of ik een soort van uit ging. Sociale angst is ook bij mij vastgesteld, zit ik al een anderhalf jaar voor in therapie.

Wow...das ook best wel lang eigenlijk?

Ik heb wel klachten die daarmee overeenkomen, maar ik ga dan evengoed (ondanks de spanning). Stond zelfs al in een uitgebreid psychologisch rapport van meer dan 10 jaar terug vermeld dat ik wel spanning ervaar, maar er (voor de buitenstaander die niet weet wat er in me omgaat) opvallend weinig ongemak aan heb. Ik heb er vooral last van als ik nieuwe groepen ontmoet, zoals een keer begin dit jaar gebeurd is.
Nieuwe omgeving, nieuwe mensen, ook een onvoorspelbaardere omgeving en al die oude zenuwen waren deels weer terug (waardoor ik weer wat meer een uhm...sociale klapjosti werd), maar normaalgesproken heb ik er eigenlijk nauwelijks nog last van.

Paniekaanvallen zijn echt heel kut...gelukkig voel ik ze wel vooraf al aankomen en kan ik ze tot op zekere hoogte ook onder controle houden (door bijvoorbeeld bepaalde gespreksonderwerpen te vermijden of door desnoods weg te lopen). Ik merk trouwens wel dat die 4G schema's me hier behoorlijk goed bij helpen. Alleen al het besef maakt dat ik me niet meer "machteloos" en "overgeleverd" voel aan iets wat veel sterker is dan ik en ik heb er nu meer vat op. Ben nog maar net begonnen, dus ben er nog niet. Maar tis een onderwerp waar ik veel mee bezig ben de laatste tijd, om verscheidene redenen.

quote:

[..]

Ik sprak eigenlijk met iedereen wel afzonderlijk af maar ook wel samen met elkaar. Op een moment werd dat vaker in die groep en toen ineens die groep zonder mij. Behalve met die ene vriend spreek ik met de meeste mensen ook gewoon nog wel af, maar minder omdat ze bij elkaar zitten.

Heeft die ene vriend hier al eens wat over gezegd? Hem zal toch wel -iets- opgevallen zijn?
Soms ligt het trowuens nieteens direct aan jouzelf. Het zou hypothetisch gezien zelfs kunnen dat het gaat om iemand anders waarvan anderen het idee hebben dat die nauw met jou betrokken en dat ze die andere persoon (om wat voor reden) niet zo mogen en dat je als het ware ongemerkt daar ook hinder van ondervindt. Maar het is lastig te zeggen en lastig te achterhalen, zeker als mensen proberen om het geven van een direct en open antwoord te vermijden.

Die laatste alinea is trouwens meer hypothetisch. Ik kan gewoon niet echt goed zeggen waar het aan zou kunnen liggen, behalve dat het -iets- is waarvan je blijkbaar niet voldoende op de hoogte wordt gebracht (mij geeft dit een beetje een nare vibe, daar dit bij mij vaak duidde op slechte intenties).

Ik speel met de gedachte om met een intensievere therapie aan de slag te gaan ...

quote:

Op vrijdag 28 april 2017 14:10 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik speel met de gedachte om met een intensievere therapie aan de slag te gaan ...

Wat houdt deze therapie in?

quote:

Op vrijdag 28 april 2017 14:26 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Wat houdt deze therapie in?

Weet niet precies, maar is 4 dagen per week.

quote:

Op vrijdag 28 april 2017 23:38 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Weet niet precies, maar is 4 dagen per week.

Klinkt als een groepstherapie.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 10:44 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Klinkt als een groepstherapie.

Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 13:43 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.

Als het je helpt is, lijkt me het dat waard toch? .

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 13:43 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Ja, dat sowieso. Bepaalde trainingen krijg je dan. Ik zit alleen te twijfelen over het feit dat het een enorme hap uit m'n week gaat nemen.

Kun jij daar wat over vertellen? Ik weet niet wat ik me voor moet stellen bij een groepstherapie. Je bent in behandeling voor depressie toch?

Ik weet niet of ik hier thuis hoor, want de psycholoog zegt dat ik geen depressie heb, maar ik voel me wel heel dysthiem. Ik denk vaak aan zelfmoord, meer uit een cynische houding van 'zak allemaal maar in de stront met dat kutleven'. Ten diepste heb ik namelijk wel een levenswens, echt wel. Ik ben bezig met de 113-Online-zelfhulpcursus. Ik heb meer intensieve therapie nodig dan wat de psycholoog me kan bieden. Daar al voor aangemeld.

Ik heb plezier in fietsen, zwemmen, zingen, bordspellen, volleybal, een lekker biertje aan de bar en kroegouwehoeren, dansen, muziek, lekker koken en eten en frutten met plantjes op mijn balkon, en genieten van de heerlijke zonneschijn. Maar als het morgen zou ophouden, zou ik dat ook prima vinden. Want er is geen uitzicht op het leven dat ik echt wil. Ook al redt Peter Gabriel me soms (zie sig). Ik heb redelijk plezier in mijn werk maar het betaalt de rekeningen en ik kan er leuke dingen van doen zoals stappen, sporten, boekjes kopen, museumpje, de leuke dingen van het leven. Het werkplezier wordt verhinderd door mijn dysthymie.

Automatische gedachten die ik heb zijn:
- niemand wil bij me zijn (bevestigd doordat niemand gereageerd heeft op mijn 'wanhoopspoging' per e-mail (niet in de tekst hoor) om niet helemaal alleen naar Rock Werchter te moeten gaan net als 7 jaar geleden. Ik houd het zelf in stand door altijd te laat te komen.
- ik zal altijd mislukken; dit houd ik ook zelf in stand door iets dat ik niet online wil zetten
- ik zal nooit een gezin krijgen; ik weet niet precies hoe deze er in past. Houd ik het zelf in stand? Is het waar? Is het een realistisch gevolg van de rest van mijn probleem?

Ik had enorme hoop gevestigd op mijn relatie met C. Eindelijk na vijf jaar gerommel, eindelijk iemand die echt goed bij me paste en met wie ik het leuk heb. Eindelijk. Na al het verdriet en de geknakte hoop, eindelijk iemand om een gezin mee te stichten. Met hem wil ik oud worden. En dat is dus weer geklapt bijna 1,5 jaar geleden. Ik voel me wanhopig sindsdien. Ik was het al vóór hem. Toen werd het weer leuk. En nu ben ik het weer. Het leven is uitzichtloos. Ik wil niet alleen zijn en alleen eindigen. Ik zie niet in waarom ik nog zou moeten leven. Mijn leven is voor weinig mensen belangrijk. Mijn zus komt nooit en dat doet pijn. Mijn broer is druk met zijn gezin en bedrijf en komt ook nooit. Voor mijn vader en moeder ben ik nog belangrijk. Maar die leven nog wel even ben ik bang. Ik zou zo graag willen dat mensen uit zichzelf bij mij thuis komen. Vrienden. Misschien moet ik ze uitnodigen. Ik schaam me alleen nog voor het gebrek aan plinten en de lampen. Ik vind dat ook niet belangrijk, eigenlijk. Ik ga dat wel binnenkort doen, een feestje organiseren.

Ik mis veel diepgang in contacten. Ik doe nu drie avonden in de week iets en ik kom er wel uit. Maar van binnen blijf ik huilen. Elk weekend weg met vrienden weer, of verjaardagen waarop ik geconfronteerd word met de al complete gezinnetjes van vrienden of zwangere vriendinnen, doet het zo vreselijk veel pijn. Het jaarlijkse weekend weg heb ik 's nachts na afloop van het bier en de spelletjes steevast besteed aan minstens een uur hysterisch janken. Scheelde dat ik 'natuurlijk' alleen op een kamer lag want dat is al jaren zo want de rest komt met hun partner met wie ze al vier of meer jaar samen zijn. Eindelijk was ook ik aan de beurt, eindelijk hoorde ik er ook bij. Maar C is weer weg. Ik zie geen uitzicht meer.

[ Bericht 1% gewijzigd door Andromache op 30-04-2017 00:17:04 ]

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 23:28 schreef Andromache het volgende:
Ik weet niet of ik hier thuis hoor, want de psycholoog zegt dat ik geen depressie heb, maar ik voel me wel heel dysthiem. Ik denk vaak aan zelfmoord, meer uit een cynische houding van 'zak allemaal maar in de stront met dat kutleven'. Ten diepste heb ik namelijk wel een levenswens, echt wel. Ik ben bezig met de 113-Online-zelfhulpcursus. Ik heb meer intensieve therapie nodig dan wat de psycholoog me kan bieden. Daar al voor aangemeld.

Ik heb plezier in fietsen, zwemmen, zingen, bordspellen, volleybal, een lekker biertje aan de bar en kroegouwehoeren, dansen, muziek, lekker koken en eten en frutten met plantjes op mijn balkon, en genieten van de heerlijke zonneschijn. Maar als het morgen zou ophouden, zou ik dat ook prima vinden. Want er is geen uitzicht op het leven dat ik echt wil. Ook al redt Peter Gabriel me soms (zie sig). Ik heb redelijk plezier in mijn werk maar het betaalt de rekeningen en ik kan er leuke dingen van doen zoals stappen, sporten, boekjes kopen, museumpje, de leuke dingen van het leven. Het werkplezier wordt verhinderd door mijn dysthymie.

Automatische gedachten die ik heb zijn:
- niemand wil bij me zijn (bevestigd doordat niemand gereageerd heeft op mijn 'wanhoopspoging' per e-mail (niet in de tekst hoor) om niet helemaal alleen naar Rock Werchter te moeten gaan net als 7 jaar geleden. Ik houd het zelf in stand door altijd te laat te komen.
- ik zal altijd mislukken; dit houd ik ook zelf in stand door iets dat ik niet online wil zetten
- ik zal nooit een gezin krijgen; ik weet niet precies hoe deze er in past. Houd ik het zelf in stand? Is het waar? Is het een realistisch gevolg van de rest van mijn probleem?

Ik had enorme hoop gevestigd op mijn relatie met C. Eindelijk na vijf jaar gerommel, eindelijk iemand die echt goed bij me paste en met wie ik het leuk heb. Eindelijk. Na al het verdriet en de geknakte hoop, eindelijk iemand om een gezin mee te stichten. Met hem wil ik oud worden. En dat is dus weer geklapt bijna 1,5 jaar geleden. Ik voel me wanhopig sindsdien. Ik was het al vóór hem. Toen werd het weer leuk. En nu ben ik het weer. Het leven is uitzichtloos. Ik wil niet alleen zijn en alleen eindigen. Ik zie niet in waarom ik nog zou moeten leven. Mijn leven is voor weinig mensen belangrijk. Mijn zus komt nooit en dat doet pijn. Mijn broer is druk met zijn gezin en bedrijf en komt ook nooit. Voor mijn vader en moeder ben ik nog belangrijk. Maar die leven nog wel even ben ik bang. Ik zou zo graag willen dat mensen uit zichzelf bij mij thuis komen. Vrienden. Misschien moet ik ze uitnodigen. Ik schaam me alleen nog voor het gebrek aan plinten en de lampen. Ik vind dat ook niet belangrijk, eigenlijk. Ik ga dat wel binnenkort doen, een feestje organiseren.

Ik mis veel diepgang in contacten. Ik doe nu drie avonden in de week iets en ik kom er wel uit. Maar van binnen blijf ik huilen. Elk weekend weg met vrienden weer, of verjaardagen waarop ik geconfronteerd word met de al complete gezinnetjes van vrienden of zwangere vriendinnen, doet het zo vreselijk veel pijn. Het jaarlijkse weekend weg heb ik 's nachts na afloop van het bier en de spelletjes steevast besteed aan minstens een uur hysterisch janken. Scheelde dat ik 'natuurlijk' alleen op een kamer lag want dat is al jaren zo want de rest komt met hun partner met wie ze al vier of meer jaar samen zijn. Eindelijk was ook ik aan de beurt, eindelijk hoorde ik er ook bij. Maar C is weer weg. Ik zie geen uitzicht meer.

Volgens mij hebben we het er al eerder over gehad maar is dit je eerste psycholoog? En hoe lang denk je zelf al dat je dat gevoel hebt? Had je daarvoor wel plezier in je werk of was je nog niet werkzaam?

quote:

Op woensdag 26 april 2017 16:26 schreef Zelus het volgende:
Binnenkort een gesprek met een klinisch psycholoog in opleiding.

Dat "in opleiding" doet mij denken aan een stagiaire.
Wat is jullie ervaring met psychologen die nog "in opleiding" zijn?

Mijn huidige psych was nog 'in opleiding' toen we vorig jaar met therapie begonnen. Inmiddels is ze -volgens mij- klaar. Hoewel ik in het verleden een slechte ervaring had met een 'jonkie', kan ik met mijn huidige psych prima overweg. We zouden -bij wijze van spreken- vrienden kunnen zijn.

quote:

Op zondag 30 april 2017 18:22 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Mijn huidige psych was nog 'in opleiding' toen we vorig jaar met therapie begonnen. Inmiddels is ze -volgens mij- klaar. Hoewel ik in het verleden een slechte ervaring had met een 'jonkie', kan ik met mijn huidige psych prima overweg. We zouden -bij wijze van spreken- vrienden kunnen zijn.

Dank je wel

Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.

[ Bericht 8% gewijzigd door kuolema op 30-04-2017 20:28:12 ]

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:18 schreef kuolema het volgende:
Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Het is zo intens, ondraaglijk. De hele dag. Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.

Nu dit moment? Of deze gehele periode van ondraaglijkheid?

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:28 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Nu dit moment? Of deze gehele periode van ondraaglijkheid?

Ik bedoel de hele periode/in het algemeen.