R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Lot is een lichaamsgericht iets misschien iets? Dat je je professioneel laat aanraken? Massage of osteopaatachtig? Laatste geeft wat meer ruimte om ook over je gevoel erbij met iemand te praten denk ik.
I'll be walking home after drinking all my pennies. I'll keep passing the open windows. I'll dance, even if I have nowhere to do it but in my own living room.
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
~ How do I feel this good, sober?
~ For the night is dark and full of terrors
Ik heb haptonomie overwogen maar denk dat ik eerst de rest meer op orde moet hebben. Osteophatie wel gehad maar gaf toen ook problemen, fysiotheraphie net zo. Zelfs bij bv de huisarts waar ik wel echt vol op vertrouw. Ik weet ook wel waar dat probleem vandaan komt maar dat is denk ik iets voor laterquote:Op dinsdag 25 april 2017 19:39 schreef DancingPhoebe het volgende:
Lot is een lichaamsgericht iets misschien iets? Dat je je professioneel laat aanraken? Massage of osteopaatachtig? Laatste geeft wat meer ruimte om ook over je gevoel erbij met iemand te praten denk ik.
Je hebt ook nog psychosomatische fysiotherapie, daar was ik wel heel erg te spreken over, het was voor mij alleen nog "te vroeg".quote:
[..]
Ik heb haptonomie overwogen maar denk dat ik eerst de rest meer op orde moet hebben. Osteophatie wel gehad maar gaf toen ook problemen, fysiotheraphie net zo. Zelfs bij bv de huisarts waar ik wel echt vol op vertrouw. Ik weet ook wel waar dat probleem vandaan komt maar dat is denk ik iets voor later
Dat ken ik nog niet zal het straks is googlen. Toch is dat niet eens mijn eerste punt om aan te werken.quote:Op dinsdag 25 april 2017 20:17 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Je hebt ook nog psychosomatische fysiotherapie, daar was ik wel heel erg te spreken over, het was voor mij alleen nog "te vroeg".
Verstandig. Ik hoop dat iets waarbij je toch bezig blijft en wat structuur hebt goed voor je uitpakt, zal dan als het goed is straks ook makkelijker zijn om weer in te stromen in het onderwijs. Ook al is zoiets doodeng. Succes.quote:
Zojuist met mijn ouders een vrij intensief en emotioneel gesprek gehad met mijn psycholoog. Bij de GGZ zijn ze van mening dat mijn problematiek te complex is om op te lossen met slechts een paar gesprekken per maand. Daarom stelde ze voor om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij De Kade in Bergen op Zoom (best dicht bij mij in de buurt) waar je 6 weken tot 6 maanden tijdelijk woont, samen met andere jongeren tussen de 18 en 25 jaar. Je krijgt intensieve therapieen, leert voor jezelf zorgen en je behoudt gewoon je contacten omdat bijv. het gebruik van mobiele telefoons niet verboden is.
In eerste instantie was ik hier zwaar op tegen. Mijn perspectief rondom het kader ''opname'' was heel simpel: ik wilde koste wat het kost niet mijn vrijheid opgeven. Echter ben ik me gaan realiseren dat het misschien toch wel het beste voor me is. Ik heb dus toestemming gegeven aan mijn psycholoog om contact op te nemen met De Kade en een intakegesprek te regelen. Ik ga daar dan kennis maken en bespreken wat het plan van aanpak is.
Heel erg eng allemaal, ik weet echt niet wat ik moet verwachten, maar ik hoop echt dat het goed uitpakt.
Nog wel wat goed nieuws, ik heb gisteren mijn sleeve tattoo laten uitbreiden en hij ziet er tot nu toe super mooi uit.
Hebben die emdr sessies effect gehad? Waren ze ptss gerelateerd of gerelateerd op zelfbeeld problematiek?quote:
[..]
Ik probeer andere mensen te vinden omdat ik weinig tot geen echte sociale interactie heb. Ik moet dus iets ondernemen. Ik weet niet waarom ik geen aansluiting kan vinden. Ik sta er wel voor open en soms vind ik het wel maar dan blijft het toch oppervlakkig omdat men vaak al andere vrienden heeft. Ik ben dag en nacht bereikbaar voor die ene ''vriendin'' ze zegt ook altijd o je bent zo'n goede vriendin maar zij staat niet dag en nacht voor mij klaar. Mensen zien of willen niet zien wat er van binnen zit. Ik vond het een leuke avond tot ik weer de grond ingeboord werd. Ik was blij dat iemand mij benaderde en oprecht interesse toonde in mij als wezen.
De behandeling heeft wel wat gedaan voorheen durfde ik niet, ik raakte in paniek als ik iets moest ondernemen sloeg dicht en kroop het liefst in bed.
Ik weet niet waarom de pijn niet weggaat. Hij is altijd aanwezig maar de intensiteit neemt toe wanneer men gericht naar mij iets zegt. Ik slik de opmerkingen maar en denk dan ja ik ben nu eenmaal niet perfect maar dat ben jij ook niet. Ik mis aansluiting, ergens bijhoren, acceptatie etc. Ik zie mensen plezier maken dingen ondernemen maar ik voel nergens aansluiting ook niet binnen mijn eigen familie.
Ik weet niet wat ik verkeerd doe. Maar het zal vroeg of laat moeten stoppen want de pijn is enorm
Probeer wat beter en geregeld te eten. Dat kan je wellicht ook een beetje helpen.... Heb je onlangs je vitamines nog laten nakijken?
De emdr was gericht op ptss. zelfbeeldtraining heb ik overigens ook gehad (in september 2016 was dit traject afgerond). Ik heb chronisch vit D gebrek en mijn B12 is niet oke, hier heb ik sinds een klein halfjaar supplementen voor van de huisarts en over een aantal weken moet ik opnieuw bloedgeprikt worden.quote:
[..]
Hebben die emdr sessies effect gehad? Waren ze ptss gerelateerd of gerelateerd op zelfbeeld problematiek?
Probeer wat beter en geregeld te eten. Dat kan je wellicht ook een beetje helpen.... Heb je onlangs je vitamines nog laten nakijken?
Ik zou dat goed in de gaten houden als ik jou was. Zeker ook als je niet goed eet.quote:
[..]
De emdr was gericht op ptss. zelfbeeldtraining heb ik overigens ook gehad (in september 2016 was dit traject afgerond). Ik heb chronisch vit D gebrek en mijn B12 is niet oke, hier heb ik sinds een klein halfjaar supplementen voor van de huisarts en over een aantal weken moet ik opnieuw bloedgeprikt worden.
Je schrijft dat het traject is afgerond maar het klinkt alsof het voor jou nog helemaal niet klaar is toch? Waarom is het afgerond als ik vragen mag?
Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.quote:
[..]
Ik zou dat goed in de gaten houden als ik jou was. Zeker ook als je niet goed eet.
Je schrijft dat het traject is afgerond maar het klinkt alsof het voor jou nog helemaal niet klaar is toch? Waarom is het afgerond als ik vragen mag?
Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..
Hier ook in therapie met EMDR vanwege PTSS klachten maar ze kunnen er te weinig mee omdat ik geen herbelevingen (meer) heb en deze vooral ontstonden op het moment dat ik op of rond de locatie verbleef.
Maar nog steeds depressieve klachten, lusteloos, moeite om de draad op te pakken, opgefokt, slaapproblemen en angst op straat bij bepaalde mensen.
Denk er nu aan om maar weer naar de huisarts te gaan, waar ik nu zit zeggen ze eigenlijk dat ze er niets meer mee kunnen omdat er geen 'verklaarbare redenen' meer zijn voor de klachten en ze daardoor ook geen gerichte aanpak kunnen voorstellen.
Mooi ruk dus, want de klachten zijn er. Hoop dat het stoppen met dat werk op die plek daadwerkelijk voor vooruitgang gaat zorgen, maar het duurt al een half jaar en merk op veel fronten geen verbetering.
En dan ook nog een slepende rechtszaak, schiet lekker op.
Oja hoi trouwens!
[ Bericht 5% gewijzigd door Lastpost op 25-04-2017 22:19:41 ]
Maar nog steeds depressieve klachten, lusteloos, moeite om de draad op te pakken, opgefokt, slaapproblemen en angst op straat bij bepaalde mensen.
Denk er nu aan om maar weer naar de huisarts te gaan, waar ik nu zit zeggen ze eigenlijk dat ze er niets meer mee kunnen omdat er geen 'verklaarbare redenen' meer zijn voor de klachten en ze daardoor ook geen gerichte aanpak kunnen voorstellen.
Mooi ruk dus, want de klachten zijn er. Hoop dat het stoppen met dat werk op die plek daadwerkelijk voor vooruitgang gaat zorgen, maar het duurt al een half jaar en merk op veel fronten geen verbetering.
En dan ook nog een slepende rechtszaak, schiet lekker op.
Oja hoi trouwens!
[ Bericht 5% gewijzigd door Lastpost op 25-04-2017 22:19:41 ]
Oh ja "op" altijd fijn. Want dat je hierboven allemaal beschrijft plus ergens niet over kunnen praten klinkt niet als afgerond. Ik heb meerdere positieve verhalen gehoord over Psytrec van mensen met soortgelijke vastlopende situaties. Ik heb er zelf geen ervaring mee naar misschien is het wat om naar te kijken.quote:
[..]
Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.
Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..
[ Bericht 0% gewijzigd door Luchtbel op 25-04-2017 22:18:19 ]
Het is zo jammer dat mdma-therapie nog niet gebruikt wordt in Nederland.. Ik denk dat jij daar enorm veel baat bij zou kunnen hebben..quote:
[..]
Er was een indicatie voor vergoedingen voor 28 uur.. Die zijn volledig gebruikt maar toen was het ''op''.
Het probleem is dat ik op het gebied van pesten opzich de pijn niet meer voel. Ook dingen die door niet directe familie zijn gezegd (ja ook die hebben een aandeel) zijn ook middels emdr afgehandeld. Ik heb echter daarnaast nog 2 zaken die ik nog nooit met iemand besproken heb. Ook niet met bv mijn moeder of wie dan ook. Dat heeft dan weer een verband met het aanraak probleem en de nachtmerries.
Nu denk ik dat de gewone psychologische behandelingen hiervoor ook gewoon geen mogelijkheid zijn omdat ik er simpelweg niet over kan praten..
Ben ooit begonnen met kleuren om mijn gedachtegang ook uit te kunnen schakelen want soms wordt ik er echt dood moe van. Heb inmiddels ontdekt dat muziek aanzetten ook goed werkt. Daanaast heb ik een docent psychologie op school die blijkbaar wel ziet dat er meerdere dingen spelen. Met hem heb ik regelmatig contact en hij denkt ook altijd mee. Het is niet dat ik de problematiek inhoudelijk met hem heb gedeeld maar hij heeft schijnbaar wel een vermoeden. rrrquote:
[..]
Het is zo jammer dat mdma-therapie nog niet gebruikt wordt in Nederland.. Ik denk dat jij daar enorm veel baat bij zou kunnen hebben..
Dat slecht tegen aanraken kunnen kan verscheidene oorzaken hebben (laat ik maar even voorzichtig zijn, ten slotte weet ik ook niks zeker hier), maar heb je toevallig ook problemen met grenzen aangeven?quote:
[..]
Ben ooit begonnen met kleuren om mijn gedachtegang ook uit te kunnen schakelen want soms wordt ik er echt dood moe van. Heb inmiddels ontdekt dat muziek aanzetten ook goed werkt. Daanaast heb ik een docent psychologie op school die blijkbaar wel ziet dat er meerdere dingen spelen. Met hem heb ik regelmatig contact en hij denkt ook altijd mee. Het is niet dat ik de problematiek inhoudelijk met hem heb gedeeld maar hij heeft schijnbaar wel een vermoeden. rrr
En ook even iets waar ik zelf soort van mee te maken heb gehad: Ik merk(te) dat wanneer ik een bepaald probleem had dat niet goed geïdentificeerd werd en ik behandeling kreeg om bepaalde symptomen te bestrijden, dat ik de symptomen op een gegeven moment wel kon ""handelen", maar het onderliggende probleem bleef dan natuurlijk wel gewoon bestaan. Maakt denk ik toekomstige behandelingen misschien ook minder effectief, al is het alleen maar omdat de symptomen nog minder goed herkend worden en dit als het ware hulpverleners op een verkeerd spoor zet.
Nou heb ik ook gemerkt dat er (qua diagnostisering) nog steeds veel mis gaat en vaker dan eens zelfs behoorlijke inkoppers worden gemist omdat de betreffende hulpverlener simpelweg faalt.
Nou grenzen kan ik wel aangeven en laat mij daarin ook zeker niet meer overrulen. Echter wanneer je jong bent kan je in situaties belanden waarin je niet eens de kans krijgt om je grenzen te stellen. Dat is mij overkomen en ik het staat mij bij als de dag van gisteren.quote:Op dinsdag 25 april 2017 22:55 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Dat slecht tegen aanraken kunnen kan verscheidene oorzaken hebben (laat ik maar even voorzichtig zijn, ten slotte weet ik ook niks zeker hier), maar heb je toevallig ook problemen met grenzen aangeven?
En ook even iets waar ik zelf soort van mee te maken heb gehad: Ik merk(te) dat wanneer ik een bepaald probleem had dat niet goed geïdentificeerd werd en ik behandeling kreeg om bepaalde symptomen te bestrijden, dat ik de symptomen op een gegeven moment wel kon ""handelen", maar het onderliggende probleem bleef dan natuurlijk wel gewoon bestaan. Maakt denk ik toekomstige behandelingen misschien ook minder effectief, al is het alleen maar omdat de symptomen nog minder goed herkend worden en dit als het ware hulpverleners op een verkeerd spoor zet.
Nou heb ik ook gemerkt dat er (qua diagnostisering) nog steeds veel mis gaat en vaker dan eens zelfs behoorlijke inkoppers worden gemist omdat de betreffende hulpverlener simpelweg faalt.
Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.quote:
[..]
Nou grenzen kan ik wel aangeven en laat mij daarin ook zeker niet meer overrulen. Echter wanneer je jong bent kan je in situaties belanden waarin je niet eens de kans krijgt om je grenzen te stellen. Dat is mij overkomen en ik het staat mij bij als de dag van gisteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).
Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.
Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven
nouja in feite heb ik mij al van al die mensen afgezonderd. Maar ik ben best een sociaal dier en ben nu dus juist ongelukkig door dat ik geen echte interactie meer hebquote:
[..]
Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).
Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.
Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven
Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.quote:
[..]
Ik weet niet of je hier veel aan hebt, maar bij mij zijn mijn grenzen vroeger stelselmatig overschreden. Tegenwoordig kan ik m'n grenzen prima aangeven, maar ontstaan de problemen wanneer mensen deze om wat voor reden dan ook mijn dan gestelde grenzen niet respecteren.
Dan lijkt elke stap voorwaarts gelijktijdig ook bergopwaarts te moeten gaan, maar zodra ik met mensen omga die mijn grenzen wel respecteren, zijn deze problemen ineens weg (en ik vind 't heerlijk! ...terwijl het eigenlijk de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn dat mensen gewoon andersmans grenzen kunnen respecteren).
Vroeger durfde ik geen grenzen aan te geven (misschien omdat ik soort van er vanuit ging dat die toch wel overschreden zouden worden). Nu merk ik dat die angst ergens ook wel terecht is, maar gelijktijdig heb ik ook geleerd dat dit ook een reden is waarom ik eigenlijk helemaal niet meer met dit soort mensen wil omgaan.
Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn, maar dat is voor veel mensen blijkbaar al teveel gevraagd. Geen probleem, dan skip ik deze mensen gewoon, probleem opgelost.
Zo, wel lekker als je dingen even van je af kunt schrijven
Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.
Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.
Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.
Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.
6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.
T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.
Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.
Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.
Vervelend dat je dit zo voelt! Je zou het eens op papier kunnen zetten wat dit met jou doet en het evt aan hem laten lezen. Wanneer de boodschap dan nog niet door komt kan je altijd besluiten meer afstand te nemenquote:
[..]
Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.
Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.
Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.
Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.
Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.
6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.
T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.
Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.
Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.
Zo, ik kom even terug op eerder.quote:
[..]
nouja in feite heb ik mij al van al die mensen afgezonderd. Maar ik ben best een sociaal dier en ben nu dus juist ongelukkig door dat ik geen echte interactie meer heb
Duidelijk.
Ik vind dit wel lastig, want je geeft aan wel contact te willen, maar tegelijk vind je ook geen aansluiting. Ook ga je blijkbaar niet meer met de mensen om waarmee je sowieso niet om kunt gaan.
Je hebt er last van dat in je verleden je grenzen herhaaldelijk overschreden zijn, maar geeft aan dit nu wel te kunnen. Toch ben je continu nerveus, ondanks dat je hiervoor al vaker behandeld bent.
Je vindt het misschien ook "eng" als mensen te dichtbij komen (het kan zijn dat de stress die je ervaart, daar vandaan komt. Dit weet ik alleen natuurlijk niet zeker).
Je geeft aan best een sociaal dier te zijn en daarom contact te missen. Maar je vindt geen aansluiting. Zoals je beschreef wat je tijdens het uitgaan ervaarde, kwam het een beetje "stuntelig" op me over.
Hoe gaat 't met de liefde met je?
Verder geef je aan dat sociale interactie een eerste behoefte van je is. Je geeft (al dan niet direct) ook aan al aardig wat zelfinzicht te hebben.
Kan je meer zeggen -waarom- sociale interactie voor jou een eerste behoefte is? Wat zoek je bij dat contact, wat heb je nodig en wat hoop je daar te vinden?
Het gaat niet alleen om het onder de mensen te zijn, want ook dan kan je je (bijvoorbeeld) eenzaam voelen. Ik neem aan dat je wel gewoon een intrinsieke motivatie hebt (een drang, zo te zeggen) om toch steeds weer contact met anderen te verlangen.
Voor sociale interactie hoef je niet persé veel diepgang te hebben, maar het kan wel zijn dat de sociale interactie die je dan wel hebt, onbevredigend voor je is. Het kan handig zijn om dan te weten -waarom- je deze nodig hebt.
Muziek opzetten werkt goed voor je. Ik vind dit wel een leuke, want ik heb continu muziek opstaan zodat ik mijn gedachten kan verzetten (dit weet ik pas sinds kort van mezelf. Wel vind ik het tegelijk ook lekker om muziek te horen).
het is een vorm van afleiding die op de momenten zelf kan verlichten, maar op een gegeven moment wil je denk toch meer dan alleen maar dwijlen met de kraan open (want het is niet zo dat wanneer je maar lang genoeg muziek luistert, al je problemen verdwijnen als mist voor de zon).
Moeite met ontspannen en last hebben van nachtmerries herken ik wel en ik heb dit ook al van andere mensen gehoord (mede vandaar vroeg ik je ook hoe het in je liefdesleven gaat, mij heeft dit achteraf wel behoorlijk vooruit geholpen (al was de klap daarna wel nog even heel zwaar, maar ik ben haar nu juist superdankbaar dat ze me toen zeg maar op sleeptouw genomen heeft)).
Zodra mensen niet aan je merken dat je je eigenwaarde door de grond voelt zakken (ondanks dat je zelf wel de indruk hebt dat ze dit zouden moeten kunnen weten (bijvoorbeeld omdat je je grenzen wel duidelijk hebt aangegeven)), zit je bij die mensen denk ik gewoon op de verkeerde plek (maar dit weet je misschien al).
Ik zou met dit soort mensen breken, maar let wel op dat je niet per abuis met de verkeerde mensen breekt. Het kan lastig zijn om goede bondgenoten te vinden.
Zelf is het wel voorgekomen dat ik een tijdje meer afstand van iemand heb genomen (toevallig recentelijk nog gebeurd, maar hij zal toch echt even aan zichzelf moeten gaan werken eerst).
Voel je je altijd eenzaam als je alleen bent? Of kan dit voor jou soms oom juist goed voelen? Als dit niet soms goed voelt, kan dit nog weleens mensen afstoten, daar je dan (zonder dat je het zelf opmerkt) juist die mensen gaat afstoten die je zelf graag mag.
Klopt dit een beetje?
Liefde is simpel ben 28 heb geen relatie en ook niet in het verleden gehad. Wel dates etc. Verder is er nooit wat van de bodem gekomen.quote:
Duidelijk.
Ik vind dit wel lastig, want je geeft aan wel contact te willen, maar tegelijk vind je ook geen aansluiting. Ook ga je blijkbaar niet meer met de mensen om waarmee je sowieso niet om kunt gaan.
Je hebt er last van dat in je verleden je grenzen herhaaldelijk overschreden zijn, maar geeft aan dit nu wel te kunnen. Toch ben je continu nerveus, ondanks dat je hiervoor al vaker behandeld bent.
Je vindt het misschien ook "eng" als mensen te dichtbij komen (het kan zijn dat de stress die je ervaart, daar vandaan komt. Dit weet ik alleen natuurlijk niet zeker).
Je geeft aan best een sociaal dier te zijn en daarom contact te missen. Maar je vindt geen aansluiting. Zoals je beschreef wat je tijdens het uitgaan ervaarde, kwam het een beetje "stuntelig" op me over.
Hoe gaat 't met de liefde met je?
Verder geef je aan dat sociale interactie een eerste behoefte van je is. Je geeft (al dan niet direct) ook aan al aardig wat zelfinzicht te hebben.
Kan je meer zeggen -waarom- sociale interactie voor jou een eerste behoefte is? Wat zoek je bij dat contact, wat heb je nodig en wat hoop je daar te vinden?
Het gaat niet alleen om het onder de mensen te zijn, want ook dan kan je je (bijvoorbeeld) eenzaam voelen. Ik neem aan dat je wel gewoon een intrinsieke motivatie hebt (een drang, zo te zeggen) om toch steeds weer contact met anderen te verlangen.
Voor sociale interactie hoef je niet persé veel diepgang te hebben, maar het kan wel zijn dat de sociale interactie die je dan wel hebt, onbevredigend voor je is. Het kan handig zijn om dan te weten -waarom- je deze nodig hebt.
Muziek opzetten werkt goed voor je. Ik vind dit wel een leuke, want ik heb continu muziek opstaan zodat ik mijn gedachten kan verzetten (dit weet ik pas sinds kort van mezelf. Wel vind ik het tegelijk ook lekker om muziek te horen).
het is een vorm van afleiding die op de momenten zelf kan verlichten, maar op een gegeven moment wil je denk toch meer dan alleen maar dwijlen met de kraan open (want het is niet zo dat wanneer je maar lang genoeg muziek luistert, al je problemen verdwijnen als mist voor de zon).
Moeite met ontspannen en last hebben van nachtmerries herken ik wel en ik heb dit ook al van andere mensen gehoord (mede vandaar vroeg ik je ook hoe het in je liefdesleven gaat, mij heeft dit achteraf wel behoorlijk vooruit geholpen (al was de klap daarna wel nog even heel zwaar, maar ik ben haar nu juist superdankbaar dat ze me toen zeg maar op sleeptouw genomen heeft)).
Zodra mensen niet aan je merken dat je je eigenwaarde door de grond voelt zakken (ondanks dat je zelf wel de indruk hebt dat ze dit zouden moeten kunnen weten (bijvoorbeeld omdat je je grenzen wel duidelijk hebt aangegeven)), zit je bij die mensen denk ik gewoon op de verkeerde plek (maar dit weet je misschien al).
Ik zou met dit soort mensen breken, maar let wel op dat je niet per abuis met de verkeerde mensen breekt. Het kan lastig zijn om goede bondgenoten te vinden.
Zelf is het wel voorgekomen dat ik een tijdje meer afstand van iemand heb genomen (toevallig recentelijk nog gebeurd, maar hij zal toch echt even aan zichzelf moeten gaan werken eerst).
Voel je je altijd eenzaam als je alleen bent? Of kan dit voor jou soms oom juist goed voelen? Als dit niet soms goed voelt, kan dit nog weleens mensen afstoten, daar je dan (zonder dat je het zelf opmerkt) juist die mensen gaat afstoten die je zelf graag mag.
Klopt dit een beetje?
Ik voel mij niet eenzaam als ik alleen thuis ben. Ik kan prima alleen thuis zijn en verveel mij bijvoorbeeld ook niet.
Over de rest moet ik nadenken
Ik herken dit wel (van beide kanten overigens (wat alleen maar een voordeel is nu)).quote:
[..]
Dit met grenzen vind ik echt zo herkenbaar. Ik weet inmiddels wel redelijk waar grenzen voor mij liggen en kan die ook wel aangeven. Maar als mensen er dan toch overheen gaan dan weet ik niet hoe ik moet reageren, en ga ik vanbinnen helemaal stuk.
Maar t gebeurt ook met mensen die op zich helemaal niet verkeerd zijn. Vrienden die niet doorhebben dat ik iets echt niet tof vind of gewoon over mn grens zijn voordat ik de kans heb gekregen iets te zeggen. Die bedoelen dat niet rot en t zijn ook geen vriendschappen die ik daarom wil verbreken maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen op zo'n moment.
Het kan zijn dat je op deze momenten zelf als het ware "vastloopt" en dat je je daar achteraf dan kut door voelt. Bespreek je zulke dingen achteraf weleens met ze?
In principe hoef je ook niet persé met zulke mensen te breken, maar...als ze het eeeecht niet kunnen bijleren, dan kan 1 mogelijkheid voor jou zijn dat je je verwachtingen van deze mensen zou kunnen gaan bijstellen (en ook eigenlijk een beetje met het idee dat je de momenten dat je je rot voelt, een beetje minder vaak laat voorkomen).
Wel wil ik daarbij opmerken dat dit voor op de lange termijn alleen niet afdoende is.
je zou het via andere media met ze bespreekbaar kunnen maken. belangrijk is dat je ergens op een soort zelfde golflengte zit, zodat je ze kunt bereiken. Maak desnoods vooraf duidelijke afspraken met ze. Nog beter zou zijn als ze vanuit zichzelf deze momenten bij je (leren) herkennen, zodat ze daar beter rekening mee kunnen gaan houden (dit heeft meestal wel meerdere pogingen nodig).
In principe -hoef- je daarbij niet meteen -alles- "op te biechten", want de kans is groot dat ze het toch niet snappen en je dan gaan overladen met allerlei vragen waarvan ze je antwoorden toch niet echt lijken te begrijpen (en dan zou je je daardoor zelfs nog wat verder van huis kunnen voelen).
Een andere tip is dat je leert om "nee" te zeggen, dus eigenlijk door -wel- grenzen te stellen. Maak desnoods een beetje drama ofzo, om de 1 of andere reden komt er dan vaak tenminste wel nog wat binnen (dit kan in sommige gevallen al minder slecht zijn dan helemaal niets of een doodlopend spoor zeg maar).
En nog iets..dat je zegt dat je van binnen dan helemaal stuk gaat. Ik heb er ooit op internet een stukje over gevonden. Misschien is dat het niet, maar het kan zijn dat je jezelf erin herkent. Ik zou dat stukje alleen wel even terug moeten vinden (misschien bestaat die website ondertussen al helemaal niet meer, ik zal even moeten zoeken).
Het had in elk geval "iets" met sociale angst te maken en ook met het ervaren van ondraaglijk veel spanning (dermate veel, dat het je eigenlijk com-pleet verlamt).
Dit is heel rot voor je en ergens kan je hier niet veel meer aan doen denk ik.quote:Ik heb nu zo'n situatie met een vriend die ik erg aardig vind. 2 jaar geleden kwam hij na n periode buitenland bij mij in de stad wonen. We trokken wel veel op en ik stelde m voor aan vrienden van mij en dat klikte wel goed.
Trokken we vaak met zn vieren of zessen op. Was heel gezellig. Maar sinds n halfjaar merk ik dat ik ineens niet meer in die kring val van mensen die wordt uitgenodigd.
Dan hoorde ik in de wandelgangen van iets dat ze met elkaar gingen doen, waarvan ik eerder met hem had besproken om dat te gaan doen. Ik heb daar veel verdriet van gehad en toen ook gevraagd of daar een reden voor was. Maar dat was dan zo gelopen en er was niks aan de hand.
6 maanden verder lukt met me al maanden niet om weer eens af te spreken. Druk of gewoon mentaal moe en gestresst. En 'nee, ik spreek eigenlijk met niemand af'. Maar ik hoor vrij vaak van anderen dat ze wel afspreken dus ja. En ook op momenten dat ik m in een grotere groep tegenkom dan is ie zo bezig met 2 mensen uit die groep dat hij mij niet eens gedag zegt.
T stomme is dat ik niet denk dat ie dit expres doet maar gewoon trekt naar mensen die hij leuker vind en mij dan vergeet.
Dat ze blijkbaar tegen je liegen (jou belangrijke informatie onthouden is ook een vorm van liegen vind ik) is op zich al bezwaarlijk van hun kant. Het kan zijn dat ze een beetje ambivalent naar je zijn, maar het is waarschijnlijk dat er -iets- binnen die groep is veranderd.
Sprak je niet individueel met ze af? Dit is (vind ik) toch wel een beetje noodzaak als je met mensen een echte band wilt vormen. Anders blijf je denk ik toch wel "iemand van de groep".
Misschien is het voor jou beter/handiger om toch meer individueel met ze om te gaan? Het hoeft natuurlijk niet altijd met complete groepen te zijn. Meestal hou ik 1 op 1 contact ook veeeel langer vol en ervaar ik het (meestal!) toch als meer diepgaand/bevredigendquote:Ik weet niet wat ik hiermee moet. Afgelopen zondag heb ik een activiteit waar hij ook bij is afgezegd omdat ik t echt niet fijn vind om tegenover m te zitten terwijl hij alleen maar met 2 anderen praat. Zo ging t de vorige keer en ik kwam er met geen mogelijkheid tussen. Ik heb aangegeven dat ik de samenstelling van de groep en de dynamiek niet trek en me daarom terugtrek.
Nu probeert hij mij te bellen maar ik weet echt niet wat ik moet doen of zeggen. Ik heb al een paar keer aangegeven wat me stoort en hoe ik me daarbij voel en er verandert niks.
Met een hele groep is leuk voor als je wilt gaan poolen of gamen ofzo, maar meestal (ook afhankelijk van de individuele leden) zal je daar weinig diepgang gaan vinden en diepgang is toch wel een beetje essentieel als je met iemand een sterkere band wilt smeden (en hierbij bedoel ik dat je elkaar individueel beter leert kennen, dan gaat het binnen een groep waar jij en die bevriende persoon beiden deel van uitmaken, gewoonlijk ook een stuk beter (waarbij je ook gewoon met elkaar kunt afspreken dat het zeg maar "ieder voor zich" is, ten slotte kun je altijd nog op elkaar terugvallen, mocht dat nodig zijn.
Maar wat die groep betreft, misschien is het voor jou gewoon praktischer om vaker individueel met ze te gaan afspreken, al is het alleen ook maar omdat dit misschien minder vermoeiend voor je is??
Is prima, ik merk het vanzelf welquote:
[..]
Liefde is simpel ben 28 heb geen relatie en ook niet in het verleden gehad. Wel dates etc. Verder is er nooit wat van de bodem gekomen.
Ik voel mij niet eenzaam als ik alleen thuis ben. Ik kan prima alleen thuis zijn en verveel mij bijvoorbeeld ook niet.
Over de rest moet ik nadenken
Ik was er zelf trouwens ook laat bij. Mij heeft het daarna enorm geholpen, al liep het daarna niet meteen helemaal vlekkeloos. Maar als je liefde ervaart, kan dit al behoorlijk helend werken (is moeilijk uit te leggen).
Mooi trouwens dat je je thuis niet eenzaam voelt en dat je je ook niet verveelt. Dat scheelt al behoorlijk! Maar ik snap ook wel dat je ook opties wilt hebben voor als je wel eens iemand even wilt spreken. Soms heb ik gewoon even zin om iemand te bellen of met iemand te chatten of desnoods even met 1 van m'n oude vrienden even gamen of via VoiP kletsen, maar als dit een dag niet gebeurt, is ook prima.
Ja meestal wel. Heb ik deze keer ook gedaan maar hoewel ze aangaven de volgende keer rustiger te doen had ik niet t idee dat ze begrepen waar ik zo'n last van had. En ik daarna ook niet het vertrouwen dat het de volgende keer wel goed zou gaan. Het was een beetje een combi van me buitengesloten voelen en dat men niet zag dat het echt fout ging.quote:
[..]
Ik herken dit wel (van beide kanten overigens (wat alleen maar een voordeel is nu)).
Het kan zijn dat je op deze momenten zelf als het ware "vastloopt" en dat je je daar achteraf dan kut door voelt. Bespreek je zulke dingen achteraf weleens met ze?
Het is eigenlijk voor het eerst dat ik zo extreem uitviel. Eerder kreeg ik dan een paniekaanval en ben ik er op zich mentaal nog wel bij. Nu was het of ik een soort van uit ging. Sociale angst is ook bij mij vastgesteld, zit ik al een anderhalf jaar voor in therapie.quote:In principe hoef je ook niet persé met zulke mensen te breken, maar...als ze het eeeecht niet kunnen bijleren, dan kan 1 mogelijkheid voor jou zijn dat je je verwachtingen van deze mensen zou kunnen gaan bijstellen (en ook eigenlijk een beetje met het idee dat je de momenten dat je je rot voelt, een beetje minder vaak laat voorkomen).
Wel wil ik daarbij opmerken dat dit voor op de lange termijn alleen niet afdoende is.
je zou het via andere media met ze bespreekbaar kunnen maken. belangrijk is dat je ergens op een soort zelfde golflengte zit, zodat je ze kunt bereiken. Maak desnoods vooraf duidelijke afspraken met ze. Nog beter zou zijn als ze vanuit zichzelf deze momenten bij je (leren) herkennen, zodat ze daar beter rekening mee kunnen gaan houden (dit heeft meestal wel meerdere pogingen nodig).
In principe -hoef- je daarbij niet meteen -alles- "op te biechten", want de kans is groot dat ze het toch niet snappen en je dan gaan overladen met allerlei vragen waarvan ze je antwoorden toch niet echt lijken te begrijpen (en dan zou je je daardoor zelfs nog wat verder van huis kunnen voelen).
Een andere tip is dat je leert om "nee" te zeggen, dus eigenlijk door -wel- grenzen te stellen. Maak desnoods een beetje drama ofzo, om de 1 of andere reden komt er dan vaak tenminste wel nog wat binnen (dit kan in sommige gevallen al minder slecht zijn dan helemaal niets of een doodlopend spoor zeg maar).
En nog iets..dat je zegt dat je van binnen dan helemaal stuk gaat. Ik heb er ooit op internet een stukje over gevonden. Misschien is dat het niet, maar het kan zijn dat je jezelf erin herkent. Ik zou dat stukje alleen wel even terug moeten vinden (misschien bestaat die website ondertussen al helemaal niet meer, ik zal even moeten zoeken).
Het had in elk geval "iets" met sociale angst te maken en ook met het ervaren van ondraaglijk veel spanning (dermate veel, dat het je eigenlijk com-pleet verlamt).
Ik sprak eigenlijk met iedereen wel afzonderlijk af maar ook wel samen met elkaar. Op een moment werd dat vaker in die groep en toen ineens die groep zonder mij. Behalve met die ene vriend spreek ik met de meeste mensen ook gewoon nog wel af, maar minder omdat ze bij elkaar zitten.quote:[..]
Dit is heel rot voor je en ergens kan je hier niet veel meer aan doen denk ik.
Dat ze blijkbaar tegen je liegen (jou belangrijke informatie onthouden is ook een vorm van liegen vind ik) is op zich al bezwaarlijk van hun kant. Het kan zijn dat ze een beetje ambivalent naar je zijn, maar het is waarschijnlijk dat er -iets- binnen die groep is veranderd.
Sprak je niet individueel met ze af? Dit is (vind ik) toch wel een beetje noodzaak als je met mensen een echte band wilt vormen. Anders blijf je denk ik toch wel "iemand van de groep".
[..]
Misschien is het voor jou beter/handiger om toch meer individueel met ze om te gaan? Het hoeft natuurlijk niet altijd met complete groepen te zijn. Meestal hou ik 1 op 1 contact ook veeeel langer vol en ervaar ik het (meestal!) toch als meer diepgaand/bevredigend
Met een hele groep is leuk voor als je wilt gaan poolen of gamen ofzo, maar meestal (ook afhankelijk van de individuele leden) zal je daar weinig diepgang gaan vinden en diepgang is toch wel een beetje essentieel als je met iemand een sterkere band wilt smeden (en hierbij bedoel ik dat je elkaar individueel beter leert kennen, dan gaat het binnen een groep waar jij en die bevriende persoon beiden deel van uitmaken, gewoonlijk ook een stuk beter (waarbij je ook gewoon met elkaar kunt afspreken dat het zeg maar "ieder voor zich" is, ten slotte kun je altijd nog op elkaar terugvallen, mocht dat nodig zijn.
Maar wat die groep betreft, misschien is het voor jou gewoon praktischer om vaker individueel met ze te gaan afspreken, al is het alleen ook maar omdat dit misschien minder vermoeiend voor je is??
