Depressie & Angst #139

--Verkeerde topic--

[ Bericht 56% gewijzigd door Zelus op 08-07-2017 01:31:43 ]

De laatste weken voelde ik me goed, verrassend gezien, alleen kreeg ik vannacht de deksel op mijn neus. Op mijn verjaardag was ik brak vanwege een spontaan verrassingsfeest wat de avond daarvoor georganiseerd was. Ik was daardoor niet heel enthousiast op mijn verjaardag, wat mijn ouders en vooral dan moeder enorm persoonlijk opvatten.

Ik kreeg van alles op me af geslingerd en werd zelfs even door m'n moeder van Facebook geslingerd. Nu kan dat hele facebook me gestolen worden, maar dat ze met haar hoofd op zo'n plek zat dat ze dat zo maar deed. Ja dat deed pijn, erg pijn. Ze heeft het uiteraard teruggedraaid en zei dat het uit emotie was, maar jezus. Ik heb haar toen ook verteld dat ik in het vervolg best gezelliger kan zijn alleen dat ze niet al haar eigen negativiteit zo op me los kan laten, om zoiets.

Ik dacht dat het daarmee af was, maar de laatste weken voelde ik me door alles toch emotioneel enorm afstandelijk tot m'n ouders. Mijn tolerantie voor hun psychische staat heeft voor m'n gevoel een soort knelpunt bereikt. De warmte en het begrip die ik eerst voelde is gewoon weg voelt he nu.
En dat beangstigt me.

Steeds die heftige reacties van m'n moeder en mijn vader die eigenlijk niks durft te doen. Ik weet het gewoon even niet. Ik wil niet zo'n afstand voelen maar na de gebeurtenissen omtrent mijn verjaardag is er iets geknapt. Ik droomde vannacht dat ik ze kwijt was. Zo voel ik me gewoon emotioneel.

Vrijdag zie ik mijn vader, zaterdag mijn moeder. Misschien goed om er dan nog eens over te beginnen. Dat continue balanceren tussen van ze houden en niet meer kunnen tegen de uitingen van hun psychologische problemen, het is een moeilijke plek om in vast te zitten. Ik hoop dat ik er vanzelf weer uit rol. Doorgaans als er lang niks voorvalt, durft ik mezelf ook weer closer tot ze te voelen.

Sorry voor de lange post. Ik moest het even kwijt.

quote:

Op maandag 26 juni 2017 21:50 schreef Achterhoker het volgende:
Meer mensen hier die het gevoel herkennen dat het leven zo halverwege de twintig eigenlijk een soort van voorbij is? Je hebt je leuke en onbezorgde jeugd- en tienerjaren dan gehad. Vanaf nu is het enkel werken tot aan je pensioen waarnaar je nog enkele jaren eindelijk vrije tijd hebt maar waarschijnlijk niet meer de energie om iets te doen. Ik heb best vaak het gevoel dat er niets meer is om voor te leven nu.

Er bestaat zelfs een naam voor: de quarter-life crisis..

quote:

Op maandag 10 juli 2017 22:51 schreef madam-april het volgende:

[..]

Er bestaat zelfs een naam voor: de quarter-life crisis..

Oh zoiets bestaat dus ook nog.

Ik heb vandaag de intake gehad voor GGZ. Dat was wel een goed gesprek, de interviewer stelde heel veel vragen en vroeg door op dingen waarover ik eigenlijk nog nooit met mensen gepraat had. Ik zit nu n beetje vol van alles.

Wat ik iig wel goed gedacht had is dat ik geen last heb van n depressie, zoals mn huisarts het noemde.

Heeft iemand hier ervaring met ouders met psychologische problemen?

Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.

Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.

Iemand ervaring c.q. advies?

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 15:08 schreef duracellkonijntje het volgende:
Heeft iemand hier ervaring met ouders met psychologische problemen?

Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.

Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.

Iemand ervaring c.q. advies?

Heb jij hier weleens met een therapeut of iets dergelijks over gepraat? No offence maar zoals dit terugkeert in jouw posts is denk ik niet echt goed voor je...

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 15:08 schreef duracellkonijntje het volgende:
Heeft iemand hier ervaring met ouders met psychologische problemen?

Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.

Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.

Iemand ervaring c.q. advies?

Yup. Bipolaire vader (met psychoses) (zelfdoding in '99), licht manisch depressieve moeder met beginnende dementie.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik sinds mijn zesde enorm de neiging heb om voor alles en iedereen te zorgen, behalve voor mezelf. Uitte zich tot nu toe in twee burn-outs, sociale angsten en een stevige depressie.

Het enige dat je kan doen is zorgen dat je ouders bij de juiste hulpverlener terecht komen én enorm goed voor jezelf zorgen. <- Advies dat ik al jaren aan anderen geef en dus nog nooit heb opgevolgd

Wat volgt is een beetje een stream of thoughts en geen samenhangend verhaal vrees ik..

Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts omdat ehm ja, waarom eigenlijk... het op het werk niet meer gaat? Van het idee dat ik terug moet krijg ik hartkloppingen en word ik duizelig/licht in mn hoofd. Zodra ik vrij ben zie ik weer op tegen de volgende werkdag, en dat dan al 2 dagen van te voren.

Ik heb al maanden dezelfde klachten, zowel lichamelijke klachten als psychische klachten. Elk ding is me teveel. Mn vrijwilligerswerk, mn werk, mn sport. Ik ben ook al maanden niet meer naar yoga gegaan Ik kan gewoon niks als ik thuis kom, alleen wat duffe facebookspelletjes

Ik heb dit al eerder bij mn SPV neergelegd en zij erkend dat het wel stressklachten zijn, maar nog geen burn-out. Want "dan had je er wel anders bijgezeten".
Zelf heb ik ook wat zitten googlen op burnout en ja ik herken veel klachten, maar het vóelt niet als een burnout. Dat kan naar mijn mening ook niet want ik werk maar parttime Als ik verhalen van anderen lees dan hadden ze het druk, veel hooi op hun vork, en ik vind dat dat bij mij wel meevalt. Als ik het echt druk had dan had ik wel wat anders gedaan dan facebookspelletjes spelletjes spelen tenslotte

En is het wel een op zichzelf staande klacht? Hoort dit niet bij mn eerdere diagnose en ben ik gewoon ongeschikt om aan het werk te gaan? Ik werk hier nog geen jaar en ik trek het al niet meer

Ik heb ook gewoon geen idee wat ik aan de huisarts moet vertellen. Ik heb een briefje gemaakt met al mn klachten maar ik voel me zo stom om daarmee aan te komen (de klachten, niet het briefje). En wat als het wel een burnout blijkt te zijn. Dan ben ik mn baan kwijt en kom ik weer in dezelfde shit als eerst. Werkloos en geen uitzicht op iets anders.

Print je post uit en leg het voor.

Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar

Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller Er komt steeds in me op "oh shit wat heb ik nu gedaan!" en "ben ik niet gewoon lui".

En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond

Paar posts weggehaald.

quote:

Op woensdag 19 juli 2017 15:16 schreef Elvi het volgende:
Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar

Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller Er komt steeds in me op "oh shit wat heb ik nu gedaan!" en "ben ik niet gewoon lui".

En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond

Mensen die een burnout krijgen zijn vaak de hardste werkers. Juist door die instelling 'ik ben een faalhaas en aansteller' en 'Ben ik niet lui?' zorgt dat je een burnout krijgt. Je bent veel te hard voor jezelf.

quote:

Op donderdag 20 juli 2017 10:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Mensen die een burnout krijgen zijn vaak de hardste werkers. Juist door die instelling 'ik ben een faalhaas en aansteller' en 'Ben ik niet lui?' zorgt dat je een burnout krijgt. Je bent veel te hard voor jezelf.

Pre-cies. Neem het alsjeblieft serieus, als je ermee rond blijft lopen ben je uiteindelijk veel verder van huis.

quote:

Op woensdag 19 juli 2017 15:16 schreef Elvi het volgende:
Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar

Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller Er komt steeds in me op "oh shit wat heb ik nu gedaan!" en "ben ik niet gewoon lui".

En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond

Wat klote, zeg.

Wat ga je doen? Ik begrijp dat je bang bent om je werk te verliezen. Ik heb ook ooit tegen een burn-out aangezeten, dit aangekaart op het werk, bezoekje bedrijfsarts en een aantal sessies bij de bedrijfsmaatschappelijk werker. Ik wil niet zeggen dat zo'n aanpak bij iedereen werkt, maar je laat zo aan je werkgever wel zien dat je gemotiveerd bent om het aan te pakken.

Sterkte.

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 15:37 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Heb jij hier weleens met een therapeut of iets dergelijks over gepraat? No offence maar zoals dit terugkeert in jouw posts is denk ik niet echt goed voor je...

Ik heb er wel wat over gepraat met therapeuten vroeger, maar ik ben nooit heel diep op de materie in gegaan. Ik had altijd het idee dat ik wel wist hoe ik er mee om moest gaan en dit is gevoelsmatig voor me ook nooit een probleem geweest. Het is om een of andere reden de laatste tijd dat ik me realiseer dat ik familiair gezien toch belangrijke aspecten heb gemist.

Ik zou mijn jeugd niet kwalificeren als kut. Ik had wel fases waarin ik gepest werd, alleen ik had vrienden, was sociaal en had vooral een moeder die alles gaf om mij een normale jeugd te geven. Ik heb echt nog wel veel warme herinneringen aan mijn jeugd.

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 16:18 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Yup. Bipolaire vader (met psychoses) (zelfdoding in '99), licht manisch depressieve moeder met beginnende dementie.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik sinds mijn zesde enorm de neiging heb om voor alles en iedereen te zorgen, behalve voor mezelf. Uitte zich tot nu toe in twee burn-outs, sociale angsten en een stevige depressie.

Het enige dat je kan doen is zorgen dat je ouders bij de juiste hulpverlener terecht komen én enorm goed voor jezelf zorgen. <- Advies dat ik al jaren aan anderen geef en dus nog nooit heb opgevolgd

Bedankt voor je advies en ik vind het echt naar om te horen dat je er zelf ook zo veel gevolgen van ondervindt. Het zou niet moeten en ik vind het soms vreemd (en beangstigend ergens) hoe je jeugd zo'n onbewuste impact kan hebben op je gedrag op latere leeftijd.

Egoïstischer worden is inderdaad iets wat me niet met de paplepel is ingegoten, maar ik begin er beter in te worden. Ik doe meer wat ik zelf wil, ook al stel ik anderen dan teleur en probeer niet constant meer door iedereen aardig gevonden te worden. Ik denk dat ik de laatste jaren, zoals je zelf al zegt, te lief voor iedereen wil zijn en in een zekere zin voor ze wilde zorgen. Ik ga meer assertiviteit, zelfgerichtheid en 'klootzak', als je het zo wil stellen in bouwen, want dat heb ik echt nodig.

Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?

De juiste keuzes voor jezelf maken maakt je geen klootzak

quote:

...

Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?

Omdat ik bang ben (uit ervaring geleerd, maar inmiddels niet meer realistisch) dat als ik niet voor mijn moeder zorg (die dus óók niet altijd goed voor zichzelf zorgt.. we houden een cirkeltje in stand), er erge dingen met haar gebeuren.

Ik heb nog maar één ouder en wil haar het liefst in bubble wrap wikkelen.

quote:

Op zondag 23 juli 2017 15:30 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik heb er wel wat over gepraat met therapeuten vroeger, maar ik ben nooit heel diep op de materie in gegaan. Ik had altijd het idee dat ik wel wist hoe ik er mee om moest gaan en dit is gevoelsmatig voor me ook nooit een probleem geweest. Het is om een of andere reden de laatste tijd dat ik me realiseer dat ik familiair gezien toch belangrijke aspecten heb gemist.

Ik zou mijn jeugd niet kwalificeren als kut. Ik had wel fases waarin ik gepest werd, alleen ik had vrienden, was sociaal en had vooral een moeder die alles gaf om mij een normale jeugd te geven. Ik heb echt nog wel veel warme herinneringen aan mijn jeugd.

[..]

Bedankt voor je advies en ik vind het echt naar om te horen dat je er zelf ook zo veel gevolgen van ondervindt. Het zou niet moeten en ik vind het soms vreemd (en beangstigend ergens) hoe je jeugd zo'n onbewuste impact kan hebben op je gedrag op latere leeftijd.

Egoïstischer worden is inderdaad iets wat me niet met de paplepel is ingegoten, maar ik begin er beter in te worden. Ik doe meer wat ik zelf wil, ook al stel ik anderen dan teleur en probeer niet constant meer door iedereen aardig gevonden te worden. Ik denk dat ik de laatste jaren, zoals je zelf al zegt, te lief voor iedereen wil zijn en in een zekere zin voor ze wilde zorgen. Ik ga meer assertiviteit, zelfgerichtheid en 'klootzak', als je het zo wil stellen in bouwen, want dat heb ik echt nodig.

Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?

Ik bedoelde ook niet over je vroeger maar voor hoe je er nu moeite mee hebt om er mee om te gaan. Want zoals het nu soms leest lijkt het alsof je steeds een beetje hetzelfde overkomt en dat het je pijn doet. En dat lijkt me niet de bedoeling maar ik weet natuurlijk niet of dat zo is. Dat kan ook gewoon door de manier van posten komen of door mijn manier van lezen. Bedoelde in elk geval niks over je jeugd ofzo, sorry als ik onduidelijk was.

quote:

Op zondag 23 juli 2017 18:42 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik bedoelde ook niet over je vroeger maar voor hoe je er nu moeite mee hebt om er mee om te gaan. Want zoals het nu soms leest lijkt het alsof je steeds een beetje hetzelfde overkomt en dat het je pijn doet. En dat lijkt me niet de bedoeling maar ik weet natuurlijk niet of dat zo is. Dat kan ook gewoon door de manier van posten komen of door mijn manier van lezen. Bedoelde in elk geval niks over je jeugd ofzo, sorry als ik onduidelijk was.

Geen zorgen ik ben niet boos ofzo, ik vind het alleen maar tof dat je reageert. Ik denk ergens dat je wel gelijk hebt. Alleen omdat mijn jeugd goed was, betekent niet automatisch dat ik als adolescent meteen compleet uitgerust was om dit gedrag een plekje te geven.

Voorlopig wil ik er nog niet mee naar een therapeut. Ik doe liever zo veel mogelijk zelf door trial en error en als ik dan écht vast loop, zoek ik hulp. Voorlopig zoek ik gewoon zo veel mogelijk leuk contact met ze en als ze te veel met hun problemen komen, laat ik die zo veel mogelijk links liggen. Niet meer me er vol in storten. Ik realiseer me langzaam ook hoe groot mijn beschermingsgedrag richting mijn familie is. Ik denk altijd maar over hoe dingen voor hun zijn en schik mijn gedrag daar naar. Het is tijd om daar minder mee bezig te zijn en meer met mezelf. Hoe ik dat invul zie ik in de loop der tijd wel.

Het is een moeilijke periode op dat vlak, maar ik heb inmiddels wel dusdanig veel vertrouwen in mezelf dat ik weet dat ik er uit ga komen. In ieder geval enorm bedankt voor je luisterend ook een reflectie. Ik waardeer het oprecht.

quote:

Op zondag 23 juli 2017 16:38 schreef DancingPhoebe het volgende:
De juiste keuzes voor jezelf maken maakt je geen klootzak

Klopt Was handig geweest dit vanaf kinds af aan mee te krijgen, maargoed. Beter laat dan nooit

quote:

Op zondag 23 juli 2017 17:40 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Omdat ik bang ben (uit ervaring geleerd, maar inmiddels niet meer realistisch) dat als ik niet voor mijn moeder zorg (die dus óók niet altijd goed voor zichzelf zorgt.. we houden een cirkeltje in stand), er erge dingen met haar gebeuren.

Ik heb nog maar één ouder en wil haar het liefst in bubble wrap wikkelen.

Wauw dat klinkt eng bekend, maar je moet er wel echt vanaf. Ik snap als geen ander hoe moeilijk die dynamiek tussen jou en je ouders is, maar op deze manier ga je er zelf de rest van je leven aan onderdoor en bovendien: hoe veel beter wordt zij er nou écht van?

Goed dat je hulp hebt, maar onthoudt dat de keuzes die jou je beter gaan laten voelen alleen door JOU gemaakt kunnen worden. Je kunt praten wat je wilt, maar je gedrag is waar het verschil uiteindelijk gemaakt wordt.

Ik wil even van me afschrijven, kan er niet van slapen en ik merk dat ik met mijn gedachten vastdraai.

Over een maand heb ik een tweede intake gesprek bij GGZ voor hulp. Die hulp is nodig omdat er sinds mijn vorige therapie een hele hoop oud verdriet en ellende is losgekomen en dat zo hard spookt dat ik er met 1 gesprekje per maand niet ga komen. Nadat dat gebeurde heb ik van de huisarts tijdelijk kalmeringsmiddelen gekregen om tot rust te komen en dat hielp wel.

Twee weken geleden had ik de intake bij ggz en dat heeft zoveel weer losgemaakt. De psycholoog vroeg me naderhand een levensloop op te schrijven en daar ben ik mee bezig maar ik moet het steeds neerleggen omdat het te heftig wordt. Ook al schrijf ik niet op wat er precies gebeurde, in mijn hoofd moet ik er steeds weer aan denken. En ik weet wel dat het beter is om over die dingen een echt te gaan praten, ik wordt nu al benauwd en misselijk als ik eraan denk. En ik ben nu pas bij de intake.

Mijn verstand weet wel dat deze ggz instelling heel goed is met trauma en het verwerken daarvan. En dat voelde toen ook echt goed, ik heb wel het idee dat deze mensen snappen dat sommige dingen gewoon heel heel moeilijk zijn om te zeggen.

Maar ik zit nu met iets in mijn hoofd en denk steeds maar van 'mijn god als ik dat moet gaan vertellen', de paniek zit er weer helemaal in.

quote:

Op donderdag 27 juli 2017 03:06 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik wil even van me afschrijven, kan er niet van slapen en ik merk dat ik met mijn gedachten vastdraai.

Over een maand heb ik een tweede intake gesprek bij GGZ voor hulp. Die hulp is nodig omdat er sinds mijn vorige therapie een hele hoop oud verdriet en ellende is losgekomen en dat zo hard spookt dat ik er met 1 gesprekje per maand niet ga komen. Nadat dat gebeurde heb ik van de huisarts tijdelijk kalmeringsmiddelen gekregen om tot rust te komen en dat hielp wel.

Twee weken geleden had ik de intake bij ggz en dat heeft zoveel weer losgemaakt. De psycholoog vroeg me naderhand een levensloop op te schrijven en daar ben ik mee bezig maar ik moet het steeds neerleggen omdat het te heftig wordt. Ook al schrijf ik niet op wat er precies gebeurde, in mijn hoofd moet ik er steeds weer aan denken. En ik weet wel dat het beter is om over die dingen een echt te gaan praten, ik wordt nu al benauwd en misselijk als ik eraan denk. En ik ben nu pas bij de intake.

Mijn verstand weet wel dat deze ggz instelling heel goed is met trauma en het verwerken daarvan. En dat voelde toen ook echt goed, ik heb wel het idee dat deze mensen snappen dat sommige dingen gewoon heel heel moeilijk zijn om te zeggen.

Maar ik zit nu met iets in mijn hoofd en denk steeds maar van 'mijn god als ik dat moet gaan vertellen', de paniek zit er weer helemaal in.

Is het een idee om het eerst in 1 zin te schrijven, wat anders te doen en daarna die zin uit te breiden, pauze en wederom weer wat uit te werken?

quote:

Op donderdag 27 juli 2017 03:22 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Is het een idee om het eerst in 1 zin te schrijven, wat anders te doen en daarna die zin uit te breiden, pauze en wederom weer wat uit te werken?

Ik heb het nu al n paar dagen neergelegd omdat t maar bleef spoken. Misschien als het af is dat t makkelijker gaat. Ik weet gewoon niet goed hoe ik mijn gedachten tot rust kan brengen. Ik zoek nu maar zoveel mogelijk afleiding, dat helpt wel wat. Maar er komen steeds van die herinneringen naarboven aan dingen waar ik nu helemaal niet mee bezig wil zijn. T zou fijn zijn als ik het kon parkeren tot ze een diagnose hebben en ik met een behandeling kan beginnen.