Depressie & Angst #139

quote:

Op zaterdag 17 juni 2017 21:44 schreef Ashley1988 het volgende:

[..]

Hi, heel erg bedankt voor je reactie!!
De oorzaak is mij helaas niet echt bekend. Toen het allemaal begon was ik een half jaar daarvoor op mezelf gaan wonen. Hoewel ik het heerlijk vond dacht ik dat dat misschien ermee te maken zou kunnen hebben. Maar twijfel daar heel erg aan want ik was (en ben) juist blij met een plekje voor mezelf.
Toen ik bij mijn ouders ben gaan wonen is het met de maanden langzaam minder geworden, ik heb heel veel met mijn ouders gepraat, wat erg fijn was. Langzaam aan werden de paniekaanvallen minder en werd de angst iets minder, maar het heeft me flink wat tijd en energie gekost.

Wanneer het exact komt opzetten kan ik helaas ook al geen zinnig antwoord op geven. Ik heb heel vaak geprobeerd bij te houden wat ik die dag heb gedaan, wat ik heb gegeten, of er dingen waren waar ik dat moment in mn hoofd mee bezig, maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Toen het een paar weken terug weer misging kon ik ook echt totaal niet achterhalen waar het vandaan kwam. Op mn werk gaat alles goed, ik heb geen problemen met vrienden, familie, financieel of wat dan ook. Het overviel me daarom ook heel erg, net als alle andere keren.
En als ik weer zo'n terugval heb zit de angst ook weer heel hoog dat de paniek volop terugkomt, omdat ik het niet aan voel komen, en niet weet in welke situaties het voornamelijk komt.

Sorry voor de late reactie.

Wat ik in je verhaal 'zie', is dat je aanvallen wellicht ook getriggerd zouden kunnen worden door chronische overbelasting. Dat je aanvallen in de loop van maanden bleven afnemen (wsl door de stabiliteit die je ouders je boden?) hint hiernaar.

Heb je vaker vermoeidheidsklachten gehad? Zo ja, leken die een beetje op overspannenheid/burn-out? In hoeverre speelt overbelasting een rol in je leven?
Heb je misschien ook 't idee dat je 't vervelend vindt als je aan veel (sociale) verplichtingen "moet" voldoen? Vond je 't zelfstandig wonen ergens ook wel zwaar? Ik zou zelf niet meer naar m'n ouders terug willen, maar een huishouden runnen is wel pittig werk soms.

Niet dat oververmoeidheid -de- oorzaak zal zijn, maar het niet-oververmoeid zijn kan wel een oorzaak zijn dat je paniekaanvallen nooit getriggerd worden (en er dus niks aan de hand lijkt te zijn, niks onder 't oppervlak zit).

Meer mensen hier die het gevoel herkennen dat het leven zo halverwege de twintig eigenlijk een soort van voorbij is? Je hebt je leuke en onbezorgde jeugd- en tienerjaren dan gehad. Vanaf nu is het enkel werken tot aan je pensioen waarnaar je nog enkele jaren eindelijk vrije tijd hebt maar waarschijnlijk niet meer de energie om iets te doen. Ik heb best vaak het gevoel dat er niets meer is om voor te leven nu.

quote:

Op maandag 26 juni 2017 21:50 schreef Achterhoker het volgende:
Meer mensen hier die het gevoel herkennen dat het leven zo halverwege de twintig eigenlijk een soort van voorbij is? Je hebt je leuke en onbezorgde jeugd- en tienerjaren dan gehad. Vanaf nu is het enkel werken tot aan je pensioen waarnaar je nog enkele jaren eindelijk vrije tijd hebt maar waarschijnlijk niet meer de energie om iets te doen. Ik heb best vaak het gevoel dat er niets meer is om voor te leven nu.

Ik had wel het gevoel dat ik oud begon te worden toen ik 23 was (want dan was ik 7 jaar later "alweer" 30, wat ik oud vond...jeugd definitief voorbij).

Verder had ik verder alleen nog een soortgelijk gevoel in die tijd (zeg maar tussen m'n 20e en ±28e) dat ik de spreekwoordelijke bus had gemist, omdat er tussen mij en m'n generatiegenootjes een steeds groter wordende kloof ontstond, met name op 't gebied van "succes" (en dan vooral opleiding en relaties. Zij gingen steeds verder met hun leven en ik bleef stilstaan).

Toen ik m'n 3e studiepoging niet meer van de grond kreeg (ik overwoog toen serieus psychologie te gaan studeren, na m'n 2 eerdere mislukte studies) en besloot niet meer te gaan studeren (ik hield nog wel een korte tijd HBO in gedachten, maar dat was niet wat ik eigenlijk wilde), voelde dit als een rouw. Ik nam afscheid van wat ik sinds m'n kindertijd in gedachten had en ik heb me daardoor nog een tijdje heel erg slecht gevoeld. 't was ook de tijd dat ik in de bijstand terecht kwam en een tijdje daarna kwam ik aps voor 't eerst in de hulpverlening terecht. 't was m'n meest eenzame periode ooit en ik hoop zoiets NOOIT nogmaals mee te hoeven maken.

Weet niet of je zoiets zocht.

[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 27-06-2017 00:35:26 ]

Even kort vraagje: zit iemand van jullie in de ZiekteWet met mentale klachten? UWV is van mening dat ik (na anderhalf jaar burn-out) 'beter genoeg' ben om via de WW weer aan het werk te kunnen. Psycholoog en ik vinden van niet.

Nu zegt de advocaat -die ik heb ingeschakeld voor het aanvechten- dat ik me maar gewoon zelf weer moet ziekmelden, terwijl de mensen van Juridisch Loket me aanraadden om het antwoord van UWV af te wachten.

Begin een beetje radeloos te worden en weet niet meer wie ik kan vertrouwen/geloven. Ik ben doodsbang dat ik straks zonder inkomen kom te zitten.

Het UWV-logo laat me inmiddels hyperventileren. Dat lijkt me geen goed teken, toch?

quote:

Op dinsdag 27 juni 2017 11:08 schreef bloempjuh het volgende:
Even kort vraagje: zit iemand van jullie in de ZiekteWet met mentale klachten? UWV is van mening dat ik (na anderhalf jaar burn-out) 'beter genoeg' ben om via de WW weer aan het werk te kunnen. Psycholoog en ik vinden van niet.

Nu zegt de advocaat -die ik heb ingeschakeld voor het aanvechten- dat ik me maar gewoon zelf weer moet ziekmelden, terwijl de mensen van Juridisch Loket me aanraadden om het antwoord van UWV af te wachten.

Begin een beetje radeloos te worden en weet niet meer wie ik kan vertrouwen/geloven. Ik ben doodsbang dat ik straks zonder inkomen kom te zitten.

Het UWV-logo laat me inmiddels hyperventileren. Dat lijkt me geen goed teken, toch?

Ik sinds een week of 5 denk ik.

Bij mijn ziekmelding heb ik uitgelegd wat er aan de hand is en aangegeven dat ik graag in geprek ga met ze om te kijken wat wel en wat niet gaat.

Ik heb een telefoongesprek gehad en nogmaals uitleg gegeven, ik kreeg veel begrip en werd vorige week opnieuw gebeld met de vraag hoe het gaat. Opnieuw uitleg gegeven (geen/weinig verbetering) en dat ik binnenkort bij ggz aan de beurt ben.

Nu volgt er een gesprek met een arts en ik gaf hen ook aan dat ik dat zelf graag wil om te bespreken hoe en wat verder. Ik weet het zelf ook even niet zo goed.

Verschil met jou is denk ik dat ik geen burnout meer heb en het communiceren met uwv voor mij niet zo zwaar voelt. Wat heeft het UWV precies gezegd? En was het een arts die je beter verklaard heeft?

In principe mag je je altijd ziekmelden bij UWV en dan zullen zij dat moeten beoordelen en een beslissing nemen. En als zij beslissen dat je niet ziek bent dan kun je daar bezwaar tegen aantekenen, en daarna nog beroep. Dat is hoe kort gezegd de procedure werkt. Zowel jl als je advocaat hebben gelijk, je mag je gewoon ziekmelden, in juridische zin kun je pas wat als je een beslissing hebt van UWV. Als je je eeigen behandelaren mee hebt denk ik dat je een heel eind bent, maar jouw advocaat kan dat het beste inschatten, die kent jouw situatie en heeft de specialistische kennis hiervoor.

Overigens, na een hoop schuiven en een operatie die er tussendoor kwam heb ik volgende week donderdag intake bij specialistische ggz.

[ Bericht 17% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 29-06-2017 11:06:28 ]

Oke... was ik zo blij dat ik eerder op intake kon bleek die afspraak vandaag te zijn.

Ik kreeg om tien over 2 een belletje waar ik bleef. Had ik het verkeerd opgeschreven. Dus ik er alsnog heen, ik was redelijk in de buurt, 5 minuten met de auto maar of het zo moest zijn heb ik dus in de file gestaan, vervolgens een omleiding en weer file en ben ik uiteindelijk maar gaan lopen (met een nog herstellende voet). Ik was er 10 voor 3, dus kon de intake wel vergeten. Stond daar wel even te huilen en mezelf voor mn kop te slaan.

Nu moet ik even afwachten op een nieuwe afspraak en dat kon wel augustus worden. De moed zakt me nu wel even diep in de schoenen.

quote:

Op donderdag 29 juni 2017 15:40 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Oke... was ik zo blij dat ik eerder op intake kon bleek die afspraak vandaag te zijn.

Ik kreeg om tien over 2 een belletje waar ik bleef. Had ik het verkeerd opgeschreven. Dus ik er alsnog heen, ik was redelijk in de buurt, 5 minuten met de auto maar of het zo moest zijn heb ik dus in de file gestaan, vervolgens een omleiding en weer file en ben ik uiteindelijk maar gaan lopen (met een nog herstellende voet). Ik was er 10 voor 3, dus kon de intake wel vergeten. Stond daar wel even te huilen en mezelf voor mn kop te slaan.

Nu moet ik even afwachten op een nieuwe afspraak en dat kon wel augustus worden. De moed zakt me nu wel even diep in de schoenen.

Wat vervelend ...
Kun je tot die tijd misschien terecht bij de POH-GGZ of bij je vorige therapeut?

quote:

Op donderdag 29 juni 2017 16:01 schreef kuolema het volgende:

[..]

Wat vervelend ...
Kun je tot die tijd misschien terecht bij de POH-GGZ of bij je vorige therapeut?

Ik kijk even wanneer de volgende afspraak gepland kan worden. Als dat echt augustus wordt wil ik wel afspreken bij de poh. Ben blij dat ik nog n halve strip Oxazepam haf liggen, ik ben nu gelukkig weer wat kalmer.

Ik heb het gedaan. Ik ben naar de huisarts gedaan en ik heb verzocht doorverwezen te worden naar een seksuoloog. Nu zit er een email in mijn inbox met een suggestie voor verwijzing. Ik zit maar naar die email te kijken en ik doe er niks mee.

Mijn vertrouwen in de conventionele geneeskunde is gewoon zo laag. Ik heb het idee dat die mensen me nergens mee kunnen helpen. Dat ze de oorzaak niet echt kunnen doorgronden, en dat ze me vol gaan proppen met synthetische drugs. Ik wil zo graag van het snel klaarkomen af, maar ik zit vast tussen zelf verder zoeken naar oplossingen zoeken en mezelf in de handen van de medische wetenschap leggen. Wat moet ik doen? Iemand advies? Ik wil me zo graag weer volledig man voelen.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 01:05 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik heb het gedaan. Ik ben naar de huisarts gedaan en ik heb verzocht doorverwezen te worden naar een seksuoloog. Nu zit er een email in mijn inbox met een suggestie voor verwijzing. Ik zit maar naar die email te kijken en ik doe er niks mee.

Mijn vertrouwen in de conventionele geneeskunde is gewoon zo laag. Ik heb het idee dat die mensen me nergens mee kunnen helpen. Dat ze de oorzaak niet echt kunnen doorgronden, en dat ze me vol gaan proppen met synthetische drugs. Ik wil zo graag van het snel klaarkomen af, maar ik zit vast tussen zelf verder zoeken naar oplossingen zoeken en mezelf in de handen van de medische wetenschap leggen. Wat moet ik doen? Iemand advies? Ik wil me zo graag weer volledig man voelen.

Ja. Gaan! Seksuologen (wat een raar woord!) zijn er echt niet alleen om je medicijnen aan te praten.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 01:05 schreef duracellkonijntje het volgende:
Ik heb het gedaan. Ik ben naar de huisarts gedaan en ik heb verzocht doorverwezen te worden naar een seksuoloog. Nu zit er een email in mijn inbox met een suggestie voor verwijzing. Ik zit maar naar die email te kijken en ik doe er niks mee.

Mijn vertrouwen in de conventionele geneeskunde is gewoon zo laag. Ik heb het idee dat die mensen me nergens mee kunnen helpen. Dat ze de oorzaak niet echt kunnen doorgronden, en dat ze me vol gaan proppen met synthetische drugs. Ik wil zo graag van het snel klaarkomen af, maar ik zit vast tussen zelf verder zoeken naar oplossingen zoeken en mezelf in de handen van de medische wetenschap leggen. Wat moet ik doen? Iemand advies? Ik wil me zo graag weer volledig man voelen.

Ik denk niet dat een seksuoloog je aan de medicijnen gaat helpen. En zelfs al zou hij/zij het voorstellen; je kunt altijd weigeren en samen naar een andere oplossing zoeken.

Dankjewel voor jullie feedback Bloempjuh en Elvi. Aanstaande week ga ik het gewoon doen denk ik. Ik ben benieuwd of ze echt iets voor me kunnen betekenen. Ik hoop het echt want dit gedoe duurt me nu lang genoeg.

Het begrip van de huisarts was wel fijn. Ze zei dat ze het knap vond hoe ik mezelf weer op de rails heb gekregen. Dat was fijn om te horen en geeft me vertrouwen in mijn eigen kunnen en beoordelingsvermogen. Ik ga het meemaken.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 12:48 schreef duracellkonijntje het volgende:
Dankjewel voor jullie feedback Bloempjuh en Elvi. Aanstaande week ga ik het gewoon doen denk ik. Ik ben benieuwd of ze echt iets voor me kunnen betekenen. Ik hoop het echt want dit gedoe duurt me nu lang genoeg.

Het begrip van de huisarts was wel fijn. Ze zei dat ze het knap vond hoe ik mezelf weer op de rails heb gekregen. Dat was fijn om te horen en geeft me vertrouwen in mijn eigen kunnen en beoordelingsvermogen. Ik ga het meemaken.

Nee je gaat het gewoon doen

Zie het als een eerste kennismaking waarin je erachter probeert te komen of de seksuoloog je kan je helpen. Als er geen klik is dan kan je altijd nog naar een andere gaan waarmee je wellicht wel een klik hebt.

Heeft iemand hier weleens meegemaakt dat het leven van iemand die je kende werd beëindigd door euthanasie bij psychisch lijden?

Wat had dat voor een effect op je?

quote:

Op zondag 2 juli 2017 23:17 schreef Luchtbel het volgende:
Heeft iemand hier weleens meegemaakt dat het leven van iemand die je kende werd beëindigd door euthanasie bij psychisch lijden?

Wat had dat voor een effect op je?

Ja ik! Vriendin van me die op haar 23e euthanasie kreeg omdat ze uitbehandeld was qua anorexia/psychisch lijden. Het was natuurlijk heel heftig, maar aan de andere kant ben ik heel blij dat ze waardig afscheid heeft kunnen nemen en geen zelfmoord heeft hoeven plegen of wachten tot haar lichaam het zelf opgaf. Maar natuurlijk hakt het er in zo'n jong iemand. Je houdt stiekem toch altijd hoop dat het beter kan worden. En dat dat niet meer kon was wel heel heftig en verdrietig.

En het heeft mijn depressie toen ook wel echt versterkt. En ik heb zelf ook wel gedacht om het traject in te gaan. Maar nu een paar jaar later en nadat ze erachter zijn gekomen waar mijn depressies weg komen en ik daar behandeling voor heb gehad, ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Ik zal altijd chronisch depressief blijven, altijd dalen hebben. Maar gelukkig gaat het nu ook vaak een stuk beter.

[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 03-07-2017 00:06:44 ]

quote:

Op maandag 3 juli 2017 00:01 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Ja ik! Vriendin van me die op haar 23e euthanasie kreeg omdat ze uitbehandeld was qua anorexia/psychisch lijden. Het was natuurlijk heel heftig, maar aan de andere kant ben ik heel blij dat ze waardig afscheid heeft kunnen nemen en geen zelfmoord heeft hoeven plegen of wachten tot haar lichaam het zelf opgaf. Maar natuurlijk hakt het er in zo'n jong iemand. Je houdt stiekem toch altijd hoop dat het beter kan worden. En dat dat niet meer kon was wel heel heftig en verdrietig.

En het heeft mijn depressie toen ook wel echt versterkt. En ik heb zelf ook wel gedacht om het traject in te gaan. Maar nu een paar jaar later en nadat ze erachter zijn gekomen waar mijn depressies weg komen en ik daar behandeling voor heb gehad, ben ik blij dat ik het niet gedaan heb. Ik zal altijd chronisch depressief blijven, altijd dalen hebben. Maar gelukkig gaat het nu ook vaak een stuk beter.

Dank je wel voor je reactie. Klinkt heftig de invloed die het op je had.

Ik wil ivm herkenbaarheid te veel over uitwijden maar ik had even de behoefte te meten wat een "normale" reactie kan zijn ofzo.

quote:

Op maandag 3 juli 2017 00:25 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dank je wel voor je reactie. Klinkt heftig de invloed die het op je had.

Ik wil ivm herkenbaarheid te veel over uitwijden maar ik had even de behoefte te meten wat een "normale" reactie kan zijn ofzo.

Ik denk niet dat er een "normale" reactie bestaat. Sommigen hebben er gewoon vrede mee en zijn blij dat het over is en anderen reageren er heftiger op. Maar sowieso wel heftig als dit nu in je omgeving speelt. Dus pas op jezelf en een dikke knuffel. En je mag me wel PMen als je wel meer kwijt wilt maar niet op het forum zelf.

Yay ik mag de 17e juli op intake! Valt me enorm mee. Aan de telefoon nog excuses aangeboden. Pf, ik heb t hele weekend tot vanmorgen allerlei doemscenarios afgespeeld, was ervan overtuigd dat ik niet meer mocht komen omdat ik de afspraak vergeten was en waarom zouden ze ook,...etcetera.

Om even niet na te hoeven denken heb ik me vastgebeten in het maken van een boekje voor een jubileum dat af moet en dan weer veel te intens dus heb ik er veel teveel tijd en energie in gestoken. Het resultaat is wel mooi maar toen ik er gisteren wat feedback op kreeg schoot ik vol omdat ik zo ontzettend moe was. Ben weer handig bezig zo.

Ik heb wel n goed gesprek gehad met mn broertje. Ook over wat er speelt maar ook over n hoop andere dingen. Hij is denk ik de enige in de familie die weet hoe t echt gaat met me. Ik heb overigens ook geen behoefte om erover te praten met mn ouders. Dat is na de afgelopen periode even te heftig allemaal.

Brr 2 weken nog, ik hoop dat ik die een beetje goed door kan komen. Volgende week heb ik iig wel wat dingen te doen.

quote:

Op zaterdag 1 juli 2017 13:17 schreef Elvi het volgende:

[..]

Nee je gaat het gewoon doen

Zie het als een eerste kennismaking waarin je erachter probeert te komen of de seksuoloog je kan je helpen. Als er geen klik is dan kan je altijd nog naar een andere gaan waarmee je wellicht wel een klik hebt.

Oke is goed

Je hebt wel gelijk inderdaad. Ik zie het meteen als het begin van een behandeling, terwijl het gewoon een kennismaking is om te zien of het wel klikt. Ik hoop zo erg dat ze uit kunnen vinden wat het is en me niet meteen vol pillen willen stoppen omdat ik dan snel weer weg ben.

quote:

Op maandag 3 juli 2017 11:13 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]

Ik denk niet dat er een "normale" reactie bestaat. Sommigen hebben er gewoon vrede mee en zijn blij dat het over is en anderen reageren er heftiger op. Maar sowieso wel heftig als dit nu in je omgeving speelt. Dus pas op jezelf en een dikke knuffel. En je mag me wel PMen als je wel meer kwijt wilt maar niet op het forum zelf.

Thanks. Niet nodig verder.

Even een kutnacht gehad. Voel me een oude mislukte vrijster

quote:

Op dinsdag 4 juli 2017 10:43 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Thanks. Niet nodig verder.

Oke

quote:

Op dinsdag 4 juli 2017 11:16 schreef Mishu het volgende:
Even een kutnacht gehad. Voel me een oude mislukte vrijster

Er kwam iemand storen tijdens de bezigheid ?

De laatste dagen zit ik weer wat beter in m'n vel. Het begin van de week was echt naar. Ik was depressief, gespannen, angstig. Ik weet eigenlijk niet waarom, ik denk stress in combinatie met bestaande zorgen. Nu blijft die angst altijd wat op de achtergrond zeuren. Ik weet niet waar ik bang voor ben, maar er is iets. Bang voor de gevoelens die ik in dipjes kan voelen.

Dinsdag een seksueel onverwacht goede nacht gehad. Mijn snel klaarkom probleem was er nogsteeds, maar voor het eerst had ik er schijt aan en ging ik lekker verder met andere dingen doen. Het meisje gaf zelfs aan er daarna nog over te fantaseren, zo lekker dat ze het vond. Hrt voelde wel weer even goed om een meisje zo te laten genieten. Het was even een boost die ik nodig had. Ik lig niet helemaal uit de game.
Ook vind ik het fijn om gewoon iemand te hebben om wat mee te praten. Ik hoef geen relatie ofzo (m'n ex spookt nog te veel door m'n hoofd), maar het is fijn om met iemand te praten.

Pin deze gedachte bovenaan in je hersens vast.

Niet het voortijdig klaarkomen zorgt bij je bedpartner voor een slechte ervaring in bed. Een gebrek aan alternatieven en dit minpuntje de stemming laten bepalen zorgt daarvoor.

Haal je je schouders er over op en plezier je haar op andere manieren is er denk ik niemand die de ervaring als negatief zal bestempelen. Het moet gewoon biet te zwaar worden en je moet zorgen voor haar plezier. Boeien dan wanneer jij vroeg klaarkomt.

--Verkeerde topic--

[ Bericht 56% gewijzigd door Zelus op 08-07-2017 01:31:43 ]

De laatste weken voelde ik me goed, verrassend gezien, alleen kreeg ik vannacht de deksel op mijn neus. Op mijn verjaardag was ik brak vanwege een spontaan verrassingsfeest wat de avond daarvoor georganiseerd was. Ik was daardoor niet heel enthousiast op mijn verjaardag, wat mijn ouders en vooral dan moeder enorm persoonlijk opvatten.

Ik kreeg van alles op me af geslingerd en werd zelfs even door m'n moeder van Facebook geslingerd. Nu kan dat hele facebook me gestolen worden, maar dat ze met haar hoofd op zo'n plek zat dat ze dat zo maar deed. Ja dat deed pijn, erg pijn. Ze heeft het uiteraard teruggedraaid en zei dat het uit emotie was, maar jezus. Ik heb haar toen ook verteld dat ik in het vervolg best gezelliger kan zijn alleen dat ze niet al haar eigen negativiteit zo op me los kan laten, om zoiets.

Ik dacht dat het daarmee af was, maar de laatste weken voelde ik me door alles toch emotioneel enorm afstandelijk tot m'n ouders. Mijn tolerantie voor hun psychische staat heeft voor m'n gevoel een soort knelpunt bereikt. De warmte en het begrip die ik eerst voelde is gewoon weg voelt he nu.
En dat beangstigt me.

Steeds die heftige reacties van m'n moeder en mijn vader die eigenlijk niks durft te doen. Ik weet het gewoon even niet. Ik wil niet zo'n afstand voelen maar na de gebeurtenissen omtrent mijn verjaardag is er iets geknapt. Ik droomde vannacht dat ik ze kwijt was. Zo voel ik me gewoon emotioneel.

Vrijdag zie ik mijn vader, zaterdag mijn moeder. Misschien goed om er dan nog eens over te beginnen. Dat continue balanceren tussen van ze houden en niet meer kunnen tegen de uitingen van hun psychologische problemen, het is een moeilijke plek om in vast te zitten. Ik hoop dat ik er vanzelf weer uit rol. Doorgaans als er lang niks voorvalt, durft ik mezelf ook weer closer tot ze te voelen.

Sorry voor de lange post. Ik moest het even kwijt.

quote:

Op maandag 26 juni 2017 21:50 schreef Achterhoker het volgende:
Meer mensen hier die het gevoel herkennen dat het leven zo halverwege de twintig eigenlijk een soort van voorbij is? Je hebt je leuke en onbezorgde jeugd- en tienerjaren dan gehad. Vanaf nu is het enkel werken tot aan je pensioen waarnaar je nog enkele jaren eindelijk vrije tijd hebt maar waarschijnlijk niet meer de energie om iets te doen. Ik heb best vaak het gevoel dat er niets meer is om voor te leven nu.

Er bestaat zelfs een naam voor: de quarter-life crisis..

quote:

Op maandag 10 juli 2017 22:51 schreef madam-april het volgende:

[..]

Er bestaat zelfs een naam voor: de quarter-life crisis..

Oh zoiets bestaat dus ook nog.

Ik heb vandaag de intake gehad voor GGZ. Dat was wel een goed gesprek, de interviewer stelde heel veel vragen en vroeg door op dingen waarover ik eigenlijk nog nooit met mensen gepraat had. Ik zit nu n beetje vol van alles.

Wat ik iig wel goed gedacht had is dat ik geen last heb van n depressie, zoals mn huisarts het noemde.

Heeft iemand hier ervaring met ouders met psychologische problemen?

Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.

Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.

Iemand ervaring c.q. advies?

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 15:08 schreef duracellkonijntje het volgende:
Heeft iemand hier ervaring met ouders met psychologische problemen?

Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.

Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.

Iemand ervaring c.q. advies?

Heb jij hier weleens met een therapeut of iets dergelijks over gepraat? No offence maar zoals dit terugkeert in jouw posts is denk ik niet echt goed voor je...

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 15:08 schreef duracellkonijntje het volgende:
Heeft iemand hier ervaring met ouders met psychologische problemen?

Mijn ouders hebben respectievelijk depressie en bijna zeker borderline. Ik leef er mijn hele leven al mee, maar opeens zit het me even zo hoog. Ik heb alle begrip voor hun situatie, het zijn ook mensen en we houden wederzijds echt van elkaar.

Momenteel zit ik zo vast tussen ik wil meer toenadering en me closer voelen, en mezelf beschermen omdat ik gewoon even heel slecht tegen de gevolgen van hun problemen kan. Het is geven en nemen, maar ik vind het momenteel gewoon erg moeilijk en het vliegt me aan.

Iemand ervaring c.q. advies?

Yup. Bipolaire vader (met psychoses) (zelfdoding in '99), licht manisch depressieve moeder met beginnende dementie.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik sinds mijn zesde enorm de neiging heb om voor alles en iedereen te zorgen, behalve voor mezelf. Uitte zich tot nu toe in twee burn-outs, sociale angsten en een stevige depressie.

Het enige dat je kan doen is zorgen dat je ouders bij de juiste hulpverlener terecht komen én enorm goed voor jezelf zorgen. <- Advies dat ik al jaren aan anderen geef en dus nog nooit heb opgevolgd

Wat volgt is een beetje een stream of thoughts en geen samenhangend verhaal vrees ik..

Morgen heb ik een afspraak bij de huisarts omdat ehm ja, waarom eigenlijk... het op het werk niet meer gaat? Van het idee dat ik terug moet krijg ik hartkloppingen en word ik duizelig/licht in mn hoofd. Zodra ik vrij ben zie ik weer op tegen de volgende werkdag, en dat dan al 2 dagen van te voren.

Ik heb al maanden dezelfde klachten, zowel lichamelijke klachten als psychische klachten. Elk ding is me teveel. Mn vrijwilligerswerk, mn werk, mn sport. Ik ben ook al maanden niet meer naar yoga gegaan Ik kan gewoon niks als ik thuis kom, alleen wat duffe facebookspelletjes

Ik heb dit al eerder bij mn SPV neergelegd en zij erkend dat het wel stressklachten zijn, maar nog geen burn-out. Want "dan had je er wel anders bijgezeten".
Zelf heb ik ook wat zitten googlen op burnout en ja ik herken veel klachten, maar het vóelt niet als een burnout. Dat kan naar mijn mening ook niet want ik werk maar parttime Als ik verhalen van anderen lees dan hadden ze het druk, veel hooi op hun vork, en ik vind dat dat bij mij wel meevalt. Als ik het echt druk had dan had ik wel wat anders gedaan dan facebookspelletjes spelletjes spelen tenslotte

En is het wel een op zichzelf staande klacht? Hoort dit niet bij mn eerdere diagnose en ben ik gewoon ongeschikt om aan het werk te gaan? Ik werk hier nog geen jaar en ik trek het al niet meer

Ik heb ook gewoon geen idee wat ik aan de huisarts moet vertellen. Ik heb een briefje gemaakt met al mn klachten maar ik voel me zo stom om daarmee aan te komen (de klachten, niet het briefje). En wat als het wel een burnout blijkt te zijn. Dan ben ik mn baan kwijt en kom ik weer in dezelfde shit als eerst. Werkloos en geen uitzicht op iets anders.

Print je post uit en leg het voor.

Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar

Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller Er komt steeds in me op "oh shit wat heb ik nu gedaan!" en "ben ik niet gewoon lui".

En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond

Paar posts weggehaald.

quote:

Op woensdag 19 juli 2017 15:16 schreef Elvi het volgende:
Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar

Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller Er komt steeds in me op "oh shit wat heb ik nu gedaan!" en "ben ik niet gewoon lui".

En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond

Mensen die een burnout krijgen zijn vaak de hardste werkers. Juist door die instelling 'ik ben een faalhaas en aansteller' en 'Ben ik niet lui?' zorgt dat je een burnout krijgt. Je bent veel te hard voor jezelf.

quote:

Op donderdag 20 juli 2017 10:28 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Mensen die een burnout krijgen zijn vaak de hardste werkers. Juist door die instelling 'ik ben een faalhaas en aansteller' en 'Ben ik niet lui?' zorgt dat je een burnout krijgt. Je bent veel te hard voor jezelf.

Pre-cies. Neem het alsjeblieft serieus, als je ermee rond blijft lopen ben je uiteindelijk veel verder van huis.

quote:

Op woensdag 19 juli 2017 15:16 schreef Elvi het volgende:
Nou niet heel verrassend: tegen een burnout aan. Ik hoef weinig meer te hebben zeg maar

Ik voel me wel een ontzettend faalhaas en aansteller Er komt steeds in me op "oh shit wat heb ik nu gedaan!" en "ben ik niet gewoon lui".

En ook vraag ik me af waarom ik dit niet zelf kan oplossen met mijn studie achtergrond

Wat klote, zeg.

Wat ga je doen? Ik begrijp dat je bang bent om je werk te verliezen. Ik heb ook ooit tegen een burn-out aangezeten, dit aangekaart op het werk, bezoekje bedrijfsarts en een aantal sessies bij de bedrijfsmaatschappelijk werker. Ik wil niet zeggen dat zo'n aanpak bij iedereen werkt, maar je laat zo aan je werkgever wel zien dat je gemotiveerd bent om het aan te pakken.

Sterkte.

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 15:37 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Heb jij hier weleens met een therapeut of iets dergelijks over gepraat? No offence maar zoals dit terugkeert in jouw posts is denk ik niet echt goed voor je...

Ik heb er wel wat over gepraat met therapeuten vroeger, maar ik ben nooit heel diep op de materie in gegaan. Ik had altijd het idee dat ik wel wist hoe ik er mee om moest gaan en dit is gevoelsmatig voor me ook nooit een probleem geweest. Het is om een of andere reden de laatste tijd dat ik me realiseer dat ik familiair gezien toch belangrijke aspecten heb gemist.

Ik zou mijn jeugd niet kwalificeren als kut. Ik had wel fases waarin ik gepest werd, alleen ik had vrienden, was sociaal en had vooral een moeder die alles gaf om mij een normale jeugd te geven. Ik heb echt nog wel veel warme herinneringen aan mijn jeugd.

quote:

Op dinsdag 18 juli 2017 16:18 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Yup. Bipolaire vader (met psychoses) (zelfdoding in '99), licht manisch depressieve moeder met beginnende dementie.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik sinds mijn zesde enorm de neiging heb om voor alles en iedereen te zorgen, behalve voor mezelf. Uitte zich tot nu toe in twee burn-outs, sociale angsten en een stevige depressie.

Het enige dat je kan doen is zorgen dat je ouders bij de juiste hulpverlener terecht komen én enorm goed voor jezelf zorgen. <- Advies dat ik al jaren aan anderen geef en dus nog nooit heb opgevolgd

Bedankt voor je advies en ik vind het echt naar om te horen dat je er zelf ook zo veel gevolgen van ondervindt. Het zou niet moeten en ik vind het soms vreemd (en beangstigend ergens) hoe je jeugd zo'n onbewuste impact kan hebben op je gedrag op latere leeftijd.

Egoïstischer worden is inderdaad iets wat me niet met de paplepel is ingegoten, maar ik begin er beter in te worden. Ik doe meer wat ik zelf wil, ook al stel ik anderen dan teleur en probeer niet constant meer door iedereen aardig gevonden te worden. Ik denk dat ik de laatste jaren, zoals je zelf al zegt, te lief voor iedereen wil zijn en in een zekere zin voor ze wilde zorgen. Ik ga meer assertiviteit, zelfgerichtheid en 'klootzak', als je het zo wil stellen in bouwen, want dat heb ik echt nodig.

Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?

De juiste keuzes voor jezelf maken maakt je geen klootzak

quote:

...

Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?

Omdat ik bang ben (uit ervaring geleerd, maar inmiddels niet meer realistisch) dat als ik niet voor mijn moeder zorg (die dus óók niet altijd goed voor zichzelf zorgt.. we houden een cirkeltje in stand), er erge dingen met haar gebeuren.

Ik heb nog maar één ouder en wil haar het liefst in bubble wrap wikkelen.

quote:

Op zondag 23 juli 2017 15:30 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Ik heb er wel wat over gepraat met therapeuten vroeger, maar ik ben nooit heel diep op de materie in gegaan. Ik had altijd het idee dat ik wel wist hoe ik er mee om moest gaan en dit is gevoelsmatig voor me ook nooit een probleem geweest. Het is om een of andere reden de laatste tijd dat ik me realiseer dat ik familiair gezien toch belangrijke aspecten heb gemist.

Ik zou mijn jeugd niet kwalificeren als kut. Ik had wel fases waarin ik gepest werd, alleen ik had vrienden, was sociaal en had vooral een moeder die alles gaf om mij een normale jeugd te geven. Ik heb echt nog wel veel warme herinneringen aan mijn jeugd.

[..]

Bedankt voor je advies en ik vind het echt naar om te horen dat je er zelf ook zo veel gevolgen van ondervindt. Het zou niet moeten en ik vind het soms vreemd (en beangstigend ergens) hoe je jeugd zo'n onbewuste impact kan hebben op je gedrag op latere leeftijd.

Egoïstischer worden is inderdaad iets wat me niet met de paplepel is ingegoten, maar ik begin er beter in te worden. Ik doe meer wat ik zelf wil, ook al stel ik anderen dan teleur en probeer niet constant meer door iedereen aardig gevonden te worden. Ik denk dat ik de laatste jaren, zoals je zelf al zegt, te lief voor iedereen wil zijn en in een zekere zin voor ze wilde zorgen. Ik ga meer assertiviteit, zelfgerichtheid en 'klootzak', als je het zo wil stellen in bouwen, want dat heb ik echt nodig.

Waarom heb je er zelf moeite mee, met voor jezelf kiezen?

Ik bedoelde ook niet over je vroeger maar voor hoe je er nu moeite mee hebt om er mee om te gaan. Want zoals het nu soms leest lijkt het alsof je steeds een beetje hetzelfde overkomt en dat het je pijn doet. En dat lijkt me niet de bedoeling maar ik weet natuurlijk niet of dat zo is. Dat kan ook gewoon door de manier van posten komen of door mijn manier van lezen. Bedoelde in elk geval niks over je jeugd ofzo, sorry als ik onduidelijk was.

quote:

Op zondag 23 juli 2017 18:42 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ik bedoelde ook niet over je vroeger maar voor hoe je er nu moeite mee hebt om er mee om te gaan. Want zoals het nu soms leest lijkt het alsof je steeds een beetje hetzelfde overkomt en dat het je pijn doet. En dat lijkt me niet de bedoeling maar ik weet natuurlijk niet of dat zo is. Dat kan ook gewoon door de manier van posten komen of door mijn manier van lezen. Bedoelde in elk geval niks over je jeugd ofzo, sorry als ik onduidelijk was.

Geen zorgen ik ben niet boos ofzo, ik vind het alleen maar tof dat je reageert. Ik denk ergens dat je wel gelijk hebt. Alleen omdat mijn jeugd goed was, betekent niet automatisch dat ik als adolescent meteen compleet uitgerust was om dit gedrag een plekje te geven.

Voorlopig wil ik er nog niet mee naar een therapeut. Ik doe liever zo veel mogelijk zelf door trial en error en als ik dan écht vast loop, zoek ik hulp. Voorlopig zoek ik gewoon zo veel mogelijk leuk contact met ze en als ze te veel met hun problemen komen, laat ik die zo veel mogelijk links liggen. Niet meer me er vol in storten. Ik realiseer me langzaam ook hoe groot mijn beschermingsgedrag richting mijn familie is. Ik denk altijd maar over hoe dingen voor hun zijn en schik mijn gedrag daar naar. Het is tijd om daar minder mee bezig te zijn en meer met mezelf. Hoe ik dat invul zie ik in de loop der tijd wel.

Het is een moeilijke periode op dat vlak, maar ik heb inmiddels wel dusdanig veel vertrouwen in mezelf dat ik weet dat ik er uit ga komen. In ieder geval enorm bedankt voor je luisterend ook een reflectie. Ik waardeer het oprecht.

quote:

Op zondag 23 juli 2017 16:38 schreef DancingPhoebe het volgende:
De juiste keuzes voor jezelf maken maakt je geen klootzak

Klopt Was handig geweest dit vanaf kinds af aan mee te krijgen, maargoed. Beter laat dan nooit

quote:

Op zondag 23 juli 2017 17:40 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Omdat ik bang ben (uit ervaring geleerd, maar inmiddels niet meer realistisch) dat als ik niet voor mijn moeder zorg (die dus óók niet altijd goed voor zichzelf zorgt.. we houden een cirkeltje in stand), er erge dingen met haar gebeuren.

Ik heb nog maar één ouder en wil haar het liefst in bubble wrap wikkelen.

Wauw dat klinkt eng bekend, maar je moet er wel echt vanaf. Ik snap als geen ander hoe moeilijk die dynamiek tussen jou en je ouders is, maar op deze manier ga je er zelf de rest van je leven aan onderdoor en bovendien: hoe veel beter wordt zij er nou écht van?

Goed dat je hulp hebt, maar onthoudt dat de keuzes die jou je beter gaan laten voelen alleen door JOU gemaakt kunnen worden. Je kunt praten wat je wilt, maar je gedrag is waar het verschil uiteindelijk gemaakt wordt.

Ik wil even van me afschrijven, kan er niet van slapen en ik merk dat ik met mijn gedachten vastdraai.

Over een maand heb ik een tweede intake gesprek bij GGZ voor hulp. Die hulp is nodig omdat er sinds mijn vorige therapie een hele hoop oud verdriet en ellende is losgekomen en dat zo hard spookt dat ik er met 1 gesprekje per maand niet ga komen. Nadat dat gebeurde heb ik van de huisarts tijdelijk kalmeringsmiddelen gekregen om tot rust te komen en dat hielp wel.

Twee weken geleden had ik de intake bij ggz en dat heeft zoveel weer losgemaakt. De psycholoog vroeg me naderhand een levensloop op te schrijven en daar ben ik mee bezig maar ik moet het steeds neerleggen omdat het te heftig wordt. Ook al schrijf ik niet op wat er precies gebeurde, in mijn hoofd moet ik er steeds weer aan denken. En ik weet wel dat het beter is om over die dingen een echt te gaan praten, ik wordt nu al benauwd en misselijk als ik eraan denk. En ik ben nu pas bij de intake.

Mijn verstand weet wel dat deze ggz instelling heel goed is met trauma en het verwerken daarvan. En dat voelde toen ook echt goed, ik heb wel het idee dat deze mensen snappen dat sommige dingen gewoon heel heel moeilijk zijn om te zeggen.

Maar ik zit nu met iets in mijn hoofd en denk steeds maar van 'mijn god als ik dat moet gaan vertellen', de paniek zit er weer helemaal in.

quote:

Op donderdag 27 juli 2017 03:06 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik wil even van me afschrijven, kan er niet van slapen en ik merk dat ik met mijn gedachten vastdraai.

Over een maand heb ik een tweede intake gesprek bij GGZ voor hulp. Die hulp is nodig omdat er sinds mijn vorige therapie een hele hoop oud verdriet en ellende is losgekomen en dat zo hard spookt dat ik er met 1 gesprekje per maand niet ga komen. Nadat dat gebeurde heb ik van de huisarts tijdelijk kalmeringsmiddelen gekregen om tot rust te komen en dat hielp wel.

Twee weken geleden had ik de intake bij ggz en dat heeft zoveel weer losgemaakt. De psycholoog vroeg me naderhand een levensloop op te schrijven en daar ben ik mee bezig maar ik moet het steeds neerleggen omdat het te heftig wordt. Ook al schrijf ik niet op wat er precies gebeurde, in mijn hoofd moet ik er steeds weer aan denken. En ik weet wel dat het beter is om over die dingen een echt te gaan praten, ik wordt nu al benauwd en misselijk als ik eraan denk. En ik ben nu pas bij de intake.

Mijn verstand weet wel dat deze ggz instelling heel goed is met trauma en het verwerken daarvan. En dat voelde toen ook echt goed, ik heb wel het idee dat deze mensen snappen dat sommige dingen gewoon heel heel moeilijk zijn om te zeggen.

Maar ik zit nu met iets in mijn hoofd en denk steeds maar van 'mijn god als ik dat moet gaan vertellen', de paniek zit er weer helemaal in.

Is het een idee om het eerst in 1 zin te schrijven, wat anders te doen en daarna die zin uit te breiden, pauze en wederom weer wat uit te werken?

quote:

Op donderdag 27 juli 2017 03:22 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Is het een idee om het eerst in 1 zin te schrijven, wat anders te doen en daarna die zin uit te breiden, pauze en wederom weer wat uit te werken?

Ik heb het nu al n paar dagen neergelegd omdat t maar bleef spoken. Misschien als het af is dat t makkelijker gaat. Ik weet gewoon niet goed hoe ik mijn gedachten tot rust kan brengen. Ik zoek nu maar zoveel mogelijk afleiding, dat helpt wel wat. Maar er komen steeds van die herinneringen naarboven aan dingen waar ik nu helemaal niet mee bezig wil zijn. T zou fijn zijn als ik het kon parkeren tot ze een diagnose hebben en ik met een behandeling kan beginnen.