Depressie & Angst #139

Oké, er zijn vermoedens van een manische depressie bij mijn persoon. Mijn vraag is: medicijnen, ja of nee? Ik ben de medicijnen aan het weigeren omdat ik denk dat het vrij goed met me gaat, maar dat is natuurlijk tegelijkertijd één van de kenmerken van een manische depressie (hoogmoed, etc.). Ik denk zelf dat bijvoorbeeld een forum, maar ook vrienden, mijn manie in toom kunnen houden. (sterker: ik denk dat de geschiedenis heeft uitgewezen dat een forum mij al eerder uit een dergelijke nare periode heeft getrokken)

PS: als ik verkeerd zit met mijn vraag, please do tell

quote:

Op zondag 4 juni 2017 07:31 schreef De_Nater het volgende:
Oké, er zijn vermoedens van een manische depressie bij mijn persoon. Mijn vraag is: medicijnen, ja of nee? Ik ben de medicijnen aan het weigeren omdat ik denk dat het vrij goed met me gaat, maar dat is natuurlijk tegelijkertijd één van de kenmerken van een manische depressie (hoogmoed, etc.). Ik denk zelf dat bijvoorbeeld een forum, maar ook vrienden, mijn manie in toom kunnen houden. (sterker: ik denk dat de geschiedenis heeft uitgewezen dat een forum mij al eerder uit een dergelijke nare periode heeft getrokken)

PS: als ik verkeerd zit met mijn vraag, please do tell

Ik denk dat je wel goed zit hoor

De vraag wat je medicatie betreft (en sorry voor deze inkopper)....je moet het uiteindelijk zelf weten.

Je kunt idd steun hebben aan fora
Mijn ervaring is echter dat ik vorig jaar ook steun zocht op fok en vooral nog dieper de put in werd getrapt, wat uiteindelijk ertoe had bijgedragen dat ik m'n zwaarste periode/moment in 11 jaar had (die godzijdank ook niet zo lang duurde, puur en alleen maar omdat ik zoveel ervaring achter de kiezen heb. Wel heb ik zelfs nu nog steeds last van de gevolgen van het verder de put in trappen).

Dus mijn ervaring is om niet teveel op dit forum te vertrouwen, sorry zeggen kunnen ze hier niet (ze doen of hun neus bloedt)., dus wees daarop alert
^{Hun eigen fouten inzien, erkennen en daarvan leren kunnen ze trouwens al helemaal niet. Laat staan dat ze de jou toegebrachte schade proberen te repareren.}

Wat je manische episodes betreft...heb je zeg maar "objectieve" graadmeters waaraan je zou kunnen zien dat je mogelijk een manische periode meemaakt? Hoevaak heb je tot nu toe al zo'n periode meegemaakt? Naarmate je dit vaker meemaakt, zal je er (als 't goed is) ook steeds beter in worden deze periodes te herkennen.

quote:

Op zondag 4 juni 2017 07:54 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik denk dat je wel goed zit hoor

De vraag wat je medicatie betreft (en sorry voor deze inkopper)....je moet het uiteindelijk zelf weten.

Je kunt idd steun hebben aan fora
Mijn ervaring is echter dat ik vorig jaar ook steun zocht op fok en vooral nog dieper de put in werd getrapt, wat uiteindelijk ertoe had bijgedragen dat ik m'n zwaarste periode/moment in 11 jaar had (die godzijdank ook niet zo lang duurde, puur en alleen maar omdat ik zoveel ervaring achter de kiezen heb. Wel heb ik zelfs nu nog steeds last van de gevolgen van het verder de put in trappen).

Dus mijn ervaring is om niet teveel op dit forum te vertrouwen, sorry zeggen kunnen ze hier niet (ze doen of hun neus bloedt)., dus wees daarop alert
^{Hun eigen fouten inzien, erkennen en daarvan leren kunnen ze trouwens al helemaal niet. Laat staan dat ze de jou toegebrachte schade proberen te repareren.}

Wat je manische episodes betreft...heb je zeg maar "objectieve" graadmeters waaraan je zou kunnen zien dat je mogelijk een manische periode meemaakt? Hoevaak heb je tot nu toe al zo'n periode meegemaakt? Naarmate je dit vaker meemaakt, zal je er (als 't goed is) ook steeds beter in worden deze periodes te herkennen.

FOK! heeft mij uit mijn eerdere suïcidale neigingen gered. Ik ben groot geworden op het internet, dus daarom ook dat ik het hier vraag. No offence, maar aan dit antwoord heb ik helegaar niets!

quote:

Op zondag 4 juni 2017 08:14 schreef De_Nater het volgende:

[..]

FOK! heeft mij uit mijn eerdere suïcidale neigingen gered. Ik ben groot geworden op het internet, dus daarom ook dat ik het hier vraag. No offence, maar aan dit antwoord heb ik helegaar niets!

't hoeft natuurlijk niet bij maar 1 post te blijven.
Fijn dat het voor jou in het verleden wel gewerkt heeft, ik kreeg een dolkstoot in de rug en ben daardoor juist suïcidaal(er) geworden (vertel me je geheimen ).

Maar als je er niks aan hebt, wat is je vraag dan? Je zit in elk geval in dit topic wel goed (zoals ik al zei).

Je specifieke vraag wat je medicatie betreft...ik heb geleerd dat wanneer ik juist door bepaalde problematiek het zelfinzicht ontbeer die ik juist nodig heb om m'n specifieke netelige situaties teniet te doen, ik daarvoor objectieve meetmethodes nodig heb. 1 manier -kan- zijn om een vertrouweling te hebben die je goed kent.

quote:

Op zondag 4 juni 2017 08:33 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

't hoeft natuurlijk niet bij maar 1 post te blijven.
Fijn dat het voor jou in het verleden wel gewerkt heeft, ik kreeg een dolkstoot in de rug en ben daardoor juist suïcidaal(er) geworden (vertel me je geheimen ).

Ik ben zéér koppig, dus ik vond 3FM leuk, ben het 3FM topic binnen gegaan en bleef daar mijn dingen zeggen en op een gegeven moment werd ik gezien. De rest is geschiedenis

quote:

Maar als je er niks aan hebt, wat is je vraag dan? Je zit in elk geval in dit topic wel goed (zoals ik al zei).

Je vraag wat medicatie betreft...ik heb geleerd dat wanneer ik juist door bepaalde problematiek het zelfinzicht ontbeer die ik juist nodig heb om m'n specifieke netelige situaties teniet te doen, ik daarvoor objectieve meetmethodes nodig heb. 1 manier -kan- zijn om een vertrouweling te hebben die je goed kent.

Nuja, mijn psychiater wil heel graag dat ik een bepaald medicijn slik (geen idee meer welke precies) en het weigeren van medicijnen is redelijk taboe hier, want 'niet normaal'. Ik denk dat wanneer ik een medicijn neem, ik mijn brein op een lager pitje zet, terwijl ik juist productief wil zijn.

Meer achtergrond: https://www.facebook.com/DeNater-is-gek-1557526310947462/

DM als je geïnteresseerd bent waar ik precies zit.

quote:

Op zondag 4 juni 2017 08:35 schreef De_Nater het volgende:

[..]

Ik ben zéér koppig, dus ik vond 3FM leuk, ben het 3FM topic binnen gegaan en bleef daar mijn dingen zeggen en op een gegeven moment werd ik gezien. De rest is geschiedenis

Dan heb je -iets- toch beter gedaan dan ik.
Ik ben eigenlijk vooral zeer koppig als het gaat om het niet accepteren van hulp waarvan ik weet dat het toch niet helpend is, maar dat was blijkbaar hier 'niet normaal' en ik werd als vanallesennogwat weggezet, met name nota bene door een kloon van een ondankbare vaste user uit deze reeks. Ik snap ook serieus niet dat wanneer iemand 99x iets tegen me zegt wat niet klopt en ik het niet blind aanneem, ik het bij de 100e keer ineens wel zou moeten aannemen ofzo. Maar blijkbaar werkt voor veel mensen herhaling wel overtuigender dan nul.

Ik ken je als user eerlijk gezegd niet, mijn excuus

quote:

[..]

Nuja, mijn psychiater wil heel graag dat ik een bepaald medicijn slik (geen idee meer welke precies) en het weigeren van medicijnen is redelijk taboe hier, want 'niet normaal'. Ik denk dat wanneer ik een medicijn neem, ik mijn brein op een lager pitje zet, terwijl ik juist productief wil zijn.

Meer achtergrond: https://www.facebook.com/DeNater-is-gek-1557526310947462/

DM als je geïnteresseerd bent waar ik precies zit.

Psychiaters krijgen misschien soms wat extra centjes als ze meer pillen voorschrijven. Ze zijn niet 100% onafhankelijk. Ik neem mijn medicatie onverplicht, maar er werd wel flinke psychische druk gezet op het wel nemen van medicatie.
je mag me wel DMen als je me wilt mededelen waar je precies zit. Ik denk dat dit voor mij persoonlijk niet heel relevant is, daar ik niet verwacht op korte termijn te gaan verkassen naar daar waar je nu zit

quote:

Op zondag 4 juni 2017 08:47 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dan heb je -iets- toch beter gedaan dan ik.
Ik ben eigenlijk vooral zeer koppig als het gaat om het niet accepteren van hulp waarvan ik weet dat het toch niet helpend is, maar dat was blijkbaar hier 'niet normaal' en ik werd als vanallesennogwat weggezet, met name nota bene door een kloon van een ondankbare vaste user uit deze reeks. Ik snap ook serieus niet dat wanneer iemand 99x iets tegen me zegt wat niet klopt en ik het niet blind aanneem, ik het bij de 100e keer ineens wel zou moeten aannemen ofzo. Maar blijkbaar werkt voor veel mensen herhaling wel overtuigender dan nul.

Ik ken je als user eerlijk gezegd niet, mijn excuus

Ik ben hier pas net weer na een hiatus van grofweg 4 jaar. (omdat ik dus een manie heb)

quote:

[..]

Psychiaters krijgen misschien soms wat extra centjes als ze meer pillen voorschrijven. Ze zijn niet 100% onafhankelijk. Ik neem mijn medicatie onverplicht, maar er werd wel flinke psychische druk gezet op het wel nemen van medicatie.

Hmm, kijk, dit zijn de interessante gegevens: bron?

quote:

je mag me wel DMen als je me wilt mededelen waar je precies zit. Ik denk dat dit voor mij persoonlijk niet heel relevant is, daar ik niet verwacht op korte termijn te gaan verkassen naar daar waar je nu zit

Als je twijfelt over medicatie dan kan je het beste advies vragen bij je huisarts over de voor- en nadelen. De huisarts krijgt geen extra vergoeding daarvoor
Pas als je de voor- en nadelen op een rijtje hebt gezet kun je een beslissing nemen.

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:06 schreef Elvi het volgende:
Als je twijfelt over medicatie dan kan je het beste advies vragen bij je huisarts over de voor- en nadelen. De huisarts krijgt geen extra vergoeding daarvoor
Pas als je de voor- en nadelen op een rijtje hebt gezet kun je een beslissing nemen.

Oh, maar de huisarts is overtuigd van de voordelen, dus dat wordt lastig.

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:07 schreef Fripsel het volgende:

[..]

De huisarts heeft imo helemaal niet genoeg kennis/ervaring met dergelijke medicatie.

Vind je? Die van mij wel (alleen ging dat over anti-depressiva). De controle deed zij ook om de hoogte vast te stellen.
Maar ik heb t niet gedaan overigens

Je kan het ook met de apotheker bespreken maar die zijn wat geldbeluster dus of dat nu een objectief gesprek wordt betwijfeln ik.,

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:12 schreef Elvi het volgende:

[..]

Vind je? Die van mij wel (alleen ging dat over anti-depressiva). De controle deed zij ook om de hoogte vast te stellen.
Maar ik heb t niet gedaan overigens

Je kan het ook met de apotheker bespreken maar die zijn wat geldbeluster dus of dat nu een objectief gesprek wordt betwijfeln ik.,

Ik zit trouwens al in een gesloten inrichting heh, gedwongen opname, dus genoeg hulpverleners hier die ervoor al heel lang hebben gestudeerd.

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:00 schreef De_Nater het volgende:

[..]

Ik ben hier pas net weer na een hiatus van grofweg 4 jaar. (omdat ik dus een manie heb)

Ahhh! Vandaar dat ik je username niet herkende

quote:

[..]

Hmm, kijk, dit zijn de interessante gegevens: bron?

Die heb ik niet. Is meer van horen zeggen (ervaringsverhalen van een aantal anderen die ikzelf als "geloofwaardiger dan de meeste anderen" inschaalde), bewijzen heb ik hier dus niet van.
Misschien even google doen?

quote:

[..]

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:12 schreef De_Nater het volgende:

[..]

Oh, maar de huisarts is overtuigd van de voordelen, dus dat wordt lastig.

Er is niks mis met het overtuigd zijn van bepaalde voordelen (of nadelen)....zolang het maar klopt

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:15 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ahhh! Vandaar dat ik je username niet herkende

[..]

Die heb ik niet. Is meer van horen zeggen (ervaringsverhalen van een aantal anderen die ikzelf als "geloofwaardiger dan de meeste anderen" inschaalde), bewijzen heb ik hier dus niet van.
Misschien even google doen?

Oké, nouja, die 'geloofwaardiger dan de meeste anderen' geven conflicterende boodschappen. De ene zegt dat medicatie je dik maakt, je er sloom van wordt en het echt niet goed is voor je brein, de ander zegt dat medicatie echt een absolute must is omdat je anders domme dingen gaat doen...

quote:

[..]

[ afbeelding ]

[..]

Er is niks mis met het overtuigd zijn van bepaalde voordelen (of nadelen)....zolang het maar klopt

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:20 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Mijn psychiater is absoluut niet te spreken over wat twee van mijn vorige huisartsen gedaan hebben qua medicatie. En ik zelf eigenlijk ook niet.

Ik zou dan eerder een echte second opinion fixen als je serieuze vraagtekens hebt.

Ik ben al bezig met een 100e opinie en het wordt maar niet duidelijk

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:21 schreef De_Nater het volgende:

[..]

Ik ben al bezig met een 100e opinie en het wordt maar niet duidelijk

Wordt het niet duidelijk of zeggen ze niet wat je zou willen horen?

In hoeverre ben je in staat om te functioneren zoals het nu gaat? Ik denk dat je niet voor niks opgenomen bent... als het goed zou gaan dan was dat niet nodig (lijkt mij)
En in hoeverre ben je in staat om nu realistisch te oordelen...?

Heb je eerder al eens medicatie geprobeerd? En wat was je ervaring daarmee?

Begrijp me niet verkeerd ik ben absoluut voorstander van niet klakkeloos alles aannemen en je eigen verstand blijven gebruiken.
En als het lukt zonder medicatie dan is dat super, maar soms kan het ook net het steuntje in je rug zijn dat zorgt dat het beter gaat.

Ik zou denk ik in jouw plaats willen weten wat ze verwachten dat de medicatie gaat doen, wat de bijwerkingen zijn. Of de verwachting is dat je het tijdelijk kan gebruiken of dat het dan eerder voor altijd zou zijn?

En stel nou dat je bijvoorbeeld diabetes zou hebben, zou je dan op dezelfde manier tegen medicatie aankijken?

Geen eigen ervaring met manische depressiviteit zelf.
Wel een kennisje van me die ontzettend lang al op zoek is naar de juiste medicatie.
Lijkt me trouwens ook wel heel lastig bij manisch depressief. Het een of het ander bestrijden lijkt me niet het meest ingewikkeld, maar je moet niet doorschieten naar de andere kant, een wankel evenwicht.

Wel ervaring met antidepressiva, heel lang gezocht naar het juiste middel. En nu ben ik heel langzaam aan het afbouwen omdat ik toch wil weten of het zonder kan.
Maar het heeft me absoluut goed op weg geholpen en met de kennis die ik nu heb hoop ik dat ik kan voorkomen dat ik ooit weer zo ver afzak. En mocht het toch die kant op gaan, dan trek ik eerder aan de bel is het plan .

Lastig. Ik denk dat je er toch vooral vanuit zou moeten gaan dat de hulpverleners de intentie hebben om je te helpen en niet medicatie voorschrijven voor eigen gewin...

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:24 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Als die medicijnen uit de natuur zo goed zouden helpen had je dan gezeten waar je nu was? Ik ben even terug gaan lezen. Denk dat we beter niet verder in discussie kunnen gaan.

Nouja, er was een escalatiepunt doordat verschillende mensen bezorgd waren over mijn gesteldheid. Hoewel mijn ouders zeer sterk religieus zijn, konden ze zich niet indenken dat mijn gesteldheid eerder 'religieus' of 'spiritueel' is en niet fysiek. Ja, ik ben mager en eet 'ongezond', maar daar kies ik zelf voor en ik ben niet in acuut levensgevaar.

quote:

Op zondag 4 juni 2017 09:44 schreef Nijna het volgende:

[..]

Wordt het niet duidelijk of zeggen ze niet wat je zou willen horen?

In hoeverre ben je in staat om te functioneren zoals het nu gaat? Ik denk dat je niet voor niks opgenomen bent... als het goed zou gaan dan was dat niet nodig (lijkt mij)
En in hoeverre ben je in staat om nu realistisch te oordelen...?

Heb je eerder al eens medicatie geprobeerd? En wat was je ervaring daarmee?

Begrijp me niet verkeerd ik ben absoluut voorstander van niet klakkeloos alles aannemen en je eigen verstand blijven gebruiken.
En als het lukt zonder medicatie dan is dat super, maar soms kan het ook net het steuntje in je rug zijn dat zorgt dat het beter gaat.

Ik zou denk ik in jouw plaats willen weten wat ze verwachten dat de medicatie gaat doen, wat de bijwerkingen zijn. Of de verwachting is dat je het tijdelijk kan gebruiken of dat het dan eerder voor altijd zou zijn?

En stel nou dat je bijvoorbeeld diabetes zou hebben, zou je dan op dezelfde manier tegen medicatie aankijken?

Geen eigen ervaring met manische depressiviteit zelf.
Wel een kennisje van me die ontzettend lang al op zoek is naar de juiste medicatie.
Lijkt me trouwens ook wel heel lastig bij manisch depressief. Het een of het ander bestrijden lijkt me niet het meest ingewikkeld, maar je moet niet doorschieten naar de andere kant, een wankel evenwicht.

Wel ervaring met antidepressiva, heel lang gezocht naar het juiste middel. En nu ben ik heel langzaam aan het afbouwen omdat ik toch wil weten of het zonder kan.
Maar het heeft me absoluut goed op weg geholpen en met de kennis die ik nu heb hoop ik dat ik kan voorkomen dat ik ooit weer zo ver afzak. En mocht het toch die kant op gaan, dan trek ik eerder aan de bel is het plan .

Lastig. Ik denk dat je er toch vooral vanuit zou moeten gaan dat de hulpverleners de intentie hebben om je te helpen en niet medicatie voorschrijven voor eigen gewin...

Ik vertrouw meer op natuur dan op chemie, maar tegelijkertijd ben ik niet categorisch tegen medicijnen. Ik wil alleen graag van vertrouwde personen zien dat ze bepaalde medicijnen innemen (vrienden bijv) en wat het effect is op hun brein, want mijn brein is mijn meest waardevolle bezit, de rest is bijzaak tot op bepaald niveau. Ik heb een vrij koppig theoretisch anti-humanistische instelling (filosofie) en dat geeft me op praktisch vlak een enorme vrijheid, maar de kaders van de wet bepalen dat ik tegen mezelf beschermd moet worden. Ik heb expres geen verzekering omdat ik liever niet op deze manier geholpen wordt en betaal teveel belasting omdat ik denk dat ik waarschijnlijk wel ooit zorg nodig heb, maar mijn keus om 'nu' op deze manier te leven is van mij en mijn arts heeft daar weinig over te zeggen in mijn ogen.

Edit: overigens ben ik grondig overtuigd van hun intentie om te helpen, ik denk alleen dat hun paradigma qua hoe het brein werkt verkeerd is geïnformeerd. Bovendien hoef ik ook niet per se à la minuut terug de samenleving in en kan ik juist hier veel werk verzetten (via internet, maar ook door mijn begrip voor onbegrip toe te passen op de mensen hier en dat wordt sterk gewaardeerd, ik ben vrij sceptisch als het gaat om TRU-theorieën, maar het kan een manier zijn om met jezelf om te gaan)

Flink gefeest dit weekend. Ik was kapot maar gisteravond toch maar weer gegaan, omdat er zowaar een verrassingsfeest was georganiseerd voor m'n verjaardag. Een gebaar wat ik enorm waardeer van iedereen. Het is toch fijn om je zo gewaardeerd te voelen.

Toch merk ik vanwege de reden van mijn vorige post, dat het me ook aanvliegt. Ik ben een vechter, knokker, ik zoek naar oplossingen. Dat is wat ik doe en hoe ik mijn leven wil leiden. Maar continu hoop hebben en dan weer teleurgesteld worden. Het is soms wel moeilijk. Ik hoop echt dat ik een oplossing vind. Er is momenteel niets dat ik meer wil (en vergeleken met de dingen die hier voorbij komen vind ik het eigenlijk zo onbenullig klinken) dan weer normaal seks kunnen hebben. Hoe goed ik er misschien ook mee omga. Het effect op m'n libido, gemoedstoestand, zelfbeeld en zelfvertrouwen is gewoon aanzienlijk. Ik ga het zien.

quote:

Op maandag 5 juni 2017 17:59 schreef duracellkonijntje het volgende:
Flink gefeest dit weekend. Ik was kapot maar gisteravond toch maar weer gegaan, omdat er zowaar een verrassingsfeest was georganiseerd voor m'n verjaardag. Een gebaar wat ik enorm waardeer van iedereen. Het is toch fijn om je zo gewaardeerd te voelen.

Toch merk ik vanwege de reden van mijn vorige post, dat het me ook aanvliegt. Ik ben een vechter, knokker, ik zoek naar oplossingen. Dat is wat ik doe en hoe ik mijn leven wil leiden. Maar continu hoop hebben en dan weer teleurgesteld worden. Het is soms wel moeilijk. Ik hoop echt dat ik een oplossing vind. Er is momenteel niets dat ik meer wil (en vergeleken met de dingen die hier voorbij komen vind ik het eigenlijk zo onbenullig klinken) dan weer normaal seks kunnen hebben. Hoe goed ik er misschien ook mee omga. Het effect op m'n libido, gemoedstoestand, zelfbeeld en zelfvertrouwen is gewoon aanzienlijk. Ik ga het zien.

Ik vind het geen onbenullig probleem hoor
En ik denk dat de stap naar een seksuoloog de beste optie is. Je kunt er nog een tijd mee rondlopen en je er rot over voelen, of je zoekt naar een oplossing met iemand die er verstand van heeft; de seksuoloog.

quote:

Op maandag 5 juni 2017 17:59 schreef duracellkonijntje het volgende:
Flink gefeest dit weekend. Ik was kapot maar gisteravond toch maar weer gegaan, omdat er zowaar een verrassingsfeest was georganiseerd voor m'n verjaardag. Een gebaar wat ik enorm waardeer van iedereen. Het is toch fijn om je zo gewaardeerd te voelen.

Toch merk ik vanwege de reden van mijn vorige post, dat het me ook aanvliegt. Ik ben een vechter, knokker, ik zoek naar oplossingen. Dat is wat ik doe en hoe ik mijn leven wil leiden. Maar continu hoop hebben en dan weer teleurgesteld worden. Het is soms wel moeilijk. Ik hoop echt dat ik een oplossing vind. Er is momenteel niets dat ik meer wil (en vergeleken met de dingen die hier voorbij komen vind ik het eigenlijk zo onbenullig klinken) dan weer normaal seks kunnen hebben. Hoe goed ik er misschien ook mee omga. Het effect op m'n libido, gemoedstoestand, zelfbeeld en zelfvertrouwen is gewoon aanzienlijk. Ik ga het zien.

Is het gebroken libido een gevolg van medicatie?

-

[ Bericht 37% gewijzigd door Quotidien op 05-06-2017 23:00:08 ]

quote:

Op maandag 5 juni 2017 18:09 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Is het gebroken libido een gevolg van medicatie?

Nee, ik slik geen medicatie. Het is zo sinds mijn burnout. Heb het idee dat het aan angstklachten ligt, maar hoe precies, Joost mag het weten. Dat is het frustrerende, niet precies weten waar het lek zit.

Op een andere noot, ik heb dit weekend ook echt een revelatie gehad. Ik wist dat de burnout zelf een litteken achter had gelaten, maar de herstelperiode misschien nog wel meer.

De angst, de onzkerheid, het overdenken, overal controle op willen uitoefenen uit angst dat de terugval of onzekerheid over gedachten weer terugkomt. Het was echt een eye opener om te realiseren dat dit ook echt veel impact heeft gehad op me. Het mooie is dat deze realisatie de deur openzet naar het nog wat meer vieren van de teugels in mijn leven. Accepteren dat ik me goed kan ontwikkelen, maar dat dit hand en hand kan gaan met dips en terugvallen, fouten.

Het voelt soms zo opluchtend om te zeggen 'geen idee', of 'ik weet het niet'.

quote:

Op woensdag 7 juni 2017 14:33 schreef duracellkonijntje het volgende:
Het voelt soms zo opluchtend om te zeggen 'geen idee', of 'ik weet het niet'.

Geen idee. Ik heb niet 't idee dat dit erg opluchtend voor me werkt. Het is misschien meer dat ik neutraal blijf voelen en dat ik geen extra zenuwen krijg vanwege het moeten kiezen tussen 2 extremen en waarbij m'n twijfel bij deze keus, gerechtvaardigd is (de twijfel klopt gewoon).

quote:

Op woensdag 7 juni 2017 14:29 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Nee, ik slik geen medicatie. Het is zo sinds mijn burnout. Heb het idee dat het aan angstklachten ligt, maar hoe precies, Joost mag het weten. Dat is het frustrerende, niet precies weten waar het lek zit.

Maar is het niet een bekende bijwerking van burnout?
Ik had 2 jaar geleden een burnout en mijn libido is nog niet terug op peil. Momenteel kan ik echt weinig met seks.

Hoi, dit is een fijne, relaxte podcast, waarin gesproken wordt over stress, burn-out, depressie en angsten. De luisterlink voor apple is http://luchtigleven.nl en voor android & windows http://pdcst.nl

Ik heb er heel veel aan gehad! Aanrader!

Hoi.

Fijn dat dit topic bestaat. Ik zal alles gaan lezen.
Ik zit erg in de put. Ik ben een man van 28. Jaren depressief geweest, na therapie zaken gaan veranderen die me blij zouden maken. Ander werk (leer-werk traject), dus weer naar school (veel negatieve ervaringen). Huisje gekocht, verbouwd, partner in burnout en werkloos geraakt. Financiele zorgen dus, hoop gedoe.

Op een gegeven moment voelde ik iets knappen in mijn hoofd. Dacht dat ik een hersenbloeding had en was er van overtuigd dat ik snel dood zou gaan. "Nou, dat was het dan" dacht ik. Teleurgesteld dat ik niet meer heb gemaakt van het leven. Gelukkig was het geen hersenbloeding, aldus het ambulance personeel. Ik denk m'n eerste paniekaanval.
Paniekaanvallen werden elke week erger. Op een gegeven moment angst voor die angst, en dan ben je al te laat.

Aantal maanden met oxazepam kunnen redden maar dat werkt steeds minder goed, dus meer nodig. Vandaag begonnen bij een psycholoog en gestart met antidepressiva.

Ik moet veel huilen (wat ik jaren niet kon), voel me alleen ondanks veel begrip uit mijn omgeving en ben echt radeloos.

Eigenlijk vind ik het geen fijn idee dat ik antidepressiva nodig heb maar ik hoop heel erg dat het goed gaat werken.

Waarom ik dit deel? Geen idee nog. Ik hoop dat ik over een x aantal tijd kan melden dat het over gaat, en hoop kan brengen aan lotgenoten.

quote:

Op vrijdag 9 juni 2017 20:50 schreef uberpooier het volgende:
Hoi.

Fijn dat dit topic bestaat. Ik zal alles gaan lezen.
Ik zit erg in de put. Ik ben een man van 28. Jaren depressief geweest, na therapie zaken gaan veranderen die me blij zouden maken. Ander werk (leer-werk traject), dus weer naar school (veel negatieve ervaringen). Huisje gekocht, verbouwd, partner in burnout en werkloos geraakt. Financiele zorgen dus, hoop gedoe.

Op een gegeven moment voelde ik iets knappen in mijn hoofd. Dacht dat ik een hersenbloeding had en was er van overtuigd dat ik snel dood zou gaan. "Nou, dat was het dan" dacht ik. Teleurgesteld dat ik niet meer heb gemaakt van het leven. Gelukkig was het geen hersenbloeding, aldus het ambulance personeel. Ik denk m'n eerste paniekaanval.
Paniekaanvallen werden elke week erger. Op een gegeven moment angst voor die angst, en dan ben je al te laat.

Aantal maanden met oxazepam kunnen redden maar dat werkt steeds minder goed, dus meer nodig. Vandaag begonnen bij een psycholoog en gestart met antidepressiva.

Ik moet veel huilen (wat ik jaren niet kon), voel me alleen ondanks veel begrip uit mijn omgeving en ben echt radeloos.

Eigenlijk vind ik het geen fijn idee dat ik antidepressiva nodig heb maar ik hoop heel erg dat het goed gaat werken.

Waarom ik dit deel? Geen idee nog. Ik hoop dat ik over een x aantal tijd kan melden dat het over gaat, en hoop kan brengen aan lotgenoten.

Wat voor AD slik je?

Paroxetine

quote:

Op vrijdag 9 juni 2017 21:48 schreef uberpooier het volgende:
Paroxetine

Op aanraden van je huisarts? Hoor zelf in mijn omgeving veel goeds over citalopram.

quote:

Op vrijdag 9 juni 2017 21:57 schreef radeloosje1987 het volgende:

[..]

Op aanraden van je huisarts? Hoor zelf in mijn omgeving veel goeds over citalopram.

Op aanraden van de huisarts inderdaad. Hij vertelde dat het een milde AD is maar ook dat het even zoeken kan zijn naar het juiste medicijn.

quote:

Op donderdag 8 juni 2017 19:15 schreef lucy_ het volgende:
Hoi, dit is een fijne, relaxte podcast, waarin gesproken wordt over stress, burn-out, depressie en angsten. De luisterlink voor apple is http://luchtigleven.nl en voor android & windows http://pdcst.nl

Ik heb er heel veel aan gehad! Aanrader!

Goede podcasts! Dankje.

quote:

Op woensdag 7 juni 2017 15:13 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Geen idee. Ik heb niet 't idee dat dit erg opluchtend voor me werkt. Het is misschien meer dat ik neutraal blijf voelen en dat ik geen extra zenuwen krijg vanwege het moeten kiezen tussen 2 extremen en waarbij m'n twijfel bij deze keus, gerechtvaardigd is (de twijfel klopt gewoon).

Die twijfel is voor mij echt volstrekt iets nieuws. Voor mij is het altijd een kwestie van zwart-wit geweest. Er moest altijd een uitweg zijn, een oplossing, ik moest voorbereid zijn op wat nog kon komen. Want 'wat als'. Ik weet niet waar deze gedachtengang precies vandaan is gekomen, maar ik heb het sterke vermoeden dat het een tegenreactie is geweest op meerdere gebeurtenissen die ik totaal niet aan heb zien komen. De enige normale reactie van mijn psyche was om vanaf nu alles maar te controleren, want controle voorkomt fouten. Helaas veroorzaakt het ook veel spanning.

Ik merk dat bij alles die wat als vraag weer naar boven schiet. Ik weet nu dat ik niet kan weten wat ik precies ga doen in welke situatie en nogsteeds gewoon kan leren van mijn fouten. Want fouten gebeuren en zijn er om van te leren, hoe naar de gevolgen ook kunnen zijn.

Het is zoiets simpels maar ik sla mezelf voor de kop hoe ik dit nooit heb kunnen zien in mezelf.

quote:

Op woensdag 7 juni 2017 18:13 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Maar is het niet een bekende bijwerking van burnout?
Ik had 2 jaar geleden een burnout en mijn libido is nog niet terug op peil. Momenteel kan ik echt weinig met seks.

Jij hebt ook last van een laag libido nu? Heb je enig idee waar het vandaan komt.

Ik ben zelf nu begonnen met Nofap omdat ik ook het idee heb dat porno tot een zekere hoogte een rol speelt. Van porno en masturbatie wil ik vanaf nu gewoon af zijn. Ik wil alleen intieme relaties hebben met echte vrouwen, niet met een beeldscherm.

Vanavond komt er een meisje lang. Ik kreeg hem uit zenuwen niet omhoog, maar ze reageerde er goed op toen ik vertelde dat het zenuwen waren. Vanavond vertel ik haar gewoon eerlijk waarom ik seksueel momenteel onzeker ben en hopelijk reageert ze daar ook positief op.

quote:

Op zondag 11 juni 2017 16:06 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Jij hebt ook last van een laag libido nu? Heb je enig idee waar het vandaan komt.

Ik ben zelf nu begonnen met Nofap omdat ik ook het idee heb dat porno tot een zekere hoogte een rol speelt. Van porno en masturbatie wil ik vanaf nu gewoon af zijn. Ik wil alleen intieme relaties hebben met echte vrouwen, niet met een beeldscherm.

Vanavond komt er een meisje lang. Ik kreeg hem uit zenuwen niet omhoog, maar ze reageerde er goed op toen ik vertelde dat het zenuwen waren. Vanavond vertel ik haar gewoon eerlijk waarom ik seksueel momenteel onzeker ben en hopelijk reageert ze daar ook positief op.

Ik heb 2 jaar geleden een burnout gekregen. Destijds had ik helemaal geen libido en het is heel langzaam bijgetrokken maar nog steeds is het erg laag. Maar dat is vrij normaal na een burnout.

Ik heb overigens geen onzekerheden over seks.

* Lonaa kijkt helaas weer eens om de hoek...

quote:

Op maandag 12 juni 2017 08:21 schreef Lonaa het volgende:
* Lonaa kijkt helaas weer eens om de hoek...

Iets gebeurd?

quote:

Op maandag 12 juni 2017 12:41 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]



Iets gebeurd?

Niet speciaal. Ik voel me al tijden (zeg, 3 maand) niet zo fantastisch. Alles voelt als moeten en niks lukt. Hier posten is dan een soort....erkenning voor mezelf dat het inderdaad niet goed gaat, ofzo.

quote:

Op maandag 12 juni 2017 12:51 schreef Lonaa het volgende:

[..]

Niet speciaal. Ik voel me al tijden (zeg, 3 maand) niet zo fantastisch. Alles voelt als moeten en niks lukt. Hier posten is dan een soort....erkenning voor mezelf dat het inderdaad niet goed gaat, ofzo.

Meer een beetje een sleur/slijtageslag dus? Dat je 't gevoel hebt dat je aan het overleven bent ipv aan het leven?

Wat bedoel je precies met "niet zo fantastisch"?
Als je een paar dingetjes kan opnoemen, zijn vast wel mensen hier die er wat van kunnen zeggen

quote:

Op maandag 12 juni 2017 12:56 schreef TARDIS. het volgende:
Hoi, ik kom hier af en toe even meekijken omdat ik heel benieuwd ben hoe anderen met vergelijkbare klachten omgaan, als jullie het goed vinden.

Hopelijk niet als ramptoerist?

Maar even serieus, welke klachten heb je precies?

Hi allemaal,
Ik heb een account aangemaakt eigenlijk puur voor dit topic, in de hoop dat ik hier wat hulp en steun kan vinden.
Ongeveer 6 jaar geleden begon het bij mij met paniekaanvallen, deze gingen gepaard met angst (en angst voor de paniek) en ongelukkig gevoel. Ik heb een paar maanden zo rondgelopen tot ik helemaal op was en op een avond helemaal instorte, ik ben letterlijk diezelfde avond weer bij mn ouders ingetrokken, waar ik ruim een jaar weer heb gewoond.
Destijds ben ik bij diverse psychologen geweest, die allemaal hetzelfde zeiden (laat de angst en paniek over je heen komen dan wordt het vanzelf minder). Cognitieve gedragstherapie en EMDR hebben helaas geen effect gehad. Na een paar maanden ging het scherpe randje er gelukkig wel vanaf, en kon ik er in ieder geval mee leven.

Na enkele jaren weer een terugval gehad, en dus weer naar een psycholoog geweest, en eigenlijk weer hetzelfde (het zakt vanzelf) ben daar toen vrij snel gestopt omdat het wel redelijk snel weer ging, al had ik niet het idee dat het door die psycholoog kwam.

Maar goed, het is lang weer goed gegaan, woon lekker op mezelf, heb een leuke baan, lieve vriend (we wonen niet samen) dus helemaal prima.
Helaas is het een paar weken terug weer helemaal mis gegaan. Vanuit het niets ineens weer een gigantische paniekaanval. Sinds die dag voel ik me elke dag weer rot, en de angst zit weer tot mn max.
Het lullige is dat ik over een week voor mijn werk een weekje naar het buitenland moet, echter weet ik niet of dat nu een goed idee is. De angst en paniek zitten zo hoog, en daar heb ik niemand die ik kan bellen om even langs te komen. Ik twijfel dus wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik zoiets niet door mn angst laten beinvloeden, maar mn gevoel houdt me tegen.

Ik kan ook niet weglopen voor de paniek. Ik heb angsten die ik vermijd, bijvoorbeeld het rijden op,de snelweg is iets wat bij mij paniek veroorzaakt (ik ben bang dat ik een ruk aan mijn stuur geef). Ik heb geprobeerd op de snelweg te oefenen, maar de angst werd steeds erger, dus ik heb dat voor mezelf stop gezet. Ik rij helemaal geen snelweg meer tot ik me weer sterk genoeg voel om dat ooit te proberen.

De paniek die ik nu vooral heb ik dat ik mezelf iets aandoe. Ik heb heel erg last van dwanggedachten, ik ben bang dat ik mezelf pijn doe, bijvoorbeeld door een mes in mijn hand te steken, in mn oog te steken of mn vinger te breken. Ik weet dat het heel luguber klinkt, alleen tijdens die paniek voelt de drang om het daadwerkelijk te doen zo sterk dat ik volledig in de paniek schiet. Ik heb mezelf nog nooit iets aangedaan, alleen werkt die gedachte bij mij helaas niet als een geruststelling. De angst hierbij blijft en neemt ook niet af.
Ik heb veel van dit soort dwanggedachtes, ik heb vaker de drang gehad om bijvoorbeeld een bord kapot te gooien, en dit heb ik ook een paar keer daadwerkelijk gedaan, vandaar dat de angst om mezelf iets aan te doen zo hoog is, omdat ik bang ben er toch aan toe te geven.
Ik wil hier zo graag vanaf, maar weet niet meer zo goed waar te beginnen. He liefst zonder medicatie. Wat voor mij nu het ergst is zijn de angst en paniek om mezelf iets aan te doen, gezien ik daar dagelijks mee worstel, en er niet voor weg kan lopen.

Heeft iemand hier een soortgelijke ervaring? En hebben jullie enig idee wat voor soort therapie hierbij zou kunnen helpen? En weten jullie echt goede psychologen die hier ervaring mee hebben in omgeving Rotterdam?
Alvast heel erg bedankt!

Alle mentale stress en drukke week komt vandaag echt weer samen zeg. Ik voel me mentaal uitgeput en dat merk ik in mijn stemming. De stress over of ik naar een seksuoloog stap of niet heeft ook geleid tot de vraag wat het nou eigenlijk is met mij.

Ik werk weer, doe alles weer, heb enorme persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt, alleen ik blijf zo'n lage drempel hebben qua weerbaarheid. Het schijnt dat dit normaal is na een burnout, maar ik vind het zo frustrerend dat ik niet precies weet waar het ligt. Er wordt ook zo weinig over geschreven. Misschien is het dik 40 iur werken per week, gecombineerd met alles er naast gewoon niet meer mijn ding. Misschien was de burnout een teken dat zo leven te veel was en ik mezelf op deze manier in een negatieve cirkel houd. Misschien wordt het tijd mijn leven aan mezelf aan te passen ipv andersom. Maar dit word een uitdaging in de huidige maatschappij.

Ook een gesprek gehad voor werk in de oude straat van mijn opa en oma. Wegens familieruzie heb ik al sinds mijn 8e geen contact met ze gehad en ze zijn inmiddels overleden. Ik dacht altijd dat het me niks deed, maar toen ik daar stond, alles zag met alle herrineringen. Het schoot in me hoe erg ik ergens die hechte familiebanden mis. Hoe gek ze ook waren, ze hadden ook goede kanten en nu zijn ze weg. Soms vind ik het moeilijk te accepteren dat het leven zo cru kan lopen. Maargoed, onderdeel van volwassrn worden is ook zien dat niet alles volgens plan loopt.

quote:

Op donderdag 15 juni 2017 20:35 schreef Ashley1988 het volgende:
Hi allemaal,
Ik heb een account aangemaakt eigenlijk puur voor dit topic, in de hoop dat ik hier wat hulp en steun kan vinden.
Ongeveer 6 jaar geleden begon het bij mij met paniekaanvallen, deze gingen gepaard met angst (en angst voor de paniek) en ongelukkig gevoel. Ik heb een paar maanden zo rondgelopen tot ik helemaal op was en op een avond helemaal instorte, ik ben letterlijk diezelfde avond weer bij mn ouders ingetrokken, waar ik ruim een jaar weer heb gewoond.
Destijds ben ik bij diverse psychologen geweest, die allemaal hetzelfde zeiden (laat de angst en paniek over je heen komen dan wordt het vanzelf minder). Cognitieve gedragstherapie en EMDR hebben helaas geen effect gehad. Na een paar maanden ging het scherpe randje er gelukkig wel vanaf, en kon ik er in ieder geval mee leven.

Na enkele jaren weer een terugval gehad, en dus weer naar een psycholoog geweest, en eigenlijk weer hetzelfde (het zakt vanzelf) ben daar toen vrij snel gestopt omdat het wel redelijk snel weer ging, al had ik niet het idee dat het door die psycholoog kwam.

Maar goed, het is lang weer goed gegaan, woon lekker op mezelf, heb een leuke baan, lieve vriend (we wonen niet samen) dus helemaal prima.
Helaas is het een paar weken terug weer helemaal mis gegaan. Vanuit het niets ineens weer een gigantische paniekaanval. Sinds die dag voel ik me elke dag weer rot, en de angst zit weer tot mn max.
Het lullige is dat ik over een week voor mijn werk een weekje naar het buitenland moet, echter weet ik niet of dat nu een goed idee is. De angst en paniek zitten zo hoog, en daar heb ik niemand die ik kan bellen om even langs te komen. Ik twijfel dus wat ik moet doen. Aan de ene kant wil ik zoiets niet door mn angst laten beinvloeden, maar mn gevoel houdt me tegen.

Ik kan ook niet weglopen voor de paniek. Ik heb angsten die ik vermijd, bijvoorbeeld het rijden op,de snelweg is iets wat bij mij paniek veroorzaakt (ik ben bang dat ik een ruk aan mijn stuur geef). Ik heb geprobeerd op de snelweg te oefenen, maar de angst werd steeds erger, dus ik heb dat voor mezelf stop gezet. Ik rij helemaal geen snelweg meer tot ik me weer sterk genoeg voel om dat ooit te proberen.

De paniek die ik nu vooral heb ik dat ik mezelf iets aandoe. Ik heb heel erg last van dwanggedachten, ik ben bang dat ik mezelf pijn doe, bijvoorbeeld door een mes in mijn hand te steken, in mn oog te steken of mn vinger te breken. Ik weet dat het heel luguber klinkt, alleen tijdens die paniek voelt de drang om het daadwerkelijk te doen zo sterk dat ik volledig in de paniek schiet. Ik heb mezelf nog nooit iets aangedaan, alleen werkt die gedachte bij mij helaas niet als een geruststelling. De angst hierbij blijft en neemt ook niet af.
Ik heb veel van dit soort dwanggedachtes, ik heb vaker de drang gehad om bijvoorbeeld een bord kapot te gooien, en dit heb ik ook een paar keer daadwerkelijk gedaan, vandaar dat de angst om mezelf iets aan te doen zo hoog is, omdat ik bang ben er toch aan toe te geven.
Ik wil hier zo graag vanaf, maar weet niet meer zo goed waar te beginnen. He liefst zonder medicatie. Wat voor mij nu het ergst is zijn de angst en paniek om mezelf iets aan te doen, gezien ik daar dagelijks mee worstel, en er niet voor weg kan lopen.

Heeft iemand hier een soortgelijke ervaring? En hebben jullie enig idee wat voor soort therapie hierbij zou kunnen helpen? En weten jullie echt goede psychologen die hier ervaring mee hebben in omgeving Rotterdam?
Alvast heel erg bedankt!

Ik heb misschien wel een soortgelijke ervaring wat de ervaring met psychologen betreft?
Ik vind psychologen eerlijk gezegd letterlijk zonde van hun salaris. M'n ervaring met psychiaters is wisselend, maar ze hebben wel vaker beduidend goede kwaliteiten (zitten wel een paar mafklappers tussen).

Je geeft aan dat CGT en EMDR geen effect voor je heeft gehad. Wat zou je me kunnen vertellen over de oorzaak van je paniekaanvallen? Ze moeten wel -ergens- vandaan komen, maar tis heel goed mogelijk dat je je daar simpelweg niet van bewust bent (al is dit denk ik iets wat CGT je had moeten bijbrengen).

Het vermijden van angsten ken ik ook wel. Ik weet alleen niet echt een oplossing voor je.
Ik weet wel dat niet vermijden (dus gewoon stug doorzetten, dwars door de angsten heen) een heel langzaam proces voor me is geweest en het eigenlijke probleem niet oplost, maar wel dusdanig omzeilt dat ik er factisch gezien geen last meer van heb (al komt het in bepaalde situaties wel gewoon weer terug, zoals een soort sociale angst bij mensen die ik wantrouw of als een paniekaanval zodra bepaalde dingen getriggerd worden).

Hoe was je ervaring nadat je (misschien eigenlijk wel als een soort impulsieve wanhoopsdaad) weer bij je ouders was ingetrokken? Hoe verliepen je aanvallen in die periode en waarom?

Die dwanggedachten die je hebt, herken ik ook wel (bijvoorbeeld een pen in m'n arm willen rammen ofzo) en 't heeft meer weg van zeg maar automutilatie-gedachten (weet niet of dit een officiële benaming is, maar ik noem ze maar even zo). Het is een soort psychische pijn die je wilt overschreeuwen met fysieke pijn en ik -denk- dat je misschien daarom dat soort gedachten hebt.
Misschien heb je ook geregeld 't gevoel dat je vast zit?

edit: Weet je trouwens ook wanneer dit soort gevoelens bij opspelen? Wat voor soort situaties zijn dat en wat gaat aan die situaties vooraf en hoe voel je je tijdens die situaties? En hoe is 't verloop van je gevoel tijdens die situaties?
Als 't goed is, zou je me daar wel iets over kunnen vertellen, gezien je ervaring met CGT en 't feit dat je zelf actief bezig lijkt te zijn om je eigen situatie te verbeteren.

[ Bericht 4% gewijzigd door magnetronkoffie op 17-06-2017 11:32:40 ]

quote:

Op zaterdag 17 juni 2017 11:18 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb misschien wel een soortgelijke ervaring wat de ervaring met psychologen betreft?
Ik vind psychologen eerlijk gezegd letterlijk zonde van hun salaris. M'n ervaring met psychiaters is wisselend, maar ze hebben wel vaker beduidend goede kwaliteiten (zitten wel een paar mafklappers tussen).

Je geeft aan dat CGT en EMDR geen effect voor je heeft gehad. Wat zou je me kunnen vertellen over de oorzaak van je paniekaanvallen? Ze moeten wel -ergens- vandaan komen, maar tis heel goed mogelijk dat je je daar simpelweg niet van bewust bent (al is dit denk ik iets wat CGT je had moeten bijbrengen).

Het vermijden van angsten ken ik ook wel. Ik weet alleen niet echt een oplossing voor je.
Ik weet wel dat niet vermijden (dus gewoon stug doorzetten, dwars door de angsten heen) een heel langzaam proces voor me is geweest en het eigenlijke probleem niet oplost, maar wel dusdanig omzeilt dat ik er factisch gezien geen last meer van heb (al komt het in bepaalde situaties wel gewoon weer terug, zoals een soort sociale angst bij mensen die ik wantrouw of als een paniekaanval zodra bepaalde dingen getriggerd worden).

Hoe was je ervaring nadat je (misschien eigenlijk wel als een soort impulsieve wanhoopsdaad) weer bij je ouders was ingetrokken? Hoe verliepen je aanvallen in die periode en waarom?

Die dwanggedachten die je hebt, herken ik ook wel (bijvoorbeeld een pen in m'n arm willen rammen ofzo) en 't heeft meer weg van zeg maar automutilatie-gedachten (weet niet of dit een officiële benaming is, maar ik noem ze maar even zo). Het is een soort psychische pijn die je wilt overschreeuwen met fysieke pijn en ik -denk- dat je misschien daarom dat soort gedachten hebt.
Misschien heb je ook geregeld 't gevoel dat je vast zit?

edit: Weet je trouwens ook wanneer dit soort gevoelens bij opspelen? Wat voor soort situaties zijn dat en wat gaat aan die situaties vooraf en hoe voel je je tijdens die situaties? En hoe is 't verloop van je gevoel tijdens die situaties?
Als 't goed is, zou je me daar wel iets over kunnen vertellen, gezien je ervaring met CGT en 't feit dat je zelf actief bezig lijkt te zijn om je eigen situatie te verbeteren.

Hi, heel erg bedankt voor je reactie!!
De oorzaak is mij helaas niet echt bekend. Toen het allemaal begon was ik een half jaar daarvoor op mezelf gaan wonen. Hoewel ik het heerlijk vond dacht ik dat dat misschien ermee te maken zou kunnen hebben. Maar twijfel daar heel erg aan want ik was (en ben) juist blij met een plekje voor mezelf.
Toen ik bij mijn ouders ben gaan wonen is het met de maanden langzaam minder geworden, ik heb heel veel met mijn ouders gepraat, wat erg fijn was. Langzaam aan werden de paniekaanvallen minder en werd de angst iets minder, maar het heeft me flink wat tijd en energie gekost.

Wanneer het exact komt opzetten kan ik helaas ook al geen zinnig antwoord op geven. Ik heb heel vaak geprobeerd bij te houden wat ik die dag heb gedaan, wat ik heb gegeten, of er dingen waren waar ik dat moment in mn hoofd mee bezig, maar ik kan er geen touw aan vastknopen. Toen het een paar weken terug weer misging kon ik ook echt totaal niet achterhalen waar het vandaan kwam. Op mn werk gaat alles goed, ik heb geen problemen met vrienden, familie, financieel of wat dan ook. Het overviel me daarom ook heel erg, net als alle andere keren.
En als ik weer zo'n terugval heb zit de angst ook weer heel hoog dat de paniek volop terugkomt, omdat ik het niet aan voel komen, en niet weet in welke situaties het voornamelijk komt.

Iemand hier toevallig ervaring met BDD?

Ik heb de knoop doorgehakt en een afspraak gemaakt bij de huisarts. Ofwel, bij de praktijkassistent. Vraagt de assistent waar het over gaat. Alsof ik dan seksuele problemen ga zeggen.

Maargoed. Hopelijk kan zij me verder helpen en eventueel doorverwijzen naar een specialist die me eindelijk af helpt van dit snel klaarkomen. Godver wat heb ik geen zin om hier over te praten.