Depressie & Angst #139

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:58 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik doe nog steeds de woontraining. Het is beter dan bij mijn moeder wonen en ik ben blij met de hulp soms. Er is vooruitgang met sommige dingen, maar ik heb nogal mijn twijfels over het langetermijnnut van deze behandeling. Maar ja, wat maakt dat uit als er geen lange termijn is.
Misschien zal ik weer terug naar mijn ouders moeten als ik hier klaar ben, vanwege de wachtlijst voor een huurwoning. Dat zie ik echt niet zitten.

Ik had (blijkbaar foutief?) het idee dat je na afloop van die woontraining kon doorstromen naar een echt eigen woning. Waaruit bestaan de twijfels van het langetermijnnut van je huidige behandeling?

Die wachtlijsten zijn idd funest. Misschien is het een idee om je hulpverlening te vragen of je eventueel voor urgentie in aanmerking zou kunnen komen? Je hulpverleners zouden toch iets op dit vlak moeten kunnen regelen? Er is zelfs nota bene iemand pas geleden hier bij mij in de buurt komen wonen die een woning ook urgentie had gekregen (alleenstaande man met psychische issues) en hij vertelde me dat hij dit via z'n psychiater voor elkaar had gekregen.

Wat ik heb gedaan is m'n tijd uitzitten door anti-kraak te gaan wonen. Verder is het misschien een idee om te gaan rondvragen of er een mogelijkheid is dat je elders ergens tijdelijk kunt wonen/logeren/tijd uitzitten (noem 't hoe je 't noemen wilt), maar ik kan me herinneren dat ikzelf to-taal niet zat te wachten om bij iemand in te trekken (niet dat ik die mogelijkheid had), zelfs m'n zus wilde me niet hebben en terug naar m'n ouders wilde ik absoluut niet.
Maar overweeg (nogmaals) achter urgentie aan te gaan. Zet desnoods iemand erop die echt voor je wilt gaan en die je situatie begrijpt en uit kan leggen.

Wel mooi dat je in elk geval tenminste wel -wat- vooruitgang hebt geboekt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je daarna weer op straat staat (met als enige uitweg terug naar 1 van je ouders), dat dit als een lege halve overwinning zou kunnen voelen.

Maar vraag rond, vraag anderen om zelf voor je rond te vragen zodat je zelf minder hoeft rond te vragen (wat kan ontlasten). Hoeveel tijd meen je nodig te hebben om wel via de reguliere kanalen een woning te kunnen vinden? Hoeveel wachttijd kom je ongeveer tekort? Hoelang duurt je woontraining nog (oftewel, hoelang kan je -daar- blijven hangen?).

[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-05-2017 01:40:25 ]

quote:

Op zondag 30 april 2017 17:41 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Volgens mij hebben we het er al eerder over gehad maar is dit je eerste psycholoog? En hoe lang denk je zelf al dat je dat gevoel hebt? Had je daarvoor wel plezier in je werk of was je nog niet werkzaam?

Dit is zeker niet mijn eerste psycholoog. Ik denk de vierde in vijftien jaar tijd. Ik heb het gevoel van uitzichtloosheid opnieuw van kort nadat het uitging, dus nu ruim 1 jaar geleden. Ik had het ook vóór ik ooit mijn deeltijddagbehandeling in ging. Ik heb veel momenten dat het allemaal prima is maar ik zit vaak nog zo erg in de diepte, zoals gisteravond. Ben overigens enorm geholpen door een DM van een lieve Fok'ker waaruit ik heel veel erkenning voor mijn pijn haalde, dat deed me ontzettend goed. Ik werk al 18 jaar, en ik heb nog nooit écht de baan gevonden waar ik mijn hele ziel en zaligheid in kwijt kan, maar goed, dat is bij de meeste mensen niet zo. Mijn werk is prima voor nu.

Die werkstruggle is hier zó bekend...

Ik voel me vaak die dude uit dat oneindig herhaalde gifje van probleemwijken oid

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:18 schreef kuolema het volgende:
Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.

Wat ik dan doe is voornamelijk zeg maar chronische stressoren neutraliseren en losse eindjes oplossen/afknopen. Een voorbeeld is om bepaalde dingen die me stress bezorgen meer uit handen te geven (dus bijvoorbeeld dingen die me moeite kosten, door anderen te laten doen (dit is wel een beetje een risico, want mensen "kunnen" het vervolgens weer verpesten, wat dan weer stress oplevert. Dus ik probeer dit wel aan de juiste mensen over te laten)). Soms doe ik dan tijdelijk even meer een beroep op anderen om me te helpen, maar het is geen goed idee om anderen voor langere tijd weer meer te belasten. In dat geval zou je de last wat meer kunnen afwisselen (en blijven peilen of je ze niet overbelast, wat bij een vriendin en meerdere vrienden van me net wel/net niet te zwaar voor ze was, maar het heeft me wel door die periode heen geholpen).

Ik heb bijvoorbeeld ondersteuning bij het regelwerk (zeg maar alles wat met o.a. het huishouden en de administratie te maken heeft, wat lucht kan geven bij het moeten doen van de meer vervelende must-dingen, zoals bijvoorbeeld nieuwe schoenen kopen).

Het voordeel hiervan is dat het structureel is.

Hetzelfde doe ik ook op sociaal gebied, vervelende mensen die me meer stress bezorgen dan ze waard zijn meer (of volledig) mijden. Ik heb hierdoor in de loop der tijd al meermalen met zelfs familieleden gebroken (de meeste contacten heb ik later weer hersteld, op een moment dat ik er weer klaar voor was).

Je tikte recentelijk iets over verjaardagen waar je wel heen bleef gaan, maar die je wel veel stress bezorgden? Overweeg om daar (tijdelijk) mee te stoppen, zeg maar voor een maand of 3 of zo.

Het klinkt best wel hard/cru, maar wanneer ik met sociale contacten breek, is het gewoonlijk een rationele beslissing die puur gebaseerd is op een vorm van emotionele damage-control. Een bonusvoordeel daarvan is dat wanneer ik met mensen breek (zoals ik dat 2 jaar terug bij m'n moeder had gedaan), ze daarna wel wat meer wakker worden geschud. Voordeel is ook dat ik -zelf- kan kiezen wanneer -ik- weer contact met ze wil en ik dit in principe tot in het oneindige kan blijven uitstellen (wat niet erg is, zolang het niet-hebben-van-contact me maar meer oplevert dan het me kost).

Van een vriendin van me weet ik dat ze om de zoveel tijd even van de radar verdwijnt. Dan weet ik dat ze even zeg maar geen tijd voor me heeft, maar ik weet ook dat ze na een tijdje vanzelf wel weer verschijnt en aangezien ik haar al meer dan 10 jaar ken (en dit gedrag ook van haar ken), kan ik daar prima mee omgaan want ik weet dat het niet persoonlijk is en dat is gewoon hoe ze is. Tegen sommige mensen heb ik al al eens gezegd dat ik even gedoe van mezelf heb en dat ik de komende tijd even niks meer van me ga laten horen (en dat ik bijvoorbeeld tot nader order ook even niet meer beschikbaar ben om bijvoorbeeld mee te chatten) en dit heb ik begin dit jaar ook bij een paar mensen aangegeven en zij vatten het prima op.

Dit alles is een visie die ik al langer heb en ik blijf daar toch wel een voorstander van. het is een beetje een kwestie van openstaande deuren dichtmaken/sluiten, zodat er minder openstaande deuren over blijven en ik per deur (of per probleem of whatever) meer concentratie/energie overhoud waar ik dan beter m'n focus op kan leggen. Anders heb ik ';t gevoel dat ik con-stant achter de feiten aan blijf lopen en uiteindelijk is niemand daarmee gebaat.

[ Bericht 8% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-05-2017 02:17:01 ]

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 13:46 schreef MatthijsDJ het volgende:

[..]

Als het je helpt is, lijkt me het dat waard toch? .

Ik sta wat betreft carrière en studie al jaren stil, ik wil nu gewoon aan de slag. Ben bijna klaar met studeren, wil niet in de ziektewet vallen en nog een jaar of twee aanmodderen.

quote:

Op zaterdag 29 april 2017 15:37 schreef Biekuh het volgende:

[..]

Kun jij daar wat over vertellen? Ik weet niet wat ik me voor moet stellen bij een groepstherapie. Je bent in behandeling voor depressie toch?

Onder andere ja. Heb ook persoonlijkheidsproblematiek (OPS) en een angststoornis (OCS). Op dit moment zit ik bij een wekelijkse groep en we praten over de dingen waar we tegenaan lopen. Bij die nieuwe therapie is het concreter als ik het goed begrepen heb. Je krijgt trainingen als beeldende therapie. Ik zal sowieso binnenkort om meer info vragen.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 00:06 schreef Andromache het volgende:

[..]

Dit is zeker niet mijn eerste psycholoog. Ik denk de vierde in vijftien jaar tijd. Ik heb het gevoel van uitzichtloosheid opnieuw van kort nadat het uitging, dus nu ruim 1 jaar geleden. Ik had het ook vóór ik ooit mijn deeltijddagbehandeling in ging. Ik heb veel momenten dat het allemaal prima is maar ik zit vaak nog zo erg in de diepte, zoals gisteravond. Ben overigens enorm geholpen door een DM van een lieve Fok'ker waaruit ik heel veel erkenning voor mijn pijn haalde, dat deed me ontzettend goed. Ik werk al 18 jaar, en ik heb nog nooit écht de baan gevonden waar ik mijn hele ziel en zaligheid in kwijt kan, maar goed, dat is bij de meeste mensen niet zo. Mijn werk is prima voor nu.

Sorry. Ik kon het me echt niet meer herinneren. Ik weet even hoe te reageren behalve dat ik je sterkte wens. Niet dat je er wat aan hebt maar ik meen het wel.

Zo vandaag therapie gehad. Ik had de afspraak vervroegd omdat t niet goed gaat sinds ik stopte met vapen.

T was n heftige sessie. Mn therapeut heeft er stukje bij beetje uitgetrokken wat er allemaal was komen bovendrijven en dwarszat. Dat was n hoop. En daarna hielp ze me wel om het een plek te geven in plaats van dat t allemaal zo aan de oppervlakte blijft drijven. T voelt of ik helemaal leeggelopen ben.

Ben echt even helemaal op nu en ga denk ik even n dagje pluizen.

Even in een nieuwe post vanwege de lengte.

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:18 schreef kuolema het volgende:
Ik kan dit niet volhouden.
Ik probeer de dingen te doen die ik moet doen en afleiding te zoeken. Geen alcohol drinken. Maar het helpt allemaal niet echt. Medicatie ook niet.
Ik kan er niet aan ontsnappen.
Wat kan ik nog doen om het draaglijker te maken? Dit is niet te doen.

Ik herinnerde me net nog iets anders waar je misschien iets aan zou kunnen hebben (en misschien anderen ook, deze post is meer algemeen gericht).

Ik heb een tijd geleden een WRAP gedaan (voor diegenen die niet weten wat dit is, dit kun je zeg maar een beetje zien als een soort cursus voor gevorderde psychiatrisch patiënten (zoals ik ).
Een belangrijke pijler van de WRAP is de gereedschapskoffer en (ik tik deze nu heel even min of meer letterlijk over) deze bestaat uit een verzameling dingen die je doet om je goed te blijven voelen op de momenten dat je je minder voelt (ik gebruik hem dus om m'n stemming te verbeteren op de momenten dat m'n stemming m'n leven teveel negatief aan het overheersen is of als dit dreigt te gebeuren).

Mijn lijst is eigenlijk best wel lang en bestaat o.a. uit:
- Open haard
- Lange hete douche
- Realiseren waardoor het kutgevoel veroorzaakt wordt, want alleen al het weten daarvan geeft me al wat rust (vanwege het relativerende karakter van deze gedachtengang).
- Goed voor mezelf zorgen (meer richting dingen zoals o.a. goed slapen en goed eten).
- Wandelen/boswandeling (niet dat drankje)
- Film/serie/muziek/spelletjes/lotgenotencontact/gamen met vrienden (want dan hoef ik even niet na te denken en kan ik beter genieten los van de zorgen)
- Creatief bezig zijn (modden/foto of film schieten/spelletjes bedenken)
- Iets kopen (1x per jaar mag ik van mezelf iets kopen zonder op m'n budget te letten (ik ben sowieso best zuinig dus dit gaat gewoonlijk wel goed))
- Onzindingen doen (online tests, youtubefilmpjes kijken , oppervlakkig chatten, forummen (met name KLB/ONZ, zolang het maar luchtig is etc en misschien beetje trollen/rondgrappen/HUMOR).
- Onweer kijken/ me in een stortbui nat laten regenen
- Een kat die hier in de buurt woont opzoeken en even 10 minuutjes met hem kroelen (soms heb ik pech en dan is ie er niet )
- Stekker uit de deurbel halen en telefoon niet opnemen/uitzetten! (vooral die 1e! ! Als het echt belangrijk is, dan kloppen ze maar ).

M'n lijst bleek een stuk langer te zijn dan ik vooraf had gedacht (had 2 1/2 kolom op A4-hoogte nodig).
De dingen die ik hier opgenoemd heb, zijn persoonlijke dingen en ieder zal ook andere dingen hebben die die liever doet (de meeste mensen zullen er geen reet aan vinden om zich nat te laten regenen in een hoosbui of om door de wijk te gaan lopen op zoek naar katten om mee te kroelen, maar je snapt het denk ik wel).

Ik weet niet of je zelf ooit een WRAP gedaan hebt, maar ik vond 't best wel leerzaam en er stonden veel dingen in die ik op eigen houtje heb moeten leren (ik had 'm eigenlijk veel eerder moeten doen, maar wist niet van het bestaan af) en misschien dat een WRAP jou meer over jezelf zou kunnen leren. Er staan nog meer dingen in (zoals "triggers" + "triggers actieplan" en "steun"). Het is ook wel een kwestie van bewustwording, zo hoef je niet zelf alle wielen opnieuw uit te vinden.

Dit vind ik trouwens op zich ook wel een goede tip voor alle mensen die langere tijd met ernstigere psychiatrische problemen kampen en daar aan willen werken.

[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-05-2017 13:43:19 ]

quote:

Op maandag 1 mei 2017 12:46 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Zo vandaag therapie gehad. Ik had de afspraak vervroegd omdat t niet goed gaat sinds ik stopte met vapen.

T was n heftige sessie. Mn therapeut heeft er stukje bij beetje uitgetrokken wat er allemaal was komen bovendrijven en dwarszat. Dat was n hoop. En daarna hielp ze me wel om het een plek te geven in plaats van dat t allemaal zo aan de oppervlakte blijft drijven. T voelt of ik helemaal leeggelopen ben.

Ben echt even helemaal op nu en ga denk ik even n dagje pluizen.

Doen!
Het kost idd een hoop energie (viel meermalen op de terugweg naar huis bijna in slaap ), hopelijk levert het voor jou ook snel chronische verbetering op

quote:

Op maandag 1 mei 2017 13:35 schreef Droopie het volgende:
MK

Ik ben nu meer preventief bezig.
Maar je lijstje is redelijk accuraat.

Ik weet dat als ik een paar dagen heel druk ben in mijn hoofd ik daarna een periode van neerslachtigheid kan verwachten.

Dan ga ik in die drukke periode toch proberen veel te slapen en gezond te eten (ook al is het soms met tegenzin) en probeer wat sociale interactie te hebben met rustige mensen.

Volgens mij heb ik mijn laatste depressie periode getackled, door tijdig te anticiperen.
Nu kon ik donderdag lekker zwelgen in medelijden, dus dat was een goede dag om mijn negatieve emoties de ruimte te geven.. Daarna was het voorbij.

Uiteraard zal dit plan niet altijd werken, maar ik doe bv nu ook depressieve perioden bespreken bij mensen buiten mijn familie, want die leven ook niet eeuwig

Ik vind 't sowieso geen goed idee om mezelf van maar een paar mensen afhankelijk te stellen, dus verspreid ik het als het ware over meerdere mensen (ook om ze zoveel mogelijk te ontlasten, maar ook omdat het afhankelijk zijn van maar 1 of hooguit enkele mensen me in het verleden weer narigheid heeft opleverd, zoals dat die mensen me emotioneel gingen chanteren etc).

Ik heb een enorme trucendoos ontwikkeld in de loop der tijd (zelfs tijdens een onderzoek in 2008 kwam dit al in die uitslagpapieren naar voren en sindsdien is die trucendoos alleen maar uitgebreider geworden) en de WRAP was in dit opzicht wel fijn, omdat ik niet eerder al deze trucjes overzichtelijk bij elkaar had gehad (ik pak hem er zelf nu nog af en toe weer bij).

Iemand een aanbeveling voor een goede therapeut/hulpverlener die gespecialiseerd is in ACT (Acceptance & Commitmenttherapy)? Liefst in het oosten van het land.

quote:

Op zondag 30 april 2017 21:06 schreef scrupuleus het volgende:
Dat wordt waarschijnlijk veroorzaakt door heel veel en mij dunkt dat het minste jou weer uit evenwicht kan brengen.

Dat klopt, maar die kleine dingen zijn dan niet de echte oorzaak. 'Het' is er altijd, maar ik heb het vaak onder controle, kan redelijk functioneren en niemand merkt dan wat aan me. Soms zak ik langzaam in een dieptepunt zonder dat ik weet waarom, soms zijn er 'triggers' en gaat het sneller. Ik zit continu dicht tegen zo'n dieptepunt aan en daarom is er weinig voor nodig om het verkeerd te laten gaan. Het is niet zo dat er iets kleins gebeurt en het er dan ineens is en daarna ook weer weggaat. Het gaat nooit helemaal weg.

quote:

Drinken is een uitweg voor de korte termijn ja.

Is alles te behappen?
Is alles onder te verdelen en overzichtelijk te maken?
Of geef je het bij voorbaat al op?

Ik weet niet zeker of ik begrijp wat je bedoelt.
Of ik op een rijtje heb wat de problemen zijn? Ja en nee. Ik ben me bewust van de invloed van sommige zaken en wat ik daarmee kan, maar dat is niet alles, niet de kern. Die is niet weg te halen of op te lossen.

quote:

Op zondag 30 april 2017 21:29 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Is het zomaar weer slechter gegaan? Ik wist even niet meer dat het kamertrainingding al was begonnen. Lastig zo.
Wat als je probeert zo min mogelijk aan de lange termijn te denken? Met de dag? Met het uur? Is het dan een beetje behapbaar? En een vechtsport of iets in plaats van alcohol?
Ik weet het ook niet verder.

Nee, de trigger was dat ik weer vastliep met mijn studie. Ik heb besloten definitief te stoppen. Dat voelt als de juiste beslissing, maar het is wel heel erg kut. Het voelt niet als de oorzaak, omdat ik er niet zo mee bezig ben, maar dat is wel wanneer het begon.

Ja, focussen op hoe ik de uren en dagen doorkom nu is inderdaad het handigst.
Ik plan dingen die ik normaal leuk vind om te doen. Series kijken bijvoorbeeld. Maar het probleem is dus dat dat het grootste deel van de tijd niet zo goed werkt als afleiding. Ik probeer ook zoveel mogelijk 'ja' te zeggen op verzoeken van hulpverleners om bijvoorbeeld te gaan tafeltennissen. Maar ook dat helpt op dit moment niet, ook niet voor even. Dat maakt me zo wanhopig.
Ik heb op dit moment niet iets concreets om me zorgen over te maken, dus daar kan ik verder niets in veranderen.
Bewegen doet me vaak goed, maar officieel op een sport gaan zal een extra bron van stress zijn (weet ik uit ervaring) dus ik betwijfel of dat een goed idee is. Ik skate wel, maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan sinds het slechter gaat omdat ik nergens zin in heb. Moet ik toch maar gaan doen; al helpt het niet, lichaamsbeweging is altijd goed.
Een vechtsport zou wel passend zijn trouwens, dan kan ik spanning en frustratie kwijt.
Oxazepam helpt wel tegen de spanning en maakt daardoor de neiging om alcohol te drinken minder. Dat neem ik niet snel. En dan blijft de sombere stemming nog over.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 15:28 schreef kuolema het volgende:
...

Heb je weleens overwogen dat je klachten trauma-gerelateerd zouden kunnen zijn?
De klachten en de door jou beschreven nare gebeurtenissen komen daar goed mee overeen (Als voorbeeld, ik moet dan denken aan wat je o.a. hier schreef)

quote:

Op maandag 8 augustus 2016 23:41 schreef kuolema het volgende:

[..]

Op de middelbare school werd ik een keer in een apart lokaal gezet in de pauze. Ik werd gedwongen mijn schetsen voor kunst (creatieve vakken waren het grootste probleem w.b.t. blokkeren) die pauze te maken, er werd gedreigd met een schorsing als ik dat niet zou doen. Dat is een van de meeste vernederende en verschrikkelijke dingen die ik daar heb meegemaakt.

Als je dit soort dingen meerdere malen meemaakt, dan kan dit traumatiseren en eerlijk gezegd komen de klachten die je hebt (zoals slecht slapen + nare dromen, sociale angsten, weinig eigenwaarde, etc) hier sterk mee overeen. Ze hebben veel overweg van (bijvoorbeeld) alle 6 de punten die op deze webpagina beschreven staan (niet allemaal evenveel nu ik 't nog een keer goed doorlees, maar m'n richting is denk ik wel duidelijk).

Ik heb van meerdere mensen goede dingen over EMDR gehoord, het schijnt zelfs jarenlang bestaande klachten te kunnen laten verdwijnen of sterk te verminderen. Ander voordeel is dat het min of meer meteen werkt.
Er scheen ook nog een bepaald medicijn voor mensen met PTSS te zijn, maar ik denk dat je daar zelf meer van weet dan ik.

^{Ik zag deze optie niet eerder, dus vandaar dat ik hier nu pas mee kom.}

[ Bericht 2% gewijzigd door magnetronkoffie op 01-05-2017 21:08:29 ]

quote:

Op maandag 1 mei 2017 15:28 schreef kuolema het volgende:

[..]
Nee, de trigger was dat ik weer vastliep met mijn studie. Ik heb besloten definitief te stoppen. Dat voelt als de juiste beslissing, maar het is wel heel erg kut. Het voelt niet als de oorzaak, omdat ik er niet zo mee bezig ben, maar dat is wel wanneer het begon.

Ja, focussen op hoe ik de uren en dagen doorkom nu is inderdaad het handigst.
Ik plan dingen die ik normaal leuk vind om te doen. Series kijken bijvoorbeeld. Maar het probleem is dus dat dat het grootste deel van de tijd niet zo goed werkt als afleiding. Ik probeer ook zoveel mogelijk 'ja' te zeggen op verzoeken van hulpverleners om bijvoorbeeld te gaan tafeltennissen. Maar ook dat helpt op dit moment niet, ook niet voor even. Dat maakt me zo wanhopig.
Ik heb op dit moment niet iets concreets om me zorgen over te maken, dus daar kan ik verder niets in veranderen.
Bewegen doet me vaak goed, maar officieel op een sport gaan zal een extra bron van stress zijn (weet ik uit ervaring) dus ik betwijfel of dat een goed idee is. Ik skate wel, maar dat heb ik eigenlijk niet gedaan sinds het slechter gaat omdat ik nergens zin in heb. Moet ik toch maar gaan doen; al helpt het niet, lichaamsbeweging is altijd goed.
Een vechtsport zou wel passend zijn trouwens, dan kan ik spanning en frustratie kwijt.
Oxazepam helpt wel tegen de spanning en maakt daardoor de neiging om alcohol te drinken minder. Dat neem ik niet snel. En dan blijft de sombere stemming nog over.

Kut van je opleiding. Denk je dat het hebben van een nieuwe daginvulling wat kan bijdragen? Ook al heb je nergens zin in.
Ik ken het dubbele van dat gezeik helaas.

Snap ook dat je niet direct op een soort gaat hoor. Maar misschien wel weer gaan skaten , het wordt ook beter weer.
En zo'n ding om te meppen?
Ben je niet afhankelijk van wanneer er iemand met je kan tafeltennissen en je kan er je frustraties op kwijt. Ze zijn er ook van beton of die je vast kunt zetten in de aarde, indien noodzakelijk....

quote:

Op zondag 30 april 2017 20:58 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik heb betere periodes gehad ja.
Ik doe nog steeds de woontraining. Het is beter dan bij mijn moeder wonen en ik ben blij met de hulp soms.

Als je alleen woont zit je ook maar alleen met je ellende en kunnen de dagen heel lang zijn. Dan zou je willen dat je nog iemand in je omgeving had die zich om je bekommert.

De laatste tijd voel ik me weer wat minder. Gisteren heb ik ook weer een gesprek gehad met mijn moeder hierover en hier ben ik ook open geweest over hoe dat probleem met snel klaarkomen mijn stemming en zelfvertrouwen enorm beïnvloed. Ze is van mening dat eens met een seksuoloog of desnoods psycholoog praten wel zin heeft.

Ergens wil ik het zelf ook wel, maar weer al dat gedoe. Praten, plannen en daarnaast heb ik ook geen zin dat dit betreffende onderwerp te veel uitlekt naar mijn sociale cirkel. Ik schaam me gewoon rot (ook al heb ik het nu aan een paar vrienden verteld).

Ik snap niet wat er in me is veranderd sinsd de burnout. Dat ik veel sneller moe ben, mentaal en fysiek. Dat ik nu seksuele problemen heb en me ondanks een voor mijn gevoel stijgende lijn relatief down voel. Voor mijzelf komt het echt uit de neerslachtigheid vanwege het snel klaarkomen. Ugh, zelfs om er anoniem op het internet over te praten vind ik al moeilijk. De angst om afgewezen te worden en hierdoor voor altijd alleen te zijn. Het is groot. Wel weet ik dat als het juiste meisje voorbij komt, ik er zeker open over zal zijn.

Goed, ik moet het allemaal maar even zien.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 13:31 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Doen!
Het kost idd een hoop energie (viel meermalen op de terugweg naar huis bijna in slaap ), hopelijk levert het voor jou ook snel chronische verbetering op

Pffff t voelt nog steeds allemaal heftig. Maar het is wel of nu de druk eraf is.

Deze therapiesessie was eigen anders dan alle voorgaande sessies. Die waren erop gericht om te herstellen van burnout en een nieuwe balans te vinden. Maar ook om weer in mijn lijf en bij mijn gevoel te komen.

Het stoppen met vapen heeft een ander stukje gekickstart. Nu ik weer alles kan voelen komt ook verdriet, teleurstelling en andere gevoelens over mijn jeugd en pubertijd weer terug. Ook herinneringen die loskomen.

Ik was erg bang dat als het eenmaal los zou komen ik het niet meer zou kunnen stoppen. Mijn therapeut daagde me uit om dat met haar samen te doen en dat hebben we ook gedaan. En beter nog, ze heeft me geholpen om de herinnering en het gevoel te hanteren. In plaats van dat ik er steeds aan denk en het opnieuw beleef met alle rottige gevoelens erbij kan ik dat nu wel loslaten.

Er zijn er nog honderden te gaan, al zijn bepaalde nare herinneringen ook symbolisch voor een bepaald soort situatie. Ik hoop dat nu met deze herinnering alle vergelijkbare herinneringen afzwakken qua intensiteit.

quote:

Op woensdag 3 mei 2017 18:16 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Pffff t voelt nog steeds allemaal heftig. Maar het is wel of nu de druk eraf is.

Deze therapiesessie was eigen anders dan alle voorgaande sessies. Die waren erop gericht om te herstellen van burnout en een nieuwe balans te vinden. Maar ook om weer in mijn lijf en bij mijn gevoel te komen.

Het stoppen met vapen heeft een ander stukje gekickstart. Nu ik weer alles kan voelen komt ook verdriet, teleurstelling en andere gevoelens over mijn jeugd en pubertijd weer terug. Ook herinneringen die loskomen.

Ik was erg bang dat als het eenmaal los zou komen ik het niet meer zou kunnen stoppen. Mijn therapeut daagde me uit om dat met haar samen te doen en dat hebben we ook gedaan. En beter nog, ze heeft me geholpen om de herinnering en het gevoel te hanteren. In plaats van dat ik er steeds aan denk en het opnieuw beleef met alle rottige gevoelens erbij kan ik dat nu wel loslaten.

Er zijn er nog honderden te gaan, al zijn bepaalde nare herinneringen ook symbolisch voor een bepaald soort situatie. Ik hoop dat nu met deze herinnering alle vergelijkbare herinneringen afzwakken qua intensiteit.

Dit klinkt als een goede ontwikkeling. Tenzij je het zelf ervaren hebt, -kan- je niet echt begrijpen hoeveel impact zulke gebeurtenissen tijdens je jeugd op je heeft (en dan krijg je ook weer met onbegrip te maken, als klap in je gezicht bovenop de klappen die je al gehad hebt ).

Bij mij was het vooral het stukje "overbezorgdheid/ansgt om iemand te verliezen" wat door m'n jeugd getriggerd bleek te worden. Door dat 4G schema zag ik in dat die overbezorgdheid los stond van normale bezorgdheid en dit wist ik vorig jaar ook al, maar ik was gewoon -niet- in staat om dat laatste ontbrekende puzzelstukje zelf te vinden/ontdekken en daar heeft die therapeut me bij geholpen. Sinds ik dit besef, is de impact van die overbezorgdheid ook een stuk minder geworden. het piekt als het ware minder hard.

het vervelende van deze nare "eigenschap" (want ik vind nog steeds dat het iets is wat los staat van mij (dit heb ik al langer zo gevonden, dat het los staat van mij en m'n overige klachten. Het stond ernaast, maar was nooit deel van wat mij als individu definieert)) is dat er een aantal mensen waren die er veel last van hebben gehad.
In 1 geval ging die overbezorgdheid zelfs zo ver dat ik daardoor de irrationele angst kreeg dat hij (een vriend van me) dood in z'n woning lag en ik al via google maps het huis van z'n moeder waar ik 5 jaar daarvoor ooit was geweest probeerde terug te vinden en al plannen begon te maken om z'n voordeur te forceren...omdat hij 2 weken de telefoon niet opnam...en dat terwijl ik -weet- dat hij dit vaker heeft en er dan gewoon niks bijzonders aan de hand is

En ik -wist- wel dat dit "raar" was en "niet hoorde" en dat het irrationeel is, maar ik wist ook niet waar het dan aan lag en deze "aangeleerde emotionele respons" is dermate overheersend en sterk...zodra het komt opzetten, is het overheersend en dominant. Alleen al dit besef maakt dat deze pieken al minder worden, maar ik heb nog wel een weg te gaan (gelukkig wel eindelijk de goeie weg).
M'n eigen hulpverleners hebben hierbij ook niet geholpen, ze gooiden alles maar op m'n autisme en "je moet maar weereens medicatie gaan slikken want je hebt gewoon een gevoeligheid bladiebla" en die gevoeligheid is wel zo, maar is niet de oorzaak van het probleem. Die trauma's zijn de oorzaak en dus zal ik de oorzaak daarvan gaan aanpakken. Het heeft al veel te lang geduurd zo en ik heb geen zin om nog langer te wachten alleen maar om aan de wensen van anderen te kunnen blijven voldoen. Ik ben er voor mezelf en niet voor een ander (tenzij ik daar natuurlijk zelf voor kies . Dat is mijn goed recht ).

Ik ben zelf niet het probleem, maar dat wat mij vroeger is aangedaan, -dat- is de oorzaak van dit alles.
het gebruik van dat 4G schema en het onmiddellijke effect daarvan is het bewijs daar ook voor en ik hoop in de toekomst meer te kunnen bereiken hiermee.

Een aparte eigenschap van mezelf is dat ik zelf op zich niet bang ben voor bijvoorbeeld een paniekaanval. Ik ga er heel nuchter mee om en kan ze zelfs triggeren (ze voelen nog steeds net zo rot hoor, maar als er iets is wat ik heb geleerd vroeger, dan is het wel om te lijden in stilte).

Deze eigenschap van mij was gelukkig een reden dat ik sneller aan de behandeling kon beginnen, maar deze heeft door weer andere dingen vertraging opgelopen (waaronder gedoe in de familie).

quote:

Op woensdag 3 mei 2017 17:56 schreef duracellkonijntje het volgende:
De laatste tijd voel ik me weer wat minder. Gisteren heb ik ook weer een gesprek gehad met mijn moeder hierover en hier ben ik ook open geweest over hoe dat probleem met snel klaarkomen mijn stemming en zelfvertrouwen enorm beïnvloed. Ze is van mening dat eens met een seksuoloog of desnoods psycholoog praten wel zin heeft.

Ergens wil ik het zelf ook wel, maar weer al dat gedoe. Praten, plannen en daarnaast heb ik ook geen zin dat dit betreffende onderwerp te veel uitlekt naar mijn sociale cirkel. Ik schaam me gewoon rot (ook al heb ik het nu aan een paar vrienden verteld).

Ik snap niet wat er in me is veranderd sinsd de burnout. Dat ik veel sneller moe ben, mentaal en fysiek. Dat ik nu seksuele problemen heb en me ondanks een voor mijn gevoel stijgende lijn relatief down voel. Voor mijzelf komt het echt uit de neerslachtigheid vanwege het snel klaarkomen. Ugh, zelfs om er anoniem op het internet over te praten vind ik al moeilijk. De angst om afgewezen te worden en hierdoor voor altijd alleen te zijn. Het is groot. Wel weet ik dat als het juiste meisje voorbij komt, ik er zeker open over zal zijn.

Goed, ik moet het allemaal maar even zien.

Een seksuoloog is wel een goede keuze ja
Is het dan ook zo dat je na het snel klaarkomen dan niet de stemming opnieuw kunt opbouwen naar de tweede ronde? Of kom je de tweede keer dan alsnog snel klaar?
Ik denk zelf dat het probleem anders minder groot is dan je zelf denkt. Er staat geen bepaalde tijd voor seks he

quote:

Op woensdag 3 mei 2017 19:42 schreef Elvi het volgende:

[..]

Een seksuoloog is wel een goede keuze ja
Is het dan ook zo dat je na het snel klaarkomen dan niet de stemming opnieuw kunt opbouwen naar de tweede ronde? Of kom je de tweede keer dan alsnog snel klaar?
Ik denk zelf dat het probleem anders minder groot is dan je zelf denkt. Er staat geen bepaalde tijd voor seks he

Nouja het is vaak een beetje 50/50. Mijn libido is ook niet erg hoog, deels denk ik ook door onzekerheid. Het is een beetje een negatieve vicieuze cirkel die maar door en door gaat. Wat hulp om die te doorbreken is dus denk ik geen slecht idee.

Ik probeer in ieder geval wel meer door te gaan, maar echt 100% 'in de stemming' zegmaar lukt ook niet heel goed. Anders zou ik helemaal niet zo erg vinden denk ik. Mijn moeder denkt dat ik lichtelijk depressief ben, maar - afgezien hier van - heb ik niet zo 123 dingen waar ik me zwaar kut over voel. Misschien is dit gewoon de nasleep van de laatste jaren. Er is tenslotte enorm veel gebeurd.

quote:

Op woensdag 3 mei 2017 18:30 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Dit klinkt als een goede ontwikkeling. Tenzij je het zelf ervaren hebt, -kan- je niet echt begrijpen hoeveel impact zulke gebeurtenissen tijdens je jeugd op je heeft (en dan krijg je ook weer met onbegrip te maken, als klap in je gezicht bovenop de klappen die je al gehad hebt [ afbeelding ] ).

Bij mij was het vooral het stukje "overbezorgdheid/ansgt om iemand te verliezen" wat door m'n jeugd getriggerd bleek te worden. Door dat 4G schema zag ik in dat die overbezorgdheid los stond van normale bezorgdheid en dit wist ik vorig jaar ook al, maar ik was gewoon -niet- in staat om dat laatste ontbrekende puzzelstukje zelf te vinden/ontdekken en daar heeft die therapeut me bij geholpen. Sinds ik dit besef, is de impact van die overbezorgdheid ook een stuk minder geworden. het piekt als het ware minder hard.

het vervelende van deze nare "eigenschap" (want ik vind nog steeds dat het iets is wat los staat van mij (dit heb ik al langer zo gevonden, dat het los staat van mij en m'n overige klachten. Het stond ernaast, maar was nooit deel van wat mij als individu definieert)) is dat er een aantal mensen waren die er veel last van hebben gehad.
In 1 geval ging die overbezorgdheid zelfs zo ver dat ik daardoor de irrationele angst kreeg dat hij (een vriend van me) dood in z'n woning lag en ik al via google maps het huis van z'n moeder waar ik 5 jaar daarvoor ooit was geweest probeerde terug te vinden en al plannen begon te maken om z'n voordeur te forceren...omdat hij 2 weken de telefoon niet opnam...en dat terwijl ik -weet- dat hij dit vaker heeft en er dan gewoon niks bijzonders aan de hand is

En ik -wist- wel dat dit "raar" was en "niet hoorde" en dat het irrationeel is, maar ik wist ook niet waar het dan aan lag en deze "aangeleerde emotionele respons" is dermate overheersend en sterk...zodra het komt opzetten, is het overheersend en dominant. Alleen al dit besef maakt dat deze pieken al minder worden, maar ik heb nog wel een weg te gaan (gelukkig wel eindelijk de goeie weg).
M'n eigen hulpverleners hebben hierbij ook niet geholpen, ze gooiden alles maar op m'n autisme en "je moet maar weereens medicatie gaan slikken want je hebt gewoon een gevoeligheid bladiebla" en die gevoeligheid is wel zo, maar is niet de oorzaak van het probleem. Die trauma's zijn de oorzaak en dus zal ik de oorzaak daarvan gaan aanpakken. Het heeft al veel te lang geduurd zo en ik heb geen zin om nog langer te wachten alleen maar om aan de wensen van anderen te kunnen blijven voldoen. Ik ben er voor mezelf en niet voor een ander (tenzij ik daar natuurlijk zelf voor kies . Dat is mijn goed recht ).

Ik ben zelf niet het probleem, maar dat wat mij vroeger is aangedaan, -dat- is de oorzaak van dit alles.
het gebruik van dat 4G schema en het onmiddellijke effect daarvan is het bewijs daar ook voor en ik hoop in de toekomst meer te kunnen bereiken hiermee.

Een aparte eigenschap van mezelf is dat ik zelf op zich niet bang ben voor bijvoorbeeld een paniekaanval. Ik ga er heel nuchter mee om en kan ze zelfs triggeren (ze voelen nog steeds net zo rot hoor, maar als er iets is wat ik heb geleerd vroeger, dan is het wel om te lijden in stilte).

Deze eigenschap van mij was gelukkig een reden dat ik sneller aan de behandeling kon beginnen, maar deze heeft door weer andere dingen vertraging opgelopen (waaronder gedoe in de familie).

Zelf heb ik ook last van angst om mensen te verliezen. Dat wordt dan geen overbezorgdheid maar angst dat die mensen mij niet mogen omdat ik diep van binnen mezelf waardeloos vind.

Ik ga als ik dat gevoel krijg op een soort turbostand me zorgen maken over de vriendschap en dan draai ik vast. Vroeger verbrak ik de vriendschap bij voorbaat maar vast, nu heb ik door wat er gebeurt en lukt het me om niks te doen. Wat dan wel daar ben ik nog niet over uit.

Al een tijdje twijfelde ik of mijn therapie nog wel de therapie is die past. Mijn therapeut heeft goed geholpen weer te leren voelen en gevoel toe te laten.

Allen nu merk ik dat mijn emoties een soort turbostand hebben. Eigenlijk heb ik dat altijd al wel in zekere mate gehad, het is alsof mijn gevoelens intenser zijn dan 'normale mensen'. Ik ben gestopt met vapen en sindsdien is het hrk van de dam.

Na de extra sessie therapie afgelopen week was ik even tot rust maar ik merkte dat ik toch weer erg snel volliep. Maar ook dat de therapie best een intense indruk achterliet die diep van binnen ook niet helemaal oke voelt.

Gisteren ben ik naar de huisarts geweest omdat ik alleen nog maar intens verdrietig was en niet meer wist hoe ik het moest oplossen. Ik heb t haar uitgelegd aangegeven dat ik 2 dingen wilde.

1. Iets om tot rust te komen.
2. Een andere therapeut.

Ik heb nu voor 10 dagen oxazepam om tot rust te komen.

En dat tweede komt omdat ik denk dat ik veel frequenter therapie nodig heb. Ik kom nu toe aan het leren hanteren van mijn emoties en daar heb ik veel meer hulp bij nodig dan eens per maand. Ook sil ik een andere soort therapie omdat dat gevoel van 'niet helemaal oke' bij de therapie van afgelopen keer blijft hangen.

Wat ook nog speelt is dat ik de therapie die ik nu heb zelf betaal en ik het me niet kan veroorloven dat eens per week te doen.

Pf... voor nu voel ik me even heerlijk rustig. De oxazepam werkt als een volumeknop voor angst en verdrietigheid die even helemaal uit is gedraaid. Ik voel me als ie helemaal ingewerkt is een klein beetje suf maar niet heel erg. Verder voel ik me juist extra helder omdat ik zo enorm rustig kan nadenken zonder alle turbogevoelens die overal doorheen razen.

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 09:52 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Zelf heb ik ook last van angst om mensen te verliezen. Dat wordt dan geen overbezorgdheid maar angst dat die mensen mij niet mogen omdat ik diep van binnen mezelf waardeloos vind.

Ik weet nog niet precies waar 't 'm bij mij -precies- zit. Vandaag ook weer gesprek gehad, moet 't even laten bezinken en de komende tijd heb ik 't druk en heb ik plannen met m'n woning.

quote:

Ik ga als ik dat gevoel krijg op een soort turbostand me zorgen maken over de vriendschap en dan draai ik vast. Vroeger verbrak ik de vriendschap bij voorbaat maar vast, nu heb ik door wat er gebeurt en lukt het me om niks te doen. Wat dan wel daar ben ik nog niet over uit.

Vetgedrukte herken ik wel. Het is in elk geval wel verlammend. Je weet wat je in elk geval niet moet doen, maar wat dan wel? Da's vaak een educated guess.

Ik breek niet snel met iemand, maar ik heb 't weleens gedaan (al dan niet tijdelijk). Voornamelijk met familieleden. M'n vrienden kan ik zelf uitzoeken, dus daar heb ik uiteraard zelf meer keus in

Ik heb nu ook door wat er gebeurt. Die overbezorgdheid is nu een stuk beter in de hand te houden. Vandaag dan eindelijk een 2e succesvolle schema gedaan. Ik verwerk 'm volgende week wel, ben nu even aan de drank (Nu mag 't even).
Tis verder alleen jammer dat het allemaal zo lang duurde voordat het allemaal op gang kwam want de schade is ondertussen al aangericht.

quote:

Al een tijdje twijfelde ik of mijn therapie nog wel de therapie is die past. Mijn therapeut heeft goed geholpen weer te leren voelen en gevoel toe te laten.

Allen nu merk ik dat mijn emoties een soort turbostand hebben. Eigenlijk heb ik dat altijd al wel in zekere mate gehad, het is alsof mijn gevoelens intenser zijn dan 'normale mensen'. Ik ben gestopt met vapen en sindsdien is het hrk van de dam.

Een vergrote gevoeligheid. herken ik wel. Heb je enig idee of dit slechts een fase is of dat je altijd al gevoelig was?

quote:

Na de extra sessie therapie afgelopen week was ik even tot rust maar ik merkte dat ik toch weer erg snel volliep. Maar ook dat de therapie best een intense indruk achterliet die diep van binnen ook niet helemaal oke voelt.

Waarom voelt die niet helemaal oké? Bedoel je meer dat het zwaar voor je is? Is het een intern gevoel dat "ergens" vandaan komt en heeft het een link met wat je aan het verwerken bent? Of heeft het met iets anders te maken?

quote:

Gisteren ben ik naar de huisarts geweest omdat ik alleen nog maar intens verdrietig was en niet meer wist hoe ik het moest oplossen. Ik heb t haar uitgelegd aangegeven dat ik 2 dingen wilde.

1. Iets om tot rust te komen.
2. Een andere therapeut.

Ik heb nu voor 10 dagen oxazepam om tot rust te komen.
[quote]
Ik verwacht dat je zelf wel weet waarom je die oxazepam hebt. Ik zou zeggen, geniet even van de rust (je hebt dat spul ten slotte niet voor niets).

Wat je wel zou kunnen doen, is om de oxazepam niet standaard elke dag in te nemen, maar te wachten totdat je het gevoel hebt dat je het -echt- even nodig hebt. Op die manier kun je gewenning voorkomen en zal je misschien wat meer het gevoel krijgen dat je controle hebt over je situatie (en je hebt die 10x oxazepam dan ook wat langer zonder nadelige gevolgen. het is op zich jammer als je dat spul gebruikt terwijl je het misschien helemaal niet nodig had).

En dat tweede komt omdat ik denk dat ik veel frequenter therapie nodig heb. Ik kom nu toe aan het leren hanteren van mijn emoties en daar heb ik veel meer hulp bij nodig dan eens per maand. Ook sil ik een andere soort therapie omdat dat gevoel van 'niet helemaal oke' bij de therapie van afgelopen keer blijft hangen.
Wat ook nog speelt is dat ik de therapie die ik nu heb zelf betaal en ik het me niet kan veroorloven dat eens per week te doen.
[/quote]
1x/maand is echt heel weinig. Zeker als je al de tussentijd psychisch heel hectisch bent.
Je hebt meer nodig, maar kunt niet meer krijgen? Waar gaat 't heen met onze gezondheidszorg?

Niet dat je daar op dit moment veel aan hebt, maar als het zo veel impact op je heeft...wat zijn je mogelijkheden om verder te gaan wat hulpverlening betreft?
Ik zit al heel lang in de hulpverlening en toen ik erin kwam, was alles nog anders.

quote:

Pf... voor nu voel ik me even heerlijk rustig. De oxazepam werkt als een volumeknop voor angst en verdrietigheid die even helemaal uit is gedraaid. Ik voel me als ie helemaal ingewerkt is een klein beetje suf maar niet heel erg. Verder voel ik me juist extra helder omdat ik zo enorm rustig kan nadenken zonder alle turbogevoelens die overal doorheen razen.

Kan ik me heel goed voorstellen! Ik heb dat spul niet voor niets
Ik heb 't de laatste tijd nog maar weinig gebruikt. Ik wil liefst ook zo helder mogelijk zijn.

Laatste tijd zondig ik iets meer, maar dat mag ook wel (gezien m'n komende weken).

quote:

Op donderdag 11 mei 2017 17:00 schreef magnetronkoffie het volgende:

Ik weet nog niet precies waar 't 'm bij mij -precies- zit. Vandaag ook weer gesprek gehad, moet 't even laten bezinken en de komende tijd heb ik 't druk en heb ik plannen met m'n woning.

[..]

Vetgedrukte herken ik wel. Het is in elk geval wel verlammend. Je weet wat je in elk geval niet moet doen, maar wat dan wel? Da's vaak een educated guess.

Dat is een volgende stap die ik wil nemen. Voor nu is niet reageren en er even niks mee doen al een stap vooruit.

quote:

Ik breek niet snel met iemand, maar ik heb 't weleens gedaan (al dan niet tijdelijk). Voornamelijk met familieleden. M'n vrienden kan ik zelf uitzoeken, dus daar heb ik uiteraard zelf meer keus in

Ik heb nu ook door wat er gebeurt. Die overbezorgdheid is nu een stuk beter in de hand te houden. Vandaag dan eindelijk een 2e succesvolle schema gedaan. Ik verwerk 'm volgende week wel, ben nu even aan de drank (Nu mag 't even).
Tis verder alleen jammer dat het allemaal zo lang duurde voordat het allemaal op gang kwam want de schade is ondertussen al aangericht.

Wat bedoel je met schema? Is dat gerelateerd aan schematherapie?
Vind t zelf ook jammer dat ik eigenlijk nu pas een idee heb wat er aan de hand is en dingen kan plaatsen. Terwijl ik toch al best een paar keer hulp heb gezocht. Maar misschien was ik er eerder niet echt aan toe, of stond ik er niet genoeg voor open. Nouja, beter laat dan nooit.

quote:

Een vergrote gevoeligheid. herken ik wel. Heb je enig idee of dit slechts een fase is of dat je altijd al gevoelig was?

Dit heb ik zeker vanaf mijn pubertijd al wel zo, mogelijk ook wel eerder maar ik vind dat lastig te zeggen omdat dat erg lang geleden is en ik erg jong was. Ik heb er altijd wel in bepaalde mate last van gehad. Roken/vapen vlakten het altijd wel wat af, en ook de anticonceptiepil (hoe bizar ook) heeft er invloed op.

quote:

Waarom voelt die niet helemaal oké? Bedoel je meer dat het zwaar voor je is? Is het een intern gevoel dat "ergens" vandaan komt en heeft het een link met wat je aan het verwerken bent? Of heeft het met iets anders te maken?

Ik vind dit lastig te verwoorden. Het heeft te maken met de vertrouwensband met mijn therapeut. Ik denk dat die niet stevig genoeg is, dat ik dit stuk met haar wil oplossen. Ze nam bij de therapie het voortouw, ik was een beetje vertwijfeld maar stemde wel in. En achteraf voelt het of zij een stukje heeft gezien dat ik niet met haar had willen delen, omdat het niet veilig genoeg is.

quote:

1x/maand is echt heel weinig. Zeker als je al de tussentijd psychisch heel hectisch bent.
Je hebt meer nodig, maar kunt niet meer krijgen? Waar gaat 't heen met onze gezondheidszorg?

Niet dat je daar op dit moment veel aan hebt, maar als het zo veel impact op je heeft...wat zijn je mogelijkheden om verder te gaan wat hulpverlening betreft?
Ik zit al heel lang in de hulpverlening en toen ik erin kwam, was alles nog anders.

Het is deze specifieke therapie die niet wordt vergoed. Haptotherapie zit niet in het pakket. Dat was toen ik eraan begon bijna 2 jaar geleden geen punt maar ik kan momenteel niet meer dan 70 euro per maand (1 sessie) missen sinds ik in de ww zit.

Ik moet dus iets anders zoeken, en ja ook meteen maar uitzoeken of de reguliere ggz wel vergoed wordt. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat ik nodig ga hebben om nu weer verder te kunnen. Maar ik heb een veel beter beeld van mijn hulpvraag dus ik denk dat ik een goede kans maak om verder te komen.

quote:

Kan ik me heel goed voorstellen! Ik heb dat spul niet voor niets
Ik heb 't de laatste tijd nog maar weinig gebruikt. Ik wil liefst ook zo helder mogelijk zijn.

Laatste tijd zondig ik iets meer, maar dat mag ook wel (gezien m'n komende weken).

Ik heb de afgelopen 2 dagen best lekker kunnen ontspannen. Maar op wat je eerder zei over het gebruik: ik ga vanaf vandaag het even 'aanvoelen' of het echt nodig is en dan pas pakken.

Wat komt eraan dat je ze harder nodig hebt? En heb jij ze voor langere tijd? Ik dacht eigenlijk dat ze erg verslavend zijn. Het was de reden dat de huisarts me voor 10 dagen meegaf en aangaf dat het is om even de tijd te overbruggen tot ik een nieuwe behandeling heb.