Nee, niet met mij praten voor 'de oplossing' maar wel the Linden Method lezen. Dat was toch wel de hele strekking van mijn verhaal lijkt me. Als je daarna nog interesse hebt om over deze methode met iemand te sparren, dan houd ik me aanbevolen.quote:Op zondag 21 mei 2017 16:20 schreef Droopie het volgende:
[..]
Hier gestopt met lezen.
Niet praten met een psycholoog maar wel met jou contact opnemen per PM
Het klinkt heel simpel, omdat het een versimpeling betreft om iets uit te leggen waar je zelf blijkbaar niks van snapt.quote:Op zaterdag 20 mei 2017 18:16 schreef kuolema het volgende:
[..]
Dat klinkt simpel, maar in het echt is het niet een kwestie van cijfertjes afwegen.
Volgens mij kun je iets geen psychisch trauma noemen als er geen PTSS- of acute stresstoorniskenmerken zijn. Die criteria vormen de definitie.
Het is nu officieel, ik ga volgend weekend weer terug naar mijn moeder verhuizen.
Lekker kort.quote:[..]
Ruim vier jaar.
Welke zelf-opgelegde moet ik me daarbij voorstellen?quote:[..]
Dat kun je inderdaad meer dan wanneer je met anderen woont, maar in mijn geval zullen er nog steeds zelfopgelegde sociale verplichtingen zijn.
Als je wel "genoeg" vrienden hebt, maar je toch eenzaam voelt (blijkbaar voel jij je zelfs "enorm eenzaam"), dan is er echt iets mis met de kwaliteit van de mensen waarmee je omgaat (of eigenlijk vooral dat de mensen waarmee je omgaat, niet goed compatible zijn met je).quote:[..]
Ook mijn vriendengroep heeft een negatieve invloed op me (maar dat komt door mezelf) en na de laatste ontmoeting voel ik nog meer afstand, ik wil ze niet meer zien.
Ik voel me enorm eenzaam. Mensen zeggen 'je hoeft het niet alleen te doen' maar dat is niet waar.
Ik had hieronder ook al gelezen.quote:[..]
Goed dat je daar nog mee bezig bent. Hoe gaat het daarmee?
Ervaringsdeskundige worden lijkt mij helemaal niets. Ik wil liever niet iets met mensen doen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wat je hier beschrijft, herken ik ergens wel en ik "denk" dat er wel een kern van waarheid in zit.quote:Op zondag 21 mei 2017 15:58 schreef matigeuser het volgende:
[..]
Ik zou zeggen, lees het boek want ik kan het nooit zo goed uitleggen als de heer Linden (die zelf extreme angsten en paniekstoornissen heeft gehad).
Maar het komt er op neer dat je natuurlijk niet 'uit het niks' je 1e paniekaanval of fobieën hebt ontwikkeld. Dat is een proces van jaren en jaren geweest, waarbij je je brein op een bepaalde manier hebt geprogrammeerd. Je hebt waarschijnlijk bepaalde zaken al lang vermeden, of veel 'zekerheidjes' proberen in te bouwen. Daarmee versterk je eigenlijk je angsten, omdat je elke keer als je deze kleine dingen doet 'bevestigt' dat je angsten terecht zijn.
De Linden Method gaat dan ook over het afleren van dit gedrag. En als je dat maar lang genoeg doet, herprogrammeer je je brein eigenlijk met nieuwe 'gewoonten'. Want eigenlijk zijn al deze paniekstoornissen niks anders dan verkeerd aangeleerde gewoonten.
Sommige mensen zijn bijvoorbeeld bang voor open ruimtes met veel mensen (agorafobie). Waarschijnlijk hebben ze al jaren dit soort situaties en plekken, of die er op leken, vermeden of bouwden voor zichzelf zekerheidjes in als kijken waar de beste uitgangen zijn, opgeladen telefoon meenemen, etc. Toen kwam de eerste paniekaanval op het plein en sindsdien vermijden ze dit soort plekken al helemaal. Door te blijven bevestigen aan je brein dat open plekken gevaarlijk zijn, wordt de angst alleen maar versterkt. Grote kans dat deze mensen steeds meer plekken beginnen te vermijden, ook die er op lijken. Na een aantal jaar komen sommigen hun huis niet eens meer uit. Als ze één teen buiten de voordeur zetten krijgen ze angstaanvallen met alle symptomen van dien. Zo ook de heer Linden.
De enige, en echt enige manier om hier op de lange termijn vanaf te komen is niet praten met een psycholoog (wederom bevestigen van je angstprobleem en dat het terecht is), of medicatie (tijdelijke onderdrukking van angstsymptomen die weer veel harder terug komt na het stoppen met medicatie), of googelen van symptomen (wederom bevestiging dat de angst terecht is), of andere zekerheidjes inbouwen, maar is simpelweg realiseren dat de angst die je voelt niets meer of minder is dan symptomen die je lichaam zelf creëert omdat jij jaren bevestigt en 'geprogrammeerd' hebt dat de angst voor bijvoorbeeld de open plekken terecht is.
En helaas voor iedereen hier, waaronder ik zelf, is de enige oplossing dan ook 'door de angst' heen gaan en het recht in de ogen kijken en zien voor wat het is. Symptomen die je verschrikkelijk laat voelen. Maar dood ga je er niet aan. En gek word je er ook niet van. De symptomen zijn altijd over gegaan. Meestal binnen een uur als de adrenaline is uitgewerkt. En dus moeten we alle situaties die we verschrikkelijk vinden, juist wél gaan doen. Ook al voelt het verschrikkelijk.
Ik ben bijvoorbeeld een tijdje elke dag expres meerdere malen naar de supermarkt gegaan. En elke keer als ik een vlaag paniek voelde opkomen en de behoefte had om snel naar buiten te gaan, bleef ik expres in de supermarkt staan. "Kom maar op" zei ik tegen angst. "Geef me dan nu de grootste paniekaanval ooit". Je weet namelijk dat de supermarkt niet gevaarlijk is. En je weet dat je brein gewoon een volslagen idiote actie met je uithaalt. Door het recht in de ogen te kijken en uit te dagen, neem je de controle terug. De angst neemt dan al af.
Was ik bij de eerste hartkloppingen en zweethandjes direct naar buiten gerend, dan weet ik zeker dat ik eenmaal buiten of thuis aangekomen een dikke paniekaanval had gehad. Zie je het verschil? De angst wordt alleen maar erger door er naar te luisteren.
Alle vluchtwegen werken niet en zullen het dus alleen maar erger maken. De enige oplossing is de angst zien voor wat het is, en langzaam maar zeker weer zaken gaan doen waar je bang voor bent en alle zekerheidjes en korte termijn oplossingen langzaam maar zeker uitbannen.
En ben eerlijk tegen jezelf. Zitten je hier in dit topic niet gewoon wéér je problemen aan jezelf te bevestigen en de slachtofferrol in te nemen? En als je naar de psycholoog gaat? En als je een pil slikt, of alcohol drinkt om de symptomen te onderdrukken? Of als je situaties mijdt en je daardoor opgelucht voelt?
De waarheid is hard. Maar iedereen met irreële angsten, compulsieve handelingen of paniekaanvallen heeft het er (onbewust) zelf naar gemaakt. Daar zullen vast excuses voor zijn, zoals dat het al in je kindertijd gebeurde, dat het in je genen zit, dat je vroeger gepest of erger bent geweest, vast wel. Maar alleen jij zelf kunt dit oplossen door de angst uit te dagen en alles af te leren wat je jezelf hebt aangepraat. Niet door de angst, net zoals altijd, te blijven verbloemen of van zijn gelijk bevestigen.
Als iemand er over wilt praten, dan ben ik bereikbaar op PM Ik ben er nog niet helemaal vanaf, maar kan de wereld wel weer aan toen ik de 'truc' (The Linden Method) ontdekte. Ik weet hoe verschrikkelijk het is om angsten te voelen en weet hoe je leven enorm verandert na je 1e paniekaanval. Maar ik zie ook licht aan het einde van de tunnel en vindt het altijd nuttig voor beide partijen om hier eens constructief met anderen over te praten.
Maar dan zullen we wel hard en eerlijk tegenover onszelf moeten zijn. Geen concessies en geen zielig gedoe mee. Dat hebben we al te lang gedaan.
Zo, wat een heftige dingen heb je meegemaakt zeg. Heel moedig van je om in ieder geval niet dingen te ontlopen en plekken gewoon weer op te zoeken.quote:Op donderdag 25 mei 2017 09:32 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Wat je hier beschrijft, herken ik ergens wel en ik "denk" dat er wel een kern van waarheid in zit.
Ik zou het allerminst als -de gulden oplossing- voor watdanook zien, maar ik weet wel dat er een reden is waarom ik altijd al de neiging had om later (soms zelfs jaren later) plekken waar ik pijn ervaren had, weer op te zoeken.
De plek waar ik als kind door een ander groepje kinderen in elkaar was geslagen, m'n oude woonhuizen, de plek waar ik door een groep hangjongeren gedwongen werd zand te eten, de plekken waar ik mijn eenzaamheid opzocht, de plek van de Bijlmerramp, mijn oude school waar ik gepest ben, de oude stamkroeg van m'n vader, de plek waar ik m'n 1e vriendin leerde kennen, de plekken waar ik heftige (niet per se negatieve, maar heftige) dingen heb meegemaakt die bleven hangen.
Ik heb zelfs later complete routes opnieuw bewandeld die te maken hadden met dingen die ik daarvoor meegemaakt had, opdat ik dat gevoel weer even terug zou krijgen (maar dan zonder zeg maar het gevaar, ik had alle tijd om even ergens stil te blijven staan). Ik maak er zelfs een klein beetje een ritueel van. Ik heb ook altijd de neiging gehad om na x jaar mensen met wie ik geen contact meer had, weer op te zoeken (meestal exen), door gewoon met een brok in m'n keel het huis op te zoeken...en dan aanbellen!!! en yolo dan maar .
maar ik deed 't wel en ik deed dit als kind al. Ik had toen al altijd het gevoel alsof ik het gewoon -moest- doen. Misschien omdat ik dan ook ervoer in een andere setting en het gevoel daarmee veranderde. Ik had nooit een idee -waarom- ik dit deed, behalve dan omdat ik dat ene gevoel had wat me zei dat ik dit moest doen. Soms zelfs op het niveautje van dat ik gewoon even boodschappen ga halen, dan onderweg dat gevoel krijg en vervolgens bleef ik 5+ uur weg en liep ik letterlijk achter dat gevoel aan. het was erg melancholisch maar ergens ook heel erg....sereen.
Ik weet pas sinds vorig jaar dat dit iets met traumaverwerking te maken heeft (iets met exposure) en dat mensen op deze manier simpelweg dingen wegzetten (die niet per definitie trauma's hoeven te zijn, het is voor mij meer dat ik iets gewoon wil afsluiten, achter me laten, uit m'n hoofd willen kunnen zetten als acuut iets zodat het als herinnering meer kans krijgt te verstoffen en ruimte te maken voor nieuwe dingen. Zoiets).
Zelf zou ik niet aanraden dat boek te lezen, tenzij je een boekenwurm bent. Ik denk dat ik (alhoewel ik meer aanleg heb voor de theoretische kant van dingen) altijd al meer een doener ben geweest.
Als er iets is wat ik wel heb, dan is het wel lef . Maar reken maar van yes dat ik die angst echt wel voel hoor ......quote:Op donderdag 25 mei 2017 12:43 schreef matigeuser het volgende:
[..]
Zo, wat een heftige dingen heb je meegemaakt zeg. Heel moedig van je om in ieder geval niet dingen te ontlopen en plekken gewoon weer op te zoeken.
Dat is inderdaad eigenlijk een van de 'pilaren' van de Linden Method.
Overigens hoef je geen boekenwurm te zijn voor het boek. Je zou eventueel alle uitleg en het persoonlijke levensverhaal de heer Linden kunnen overslaan. Het is to the point en binnen een aantal pagina's heb je al strekking van het verhaal plus de 9 pilaren van de methode voor je kiezen gekregen. Het is meer een veredelde 'to-do' list eigenlijk.
Nou ja, kijk maar wat je er mee doet. Je bent in ieder geval van jezelf al iemand die nare situaties niet uit de weg gaat en daarmee heb je al veel gewonnen denk ik.
Mensen die dat wel doen, die komen vaak met de jaren in een veel vervelendere situatie te zitten. Succes man.
Doen! Hier je hart luchten mag altijdquote:Op donderdag 25 mei 2017 23:16 schreef RodeGieter het volgende:
Hiephoi ik mag mij hier dan ook 'officieel' melden... Althans nog geen concrete diagnose maar de huisarts vond het toch wel een goed idee om na 2,5 jaar en 2 mislukte pogingen bij 2 psychologen mij toch maar door te verwijzen naar de wat specialistische zorg. Ik heb geen idee wat ik moet posten eigenlijk maar het voelt gewoon goed dat er een plek is waar ik wel mijn ei kwijt zou kunnen.
Dank je. Het is ook wel kenmerkend voor mij. Weten dat je een probleem hebt maar geen benul hebben wat je er aan kan doen. Ik zou zo 10 dingen kunnen verzinnen waardoor ik meer rust in mijn hoofd zou hebben en wat actiever kan zijn, maar hallo angsten die vanalles in je hoofd proppen waardoor je er uiteindelijk maar voor kiest om jezelf binnen op te sluiten. Ik ben nog blij dat ik mij heb weten te weerhouden van het online bestellen van boodschappen maar zelfs tegen zo'n klein iets kijk ik al op.quote:Op vrijdag 26 mei 2017 08:59 schreef bloempjuh het volgende:
[..]
Doen! Hier je hart luchten mag altijd
Een-soort-van-welkom, dan maar.
Allereerst:quote:Op vrijdag 26 mei 2017 09:37 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Weer n weekje later. Ik post n beetje wisselvallig omdat ik de laatste weken nogal veel in mn schulp zit. Maar ik lees wel mee en wens de andere posters hier t beste.
Via de verzekeraar heb ik een instantie gevonden die maar 3 weken wachttijd heeft en daar bwn ik nu aangemeld. Ik wacht nu op t maken van een afspraak voor de intake. Ik hoop dat ze mij helpen kunnen.
Eergisteren ben ik nogal geschrokken bij de huisarts (toen ik er was voor doorverwijzing). Mijn huisarts was onbedoeld zo subtiel als een moker op een appeltaart. In t gesprek vraagt de huisarts wat ze mee mag sturen naar de ggz instelling over eerdere behandeling. Is aan t zoeken en zegt van 'Ja en eh, en je borderline dan?' ik echt van wtf?!?!? Hoe kom je daarbij?
Ik wist me nog wel te herinneren dat dat een 7 jaar geleden op mijn verzoek onderzocht is en daar (godzijdank) uit kwam dat ik dat niet heb. Dus ik vertel dat, en de huisarts liet me toen lezen wat die instelling destijds heeft teruggekoppeld aan de huisarts. In de terugkoppeling stond dat het onderzoeksresultaat mogelijk wijst op een borderline persoonlijkheidsorganisatie.
Niet heel tof dat de huisarts zich net daar vergist. Mij is het destijds wat anders uitgelegd, alsin, niet met die term. Thuis maar opgezocht wat het allemaal betekent en ook al ben ik blij dat het wat anders is dan borderline is dit ook niet echt mals. Ergens ook heel jammer dat destijds niet is doorgepakt, maar t kan ook goed zijn dat ik daar toen helemaal niet voor open stond.
Nu maar even verdrietig want na zoiets over mezelf gelezen te hebben maakt dat ik me klein en stuk voel. Ik heb wel gezocht maar kon eigenlijk niet vinden of het te behandelen is of dat het iets is waar ik mee moet leren leven. Dat zou ik nou wel graag willen weten, als t behandelbaar is geeft t me hoop dat ik de problemen met mezelf kan oplossen en dat kan ik nu wel gebruiken.
Ik hoop het wel. Ik loop al zo lang tegen dingen aan en ik heb al veel geprobeerd om mijn leven op orde te krijgen. Meestal helpt t wel iets hoor, maar ik heb nog wel veel liggen. Ik weet niet of het opzet is geweest, ik denk dat ik destijds er toch niet echt voor open stond om zoiets te horen. Maar dat is achteraf praten, kan ik nu niks meer aan doen.quote:Op vrijdag 26 mei 2017 10:07 schreef RodeGieter het volgende:
[..]
Dank je. Het is ook wel kenmerkend voor mij. Weten dat je een probleem hebt maar geen benul hebben wat je er aan kan doen. Ik zou zo 10 dingen kunnen verzinnen waardoor ik meer rust in mijn hoofd zou hebben en wat actiever kan zijn, maar hallo angsten die vanalles in je hoofd proppen waardoor je er uiteindelijk maar voor kiest om jezelf binnen op te sluiten. Ik ben nog blij dat ik mij heb weten te weerhouden van het online bestellen van boodschappen maar zelfs tegen zo'n klein iets kijk ik al op.
[..]
Allereerst:
Ik neem aan dat er altijd wel iets is wat helpt toch? Of ben ik nu heel naïef? Het valt mij sowieso op dat zowel mijn huisarts als psychologen maar met moeite zeggen wat zij nu denken dat er speelt, als ik jou bericht zo lees komt dat dus vaker voor. Erg jammer.
Die wachttijden zijn ook zeer aangenaam ja (not). Eind juni heb ik pas mijn telefonische insteek en dan is het nog maar afwachten hoe lang het daarna gaat duren. Hopelijk kan ik wel door blijven werken want ik merk nu ook al dat het daar ook met moeite gaat en ik niet weer thuis kom te zitten.
Hopelijk ga je toch wat vinden wat gaat helpen. Als je er zo lang al mee bezig bent mag dat ook wel.quote:Op vrijdag 26 mei 2017 10:54 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
[..]
Ik hoop het wel. Ik loop al zo lang tegen dingen aan en ik heb al veel geprobeerd om mijn leven op orde te krijgen. Meestal helpt t wel iets hoor, maar ik heb nog wel veel liggen. Ik weet niet of het opzet is geweest, ik denk dat ik destijds er toch niet echt voor open stond om zoiets te horen. Maar dat is achteraf praten, kan ik nu niks meer aan doen.
Dan ben je ook nog wel even zoet ja. Heb je voor de tussenperiode wel iets om je op de been te houden? En weet men ervan op je werk? Krijg je daar ook wat steun?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.S. 2014
J. 2016
quote:Op dinsdag 30 mei 2017 20:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?Ik ben meerdere keren opgenomen geweest.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wat wel en niet mag hangt af van de situatie van degene die wordt opgenomen en verschilt ook per kliniek. Dus ik zal vertellen wat ik heb ervaren maar kan niet garanderen dat het ook zo werkt in de kliniek waar je man terecht komt.
Vaak (in elk geval bij suïcidaliteit) moet je alles wat gevaarlijk kan zijn, zoals schoenveters, kabels (van bijv. mobiel/laptop), scheermesjes, scharen, giftige vloeistoffen etc. inleveren, maar het kan zijn dat je dat in de loop van de opname weer terugkrijgt als ze je vertrouwen.
De meeste klinieken hebben bezoektijden denk ik, bijvoorbeeld in de ochtend, middag en avond een paar uur en dan mag in principe iedereen komen (tenzij de patiënt dat niet wil). Ik meen me te herinneren dat er een maximum van drie bezoekers tegelijk is. Sommige verpleegkundigen zijn wel flexibel met dit soort regels.
Het bezoek kan in de woonkamer zitten, in de eigen kamer van de patiënt of in een speciale bezoekruimte (bijvoorbeeld als je kinderen meeneemt - die willen ze liever niet in de gemeenschappelijke ruimtes).
Ik ben ook in een kliniek geweest waar geen bezoektijden waren, daar mocht men de hele dag door bezoek ontvangen.
In het begin is er een opnamegesprek, daar willen ze altijd familie bij hebben en dan wordt besproken wat er gaat gebeuren. Familie betrekken bij de behandeling is een belangrijk uitgangspunt van de GGZ.
Hoeveel vrijheid je hebt hangt af van de persoonlijke situatie. Op een gesloten afdeling kan het bijvoorbeeld zijn dat je in het begin helemaal niet naar buiten mag (alleen in de tuin), later alleen met begeleiding van hulpverleners en uiteindelijk ook met bezoek en alleen. Maar het kan ook zijn dat je tijdens de gehele opname geen vrijheden hebt of vanaf het begin al onder begeleiding naar buiten mag. Of je bent op een open afdeling en mag naar buiten wanneer je wilt.
Er zijn altijd georganiseerde (groeps)activiteiten, maar je bent niet verplicht daaraan mee te doen en vaak word je er niet eens over geïnformeerd.
Je krijgt altijd een boekje waar dit soort regels en mogelijkheden in staan op je kamer. Betrokkenen krijgen dat waarschijnlijk ook wel en er wordt natuurlijk het een en ander uitgelegd tijdens de gesprekken.
Ik wens jou en je man veel sterkte
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 30-05-2017 21:52:00 ]Why are you wearing that stupid man suit?
quote:Op dinsdag 30 mei 2017 20:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?Oh jeetje wat heftig en jullie hebben ook 2 jonge kinderen toch? Krijg jij ook wel steun uit je omgeving? Sterkte in ieder geval..SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
klopt, een dochtertje van bijna 3 en een zoon van 7mnd.quote:Op dinsdag 30 mei 2017 21:50 schreef Elvi het volgende:
[..]
Oh jeetje wat heftig en jullie hebben ook 2 jonge kinderen toch? Krijg jij ook wel steun uit je omgeving? Sterkte in ieder geval..
Sterkte.quote:Op dinsdag 30 mei 2017 22:15 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
[..]
klopt, een dochtertje van bijna 3 en een zoon van 7mnd.
Gelukkig veel hulp en ondersteuning van familie vrienden en buren.
quote:Op dinsdag 30 mei 2017 20:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?GM, ik schrik ervan zeg. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik wil je altijd helpen (met praktische dingen)!SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:Op dinsdag 30 mei 2017 20:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?
Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |