Depressie & Angst #139

quote:

Op vrijdag 12 mei 2017 10:01 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Dat is een volgende stap die ik wil nemen. Voor nu is niet reageren en er even niks mee doen al een stap vooruit.

[..]

Wat bedoel je met schema? Is dat gerelateerd aan schematherapie?
Vind t zelf ook jammer dat ik eigenlijk nu pas een idee heb wat er aan de hand is en dingen kan plaatsen. Terwijl ik toch al best een paar keer hulp heb gezocht. Maar misschien was ik er eerder niet echt aan toe, of stond ik er niet genoeg voor open. Nouja, beter laat dan nooit.

4G-schema idd. Ik was niet helemaal duidelijk daarin, mijn excuus
Ik heb eerlijk gezegd de indruk dat de hulpverlening helemaal niet zo capabel is in het inschatten van de daadwerkelijke problematiek van hun eigen cliënten. Ze doen vooral dat wat ze tijdens hun opleiding geleerd hebben, maar veel van de informatie die ze daar leren, blijkt gewoon niet goed te kloppen.

Ik vind vooral psychologen tegenvallen (lang verhaal). Ervaringsdeskundigen raken vaker steeds de goeie plek, zelfs als ze niks afweten van m'n eigen primaire diagnoses.

quote:

[..]

Dit heb ik zeker vanaf mijn pubertijd al wel zo, mogelijk ook wel eerder maar ik vind dat lastig te zeggen omdat dat erg lang geleden is en ik erg jong was. Ik heb er altijd wel in bepaalde mate last van gehad. Roken/vapen vlakten het altijd wel wat af, en ook de anticonceptiepil (hoe bizar ook) heeft er invloed op.
[..]

Ik vind dit lastig te verwoorden. Het heeft te maken met de vertrouwensband met mijn therapeut. Ik denk dat die niet stevig genoeg is, dat ik dit stuk met haar wil oplossen. Ze nam bij de therapie het voortouw, ik was een beetje vertwijfeld maar stemde wel in. En achteraf voelt het of zij een stukje heeft gezien dat ik niet met haar had willen delen, omdat het niet veilig genoeg is.

De vertrouwensband met m'n huidige hulpverlening hebben ze zelf vakkundig gesloopt door me vanaf begin 2016 in m'n eigen sop gaar te laten koken. Het was een fout van me ze te blijven vertrouwen, maar in die tijd wist ik simpelweg niet beter want ik gaf dingen toch echt duidelijk aan en het stond zelfs zwart op wit. Hoe dom kan een mens zijn? Ze waren niet duidelijk naar me en ze hadden hun mening over wat er bij me speelde vooraf al gevormd, weken daar niet vanaf. En al helemaal dat gelieg van ze, steeds maar weer wisselen, het is niet alsof ik niet geprobeerd heb m'n omstandigheden te verbeteren want ik had daar enorm veel last van.

Nu komen dingen weer op de rit, maar komende tijd gaat nog even pittig voor me worden...maar dit keer steek ik deze energie in mezelf ipv in het corrigeren van mensen die beter hadden moeten weten.

quote:

[..]

Het is deze specifieke therapie die niet wordt vergoed. Haptotherapie zit niet in het pakket. Dat was toen ik eraan begon bijna 2 jaar geleden geen punt maar ik kan momenteel niet meer dan 70 euro per maand (1 sessie) missen sinds ik in de ww zit.

Ik moet dus iets anders zoeken, en ja ook meteen maar uitzoeken of de reguliere ggz wel vergoed wordt. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat ik nodig ga hebben om nu weer verder te kunnen. Maar ik heb een veel beter beeld van mijn hulpvraag dus ik denk dat ik een goede kans maak om verder te komen.

Vetgedrukte, wat had je nodig van je haptotherapie?

quote:

[..]

Ik heb de afgelopen 2 dagen best lekker kunnen ontspannen. Maar op wat je eerder zei over het gebruik: ik ga vanaf vandaag het even 'aanvoelen' of het echt nodig is en dan pas pakken.

Wat komt eraan dat je ze harder nodig hebt? En heb jij ze voor langere tijd? Ik dacht eigenlijk dat ze erg verslavend zijn. Het was de reden dat de huisarts me voor 10 dagen meegaf en aangaf dat het is om even de tijd te overbruggen tot ik een nieuwe behandeling heb.

Ik gebruik sinds begin dit jaar bijna helemaal geen medicatie meer, want heb het ook niet nodig.
Achteraf gezien heb ik 't vooral gebruikt om overend te blijven door de maandenlang voortdurende stress die door m'n eigen hulpverlening veroorzaakt werd. Nu is die stressor weg en ineens veer ik weer op, waardoor ik meer energie krijg om onafgeronde zaken (en zaken die al langer zijn blijven liggen) weer op te pakken.
M'n traject om zelf ervaringsdeskundige te worden, heeft door het gedoe met ze ook flinke vertraging opgelopen. Nu kan ik de boel weer rustig aan gaan opstarten (maar eerst even m'n privéshit wat verder damagecontrollen).

Ik had vandaag ook iets gepland ivm m'n toekomst, maar helaas ging dat niet door.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Verlate reactie want kost te veel moeite of zo.

quote:

Op zondag 30 april 2017 23:26 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik had (blijkbaar foutief?) het idee dat je na afloop van die woontraining kon doorstromen naar een echt eigen woning. Waaruit bestaan de twijfels van het langetermijnnut van je huidige behandeling?

Die wachtlijsten zijn idd funest. Misschien is het een idee om je hulpverlening te vragen of je eventueel voor urgentie in aanmerking zou kunnen komen? Je hulpverleners zouden toch iets op dit vlak moeten kunnen regelen? Er is zelfs nota bene iemand pas geleden hier bij mij in de buurt komen wonen die een woning ook urgentie had gekregen (alleenstaande man met psychische issues) en hij vertelde me dat hij dit via z'n psychiater voor elkaar had gekregen.

Wat ik heb gedaan is m'n tijd uitzitten door anti-kraak te gaan wonen. Verder is het misschien een idee om te gaan rondvragen of er een mogelijkheid is dat je elders ergens tijdelijk kunt wonen/logeren/tijd uitzitten (noem 't hoe je 't noemen wilt), maar ik kan me herinneren dat ikzelf to-taal niet zat te wachten om bij iemand in te trekken (niet dat ik die mogelijkheid had), zelfs m'n zus wilde me niet hebben en terug naar m'n ouders wilde ik absoluut niet.
Maar overweeg (nogmaals) achter urgentie aan te gaan. Zet desnoods iemand erop die echt voor je wilt gaan en die je situatie begrijpt en uit kan leggen.

Wel mooi dat je in elk geval tenminste wel -wat- vooruitgang hebt geboekt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je daarna weer op straat staat (met als enige uitweg terug naar 1 van je ouders), dat dit als een lege halve overwinning zou kunnen voelen.

Maar vraag rond, vraag anderen om zelf voor je rond te vragen zodat je zelf minder hoeft rond te vragen (wat kan ontlasten). Hoeveel tijd meen je nodig te hebben om wel via de reguliere kanalen een woning te kunnen vinden? Hoeveel wachttijd kom je ongeveer tekort? Hoelang duurt je woontraining nog (oftewel, hoelang kan je -daar- blijven hangen?).

Er is geen sprake van urgentie bij mij want er zijn verschillende plekken waar ik terecht kan. Er is niemand bij wie ik wel zou willen intrekken.
Ik heb geen flauw idee hoe het zit met de wachttijd.
De kans is groot dat ik zeer binnenkort weer bij mijn moeder woon - die kliniek is blijkbaar niet de juiste plek voor mij, al blijf ik liever daar dan bij mijn ouders. Kutsituatie. Vrijdag heb ik een gesprek en dan zal er een beslissing worden genomen.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 02:04 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat ik dan doe is voornamelijk zeg maar chronische stressoren neutraliseren en losse eindjes oplossen/afknopen. Een voorbeeld is om bepaalde dingen die me stress bezorgen meer uit handen te geven (dus bijvoorbeeld dingen die me moeite kosten, door anderen te laten doen (dit is wel een beetje een risico, want mensen "kunnen" het vervolgens weer verpesten, wat dan weer stress oplevert. Dus ik probeer dit wel aan de juiste mensen over te laten)). Soms doe ik dan tijdelijk even meer een beroep op anderen om me te helpen, maar het is geen goed idee om anderen voor langere tijd weer meer te belasten. In dat geval zou je de last wat meer kunnen afwisselen (en blijven peilen of je ze niet overbelast, wat bij een vriendin en meerdere vrienden van me net wel/net niet te zwaar voor ze was, maar het heeft me wel door die periode heen geholpen).

Ik heb bijvoorbeeld ondersteuning bij het regelwerk (zeg maar alles wat met o.a. het huishouden en de administratie te maken heeft, wat lucht kan geven bij het moeten doen van de meer vervelende must-dingen, zoals bijvoorbeeld nieuwe schoenen kopen).

Het voordeel hiervan is dat het structureel is.

Hetzelfde doe ik ook op sociaal gebied, vervelende mensen die me meer stress bezorgen dan ze waard zijn meer (of volledig) mijden. Ik heb hierdoor in de loop der tijd al meermalen met zelfs familieleden gebroken (de meeste contacten heb ik later weer hersteld, op een moment dat ik er weer klaar voor was).

Je tikte recentelijk iets over verjaardagen waar je wel heen bleef gaan, maar die je wel veel stress bezorgden? Overweeg om daar (tijdelijk) mee te stoppen, zeg maar voor een maand of 3 of zo.

Het klinkt best wel hard/cru, maar wanneer ik met sociale contacten breek, is het gewoonlijk een rationele beslissing die puur gebaseerd is op een vorm van emotionele damage-control. Een bonusvoordeel daarvan is dat wanneer ik met mensen breek (zoals ik dat 2 jaar terug bij m'n moeder had gedaan), ze daarna wel wat meer wakker worden geschud. Voordeel is ook dat ik -zelf- kan kiezen wanneer -ik- weer contact met ze wil en ik dit in principe tot in het oneindige kan blijven uitstellen (wat niet erg is, zolang het niet-hebben-van-contact me maar meer oplevert dan het me kost).

Van een vriendin van me weet ik dat ze om de zoveel tijd even van de radar verdwijnt. Dan weet ik dat ze even zeg maar geen tijd voor me heeft, maar ik weet ook dat ze na een tijdje vanzelf wel weer verschijnt en aangezien ik haar al meer dan 10 jaar ken (en dit gedrag ook van haar ken), kan ik daar prima mee omgaan want ik weet dat het niet persoonlijk is en dat is gewoon hoe ze is. Tegen sommige mensen heb ik al al eens gezegd dat ik even gedoe van mezelf heb en dat ik de komende tijd even niks meer van me ga laten horen (en dat ik bijvoorbeeld tot nader order ook even niet meer beschikbaar ben om bijvoorbeeld mee te chatten) en dit heb ik begin dit jaar ook bij een paar mensen aangegeven en zij vatten het prima op.

Dit alles is een visie die ik al langer heb en ik blijf daar toch wel een voorstander van. het is een beetje een kwestie van openstaande deuren dichtmaken/sluiten, zodat er minder openstaande deuren over blijven en ik per deur (of per probleem of whatever) meer concentratie/energie overhoud waar ik dan beter m'n focus op kan leggen. Anders heb ik ';t gevoel dat ik con-stant achter de feiten aan blijf lopen en uiteindelijk is niemand daarmee gebaat.

Er zijn niet echt stressoren die ik kan vermijden op dit moment. Ik moet gewoon doorgaan, want anders weet ik het niet meer.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 13:28 schreef magnetronkoffie het volgende:
WRAP-verhaal knip.

Ik heb geen WRAP gedaan, maar ik weet wel welke dingen ik kan ondernemen als afleiding/om verergering te voorkomen. Ook al helpt het vaak niet.
Ik weet iets minder goed welke dingen ik juist niet moet doen, want wanneer is vermijden slecht en wanneer juist goed? Dat kan niemand me vertellen.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 16:42 schreef scrupuleus het volgende:
Kan je accepteren dat het niet weg te halen is?
Dat je soms uit evenwicht raakt?

Ik kan wel accepteren dat ik gevoelig ben en mijn stemming nooit echt (lang) fantastisch zal zijn.
Maar ik kan niet accepteren hoe walgelijk ik ben en dat ik alles verpest, uiteraard.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 18:30 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Heb je weleens overwogen dat je klachten trauma-gerelateerd zouden kunnen zijn?
De klachten en de door jou beschreven nare gebeurtenissen komen daar goed mee overeen (Als voorbeeld, ik moet dan denken aan wat je o.a. hier schreef)

[..]

Als je dit soort dingen meerdere malen meemaakt, dan kan dit traumatiseren en eerlijk gezegd komen de klachten die je hebt (zoals slecht slapen + nare dromen, sociale angsten, weinig eigenwaarde, etc) hier sterk mee overeen. Ze hebben veel overweg van (bijvoorbeeld) alle 6 de punten die op deze webpagina beschreven staan (niet allemaal evenveel nu ik 't nog een keer goed doorlees, maar m'n richting is denk ik wel duidelijk).

Ik heb van meerdere mensen goede dingen over EMDR gehoord, het schijnt zelfs jarenlang bestaande klachten te kunnen laten verdwijnen of sterk te verminderen. Ander voordeel is dat het min of meer meteen werkt.
Er scheen ook nog een bepaald medicijn voor mensen met PTSS te zijn, maar ik denk dat je daar zelf meer van weet dan ik.

^{Ik zag deze optie niet eerder, dus vandaar dat ik hier nu pas mee kom.}

Ik heb geen PTSS en die punten die op die site staan kunnen voor zoveel mensen (ook zonder stoornis) gelden en kenmerken zijn van andere stoornissen. EMDR is me wel eens aangeboden maar ik vind dat te raar en niet passend voor mij.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 21:59 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Kut van je opleiding. Denk je dat het hebben van een nieuwe daginvulling wat kan bijdragen? Ook al heb je nergens zin in.
Ik ken het dubbele van dat gezeik helaas.

Snap ook dat je niet direct op een soort gaat hoor. Maar misschien wel weer gaan skaten , het wordt ook beter weer.
En zo'n ding om te meppen?
[ afbeelding ] Ben je niet afhankelijk van wanneer er iemand met je kan tafeltennissen en je kan er je frustraties op kwijt. Ze zijn er ook van beton of die je vast kunt zetten in de aarde, indien noodzakelijk....

Is dat een tennisbal aan een elastiek? Dat werkt toch niet?
Ik zou wel zo'n tennisbalschietmachineding willen hebben en ballen wegslaan met een knuppel. Maar dat is te duur.

quote:

Op maandag 1 mei 2017 23:01 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Als je alleen woont zit je ook maar alleen met je ellende en kunnen de dagen heel lang zijn. Dan zou je willen dat je nog iemand in je omgeving had die zich om je bekommert.

Alleen wonen betekent niet dat ik niemand in mijn omgeving heb waar ik contact mee kan hebben.
Ik weet dat helemaal geen contact ook niet goed is, maar dan ziet en hoort niemand mij tenminste.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 14-05-2017 22:20:18 ]

quote i.p.v. edit.

quote:

Ik weet iets minder goed welke dingen ik juist niet moet doen, want wanneer is vermijden slecht en wanneer juist goed? Dat kan niemand me vertellen.

Hier kom ik nog een keertje op terug. Dit is wel een goede vraag maar ben even te moe om dit nu goed uit te leggen.
Ik heb hier wel moeite mee (ik stel soms dingen zelfs jaren uit). Ik doe de dingen die me altijd wel moeite kosten met iemand samen (vaak (thuis)begeleiding) want zo hou ik meer tijd/energie over voor de dingen die me zelfstandig wel lukken. Op dit moment is dit even de beste oplossing voor mij. Vermijden doe ik wanneer ik daarmee energie bespaar zodat ik iets anders wel kan doen (iets wat ik ook wil vermijden, maar wat me minder energie kost om op te lossen en meer oplevert zodra ik het opgelost heb).

Stel ik heb 2 dingen die ik vermijd, A en B.
A oplossen/aanpakken zou me 10 energie kosten en 2 bla's opleveren
B oplossen/aanpakken zou me 7 energie kosten en 3 bla's opleveren.
Stel ik heb in totaal maar 4 energie. Ik wil eigenlijk beide dingen vermijden, maar doe uiteindelijk dan liever B want dan sta ik minder energie in het rood en levert me meer op. A blijf ik dan nog even langer vermijden. Zoiets.

Je hebt op zich geen officiële PTSS-diagnose nodig om last van trauma's te hebben (zoals je zelf al soort van aangaf).
Die site was achteraf idd geen goed voorbeeld (had ik ook al aangegeven, maar ik had het al gepost).

Je kunt er trouwens wel wat aan doen. Dat iets raar is, maakt dat iets nog niet ineffectief. Verder vind ik 't heel rot voor je dat je het gevoel hebt dat je nergens terecht kan en dat je blijkbaar toch daar weg moet.

Hoeveel jaar inschrijftijd heb je nu?

@ Quotidien

quote:

^{Kuolema schreef:}
Alleen wonen betekent niet dat ik niemand in mijn omgeving heb waar ik contact mee kan hebben.
Ik weet dat helemaal geen contact ook niet goed is, maar dan ziet en hoort niemand mij tenminste.

En een voordeel is ook dat je zelf je contactmomenten kunt uitkiezen. Zelf vind ik dit belangrijk.

^{Ik denk ik heb wel wat dingen gemist, komt misschien later nog wel.}

edit:

quote:

maar ik weet wel welke dingen ik kan ondernemen als afleiding/om verergering te voorkomen. Ook al helpt het vaak niet.

Dit herken ik trouwens wel. Ik heb tientallen copingstrategieën en ze werken meestal niet als een soort wondermiddel. Ik moet dan echt alle zeilen bijzetten om toch overeind te blijven staan.

Ik vind 't al wat dat je kunt accepteren dat je gevoelig bent en wat voor invloed dit op je stemming heeft (zowel de positieve alsook de negatieve).

Ik vind 't wel jammer dat je jezelf walgelijk vindt, ik denk daar anders over
Ik ben het niet met je eens dat je -alles- verpest. Wel denk ik dat je ergens wel weet dat je eigen sociale kring een negatief effect op je stemming heeft (en ook op wat je van jezelf vindt), daar je aangeeft meer alleen te willen zijn en niet meer naar je ouders terugwilt.

Misschien dat je ergens wel kunt begrijpen waar m'n soms ietswat xenofoob-achtige trekjes vandaan komen (want ik mag veel mensen niet).

Ik ben wel blij dat ik soms toch weer nieuwe leuke mensen blijf ontmoeten. Dat geeft me weer energie

[ Bericht 12% gewijzigd door magnetronkoffie op 14-05-2017 23:02:50 ]

Ik wilde nog even toevoegen dat het (daarmee doel ik op mijn beslissing om definitief met studeren te stoppen) voor mij als een rouw voelde.
Ik wilde persé -iets- van een opleiding gaan doen, maar studeren bleek voor mij toch te hoog gegrepen.

Daarom wil ik nu ervaringsdeskundige gaan doen. Ik weet dat ik het zou kunnen en 't geeft me iets om naar toe te werken. En er is vraag naar (zeker naar ervaringsdeskundigen die relatief veel in hun mars hebben en meer dan maar 1 dingetje hebben meegemaakt). En ik vind (GGZ-)psychologen sowieso best kut (no offense).

Misschien dat dit ook iets voor jou zou kunnen zijn (uiteindelijk). Ik weet dat je graag met kinderen werkt. Die zijn net te jong voor mijn doelgroep, maar er zal vast wel vraag naar zijn.

Je hoeft er natuurlijk niet meteen aan te beginnen (lijkt me dat je eerst even andere prio's hebt die je aandacht vereisen), maar ik denk dat je wel 1 van de betere zou kunnen worden.

quote:

Op maandag 15 mei 2017 01:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

...

Daarom wil ik nu ervaringsdeskundige gaan doen. Ik weet dat ik het zou kunnen en 't geeft me iets om naar toe te werken. En er is vraag naar (zeker naar ervaringsdeskundigen die relatief veel in hun mars hebben en meer dan maar 1 dingetje hebben meegemaakt). En ik vind (GGZ-)psychologen sowieso best kut (no offense).

...

Ik heb even snel opgezocht, maar Ervaringsdeskundige klinkt als best heftige opleiding. Ik (als half-wees, nabestaande van zelfdoding, angststoornis-lijder en overlever van twee burn-outs) krijg het al benauwd als ik de omschrijving lees.

--
Ego-post: Verhuizing deze week. Het klussen in het nieuwe huis ging boven verwachting goed. Ik had er keiveel plezier in, tot ik eergisteren ineens inzag dat het écht gaat gebeuren. Heftige paniekaanval (met 'ik-ga-dood'-gevoel) waardoor ik een half uur hysterisch zat te janken en het écht even niet meer wist. Tussen toen en nu nog een paar 'milde' paniekaanvallen gehad.

Ik weet dat verhuizen de beste optie is. Ik weet dat we naar een keileuk huis verhuizen. Maar het is me gewoon even teveel.

quote:

Op maandag 15 mei 2017 10:06 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Ik heb even snel opgezocht, maar Ervaringsdeskundige klinkt als best heftige opleiding. Ik (als half-wees, nabestaande van zelfdoding, angststoornis-lijder en overlever van twee burn-outs) krijg het al benauwd als ik de omschrijving lees.

--
Ego-post: Verhuizing deze week. Het klussen in het nieuwe huis ging boven verwachting goed. Ik had er keiveel plezier in, tot ik eergisteren ineens inzag dat het écht gaat gebeuren. Heftige paniekaanval (met 'ik-ga-dood'-gevoel) waardoor ik een half uur hysterisch zat te janken en het écht even niet meer wist. Tussen toen en nu nog een paar 'milde' paniekaanvallen gehad.

Ik weet dat verhuizen de beste optie is. Ik weet dat we naar een keileuk huis verhuizen. Maar het is me gewoon even teveel.

Wat vind je zo benauwend aan de omschrijving?

Ik vind zelf verhuizen niet bepaald een pretje nee, maar het is blijkbaar voor een goed doel
^{(en godzijdank is verhuizen maar een heel tijdelijk iets).}

Tijdje Lorazepam gekregen, iets te enthousiast geslikt. Ben nu weer gestopt. Wordt ik om 5 uur snachts wakker wegens scary geluiden

Ik heb vandaag de doorverwijzing gekregen naar een andere praktijk die beter kan helpen dan mijn huidige therapeut.

Ik had m doorgestuurd en er achteraan gebeld. Ik hoorde dat er n wachtlijst is van 12 tot 14 weken. Ik ben blij dat ik nog wat oxazepam heb. Holy shit dat duurt lang.

Ik heb even geen idee hoe ik dat moet overbruggen in de fucked up staat waarin in nu zit.

Sowieso ga ik kijken of mijn verzekering wachtlijstbemiddeling kan doen. Maar dan nog. Dit is om van te huilen. Op zn zachtst gezegd.

Aangezien ik lijdt aan h- OCD (diagnose) na een trauma, kwam ik deze lezing tegen van Michiel die meedeed aan levenslang met dwang.

Erg veel herkenning, ook m.b.t. Queen. Ik heb dat ook, als ik in een auto zit en ik hoor een nummer met een artiest die homo is, moet die per direct uit omdat me hele hoofd met angstige homo- gedachten wordt gevuld.

quote:

Op woensdag 17 mei 2017 11:50 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Ik heb vandaag de doorverwijzing gekregen naar een andere praktijk die beter kan helpen dan mijn huidige therapeut.

Ik had m doorgestuurd en er achteraan gebeld. Ik hoorde dat er n wachtlijst is van 12 tot 14 weken. Ik ben blij dat ik nog wat oxazepam heb. Holy shit dat duurt lang.

Ik heb even geen idee hoe ik dat moet overbruggen in de fucked up staat waarin in nu zit.

Sowieso ga ik kijken of mijn verzekering wachtlijstbemiddeling kan doen. Maar dan nog. Dit is om van te huilen. Op zn zachtst gezegd.

Tijdelijk bij je huisarts vinger aan de pols beleid volgen?

quote:

Op zondag 14 mei 2017 22:21 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Hier kom ik nog een keertje op terug. Dit is wel een goede vraag maar ben even te moe om dit nu goed uit te leggen.
Ik heb hier wel moeite mee (ik stel soms dingen zelfs jaren uit). Ik doe de dingen die me altijd wel moeite kosten met iemand samen (vaak (thuis)begeleiding) want zo hou ik meer tijd/energie over voor de dingen die me zelfstandig wel lukken. Op dit moment is dit even de beste oplossing voor mij. Vermijden doe ik wanneer ik daarmee energie bespaar zodat ik iets anders wel kan doen (iets wat ik ook wil vermijden, maar wat me minder energie kost om op te lossen en meer oplevert zodra ik het opgelost heb).

Stel ik heb 2 dingen die ik vermijd, A en B.
A oplossen/aanpakken zou me 10 energie kosten en 2 bla's opleveren
B oplossen/aanpakken zou me 7 energie kosten en 3 bla's opleveren.
Stel ik heb in totaal maar 4 energie. Ik wil eigenlijk beide dingen vermijden, maar doe uiteindelijk dan liever B want dan sta ik minder energie in het rood en levert me meer op. A blijf ik dan nog even langer vermijden. Zoiets.

Je hebt op zich geen officiële PTSS-diagnose nodig om last van trauma's te hebben (zoals je zelf al soort van aangaf).
Die site was achteraf idd geen goed voorbeeld (had ik ook al aangegeven, maar ik had het al gepost).

Je kunt er trouwens wel wat aan doen. Dat iets raar is, maakt dat iets nog niet ineffectief. Verder vind ik 't heel rot voor je dat je het gevoel hebt dat je nergens terecht kan en dat je blijkbaar toch daar weg moet.

Dat klinkt simpel, maar in het echt is het niet een kwestie van cijfertjes afwegen.
Volgens mij kun je iets geen psychisch trauma noemen als er geen PTSS- of acute stresstoorniskenmerken zijn. Die criteria vormen de definitie.

Het is nu officieel, ik ga volgend weekend weer terug naar mijn moeder verhuizen.

quote:

Hoeveel jaar inschrijftijd heb je nu?

Ruim vier jaar.

quote:

@ Quotidien

[..]

En een voordeel is ook dat je zelf je contactmomenten kunt uitkiezen. Zelf vind ik dit belangrijk.

^{Ik denk ik heb wel wat dingen gemist, komt misschien later nog wel.}

Dat kun je inderdaad meer dan wanneer je met anderen woont, maar in mijn geval zullen er nog steeds zelfopgelegde sociale verplichtingen zijn.

quote:

edit:

[..]

Dit herken ik trouwens wel. Ik heb tientallen copingstrategieën en ze werken meestal niet als een soort wondermiddel. Ik moet dan echt alle zeilen bijzetten om toch overeind te blijven staan.

Ik vind 't al wat dat je kunt accepteren dat je gevoelig bent en wat voor invloed dit op je stemming heeft (zowel de positieve alsook de negatieve).

Ik vind 't wel jammer dat je jezelf walgelijk vindt, ik denk daar anders over
Ik ben het niet met je eens dat je -alles- verpest. Wel denk ik dat je ergens wel weet dat je eigen sociale kring een negatief effect op je stemming heeft (en ook op wat je van jezelf vindt), daar je aangeeft meer alleen te willen zijn en niet meer naar je ouders terugwilt.

Misschien dat je ergens wel kunt begrijpen waar m'n soms ietswat xenofoob-achtige trekjes vandaan komen (want ik mag veel mensen niet).

Ik ben wel blij dat ik soms toch weer nieuwe leuke mensen blijf ontmoeten. Dat geeft me weer energie

Ook mijn vriendengroep heeft een negatieve invloed op me (maar dat komt door mezelf) en na de laatste ontmoeting voel ik nog meer afstand, ik wil ze niet meer zien.
Ik voel me enorm eenzaam. Mensen zeggen 'je hoeft het niet alleen te doen' maar dat is niet waar.

quote:

Op maandag 15 mei 2017 01:48 schreef magnetronkoffie het volgende:
Ik wilde nog even toevoegen dat het (daarmee doel ik op mijn beslissing om definitief met studeren te stoppen) voor mij als een rouw voelde.
Ik wilde persé -iets- van een opleiding gaan doen, maar studeren bleek voor mij toch te hoog gegrepen.

Daarom wil ik nu ervaringsdeskundige gaan doen. Ik weet dat ik het zou kunnen en 't geeft me iets om naar toe te werken. En er is vraag naar (zeker naar ervaringsdeskundigen die relatief veel in hun mars hebben en meer dan maar 1 dingetje hebben meegemaakt). En ik vind (GGZ-)psychologen sowieso best kut (no offense).

Misschien dat dit ook iets voor jou zou kunnen zijn (uiteindelijk). Ik weet dat je graag met kinderen werkt. Die zijn net te jong voor mijn doelgroep, maar er zal vast wel vraag naar zijn.

Je hoeft er natuurlijk niet meteen aan te beginnen (lijkt me dat je eerst even andere prio's hebt die je aandacht vereisen), maar ik denk dat je wel 1 van de betere zou kunnen worden.

Goed dat je daar nog mee bezig bent. Hoe gaat het daarmee?
Ervaringsdeskundige worden lijkt mij helemaal niets. Ik wil liever niet iets met mensen doen.

quote:

Op zaterdag 20 mei 2017 18:16 schreef kuolema het volgende:

Ik voel me enorm eenzaam. Mensen zeggen 'je hoeft het niet alleen te doen' maar dat is niet waar.

[..]

Ik wil liever niet iets met mensen doen.

Eens.

Wil je eventueel wel iets met dieren?

Je moet het herstellen helaas wel helemaal zelf voor elkaar boksen idd. Maar toch fijn als je omgeving begrip en geduld kan opbrengen.

quote:

Op zaterdag 20 mei 2017 20:44 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Eens.

Wil je eventueel wel iets met dieren?

Ja, ik hou van dieren. Vooral van honden.
Een paar maanden geleden begon ik met hulp van begeleiding op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk/dagbesteding met dieren. Dat ging niet zo soepel.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 20 mei 2017 21:25 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ja, ik hou van dieren. Vooral van honden.
Een paar maanden geleden begon ik met hulp van begeleiding op zoek te gaan naar vrijwilligerswerk/dagbesteding met dieren. Dat ging niet zo soepel.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat vervelend dat het zo gelopen is Kuolema. Ik snap dat je niet zo happig bent om nog op zoek te gaan maar ja. Is er toevallig een zwerfdierenopvang in de buurt? Apart van het asiel, alleen voor zwerfdieren. Ik weet niet waar je woont of je meerdere mogelijkheden hebt?

Mijn ervaring is nml dat de mensen op deze plekken best veel begrip hebben voor mensen met problemen, deze mensen werken vaak zelf ook niet voor niets tussen de beesten Maar er is vaak veel slechte ervaring met vrijwilligers die in wat voor reden dan ook snel afhaakten...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 20 mei 2017 22:05 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Wat vervelend dat het zo gelopen is Kuolema. Ik snap dat je niet zo happig bent om nog op zoek te gaan maar ja. Is er toevallig een zwerfdierenopvang in de buurt? Apart van het asiel, alleen voor zwerfdieren. Ik weet niet waar je woont of je meerdere mogelijkheden hebt?

Mijn ervaring is nml dat de mensen op deze plekken best veel begrip hebben voor mensen met problemen, deze mensen werken vaak zelf ook niet voor niets tussen de beesten Maar er is vaak veel slechte ervaring met vrijwilligers die in wat voor reden dan ook snel afhaakten...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Er is weinig in de buurt. De dichtstbijzijnde dierenopvang is een asiel, dat is een uur reizen. Dat vind ik te lang. Verder een hertenkamp in mijn woonplaats en een kinderboerderij op een half uur fietsafstand. Dat is alles. Ik heb geen auto en kinderboerderijen in andere plaatsen liggen een stuk van het station af.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 20-05-2017 22:53:40 ]

quote:

Op zaterdag 20 mei 2017 22:46 schreef kuolema het volgende:

[..]

Er is weinig in de buurt. De dichtstbijzijnde dierenopvang is een asiel, dat is een uur reizen. Dat vind ik te lang. Verder een hertenkamp in mijn woonplaats en een kinderboerderij op een half uur fietsafstand. Dat is alles. Ik heb geen auto en kinderboerderijen in andere plaatsen liggen een stuk van het station af.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Lelijk.
Nieuwe uitlaathonden zoeken dan?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zaterdag 20 mei 2017 23:34 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Lelijk.
Nieuwe uitlaathonden zoeken dan?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik heb straks thuis twee honden om uit te laten Mijn vriendinnetjes Ze zijn echt mijn redding soms, dat is dan weer een fijn ding van daar wonen.

Die beesten zijn waarschijnlijk alleen voor specifieke zaken geïndiceerd en getraind en worden daarom niet snel toegewezen in andere situaties?

quote:

Op woensdag 17 mei 2017 16:58 schreef Dakterras het volgende:
Aangezien ik lijdt aan h- OCD (diagnose) na een trauma, kwam ik deze lezing tegen van Michiel die meedeed aan levenslang met dwang.

Erg veel herkenning, ook m.b.t. Queen. Ik heb dat ook, als ik in een auto zit en ik hoor een nummer met een artiest die homo is, moet die per direct uit omdat me hele hoofd met angstige homo- gedachten wordt gevuld.

lezing OCD uitgebreid

Wat bedoel je met angstige homo gedachten?

quote:

Op zondag 21 mei 2017 00:08 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik heb straks thuis twee honden om uit te laten Mijn vriendinnetjes Ze zijn echt mijn redding soms, dat is dan weer een fijn ding van daar wonen.

Die beesten zijn waarschijnlijk alleen voor specifieke zaken geïndiceerd en getraind en worden daarom niet snel toegewezen in andere situaties?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ja sorry ik was even vergeten dat je daar dadelijk wel twee honden hebt. Dat dan weer wel

Heeft iedereen in dit topic 'The Linden Method' al gelezen?

Zo nee, dan raad ik je aan om dit zo snel mogelijk te doen. Heeft mij veel geholpen in ieder geval. En er wordt precies uitgelegd waarom je jezelf hebt geprogrammeerd om angstig / anxious te zijn geworden en ook hoe je dat dus weer ongedaan kunt maken op de langere termijn.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 13:17 schreef matigeuser het volgende:
Heeft iedereen in dit topic 'The Linden Method' al gelezen?

Zo nee, dan raad ik je aan om dit zo snel mogelijk te doen. Heeft mij veel geholpen in ieder geval. En er wordt precies uitgelegd waarom je jezelf hebt geprogrammeerd om angstig / anxious te zijn geworden en ook hoe je dat dus weer ongedaan kunt maken op de langere termijn.

En hoe maak je dat dan weer ongedaan?

quote:

Op zondag 21 mei 2017 15:28 schreef TvhN het volgende:

[..]

En hoe maak je dat dan weer ongedaan?

Ik zou zeggen, lees het boek want ik kan het nooit zo goed uitleggen als de heer Linden (die zelf extreme angsten en paniekstoornissen heeft gehad).

Maar het komt er op neer dat je natuurlijk niet 'uit het niks' je 1e paniekaanval of fobieën hebt ontwikkeld. Dat is een proces van jaren en jaren geweest, waarbij je je brein op een bepaalde manier hebt geprogrammeerd. Je hebt waarschijnlijk bepaalde zaken al lang vermeden, of veel 'zekerheidjes' proberen in te bouwen. Daarmee versterk je eigenlijk je angsten, omdat je elke keer als je deze kleine dingen doet 'bevestigt' dat je angsten terecht zijn.

De Linden Method gaat dan ook over het afleren van dit gedrag. En als je dat maar lang genoeg doet, herprogrammeer je je brein eigenlijk met nieuwe 'gewoonten'. Want eigenlijk zijn al deze paniekstoornissen niks anders dan verkeerd aangeleerde gewoonten.

Sommige mensen zijn bijvoorbeeld bang voor open ruimtes met veel mensen (agorafobie). Waarschijnlijk hebben ze al jaren dit soort situaties en plekken, of die er op leken, vermeden of bouwden voor zichzelf zekerheidjes in als kijken waar de beste uitgangen zijn, opgeladen telefoon meenemen, etc. Toen kwam de eerste paniekaanval op het plein en sindsdien vermijden ze dit soort plekken al helemaal. Door te blijven bevestigen aan je brein dat open plekken gevaarlijk zijn, wordt de angst alleen maar versterkt. Grote kans dat deze mensen steeds meer plekken beginnen te vermijden, ook die er op lijken. Na een aantal jaar komen sommigen hun huis niet eens meer uit. Als ze één teen buiten de voordeur zetten krijgen ze angstaanvallen met alle symptomen van dien. Zo ook de heer Linden.

De enige, en echt enige manier om hier op de lange termijn vanaf te komen is niet praten met een psycholoog (wederom bevestigen van je angstprobleem en dat het terecht is), of medicatie (tijdelijke onderdrukking van angstsymptomen die weer veel harder terug komt na het stoppen met medicatie), of googelen van symptomen (wederom bevestiging dat de angst terecht is), of andere zekerheidjes inbouwen, maar is simpelweg realiseren dat de angst die je voelt niets meer of minder is dan symptomen die je lichaam zelf creëert omdat jij jaren bevestigt en 'geprogrammeerd' hebt dat de angst voor bijvoorbeeld de open plekken terecht is.

En helaas voor iedereen hier, waaronder ik zelf, is de enige oplossing dan ook 'door de angst' heen gaan en het recht in de ogen kijken en zien voor wat het is. Symptomen die je verschrikkelijk laat voelen. Maar dood ga je er niet aan. En gek word je er ook niet van. De symptomen zijn altijd over gegaan. Meestal binnen een uur als de adrenaline is uitgewerkt. En dus moeten we alle situaties die we verschrikkelijk vinden, juist wél gaan doen. Ook al voelt het verschrikkelijk.

Ik ben bijvoorbeeld een tijdje elke dag expres meerdere malen naar de supermarkt gegaan. En elke keer als ik een vlaag paniek voelde opkomen en de behoefte had om snel naar buiten te gaan, bleef ik expres in de supermarkt staan. "Kom maar op" zei ik tegen angst. "Geef me dan nu de grootste paniekaanval ooit". Je weet namelijk dat de supermarkt niet gevaarlijk is. En je weet dat je brein gewoon een volslagen idiote actie met je uithaalt. Door het recht in de ogen te kijken en uit te dagen, neem je de controle terug. De angst neemt dan al af.
Was ik bij de eerste hartkloppingen en zweethandjes direct naar buiten gerend, dan weet ik zeker dat ik eenmaal buiten of thuis aangekomen een dikke paniekaanval had gehad. Zie je het verschil? De angst wordt alleen maar erger door er naar te luisteren.

Alle vluchtwegen werken niet en zullen het dus alleen maar erger maken. De enige oplossing is de angst zien voor wat het is, en langzaam maar zeker weer zaken gaan doen waar je bang voor bent en alle zekerheidjes en korte termijn oplossingen langzaam maar zeker uitbannen.

En ben eerlijk tegen jezelf. Zitten je hier in dit topic niet gewoon wéér je problemen aan jezelf te bevestigen en de slachtofferrol in te nemen? En als je naar de psycholoog gaat? En als je een pil slikt, of alcohol drinkt om de symptomen te onderdrukken? Of als je situaties mijdt en je daardoor opgelucht voelt?
De waarheid is hard. Maar iedereen met irreële angsten, compulsieve handelingen of paniekaanvallen heeft het er (onbewust) zelf naar gemaakt. Daar zullen vast excuses voor zijn, zoals dat het al in je kindertijd gebeurde, dat het in je genen zit, dat je vroeger gepest of erger bent geweest, vast wel. Maar alleen jij zelf kunt dit oplossen door de angst uit te dagen en alles af te leren wat je jezelf hebt aangepraat. Niet door de angst, net zoals altijd, te blijven verbloemen of van zijn gelijk bevestigen.

Als iemand er over wilt praten, dan ben ik bereikbaar op PM Ik ben er nog niet helemaal vanaf, maar kan de wereld wel weer aan toen ik de 'truc' (The Linden Method) ontdekte. Ik weet hoe verschrikkelijk het is om angsten te voelen en weet hoe je leven enorm verandert na je 1e paniekaanval. Maar ik zie ook licht aan het einde van de tunnel en vindt het altijd nuttig voor beide partijen om hier eens constructief met anderen over te praten.

Maar dan zullen we wel hard en eerlijk tegenover onszelf moeten zijn. Geen concessies en geen zielig gedoe mee. Dat hebben we al te lang gedaan.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 16:20 schreef Droopie het volgende:

[..]

Hier gestopt met lezen.
Niet praten met een psycholoog maar wel met jou contact opnemen per PM

Nee, niet met mij praten voor 'de oplossing' maar wel the Linden Method lezen. Dat was toch wel de hele strekking van mijn verhaal lijkt me. Als je daarna nog interesse hebt om over deze methode met iemand te sparren, dan houd ik me aanbevolen.

Ik zeg zelf ook niet dat niemand naar een psycholoog moet gaan, vooral niet als het zo ernstig is dat er zelfmoordgedachten en hevige depressies in het spel zijn.
Ik citeer alleen de Linden Method wanneer ik zeg dat, om angststoornissen op te lossen, er maar één methode is en dat is the Linden Method. En één van de onderdelen daarvan is het niet langer in stand houden van je angsten door ze aan jezelf te bevestigen dat ze 'echt' en 'gevaarlijk' zijn. En naar de pyscholoog gaan om over je angsten te praten is er daar één van.

Maar goed, stop maar met lezen. De enige reden waarom ik zo'n lang verhaal type hier is om mensen te helpen. Als het met jou verder prima gaat heb je inderdaad geen hulp nodig en raad ik je aan door te blijven gaan met wat je huidige 'regime' is. Als je merkt dat je weinig tot geen vooruitgang boekt, dan zou je het eens een kans kunnen geven. Moet je wel even je ego opzij durven te zetten.

quote:

Op zaterdag 20 mei 2017 18:16 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat klinkt simpel, maar in het echt is het niet een kwestie van cijfertjes afwegen.
Volgens mij kun je iets geen psychisch trauma noemen als er geen PTSS- of acute stresstoorniskenmerken zijn. Die criteria vormen de definitie.

Het is nu officieel, ik ga volgend weekend weer terug naar mijn moeder verhuizen.

Het klinkt heel simpel, omdat het een versimpeling betreft om iets uit te leggen waar je zelf blijkbaar niks van snapt.

Want uiteindelijk doe ik dit nooit met cijfertjes, maar doe ik dit meer op gevoel of door hardop in mezelf te praten of met anderen te overleggen. Soms zegt iemand tegen me "Kom, we gaan nu dat doen" en dan heb ik op dat moment niet echt een zwaarwegend argument om daar tegenin te gaan, dus doe ik maar mee en soms wordt 't probleem nog opgelost ook. Nou, mooi als dat zo ook lukt.

quote:

[..]

Ruim vier jaar.

Lekker kort.

Ik zou als ik jou was, straks meteen naar zolder lopen, je tas met spullen op de vloer van de zolder neergooien, zolderluik dichtgooien, piano bovenop zolderluik duwen en alle kritiek lekker oostindisch naast je neerleggen en alleen maar naar beneden gaan m.b.v. een touwladder aan de zijkant van het huis.

Stroom kan je doen met zonnepanelen

quote:

[..]

Dat kun je inderdaad meer dan wanneer je met anderen woont, maar in mijn geval zullen er nog steeds zelfopgelegde sociale verplichtingen zijn.

Welke zelf-opgelegde moet ik me daarbij voorstellen?

quote:

[..]

Ook mijn vriendengroep heeft een negatieve invloed op me (maar dat komt door mezelf) en na de laatste ontmoeting voel ik nog meer afstand, ik wil ze niet meer zien.
Ik voel me enorm eenzaam. Mensen zeggen 'je hoeft het niet alleen te doen' maar dat is niet waar.

Als je wel "genoeg" vrienden hebt, maar je toch eenzaam voelt (blijkbaar voel jij je zelfs "enorm eenzaam"), dan is er echt iets mis met de kwaliteit van de mensen waarmee je omgaat (of eigenlijk vooral dat de mensen waarmee je omgaat, niet goed compatible zijn met je).

Je gaat dan blijkbaar met de verkeerde mensen om. Dat mensen misschien aardig voor je zijn en hun best voor je doen en je willen helpen en het beste met je voorhebben....mijn ervaring is dat dit geen enkele garantie biedt dat ik goed met die persoon sociaal kan doen.

Dat heeft ook met andere dingen te maken. Ik voel me minder eenzaam met iemand die wel een soort connectie met me heeft (iemand die me begrijpt, op zelfde level zit als ik, etc) en die mij verder niet helpen kan, niet altijd aardig voor me is, niet constant hun best voor me doen....dat maakt allemaal minder uit voor me.

Als je je eenzaam voelt terwijl je zat mensen om je heen hebt, dan ligt het niet aan een gebrek aan kwantiteit. Das logisch. Dan mis je iets anders. Wat mis je nu? Wat zorgt ervoor dat je je nu -enorm- eenzaam voelt?

Gewoonlijk voelen mensen zich eenzaam als ze mensen missen waarmee ze een band hebben, een gelijkgestemde, iemand die op ze lijkt.

quote:

[..]

Goed dat je daar nog mee bezig bent. Hoe gaat het daarmee?
Ervaringsdeskundige worden lijkt mij helemaal niets. Ik wil liever niet iets met mensen doen.

Ik had hieronder ook al gelezen.

Je had ook een ander topic, daar heb ik nog ff op gereageerd.

Ik doe nu al langer geen georganiseerde dagbesteding meer en dat heeft voornamelijk met mensen te maken en met de opgelegde structuur. Ik zit liever ergens in een achterafkamertje te knutselen of zo, liefst nog met knutselspul dat sowieso mijn eigendom is, want als ik dan iets mol of iets anders kapot maak, dan is er niemand die boos op me zal worden. Dan kan ik doen wat ik wil en leren zonder bemoeienis van anderen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zondag 21 mei 2017 15:58 schreef matigeuser het volgende:

[..]

Ik zou zeggen, lees het boek want ik kan het nooit zo goed uitleggen als de heer Linden (die zelf extreme angsten en paniekstoornissen heeft gehad).

Maar het komt er op neer dat je natuurlijk niet 'uit het niks' je 1e paniekaanval of fobieën hebt ontwikkeld. Dat is een proces van jaren en jaren geweest, waarbij je je brein op een bepaalde manier hebt geprogrammeerd. Je hebt waarschijnlijk bepaalde zaken al lang vermeden, of veel 'zekerheidjes' proberen in te bouwen. Daarmee versterk je eigenlijk je angsten, omdat je elke keer als je deze kleine dingen doet 'bevestigt' dat je angsten terecht zijn.

De Linden Method gaat dan ook over het afleren van dit gedrag. En als je dat maar lang genoeg doet, herprogrammeer je je brein eigenlijk met nieuwe 'gewoonten'. Want eigenlijk zijn al deze paniekstoornissen niks anders dan verkeerd aangeleerde gewoonten.

Sommige mensen zijn bijvoorbeeld bang voor open ruimtes met veel mensen (agorafobie). Waarschijnlijk hebben ze al jaren dit soort situaties en plekken, of die er op leken, vermeden of bouwden voor zichzelf zekerheidjes in als kijken waar de beste uitgangen zijn, opgeladen telefoon meenemen, etc. Toen kwam de eerste paniekaanval op het plein en sindsdien vermijden ze dit soort plekken al helemaal. Door te blijven bevestigen aan je brein dat open plekken gevaarlijk zijn, wordt de angst alleen maar versterkt. Grote kans dat deze mensen steeds meer plekken beginnen te vermijden, ook die er op lijken. Na een aantal jaar komen sommigen hun huis niet eens meer uit. Als ze één teen buiten de voordeur zetten krijgen ze angstaanvallen met alle symptomen van dien. Zo ook de heer Linden.

De enige, en echt enige manier om hier op de lange termijn vanaf te komen is niet praten met een psycholoog (wederom bevestigen van je angstprobleem en dat het terecht is), of medicatie (tijdelijke onderdrukking van angstsymptomen die weer veel harder terug komt na het stoppen met medicatie), of googelen van symptomen (wederom bevestiging dat de angst terecht is), of andere zekerheidjes inbouwen, maar is simpelweg realiseren dat de angst die je voelt niets meer of minder is dan symptomen die je lichaam zelf creëert omdat jij jaren bevestigt en 'geprogrammeerd' hebt dat de angst voor bijvoorbeeld de open plekken terecht is.

En helaas voor iedereen hier, waaronder ik zelf, is de enige oplossing dan ook 'door de angst' heen gaan en het recht in de ogen kijken en zien voor wat het is. Symptomen die je verschrikkelijk laat voelen. Maar dood ga je er niet aan. En gek word je er ook niet van. De symptomen zijn altijd over gegaan. Meestal binnen een uur als de adrenaline is uitgewerkt. En dus moeten we alle situaties die we verschrikkelijk vinden, juist wél gaan doen. Ook al voelt het verschrikkelijk.

Ik ben bijvoorbeeld een tijdje elke dag expres meerdere malen naar de supermarkt gegaan. En elke keer als ik een vlaag paniek voelde opkomen en de behoefte had om snel naar buiten te gaan, bleef ik expres in de supermarkt staan. "Kom maar op" zei ik tegen angst. "Geef me dan nu de grootste paniekaanval ooit". Je weet namelijk dat de supermarkt niet gevaarlijk is. En je weet dat je brein gewoon een volslagen idiote actie met je uithaalt. Door het recht in de ogen te kijken en uit te dagen, neem je de controle terug. De angst neemt dan al af.
Was ik bij de eerste hartkloppingen en zweethandjes direct naar buiten gerend, dan weet ik zeker dat ik eenmaal buiten of thuis aangekomen een dikke paniekaanval had gehad. Zie je het verschil? De angst wordt alleen maar erger door er naar te luisteren.

Alle vluchtwegen werken niet en zullen het dus alleen maar erger maken. De enige oplossing is de angst zien voor wat het is, en langzaam maar zeker weer zaken gaan doen waar je bang voor bent en alle zekerheidjes en korte termijn oplossingen langzaam maar zeker uitbannen.

En ben eerlijk tegen jezelf. Zitten je hier in dit topic niet gewoon wéér je problemen aan jezelf te bevestigen en de slachtofferrol in te nemen? En als je naar de psycholoog gaat? En als je een pil slikt, of alcohol drinkt om de symptomen te onderdrukken? Of als je situaties mijdt en je daardoor opgelucht voelt?
De waarheid is hard. Maar iedereen met irreële angsten, compulsieve handelingen of paniekaanvallen heeft het er (onbewust) zelf naar gemaakt. Daar zullen vast excuses voor zijn, zoals dat het al in je kindertijd gebeurde, dat het in je genen zit, dat je vroeger gepest of erger bent geweest, vast wel. Maar alleen jij zelf kunt dit oplossen door de angst uit te dagen en alles af te leren wat je jezelf hebt aangepraat. Niet door de angst, net zoals altijd, te blijven verbloemen of van zijn gelijk bevestigen.

Als iemand er over wilt praten, dan ben ik bereikbaar op PM Ik ben er nog niet helemaal vanaf, maar kan de wereld wel weer aan toen ik de 'truc' (The Linden Method) ontdekte. Ik weet hoe verschrikkelijk het is om angsten te voelen en weet hoe je leven enorm verandert na je 1e paniekaanval. Maar ik zie ook licht aan het einde van de tunnel en vindt het altijd nuttig voor beide partijen om hier eens constructief met anderen over te praten.

Maar dan zullen we wel hard en eerlijk tegenover onszelf moeten zijn. Geen concessies en geen zielig gedoe mee. Dat hebben we al te lang gedaan.

Wat je hier beschrijft, herken ik ergens wel en ik "denk" dat er wel een kern van waarheid in zit.

Ik zou het allerminst als -de gulden oplossing- voor watdanook zien, maar ik weet wel dat er een reden is waarom ik altijd al de neiging had om later (soms zelfs jaren later) plekken waar ik pijn ervaren had, weer op te zoeken.
De plek waar ik als kind door een ander groepje kinderen in elkaar was geslagen, m'n oude woonhuizen, de plek waar ik door een groep hangjongeren gedwongen werd zand te eten, de plekken waar ik mijn eenzaamheid opzocht, de plek van de Bijlmerramp, mijn oude school waar ik gepest ben, de oude stamkroeg van m'n vader, de plek waar ik m'n 1e vriendin leerde kennen, de plekken waar ik heftige (niet per se negatieve, maar heftige) dingen heb meegemaakt die bleven hangen.

Ik heb zelfs later complete routes opnieuw bewandeld die te maken hadden met dingen die ik daarvoor meegemaakt had, opdat ik dat gevoel weer even terug zou krijgen (maar dan zonder zeg maar het gevaar, ik had alle tijd om even ergens stil te blijven staan). Ik maak er zelfs een klein beetje een ritueel van. Ik heb ook altijd de neiging gehad om na x jaar mensen met wie ik geen contact meer had, weer op te zoeken (meestal exen), door gewoon met een brok in m'n keel het huis op te zoeken...en dan aanbellen!!! en yolo dan maar .

maar ik deed 't wel en ik deed dit als kind al. Ik had toen al altijd het gevoel alsof ik het gewoon -moest- doen. Misschien omdat ik dan ook ervoer in een andere setting en het gevoel daarmee veranderde. Ik had nooit een idee -waarom- ik dit deed, behalve dan omdat ik dat ene gevoel had wat me zei dat ik dit moest doen. Soms zelfs op het niveautje van dat ik gewoon even boodschappen ga halen, dan onderweg dat gevoel krijg en vervolgens bleef ik 5+ uur weg en liep ik letterlijk achter dat gevoel aan. het was erg melancholisch maar ergens ook heel erg....sereen.

Ik weet pas sinds vorig jaar dat dit iets met traumaverwerking te maken heeft (iets met exposure) en dat mensen op deze manier simpelweg dingen wegzetten (die niet per definitie trauma's hoeven te zijn, het is voor mij meer dat ik iets gewoon wil afsluiten, achter me laten, uit m'n hoofd willen kunnen zetten als acuut iets zodat het als herinnering meer kans krijgt te verstoffen en ruimte te maken voor nieuwe dingen. Zoiets).

Zelf zou ik niet aanraden dat boek te lezen, tenzij je een boekenwurm bent. Ik denk dat ik (alhoewel ik meer aanleg heb voor de theoretische kant van dingen) altijd al meer een doener ben geweest.

quote:

Op donderdag 25 mei 2017 09:32 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat je hier beschrijft, herken ik ergens wel en ik "denk" dat er wel een kern van waarheid in zit.

Ik zou het allerminst als -de gulden oplossing- voor watdanook zien, maar ik weet wel dat er een reden is waarom ik altijd al de neiging had om later (soms zelfs jaren later) plekken waar ik pijn ervaren had, weer op te zoeken.
De plek waar ik als kind door een ander groepje kinderen in elkaar was geslagen, m'n oude woonhuizen, de plek waar ik door een groep hangjongeren gedwongen werd zand te eten, de plekken waar ik mijn eenzaamheid opzocht, de plek van de Bijlmerramp, mijn oude school waar ik gepest ben, de oude stamkroeg van m'n vader, de plek waar ik m'n 1e vriendin leerde kennen, de plekken waar ik heftige (niet per se negatieve, maar heftige) dingen heb meegemaakt die bleven hangen.

Ik heb zelfs later complete routes opnieuw bewandeld die te maken hadden met dingen die ik daarvoor meegemaakt had, opdat ik dat gevoel weer even terug zou krijgen (maar dan zonder zeg maar het gevaar, ik had alle tijd om even ergens stil te blijven staan). Ik maak er zelfs een klein beetje een ritueel van. Ik heb ook altijd de neiging gehad om na x jaar mensen met wie ik geen contact meer had, weer op te zoeken (meestal exen), door gewoon met een brok in m'n keel het huis op te zoeken...en dan aanbellen!!! en yolo dan maar .

maar ik deed 't wel en ik deed dit als kind al. Ik had toen al altijd het gevoel alsof ik het gewoon -moest- doen. Misschien omdat ik dan ook ervoer in een andere setting en het gevoel daarmee veranderde. Ik had nooit een idee -waarom- ik dit deed, behalve dan omdat ik dat ene gevoel had wat me zei dat ik dit moest doen. Soms zelfs op het niveautje van dat ik gewoon even boodschappen ga halen, dan onderweg dat gevoel krijg en vervolgens bleef ik 5+ uur weg en liep ik letterlijk achter dat gevoel aan. het was erg melancholisch maar ergens ook heel erg....sereen.

Ik weet pas sinds vorig jaar dat dit iets met traumaverwerking te maken heeft (iets met exposure) en dat mensen op deze manier simpelweg dingen wegzetten (die niet per definitie trauma's hoeven te zijn, het is voor mij meer dat ik iets gewoon wil afsluiten, achter me laten, uit m'n hoofd willen kunnen zetten als acuut iets zodat het als herinnering meer kans krijgt te verstoffen en ruimte te maken voor nieuwe dingen. Zoiets).

Zelf zou ik niet aanraden dat boek te lezen, tenzij je een boekenwurm bent. Ik denk dat ik (alhoewel ik meer aanleg heb voor de theoretische kant van dingen) altijd al meer een doener ben geweest.

Zo, wat een heftige dingen heb je meegemaakt zeg. Heel moedig van je om in ieder geval niet dingen te ontlopen en plekken gewoon weer op te zoeken.
Dat is inderdaad eigenlijk een van de 'pilaren' van de Linden Method.

Overigens hoef je geen boekenwurm te zijn voor het boek. Je zou eventueel alle uitleg en het persoonlijke levensverhaal de heer Linden kunnen overslaan. Het is to the point en binnen een aantal pagina's heb je al strekking van het verhaal plus de 9 pilaren van de methode voor je kiezen gekregen. Het is meer een veredelde 'to-do' list eigenlijk.

Nou ja, kijk maar wat je er mee doet. Je bent in ieder geval van jezelf al iemand die nare situaties niet uit de weg gaat en daarmee heb je al veel gewonnen denk ik.
Mensen die dat wel doen, die komen vaak met de jaren in een veel vervelendere situatie te zitten. Succes man.

quote:

Op donderdag 25 mei 2017 12:43 schreef matigeuser het volgende:

[..]

Zo, wat een heftige dingen heb je meegemaakt zeg. Heel moedig van je om in ieder geval niet dingen te ontlopen en plekken gewoon weer op te zoeken.
Dat is inderdaad eigenlijk een van de 'pilaren' van de Linden Method.

Overigens hoef je geen boekenwurm te zijn voor het boek. Je zou eventueel alle uitleg en het persoonlijke levensverhaal de heer Linden kunnen overslaan. Het is to the point en binnen een aantal pagina's heb je al strekking van het verhaal plus de 9 pilaren van de methode voor je kiezen gekregen. Het is meer een veredelde 'to-do' list eigenlijk.

Nou ja, kijk maar wat je er mee doet. Je bent in ieder geval van jezelf al iemand die nare situaties niet uit de weg gaat en daarmee heb je al veel gewonnen denk ik.
Mensen die dat wel doen, die komen vaak met de jaren in een veel vervelendere situatie te zitten. Succes man.

Als er iets is wat ik wel heb, dan is het wel lef . Maar reken maar van yes dat ik die angst echt wel voel hoor ......

Hiephoi ik mag mij hier dan ook 'officieel' melden... Althans nog geen concrete diagnose maar de huisarts vond het toch wel een goed idee om na 2,5 jaar en 2 mislukte pogingen bij 2 psychologen mij toch maar door te verwijzen naar de wat specialistische zorg. Ik heb geen idee wat ik moet posten eigenlijk maar het voelt gewoon goed dat er een plek is waar ik wel mijn ei kwijt zou kunnen.

quote:

Op donderdag 25 mei 2017 23:16 schreef RodeGieter het volgende:
Hiephoi ik mag mij hier dan ook 'officieel' melden... Althans nog geen concrete diagnose maar de huisarts vond het toch wel een goed idee om na 2,5 jaar en 2 mislukte pogingen bij 2 psychologen mij toch maar door te verwijzen naar de wat specialistische zorg. Ik heb geen idee wat ik moet posten eigenlijk maar het voelt gewoon goed dat er een plek is waar ik wel mijn ei kwijt zou kunnen.

Doen! Hier je hart luchten mag altijd

Een-soort-van-welkom, dan maar.

Weer n weekje later. Ik post n beetje wisselvallig omdat ik de laatste weken nogal veel in mn schulp zit. Maar ik lees wel mee en wens de andere posters hier t beste.

Via de verzekeraar heb ik een instantie gevonden die maar 3 weken wachttijd heeft en daar bwn ik nu aangemeld. Ik wacht nu op t maken van een afspraak voor de intake. Ik hoop dat ze mij helpen kunnen.

Eergisteren ben ik nogal geschrokken bij de huisarts (toen ik er was voor doorverwijzing). Mijn huisarts was onbedoeld zo subtiel als een moker op een appeltaart. In t gesprek vraagt de huisarts wat ze mee mag sturen naar de ggz instelling over eerdere behandeling. Is aan t zoeken en zegt van 'Ja en eh, en je borderline dan?' ik echt van wtf?!?!? Hoe kom je daarbij?

Ik wist me nog wel te herinneren dat dat een 7 jaar geleden op mijn verzoek onderzocht is en daar (godzijdank) uit kwam dat ik dat niet heb. Dus ik vertel dat, en de huisarts liet me toen lezen wat die instelling destijds heeft teruggekoppeld aan de huisarts. In de terugkoppeling stond dat het onderzoeksresultaat mogelijk wijst op een borderline persoonlijkheidsorganisatie.

Niet heel tof dat de huisarts zich net daar vergist. Mij is het destijds wat anders uitgelegd, alsin, niet met die term. Thuis maar opgezocht wat het allemaal betekent en ook al ben ik blij dat het wat anders is dan borderline is dit ook niet echt mals. Ergens ook heel jammer dat destijds niet is doorgepakt, maar t kan ook goed zijn dat ik daar toen helemaal niet voor open stond.

Nu maar even verdrietig want na zoiets over mezelf gelezen te hebben maakt dat ik me klein en stuk voel. Ik heb wel gezocht maar kon eigenlijk niet vinden of het te behandelen is of dat het iets is waar ik mee moet leren leven. Dat zou ik nou wel graag willen weten, als t behandelbaar is geeft t me hoop dat ik de problemen met mezelf kan oplossen en dat kan ik nu wel gebruiken.

quote:

Op vrijdag 26 mei 2017 08:59 schreef bloempjuh het volgende:

[..]

Doen! Hier je hart luchten mag altijd

Een-soort-van-welkom, dan maar.

Dank je. Het is ook wel kenmerkend voor mij. Weten dat je een probleem hebt maar geen benul hebben wat je er aan kan doen. Ik zou zo 10 dingen kunnen verzinnen waardoor ik meer rust in mijn hoofd zou hebben en wat actiever kan zijn, maar hallo angsten die vanalles in je hoofd proppen waardoor je er uiteindelijk maar voor kiest om jezelf binnen op te sluiten. Ik ben nog blij dat ik mij heb weten te weerhouden van het online bestellen van boodschappen maar zelfs tegen zo'n klein iets kijk ik al op.

quote:

Op vrijdag 26 mei 2017 09:37 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Weer n weekje later. Ik post n beetje wisselvallig omdat ik de laatste weken nogal veel in mn schulp zit. Maar ik lees wel mee en wens de andere posters hier t beste.

Via de verzekeraar heb ik een instantie gevonden die maar 3 weken wachttijd heeft en daar bwn ik nu aangemeld. Ik wacht nu op t maken van een afspraak voor de intake. Ik hoop dat ze mij helpen kunnen.

Eergisteren ben ik nogal geschrokken bij de huisarts (toen ik er was voor doorverwijzing). Mijn huisarts was onbedoeld zo subtiel als een moker op een appeltaart. In t gesprek vraagt de huisarts wat ze mee mag sturen naar de ggz instelling over eerdere behandeling. Is aan t zoeken en zegt van 'Ja en eh, en je borderline dan?' ik echt van wtf?!?!? Hoe kom je daarbij?

Ik wist me nog wel te herinneren dat dat een 7 jaar geleden op mijn verzoek onderzocht is en daar (godzijdank) uit kwam dat ik dat niet heb. Dus ik vertel dat, en de huisarts liet me toen lezen wat die instelling destijds heeft teruggekoppeld aan de huisarts. In de terugkoppeling stond dat het onderzoeksresultaat mogelijk wijst op een borderline persoonlijkheidsorganisatie.

Niet heel tof dat de huisarts zich net daar vergist. Mij is het destijds wat anders uitgelegd, alsin, niet met die term. Thuis maar opgezocht wat het allemaal betekent en ook al ben ik blij dat het wat anders is dan borderline is dit ook niet echt mals. Ergens ook heel jammer dat destijds niet is doorgepakt, maar t kan ook goed zijn dat ik daar toen helemaal niet voor open stond.

Nu maar even verdrietig want na zoiets over mezelf gelezen te hebben maakt dat ik me klein en stuk voel. Ik heb wel gezocht maar kon eigenlijk niet vinden of het te behandelen is of dat het iets is waar ik mee moet leren leven. Dat zou ik nou wel graag willen weten, als t behandelbaar is geeft t me hoop dat ik de problemen met mezelf kan oplossen en dat kan ik nu wel gebruiken.

Allereerst:

Ik neem aan dat er altijd wel iets is wat helpt toch? Of ben ik nu heel naïef? Het valt mij sowieso op dat zowel mijn huisarts als psychologen maar met moeite zeggen wat zij nu denken dat er speelt, als ik jou bericht zo lees komt dat dus vaker voor. Erg jammer.

Die wachttijden zijn ook zeer aangenaam ja (not). Eind juni heb ik pas mijn telefonische insteek en dan is het nog maar afwachten hoe lang het daarna gaat duren. Hopelijk kan ik wel door blijven werken want ik merk nu ook al dat het daar ook met moeite gaat en ik niet weer thuis kom te zitten.

quote:

Op vrijdag 26 mei 2017 10:07 schreef RodeGieter het volgende:

[..]

Dank je. Het is ook wel kenmerkend voor mij. Weten dat je een probleem hebt maar geen benul hebben wat je er aan kan doen. Ik zou zo 10 dingen kunnen verzinnen waardoor ik meer rust in mijn hoofd zou hebben en wat actiever kan zijn, maar hallo angsten die vanalles in je hoofd proppen waardoor je er uiteindelijk maar voor kiest om jezelf binnen op te sluiten. Ik ben nog blij dat ik mij heb weten te weerhouden van het online bestellen van boodschappen maar zelfs tegen zo'n klein iets kijk ik al op.

[..]

Allereerst:

Ik neem aan dat er altijd wel iets is wat helpt toch? Of ben ik nu heel naïef? Het valt mij sowieso op dat zowel mijn huisarts als psychologen maar met moeite zeggen wat zij nu denken dat er speelt, als ik jou bericht zo lees komt dat dus vaker voor. Erg jammer.

Die wachttijden zijn ook zeer aangenaam ja (not). Eind juni heb ik pas mijn telefonische insteek en dan is het nog maar afwachten hoe lang het daarna gaat duren. Hopelijk kan ik wel door blijven werken want ik merk nu ook al dat het daar ook met moeite gaat en ik niet weer thuis kom te zitten.

Ik hoop het wel. Ik loop al zo lang tegen dingen aan en ik heb al veel geprobeerd om mijn leven op orde te krijgen. Meestal helpt t wel iets hoor, maar ik heb nog wel veel liggen. Ik weet niet of het opzet is geweest, ik denk dat ik destijds er toch niet echt voor open stond om zoiets te horen. Maar dat is achteraf praten, kan ik nu niks meer aan doen.

Dan ben je ook nog wel even zoet ja. Heb je voor de tussenperiode wel iets om je op de been te houden? En weet men ervan op je werk? Krijg je daar ook wat steun?

quote:

Op vrijdag 26 mei 2017 10:54 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik hoop het wel. Ik loop al zo lang tegen dingen aan en ik heb al veel geprobeerd om mijn leven op orde te krijgen. Meestal helpt t wel iets hoor, maar ik heb nog wel veel liggen. Ik weet niet of het opzet is geweest, ik denk dat ik destijds er toch niet echt voor open stond om zoiets te horen. Maar dat is achteraf praten, kan ik nu niks meer aan doen.

Dan ben je ook nog wel even zoet ja. Heb je voor de tussenperiode wel iets om je op de been te houden? En weet men ervan op je werk? Krijg je daar ook wat steun?

Hopelijk ga je toch wat vinden wat gaat helpen. Als je er zo lang al mee bezig bent mag dat ook wel.

Huisarts raadde aan om in de tussentijd in ieder geval ook met de POH-GGZ te gaan praten om alvast je ei kwijt te kunnen en feedback te krijgen. Dat scheelt al iets maar is geen oplossing. Er zit bij mij onbewust veel oud zeer wat op de meest gekke manieren naar boven is gekomen.

Op mijn werk weten ze het niet, het is nog steeds een soort van taboe. Wel ben ik vorig jaar ook thuis komen te zitten doordat ik zo gestrest en overspannen raakte van nieuwe dingen op werk, mijn eigen leven en situatie binnen mijn familie. Ik hoop dat het dit jaar niet het geval gaat zijn.
Het stomme is dat ik op sommige momenten zelfs de gedachte heb dat ik misschien maar ontslag moet nemen, scheelt weer een stressfactor. Maar een inkomen hebben is ook wel zo makkelijk.

Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?

Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

GM, ik denk dat het erg afhankelijk is van het soort afdeling, of iemand van de afdeling mag of niet bijvoorbeeld.

Eigen ervaring: op de ene afdeling sliepen we met meerdere mensen op 1 kamer, daar mocht je wel even je plekje laten zien als je kamergenoten daar akkoord mee waren. Maar verder moest je met je visite buiten de afdeling afspreken (er was een restaurant waar je kon zitten, we liepen ook wel eens het dorp in).
Was echt behandelafdeling, daar hadden we ook de hele dag programma en alleen 's avonds en weekend (als je op afdeling bleef) tijd voor visite.

Andere afdeling eigen kamer, daar mocht je wel visite op je kamer, maar kon je ook in het restaurant van het ziekenhuis. Minder druk programma, daar was het allemaal wat losser en had je meer ruimte om ook overdag af te spreken als je geen programma had.

Erg afhankelijk denk ik van het soort afdeling, dus ik zou het vragen bij de betreffende afdeling.
Sterkte

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 20:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?

Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik ben meerdere keren opgenomen geweest.
Wat wel en niet mag hangt af van de situatie van degene die wordt opgenomen en verschilt ook per kliniek. Dus ik zal vertellen wat ik heb ervaren maar kan niet garanderen dat het ook zo werkt in de kliniek waar je man terecht komt.
Vaak (in elk geval bij suïcidaliteit) moet je alles wat gevaarlijk kan zijn, zoals schoenveters, kabels (van bijv. mobiel/laptop), scheermesjes, scharen, giftige vloeistoffen etc. inleveren, maar het kan zijn dat je dat in de loop van de opname weer terugkrijgt als ze je vertrouwen.
De meeste klinieken hebben bezoektijden denk ik, bijvoorbeeld in de ochtend, middag en avond een paar uur en dan mag in principe iedereen komen (tenzij de patiënt dat niet wil). Ik meen me te herinneren dat er een maximum van drie bezoekers tegelijk is. Sommige verpleegkundigen zijn wel flexibel met dit soort regels.
Het bezoek kan in de woonkamer zitten, in de eigen kamer van de patiënt of in een speciale bezoekruimte (bijvoorbeeld als je kinderen meeneemt - die willen ze liever niet in de gemeenschappelijke ruimtes).
Ik ben ook in een kliniek geweest waar geen bezoektijden waren, daar mocht men de hele dag door bezoek ontvangen.

In het begin is er een opnamegesprek, daar willen ze altijd familie bij hebben en dan wordt besproken wat er gaat gebeuren. Familie betrekken bij de behandeling is een belangrijk uitgangspunt van de GGZ.

Hoeveel vrijheid je hebt hangt af van de persoonlijke situatie. Op een gesloten afdeling kan het bijvoorbeeld zijn dat je in het begin helemaal niet naar buiten mag (alleen in de tuin), later alleen met begeleiding van hulpverleners en uiteindelijk ook met bezoek en alleen. Maar het kan ook zijn dat je tijdens de gehele opname geen vrijheden hebt of vanaf het begin al onder begeleiding naar buiten mag. Of je bent op een open afdeling en mag naar buiten wanneer je wilt.
Er zijn altijd georganiseerde (groeps)activiteiten, maar je bent niet verplicht daaraan mee te doen en vaak word je er niet eens over geïnformeerd.
Je krijgt altijd een boekje waar dit soort regels en mogelijkheden in staan op je kamer. Betrokkenen krijgen dat waarschijnlijk ook wel en er wordt natuurlijk het een en ander uitgelegd tijdens de gesprekken.

Ik wens jou en je man veel sterkte

[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 30-05-2017 21:52:00 ]

Ik heb overigens (gelukkig!) nog nooit een kamer hoeven delen. Dat lijkt me ook niet gebruikelijk bij crisisopnames.

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 20:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?

Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh jeetje wat heftig en jullie hebben ook 2 jonge kinderen toch? Krijg jij ook wel steun uit je omgeving? Sterkte in ieder geval..

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 21:50 schreef Elvi het volgende:

[..]

Oh jeetje wat heftig en jullie hebben ook 2 jonge kinderen toch? Krijg jij ook wel steun uit je omgeving? Sterkte in ieder geval..

klopt, een dochtertje van bijna 3 en een zoon van 7mnd.
Gelukkig veel hulp en ondersteuning van familie vrienden en buren.

F-ing hell, G.W., wat heftig

Mijn vader is heel vaak opgenomen geweest (tot zijn dood in '99). De verschillende ziekenhuizen en afdelingen zijn écht verschillend. Sommige plekken zijn (zoals boven gezegd werd) heel erg gesloten, sommige plekken zijn half-open..

Veel sterkte in ieder geval!

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 20:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?

Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

GM, ik schrik ervan zeg. Ik ken je niet persoonlijk, maar ik wil je altijd helpen (met praktische dingen)!

quote:

Op dinsdag 30 mei 2017 20:43 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Zijn er hier mensen die ervaring hebben met opname in een GGZ kliniek?

Hoe gaat dat in zn werk? qua bezoek en wat mag wel en wat niet?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik zit echt heel dichtbij de stap om naar een seksuoloog te gaan nu. Weer een negatieve seksuele ervaring gehad met een meisje, ik merk dat het snel klaarkomen echt een soort faalangst in me brengt waardoor mijn libido echt nihil is. Ik vind het zo frustrerend dat ik niet weet waar de oorzaak ligt. Wat ik doe, hoe veel vooruitgang en ontwikkeling ik doormaak, dit probleem blijft maar aanwezig. Plus het is zo vernederend, getver.

Ik probeer nog een paar laatste dingen, maar als dit ook niet werkt dan stap ik dit jaar maar over m'n trots heen en maak ik een afspraak bij de seksuoloog. Wat is naar hulpverlening stappen toch altijd weer een moeilijke stap.

-

[ Bericht 100% gewijzigd door Achterhoker op 04-06-2017 09:04:46 ]