quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.

Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien

quote:

Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.

Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.

Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie

quote:

Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.

Wanneer spreken we van een angststoornis?

Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.

In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:

Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs

Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:

Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis

Bron: http://www.trimbos.nl/ond(...)stoornissen-algemeen

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:11 schreef Toekito het volgende:

[..]

de motor ligt volgend naar bij Button in de mclaren. Zoals in de grote jaren van Senna zeg maar.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 12:43 schreef Detroit het volgende:

[..]

Ik bedoel hier "te belangrijk" als dat jij denkt dat jij daadwerkelijk dusdanig veel invloed hebt op mensen dat je hen ook beïnvloed. En jij hebt echt niet dusdanig veel invloed dat honderden mensen om jou heen jou niet mogen. Je gaat me niet eens vertellen dat zoveel mensen jou kunnen herinneren.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:12 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Hahahaha detroit met je bloemkolen...

Gray, mijn recept is met een berg oosterse kruiden erin. Wil je het hebben? Het recept dan

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:15 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Ja klopt, hoop dat ze het goed gaan doen, maar hoop nog steeds dat Honda ooit weer terug komt als een zelfstandig team.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 12:45 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Iedereen wordt door sommige groepen mensen genegeerd, puur omdat die elkaar niet liggen, of er geen klik is. Dat is niet erg, anders zou je met iedereen vriendjes zijn en das teveel....
Op de middelbare school werd ik ook door de meesten genegeerd, alleen niet door de (andere?) nerds. Daarna ging ik naar de TU en daar was het over. Blijkbaar een meer passende plek voor mij. Meer mensen met dezelfde interesses denk ik.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 12:47 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Verkeerde omgeving waar je in zit dus.
Andere vereniging proberen misschien, waar normale mensen zitten ipv haantjes?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:16 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik kom weleens mensen van vroeger tegen in de trein. Eentje herinnerde mij wel en ik heb daar een goed gesprek mee gehad. Die was vroeger meer een meeloper van een pester. Ik ben ook anderen tegengekomen die mij niet willen herinneren kijkend naar hun gedrag. Ik kwam laatst een grote pester tegen op het perron, terwijl mijn trein net aan kwam zetten. Hij wilde instappen in mijn coupé. Ik stond op het punt om uit te stappen en ik stond vooraan bij de deur. Hij zag mij en hij liep verder naar een andere coupé met een chagrijnige blik.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:26 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik zit bij een vereniging waar anderen van mijn studie bijzitten. Een andere student had mij aangeraden om bij die vereniging te komen toen hij wist dat ik op zoek was naar een studentenvereniging.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:22 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik hoef trouwens ook niet vrienden met iedereen te worden. Ik vind 3, 4, 5 vrienden eigenlijk wel genoeg
Op de universiteit was het helaas voor mij niet over. Ik kreeg in het begin nog wel eens negatieve dingen te horen "ik vind je maar raar. ik vind je wel vreemd." zonder enige onderbouwing en ik heb geen vrienden weten te maken bij mijn studie.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:17 schreef Murmeli het volgende:
Oja gewoonmezelf als je er nog bent, afbouwen gaat wel goed. Is klaar nu... yay!

Murmeli is antidepressivaloos

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:24 schreef Murmeli het volgende:
[ afbeelding ]
Werkt dit?

Edit, ja dus.
Je moet wel effe je schem draaien gray

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:13 schreef Detroit het volgende:

[..]

Maar als jouw ervaring in beginsel al bijgesteld moet worden, omdat deze niet overeenkomt met de werkelijkheid, dan zul je de ervaring ook niet krijgen op basis waarvan jij de conclusie kunt trekken dat je ernaast zit. In my humble opinion!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:31 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Niet in mijn eentje, maar hopelijk wel met hulp van het UCP.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:28 schreef Detroit het volgende:

[..]

Als ik blanco lees wat jij hier zegt, dan kan ik de volgende conclusies trekken:
- Met een persoon van vroeger die een meeloper was, heb je nu een goed gesprek. Blijkbaar mag deze persoon jou dus wel, en heeft hij jou gepest om niet zelf gepest te worden.
- Jij bent andere personen tegengekomen waarvan jij het gevoel hebt dat ze jou niet meer willen herinneren. Klopt dat gevoel wel? Ik, en velen in dit topic met mij, denken dat dat gevoel best eens bijgesteld zou kunnen worden!
- Jij kwam een grote pester tegen. Jij trekt de conclusie dat hij chagrijnig keek omdat hij jou zag. Was hij misschien niet chagrijnig omdat het rotweer was? Omdat zijn vriendin het net uitgemaakt had? Met het verkeerde been uit bed gestapt was? Ik geloof niet zozeer in jouw uitleg wat dat betreft.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:30 schreef Gray het volgende:

[..]

Gefeliciteerd.

[..]

Top! Veel van die dingen heb ik nog in huis ook! Besef alleen net dat ik het morgen op werk ook moet eten, maar dat ik geen goede containers heb voor soep vervoeren. Maar dan koop ik maandag gewoon nog een bloemkool en ga ik dit maken. Kan ik ook meteen de overige ingrediënten in huis halen. Thanks!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:28 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Maar als er geen mensen bij zittem waar je mee klikt kan het goed zijn om iets te zoeken dat beter past. Is het een vereniging voor een sport of een andere hobby of gewoon een algemene?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:37 schreef Murmeli het volgende:

[..]

YW laat ff weten hoe het jou smaakt dan!
En tnx voor de felicitatie. Ik heb nog niet eens een vette after AD party gehouden

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:30 schreef Detroit het volgende:

[..]

Ik ben dan benieuwd op basis waarvan zij de conclusie trekken dat ze jou raar vinden.
Ik bedoel, als je bijvoorbeeld ineens out of the blue iets raars zegt wat totaal niet samenhangt met de situatie als zij erbij zijn, dan zullen zij misschien denken dat je een vage gast bent.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:35 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

De personen, waarvan ik denk dat ze me niet willen herinneren, ontwijken me wel heel vakkundig. Nou weet ik natuurlijk niet wat ze daadwerkelijk van mij denken, maar wat ik wel heb zijn mijn ervaringen.
Over de grote pester: hij keek pas chagrijnig op het moment dat hij mij zag. Er was echt geen andere reden om niet mijn coupé in te stappen. Het was namelijk niet zo heel erg druk.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:37 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Het is een studentenvereniging. Ik ben in mijn leven 5 keer veranderd van vereniging / bij een nieuwe vereniging gegaan. Is dat normaal? (Ik heb geen flauw idee wat normaal is eigenlijk)

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:39 schreef Detroit het volgende:

[..]

Als ik lees wat jij zegt, dan vallen vooral de zinsneden "ontwijken me heel vakkundig", "keek pas chagrijnig op het moment dat hij mij zag", "geen andere reden om niet in mijn coupé in te stappen" me op.
Deze zijn heel erg ingegeven door hoe jij denkt over het leven, en volgens mij kunnen we ondertussen wel de conclusie trekken dat lang niet alles wat jij denkt ook automatisch waarheid is, toch?

En al zóu er één iemand zijn die bewust in een andere coupé gaat zitten vanwege jou, dan moet je alsnog de idee bijstellen dat er honderden mensen zijn die een hekel aan jou hebben.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:41 schreef Detroit het volgende:
Goede reden om te gaan borrelen ja, de grote post-AD-borrel-van-Murmeli! .

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:41 schreef Detroit het volgende:
Goede reden om te gaan borrelen ja, de grote post-AD-borrel-van-Murmeli! .

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:38 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat zal heel goed kunnen. Ik kom die mensen helaas niet meer tegen.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:43 schreef Detroit het volgende:

[..]

En niet dat dat erg is. Ik flap er af en toe ook wel dingen uit die anderen niet zullen begrijpen. En dan is het niet zo vreemd dat er misschien een enkeling is die mij een vage gast zal vinden. Maar "een enkeling" is toch echt wat anders dan honderden mensen.
En ik ben ook blij dat ik niet met iedereen door een deur hoef te kunnen. .

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:31 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Niet in mijn eentje, maar hopelijk wel met hulp van het UCP.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:37 schreef Murmeli het volgende:

[..]

YW laat ff weten hoe het jou smaakt dan!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:43 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Eigenlijk moet daar dan en berg xtc bij want dat mag weer zonder ad. Sort of. Maar ik denk dat ik daar voortaan maar vanaf blijf. Hihihi.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:45 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ik vind jou een hele vage gast ja! Hahahahah

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:17 schreef Murmeli het volgende:
Oja gewoonmezelf als je er nog bent, afbouwen gaat wel goed. Is klaar nu... yay!

Murmeli is antidepressivaloos

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:45 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Een hele berg nog wel

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:46 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Hahahaha inhalen van de afgelopen 5 jaar.....
Nee hoor, ik blijf er voorlopig verre van.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:45 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik had je bericht bijna niet gevonden tussen alle negativiteit....

Maar wooohooo voor jou! Topper

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:45 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik had je bericht bijna niet gevonden tussen alle negativiteit....

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:43 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Eigenlijk moet daar dan en berg xtc bij want dat mag weer zonder ad. Sort of. Maar ik denk dat ik daar voortaan maar vanaf blijf. Hihihi.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:47 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Hahahahhaha.....
Ja daarom loop ik ook maar ff wat te flauwekullen, beetje licht in alle zwaarte is wel goed denk ik.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:47 schreef seasushi het volgende:

[..]

fijn je serotonine level weer om zeep helpen.....

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:48 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Hahahahaha ja daarom....sniegoedvoormurmeltje.....

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:48 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Hahahahaha ja daarom....sniegoedvoormurmeltje.....

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:50 schreef Detroit het volgende:

[..]

Je zou anders ook alleen maar de ene voor de andere drugs inruilen. .

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:14 schreef magnetronkoffie het volgende:
Lex, wat vond je van dat topic dat ik eerder postte?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:45 schreef Gray het volgende:

[..]

Ik verwacht van niet.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:52 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Nou ad is natuurlijk langdurig en xtc eenmalig. Dus das wel anders.

Misschien is t voor complex wel leuk n keertje in het kader van het lief vinden van mensen.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:53 schreef magnetronkoffie het volgende:
Lex,

[..]

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:54 schreef seasushi het volgende:

[..]

mijn gedachte

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:54 schreef seasushi het volgende:

[..]

mijn gedachte

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:55 schreef Murmeli het volgende:

[..]

We mogen geen mensen aanzetten tot drugsgebruik!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:55 schreef Murmeli het volgende:

[..]

We mogen geen mensen aanzetten tot drugsgebruik!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:55 schreef Murmeli het volgende:

[..]

We mogen geen mensen aanzetten tot drugsgebruik!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:56 schreef Toekito het volgende:

[..]

oh had net adres van leverancier aan mn broertje gevraagd.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:57 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Als het met maten is dan is het niet zo erg

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:57 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Niet lief.
Wat doe jij hier eigenlijk?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:57 schreef Toekito het volgende:

[..]

vooral meelezen voor tips.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:59 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Kay.....
Word je er al wijzer van?
Vind het overigens prima hoor, vind jou best gezellig

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:57 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Verbeterd

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:59 schreef Toekito het volgende:

[..]

ben vooral nog aan het wennen.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:59 schreef Toekito het volgende:

[..]

ben vooral nog aan het wennen.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:02 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Waaraan?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 13:53 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Waarom niet?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:02 schreef Detroit het volgende:

[..]

What's your story then? Depressie? Angst? Iets anders?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:03 schreef Toekito het volgende:

[..]

de meeste noemen het depressie. Zit nu op tab maar als ik vandaag/vandeweek op laptop zit zal ik kort mijn verhaal neerpoten hier.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:05 schreef Detroit het volgende:

[..]

Doe dat vooral. . Altijd goed, nieuw bloed in dit topic.
Nou ja, jammer dat het nodig is gezien de situatie waar we in zitten, maar soit.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:03 schreef Gray het volgende:

[..]

Omdat je het leuk vindt om met problemen aan de slag te gaan, zoals bijvoorbeeld je hobby om de wereldproblemen op te lossen. Zou je je sociale problemen oplossen, dan heb je niets meer om te doen. En wie is Lex zonder zijn sociale problemen? Een Lex die niets te doen heeft. Een niet-Lex.

quote:

Het systematisch afwijzen van adviezen en het stellen van onhaalbare voorwaarden, inclusief (onrealistische) verwachtingen toont dat je je identiteit inbouwt en afschermt. Ook het vasthouden aan je ervaringen in het verleden getuigt hiervan, evenals het wijzen naar externe oorzaken. Zodoende komt de persoon die je jezelf acht niet in het geding.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:13 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat is een leugen. Zelfs met een gezond sociaal leven zou ik iets doen aan de wereldproblematiek.

[..]

Dan heb je mijn posts niet goed begrepen. Ik wijs niks af. Ik sla alles op in mijn hoofd en ik probeer actief een situatie te zoeken waar ik de adviezen toe kan passen. Ik heb eerder adviezen van fokkers toegepast (op het gebied van daten). Die werkten echter niet voor mij. Ik werk nu naar de situatie waar ik 3 mensen, waar ik goed contact mee heb, op kan bellen.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:17 schreef Gray het volgende:

[..]

Begrijp me niet verkeerd, ik verwachtte geheel niet dat je het met me eens zou zijn. Zelfs al op een enkel punt. Dat zou geheel niet karakteristiek zijn.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:28 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik verwachtte geheel niet dat je met die leugens zou komen. Ik had meer een constructieve post verwacht gericht op wat psychiatrie voor mij wel of niet zou kunnen betekenen. Daar heb ik namelijk 100% meer aan dan wat jij post.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:28 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik verwachtte geheel niet dat je met die leugens zou komen. Ik had meer een constructieve post verwacht gericht op wat psychiatrie voor mij wel of niet zou kunnen betekenen. Daar heb ik namelijk 100% meer aan dan wat jij post.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:58 schreef eefje801 het volgende:

[..]

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:16 schreef Insomnium het volgende:
Eindelijk geslapen!
Van zes tot net.

Ik werd wel wakker naakt op de vloer ergens in de slaapkamer maar goed dat doet er niet toe
Volgens mij ging mijn lichaam gewoon KO.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:34 schreef Gray het volgende:

[..]

Haha, nice!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:35 schreef Insomnium het volgende:

[..]

Ja ik voel mij dan ook gelijk een heel stuk beter.
Wel nog steeds heel hyper. Maar handelbaar.

Hoe is het daar?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:36 schreef Gray het volgende:

[..]

De regen is opgehouden en het wordt weer warm.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 14:58 schreef eefje801 het volgende:

[..]

Gray lijkt meer vanuit een onderbuikgevoel te reageren. Dat geeft niks maar daar heb je voor jezelf niks aan. Het is een goedbedoelende user maar geen professional. Dat geldt ook voor mij en voor wie dan ook op een forum. Ondanks dat waag ik nog een poging

Los van dat je misschien eens moet inzien dat je niet met iedereen door één deur hoeft te kunnen ben ik het wel eens dat je de zaken soms wat teveel opblaast en dat dat misschien ook komt omdat het anders zijn betekenis verliest. Ook problemen kunnen je een houvast geven in het leven en inderdaad: wat blijft er over als je eigenlijk niet zozeer heel veel acute problemen hebt, enkel de wens om meer sociale contacten op te bouwen en meer dingen te ondernemen? Dat dat voor jou, als persoon, wel degelijk een groot issue kan zijn begrijp ik goed, maar zoals je op mij overkomt is er meer een gedragsverandering vanuit jezelf nodig.

Uiteraard is het aan je begeleiders om dat te stellen en zul jij daar iets mee moeten. Maar ik denk dat je je soms onvoldoende realiseert dat het eigenlijk allemaal best wel meevalt met jou. Je hebt wel eens een terugval maar bent goed op weg om iets te ondernemen, organiseert een meet, etc. etc. Je kunt redelijk rationaliseren en je problemen benoemen. Dat zijn al hele goede stappen. Het enige dat mij (juist omdat ik je ook ken) een beetje stoort is dat vasthouden aan je verleden. In de psychiatrie/psychologie is het allang niet meer zo dat je wordt gezien als een product van je verleden.

Het gaat er uiteindelijk om wat je uit je ervaringen hebt gehaald, coping, hoe je als kind hebt geduid wat er aan de hand was. Je bent nu volwassen dus je zou als volwassene naar de situatie moeten kijken. Een kind duidt dingen anders en blaast ze oa op. Als je kijkt naar mensen die gepest zijn (ben ik zelf ook iemand van) dan gaan ze allemaal op een eigen wijze om daarmee en wat je vooral níet uit een pestverleden zou moeten halen is dat iedereen je niet mag of er op uit is om je buiten te sluiten. Meestal worden gevoelige, ietwat opvallende/creatieve of juist hele stille mensen eruit gepikt door pesters.

Dat is kut, dat is niet leuk maar je bent nu niet meer een kind op de basisschool maar een volwassene in de maatschappij, je studeert en je neemt deel aan het leven. Als jij niks hebt met studiegenoten voor wat betreft interesses zul je kleine stappen moeten zetten om je sociale netwerk te vergroten. Er zijn zat studenten die niet zo van het zuipen/neuken etc. zijn. In Groningen heb je bijvoorbeeld ook Cleopatra, een alternatieve studentenvereniging met een hele andere insteek.

Wat mensen doen als ze een situatie niet fijn vinden is er iets aan doen, andere mensen ontmoeten, met hobby's bezig zijn etc. Eventueel desgewenst met hulp van een psycholoog of medicatie, wanneer bepaalde stofjes niet voldoende aanwezig zijn. Dat je liever niet dingen alleen doet is jammer, je bent dan namelijk veel meer benaderbaar en kunt juist mensen ontmoeten, als je alleen dingen onderneemt. Via fora en dergelijke zijn ook meer specifieke meets, bijvoorbeeld voor de F1.

Ik denk dat wat je nu soms doet op fok "oud gedrag" is, een beetje het kind van vroeger. In feedback iets schrijven komt over als "naar de juf lopen". Dat is misschien niet je bedoeling maar zo lees ik dat wel. Ik vind dat je jezelf tekort doet en zo situaties creëert die je juist zo vreest. Het is moeilijk, maar je kunt beter een wat meer naïeve houding hebben op basis van vertrouwen dan op basis van wantrouwen, wat ik nu vaak van je lees. Heb er een beetje vertrouwen in! En wat meer geduld, gaat echt goedkomen

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:37 schreef Insomnium het volgende:

[..]

Dan heb ik toch wel het voordeel dat ik in Noorwegen aan de kust woon hahaha
Ik kan niet zo goed tegen de warmte.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:43 schreef Gray het volgende:

[..]

Heerlijk lijkt me dat.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:45 schreef Insomnium het volgende:

[..]

Het werkt voor mij vooral als ik extreem knorrig ben.
En de neiging heb om iedereen en alles kapot te maken

Met vijftien minuten wandelen ben ik letterlijk IN de oceaan.
En vijftien minuten de andere kant op en ik kan de bergen in.

quote:

Heb nu wel een compleet ander gevoel voor afstand hahaha.
In Nederland was twee/drie uur rijden ergens naar toe ver.
Hier is dat extreem dichtbij.

In het begin dit jaar toen we onze husky gingen ophalen moesten we in totaal zestien uur rijden

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:53 schreef Murmeli het volgende:
Ik ga ff buitenspelen!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:51 schreef Insomnium het volgende:
Al is autorijden voor ons altijd stressen.
Want ik kan niet autorijden zonder muziek.
En ze kan mijn muzieksmaak niet altijd waarderen

Ik luister veelal naar metal en rock.
En dat gaat haar na vijf minuten de keel uithangen.
Dus als we dan ergens naar toe moeten rijden is dat vaak stressvol.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 16:01 schreef summer2bird het volgende:
Het gaat goed!
Al bijna 2 weken
Geen gesip, gehuil oid.
Gewoon normaal en blij.

[ afbeelding ]

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 16:00 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Dat kan ik me wel voorstellen ja.
Rock kan nog, maar moet er niet aan denken een paar uur naar metal te moeten luisteren.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 16:01 schreef summer2bird het volgende:
Het gaat goed!
Al bijna 2 weken
Geen gesip, gehuil oid.
Gewoon normaal en blij.

[ afbeelding ]

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 16:21 schreef Insomnium het volgende:

[..]

Ik kan gewoonweg niet rijden zonder mijn muziek aan.
Dat is iets waar ik nog hard mee aan het werk ben.
Hetzelfde dat ik nooit ergens heen kan gaan zonder mijn mp3 speler.
Ik heb hem altijd bij me. Als hij leeg is dan ga ik serieus niet op stap

En ik snap wel dat ze het niet uren kan aanhoren
Daarom wissel ik tegenwoordig ook veel af met muziek voor haar smaak.
Maar het blijft een lastig punt.

[..]

Nice
Ik hoop dat het zo blijft dan!

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 15:38 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dank je voor je post.
Ik wil wel in mijn eentje iets ondernemen (bijvoorbeeld ergens naartoe gaan) zolang ik denk dat het allemaal veilig genoeg voor me is. Ik wil echter niet alleen met iets bezig zijn. Dat heb ik nou al genoeg gedaan. Ik heb veel lopen gamen, youtube filmpjes kijken, etc. Daar heb ik echt bakken met tijd aan besteed, maar het was eigenlijk gewoon vluchtgedrag. Ik was een ster in mezelf afleiden van mijn problemen. Dat doe ik nu niet meer trouwens
Over dat "kind van vroeger". Ik heb geen goed gevoel voor normaliteit. Ik heb van mezelf niet door wanneer ik als een kind bezig ben en wanneer als een volwassene. Zoals ik nu ben was ik ook toen ik 15 was.
Dat van de psychiatrie/psychologie en het verleden wist ik niet. Er werden wel vragen gesteld over mijn verleden.
Dank je voor je vertrouwen

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 17:56 schreef Murmeli het volgende:
Dat was lekker....

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 17:56 schreef Murmeli het volgende:
Dat was lekker....

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 18:00 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Wat heb je gedaan?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 18:29 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Stukje gewandeld.

Catnip, misschien is het goed dat ze je gaat bellen. Dan kan je ook zeggen dat je je rot voelde over dat je haar stom had genoemd en dat je haar juist lief vindt.
En je kan misschien ook uitleggen waaraan je behoefte had gisteren.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 18:40 schreef kingtoppie het volgende:

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 18:40 schreef kingtoppie het volgende:

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:21 schreef Detroit het volgende:
Niets zo lekker als zelf in elkaar geflanst eten, eventueel op basis van een recept.
Jammer alleen dat het af en toe zo lang duurt en je er boodschappen voor moet doen. .

Sowieso altijd goed voor je humeur, goed eten, vind ik.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:49 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ja klopt. Koken an sich ook, mits rustig aan. Boodschappen doen gaat bij mij ook steeds beter, jeej!

Vanmiddag wel wat aanvaringen bij appie. De eerste appie stond ik bij de pinkassa en ik had dat niet gezien. Betaal altijd contant omdat ik een vast bedrag per week pin om van te leven. Dus toen mocht ik bij de servicebalie afrekenen. En bij de 2e appie (flesjes water gehaald voor bij het lopen) was ineens de prijs verhoogd en stond de oude prijs nog bij het schap. Ik naar de servicebalie om te zeggen dat ze ff dat prijsje moesten weghalen, kreeg ik ook nog het verschil terug. Dat vond ik wel heul netjes.

Werd onderweg nog een hond aangereden trouwens, die sprong plotseling voor die auto. Eigenaar van de hond was in de stress en ging meteen naar de dierenarts. De jongen die de auto bestuurde ging meteem naar die man toe maar die man wilde niet met hem praten, was natuurlijk hartstikke van slag. Hond kon nog wel goed lopen em piepte maar heel kort, maar ja, toch eng. De bestuurder was ook erg ontdaan, hij vond het zo erg voor die man en zijn hond. Was ook sneu. Ik stond echt bijna te janken, en kippenvel tot aan mijn kruin. Brrrr

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:49 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ja klopt. Koken an sich ook, mits rustig aan. Boodschappen doen gaat bij mij ook steeds beter, jeej!

Vanmiddag wel wat aanvaringen bij appie. De eerste appie stond ik bij de pinkassa en ik had dat niet gezien. Betaal altijd contant omdat ik een vast bedrag per week pin om van te leven. Dus toen mocht ik bij de servicebalie afrekenen. En bij de 2e appie (flesjes water gehaald voor bij het lopen) was ineens de prijs verhoogd en stond de oude prijs nog bij het schap. Ik naar de servicebalie om te zeggen dat ze ff dat prijsje moesten weghalen, kreeg ik ook nog het verschil terug. Dat vond ik wel heul netjes.

Werd onderweg nog een hond aangereden trouwens, die sprong plotseling voor die auto. Eigenaar van de hond was in de stress en ging meteen naar de dierenarts. De jongen die de auto bestuurde ging meteem naar die man toe maar die man wilde niet met hem praten, was natuurlijk hartstikke van slag. Hond kon nog wel goed lopen em piepte maar heel kort, maar ja, toch eng. De bestuurder was ook erg ontdaan, hij vond het zo erg voor die man en zijn hond. Was ook sneu. Ik stond echt bijna te janken, en kippenvel tot aan mijn kruin. Brrrr

SPOILER

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin Heineken belangrijk was. Hoe het met mij of mijn broertje ging vonden mijn ouders minder relevant. Op school ben ik gepest omdat ik door een hartkwaal (zie onderschrift) niet alles mee kon doen en veel afwezig was.

De stress die dat getreiter opleverde heeft wel eens een nachtje de ehbo-post opgeleverd. Dat maakte me geirriteerd. Dat leverde thuis ruzie op. Want ja ik stelde me aan.

Ondertussen was ik jaar of 13 en kregen mijn ouders steeds meer ruzie. En waar ik voorheen vluchtte bemoeide ik me er nu wel mee. Het was eerst alleen maar schreeuwen en soms gooien met borden/glazen maar inmiddels sloegen mijn vader en moeder elkaar de tent uit. En dat was voor mij de reden niet weg te wezen maar er tussen te gaan staan. Mijn neefje was er 1 x bij dat ik er tussen stond en klappen kreeg vandaar de bijnaam Toek.

In 2001 (ik was 15) waren we net verhuisd naar nieuwbouw huis in andere stad toen mijn pa door zijn drankgebruik zijn werk verspilde. Hierdoor begonnen de financiële problemen die beide tot hun dood achtervolgde.

Eind 2001 kocht mijn pa met een vriendin (vermoed zijn minnares maar weet niet zeker) een kroeg. Mijn vader kon ons huis niet meer betalen dus gingen we boven de kroeg wonen. Nou hoef ik niemand te vertellen dat als jij en je vrouw de grootste klanten zijn van je kroeg je het niet lang redt. Maar het bleek niet alleen dat op mijn 15de verjaardag dat de kroeg dicht moest. Het huwelijk van mijn ouders ging ook langzaam kapot. Mijn pa zat steeds vaker op msn. En mijn broertje en ik moesten hem waarschuwen als mijn moeder in de buurt kwam. Dit deden we (want ja je luistert) door BA te typen op msn.

Wat er gaande was wist ik niet tot 2 weken daarna. Ik werd in het dorp voorgesteld aan een vrouw en haar dochter. Leken me gewoon vrienden van mijn pa. Echter binnen een uiterst bizarre week woonde ik daar.

Op maandag overleed de jongste zus van mijn vader. Op dinsdag wilde ik met mijn andere tante naar mijn neefjes van mijn overleden tante. Dat leverde een hoop gezeur op thuis maar ben gewoon gegaan. Geen idee of ik s avonds nog binnen mocht. Dat mocht maar mijn pc was geript door mijn pa en ook mijn dvdspeler was foetsie. De woensdag en donderdag waren vrij rustig en de vrijdag was de uitvaart van mijn tante. Mijn moeder was ziek en kon niet mee. Leverde weer bonje op.

Eenmaal daar leek er niks aan de hand. Mooie, erg christelijke en dus lange, dienst. Na afloop gebeurde het meest bizarre uit mijn leven tot dan toe. We reden naar huis en toen ik uit wilde stappen mocht dat niet. Tegen mijn jongere broertje werd gezegd "ja wij gaan elders logeren doe ma de groeten" en nog voor hij en ik goed en wel wisten hoe of wat reed mijn pa als een gek weg.

Ik woonde ineens op een andere plek. Waar ik a niet wilde zijn, b geen spullen had en c niemand kende. Dat maakte me eenzaam en verdrietig. Ik had wel een mobieltje maar geen beltegoed. En mijn moeder had precies hetzelfde probleem. Ze had geen vaste lijn meer (kpn schijnt geld te willen zien.) dus contact was lastig. Elke x als mijn vader haar belde eindigde dat in bonje.

Pas na weken zag ik mijn broertje en moeder weer toen ik geld gespaard had om naar de verjaardag van een oom te kunnen. De broer van mijn moeder had haar en mijn broertje opgehaald. Het voelde fijn maar ik schrok. Ze zagen er beide verwilderd uit. Mijn broertje vertelde dat hij bij een andere tante wilde gaan wonen omdat hij 'thuis' aan zijn lot overgelaten werd en bij ons simpelweg niet paste.

Dus na zeg 2 maanden nadat ik weg was was mijn broertje ook weg bij mijn moeder. Ieder familielid die kon wilde helpen. Echter zag mijn moeder dat niet zo. Afspraken die er voor haar gemaakt zijn bij uwv/gemeente en weet ik wat nog meer (ik was 17) belde ze af. Als ik haar soms belde verweet ze mij van alles. Of beter gezegd door de drank was een normaal gesprek niet meer mogelijk. Ze zakte af en ik kon niks doen. Toen ik half juni niks meer van haar hoorde vond ik het wel 'rustig'. Dagen gingen voorbij en ik hoorde niks van haar. Mijn broertje hoorde haar niet en ook mijn pa, ooms/tantes en mijn oma (haar moeder) hoorde niks.

Tot mijn vader iets dringend geregeld moest hebben en er heen ging. Na een uur ging mijn telefoon. Pa stond er in mijn scherm. En ik nam op met de woorden "laat maar ik weet het al ze is dood." En toen hij heel zakelijk en zonder emotie ja zei ontplofte ik van verdriet/woede/wanhoop.

Ik wilde er heen en regelde dat iemand me erheen zou brengen. Van de politie mocht ik het huis niet in. Mijn vader bleek alle familie al gebeld te hebben voor die mij belde. Dus toen ik daar kwam was bijna iedereen er al. Daar heb ik veel steun aan gehad maar vanaf toen is het tussen mij en mijn vader nooit echt goed gekomen. Het enige probleem was alleen dat ik alleen hem en mijn broertje nog had. Ik moest dus wel daar blijven wonen.

Dat is de aanleiding voor vele ruzies en oorlogen hier thuis geweest. Tussen mij en hem. Zijn vriendin en mij enzovoort. In 2005 ben ik uit huis gegaan en zag ze amper nog. Echter begaf mijn hart het in 2007 bijna en na een operatie ben ik weer thuis gaan wonen. Ik negeerde ze en sloot me veelal op in mijn kamer. Ik werkte, was met mijn toenmalige vriendin weg of ik sliep.

Niet gezellig of normaal. Helaas wel noodzaak want langer dan een paar uur en we hadden weer ruzie. Toen het uit ging met mijn vriendin was ik ineens nog meer thuis en leek het de goede kant op te gaan. Mijn broertje woonde sinds 2006 samen ,dat liep mis dus die kwam ook weer thuis. Dat ging een tijdje redelijk tot er weer kleine irritaties opdoken en niet uitgesproken werden. Kortom eens in de zoveel tijd was er heibel in de tent.

Toen er in 2009 asbestkanker bij mijn vader geconstateerd werd besloten mijn broertje en ik voorlopig thuis te blijven wonen. Echter leerde ik in oktober een meid kennen. Dus ik was minder thuis. Mijn vader genoot van zijn uitkering en status als patient. Last had hij er niet van. Elke dag beetje niksen. S middags naar de kroeg en s avonds beetje stoer doen op geenstijl en fok. En af en toe tegen ons zeiken.

Dit ging zo door tot mijn vriendin en ik gingen wonen eind 2010. In de maanden daarna heb ik mijn vader 3x gezien. Tot mijn broertje in juli belde dat mijn pa echt stervende was. Toen ben ik erheen gegaan. Mijn vader kon weinig meer maar wilde niet naar een ziekenhuis. Eens eigenwijs altijd eigenwijs.

In de week die volgde is die met spoed opgenomen en takelde hij steeds verder af. Ik heb bij hem geslapen in het ziekenhuis met mijn toenmalig vriendin. De dag erop hebben wij gezorgd dat mijn vader naar huis kon om daar te sterven. Zijn broer, zelf kankerpatient, mocht namelijk in het ziekenhuis niet bij hem. Het is me gelukt. Zelf heeft hij er niks meer van mee gekregen maar voor mijn oom (afgelopen januari overleden) was het zo ontzettend belangrijk.

Een half jaar na mijn vader overleed zijn vriendin. Die bleek een hersentumor te hebben.

En dit alles zorgt er dus voor dat ik af en toe beetje ontspoor. Ben al bij psych geweest en dat leek te helpen maar heb het idee dat maar tijdelijk was. Dus ga vandeweek de huisarts bellen wat het beste is. Ik slaap slecht, blijf in het verleden hangen en vraag me soms af wat ik hier doe.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:57 schreef Toekito het volgende:
Ik ben dus Toek

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:57 schreef Toekito het volgende:
Ik ben dus Toek

SPOILER

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin Heineken belangrijk was. Hoe het met mij of mijn broertje ging vonden mijn ouders minder relevant. Op school ben ik gepest omdat ik door een hartkwaal (zie onderschrift) niet alles mee kon doen en veel afwezig was.

De stress die dat getreiter opleverde heeft wel eens een nachtje de ehbo-post opgeleverd. Dat maakte me geirriteerd. Dat leverde thuis ruzie op. Want ja ik stelde me aan.

Ondertussen was ik jaar of 13 en kregen mijn ouders steeds meer ruzie. En waar ik voorheen vluchtte bemoeide ik me er nu wel mee. Het was eerst alleen maar schreeuwen en soms gooien met borden/glazen maar inmiddels sloegen mijn vader en moeder elkaar de tent uit. En dat was voor mij de reden niet weg te wezen maar er tussen te gaan staan. Mijn neefje was er 1 x bij dat ik er tussen stond en klappen kreeg vandaar de bijnaam Toek.

In 2001 (ik was 15) waren we net verhuisd naar nieuwbouw huis in andere stad toen mijn pa door zijn drankgebruik zijn werk verspilde. Hierdoor begonnen de financiële problemen die beide tot hun dood achtervolgde.

Eind 2001 kocht mijn pa met een vriendin (vermoed zijn minnares maar weet niet zeker) een kroeg. Mijn vader kon ons huis niet meer betalen dus gingen we boven de kroeg wonen. Nou hoef ik niemand te vertellen dat als jij en je vrouw de grootste klanten zijn van je kroeg je het niet lang redt. Maar het bleek niet alleen dat op mijn 15de verjaardag dat de kroeg dicht moest. Het huwelijk van mijn ouders ging ook langzaam kapot. Mijn pa zat steeds vaker op msn. En mijn broertje en ik moesten hem waarschuwen als mijn moeder in de buurt kwam. Dit deden we (want ja je luistert) door BA te typen op msn.

Wat er gaande was wist ik niet tot 2 weken daarna. Ik werd in het dorp voorgesteld aan een vrouw en haar dochter. Leken me gewoon vrienden van mijn pa. Echter binnen een uiterst bizarre week woonde ik daar.

Op maandag overleed de jongste zus van mijn vader. Op dinsdag wilde ik met mijn andere tante naar mijn neefjes van mijn overleden tante. Dat leverde een hoop gezeur op thuis maar ben gewoon gegaan. Geen idee of ik s avonds nog binnen mocht. Dat mocht maar mijn pc was geript door mijn pa en ook mijn dvdspeler was foetsie. De woensdag en donderdag waren vrij rustig en de vrijdag was de uitvaart van mijn tante. Mijn moeder was ziek en kon niet mee. Leverde weer bonje op.

Eenmaal daar leek er niks aan de hand. Mooie, erg christelijke en dus lange, dienst. Na afloop gebeurde het meest bizarre uit mijn leven tot dan toe. We reden naar huis en toen ik uit wilde stappen mocht dat niet. Tegen mijn jongere broertje werd gezegd "ja wij gaan elders logeren doe ma de groeten" en nog voor hij en ik goed en wel wisten hoe of wat reed mijn pa als een gek weg.

Ik woonde ineens op een andere plek. Waar ik a niet wilde zijn, b geen spullen had en c niemand kende. Dat maakte me eenzaam en verdrietig. Ik had wel een mobieltje maar geen beltegoed. En mijn moeder had precies hetzelfde probleem. Ze had geen vaste lijn meer (kpn schijnt geld te willen zien.) dus contact was lastig. Elke x als mijn vader haar belde eindigde dat in bonje.

Pas na weken zag ik mijn broertje en moeder weer toen ik geld gespaard had om naar de verjaardag van een oom te kunnen. De broer van mijn moeder had haar en mijn broertje opgehaald. Het voelde fijn maar ik schrok. Ze zagen er beide verwilderd uit. Mijn broertje vertelde dat hij bij een andere tante wilde gaan wonen omdat hij 'thuis' aan zijn lot overgelaten werd en bij ons simpelweg niet paste.

Dus na zeg 2 maanden nadat ik weg was was mijn broertje ook weg bij mijn moeder. Ieder familielid die kon wilde helpen. Echter zag mijn moeder dat niet zo. Afspraken die er voor haar gemaakt zijn bij uwv/gemeente en weet ik wat nog meer (ik was 17) belde ze af. Als ik haar soms belde verweet ze mij van alles. Of beter gezegd door de drank was een normaal gesprek niet meer mogelijk. Ze zakte af en ik kon niks doen. Toen ik half juni niks meer van haar hoorde vond ik het wel 'rustig'. Dagen gingen voorbij en ik hoorde niks van haar. Mijn broertje hoorde haar niet en ook mijn pa, ooms/tantes en mijn oma (haar moeder) hoorde niks.

Tot mijn vader iets dringend geregeld moest hebben en er heen ging. Na een uur ging mijn telefoon. Pa stond er in mijn scherm. En ik nam op met de woorden "laat maar ik weet het al ze is dood." En toen hij heel zakelijk en zonder emotie ja zei ontplofte ik van verdriet/woede/wanhoop.

Ik wilde er heen en regelde dat iemand me erheen zou brengen. Van de politie mocht ik het huis niet in. Mijn vader bleek alle familie al gebeld te hebben voor die mij belde. Dus toen ik daar kwam was bijna iedereen er al. Daar heb ik veel steun aan gehad maar vanaf toen is het tussen mij en mijn vader nooit echt goed gekomen. Het enige probleem was alleen dat ik alleen hem en mijn broertje nog had. Ik moest dus wel daar blijven wonen.

Dat is de aanleiding voor vele ruzies en oorlogen hier thuis geweest. Tussen mij en hem. Zijn vriendin en mij enzovoort. In 2005 ben ik uit huis gegaan en zag ze amper nog. Echter begaf mijn hart het in 2007 bijna en na een operatie ben ik weer thuis gaan wonen. Ik negeerde ze en sloot me veelal op in mijn kamer. Ik werkte, was met mijn toenmalige vriendin weg of ik sliep.

Niet gezellig of normaal. Helaas wel noodzaak want langer dan een paar uur en we hadden weer ruzie. Toen het uit ging met mijn vriendin was ik ineens nog meer thuis en leek het de goede kant op te gaan. Mijn broertje woonde sinds 2006 samen ,dat liep mis dus die kwam ook weer thuis. Dat ging een tijdje redelijk tot er weer kleine irritaties opdoken en niet uitgesproken werden. Kortom eens in de zoveel tijd was er heibel in de tent.

Toen er in 2009 asbestkanker bij mijn vader geconstateerd werd besloten mijn broertje en ik voorlopig thuis te blijven wonen. Echter leerde ik in oktober een meid kennen. Dus ik was minder thuis. Mijn vader genoot van zijn uitkering en status als patient. Last had hij er niet van. Elke dag beetje niksen. S middags naar de kroeg en s avonds beetje stoer doen op geenstijl en fok. En af en toe tegen ons zeiken.

Dit ging zo door tot mijn vriendin en ik gingen wonen eind 2010. In de maanden daarna heb ik mijn vader 3x gezien. Tot mijn broertje in juli belde dat mijn pa echt stervende was. Toen ben ik erheen gegaan. Mijn vader kon weinig meer maar wilde niet naar een ziekenhuis. Eens eigenwijs altijd eigenwijs.

In de week die volgde is die met spoed opgenomen en takelde hij steeds verder af. Ik heb bij hem geslapen in het ziekenhuis met mijn toenmalig vriendin. De dag erop hebben wij gezorgd dat mijn vader naar huis kon om daar te sterven. Zijn broer, zelf kankerpatient, mocht namelijk in het ziekenhuis niet bij hem. Het is me gelukt. Zelf heeft hij er niks meer van mee gekregen maar voor mijn oom (afgelopen januari overleden) was het zo ontzettend belangrijk.

Een half jaar na mijn vader overleed zijn vriendin. Die bleek een hersentumor te hebben.

En dit alles zorgt er dus voor dat ik af en toe beetje ontspoor. Ben al bij psych geweest en dat leek te helpen maar heb het idee dat maar tijdelijk was. Dus ga vandeweek de huisarts bellen wat het beste is. Ik slaap slecht, blijf in het verleden hangen en vraag me soms af wat ik hier doe.

TLDR? Samenvatting: ouders uit elkaar. Moeder dood toen ik 17 was. Nieuwe vriendin van vader een doos. Vader en vriendin dood toen ik 26 was en nu loop ik soms vast.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:57 schreef Toekito het volgende:
Ik ben dus Toek

SPOILER

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin Heineken belangrijk was. Hoe het met mij of mijn broertje ging vonden mijn ouders minder relevant. Op school ben ik gepest omdat ik door een hartkwaal (zie onderschrift) niet alles mee kon doen en veel afwezig was.

De stress die dat getreiter opleverde heeft wel eens een nachtje de ehbo-post opgeleverd. Dat maakte me geirriteerd. Dat leverde thuis ruzie op. Want ja ik stelde me aan.

Ondertussen was ik jaar of 13 en kregen mijn ouders steeds meer ruzie. En waar ik voorheen vluchtte bemoeide ik me er nu wel mee. Het was eerst alleen maar schreeuwen en soms gooien met borden/glazen maar inmiddels sloegen mijn vader en moeder elkaar de tent uit. En dat was voor mij de reden niet weg te wezen maar er tussen te gaan staan. Mijn neefje was er 1 x bij dat ik er tussen stond en klappen kreeg vandaar de bijnaam Toek.

In 2001 (ik was 15) waren we net verhuisd naar nieuwbouw huis in andere stad toen mijn pa door zijn drankgebruik zijn werk verspilde. Hierdoor begonnen de financiële problemen die beide tot hun dood achtervolgde.

Eind 2001 kocht mijn pa met een vriendin (vermoed zijn minnares maar weet niet zeker) een kroeg. Mijn vader kon ons huis niet meer betalen dus gingen we boven de kroeg wonen. Nou hoef ik niemand te vertellen dat als jij en je vrouw de grootste klanten zijn van je kroeg je het niet lang redt. Maar het bleek niet alleen dat op mijn 15de verjaardag dat de kroeg dicht moest. Het huwelijk van mijn ouders ging ook langzaam kapot. Mijn pa zat steeds vaker op msn. En mijn broertje en ik moesten hem waarschuwen als mijn moeder in de buurt kwam. Dit deden we (want ja je luistert) door BA te typen op msn.

Wat er gaande was wist ik niet tot 2 weken daarna. Ik werd in het dorp voorgesteld aan een vrouw en haar dochter. Leken me gewoon vrienden van mijn pa. Echter binnen een uiterst bizarre week woonde ik daar.

Op maandag overleed de jongste zus van mijn vader. Op dinsdag wilde ik met mijn andere tante naar mijn neefjes van mijn overleden tante. Dat leverde een hoop gezeur op thuis maar ben gewoon gegaan. Geen idee of ik s avonds nog binnen mocht. Dat mocht maar mijn pc was geript door mijn pa en ook mijn dvdspeler was foetsie. De woensdag en donderdag waren vrij rustig en de vrijdag was de uitvaart van mijn tante. Mijn moeder was ziek en kon niet mee. Leverde weer bonje op.

Eenmaal daar leek er niks aan de hand. Mooie, erg christelijke en dus lange, dienst. Na afloop gebeurde het meest bizarre uit mijn leven tot dan toe. We reden naar huis en toen ik uit wilde stappen mocht dat niet. Tegen mijn jongere broertje werd gezegd "ja wij gaan elders logeren doe ma de groeten" en nog voor hij en ik goed en wel wisten hoe of wat reed mijn pa als een gek weg.

Ik woonde ineens op een andere plek. Waar ik a niet wilde zijn, b geen spullen had en c niemand kende. Dat maakte me eenzaam en verdrietig. Ik had wel een mobieltje maar geen beltegoed. En mijn moeder had precies hetzelfde probleem. Ze had geen vaste lijn meer (kpn schijnt geld te willen zien.) dus contact was lastig. Elke x als mijn vader haar belde eindigde dat in bonje.

Pas na weken zag ik mijn broertje en moeder weer toen ik geld gespaard had om naar de verjaardag van een oom te kunnen. De broer van mijn moeder had haar en mijn broertje opgehaald. Het voelde fijn maar ik schrok. Ze zagen er beide verwilderd uit. Mijn broertje vertelde dat hij bij een andere tante wilde gaan wonen omdat hij 'thuis' aan zijn lot overgelaten werd en bij ons simpelweg niet paste.

Dus na zeg 2 maanden nadat ik weg was was mijn broertje ook weg bij mijn moeder. Ieder familielid die kon wilde helpen. Echter zag mijn moeder dat niet zo. Afspraken die er voor haar gemaakt zijn bij uwv/gemeente en weet ik wat nog meer (ik was 17) belde ze af. Als ik haar soms belde verweet ze mij van alles. Of beter gezegd door de drank was een normaal gesprek niet meer mogelijk. Ze zakte af en ik kon niks doen. Toen ik half juni niks meer van haar hoorde vond ik het wel 'rustig'. Dagen gingen voorbij en ik hoorde niks van haar. Mijn broertje hoorde haar niet en ook mijn pa, ooms/tantes en mijn oma (haar moeder) hoorde niks.

Tot mijn vader iets dringend geregeld moest hebben en er heen ging. Na een uur ging mijn telefoon. Pa stond er in mijn scherm. En ik nam op met de woorden "laat maar ik weet het al ze is dood." En toen hij heel zakelijk en zonder emotie ja zei ontplofte ik van verdriet/woede/wanhoop.

Ik wilde er heen en regelde dat iemand me erheen zou brengen. Van de politie mocht ik het huis niet in. Mijn vader bleek alle familie al gebeld te hebben voor die mij belde. Dus toen ik daar kwam was bijna iedereen er al. Daar heb ik veel steun aan gehad maar vanaf toen is het tussen mij en mijn vader nooit echt goed gekomen. Het enige probleem was alleen dat ik alleen hem en mijn broertje nog had. Ik moest dus wel daar blijven wonen.

Dat is de aanleiding voor vele ruzies en oorlogen hier thuis geweest. Tussen mij en hem. Zijn vriendin en mij enzovoort. In 2005 ben ik uit huis gegaan en zag ze amper nog. Echter begaf mijn hart het in 2007 bijna en na een operatie ben ik weer thuis gaan wonen. Ik negeerde ze en sloot me veelal op in mijn kamer. Ik werkte, was met mijn toenmalige vriendin weg of ik sliep.

Niet gezellig of normaal. Helaas wel noodzaak want langer dan een paar uur en we hadden weer ruzie. Toen het uit ging met mijn vriendin was ik ineens nog meer thuis en leek het de goede kant op te gaan. Mijn broertje woonde sinds 2006 samen ,dat liep mis dus die kwam ook weer thuis. Dat ging een tijdje redelijk tot er weer kleine irritaties opdoken en niet uitgesproken werden. Kortom eens in de zoveel tijd was er heibel in de tent.

Toen er in 2009 asbestkanker bij mijn vader geconstateerd werd besloten mijn broertje en ik voorlopig thuis te blijven wonen. Echter leerde ik in oktober een meid kennen. Dus ik was minder thuis. Mijn vader genoot van zijn uitkering en status als patient. Last had hij er niet van. Elke dag beetje niksen. S middags naar de kroeg en s avonds beetje stoer doen op geenstijl en fok. En af en toe tegen ons zeiken.

Dit ging zo door tot mijn vriendin en ik gingen wonen eind 2010. In de maanden daarna heb ik mijn vader 3x gezien. Tot mijn broertje in juli belde dat mijn pa echt stervende was. Toen ben ik erheen gegaan. Mijn vader kon weinig meer maar wilde niet naar een ziekenhuis. Eens eigenwijs altijd eigenwijs.

In de week die volgde is die met spoed opgenomen en takelde hij steeds verder af. Ik heb bij hem geslapen in het ziekenhuis met mijn toenmalig vriendin. De dag erop hebben wij gezorgd dat mijn vader naar huis kon om daar te sterven. Zijn broer, zelf kankerpatient, mocht namelijk in het ziekenhuis niet bij hem. Het is me gelukt. Zelf heeft hij er niks meer van mee gekregen maar voor mijn oom (afgelopen januari overleden) was het zo ontzettend belangrijk.

Een half jaar na mijn vader overleed zijn vriendin. Die bleek een hersentumor te hebben.

En dit alles zorgt er dus voor dat ik af en toe beetje ontspoor. Ben al bij psych geweest en dat leek te helpen maar heb het idee dat maar tijdelijk was. Dus ga vandeweek de huisarts bellen wat het beste is. Ik slaap slecht, blijf in het verleden hangen en vraag me soms af wat ik hier doe.

TLDR? Samenvatting: ouders uit elkaar. Moeder dood toen ik 17 was. Nieuwe vriendin van vader een doos. Vader en vriendin dood toen ik 26 was en nu loop ik soms vast.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:06 schreef Disana het volgende:
Wat een verhaal, Toekito. Ik hoop dat je het wanneer je er klaar voor bent achter je weet te laten en weer goed in het leven komt te staan.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:57 schreef Toekito het volgende:
Ik ben dus Toek

SPOILER

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin Heineken belangrijk was. Hoe het met mij of mijn broertje ging vonden mijn ouders minder relevant. Op school ben ik gepest omdat ik door een hartkwaal (zie onderschrift) niet alles mee kon doen en veel afwezig was.

De stress die dat getreiter opleverde heeft wel eens een nachtje de ehbo-post opgeleverd. Dat maakte me geirriteerd. Dat leverde thuis ruzie op. Want ja ik stelde me aan.

Ondertussen was ik jaar of 13 en kregen mijn ouders steeds meer ruzie. En waar ik voorheen vluchtte bemoeide ik me er nu wel mee. Het was eerst alleen maar schreeuwen en soms gooien met borden/glazen maar inmiddels sloegen mijn vader en moeder elkaar de tent uit. En dat was voor mij de reden niet weg te wezen maar er tussen te gaan staan. Mijn neefje was er 1 x bij dat ik er tussen stond en klappen kreeg vandaar de bijnaam Toek.

In 2001 (ik was 15) waren we net verhuisd naar nieuwbouw huis in andere stad toen mijn pa door zijn drankgebruik zijn werk verspilde. Hierdoor begonnen de financiële problemen die beide tot hun dood achtervolgde.

Eind 2001 kocht mijn pa met een vriendin (vermoed zijn minnares maar weet niet zeker) een kroeg. Mijn vader kon ons huis niet meer betalen dus gingen we boven de kroeg wonen. Nou hoef ik niemand te vertellen dat als jij en je vrouw de grootste klanten zijn van je kroeg je het niet lang redt. Maar het bleek niet alleen dat op mijn 15de verjaardag dat de kroeg dicht moest. Het huwelijk van mijn ouders ging ook langzaam kapot. Mijn pa zat steeds vaker op msn. En mijn broertje en ik moesten hem waarschuwen als mijn moeder in de buurt kwam. Dit deden we (want ja je luistert) door BA te typen op msn.

Wat er gaande was wist ik niet tot 2 weken daarna. Ik werd in het dorp voorgesteld aan een vrouw en haar dochter. Leken me gewoon vrienden van mijn pa. Echter binnen een uiterst bizarre week woonde ik daar.

Op maandag overleed de jongste zus van mijn vader. Op dinsdag wilde ik met mijn andere tante naar mijn neefjes van mijn overleden tante. Dat leverde een hoop gezeur op thuis maar ben gewoon gegaan. Geen idee of ik s avonds nog binnen mocht. Dat mocht maar mijn pc was geript door mijn pa en ook mijn dvdspeler was foetsie. De woensdag en donderdag waren vrij rustig en de vrijdag was de uitvaart van mijn tante. Mijn moeder was ziek en kon niet mee. Leverde weer bonje op.

Eenmaal daar leek er niks aan de hand. Mooie, erg christelijke en dus lange, dienst. Na afloop gebeurde het meest bizarre uit mijn leven tot dan toe. We reden naar huis en toen ik uit wilde stappen mocht dat niet. Tegen mijn jongere broertje werd gezegd "ja wij gaan elders logeren doe ma de groeten" en nog voor hij en ik goed en wel wisten hoe of wat reed mijn pa als een gek weg.

Ik woonde ineens op een andere plek. Waar ik a niet wilde zijn, b geen spullen had en c niemand kende. Dat maakte me eenzaam en verdrietig. Ik had wel een mobieltje maar geen beltegoed. En mijn moeder had precies hetzelfde probleem. Ze had geen vaste lijn meer (kpn schijnt geld te willen zien.) dus contact was lastig. Elke x als mijn vader haar belde eindigde dat in bonje.

Pas na weken zag ik mijn broertje en moeder weer toen ik geld gespaard had om naar de verjaardag van een oom te kunnen. De broer van mijn moeder had haar en mijn broertje opgehaald. Het voelde fijn maar ik schrok. Ze zagen er beide verwilderd uit. Mijn broertje vertelde dat hij bij een andere tante wilde gaan wonen omdat hij 'thuis' aan zijn lot overgelaten werd en bij ons simpelweg niet paste.

Dus na zeg 2 maanden nadat ik weg was was mijn broertje ook weg bij mijn moeder. Ieder familielid die kon wilde helpen. Echter zag mijn moeder dat niet zo. Afspraken die er voor haar gemaakt zijn bij uwv/gemeente en weet ik wat nog meer (ik was 17) belde ze af. Als ik haar soms belde verweet ze mij van alles. Of beter gezegd door de drank was een normaal gesprek niet meer mogelijk. Ze zakte af en ik kon niks doen. Toen ik half juni niks meer van haar hoorde vond ik het wel 'rustig'. Dagen gingen voorbij en ik hoorde niks van haar. Mijn broertje hoorde haar niet en ook mijn pa, ooms/tantes en mijn oma (haar moeder) hoorde niks.

Tot mijn vader iets dringend geregeld moest hebben en er heen ging. Na een uur ging mijn telefoon. Pa stond er in mijn scherm. En ik nam op met de woorden "laat maar ik weet het al ze is dood." En toen hij heel zakelijk en zonder emotie ja zei ontplofte ik van verdriet/woede/wanhoop.

Ik wilde er heen en regelde dat iemand me erheen zou brengen. Van de politie mocht ik het huis niet in. Mijn vader bleek alle familie al gebeld te hebben voor die mij belde. Dus toen ik daar kwam was bijna iedereen er al. Daar heb ik veel steun aan gehad maar vanaf toen is het tussen mij en mijn vader nooit echt goed gekomen. Het enige probleem was alleen dat ik alleen hem en mijn broertje nog had. Ik moest dus wel daar blijven wonen.

Dat is de aanleiding voor vele ruzies en oorlogen hier thuis geweest. Tussen mij en hem. Zijn vriendin en mij enzovoort. In 2005 ben ik uit huis gegaan en zag ze amper nog. Echter begaf mijn hart het in 2007 bijna en na een operatie ben ik weer thuis gaan wonen. Ik negeerde ze en sloot me veelal op in mijn kamer. Ik werkte, was met mijn toenmalige vriendin weg of ik sliep.

Niet gezellig of normaal. Helaas wel noodzaak want langer dan een paar uur en we hadden weer ruzie. Toen het uit ging met mijn vriendin was ik ineens nog meer thuis en leek het de goede kant op te gaan. Mijn broertje woonde sinds 2006 samen ,dat liep mis dus die kwam ook weer thuis. Dat ging een tijdje redelijk tot er weer kleine irritaties opdoken en niet uitgesproken werden. Kortom eens in de zoveel tijd was er heibel in de tent.

Toen er in 2009 asbestkanker bij mijn vader geconstateerd werd besloten mijn broertje en ik voorlopig thuis te blijven wonen. Echter leerde ik in oktober een meid kennen. Dus ik was minder thuis. Mijn vader genoot van zijn uitkering en status als patient. Last had hij er niet van. Elke dag beetje niksen. S middags naar de kroeg en s avonds beetje stoer doen op geenstijl en fok. En af en toe tegen ons zeiken.

Dit ging zo door tot mijn vriendin en ik gingen wonen eind 2010. In de maanden daarna heb ik mijn vader 3x gezien. Tot mijn broertje in juli belde dat mijn pa echt stervende was. Toen ben ik erheen gegaan. Mijn vader kon weinig meer maar wilde niet naar een ziekenhuis. Eens eigenwijs altijd eigenwijs.

In de week die volgde is die met spoed opgenomen en takelde hij steeds verder af. Ik heb bij hem geslapen in het ziekenhuis met mijn toenmalig vriendin. De dag erop hebben wij gezorgd dat mijn vader naar huis kon om daar te sterven. Zijn broer, zelf kankerpatient, mocht namelijk in het ziekenhuis niet bij hem. Het is me gelukt. Zelf heeft hij er niks meer van mee gekregen maar voor mijn oom (afgelopen januari overleden) was het zo ontzettend belangrijk.

Een half jaar na mijn vader overleed zijn vriendin. Die bleek een hersentumor te hebben.

En dit alles zorgt er dus voor dat ik af en toe beetje ontspoor. Ben al bij psych geweest en dat leek te helpen maar heb het idee dat maar tijdelijk was. Dus ga vandeweek de huisarts bellen wat het beste is. Ik slaap slecht, blijf in het verleden hangen en vraag me soms af wat ik hier doe.

TLDR? Samenvatting: ouders uit elkaar. Moeder dood toen ik 17 was. Nieuwe vriendin van vader een doos. Vader en vriendin dood toen ik 26 was en nu loop ik soms vast.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:08 schreef Toekito het volgende:

[..]

klinkt gek maar weet je wat helpt? Zo af en toe me groep FOK!kers op een terras zitten. Of met groep collega's.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:08 schreef minthy het volgende:

[..]

Sjemig, wat een verhaal...

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:07 schreef Detroit het volgende:

[..]

Helemaal gelezen, en het was verre van een langdradig verhaal waarvan ik TLDR zou willen zeggen.
Of het ook een leuk verhaal is, is een tweede. .

Man, dat je hart het zo goed gehouden heeft ondanks alle stress die je vast hebt zullen ervaren, in een dysfunctioneel gezin waar jij niet gewoon kind kon zijn.

Maar in welke zin heb jij het gevoel dat je vastloopt dan? Waar uit zich dat in?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:08 schreef Toekito het volgende:

[..]

klinkt gek maar weet je wat helpt? Zo af en toe me groep FOK!kers op een terras zitten. Of met groep collega's.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:08 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Godverdomme zeg.... ik wist al wel eea, maar het is nog kutter dan ik dacht
Als je t niet redt zelf is t goed dat je weer ff langs de doc gaat.. hoop dat je dan een betere begeleiding krijgt.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:12 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Henk

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:13 schreef Toekito het volgende:

[..]

komt wel goed schatje

Wees blij dat je me nu kent en niet 5 jaar terug.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:17 schreef Murmeli het volgende:
Ter info voor de rest: henk is de eigenaar van de kroeg waar een stel fokkers regelmatig
gaat sjoelen/terrashangen etc.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:17 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Wat was er toen mis met jou/ je gedrag dan?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:57 schreef Toekito het volgende:
Ik ben dus Toek

SPOILER

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin Heineken belangrijk was. Hoe het met mij of mijn broertje ging vonden mijn ouders minder relevant. Op school ben ik gepest omdat ik door een hartkwaal (zie onderschrift) niet alles mee kon doen en veel afwezig was.

De stress die dat getreiter opleverde heeft wel eens een nachtje de ehbo-post opgeleverd. Dat maakte me geirriteerd. Dat leverde thuis ruzie op. Want ja ik stelde me aan.

Ondertussen was ik jaar of 13 en kregen mijn ouders steeds meer ruzie. En waar ik voorheen vluchtte bemoeide ik me er nu wel mee. Het was eerst alleen maar schreeuwen en soms gooien met borden/glazen maar inmiddels sloegen mijn vader en moeder elkaar de tent uit. En dat was voor mij de reden niet weg te wezen maar er tussen te gaan staan. Mijn neefje was er 1 x bij dat ik er tussen stond en klappen kreeg vandaar de bijnaam Toek.

In 2001 (ik was 15) waren we net verhuisd naar nieuwbouw huis in andere stad toen mijn pa door zijn drankgebruik zijn werk verspilde. Hierdoor begonnen de financiële problemen die beide tot hun dood achtervolgde.

Eind 2001 kocht mijn pa met een vriendin (vermoed zijn minnares maar weet niet zeker) een kroeg. Mijn vader kon ons huis niet meer betalen dus gingen we boven de kroeg wonen. Nou hoef ik niemand te vertellen dat als jij en je vrouw de grootste klanten zijn van je kroeg je het niet lang redt. Maar het bleek niet alleen dat op mijn 15de verjaardag dat de kroeg dicht moest. Het huwelijk van mijn ouders ging ook langzaam kapot. Mijn pa zat steeds vaker op msn. En mijn broertje en ik moesten hem waarschuwen als mijn moeder in de buurt kwam. Dit deden we (want ja je luistert) door BA te typen op msn.

Wat er gaande was wist ik niet tot 2 weken daarna. Ik werd in het dorp voorgesteld aan een vrouw en haar dochter. Leken me gewoon vrienden van mijn pa. Echter binnen een uiterst bizarre week woonde ik daar.

Op maandag overleed de jongste zus van mijn vader. Op dinsdag wilde ik met mijn andere tante naar mijn neefjes van mijn overleden tante. Dat leverde een hoop gezeur op thuis maar ben gewoon gegaan. Geen idee of ik s avonds nog binnen mocht. Dat mocht maar mijn pc was geript door mijn pa en ook mijn dvdspeler was foetsie. De woensdag en donderdag waren vrij rustig en de vrijdag was de uitvaart van mijn tante. Mijn moeder was ziek en kon niet mee. Leverde weer bonje op.

Eenmaal daar leek er niks aan de hand. Mooie, erg christelijke en dus lange, dienst. Na afloop gebeurde het meest bizarre uit mijn leven tot dan toe. We reden naar huis en toen ik uit wilde stappen mocht dat niet. Tegen mijn jongere broertje werd gezegd "ja wij gaan elders logeren doe ma de groeten" en nog voor hij en ik goed en wel wisten hoe of wat reed mijn pa als een gek weg.

Ik woonde ineens op een andere plek. Waar ik a niet wilde zijn, b geen spullen had en c niemand kende. Dat maakte me eenzaam en verdrietig. Ik had wel een mobieltje maar geen beltegoed. En mijn moeder had precies hetzelfde probleem. Ze had geen vaste lijn meer (kpn schijnt geld te willen zien.) dus contact was lastig. Elke x als mijn vader haar belde eindigde dat in bonje.

Pas na weken zag ik mijn broertje en moeder weer toen ik geld gespaard had om naar de verjaardag van een oom te kunnen. De broer van mijn moeder had haar en mijn broertje opgehaald. Het voelde fijn maar ik schrok. Ze zagen er beide verwilderd uit. Mijn broertje vertelde dat hij bij een andere tante wilde gaan wonen omdat hij 'thuis' aan zijn lot overgelaten werd en bij ons simpelweg niet paste.

Dus na zeg 2 maanden nadat ik weg was was mijn broertje ook weg bij mijn moeder. Ieder familielid die kon wilde helpen. Echter zag mijn moeder dat niet zo. Afspraken die er voor haar gemaakt zijn bij uwv/gemeente en weet ik wat nog meer (ik was 17) belde ze af. Als ik haar soms belde verweet ze mij van alles. Of beter gezegd door de drank was een normaal gesprek niet meer mogelijk. Ze zakte af en ik kon niks doen. Toen ik half juni niks meer van haar hoorde vond ik het wel 'rustig'. Dagen gingen voorbij en ik hoorde niks van haar. Mijn broertje hoorde haar niet en ook mijn pa, ooms/tantes en mijn oma (haar moeder) hoorde niks.

Tot mijn vader iets dringend geregeld moest hebben en er heen ging. Na een uur ging mijn telefoon. Pa stond er in mijn scherm. En ik nam op met de woorden "laat maar ik weet het al ze is dood." En toen hij heel zakelijk en zonder emotie ja zei ontplofte ik van verdriet/woede/wanhoop.

Ik wilde er heen en regelde dat iemand me erheen zou brengen. Van de politie mocht ik het huis niet in. Mijn vader bleek alle familie al gebeld te hebben voor die mij belde. Dus toen ik daar kwam was bijna iedereen er al. Daar heb ik veel steun aan gehad maar vanaf toen is het tussen mij en mijn vader nooit echt goed gekomen. Het enige probleem was alleen dat ik alleen hem en mijn broertje nog had. Ik moest dus wel daar blijven wonen.

Dat is de aanleiding voor vele ruzies en oorlogen hier thuis geweest. Tussen mij en hem. Zijn vriendin en mij enzovoort. In 2005 ben ik uit huis gegaan en zag ze amper nog. Echter begaf mijn hart het in 2007 bijna en na een operatie ben ik weer thuis gaan wonen. Ik negeerde ze en sloot me veelal op in mijn kamer. Ik werkte, was met mijn toenmalige vriendin weg of ik sliep.

Niet gezellig of normaal. Helaas wel noodzaak want langer dan een paar uur en we hadden weer ruzie. Toen het uit ging met mijn vriendin was ik ineens nog meer thuis en leek het de goede kant op te gaan. Mijn broertje woonde sinds 2006 samen ,dat liep mis dus die kwam ook weer thuis. Dat ging een tijdje redelijk tot er weer kleine irritaties opdoken en niet uitgesproken werden. Kortom eens in de zoveel tijd was er heibel in de tent.

Toen er in 2009 asbestkanker bij mijn vader geconstateerd werd besloten mijn broertje en ik voorlopig thuis te blijven wonen. Echter leerde ik in oktober een meid kennen. Dus ik was minder thuis. Mijn vader genoot van zijn uitkering en status als patient. Last had hij er niet van. Elke dag beetje niksen. S middags naar de kroeg en s avonds beetje stoer doen op geenstijl en fok. En af en toe tegen ons zeiken.

Dit ging zo door tot mijn vriendin en ik gingen wonen eind 2010. In de maanden daarna heb ik mijn vader 3x gezien. Tot mijn broertje in juli belde dat mijn pa echt stervende was. Toen ben ik erheen gegaan. Mijn vader kon weinig meer maar wilde niet naar een ziekenhuis. Eens eigenwijs altijd eigenwijs.

In de week die volgde is die met spoed opgenomen en takelde hij steeds verder af. Ik heb bij hem geslapen in het ziekenhuis met mijn toenmalig vriendin. De dag erop hebben wij gezorgd dat mijn vader naar huis kon om daar te sterven. Zijn broer, zelf kankerpatient, mocht namelijk in het ziekenhuis niet bij hem. Het is me gelukt. Zelf heeft hij er niks meer van mee gekregen maar voor mijn oom (afgelopen januari overleden) was het zo ontzettend belangrijk.

Een half jaar na mijn vader overleed zijn vriendin. Die bleek een hersentumor te hebben.

En dit alles zorgt er dus voor dat ik af en toe beetje ontspoor. Ben al bij psych geweest en dat leek te helpen maar heb het idee dat maar tijdelijk was. Dus ga vandeweek de huisarts bellen wat het beste is. Ik slaap slecht, blijf in het verleden hangen en vraag me soms af wat ik hier doe.

TLDR? Samenvatting: ouders uit elkaar. Moeder dood toen ik 17 was. Nieuwe vriendin van vader een doos. Vader en vriendin dood toen ik 26 was en nu loop ik soms vast.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:18 schreef Murmeli het volgende:
Heyyyyyy kt!

@gray, de soep is lekker. Is vrij mild van smaak dus ik zou er ofwel meer kruiden in doem of er niks al te kruidgs bij eten, want dan valt ie weg. Maar, ik vind t een prima receptje. Heb er zelf trouwens naan koriander/knoflook en fritatta bij gegeten, maar dan was dus vrij sterk vgl de soep

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:21 schreef Detroit het volgende:
Niets zo lekker als zelf in elkaar geflanst eten, eventueel op basis van een recept.
Jammer alleen dat het af en toe zo lang duurt en je er boodschappen voor moet doen. .

Sowieso altijd goed voor je humeur, goed eten, vind ik.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:49 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ja klopt. Koken an sich ook, mits rustig aan. Boodschappen doen gaat bij mij ook steeds beter, jeej!

Vanmiddag wel wat aanvaringen bij appie. De eerste appie stond ik bij de pinkassa en ik had dat niet gezien. Betaal altijd contant omdat ik een vast bedrag per week pin om van te leven. Dus toen mocht ik bij de servicebalie afrekenen. En bij de 2e appie (flesjes water gehaald voor bij het lopen) was ineens de prijs verhoogd en stond de oude prijs nog bij het schap. Ik naar de servicebalie om te zeggen dat ze ff dat prijsje moesten weghalen, kreeg ik ook nog het verschil terug. Dat vond ik wel heul netjes.

Werd onderweg nog een hond aangereden trouwens, die sprong plotseling voor die auto. Eigenaar van de hond was in de stress en ging meteen naar de dierenarts. De jongen die de auto bestuurde ging meteem naar die man toe maar die man wilde niet met hem praten, was natuurlijk hartstikke van slag. Hond kon nog wel goed lopen em piepte maar heel kort, maar ja, toch eng. De bestuurder was ook erg ontdaan, hij vond het zo erg voor die man en zijn hond. Was ook sneu. Ik stond echt bijna te janken, en kippenvel tot aan mijn kruin. Brrrr

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:57 schreef Toekito het volgende:
Ik ben dus Toek

SPOILER

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin Heineken belangrijk was. Hoe het met mij of mijn broertje ging vonden mijn ouders minder relevant. Op school ben ik gepest omdat ik door een hartkwaal (zie onderschrift) niet alles mee kon doen en veel afwezig was.

De stress die dat getreiter opleverde heeft wel eens een nachtje de ehbo-post opgeleverd. Dat maakte me geirriteerd. Dat leverde thuis ruzie op. Want ja ik stelde me aan.

Ondertussen was ik jaar of 13 en kregen mijn ouders steeds meer ruzie. En waar ik voorheen vluchtte bemoeide ik me er nu wel mee. Het was eerst alleen maar schreeuwen en soms gooien met borden/glazen maar inmiddels sloegen mijn vader en moeder elkaar de tent uit. En dat was voor mij de reden niet weg te wezen maar er tussen te gaan staan. Mijn neefje was er 1 x bij dat ik er tussen stond en klappen kreeg vandaar de bijnaam Toek.

In 2001 (ik was 15) waren we net verhuisd naar nieuwbouw huis in andere stad toen mijn pa door zijn drankgebruik zijn werk verspilde. Hierdoor begonnen de financiële problemen die beide tot hun dood achtervolgde.

Eind 2001 kocht mijn pa met een vriendin (vermoed zijn minnares maar weet niet zeker) een kroeg. Mijn vader kon ons huis niet meer betalen dus gingen we boven de kroeg wonen. Nou hoef ik niemand te vertellen dat als jij en je vrouw de grootste klanten zijn van je kroeg je het niet lang redt. Maar het bleek niet alleen dat op mijn 15de verjaardag dat de kroeg dicht moest. Het huwelijk van mijn ouders ging ook langzaam kapot. Mijn pa zat steeds vaker op msn. En mijn broertje en ik moesten hem waarschuwen als mijn moeder in de buurt kwam. Dit deden we (want ja je luistert) door BA te typen op msn.

Wat er gaande was wist ik niet tot 2 weken daarna. Ik werd in het dorp voorgesteld aan een vrouw en haar dochter. Leken me gewoon vrienden van mijn pa. Echter binnen een uiterst bizarre week woonde ik daar.

Op maandag overleed de jongste zus van mijn vader. Op dinsdag wilde ik met mijn andere tante naar mijn neefjes van mijn overleden tante. Dat leverde een hoop gezeur op thuis maar ben gewoon gegaan. Geen idee of ik s avonds nog binnen mocht. Dat mocht maar mijn pc was geript door mijn pa en ook mijn dvdspeler was foetsie. De woensdag en donderdag waren vrij rustig en de vrijdag was de uitvaart van mijn tante. Mijn moeder was ziek en kon niet mee. Leverde weer bonje op.

Eenmaal daar leek er niks aan de hand. Mooie, erg christelijke en dus lange, dienst. Na afloop gebeurde het meest bizarre uit mijn leven tot dan toe. We reden naar huis en toen ik uit wilde stappen mocht dat niet. Tegen mijn jongere broertje werd gezegd "ja wij gaan elders logeren doe ma de groeten" en nog voor hij en ik goed en wel wisten hoe of wat reed mijn pa als een gek weg.

Ik woonde ineens op een andere plek. Waar ik a niet wilde zijn, b geen spullen had en c niemand kende. Dat maakte me eenzaam en verdrietig. Ik had wel een mobieltje maar geen beltegoed. En mijn moeder had precies hetzelfde probleem. Ze had geen vaste lijn meer (kpn schijnt geld te willen zien.) dus contact was lastig. Elke x als mijn vader haar belde eindigde dat in bonje.

Pas na weken zag ik mijn broertje en moeder weer toen ik geld gespaard had om naar de verjaardag van een oom te kunnen. De broer van mijn moeder had haar en mijn broertje opgehaald. Het voelde fijn maar ik schrok. Ze zagen er beide verwilderd uit. Mijn broertje vertelde dat hij bij een andere tante wilde gaan wonen omdat hij 'thuis' aan zijn lot overgelaten werd en bij ons simpelweg niet paste.

Dus na zeg 2 maanden nadat ik weg was was mijn broertje ook weg bij mijn moeder. Ieder familielid die kon wilde helpen. Echter zag mijn moeder dat niet zo. Afspraken die er voor haar gemaakt zijn bij uwv/gemeente en weet ik wat nog meer (ik was 17) belde ze af. Als ik haar soms belde verweet ze mij van alles. Of beter gezegd door de drank was een normaal gesprek niet meer mogelijk. Ze zakte af en ik kon niks doen. Toen ik half juni niks meer van haar hoorde vond ik het wel 'rustig'. Dagen gingen voorbij en ik hoorde niks van haar. Mijn broertje hoorde haar niet en ook mijn pa, ooms/tantes en mijn oma (haar moeder) hoorde niks.

Tot mijn vader iets dringend geregeld moest hebben en er heen ging. Na een uur ging mijn telefoon. Pa stond er in mijn scherm. En ik nam op met de woorden "laat maar ik weet het al ze is dood." En toen hij heel zakelijk en zonder emotie ja zei ontplofte ik van verdriet/woede/wanhoop.

Ik wilde er heen en regelde dat iemand me erheen zou brengen. Van de politie mocht ik het huis niet in. Mijn vader bleek alle familie al gebeld te hebben voor die mij belde. Dus toen ik daar kwam was bijna iedereen er al. Daar heb ik veel steun aan gehad maar vanaf toen is het tussen mij en mijn vader nooit echt goed gekomen. Het enige probleem was alleen dat ik alleen hem en mijn broertje nog had. Ik moest dus wel daar blijven wonen.

Dat is de aanleiding voor vele ruzies en oorlogen hier thuis geweest. Tussen mij en hem. Zijn vriendin en mij enzovoort. In 2005 ben ik uit huis gegaan en zag ze amper nog. Echter begaf mijn hart het in 2007 bijna en na een operatie ben ik weer thuis gaan wonen. Ik negeerde ze en sloot me veelal op in mijn kamer. Ik werkte, was met mijn toenmalige vriendin weg of ik sliep.

Niet gezellig of normaal. Helaas wel noodzaak want langer dan een paar uur en we hadden weer ruzie. Toen het uit ging met mijn vriendin was ik ineens nog meer thuis en leek het de goede kant op te gaan. Mijn broertje woonde sinds 2006 samen ,dat liep mis dus die kwam ook weer thuis. Dat ging een tijdje redelijk tot er weer kleine irritaties opdoken en niet uitgesproken werden. Kortom eens in de zoveel tijd was er heibel in de tent.

Toen er in 2009 asbestkanker bij mijn vader geconstateerd werd besloten mijn broertje en ik voorlopig thuis te blijven wonen. Echter leerde ik in oktober een meid kennen. Dus ik was minder thuis. Mijn vader genoot van zijn uitkering en status als patient. Last had hij er niet van. Elke dag beetje niksen. S middags naar de kroeg en s avonds beetje stoer doen op geenstijl en fok. En af en toe tegen ons zeiken.

Dit ging zo door tot mijn vriendin en ik gingen wonen eind 2010. In de maanden daarna heb ik mijn vader 3x gezien. Tot mijn broertje in juli belde dat mijn pa echt stervende was. Toen ben ik erheen gegaan. Mijn vader kon weinig meer maar wilde niet naar een ziekenhuis. Eens eigenwijs altijd eigenwijs.

In de week die volgde is die met spoed opgenomen en takelde hij steeds verder af. Ik heb bij hem geslapen in het ziekenhuis met mijn toenmalig vriendin. De dag erop hebben wij gezorgd dat mijn vader naar huis kon om daar te sterven. Zijn broer, zelf kankerpatient, mocht namelijk in het ziekenhuis niet bij hem. Het is me gelukt. Zelf heeft hij er niks meer van mee gekregen maar voor mijn oom (afgelopen januari overleden) was het zo ontzettend belangrijk.

Een half jaar na mijn vader overleed zijn vriendin. Die bleek een hersentumor te hebben.

En dit alles zorgt er dus voor dat ik af en toe beetje ontspoor. Ben al bij psych geweest en dat leek te helpen maar heb het idee dat maar tijdelijk was. Dus ga vandeweek de huisarts bellen wat het beste is. Ik slaap slecht, blijf in het verleden hangen en vraag me soms af wat ik hier doe.

TLDR? Samenvatting: ouders uit elkaar. Moeder dood toen ik 17 was. Nieuwe vriendin van vader een doos. Vader en vriendin dood toen ik 26 was en nu loop ik soms vast.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:12 schreef Toekito het volgende:

[..]

mijn hart is voor het eerst sinds jaren verbeterd en er lekt minder bloed

Ik loop soms vast in hele gewone dingen hoor. Als ik complimentje krijg bijv. dat ben ik niet gewend. Maar ook in groepen kon ik eerst niet goed mijn plek vinden en gaat steeds beter. Mede door de FOK!meets. En kan totaal niet tegen discussie die op ruzie lijkt. Dan pak ik mijn spullen en ben ik weg. Al paar x gebeurd. Dan zit ik liever in een virtuele wereld (vice city bijv) dan in discussie. Dat heeft mijn laatste relatie ook de das om gedaan. Plus dat ik geen prater ben.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:17 schreef Murmeli het volgende:
Ter info voor de rest: henk is de eigenaar van de kroeg waar een stel fokkers regelmatig
gaat sjoelen/terrashangen etc.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:22 schreef Toekito het volgende:
Thnx Gray. Voor jullie wel. Voor mij niet zo meer Roy. Dat is ook deels het probleem. Ik weet niet meer wat normaal is

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:25 schreef Detroit het volgende:

[..]

W00t! Congrats! Drie hoeraatjes voor het hart van Toek! .

Ach, ik dacht ook niet zo'n prater te zijn, maar dat is heel erg afhankelijk van hoe ik me voel. Als ik me goed voel dan praat ik aanmerkelijk meer. En juist omdat we ons niet altijd even goed voelen, is er dit fijne topic! _{en daardoor voel je jezelf weer snel beter, waardoor je meer praat, etc bla bla}

Props dat je toch het lef hebt gevonden om Fok!-meets te bezoeken en zo uit je eigen comfort zone te treden.

Maar niet kunnen tegen een discussie die op ruzie lijkt? Is dat alleen in het echt, of ook op een forum? Want ook hier wordt er wel eens een felle discussie gevoerd, maar het zou zonde zijn als mensen daardoor afhaken omdat ze dat misschien als ruzie ervaren terwijl het niet zo is. .

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:26 schreef Detroit het volgende:

[..]

Nog nooit van gehoord. . In Rotterdam e.o. zeker?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:29 schreef Royco1 het volgende:
En wat is die fok sjoelavond waar ik zo veel over hoor?

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:17 schreef Murmeli het volgende:
Ter info voor de rest: henk is de eigenaar van de kroeg waar een stel fokkers regelmatig
gaat sjoelen/terrashangen etc.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:28 schreef Toekito het volgende:

[..]

hier klets ik er soms ook in. Maar ben wel eens nog voor het kerstdiner vertrokken en gaan gamen

Dus in het echt

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:29 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Klopt. T halve maatje. Google er maar eens op, is daar vorig jaar nog een leuk akkefietje geweest met overvallers die zijn weggejaagd door de klanten

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:31 schreef Toekito het volgende:

[..]

FOK!kers die er sjoelen eens per 14 dagen. Topic loopt in FHF. Daar zitten de die hards te slowchatten en kan je je aanmelden.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:33 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Sjoelen kan ik niet, maar terras hangen is altijd gezellig natuurlijk.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:34 schreef Toekito het volgende:

[..]

ik kan het ook niet. Lekker belangrijk is altijd erg gezellig.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:39 schreef Detroit het volgende:

[..]

Het is ook een toegankelijke manier om met anderen in contact te raken lijkt me. Biertje erbij, beetje kletsen, gewoon gezellig.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:41 schreef Murmeli het volgende:
Dat is in rotterdam noord. 2 metrohaltes vanaf centraal station of half uurtje lopen.
Is heel chill.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:42 schreef Murmeli het volgende:
Liefjes ik ga afsluiten voor vandaag.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:42 schreef Murmeli het volgende:
Liefjes ik ga afsluiten voor vandaag.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:42 schreef Murmeli het volgende:
Liefjes ik ga afsluiten voor vandaag.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 20:24 schreef Murmeli het volgende:
Graytje wat bedoel je met zon regen? Ik lig er niet van wakker verder, het raakte me vooral. Of doelde je daar niet op

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 19:57 schreef Toekito het volgende:
Ik ben dus Toek

SPOILER

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin Heineken belangrijk was. Hoe het met mij of mijn broertje ging vonden mijn ouders minder relevant. Op school ben ik gepest omdat ik door een hartkwaal (zie onderschrift) niet alles mee kon doen en veel afwezig was.

De stress die dat getreiter opleverde heeft wel eens een nachtje de ehbo-post opgeleverd. Dat maakte me geirriteerd. Dat leverde thuis ruzie op. Want ja ik stelde me aan.

Ondertussen was ik jaar of 13 en kregen mijn ouders steeds meer ruzie. En waar ik voorheen vluchtte bemoeide ik me er nu wel mee. Het was eerst alleen maar schreeuwen en soms gooien met borden/glazen maar inmiddels sloegen mijn vader en moeder elkaar de tent uit. En dat was voor mij de reden niet weg te wezen maar er tussen te gaan staan. Mijn neefje was er 1 x bij dat ik er tussen stond en klappen kreeg vandaar de bijnaam Toek.

In 2001 (ik was 15) waren we net verhuisd naar nieuwbouw huis in andere stad toen mijn pa door zijn drankgebruik zijn werk verspilde. Hierdoor begonnen de financiële problemen die beide tot hun dood achtervolgde.

Eind 2001 kocht mijn pa met een vriendin (vermoed zijn minnares maar weet niet zeker) een kroeg. Mijn vader kon ons huis niet meer betalen dus gingen we boven de kroeg wonen. Nou hoef ik niemand te vertellen dat als jij en je vrouw de grootste klanten zijn van je kroeg je het niet lang redt. Maar het bleek niet alleen dat op mijn 15de verjaardag dat de kroeg dicht moest. Het huwelijk van mijn ouders ging ook langzaam kapot. Mijn pa zat steeds vaker op msn. En mijn broertje en ik moesten hem waarschuwen als mijn moeder in de buurt kwam. Dit deden we (want ja je luistert) door BA te typen op msn.

Wat er gaande was wist ik niet tot 2 weken daarna. Ik werd in het dorp voorgesteld aan een vrouw en haar dochter. Leken me gewoon vrienden van mijn pa. Echter binnen een uiterst bizarre week woonde ik daar.

Op maandag overleed de jongste zus van mijn vader. Op dinsdag wilde ik met mijn andere tante naar mijn neefjes van mijn overleden tante. Dat leverde een hoop gezeur op thuis maar ben gewoon gegaan. Geen idee of ik s avonds nog binnen mocht. Dat mocht maar mijn pc was geript door mijn pa en ook mijn dvdspeler was foetsie. De woensdag en donderdag waren vrij rustig en de vrijdag was de uitvaart van mijn tante. Mijn moeder was ziek en kon niet mee. Leverde weer bonje op.

Eenmaal daar leek er niks aan de hand. Mooie, erg christelijke en dus lange, dienst. Na afloop gebeurde het meest bizarre uit mijn leven tot dan toe. We reden naar huis en toen ik uit wilde stappen mocht dat niet. Tegen mijn jongere broertje werd gezegd "ja wij gaan elders logeren doe ma de groeten" en nog voor hij en ik goed en wel wisten hoe of wat reed mijn pa als een gek weg.

Ik woonde ineens op een andere plek. Waar ik a niet wilde zijn, b geen spullen had en c niemand kende. Dat maakte me eenzaam en verdrietig. Ik had wel een mobieltje maar geen beltegoed. En mijn moeder had precies hetzelfde probleem. Ze had geen vaste lijn meer (kpn schijnt geld te willen zien.) dus contact was lastig. Elke x als mijn vader haar belde eindigde dat in bonje.

Pas na weken zag ik mijn broertje en moeder weer toen ik geld gespaard had om naar de verjaardag van een oom te kunnen. De broer van mijn moeder had haar en mijn broertje opgehaald. Het voelde fijn maar ik schrok. Ze zagen er beide verwilderd uit. Mijn broertje vertelde dat hij bij een andere tante wilde gaan wonen omdat hij 'thuis' aan zijn lot overgelaten werd en bij ons simpelweg niet paste.

Dus na zeg 2 maanden nadat ik weg was was mijn broertje ook weg bij mijn moeder. Ieder familielid die kon wilde helpen. Echter zag mijn moeder dat niet zo. Afspraken die er voor haar gemaakt zijn bij uwv/gemeente en weet ik wat nog meer (ik was 17) belde ze af. Als ik haar soms belde verweet ze mij van alles. Of beter gezegd door de drank was een normaal gesprek niet meer mogelijk. Ze zakte af en ik kon niks doen. Toen ik half juni niks meer van haar hoorde vond ik het wel 'rustig'. Dagen gingen voorbij en ik hoorde niks van haar. Mijn broertje hoorde haar niet en ook mijn pa, ooms/tantes en mijn oma (haar moeder) hoorde niks.

Tot mijn vader iets dringend geregeld moest hebben en er heen ging. Na een uur ging mijn telefoon. Pa stond er in mijn scherm. En ik nam op met de woorden "laat maar ik weet het al ze is dood." En toen hij heel zakelijk en zonder emotie ja zei ontplofte ik van verdriet/woede/wanhoop.

Ik wilde er heen en regelde dat iemand me erheen zou brengen. Van de politie mocht ik het huis niet in. Mijn vader bleek alle familie al gebeld te hebben voor die mij belde. Dus toen ik daar kwam was bijna iedereen er al. Daar heb ik veel steun aan gehad maar vanaf toen is het tussen mij en mijn vader nooit echt goed gekomen. Het enige probleem was alleen dat ik alleen hem en mijn broertje nog had. Ik moest dus wel daar blijven wonen.

Dat is de aanleiding voor vele ruzies en oorlogen hier thuis geweest. Tussen mij en hem. Zijn vriendin en mij enzovoort. In 2005 ben ik uit huis gegaan en zag ze amper nog. Echter begaf mijn hart het in 2007 bijna en na een operatie ben ik weer thuis gaan wonen. Ik negeerde ze en sloot me veelal op in mijn kamer. Ik werkte, was met mijn toenmalige vriendin weg of ik sliep.

Niet gezellig of normaal. Helaas wel noodzaak want langer dan een paar uur en we hadden weer ruzie. Toen het uit ging met mijn vriendin was ik ineens nog meer thuis en leek het de goede kant op te gaan. Mijn broertje woonde sinds 2006 samen ,dat liep mis dus die kwam ook weer thuis. Dat ging een tijdje redelijk tot er weer kleine irritaties opdoken en niet uitgesproken werden. Kortom eens in de zoveel tijd was er heibel in de tent.

Toen er in 2009 asbestkanker bij mijn vader geconstateerd werd besloten mijn broertje en ik voorlopig thuis te blijven wonen. Echter leerde ik in oktober een meid kennen. Dus ik was minder thuis. Mijn vader genoot van zijn uitkering en status als patient. Last had hij er niet van. Elke dag beetje niksen. S middags naar de kroeg en s avonds beetje stoer doen op geenstijl en fok. En af en toe tegen ons zeiken.

Dit ging zo door tot mijn vriendin en ik gingen wonen eind 2010. In de maanden daarna heb ik mijn vader 3x gezien. Tot mijn broertje in juli belde dat mijn pa echt stervende was. Toen ben ik erheen gegaan. Mijn vader kon weinig meer maar wilde niet naar een ziekenhuis. Eens eigenwijs altijd eigenwijs.

In de week die volgde is die met spoed opgenomen en takelde hij steeds verder af. Ik heb bij hem geslapen in het ziekenhuis met mijn toenmalig vriendin. De dag erop hebben wij gezorgd dat mijn vader naar huis kon om daar te sterven. Zijn broer, zelf kankerpatient, mocht namelijk in het ziekenhuis niet bij hem. Het is me gelukt. Zelf heeft hij er niks meer van mee gekregen maar voor mijn oom (afgelopen januari overleden) was het zo ontzettend belangrijk.

Een half jaar na mijn vader overleed zijn vriendin. Die bleek een hersentumor te hebben.

En dit alles zorgt er dus voor dat ik af en toe beetje ontspoor. Ben al bij psych geweest en dat leek te helpen maar heb het idee dat maar tijdelijk was. Dus ga vandeweek de huisarts bellen wat het beste is. Ik slaap slecht, blijf in het verleden hangen en vraag me soms af wat ik hier doe.

TLDR? Samenvatting: ouders uit elkaar. Moeder dood toen ik 17 was. Nieuwe vriendin van vader een doos. Vader en vriendin dood toen ik 26 was en nu loop ik soms vast.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 22:42 schreef Insomnium het volgende:

[..]

Dat is nogal wat.
Ik hoop echt dat met de tijd dingen beter gaan.

En je kunt inderdaad een hoop kwijt hier en bij vrienden.
Toch sterk dat je dit aan ons wilde vertellen!
Respect daarvoor.

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 22:44 schreef Toekito het volgende:

[..]

thnx

Hmmm ik ga ff slapen trusten

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 23:26 schreef cafpow het volgende:
goedenavond..ben lang weggeweest hier, nu weer even terug. Vooral omdat ik door een gebeurtenis ruim 9 maanden geleden een trauma opgelopen heb. Ik heb inmiddels EMDR gehad wat wel wat heeft geholpen. Maar ik durfde na die gebeurtenis niet meer in mijn eigen kamer te slapen, en nu ben ik weer in mijn eigen kamer aan het slapen en vind het toch ietwat eng.

Ik word ook wel eens wakker tussendoor doordat bijvoorbeeld iemand schreeuwend over straat loopt of iemand op de balkons loopt te schreeuwen en ik merk dat ik dat dan soort van mini-angstaanval krijg. Ik kan het nog wel controleren door me te dwingen te liggen en naar mijn ademhaling te luisteren en daarop te focussen. En op zich had ik die soort mini-angstaanvallen toen ik nog bij ma op de kamer sliep ook wel. En die aanvallen worden altijd getriggerd door het geschrokken wakker worden door geschreeuw of harde geluiden buiten. Nu ben ik altijd wel een schriktype geweest.
Maar deze soort angst is nieuw en heb ik pas sinds kort eigenlijk, terwijl de trauma eigenlijk al verwerkt is en een hele tijd geleden.

Ik denk dat het wel wat beter zal gaan eer ik weer wen aan de eigen kamer en andere omgeving, wil het er binnenkort ook met de psycholoog hebben over die soort vage angst...want ik word half slapend wakker met die angst en die is binnen een paar minuten ook weer weg...maar vind het maar raar.

Heb verder niemand om het mee te bespreken dus dacht laat ik het maar eens neerzetten.

quote:

Op zondag 28 juli 2013 01:27 schreef minthy het volgende:
Fiks onweer onderweg, niet fijn... Zeker niet in de nacht als je er ook nog eens flink bang voor bent. dit wordt een klotenacht

quote:

Op zondag 28 juli 2013 01:29 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Hier gaat het flink tekeer nu

quote:

Op zondag 28 juli 2013 01:30 schreef minthy het volgende:

[..]

Ik weet het, ik hoorde het net van iemand bij je uit de buurt. Ik sla het graag over

quote:

Op zondag 28 juli 2013 01:31 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Ik zal het even doorgeven

quote:

Op zondag 28 juli 2013 01:36 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat wordt gewaardeerd

quote:

Op zaterdag 27 juli 2013 21:02 schreef Gray het volgende:

[..]

Daar doelde ik precies op. Zie het als een steuntje in de rug.

quote:

Op zondag 28 juli 2013 08:52 schreef Catnip het volgende:
Mijn pgb'er en ik zijn weer vriendjes.

quote:

Op zondag 28 juli 2013 08:52 schreef Catnip het volgende:
Mijn pgb'er en ik zijn weer vriendjes.

quote:

Op zondag 28 juli 2013 12:26 schreef Catnip het volgende:
En dat ik moest kijken naar de dingen die ik WEL heb ipv niet heb. Wel heel lief.. Een soort van "lieve" schop onder je kont..

quote:

Op zondag 28 juli 2013 12:31 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Is hetgeen wat je wel hebt hetgeen wat je wilt hebben? Wil je misschien meer of minder hebben?

quote:

Op zondag 28 juli 2013 19:15 schreef Catnip het volgende:
Dinsdag naar een museum met mijn pgb'er..jippie
Alles geregeld voor het gaan met de trein..nu alleen morgen mijn ov opladen. Het geld regelen, en verder ben ik vandaag nog op station geweest om te kijken hoe het met de ov chipkaart werkt. Ook niet moeilijk dat in en uit checken. Wat ik niet mag vergeten.

Ben stiekem best een beetje trots op mezelf dat ik het zo geregeld heb en in mijn iPod alle mogelijke tijden heb gezet die we kunnen gaan. Heb ik nog nooit gedaan..hihi..
Kan niet mis gaan

quote:

Op zondag 28 juli 2013 23:30 schreef minthy het volgende:
Een joekel van een vragenlijst moeten invullen voor de intake, foei... Er kwam haast geen eind aan! Maar goed, weer een stap richting herstel

quote:

Op zondag 28 juli 2013 23:30 schreef minthy het volgende:
Een joekel van een vragenlijst moeten invullen voor de intake, foei... Er kwam haast geen eind aan! Maar goed, weer een stap richting herstel

quote:

Op zondag 28 juli 2013 23:30 schreef minthy het volgende:
Een joekel van een vragenlijst moeten invullen voor de intake, foei... Er kwam haast geen eind aan! Maar goed, weer een stap richting herstel

quote:

Op zondag 28 juli 2013 23:40 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Je bent nog maar bij het begin. Het wordt nog moeilijk(er).

quote:

Op zondag 28 juli 2013 23:43 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat weet ik, dat mag ook

Het wordt even moeilijk, maar daarna ook beter. Misschien wel beter dan ooit tevoren

quote:

Op zondag 28 juli 2013 23:51 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Als je maar niet beter gaat worden in spelletjes

quote:

Op zondag 28 juli 2013 23:52 schreef minthy het volgende:

[..]

Mogelijk, mogelijk... Je weet het niet...

quote:

Op maandag 29 juli 2013 10:24 schreef Crystal86 het volgende:
Hmm hier even wat minder. Ik wil nog steeds stoppen met het dagelijks gebruik van pijnstillers tegen hoofdpijn, gisteren was de tweede dag zonder (al is dit niet de eerste keer dat ik het probeer, maar met die hitte was het niet te doen.)
Gisteravond kreeg ik flinke migraine, dat was wel even pittig die pijn Na urenlang in bed liggen draaien uiteindelijk toch in slaap gevallen. Nu nog steeds moe en een wat pijnlijk beurs gevoel, hopelijk blijft het daarbij vandaag.

Helaas zit ik met wat zware emoties die de laatste dagen ook weer wat meer de kop opsteken, en huilbuien geven ook weer knallende koppijn vaak.

Maar ja ik moet er maar even doorheen, ik wil gewoon niet meer afhankelijk zijn van die pijnstillers.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 12:07 schreef Insomnium het volgende:

[..]

Wat klote!
Kan je niet wat anders gebruiken tegen de stress en dergelijke?
Ik neem aan dat je hoofdpijn daar vandaan komt?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 13:26 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Waar het precies vandaan komt weet ik eigenlijk niet, maar spanningen zullen zeker wel een rol spelen inderdaad. Maar er is nu denk ik kans dat de pijnstillers de pijn juist in stand houden. Dus ik hoop dat de frequentie in ieder geval minder wordt binnenkort.

quote:

Op maandag 29 juli 2013 13:26 schreef Insomnium het volgende:

[..]

Ja dat hoop ik ook dan.
Misschien wat Valeriaan of iets dergelijks tegen de spanningen?

quote:

Op maandag 29 juli 2013 02:41 schreef admiraal_anaal het volgende:
Gaat morgenochtend feest worden als ik om 9 uur een afspraak heb bij PsyQ
Ben weer klaar wakker

quote:

Op maandag 29 juli 2013 14:50 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik schiet weer een beetje verder richting neutraal, want ik heb weer een beetje vakantie geregeld Ik ga zondag naar de Formule 1 demonstratie op de TT in Assen

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 08:42 schreef Gewas het volgende:

[..]

Tof!

Ik was toen ik kind was helemaal gek van alles wat met racen/auto's te maken had, maar dat was op een gegeven moment helemaal verdwenen.

Deze week is het vrijwilligerswerk weer begonnen. Het heeft me goed gedaan om de mensen daar weer te zien.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 08:46 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Is die interesse verdwenen door een depressie?

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 08:53 schreef Gewas het volgende:

[..]

Nu ik terugdenk zou dat best kunnen.

Tot mijn 14de was ik ook helemaal gek van skateboarden (en ik was er behoorlijk goed in). Niet lang daarna raakte ik de weg kwijt (psychose).

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 09:00 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Heb je weleens geprobeerd om er weer in te komen door gewoon een keer te gaan kijken / proberen?

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 20:58 schreef Comp_Lex het volgende:
Als hulp niet voor mij geholpen heeft, dan maak ik een einde aan mijn leven. Het is een moeilijke keuze voor mij, maar ik wil niet langer met deze problemen leven. Het moet eens een keer afgelopen zijn met die puinhoop, op een goede manier of op een minder leuke manier. Het kan me niks meer schelen. Naast hetgeen wat ik nu doe kan en wil niemand me meer helpen.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 21:01 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Nouja, doe dan wat extremers, zolang dat je herstel zou kunnen helpen.
Maar vergok je leven niet voordat je dat gedaan heb dan.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 21:04 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb geen leven om te vergokken.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:08 schreef Gray het volgende:

[..]

Dan heb je ook geen reden om je te laten tegenhouden geluk te maken.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 21:05 schreef Catnip het volgende:
Met de trein reizen en naar museum gaan met pgb'er ging zwaar klote. Heb heel veel gehuild, voelde me zo bagger en had zo veel stress. Dus ben het museum niet eens binnen geweest, we hebben maar een kopje koffie gedronken.. En wat gelopen, gaat ze ook nog vragen van Wat is er dan? Alsof dat niet duidelijk was, nou dat was ook niet duidelijk..Maar ik had gewoon gehoopt dat ze snapte dat ik me slecht voelde. Later ging het nog wel even beter gelukkig, maar had het nog wel moeilijk. En toen hebben we nog even ergens gelopen bij een aantal winkels nadat we terug waren gegaan met de trein.. En toen moest ik afscheid nemen, zie haar de 22 ste pas weer en volgens mij wil ze verder geen contact. Tenminste eerst mocht ik problemen aan haar vertellen en nu moet ik dat bespreken met de acute psychiatrie.. Ik snap het gewoon niet, waarom zijn sommige mensen zo moeilijk. Tranen met tuiten gehuild op de terugweg naar oma, het was een stressvolle dag met teveel indrukken. Niet voor herhaling vatbaar. En ik ga haar echt missen, ookal vind ik haar soms "stom" maar iedereen doet weleens stom..

Baggerbaggerbagger dag...

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:09 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat is een goede manier van omdenken

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:08 schreef Gray het volgende:

[..]

Dan heb je ook geen reden om je te laten tegenhouden geluk te maken.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:16 schreef Gray het volgende:

[..]

Jij bent dan ook heel erg resultaatgericht.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:19 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat is iedereen, anders doet niemand ooit iets.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:20 schreef Gray het volgende:

[..]

Nee hoor, er zijn zelfs complete kunstvormen die dat als grondbeginsel hebben.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:23 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dan is het bestaan van die kunstvormen het resultaat van het werk van mensen.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:43 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Nu kan je nog extremere dingen doen dus. Doe alles waar je bang voor bent... juist omdat het toch niets meer uitmaakt.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:44 schreef Faeroer het volgende:

[..]

Alles? Pas op met wat je zegt.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:46 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Je snapt wel wat ik bedoel.

Complex doet veel dingen niet omdat hij bang is getreiterd te worden. Maar als zijn enige uitweg nog de dood is, dan kan ie net zo goed toch die dingen doen. Want mocht ie getreiterd gaan worden, dan is de dood er nog altijd. Zo niet, wie weet wil ie dan niet meer dood.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:40 schreef Faeroer het volgende:

[..]

Wat heb je geprobeerd? Probeer anders mee te doen aan een aantal FOK-meets. Geen idee hoe oud je bent, maar loop anders gewoon de eerste bar of een café in die je tegenkomt in de stad van jouw provincie. Als je er niets aan vindt, ga je naar de volgende. Zeg iets geks tegen een random chicky. Mensen die solo in een café of bar zitten zijn daar niet voor niets, anders zouden zij wel gezelschap hebben. Doe een groepssport, ga naar een sportschool en deel je ervaringen op een bodybuild forum. Vraag de weg aan iemand in een stad die je nog niet kent en vraag 5 min daarna hetzelfde aan iemand anders. Verzin iets anders.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 20:58 schreef Comp_Lex het volgende:
Als hulp niet voor mij geholpen heeft,dan maak ik een einde aan mijn leven. Het is een moeilijke keuze voor mij, maar ik wil niet langer met deze problemen leven. Het moet eens een keer afgelopen zijn met die puinhoop, op een goede manier of op een minder leuke manier. Het kan me niks meer schelen. Naast hetgeen wat ik nu doe kan en wil niemand me meer helpen.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 08:16 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik doe veel van die dingen al. YOLO houdt voor mij in dat ik gewoon leuke dingen ga doen met leuke mensen.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:03 schreef peleetje het volgende:

[..]

Blijkbaar niet hard genoeg geprobeerd. Misschien wil je het dan toch niet zo graag als jijzelf denkt!?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:05 schreef peleetje het volgende:


[..]

Nou doe dat dan! zo moeilijk is het niet. Het is geen rocketscience. Sluit je aan bij een club, ga op salsadansles, ga naar de kroeg, spreek mensen aan.

YOLO is ook: Je dromen verwenzelijken, uit je schulp kruipen, je eigen grenzen verkennen en verleggen.

Eigenlijk is YOLO dit:

It's never to late to be who ever you wanna be. There's no time limit. Start whenever you want. You can change or stay the same. There are no rules to this thing. We can make the best, or the worst of it. I hope you make the best of it. I hope you see things that you bewilder. I hope you feel things you've never felt before. I hope you meet people with a different point of view. I hope you live a life you're proud of. And if you find out you're not...I hope you have the strength to start over again.

--The Curious Case Of Benjamin Button

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 11:58 schreef peleetje het volgende:

[..]

Sja ik heb het al vaker gezegd... je lijkt me een aardige kerel. Maar je hebt wel gigantisch last van tunnelvisie. Als je niet langer wilt leven met je problemen doe er wat aan. Alles wat je tot dusver hebt geprobeerd werkt blijkbaar niet dus moet je het over een andere boeg gooien.

Er zijn genoeg mensen die je willen helpen. Daar zijn al genoeg pagina's over vol geschreven. Alleen wil jij niks van iemand aannemen en blijf je vasthouden aan je eigen ideeën. Dat is je goed recht. Het is alleen jammer dat je zo'n groot bord voor je kop hebt dat je niet ziet dat ze totaal niet voor je werken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:58 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb geen idee of ik het hard genoeg probeer of niet. Ik weet ook niet wat "hard genoeg" is.

[..]

Ik zit bij meerdere clubs, dansen vind ik niet leuk (het moet wel iets zijn wat ik leuk vind om te doen), ik ben al een paar keer naar een kroeg geweest en mensen zijn niet open voor contact met mij => geen succes. Het is voor veel mensen blijkbaar rocket science om gewoon met mij om te gaan.

The Curious Case Of Benjamin Button is een film en niet echt. De realiteit is veel gecompliceerder.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:00 schreef peleetje het volgende:

[..]

Sja weet je... wat je uitstraalt krijg je terug.
Als jij je niet open opstelt krijg je dat ook terug. Misschien denk je dat jij je wel open opstelt maar blijkbaar denken de mensen in de kroeg daar toch anders over.

Die schuingedrukte tekst is een quote uit de Curious Case of Button.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:23 schreef Comp_Lex het volgende:
als daar tijd voor is.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:28 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Waarom zou daar geen tijd voor zijn?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:42 schreef Comp_Lex het volgende:

Er is maar een beperkte tijd voor de gesprekken. Ze hebben meer dingen te doen.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:19 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Snap ik. Maar is bovenstaande niet ook de reden waarom je erheen gaat en voor hulp gaat?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:30 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ja, maar dan alsnog hebben ze niet alle tijd van de wereld voor je.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:42 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Er is maar een beperkte tijd voor de gesprekken. Ze hebben meer dingen te doen.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:40 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Klopt. Maar naar mijn gevoel is t wel een groot onderdeel van waarom t ook niet allemaal voor je werkt qua vrienden maken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:54 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat kan heel goed. Ze hebben al tegen mij gezegd dat ze gaan kijken naar sociale vaardigheidstraining voor mij.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:51 schreef peleetje het volgende:

[..]

Net meteen zo negatief denken. Je gaat er bij voorbaat vanuit dat ze daar geen tijd voor hebben. Je vergeet dat jij daar voor jezelf zit en jij dus ook de touwtjes in handen hebt. Als jij bepaalde dingen wil bespreken dan doe je dat. PUNT.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:57 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Conclusie: er is vast wel tijd voor.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 22:30 schreef Cue_ het volgende:
Maar nu is het nog niet duidelijk waarom je je nu precies zo klote voelde. Lijkt me logisch dat ze vraagt wat er is. Dat je je slecht voelt dat zag ze vast wel, maar dan heeft ze nog geen reden waarom het slecht gaat met je. Lijkt me dat het juist een persoon is waarmee je dat zou kunnen bespreken.

Misschien heeft ze geconstateerd dat zij verder niets voor je kan betekenen? Dus kijken wat er via de acute psych kan worden bereikt?

En wat is er zo moeilijk aan haar dan?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:18 schreef Catnip het volgende:

[..]

Ik snap helemaal niks van haar, en heel veel anderen. Hun reacties interpreteer ik verkeerd, en ik snap niet waarom ze iets doen. Kan van alles zijn..Maar dat heeft ook wel een beetje met het autisme te maken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:37 schreef Gray het volgende:

[..]

En vragen kan niet?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:18 schreef Catnip het volgende:
Ik snap helemaal niks van haar, en heel veel anderen. Hun reacties interpreteer ik verkeerd, en ik snap niet waarom ze iets doen. Kan van alles zijn..Maar dat heeft ook wel een beetje met het autisme te maken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 18:45 schreef Catnip het volgende:

[..]

Dat durf ik vaak niet

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:01 schreef kingtoppie het volgende:
Hallo Grijs

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:34 schreef Gray het volgende:

[..]

Yo, koning.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:34 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Nog geneukt?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:35 schreef Gray het volgende:

[..]

Alleen m'n hand.

Wat jij?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:35 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Ik ook mijn hand.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:36 schreef Gray het volgende:

[..]

Lekker hè?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:48 schreef Gray het volgende:
Rustig hier. Te weinig depressieve, angstige mensen.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:51 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Of mensen die het liever voor zich houden.

Al gaat het mij op dit moment ook niet geweldig.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:52 schreef Gray het volgende:

[..]

Wil je erover praten?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:48 schreef Gray het volgende:
Rustig hier. Te weinig depressieve, angstige mensen.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:55 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Mijn hele verhaal heb ik een keer op pagina 33 al verteld Beetje oud al om weer terug te halen helaas

Maar loop dus voor een deel van die problemen bij psycholoog al tijdje, en ik krijg morgen een adviesgesprek waarin ze `hopelijk'' met een diagnose komen.

Waar ik nogal tegenop kijk. Want als ze met een diagnose komen die voor mij in het nadeel zal werken kan ik waarschijnlijk nooit meer studeren En ik ben bang dat dat een klap wordt waardoor ik meteen weer in een dal terecht ga komen.

En verder voel ik me gewoon verrot eenzaam om dit moment door wat dingetjes die ik dan weer niet ga bespreken hier

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:56 schreef minthy het volgende:

[..]

Sorry, maar hier gaat het (op wat eenzame maar overbrugbare momentjes na) best goed. Wat aan het minderen met Fok!, bevalt prima

Komende week de intake bij GGZ, ik zie er nog niet tegenop. Ergens kijk ik er zelfs naar uit al zal dat vast nog anders worden voor de afspraak

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:21 schreef Gray het volgende:

[..]

Nooit meer studeren? Omdat het niet mag of jij het niet wil?

[..]

Komt vast goed!

SPOILER

Oke, ik heb geen idee waarom ik dit hier neer wil pleuren maar ik moet het gewoon even kwijt anders word ik er echt gek van.. ik zie wel of ( en zoja, hoe) erop wordt gereageerd. Allereerst een brief die ik een paar maanden geleden aan mijn projectgroepje van mijn studie heb geschreven omdat ik hun die informatie op dat moment wilde mededelen.

`Zoals sommige van jullie misschien al weten ben ik geboren met schele ogen, ik heb op jonge leeftijd hiervoor naast talloze hersenscans e.d ook 4 oog-operatie`s moeten ondergaan. Na die operaties leek alles goed te zijn gekomen maar niks was minder waar, weliswaar was mijn scheelheid verdwenen maar ik bleek nog een oogafwijking te hebben: oculo-motorische apraxie. Nu is daar nu al heel weinig over bekend laat staat 20 jaar geleden, niemand die mij kon vertellen hoe ik later mijn leven ingevuld zou krijgen: ze waarschuwde mijn ouders dat ik weleens in een rolstoel zou kunnen belanden, speciaal onderwijs nodig zou hebben, etc. etc. Daarnaast bleek ik geen diepte te kunnen zien, ik keek,en kijk, als het ware 2-d. Vele onderzoeken en sessies met fysiotherapeuten en ziekenhuis bezoeken volgden daarop.

Op school en thuis bleek al snel wat een beperkingen het met zich meebracht. Ik kon niet goed meekomen met leeftijdsgenootjes als het ging om gymmen (mijn coördinatie en evenwicht zijn door mijn afwijking flink ondergemiddeld), maar ook om de kleine knip en plak werkjes maar ook schrijven heb ik veel later pas goed onder de knie kunnen krijgen.
Zo`n wankel mannetje wat overal tegen aan dondert zorgt natuurlijk al gauw voor de nodige hilariteit en kleine kinderen kunnen nou eenmaal meedogenloos zijn dus het begin van de pesterijen begonnen al op de basisschool.
Ik voelde me thuis ook behoorlijk onbegrepen, waarom kon ik niet hetzelfde zijn als elk ander kind..waarom werd ik door niemand begrepen en door familie of vrienden altijd aangesproken alsof ik een of andere gehandicapte ben (no offence tegen die mensen uiteraard) Ik vond het moeilijk om mijn gevoelens op een goeie manier te uiten dus deed ik dat maar op mijzelf,
Ik begon mezelf te bijten op elk mogelijk moment dat ik agressief was, niet tot bloedens toe maargoed de tandafdrukken waren behoorlijk zichtbaar. Dit was voor mijn ouders de druppel (ze konden al niet goed met me praten over dingen) en nu werd ik ook nog eens regelmatig driftig waardoor mijn ouders geen andere manier zagen om hun handen te gebruiken.
Tegenwoordig beweren mijn ouders bij hoog en bij laag me nooit geslagen te hebben, ik ga er dan maar niet op in omdat het gewoon goede ouders zijn en ze niet wisten wat het voor mij betekende denk ik.

Hierna ben ik na de basisschoolperiode verhuist naar de andere kant van het land, ik dacht dat een nieuw begin wel goed voor me zou zijn maar helaas, op de middelbare school was meteen duidelijk dat ik een makkelijk te kiezen slachtoffer was. Het ging van kwaad tot erger en hier is mijn daadwerkelijke depressie ook begonnen, ik werd steeds onzekerder en de eerste zelfmoordneigingen kwamen al om de hoek kijken. Hiervoor ben ik in therapie geweest maar dit hielp niet. Nadat ik mijn HAVO niet af heb gerond en van school ben gegaan ben ik opnieuw verhuist. Terug naar het westen, wat ik qua omgeving wel een stuk fijner vond. Ik besloot voor mezelf om eerst eens goed aan mezelf te werken en niet meteen in een andere opleiding te storten. Ik heb hierna 1,5 jaar therapie gehad wat goed geholpen heeft door bepaalde dingen goed te verwerken. Mijn zelfbeeld en vertrouwen *ook naar andere* is helaas niet heel erg verbeterd, en de combinatie van aanhoudende depressie, geen studie of werk en geen sociaal contact bracht me compleet in een isolement waar ik geen uitweg meer in zag, rond de kerstperiode was het op het ergst en stond ik bij wijze van spreke twijfelend op het treinspoor of ik wel verder wilde. Het was dat mijn ex-vriendin net op het moment zelf contact met me opnam want anders? geen idee wat er dan was gebeurt..

En nu kom ik dus aan op het punt waar ik het meest last van heb, en waar ik mezelf nu ook erg kwetsbaar opstel door het te vertellen, maar soit, het is wel de waarheid:
De afgelopen jaren heb ik, buiten familie, vrijwel alleen doorgebracht, Ik heb amper vrienden gehad, en nu nog steeds niet en ik denk dat dit voor het grootste gedeelte ook met vroeger te maken heeft. Dan zou je kunnen zeggen: Ga dan op een vereniging of iets dergelijks, maar om de een of andere reden durf ik daar niet meer het initiatief voor te nemen, vraag me niet waarom want dat weet ik ook niet van mezelf. Maar op dit moment is dat wel het moeilijkste om mee om te gaan, it comes and goes en sommige periodes gaat het ook wat beter, maar nu met de kerstperiode die eraan komt weet ik van mezelf wel dat ik weer een moeilijke tijd tegemoet ga.''

Nu een paar maanden later ben ik inmiddels gestopt met deze studie (ook deze studie heb ik niet afgemaakt door grote concentratieproblemen) Hier loopt ondertussen wel eindelijk een onderzoek naar dus ik hoop in het meest gunstige geval optimaal te kunnen profiteren van medicatie o.i.d.

Mocht blijken dat medicatie niet aanslaat of ik helemaal geen concentratiestoornis heb (het zou namelijk ook aan mijn eerder genoemde oogafwijking kunnen liggen) zou dat betekenen dat ik helemaal geen studie meer zou kunnen volgen, dit is voor mij een enorm frustrerende gedachte omdat voor mij een eventuele studie de enige hoop is dat mijn leven nog enigszins verbeterd kan worden. Ik ben anders gewoon bang dat ik de rest van mijn leven op een uitkering teer en zwaar ongelukkig en eenzaam oud wordt.

Want dat is wel het grootste punt waar ik op dit moment hondsdepressief van word; Het alleen zijn.
Ik ben 23 jaar en ik ben gewoon een eenling in deze maatschappij, zonder vrienden, zonder enig netwerk of sociaal contact ( ja via internet, maargoed dat is niet genoeg voor mij) En niet omdat ik nou zo`n a-sociale jongen ben of enorm teruggetrokken leef of mensenschuw ben.
Nee; gewoon door samenloop van omstandigheden en daar baal ik ontzettend van. Want ik wil het wel, ik wil het heel graag, ik kan het alleen niet. Ik kan niet het initiatief nemen om op een vereniging te gaan en daar nieuwe mensen te leren kennen, of alleen een avondje uit te gaan. Ik weet niet waarom maar op dat gebied heb ik blijkbaar een flinke vertrouwensdeuk opgelopen.
Waarom ik met een nieuwe studie wel het idee heb dat het maken van vrienden zou kunnen lukken weet ik niet. Misschien dat het dan iets gemakkelijker zal gaan en ik niet zelf alle stappen alleen hoef te nemen om in contact te komen met andere.

Het rare is ook dat ik voor de buitenwereld totaal niet overkom als iemand die ongelukkig is. Ik doe nog veel dingen met mijn familie, waar ik natuurlijk dan wel contact mee heb Wat ik overigens wel fijn vind hoor, als ik daar ook nog eens een slechte band mee zou hebben zou ik allang onder de zoden hebben gelegen waarschijnlijk.

nee ik lijk soms zelfs gewoon blij en ik lach nog, maar eigenlijk hoor ik niet te lachen, met zo`n verhaal hoor je niet vrolijk te zijn, en dat ben ik ook niet, maar ik straal het wel uit. Waarom?..
Mijn ouders vertellen me zo vaak dat ik zoveel doorzettingsvermogen heb, dat andere mensen in mijn situatie allang depressief thuis hadden gezeten, of erger. Maar is het wel doorzettingsvermogen? Hou ik mezelf niet gewoon een schild voor? Om te overleven zeg maar.

Ik weet ook niet precies wat ik hier mee wil, maar ik merk wel aan mezelf dat ik een flinke terugslag heb op dit moment, en dat voelt niet goed
Dus sorry voor dit waarschijnlijk onwijs ongestructureerde verhaal. Maar hopelijk snappen jullie dat het 10 voor 3 snachts is en ik niet onwijs heb gelet op mijn Nederlandse vaardigheden

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:23 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Omdat het niet kan.

Ik zal het wel even in een spoiler zetten wat ik hier voorheen weleens heb gepost

SPOILER

Oke, ik heb geen idee waarom ik dit hier neer wil pleuren maar ik moet het gewoon even kwijt anders word ik er echt gek van.. ik zie wel of ( en zoja, hoe) erop wordt gereageerd. Allereerst een brief die ik een paar maanden geleden aan mijn projectgroepje van mijn studie heb geschreven omdat ik hun die informatie op dat moment wilde mededelen.

`Zoals sommige van jullie misschien al weten ben ik geboren met schele ogen, ik heb op jonge leeftijd hiervoor naast talloze hersenscans e.d ook 4 oog-operatie`s moeten ondergaan. Na die operaties leek alles goed te zijn gekomen maar niks was minder waar, weliswaar was mijn scheelheid verdwenen maar ik bleek nog een oogafwijking te hebben: oculo-motorische apraxie. Nu is daar nu al heel weinig over bekend laat staat 20 jaar geleden, niemand die mij kon vertellen hoe ik later mijn leven ingevuld zou krijgen: ze waarschuwde mijn ouders dat ik weleens in een rolstoel zou kunnen belanden, speciaal onderwijs nodig zou hebben, etc. etc. Daarnaast bleek ik geen diepte te kunnen zien, ik keek,en kijk, als het ware 2-d. Vele onderzoeken en sessies met fysiotherapeuten en ziekenhuis bezoeken volgden daarop.

Op school en thuis bleek al snel wat een beperkingen het met zich meebracht. Ik kon niet goed meekomen met leeftijdsgenootjes als het ging om gymmen (mijn coördinatie en evenwicht zijn door mijn afwijking flink ondergemiddeld), maar ook om de kleine knip en plak werkjes maar ook schrijven heb ik veel later pas goed onder de knie kunnen krijgen.
Zo`n wankel mannetje wat overal tegen aan dondert zorgt natuurlijk al gauw voor de nodige hilariteit en kleine kinderen kunnen nou eenmaal meedogenloos zijn dus het begin van de pesterijen begonnen al op de basisschool.
Ik voelde me thuis ook behoorlijk onbegrepen, waarom kon ik niet hetzelfde zijn als elk ander kind..waarom werd ik door niemand begrepen en door familie of vrienden altijd aangesproken alsof ik een of andere gehandicapte ben (no offence tegen die mensen uiteraard) Ik vond het moeilijk om mijn gevoelens op een goeie manier te uiten dus deed ik dat maar op mijzelf,
Ik begon mezelf te bijten op elk mogelijk moment dat ik agressief was, niet tot bloedens toe maargoed de tandafdrukken waren behoorlijk zichtbaar. Dit was voor mijn ouders de druppel (ze konden al niet goed met me praten over dingen) en nu werd ik ook nog eens regelmatig driftig waardoor mijn ouders geen andere manier zagen om hun handen te gebruiken.
Tegenwoordig beweren mijn ouders bij hoog en bij laag me nooit geslagen te hebben, ik ga er dan maar niet op in omdat het gewoon goede ouders zijn en ze niet wisten wat het voor mij betekende denk ik.

Hierna ben ik na de basisschoolperiode verhuist naar de andere kant van het land, ik dacht dat een nieuw begin wel goed voor me zou zijn maar helaas, op de middelbare school was meteen duidelijk dat ik een makkelijk te kiezen slachtoffer was. Het ging van kwaad tot erger en hier is mijn daadwerkelijke depressie ook begonnen, ik werd steeds onzekerder en de eerste zelfmoordneigingen kwamen al om de hoek kijken. Hiervoor ben ik in therapie geweest maar dit hielp niet. Nadat ik mijn HAVO niet af heb gerond en van school ben gegaan ben ik opnieuw verhuist. Terug naar het westen, wat ik qua omgeving wel een stuk fijner vond. Ik besloot voor mezelf om eerst eens goed aan mezelf te werken en niet meteen in een andere opleiding te storten. Ik heb hierna 1,5 jaar therapie gehad wat goed geholpen heeft door bepaalde dingen goed te verwerken. Mijn zelfbeeld en vertrouwen *ook naar andere* is helaas niet heel erg verbeterd, en de combinatie van aanhoudende depressie, geen studie of werk en geen sociaal contact bracht me compleet in een isolement waar ik geen uitweg meer in zag, rond de kerstperiode was het op het ergst en stond ik bij wijze van spreke twijfelend op het treinspoor of ik wel verder wilde. Het was dat mijn ex-vriendin net op het moment zelf contact met me opnam want anders? geen idee wat er dan was gebeurt..

En nu kom ik dus aan op het punt waar ik het meest last van heb, en waar ik mezelf nu ook erg kwetsbaar opstel door het te vertellen, maar soit, het is wel de waarheid:
De afgelopen jaren heb ik, buiten familie, vrijwel alleen doorgebracht, Ik heb amper vrienden gehad, en nu nog steeds niet en ik denk dat dit voor het grootste gedeelte ook met vroeger te maken heeft. Dan zou je kunnen zeggen: Ga dan op een vereniging of iets dergelijks, maar om de een of andere reden durf ik daar niet meer het initiatief voor te nemen, vraag me niet waarom want dat weet ik ook niet van mezelf. Maar op dit moment is dat wel het moeilijkste om mee om te gaan, it comes and goes en sommige periodes gaat het ook wat beter, maar nu met de kerstperiode die eraan komt weet ik van mezelf wel dat ik weer een moeilijke tijd tegemoet ga.''

Nu een paar maanden later ben ik inmiddels gestopt met deze studie (ook deze studie heb ik niet afgemaakt door grote concentratieproblemen) Hier loopt ondertussen wel eindelijk een onderzoek naar dus ik hoop in het meest gunstige geval optimaal te kunnen profiteren van medicatie o.i.d.

Mocht blijken dat medicatie niet aanslaat of ik helemaal geen concentratiestoornis heb (het zou namelijk ook aan mijn eerder genoemde oogafwijking kunnen liggen) zou dat betekenen dat ik helemaal geen studie meer zou kunnen volgen, dit is voor mij een enorm frustrerende gedachte omdat voor mij een eventuele studie de enige hoop is dat mijn leven nog enigszins verbeterd kan worden. Ik ben anders gewoon bang dat ik de rest van mijn leven op een uitkering teer en zwaar ongelukkig en eenzaam oud wordt.

Want dat is wel het grootste punt waar ik op dit moment hondsdepressief van word; Het alleen zijn.
Ik ben 23 jaar en ik ben gewoon een eenling in deze maatschappij, zonder vrienden, zonder enig netwerk of sociaal contact ( ja via internet, maargoed dat is niet genoeg voor mij) En niet omdat ik nou zo`n a-sociale jongen ben of enorm teruggetrokken leef of mensenschuw ben.
Nee; gewoon door samenloop van omstandigheden en daar baal ik ontzettend van. Want ik wil het wel, ik wil het heel graag, ik kan het alleen niet. Ik kan niet het initiatief nemen om op een vereniging te gaan en daar nieuwe mensen te leren kennen, of alleen een avondje uit te gaan. Ik weet niet waarom maar op dat gebied heb ik blijkbaar een flinke vertrouwensdeuk opgelopen.
Waarom ik met een nieuwe studie wel het idee heb dat het maken van vrienden zou kunnen lukken weet ik niet. Misschien dat het dan iets gemakkelijker zal gaan en ik niet zelf alle stappen alleen hoef te nemen om in contact te komen met andere.

Het rare is ook dat ik voor de buitenwereld totaal niet overkom als iemand die ongelukkig is. Ik doe nog veel dingen met mijn familie, waar ik natuurlijk dan wel contact mee heb Wat ik overigens wel fijn vind hoor, als ik daar ook nog eens een slechte band mee zou hebben zou ik allang onder de zoden hebben gelegen waarschijnlijk.

nee ik lijk soms zelfs gewoon blij en ik lach nog, maar eigenlijk hoor ik niet te lachen, met zo`n verhaal hoor je niet vrolijk te zijn, en dat ben ik ook niet, maar ik straal het wel uit. Waarom?..
Mijn ouders vertellen me zo vaak dat ik zoveel doorzettingsvermogen heb, dat andere mensen in mijn situatie allang depressief thuis hadden gezeten, of erger. Maar is het wel doorzettingsvermogen? Hou ik mezelf niet gewoon een schild voor? Om te overleven zeg maar.

Ik weet ook niet precies wat ik hier mee wil, maar ik merk wel aan mezelf dat ik een flinke terugslag heb op dit moment, en dat voelt niet goed
Dus sorry voor dit waarschijnlijk onwijs ongestructureerde verhaal. Maar hopelijk snappen jullie dat het 10 voor 3 snachts is en ik niet onwijs heb gelet op mijn Nederlandse vaardigheden

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:28 schreef Gray het volgende:

[..]

Ah, dat herinner ik me ja.



Wat zou ik toch graag willen dat ik me kon opsplitsen en ieder de hand beet te pakken om samen iets nieuws te creëren. Niet dat alles even zoetsappig zal zijn hoor; ik bijt op z'n tijd, maar ik zou het anderen zo graag gunnen. En mezelf ook. Zelf kan ik ook wel een opdonder gebruiken her en der. Her een stok, daar een wortel.

Iemand moet mij gewoon heel veel geld geven zodat ik filantroop kan worden.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:55 schreef Fok-it het volgende:

Waar ik nogal tegenop kijk. Want als ze met een diagnose komen die voor mij in het nadeel zal werken kan ik waarschijnlijk nooit meer studeren

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:31 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Hoe kan een label daarvoor zorgen? Zonder diagnose zou het ook wel of niet mogelijk zijn. Het kan t enkel bevestigen.

Maar ook diagnoses zijn maar indicaties en uitzonderingen zijn er genoeg.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:33 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Nou misschien beetje verkeerd verwoord inderdaad.
Maar als mijn problemen door mijn ogen komen *ik hoop dat je mijn verhaal gelezen hebt dat je weet waar ik het over heb * Dan weet ik dus dat ik er niks aan kan doen en dan is studeren dus redelijk uitgesloten, als ik te horen krijg dat ik bijvoorbeeld add heb dan weet ik dat er wat aan gedaan kan worden, met eventueel medicijnen of iets dergelijks. Dus vandaar

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:48 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Al komt het door je ogen, wie weet helpen add medicijnen wel . Dus vandaar
(denk maar gewoon heel simpel hoor. Bedoel meer dat een diagnose niet ineens alles uitsluit))

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:40 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik denk dat ik Schizoïde + Ontwijkend + Depressie ben.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:59 schreef Gray het volgende:
Hmm, lastig wanneer je in een situatie bent waarbij je partner een depressie heeft, en denk ik als leek, een lichte psychose. In mijn geval was ik degene met die stoornissen en kan daarom zeggen dat hulp van je partner an sich weinig uithaalt. Ondersteuning is goed uiteraard, maar wat mij wakker schudde was een stevig ultimatum. Daarop besloot ik hulp te zoeken, al was ik haar toen al kwijt. Alhoewel zij de aanleiding was, was zij niet de reden dat ik hulp zocht; de reden was dat ik wilde veranderen wie ik was, was ikzelf.

Ik hoop dat het ook voor jullie werkt.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:29 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Is er weer opnieuw contact opgenomen met professionele hulp?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 19:23 schreef eefje801 het volgende:

[..]

Klinkt erg heftig.. Heb je een vertrouwenspersoon (voor jezelf) waar je terecht kan met dit soort vragen via bijvoorbeeld het GGZ? Je bent niet haar hulpverlener, ook al doet het je natuurlijk veel. Ik zou als je je zorgen maakt zeker even contact opnemen. Je kunt in NL nou eenmaal heel weinig doen in zo'n situatie. Op zich terecht, maar kan me indenken dat je je zorgen maakt. Zijn er rustige momenten waarin het mogelijk is om met haar erover te praten? Het kan van alles zijn, van depressie tot manie. De beslissingen in zo'n periode lijken of zijn ook vaak niet redelijk voor de omgeving. Het gaat allemaal op een ander tempo en golflengte. alleen beoordelen hoe of wat moet je echt aan de proffessionals overlaten.

[..]

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 21:54 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Jullie zijn grappig!

Porfavor, heftige shit zeg!

Mijn eerste gevoel is dat er meer aan de hand lijkt dan depressie en angst. Dit omdat ze die complotten lijkt te zien mbt medicatie en ook over andere mensen dat ze tegen haar zijn.

Wat voor jou heel belangrijk is: zorg dat ook jij hier hulp bij krijgt. Dat je er niet alleen voor staat, want dit is te zwaar om in je eentje te handlen. Ik ben zelf ooit helemaal de vernieling ingedraaid door een relatie met iemand die zwaar depressief was en daarbij een soort vage onserieuze zelfmoordpogingen deed. Daar heeft niemand wat aan.

En voor je vriendin: probeer haar zover te krijgen dat ze hulp aanvaardt. Misschien dan nu zonder meds, maar in ieder geval dat ze gesprekken kan voeren, iemand kan vertrouwen die ervoor is opgeleid om haar te helpen. Want al zou je het misschien wel willen, jij kan dat niet. Niet omdat je haar partner bent en niet omdat je waarschijnlijk geen psychiater van beroep bent.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 01:12 schreef TruusHenk het volgende:
Oh ja, TruusHenk = PorFavor, sorry. .

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 01:17 schreef Purplesparks het volgende:
Ik leef nog steeds~! Alleen afgelopen 2 weken extreem last gehad van hackers etc Nu eindelijk weer 1 pc online...... 1tje. die ergens stond te verstoffen boven.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 01:20 schreef minthy het volgende:

[..]

WB!
Hoe gaat het nu?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 01:22 schreef Purplesparks het volgende:

[..]

Morgen ergens 3 uur zijn, dus vannacht maar slapen. Voor de rest wel goed behalve dan 2 weken bezig met computerstuff. Ach ja, ben ik ook gelijk weer bij. En met jou?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:55 schreef minthy het volgende:

[..]

Laat diagnostiek over aan mensen die ervoor geleerd hebben.
Bovendien is het gevaarlijke aan zelfdiagnostiek dat je je gaat gedragen naar wat je dénkt te hebben, dit geeft naar je hulpverleners een verkeerd beeld waardoor ze mogelijk met een onjuiste diagnose komen. Hiermee ben je niet geholpen, geloof dat maar. Al vaker gezien

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:28 schreef Gray het volgende:

[..]

Ah, dat herinner ik me ja.



Wat zou ik toch graag willen dat ik me kon opsplitsen en ieder de hand beet te pakken om samen iets nieuws te creëren. Niet dat alles even zoetsappig zal zijn hoor; ik bijt op z'n tijd, maar ik zou het anderen zo graag gunnen. En mezelf ook. Zelf kan ik ook wel een opdonder gebruiken her en der. Her een stok, daar een wortel.

Iemand moet mij gewoon heel veel geld geven zodat ik filantroop kan worden.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 09:23 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ze hebben al tegen mij gezegd dat ik kenmerken van Cluster A vertoon.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:40 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik denk dat ik Schizoïde + Ontwijkend + Depressie ben HEB

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 10:13 schreef Toekito het volgende:
Het is zo ontzettend druk en chaos op het werk dat ik geen tijd neem (ben te belangrijk op werk schijnt) om naar een doc te gaan. Heb volgende week donderdag pas even tijd.

Tot die tijd 8uur per dag vol gas en daarna lekker niksen thuis en relaxen.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 10:07 schreef Murmeli het volgende:

[..]


@fokit: dat is niet cool! Ik hoop toch dat je een manier kunt vinden om te werken en studeren, of het nu wel of niet aan je ogen ligt. Op wilskracht kan een mens zoveel! En wilskracht heb jij inderdaad, net als je familie ook zegt. Misschien lukt afstandsonderwijs wel? Of zijn er mogelijkheden voor jou die er ook zijn voor mensen die ook slechtziend zijn? Ik weet eerlijk gezegd niet of slechtzienden ook studeren...lijkt me wel toch?
Je concentratieprobleem kan ook nog worden veroorzaakt door depressie en angsten en zorgen in het algemeen. Dat dachten ze bij mij eerst ook. Bleek ik toch adhd te hebben.
Heb je al van jongs af aan moeite met concentratie? Bijv een beetje dromerig zijn, dingen die mensen zeggen die niet helemaal binnen komen bij je? Of is het gekomen toen je je echt depressief ging voelen?
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en aljeblieft probeer hoop te blijven houden ook als de diagnose niet is wat je hoopte. Vraag je familie om te helpen zoeken naar oplossingen voor zowel studie als werk. En om te te helpen overeind te blijven als je t niet ziet zitten.
En is er misschien een patientemvereniging voor deze aandoening? Misschie kan je via daar ook contacten opdoen?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 12:34 schreef Fripsel het volgende:
Sorry dat ik hier zo random binnen kom vallen, ik lees wel eens wat mee, maar post nooit iets. Maar ik moet het echt van mezelf af schrijven.

Ik voel me zo nutteloos en leeg. Ik ben altijd al sociaal awkward geweest, nooit echt gepest, maar nooit hoorde ik ergens echt bij. Mijn enige echt goede vriendin is overleden aan kanker toen ze 15 was en daarna heb ik me tot het HBO afgesloten voor echte vriendschappen. De enige die altijd in mijn leven was, was mijn vriend, daar ben ik al sinds mijn 13e mee en sinds een jaar wonen we samen. Het laatste jaar leek het eigenlijk vrij goed met me te gaan op sociaal gebied, heb zelfs wat echte vriendinnen. Alleen met mijn vriend ging het steeds slechter. Hij heeft een dwangstoornis en ik heb hier heel erg onder geleden. Uiteindelijk is de bom wel ontploft en hij zoekt nu hulp, bezoekt een psycholoog en psychiater en slikt medicatie. Ik wil er zijn voor hem, ik snap dat hij me al die keren niet bewust gekwetst heeft en ik wil hem dat ook niet verwijten maar ik ben mezelf niet meer.

Een aantal weken geleden voelde ik me al verschrikkelijk lusteloos, moe, nergens zin in. School valt me steeds zwaarder, heb het nooit echt leuk gevonden maar het is de laatste tijd wel echt waardeloos. Niet gek want had een paar heftige weken met mijn vriend achter de rug, maar het leek eindelijk beter te gaan. Vakantie zou er aan komen, en dan zou ik me vast rustiger voelen. Ondertussen is het vakantie, ben twee weken weggeweest, eindelijk eens ontspannen. Mijn vriend zijn tiks en dwanghandelingen waren er nog wel, maar het was prima te doen, we hadden het vooral leuk. Daarna zijn we verhuisd en twee weken aan het klussen geweest. Ik vind klussen normaal ontzettend leuk, maar ik voel me zo uitgeput. Vanaf het begin kan ik me al niet enthousiast krijgen, alles kost teveel moeite en ik heb nergens fut voor. Ondertussen zijn we over, mijn vriend is aan het werk, en ik ben thuis en moet eigenlijk nog wat klusjes doen. Maar ik voel me zo ontzettend leeg, ik ben op. Ik krijg het alleen al benauwd als ik denk aan wat ik moet doen, terwijl het helemaal niet zoveel voorsteld. Ik kon tot de vakantie prima twee levens draaiende houden, want mijn vriend kon zonder mijn hulp echt niet meer functioneren. Maar ik kan het niet meer, ik heb het gevoel dat ik constant onder druk sta. Ik ben moe, geirriteerd, kan niks meer opbrengen.. En ik weet ook gewoon echt niet meer waar ik het voor doe. Ik ben op, ben er klaar mee, maar weet ook niet echt hoe ik het op moet lossen. De enige met wie ik hierover wel eens gepraat heb is mijn fysiotherapeut, en dit is precies waar hij me voor gewaarschuwd heeft, en toch gebeurd het. Het voelt alsof het me overkomt, alsof ik verzuip en niet meer kan zwemmen..

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 12:48 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Welkom in dit topic!

Heb je verder al hulp ingeschakeld? En zo niet, denk je dat dat nodig is?
Is het contact met je familie verder goed?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 12:52 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik heb geen hulp ingeschakeld, ik weet niet of het nodig is. Ik dacht eerst dat het gewoon een tijdelijke dip was, maar het begint me ondertussen al wel lang te duren. Opzich is het contact met mijn ouders wel goed, al ben ik afgelopen weken helemaal gestoord geworden. Ze wilde helpen, maar accepteerde mijn grenzen niet echt. Alles moest snel en wat ik daarvan vond leek niet echt uit te maken. Ze bedoelen het goed, maar ik was al uitgeput en nu heb ik helemaal het gevoel dat er een buldozer over me heen is gereden. Ze snappen ook niet dat ik zo vroeg het huis uit ben gegaan, ik was 18 toen ik met mijn vriend ging samenwonen maar ik had er zwaar de behoefte aan om mijn eigen ritme en regelmaat te mogen bepalen en de afgelopen weken heb ik weer precies begrepen waarom. Ik heb het gevoel dat dat verwijt een beetje tussen ons in blijft hangen, terwijl ik het prima heb gehad bij mijn ouders, maar ik was gewoon toe aan een plekje voor mezelf.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:01 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Wat denk je dat er nodig is zodat jij je weer de oude voelt? Enig idee??

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:02 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Nee ik dacht eerst dat het vanzelf wel zou komen, als ik dit schooljaar had afgesloten, wat rust had gehad op vakantie. Maar het gebeurd maar niet. En dan ben ik bang dat ik mezelf aanstel. En ik weet nog dat vroeger, als ik verdrietig was om iets wat op school gebeurd was of wat dan ook, mijn ouders zeiden dat het allemaal wel mee viel, en dat ik het in mijn hoofd groter maakte wat het is. En nu twijfel ik constant aan mezelf..

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:05 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ze namen je dus niet serieus? (ook al waren hun intenties misschien verder goed)

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:07 schreef Fripsel het volgende:

Maar het zou gewoon zo fijn zijn om iemand een keer oprecht te horen zeggen dat ik het goed doe. Ik heb altijd gedacht, als ik zelf maar weet dat het goed zit, dan is het goed dan maakt het niet uit wat de rest vind. Maar ik kan het niet meer volhouden.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:08 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Aangeven aan de mensen dat je graag wel die bevestiging zou willen hebben?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:10 schreef Fripsel het volgende:
Wel eens aangekaart bij mijn ouders vroeger, die werden dan boos en kwamen met dingen als 'jij zegt toch ook nooit, bedankt dat je weer geld verdiend hebt papa'. En natuurlijk is dat waar, maar goed hun horen het mij aan te leren en niet andersom..

quote:

Bij mijn vriend heb ik het ook wel eens aangekaart maar die is op het moment gewoon te druk met zichzelf op een rijtje te krijgen. Hij lijkt het niet echt te zien.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:13 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Klopt, maar in die zin zou je het nu dus ook kunnen brengen aan hen. Vanuit je ouders zelf zal het dus niet snel zelf komen.. maar misschien wel als je het dus zelf initieert.. je eigen dankbaraheid uitspreekt naar hen. Wie weet komen er dan verrassende dingen terug.

[..]

Dat is wel jammer. Eigenlijk zou iemand niet zo druk met zichzelf moeten zijn dat ie niet dergelijke aandacht nog aan jou kan besteden. Tenminste lijkt mij. Weet niet van z'n problemen... maar als het ernstig is, dan zou je het idd momenteel neit van hem mogen verwachten.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:16 schreef Fripsel het volgende:
hoe meer ik mezelf weg voel glijden. Want ik moet mezelf gewoon wegcijferen voor hem en ik heb dat heel lang gekund maar het lukt me gewoon niet zo goed meer,