Depressie & Angst #53 waar overtuigingen bijgesteld worden

Goedemiddag

Al tig topics hier niet gepost.. wel meegelezen.
Hier gaat het wisselend. Gisteren had ik een afspraak bij de jeugdpsychiater en vanaf vandaag is mijn zoon ook aan de medicatie. Ik hoop echt zo dat het hem rust geeft en dat dit hem helpt. Gelukkig doet hij niet moeilijk over het innemen, het kan wat dat betreft echt een watje zijn.

Ik herken het op en neergevoel wat hier zo vaak wordt beschreven zo goed. Het ene moment denk ik dat ik de wereld aankan en vervolgens doe ik mijn lamellen weer wat dichter, blijf weer binnen zitten en voel me gewoon langzaam aan weer down worden, gatver! Simpele berichten versturen laat ik hangen, zelfs hier post ik niet eens. Ik lees mee, typ wat en vervolgens wordt het abonnement op de backspace weer geactiveerd.

Als hulp niet voor mij geholpen heeft, dan maak ik een einde aan mijn leven. Het is een moeilijke keuze voor mij, maar ik wil niet langer met deze problemen leven. Het moet eens een keer afgelopen zijn met die puinhoop, op een goede manier of op een minder leuke manier. Het kan me niks meer schelen. Naast hetgeen wat ik nu doe kan en wil niemand me meer helpen.

Kiekenboe.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 20:58 schreef Comp_Lex het volgende:
Als hulp niet voor mij geholpen heeft, dan maak ik een einde aan mijn leven. Het is een moeilijke keuze voor mij, maar ik wil niet langer met deze problemen leven. Het moet eens een keer afgelopen zijn met die puinhoop, op een goede manier of op een minder leuke manier. Het kan me niks meer schelen. Naast hetgeen wat ik nu doe kan en wil niemand me meer helpen.

Nouja, doe dan wat extremers, zolang dat je herstel zou kunnen helpen.
Maar vergok je leven niet voordat je dat gedaan heb dan.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 21:01 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Nouja, doe dan wat extremers, zolang dat je herstel zou kunnen helpen.
Maar vergok je leven niet voordat je dat gedaan heb dan.

Ik heb geen leven om te vergokken.

Met de trein reizen en naar museum gaan met pgb'er ging zwaar klote. Heb heel veel gehuild, voelde me zo bagger en had zo veel stress. Dus ben het museum niet eens binnen geweest, we hebben maar een kopje koffie gedronken.. En wat gelopen, gaat ze ook nog vragen van Wat is er dan? Alsof dat niet duidelijk was, nou dat was ook niet duidelijk..Maar ik had gewoon gehoopt dat ze snapte dat ik me slecht voelde. Later ging het nog wel even beter gelukkig, maar had het nog wel moeilijk. En toen hebben we nog even ergens gelopen bij een aantal winkels nadat we terug waren gegaan met de trein.. En toen moest ik afscheid nemen, zie haar de 22 ste pas weer en volgens mij wil ze verder geen contact. Tenminste eerst mocht ik problemen aan haar vertellen en nu moet ik dat bespreken met de acute psychiatrie.. Ik snap het gewoon niet, waarom zijn sommige mensen zo moeilijk. Tranen met tuiten gehuild op de terugweg naar oma, het was een stressvolle dag met teveel indrukken. Niet voor herhaling vatbaar. En ik ga haar echt missen, ookal vind ik haar soms "stom" maar iedereen doet weleens stom..

Baggerbaggerbagger dag...

Maar nu is het nog niet duidelijk waarom je je nu precies zo klote voelde. Lijkt me logisch dat ze vraagt wat er is. Dat je je slecht voelt dat zag ze vast wel, maar dan heeft ze nog geen reden waarom het slecht gaat met je. Lijkt me dat het juist een persoon is waarmee je dat zou kunnen bespreken.

Misschien heeft ze geconstateerd dat zij verder niets voor je kan betekenen? Dus kijken wat er via de acute psych kan worden bereikt?

En wat is er zo moeilijk aan haar dan?

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 21:04 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb geen leven om te vergokken.

Dan heb je ook geen reden om je te laten tegenhouden geluk te maken.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:08 schreef Gray het volgende:

[..]

Dan heb je ook geen reden om je te laten tegenhouden geluk te maken.

Dat is een goede manier van omdenken

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 21:05 schreef Catnip het volgende:
Met de trein reizen en naar museum gaan met pgb'er ging zwaar klote. Heb heel veel gehuild, voelde me zo bagger en had zo veel stress. Dus ben het museum niet eens binnen geweest, we hebben maar een kopje koffie gedronken.. En wat gelopen, gaat ze ook nog vragen van Wat is er dan? Alsof dat niet duidelijk was, nou dat was ook niet duidelijk..Maar ik had gewoon gehoopt dat ze snapte dat ik me slecht voelde. Later ging het nog wel even beter gelukkig, maar had het nog wel moeilijk. En toen hebben we nog even ergens gelopen bij een aantal winkels nadat we terug waren gegaan met de trein.. En toen moest ik afscheid nemen, zie haar de 22 ste pas weer en volgens mij wil ze verder geen contact. Tenminste eerst mocht ik problemen aan haar vertellen en nu moet ik dat bespreken met de acute psychiatrie.. Ik snap het gewoon niet, waarom zijn sommige mensen zo moeilijk. Tranen met tuiten gehuild op de terugweg naar oma, het was een stressvolle dag met teveel indrukken. Niet voor herhaling vatbaar. En ik ga haar echt missen, ookal vind ik haar soms "stom" maar iedereen doet weleens stom..

Baggerbaggerbagger dag...

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:09 schreef minthy het volgende:

[..]

Dat is een goede manier van omdenken

Het is de positieve keerzijde van leegte.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:08 schreef Gray het volgende:

[..]

Dan heb je ook geen reden om je te laten tegenhouden geluk te maken.

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

Jij bent dan ook heel erg resultaatgericht.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:16 schreef Gray het volgende:

[..]

Jij bent dan ook heel erg resultaatgericht.

Dat is iedereen, anders doet niemand ooit iets.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:19 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat is iedereen, anders doet niemand ooit iets.

Nee hoor, er zijn zelfs complete kunstvormen die dat als grondbeginsel hebben.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:20 schreef Gray het volgende:

[..]

Nee hoor, er zijn zelfs complete kunstvormen die dat als grondbeginsel hebben.

Dan is het bestaan van die kunstvormen het resultaat van het werk van mensen.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:23 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dan is het bestaan van die kunstvormen het resultaat van het werk van mensen.

Nee, maar als jij dat vindt, sure.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

Wat heb je geprobeerd? Probeer anders mee te doen aan een aantal FOK-meets. Geen idee hoe oud je bent, maar loop anders gewoon de eerste bar of een café in die je tegenkomt in de stad van jouw provincie. Als je er niets aan vindt, ga je naar de volgende. Zeg iets geks tegen een random chicky. Mensen die solo in een café of bar zitten zijn daar niet voor niets, anders zouden zij wel gezelschap hebben. Doe een groepssport, ga naar een sportschool en deel je ervaringen op een bodybuild forum. Vraag de weg aan iemand in een stad die je nog niet kent en vraag 5 min daarna hetzelfde aan iemand anders. Verzin iets anders.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

Nu kan je nog extremere dingen doen dus. Doe alles waar je bang voor bent... juist omdat het toch niets meer uitmaakt.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:43 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Nu kan je nog extremere dingen doen dus. Doe alles waar je bang voor bent... juist omdat het toch niets meer uitmaakt.

Alles? Pas op met wat je zegt.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:44 schreef Faeroer het volgende:

[..]

Alles? Pas op met wat je zegt.

Je snapt wel wat ik bedoel.

Complex doet veel dingen niet omdat hij bang is getreiterd te worden. Maar als zijn enige uitweg nog de dood is, dan kan ie net zo goed toch die dingen doen. Want mocht ie getreiterd gaan worden, dan is de dood er nog altijd. Zo niet, wie weet wil ie dan niet meer dood.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:46 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Je snapt wel wat ik bedoel.

Complex doet veel dingen niet omdat hij bang is getreiterd te worden. Maar als zijn enige uitweg nog de dood is, dan kan ie net zo goed toch die dingen doen. Want mocht ie getreiterd gaan worden, dan is de dood er nog altijd. Zo niet, wie weet wil ie dan niet meer dood.

Die dood noem ik niet echt een uitweg. Eerder een stop van alle mogelijke kansen en oplossingen die je bewust de prullenbak in gooit. Ik snap je punt wel. Hij moet gewoon YOLO door het leven gaan en schijt hebben aan klootmensjes. Er is alleen maar terrein te winnen.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:40 schreef Faeroer het volgende:

[..]

Wat heb je geprobeerd? Probeer anders mee te doen aan een aantal FOK-meets. Geen idee hoe oud je bent, maar loop anders gewoon de eerste bar of een café in die je tegenkomt in de stad van jouw provincie. Als je er niets aan vindt, ga je naar de volgende. Zeg iets geks tegen een random chicky. Mensen die solo in een café of bar zitten zijn daar niet voor niets, anders zouden zij wel gezelschap hebben. Doe een groepssport, ga naar een sportschool en deel je ervaringen op een bodybuild forum. Vraag de weg aan iemand in een stad die je nog niet kent en vraag 5 min daarna hetzelfde aan iemand anders. Verzin iets anders.

Ik doe veel van die dingen al. YOLO houdt voor mij in dat ik gewoon leuke dingen ga doen met leuke mensen.

YOLO staat niet voor: You Only Life Online he

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 20:58 schreef Comp_Lex het volgende:
Als hulp niet voor mij geholpen heeft,dan maak ik een einde aan mijn leven. Het is een moeilijke keuze voor mij, maar ik wil niet langer met deze problemen leven. Het moet eens een keer afgelopen zijn met die puinhoop, op een goede manier of op een minder leuke manier. Het kan me niks meer schelen. Naast hetgeen wat ik nu doe kan en wil niemand me meer helpen.

Sja ik heb het al vaker gezegd... je lijkt me een aardige kerel. Maar je hebt wel gigantisch last van tunnelvisie. Als je niet langer wilt leven met je problemen doe er wat aan. Alles wat je tot dusver hebt geprobeerd werkt blijkbaar niet dus moet je het over een andere boeg gooien.

Er zijn genoeg mensen die je willen helpen. Daar zijn al genoeg pagina's over vol geschreven. Alleen wil jij niks van iemand aannemen en blijf je vasthouden aan je eigen ideeën. Dat is je goed recht. Het is alleen jammer dat je zo'n groot bord voor je kop hebt dat je niet ziet dat ze totaal niet voor je werken.

[ Bericht 3% gewijzigd door peleetje op 31-07-2013 12:09:18 ]

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

Blijkbaar niet hard genoeg geprobeerd. Misschien wil je het dan toch niet zo graag als jijzelf denkt!?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 08:16 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik doe veel van die dingen al. YOLO houdt voor mij in dat ik gewoon leuke dingen ga doen met leuke mensen.

Nou doe dat dan! zo moeilijk is het niet. Het is geen rocketscience. Sluit je aan bij een club, ga op salsadansles, ga naar de kroeg, spreek mensen aan.

YOLO is ook: Je dromen verwenzelijken, uit je schulp kruipen, je eigen grenzen verkennen en verleggen.

Eigenlijk is YOLO dit:

It's never to late to be who ever you wanna be. There's no time limit. Start whenever you want. You can change or stay the same. There are no rules to this thing. We can make the best, or the worst of it. I hope you make the best of it. I hope you see things that you bewilder. I hope you feel things you've never felt before. I hope you meet people with a different point of view. I hope you live a life you're proud of. And if you find out you're not...I hope you have the strength to start over again.

--The Curious Case Of Benjamin Button

[ Bericht 34% gewijzigd door peleetje op 31-07-2013 12:14:21 ]

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:03 schreef peleetje het volgende:

[..]

Blijkbaar niet hard genoeg geprobeerd. Misschien wil je het dan toch niet zo graag als jijzelf denkt!?

Ik heb geen idee of ik het hard genoeg probeer of niet. Ik weet ook niet wat "hard genoeg" is.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:05 schreef peleetje het volgende:


[..]

Nou doe dat dan! zo moeilijk is het niet. Het is geen rocketscience. Sluit je aan bij een club, ga op salsadansles, ga naar de kroeg, spreek mensen aan.

YOLO is ook: Je dromen verwenzelijken, uit je schulp kruipen, je eigen grenzen verkennen en verleggen.

Eigenlijk is YOLO dit:

It's never to late to be who ever you wanna be. There's no time limit. Start whenever you want. You can change or stay the same. There are no rules to this thing. We can make the best, or the worst of it. I hope you make the best of it. I hope you see things that you bewilder. I hope you feel things you've never felt before. I hope you meet people with a different point of view. I hope you live a life you're proud of. And if you find out you're not...I hope you have the strength to start over again.

--The Curious Case Of Benjamin Button

Ik zit bij meerdere clubs, dansen vind ik niet leuk (het moet wel iets zijn wat ik leuk vind om te doen), ik ben al een paar keer naar een kroeg geweest en mensen zijn niet open voor contact met mij => geen succes. Het is voor veel mensen blijkbaar rocket science om gewoon met mij om te gaan.

The Curious Case Of Benjamin Button is een film en niet echt. De realiteit is veel gecompliceerder.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 11:58 schreef peleetje het volgende:

[..]

Sja ik heb het al vaker gezegd... je lijkt me een aardige kerel. Maar je hebt wel gigantisch last van tunnelvisie. Als je niet langer wilt leven met je problemen doe er wat aan. Alles wat je tot dusver hebt geprobeerd werkt blijkbaar niet dus moet je het over een andere boeg gooien.

Er zijn genoeg mensen die je willen helpen. Daar zijn al genoeg pagina's over vol geschreven. Alleen wil jij niks van iemand aannemen en blijf je vasthouden aan je eigen ideeën. Dat is je goed recht. Het is alleen jammer dat je zo'n groot bord voor je kop hebt dat je niet ziet dat ze totaal niet voor je werken.

Jawel dat zie ik wel, want ik zit nu bij het UCP.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:58 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb geen idee of ik het hard genoeg probeer of niet. Ik weet ook niet wat "hard genoeg" is.

[..]

Ik zit bij meerdere clubs, dansen vind ik niet leuk (het moet wel iets zijn wat ik leuk vind om te doen), ik ben al een paar keer naar een kroeg geweest en mensen zijn niet open voor contact met mij => geen succes. Het is voor veel mensen blijkbaar rocket science om gewoon met mij om te gaan.

The Curious Case Of Benjamin Button is een film en niet echt. De realiteit is veel gecompliceerder.

Sja weet je... wat je uitstraalt krijg je terug.
Als jij je niet open opstelt krijg je dat ook terug. Misschien denk je dat jij je wel open opstelt maar blijkbaar denken de mensen in de kroeg daar toch anders over.

Die schuingedrukte tekst is een quote uit de Curious Case of Button.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:00 schreef peleetje het volgende:

[..]

Sja weet je... wat je uitstraalt krijg je terug.
Als jij je niet open opstelt krijg je dat ook terug. Misschien denk je dat jij je wel open opstelt maar blijkbaar denken de mensen in de kroeg daar toch anders over.

Die schuingedrukte tekst is een quote uit de Curious Case of Button.

Ik zal het er wel over hebben bij het UCP als daar tijd voor is.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:23 schreef Comp_Lex het volgende:
als daar tijd voor is.

Waarom zou daar geen tijd voor zijn?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:28 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Waarom zou daar geen tijd voor zijn?

Er is maar een beperkte tijd voor de gesprekken. Ze hebben meer dingen te doen.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:42 schreef Comp_Lex het volgende:

Er is maar een beperkte tijd voor de gesprekken. Ze hebben meer dingen te doen.

Snap ik. Maar is bovenstaande niet ook de reden waarom je erheen gaat en voor hulp gaat?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:19 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Snap ik. Maar is bovenstaande niet ook de reden waarom je erheen gaat en voor hulp gaat?

Ja, maar dan alsnog hebben ze niet alle tijd van de wereld voor je.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:30 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ja, maar dan alsnog hebben ze niet alle tijd van de wereld voor je.

Klopt. Maar naar mijn gevoel is t wel een groot onderdeel van waarom t ook niet allemaal voor je werkt qua vrienden maken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:42 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Er is maar een beperkte tijd voor de gesprekken. Ze hebben meer dingen te doen.

Net meteen zo negatief denken. Je gaat er bij voorbaat vanuit dat ze daar geen tijd voor hebben. Je vergeet dat jij daar voor jezelf zit en jij dus ook de touwtjes in handen hebt. Als jij bepaalde dingen wil bespreken dan doe je dat. PUNT.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:40 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Klopt. Maar naar mijn gevoel is t wel een groot onderdeel van waarom t ook niet allemaal voor je werkt qua vrienden maken.

Dat kan heel goed. Ze hebben al tegen mij gezegd dat ze gaan kijken naar sociale vaardigheidstraining voor mij.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:54 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat kan heel goed. Ze hebben al tegen mij gezegd dat ze gaan kijken naar sociale vaardigheidstraining voor mij.

Conclusie: er is vast wel tijd voor.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:51 schreef peleetje het volgende:

[..]

Net meteen zo negatief denken. Je gaat er bij voorbaat vanuit dat ze daar geen tijd voor hebben. Je vergeet dat jij daar voor jezelf zit en jij dus ook de touwtjes in handen hebt. Als jij bepaalde dingen wil bespreken dan doe je dat. PUNT.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:57 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Conclusie: er is vast wel tijd voor.

Ja waarschijnlijk wel. Ik zal daar niet weggeschopt worden. Het punt is dat ik niet de hele dag daar kan zitten. Een gesprek duurt soms maar een halfuurtje en dan moeten ze weer verder. Aanstaande vrijdag kan ik er weer heen. Dat is mijn eerste afspraak sinds 3 weken.

Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

Misschien beter dat je hierover een nieuw topic opent zodat je meer publiek krijgt

Edit: Ow, zie nu dat je in principe in het juiste topic zit, maar een topic erover openen, dan krijg je over het algemeen wel meer reacties

Hmm, lastig wanneer je in een situatie bent waarbij je partner een depressie heeft, en denk ik als leek, een lichte psychose. In mijn geval was ik degene met die stoornissen en kan daarom zeggen dat hulp van je partner an sich weinig uithaalt. Ondersteuning is goed uiteraard, maar wat mij wakker schudde was een stevig ultimatum. Daarop besloot ik hulp te zoeken, al was ik haar toen al kwijt. Alhoewel zij de aanleiding was, was zij niet de reden dat ik hulp zocht; de reden was dat ik wilde veranderen wie ik was, was ikzelf.

Ik hoop dat het ook voor jullie werkt.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 22:30 schreef Cue_ het volgende:
Maar nu is het nog niet duidelijk waarom je je nu precies zo klote voelde. Lijkt me logisch dat ze vraagt wat er is. Dat je je slecht voelt dat zag ze vast wel, maar dan heeft ze nog geen reden waarom het slecht gaat met je. Lijkt me dat het juist een persoon is waarmee je dat zou kunnen bespreken.

Misschien heeft ze geconstateerd dat zij verder niets voor je kan betekenen? Dus kijken wat er via de acute psych kan worden bereikt?

En wat is er zo moeilijk aan haar dan?

Ik snap helemaal niks van haar, en heel veel anderen. Hun reacties interpreteer ik verkeerd, en ik snap niet waarom ze iets doen. Kan van alles zijn..Maar dat heeft ook wel een beetje met het autisme te maken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

Is er weer opnieuw contact opgenomen met professionele hulp?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:18 schreef Catnip het volgende:

[..]

Ik snap helemaal niks van haar, en heel veel anderen. Hun reacties interpreteer ik verkeerd, en ik snap niet waarom ze iets doen. Kan van alles zijn..Maar dat heeft ook wel een beetje met het autisme te maken.

En vragen kan niet?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:37 schreef Gray het volgende:

[..]

En vragen kan niet?

Dat durf ik vaak niet

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:18 schreef Catnip het volgende:
Ik snap helemaal niks van haar, en heel veel anderen. Hun reacties interpreteer ik verkeerd, en ik snap niet waarom ze iets doen. Kan van alles zijn..Maar dat heeft ook wel een beetje met het autisme te maken.

Dan dien je ernaar te vragen ipv gelijk boos/verdrietig/whatever het te vinden. Zeker als je weet het dat het een probleem bij je is en je weet dat jij het verkeerd interpreteert.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

Klinkt erg heftig.. Heb je een vertrouwenspersoon (voor jezelf) waar je terecht kan met dit soort vragen via bijvoorbeeld het GGZ? Je bent niet haar hulpverlener, ook al doet het je natuurlijk veel. Ik zou als je je zorgen maakt zeker even contact opnemen. Je kunt in NL nou eenmaal heel weinig doen in zo'n situatie. Op zich terecht, maar kan me indenken dat je je zorgen maakt. Zijn er rustige momenten waarin het mogelijk is om met haar erover te praten? Het kan van alles zijn, van depressie tot manie. De beslissingen in zo'n periode lijken of zijn ook vaak niet redelijk voor de omgeving. Het gaat allemaal op een ander tempo en golflengte. alleen beoordelen hoe of wat moet je echt aan de proffessionals overlaten.

Even on/off topic; Ik ben zelf opgegroeid bij een ouder met een psychiatrische aandoening. Een zogeheten KOPP-kind. Tegenwoordig is hier veel meer aandacht voor maar in mijn tijd moest je zelf nog heel erg uitzoeken waar je zelf steun kon vinden als familielid (of partner). Dat is ook de reden dat ik hier soms meeschrijf. Ik heb zo mijn eigen dingen er aan overgehouden maar onder de streep is het best okee met me. Ik weet niet precies hoe ik dat heb ik gedaan en wat nou het meeste heeft geholpen maar vandaar dat ik hier soms reageer, als ik denk dat dat misschien nut kan hebben. Ik besef me overigens dat dit niet een topic is voor familieleden maar ik herken soms wel dingen bij mezelf en krijg zo ook wat meer inzicht en begrip voor mijn ouder.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 18:45 schreef Catnip het volgende:

[..]

Dat durf ik vaak niet

Tja, dan kan je je inderdaad maar beter kut voelen en afgeven op de hele wereld zodat je niet eens even ongestoord naar een museum kan gaan. Drama is immers veel leuker.

Hallo Grijs

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:01 schreef kingtoppie het volgende:
Hallo Grijs

Yo, koning.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:34 schreef Gray het volgende:

[..]

Yo, koning.

Nog geneukt?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:34 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Nog geneukt?

Alleen m'n hand.

Wat jij?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:35 schreef Gray het volgende:

[..]

Alleen m'n hand.

Wat jij?

Ik ook mijn hand.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:35 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Ik ook mijn hand.

Lekker hè?

.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 20:36 schreef Gray het volgende:

[..]

Lekker hè?

Jullie zijn grappig!

Porfavor, heftige shit zeg!

Mijn eerste gevoel is dat er meer aan de hand lijkt dan depressie en angst. Dit omdat ze die complotten lijkt te zien mbt medicatie en ook over andere mensen dat ze tegen haar zijn.

Wat voor jou heel belangrijk is: zorg dat ook jij hier hulp bij krijgt. Dat je er niet alleen voor staat, want dit is te zwaar om in je eentje te handlen. Ik ben zelf ooit helemaal de vernieling ingedraaid door een relatie met iemand die zwaar depressief was en daarbij een soort vage onserieuze zelfmoordpogingen deed. Daar heeft niemand wat aan.

En voor je vriendin: probeer haar zover te krijgen dat ze hulp aanvaardt. Misschien dan nu zonder meds, maar in ieder geval dat ze gesprekken kan voeren, iemand kan vertrouwen die ervoor is opgeleid om haar te helpen. Want al zou je het misschien wel willen, jij kan dat niet. Niet omdat je haar partner bent en niet omdat je waarschijnlijk geen psychiater van beroep bent.

Rustig hier. Te weinig depressieve, angstige mensen.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:48 schreef Gray het volgende:
Rustig hier. Te weinig depressieve, angstige mensen.

Of mensen die het liever voor zich houden.

Al gaat het mij op dit moment ook niet geweldig.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:51 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Of mensen die het liever voor zich houden.

Al gaat het mij op dit moment ook niet geweldig.

Wil je erover praten?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:52 schreef Gray het volgende:

[..]

Wil je erover praten?

Mijn hele verhaal heb ik een keer op pagina 33 al verteld Beetje oud al om weer terug te halen helaas

Maar loop dus voor een deel van die problemen bij psycholoog al tijdje, en ik krijg morgen een adviesgesprek waarin ze `hopelijk'' met een diagnose komen.

Waar ik nogal tegenop kijk. Want als ze met een diagnose komen die voor mij in het nadeel zal werken kan ik waarschijnlijk nooit meer studeren En ik ben bang dat dat een klap wordt waardoor ik meteen weer in een dal terecht ga komen.

En verder voel ik me gewoon verrot eenzaam om dit moment door wat dingetjes die ik dan weer niet ga bespreken hier

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:48 schreef Gray het volgende:
Rustig hier. Te weinig depressieve, angstige mensen.

Sorry, maar hier gaat het (op wat eenzame maar overbrugbare momentjes na) best goed. Wat aan het minderen met Fok!, bevalt prima

Komende week de intake bij GGZ, ik zie er nog niet tegenop. Ergens kijk ik er zelfs naar uit al zal dat vast nog anders worden voor de afspraak

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:55 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Mijn hele verhaal heb ik een keer op pagina 33 al verteld Beetje oud al om weer terug te halen helaas

Maar loop dus voor een deel van die problemen bij psycholoog al tijdje, en ik krijg morgen een adviesgesprek waarin ze `hopelijk'' met een diagnose komen.

Waar ik nogal tegenop kijk. Want als ze met een diagnose komen die voor mij in het nadeel zal werken kan ik waarschijnlijk nooit meer studeren En ik ben bang dat dat een klap wordt waardoor ik meteen weer in een dal terecht ga komen.

En verder voel ik me gewoon verrot eenzaam om dit moment door wat dingetjes die ik dan weer niet ga bespreken hier

Nooit meer studeren? Omdat het niet mag of jij het niet wil?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:56 schreef minthy het volgende:

[..]

Sorry, maar hier gaat het (op wat eenzame maar overbrugbare momentjes na) best goed. Wat aan het minderen met Fok!, bevalt prima

Komende week de intake bij GGZ, ik zie er nog niet tegenop. Ergens kijk ik er zelfs naar uit al zal dat vast nog anders worden voor de afspraak

Komt vast goed!

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:21 schreef Gray het volgende:

[..]

Nooit meer studeren? Omdat het niet mag of jij het niet wil?

[..]

Komt vast goed!

Omdat het niet kan.

Ik zal het wel even in een spoiler zetten wat ik hier voorheen weleens heb gepost

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:23 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Omdat het niet kan.

Ik zal het wel even in een spoiler zetten wat ik hier voorheen weleens heb gepost

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ah, dat herinner ik me ja.



Wat zou ik toch graag willen dat ik me kon opsplitsen en ieder de hand beet te pakken om samen iets nieuws te creëren. Niet dat alles even zoetsappig zal zijn hoor; ik bijt op z'n tijd, maar ik zou het anderen zo graag gunnen. En mezelf ook. Zelf kan ik ook wel een opdonder gebruiken her en der. Her een stok, daar een wortel.

Iemand moet mij gewoon heel veel geld geven zodat ik filantroop kan worden.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:28 schreef Gray het volgende:

[..]

Ah, dat herinner ik me ja.



Wat zou ik toch graag willen dat ik me kon opsplitsen en ieder de hand beet te pakken om samen iets nieuws te creëren. Niet dat alles even zoetsappig zal zijn hoor; ik bijt op z'n tijd, maar ik zou het anderen zo graag gunnen. En mezelf ook. Zelf kan ik ook wel een opdonder gebruiken her en der. Her een stok, daar een wortel.

Iemand moet mij gewoon heel veel geld geven zodat ik filantroop kan worden.

Helaas, helaas., Zou een hoop mensen beter uitkomen inderdaad

Ik hoop maar op het beste maar ik zie het op dit moment somber in, heb gelukkig al wel een vakantie in het verschiet, waar ik eventueel slecht nieuws misschien wel kan verwerken of zo.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 23:55 schreef Fok-it het volgende:

Waar ik nogal tegenop kijk. Want als ze met een diagnose komen die voor mij in het nadeel zal werken kan ik waarschijnlijk nooit meer studeren

Hoe kan een label daarvoor zorgen? Zonder diagnose zou het ook wel of niet mogelijk zijn. Het kan t enkel bevestigen.

Maar ook diagnoses zijn maar indicaties en uitzonderingen zijn er genoeg.

Ach, ook zonder geld kan een mens een ander helpen. Een luisterend oor maakt al een wereld van verschil.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:31 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Hoe kan een label daarvoor zorgen? Zonder diagnose zou het ook wel of niet mogelijk zijn. Het kan t enkel bevestigen.

Maar ook diagnoses zijn maar indicaties en uitzonderingen zijn er genoeg.

Nou misschien beetje verkeerd verwoord inderdaad.
Maar als mijn problemen door mijn ogen komen *ik hoop dat je mijn verhaal gelezen hebt dat je weet waar ik het over heb * Dan weet ik dus dat ik er niks aan kan doen en dan is studeren dus redelijk uitgesloten, als ik te horen krijg dat ik bijvoorbeeld add heb dan weet ik dat er wat aan gedaan kan worden, met eventueel medicijnen of iets dergelijks. Dus vandaar

Ik denk dat ik Schizoïde + Ontwijkend + Depressie ben.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:33 schreef Fok-it het volgende:

[..]

Nou misschien beetje verkeerd verwoord inderdaad.
Maar als mijn problemen door mijn ogen komen *ik hoop dat je mijn verhaal gelezen hebt dat je weet waar ik het over heb * Dan weet ik dus dat ik er niks aan kan doen en dan is studeren dus redelijk uitgesloten, als ik te horen krijg dat ik bijvoorbeeld add heb dan weet ik dat er wat aan gedaan kan worden, met eventueel medicijnen of iets dergelijks. Dus vandaar

Al komt het door je ogen, wie weet helpen add medicijnen wel . Dus vandaar
(denk maar gewoon heel simpel hoor. Bedoel meer dat een diagnose niet ineens alles uitsluit))

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:48 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Al komt het door je ogen, wie weet helpen add medicijnen wel . Dus vandaar
(denk maar gewoon heel simpel hoor. Bedoel meer dat een diagnose niet ineens alles uitsluit))

Hm ja, maar ik denk niet dat ze mij add-medicijnen voorschrijven als het door mijn ogen komt.

Ik ben namelijk 3 jaar geleden al een keer behandeld geweest bij een andere instantie dan waar ik nu zit, toen hebben ze een psychologisch onderzoek gedaan en hebben ze gezegd dat het door mijn ogen kwam. En hebben ze zelfs een verzoek van mij tot add-onderzoek geweigerd Wist niet eens dat dat kon of mocht maargoed. Ik vertrouwde hun oordeel dus niet dus vandaar dat ik nu weer onderzocht wordt.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:40 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik denk dat ik Schizoïde + Ontwijkend + Depressie ben.

Laat diagnostiek over aan mensen die ervoor geleerd hebben.
Bovendien is het gevaarlijke aan zelfdiagnostiek dat je je gaat gedragen naar wat je dénkt te hebben, dit geeft naar je hulpverleners een verkeerd beeld waardoor ze mogelijk met een onjuiste diagnose komen. Hiermee ben je niet geholpen, geloof dat maar. Al vaker gezien

Bedankt voor de reacties! .

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:59 schreef Gray het volgende:
Hmm, lastig wanneer je in een situatie bent waarbij je partner een depressie heeft, en denk ik als leek, een lichte psychose. In mijn geval was ik degene met die stoornissen en kan daarom zeggen dat hulp van je partner an sich weinig uithaalt. Ondersteuning is goed uiteraard, maar wat mij wakker schudde was een stevig ultimatum. Daarop besloot ik hulp te zoeken, al was ik haar toen al kwijt. Alhoewel zij de aanleiding was, was zij niet de reden dat ik hulp zocht; de reden was dat ik wilde veranderen wie ik was, was ikzelf.

Ik hoop dat het ook voor jullie werkt.

Zulke gedachten spelen al een tijdje door m'n hoofd. Het is lastig om uit te vissen waar de verliefdheid (en die is er zeker, in periodes dat ze zich goed voelt is het erg fijn samen!) en de 'commitment' die je daar automatisch bij voelt op zouden moeten houden, hoeveel en hoe lang je kunt/moet/wilt toegeven en ondersteunen zodat de ander de tijd en ruimte heeft om het een en ander op te lossen (wat dat ook precies zou mogen betekenen natuurlijk). Vooral als er geen gebruik wordt gemaakt van zulke (in jouw ogen) overduidelijke mogelijkheden om dingen te verbeteren zoals weer wat medicatie gaan gebruiken.

Gisteravond, na een lange en moeizame dag, ben ik er even tussenuit gegaan voor een wandeling. Ik heb erover nagedacht om zoiets als een ultimatum te stellen, in ieder geval duidelijk te maken dat het niet voor altijd op deze manier verder kan en dat er iets moet gebeuren in een positieve richting. De moeilijkheid hiermee is juist dat ik het heel onvoorspelbaar vind hoe ze zal reageren - en het zou me niet verbazen als dat ook sterk van de 'mood' van het moment afhangt. Tegelijkertijd kan het natuurlijk niet alleen maar om haar draaien wat dat betreft, het is ten slotte een relatie en ik kan niet bezig blijven mezelf ondergeschikt te maken. (Dat sluipt er langzamerhand in, af en toe realiseer ik me met een schokje in hoeveel facetten ik volledig rekening ben gaan houden met haar en mezelf wegcijfer als ik denk dat dat haar 'mood' ten goede zal komen. Dat kan een tijdje zeker wel, maar kan niet de basis voor een relatie zijn...).

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:29 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Is er weer opnieuw contact opgenomen met professionele hulp?

Nee, nog niet. Ik weet ook niet precies wat de juiste manier is om dat te doen (behalve wanneer vriendin zelf zou besluiten hulp te gaan zoeken).

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 19:23 schreef eefje801 het volgende:

[..]

Klinkt erg heftig.. Heb je een vertrouwenspersoon (voor jezelf) waar je terecht kan met dit soort vragen via bijvoorbeeld het GGZ? Je bent niet haar hulpverlener, ook al doet het je natuurlijk veel. Ik zou als je je zorgen maakt zeker even contact opnemen. Je kunt in NL nou eenmaal heel weinig doen in zo'n situatie. Op zich terecht, maar kan me indenken dat je je zorgen maakt. Zijn er rustige momenten waarin het mogelijk is om met haar erover te praten? Het kan van alles zijn, van depressie tot manie. De beslissingen in zo'n periode lijken of zijn ook vaak niet redelijk voor de omgeving. Het gaat allemaal op een ander tempo en golflengte. alleen beoordelen hoe of wat moet je echt aan de proffessionals overlaten.

[..]

We wonen in de UK (vriendin is Brits), maar inderdaad gelden hier ook regels in die richting (wat natuurlijk ook volkomen logisch is). Ik heb geen vertrouwenspersoon oid, maar dat is inderdaad wel een goed idee. Ik werk voor een universiteit, en een voordeel daarvan is dat er een team therapeuten beschikbaar is voor al het personeel etc. waar je normaal gesproken snel terecht kunt (vriendin is daar ook een tijdje geweest in de nasleep van de zelfmoordpoging, vandaar dat ik ervan weet). Ik ga morgen meteen contact zoeken om te zien of het mogelijk is voor mij om met iemand daar te spreken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 21:54 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Jullie zijn grappig!

Porfavor, heftige shit zeg!

Mijn eerste gevoel is dat er meer aan de hand lijkt dan depressie en angst. Dit omdat ze die complotten lijkt te zien mbt medicatie en ook over andere mensen dat ze tegen haar zijn.

Wat voor jou heel belangrijk is: zorg dat ook jij hier hulp bij krijgt. Dat je er niet alleen voor staat, want dit is te zwaar om in je eentje te handlen. Ik ben zelf ooit helemaal de vernieling ingedraaid door een relatie met iemand die zwaar depressief was en daarbij een soort vage onserieuze zelfmoordpogingen deed. Daar heeft niemand wat aan.

En voor je vriendin: probeer haar zover te krijgen dat ze hulp aanvaardt. Misschien dan nu zonder meds, maar in ieder geval dat ze gesprekken kan voeren, iemand kan vertrouwen die ervoor is opgeleid om haar te helpen. Want al zou je het misschien wel willen, jij kan dat niet. Niet omdat je haar partner bent en niet omdat je waarschijnlijk geen psychiater van beroep bent.

Uiteraard kan ik moeilijk beoordelen of er al dan niet meer aan de hand is, maar tijdens een van haar 'sessies' een tijdje terug kwam naar boven dat ze zelf doodsbang is dat er meer aan de hand is. Wat ik nog niet gezegd had (om het een beetje kort te houden) is dat ze in het verleden vaker last van hallucinaties (lichte psychoses misschien) heeft gehad. In de directe periode na de zelfmoordpoging in het ziekenhuis enz. was het behoorlijk erg. (Uiteraard was dat ook een hele zware periode voor haar omdat daar ook van alles samen kwam: niet alleen de mentale problemen die tot de poging geleid hadden maar ook de schrik van het werkelijk gedaan hebben, in een ziekenhuis zijn, de behandelingen en medicatie etc.). Ze had bij vlagen waanbeelden en stuurde me 's nachts geregeld sms-jes dat ze meende te horen dat de zusters over haar aan het roddelen waren, dat ze de dossiers aan het vervalsen waren om haar daar te houden enz. (Een hallucinatie waar ze me vaker over heeft verteld is dat ze het muziekje van een lokale ijscoboer meent te horen. Grappig en beetje bizar is dat blijkbaar haar oma precies dezelfde hallucinatie heeft!).

Wat betreft hulp: ik ben het helemaal met je eens dat ik niet de juiste persoon ben om haar op een structurele manier te helpen. Niet alleen ben ik geen psychiater oid maar bovendien ben ik haar vriend en hebben we een relatie, zo eentje met liefde en seks en zo.

Nogmaals bedankt iedereen voor de reacties!

Oh ja, TruusHenk = PorFavor, sorry. .

Ik leef nog steeds~! Alleen afgelopen 2 weken extreem last gehad van hackers etc Nu eindelijk weer 1 pc online...... 1tje. die ergens stond te verstoffen boven.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 01:12 schreef TruusHenk het volgende:
Oh ja, TruusHenk = PorFavor, sorry. .

*slikt fout grapje over het hebben van meerdere persoonlijkheden in*

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 01:17 schreef Purplesparks het volgende:
Ik leef nog steeds~! Alleen afgelopen 2 weken extreem last gehad van hackers etc Nu eindelijk weer 1 pc online...... 1tje. die ergens stond te verstoffen boven.

WB!
Hoe gaat het nu?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 01:20 schreef minthy het volgende:

[..]

WB!
Hoe gaat het nu?

Morgen ergens 3 uur zijn, dus vannacht maar slapen. Voor de rest wel goed behalve dan 2 weken bezig met computerstuff. Ach ja, ben ik ook gelijk weer bij. En met jou?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 01:22 schreef Purplesparks het volgende:

[..]

Morgen ergens 3 uur zijn, dus vannacht maar slapen. Voor de rest wel goed behalve dan 2 weken bezig met computerstuff. Ach ja, ben ik ook gelijk weer bij. En met jou?

Dat klinkt aardig positief, jong!

Hier lijken in ieder geval de scherpste randjes wat van m'n burnout af te zijn, ik slinger emotioneel niet meer. Erg fijn, want vermoeiend...

Verder her en der nog wel wat angsten maar ik heb ze aardig onder controle, het lukt me om ze de baas te blijven. Slapen gaat ruk (as usual, komende ochtend gaat de wekker voor 8u ) en spierpijn blijft me tergen.
Al met al sta ik weer aardig stevig dus. Komende week ein-de-lijk een intake dus vanaf dan echt aan de slag

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:55 schreef minthy het volgende:

[..]

Laat diagnostiek over aan mensen die ervoor geleerd hebben.
Bovendien is het gevaarlijke aan zelfdiagnostiek dat je je gaat gedragen naar wat je dénkt te hebben, dit geeft naar je hulpverleners een verkeerd beeld waardoor ze mogelijk met een onjuiste diagnose komen. Hiermee ben je niet geholpen, geloof dat maar. Al vaker gezien

Ze hebben al tegen mij gezegd dat ik kenmerken van Cluster A vertoon.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:28 schreef Gray het volgende:

[..]

Ah, dat herinner ik me ja.



Wat zou ik toch graag willen dat ik me kon opsplitsen en ieder de hand beet te pakken om samen iets nieuws te creëren. Niet dat alles even zoetsappig zal zijn hoor; ik bijt op z'n tijd, maar ik zou het anderen zo graag gunnen. En mezelf ook. Zelf kan ik ook wel een opdonder gebruiken her en der. Her een stok, daar een wortel.

Iemand moet mij gewoon heel veel geld geven zodat ik filantroop kan worden.

Jaaaaa ik ook..... zou mooi zijn als je elkaar kon helpen. Ik zag gisterabond wat te lezen en dacht: oh dit moet ik ff aan complex vertellen. ( doe ik later ff comp!) Ik heb altijd dingen in mijn hoofd van hoe zou ik die of die nou kunnen helpen. Maarja ik moet me ook realiseren dat ik geen almachtig iemand ben

Lieve graytje.... vraag jij dan ook eens hier om een schop onder je achterste als je die nodig hebt... we zijn er ook voor jou he, niet alleen jij voor ons!

@fokit: dat is niet cool! Ik hoop toch dat je een manier kunt vinden om te werken en studeren, of het nu wel of niet aan je ogen ligt. Op wilskracht kan een mens zoveel! En wilskracht heb jij inderdaad, net als je familie ook zegt. Misschien lukt afstandsonderwijs wel? Of zijn er mogelijkheden voor jou die er ook zijn voor mensen die ook slechtziend zijn? Ik weet eerlijk gezegd niet of slechtzienden ook studeren...lijkt me wel toch?
Je concentratieprobleem kan ook nog worden veroorzaakt door depressie en angsten en zorgen in het algemeen. Dat dachten ze bij mij eerst ook. Bleek ik toch adhd te hebben.
Heb je al van jongs af aan moeite met concentratie? Bijv een beetje dromerig zijn, dingen die mensen zeggen die niet helemaal binnen komen bij je? Of is het gekomen toen je je echt depressief ging voelen?
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en aljeblieft probeer hoop te blijven houden ook als de diagnose niet is wat je hoopte. Vraag je familie om te helpen zoeken naar oplossingen voor zowel studie als werk. En om te te helpen overeind te blijven als je t niet ziet zitten.
En is er misschien een patientemvereniging voor deze aandoening? Misschie kan je via daar ook contacten opdoen?

Het is zo ontzettend druk en chaos op het werk dat ik geen tijd neem (ben te belangrijk op werk schijnt) om naar een doc te gaan. Heb volgende week donderdag pas even tijd.

Tot die tijd 8uur per dag vol gas en daarna lekker niksen thuis en relaxen.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 09:23 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ze hebben al tegen mij gezegd dat ik kenmerken van Cluster A vertoon.

Je zal ook kenmerken van autisme vertonen, dat ligt soms dicht bij elkaar. Als je gaat kijken bij de angststoornissen dan zal je jezelf daar ook in herkennen.
Kenmerken ergens van vertonen wil niet daadwerkelijk zeggen dat je ook in cluster A valt
Het kán wel maar het hoeft niet zo te zijn.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 00:40 schreef Comp_Lex het volgende:
Ik denk dat ik Schizoïde + Ontwijkend + Depressie ben HEB

Je bent dat niet, Dat is maar een stukje van je.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 10:13 schreef Toekito het volgende:
Het is zo ontzettend druk en chaos op het werk dat ik geen tijd neem (ben te belangrijk op werk schijnt) om naar een doc te gaan. Heb volgende week donderdag pas even tijd.

Tot die tijd 8uur per dag vol gas en daarna lekker niksen thuis en relaxen.

Klapjes voor toek!

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 10:07 schreef Murmeli het volgende:

[..]


@fokit: dat is niet cool! Ik hoop toch dat je een manier kunt vinden om te werken en studeren, of het nu wel of niet aan je ogen ligt. Op wilskracht kan een mens zoveel! En wilskracht heb jij inderdaad, net als je familie ook zegt. Misschien lukt afstandsonderwijs wel? Of zijn er mogelijkheden voor jou die er ook zijn voor mensen die ook slechtziend zijn? Ik weet eerlijk gezegd niet of slechtzienden ook studeren...lijkt me wel toch?
Je concentratieprobleem kan ook nog worden veroorzaakt door depressie en angsten en zorgen in het algemeen. Dat dachten ze bij mij eerst ook. Bleek ik toch adhd te hebben.
Heb je al van jongs af aan moeite met concentratie? Bijv een beetje dromerig zijn, dingen die mensen zeggen die niet helemaal binnen komen bij je? Of is het gekomen toen je je echt depressief ging voelen?
Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en aljeblieft probeer hoop te blijven houden ook als de diagnose niet is wat je hoopte. Vraag je familie om te helpen zoeken naar oplossingen voor zowel studie als werk. En om te te helpen overeind te blijven als je t niet ziet zitten.
En is er misschien een patientemvereniging voor deze aandoening? Misschie kan je via daar ook contacten opdoen?

Thanks voor je reactie , ik hoop ook dat ik die wilskracht blijf houden maar ik merk ook dat die wilskracht elk jaar een beetje minder wordt.
En ik weet eigenlijk niet of ik wel wordt gezien als een slechtziende omdat het volgens mij ook met mijn hersenen te maken heeft, er is ook geen patientenvereniging voor omdat er maar een paar mensen in Nederland het hebben 'Oculo Motorische Apraxie heet het. En als je ook kijkt naar de 'weinig' bronnen op internet lees je ook dat het leerproblemen op de lange termijn kan veroorzaken. Ik ben tijdens mijn geboorte met een vacuümpomp geboren en mijn ouders dachten altijd dat die vacuümpomp hersenbeschadiging heeft veroorzaakt wat geleidt heeft tot die oogafwijking. Anyway: ik was vroeger ook al dromerig en snel uit mijn concentratie enzo, ik heb er alleen nu meer last van omdat ik er vroeger nooit echt moeite voor hebben moeten doen denk ik. Verder is het niet alleen de concentratie wat een probleem is: ik ervaar prikkels e.d ook veel heftiger dan een ander en raak dingen snel kwijt, vergeetachtig etc etc.

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 12:34 schreef Fripsel het volgende:
Sorry dat ik hier zo random binnen kom vallen, ik lees wel eens wat mee, maar post nooit iets. Maar ik moet het echt van mezelf af schrijven.

Ik voel me zo nutteloos en leeg. Ik ben altijd al sociaal awkward geweest, nooit echt gepest, maar nooit hoorde ik ergens echt bij. Mijn enige echt goede vriendin is overleden aan kanker toen ze 15 was en daarna heb ik me tot het HBO afgesloten voor echte vriendschappen. De enige die altijd in mijn leven was, was mijn vriend, daar ben ik al sinds mijn 13e mee en sinds een jaar wonen we samen. Het laatste jaar leek het eigenlijk vrij goed met me te gaan op sociaal gebied, heb zelfs wat echte vriendinnen. Alleen met mijn vriend ging het steeds slechter. Hij heeft een dwangstoornis en ik heb hier heel erg onder geleden. Uiteindelijk is de bom wel ontploft en hij zoekt nu hulp, bezoekt een psycholoog en psychiater en slikt medicatie. Ik wil er zijn voor hem, ik snap dat hij me al die keren niet bewust gekwetst heeft en ik wil hem dat ook niet verwijten maar ik ben mezelf niet meer.

Een aantal weken geleden voelde ik me al verschrikkelijk lusteloos, moe, nergens zin in. School valt me steeds zwaarder, heb het nooit echt leuk gevonden maar het is de laatste tijd wel echt waardeloos. Niet gek want had een paar heftige weken met mijn vriend achter de rug, maar het leek eindelijk beter te gaan. Vakantie zou er aan komen, en dan zou ik me vast rustiger voelen. Ondertussen is het vakantie, ben twee weken weggeweest, eindelijk eens ontspannen. Mijn vriend zijn tiks en dwanghandelingen waren er nog wel, maar het was prima te doen, we hadden het vooral leuk. Daarna zijn we verhuisd en twee weken aan het klussen geweest. Ik vind klussen normaal ontzettend leuk, maar ik voel me zo uitgeput. Vanaf het begin kan ik me al niet enthousiast krijgen, alles kost teveel moeite en ik heb nergens fut voor. Ondertussen zijn we over, mijn vriend is aan het werk, en ik ben thuis en moet eigenlijk nog wat klusjes doen. Maar ik voel me zo ontzettend leeg, ik ben op. Ik krijg het alleen al benauwd als ik denk aan wat ik moet doen, terwijl het helemaal niet zoveel voorsteld. Ik kon tot de vakantie prima twee levens draaiende houden, want mijn vriend kon zonder mijn hulp echt niet meer functioneren. Maar ik kan het niet meer, ik heb het gevoel dat ik constant onder druk sta. Ik ben moe, geirriteerd, kan niks meer opbrengen.. En ik weet ook gewoon echt niet meer waar ik het voor doe. Ik ben op, ben er klaar mee, maar weet ook niet echt hoe ik het op moet lossen. De enige met wie ik hierover wel eens gepraat heb is mijn fysiotherapeut, en dit is precies waar hij me voor gewaarschuwd heeft, en toch gebeurd het. Het voelt alsof het me overkomt, alsof ik verzuip en niet meer kan zwemmen..

Welkom in dit topic!

Heb je verder al hulp ingeschakeld? En zo niet, denk je dat dat nodig is?
Is het contact met je familie verder goed?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 12:52 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Ik heb geen hulp ingeschakeld, ik weet niet of het nodig is. Ik dacht eerst dat het gewoon een tijdelijke dip was, maar het begint me ondertussen al wel lang te duren. Opzich is het contact met mijn ouders wel goed, al ben ik afgelopen weken helemaal gestoord geworden. Ze wilde helpen, maar accepteerde mijn grenzen niet echt. Alles moest snel en wat ik daarvan vond leek niet echt uit te maken. Ze bedoelen het goed, maar ik was al uitgeput en nu heb ik helemaal het gevoel dat er een buldozer over me heen is gereden. Ze snappen ook niet dat ik zo vroeg het huis uit ben gegaan, ik was 18 toen ik met mijn vriend ging samenwonen maar ik had er zwaar de behoefte aan om mijn eigen ritme en regelmaat te mogen bepalen en de afgelopen weken heb ik weer precies begrepen waarom. Ik heb het gevoel dat dat verwijt een beetje tussen ons in blijft hangen, terwijl ik het prima heb gehad bij mijn ouders, maar ik was gewoon toe aan een plekje voor mezelf.

Wat denk je dat er nodig is zodat jij je weer de oude voelt? Enig idee??

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:02 schreef Fripsel het volgende:

[..]

Nee ik dacht eerst dat het vanzelf wel zou komen, als ik dit schooljaar had afgesloten, wat rust had gehad op vakantie. Maar het gebeurd maar niet. En dan ben ik bang dat ik mezelf aanstel. En ik weet nog dat vroeger, als ik verdrietig was om iets wat op school gebeurd was of wat dan ook, mijn ouders zeiden dat het allemaal wel mee viel, en dat ik het in mijn hoofd groter maakte wat het is. En nu twijfel ik constant aan mezelf..

Ze namen je dus niet serieus? (ook al waren hun intenties misschien verder goed)

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:07 schreef Fripsel het volgende:

Maar het zou gewoon zo fijn zijn om iemand een keer oprecht te horen zeggen dat ik het goed doe. Ik heb altijd gedacht, als ik zelf maar weet dat het goed zit, dan is het goed dan maakt het niet uit wat de rest vind. Maar ik kan het niet meer volhouden.

Aangeven aan de mensen dat je graag wel die bevestiging zou willen hebben?

quote:

Op donderdag 1 augustus 2013 13:10 schreef Fripsel het volgende:
Wel eens aangekaart bij mijn ouders vroeger, die werden dan boos en kwamen met dingen als 'jij zegt toch ook nooit, bedankt dat je weer geld verdiend hebt papa'. En natuurlijk is dat waar, maar goed hun horen het mij aan te leren en niet andersom..

Klopt, maar in die zin zou je het nu dus ook kunnen brengen aan hen. Vanuit je ouders zelf zal het dus niet snel zelf komen.. maar misschien wel als je het dus zelf initieert.. je eigen dankbaraheid uitspreekt naar hen. Wie weet komen er dan verrassende dingen terug.

quote:

Bij mijn vriend heb ik het ook wel eens aangekaart maar die is op het moment gewoon te druk met zichzelf op een rijtje te krijgen. Hij lijkt het niet echt te zien.

Dat is wel jammer. Eigenlijk zou iemand niet zo druk met zichzelf moeten zijn dat ie niet dergelijke aandacht nog aan jou kan besteden. Tenminste lijkt mij. Weet niet van z'n problemen... maar als het ernstig is, dan zou je het idd momenteel neit van hem mogen verwachten.