Depressie & Angst #53 waar overtuigingen bijgesteld worden

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 20:58 schreef Comp_Lex het volgende:
Als hulp niet voor mij geholpen heeft,dan maak ik een einde aan mijn leven. Het is een moeilijke keuze voor mij, maar ik wil niet langer met deze problemen leven. Het moet eens een keer afgelopen zijn met die puinhoop, op een goede manier of op een minder leuke manier. Het kan me niks meer schelen. Naast hetgeen wat ik nu doe kan en wil niemand me meer helpen.

Sja ik heb het al vaker gezegd... je lijkt me een aardige kerel. Maar je hebt wel gigantisch last van tunnelvisie. Als je niet langer wilt leven met je problemen doe er wat aan. Alles wat je tot dusver hebt geprobeerd werkt blijkbaar niet dus moet je het over een andere boeg gooien.

Er zijn genoeg mensen die je willen helpen. Daar zijn al genoeg pagina's over vol geschreven. Alleen wil jij niks van iemand aannemen en blijf je vasthouden aan je eigen ideeën. Dat is je goed recht. Het is alleen jammer dat je zo'n groot bord voor je kop hebt dat je niet ziet dat ze totaal niet voor je werken.

[ Bericht 3% gewijzigd door peleetje op 31-07-2013 12:09:18 ]

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 23:14 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Met die instelling heb ik juist dingen geprobeerd om meer in contact te komen met mensen, maar dat heeft helaas geen positieve resultaten opgeleverd.

Blijkbaar niet hard genoeg geprobeerd. Misschien wil je het dan toch niet zo graag als jijzelf denkt!?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 08:16 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik doe veel van die dingen al. YOLO houdt voor mij in dat ik gewoon leuke dingen ga doen met leuke mensen.

Nou doe dat dan! zo moeilijk is het niet. Het is geen rocketscience. Sluit je aan bij een club, ga op salsadansles, ga naar de kroeg, spreek mensen aan.

YOLO is ook: Je dromen verwenzelijken, uit je schulp kruipen, je eigen grenzen verkennen en verleggen.

Eigenlijk is YOLO dit:

It's never to late to be who ever you wanna be. There's no time limit. Start whenever you want. You can change or stay the same. There are no rules to this thing. We can make the best, or the worst of it. I hope you make the best of it. I hope you see things that you bewilder. I hope you feel things you've never felt before. I hope you meet people with a different point of view. I hope you live a life you're proud of. And if you find out you're not...I hope you have the strength to start over again.

--The Curious Case Of Benjamin Button

[ Bericht 34% gewijzigd door peleetje op 31-07-2013 12:14:21 ]

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:03 schreef peleetje het volgende:

[..]

Blijkbaar niet hard genoeg geprobeerd. Misschien wil je het dan toch niet zo graag als jijzelf denkt!?

Ik heb geen idee of ik het hard genoeg probeer of niet. Ik weet ook niet wat "hard genoeg" is.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:05 schreef peleetje het volgende:


[..]

Nou doe dat dan! zo moeilijk is het niet. Het is geen rocketscience. Sluit je aan bij een club, ga op salsadansles, ga naar de kroeg, spreek mensen aan.

YOLO is ook: Je dromen verwenzelijken, uit je schulp kruipen, je eigen grenzen verkennen en verleggen.

Eigenlijk is YOLO dit:

It's never to late to be who ever you wanna be. There's no time limit. Start whenever you want. You can change or stay the same. There are no rules to this thing. We can make the best, or the worst of it. I hope you make the best of it. I hope you see things that you bewilder. I hope you feel things you've never felt before. I hope you meet people with a different point of view. I hope you live a life you're proud of. And if you find out you're not...I hope you have the strength to start over again.

--The Curious Case Of Benjamin Button

Ik zit bij meerdere clubs, dansen vind ik niet leuk (het moet wel iets zijn wat ik leuk vind om te doen), ik ben al een paar keer naar een kroeg geweest en mensen zijn niet open voor contact met mij => geen succes. Het is voor veel mensen blijkbaar rocket science om gewoon met mij om te gaan.

The Curious Case Of Benjamin Button is een film en niet echt. De realiteit is veel gecompliceerder.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 11:58 schreef peleetje het volgende:

[..]

Sja ik heb het al vaker gezegd... je lijkt me een aardige kerel. Maar je hebt wel gigantisch last van tunnelvisie. Als je niet langer wilt leven met je problemen doe er wat aan. Alles wat je tot dusver hebt geprobeerd werkt blijkbaar niet dus moet je het over een andere boeg gooien.

Er zijn genoeg mensen die je willen helpen. Daar zijn al genoeg pagina's over vol geschreven. Alleen wil jij niks van iemand aannemen en blijf je vasthouden aan je eigen ideeën. Dat is je goed recht. Het is alleen jammer dat je zo'n groot bord voor je kop hebt dat je niet ziet dat ze totaal niet voor je werken.

Jawel dat zie ik wel, want ik zit nu bij het UCP.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 12:58 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik heb geen idee of ik het hard genoeg probeer of niet. Ik weet ook niet wat "hard genoeg" is.

[..]

Ik zit bij meerdere clubs, dansen vind ik niet leuk (het moet wel iets zijn wat ik leuk vind om te doen), ik ben al een paar keer naar een kroeg geweest en mensen zijn niet open voor contact met mij => geen succes. Het is voor veel mensen blijkbaar rocket science om gewoon met mij om te gaan.

The Curious Case Of Benjamin Button is een film en niet echt. De realiteit is veel gecompliceerder.

Sja weet je... wat je uitstraalt krijg je terug.
Als jij je niet open opstelt krijg je dat ook terug. Misschien denk je dat jij je wel open opstelt maar blijkbaar denken de mensen in de kroeg daar toch anders over.

Die schuingedrukte tekst is een quote uit de Curious Case of Button.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:00 schreef peleetje het volgende:

[..]

Sja weet je... wat je uitstraalt krijg je terug.
Als jij je niet open opstelt krijg je dat ook terug. Misschien denk je dat jij je wel open opstelt maar blijkbaar denken de mensen in de kroeg daar toch anders over.

Die schuingedrukte tekst is een quote uit de Curious Case of Button.

Ik zal het er wel over hebben bij het UCP als daar tijd voor is.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:23 schreef Comp_Lex het volgende:
als daar tijd voor is.

Waarom zou daar geen tijd voor zijn?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:28 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Waarom zou daar geen tijd voor zijn?

Er is maar een beperkte tijd voor de gesprekken. Ze hebben meer dingen te doen.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:42 schreef Comp_Lex het volgende:

Er is maar een beperkte tijd voor de gesprekken. Ze hebben meer dingen te doen.

Snap ik. Maar is bovenstaande niet ook de reden waarom je erheen gaat en voor hulp gaat?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:19 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Snap ik. Maar is bovenstaande niet ook de reden waarom je erheen gaat en voor hulp gaat?

Ja, maar dan alsnog hebben ze niet alle tijd van de wereld voor je.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:30 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ja, maar dan alsnog hebben ze niet alle tijd van de wereld voor je.

Klopt. Maar naar mijn gevoel is t wel een groot onderdeel van waarom t ook niet allemaal voor je werkt qua vrienden maken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 14:42 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Er is maar een beperkte tijd voor de gesprekken. Ze hebben meer dingen te doen.

Net meteen zo negatief denken. Je gaat er bij voorbaat vanuit dat ze daar geen tijd voor hebben. Je vergeet dat jij daar voor jezelf zit en jij dus ook de touwtjes in handen hebt. Als jij bepaalde dingen wil bespreken dan doe je dat. PUNT.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:40 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Klopt. Maar naar mijn gevoel is t wel een groot onderdeel van waarom t ook niet allemaal voor je werkt qua vrienden maken.

Dat kan heel goed. Ze hebben al tegen mij gezegd dat ze gaan kijken naar sociale vaardigheidstraining voor mij.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:54 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat kan heel goed. Ze hebben al tegen mij gezegd dat ze gaan kijken naar sociale vaardigheidstraining voor mij.

Conclusie: er is vast wel tijd voor.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:51 schreef peleetje het volgende:

[..]

Net meteen zo negatief denken. Je gaat er bij voorbaat vanuit dat ze daar geen tijd voor hebben. Je vergeet dat jij daar voor jezelf zit en jij dus ook de touwtjes in handen hebt. Als jij bepaalde dingen wil bespreken dan doe je dat. PUNT.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 15:57 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Conclusie: er is vast wel tijd voor.

Ja waarschijnlijk wel. Ik zal daar niet weggeschopt worden. Het punt is dat ik niet de hele dag daar kan zitten. Een gesprek duurt soms maar een halfuurtje en dan moeten ze weer verder. Aanstaande vrijdag kan ik er weer heen. Dat is mijn eerste afspraak sinds 3 weken.

Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

Misschien beter dat je hierover een nieuw topic opent zodat je meer publiek krijgt

Edit: Ow, zie nu dat je in principe in het juiste topic zit, maar een topic erover openen, dan krijg je over het algemeen wel meer reacties

Hmm, lastig wanneer je in een situatie bent waarbij je partner een depressie heeft, en denk ik als leek, een lichte psychose. In mijn geval was ik degene met die stoornissen en kan daarom zeggen dat hulp van je partner an sich weinig uithaalt. Ondersteuning is goed uiteraard, maar wat mij wakker schudde was een stevig ultimatum. Daarop besloot ik hulp te zoeken, al was ik haar toen al kwijt. Alhoewel zij de aanleiding was, was zij niet de reden dat ik hulp zocht; de reden was dat ik wilde veranderen wie ik was, was ikzelf.

Ik hoop dat het ook voor jullie werkt.

quote:

Op dinsdag 30 juli 2013 22:30 schreef Cue_ het volgende:
Maar nu is het nog niet duidelijk waarom je je nu precies zo klote voelde. Lijkt me logisch dat ze vraagt wat er is. Dat je je slecht voelt dat zag ze vast wel, maar dan heeft ze nog geen reden waarom het slecht gaat met je. Lijkt me dat het juist een persoon is waarmee je dat zou kunnen bespreken.

Misschien heeft ze geconstateerd dat zij verder niets voor je kan betekenen? Dus kijken wat er via de acute psych kan worden bereikt?

En wat is er zo moeilijk aan haar dan?

Ik snap helemaal niks van haar, en heel veel anderen. Hun reacties interpreteer ik verkeerd, en ik snap niet waarom ze iets doen. Kan van alles zijn..Maar dat heeft ook wel een beetje met het autisme te maken.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

Is er weer opnieuw contact opgenomen met professionele hulp?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:18 schreef Catnip het volgende:

[..]

Ik snap helemaal niks van haar, en heel veel anderen. Hun reacties interpreteer ik verkeerd, en ik snap niet waarom ze iets doen. Kan van alles zijn..Maar dat heeft ook wel een beetje met het autisme te maken.

En vragen kan niet?

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:37 schreef Gray het volgende:

[..]

En vragen kan niet?

Dat durf ik vaak niet

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 17:18 schreef Catnip het volgende:
Ik snap helemaal niks van haar, en heel veel anderen. Hun reacties interpreteer ik verkeerd, en ik snap niet waarom ze iets doen. Kan van alles zijn..Maar dat heeft ook wel een beetje met het autisme te maken.

Dan dien je ernaar te vragen ipv gelijk boos/verdrietig/whatever het te vinden. Zeker als je weet het dat het een probleem bij je is en je weet dat jij het verkeerd interpreteert.

quote:

Op woensdag 31 juli 2013 16:42 schreef PorFavor het volgende:
Het is een beetje vreemd om zomaar deze reeks te komen binnenvallen en een heel verhaal te houden, desalniettemin ben ik erg benieuwd naar jullie meningen/advies. Ik zal het een beetje kort houden. (Dit verhaal speelt zich overigens in de UK af).

Mijn vriendin (tegen de 30, onze relatie begon een jaar of 2,5 geleden, ik ben zelf 36) heeft tot dusver al het nodige meegemaakt: een niet al te gelukkige jeugd (ze was blijkbaar een 'moeilijk' kind), regelmatig gepest tijdens haar schooltijd, een paar ongelukkige baan- en partnerkeuzes. Ze is nu in de laatste fase van het schrijven van haar proefschrift (we zijn allebei wetenschappers). Sinds al renige tijd, meer dan een jaar nu, lijdt ze erg onder de druk en de stress. Niet alleen van het promoveren an sich, maar ook bijkomende zaken zoals toekomstperspectief etc. Na een poging ondernomen te hebben om haar leven te beeindigen is ze een korte periode opgenomen geweest en gediagnosticeerd met een redelijk zware depressie in combinatie met een angststoornis.

Ze heeft, zo goed en zo kwaad als het ging, geprobeerd de draad weer op te pakken. Een combinatie van medicatie, wat therapie (eigenlijk alleen 'noodtherapie', d.w.z. het is nooit tot een fundamentele langerdurende therapie gekomen) en practische zaken als mindfullness, hardlopen, beetje yoga en meditatie enz. deden haar behoorlijk goed en ze voelde zich weer een stuk beter. We zijn ook verhuisd zodat we meer ruimte hadden samen en er is bijv. ook een puppy gekomen.

Onder begeleiding van de huisarts die haar vanaf het begin heeft bijgestaan is de medicatie langzamerhand wat afgebouwd, tot ze ten tijde van de verhuizing op een behoorlijk lage dosis zat. Vanwege postcodegebieden enz. moest ze helaas een andere huisarts zoeken. Deze heeft ze bezocht, ze hebben de situatie besproken en zijn advies was om in ieder geval tot na de afronding van het proefschrift de kleine dosis te blijven slikken en vervolgens opnieuw de situatie te bekijken.

Mijn vriendin besloot echter, een maand of 2 geleden ongeveer, besloten dat ze graag wilde stoppen. De exacte reden weet ik niet, voor zover ik weet had ze in ieder geval geen vervelende bijwerkingen. Ze deed dit op basis van het feit dat het aardig goed ging, en ze uit verschillende bronnen had begrepen dat praktische zaken zoals hardlopen, mindfullness enz. een even goed effect kunnen hebben als een lage dosering medicatie. (Hoewel het tegen het advies van de dokter in ging, en we dit ook zeker wel besproken hebben, kon ik me ook wel voorstellen dat ze het graag wilde proberen).

Helaas gaat het de laatste weken behoorlijk mis ben ik bang. (Ik noem hierboven het stoppen met medicatie omdat ik denk dat dat op z'n minst een bijdrage heeft geleverd, echter weet ik dat niet 100% zeker natuurlijk. Er zijn verder geen ingrijpende veranderingen in onze situatie geweest). Ze lijkt steeds verder weg te zakken in gevoelens van depressie en/of angst. Het is de afgelopen weken verschillende keren voorgekomen dat ze zichzelf nauwelijks meer onder controle had en op een agressieve, schreeuwende manier haar negatieve gevoelens naar buiten bracht. Zo'n 'sessie' kan uren duren. Extreem zelfdestructief (gelukkig vooralsnog alleen in woorden) en negatief, negatief en erg wraakzuchtig ten opzichte van mensen van wie ze ervan overtuigd is dat die haar in de situatie gebracht hebben waar ze nu is, letterlijk alles is 'shit'.

Ik probeer me op de vlakte te houden, haar te laten uitrazen en te steunen waar ik kan. Maar ik vind het niet makkelijk, niet om zulke 'sessies' te weerstaan in de zin dat ik me ervan weerhou om in te gaan op de vele irrationele en zelfs elkaar tegensprekende uitspraken enerzijds en anderszijds omdat het me behoorlijk machteloos (en aangedaan) doet voelen. Dit laatste vooral omdat ze zo onbereikbaar wordt. Het is eenrichtingsverkeer, de continu knetterende emoties laten geen enkele ruimte voor mij om iets te zeggen of doen. Ze lijkt tijdens zulke 'sessies' regelmatig 'buiten zichzelf' te raken: behalve de irrationele uitspraken, het verbale 'geweld' en het niet meer bereikbaar zijn ook bewegingen alsof ze met haar hoofd/handen tegen de muur/tafel wil slaan enz.

Ze wil niet meer aan haar medicatie beginnen (ze heeft nog een restdosis). Wanneer ze zich slecht voelt is haar reden dat ze denkt dat de buitenwereld haar die medicijnen wil opdringen omdat deze mensen alleen uit eigenbelang haar kunstmatig willen 'dimmen' zodat ze 'geen last meer van haar hebben'. Als ze zich beter voelt is de reden minder duidelijk maar is het nog steeds een 'nee'. Laat ik eraan toevoegen dat ik hier heel voorzichtig mee ben. Ik heb haar nooit direct gezegd dat ik het beter zou vinden als ... of iets in die geest. Het is alleen ter sprake geweest op momenten dat ze er zelf over begon, of wanneer ze in een 'mood' was die wel erg open was om erover te praten.

Al met al, met de hele voorgeschiedenis die dit heeft vind ik het lastig om met de gebeurtenissen van de laatste weken om te gaan. Vandaar mijn verzoek aan het begin of iemand hier misschien specifiek advies heeft - hoewel ik begrijp dat dat erg lastig is op basis van zo'n kort verhaaltje.

Zijn er specifieke dingen die ik kan doen voor haar? Hebben jullie misschien andere tips?

Klinkt erg heftig.. Heb je een vertrouwenspersoon (voor jezelf) waar je terecht kan met dit soort vragen via bijvoorbeeld het GGZ? Je bent niet haar hulpverlener, ook al doet het je natuurlijk veel. Ik zou als je je zorgen maakt zeker even contact opnemen. Je kunt in NL nou eenmaal heel weinig doen in zo'n situatie. Op zich terecht, maar kan me indenken dat je je zorgen maakt. Zijn er rustige momenten waarin het mogelijk is om met haar erover te praten? Het kan van alles zijn, van depressie tot manie. De beslissingen in zo'n periode lijken of zijn ook vaak niet redelijk voor de omgeving. Het gaat allemaal op een ander tempo en golflengte. alleen beoordelen hoe of wat moet je echt aan de proffessionals overlaten.

Even on/off topic; Ik ben zelf opgegroeid bij een ouder met een psychiatrische aandoening. Een zogeheten KOPP-kind. Tegenwoordig is hier veel meer aandacht voor maar in mijn tijd moest je zelf nog heel erg uitzoeken waar je zelf steun kon vinden als familielid (of partner). Dat is ook de reden dat ik hier soms meeschrijf. Ik heb zo mijn eigen dingen er aan overgehouden maar onder de streep is het best okee met me. Ik weet niet precies hoe ik dat heb ik gedaan en wat nou het meeste heeft geholpen maar vandaar dat ik hier soms reageer, als ik denk dat dat misschien nut kan hebben. Ik besef me overigens dat dit niet een topic is voor familieleden maar ik herken soms wel dingen bij mezelf en krijg zo ook wat meer inzicht en begrip voor mijn ouder.