De vorige delen:quote:Als achterom kijken je pijn doet.
En vooruitblikken je bang maakt.
Kijk dan naar boven.
En ik zal er zijn.
Omgaan met het overlijden van een dierbare #1
Omgaan met het overlijden van een dierbare #2
Omgaan met het overlijden van een dierbare #3
Een stukje over de 4 taken van het rouwproces.
Laatste posts uit het vorige topic:quote:Hoewel iedereen op een andere manier rouwt en er dus geen draaiboek of recept voor te geven is, heeft elk rouwproces een begin, een midden en een einde. De Amerikaanse rouwdeskundige William Worden heeft in 1992 vier rouwtaken onderscheiden. Dit takenmodel is zeer bruikbaar omdat het niet zozeer uitspraken over het proces van verliesverwerken doet maar de taken benadrukt die verricht moeten worden. De ervaring leert dat de taken gedurende het hele proces door elkaar kunnen lopen.
Taak 1 - Het aanvaarden van de realiteit van het verlies
De realiteit van het overlijden dringt geleidelijk door. Men ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het op een ander niveau nog niet. In de regel vraagt deze taak bij een niet-verwacht overlijden meer tijd. Besef van de onomkeerbaarheid is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Een aspect van de aanvaarding is het innerlijk weten dat hereniging in dit leven niet meer mogelijk is.
Taak 2 - Het doorleven van de pijn en het verdriet
Volgens is het noodzakelijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’ Andere wetenschappers nuanceren dit: in sommige gevallen, bijvoorbeeld bij het overlijden van een ouder op zeer hoge leeftijd kan dit ook met weinig verdriet gepaard gaan. Er hoeft dan ook niet altijd sprake te zijn van veel verdriet of pijn.
Taak 3 - Het aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledene niet meer aanwezig is
De rouwende moet zich als het ware leren instellen op alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en functies voor de ander. Hij of zij was een kameraad, een seksuele partner, iemand die het huishouden organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden. De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Een ouder is na de dood van een enig kind voor de maatschappij geen vader of moeder meer. Het gaat hier dus niet alleen om veranderingen in het dagelijks leven maar ook om veranderingen in de wijze waarop de maatschappij naar de nabestaande en de nabestaande naar zichzelf kijkt.
Taak 4 - De overledene emotioneel een plaats geven en het oppakken van de draad van het leven
Vroeger dacht men dat een voorwaarde voor een goede verliesverwerking zou zijn dat de band met de overledene werd doorgesneden. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. De relatie met de overledene blijft bestaan, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen of in een andere relatie.
Bron: Wikipedia - onderdeel 'Rouw'.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 11:21 schreef Jack. het volgende:
Succes Jolene!
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:11 schreef testje318 het volgende:
Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:33 schreef Lastpost het volgende:
Hier ook ineens vanuit het niets een breek-momentje.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
[ Bericht 0% gewijzigd door Re op 25-02-2012 13:24:53 ]
quote:Op zaterdag 25 februari 2012 01:06 schreef Banaanensuiker het volgende:
Ik, of beter gezegd mijn vader, moet er binnenkort ook aan geloven helaas. Afgelopen week te horen gekregen dat de laatste chemo variant niet (meer) werkt bij hem en er extra uitzaaiingen van darmkanker op lever en long zitten.
Er is volgens mij geen uitspraak gedaan over een prognose, maar als je er niets meer aan kan doen is het gewoon wachten tot falen van belangrijke organen.
Hij heeft geen pijn van de tumoren, maar wel wat psychosomatische klachten als moeite met ademhaling.
Het is allemaal zo'n tweeënhalf jaar geleden begonnen, maar het wordt er niet makkelijk op zeg..
Dat komt een keer heel hard terug idd.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:16 schreef Bill_E het volgende:
Niet aan denken is naar mijn idee niet echt de juiste oplossing. Dat is de ontkennings fase
yep, dat klopt helemaal heb ik zelf ook een keer meegemaakt. Een heel belangerijke persoon voor mij soort oma was overleden en ik had niet echt de tijd om te rouwen ofzo, ik was ook pas 13, maar een aantal jaren geleden(rond mijn 19-22) was ik er steeds meer mee bezig en ging er aan onderuit.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:25 schreef SuperrrTuxxx het volgende:
[..]
Dat komt een keer heel hard terug idd.
Het punt is je moet er wel aan denken, maar ook niet de hele dag. Je moet doorgaan en tussendoor zal je het even vergeten en dat is niet erg, maar je moet wel blijven beseffen dat die persoon er niet is...
Klopt helemaal, maar dat doe je toch 'automatisch' in het begin.quote:
Niet aan denken is naar mijn idee niet echt de juiste oplossing. Dat is de ontkennings fase
Ik was echt van god los de eerste maanden, ben denk ik 4 dagen nuchter geweest en de rest enkel 'gefeest' met een hoop drank en drugs om er maar niet aan te hoeven denken, wat het sloopte me.
Heeft het geholpen? Geen idee. Ging ik later alsnog door een diep dal? Zeker weten en misschien wel dieper dan wanneer ik het gelijk had 'erkend', maar je doet de dingen toch op je eigen manier wanneer iemand overlijdt waar je veel om geeft.
Hoe bedoel je gevonden?quote:
Jippie. Officieel wees nu, zojuist men vader gevonden.... Klootzak.
Nou goed, de rust begint terug te komen. Blij dat ik van men opa en oma geen preek kreeg toen ik een biertje open trok. De recherche is langsgeweest nadat zij de autopsie bijgewoond hebben.
Het komt er op neer dat mijn vader alle psychische problemen van de afgelopen jaren niet meer aankon en daarom gekozen heeft, om zichzelf dusdanig slecht te verzorgen qua medicatie dat hij hieraan overleden is. Zojuist heb ik ook zijn laatste notities op kladblok gelezen en ik kan geen ander woord bedenken dan triest
Dat is het enige gepaste woord op dit moment. Ik ben ook niet boos (meer).
Er zal weer veel geregeld moeten worden, na morgen beginnen we er echt aan. Ik kies er bewust voor om morgen te gaan werken, ik weiger om accuut mijn leven overhoop te gooien.
Voor nu, welterusten
Ook al ken ik hem niet zeer goed, hij zit in de buitendienst en ik op kantoor, toch konden we altijd prima met elkaar opschieten en was het gewoon een onzettende toffe gozer met een hart van goud. En pas 26 jaar, hoe oneerlijk kan het zijn. Cris, ik ga je ontzettend missen jongen
Dit wilde ik ff kwijt, op zulke momenten heb ik even iets nodig om mijn gevoelens te uiten, dit helpt wel.
Jeetje wat een verhaal! Heel veel sterkte ermee!
@Kper_norci
Tja, dat is balen, vooral gezien het feit dat je het wel redelijk kon vinden met die collega.
Zijn familie ken ik niet , maar nu hoor ik dus van een vriend dat ze me willen ontmoeten om me te bedanken.
Ben er wel zenuwachtig over en het is dubbel want ik ken ze wel uit verhalen van hem maar tegelijk zijn het ook vreemden voor me.
Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat ik heel vaak aan zijn familie denk omdat het voor vrienden al moeilijk is laat staan voor familie en helemaal denk ik vaak aan zijn moeder omdat die hem gevonden heeft en ik bleef altijd met een gevoel achter van hoe zou het met haar zijn.
Ik heb dus besloten het te doen en ik ben benieuwd hoe het zal gaan.
Ik vind het nog steeds maar vreemd allemaal, ze was mijn hele leven (ben nu 18) ziek, en toch is ze heel plotseling er tussenuit geglipt.
Dat contact kan juist heel goed helpen bij het kunnen sluiten van dat "verhaal". En knap en goed dat je het doet!
@Cosha,
Ik herken het erg. Bij mij is mijn oma as. zaterdag precies 4 maanden geleden gestorven. En het was voor mij een gigantische klap, want mijn band met oma was bijna sterken dan die met ma. EN op school hadden ze ook allemaal zoiets van lekker doorgaan. De enige die meer begrip had en naar hulpmiddelen bij het doorgaan wilde zoeken was de decaan.
Ik raad je dus ook aan contact te zoeken met de decaan, want een oma is nie vergelijkbaar met een moeder!
Mijn moeder zou gisteren ook jarig zijn, ze is nu 1.5 jaar geleden overleden. En het blijft heel erg raar. Ben met me zusje en goede vrienden uit eten geweest. Wat het voor mij extra moeilijk maakt is dat ergens deze dagen mijn moeder me vertelde dat ze opgegeven was en de kerst zeker niet zou halen.quote:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven. Dat snap ik best wel, maar ik ben echt doodmoe de laatste tijd.. Zou dat met elkaar te maken kunnen hebben?
Ik vind het nog steeds maar vreemd allemaal, ze was mijn hele leven (ben nu 18) ziek, en toch is ze heel plotseling er tussenuit geglipt.
Betreft door gaan, dat moet je ook. Maar let wel heel goed op je zelf. Het klinkt heel debiel maar de wereld draaid door, je eigen leven tikt door. Dus je moet wel door gaan. Maar zorg er voor dat je zelf niet kapot gaat. Je zegt dat je vermoeid bent. Dus neem je rust. En wat iedereen ook om je heen zegt. Verwerk het op de manier zoals jij wilt en op je eigen tempo. Doe wat voor jou goed voeld!
Voor de rest heel veel sterkte!
En dit was zo onverwachts donderdag nieuws gekregen dat hij aan de morfine zat en 3 later weg is hij. Terwijl het juist goed leek te gaan, maar van binnen stierf hij van de pijn
En nu mijn oom, en ik voel me zo raar. Had een sterke maar tegelijk zwakke band met mijn oom doordat het een super gesloten en licht autistisch persoon was. Maar ondanks dat we als we samen ware er niet al te veel gepraat werd voelde ik me toch heel goed bij hem. En het feit dat hij soms wat dingen zei of samen een film keken van de jaren 60 waren dat zo bijzondere momenten..
En ik kan gewoon niet huilen alleen her en der wat traantjes laten en dat voelt niet goed, het is net alsof ik soms niks voel alsof er niks gebeurd is. En dat voelt fout , want van binnen voel ik me mega verdrietig..off.
Het is nu meer dan 4 jaar geleden dat mijn vader plotseling (verkeersongeval) is gestorven.
Het waren moeilijke jaren, niet goed wetend hoe ik met zoiets moest omgaan met een depressie tot gevolg. Gelukkig dat ik bij een psycholoog terecht kon en 2 jaar na mijn vader's dood voelde ik mij al veel beter. En in de loop van de daaropvolgende jaren is het er alleen maar op gebeterd.
Nu ben ik in de fleur van mijn leven. Goede punten op school, veel vrienden, goedlachs door het leven, in het buitenland gestudeerd.
Ik heb het verlies een plaats gegeven, ermee leren leven en het geaccepteerd. Mijn oude leven komt nooit meer terug, maar ik ben blij met het leven dat ik nu heb. Het is anders, een andere vorm van geluk, maar als twintiger heb ik nog een hele toekomst voor mij...
Reden dat ik hier iets post is dat de vader van een vriendin van mij plotseling is gestorven. Niet dat ik haar zo goed ken, maar zij is er 19 (ik was er 18) en er zijn toch wel veel gelijkenissen. Ik ben de enige met wie ze er over kan praten aangezien we allebei geen vader meer hebben en zo probeer ik haar met haar gevoelens te helpen.
En ergens geeft het mij wel een mooi gevoel, een steun zijn voor een lotgenoot. Zo is mijn vader's dood toch niet voor niets geweest.
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.quote:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Mijn man is op 12 juni j.l. overleden. Ik wist niet dat dit topic bestond.
Herkenbaar wel, wat je schrijft, maar probeer sowieso zo veel mogelijk over hem te praten met familie, óók nieuwe familie!quote:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Mijn oma is helaas ook overleden voordat mijn man haar had leren kennen en inmiddels kent hij haar bijna net zo goed goed als dat wij haar kenden
Al die anecdotes, allemaal maniertjes en uitspraken die wij hebben overgenomen/in ere hebben gehouden. Geweldig vind ik dat om te zien/horen! Het houdt natuurlijk eens op, maar dat is met alles en iedere normale sterveling Heel veel sterkte de komende tijd in ieder geval, nogmaals
In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.quote:
[..]
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.
Mijn man is op 12 juni j.l. overleden. Ik wist niet dat dit topic bestond.
In die zin, heeft een mens gelijk wanneer hij sterft en zegt: Eindelijk zal ik mijn naasten opnieuw zien. Dat klopt. Je bent allebei nu as en je ziet elkaar terug in het 'niets'. Jullie allebei bestaan niet meer én hoe raar dit ook klinkt. In feite ben je nu samen, voor eeuwig. En dat is in feite de hemel waarover wij spreken: "De eeuwige rust"
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.quote:
[..]
In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.
In die zin, heeft een mens gelijk wanneer hij sterft en zegt: Eindelijk zal ik mijn naasten opnieuw zien. Dat klopt. Je bent allebei nu as en je ziet elkaar terug in het 'niets'. Jullie allebei bestaan niet meer én hoe raar dit ook klinkt. In feite ben je nu samen, voor eeuwig. En dat is in feite de hemel waarover wij spreken: "De eeuwige rust"
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting over het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen. Er zijn biljoenen radertjes in de natuur én wij zijn daar amper één klein atoompje van!quote:
[..]
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Maar anderzijds is dat niet belangrijk. Jij leeft en het gaat erom wat jij ziet. Wat de natuur ervan denkt, kan jezelf ook géén worst schelen hé? En ja we moeten er nu éénmaal door en er het beste van maken. Het enige wat we kunnen doen zijn de mensen die overlijden en ons dierbaar zijn, eren door de herinneringen door te geven aan onze naasten.
Ja, natuurlijk is het erg dat we mensen aan de dood verliezen en ook zelf in het niets verdwijnen. Ik heb daar geen antwoord op en geen troost voor.quote:
[..]
Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting van het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen.
Maar anderzijds is dat niet belangrijk. Jij leeft en het gaat erom wat jij ziet. Wat de natuur ervan denkt, kan jezelf ook géén worst schelen hé? En ja we moeten er nu éénmaal door en er het beste van maken. Het enige wat we kunnen doen zijn de mensen die overlijden en ons dierbaar zijn, té eren door de herinneringen door te geven aan onze naasten.
Wel heb ik vaag iets in gedachten wat een wetenschapper eens zei (en ik zou willen dat ik nog wist wie het was): dat we de plicht hebben ons best te doen en deze aarde te behouden, omdat we uniek zijn in het heelal. Zo bezien is het niet helemaal voor niets.
Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,quote:
[..]
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Je kan een overleden iemand in "leven" houden door de herrinnering, uitspraken, foto's of bv sierraden. Of ke laat dit alles los en de persoon zal langzaam vergeten worden. Dat is een keuze die je moet maken voor je zelf.
Ik heb iets tastbaars van mijn moeder, een brief die ze heeft geschreven toen ze wist dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die heeft ze ook laten voor lezen tijdens de crematie.
Maar ook van mijn oma bv heb ik een ring liggen met een verhaal. Die nu al tientalle jaren rond gaat in de famillie. Die ring staat simbol voor alle overleden mensen. Die zijn niet vergeten, want elk persoon heeft een eigen verhaal. En zo leven ze voort in de gedachte en herrinneringen. Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:31 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Horloge kan je miss later aan je zoon geven met hele verhalen over je vader er bij. En hem de opdracht geven dat horlge door te geven aan zijn zoon bv. Laat eventueel initialen van je vader er in graveren en later die van jou enz enz.quote:
[..]
Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.
Mijn moeder is volgende maand precies 2 jaar geleden overleden. Ik heb foto's van vlak voor dat ze weer aan de chemo ging. Die hebben we met ze allen gemaakt. Liggen allen nog in de kast, nog altijd moeite om naar te kijken. Dus nog geen plekje in m'n huis gekregen. Ooit wel, nu nog niet.
Daar kan ik me helemaal in vinden, zoals ik eerder al schreef. Alleen houd ik foto's nog opgeborgen, omdat ik niet wil dat mijn beelden van mijn man verstillen in een enkel beeld van zo'n foto. Maar zorg dat je een kleinood bewaart en koestert.quote:
[..]
Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,
Je kan een overleden iemand in "leven" houden door de herrinnering, uitspraken, foto's of bv sierraden. Of ke laat dit alles los en de persoon zal langzaam vergeten worden. Dat is een keuze die je moet maken voor je zelf.
Ik heb iets tastbaars van mijn moeder, een brief die ze heeft geschreven toen ze wist dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die heeft ze ook laten voor lezen tijdens de crematie.
Maar ook van mijn oma bv heb ik een ring liggen met een verhaal. Die nu al tientalle jaren rond gaat in de famillie. Die ring staat simbol voor alle overleden mensen. Die zijn niet vergeten, want elk persoon heeft een eigen verhaal. En zo leven ze voort in de gedachte en herrinneringen. Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Volgens mij is het een gegeven dat de buitenwereld gewoon niet meekan in de tijdsduur van verwerking. Hoe goed de bedoelingen ook zijn, na een paar maanden is het echt wel uit de gedachten van vrienden en bekenden. De nabestaanden hebben daarin een ander ritme dan hun omgeving en ik vrees dat je daar niks aan doet en ik denk ook niet dat je ze het kunt verwijten. Het enige wat je kunt doen is wanneer nodig ze erop wijzen.quote:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven.
Verder hebben ze natuurlijk gelijk dat je ook verder moet. Stoppen heeft ook helemaal geen zin, voegt echt niks toe aan de verwerking of zo. Verder heb ik het in deze topicreeks al vaker gezegd, lotgenoten zeggen dan vaak "je moet het een plek geven" en gaan vervolgens zitten wachten tot het vanzelf op zijn plek valt. Ze zeggen "je moet het verwerken" en gaan vervolgens zitten wachten tot ze weer eens door verdriet worden overmand.
Ik neem dat soort dingen dan vrij letterlijk, als je het wil verwerken moet je ermee aan het werk. Niet afwachten dus maar doen, initiatief nemen, manage je eigen rouwproces en maak keuzes hoe je het gaat aanpakken. Geef het een plek, dat is ook actief. Welke plek weet ik ook niet maar ga dat actief uitvinden en breng het erheen.
Nu, ik ben geadopteerd en mijn echte vader was een nietsnut. Een echte sukkel die zijn leven volledig weggegooid heeft. Mijn adoptievader heeft mij het leven geschonken. Zonder hem had ik "niets" gehad. En zonder hem ben ik ook gewoon een lege huls .. Hij gaf mijn leven namelijk enige zin en dat valt nu gewoon weg. Zonder mijn adoptievader had ik allang zelf dood geweest. Hij heeft me als het ware gered (samen met mijn adoptiemoeder). Ik hou van mijn vrouw én ook mijn moeder, maar met mijn vader is de band toch het allergrootste (of was)
Gecondoleerd
Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.
Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
[ Bericht 0% gewijzigd door makila_avatar op 20-07-2012 18:32:23 ]
Dat is nou eenmaal datgene wat een kind moet doorstaan die zijn ouder lief had. Andersom is niet natuurlijk en schijnt het nog veel erger te zijn (mijn oma is er in ieder geval "kapot"aan gegaan door het sterven van haar 1e dochte(als baby), mijn moeder(haar dochter) en later haar schoonzoon(onze vader die ze als een zoon beschouwde), zeker omdat toen haar enig overgebleven kind ook ernstig ziek was (gelukkig genezen). Het is nu nog allemaal erg rauw maar echt het gaat beter worden. Hou de herinnering van je vader in leven. Samen met mijn broer hebben we het nog regelmatig over onze ouders en grootouders ook al zijn ze al jaren dood, zolang je over ze praat leven ze verder in je hart ook al kan ik zeker mijn moeder moeilijk voorstellen hoe ze er nu uit zou zien als 76 jarige want ze stierf al 23 jaar terug.quote:
Het ganse verhaal. En misschien doet het mensen begrijpen waarom alles zo moeilijk ligt voor mij.
Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.
Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
Als of je adoptievader je pijn zou willen doen? Denk je dat hij je met opzet in de steek / verlaten heeft? Dat is toch helemaal niet eerlijk om zo te denken. Hij is overleden aan wat ik begrijp keel kanker? Niet iets wat je met opzet kunt krijgen. Dus van in de steek laten is totaal geen sprake en vind het eerlijk gezegt ook heel bot en grof dat jij nu over verlaten /in de steek laten spreekt. Respectloos zou ik het zelfs willen noemen.quote:
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
Leven is niet altijd eerlijk nee, doe je niks aan. Leer er mee leven. Ik zeg altijd maar zo, het leven is hart! Maar ik ben harder. Niks en niemand krijgt me er onder. Ik vecht me uit elke situatie terug en kom sterker dan ooit terug!
Anders kan je net zo goed in een hoekje gaan zitten janken en wachten tot het einden. Prima als mensen dat doen. In mijn ogen zijn dat zwakkelingen. Personelijke mening natuurlijk
Iemand verliezen is kut zeker als het om je ouders gaat, ik kan het weten. Maar in dit geval kan je niemand wat kwalijk nemen. En snap het gevoel maar dat is niet eerlijk. Hoop dat je dit zelf ook gaat inzien!
Ja natuurlijk moet je voort. Ik ben van mening dat het leven twee delen bevat. Het eerste deel is dat van je ouders, het tweede deel is dat van je gezin. Op een gegeven moment houdt het op bij je ouders. Je moet dan de knop omdraaien, een gezin stichten en dan word jij de vader die over zijn zoon/dochter waakt. Uiteindelijk ben jij dan die sterft in het tweede deel. Het eerste deel van mijn leven zit er dus (deels) op. Het zal nooit meer hetzelfde zijn en dat zal héél hard zijn. Zelfs na 50 jaar gaat dit deel niet meer helen hé? Maar ik begin nu aan déél twee. (Als mijn vrouw tenminste zwanger geraakt. Maar ja, het leven zit vol mankementjes hé)quote:
[..]
Anders kan je net zo goed in een hoekje gaan zitten janken en wachten tot het einden. Prima als mensen dat doen. In mijn ogen zijn dat zwakkelingen. Personelijke mening natuurlijk
Bijvoorbeeld voor mijn moeder. Daarvoor is de dood van mijn vader dus het ergste. In feite heeft ze pech. Haar ouders (mijn grootouders) zijn nog wel in leven. Zij slaat dus een stap over en moet nu zonder partner verder. Eigenlijk hoorden haar ouders als eerste te sterven. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Maar ja dat is nu éénmaal zo. Part of life (en dood) Maar goed, ze heeft haar zoon nog (een schrale troost?)
Ik ben wel niet zo sterk als mijn vader. Die kon blijkbaar de omschakeling van deel I naar deel II vrij snel en gemakkelijk maken. Hij heeft nooit geklaagd tijdens zijn leven. Nooit een traan gelaten. (NEVER) Hij was al tevreden met de kleinste pietluttige zaken. Terwijl ik het hier toch lastiger mee heb. Véél lastiger zelfs. Ik twijfel of ik wel de vader kan zijn die mijn vader was. Kan ik dit ook zijn voor mijn eventuele zoon? Krijg ik nog wel een zoon?
Weet je wat het probleem is. Mijn vader had een sterk karakter en nam het leven zoals het op hem afkwam en dat stemde hem reeds tevreden. En ik ben zo niet. Ik ween, ik toon mijn verdriet véél meer, ik kan me niet zo sterk houden en ik pieker. Ik zal mijn vader nooit kunnen evenaren. Maar ja, dat hoeft denk ik ook niet. Dat zou hij ook niet willen. Hij wilde en wil nog steeds dat ik gelukkig ben, dat ik hem een plaatsje kan geven en dat ik voortga met mijn leven.
[ Bericht 3% gewijzigd door makila_avatar op 20-07-2012 21:40:46 ]
Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.quote:
Bijvoorbeeld voor mijn moeder. Daarvoor is de dood van mijn vader dus het ergste. In feite heeft ze pech. Haar ouders (mijn grootouders) zijn nog wel in leven. Zij slaat dus een stap over en moet nu zonder partner verder. Eigenlijk hoorden haar ouders als eerste te sterven. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Maar ja dat is nu éénmaal zo. Part of life (en dood) Maar goed, ze heeft haar zoon nog (een schrale troost?)
Want dat is nu eenmaal zo. En gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Part of life, schrale troost enzo.
Ik mag serieus hopen dat je dat zelf nooit mee gaat maken want is het gewoon gelul.
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.quote:
[..]
Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.
Want dat is nu eenmaal zo. En gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Part of life, schrale troost enzo.
Ik mag serieus hopen dat je dat zelf nooit mee gaat maken want is het gewoon gelul.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
In die jaren ben ik een doos gaan vullen met herinneringen. Brieven, foto's ,kleine cadeautje ooit van mijn vader gekregen. Ook zijn afscheidsbrief aan mijn broer en mij. Die is me ontzettend kostbaar, omdat hij daar al zijn liefde over en naar ons uitsprak.
In de loop der jaren heeft dit grote verdriet een plek gekregen. Maar op de meest onverwachte momenten valt het me toch rauw op mijn dak.
Bij zulke momenten pak ik dan mijn vaders schatten. Die geven hoop, troost en hoe raar het ook klinkt, wijsheid
Niet te doen via mobiel. Reageer morgen wel
Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.quote:
[..]
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Ik ben niet kwaad hoor. Je weet blijkbaar gewoon niet beter. Dit is met recht de meest achterlijke post die ik ooit op Fok! heb gelezen. Eveneens de meest achterlijke reactie die ik op het overlijden van vriendlief hebt gekregen.quote:
[..]
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Maar kwaad? Ik noem het gelul wat je zegt, waar zeg ik dat ik 'kwaad' ben? Oh.. Overigens zou het me geen fluit kunnen schelen wanneer mijn vader het loodje legt. Wellicht zou je, wanneer je zulke onzin post, alle opties open kunnen houden
Dit dus. Ik betwijfel of jij dankbaar bent voor je moeder en vrouw terwijl je vader dood is. Want 'hij is dood hoor, en dat is erg genoeg hoor'. Je eigen woorden.quote:
[..]
Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.
[ Bericht 15% gewijzigd door makila_avatar op 21-07-2012 23:28:19 ]
Dat heb ik nou ook, op de stomste momenten 'pakt' het me ineens terwijl ik tegenwoordig op d'r verjaardag en sterfdag niet veel emoties meer heb.quote:
In de loop der jaren heeft dit grote verdriet een plek gekregen. Maar op de meest onverwachte momenten valt het me toch rauw op mijn dak.
Voor mij is het nu ruim 4 jaar geleden dat ze (partner) overleed en het hele rouwen, verwerken en een plek geven lijkt hier eerder op een langzaam slopend virus dat nu pas echt serieuze schade aanbrengt, de hele gebeurtenis, de manier waarop en de leeftijd waarbij het gebeurde was al bizar, het besef was er vrij vlot wel maar ik merk gewoon dat ik sinds dat moment gewoon nooit meer mezelf ben geweest en hooguit een fractie van wat ik ooit was.
In vele opzichten trouwens, emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene, anderzijds ben ik echt kil en hard geworden naar de mensen om me heen en stoot ik ze af alsof ze niets betekenen.
Over m'n algehele humeur, vrolijkheid, onbezorgdheid, positiviteit en levenslust maar niet te beginnen, ik heb echt moeite om iets te doen op een dag, om me ergens toe te zetten of echt oprecht te kunnen genieten.
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.
Dat gevoel heb ik nu ook. Of dit blijvende is, is moeilijk te zeggen. Men zegt wel: Ooit zal je er overheen geraken. Maar dat is praat na de zaak. Misschien dat de wonde wél heelt maar het litteken is voor eeuwig en altijd hé?quote:
[..]
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.
Als er iemand uit de familie sterft waarmee je een iets mindere band hebt, dan is dat nog steeds erg, maar de basis/kern van je leven is er nog altijd. Maar eens er iemand verdwijnt van je dierbaarsten, zoals een kind, een partner, een moeder of een vader .. dan zal het leven daarna, nooit méér zijn zoals het ervoren was.
Ja je kan opnieuw beginnen, maar toch mis je iets. Misschien dat ik binnen enkele jaren er anders zal over denken, maar als ik jou reply lees, dan vrees ik dus van niet. Ik zeg niet dat je niet meer kan genieten van het leven. Natuurlijk wél! Maar het is nooit meer hetzelfde leven.
[ Bericht 5% gewijzigd door makila_avatar op 22-07-2012 09:36:25 ]
Voor mij is het verlies nog maar heel kort geleden, maar ik verbaas me erover dat ik ineens zoveel meer hoor en zie dat voorheen aan me voorbij ging als irrelevant. Een songtekst, een liefdesscene, zelfs scenes uit animatiefilms, ineens komen die rechtstreeks binnen en voel ik me aangesproken.quote:
emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene,
Uiteindelijk zal iedereen zijn ouders, partners en kinderen willen zien, zodanig dat als puntje bij paaltje komt, er nooit iemand thuis zal zijn. Bovendien ga je misschien mensen zien die je ouders of partner gekend heeft, maar waarmee jij niks mee te maken hebt. Die wil je dan ook zelf liever niet zien. Enzovoorts .. als je die allemaal moet gaan zien, dan wordt de hemel gewoon de hel!
En ik kan nog verder gaan. Wat ivm de 6 katten en 10 honden die je gehad hebt in je leven. Want het zou hypocriet zijn te zeggen dat voor hen géén hemel bestaat. Ga je die dan allemaal opnieuw tegelijkertijd ontmoeten? Gaat nogal druk worden hé? En wat ivm die mier die je met je grote voeten vertrappeld hebt? Die gaat daar dan ook opnieuw zijn en ditmaal krijg je hem niet meer dood?
Heeft iemand hier al over nagedacht hoe de hemel er eventueel zou kunnen uitzien? Mijn gedachtengang is misschien idioot, maar hoe zien jullie dan de hemel? (als jullie hierin geloven)
[ Bericht 7% gewijzigd door makila_avatar op 22-07-2012 20:18:33 ]
Kben een meid van 26 jaar met een fysieke handicap. Ben op mn 18de gestopt met school, sindsdien 7 jaar samen met mn moeder (vader heb ik nimeer) tussen 4 muren gezeten. Familie heb ik niks aan. Nu is mn moeder vorig jaar gestorven aan de gevolgen van een hartstilstand. Sindsdien ben ik noodgedwongen moeten verhuizen naar een tehuis voor fysiek gehandicapten en heb ik alles achtergelaten....mn huis, mn spullen, mn hondje en uiteraard ben ik dus ook mn moeder kwijt. Ben hier best gelukkig. Heb een heel lief vriendje waar ik sinds 2 weken mee samenwoon maar een thuis?.....Nee dat heb ik niet meer. En da knaagt enorm, zeker op een dag als vandaag......kan er goed mee omgaan in het algemeen maar dan heb je weer is een conflict met het personeel hier en dan.......nee thuis zal ik dit nooit kunnen noemen en misschien vind ik die ook nooit meer..... en mn moeder komt ook nooit meer terug.........en ik weet even niet goed hoe daarmee om te gaan..........;(
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.quote:
[..]
Voor mij is het verlies nog maar heel kort geleden, maar ik verbaas me erover dat ik ineens zoveel meer hoor en zie dat voorheen aan me voorbij ging als irrelevant. Een songtekst, een liefdesscene, zelfs scenes uit animatiefilms, ineens komen die rechtstreeks binnen en voel ik me aangesproken.
Het lijkt er op dat jij "thuis" koppelt aan je moeder, heel bot wat ik nu ga zeggen... Maar je moeder is er niet meer en komt ook niet meer terug. Een "thuis" moet je nu dus zelf gaan creeren.quote:
Ik weet ni of ik dit nog mag posten hierzo, haal ma weg als het niet mag
Kben een meid van 26 jaar met een fysieke handicap. Ben op mn 18de gestopt met school, sindsdien 7 jaar samen met mn moeder (vader heb ik nimeer) tussen 4 muren gezeten. Familie heb ik niks aan. Nu is mn moeder vorig jaar gestorven aan de gevolgen van een hartstilstand. Sindsdien ben ik noodgedwongen moeten verhuizen naar een tehuis voor fysiek gehandicapten en heb ik alles achtergelaten....mn huis, mn spullen, mn hondje en uiteraard ben ik dus ook mn moeder kwijt. Ben hier best gelukkig. Heb een heel lief vriendje waar ik sinds 2 weken mee samenwoon maar een thuis?.....Nee dat heb ik niet meer. En da knaagt enorm, zeker op een dag als vandaag......kan er goed mee omgaan in het algemeen maar dan heb je weer is een conflict met het personeel hier en dan.......nee thuis zal ik dit nooit kunnen noemen en misschien vind ik die ook nooit meer..... en mn moeder komt ook nooit meer terug.........en ik weet even niet goed hoe daarmee om te gaan..........;(
Je moeder terug halen kan je niet, je zelf een "thuis" geven en creeren kan je wel zelf. Je moet alleen uitzoeken op welke manier je dat moet doen.
Dingen die je niet kan verranderen moet je een plekje gaan geven, dingen die je wel kunt verranderen moet je actie op ondernemen
Heel veel succes en sterkte!
ik ookquote:
[..]
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.
Zegt iedereen mij. ik weet alleen niet hoe.quote:
[..]
Het lijkt er op dat jij "thuis" koppelt aan je moeder, heel bot wat ik nu ga zeggen... Maar je moeder is er niet meer en komt ook niet meer terug. Een "thuis" moet je nu dus zelf gaan creeren.
Je moeder terug halen kan je niet, je zelf een "thuis" geven en creeren kan je wel zelf. Je moet alleen uitzoeken op welke manier je dat moet doen.
Dingen die je niet kan verranderen moet je een plekje gaan geven, dingen die je wel kunt verranderen moet je actie op ondernemen
Heel veel succes en sterkte!
Tja jij bent de enige die weet hoe je dat kan doenquote:
[..]
Zegt iedereen mij. ik weet alleen niet hoe.
Heb je een eigen huisje of heb je een kamer? En weet niet precies wat je handicap is?
Maar wat moet een huis / kamer hebben waar bij jij ke thuis voelt? Probeer het zo in te richten dat jij je er fijn voelt. En hang een mooie foto van je moeder op? Bv?
Wat dan wel? Daar moet je naar zoeken.quote:
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis
Ik zap of schakel geregeld snel weg, omdat ik niet door externe triggers geëmotioneerd wil worden. Maar regelmatig gaat het anders. Soms wil ik iets zien of horen omdat ik het mooi denk te gaan vinden; zoals de opening van de Olympische Spelen. Dan grijp ik in een leegte, omdat ik de emoties erover wil delen - maar de ander is er niet meer om ze mee te delen. Herken jij dat ook?quote:
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.
Iemand zei tegen mij, nog voordat mijn man stierf: je kunt hem niet meer zien en spreken, maar je kunt nog wel van hem houden. Misschien maken spullen geen thuis, maar het besef dat je moeder nog in je gevoelens zit en het beste had gewenst, kan dat mogelijk wel.quote:
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis
Je kunt eens bij het LSR kijken: http://www.landelijksteunpuntrouw.nl/rouwgroepen.htmlquote:
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.
Vrienden? Famillie, of hier lekker anoniem?quote:
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.
Op welke manier beinvloed het je leven dan als ik mag vragen?quote:
Okee, bedankt. En nee, echt iets van hulp ofzo, vrienden en familie werkt blijkbaar niet echt.
Heftige relatie gehad met je moeder schat ik in?quote:
Blijvend schuldgevoel, spijt, dat soort dingen.
Enige wat ik kan zeggen dat je nu er niks meer aan kan verranderen, er is vast een reden waarom je spijt hebt.
Enige wat je nu kan doen ik zorgen dat je eventuele fouten van vroeger in de toekomst niet meer moet maken.
Maar goed, erg lastig om wat te zeggen met deze weinige informatie.
Een goed begin kan denk ik je huisarts zijn. Vraag hem om advies, die kan je hier vast mee helpen
Nee, maar ik heb dan ook geen vriendin of vrouw verloren. Dus dat delen van bepaalde dingen is dan veel minder en specifieker.quote:
[..]
Ik zap of schakel geregeld snel weg, omdat ik niet door externe triggers geëmotioneerd wil worden. Maar regelmatig gaat het anders. Soms wil ik iets zien of horen omdat ik het mooi denk te gaan vinden; zoals de opening van de Olympische Spelen. Dan grijp ik in een leegte, omdat ik de emoties erover wil delen - maar de ander is er niet meer om ze mee te delen. Herken jij dat ook?
Het is vooral de algeheel veel kortere afstand tot emoties, dat die veel sneller en makkelijker komen, ook in het algemeen. Dat je ineens een brok in je keel krijgt van een film of zo, terwijl dat daarvoor eigenlijk niet voorkwam. De een is nou eenmaal wat emotioneler dan de ander en ik behoorde echt wel tot de nuchteren en misschien nog steeds wel, maar ik sindsdien wel echt een flink eind opgeschoven.
Dank voor het delen van deze mooie woorden Disanaquote:
[..]
Iemand zei tegen mij, nog voordat mijn man stierf: je kunt hem niet meer zien en spreken, maar je kunt nog wel van hem houden. Misschien maken spullen geen thuis, maar het besef dat je moeder nog in je gevoelens zit en het beste had gewenst, kan dat mogelijk wel.
Je schrijft 'sindsdien', maar ik vind geen aanleiding of oorzaak terug?quote:
[..]
Nee, maar ik heb dan ook geen vriendin of vrouw verloren. Dus dat delen van bepaalde dingen is dan veel minder en specifieker.
Het is vooral de algeheel veel kortere afstand tot emoties, dat die veel sneller en makkelijker komen, ook in het algemeen. Dat je ineens een brok in je keel krijgt van een film of zo, terwijl dat daarvoor eigenlijk niet voorkwam. De een is nou eenmaal wat emotioneler dan de ander en ik behoorde echt wel tot de nuchteren en misschien nog steeds wel, maar ik sindsdien wel echt een flink eind opgeschoven.
Hé, het zijn maar woorden hèquote:
[..]
Dank voor het delen van deze mooie woorden Disana
Wat deze vriend, die overigens uitvaartbegeleider is, vandaar dat ik het heb onthouden, volgens mij bedoelt, is dat je de overledene met je meedraagt en een stem kunt geven in je verdere leven. Maar ik zeg er eerlijk bij dat het voor mij nog veel te vroeg is om dit zo te zien; ik denk dat de pijn eerst wat meer ruimte moet maken voor liefde.Ik wil niets afdoen aan de waarde van dit topic, maar praten is echt heel wat anders dan typen. Je merkt soms ook wel dat dingen heel moeilijk te zeggen zijn en een stuk makkelijker te schrijven. Dat kan heel handig zijn, maar omdat het zoveel makkelijker is, heeft het ook niet hetzelfde effect op de verwerking. Erover praten helpt, en dan niet om wat een terugzegt, maar vooral omdat het kiezen van woorden en die ook daadwerkelijk uitspreken iets met je gedachten doet.quote:
[..]
Vrienden? Famillie, of hier lekker anoniem?
Sinds het overlijden van mijn moeder. Daarna mijn vader en nog een redelijk goeie vriend verloren maar dat maakte daarin geen verschil meer. Het is alweer jaren geleden, en dus ook niet zo heel ingrijpend in mijn leven, dus dan wil ik best ervaringen delen en vertellen hoe ik dingen heb aangepakt, maar ga ik niet doen alsof we in het zelfde schuitje zitten, vandaar.quote:
[..]
Je schrijft 'sindsdien', maar ik vind geen aanleiding of oorzaak terug?
Ik heb me bij jou altijd een vrij jong iemand voorgesteld, dus was je man ziek of zo?
Nee, we zitten niet in dezelfde situatie. Maar kennelijk heeft het verlies van je moeder je wel diep aangegrepen, anders zouden je emoties niet dichter aan de oppervlakte liggen.quote:
[..]
Sinds het overlijden van mijn moeder. Daarna mijn vader en nog een redelijk goeie vriend verloren maar dat maakte daarin geen verschil meer. Het is alweer jaren geleden, en dus ook niet zo heel ingrijpend in mijn leven, dus dan wil ik best ervaringen delen en vertellen hoe ik dingen heb aangepakt, maar ga ik niet doen alsof we in het zelfde schuitje zitten, vandaar.
Ik heb me bij jou altijd een vrij jong iemand voorgesteld, dus was je man ziek of zo?
Mijn man was 40 en had multiple sclerose. Hij is 12 juni j.l. via euthanasie overleden.
Jawel, maar ik heb niet het gevoel dat dat iets bijzonders is. Het is iets wat iedereen een keer voor het eerst zal meemaken als het goed is, en dan is dat iets wat je kijk op het leven en je gevoelsleven voorgoed verandert. Achteraf zou ik het eerder vreemd vinden als het je niet verandert.quote:
[..]
Nee, we zitten niet in dezelfde situatie. Maar kennelijk heeft het verlies van je moeder je wel diep aangegrepen, anders zouden je emoties niet dichter aan de oppervlakte liggen.
Het was niet dat ik daarvoor nou heel kil en afstandelijk was of zo, maar het heeft iets met me gedaan en dat is blijvend en daar zit ook niet mee. Het is gewoon deel van mijn ontwikkeling. Het doet me wel eens denken aan vrienden die vader geworden zijn, die hebben ook vóór en na, en ze worden nooit meer zoals ze waren voordat ze vader werden. Het is net alsof er een andere lens op de camera zit waarmee je het leven registreert. Niet een donkerder lens, maar bepaalde dingen zie je scherper en andere dingen worden wat minder uitgelicht.
Het was wat jong en het was natuurlijk wel heel verdrietig, maar dat je een keer afscheid moet nemen van je ouders wel iets wat bij het leven hoort. Dat is een beetje de natuurlijke volgorde der dingen, beter dan andersom en het is ook niet iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ze was al wel oma en oma's gaan nou eenmaal dood, dan is het wel heel verdrietig dat het niet 10 of 15 jaar langer duurt, maar dat lijkt me heel wat anders dan wat jij hebt meegemaakt, of ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.
Dit is niet voor iedereen zo. Het gebeurt niet zelden dat iemand die na 40 jaar weduwnaar wordt, zelf ook heel snel daarna overlijdt. Er is wel een grens aan wat iemand kan missen.quote:
het leven kan soms gruwelijk oneerlijk zijn, desondanks is er altijd wel iets wat het de moeite waard maakt. want wat is vreugde als er niet ook verdriet is
Dat van die cameralens zeg je mooi. Ik denk ook dat het klopt. We kunnen rationeel en nuchter zijn, maar helemaal objectief het leven beschouwen zou wel eens onmogelijk kunnen zijn.quote:
[..]
Jawel, maar ik heb niet het gevoel dat dat iets bijzonders is. Het is iets wat iedereen een keer voor het eerst zal meemaken als het goed is, en dan is dat iets wat je kijk op het leven en je gevoelsleven voorgoed verandert. Achteraf zou ik het eerder vreemd vinden als het je niet verandert.
Het was niet dat ik daarvoor nou heel kil en afstandelijk was of zo, maar het heeft iets met me gedaan en dat is blijvend en daar zit ook niet mee. Het is gewoon deel van mijn ontwikkeling. Het doet me wel eens denken aan vrienden die vader geworden zijn, die hebben ook vóór en na, en ze worden nooit meer zoals ze waren voordat ze vader werden. Het is net alsof er een andere lens op de camera zit waarmee je het leven registreert. Niet een donkerder lens, maar bepaalde dingen zie je scherper en andere dingen worden wat minder uitgelicht.
Het was wat jong en het was natuurlijk wel heel verdrietig, maar dat je een keer afscheid moet nemen van je ouders wel iets wat bij het leven hoort. Dat is een beetje de natuurlijke volgorde der dingen, beter dan andersom en het is ook niet iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ze was al wel oma en oma's gaan nou eenmaal dood, dan is het wel heel verdrietig dat het niet 10 of 15 jaar langer duurt, maar dat lijkt me heel wat anders dan wat jij hebt meegemaakt, of ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.
niets is voor iedereen hetzelfde. er is geen tellertje wat bijgehoudt wie genoeg verdriet en ellende heeft gehad en wie nog wel wat kan hebben. dat zouden sommigen wel graag zien, maar zo werkt het niet.quote:
[..]
Dit is niet voor iedereen zo. Het gebeurt niet zelden dat iemand die na 40 jaar weduwnaar wordt, zelf ook heel snel daarna overlijdt. Er is wel een grens aan wat iemand kan missen.
Jij zegt zelf dat er altijd wel iets is dat de moeite waard is ondanks het verdriet. Daar reageer ik op met te zeggen dat dat niet altijd zo is.quote:
[..]
niets is voor iedereen hetzelfde. er is geen tellertje wat bijgehoudt wie genoeg verdriet en ellende heeft gehad en wie nog wel wat kan hebben. dat zouden sommigen wel graag zien, maar zo werkt het niet.
[ Bericht 4% gewijzigd door Disana op 16-08-2012 12:28:19 ]
voor mij wel ja. zie de post erboven. hier dan maar gequote:quote:
[..]
Jij zegt zelf dat er altijd wel iets is dat de moeite waard is ondanks het verdriet.
ik spreek gewoon vanuit mijzelf. andere mensen kunnen dingen best anders ervaren. als mijn jongste zoontje niet geboren was geworden hadden we ook het verdriet van zijn dood niet gehad. desondanks was hij wel de moeite waard. wat anderen ook zeggen.quote:ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.
Ja, als je voor jezelf spreekt kan het natuurlijk zo zijn. Maar je sprak in het algemeen, daar reageerde ik op. Ik denk, nee weet, dat iemand soms de waarde van het leven niet meer inziet na een zwaar verlies.quote:
[..]
voor mij wel ja. zie de post erboven. hier dan maar gequote:
[..]
ik spreek gewoon vanuit mijzelf. andere mensen kunnen dingen best anders ervaren. als mijn jongste zoontje niet geboren was geworden hadden we ook het verdriet van zijn dood niet gehad. desondanks was hij wel de moeite waard. wat anderen ook zeggen.
ja, dat weet ik. het een sluit het ander niet uit.quote:
[..]
Ja, als je voor jezelf spreekt kan het natuurlijk zo zijn. Maar je sprak in het algemeen, daar reageerde ik op. Ik denk, nee weet, dat iemand soms de waarde van het leven niet meer inziet na een zwaar verlies.
Ik weet dat dit niet de juiste manier is. Je kan iets wel opkroppen, niet aan proberen te denken en iets helemaal naar de achtergrond toe schuiven in je hoofd maar zoiets komt sowieso terug.quote:
mijn zus en schoonmoeder zijn korte tijd achter elkaar overleden, probeer er eigelijk vanaf het moment niet aan te denken, werkt prima
Ik vraag me echt af wat je hier tegen kan doen, vooral aan het laatste: nergens meer oprecht van kunnen genieten. Ze zeggen altijd dat tijd heelt maar daar geloof ik eigenlijk niet in.quote:
[..]
In vele opzichten trouwens, emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene, anderzijds ben ik echt kil en hard geworden naar de mensen om me heen en stoot ik ze af alsof ze niets betekenen.
Over m'n algehele humeur, vrolijkheid, onbezorgdheid, positiviteit en levenslust maar niet te beginnen, ik heb echt moeite om iets te doen op een dag, om me ergens toe te zetten of echt oprecht te kunnen genieten.
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.
Is ook nergens goed voor. Ik vind het ook helemaal niet vervelend, ik zie het meer als een ontwikkeling die ik moest doormaken. Ja, het heeft me veranderd maar niet in negatieve zin. Ik ben zelf altijd behoorlijk vrolijk en goedlachs geweest, en daar is dan een andere emotionaliteit bij gekomen. Het is meer dat het die de andere emoties wat verdiept heeft, en niet afgevlakt.quote:
[..]
Dat van die cameralens zeg je mooi. Ik denk ook dat het klopt. We kunnen rationeel en nuchter zijn, maar helemaal objectief het leven beschouwen zou wel eens onmogelijk kunnen zijn.
Waar rouwenden denk ik voor moeten uitkijken is dat alles achter een grijsgrauwe lens verdwijnt. De uitschieters van intens verdriet zijn het probleem niet, het is de afvlakking van andere emoties waar ik bang voor was.
Dat lijkt mij ook. Maar je kunt het ook actief opzoeken. Even stoom afblazen zeg maar. Er bouwt zich druk op, en dan moet je even de klep openzetten, en dan kun je er weer even tegen. Er zijn gewoon momenten dat het niet uitkomt om er teveel mee bezig te zijn, als je nou zelf momenten kiest om er wel heel intensief mee bezig te zijn, dan is mijn ervaring dat het je op die momenten dat het je niet uitkomt met rust laat.quote:
[..]
Ik weet dat dit niet de juiste manier is. Je kan iets wel opkroppen, niet aan proberen te denken en iets helemaal naar de achtergrond toe schuiven in je hoofd maar zoiets komt sowieso terug.
Als je het zijn aandacht niet geeft dan komt het die aandacht wel opeisen, geef je het die aandacht op het moment dat het jouw uitkomt, is het weer even genoeg.
Ik begrijp wat je zegt, maar ik denk dat het voor mij (nog) te vroeg is om er veel zinnige dingen over te kunnen zeggen. In het algemeen echter geloof ik wel dat een verdieping van gevoelens een verrijking van je leven is. In die zin is het een mooie erfenis die je moeder je heeft nagelaten.quote:
[..]
Is ook nergens goed voor. Ik vind het ook helemaal niet vervelend, ik zie het meer als een ontwikkeling die ik moest doormaken. Ja, het heeft me veranderd maar niet in negatieve zin. Ik ben zelf altijd behoorlijk vrolijk en goedlachs geweest, en daar is dan een andere emotionaliteit bij gekomen. Het is meer dat het die de andere emoties wat verdiept heeft, en niet afgevlakt.
Waar rouwenden denk ik voor moeten uitkijken is dat alles achter een grijsgrauwe lens verdwijnt. De uitschieters van intens verdriet zijn het probleem niet, het is de afvlakking van andere emoties waar ik bang voor was.
En hoe verwerk je zoiets? Ik weet nu al: Helemaal verwerken doe je dit niet. De wonde heelt, maar er zal altijd een groot litteken te zien zijn, dat je sterk hindert in alles wat je doet. Je zal het echter een plaatsje moeten geven, willen of niet. Je hebt gewoon géén andere keuze. Je moet de herinneringen levende houden en doorgaan in de mate van mogelijk.
Maar één ding moet je voor ogen houden: Je leven ten tijde dat je moeder nog leefde komt nooit méér terug. Je zal een leven zonder je moeder moeten opbouwen. In feite kan je zeggen: een déél van je oude leven is dood én je moet nu een nieuw leven opbouwen.
Ik val even binnen. het went nooit, en het verdriet verdwijnt ook nooit, maar je leert ermee leven, je leert je dagelijkse dingen te doen met dat verdriet aanwezig, maar niet meer zo hevig.quote:
Mijn vader is nu bijna een maand dood. Maar ik denk niet dat het ooit went. Ik heb 37.5 jaar lang een leven gekend met mijn vader. Dwz ik moet al 75+ jaar oud worden, wil ik een langer leven hebben zonder mijn vader, dan met mijn vader. Dat kan, maar de helft van de mensen haalt die leeftijd niet. Bovendien, de eerste jaren van je leven word je gevormd. Dus de eerste 37 jaar géén zowiezo een grotere impact hebben dan de volgende 37 jaar hé?
En hoe verwerk je zoiets? Ik weet nu al: Helemaal verwerken doe je dit niet. De wonde heelt, maar er zal altijd een groot litteken te zien zijn, dat je sterk hindert in alles wat je doet. Je zal het echter een plaatsje moeten geven, willen of niet. Je hebt gewoon géén andere keuze. Je moet de herinneringen levende houden en doorgaan in de mate van mogelijk.
Maar één ding moet je voor ogen houden: Je leven ten tijde dat je moeder nog leefde komt nooit méér terug. Je zal een leven zonder je moeder moeten opbouwen. In feite kan je zeggen: een déél van je oude leven is dood én je moet nu een nieuw leven opbouwen.
En het inderdaad het opbouwen van een nieuw leven, want niks is meer hetzelfde.
En dat merk ik nu dat binnen een half jaar 2 dierbaren zijn overleden, waarvan een eigenlijk onverwachts. En het verdriet blijft, maar je leert ermee door te gaan.
En een ma of pa verliezen lijkt mij een van de zwaarste dingen die er zijn, als je er een goede band mee hebt. Waar ik tot nu toe gelukkig niks over kan vertellen uit eigen ervaring.
Daarvoor heb ik vaak intensieve gesprekken gehad over vriendschap en buitenbeentjes zijn, hij was de persoon die als die me zag en hij zag dat het niet goed met me ging naar me toekwam en hele gesprekken met me had over hoe ik het beste kon handelen en ergens had ik soms het idee dat hij een van de weinige was die me echt begreep.
Nu heb ik even met allerlei dingen een kutperiode omdat het even niet helemaal lekker loopt en eigenlijk moet ik nu juist vaak aan hem denken want ja zoals hij was ben ik er daarna niet veel tegengekomen en ik merk dat ik juist heel veel steun aan hem heb gehad.
Het allemaal erg jammer dat het zo gelopen als het gelopen is en eigenlijk had ik nu hem graag nog om me heen gehad. Ik mis hem en de gesprekken. Ik ben blij dat ik hem gekend heb maar op dit soort momenten is het ook even heel moeilijk.
. Het blijft lastig duurbare verliezen Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...
Ja, ik mis hem. Nee, de kerst is geen kut meer aan. Ja, de tranen zitten heel hoog in deze periode, maar laat me gewoon zijn wie ik ben met al m'n miserie in deze periode
serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.quote:
n vader is nu bijna 12 jaar geleden overleden (op oudjaarsdag om precies te zijn) en het gemis komt elk jaar dubbel zo hard aan in december.
Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...
Dat mijn vader dood is is gewoon surrealistisch. Maar dat ik leef is dat ook. Als ik puur menselijke logica volg, dan is de kans dat wij leven in feite gewoon NIHIL. En toch leven wij. Straf hé?
In feite voelt het leven aan als één grote droom die ooit eens eindigt. Ik weet nog niet wat er zal gebeuren als ik echt wakker word.
Ik vind 12 jaar en helemaal rond de tijd dat iemand overlijd eraan denken is niet raar helemaal niet als het je vader is .quote:
[..]
serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.
Iedereen verwerkt overlijden van iemand op een eigen manier en iedereen gaat er op een andere manier mee om.
En met ouders is het helemaal gecompliceerd, zoals een vriendin van me die is eigenlijk zonder ouders opgegroeit (heel heftig familiedrama) en dat heeft nog steeds een heel impact op haar leven en daar zeg ook niet over oh misschien moet je er maar overheen komen.
Ik denk dat degene die het zeggen niet weten wat voor impact dat heeft op je leven.
Om gek van te worden, als ik het niet al ben.
Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....
Ik denk dat je voor jezelf als je het overlijden van iemand op zo'n leeftijd meemaakt je op de feiten word gedrukt dat het niet altijd goedkomt .quote:
Nog precies 3 maanden en het is alweer 5 jaar geleden dat ze overleed, zo plotseling op 22 jarige leeftijd. Kunnen ze wel zeggen dat de tijd de wonden heelt, dat ik het wel een keer een plekje kan geven of dat het steeds makkelijker wordt maar ik merk er echt niets van en voel me ondertussen van binnenuit gesloopt en het lijkt alsof de energie m'n lijf uitgeslurpt is en maar gelijk alles heeft meegenomen waarmee mensen mij zouden omschrijven in de tijd vóor dat kut moment. Vrolijk, opgewekt, altijd positief, relativerend, oprecht geïnteresseerd, genietend van het kleinste dingetje.
Om gek van te worden, als ik het niet al ben.
Van die vriend van mij die 3 jaar terug overleed aan zelfmoord denk ik ook wel terug en het heeft een hele impact gemaakt juist omdat ik weet hoe fout het kan lopen, ben ook veel gauwer bezorgd over mensen geweest hierdoor juist omdat de schok zo groot was.
Tuurlijk je gaat wel verder maar je blijft steeds toch wel het gevoel af en toe houden van iemand ontbreekt en die had er moeten zijn . Je leert heel anders naar het leven kijken en niet altijd op een mooie manier
Ik heb soms een beetje een identiteitscrisis. Vaak ruzie met hem gehad, en de band was slecht de afgelopen jaren. Maar ik lijk zo ontzettend veel op hem. Naarmate ik ouder word, lijk ik ook in mijn gezicht steeds meer op hem. Dus ik word in feite aan hem herinnerd als ik in de spiegel kijk.
Ook met mezelf deed het nogal wat. Ik heb zelfs tijdens een ruzie met mijn vriendin een erg kil moment gehad waarin ik net zoals hem was. Niks kon me meer schelen en iedereen kon doodvallen. Ik was net zoals hij.. stond er gewoon bij te lachen terwijl zij heel erg moest huilen.
En dat doet pijn. Het lijkt net alsof ik hem steeds beter begrijp.. maar eigenlijk is het daar te laat voor. Het heeft geen zin meer om hem te begrijpen. Het heeft geen zin meer om met hem over alles wat er gebeurd is te praten. Dood is dood. Over en sluiten.
Het loslaten en gewoon weer mijn eigen leven leiden.. dat is het belangrijkste.
Maar ergens draag je het toch altijd met je mee.
Mijn persoonlijkheid is de laatste tijd een beetje Jekyll and Hyde. Aan de ene kant heb je de gevoelige jongen die het beste met iedereen voor heeft.. aan de andere kant iets waar de duivel nog jaloers op zou zijn
Ik hoop dat het met de tijd weer slijt en ik die evil shit uit mijn systeem weet te krijgen
Misschien ben ik al die jaren teveel bezig geweest om mezelf tegen hem te verzetten.. en komt dat nu keihard terug. Ik zie hem steeds meer als iemand die erg gekrenkt was, en niet meer als iemand die simpelweg een kwal was. En dat hij ook niet altijd helemaal zichzelf was.
[ Bericht 2% gewijzigd door Tangledup op 03-01-2013 12:30:44 ]
Het klopt maar al te goed formerjellybean wat je zegt, je wéét dat het ook níet goed kan komen en daar kan je je op de meest rare momenten pijnlijk bewust van zijn. Vaak zijn dat de "leuke" momenten overigens, dat ik weer met dat bewustzijn geconfronteerd wordt.
Ik merk dat het verlies een erg grote invloed op me heeft, helaas kan ik ook nu school niet meer bijhouden en zal ik volgend jaar een half jaar moeten herkansen. Een pijnlijke, maar verstandige beslissing. Een hoop klasgenoten snappen het overigens ook niet direct, een groot aantal weet dat mijn vader overleden is, maar ze staan er niet bij stil natuurlijk. Elke keer weer een confrontatie met het feit dat ik zo anders ben dan de "gemiddelde" student. Ik leg me er maar bij neer en kijk uit naar de vakantie, iets waar ik waarschijnlijk niet zo van genieten kan als vorig jaar, maar ik ga men best doen.
Wat hierboven beschreven wordt van Jekkyl en Hyde, die wisselende versies van jezelf, dat herken ik ook enorm. Tevens klinkt het herkennen van je vader ook erg bekend. Na de scheiding 11 jaar geleden heeft mijn vader zich vrijwel nooit meer als vader gedragen, waardoor ik ook hem, en helaas ook veel goede herinneringen van vroeger, verdrongen heb. Ik kon mezelf wel bijna schamen toen ik merkte dat ik een zelfde manier van kuchen had, ik hoorde die vader die mij in de steek gelaten heeft er in terug.
Van de zomer was ik op een festival geweest, en daar is een leuke foto samen met een vriend gemaakt. Toen ik hem zag, dacht ik direct aan een foto van mijn vader, sprekend, 2 druppels water. Des te meer foto's ik zie, en hoe ouder ik word, hoe meer gelijkenissen ik zie. Niet zozeer in karakter overigens, want daar heb ik mijn vader eigenlijk niet goed genoeg voor gekend :| Ik krijg het trouwens ook steeds meer te horen van familie en bekenden. Vrij logisch ook natuurlijk ergens
Ik doe men best om me er niet te druk om te maken, en wil me niet totaal laten verwoesten door de pijnlijke momenten die ik heb. Gelukkig heb ik van mijn moeders overlijden ook een hoop goede ervaringen mogen ervaren, dus ik hoop maar weer dat die tijd de pijn zal doen afnemen.
De gedachte / het gevoel dat mijn leven aan me voorbij gaat, terwijl ik er naast sta is niet dat wat ik voor ogen wil hebben. Als het even slecht gaat, mag ik van mezelf me even mee laten voeren, tot een bepaald niveau. Daarna volgt vaak een iets betere periode. Ik doe wat ik kan, en als ik het even niet kan blijft het maar mooi liggen
Ik moet haar alweer 4 jaar missen
Elke dag doet mij dit nog steeds veel pijn en verdriet
Ik krijg ook steeds meer een hekel aan de mensen die aan de zijlijn staan en maar continue zeggen dat het op den duur minder pijn gaat doen en dat de scherpe randjes er wel af gaan...
Daar is dus niets van waar.
(R&P / volledige vertwijfeling)
Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.
ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.
Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!
Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....
Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen
.Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.
Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?
Hi canaris. Ik kan me je topic nog heel goed herinneren, en zie nu tot mijn verbazing dat het uit 2009 komt. De tijd vliegt.quote:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)
Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.
ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.
Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!
Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....
Je hebt gelijk dat dat storend is, maar aan de andere kant. Er is helemaal niemand die tegen jou kan zeggen wanneer jij toe bent aan een volgende stap, OF die wel komt, en ALS die komt, wanneer jij daar dan aan toe bent. Meestal zeggen mensen dit vanuit ongeduld, of juist uit medeleven om je te laten weten dat ook al lijkt het nu niet zo, er echt wel weer iemand op je pad komt.
Hoe dan ook, als je in die situatie zit moeten mensen je gewoon laten, dat gevoel heb je dan, je wil geen goedbedoelde adviezen horen, of wat dan ook. Dat is gewoon kut.
Een jaar en 4 maanden is nauwelijks iets, dus die lui moeten niet zo zeiken en je gewoon laten. Ik wens je heel veel succes, sterkte en kracht toe.
Ik weet nog dat toen ik begon, je vader ook nog leefde.
Die is nu al sind 2 1/2 dood? Augustus toch?
Ongelovelijk.................
Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.quote:
Canaris, waar ik altijd van uitga is dat mensen advies geven omdat ze denken dat ze je er mee kunnen helpen. Oftewel het is goed bedoelt, Ik kan me heel goed voorstellen dat het frustrerend voor je is. Ik ben bang dat het een van die dingen is die je beter kan accepteren dat mensen dat advies geven. Maar ik denk ook dat als mensen er op terug blijven komen je heel duidelijk moet zijn dat dit jou keuze is en alleen jou keuze.
Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen
Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.
Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....
Dat ben ik niet met je eens eerlijk gezegd, men zeurt behoorlijk aan mijn hoofd 'of het niet weer eens tijd word om te gaan daten', terwijl ik daar absoluut (nog) geen interesse in heb. Dapper en mooi? Nee, dat heeft nog nooit iemand tegen mij gezegdquote:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)
Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!
Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....
Maar hoe dan ook, het gaat erom wat jij wilt, wat jij voelt. Ik heb zó enorm veel onzin aan moeten horen na het overlijden van vriendlief dat ik op een gegeven moment besloot mensen te laten kletsen. En een jaar en vier maanden, dat is zo kort dat ik het gewoonweg onbeschoft vind dat mensen er überhaupt naar durven te vragen
Oh kijk, dat zou het verschil kunnen maken natuurlijk, geen idee of dat zo is..quote:
[..]
Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....
Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.
Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armen gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...
[ Bericht 0% gewijzigd door CANARIS op 08-01-2013 17:04:39 ]
Een vriendin van mij is haar man een half jaar geleden verloren en zij stelt mij ook zulke vragen. Ik ben heel huiverig om daar antwoord op te geven omdat het ongetwijfeld voor iedereen anders is en omdat mijn antwoord niet is wat zij wil horen (zij staat immers pas aan het begin van het rouwproces, dan moet je niet willen weten hoe het over tig jaar voelt..) Haar pijn verscherpt mijn pijn ook weer, want de wanhoop die zij uitstraalt, haar verdriet, ik weet precies hoe het voelt..quote:
Miracle-drug
Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.
Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armene gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...
Maar om antwoord te geven op je vraag; ja. Hij stierf op nieuwjaarsdag en ik heb enorm veel gehuild 8 dagen geleden terwijl ik dacht dat het wel zo gaan dit jaar. Ik moet zeggen dat het zeker wel makkelijker wordt door de tijd, de scherpe randen zijn van de pijn af. Maar het kan zo af en toe nog verdomd veel pijn doen. Dood, hoe kan dat nou? Ja, dat heb ik nog steeds..
Hoe is het gekomen? Wie was hij?
Ik kreeg op Gabi haar doodsdag veel mailtjes. Iedereen wenste mij sterkte .... echter kwam er maar één echt bij mij aan.
Een vriendin schreef niet dat ze zo met mij meevoelde... nee .. zij schreef dat ze gabi zo miste en ze nog steeds niet begreep dat Gabi dood was.
Eindellijk dacht ik. Iemand die net als ik nog met Gabi bezig is.
Ik bedel er vaak om , om over Gabi te mogen vertellen .......deze prachtige vrouw die niet meer leeeft. Ik wil de hele wereld over haar vertellen.....
daarom vraag ik het ook aan jou.......
wil je me niet vetellen wie je vriend was?
Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.quote:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)
Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.
ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.
Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!
Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....
Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.
Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .quote:
[..]
Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.
Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.
Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme
Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.quote:
[..]
Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .
Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme
Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.quote:
[..]
Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.
Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.quote:
[..]
Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.
Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.quote:
[..]
Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.
Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.
Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.quote:
[..]
Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.
Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.
Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?quote:
[..]
Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.
CANARIS ervaart het als pijnlijk. Ik deelde mijn ervaring van een half jaar met hem. Hoe anderen, en zeker buitenstaanders, erover denken, vind ik eigenlijk niet zo interessant. Dat wordt pas een punt als die mensen gaan vissen en vragen naar een nieuwe relatie.quote:
[..]
Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?
Lees mijn toevoeging, het heeft geen betrekking op jou. Het punt was dat er mensen zijn die verwachten dat je na een x-tijd toe bent aan een nieuwe relatie. Maar dat is niet voor iedereen zo, getuige CANARIS en mij.quote:
verschrikkellijkquote:
[..]
Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.
Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"
mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c
Ja, mag je vragen. Het heeft nog op Fok! gestaan:quote:
[..]
verschrikkellijk
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"
mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c
RLS / Dental_Floss overleden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd
hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c
Ik houd mezelf zo rustig mogelijk, ga geen spannende dingen aan die mijn evenwicht nog verder kunnen verstoren; dat werkt voor mij het beste, maar misschien is het voor jou weer heel anders.quote:
Een boel woorden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd
hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c
Nee, geen kinderen.
Ik heb een edit gepleegd omdat ik over het hoofd had gezien dat je niet in die depressie verzeild bent geraakt. Dat is goed, want zo'n ziekte kun je er al helemaal niet bij hebben als je aan het rouwen bent.
[ Bericht 5% gewijzigd door Disana op 08-01-2013 22:55:27 ]
Fijn te weten, dat ik niet de enige ben.. Ik jank mij helemaal kapot als ik een moeder haar zoon zie omhelzen.quote:
Dat huilen om tekenfilms na het overlijden van een dierbare is hier ook herkenbaar.
Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....
[ Bericht 58% gewijzigd door t4rt4rus op 09-01-2013 22:18:51 ]
Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.
Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.
Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...
Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.
Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.
Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.
Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.
Ga helemaal niet in detail maar snap je punt.quote:
Ik denk vaak 'Was hij maar dood gegaan aan een ernstige ziekte'. Sorry, ik wil niemand op de tenen trappen.
Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.
Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.
Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...
Zo ervaar ik het ook. Was 'maar' een familielid met wie ik ben opgegroeid. Laatste jaren ben ik vooral boos op hem geweest door sommige van zijn keuzes. Voor zijn dood heb ik hem nog genegeerd. Ik heb geoordeeld over hem.quote:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;
Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.
Tot ik dat telefoontje kreeg in 2011. Ik heb niets meegekregen van die periode. Begravenis wel. Was ik erg helder.
Heb mijn lesje hard geleerd. Ik mis hem. Heb veel last van ups en downs. De buitenwereld, familie, vrienden toon ik geen emotie meer. En iedereen vindt me zo snel boos worden, te snel ongeduldig zijn. Tja. Zal er vast bijhoren. Net als de schuldgevoelens.
Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.quote:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;
Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.
Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.
Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.
Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.
Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.
Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)
En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?
Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.quote:
[..]
En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?
Verdriet is nooit dom. Ik herken het wel een beetje, maar ik en huilen in public komt niet echt voor. Op foto's van de stille tocht van toendertijd zie je mij ook op elke foto met zo'n kop:quote:
[..]
Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.
Allemaal ingeslikt verdriet.
Maar het komt wel voor dat, als iedereen hier in bedje lig, ik een potje ga zitten janken.
Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.quote:
[..]
Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.
Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.
Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)
En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.
Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.
Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten
Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.
Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelfquote:
[..]
Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.
Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.
Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten
Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.
Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.
Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.
Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.
Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.
Oh dat is inderdaad dan ook heel heftig en lijkt me inderdaad heel moeilijk om daar vrede mee te hebben.quote:
[..]
Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelf
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.
Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.
Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.
Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.
Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.
En zo zie ik het eigenlijk ook en helaas is vaak wel onderwerp zelfmoord vaak een onderwerp van discussies .
In het begin, als ik kind was, had ik mijn ouders én mijn grootouders langs moederszijde. In mindere mate mijn grootmoeder langs vaders zijde én twee zussen. In totaal 7 man + mezelf. Een kleine maar leuke familie en tsja als kind speel je héél véél. Je denkt niet al te veel na over het leven. Je speelt véél en je hebt géén enkele zorgen.
Daarna ga je naar school. School is alles behalve fun. Studeren kost moeite. Grootouders verdwijnen. Ze zijn er nog wel, maar kunnen fysiek het niet méér aan. De familie valt terug naar 5 man ipv 8 man (ouders, zussen en mezelf) en even later zelfs naar 4 als mijn oudste zus ruzie krijgt met mijn ouders en de deur dichtslaat. Maar goed, het gemis wordt opgevangen door de vrienden op school.
Nog later ga ik naar de hogeschool. Nog méér studeren. Het hangt mijn strot uit. Mijn andere zus gaat het huis uit en de relatie verwatert. We blijven met drie achter. De rest van de familie zie ik zelden aldus .. maar opnieuw vrienden op school vangen het verlies op.
Daarna ga je werken. Nog erger dan studeren. Je moet mentaal minder moeite doen, maar je zit daar maar op ne stoel rond te draaien, je moet je projecten afkrijgen, maar het enige dat je wil is je salaris. De rest interesseert je géén bal. De eerste werkjaren zijn er nog die valse beloftes dat hoe harder je je klote afdraait, hoe méér opslag je gaat krijgen. Uiteindelijk blijkt dat het allemaal gebakken lucht is.
Maar goed, als het wat minder gaat dan kan je nog altijd terecht bij je ouders én je hebt je vrouw als steun en toeverlaat. Dan gaat plots vader dood. Uiteindelijk blijven we zo nog met drie over. Vrienden? Na je schooljaren verwatert het contact. DRIE. Het laagste cijfer sinds mijn geboorte. Je kan zeggen: Die kleine leuke familie .. is er ook al niet meer. Moeder, mezelf, mijn vrouw; That is it.
En ik begin na te denken. Wat zijn mijn toekomstplannen? Vrouw kan géén kinderen krijgen. Ik ben ook al 37 en door te veel crisissen heb ik nooit een huis kunnen kopen. Telkens ik voldoende kapitaal had, moest ik dit gebruiken om te overleven. Dat zit er dus ook niet in. Iets beleven dat ik wil beleven in het leven en dat ik nog nooit gedaan heb? I am sorry, maar alles wat betaalbaar is, heb ik ooit al eens gedaan. En na de honderste keer wéér hetzelfde te doen .. weer een reisje naar Disney, nog eens naar Ijsland. Eens gaan zwemmen. Na een tijdje zijn je hobbies ook géén fun méér.
Sinds ik 1 jaar ben tot nu (37 jaar). Sorry om dit te zeggen maar ik vind ELK bijkomende jaar telkens ietsje minder leuk dan het voorgaande jaar. Het leven wordt er niet positiever op, alleen maar negatiever. De verantwoordelijkheid schuift af van mijn vader naar mij. Mijn vader kon dit nog compenseren door zijn liefde aan zijn kinderen te geven maar wat heb ik? Een ééntonig leven zonder huis, tuintje, kindje .. én in feite heb ik alles beleefd wat ik kan beleven.
In het begin van je leven denk je nog: Elk trapje verder in het leven is een beloning en het wordt steeds beter. Tot je midden jaren '30 bent en je begint te beseffen: Wat je ook doet, elk trapje in het leven is er ééntje dat steeds slechter is.
En misschien word ik wél 74 jaar oud voor ik doodga? Dat kan perfekt want we leven gemiddeld bijna 80 jaar. Maar mijn vrees is dat het er niet gaat op beteren. De beste 37 jaren, zijn en blijven mijn eerste 37 jaar. Is het dan wel zinvol om nog 37 jaar aan te modderen???
Straks is mijn moeder dood. Dan blijft enkel mijn vrouw nog over. En ik voel het nu al (dat merk ik rondom mij). Ik heb SUPERgenen. Dwz ik overleef bijna 100% zeker ook mijn vrouw later. Dan zit ik daar. Alleen .. ENKEL met mijn 'memories' en that is it.
En dan denk ik soms: Waarom leven we niet eeuwig? Dan hoefde mijn vader niet te sterven. Maar kijk .. stel dat wij allen eeuwig leefden. Dan leefde de vader van mijn vader ook nog hé? En die zijn vader enzovoorts. Dan had je eigen vader nooit tijd voor je. Ironisch genoeg zou er in een wereld van onsterfelijken dan géén respect zijn voor de ouders. Want eens 18 jaar, zijn je ouders dan verplicht de deur dicht te doen en jou nooit of te nimmer nog te zien. Omdat anders iedereen zijn ouders bezoekt en dan zou niemand nog tijd hebben voor niemand.
Is zo'n wereld van onsterfelijken dan beter dan de huidige wereld? Ik vind van niet. Idem voor de fabeltjes die mensen verzinnen over de hemel. Het bovenstaande zou gewoon gebeuren. Je ziet je ouders terug, bent eerst blij maar na 2 seconde zegt je vader: Hey ik heb nu géén tijd voor je zoon want ik moet naar 'mijn ouders'. Ah ja .. want die leven ook wéér opnieuw dan hé?
Misschien ben ik nu wreed en onbeschoft maar in mijn ogen lijkt de beste optie, dat als je sterft, dat je dan ook gewoon dood bent. En dat er nadien niets meer is. Dan heb je pas eeuwige rust.
Ter info; Neen ik pleeg géén zelfmoord, zo erg is het nu ook weer niet. Maar .. als je mij vraagt: Is het leven het waart? Ten dele.Het leven is volgens mij zeker niet het beste dat er is of kan zijn, maar ja het is wel het ENIGE dat er is voor ONS. We worden een leven OPGEDRONGEN. Niemand heeft ons ooit gevraagd of we dit leven wel willen. Maar ja .. we hebben niets anders hé en moeten er gewoon doorheen. We kunnen alleen er het beste van maken.
Ik weet het. Vele mensen hebben nooit een goeie vader gekend. Als jij er dan wél ééntje had uit de duizend, en die man sterft dan .. dan is de leegte NOOIT echt nog vervangbaar. Bovenstaande frustraties zijn er nu éénmaal, juist omdat mijn vader echt zijn hele leven gegeven heeft, om het gezin het zo comfortabel te maken al zou het zijn eigen leven verkorten. Maar hij had dat er voor over.
[ Bericht 1% gewijzigd door makila_avatar op 13-01-2013 12:25:16 ]
Sorry.
Het gaat mij niets aan hoe jij je leven leid
Sorry.
Ik wens je veel sterkte.
Je vader verliezen als als de amputatie van je linker been. Je merkt niet dat hij er is , maar als dat ding wordt geamputeerd merk je opeens dat het verdomd moeilijk is om te blijven staan....
[ Bericht 45% gewijzigd door CANARIS op 14-01-2013 15:50:47 ]
Ik had hem al een jaar of 3 niet meer gezien of gesproken. Dit kwam omdat hij ervoor gekozen had om weer met mijn moeder verder te gaan. Dit heb ik naar hem uitgesproken en het deed ons allebei pijn, maar hij kon niet met en niet zonder haar.
Ik kon en kan heel goed zonder mijn moeder, ik ben 8 jaar geleden gestopt met energie steken in een ongelijkwaardige relatie, waarin ik gecontroleerd, gedomineerd en gemanipuleerd werd.
Op 28 februari stonden er twee agenten op de stoep, die mij kwamen vertellen dat mijn vader was overleden. Slik, maar het zat erin, hij was eenzaam, was niet gemaakt om te leven, zat gevangen in het leven. En echt een gezonde levensstijl hield hij er ook niet op na.
1 maart heb ik mijn moeder gebeld, heel zakelijk, om te zeggen dat ik op zondag graag afscheid van mijn vader wilde nemen, zij was "opdrachtgever" voor de crematie, dus ik moest het met haar regelen. Dit mocht ik niet. Niet alleen in ieder geval, dat zou ik met haar moeten doen. Aangezien ik dit echt niet wilde, vanwege het feit dat ik niet voor mijzelf insta in de buurt van mijn moeder, was er geen mogelijkheid tot afscheid nemen.
Zij heeft de plechtigheid geregeld, in opdracht van mijn broer (bleek tijdens de crematie) en heeft er een ware schijnvertoning van gemaakt. Het ergste was dat ze een dansje om de kist deed, met een kaars, waarbij ik het idee had dat het allemaal 1 grote grap was.
Nu merk ik, een maand later, dat ik nog steeds niet kan rouwen. Ik heb zoveel woede om wat mn moeder heeft gedaan, waardoor ook alles uit het verleden weer wordt opgerakeld. Er zijn mensen die zeggen dat mijn moeder het afscheid nemen van mijn vader waarschijnlijk als laatste strohalm zag om weer met mij in contact te komen. Dat heeft ze nu dus echt verpest.
Het verleden, wat ik redelijk verwerkt had, mede door ver weg te gaan wonen, en ALLE contact te verbreken, komt weer boven, de dop is van de fles.
Ik zou zo graag ruimte hebben om te rouwen, want ik heb verdriet, veel verdriet. Maar die woede zit me zo vreselijk in de weg.
Hij is gecremeerd.quote:Op donderdag 28 maart 2013 17:17 schreef Tegan het volgende:
Is hij ergens begraven? Dan kan je daar misschien heengaan. Anders, zoek een rustig stil plekje uit ergens met betekenis voor jullie beide. Ga daar eens een middagje gewoon rustig zitten. Of bekijk oude filmpjes/foto's om je vader te herdenken. Hopelijk heb je iets hieraan.
Ik had nog 4 foto's van hem, met mij als mini, waar de liefde duidelijk van af straalt. Die staan op een heel mooi plekje. Verder heb ik niks van hem. Hij kwam nooit buiten, 1 keer in de week 5 minuten naar de winkels wandelen was zijn buiten. Ik schrijf wel veel op, maar merk elke keer dat die verhalen overschaduwd worden door herinneringen en de aanwezigheid van mijn moeder.
Bedankt!
en hoe rot ook: je zal toch ooit in het reine moeten komen met je moeder. maar goed; ergens is dat gelul mijnerzijds. ik zit er nog middenin en ben zeker niet in reine met de stoorfactor.
Ik heb nog alles tegen mijn moeder kunnen zeggen en zij alles tegen mij, we hebben samen nog een laatste sigaret gerookt en ik heb de kamer verlaten. Daarmee was voor mij het boek dicht, het maanden toeleven naar het laatste moment was daarmee klaar.
Zelf ben ik een behoorlijk koele kikker. Vrij koud, soms wat gevoelloos en hoewel het afscheid mij heeft aangegrepen heeft dat snel plaatsgemaakt voor tevredenheid. Het daadwerkelijke overlijden een paar dagen later was niet meer dan een formaliteit. Het deed me ook weinig tot niets, het afscheid was voor mij immers al geweest. Veel mensen zeggen dat de klap nog komt maar ik en mijn vriendin en beste vrienden kennen mij iets beter en zij zijn er behoorlijk van overtuigd dat dit het ook gewoon is voor mij.
Nu moet er natuurlijk nog een crematie geregeld worden en dat is waar hem de schoen wringt. Voor mij is dat een onnodige poppenkast. Echter bestaat mijn "familie", die verre van hecht is, door scheidingen en rare situaties uit een enorme vergaarbak van mensen die elkaar soms nauwelijks kennen. Ik heb een volle broer, een halfbroer en een stiefzus. De man van mijn moeder is haar derde man met wie ze nog maar een jaar getrouwd was. Ik heb geen band met hem. Mijn broer zie ik zelden, de stiefzus werkte altijd al op mijn zenuwen en mijn halfbroertje heb ik ook niet zoveel mee. Toch moeten we samen de crematie regelen.
Zoals gezegd hoef ik die poppenkast niet maar ik begrijp dat ik als zoon daar wel een zegje in heb. Ik probeer mij, omdat ik al zo koel ben en het rouwproces voor anderen niet wil verstoren met mijn nuchtere en onderkoelde analyse zoveel mogelijk op de achtergrond te houden. Mij interesseert niet hoe de kaart eruit ziet, welke bloemen er liggen en wat er gezegd wordt. Ik hecht er geen waarde aan en het voegt voor mij niets toe. De laatste momenten met mijn moeder is wat ik wil koesteren, het afscheid voor de buitenwereld voelt voor mij als een toneelstukje.
Toch word ik overal heen gesleept. Er wordt van mij min of meer geëist dat ik mee beslis over de bloemen, dat ik iets zeg over de kaart, dat ik mij vertoon in het rouwcentrum waar ze ligt opgebaard. Ik heb er totaal geen behoefte aan, ik heb juist behoefte om met mijn vrienden het "rouwproces" door te maken. Dit zijn de mensen die ik gekozen heb, in tegenstelling tot mijn familie die ik er maar bij krijg. Dit wordt niet echt geaccepteerd. Als ik het voorzichtig aangeef dan wordt daar overheen geblazen en moet ik weer mee op sleeptouw naar een andere locatie waar alleen maar mensen zitten die mijn familie aanpraten dat dit verschrikkelijk is.
Ik kan mij niet goed terugtrekken om het zelf te verwerken en baal er een beetje van. In deze periode wil ik mij niet gefrustreerd voelen over mijn familie, en zeker geen eenzaamheid doormaken omdat ik alleen maar met de voor mij belangrijke vrienden kan spreken wanneer mijn familie niets van mij wil. Zij bieden mij geen steun en daarom kan ik ook niet een steun voor hun zijn. Ik kan die schijn niet langer ophouden en voel me onbegrepen. Ik weet dat dit niet het moment is om egoïstisch te zijn, maar ik heb ook niet het idee dat ik me vreemd opstel. Ik wil hun juist niet tot last zijn, maar door hun doordraverij (wat op zich wel begrijpelijk is gezien de situatie) heb ik juist wel het idee dat ik ze tot last ben.
Nou ja, dat is het dus een beetje, wil er verder niet echt iets mee maar misschien kan men hier hun licht er even over laten schijnen.
Ongetwijfeld zal je het verdriet wel gaan voelen, is het niet direct nu, dan wel later. Maar voor mensen welke het aftakelingsproces van kanker niet zó van dichtbij hebben meegemaakt, is het vaak onbegrijpelijk dat "het zo goed is". Tuurlijk, hartstikke kut allemaal maar als je gedurende dat proces nog het mooiste er van hebt kunnen maken, tsja.
Het lijkt me het belangrijkste dat jij op jou eigen manier dingen kan verwerken, niemand zegt hoe je precies met iets om moet gaan, al helemaal niet die "familie". Als jij de steun juist van je vrienden krijgt, dan moet je daar zijn
Als anderen hier geen begrip voor kunnen tonen is dat een gebrek van hun kant, maak je er niet zo'n zorgen om. Voor 3 weken terug had ik ook een crematie, een oom ook overleden aan kanker. Kende hem persoonlijk niet zo, deel vd familie wel natuurlijk. Kwamen ook een hoop herinneringen aan men moeders ziekte boven, het verdriet werd gelukkig goed gedeeld. Van zijn kant was er echter ook "familie", die ineens er moet zijn en de verplichte dingen wil doen zoals zij dat nodig achten, zonder dat er de vraag komt of dar uberhaupt de behoefte aan is. Verschrikkelijk. Maargoed, je doet er niks aan.
Het belangrijkste in jou geval lijkt me dan ook om deze gevoelens uit te spreken, er niet te lang bij stil te blijven staan of jezelf gaan verdedigen, het is jou keus klaar.
Ik kon daar niet bij zijn. Ik zat om het hoekje van de deur van zijn ziekenhuiskamer te wachten met mijn vriendin en mijn familie was wel binnen in de kamer, maar ik kon het simpelweg niet aanzien. Toen een oom op een gegeven moment de kamer uit kwam en tegen me zei dat het voorbij was wist ik echt niet wat me gebeurde.
Hij was al 5 jaar ziek, ik dacht dat ik enige weerstand had opgebouwd, ik wist dat het elk moment zo ver zou zijn maar toen het er daadwerkelijk gebeurde wist ik echt niet waar ik het zoeken moest. Echter, een paar uur later kreeg ik ook die 'rust'. Ik was blij dat zijn lijden voorbij was, maar ik was ook blij dat het lijden voor mijn moeder en mezelf voorbij was. Het onvermijdelijke was gebeurd, maar de paar laatste weken daarna toe waren ondraaglijk. Nu was er een vorm van rust, mn vader had rust, wij hadden rust.
Wat je echter schrijft over poppenkast etc herken ik niet. Ik heb inderdaad mee beslist over de bloemen en de muziek en etc, en dat wilde ik niet maar dat was omdat het heel moeilijk is. Het boek bv wat ze dan bij zich hebben waar die regeltjes in staan die in het prentje komen te staan, je weet wel, een rijmpje of wat dan ook, dat trok ik echt heel slecht.
Ik lees je bericht, en ik vraag me af of het daadwerkelijk zo is dat je zo koel bent, of dat het een vorm van 'coping with' is. Ik bekritiseer je absoluut niet, begrijp me niet verkeerd, maar ik weet van mezelf, dat na die periode van rust en opluchting dat het voorbij was, het gemis begon. Waar je dat in het begin denkt van ik mis hem/haar heb je daar door de hectiek van de dagen na het overlijden niet echt tijd voor. Ik dacht toen 'hm, het gaat best goed met me', maar dat was voor de dienst etc.
Dat komt pas op het moment dat de dienst voorbij is, het bezoek niet meer komt, en de wereld voor anderen weer verder gaat. Dan pas komt het echte gemis, althans, dat is mijn ervaring, en als ik je bericht lees is het net alsof je daar wellicht niet genoeg rekening mee houdt. Maar wederom, ik bekritiseer je niet, ik hoop voor je dat ik ongelijk heb en dat je gewoon zo weloverwogen als nu ermee om kunt gaan.
Voor mij persoonlijk is het heel moeilijk om 'echt' aan hem te denken. Daarmee bedoel ik dat hij elke dag, elk half uur zo niet vaker wel een keer in mijn gedachten is, maar dat is prima. Maar ga ik er echt over nadenken dat ik hem voor de rest van mijn leven nooit meer zal zien of horen, dan krijg ik het heel moeilijk, zoals nu dat ik dit bericht schrijf. De tranen branden achter mn ogen.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd. Wat je familie ook met je doet, weet dat je daar in de kerk kunt zitten, met die hele poppenkast om je heen, maar dat je in gedachten alleen met je moeder kunt zijn. Die dienst en gedoe gaat voorbij, de poppenkast is dan klaar, en jij kunt het verwerken hoe jij het wil. Ik snap dat je gefrustreerd bent hierdoor, maar dat is stiekem misschien ook het verdriet achter de koele houding. Ik zou er persoonlijk, maar dat ben ik, geen groot drama van maken, want dat komt nog eens extra bovenop de poppenkast, en ik gok zo maar dat je moeder dat niet gewild zou hebben. Sta er boven.
Heel veel sterkte.
Nu alleen nog ruimte vinden voor de rouw, het wil nog niet echt.
Het voelt alsof het nooit meer goed komt en dat komt het ook niet meer. Nooit meer zijn lach, zijn vreugde, zijn liefde, zijn warme armen om me heen.
Ik kan het gewoon niet geloven...ik kan het niet bevatten
och meis.... Beelden van die lange moeilijke nacht staan op mijn netvlies gebrand.
Deze weken ook druk geweest met alles te regelen. Soms is dat wel prettig...om op een andere manier ermee bezig te kunnen zijn.
Vandaag het graf samen met zijn ouders volgezet met bloeiende plantjes.
We hopen dat de steen gauw er zal staan. Ik heb een mooie, unieke en zeer speciale steen voor hem. Een steen die opvalt op een mooie manier. Woensdag bij de steenhouderij naar de opstelling kijken.
Het is zo bizar om deze dingen te doen. Het klopt niet, het is enorm oneerlijk. Maar ik wil en zal dit goed afronden. Hopelijk ligt de steen er over een paar weken.
Emoties overvallen me compleet. Ik kan er gewoon niet bij in mijn hooft dat J nooit meer terug komt....nooit meer.
Ontzettend kutleven is het toch ook
Jouw J. was en is een prachtmens, hij zal door een heleboel mensen gemist worden. Er zijn zoveel mensen die hem alleen via internet kenden en die mensen zijn al in shock door zijn overlijden. Wat moet jij dan niet voelen?
Heel veel sterkte en kracht voor jou!
Hier is het alweer ruim 5 jaar geleden dat ze overleed, ben sinds de begrafenis an sic nog maar 3 keer op die plek geweest waarvan de laatste keer afgelopen week en ik weet direct weer waarom ik die plek zolang links heb laten liggen, wat blijft dat pijnlijk confronterend zeg om haar naam op zo'n steen te zien staan en wat krijg je een hoop flashbacks en nog iets te levendig ook.
Na de begrafenis heb ik 3 dagen daar gezeten, geschreven, geouwehoerd in de ruimte, zitten janken en schelden, maar voor me uit zitten kijken en geprobeerd het te beseffen. Toen voelde ik me daar ergens wel weer fijn, alsof ze echt bij me was. Als ik er nu ben voelt het enkel pijnlijk en ben ik er echt te lang door van de kaart. Doe het voorlopig maar niet meer dus.
Normaliter ging ik met m'n hond naar Scheveningen (zij ligt in Den Haag begraven) om het plekje op te zoeken waar we voor het eerst gezoend hebben, prachtige herinneringen en dan schrijf ik wat voor d'r, zing het liedje voor haar dat ik toen ook zong en leg daar maar een roos neer. Voelt veel beter en dan ik tenminste met een prettig (naar omstandigheden) gevoel weer richting huis. Dat doen we maar weer in ere herstellen.
Wat blijft dat trouwens een vreemd gevoel, dat je verliefd blijft op iemand die er al jaren niet meer is en dat terwijl ik al jaren gelukkig ben met een ander. Ik voel het gewoon van binnen weer opkomen als ik aan haar denk, wat oude mails zie of d'r foto aan de muur.
Lastpost jij ook een
Tot afgelopen april. Mn moeder had pijn in haar buikstreek en is (met tegenzin) naar het ziekenhuis gegaan, daar kon men snel zeggen dat er een grote metastase in de lever zat. Ook werd er een scan gemaakt. Dit alles was op een woensdag. De maandag erop is mn moeder langs geweest bij een behandelend arts, die gaf haar nog 3/4 maanden en met chemo kon dit worden opgerekt tot 7/8 maanden. Mijn moeder sprak dit tegen, ze zei: "eind van de week ga ik".
De volgende dag, dinsdag, is ze afgevoerd naar de spoedeisende hulp vanwege helse pijnen, zelfs met morfine voelde het voor haar als 3 bevallingen te gelijk. M'n moeder wou niet meer. Donderdags is ze thuis gekomen en hebben we haar laten inslapen dmv palliatieve sedatie. De zaterdag erop is zij overleden.
Binnen anderhalve week na de diagnose en binnen 5 dagen na de uitspraken van de arts (7/8 maanden) was mijn moeder, iemand waar ik alles mee deelde, dood, nog maar 53 jaar. Zo als ze zelf zij: eind van de week ga ik. Gelukkig heb ik in die periode veel gesproken met mn moeder, geknuffeld en gehuild.
De begrafenis was heel mooi. Er waren heel veel mensen aanwezig (500 man) en het was naar onze wens. Precies een jaar na de operatie aan haar borst is mijn moeder overleden. Waarschijnlijk wist mn moeder al in januari dat ze uitzaaiingen had of dat er iets niet goed was, maar ze wou niet nog eens de hel door die ze eerder was doorgegaan.
En nu gaat het leven door. Ik zit in een kut periode, mn examens beginnen volgende week en vanuit mn omgeving lijkt het wel alsof ze het alweer vergeten zijn. Qua emotie zit ik nog op hetzelfde niveau als na het overlijden, ik besef het gewoon nog niet allemaal terwijl het nu al 1,5 maand geleden is. Praten doe en kan ik weinig omdat ik vooral leeg ben.. Hebben jullie tips en adviezen?
Daarnaast: haal de woorden en herinneringen waaruit je kracht put regelmatig voor jezelf terug (alsof je een film afdraait), of draag ze desnoods opgeschreven bij je. Dit heeft mij in ieder geval erg geholpen bij de verwerking van de dood van mijn grootvader, die mij deels opgevoed heeft. Veel sterkte!
Nu ben ik relatief stabiel, met jammer genoeg soms kleine terugvallen. Niet zozeer depressief, maar wel zeer somber. Uiteraard laat ik dit niet merken – ik ben nogal gesloten op dat gebied – maar soms komt alles terug.
Ik zat toentertijd op de middelbare school en als je dan wordt opgenomen voor een tijd ... dat blijft natuurlijk niet lang geheim. Toen ik weer terugkwam, werd ik door een klein groepje gepest. Waarom, geen idee ... Ik ben van nature al onzeker, door de opname werd het erger (ik dacht dat er iets mis was met mij als persoon) en daar nog om gepest worden was een extraatje.
Ik moest dit even kwijt. 't Zal wel heel sneu overkomen, maar goed.
Ik ben nu 23 en soms wil dit alles me nog echt dwarszitten.Er zijn nog steeds momenten dat ik eigenlijk hem er nog graag bij had gehad ook al is het al weer 3 jaar verder en soms vraag ik me ook af hoe het zou zijn geweest als hij geen zelfmoord had gepleegd.
Hoe had zijn leven er nu uitgezien ?? Het zijn ging dingen waar je echt veel bij stilstaat maar toch je hebt weleens van die momenten dat het even binnenschiet.
[ Bericht 100% gewijzigd door FAUSTI op 01-06-2013 12:22:31 ]
Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.quote:
Toen ik ongeveer 15 was, overleed een vriend van mij door zelfmoord (zichzelf in brand gestoken, dus dat kwam extra hard aan) en een maand later overleed mijn levelingsoom (geweldige vent, had alleen wat beter op zijn gezondheid moeten letten). Daar had ik toen erg veel last van: uiteindelijk belandde ik voor een tijd in een besloten inrichting. Medicatie en inrichting hebben mij niet geholpen, maar vooral vrienden en muziek hielpen wel.
Nu ben ik relatief stabiel, met jammer genoeg soms kleine terugvallen. Niet zozeer depressief, maar wel zeer somber. Uiteraard laat ik dit niet merken – ik ben nogal gesloten op dat gebied – maar soms komt alles terug.
Ik zat toentertijd op de middelbare school en als je dan wordt opgenomen voor een tijd ... dat blijft natuurlijk niet lang geheim. Toen ik weer terugkwam, werd ik door een klein groepje gepest. Waarom, geen idee ... Ik ben van nature al onzeker, door de opname werd het erger (ik dacht dat er iets mis was met mij als persoon) en daar nog om gepest worden was een extraatje.
Ik moest dit even kwijt. 't Zal wel heel sneu overkomen, maar goed.
Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!
Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.quote:
[..]
Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.
Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!
Nergens zeg ik dat het makkelijk gaatquote:Op zaterdag 1 juni 2013 02:04 schreef FAUSTI het volgende:
[..]
Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.
je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.Zeg dat ook nietquote:
[..]
Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat
Het is gewoon lastig, vooral als je te maken hebt gehad met bepaald verlies. En dan ook nog zo onzeker word gemaakt door anderen. Dan moet je gaan vechten, knokken klopt.Zie jezelf niet meer als een slachtoffer van pesten maar een overlever en dat maakt heel veel verschil.
Inderdaad, ik deed niets terug. Heel gewelddadig ben ik ook niet; ik heb maar één keer gevochten in mijn middelbareschooltijd.quote:
[..]
Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.
Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!
Het is nu zelfs de maand waarin ik 24 word. Gelijk heb je wel, maar soms, heel soms, glijd ik weer af. Dat ik ook niet precies weet wat ik wil doen 'later', helpt ook niet echt.
Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.
Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.
Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?
[ Bericht 5% gewijzigd door makila_avatar op 01-06-2013 21:45:19 ]
Zoek hulp, dat heb je nodig. En spreek uit eigen ervaring even, als je dit nog een jaar laat doorgaan, gaat het hoogstwaarschijnlijk goed mis. Zoek dus buiten FOK! ook hulp, om te beginnen bij je huisarts.quote:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.
Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.
Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.
Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?
Je vader leeft door in jou gedacht, in jou herinneringen. Die kan je ooit door geven aan je eigen kinderen. Jij kan zo lang je wilt je vader in "leven" houden. Niet tastbaar helaas. Maar wel in je herinneringenquote:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.
Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.
Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.
Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?
Zo kan je het ook bekijken!
Ik weet heel goed hoe dat is. M'n moeder is 2.5 jaar geleden overleden.quote:
Ja maar zo bekijk je het niet als een dierbare net is overleden. Je zal het ongetwijfeld aardig bedoelen, maar persoonlijk erger ik me groen en geel aan je domme adviezen. Echt je hebt geen idee als je de liefste uit je leven verliest hoe dat voelt. Dus doe maar gewoon even niet
Blijven hangen in je verdriet en negatief tot zwaar negatief denken gaat je echt niet verder brengen. Snap wel dat je het "domme" adviesen vind. Want dit is alles behalven wat je graag wilt horen.
Je kan in een hoekje blijven huilen wat je wilt. De overledende hoe erg je daar ook van houd komt echt niet terug. En hoe gemeen, oneerlijk en kut het ook is, de wereld draaid gewoon door.
Het enige wat je kan doen is het zo positief als mogelijk benaderen en door gaan met je leven.
Maar hoe goed je dat ook doet. Het gemis zal nooit verdwijnen.
Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.quote:
hoe de een zo een proces beleeft is niet zoals een ander het wellicht beleeft. nog buiten dat je dan ook nog eens elk in een heel ander stadium van het proces zit. je kan niet tegen iemand zeggen hoe die zich hoort te voelen.
misschien werken aan dingen aardiger zeggen dan?quote:
[..]
Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.
Ah, dus ik ben niet de enige?quote:
[..]
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.
Ik heb dit inderdaad ook sinds overlijden van mn moeder.
Inderdaad, zoek hulp!quote:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.
Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.
Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.
Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?
Maar ik begrijp je wel. Jij kent je biologische ouders wel, ik (nog?) niet.
En net als jij was mijn vader (die mij dus geadopteerd heeft) ook de grootste steun van mijn leven. Het kwam door dit topic, dat ik ook hier kwam: R&P / Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?
Ik heb nog wat tranen gelaten om hem want ik mis hem ook verschrikkelijk. Ik hoefde niet meer bij hem in te wonen, ik woon zelfstandig en na een bezoek aan hem ben ik blij thuis te zijn. Ik zat meer op zijn lip als we met zijn tweeen op vakantie gingen. Dan ergerde ik mij aan zijn gerook en gesnurk 's nachts. Maar kon genieten van zijn genieten. Hij nam alles in zich op, verwonderde zich over de plaats waar hij was.
Verder stelde ik hem mijn vriendinnen voor, sloeg zijn adviezen in de wind of nam die over en genoot van zijn kookkunsten.
Maar het leven sindsdien nutteloos vinden zoals jij doet? Nee, dat vind ik niet. Het leven wordt per jaar wel mooier bij mij en als ik jouw posts zo lees, merk ik dat je je leven te veel om hem heen hebt gebouwd.
Je hebt een baan waar je niks om geeft, daar zou ik nog aan gaan werken. Ik ben 38, mijn baan is ook niet mijn alles maar wel regelmatig prettig, daarnaast heb ik nog wat leuke hobbies. Ga dan voor een leukere baan zodat je met plezier op kan staan. Of werk minder en vind een tweede baan of hobby waar je veel in kwijt kan. Jij kan je in je handjes knijpen met een vrouw. Vind je dat niet, scheid dan morgen en vind er dan 1 waar je elke dag blij van wakker wordt.
Je bent 37, maak nog wat van die resterende jaren. Ja het is ontzettend kut dat onze vaders dood zijn. Ja als jij dood gaat, is er 1 iemand minder die aan hem denkt. Sterker nog, van vele eenvoudige boeren, jagers, verzamelaars, soldaten, mijnwerkers, lakenhandelaren, bedelaars, slaven, medebrouwers en hoeren weten we hun bestaan niet van af. Toch hebben zij ook, zelfs 10.000 jaren terug kinderen gehad die om hen rouwden en rouwden zij om de dood van ouders of andere geliefden.
Toch maakt dat hun leven niet zinloos, toen hadden zij een betekenis voor de samenleving destijds..
Vorige week zei iemand anders ineens dat het niet goed met hem ging, en verbrak daarna het contact. Ondanks dat ik niet het idee had dat hij ook zoiets van plan was, schrok ik me kapot en het eerste wat ik wilde doen is naar hem toe gaan (terwijl ik wist dat hij er niet op zat te wachten). Je wil natuurlijk niet nog eens dezelfde 'fout' maken
Heb - toen na een paar dagen bleek dat alles in orde was - best wel boos gereageerd op die hele actie Heeft iemand hier misschien ook zoiets meegemaakt? Wordt die (overdreven) reactie in dergelijke situaties vanzelf minder? Dit is wel vervelend, voor beide partijen.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.
Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.
Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.
Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.quote:
Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt,
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.
Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.
Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.
Precies dit, maar dan mijn oma. Het voelt zo dubbel, ik weet dat het beter is en ze dit wilde, maar IK wil dit niet. Ik ben het er niet mee eens. En dat voelt weer stom en egoïstisch om te denken.quote:
[..]
Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.
Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.
Zo herkenbaar en wat fijn dat je inmiddels wel de mogelijkheid hebt om te praten. Ik lees nu - 7 jaar en een dag later - nog steeds de berichtjes, kijk naar geschreven kaarten, naar foto's en oude chatgesprekken zo af en toe. Voelt hier gewoon fijn en gek genoeg komen de verliefde kriebels gewoon weer omhoog af en toe terwijl ik al jaren weer een andere partner heb waar ik mee samenwoon.quote:
Ik ben sinds kort eindelijk begonnen met rouwen om de man waar ik mee samenwoonde.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.
Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.
Heb zelf ook te lang rondgelopen met de gevoelens zonder echt te beginnen met het verwerken van m'n emoties/gevoelens. Heb een paar weken geleden voor het eerst echt gesproken over die periode met m'n ouders die ik er toen niet mee wilde lastig vallen omdat er al teveel problemen waren in huis met m'n jongere broertje en hun onderling. Heb op die ene avond in dat uurtje meer verteld dan in de jaren ervoor gek genoeg en het voelde ook wel fijn toen ze aangaven zich te 'schamen' voor het feit dat ik mezelf blijkbaar gedwongen voelde de boel zelf op te lossen.
Had wel zelf enkele weken na haar overlijden een afspraak gemaakt met de huisarts met een doorverwijzing, maar het botste toen direct waardoor het niet verder is gekomen dan een gesprek of 3 en daarna eigenlijk enkel oppervlakkig geouwehoer met vrienden over hoe het ging. Ook gewoon de knop om op de momenten dat het moest en wanneer niemand het zag ging ik kapot en ik vond ik de tijdelijke oplossingen in drugs en drank wat ik destijds wel een aardige oplossing vond.
Maar echt geweldig dat je nu je gevoelens kunt uiten bij iemand, dat is heel wat waard denk ik. Opvallend trouwens dat ik enkel rond haar overlijden dit topic structureel voorbij zie komen in MyAT.
Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.
Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...
Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.
Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...
Mooi dat jullie zo afscheid hebben kunnen nemen. 59 is jong. Sterkte.quote:
Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.
Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.
Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...
Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.
Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...
Heeft geen zin om dat soort vragen te stellen, maar ze komen wel in me op
Heel veel sterkte. Ik heb zelf na het overlijden van mijn moeder ook nauwelijks gehuild, tot na de begrafenis.. Toen kwam het er allemaal uit.quote:
Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.
Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.
Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...
Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.
Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...
Dankjewel. Ja dat verwacht ik ook nog wel. Mijn vader en zus moesten gisteren heel veel huilen ik zat daar als een kouwe kikker bijquote:
[..]
Heel veel sterkte. Ik heb zelf na het overlijden van mijn moeder ook nauwelijks gehuild, tot na de begrafenis.. Toen kwam het er allemaal uit.
maar dat nemen ze me niet kwalijk hoor. Het komt vanzelf wel.Niet iedereen kan maar zo makkelijk de emoties laten gaan. Ik herinner me van de week nadat mijn vader onverwacht was overleden dat ik overdag aan het regelen was en 's avonds onder de douche stond ik pas te huilen.
Jij ook gecondoleerdquote:
Gecondoleerd en sterkte.
Niet iedereen kan maar zo makkelijk de emoties laten gaan. Ik herinner me van de week nadat mijn vader onverwacht was overleden dat ik overdag aan het regelen was en 's avonds onder de douche stond ik pas te huilen.
Ja als ik ff alleen in de auto zit vind ik prettiger. Ik zie er ook erg tegenop om als 'lijdend voorwerp' te gaan zitten bij die crematie. Dat gaat niemand geen reet aan hoe kut ik me voel. Maar die mensen willen ook afscheid van mijn moeder nemen natuurlijk
heel veel sterkte!Wat was je moeder nog jong en wat is het snel gegaan.
Over de crematie: als het goed is zit je vooraan met je rug naar de rest toe dus ze kunnen niet echt zien hoe je er bij zit.
Dank, al is het inmiddels alweer zeven jaar geleden.quote:
[..]
Jij ook gecondoleerd
Ja als ik ff alleen in de auto zit vind ik prettiger. Ik zie er ook erg tegenop om als 'lijdend voorwerp' te gaan zitten bij die crematie. Dat gaat niemand geen reet aan hoe kut ik me voel. Maar die mensen willen ook afscheid van mijn moeder nemen natuurlijk
Als hart onder de riem: die mensen komen ook om jou, je vader en zus te steunen. Door er te zijn, in de eerste plaats.
Ik was achteraf erg blij dat we (mijn moeder, mijn broers en ik) allemaal iets hadden bijgedragen aan het afscheid. En de rest liet ik over me heenkomen. Ik heb van veel aardige mensen een hand gekregen.
Je zit op de eerste rij. Het enige wat ze zien is je rug. Normaal gesproken is het zo dat jullie dan eerst afscheid nemen en dan pas de rest. Jullie lopen dan ook als eerste de zaal uit.quote:
[..]
Jij ook gecondoleerd
Ja als ik ff alleen in de auto zit vind ik prettiger. Ik zie er ook erg tegenop om als 'lijdend voorwerp' te gaan zitten bij die crematie. Dat gaat niemand geen reet aan hoe kut ik me voel. Maar die mensen willen ook afscheid van mijn moeder nemen natuurlijk
Wij hebben het anders gedaan, wij zijn als laatste de zaal uit gegaan. Wij wilde namelijk zelf de deur dicht doen bij het verlaten van de zaal en wilde niet dat de kist de grond in zakte. Je kan echt alles laten gebeuren zoals jij / jullie dat willen.
Wij gingen bij de crematie van mijn moeder ook als laatste weg. Dat vond ik heel fijn. Ook om te zien hoe iedereen afscheid van haar nam.quote:
[..]
Je zit op de eerste rij. Het enige wat ze zien is je rug. Normaal gesproken is het zo dat jullie dan eerst afscheid nemen en dan pas de rest. Jullie lopen dan ook als eerste de zaal uit.
Wij hebben het anders gedaan, wij zijn als laatste de zaal uit gegaan. Wij wilde namelijk zelf de deur dicht doen bij het verlaten van de zaal en wilde niet dat de kist de grond in zakte. Je kan echt alles laten gebeuren zoals jij / jullie dat willen.
En wat eerder gezegd werd, je zit voorin dus ik heb eigenlijk nauwelijks wat meegekregen van wat er achter me was. Kon me ook niet zo veel schelen op dat moment. Ik was bezig met ons eigen gezin en familie en verder niet.
Veel sterkte KwadeAfdronk
Wij gaan ook als laatste wegquote:
[..]
Wij gingen bij de crematie van mijn moeder ook als laatste weg. Dat vond ik heel fijn. Ook om te zien hoe iedereen afscheid van haar nam.
En wat eerder gezegd werd, je zit voorin dus ik heb eigenlijk nauwelijks wat meegekregen van wat er achter me was. Kon me ook niet zo veel schelen op dat moment. Ik was bezig met ons eigen gezin en familie en verder niet.
Veel sterkte KwadeAfdronk
Nee denk dat ik daar dan ook niet mee bezig zal zijn.Je komt natuurlijk als eerste binnen en je hebt dan geen idee wat er achter je gebeurd. Het was dat onze begeleidster naar ons toe kwam om te zeggen dat we toch even achter ons moesten kijken. We hadden de grootste zaal en die was zo vol dat er heel veel mensen moesten staan en zelfs buiten de zaal stonden. Van te voren boeit je dat helemaal niet denk je. Maar als je iedereen achter je ziet geeft dat je heel veel steun. En wij vonden het ook heel fijn te zien wie er allemaal waren en hoe ze afscheid namen.quote:
[..]
Wij gingen bij de crematie van mijn moeder ook als laatste weg. Dat vond ik heel fijn. Ook om te zien hoe iedereen afscheid van haar nam.
En wat eerder gezegd werd, je zit voorin dus ik heb eigenlijk nauwelijks wat meegekregen van wat er achter me was. Kon me ook niet zo veel schelen op dat moment. Ik was bezig met ons eigen gezin en familie en verder niet.
Veel sterkte KwadeAfdronk
Mag ik de een andere optie geven? Schrijf een brief en zet er alles in wat je wil. En ipv voorlezen doe je die in de kist. Heb ik ook gedaan, mijn brief is personelijk en voor mijn gevoel niet bedoeld voor iedereen. Wie weet is dat een goede optie voor je? Je kan toch zeggen wat je wilt, je neemt toch afscheid en je kan het voor je zelf afsluitenquote:
Mijn vader is een tekst aan het schrijven. Mijn zus ook. Ik weet niet of ik dat nog wil doen. Heb geen zin in zo'n vat vol cliches en elk woord klinkt te min op dit moment... Denk er morgen nog wel even over na
Dankje, dit vind ik wel een goed ideequote:
[..]
Je komt natuurlijk als eerste binnen en je hebt dan geen idee wat er achter je gebeurd. Het was dat onze begeleidster naar ons toe kwam om te zeggen dat we toch even achter ons moesten kijken. We hadden de grootste zaal en die was zo vol dat er heel veel mensen moesten staan en zelfs buiten de zaal stonden. Van te voren boeit je dat helemaal niet denk je. Maar als je iedereen achter je ziet geeft dat je heel veel steun. En wij vonden het ook heel fijn te zien wie er allemaal waren en hoe ze afscheid namen.
[..]
Mag ik de een andere optie geven? Schrijf een brief en zet er alles in wat je wil. En ipv voorlezen doe je die in de kist. Heb ik ook gedaan, mijn brief is personelijk en voor mijn gevoel niet bedoeld voor iedereen. Wie weet is dat een goede optie voor je? Je kan toch zeggen wat je wilt, je neemt toch afscheid en je kan het voor je zelf afsluiten
Ik denk er nog even over na maar zou goed kunnen dat ik dat doe.Wat een mooi idee zeg.quote:
Mag ik de een andere optie geven? Schrijf een brief en zet er alles in wat je wil. En ipv voorlezen doe je die in de kist. Heb ik ook gedaan, mijn brief is personelijk en voor mijn gevoel niet bedoeld voor iedereen. Wie weet is dat een goede optie voor je? Je kan toch zeggen wat je wilt, je neemt toch afscheid en je kan het voor je zelf afsluiten
Ik wist gelukkig wel dat de zaal vol zatquote:
Maar als je iedereen achter je ziet geeft dat je heel veel steun. En wij vonden het ook heel fijn te zien wie er allemaal waren en hoe ze afscheid namen.
misschien is wat afleiding ook wel goed ik weet niet.Maak me nu vooral zorgen om mijn vader. Hij zit daar maar alleen in dat huis. Ze hadden zo'n gelukkig huwelijk, deden bijna alles samen. Voor hem wordt het leven nooit meer echt leuk denk ik
Hij zit vaak alleen naar droevige muziek te luisteren. Ik belde hem net op en toen moest ie huilen. Belde hij later terug dat het weer 'prima' met hem ging omdat hij niet wil dat ik me zorgen maak. Dat doe ik natuurlijk wel. Naast het verdriet om mijn moeder is dit misschien nog wel zwaarder om je vader zo te zien lijden... Ik wilde dat ik iets voor hem kon doen. Maar meer dan 'er voor hem zijn' kan ik niet bedenken...
Voor haar is het ook raar dat dat nu helemaal gestopt is. Op de begrafenis herkenden de meesten mijn moeder niet. Ze dacht dat ze alles van de familie wist (ze hoorde natuurlijk alles wekelijks van oma) maar zelf werd ze niet herkend. Bijna niemand scheen ook te weten dan mijn moeder nog wekelijks contact had met haar ex-schoonmoeder. Mijn oom wil nu zo snel mogelijk het appartement van oma leeg hebben (waar ze nog maar pas woonde) om het weer te verhuren. Maar goed, het blijft raar dat ik nooit meer op bezoek ga.Hoe gaat het nu met je en met je vader?quote:
Zaterdag is mijn moeder gecremeerd. Het begint nu eigenlijk pas langzaam door te dringen. Nu begint het verdriet te komen, en morgen moet ik weer aan het werk
Maak me nu vooral zorgen om mijn vader. Hij zit daar maar alleen in dat huis. Ze hadden zo'n gelukkig huwelijk, deden bijna alles samen. Voor hem wordt het leven nooit meer echt leuk denk ik
Dat doe ik natuurlijk wel. Naast het verdriet om mijn moeder is dit misschien nog wel zwaarder om je vader zo te zien lijden... Ik wilde dat ik iets voor hem kon doen. Maar meer dan 'er voor hem zijn' kan ik niet bedenken...
Mijn broertje van 19 is op 30 maart 2015 (3 weken en een dag terug dus), omgekomen bij een bedrijfsongeval. Op slag dood. We hebben slachtofferhulp aangeboden gekregen (nog geen gebruik van gemaakt overigens), en heel veel lieve mensen om ons heen, maar tocht voelt het vaak 'eenzaam'.
Eenzaam is ook een vreemd woord misschien, op de uitvaart waren zo'n 400 tot 550 mensen, dus ik ben echt niet de enige die mijn broertje mist, of verdrietig is.
Ik weet met een hoop dingen echt niet wat ik er mee aan moet, en de goed bedoelde adviezen als "blijf sterk voor je ouders" kan je zo weinig mee... Ik probeer mijn ouders te steunen, maar ik kan niets anders dan praktische dingen regelen.. Ik kan niet hun verdriet niet meer draagbaar maken, troosten kan niet..
Het enige wat ik nu kan, is wat ik voel proberen op te schrijven, en mijn afstudeerscriptie (deadline 18 mei) aan mijn broertje opdragen. Heel misschien heeft hier iemand iets wat een beetje kan helpen..?
Ik had eigenlijk al meer dan genoeg aan mijn eigen verdriet. Ik heb dat een tijd ingehouden maar daar werd het niet beter van.
We liepen ook niet gelijk op, mijn vader was ergens anders in het proces dan ik. Niet raar trouwens.
Het is heel erg voor je ouders, maar ook voor jou. Jouw verdriet is misschien anders maar niet minder.
En misschien klinkt het lomp maar het is niet jouw taak om hun verdrietig te stillen. Dat kun je niet en het hoeft niet. Het voor jezelf handelbaar maken is al zwaar genoeg.
Heel veel sterkte
Ik herken het wel, je wilt iets kunnen doen voor je ouder(s) maar dat is onmogelijk. Het is ieders eigen proces waar hij of zij doorheen moet.
voor iedereen. Denkend dat ik goed op weg was heb ik toch de hele boel verkut.
Heb nog steeds mijn vriend. Dat dan weer wel. En hij begint steeds meer te begrijpen dat ik nog steeds aan het rouwen ben.
Ik ben zo erg verdrietig maar ik weet niet echt waar ik hiervoor terecht kan.
Ik ben al bij een psych maar daar worden alleen maar testen gedaan terwijl ik zo erg graag een keer wil praten.
En als je dat aangeeft bij de psych kan dat niet?quote:
Denkend dat ik goed op weg was heb ik toch de hele boel verkut.
Heb nog steeds mijn vriend. Dat dan weer wel. En hij begint steeds meer te begrijpen dat ik nog steeds aan het rouwen ben.
Ik ben zo erg verdrietig maar ik weet niet echt waar ik hiervoor terecht kan.
Ik ben al bij een psych maar daar worden alleen maar testen gedaan terwijl ik zo erg graag een keer wil praten.
Veel sterktequote:
Denkend dat ik goed op weg was heb ik toch de hele boel verkut.
Heb nog steeds mijn vriend. Dat dan weer wel. En hij begint steeds meer te begrijpen dat ik nog steeds aan het rouwen ben.
Ik ben zo erg verdrietig maar ik weet niet echt waar ik hiervoor terecht kan.
Ik ben al bij een psych maar daar worden alleen maar testen gedaan terwijl ik zo erg graag een keer wil praten.
Heb je geen familie of vrienden waar je mee kan praten? En idd gewoon aangeven bij de psych
Ik denk ik moet toch verdriet voelen en er doorheen ofzo. Anders komt het later misschien juist hard aan. Maar weet niet of dat zinvol is eigenlijk...Rouwen gaat nooit zoals je verwacht dat het zou gaan. Als ik jou was zou ik de gevoelens die je hebt niet te veel gaan analyseren, weinig kans dat je daar wijzer uit gaat worden. Praat veel met je familie, wellicht dat er dan meer los komt. Sterkte iig.quote:
Ik heb bijna nog niet gejankt. Van de week een keer echt opgezocht door zielige muziek op te zetten en teveel te drinken
Moet je huilen om verdriet te voelen?quote:
Ik heb bijna nog niet gejankt. Van de week een keer echt opgezocht door zielige muziek op te zetten en teveel te drinken
Het komt wanneer het komt. En soms op momenten dat je het echt niet verwacht. Laat maar gerust los dat er iets zou 'moeten'.quote:
Ik heb bijna nog niet gejankt. Van de week een keer echt opgezocht door zielige muziek op te zetten en teveel te drinken
Nee. Er moet dan doorgegaan worden met testen.quote:
[..]
En als je dat aangeeft bij de psych kan dat niet?
Ik moet een stempeltje hebben ofzo.
Ik mag niet gewoon totaal overspannen zijn blijkbaar
Het frustrerende is dat ik eindelijk eens een keer wil praten en dat je denkt op de juiste plek te zitten en dat het dan nog niet kan dus.
Ik reageer later even op de rest. Zit hier nu met tranen in mijn ogen. En ik moet nog een leuke dag gaan hebben
Dankje, ja ik praat sowieso veel met familie. Maar dat vind ik ook weer heel lastig eigenlijk om met hun verdriet om te gaanquote:
[..]
Rouwen gaat nooit zoals je verwacht dat het zou gaan. Als ik jou was zou ik de gevoelens die je hebt niet te veel gaan analyseren, weinig kans dat je daar wijzer uit gaat worden. Praat veel met je familie, wellicht dat er dan meer los komt. Sterkte iig.
Nee, misschien ook niet eigenlijkquote:
[..]
Moet je huilen om verdriet te voelen?
Dankjewel, dat klopt idd wel. Misschien niet zo analyserenquote:
[..]
Het komt wanneer het komt. En soms op momenten dat je het echt niet verwacht. Laat maar gerust los dat er iets zou 'moeten'.
Het is wel herkenbaar, hoor. Maar niet te veel bezig zijn met verwachtingen van wat je zou moeten voelen of vinden, van jezelf of anderen. Dat is zonde.quote:
[..]
Dankjewel, dat klopt idd wel. Misschien niet zo analyseren
Het is wel prettig als je mensen hebt buiten je familie bij wie je af en toe je ei kwijt kunt. Die je moeder niet hebben gekend maar jou wel kennen. Ik had een paar collega's bij wie ik veel steun vond. Het deed mij wel goed om over mijn vader te praten en over hoe ik me voelde (en hoe ik dacht dat ik me moest voelen).
Ik had nog heel graag mijn vader om advies willen kunnen vragen. Of hem bij de leuke familiegebeurtenissen willen hebben. Het is na ruim zeven jaar een soort zachte pijn die me er ook aan herinnert wat er fijn was aan mijn vader. Echt zo'n bitterzoet gevoel.
Je mag hier ook je verhaal doen, maar ik weet niet of je dat wilt. Of je denkt dat het zou helpen.quote:
Gisteren was een jaar geleden dat ik de laatste keer ruzie had.
Wat stom van die psych.quote:Op maandag 27 april 2015 13:34 schreef mascara-klodder het volgende:
[..]
Nee. Er moet dan doorgegaan worden met testen.
Ik moet een stempeltje hebben ofzo.
Ik mag niet gewoon totaal overspannen zijn blijkbaar
Het frustrerende is dat ik eindelijk eens een keer wil praten en dat je denkt op de juiste plek te zitten en dat het dan nog niet kan dus.
Ik reageer later even op de rest. Zit hier nu met tranen in mijn ogen. En ik moet nog een leuke dag gaan hebben
Misschien naar een andere, er zijn er zeker die je eerst je verhaal laten doen!
Heel veel sterkte
Heel, heel herkenbaar.quote:
[..]
Het is wel herkenbaar, hoor. Maar niet te veel bezig zijn met verwachtingen van wat je zou moeten voelen of vinden, van jezelf of anderen. Dat is zonde.
Het is wel prettig als je mensen hebt buiten je familie bij wie je af en toe je ei kwijt kunt. Die je moeder niet hebben gekend maar jou wel kennen. Ik had een paar collega's bij wie ik veel steun vond. Het deed mij wel goed om over mijn vader te praten en over hoe ik me voelde (en hoe ik dacht dat ik me moest voelen).
Ik had nog heel graag mijn vader om advies willen kunnen vragen. Of hem bij de leuke familiegebeurtenissen willen hebben. Het is na ruim zeven jaar een soort zachte pijn die me er ook aan herinnert wat er fijn was aan mijn vader. Echt zo'n bitterzoet gevoel.
Het nog kunnen vragen om advies, of hoe het zou zijn geweest als ze er nog was (mijn moeder is in 2004 overleden)
Hoe ze het had gevonden oma te zijn geworden.
Maar ook wat ze er van had gevonden dat ik weer alleen ben na een jarenlange relatie. Een alleenstaande moeder te zijn nu.
Sowieso is in onze familie zo veel verandert wat ze allemaal heeft gemist. Huwelijken, scheidingen, ziekte, begrafenissen, geboorten en overlijden.
Ik hoop echt, echt dat ik gezond blijf en heel lang mag leven.
De laatste weken is het qua gezondheid erg achteruit gegaan met mijn opa.
Hij heeft 30% leukemie (heb me er niet in verdiept verder maar wist niet dat dat in verhoudingen kon) en hij krijgt morgen te horen wat uit de vervolg onderzoeken is gekomen.
Vandaag echter wordt ie 87, met alles wat ik heb gehoord moet ik realistisch zijn en is dit waarschijnlijk zijn laatste.
Hij is al erg zwak dus of die het viert is op dit moment zelfs nog maar de vraag.
Maar desondanks plan ik toch even langs te gaan (als het gaat).
Maar wat geef ik hem? Er zullen een hoop mensen zeggen "liefde" maar goed das vanzelfsprekend.
Hij is gelukkig nog wel bij de tijd dus hij zal het ook wel snappen hoe en wat.
Dat
Heb een goed fles bier cadeau gegeven en gezegd dat ik met een tweede ooit kom en we die samen op drinken.quote:
Wat zou je geven als jij niet ziek was?
Dat
Ik weet niet eens echt goed wat ik moet zeggen. Zit direct weer te janken. Mijn vader was maandag jarig en eigenlijk zit ik sindsdien elke dag wel een paar keer tegen huilbuien aan. 2.5 maand geleden en misschien ben ik er inmiddels wel brakker onder dan toen.
quote:
[..]
Heb een goed fles bier cadeau gegeven en gezegd dat ik met een tweede ooit kom en we die samen op drinken.
Want bah, ik voel me steeds zo alleen. Het is nu 3 jaar geleden dat ik mijn moeder en oma ben verloren. Ik heb ook nog nooit een relatie gehad en ik heb het idee dat ik zoveel mis. Dan denk ik: het is niet eerlijk. Iedereen doet leuke dingen met het gezin, kan zijn hart uitstorten bij zijn of haar moeder, gaan bij opa's en oma's op visite etc. en dat zijn dingen die ik niet kan en nooit meer zal kunnen. En ook nooit iemand die bij mijn zijde staat om me door moeilijke tijden heen te slaan, ik vind het gewoon fucking oneerlijk. Maar dan denk ik ook weer dat ik niet mag zeuren, want ik heb mijn vader nog, en een aantal goede vriendinnen, maar ik heb ook geen vriendengroepen... En dan probeer ik zo hard gelukkig te worden in m'n eentje maar ik heb gewoon mensen om me heen nodig
Het is ook oneerlijk. van mijn sportclub ben ik de enige zonder moeder, van mijn oude klasgenoten ben ik de enige zonder moeder, van iedereen met wie ik omga ben ik de enige zonder moeder, waarom moet mij dat overkomen denk ik danquote:
Nog nooit eerder in dit topic geweest, maar nu ik dit zo lees wil ik even iets van mij afschrijven:
Want bah, ik voel me steeds zo alleen. Het is nu 3 jaar geleden dat ik mijn moeder en oma ben verloren. Ik heb ook nog nooit een relatie gehad en ik heb het idee dat ik zoveel mis. Dan denk ik: het is niet eerlijk. Iedereen doet leuke dingen met het gezin, kan zijn hart uitstorten bij zijn of haar moeder, gaan bij opa's en oma's op visite etc. en dat zijn dingen die ik niet kan en nooit meer zal kunnen. En ook nooit iemand die bij mijn zijde staat om me door moeilijke tijden heen te slaan, ik vind het gewoon fucking oneerlijk. Maar dan denk ik ook weer dat ik niet mag zeuren, want ik heb mijn vader nog, en een aantal goede vriendinnen, maar ik heb ook geen vriendengroepen... En dan probeer ik zo hard gelukkig te worden in m'n eentje maar ik heb gewoon mensen om me heen nodig
. Dan zie ik allerlei mensen en dan denk ik: waarom ben jij niet gewoon dood jij hebt geen kinderen, jij bent al 80, jij leeft fucking ongezond, jij bent gewoon een kutwijf en dat soort dingen Jij hebt gewoon behoefte aan een relatie denk ik
kun je hart niet uitstorten bij je vader en/of je vriendinnen?Ik ben 5 jaar geleden 5 dagen na m'n 30ste verjaardag te vieren m'n moeder verloren. Oneerlijk enz enz enz! Maar mijn leven gaat door! En als ik dat vergelijk met 6 of langer jaren geleden zie en merk ik dat ik meer geniet van het leven. Ik kan meer genieten van hele simpele dingen! Dat heeft het overleiden van m'n moeder mij gebracht. Echt neem van mij aan, blijf er niet in hangen waarom, gemeen enz enz enz. Het vreet je namelijk op.
Jaa ik kan wel bij mijn vader en vriendinnen terecht gelukkig. Zit nu alleen even in een dipje en dan is het allemaal gewoon heel rot en is het moeilijk om ook de positieve dingen te zien.quote:
[..]
Het is ook oneerlijk. van mijn sportclub ben ik de enige zonder moeder, van mijn oude klasgenoten ben ik de enige zonder moeder, van iedereen met wie ik omga ben ik de enige zonder moeder, waarom moet mij dat overkomen denk ik dan
Jij hebt gewoon behoefte aan een relatie denk ik
En het is ook gewoon klote dat andere mensen iets hebben wat jij niet hebt. Maar andere mensen dood wensen schieten we ook niets mee op. Hoewel ik je begrijp hoor, zeker bij mensen die ongezond leven.
& ook_gek: Het is mooi dat jij zo'n instelling hebt! Die probeer ik ook wel te hebben hoor. Ik sta ook zeker niet stil in mijn leven, maar dat wordt misschien beter met de jaren. Denk dat het ook wel anders is om een ouder te verliezen wanneer je een puber bent dan wanneer je een 30er bent. Dan heb je misschien je zaakjes wat beter in orde en sta je al op je eigen twee benen.
Dat neem ik ook van je aanquote:
Het leven is oneerlijk, accepteer dat. En ipv ergens in blijven hangen ( verliezen van een dierbare / ouder ) kan je dat ook gebruiken om je zelf sterker te maken. Geef het een plekje, leef door en vergeet die persoon nooit.
Ik ben 5 jaar geleden 5 dagen na m'n 30ste verjaardag te vieren m'n moeder verloren. Oneerlijk enz enz enz! Maar mijn leven gaat door! En als ik dat vergelijk met 6 of langer jaren geleden zie en merk ik dat ik meer geniet van het leven. Ik kan meer genieten van hele simpele dingen! Dat heeft het overleiden van m'n moeder mij gebracht. Echt neem van mij aan, blijf er niet in hangen waarom, gemeen enz enz enz. Het vreet je namelijk op.
het is pas een paar weken geleden en 's nachts komen dan soms die gedachten Ik ben inmiddels nu ruim een jaar later nadat de man waar ik mee samenleefde overleed.
En iets wat ik niet had gedacht: ik ben er goed doorheen gekomen.
Zelfs nieteens (intens)verdrietig zoals ik eerder was.
Praten doe ik nog steeds niet. Maar ik heb me er wel bij neergelegd dat K. er niet meer is en dat ik nu een nieuwe relatie heb en dat ik daarvoor moet gaan.
Het verleden komt toch niet meer terug.
[ Bericht 49% gewijzigd door Magica op 12-06-2015 06:22:46 ]
moeilijk is dat he? Iets wat je zo graag zou willen delen met iemand maar degene is er niet meerquote:
Mwah. Zaterdag familiefeest, oma was anders vorige week jarig geweest. Vandaag een voor mij belangrijk examen gehaald en gisteravond lag ik al te huilen in bed omdat ik haar niet zou kunnen bellen. Moeilijk. Ben de hele week ook wat emotioneel instabiel vanwege dat etentje. Eigenlijk is het me te snel, denk ik... Ik mis haar.
Er zijn gewoon zoveel van dat soort dingen...quote:
[..]
moeilijk is dat he? Iets wat je zo graag zou willen delen met iemand maar degene is er niet meer
Één van de laatste dingen die ik van haar hoorde was dat motorrijden toch echt niks voor een vrouw was. Mijn eerste rijles was de week naar haar begrafenis en volgende week heb ik mijn laatste examen. En ze gaat er nooit meer zijn om te zeggen dat ze het toch wel heel leuk voor me vindt, als ik haar helemaal enthousiast bel dat ik geslaagd ben.
Ik heb nog steeds haar foto niet op de kaart gezet want elke keer dat ik die zie bij m'n ouders voelt het naar. En tegelijk voelt het inmiddels alsof ik er na een halfjaar wel overheen zou moeten zijn, niet nog elke twee weken wel een keer opeens beginnen te huilen omdat er iets is wat me aan haar doet denken.
Ik haat dit.
Doorbijten hoe rot ook, sterk voor jezelf blijven.quote:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.
Gaat vanochtend gelukkig inderdaad alweer een stuk beter.quote:
[..]
Doorbijten hoe rot ook, sterk voor jezelf blijven.
Ik hoop dat je op je verjaardag op een mooie manier kunt stilstaan bij je oma. Deel je verdriet en je mooie herinneringen. Het is bitterzoet.quote:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.
1 dag voor m'n 25ste verjaardag vertelde m'n moeder dat ze borstkanker had. Ze wilde dat later zeggen maar ze moest naar het ziekenhuis. Was niet uit te stellen. Op mijn 30ste verjaardag was ze al terminaal. Ze heeft met al haar kracht nog aan tafel gezeten en mee gegeten. 5 dagen later is ze overleden. Nu 5 jaar later heb ik nog altijd geen zin om m'n verjaardag te vieren. Liefst laat ik die dag voorbij gaan.quote:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.
Gelukkig heb ik hele goede vrienden die dit snappen en mij een week later mee uit eten nemen. En elk jaar besef ik weer dat het leven door gaat en je moet genieten. Op de dag van m'n verjaardag sta ik stil bij m'n moeder en breng ik de dag door met mensen die dicht bij mij zijn. Een week later vier ik m'n verjaardag. Werkt prima zo voor mij
sorry ik zal ophouden met posten krijg elke keer spijt
[ Bericht 77% gewijzigd door Magica op 10-08-2015 03:34:26 ]
Groot was de opluchting toen we ze beiden de eerste avond goed verzorgd konden achterlaten. De ochtend erna nog gebeld met mijn moeder en alles kwam weer in rustiger vaarwater.
Des te groter de schok was toen die middag een telefoontje kwam dat hij was overleden. In eerste instantie was er de gedachte dat zijn lijf gewoon op was en hij niet meer wakker was geworden. Pas toen het hele gezin later die middag bij elkaar was kwam de grootste schok. Hij bleek zelf uit het leven gestapt te zijn. De week in het ziekenhuis en het vooruitzicht om voortaan veel meer zorg nodig te hebben en niet meer zo zelfstandig te zijn heeft hem blijkbaar gebroken. De man die een jappenkamp overleefde, die mijn door beginnende dementie soms heel onredelijke oma altijd voorop stelde, die zich nooit liet kennen, vond ergens de kracht om zo'n besluit te nemen.
Ik heb er vrede mee dat hij er niet meer is, en ik hoop dat hij zijn rust heeft gevonden. Ik had het hem absoluut gegund om nog een onbezorgde oude dag te hebben, maar niet op zo'n ongelukkige manier. Dat het zo heeft moeten eindigen vind ik verschrikkelijk. Maar weinig mensen weten wat er precies is gebeurd, en ik kan nu, na 3 jaar, nog steeds niet vertellen wat er precies is gebeurd. Ik weet het, maar ik kan er niks mee, het voelt heel akelig.
Net een jaar later zijn beide oma's, de laatste overgebleven grootouders, binnen een maand van elkaar overleden. Van beiden zat het eraan te komen, we wisten dat het op korte termijn ging gebeuren gezien de mentale en fysieke gesteldheid. Alhoewel het afscheid nemen van de oma's ook moeilijk was was het beter te behappen en voelde het beter (als je dat zo kan noemen).
Ik mis hem zo..
quote:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..
Ik mis hem zo..
Dankjequote:
Bizar besef is dat ja. Dat je ouder bent dan je oudere broer of (in mijn geval) zus is geworden... ik heb het vorig jaar tot op de dag precies berekend zonder dat ik wist (of nog weet) waarom precies... Het besef was puur pijnlijk maar kon het niet loslaten.quote:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..
Ik mis hem zo..
Volgende maand wordt het de 2e verjaardag waar ze zelf niet bij kan zijn
Ahh lieverd tochquote:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..
Ik mis hem zo..
Waarom eindelijk?quote:
Raar dat dit topic omhoog komt opeens. Mijn moeder is woensdag overleden. Gisteren ben ik ingestort eindelijk.
Sterkte in ieder geval
Ik heb het daar best moeilijk mee gehad vooral bij moemoe omdat ik daar op maandag mijn boterhammetjes ging opeten. Ik ging toen nog in Wuustwezel naar de middelbare school.
Dit is nu 25 jaar geleden.
Sommige mensen (middelbare school 2) vonden het 'debiel en stom' dat ik nog steeds rouwde.
Ik weet dat zoiets nooit helemaal 'verdwijnt' maar kan het gewoon nog geen plek geven in mijn chaotisch hoofd.
Soms heb ik behoefte aan grootmoeders raad en babbel ik met haar.
Zo heel af en toe tref ik wel eens iemand die zoiets niet kan bevatten inderdaad, dat een verlies niet na een paar weekjes helemaal verwerkt is of kan blijven bijten. Ik ben wel blij dat ze dat ook uitspreken dan weet ik dat ik verder ook geen energie aan die persoon hoef te verspillen.quote:
Sommige mensen (middelbare school 2) vonden het 'debiel en stom' dat ik nog steeds rouwde.
Ik kan er niet bij met mijn hoofd.. Ik realiseer me nu pas echt hoe jong hij nog was.. Ik was 8 toen hij overleed, dus 24 was in mijn beleving al best oud.. En op de een of andere manier heb ik eigenlijk altijd dat beeld in mijn hoofd gehad, van iemand die veel ouder was.. Maar nu ben ik even oud als hij was en dat besef komt hard aan. Hij was echt nog ontzettend jong..quote:
[..]
Bizar besef is dat ja. Dat je ouder bent dan je oudere broer of (in mijn geval) zus is geworden... ik heb het vorig jaar tot op de dag precies berekend zonder dat ik wist (of nog weet) waarom precies... Het besef was puur pijnlijk maar kon het niet loslaten.
Volgende maand wordt het de 2e verjaardag waar ze zelf niet bij kan zijn
Sterkte volgende maand
Oh meis wat naar, gecondoleerdquote:
Raar dat dit topic omhoog komt opeens. Mijn moeder is woensdag overleden. Gisteren ben ik ingestort eindelijk.
Dat ik ingestort ben?quote:Op zaterdag 22 oktober 2016 14:39 schreef Godshand het volgende:
[..]
Waarom eindelijk?
Sterkte in ieder geval
Ik hou me nu al een week groot voor mijn zusje. Gisteren had ik mijn breekpunt met dank aan alcohol
Ga nu weer sterk zijn. Moet een hoop geregeld worden nog. Mijn moeder had niks geregeld. Nieteens een uitvaartverzekering.
Gelukkig veel steun aan nichtje en peetouders en mijn vriend.
Oh en aan FOK! natuurlijk
Gecondoleerdquote:
Raar dat dit topic omhoog komt opeens. Mijn moeder is woensdag overleden. Gisteren ben ik ingestort eindelijk.
Veel sterkte.quote:
Moet wel nog 3 dagen per week terug naar de revalidatiekliniek voor therapieën enzulks.Net nu we dit gehad hadden is een week geleden opeens een vriend (~60jaar) van mijn moeder er tussenuit gepiept..
Toen het met mijn vader gebeurde, was hij de eerste die gebeld is en hij stond om 6u 's ochtends aan de deur om te helpen. Heb 'm de afgelopen 2 maanden ontzettend vaak gezien en opeens begaf z'n hart het. 2016 verliep zo mooi, en opeens is het 180 graden gedraaid. Een enorm vervelende tijd, en alles valt opeens tegelijkertijd. Je wordt je er wel opeens erg bewust van dat de dood altijd op de loer ligt, op deze manier Tnx sgatjuhhquote:
Ik kan er geloof ik niet zo goed mee omgaan. Voel me heel erg verdrietig. Verder kom ik niet uit mijn woorden.
Dikke kus btw @NanKing
Hey lieve sol, er is ook geen manier om met zulk verdriet om te gaan. Alles wat je dacht dat rouwen was, dat is het niet.quote:
[..]
Tnx sgatjuhh
Ik kan er geloof ik niet zo goed mee omgaan. Voel me heel erg verdrietig. Verder kom ik niet uit mijn woorden.
Dikke kus btw @NanKing
Er is ook geen oplossing voor je verdriet nu, behalve het over je heen te laten komen. Accepteer dat het gewoon zo ontzettend veel pijn doet. Ik zit mobiel en tikken is irritant, ik weet ook niet goed of ik het verwoord zoals ik helemaal wil.
Mocht je behoefte aan praten hebben zeg je t maar. Fb/mobiel/unameit
Wat naar dat je je zo voelt.. heel veel sterkte en een virtuele knuffelquote:
[..]
Tnx sgatjuhh
Ik kan er geloof ik niet zo goed mee omgaan. Voel me heel erg verdrietig. Verder kom ik niet uit mijn woorden.
Dikke kus btw @NanKing
(Als je wil praten staat mijn DM altijd open)
Weet je, het duurt even een tijdje voor je in de gaten hebt wat er nou eigenlijk gebeurde en het besef hebt dat het echt zo is.quote:
[..]
Tnx sgatjuhh
Ik kan er geloof ik niet zo goed mee omgaan. Voel me heel erg verdrietig. Verder kom ik niet uit mijn woorden.
Bij.mij duurde dat een jaar. Toen sloeg het me zogezegd in de nek (misschien heb ik dat al eerder gezegd, ik weet niet).
Mijn moeder ging dood en dat wist ik van tevoren maar het was gewoon echt 10 miljoen keer erger dan ik verwacht had. Niemand kan je daarop voorbereiden en mensen die het zelf niet meegemaakt hebben kennen het gevoel ook niet.
Het is niet raar en ook niet erg dat je er niet zo goed mee om kunt gaan. Dat heeft echt tijd nodig. En, die tijd komt heus. Maar nu is nu.
Vlak voor Kerst is mijn stiefvader overleden aan kanker. Mijn moeder was na een best wel lastig leven eindelijk gelukkig. En toen verloor ze de liefde van haar leven. Op zich gaat het allemaal wel redelijk, want je realiseert je dat leven voor hem echt niet meer ging. Hij heeft een vol leven gehad en veel liefde gekend. Toch vind ik het zo oneerlijk! Hij was nog net geen 60 en zijn dochter heeft plannen om een gezin te starten.. Dat zal hij dus nooit meemaken. Hij was de liefste man die ik ooit gekend heb.
Gecondoleerd en sterktequote:
Ik meld me
Vlak voor Kerst is mijn stiefvader overleden aan kanker. Mijn moeder was na een best wel lastig leven eindelijk gelukkig. En toen verloor ze de liefde van haar leven. Op zich gaat het allemaal wel redelijk, want je realiseert je dat leven voor hem echt niet meer ging. Hij heeft een vol leven gehad en veel liefde gekend. Toch vind ik het zo oneerlijk! Hij was nog net geen 60 en zijn dochter heeft plannen om een gezin te starten.. Dat zal hij dus nooit meemaken. Hij was de liefste man die ik ooit gekend heb.
Dankjewelquote:
Donderdag werd mijn moeder geopereerd om de kanker weg te laten halen, maar na twee uur zijn ze gestopt met opereren. Teveel uitzaaiingen gevonden. Niks meer aan te doen.
Het voelt heel bizar en onwerkelijk en alsof ik mijn moeder nu al 'kwijt' ben. Volgende week horen we hoe lang nog, maar het rouwen is eigenlijk al begonnen. Ik heb net een afspraak gemaakt met de huisarts om een doorverwijzing te krijgen voor de psycholoog, maar ik twijfel nog even of ik wil vragen om dezelfde psycholoog die ik jaren geleden ook al had, of dat ik beter naar een andere kan gaan.
Het vreemde is ook dat ik echt merk dat m'n hoofd 'vol' zit. Ik maak vreemde zinnen, veel taalfouten en kan niet meer op woorden komen.
En tvp, ken het probleem maar wil alleen
lezen.
Documentary follows @rioferdy5 as he tries to come to terms with losing his wife. 'Rio Ferdinand: #BeingMumAndDad', tonight 9pm @BBCOne.twitter:BBC twitterde op dinsdag 28-03-2017 om 14:22:02📺 Documentary follows @rioferdy5 as he tries to come to terms with losing his wife. 'Rio Ferdinand: #BeingMumAndDad… https://t.co/eTQeCt8lma reageer retweet
Die trailer alleen al
En ik weet het, morgen nieuwe rondes en nieuwe kansen. En ik overleef het wel, hoe klote ik me ook voel, onkruid vergaat niet.
[ Bericht 12% gewijzigd door JohnShooter op 29-03-2017 21:31:16 ]
Heel veel sterkte.. als we je ergens mee kunnen helpen, laat het weten.. ook aan Sarasiquote:
[..]
Dat ik ingestort ben?
Ik hou me nu al een week groot voor mijn zusje. Gisteren had ik mijn breekpunt met dank aan alcohol
Ga nu weer sterk zijn. Moet een hoop geregeld worden nog. Mijn moeder had niks geregeld. Nieteens een uitvaartverzekering.
Gelukkig veel steun aan nichtje en peetouders en mijn vriend.
Oh en aan FOK! natuurlijk
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 29-03-2017 21:47:35 ]
Morgen ga ik met mijn pa en zus naar de plek waar de as is uitgestrooid... Misschien kan ik dan wat dichter bij mijn gevoel komen.
Zou iemand anders een nieuwe willen openen?