Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

Waar ik helaas sinds een aantal dagen weet dat een jonge knul er niet meer is doet pijn. Toen zo mijn best gedaan en nu pas weten dat hij het niet gered heeft. Doet ontiegelijk veel pijn eigenlijk al zit ik nu nog in de ontkenningsfase

Op 27 februari is mijn vader overleden, zittend op zijn favoriete plekje zijn laatste adem uitgeblazen. Niet ziek, gewoon ineens over en uit, 65 jaar.

Ik had hem al een jaar of 3 niet meer gezien of gesproken. Dit kwam omdat hij ervoor gekozen had om weer met mijn moeder verder te gaan. Dit heb ik naar hem uitgesproken en het deed ons allebei pijn, maar hij kon niet met en niet zonder haar.

Ik kon en kan heel goed zonder mijn moeder, ik ben 8 jaar geleden gestopt met energie steken in een ongelijkwaardige relatie, waarin ik gecontroleerd, gedomineerd en gemanipuleerd werd.

Op 28 februari stonden er twee agenten op de stoep, die mij kwamen vertellen dat mijn vader was overleden. Slik, maar het zat erin, hij was eenzaam, was niet gemaakt om te leven, zat gevangen in het leven. En echt een gezonde levensstijl hield hij er ook niet op na.

1 maart heb ik mijn moeder gebeld, heel zakelijk, om te zeggen dat ik op zondag graag afscheid van mijn vader wilde nemen, zij was "opdrachtgever" voor de crematie, dus ik moest het met haar regelen. Dit mocht ik niet. Niet alleen in ieder geval, dat zou ik met haar moeten doen. Aangezien ik dit echt niet wilde, vanwege het feit dat ik niet voor mijzelf insta in de buurt van mijn moeder, was er geen mogelijkheid tot afscheid nemen.
Zij heeft de plechtigheid geregeld, in opdracht van mijn broer (bleek tijdens de crematie) en heeft er een ware schijnvertoning van gemaakt. Het ergste was dat ze een dansje om de kist deed, met een kaars, waarbij ik het idee had dat het allemaal 1 grote grap was.

Nu merk ik, een maand later, dat ik nog steeds niet kan rouwen. Ik heb zoveel woede om wat mn moeder heeft gedaan, waardoor ook alles uit het verleden weer wordt opgerakeld. Er zijn mensen die zeggen dat mijn moeder het afscheid nemen van mijn vader waarschijnlijk als laatste strohalm zag om weer met mij in contact te komen. Dat heeft ze nu dus echt verpest.
Het verleden, wat ik redelijk verwerkt had, mede door ver weg te gaan wonen, en ALLE contact te verbreken, komt weer boven, de dop is van de fles.

Ik zou zo graag ruimte hebben om te rouwen, want ik heb verdriet, veel verdriet. Maar die woede zit me zo vreselijk in de weg.

Is hij ergens begraven? Dan kan je daar misschien heengaan. Anders, zoek een rustig stil plekje uit ergens met betekenis voor jullie beide. Ga daar eens een middagje gewoon rustig zitten. Of bekijk oude filmpjes/foto's om je vader te herdenken. Hopelijk heb je iets hieraan.

quote:

Op donderdag 28 maart 2013 17:17 schreef Tegan het volgende:
Is hij ergens begraven? Dan kan je daar misschien heengaan. Anders, zoek een rustig stil plekje uit ergens met betekenis voor jullie beide. Ga daar eens een middagje gewoon rustig zitten. Of bekijk oude filmpjes/foto's om je vader te herdenken. Hopelijk heb je iets hieraan.

Hij is gecremeerd.
Ik had nog 4 foto's van hem, met mij als mini, waar de liefde duidelijk van af straalt. Die staan op een heel mooi plekje. Verder heb ik niks van hem. Hij kwam nooit buiten, 1 keer in de week 5 minuten naar de winkels wandelen was zijn buiten. Ik schrijf wel veel op, maar merk elke keer dat die verhalen overschaduwd worden door herinneringen en de aanwezigheid van mijn moeder.

Bedankt!

jannuk, ik kan je weinig anders geven dan begrip. we (mijn man en ik) zitten in een soortgelijk schuitje. het enige wat ik er van zeggen kan is: probeer de woede op de stoorfactor te scheiden van het verdriet om je dierbare.

en hoe rot ook: je zal toch ooit in het reine moeten komen met je moeder. maar goed; ergens is dat gelul mijnerzijds. ik zit er nog middenin en ben zeker niet in reine met de stoorfactor.

Ik kom hier even mijn hart luchten, en misschien wat advies inwinnen. Mijn moeder is vannacht overleden aan kanker. Ze was al enkele maanden ernstig ziek, maandag hebben we afscheid genomen omdat het echt niet meer ging. Dat is natuurlijk heel emotioneel, mijn moeder was nog volledig bij zinnen en had dat moment uitgekozen om van iedereen persoonlijk afscheid te nemen voordat palliatieve sedatie toegepast zou worden.

Ik heb nog alles tegen mijn moeder kunnen zeggen en zij alles tegen mij, we hebben samen nog een laatste sigaret gerookt en ik heb de kamer verlaten. Daarmee was voor mij het boek dicht, het maanden toeleven naar het laatste moment was daarmee klaar.

Zelf ben ik een behoorlijk koele kikker. Vrij koud, soms wat gevoelloos en hoewel het afscheid mij heeft aangegrepen heeft dat snel plaatsgemaakt voor tevredenheid. Het daadwerkelijke overlijden een paar dagen later was niet meer dan een formaliteit. Het deed me ook weinig tot niets, het afscheid was voor mij immers al geweest. Veel mensen zeggen dat de klap nog komt maar ik en mijn vriendin en beste vrienden kennen mij iets beter en zij zijn er behoorlijk van overtuigd dat dit het ook gewoon is voor mij.

Nu moet er natuurlijk nog een crematie geregeld worden en dat is waar hem de schoen wringt. Voor mij is dat een onnodige poppenkast. Echter bestaat mijn "familie", die verre van hecht is, door scheidingen en rare situaties uit een enorme vergaarbak van mensen die elkaar soms nauwelijks kennen. Ik heb een volle broer, een halfbroer en een stiefzus. De man van mijn moeder is haar derde man met wie ze nog maar een jaar getrouwd was. Ik heb geen band met hem. Mijn broer zie ik zelden, de stiefzus werkte altijd al op mijn zenuwen en mijn halfbroertje heb ik ook niet zoveel mee. Toch moeten we samen de crematie regelen.

Zoals gezegd hoef ik die poppenkast niet maar ik begrijp dat ik als zoon daar wel een zegje in heb. Ik probeer mij, omdat ik al zo koel ben en het rouwproces voor anderen niet wil verstoren met mijn nuchtere en onderkoelde analyse zoveel mogelijk op de achtergrond te houden. Mij interesseert niet hoe de kaart eruit ziet, welke bloemen er liggen en wat er gezegd wordt. Ik hecht er geen waarde aan en het voegt voor mij niets toe. De laatste momenten met mijn moeder is wat ik wil koesteren, het afscheid voor de buitenwereld voelt voor mij als een toneelstukje.

Toch word ik overal heen gesleept. Er wordt van mij min of meer geëist dat ik mee beslis over de bloemen, dat ik iets zeg over de kaart, dat ik mij vertoon in het rouwcentrum waar ze ligt opgebaard. Ik heb er totaal geen behoefte aan, ik heb juist behoefte om met mijn vrienden het "rouwproces" door te maken. Dit zijn de mensen die ik gekozen heb, in tegenstelling tot mijn familie die ik er maar bij krijg. Dit wordt niet echt geaccepteerd. Als ik het voorzichtig aangeef dan wordt daar overheen geblazen en moet ik weer mee op sleeptouw naar een andere locatie waar alleen maar mensen zitten die mijn familie aanpraten dat dit verschrikkelijk is.

Ik kan mij niet goed terugtrekken om het zelf te verwerken en baal er een beetje van. In deze periode wil ik mij niet gefrustreerd voelen over mijn familie, en zeker geen eenzaamheid doormaken omdat ik alleen maar met de voor mij belangrijke vrienden kan spreken wanneer mijn familie niets van mij wil. Zij bieden mij geen steun en daarom kan ik ook niet een steun voor hun zijn. Ik kan die schijn niet langer ophouden en voel me onbegrepen. Ik weet dat dit niet het moment is om egoïstisch te zijn, maar ik heb ook niet het idee dat ik me vreemd opstel. Ik wil hun juist niet tot last zijn, maar door hun doordraverij (wat op zich wel begrijpelijk is gezien de situatie) heb ik juist wel het idee dat ik ze tot last ben.

Nou ja, dat is het dus een beetje, wil er verder niet echt iets mee maar misschien kan men hier hun licht er even over laten schijnen.

Mystik, wat lijkt het me vervelend om het zo mee te maken dat dingen nodeloos moeilijker worden. Rouwen doet ieder op zijn eigen manier, als jij geen behoefte hebt aan die formele poppenkast, zo zij het. Kan me heel goed voorstellen dat het belangrijkste voor je gevoel al gebeurd is. Maanden keek je er al naar uit, ik herinner het van mijn moeders overlijden, het voelt meer als een opluchting dat het leed voorbij is.

Ongetwijfeld zal je het verdriet wel gaan voelen, is het niet direct nu, dan wel later. Maar voor mensen welke het aftakelingsproces van kanker niet zó van dichtbij hebben meegemaakt, is het vaak onbegrijpelijk dat "het zo goed is". Tuurlijk, hartstikke kut allemaal maar als je gedurende dat proces nog het mooiste er van hebt kunnen maken, tsja.

Het lijkt me het belangrijkste dat jij op jou eigen manier dingen kan verwerken, niemand zegt hoe je precies met iets om moet gaan, al helemaal niet die "familie". Als jij de steun juist van je vrienden krijgt, dan moet je daar zijn Als anderen hier geen begrip voor kunnen tonen is dat een gebrek van hun kant, maak je er niet zo'n zorgen om.

Voor 3 weken terug had ik ook een crematie, een oom ook overleden aan kanker. Kende hem persoonlijk niet zo, deel vd familie wel natuurlijk. Kwamen ook een hoop herinneringen aan men moeders ziekte boven, het verdriet werd gelukkig goed gedeeld. Van zijn kant was er echter ook "familie", die ineens er moet zijn en de verplichte dingen wil doen zoals zij dat nodig achten, zonder dat er de vraag komt of dar uberhaupt de behoefte aan is. Verschrikkelijk. Maargoed, je doet er niks aan.

Het belangrijkste in jou geval lijkt me dan ook om deze gevoelens uit te spreken, er niet te lang bij stil te blijven staan of jezelf gaan verdedigen, het is jou keus klaar.

Mystik, ten eerste, gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Ik heb zelf mijn vader 2,5 jaar geleden verloren aan kanker, dus ik ken het gevoel van 'opluchting'. Waar jij echter bij het daadwerkelijke overlijden geen emotie had, had ik die wel. Maar, de situatie was iets anders, want ik had hem die middag nog gesproken en heeft hij afscheid van mij genomen in zijn laatste heldere moment, en daarna heeft hij nog veel pijn gehad en hebben ze inderdaad ook palliatieve sedatie bij hem gedaan.

Ik kon daar niet bij zijn. Ik zat om het hoekje van de deur van zijn ziekenhuiskamer te wachten met mijn vriendin en mijn familie was wel binnen in de kamer, maar ik kon het simpelweg niet aanzien. Toen een oom op een gegeven moment de kamer uit kwam en tegen me zei dat het voorbij was wist ik echt niet wat me gebeurde.

Hij was al 5 jaar ziek, ik dacht dat ik enige weerstand had opgebouwd, ik wist dat het elk moment zo ver zou zijn maar toen het er daadwerkelijk gebeurde wist ik echt niet waar ik het zoeken moest. Echter, een paar uur later kreeg ik ook die 'rust'. Ik was blij dat zijn lijden voorbij was, maar ik was ook blij dat het lijden voor mijn moeder en mezelf voorbij was. Het onvermijdelijke was gebeurd, maar de paar laatste weken daarna toe waren ondraaglijk. Nu was er een vorm van rust, mn vader had rust, wij hadden rust.

Wat je echter schrijft over poppenkast etc herken ik niet. Ik heb inderdaad mee beslist over de bloemen en de muziek en etc, en dat wilde ik niet maar dat was omdat het heel moeilijk is. Het boek bv wat ze dan bij zich hebben waar die regeltjes in staan die in het prentje komen te staan, je weet wel, een rijmpje of wat dan ook, dat trok ik echt heel slecht.

Ik lees je bericht, en ik vraag me af of het daadwerkelijk zo is dat je zo koel bent, of dat het een vorm van 'coping with' is. Ik bekritiseer je absoluut niet, begrijp me niet verkeerd, maar ik weet van mezelf, dat na die periode van rust en opluchting dat het voorbij was, het gemis begon. Waar je dat in het begin denkt van ik mis hem/haar heb je daar door de hectiek van de dagen na het overlijden niet echt tijd voor. Ik dacht toen 'hm, het gaat best goed met me', maar dat was voor de dienst etc.

Dat komt pas op het moment dat de dienst voorbij is, het bezoek niet meer komt, en de wereld voor anderen weer verder gaat. Dan pas komt het echte gemis, althans, dat is mijn ervaring, en als ik je bericht lees is het net alsof je daar wellicht niet genoeg rekening mee houdt. Maar wederom, ik bekritiseer je niet, ik hoop voor je dat ik ongelijk heb en dat je gewoon zo weloverwogen als nu ermee om kunt gaan.

Voor mij persoonlijk is het heel moeilijk om 'echt' aan hem te denken. Daarmee bedoel ik dat hij elke dag, elk half uur zo niet vaker wel een keer in mijn gedachten is, maar dat is prima. Maar ga ik er echt over nadenken dat ik hem voor de rest van mijn leven nooit meer zal zien of horen, dan krijg ik het heel moeilijk, zoals nu dat ik dit bericht schrijf. De tranen branden achter mn ogen.

Ik wens je veel sterkte de komende tijd. Wat je familie ook met je doet, weet dat je daar in de kerk kunt zitten, met die hele poppenkast om je heen, maar dat je in gedachten alleen met je moeder kunt zijn. Die dienst en gedoe gaat voorbij, de poppenkast is dan klaar, en jij kunt het verwerken hoe jij het wil. Ik snap dat je gefrustreerd bent hierdoor, maar dat is stiekem misschien ook het verdriet achter de koele houding. Ik zou er persoonlijk, maar dat ben ik, geen groot drama van maken, want dat komt nog eens extra bovenop de poppenkast, en ik gok zo maar dat je moeder dat niet gewild zou hebben. Sta er boven.

Heel veel sterkte.

Vandaag de papieren van de notaris binnengekregen, wat maakt dat het definitief! Na een gesprek met de notaris, waarin ik erachter kwam dat mijn moeder weer dramaqueen heeft gespeeld (terwijl zij niet eens erfgenaam is), heb ik alles weer op een rijtje.
Nu alleen nog ruimte vinden voor de rouw, het wil nog niet echt.

De leegte, het grootste deel van mijn hart, ziel en liefde is samen met DK meegestorven. Ik voel me zo leeg, alles wat mooi, goed, fijn en liefde was is nu compleet weg....
Het voelt alsof het nooit meer goed komt en dat komt het ook niet meer. Nooit meer zijn lach, zijn vreugde, zijn liefde, zijn warme armen om me heen.
Ik kan het gewoon niet geloven...ik kan het niet bevatten

och meis....

Laysa

Laysa, wat een ontzettende pijn en verdriet. Heel veel sterkte.

Morgen is het 4 weken geleden dat De_Kardinaal is overleden.
Beelden van die lange moeilijke nacht staan op mijn netvlies gebrand.

Deze weken ook druk geweest met alles te regelen. Soms is dat wel prettig...om op een andere manier ermee bezig te kunnen zijn.

Vandaag het graf samen met zijn ouders volgezet met bloeiende plantjes.
We hopen dat de steen gauw er zal staan. Ik heb een mooie, unieke en zeer speciale steen voor hem. Een steen die opvalt op een mooie manier. Woensdag bij de steenhouderij naar de opstelling kijken.
Het is zo bizar om deze dingen te doen. Het klopt niet, het is enorm oneerlijk. Maar ik wil en zal dit goed afronden. Hopelijk ligt de steen er over een paar weken.

Emoties overvallen me compleet. Ik kan er gewoon niet bij in mijn hooft dat J nooit meer terug komt....nooit meer.
Ontzettend kutleven is het toch ook

Laysa, jouw pijn en verdriet klinken onvoorstelbaar.
Jouw J. was en is een prachtmens, hij zal door een heleboel mensen gemist worden. Er zijn zoveel mensen die hem alleen via internet kenden en die mensen zijn al in shock door zijn overlijden. Wat moet jij dan niet voelen?

Heel veel sterkte en kracht voor jou!

Blijft toch pijnlijk om zo het verdriet en de pijn bij anderen in dit topic te lezen, weet ook niet goed wat ik erop moet antwoorden.

Hier is het alweer ruim 5 jaar geleden dat ze overleed, ben sinds de begrafenis an sic nog maar 3 keer op die plek geweest waarvan de laatste keer afgelopen week en ik weet direct weer waarom ik die plek zolang links heb laten liggen, wat blijft dat pijnlijk confronterend zeg om haar naam op zo'n steen te zien staan en wat krijg je een hoop flashbacks en nog iets te levendig ook.

Na de begrafenis heb ik 3 dagen daar gezeten, geschreven, geouwehoerd in de ruimte, zitten janken en schelden, maar voor me uit zitten kijken en geprobeerd het te beseffen. Toen voelde ik me daar ergens wel weer fijn, alsof ze echt bij me was. Als ik er nu ben voelt het enkel pijnlijk en ben ik er echt te lang door van de kaart. Doe het voorlopig maar niet meer dus.

Normaliter ging ik met m'n hond naar Scheveningen (zij ligt in Den Haag begraven) om het plekje op te zoeken waar we voor het eerst gezoend hebben, prachtige herinneringen en dan schrijf ik wat voor d'r, zing het liedje voor haar dat ik toen ook zong en leg daar maar een roos neer. Voelt veel beter en dan ik tenminste met een prettig (naar omstandigheden) gevoel weer richting huis. Dat doen we maar weer in ere herstellen.

Wat blijft dat trouwens een vreemd gevoel, dat je verliefd blijft op iemand die er al jaren niet meer is en dat terwijl ik al jaren gelukkig ben met een ander. Ik voel het gewoon van binnen weer opkomen als ik aan haar denk, wat oude mails zie of d'r foto aan de muur.

Dank je wel Jannuk

Lastpost jij ook een

Ik ben sinds maandagmorgen bezig om de dood van mijn ouders in een verhaalvorm te gieten. Als soort van verwerking.

In september 2011 kreeg m'n moeder te horen dat zij borstkanker had. Het ging om een grote tumor in de rechter borst (15 cm) en later bleek er ook een kleinere tumor in de linker borst te zitten. Toen zijn ze begonnen met chemo, mn moeder veranderde totaal, zowel qua uiterlijk als innerlijk (dexamethason). Na een paar maanden is haar rechter borst geamputeerd en zijn ze begonnen met bestralen. In juni 2012 werd mijn moeder "schoon" verklaard. Voor ons is toen een zware periode afgesloten.

Tot afgelopen april. Mn moeder had pijn in haar buikstreek en is (met tegenzin) naar het ziekenhuis gegaan, daar kon men snel zeggen dat er een grote metastase in de lever zat. Ook werd er een scan gemaakt. Dit alles was op een woensdag. De maandag erop is mn moeder langs geweest bij een behandelend arts, die gaf haar nog 3/4 maanden en met chemo kon dit worden opgerekt tot 7/8 maanden. Mijn moeder sprak dit tegen, ze zei: "eind van de week ga ik".

De volgende dag, dinsdag, is ze afgevoerd naar de spoedeisende hulp vanwege helse pijnen, zelfs met morfine voelde het voor haar als 3 bevallingen te gelijk. M'n moeder wou niet meer. Donderdags is ze thuis gekomen en hebben we haar laten inslapen dmv palliatieve sedatie. De zaterdag erop is zij overleden.

Binnen anderhalve week na de diagnose en binnen 5 dagen na de uitspraken van de arts (7/8 maanden) was mijn moeder, iemand waar ik alles mee deelde, dood, nog maar 53 jaar. Zo als ze zelf zij: eind van de week ga ik. Gelukkig heb ik in die periode veel gesproken met mn moeder, geknuffeld en gehuild.

De begrafenis was heel mooi. Er waren heel veel mensen aanwezig (500 man) en het was naar onze wens. Precies een jaar na de operatie aan haar borst is mijn moeder overleden. Waarschijnlijk wist mn moeder al in januari dat ze uitzaaiingen had of dat er iets niet goed was, maar ze wou niet nog eens de hel door die ze eerder was doorgegaan.

En nu gaat het leven door. Ik zit in een kut periode, mn examens beginnen volgende week en vanuit mn omgeving lijkt het wel alsof ze het alweer vergeten zijn. Qua emotie zit ik nog op hetzelfde niveau als na het overlijden, ik besef het gewoon nog niet allemaal terwijl het nu al 1,5 maand geleden is. Praten doe en kan ik weinig omdat ik vooral leeg ben.. Hebben jullie tips en adviezen?

TGun, allereerst wens ik je heel veel kracht toe. Gelukkig ben ik geen al te grote ervaringsdeskundige, maar ik denk dat ik je twee dingen mee kan geven. Allereerst: voel je niet verplicht om nu of z.s.m te praten. Niemand kan voor jou bepalen hoe je rouwperiode er uit moet zien. Ik ken meerdere mensen die ook niet in staat waren om direct te praten en eerst vooral tijd nodig hadden en het in andere dingen zochten, zoals schrijven of symboliek. Zeker als je een zware periode op school hebt mag, nee moet je lief voor jezelf zijn en jezelf tijd gunnen.

Daarnaast: haal de woorden en herinneringen waaruit je kracht put regelmatig voor jezelf terug (alsof je een film afdraait), of draag ze desnoods opgeschreven bij je. Dit heeft mij in ieder geval erg geholpen bij de verwerking van de dood van mijn grootvader, die mij deels opgevoed heeft. Veel sterkte!

Toen ik ongeveer 15 was, overleed een vriend van mij door zelfmoord (zichzelf in brand gestoken, dus dat kwam extra hard aan) en een maand later overleed mijn levelingsoom (geweldige vent, had alleen wat beter op zijn gezondheid moeten letten). Daar had ik toen erg veel last van: uiteindelijk belandde ik voor een tijd in een besloten inrichting. Medicatie en inrichting hebben mij niet geholpen, maar vooral vrienden en muziek hielpen wel.

Nu ben ik relatief stabiel, met jammer genoeg soms kleine terugvallen. Niet zozeer depressief, maar wel zeer somber. Uiteraard laat ik dit niet merken – ik ben nogal gesloten op dat gebied – maar soms komt alles terug.

Ik zat toentertijd op de middelbare school en als je dan wordt opgenomen voor een tijd ... dat blijft natuurlijk niet lang geheim. Toen ik weer terugkwam, werd ik door een klein groepje gepest. Waarom, geen idee ... Ik ben van nature al onzeker, door de opname werd het erger (ik dacht dat er iets mis was met mij als persoon) en daar nog om gepest worden was een extraatje.

Ik moest dit even kwijt. 't Zal wel heel sneu overkomen, maar goed. Ik ben nu 23 en soms wil dit alles me nog echt dwarszitten.

Weet je wat raar soms denk je er een poos niet meer aan en ga je verder maar dan heb je zoals nu de huldiging van de koning , dat het je ineens weer binnen glipt en gaat denken hoe had hij het gevonden want hij was altijd te porren voor dat soort feestjes.

Er zijn nog steeds momenten dat ik eigenlijk hem er nog graag bij had gehad ook al is het al weer 3 jaar verder en soms vraag ik me ook af hoe het zou zijn geweest als hij geen zelfmoord had gepleegd.
Hoe had zijn leven er nu uitgezien ?? Het zijn ging dingen waar je echt veel bij stilstaat maar toch je hebt weleens van die momenten dat het even binnenschiet.

[ Bericht 100% gewijzigd door FAUSTI op 01-06-2013 12:22:31 ]

quote:

Op woensdag 8 mei 2013 11:35 schreef AthCom het volgende:
Toen ik ongeveer 15 was, overleed een vriend van mij door zelfmoord (zichzelf in brand gestoken, dus dat kwam extra hard aan) en een maand later overleed mijn levelingsoom (geweldige vent, had alleen wat beter op zijn gezondheid moeten letten). Daar had ik toen erg veel last van: uiteindelijk belandde ik voor een tijd in een besloten inrichting. Medicatie en inrichting hebben mij niet geholpen, maar vooral vrienden en muziek hielpen wel.

Nu ben ik relatief stabiel, met jammer genoeg soms kleine terugvallen. Niet zozeer depressief, maar wel zeer somber. Uiteraard laat ik dit niet merken – ik ben nogal gesloten op dat gebied – maar soms komt alles terug.

Ik zat toentertijd op de middelbare school en als je dan wordt opgenomen voor een tijd ... dat blijft natuurlijk niet lang geheim. Toen ik weer terugkwam, werd ik door een klein groepje gepest. Waarom, geen idee ... Ik ben van nature al onzeker, door de opname werd het erger (ik dacht dat er iets mis was met mij als persoon) en daar nog om gepest worden was een extraatje.

Ik moest dit even kwijt. 't Zal wel heel sneu overkomen, maar goed. Ik ben nu 23 en soms wil dit alles me nog echt dwarszitten.

Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.

Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 01:58 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.

Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!

Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 02:04 schreef FAUSTI het volgende:

[..]

Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.

Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 02:07 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.

Zeg dat ook niet Het is gewoon lastig, vooral als je te maken hebt gehad met bepaald verlies. En dan ook nog zo onzeker word gemaakt door anderen. Dan moet je gaan vechten, knokken klopt.

Ik denk dat heb belangrijk is dat je ondanks je verleden ook wel stilstaat en kijkt naar hoe het nu is , en heel raar maar soms zijn dat soort dingen helemaal niet echt negatief , ik bedoel misschien ben je er wel sterker door geworden en heb je juist veel geleerd wat je anders niet had gehad. En dat je eigenlijk best trots op mag zijn dat je erdoor heen gekomen bent.

Zie jezelf niet meer als een slachtoffer van pesten maar een overlever en dat maakt heel veel verschil.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 01:58 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.

Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!

Inderdaad, ik deed niets terug. Heel gewelddadig ben ik ook niet; ik heb maar één keer gevochten in mijn middelbareschooltijd.

Het is nu zelfs de maand waarin ik 24 word. Gelijk heb je wel, maar soms, heel soms, glijd ik weer af. Dat ik ook niet precies weet wat ik wil doen 'later', helpt ook niet echt.

Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

[ Bericht 5% gewijzigd door makila_avatar op 01-06-2013 21:45:19 ]

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Zoek hulp, dat heb je nodig. En spreek uit eigen ervaring even, als je dit nog een jaar laat doorgaan, gaat het hoogstwaarschijnlijk goed mis. Zoek dus buiten FOK! ook hulp, om te beginnen bij je huisarts.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Je vader leeft door in jou gedacht, in jou herinneringen. Die kan je ooit door geven aan je eigen kinderen. Jij kan zo lang je wilt je vader in "leven" houden. Niet tastbaar helaas. Maar wel in je herinneringen

Zo kan je het ook bekijken!

Ja maar zo bekijk je het niet als een dierbare net is overleden. Je zal het ongetwijfeld aardig bedoelen, maar persoonlijk erger ik me groen en geel aan je domme adviezen. Echt je hebt geen idee als je de liefste uit je leven verliest hoe dat voelt. Dus doe maar gewoon even niet

quote:

Op zondag 2 juni 2013 00:52 schreef Laysa het volgende:
Ja maar zo bekijk je het niet als een dierbare net is overleden. Je zal het ongetwijfeld aardig bedoelen, maar persoonlijk erger ik me groen en geel aan je domme adviezen. Echt je hebt geen idee als je de liefste uit je leven verliest hoe dat voelt. Dus doe maar gewoon even niet

Ik weet heel goed hoe dat is. M'n moeder is 2.5 jaar geleden overleden.

Blijven hangen in je verdriet en negatief tot zwaar negatief denken gaat je echt niet verder brengen. Snap wel dat je het "domme" adviesen vind. Want dit is alles behalven wat je graag wilt horen.

Je kan in een hoekje blijven huilen wat je wilt. De overledende hoe erg je daar ook van houd komt echt niet terug. En hoe gemeen, oneerlijk en kut het ook is, de wereld draaid gewoon door.

Het enige wat je kan doen is het zo positief als mogelijk benaderen en door gaan met je leven.

Maar hoe goed je dat ook doet. Het gemis zal nooit verdwijnen.

hoe de een zo een proces beleeft is niet zoals een ander het wellicht beleeft. nog buiten dat je dan ook nog eens elk in een heel ander stadium van het proces zit. je kan niet tegen iemand zeggen hoe die zich hoort te voelen.

quote:

Op zondag 2 juni 2013 12:16 schreef simmu het volgende:
hoe de een zo een proces beleeft is niet zoals een ander het wellicht beleeft. nog buiten dat je dan ook nog eens elk in een heel ander stadium van het proces zit. je kan niet tegen iemand zeggen hoe die zich hoort te voelen.

Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.

quote:

Op zondag 2 juni 2013 12:18 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.

misschien werken aan dingen aardiger zeggen dan?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 15:53 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.

Ah, dus ik ben niet de enige?

Ik heb dit inderdaad ook sinds overlijden van mn moeder.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Inderdaad, zoek hulp!

Maar ik begrijp je wel. Jij kent je biologische ouders wel, ik (nog?) niet.
En net als jij was mijn vader (die mij dus geadopteerd heeft) ook de grootste steun van mijn leven. Het kwam door dit topic, dat ik ook hier kwam: R&P / Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Ik heb nog wat tranen gelaten om hem want ik mis hem ook verschrikkelijk. Ik hoefde niet meer bij hem in te wonen, ik woon zelfstandig en na een bezoek aan hem ben ik blij thuis te zijn. Ik zat meer op zijn lip als we met zijn tweeen op vakantie gingen. Dan ergerde ik mij aan zijn gerook en gesnurk 's nachts. Maar kon genieten van zijn genieten. Hij nam alles in zich op, verwonderde zich over de plaats waar hij was.

Verder stelde ik hem mijn vriendinnen voor, sloeg zijn adviezen in de wind of nam die over en genoot van zijn kookkunsten.

Maar het leven sindsdien nutteloos vinden zoals jij doet? Nee, dat vind ik niet. Het leven wordt per jaar wel mooier bij mij en als ik jouw posts zo lees, merk ik dat je je leven te veel om hem heen hebt gebouwd.

Je hebt een baan waar je niks om geeft, daar zou ik nog aan gaan werken. Ik ben 38, mijn baan is ook niet mijn alles maar wel regelmatig prettig, daarnaast heb ik nog wat leuke hobbies. Ga dan voor een leukere baan zodat je met plezier op kan staan. Of werk minder en vind een tweede baan of hobby waar je veel in kwijt kan. Jij kan je in je handjes knijpen met een vrouw. Vind je dat niet, scheid dan morgen en vind er dan 1 waar je elke dag blij van wakker wordt.

Je bent 37, maak nog wat van die resterende jaren. Ja het is ontzettend kut dat onze vaders dood zijn. Ja als jij dood gaat, is er 1 iemand minder die aan hem denkt. Sterker nog, van vele eenvoudige boeren, jagers, verzamelaars, soldaten, mijnwerkers, lakenhandelaren, bedelaars, slaven, medebrouwers en hoeren weten we hun bestaan niet van af. Toch hebben zij ook, zelfs 10.000 jaren terug kinderen gehad die om hen rouwden en rouwden zij om de dood van ouders of andere geliefden.
Toch maakt dat hun leven niet zinloos, toen hadden zij een betekenis voor de samenleving destijds..

Een paar jaar geleden heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd, en voelde me daar toen enorm schuldig over want ik en anderen hebben niets gedaan nadat hij te kennen gaf dat het niet goed met hem ging.

Vorige week zei iemand anders ineens dat het niet goed met hem ging, en verbrak daarna het contact. Ondanks dat ik niet het idee had dat hij ook zoiets van plan was, schrok ik me kapot en het eerste wat ik wilde doen is naar hem toe gaan (terwijl ik wist dat hij er niet op zat te wachten). Je wil natuurlijk niet nog eens dezelfde 'fout' maken Heb - toen na een paar dagen bleek dat alles in orde was - best wel boos gereageerd op die hele actie

Heeft iemand hier misschien ook zoiets meegemaakt? Wordt die (overdreven) reactie in dergelijke situaties vanzelf minder? Dit is wel vervelend, voor beide partijen.

Ik ben sinds kort eindelijk begonnen met rouwen om de man waar ik mee samenwoonde.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.

Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.

Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt,
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.

Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 01:01 schreef Sarasi het volgende:
Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt,
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.

Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.

Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.

Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 07:45 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.

Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.

Precies dit, maar dan mijn oma. Het voelt zo dubbel, ik weet dat het beter is en ze dit wilde, maar IK wil dit niet. Ik ben het er niet mee eens. En dat voelt weer stom en egoïstisch om te denken.

Je zelf toestaan om het erg te vinden maakt wel dat je aan rouwen toe komt.

Ja, en natuurlijk is dat gezond enzo, maar het is ook ontiegelijk moeilijk.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 00:58 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik ben sinds kort eindelijk begonnen met rouwen om de man waar ik mee samenwoonde.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.

Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.

Zo herkenbaar en wat fijn dat je inmiddels wel de mogelijkheid hebt om te praten. Ik lees nu - 7 jaar en een dag later - nog steeds de berichtjes, kijk naar geschreven kaarten, naar foto's en oude chatgesprekken zo af en toe. Voelt hier gewoon fijn en gek genoeg komen de verliefde kriebels gewoon weer omhoog af en toe terwijl ik al jaren weer een andere partner heb waar ik mee samenwoon.

Heb zelf ook te lang rondgelopen met de gevoelens zonder echt te beginnen met het verwerken van m'n emoties/gevoelens. Heb een paar weken geleden voor het eerst echt gesproken over die periode met m'n ouders die ik er toen niet mee wilde lastig vallen omdat er al teveel problemen waren in huis met m'n jongere broertje en hun onderling. Heb op die ene avond in dat uurtje meer verteld dan in de jaren ervoor gek genoeg en het voelde ook wel fijn toen ze aangaven zich te 'schamen' voor het feit dat ik mezelf blijkbaar gedwongen voelde de boel zelf op te lossen.

Had wel zelf enkele weken na haar overlijden een afspraak gemaakt met de huisarts met een doorverwijzing, maar het botste toen direct waardoor het niet verder is gekomen dan een gesprek of 3 en daarna eigenlijk enkel oppervlakkig geouwehoer met vrienden over hoe het ging. Ook gewoon de knop om op de momenten dat het moest en wanneer niemand het zag ging ik kapot en ik vond ik de tijdelijke oplossingen in drugs en drank wat ik destijds wel een aardige oplossing vond.

Maar echt geweldig dat je nu je gevoelens kunt uiten bij iemand, dat is heel wat waard denk ik. Opvallend trouwens dat ik enkel rond haar overlijden dit topic structureel voorbij zie komen in MyAT.

Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.

Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.

Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...

Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.

Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...

quote:

Op dinsdag 31 maart 2015 16:10 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.

Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.

Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...

Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.

Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...

Mooi dat jullie zo afscheid hebben kunnen nemen. 59 is jong. Sterkte.