Mijn vader heeft keelkanker

Mijn vader is 68 en heeft in zijn leven al heel wat meegemaakt. Rond zijn 35ste heeft hij zijn eerste van in totaal 3 hartaanvallen gehad, maar hij heeft ze allemaal overleefd. Op zijn 61ste heeft hij zijn aderen in zijn buik moeten laten vervangen door plastieken aderen. Ook dat overleefde hij ondanks de grote risico's verbonden aan deze operatie.

De laatste jaren sukkelt hij ook met zijn longen én is hij constant buiten adem. Vorig jaar in december is er dan keelkanker ontdekt met uitzaaiïngen naar de longen. Hij is toen in januari gestart met chemo maar na zijn eerste sessie kreeg hij een longontsteking. Hij heeft die ook overleefd en hij heeft daarna nog vier sessies gehad. De chemo sloeg wél aan en de kanker is momenteel onder controle.

Maar daarna kreeg hij weer een longontsteking. En ditmaal kreeg hij complicaties. Eerst kreeg hij een longabces maar op 1 juni ging het plots zéér snel. Hij kreeg ook plots een schimmel in zijn longen, bloed en hersenen waardoor hij nog met héél véél moeite kon ademen en ook zijn nieren waren ondertussen zo goed als gestopt met werken. In het weekend hebben ze hem dan enkel nog morfine beginnen geven, om de pijn te verzachten.

Maandag heeft de arts dan gezegd dat ze ontdekt hadden dat hij dus een schimmel had. Hij kon géén infuus meer krijgen omdat zijn nieren faalden, dus gaven ze hem pillen tegen de schimmelinfectie, echter de arts zei dat we niet moesten hopen dat de pillen nog zouden werken. Er werd ons gezegd dat mijn vader stervende was en dat hij het einde van de week bijna zeker niet meer zou halen. Een beetje later hebben ze dan ook zijn antibiotica weggehaald omdat dit ook verder géén nut meer had bij iemand die stervende is.

Echter boven boven wonder, maandagavond bleek dat de pillen nog wel geholpen hadden. Zijn ademhaling was plots weer beter en ze hebben de antibiotica dan plots teruggehangen. Donderdag werkten ineens zijn nieren terug. Ze hebben mijn vader dan sondevoeding kunnen geven en ze hebben de schimmelpillen ook vervangen door een infuus.

Het is nu 10 juni, én mijn vader is wonder boven wonder nog steeds in leven, terwijl de arts zei dat dit bijna niet mogelijk was. Nu is hij sindsdien ook fysiek sterk vooruitgegaan. Echter geestelijk heeft hij een delirium opgelopen en hij slaat héél vaak de bal mis.

Fysiek lijkt hij nu in betere doen, maar geestelijk is hij plots hard achteruit gegaan. Maar ja, als je een week eerder nog op sterven lag, is het dan niet normaal dat je de bal misslaat? Van een delirium is geweten dat het plots er ineens is.

Als we de arts spreken dan zegt ze dat hij fysiek in dezelfde conditie is als een week geleden en dat hij 0% beter is. Maar is dit de waarheid of blijft ze voorzichtig? Nu haar vorige voorspelling fout blijkt te zijn, kan ik begrijpen dat ze liever voorzichtig blijft over zijn toestand?

De situatie is frustrerend, omdat we dus niet weten hoe dit gaat aflopen.

[ Bericht 0% gewijzigd door makila_avatar op 10-06-2012 18:01:22 ]

quote:

Op zondag 10 juni 2012 18:02 schreef Belsezar het volgende:
Mijn vader heeft vrijwel hetzelfde meegemaakt. Ook kanker, ook een jaar of 3 er tegen gevochten door chemo en straling, uitzaaingen door zijn hele lichaam, ook een delirium gehad. Aan de morfine, later ook de haldol, oxycontin, morfine pleisters, morfinepomp etc.

Ik wil niet het slechte nieuws brengen maar de arts heeft gelijk, het is bergafwaarts. Tenminste dat is mijn ervaring..

Mijn vader is 11 maanden geleden overleden.

Sterkte

Edit: Zie het als een opleving, niet een weg naar een betere gezondheid. Het nadeel van een delirium is ook dat hij erna geen euthanasie document meer kan/mag tekenen. Dat vonden wij naderhand heel erg, het was beter geweest voor hem als hij dat wel had gedaan. Wij hebben hem tot overlijden thuis verzorgd en de laatste maanden waren mens onterend...

- Was die delirium tijdelijk? Of heeft hij er daarna altijd last van blijven hebben? (tot ie stierf)
- Mijn vader heeft enkel uitzaaiïngen in zijn longen, elders (nog) niet (Klemtoon op NOG NIET)
- Ik weet ook wél dat zijn gezondheid nooit echt meer goed zal komen. Na deze complicaties schat ik, dat hij nog maximaal twee tot drie jaar zal hebben.

Echter wat ik bedoel met frustrerend is: gaat hij binnen enkele dagen dood? Binnen enkele weken? Maanden? Of na 2-3 jaar? Op dat vlak zitten we op dit ogenblik dus ook in het ongewisse hé?

We hebben nog van die momenten ja. Zijn delirium is niet van die aard, dat hij niet meer weet wie ik ben.

Hij is zich (voorlopig) ook deels van bewust dat hij een delirium heeft. Gisteren was hij aan de telefoon aan het prutsen. Mijn moeder vraagt: Hey wat doe je nu? Mijn vader kijkt verbaasd en zei: Verdorie ik wilde de TV aanzetten maar ipv het kaske heb ik de telefoon vast. Hoe is dat nu mogelijk! Stommerik!

Of hij vroeg mijn moeder: Is dat mijn broer op de gang? Ik hoorde hem. Mijn moeder: Neen, er is niemand. Zegt hij: Allé idioot! Zie je nu dat je je vanalles inbeeldt?

En neen hij at niet meer. Maar ondertussen eet hij wéér beetjes. Niet veel, want het smaakt hem voorlopig niet, maar hij krijgt het nog wel binnen. Met zijn slikker of darmen op zich, zijn in feite géén problemen mee. Zijn ontlasting was waterig vorige week, maar is nu terug normaal.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 18:43 schreef Tayu het volgende:
Probeer iig van deze goede momenten te genieten, samen!

Ik heb mezelf beloofd, dat als mijn vader toch nog 'deels' herstelt én toch nog opnieuw naar huis mag, dat ik hem dan elke dag (al is het maar 1 minuut) ga bezoeken. Denk je dat het nog mogelijk is dat hij nog even naar huis mag of is het gewoon hopeloos?

Ik besef nu maar pas dat het bijna afgelopen was (of IS) met mijn vader. Daarvoor was hij wel hard ziekjes, maar hij liet het niet merken als ik in de buurt was (het is een harde hé?) en ik dacht dat het wel OK was.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 19:06 schreef Tayu het volgende:

[..]

Ik heb dit zelf ook meegemaakt met mijn vader, alweer lang geleden. Het is allemaal niet in te schatten. Maar als er uitzaaiingen zijn, dan is het toch echt vrij uitzichtloos. Probeer daarom niet te ver vooruit te denken, maar pak het moment van nu. En probeer daar ook van te genieten.

Waarom bezoek je hem nu niet iedere dag?

Ik heb een job en het ziekenhuis is nu ook niet meteen bij de deur hé? Mijn moeder is daar wel elke dag.

quote:

Op zondag 10 juni 2012 19:34 schreef Remnant het volgende:
Sterkte. Weet wat je meemaakt, aangezien volgens de artsen mijn vader ook nog maar enkele weken te leven heeft door uitgezaaide kanker. Probeer het in ieder geval zo snel mogelijk te accepteren en koester de tijd die er nog is. Het "mooie" van dit alles is is dat je die kans nu nog hebt.

Hier is het wel lichtjes anders. Mijn vader is momenteel helemaal niet kritiek vanwege zijn uitzaaiïngen. Die zijn (tijdelijk) onder controle. Hij ligt in kritieke toestand wegens die schimmel en longinfectie. Maar goed, kritiek is nog altijd kritiek.

Edit: Dubbele post