Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:51 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Nee, maar ik heb dan ook geen vriendin of vrouw verloren. Dus dat delen van bepaalde dingen is dan veel minder en specifieker.

Het is vooral de algeheel veel kortere afstand tot emoties, dat die veel sneller en makkelijker komen, ook in het algemeen. Dat je ineens een brok in je keel krijgt van een film of zo, terwijl dat daarvoor eigenlijk niet voorkwam. De een is nou eenmaal wat emotioneler dan de ander en ik behoorde echt wel tot de nuchteren en misschien nog steeds wel, maar ik sindsdien wel echt een flink eind opgeschoven.

Je schrijft 'sindsdien', maar ik vind geen aanleiding of oorzaak terug?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:56 schreef spiritoffreedom het volgende:

[..]

Dank voor het delen van deze mooie woorden Disana

Hé, het zijn maar woorden hè Wat deze vriend, die overigens uitvaartbegeleider is, vandaar dat ik het heb onthouden, volgens mij bedoelt, is dat je de overledene met je meedraagt en een stem kunt geven in je verdere leven. Maar ik zeg er eerlijk bij dat het voor mij nog veel te vroeg is om dit zo te zien; ik denk dat de pijn eerst wat meer ruimte moet maken voor liefde.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:18 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Vrienden? Famillie, of hier lekker anoniem?

Ik wil niets afdoen aan de waarde van dit topic, maar praten is echt heel wat anders dan typen. Je merkt soms ook wel dat dingen heel moeilijk te zeggen zijn en een stuk makkelijker te schrijven. Dat kan heel handig zijn, maar omdat het zoveel makkelijker is, heeft het ook niet hetzelfde effect op de verwerking. Erover praten helpt, en dan niet om wat een terugzegt, maar vooral omdat het kiezen van woorden en die ook daadwerkelijk uitspreken iets met je gedachten doet.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 17:59 schreef Disana het volgende:

[..]

Je schrijft 'sindsdien', maar ik vind geen aanleiding of oorzaak terug?

Sinds het overlijden van mijn moeder. Daarna mijn vader en nog een redelijk goeie vriend verloren maar dat maakte daarin geen verschil meer. Het is alweer jaren geleden, en dus ook niet zo heel ingrijpend in mijn leven, dus dan wil ik best ervaringen delen en vertellen hoe ik dingen heb aangepakt, maar ga ik niet doen alsof we in het zelfde schuitje zitten, vandaar.

Ik heb me bij jou altijd een vrij jong iemand voorgesteld, dus was je man ziek of zo?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 18:31 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Sinds het overlijden van mijn moeder. Daarna mijn vader en nog een redelijk goeie vriend verloren maar dat maakte daarin geen verschil meer. Het is alweer jaren geleden, en dus ook niet zo heel ingrijpend in mijn leven, dus dan wil ik best ervaringen delen en vertellen hoe ik dingen heb aangepakt, maar ga ik niet doen alsof we in het zelfde schuitje zitten, vandaar.

Ik heb me bij jou altijd een vrij jong iemand voorgesteld, dus was je man ziek of zo?

Nee, we zitten niet in dezelfde situatie. Maar kennelijk heeft het verlies van je moeder je wel diep aangegrepen, anders zouden je emoties niet dichter aan de oppervlakte liggen.

Mijn man was 40 en had multiple sclerose. Hij is 12 juni j.l. via euthanasie overleden.

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 20:35 schreef Disana het volgende:

[..]

Nee, we zitten niet in dezelfde situatie. Maar kennelijk heeft het verlies van je moeder je wel diep aangegrepen, anders zouden je emoties niet dichter aan de oppervlakte liggen.

Jawel, maar ik heb niet het gevoel dat dat iets bijzonders is. Het is iets wat iedereen een keer voor het eerst zal meemaken als het goed is, en dan is dat iets wat je kijk op het leven en je gevoelsleven voorgoed verandert. Achteraf zou ik het eerder vreemd vinden als het je niet verandert.

Het was niet dat ik daarvoor nou heel kil en afstandelijk was of zo, maar het heeft iets met me gedaan en dat is blijvend en daar zit ook niet mee. Het is gewoon deel van mijn ontwikkeling. Het doet me wel eens denken aan vrienden die vader geworden zijn, die hebben ook vóór en na, en ze worden nooit meer zoals ze waren voordat ze vader werden. Het is net alsof er een andere lens op de camera zit waarmee je het leven registreert. Niet een donkerder lens, maar bepaalde dingen zie je scherper en andere dingen worden wat minder uitgelicht.

Het was wat jong en het was natuurlijk wel heel verdrietig, maar dat je een keer afscheid moet nemen van je ouders wel iets wat bij het leven hoort. Dat is een beetje de natuurlijke volgorde der dingen, beter dan andersom en het is ook niet iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ze was al wel oma en oma's gaan nou eenmaal dood, dan is het wel heel verdrietig dat het niet 10 of 15 jaar langer duurt, maar dat lijkt me heel wat anders dan wat jij hebt meegemaakt, of ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.

het leven kan soms gruwelijk oneerlijk zijn, desondanks is er altijd wel iets wat het de moeite waard maakt. want wat is vreugde als er niet ook verdriet is

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 10:45 schreef simmu het volgende:
het leven kan soms gruwelijk oneerlijk zijn, desondanks is er altijd wel iets wat het de moeite waard maakt. want wat is vreugde als er niet ook verdriet is

Dit is niet voor iedereen zo. Het gebeurt niet zelden dat iemand die na 40 jaar weduwnaar wordt, zelf ook heel snel daarna overlijdt. Er is wel een grens aan wat iemand kan missen.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 10:36 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Jawel, maar ik heb niet het gevoel dat dat iets bijzonders is. Het is iets wat iedereen een keer voor het eerst zal meemaken als het goed is, en dan is dat iets wat je kijk op het leven en je gevoelsleven voorgoed verandert. Achteraf zou ik het eerder vreemd vinden als het je niet verandert.

Het was niet dat ik daarvoor nou heel kil en afstandelijk was of zo, maar het heeft iets met me gedaan en dat is blijvend en daar zit ook niet mee. Het is gewoon deel van mijn ontwikkeling. Het doet me wel eens denken aan vrienden die vader geworden zijn, die hebben ook vóór en na, en ze worden nooit meer zoals ze waren voordat ze vader werden. Het is net alsof er een andere lens op de camera zit waarmee je het leven registreert. Niet een donkerder lens, maar bepaalde dingen zie je scherper en andere dingen worden wat minder uitgelicht.

Het was wat jong en het was natuurlijk wel heel verdrietig, maar dat je een keer afscheid moet nemen van je ouders wel iets wat bij het leven hoort. Dat is een beetje de natuurlijke volgorde der dingen, beter dan andersom en het is ook niet iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ze was al wel oma en oma's gaan nou eenmaal dood, dan is het wel heel verdrietig dat het niet 10 of 15 jaar langer duurt, maar dat lijkt me heel wat anders dan wat jij hebt meegemaakt, of ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.

Dat van die cameralens zeg je mooi. Ik denk ook dat het klopt. We kunnen rationeel en nuchter zijn, maar helemaal objectief het leven beschouwen zou wel eens onmogelijk kunnen zijn.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 11:54 schreef Disana het volgende:

[..]

Dit is niet voor iedereen zo. Het gebeurt niet zelden dat iemand die na 40 jaar weduwnaar wordt, zelf ook heel snel daarna overlijdt. Er is wel een grens aan wat iemand kan missen.

niets is voor iedereen hetzelfde. er is geen tellertje wat bijgehoudt wie genoeg verdriet en ellende heeft gehad en wie nog wel wat kan hebben. dat zouden sommigen wel graag zien, maar zo werkt het niet.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 12:18 schreef simmu het volgende:

[..]

niets is voor iedereen hetzelfde. er is geen tellertje wat bijgehoudt wie genoeg verdriet en ellende heeft gehad en wie nog wel wat kan hebben. dat zouden sommigen wel graag zien, maar zo werkt het niet.

Jij zegt zelf dat er altijd wel iets is dat de moeite waard is ondanks het verdriet. Daar reageer ik op met te zeggen dat dat niet altijd zo is.

[ Bericht 4% gewijzigd door Disana op 16-08-2012 12:28:19 ]

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 12:19 schreef Disana het volgende:

[..]

Jij zegt zelf dat er altijd wel iets is dat de moeite waard is ondanks het verdriet.

voor mij wel ja. zie de post erboven. hier dan maar gequote:

quote:

ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.

ik spreek gewoon vanuit mijzelf. andere mensen kunnen dingen best anders ervaren. als mijn jongste zoontje niet geboren was geworden hadden we ook het verdriet van zijn dood niet gehad. desondanks was hij wel de moeite waard. wat anderen ook zeggen.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 12:28 schreef simmu het volgende:

[..]

voor mij wel ja. zie de post erboven. hier dan maar gequote:

[..]

ik spreek gewoon vanuit mijzelf. andere mensen kunnen dingen best anders ervaren. als mijn jongste zoontje niet geboren was geworden hadden we ook het verdriet van zijn dood niet gehad. desondanks was hij wel de moeite waard. wat anderen ook zeggen.

Ja, als je voor jezelf spreekt kan het natuurlijk zo zijn. Maar je sprak in het algemeen, daar reageerde ik op. Ik denk, nee weet, dat iemand soms de waarde van het leven niet meer inziet na een zwaar verlies.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 12:34 schreef Disana het volgende:

[..]

Ja, als je voor jezelf spreekt kan het natuurlijk zo zijn. Maar je sprak in het algemeen, daar reageerde ik op. Ik denk, nee weet, dat iemand soms de waarde van het leven niet meer inziet na een zwaar verlies.

ja, dat weet ik. het een sluit het ander niet uit.

quote:

Op zaterdag 25 februari 2012 13:04 schreef roos94 het volgende:
mijn zus en schoonmoeder zijn korte tijd achter elkaar overleden, probeer er eigelijk vanaf het moment niet aan te denken, werkt prima

Ik weet dat dit niet de juiste manier is. Je kan iets wel opkroppen, niet aan proberen te denken en iets helemaal naar de achtergrond toe schuiven in je hoofd maar zoiets komt sowieso terug.

quote:

Op zondag 22 juli 2012 03:00 schreef Lastpost het volgende:

[..]
In vele opzichten trouwens, emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene, anderzijds ben ik echt kil en hard geworden naar de mensen om me heen en stoot ik ze af alsof ze niets betekenen.
Over m'n algehele humeur, vrolijkheid, onbezorgdheid, positiviteit en levenslust maar niet te beginnen, ik heb echt moeite om iets te doen op een dag, om me ergens toe te zetten of echt oprecht te kunnen genieten.

Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.

Ik vraag me echt af wat je hier tegen kan doen, vooral aan het laatste: nergens meer oprecht van kunnen genieten. Ze zeggen altijd dat tijd heelt maar daar geloof ik eigenlijk niet in.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 11:55 schreef Disana het volgende:

[..]

Dat van die cameralens zeg je mooi. Ik denk ook dat het klopt. We kunnen rationeel en nuchter zijn, maar helemaal objectief het leven beschouwen zou wel eens onmogelijk kunnen zijn.

Is ook nergens goed voor. Ik vind het ook helemaal niet vervelend, ik zie het meer als een ontwikkeling die ik moest doormaken. Ja, het heeft me veranderd maar niet in negatieve zin. Ik ben zelf altijd behoorlijk vrolijk en goedlachs geweest, en daar is dan een andere emotionaliteit bij gekomen. Het is meer dat het die de andere emoties wat verdiept heeft, en niet afgevlakt.

Waar rouwenden denk ik voor moeten uitkijken is dat alles achter een grijsgrauwe lens verdwijnt. De uitschieters van intens verdriet zijn het probleem niet, het is de afvlakking van andere emoties waar ik bang voor was.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 13:29 schreef Ziba het volgende:

[..]

Ik weet dat dit niet de juiste manier is. Je kan iets wel opkroppen, niet aan proberen te denken en iets helemaal naar de achtergrond toe schuiven in je hoofd maar zoiets komt sowieso terug.

Dat lijkt mij ook. Maar je kunt het ook actief opzoeken. Even stoom afblazen zeg maar. Er bouwt zich druk op, en dan moet je even de klep openzetten, en dan kun je er weer even tegen. Er zijn gewoon momenten dat het niet uitkomt om er teveel mee bezig te zijn, als je nou zelf momenten kiest om er wel heel intensief mee bezig te zijn, dan is mijn ervaring dat het je op die momenten dat het je niet uitkomt met rust laat.

Als je het zijn aandacht niet geeft dan komt het die aandacht wel opeisen, geef je het die aandacht op het moment dat het jouw uitkomt, is het weer even genoeg.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 15:50 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Is ook nergens goed voor. Ik vind het ook helemaal niet vervelend, ik zie het meer als een ontwikkeling die ik moest doormaken. Ja, het heeft me veranderd maar niet in negatieve zin. Ik ben zelf altijd behoorlijk vrolijk en goedlachs geweest, en daar is dan een andere emotionaliteit bij gekomen. Het is meer dat het die de andere emoties wat verdiept heeft, en niet afgevlakt.

Waar rouwenden denk ik voor moeten uitkijken is dat alles achter een grijsgrauwe lens verdwijnt. De uitschieters van intens verdriet zijn het probleem niet, het is de afvlakking van andere emoties waar ik bang voor was.

Ik begrijp wat je zegt, maar ik denk dat het voor mij (nog) te vroeg is om er veel zinnige dingen over te kunnen zeggen. In het algemeen echter geloof ik wel dat een verdieping van gevoelens een verrijking van je leven is. In die zin is het een mooie erfenis die je moeder je heeft nagelaten.

Ja, van mij had de aanleiding van die persoonlijke ontwikkeling nog best even op zich mogen laten wachten, maar de ontwikkeling zelf betreur ik niet. Soms voel ik me ook wijzer dan mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, ik weet, jij nog niet. Maar soms denk ik ook wel dat het aan mij ligt dat ik de dood nodig had om het leven te begrijpen.

Mijn vader is nu bijna een maand dood. Maar ik denk niet dat het ooit went. Ik heb 37.5 jaar lang een leven gekend met mijn vader. Dwz ik moet al 75+ jaar oud worden, wil ik een langer leven hebben zonder mijn vader, dan met mijn vader. Dat kan, maar de helft van de mensen haalt die leeftijd niet. Bovendien, de eerste jaren van je leven word je gevormd. Dus de eerste 37 jaar géén zowiezo een grotere impact hebben dan de volgende 37 jaar hé?

En hoe verwerk je zoiets? Ik weet nu al: Helemaal verwerken doe je dit niet. De wonde heelt, maar er zal altijd een groot litteken te zien zijn, dat je sterk hindert in alles wat je doet. Je zal het echter een plaatsje moeten geven, willen of niet. Je hebt gewoon géén andere keuze. Je moet de herinneringen levende houden en doorgaan in de mate van mogelijk.

Maar één ding moet je voor ogen houden: Je leven ten tijde dat je moeder nog leefde komt nooit méér terug. Je zal een leven zonder je moeder moeten opbouwen. In feite kan je zeggen: een déél van je oude leven is dood én je moet nu een nieuw leven opbouwen.

quote:

Op donderdag 16 augustus 2012 21:30 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu bijna een maand dood. Maar ik denk niet dat het ooit went. Ik heb 37.5 jaar lang een leven gekend met mijn vader. Dwz ik moet al 75+ jaar oud worden, wil ik een langer leven hebben zonder mijn vader, dan met mijn vader. Dat kan, maar de helft van de mensen haalt die leeftijd niet. Bovendien, de eerste jaren van je leven word je gevormd. Dus de eerste 37 jaar géén zowiezo een grotere impact hebben dan de volgende 37 jaar hé?

En hoe verwerk je zoiets? Ik weet nu al: Helemaal verwerken doe je dit niet. De wonde heelt, maar er zal altijd een groot litteken te zien zijn, dat je sterk hindert in alles wat je doet. Je zal het echter een plaatsje moeten geven, willen of niet. Je hebt gewoon géén andere keuze. Je moet de herinneringen levende houden en doorgaan in de mate van mogelijk.

Maar één ding moet je voor ogen houden: Je leven ten tijde dat je moeder nog leefde komt nooit méér terug. Je zal een leven zonder je moeder moeten opbouwen. In feite kan je zeggen: een déél van je oude leven is dood én je moet nu een nieuw leven opbouwen.

Ik val even binnen. het went nooit, en het verdriet verdwijnt ook nooit, maar je leert ermee leven, je leert je dagelijkse dingen te doen met dat verdriet aanwezig, maar niet meer zo hevig.
En het inderdaad het opbouwen van een nieuw leven, want niks is meer hetzelfde.
En dat merk ik nu dat binnen een half jaar 2 dierbaren zijn overleden, waarvan een eigenlijk onverwachts. En het verdriet blijft, maar je leert ermee door te gaan.

En een ma of pa verliezen lijkt mij een van de zwaarste dingen die er zijn, als je er een goede band mee hebt. Waar ik tot nu toe gelukkig niks over kan vertellen uit eigen ervaring.

Nu bijna 3 jaar geleden sinds ik dit topic begon. Mis me pa nog regelmatig, maar kan er goed mee omgaan moet ik eerlijk toegeven.

Als ik dit topic lees dan besef ik hoe bang ik er voor ben dat 1 van mijn ouders komt te overlijden. Bij niemand anders denk ik echt iets te voelen als diegene overlijdt, maar bij het idee dat mijn ouders 45 jaar ouder zijn dan ik en ik enigskind ben maakt me bang, bang om alleen te zijn en niet een broer of zus te hebben met wie ik het verdriet delen.

Even een moeilijk momentje in december is het nu 3 jaar terug dat een vriend van me overleed aan zelfmoord.
Daarvoor heb ik vaak intensieve gesprekken gehad over vriendschap en buitenbeentjes zijn, hij was de persoon die als die me zag en hij zag dat het niet goed met me ging naar me toekwam en hele gesprekken met me had over hoe ik het beste kon handelen en ergens had ik soms het idee dat hij een van de weinige was die me echt begreep.

Nu heb ik even met allerlei dingen een kutperiode omdat het even niet helemaal lekker loopt en eigenlijk moet ik nu juist vaak aan hem denken want ja zoals hij was ben ik er daarna niet veel tegengekomen en ik merk dat ik juist heel veel steun aan hem heb gehad.

Het allemaal erg jammer dat het zo gelopen als het gelopen is en eigenlijk had ik nu hem graag nog om me heen gehad. Ik mis hem en de gesprekken. Ik ben blij dat ik hem gekend heb maar op dit soort momenten is het ook even heel moeilijk.

Zo met de kerst merk ik weer dat ik behoefte heb om dit topic eens door te lezen. Wat een verdriet hier . Het blijft lastig duurbare verliezen

M'n vader is nu bijna 12 jaar geleden overleden (op oudjaarsdag om precies te zijn) en het gemis komt elk jaar dubbel zo hard aan in december.
Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...

Ja, ik mis hem. Nee, de kerst is geen kut meer aan. Ja, de tranen zitten heel hoog in deze periode, maar laat me gewoon zijn wie ik ben met al m'n miserie in deze periode