Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

quote:

Op dinsdag 25 december 2012 20:12 schreef minthy het volgende:
n vader is nu bijna 12 jaar geleden overleden (op oudjaarsdag om precies te zijn) en het gemis komt elk jaar dubbel zo hard aan in december.
Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...

serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.

2013. Eerste jaar zonder mijn vader. Het lijkt nog steeds een droom. Het besef dat hij er nooit meer is of zal zijn is er nog niet én zal vermoedelijk nooit komen ..

Dat mijn vader dood is is gewoon surrealistisch. Maar dat ik leef is dat ook. Als ik puur menselijke logica volg, dan is de kans dat wij leven in feite gewoon NIHIL. En toch leven wij. Straf hé?

In feite voelt het leven aan als één grote droom die ooit eens eindigt. Ik weet nog niet wat er zal gebeuren als ik echt wakker word.

quote:

Op vrijdag 28 december 2012 00:34 schreef Bill_E het volgende:

[..]

serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.

Ik vind 12 jaar en helemaal rond de tijd dat iemand overlijd eraan denken is niet raar helemaal niet als het je vader is .
Iedereen verwerkt overlijden van iemand op een eigen manier en iedereen gaat er op een andere manier mee om.

En met ouders is het helemaal gecompliceerd, zoals een vriendin van me die is eigenlijk zonder ouders opgegroeit (heel heftig familiedrama) en dat heeft nog steeds een heel impact op haar leven en daar zeg ook niet over oh misschien moet je er maar overheen komen.

Ik denk dat degene die het zeggen niet weten wat voor impact dat heeft op je leven.

13 jaar geleden overleed mijn opa op 31-12. Het blijft pijnlijk en een kut dag.

Nog precies 3 maanden en het is alweer 5 jaar geleden dat ze overleed, zo plotseling op 22 jarige leeftijd. Kunnen ze wel zeggen dat de tijd de wonden heelt, dat ik het wel een keer een plekje kan geven of dat het steeds makkelijker wordt maar ik merk er echt niets van en voel me ondertussen van binnenuit gesloopt en het lijkt alsof de energie m'n lijf uitgeslurpt is en maar gelijk alles heeft meegenomen waarmee mensen mij zouden omschrijven in de tijd vóor dat kut moment. Vrolijk, opgewekt, altijd positief, relativerend, oprecht geïnteresseerd, genietend van het kleinste dingetje.

Om gek van te worden, als ik het niet al ben.

Dat huilen om tekenfilms na het overlijden van een dierbare is hier ook herkenbaar.

Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....

quote:

Op donderdag 3 januari 2013 02:42 schreef Lastpost het volgende:
Nog precies 3 maanden en het is alweer 5 jaar geleden dat ze overleed, zo plotseling op 22 jarige leeftijd. Kunnen ze wel zeggen dat de tijd de wonden heelt, dat ik het wel een keer een plekje kan geven of dat het steeds makkelijker wordt maar ik merk er echt niets van en voel me ondertussen van binnenuit gesloopt en het lijkt alsof de energie m'n lijf uitgeslurpt is en maar gelijk alles heeft meegenomen waarmee mensen mij zouden omschrijven in de tijd vóor dat kut moment. Vrolijk, opgewekt, altijd positief, relativerend, oprecht geïnteresseerd, genietend van het kleinste dingetje.

Om gek van te worden, als ik het niet al ben.

Ik denk dat je voor jezelf als je het overlijden van iemand op zo'n leeftijd meemaakt je op de feiten word gedrukt dat het niet altijd goedkomt .
Van die vriend van mij die 3 jaar terug overleed aan zelfmoord denk ik ook wel terug en het heeft een hele impact gemaakt juist omdat ik weet hoe fout het kan lopen, ben ook veel gauwer bezorgd over mensen geweest hierdoor juist omdat de schok zo groot was.

Tuurlijk je gaat wel verder maar je blijft steeds toch wel het gevoel af en toe houden van iemand ontbreekt en die had er moeten zijn . Je leert heel anders naar het leven kijken en niet altijd op een mooie manier

Het komt en gaat bij vlagen.. vorig jaar is mijn vader overleden.

Ik heb soms een beetje een identiteitscrisis. Vaak ruzie met hem gehad, en de band was slecht de afgelopen jaren. Maar ik lijk zo ontzettend veel op hem. Naarmate ik ouder word, lijk ik ook in mijn gezicht steeds meer op hem. Dus ik word in feite aan hem herinnerd als ik in de spiegel kijk.

Ook met mezelf deed het nogal wat. Ik heb zelfs tijdens een ruzie met mijn vriendin een erg kil moment gehad waarin ik net zoals hem was. Niks kon me meer schelen en iedereen kon doodvallen. Ik was net zoals hij.. stond er gewoon bij te lachen terwijl zij heel erg moest huilen.

En dat doet pijn. Het lijkt net alsof ik hem steeds beter begrijp.. maar eigenlijk is het daar te laat voor. Het heeft geen zin meer om hem te begrijpen. Het heeft geen zin meer om met hem over alles wat er gebeurd is te praten. Dood is dood. Over en sluiten.

Het loslaten en gewoon weer mijn eigen leven leiden.. dat is het belangrijkste.

Maar ergens draag je het toch altijd met je mee.

Mijn persoonlijkheid is de laatste tijd een beetje Jekyll and Hyde. Aan de ene kant heb je de gevoelige jongen die het beste met iedereen voor heeft.. aan de andere kant iets waar de duivel nog jaloers op zou zijn

Ik hoop dat het met de tijd weer slijt en ik die evil shit uit mijn systeem weet te krijgen

Misschien ben ik al die jaren teveel bezig geweest om mezelf tegen hem te verzetten.. en komt dat nu keihard terug. Ik zie hem steeds meer als iemand die erg gekrenkt was, en niet meer als iemand die simpelweg een kwal was. En dat hij ook niet altijd helemaal zichzelf was.

[ Bericht 2% gewijzigd door Tangledup op 03-01-2013 12:30:44 ]

Ik schrijf nog steeds super weinig... Al tijden hier niet meer maar wel op n ander forum. Elke keer weer als ik in topics over het verdriet na een overlijden lees, een feest der herkenning. Janken om de kutste films, dagen vol wanhoop, futloos. Na het overlijden van mijn moeder 3 jaar geleden ben ik er best goed te boven gekomen, voor zover dat kan. De zelfmoord van mijn vader schopt mijn hoofd weer in de war.

Het klopt maar al te goed formerjellybean wat je zegt, je wéét dat het ook níet goed kan komen en daar kan je je op de meest rare momenten pijnlijk bewust van zijn. Vaak zijn dat de "leuke" momenten overigens, dat ik weer met dat bewustzijn geconfronteerd wordt.

Ik merk dat het verlies een erg grote invloed op me heeft, helaas kan ik ook nu school niet meer bijhouden en zal ik volgend jaar een half jaar moeten herkansen. Een pijnlijke, maar verstandige beslissing. Een hoop klasgenoten snappen het overigens ook niet direct, een groot aantal weet dat mijn vader overleden is, maar ze staan er niet bij stil natuurlijk. Elke keer weer een confrontatie met het feit dat ik zo anders ben dan de "gemiddelde" student. Ik leg me er maar bij neer en kijk uit naar de vakantie, iets waar ik waarschijnlijk niet zo van genieten kan als vorig jaar, maar ik ga men best doen.

Wat hierboven beschreven wordt van Jekkyl en Hyde, die wisselende versies van jezelf, dat herken ik ook enorm. Tevens klinkt het herkennen van je vader ook erg bekend. Na de scheiding 11 jaar geleden heeft mijn vader zich vrijwel nooit meer als vader gedragen, waardoor ik ook hem, en helaas ook veel goede herinneringen van vroeger, verdrongen heb. Ik kon mezelf wel bijna schamen toen ik merkte dat ik een zelfde manier van kuchen had, ik hoorde die vader die mij in de steek gelaten heeft er in terug.

Van de zomer was ik op een festival geweest, en daar is een leuke foto samen met een vriend gemaakt. Toen ik hem zag, dacht ik direct aan een foto van mijn vader, sprekend, 2 druppels water. Des te meer foto's ik zie, en hoe ouder ik word, hoe meer gelijkenissen ik zie. Niet zozeer in karakter overigens, want daar heb ik mijn vader eigenlijk niet goed genoeg voor gekend :| Ik krijg het trouwens ook steeds meer te horen van familie en bekenden. Vrij logisch ook natuurlijk ergens

Ik doe men best om me er niet te druk om te maken, en wil me niet totaal laten verwoesten door de pijnlijke momenten die ik heb. Gelukkig heb ik van mijn moeders overlijden ook een hoop goede ervaringen mogen ervaren, dus ik hoop maar weer dat die tijd de pijn zal doen afnemen.

De gedachte / het gevoel dat mijn leven aan me voorbij gaat, terwijl ik er naast sta is niet dat wat ik voor ogen wil hebben. Als het even slecht gaat, mag ik van mezelf me even mee laten voeren, tot een bepaald niveau. Daarna volgt vaak een iets betere periode. Ik doe wat ik kan, en als ik het even niet kan blijft het maar mooi liggen

Mijn moeder zou vandaag 56 zijn geworden..
Ik moet haar alweer 4 jaar missen

Elke dag doet mij dit nog steeds veel pijn en verdriet

Ik krijg ook steeds meer een hekel aan de mensen die aan de zijlijn staan en maar continue zeggen dat het op den duur minder pijn gaat doen en dat de scherpe randjes er wel af gaan...

Daar is dus niets van waar.

Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Canaris, waar ik altijd van uitga is dat mensen advies geven omdat ze denken dat ze je er mee kunnen helpen. Oftewel het is goed bedoelt, Ik kan me heel goed voorstellen dat het frustrerend voor je is. Ik ben bang dat het een van die dingen is die je beter kan accepteren dat mensen dat advies geven. Maar ik denk ook dat als mensen er op terug blijven komen je heel duidelijk moet zijn dat dit jou keuze is en alleen jou keuze.

Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen .
Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.

Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Hi canaris. Ik kan me je topic nog heel goed herinneren, en zie nu tot mijn verbazing dat het uit 2009 komt. De tijd vliegt.

Je hebt gelijk dat dat storend is, maar aan de andere kant. Er is helemaal niemand die tegen jou kan zeggen wanneer jij toe bent aan een volgende stap, OF die wel komt, en ALS die komt, wanneer jij daar dan aan toe bent. Meestal zeggen mensen dit vanuit ongeduld, of juist uit medeleven om je te laten weten dat ook al lijkt het nu niet zo, er echt wel weer iemand op je pad komt.

Hoe dan ook, als je in die situatie zit moeten mensen je gewoon laten, dat gevoel heb je dan, je wil geen goedbedoelde adviezen horen, of wat dan ook. Dat is gewoon kut.

Een jaar en 4 maanden is nauwelijks iets, dus die lui moeten niet zo zeiken en je gewoon laten. Ik wens je heel veel succes, sterkte en kracht toe.

Dank je Coolguy
Ik weet nog dat toen ik begon, je vader ook nog leefde.
Die is nu al sind 2 1/2 dood? Augustus toch?

Ongelovelijk.................

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:59 schreef Bill_E het volgende:
Canaris, waar ik altijd van uitga is dat mensen advies geven omdat ze denken dat ze je er mee kunnen helpen. Oftewel het is goed bedoelt, Ik kan me heel goed voorstellen dat het frustrerend voor je is. Ik ben bang dat het een van die dingen is die je beter kan accepteren dat mensen dat advies geven. Maar ik denk ook dat als mensen er op terug blijven komen je heel duidelijk moet zijn dat dit jou keuze is en alleen jou keuze.

Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen .
Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.

Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?

Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Dat ben ik niet met je eens eerlijk gezegd, men zeurt behoorlijk aan mijn hoofd 'of het niet weer eens tijd word om te gaan daten', terwijl ik daar absoluut (nog) geen interesse in heb. Dapper en mooi? Nee, dat heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd

Maar hoe dan ook, het gaat erom wat jij wilt, wat jij voelt. Ik heb zó enorm veel onzin aan moeten horen na het overlijden van vriendlief dat ik op een gegeven moment besloot mensen te laten kletsen. En een jaar en vier maanden, dat is zo kort dat ik het gewoonweg onbeschoft vind dat mensen er überhaupt naar durven te vragen

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 16:34 schreef CANARIS het volgende:

[..]

Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....

Oh kijk, dat zou het verschil kunnen maken natuurlijk, geen idee of dat zo is..

Miracle-drug

Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.

Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armen gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...

[ Bericht 0% gewijzigd door CANARIS op 08-01-2013 17:04:39 ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 16:51 schreef CANARIS het volgende:
Miracle-drug

Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.

Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armene gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...

Een vriendin van mij is haar man een half jaar geleden verloren en zij stelt mij ook zulke vragen. Ik ben heel huiverig om daar antwoord op te geven omdat het ongetwijfeld voor iedereen anders is en omdat mijn antwoord niet is wat zij wil horen (zij staat immers pas aan het begin van het rouwproces, dan moet je niet willen weten hoe het over tig jaar voelt..) Haar pijn verscherpt mijn pijn ook weer, want de wanhoop die zij uitstraalt, haar verdriet, ik weet precies hoe het voelt..

Maar om antwoord te geven op je vraag; ja. Hij stierf op nieuwjaarsdag en ik heb enorm veel gehuild 8 dagen geleden terwijl ik dacht dat het wel zo gaan dit jaar. Ik moet zeggen dat het zeker wel makkelijker wordt door de tijd, de scherpe randen zijn van de pijn af. Maar het kan zo af en toe nog verdomd veel pijn doen. Dood, hoe kan dat nou? Ja, dat heb ik nog steeds..

wil je me niet wat vertellen?
Hoe is het gekomen? Wie was hij?

Ik kreeg op Gabi haar doodsdag veel mailtjes. Iedereen wenste mij sterkte .... echter kwam er maar één echt bij mij aan.
Een vriendin schreef niet dat ze zo met mij meevoelde... nee .. zij schreef dat ze gabi zo miste en ze nog steeds niet begreep dat Gabi dood was.

Eindellijk dacht ik. Iemand die net als ik nog met Gabi bezig is.

Ik bedel er vaak om , om over Gabi te mogen vertellen .......deze prachtige vrouw die niet meer leeeft. Ik wil de hele wereld over haar vertellen.....

daarom vraag ik het ook aan jou.......

wil je me niet vetellen wie je vriend was?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 18:51 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .

Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:01 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .

Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme

Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:26 schreef Disana het volgende:

[..]

Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.

Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:41 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.

Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:03 schreef Disana het volgende:

[..]

Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.

Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.

Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.